NIEUW
Caravan - All This Could Be Yours
- The Paradise Filter
Van "Paradise Filter" (eigen beheer, 2014)

Daar is 'ie dan, het via crowdfunding gefinancierde nieuwe Caravan-album. Het is het eerste nieuwe studio-werk in iets meer dan 10 jaar, want in 2003 verscheen "The Unauthorised Breakfast Item". Sindsdien zijn leadgitarist Doug Boyle en drummer Richard Coughlan vertrokken. De eerste is niet vervangen en naar al bij het concert in Hengelo, eind vorig jaar, bleek is dat ook eigenlijk niet nodig: waar voorman Pye Hastings voornamelijk een slaggitarist is, blijkt multi-instrumentalist Geoffrey Richardson een verfijnde gitaarspelstijl te hebben, waar meestal geen plectrum aan te pas komt. Mark Walker verving enkele jaren geleden noodgedwongen Coughlan, want die kampte met gezondheidsproblemen. Inmiddels is hij helaas overleden. Hoe dit album te plaatsen in de discografie van de legendarische Canterbury-band? Ondanks de knipoog naar de klassieker "Headloss", meteen in het intro van opener "All This Could Be Yours", kan het zich niet echt meten met de klasseplaten uit de eerste helft van de jaren zeventig, maar wel met de albums die nadien verschenen. De liedjes missen wat te vaak een twist van het kaliber waar je rechtop van gaat zitten en we hadden ook wel wat meer dartele toetsensoli geblieft. Die krijgen we uiteindelijk in het slot- en titelstuk "The Paradise Filter". Dit is de enige niet-Hastings-compositie, van de hand van Richardson en toetsenist Jan Schelhaas. Na de wat zijige hoofdmelodie van Richardson geeft Schelhaas zichzelf de ruimte in een zwierige solo met dat kenmerkende vervormde orgelgeluidje.
Website: http://officialcaravan.co.uk/.

NIEUW / SINGER-SONGWRITER
I'Anson - The Light Keeper
- A Tide
Van "In Chances Of Light" (Maker Ltd., 2013)

I'Anson is een project van de Engelse singer-songwriter Hugh Carswell, genoemd naar één van de achternamen van zijn grootvader, de schrijver Hugh I’Anson Fausset. Voor dit project kreeg hij de medewerking van bassist Dudley Phillips, het Scottish Ensemble en voormalig Japan-drummer Steve Jansen. Op het debuut "In Chances Of Light", dat eind vorig jaar verscheen, creëert dit gezelschap, samen met nog een aantal gastmusici, een vaak orkestraal getint ingetogen werkstuk. Hierin heeft Carswell tevens, naast diverse geluidseffecten, de nodige natuuropnames verwerkt, opgenomen op het Schotse eiland Jura, dat grotendeels de inspiratie vormt voor dit album. Hoewel I'Anson met het ingetogen piano- en akoestisch gitaarspel in de singer-songwritercategorie valt, zijn Carswells beeldende songs vaak van weinig woorden voorzien. Het symfonische "The Light Keeper" is zelfs geheel instrumentaal. Al met al een prachtig werkstuk, waarin slagwerker Jansen een opvallend grote rol speelt.
Website: http://iansonmusic.com/.

NIEUW
Eloy - The Sun-Song (live)
- Horizons (live)
Van "Reincarnation On Stage" (Artist Station Records, 2014)

Nadat al eerder een nieuw studio-album was verschenen in de vorm van "Visionary", deed Duitslands grootste symfogroep van de jaren '70 en '80 in 2012 en 2013 weer eens een aantal optredens. En dat in een hele mooie bezetting, met de teruggekeerde toetsenist uit de hoogtijdagen, Hannes Folberth, naast Michael Gerlag (aan boord sinds “Ra” (1988)). Met voorman Frank Bornemann en de voor de befaamde Eloy-ritmespelletjes onmisbare Klaus-Peter Matziol ook present, moest dat garant staan voor avondjes topsymfo. Dit mede omdat er tevens voor een uitstekende tweede gitarist, energieke drummer en soulvolle achtergrondzangeressen was gezorgd. Het werd inderdaad een mooie reis heen en weer door de Eloy-discografie, die terugging tot "The Power And The Passion" (1975). Uit de gemaakte opnamen van die optredens is nu een fraai verzorgde dubbel-CD gedestilleerd. De tracklisting is een aaneenschakeling van hoogtepunten uit het oeuvre, met wel als nadeel dat ze soms wat verweesd uit een conceptalbum zijn gelicht. En Eloy heeft behoorlijk wat van dergelijke platen gemaakt, waarvan "Ocean" zelfs voor driekwart gespeeld wordt, zij het uit elkaar getrokken. Via de website is ook een package met een DVD verkrijgbaar. Helaas is dat niet de professioneel gefilmde concert-DVD waarop we al zolang hopen, maar de al eerder los verschenen 'official bootleg'-DVD "Live Impressions", met geluid dat met een microfoon in de zaal is opgenomen... Vanavond kiezen we voor twee onverwachte stukken op de setlist: het warme "The Sun-Song" van het uiterst sfeerrijke album "Dawn" uit 1976, het album waarop Matziol zijn debuut maakte. En vervolgens het intro van "Colours" uit 1980, waarop Folberth voor het eerst meedeed. Dit "Horizons" heeft het karakter van een Alan Parsons Project-instrumental en zet de drie achtergrondzangeressen nu eens op de voorgrond.
Website: http://www.eloy-legacy.com/.

NIEUW
Church, Charlotte - Like A Fool
Afkomstig van “THREE” (Alligator Wine Records, 2013)

Het verhaal is bekend: van kindwereldster in de populaire klassieke muziek naar indie-artpop-zangeres op een veel kleinere, maar totaal onafhankelijke, schaal. Onlangs schonken we al aandacht aan de eerste twee van een serie van vijf EP's die ze in eigen beheer aan het uitbrengen is. Vanavond EP nummer drie. Op dit “THREE” ziet het er naar uit dat haar 'sound' zich nu echt heeft uitgekristalliseerd. Het is een erg subtiele mix van elektronische klanken en het spel van haar begeleidingsband, waarbij ook de studio als instrument word ingezet. We hadden Christiaan Bruin van Sky Architect, Chris en Mayra Orchestra al zo'n beetje uitgeroepen als het talent van 2013 maar deze dame mogen we wel de prijs geven voor Openbaring van het afgelopen jaar. Website: http://charlottechurchmusic.com/.

AKTUEEL / LIVE-TIP
Pain Of Salvation – Song For The Innocent
Van het album “The Perfect Element” (InsideOut, 2000)

Daniel Gildenlow zal wegens een zware bacteriële infectie diverse shows van de Transatlantic Worldtour gaan missen. Ted Leonard, bekend van o.a. Spock’s Beard, Enchant en Thought Chamber, zal de plaats in gaan nemen van de zanger van Pain Of Salvation. Toen de drummer van Pain Of Salvation, Léo Margarit, de patient naar het ziekenhuis reed, raakte de auto in een slip wat resulteerde in een afgebroken wiel. Gelukkig was er alleen materiële schade. Op het moment herstelt Gildenlow van de operatie en staat zijn lichaam stijf van de morfine en antibiotica. (bron: Progwereld)
Website: http://www.painofsalvation.com/.

NIEUW
Transatlantic – Kaleidoscope (excerpt)
Van “Kaleidoscope” (Radiant / InsideOut, 2013)

Het vierde album van deze supergroep rond Neal Morse, Pete Trewavas, Roine Stolt en Mike Portnoy. Zit de sjeu er nog in, of kennen we het nu wel? Dat is de vraag die ons toch wel bezighield in de aanloop naar het verschijnen van “Kaleidscope”. Voor het definitieve antwoord is het na een paar luisterbeurten nog te vroeg, wel kan worden gesteld dat het wederom een echte Transatlantic-plaat is geworden met de gebruikelijke epics. Net als het eerste Transatlantic-album betreft het twee lange stukken die drie korte nummers insluiten. Het is zeker niet vernieuwend maar toch is de bombast wel lekker. Vooral van het gitaarspel van Roine Stolt is het genieten geblazen en één van de verrassende stukken is een mooi Beatelesque door Pete Trewavas gezongen stukje. Minpuntje is het zoetsappige “Beyond The Sun” en het al eerder vrijgegeven “Shine” kan ons op de gitaarsolo na ook niet echt bekoren, maar er blijft dan nog meer dan 60 minuten hoogstaande prog over. Er zijn vier versies van het album verkrijgbaar: de standaard-editie met een bonusdisc waar de nodige covers op staan, een deluxe editie met bonus DVD, een vinyl/CD-combo en een deluxe versie waar nog eens een DVD-A met 5.1 mix bij zit… Om u een mooi beeld te geven van de plaat laten we het middendeel van de meer dan 30 minuten durende afsluiter “Kaleidoscope” horen.
Website: http://www.transatlanticweb.com

HERUITGAVE
Brand X - Ipanaemia
Van "Is There Anything About? (Vertigo, 1982/Gonzo Multimedia, 2013)

Op een paar dure Japanse heruitgaven na, heeft het werk van Brand X nooit een goede behandeling op CD gehad. Dit keer doet Gonzo Multimedia een poging, maar ook hier is het resultaat eigenlijk alleen positief voor wat betreft het weer beschikbaar worden van de heruitgebrachte titels. Het gaat om het restjesalbum "Is There Anything About?" uit 1982, de pas in 1997 ontdekte en uitgegeven archiefopnames "{Missing Period}" en de obscure live-opname "Live At The Roxy LA", vastgelegd in 1979. Geen reguliere titels derhalve. Toch is het wel mooi om naar deze band te luisteren, vooral omdat genoemde platen veel bijdragen van Phil Collins bevatten. Speelse, inventieve progressieve jazzrock derhalve. Gonzo gaat dit jaar ook nog "The X-Files", een andere verzamelaar, opnieuw persen, terwijl het zich tevens buigt over het werk van Brand X-bassist Percy Jones, waarvan allereerst zijn solodebuut "Cape Catastrophe" uit 1990 heruitgegeven is.
Websites: http://www.gonzomultimedia.co.uk/artists/6860/Brand%20X
en http://www.percyjones.net/.

