Uitzending Terugluisteren

Nr. 15

Op die vijftiende plek vinden we twee albums:

Sleeping Pulse – Under The Same Sky - Edition with acoustic bonus tracks (Prophecy)
U hoort: War

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Sleeping Pulse is een samenwerking tussen Mick Moss (Antimatter) en Luis Fazendeiro van de Portugese ambient-metalband Painted Black. Fazendeiro heeft de muziek geschreven, Mick Moss de zanglijnen en de teksten. Echter: niet alleen de hele sfeer, ook de opbouw van de songs toont veel gelijkenis met Antimatter. Atmosferisch, donker, melancholisch, emotioneel met heerlijke akoestische stukken en elektronische uitbarstingen. Het neerzetten van een melancholische sfeer is tot kunst verheven.
Website: http://www.sleepingpulse.com/ .

Snarky Puppy & Metropole Orkest - Sylva (Impulse!)
U hoort: Gretel

– Op nummer 7 in de lijst van Chris:
Eén van de meest vreugdevolle concerten die ik zag dit jaar was Snarky Puppy & Metropole Orkest in Rotterdam. Daar speelden ze samen o.a. het in april 2014 opgenomen stuk “Sylva”. Ik noem het vreugdevol omdat ik zelden zoveel muzikanten op één podium heb gezien die zo veel lol hadden in samen muziek maken. Sylva is een lange suite geschreven door bassist Michael League waarbij hij carte blanche kreeg om het Metropole Orkest naar zijn hand te zetten. Dat resulteerde in een CD + DVD die weer wat meer funky uit de hoek komt, maar waar het Metropole Orkest nog voor wat meer muzikaal gewicht zorgt.
Website: http://snarkypuppy.com/ .

Nr. 14

Drie albums, die steeds door één redactielid zijn genoemd op nummer 6 in hun lijst:

Patrick Watson - Love Songs For Robots (Secret City Records)
U hoort: Know That You Know

– Op nummer 6 in de lijst van René:
Een vertrouwde gast in mijn top 10’s zou dit jaar bijna de boot gemist hebben. Maar na regelmatige beluistering heeft Patrick Watson op het laatst toch maar mooi Scott Henderson uit mijn jaarlijst gestoten. Het blijft fraai hoe deze Canadees mysterieuze songs blijft componeren, waarbij zijn soms wat mompelende stem wel iets heeft van een ingetogen John Martyn.
Website: http://patrickwatson.net/ .

Olivier's Army – Back In Command (eigen beheer)
U hoort: Back In Command

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Onbegrijpelijk dat deze Nederlandse groep zo weinig aandacht krijgt. Maar misschien dat dit ook aan de heren zelf ligt en ze te weinig bezig zijn met zelfpromotie? Of ben ik een van de weinigen die zo intens kan genieten van deze kleurrijke progressieve pop, waarin de werelden van David Sylvian en Talk Talk samenkomen, met hulp van een aantal topmuzikanten gebracht met jazzy flair?Naast de Olivier uit de bandnaam - de op vele fraaie vintage toetseninstrumenten spelende Olivier Schutte – dient ook zeker zanger Floris van der Klein genoemd, die mij met zijn strofen meermalen goed weet te raken (let speciaal op de regel 'It's amazing how you tend to fuck things up sometimes' in het titelnummer). Ik sta nog volkomen achter mijn voordracht tot Album van de Maand februari.

Blueneck - King Nine (Denovali Records)
U hoort: Man Of Lies

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Mijn bedoeling was om één van de symfonische droomprogbands in mijn top tien op te nemen. Uit het rijtje dat ook The Receiver, Archive en Klone bevat, is het Blue Neck geworden. Blueneck is een post-progband uit Bristol, die naar eigen zeggen beïnvloed is door de folktronica van Boards Of Canada, de filmsoundtracks van Ennio Morricone en John Carpenter en het melodiegevoel en melancholie van Radiohead t.t.v. "Kid A". "King Nine" is al de zesde plaat in acht jaar tijd van het Britse kwintet, dat pas in 2015 debuteert in Xymphonia.
Website: http://blueneckuk.bandcamp.com/ .