LIVE-TIP
Pendragon – Eraserhead
Van het album “Pure” (eigen beheer, 2008)

De Britse formatie Pendragon maakte bekend dat men in oktober een korte tour door Europa gaat doen, dit ter promotie van het nieuwe album. Verdere details over het album worden in een later stadium geopenbaard. Op zaterdag 11 oktober speelt Pendragon in de Boerderij te Zoetermeer.
Website: http://www.pendragon.mu/.

NIEUW / SINGER-SONGWRITER
Kjellvander, Christian – The Mariner
Van het album “The Pitcher” (Tapete, 2013)

"Majestueus. Een andere term is niet te vinden om het openingsnummer "The Mariner" van deze Zweedse geweldenaar in woorden te vangen. Gedragen door strijkers en blazers ontvouwt zich in 5 minuten verpletterend mooie en meeslepende muziek. Kjellvander maakte tot 2001 deel uit van Loosegoats en maakt sindsdien solo-albums. Ondanks zijn vermogen bijzonder fraaie liedjes te schrijven, is zijn prachtige, donkere stemgeluid zijn grootste wapen. Het is een stem waarin je warmte en weemoed hoort, verstrengeld in een innige omhelzing. Voor zijn vijfde plaat trok hij zich terug in een kerkje op het Zweedse platteland. Met de hulp van muzikale vrienden en het Schaub Ensemble heeft hij zijn negen zelfgeschreven nummers voorzien van een ongekende sfeer en intimiteit. De orkestrale arrangementen van Martin Schaub getuigen van vernuft en originaliteit. het voorziet de nummers van zoveel glans dat we hier rustig kunnen spreken van een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van Kjellvander." (Ed Muitjens, Heaven)
Website: http://www.christiankjellvander.com/.

HERUITGAVE / 25 JAAR
Mike + The Mechanics – The Living Years 2014
Van “The Living Years – Deluxe Edition” (Virgin, 1988 / 2014)

Vanaf 1985 scoorde Mike + The Mechanics een aantal grote hits, waaronder het inmiddels 25 jaar oude “The Living Years”. De band blikt terug op deze successen met een heruitgave van het gelijknamige album en de verzamelaar “The Singles: 1985-2014”. Beide releases zijn tegelijk afgelopen week verschenen. Die singles-compilatie had eigenlijk al vorig jaar moeten verschijnen, maar was uitgesteld. Nu vallen beide releases namelijk mooi samen met het begin van een tournee. Vooralsnog zijn er overigens alleen shows in Groot Brittannië bekend gemaakt, in de maanden februari en maart. En alsof dit allemaal nog niet genoeg is brengt Rutherford – als eerste van alle Genesis-leden – ook nog zijn memoires in boekvorm uit. Dat boek heet, u raadt het nooit, ook “The Living Years”! Het gelijknamige album was in commercieel opzicht het meest succesvolle album van Mike + The Mechanics. De titeltrack kwam in Nederland niet verder dan nummer 20, maar in onder meer Groot Brittannië, de VS, Australië en Canada was het de grootste hit voor de band van Mike Rutherford. Voor de tweede CD van de Deluxe 25th Anniversary Edition is het lied opnieuw opgenomen (met huidige zanger Andrew Roachford). De disc bevat verder liveopnames uit 1989.
Website: http://mikeandthemechanics.com/.

ALBUM VAN DE MAAND
Dunnery, Francis - Multi Colored Judy Green
Van "Frankenstein Monster - Stitched Back Together" (Francis Dunnery Music-Aquarian Nation, 2013)

"Frankenstein Monster - Stiched Back Together" van Francis Dunnery is een eerbetoon aan zijn in 2008 overleden broer Barry ("Baz"). Laatstgenoemde speelde in de vroege jaren zeventig in Necromandus, dat in 1973 het door Tony Iommi geproduceerde album “Orexis Of Death” opnam, dat pas in 1999 postuum werd uitgebracht. Necromandus maakte muziek die de geest van Black Sabbath vermengde met de intelligentie van Yes. Dunnery heeft voor zijn nieuwe album vooral materiaal van zijn broer gebruikt, aangevuld met een cover van de band Warm Dust en eigen werk. Dit heeft een echte gitaarplaat opgeleverd, waarin toetsen een zeer bescheiden rol spelen. Geen terugkeer naar de oude sound van It Bites derhalve. We sluiten dit Album van de maand echter af met een ingetogen singer-songwriterliedje, een stijl waarin Dunnery zich de laatste decennia onderscheidde, hoewel hij het er in het slot nog enkele aan Jimi Hendrix en zijn broer herinnerende elektrische gitaarpartijen in verwerkt.
Website: www.francisdunnery.com.

OBSCUUR
Tideline – Painting Your Story)
Van “The Crowded Room” (Musea Records, 1979 / 1991)

Volgens ons archief hebben we nog nooit iets gedraaid van de obscure Belgische band Tideline. “The Crowded Room” is zo’n plaat waarvan je je bij het draaien afvraagt waarom je daar nooit eerder van hebt gehoord. De muziek is, naast dat het goed in het gehoor ligt, toch ook behoorlijk uitdagend. De relatief korte nummers hebben hier en daar wel wat weg van de rustige kant van Genesis, door het gebruik van de twaalfsnarige gitaar, maar ook een band als Happy The Man hoor je terug in de muziek. Wel bijzonder dat de band pas in 1979 zijn eerste plaat maakte, aangezien de oprichters van de band, Didier de Roos (half Nederlands) en Hadi El Gammal (half Egyptisch) al vanaf 1968 samenwerkten. Pas toen Musea de plaat op CD uitbracht, zat de vaart er in en verscheen er in 1995 een opvolger, waarop veel leden van de befaamde Belgische band Univers Zero meedoen. Dit was echter gelijk ook het laatste levensteken van Tideline.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=2237.

17 JAAR GELEDEN
Quidam - Plone
Afkomstig van "Quidam" (Ars Mundi, 1997)

Afgelopen zaterdag 25 januari was het precies 17 jaar geleden dat de Poolse band Quidam zijn debuut maakte op een Nederlands podium en wel op het Day Of Dreams Festival in de zaal Hedon in Zwolle. En daarvan kunnen we gerust zeggen dat die indruk verpletterend was. Een tijdje daarvoor hadden we al kennis gemaakt met het titelloze debuutalbum, maar het absolute gemak waarmee de muzikaten van deze band dat materiaal voor het voetlicht bracht was indrukwekkend. Ook hun bijna emotionele reactie op het uitzonderlijk warme onthaal na één nummer in hun set was hartverwarmend. Een mooiere aanleiding kunnen wij niet verzinnen om u het enige stuk van het album tedat we nog nooit in ons programma gedraaid te laten horen. Het gaat hierbij om iets meer dan 14 minuten durende “Plone”.
Website: http://www.quidam.pl/.

LIVE-TIP
Iona – Treasure
Van “Heaven’s Bright Sun” (Alliance Music, 1999)

Iona geeft op 19 januari een release party in de Troubador te Hardenberg. Op deze feestelijke avond wordt de dubbelaar “Edge Of The World’’ gelanceerd. De band maakt bekend dat dit één van de weinige optredens in 2014 zal zijn. De Britse band Iona maakt al bijna 25 jaar muziek. De stijl kenmerkt zich door een Keltisch folk/rock geluid met prachtige vocalen van zangeres Joanne Hogg. Uniek van Iona is de krachtige ritmesectie met Hardenberger Frank van Essen op drums/viool en Phil Barker op bas, het virtuoze gitaar- en keyboardspel van mede-oprichter Dave Bainbridge, en de Uillean pipes en low whistles van Ierse topmuzikant Martin Nolan. De combinatie van ballads, popsongs en de indrukwekkende instrumentale stukken maken een concert van Iona tot een onvergetelijke ervaring.
Website: http://www.iona.uk.com/.

NIEUW
Huis - Lights And Bridges
- Garden Of Dust
Van "Despite Guardian Angels" (Unicorn Digital, 2014)

Anders dan de oer-Nederlandse naam doet vermoeden, is Huis een Canadese band. Maar ons land speelt wel degelijk een belangrijke rol in het verhaal achter Huis. Toetsenis Pascal Lapierre en bassist Michel Joncas kregen namelijk de inspiratie voor bandnaam én veel van de muziek en teksten op het debuut "Despite Guardian Angels" naar aanleiding van een reis door Nederland in 2009. Dit heeft duidelijk veel indruk gemaakt op het duo. Blijkbaar werd in Nederland contact gelegd met Knight Area: de band wordt bedankt en gitarist Mark Vermeule is zelfs even te horen op het album. Nadat bij thuiskomst de eerste muzikale ideeën werden opgenomen, werden aanvullende bandleden gezocht. Voor de gitaarplek werd Michel St. Père bereid gevonden toe te treden. Da's erg handig natuurlijk, want de man runt een label, Unicorn Digital en speelde zich bovendien de afgelopen jaren nadrukkelijk in de kijker met zijn eigen band Mystery, want natuurlijk helpt bij het wereldkundig maken van Huis' muziek. Ook onze aandacht werd zo getrokken. We dienen echter te benadrukken dat St. Père compositorisch niet betrokken is bij Huis, hij levert 'slechts' de gitaarpartijen en deed ook de eindmix. Wellicht heeft dat laatste aspect bijgedragen dat we ook in de behoorlijk traditionele neo-prog van Huis net zo'n heerlijk broeierig en vol keyboardgeluid horen als bij Mystery. En dan is er natuurlijk 's mans weldadig warme gitaarspel, dat overigens met mate aanwezig is. Veel van de teksten gaan over reizen, een zoektocht naar een plek om je ambities te kunnen vervullen (zoals in het geval van Lapierre en Joncas), maar ook ter ontvluchting, om je eigen leven te redden (zoals de familie Frank ooit ook naar Nederland kwam).
Websites: http://www.huisband.com/
en http://unicornrecords.com/huis.html.

NIEUW
Ranest Rane - Il Monolito Di Tycho
Van “A Space Odyssey - Part One - Monolith” (eigen beheer, 2013))

Rarest Rane is afkomstig uit Rome en geformeerd in 1996 met als doel een rock-opera te maken. Men koos voor de film “Nosferatu” van Werner Herzog als basis voor het concept. Toen de band in 2000 live begin te spelen was er meer muziek nodig en werd de Stanley Kubrik-film “The Shining” onder handen genomen. Van beide concepten zijn dubbelalbums uitgebracht die zeker zijn aan te raden. Met het nieuwste project zet men echter hoog in door een trilogie aan albums te gaan maken rond Stanley Kubricks “2001 A Space Odyssey”. Het eerste deel is afgelopen november verschenen en hierop zijn als gastmuzikanten zowel Steve Hogarth als Steve Rothery te horen. Deel 1 blijkt een atmosferisch album, maar daarnaast wordt er toch zeker ook echt gemusiceerd en worden naast sfeerrijke samples uit de film ook een aantal zeer sterke composities neergezet. We gaan luisteren naar de albumafsluiter waarin beide genoemde Marillion-heren, Steve Hogarth en Steve Rothery, te horen zijn.
Website: http://www.ranestrane.net/ .

NIEUW (JAZZROCK)
Mumpbeak - Nork
Van "Mumpbeak" (RareNoise Records, 2013)

Mumpbeak is een zijproject van de formatie Naked Truth van Pat Mastelotto, toetsenman Roy Powell, bassist Lorenzo Feliciati en kornettist Graham Haynes. Centraal staan de vervormde Hohner Clavinet-klanken en de bekende drukke drumpartijen van Mastelotto. Voor het project zijn in de diverse nummers vier verschillende bassisten aangetrokken, waaronder Bill Laswell en Tony Levin. In het gekozen nummer speelt Feliciati op een door Mick Karn-achtige wijze de begeleiding van de naar Jeff Beck neigende vervormingen van Powell. Heftig plaatje, vooral voor vergevorderde King Crimson-, Stick Men- en ProjeKct-fans.
Website: https://www.rarenoiserecords.com/jukebox/mumpbeak/mumpbeak/.

IN HET NIEUWS – PROJECT VAN HET JAAR 2014!
The Black Codex - Overture Pt. I
Van “The Black Codex” (eigen beheer, 2013)

Christiaan Bruin kan met recht een muzikaal multi-talent worden genoemd. Hij is drummer van de band Sky Architect, is sinds kort toetsenist bij Nine Stones Close, is een van de mensen achter het bijzondere rock-orkest The Mayra Orchestra en brengt ook nog eens met de regelmaat van de klok onder naam Chris solo-albums uit. Zijn laatste album “Days Of Summer Gone” verscheen enkele maanden terug, bijna tegelijk verscheen de nieuwe Sky Architect én vorige maand hadden we aandacht voor de juist verschenen bijzondere CD/DVD-set van The Mayra Orchestra. Alsof dat niet genoeg is kondigt Christiaan voor 2014 een wel heel ambitieus project aan: The Black Codex. Dat is een wekelijkse serie van door hem geproduceerde muziek, die het hele jaar 2014 moet gaan lopen! Iedere week zal hij aan abonnees van The Black Codex zo'n 8 minuten nieuwe muziek leveren via een mail-bestand. Daarnaast levert hij daar beeld bij in de vorm van bijvoorbeeld schetsen of filmpjes. Een abonnement kost 4 euro per maand. Als je hier nog wat meer achtergronden over wilt weten hebben we hier een link naar een interessant interview op Progpraat.com: http://progpraat.com/ . We hebben natuurlijk een abonnement genomen op dit uniek project en kunnen nu het eerste deel laten horen. Dit smaakt naar meer.
Zie: http://www.theblackcodex.com/ .

ACTUEEL
Gabriel, Peter - With This Love
- Washing Of The Water
Van "Passion" (Real World, 1989/2003)
en "Secret World Live" (Real World, 1994)

Van "Passion" (Real World, 1989/2003) en "Secret World Live" (Real World, 1994) Eind vorig jaar verscheen het boek "Without Frontiers - The Life And Music Of Peter

Gabriel" van Daryl Easlea. De auteur volgt de carrière van Gabriel vanaf de kostschooljaren in Charterhouse, waar Genesis gevormd werd, tot de “Scratch My Back”-episode. Er worden talloze interviews geciteerd die in de loop der jaren met Gabriel en vele van zijn naasten zijn gevoerd, terwijl de schrijver ook zijn eigen mening over zaken geeft. Dat levert leuke weetjes en diepere achtergronden op in een prettig leesbaar werk. Eén van die weetjes is het feit dat een deel van de melodie van het voor de soundtrack van "Passion" geschreven "With This Love" later verwerkt is in de song "Washing Of The Water" van Gabriels scheidingsplaat "Us". We draaien deze twee stukken achterelkaar, waarbij voor het tweede nummer gekozen is voor de live-uitvoering. Overigens gaat Gabriel dit voorjaar weer op tournee. Zo doet hij op 2 mei de Lanxess Arena in Keulen aan. Nederlandse concerten zijn niet aangekondigd.
Websites: https://petergabriel.com/
en http://www.genesis-news.com/

LIVE-TIP - HER MAJESTY
Bertolf - Burning Bushes
Van "Bertolf" (8Ball, 2012)

Wat zou er gebeurd zijn als The Beatles na hun laatst opgenomen album ‘Abbey Road’ gewoon bij elkaar waren gebleven? De Beatles tributeband Her Majesty – met in de gelederen Bertolf Lentink – fantaseert hierover tijdens de muziekshow 'Back to Abbey Road'. De groep speelt dat album, dat The Beatles zelf nooit live speelden, aangekleed met beeldprojecties, geluidsfragmenten en verhalen. Vervolgens fantaseert Her Majesty hoe The Beatles na 1970 hadden kunnen klinken met passende arrangementen van de beste tracks die de vier als soloartiesten opnamen. Naast Bertolf Lentink (gitaar en zang) bestaat Her Majesty uit Gertjan van de Weerd (toetsen en zang), Dirk Schreuders (bas en zang) en Bauke Bakker (drums en zang). Afgelopen donderdag was dit programma nog te zien in Hof 88, hier in Almelo. Dat was helaas aan onze aandacht ontsnapt... Aanstaande woensdag kunt u hiervoor echter terecht in de Cobblestone Club in Oldenzaal en bovendien tot diep in mei op vele andere plekken in Overijssel en ver daarbuiten. Zie daarvoor de website van Her Majesty. Op Bertolfs laatste reguliere album zijn Van de Weerd en Bakker ook al zijn begeleiders en laten de heren horen dat Beatlelesque klinken geen enkel probleem voor ze vormt.:-) Al klinkt in het fraaie "Burning Bushes" tevens nadrukkelijk de even harmonieuze Amerikaanse Westcoast-sound uit hetzelfde tijdvak door.
Website: http://www.hermajesty.nl/.