Nr. 13

Drie albums die alle drie in de lijst van één redactielid op nummer 5 zijn geplaatst:

Birds Through Fire - Letters To Thurza (Trench Editions)
U hoort: Once Were Trees

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Birds Through Fire is de glorieuze terugkeer van Robby Aceto. Deze zanger/gitarist wist in het verleden al te overtuigen met een prachtige soloplaat en bijdragen aan albums van Jansen, Barbieri, Karn en Stefano Panunzi. In deze band gaat hij een samenwerking aan met Paul Carwright en Pauls Smyth. De onderhuidse songs van Aceto worden hierdoor omlijst door ambient-passages, waardoor “Letters To Thurza” een intrigerende trip is geworden.
Website: http://www.birdsthroughfire.com/ .

Riverside - Love, Fear And The Time Machine (InsideOut)
U hoort: Lost

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Het Poolse Riverside heeft zich op zijn zesde album "Love, Fear And The Time Machine" veelal een bedaarde, ingetogen stijl aangemeten. De nieuwe Riverside viel me in eerste instantie niet mee. Er hadden mijns inziens wat meer stevige stukken in gekund. De variatie en de opbouw naar een apotheose, die zo kenmerkend is voor de voorgaande albums, werd gemist. Toch is het een groeialbum gebleken, want na meerder draaibeurten, heeft het deze vijfde plek verdiend.
Website: http://www.riversideband.pl/en/ .

La Coscienza Di Zeno – La Notte Anche Di Giorno (Fading Records)
U hoort: Giovane Figlia: A Ritroso

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Not A Good Sign had voor mij de status van ultieme band van Altrock/Fading Records, zusterlabels waarop sowieso vele interessante groepen hun muziek uitbrengen. In Not A Good Sign werken namelijk leden uit diverse groepen uit die stal samen. Het titelloze album uit 2013 was prachtig en dit jaar verscheen de zeer fijne opvolger “From A Distance”. Vrijwel tegelijk verscheen het derde album “La Notte Anche Di Giorno” van La Coscienza Di Zeno, en dat belandde uiteindelijk veel vaker in mijn CD-speler dan “From A Distance”. De muziek is warmer en de Italiaanse zang past beter bij deze ietwat opgefriste vorm van Rock Progressivo Italiano. En zo belandt Not A Good Sign dit keer net buiten de top tien, ten faveure van dit zusje.
Website: http://www.lacoscienzadizeno.it/ .

Nr. 12

Op nummer 12 vinden we twee albums:

Arcane – Known / Learned (Sensory Records)
U hoort: Keeping Stone Water Awake

– Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Zoals eerder vermeld is Arcane één van de ontdekkingen van 2015. Wel is het zo dat de band meer naar progmetal neigt en minder naar symfo. “Known / Learned” is een dubbelalbum met enerzijds een stevige progmetalaanpak op CD1, die de titel “Known” heeft meegekregen, en anderzijds de tweede schijf “Learned” die veel minder heavy is. Dus enerzijds veel rifjes en powerakkoorden en anderzijds akoestische en kabbelende elektrische gitaren en een focus op sfeer en emotie. Dat alles met de geweldige zang van Jim Grey.
Website: http://www.arcaneaustralia.com/ .

En voor het eerst vanavond consensus, want we hebben nu een album dat in twee lijsten voorkomt:

Teleharmonium - Scenes From The Land Of The Mother Generator (eigen beheer)
U hoort: The Mother Generator

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
Het leukste van jaarlijsten is dat je een nieuwe band een plek in de lijst kan geven. Zo ook het uit Winnipeg, Manitoba afkomstige Teleharmonium, een progressief, psychedelisch powerpopsextet. Muzikaal doet het eer aan de muziek uit midden jaren 60 tot eind jaren 70 en zweeft het ergens tussen psychedelische, classic en progressieve rock. De band noemt zelf bands als The Who, Pink Floyd, Jefferson Airplane, Buffalo Springfield en The Moody Blues als invloeden, wat de lading goed dekt. Maar de groep heeft zeker een eigen geluid en aan "The Mother Generator" kan veel plezier worden beleefd. Met recht werd het in september Album van de Maand.