LIVE-TIP - TRANS-SIBERIAN ORCHESTRA
Savatage - Somewhere In Time / Believe
Van "Streets - A Rock Opera" (Atlantic, 1991)

Op zaterdag 18 januari aanstaande treedt het Trans-Siberian Orchestra (TSO) op in de Heineken Music Hall. Dit orkest komt niet uit Siberië, maar is ontsproten aan de breinen van de van Savatage bekende Paul O'Neill en Jon Oliva. In de VS is TSO al jaren groter dan groots en veel succesvoller dan Savatage ooit geweest is. De laatste jaren wordt ook wel eens de oversteek gewaagd naar Europa (overigens niet door over Siberië te vliegen, maar over de Atlantische Ocean - een naamsverandering zit er echter niet in, want er is immers al een Transatlantic.;-)). De show die we kunnen verwachten is niet misselijk. Bekijk de trailer maar eens op de officiële site! In de stage band treffen we nog meer Savatage-namen aan. Zo is Al Pitrelli de 'musical director'. Pitrelli volgde in de jaren negentig de verongelukte gitarist Chris Oliva op in de moedergroep. Savatage-bassist Johnny Lee Middleton is ook van de partij, evenals bekende namen uit de prog- en metalscene als Vitalij Kuprij (toetsenist/leider van Artension) en Jeff Scott Soto. Muzikaal leent Trans-Siberian Orchestra niet alleen lustig van de grote klassieke componisten - Beethoven voorop - maar ook van Savatage. Zo komen de bekende tekstregels* die in meerdere Savatage-songs verwerkt zitten ook bij TSO op. Ook in het slotstuk van de Savatage-rockopera "Streets" duiken ze op. Overigens verscheen van "Streets" eind vorig jaar een nieuwe versie. Of eigenlijk: de bedoelde versie, met meer narratieve passages en straatgeluiden.
Website: http://www.trans-siberian.com/ .
* de regels waarop we doelen: 'I never wanted to know / Never wanted to see / I wasted my time Till time wasted me / Never wanted to go / Always wanted to stay / 'Cause the person I am / Are the parts that I play'.

ALBUM VAN DE MAAND
Necromandus - Mogidisimo
- Orexis Of Death
Dunnery, Francis - Leaving The Depot
Necromandus - Mogidisimo (Reprise)
Van: - Necromandus: "Orexis Of Death" (1973/Audio Archives, 2005)
- Francis Dunnery: "Frankenstein Monster - Stitched Back Together" (Francis Dunnery Music /Aquarian Nation, 2013)

"Frankenstein Monster - Stiched Back Together", het eind vorig jaar uitgebrachte album van Francis Dunnery is een eerbetoon aan zijn in 2008 overleden broer Barry ("Baz"). Laatstgenoemde speelde in de vroege jaren zeventig in Necromandus, dat in 1973 het door Tony Iommi geproduceerde album “Orexis Of Death” opnam, dat pas in 1999 postuum werd uitgebracht. Necromandus maakte muziek die de geest van Black Sabbath vermengde met de intelligentie van Yes. Dunnery heeft voor zijn nieuwe album vooral materiaal van zijn broer gebruik, aangevuld met een cover van "Blood Of My Fathers" van de band Warm Dust en eigen werk. Dit heeft een echte gitaarplaat opgeleverd, waarin toetsen een zeer bescheiden rol spelen. Geen terugkeer naar de oude sound van It Bites derhalve. Lekkere riffs worden afgewisseld door splijtende solo's, terwijl Dunnery's zang doorleefd klinkt. De titels van de songs zijn de oorspronkelijke titels zoals in bedoeld waren voor “Orexis Of Death”. Speciaal voor de introductie van de plaat van de maand draaien we van Necromandus het titelnummer, met een gitaarsolo van Iommi, gevolgd door Dunnery's bewerking. Om dit blokje hebben we de niet door hem opgenomen miniatuurtjes “Mogidisimo” en de reprise daarvan geplaatst.
Website: www.francisdunnery.com .

LEFT-OVER JAARLIJST 2013
Chapman, Daisy – The Gentleman in 13B
Van: “Shameless Winter” (Songs & Whispers / Cargo, 2012)

En dan heb je bijna je lijstje klaar en kom je erachter dat er toch nog een plaat mee mag in de 2013- lijst omdat de CD pas in 2013 goed werd gedistribueerd. “Shameless Winter” van de uit Bristol afkomstige Daisy Chapman is zo’n album dat onder je huid gaat kruipen. De plaat staat vol met verhalende liedjes, met vaak een cynische ondertoon, en laat ook vooral wat aan je eigen verbeelding over. Luister maar naar bijvoorbeeld “The Gentleman In 13B”. Live timmert ze ook behoorlijk aan de weg en ze treedt in zeer uiteenlopende locaties op: van kleine kroeg en huiskamer tot heuse theaters. Ook bijzonder is het concert dat we hebben mogen meemaken een 'pay as you like'-show was. Men ging warempel met een echte hoge hoed rond.
Website: http://www.daisychapman.com/ .

LIVE-TIP
Flower Kings, The – The Wailing Wall (instrumental)
Van “Desolation Rose” (InsideOut, 2013)

Twee releases binnen het jaar, met daarbij ook nog een dubbelalbum, dat is wat de Zweedse groep The Flower Kings in 2012 presteerde. “Desolation Rose” is het twaalfde album van The Flower Kings in de ruim 20 jaar van hun bestaan. Als je alle voorgaande Flower Kings-muziek hebt beluisterd, biedt “Desolation Rose” geen echte verrassingen, maar het toont wel aan hoe consistent en indrukwekkend de muziek van de Zweden nog steeds is. The Flower Kings slagen er toch in om een muzikaal hoog niveau te houden en dat is niet veel bands gegeven. De standaard-editie is een 2CD-mediabook-editie. Die laatste editie is aan te raden, want die bevat muziek die de eerste schijf naar onze bescheiden mening soms nog overtreft. De band rond gitarist Roine Stolt treedt op 25 april op in De Pul in Uden en op 10 mei in De Boerderij te Zoetermeer.
Website: http://www.flowerkings.se/.

LEFT-OVER JAARLIJST 2013
Vienna Circle – Dreams Presage
Van "Silhouette Moon" (AudioTreehouse, 2013)

Na het al goed ontvangen Vienna Circle-debuut "White Clouds" uit 2009 hebben de nog jonge broers Paul en Jack Davis de tijd genomen om hun ambities zo goed mogelijk voor het voetlicht te brengen. Het duurde daarom vier jaar eer "Silhouette Moon" het licht zag. Hoewel opnieuw een eigen beheer-productie, is het album wel tot stand gekomen met een professionele producer en is het afgemixt in de studio waar Porcupine Tree "The Incident" opnam. Met een aantal gastmuzikanten grossieren de Davis-broers is échte volle symfonische rock, met soms een lichte folkrock-invloed. Topstuk is overduidelijk het bijna 14 minuten lange "Dreams Presage", dat qua volle klank en thematische doorwerking aanvoelt als een klassieke symfonie. Het kan niet anders of we gaan de komende jaren nog veel van deze broers horen.
Website: http://viennacircle.co.uk/.

Nummer 1

Steven Wilson – The Raven That Refused To Sing
Van “The Raven That Refused To Sing And Other Stories” (K-Scope)

In lijstjes van: Maurice (nummer 1), Herman (nummer 1), Aldwin (nummer 2), Chris (nummer 2) en René (nummer 5)
HERMAN: Voor mij het album dat met kop en schouders boven de rest uitsteekt dit jaar. Wat is dit magnifiek! Het gaat natuurlijk uiteindelijk om het gevoel dat de muziek teweegbrengt, maar hier valt ook nog eens te beredeneren dat gewoon álles klopt aan dit album: sterke composities met beeldende teksten, er wordt werkelijk fantastisch gemusiceerd door een droomcast aan muzikanten, Wilson zingt beter en gevoelvoller dan ooit en Alan Parsons draagt eraan bij dat het resultaat klinkt als om door een ringetje te halen. Enige minpuntje dat ik kan bedenken is het bij vlagen wanstaltige artwork van het in aanleg zo netjes verzorgde digibook.
MAURICE: Begin van het jaar kwam het derde soloalbum van Steven Wilson uit. De voorganger "Grace for Drowning" was een opmaak naar wat komen zou, en met “The Raven…” heeft Wilson DE plaat gemaakt die zal worden opgenomen in de lijst essentiële prog-albums! Doorslaggevend om deze plaat HET album van 2013 te maken is toch wel het titel nummer. Hier overtreft Wilson zich en weet de luisteraar geëmotioneerd achter te laten. Vooral de show die de band op het Loreley Festival gaf liet een diepe indruk achter. Met recht was het 'Album van de Maand Maart'. Dit is wat we schreven: Vergeet alle platen die Wilson met Porcupine Tree heeft gemaakt na “Lightbulb Sun”, begin weer bij “Grace For Drowning” en je zal merken dat het verloop veel logischer klinkt! Het werk dat Wilson voor bands als King Crimson, Jethro Tull en Caravan heeft gedaan, heeft zeker zijn sporen nagelaten, maar “The Raven That Refused To Sing” is toch in de eerste plaats Steven Wilson en bevat zes tracks, die alle zes over bovennatuurlijke verschijnselen handelen. Wilson heeft als engineer Alan Parsons in de hand genomen, en een band om zich heen verzameld om van te smullen. Drummer Marco Minneman, gitarist Guthrie Govan, bassist Nick Beggs, op toetsen Adam Holzman en natuurlijk Theo Travis op verschillende blaasinstrumenten. We worden dan ook getrakteerd op staaltjes hoogstaand musiceren, maar ondanks de moeilijkheidsgraad klinkt de muziek ongedwongen en ligt aldoor goed in het gehoor. Het album opent met de zware prog van “Luminol” (ook al in live-uitvoering te vinden op de DVD en Blu-Ray “Get All You Deserve”) dat lijkt te beginnen waar Yes' “Relayer” ophoudt! Het magistraal epische titelnummer sluit het album af. Voor de Hifi-freaks onder ons zijn er high-bitrate-versies in zowel stereo- als 5.1-surroundformaat verkrijgbaar op Blu-Ray of DVD. Nog twee leuke weetjes: Alan Parsons is niet alleen aangetrokken als associate producer en opnametechnicus, hij speelt ook nog een stukje "haw-haw"-gitaar op “The Holy Drinker”. Verder is de veelvuldig te horen Mellotron de originele King Crimson MKII Mellotron, opgenomen bij DGM. Voorzichtig willen we de conclusie wel trekken dat dit het beste is wat Wilson heeft uitgebracht... tot nu toe dan.
ALDWIN: Niet alleen mijn nummer twee, waarbij ik weinig heb toe te voegen aan wat mij collega's al aangeven, Steven Wilson leverde ook het mooiste optreden van 2013, op het Night of the Prog Festival in juli.
CHRIS: Hier hoeven niet veel woorden aan worden vuil gemaakt. Dit album zal overal opduiken in jaarlijsten en dat is ook wel terecht. Een schitterende collectie spookverhalen op muziek gezet door Steven Wilson, ondersteund door topmuzikanten !!
Website: http://www.stevenwilson.com/.

Nummer 2

Big Big Train – Keeper Of Abbeys
Van “English Electric: Full Power" (eigen beheer)

In lijstjes van: Chris (nummer 1), Maurice (nummer 2) en Herman (nummer 4)
MAURICE: Het is eigenlijk geschiedvervalsing, aangezien een deel van deze plaat al in 2012 ook al op 1 stond. Dus zouden we eigenlijk “English Electric Part 2” moeten nomineren in de lijst. De vier extra tracks die echter naast het in 2013 verschenen Part 2 op de Full Power-editie staan zorgen er voor dat we deze uiteindelijke versie kiezen. Ook zorgt de aangepaste nummervolgorde ervoor dat het één geheel is geworden. Hoogtepunt van de plaat is zeker het epische “East Coast Racer”. Het nummer vertelt het verhaal van de Mallard: een stoomlocomotief die in 1939 het snelheidsrecord neerzette van 128 mph (206 km/u). Het verhaal richt zich voornamelijk op de personen achter dit record. Luister vooral naar de passage die vlak voor de 11de minuut van dit meer dan een kwartier lange stuk begint. Kippenvel is gegarandeerd!
CHRIS: Geschiedvervalsing? Hoe kom je er bij? Vorig jaar was “English Electric Part One” mijn overduidelijke nr. 1 en het zag er naar uit dat Part Two dat ook zou worden. Maar, toen uiteindelijk het totaalpakket Full Power verscheen, waarop de tracks in een andere en betere volgorde staan n er bovendien nog wat extra songs zijn toegevoegd, was het voor mij duidelijk. Dit 'Gesammtkunstwerk' van muziek, teksten en artwork moet boven aan de lijst staan. Briljant.
HERMAN: De mannen rond Gregory Spawton hebben in een jaar tijd een bijzonder boeiend werkstuk afgeleverd dat je op meerdere vlakken wel even bezighoudt. De teksten laten zich namelijk vaak lezen als lesjes Engelse geschiedenis. Het is dan ook een goede zet geweest om de eerst als blogs gepubliceerde achtergronden bij de teksten te bewerken tot een fraai boekwerk en daar ook nog eens extra muziek bij te leveren. Maar het gaat in de eerste plaats om de muziek en al liggen de Genesis-invloeden er vaak wel heel dik bovenop en had de band op enkele eerder albums een 'eigener' geluid – die is zeer meeslepend. Bovendien waren de songs die we er dit jaar op Part II bijkregen van een mooi constant niveau. De folky inzakkertjes van Part I ontbraken nu, al kregen we er op de Full Power-editie wel een wat flauwe popsong bij (“Make Some Noise”). Het fantasierijke spel van met name drummer Nick D'Virgilio en gitarist Dave Gregory doet je dat vergeten. Daarnaast creëert de wisselwerking tussen tekst en muziek regelmatig effecten die je naar adem doen snakken.
Website: http://www.bigbigtrain.com/.

Nummer 3

Lucy Ward - Icarus
Afkomstig van "Single Flame" (Navigator Records)

In lijstjes van: Chris (nummer 5) en Maurice (nummer 4)
CHRIS: Met “Single Flame” neemt de Britse zangeres met verve afstand van de traditionele Britse folkscene en levert een eigenzinnig album af dat de traditie gebruikt als springplank om er vervolgens haar eigen draai aan te geven. Wat mij betreft is dit samen met Roy Harpers album het hoogtepunt op singer-songwritergebied dit jaar. Ook, hier was het een kwestie van keuzes maken, waarbij de albums “Shameless Winter” van Daisy Chapman of “Metanoia” van Daniel Versteegh met gemak ook op deze plek hadden kunnen staan.
MAURICE: Nog een singer-songwriter! Nu een Britse. Lucy Ward is al een tijd bezig, en haar eerste album kwam uit toen ze 19 was, maar met haar tweede album maakt ze de stap naar het serieuze werk. Spitsvondige teksten en mooie arrangementen zorgen voor een indrukwekkend album. Luister maar eens naar de diepgang van “Rites Of Man” of “Single Flame”. Het solo-concert van haar in Oentskjerk was zeker een van de live-hoogtepunten van 2013. Ondanks haar jonge leeftijd had ze het publiek met haar geanimeerde verhalen aan haar lippen. “Single Flame” is het tweede album van de Britse jongedame Lucy Ward. Al op 19-jarige leeftijd kwam ze met haar eerste album "Adelphi Has To Fly". Nu, 3 jaar, later is de indrukwekkende opvolger “Single Flame” verschenen. Als je op zo’n jonge leeftijd al zo’n album kan maken met zo’n volwassen geluid verdien je het om aan een breder publiek gepresenteerd te worden. De kraakheldere productie draagt de prachtige engelachtige stem van Lucy en dit komt het beste tot zijn recht in de dromerig nummers, zoals “Honey Of Icarus” waar haar stem zweeft boven de smaakvolle orkestratie. Maar ook de a capella-stukken veroorzaken kippenvel. Hoewel de basis nog steeds diep geworteld is in de Engelse folk zal “Single Flame” ook zeker een breder publiek aanspreken, mede door nummers als “Velvet Sky” of “The Last Pirouette” (naar een gedicht van Lucy's vader) waarin we toch zeker verwantschap horen met het werk van Tom McRae. En ook “Ink”, met heerlijk Fender Rhodes-spel, zal het goed doen. Hoogtepunt is wel het donkere, percussieve “Rights of Man”, dat haast psychedelisch is door een spookachtig orgeltje wat bijna het oude Pink Floyd weer tot leven roept! Naast wat eigen nummers zij er ook wederom enkele traditionals bewerkt, zoals bijvoorbeeld “Lord I Don’t Want To Die In The Storm”.
Website: http://www.lucywardsings.com/

Nummer 4

Amplifier - Mary Rose
Van "Echo Street" (Kscope)

In lijstjes van: Aldwin (nummer 1) en Herman (nummer 10)
ALDWIN: Mijn mooiste muzikale ontdekking van 2013. “Echo Street” is een afwisselend album vol sfeervolle composities en filosofische teksten die voornamelijk te maken hebben met astronomie, kosmos en de menselijke natuur. kortom een mooi compleet album. Of je nu Amplifier wel of niet leuk vindt, feit is dat de band momenteel één van de meest creatieve bands is. Dat blijkt niet alleen uit de muziek, maar ook uit de podiumpresentatie (inclusief uniforme kledij) en het gratis aanbieden van downloads. Ook slim is het feit dat Amplifier bij optredens zijn CD's en EP's voor schappelijke prijzen verkoopt. Resultaat is aldus een hoge verkoop en dus meteen prima promotie.
HERMAN: Een aantal prog-gerelateerde bands wist in 2013 uitstekend te bedwelmen met hypnotiserende muziek. En iets dat bedwelmt, zo leert de medische wetenschap, dat werkt verslavend. Sand komt op de valreep van de jaarwisseling met een gelijknamig album dat meteen zo werkt, het album “Echo Street” van Amplifier had een wat langere incubatietijd nodig. Het optreden tijdens The Night Of The Progs overtuigde lang niet altijd, maar het album werd voor een dumpprijs in de eigen stand verkocht. We konden ons toch niet bedwingen. En verdomd: thuis viel het kwartje vrijwel onmiddelijk. Vroege Porcupine Tree springt in gedachten, maar Amplifier heeft eigenheid genoeg. De repeterende patronen in de nummers, de overweldigende productie die ervoor zorgt dat de muziek als een warme golf in de branding over je heen slaat en als rots in die branding de rustgevende zangstem van bandleider Sel Balamir. Dat die productie bij dit soort muziek extra belangrijk is, merk je aan de bonus-EP bij de 'special edition': die is meer elementair opgenomen en grijpt meteen minder aan. Maar altijd nog meer dan het van buiten fraai ogende, maar nogal nietszeggende boekwerk met (naar mijn smaak) spuuglelijk artwork.
Website: http://www.amplifierband.com/.

Nummer 5

Days Between Stations – Visionary
Van “In Extremis” (Eigen Beheer)

In lijstje van: René (nummer 1)
RENÉ: Bijna het 'Album van de Maand Juni'. In 2008 stond het debuut van Days Between Stations bovenaan in mijn jaarlijstje. Met "In Extremis" doet de rond het duo Oscar Fuentes Bills en Sepand Samzadeh gevormde formatie wederom een geslaagde gooi naar een topnotering. Dit keer werd de hulp ingeroepen van producer/drummer/zanger Billy Sherwood, bassist Tony Levin, toetsenist Rick Wakeman en gitarist Peter Banks, terwijl XTC-zanger Colin Moulding op één track te gast is. Toch hebben deze grote namen geen inbreuk gedaan op de eigen sound van de band. De eerste CD werd omschreven als 'Porcupine Tree in een Floyd-mood tijdens een postrockperiode inclusief ambient-getinte fratsen'. De nieuwe plaat is beduidend symfonischer en ondanks dat de vocalen nu een belangrijke rol vervullen, blijft de instrumentatie voorop staan. Mooi uitgesponnen gitaarsolo's (niet zelden met flink wat slide-spel), Mellotronbijdragen, MiniMoog-escapades, orkestrale partijen en ingetogen pianostukken vormen de bouwstenen voor een indrukwekkende plaat, die gestoken is in een Paul Whitehead-hoes en die deels opgedragen is aan de vlak na de opnames overleden Peter Banks.
Website: http://daysbetweenstations.com//.

Nummer 6 (Gedeelde plek voor 2 albums)

Sanguine Hum - Day Of Release
Van: “The Weigh Of The World” (Esoteric Antenna)

In lijstje van: Herman (nummer 2)
HERMAN: Het knappe is dat Sanguine Hum elementen uit progressieve rock, progressieve pop en jazzrock giet in een songmatig geheel dat vrij tijdloos is en nergens écht goed mee te vergelijken is. Deze opvolger van het debuut "Diving Bell" klinkt meteen herkenbaar Sanguine Hum, al lijkt de jazzrock-flair nóg meer benadrukt te worden. Er wordt veel gestoeid met repeterende motiefjes in oneven maatsoorten, waardoor van die typische Happy The Man-achtige carrousel-effecten teweeg worden gebracht. En dit keer blijft het niet aldoor compact, want men besluit met een spannend kwartierdurend driedelig 'epic': het titelstuk.
Website: http://troopersforsound.com/artists//.

Francis Dunnery - Ho Ho Your Sandwiches
van "Frankenstein Monster -Stitched Back Together" (eigen beheer /Aquarian Nation)

In lijstje van: René (nummer 2)
RENÉ: Begin dit jaar kondigde Francis Dunnery zijn terugkeer naar de elektrische gitaar aan. Velen dachten wellicht dat hij met een progressief rockalbum zou komen aanzetten, maar het onlangs uitgebrachte "Frankenstein Monster - Stiched Back Together" is veel meer een eerbetoon aan zijn in 2008 overleden broer Barry ("Baz"). Laatstgenoemde speelde in de vroege jaren zeventig in Necromandus, dat in 1973 het door Tony Iommi geproduceerde album “Orexis Of Death” opnam, dat pas in 1999 postuum werd uitgebracht. Necromandus maakte muziek die de geest van Black Sabbath vermengde met de intelligentie van Yes. Dunnery heeft voor zijn nieuwe album vooral materiaal van zijn broer gebruik, aangevuld met een cover van "Blood Of My Fathers" van de band Warm Dust en eigen werk. Dit heeft een echte gitaarplaat opgeleverd, waarin toetsen een zeer bescheiden rol spelen. Geen terugkeer naar de oude sound van It Bites derhalve. Lekkere riffs worden afgewisseld door splijtende solo's, terwijl Dunnery's zang doorleefd klinkt. De titels van de songs zijn de oorspronkelijke titels zoals in bedoeld waren voor Orexis Of Death. Het gekozen stuk bijvoorbeeld heet op die plaat Gypsy Dancer. Opname-engineer was trouwens Brett Kull van Echolyn, die ook de CD-mastering deed.
Website: http://www.francisdunnery.com// .

Nummer 8 (Gedeelde plek voor 6 albums)

Silje Leirvik - And Then Love Came
Van: “Endless Serenade” (Autumnsongs / Burning Shed)

In lijstjes van: Maurice (nummer 5) en Chris (nummer 9)
MAURICE: Poeh, komt er eind december een plaat in je brievenbus die je toch behoorlijk weet te raken. En nóg een singer-songwriter, maar dan wel een waar de prog vanaf druipt. “Endless Serenade” is het tweede album van de Noorse folkzangeres Silje Leirvik. De plaat is echter doordrenkt met klassieke toetsen, met een prominente rol voor de Mellotron. Dit is voornamelijk te danken aan medemuzikant Rhys Marsh, die zo goed als alle instrumenten bespeelt op het album. Het is echter de stem van Silje die je doet betoveren. “Endless Serenade” is een klassiek voorbeeld van 'less is more'. Soms is een stilte veelzeggender. Goed voorbeeld is het einde van “And Then Love Came”.
CHRIS: Sommige stemmen weten je gewoon met hun eerste toon al te raken. De Noorse zangeres Silje Leirvik heeft die kwaliteit. Daar waar ze op haar eerste album nog grotendeels binnen de lijntjes bleef om zich als het ware op de kaart zetten, is het muzikale klankenpalet op opvolger “Endless Serenade” beduidend anders. Onder invloed van neem ik aan producer Rhys Marsh is het album doordrenkt van de 'vintage' klanken: van orgels naar Mellotrons, van pedal steelgitaar naar diepe synthesizer baslijnen. Bijzonder album!! Producer Rhys Marsh had overigens ook zelf haast wel in de lijst kunnen staan met zijn eigen cover EP of de live-CD met zijn eigen Autumn Ghost Trio. Leirviks plek in mijn lijst is dan ook net zo goed een eerbetoon aan de man die, door zijn eigen albums en zijn bijdragen aan het album van The Opium Cartel, een constante waarde was dit jaar.
Website: http://siljeleirvik.com//.

The Opium Cartel - Kissing Moon
Van "Ardor" (Termo Records)

In lijstjes van: Maurice (nummer 6) en Chris (nummer 8)
MAURICE: Een aantal van de meest aansprekende albums verschenen aan het eind van het jaar. Zo ook deze plaat. Met recht werd “Ardor” verkozen tot 'Album van de Maand December'. De band rond Jacob-Holm Lupo, die we ook kennen van White Willow, is met “Ardor” klaar voor het grote werk. Want naast dat de muziek nog eens ongelofelijk goed in het gehoor ligt, zou het zomaar eens door een breder publiek kunnen worden opgepakt. In het thuis land is dit langzaam aan het gebeuren.
CHRIS: Het niveau van de muziek op proggebied uit Scandinavië komt is al jaren van een bijna opzienbarend niveau en een jaaroverzicht zonder een act uit die regio is niet compleet te noemen. Jacob Holm-Lupo's deels op jarentachtigmuziek geïnspireerde project The Opium Cartel verdient die eer zeker. Artrock meets syntpop meets progrock met een productie die om door een ringetje is te halen. Belangrijke factor op dit album is drummer/klankbeeldhouwer Mattias Olsson, wiens eigen album Necroplex, als de helft van het duo Necromonkey, overigens ook met gemak als alternatief voor deze plek op mijn lijst had kunnen dienen.
Websites: http://www.theopiumcartel.com/.

Airbag - Silence grows
Van "The Greatest Show On Earth" (Karisma Records)

In lijstje van: Aldwin (nummer 3)
ALDWIN: Het Noorse Airbag brengt met een keurige tussenperiode van twee jaar z'n platen uit. Na "Identity" (2009) en "All Rights Removed" (2011) is er nu "The Greatest Show On Earth". Door het karakter van Airbags muziek krijgt de band zowel lof als kritiek: je kunt namelijk niet om de sterke Pink Floyd-invloed heen, dat zelfs uit het hoesontwerp spreekt. "The Greatest Show On Earth" bevat gewoon weldadige spacy symfo vol sfeertjes waarop het heerlijk wegzweven is, met - last but certainly not least - fantastisch gitaarwerk. En….de grote kanshebber voor 'Album van de Maand Februari'!
Website: http://www.airbagsound.com/.

Lifesigns - At The End Of The World
Van "Lifesigns" (Esoteric Antenna)

In lijstje van: Chris (nummer 3)
CHRIS: Voor zover ik kan nagaan is dit mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar. Sterke melodieuze symfo die gedragen word door breed toetsentapijt, sterke vocalen en uitmuntend baswerk van de hand van Nick Beggs, die ook bij Steven Wilson te horen valt. Hij draagt hier overigens ook bij aan de vocale harmonieëen waardoor Lifesigns een heerlijke Yes-achtige vibe heeft. Muziek om bij in hogere sferen te raken!! Op deze plek had overigens ook, zeker door een zekere gelijke spirituele Yes achtige sfeer, het album “Prophecy” van Solstice kunnen Staan.
Website: http://www.lifesigns.me//.

Lo-Fi Resistance - The Silent War
Afkomstig van "Chalk Lines" (Burning Shed)

In lijstje van: Herman (nummer 3)
HERMAN: Deze CD verscheen in de tweede helft van december 2012 en duikt nauwelijks op in lijstjes over 2013. In 2012 was er nog wel iemand die 'm al meenam, maar die was er dan ook errug vroeg bij. Het album is voor mij een blijvertje gebleven. De intrigerende composities, de meeslepende, gevoelvolle vocalen van leider Randy McStine. Diens fascinerende gitaarspel en het al even sterke spel van vrienden als David Kerzner en Gavin Harrison zorgden daar wel voor.
Website: http://lofiresistance.com/lfr//.

Daniel Versteegh - Longest Winter
Van "Metanoia" (Shepherd Song)

In lijstje van: Maurice (nummer 3)
MAURICE: Jawel een singer-songwriter op nummer 3 in mijn lijst en ook nog een Nederlands product. Hoewel de plaat al in maart verscheen ontdekte ik hem pas rond de zomer – en het wat een perfecte soundtrack voor die zonovergoten tijd. “Metanoia” is gevuld met melancholische liefdesliedjes die zonder zoet te worden je toch een warm gevoel geven. Enkelen zullen Daniel kennen van het TV-programma 'De Beste Singer-Songwriter Van Nederland' seizoen 2012, dat hij onsinziens eigenlijk verdiende te winnen. Zijn revanche is dit album! “Metanoia” staat voor wedergeboorte en dat is wat de plaat voor Daniel is. Versteegh timmert overigens al langere tijd aan de weg. Zo won hij de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter, werd hij uitgeroepen tot 3FM Serious Talent en werkte hij mee aan het album van Lorrainville. Producer Wouter Budé zorgt voor een dergelijke kleurrijke - soms elektronisch, soms akoestisch - maar altijd smaakvolle aankleding dat we met recht van progressieve singer/songwriter-pop kunnen spreken. Daarbij doet zijn prachtige stem ons denken aan Jim Moray.
Website: http://www.danielversteegh.nl//.

Nummer 14 (Gedeelde Plek voor 4 albums)
Toshimi Project – Afterglow
Van "SO" (ZiZO/Shiosai)

In lijstje van: René (nummer 3)
RENÉ: In 2011 verraste het jazzrocktrio Toshimi Project ons aangenaam met het debuutalbum "1st Gear". Op dat moment een ideale zoethouder voor diegenen die op het nieuwe album Tribal Tech aan het wachten waren. Eind vorig jaar produceerden de drie Japanners de opvolger "SO". De lange tracks van het debuut zijn daarop ingeruild voor meer compacte composities. Maar de spelvreugde, de virtuositeit én de melodieuze inslag zijn gebleven. Dit is hoogwaardige rockende jazzrock, die toch behoorlijk toegankelijk is. Uiteraard is de fretloze bas van de naamgever Toshimi Nagai het jubelende middelpunt, maar drummer Kozy Hasegawa en gitarist Shibasaki Hiroshi doen hier niet voor onder.
Website: https://www.facebook.com/events/130434207154297/ .

Roy Harper - Cloud Cuckooland
Van "Man & Myth" (Bella Union)

In lijstje van: Chris (nummer 4)
CHRIS: Het is een beetje raar om te spreken van een 'nieuwe ontdekking' als het gaat om een man die al 71 jaar is en al sinds de jaren 60 af en aan actief. Hij was iemand waarvan ik had gehoord maar echt veel muziek had ik nog niet van hem gehoord. Maar het bericht dat er dit jaar een nieuw album zou verschijnen en dat hij daar op o.a. Samenwerkte met Jonathan Wilson maakte dat ik me in zijn werk ging verdiepen. Het concert op 27 oktober jl. in Bristol (UK) kon ik niet anders dan een revelatie noemen. Wat een stem, wat een presence heeft deze man. En dan dus dit album. Harper fileert ons en zichzelf zoals alleen hij dat kan. Muzikaal krijgen we een vijftal kortere songs voorgeschoteld waarvan er drie een akoestische bedding hebben en twee behoorlijk rocken voor Harpers doen. En dan is er nog het afsluitende 22 minuten durende epos “Heaven Is Here/The Exile”: muzikaal een mengeling van alles wat we tot dan toe op dit album hebben gehoord, gevat in een complexe, klassieke muziekstructuur waarbij de strijkers een belangrijke rol spelen. Tekstueel is Harper hier op zijn best, bijna van literair niveau wat mij betreft. En muzikaal krijgt het hele album uiteindelijk aan het slot zijn ontlading. Een heel bijzondere muzikale trip. We kiezen voor het meest rockende stuk van het album met een opvallende glansrol op gitaar van niemand minder dan Pete Townshend. Overigens, in plaats van dit album had ik ook met gemak Jonathan Wilsons “Fanfare” kunnen plaatsen maar het is uiteindelijk dit album dat het net ietsje beter bij mij doet.
Website: http://www.royharper.co.uk//.

Riverside - Feel Like Falling
Afkomstig van "Shrine Of New Generation Slaves" (InsideOut)

In lijstje van: Aldwin (nummer 4)
ALDWIN: “Shrine Of new Generation Slaves” was Album van de Maand Februari en tsja ik ben Riverside-fan... De titel van dit vijfde volledige studio-album van de Poolse band kun je afkorten tot “SONGS”. Riverside heeft ook nu weer een mooi album afgeleverd, met pakkende melodieën, heldere productie, doordachte arrangementen, indrukwekkend instrumentaal machtsvertoon en intelligente teksten. Toch is de band, om origineel blijven klinken, afgeweken van de sound van eerder plaatwerk.
Website: http://riversideband.pl/.

Haken – Atlas Stone
Van het album “The Mountain” (InsideOut)

In lijstjes van: Herman (nummer 6) en Aldwin (nummer 9)
HERMAN: Op basis van de eerste twee albums "Aquarius" en "Visions" werd het Londense Haken nog wel eens weggezet als Dream Theater-kloon. Zeker, vele passages leken wel erg geënt op het grote Amerikaanse voorbeeld, maar zeker op het debuut werd er breder rondgekeken in de symfonische en progressieve rockkeuken. Album nummer drie "The Mountain" is absoluut het meest eclectische Haken-werkstuk. Er zijn Moon Safari-achtige zoete koortjes te horen, maar ook een op Gentle Giant geënte vocale fuga, in één moeite door gevolgd door een swingende jazzy passage. Het Zweedse Pain Of Salvation komt qua stilistische mix in combinatie met doorvoelde voordracht in de buurt. Maar waar Pain Of Salvation vaak deprimerend klinkt, werkt Haken eerder verkwikkend. Verstilling en overdondering liggen op "The Mountain" vaak dicht bij elkaar. Bindend element is vooral de loepzuivere en gevoelvolle stem van zanger Ross Jennings. “The Mountain” werkt ook vooral als álbum (maar dan wel mét de bonus tracks van de digipack-editie) heel goed. Knap is hoe motieven en thema's meerdere keren opduiken in een compositorisch sluitend verhaal.
Website: http://www.hakenmusic.com/.

Nummer 18 (Gedeelde plek voor 3 albums)
Beady Belle – Faith
Van "Cricklewood Broadway" (Jazzland Recordings)

In lijstje van: René (nummer 4)
RENÉ: Het zesde album van Beady Belle is wederom een fraai staaltje van nujazz-soul-triphop geworden. Gebaseerd op de roman "White Teeth" van Zadie Smith verzorgt zangeres Beate S. Lech prachtige melodielijnen, waardoorheen het subtiele toetsenwerk van David Wallumrød doorheen geweven is. Vooral uit de Prophet 5, Minimoog en Juno 2 weet hij intrigerende geluiden te creëren. Liefhebbers van Beate S. Lech moeten trouwens ook op zoek naar haar soloplaat "Min Song Og Hjarteskatt", waarop ze Noorse folksongs vertolkt.
Website: http://www.beadybelle.com//.

Deep Purple - All the time in the world
Van “Now What?!” (EAR Music / Edel)

In lijstje van: Aldwin (nummer 5)
ALDWIN: Deep Purple. Ouwemannengroep toch? Hoewel: op tournee zijn de heren nog immer vrijwel non-stop. Nieuwe platen verschenen echter mondjesmaat. Die waren nooit slecht: ambachtelijk, maar niet wereldschokkend. En dat vonden de heren zelf ook. Daarom werd producer Bob Ezrin ingeschakeld. Die heeft bewezen vaak bands (o.a. Pink Floyd, Alice Cooper, Kiss) tot topprestaties aan te zetten. En wat ons betreft is het plan vrij goed geslaagd! Zó goed, dat we "Now What?!" tot Album Van De Maand Mei hebben verkozen. Het aloude hardrock-element heeft vaker dan ooit plaatsgemaakt voor een veel symfonischer geluid. En daarom mocht “Now What?!” absoluut niet in mijn lijstje ontbreken.
Website: http://www.deeppurple.com/

Not A Good Sign - Coming Back Home
Van “Not A Good Sign” (Fading, AltrOck)

In lijstje van: Herman (nummer 5)
HERMAN: In het scenetje rond de zusterlabels Fading en AltrOck wordt vaak complexe, freaky muziek gemaakt. Met Not A Good Sign hebben muzikanten uit verschillende bands van die labels een toegankelijker platform gecreëerd. Het gelijknamige album vertoont sporen van de lekker dwarse en eigenwijze inborst van deze heren, op een manier die vooral doet denken aan King Crimson. Maar er is vooral ook veel ruimte voor melodie en welluidendheid. En dat gegoten in afwisselende composities en gebracht in een kraakheldere productie waarin al het fraaie aangewende vintage prog-instrumentarium schitterend tot klinken komt.
Website: http://www.notagoodsign.org//.

Nummer 21 (Gedeelde plek voor 3 albums)
Ampledeed - From Within A Tetrapathic Quasar
Van "A Is For Ampledeed" (eigen beheer)

In lijstje van: René (nummer 6)
RENÉ: Ampledeed is een nieuwe Amerikaanse band, gevormd rondom gitarist Luis Flores, zanger/bassist/toetsenman Max Taylor en zanger/toetsenman Aaron Goldich, aangevuld met enkele gastmusici. In tegenstelling tot de Yes-geïnspireerde formatie The Source, waarmee Goldich al twee albums heeft gemaakt, staat op "A Is For Ampledeed" muziek die zowel het onbevangene van het debuut van Spock's Beard en het vroege Echolyn bevat als die Steely Dan-achtige progjazzy 'coolness' van (You Were) Spiraling in zich heeft. Dus wel muziek boordevol ideeën met veel ruimte voor instrumentale expressie, maar nergens echt complex.
Websites: http://www.ampledeed.com/.

Cosmograf - The Good Earth Behind Me
Afkomstig van "The Man Left In Space" (eigen beheer)

In lijstje van: Chris (nummer 6)
CHRIS: Het beste conceptalbum van het jaar wat mij betreft. Robin Armstrong, de man die schuil gaat achter de naam Cosmograf, vraagt zich op dit album af wat de ongebreidelde race naar prestaties en succes ons uiteindelijk eigenlijk kost. Hij gebruikt als metafoor een ruimtemissie, opgezet om de wereld te redden, met als uitkomst dat dit het leven van de astronaut in kwestie kost. Fantastische stevige neoprog waarbij concept, verhaal, tekst en muziek nagenoeg perfect in evenwicht zijn. In plaats van deze had ik met gemak een ander album kunnen kiezen en wel “Le Sacre Du Travail” van The Tangent. Qua concept en muziek zeker net zo sterk.
Website: http://www.cosmograf.com//.

TumbleTown - The End Of Hyde
Afkomstig van "Done With The Coldness" (Freia Music)

In lijstje van: Aldwin (nummer 6)
ALDWIN: gelukkig kwamen er dit jaar ook verschillende mooie albums van eigen bodem uit. Veel haalden de eindlijstjes echter niet: Flamborough Heads zesde studio-album bijvoorbeeld, dat wél 'Album van de Maand September' was. Ook waren er het “1000 Wishes”-project van PBII en aan het eind van het jaar nog Mayra Orchestra, om er maar enkele te noemen. Wél in mijn lijst: Tumble Town, een project van zanger en gitarist Han Uil (Seven Day Hunt, Antares en solowerk) en gitarist Aldo Adema (Egdon Heath, Seven Day Hunt). Een mooie combi van twee vakkundige gitaarspelers en producers, die al eerder samenwerkten op het album “File This Dream” uit 2008 van Seven Day Hunt. Op de CD “Done With The Coldness” wordt het duo aangevuld met gastmuzikanten: bassist Marcel Copini (ex-Egdon Heath) en zangeres Carola Magemans, beiden leden van Seven Day Hunt, en toesenist Erik Laan van Silhouette. De muziek die TumbleTown maakt is een mix tussen progressieve en toegankelijker rock. Opvallend zijn de mooie gitaarpartijen van Adema en de indringende zang van Han Uil. Op enkele nummers doen die vocalen erg denken aan die van de laatste zanger van Egdon Heath, Maurits Kalsbeek.
Website: http://www.tumbletown.nl//.

Nr 24 (gedeelde plek voor twee albums)

Sound of Contact – Beyond Illumination
Van: “Dimensionaut ” (InsideOut Records)

In lijstjes van: Maurice (nummer 8) en Aldwin (nummer 10)
MAURICE: Dé band die de prog een nieuwe boost moest geven in 2013 was Sound Of Contact. De groep rond Simon Collins en Dave Kerzner weet op een mooie manier de lange epische stukken samen te smelten met meer poppy en goed in het gehoor liggende nummers. Live wist Sound Of Contact nog niet echt te overtuigen, mede doordat ze voornamelijk voorprogramma’s deden en dus niet de tijd konden nemen om een gedegen geluid neer te zetten. De geplande headline-tour viel tevens in het water, maar laten we hopen dat het niet bij één album blijft. Wat betreft “Dimensionaut”: een contract met prog-label InsideOut en de genoemde namen doen een puur symfo-album vermoeden, maar da's toch niet helemaal waar. De eerste helft van dit conceptalbum (ja, dat dan weer wel) bevat nl. de nodige compacte catchy songs, zij het wel met symfo-tic. Hoogtepunt is evenwel het 20 minuten lange 'epic' "Möbius Slip": een afwisselend, sterk gecomponeerd stuk, dat een breed arsenaal aan sferen laat horen - met Kerzners achtergrond verwacht je ook niet anders - en ook flitsend drumwerk van Collins.
Website: http://www.soundofcontact.com//.

Jonathan Wilson – All The Way Down
Van "Fanfare" (Bella Union)

In lijstjes van: Herman (nummer 9) en Maurice (nummer 9)
HERMAN: recyclen: Jonathan Wilson is er een meester in. Ook al citeert hij z'n helden letterlijk, hij ontstijgt predicaten als 'muzikaal jatwerk', 'ouderwets' of 'regressief' met speels gemak. En maakt dat live ook helemaal waar, zo hebben we geconstateerd. Hij is een groot fan van de muziek die zo rond 1970 aan de Amerikaanse west coast en in Engeland gemaakt werd. Psychedelisch op zo'n manier dat je de geestverruimende middelen er helemaal niet bij nodig hebt, want de muziek biedt die weidse perspectieven al - lekker loom, voorzien van fraaie harmonieën... Leuk is ook dat hij werkelijk contacten heeft met zijn grote voorbeelden, zoals Crosby & Nash en Roy Harper. Beiden hebben ook een lijntje naar David Gilmour. Leuke wens voor 2014 (of 2015): Jonathan Wilson op Gilmours komende soloplaat, dát zou wat zijn!
MAURICE: Hmmm, we zien een trend in de lijst komen. We worden een jaartje ouder en de muziekkeuze verandert hiermee ook... Jonathan Wilson is geen kleine jongen in de hedendaagse scene. Hij heeft met veel groten der aarde gewerkt waaronder Jackson Browne en simultaan aan het nieuwe album van Roy Harper, bij welke hij een behoorlijke vinger in de pap heeft gehad, komt zijn tweede soloplaat uit. De vele 'muzikale vrienden' die op de plaat mee doen zijn zeker een extra, maar het materiaal staat als een huis.
Website: http://songsofjonathanwilson.com/.