– Op nummer 8 in de lijst van René:
Toch wel een beetje een eigen ontdekking deze Canadese band. Nadat ik bij toeval het mini-album van Urban Nomad ontdekte en via bandcamp bestelde, bleek dat dit slechts een voorproefje was van wat Teleharmonium die daaruit voortkwam wist te produceren. Een lekkere mix tussen sixties, gitaargedomineerde prog en Pink Floyd. En dat alles in een bewust wat ruwe productie.
Website: https://teleharmonium.bandcamp.com/ .

Nr. 11

Maurizio Di Tollo - Memorie Di Uno Sparring Partner (AMS Records)
U hoort: Amore Mio, Hai Ragione

– Op nummer 3 in de lijst van René:
De opvolger van “L’Uomo Trasparente” is wederom een uiterst melancholieke plaat. Wellicht wat minder symfonisch dan Di Tollo’s debuut, overheersen op “Memorie Di Uno Sparring Partner” de rockende gitaren. Dit gaat echter niet ten koste van de gevoelige melodieën en warme arrangementen.
Website: https://www.facebook.com/MauriziodiTollo/ .

Lucy Ward – I Dreamt I Was A Bird... (Betty Beetroot Records)
U hoort: Lion

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
In 2013 eindigde het tweede studio-album, “Single Flame”, van de uit Derby afkomstige Lucy Ward warempel op de derde plaats van onze jaarlijst. Nu, 2 jaar later, is er een derde album, dat de lijn van “Single Flame” voortgezet, maar dat ook iets aardser is. De thematiek heeft veelal te maken met het stedelijke maar ook persoonlijke verhalen. Lucy wordt wederom bijgestaan door Stu Hanna als producer en muzikaal partner. En ondanks dat het album folk als uitvalbasis heeft, is het wederom een divers album met referenties aan psychedelica en lichte jazz en zelfs voorzien van groots gearrangeerde passages. Een van de kippenvelmomenten is zeker het nummer “Lion”: een huiveringwekkend waargebeurd verhaal over Robert Barker, een soldaat die deserteerde ten tijde van de Eerste Wereldoorlog als gevolg van wat we nu PTSS noemen. Ook Lucy was live te bewonderen in Nederland afgelopen november en wist met haar persoonlijkheid en stem het publiek te betoveren.
Website: http://www.lucywardsings.com/ .

Nr. 10

Weer een album dat in twee lijsten wordt genoemd. Overigens wel een album dat de hele redactie in de kast heeft staan...

David Gilmour - Rattle That Lock (Columbia Records)
U hoort: Faces Of Stone

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
Het kan u bijna niet ontgaan zijn dat het vierde David Gilmour-soloalbum verscheen: "Rattle That Lock". In de opmaak naar de release verscheen de single "Rattle That Lock", en een tweede nummer "Today". Beide behoren nummers tot de meer uptempo kant van de plaat en geven als geheel niet het volledige beeld. Die bevat ook drie instrumentals die het jam-achtige gevoel hebben van het vorig jaar verschenen Pink Floyd-album "The Endless River", een jazzy song met medewerking van meerdere bekende jazzmuzikanten, alsmede gedragen stukken: over wijlen Richard Wright, over de dementerende (inmiddels overleden) moeder van Gilmour - én een indrukwekkende, zéér Floydiaanse song in de gepatenteerde statige cadans, over oorlogstrauma's: "In Any Tongue". Het is ook de song met de heftigste gitaarsolo. Tijdens een korte tour, waarin onder andere een show in Oberhausen was opgenomen, wist Gilmour ook te imponeren en klonk een aantal van de nummers nog imposanter. Zeker een van de hoogtepuntjes van 2015.

– Op nummer 7 in de lijst van René
Op de dag dat het Xymphonia-team naar Duitsland afreed om David Gilmour live te bewonderen, bracht de postbode de box met zijn nieuwe album “Rattle That Lock”. Zodoende was ik voorbereid op wat komen ging. En dat was prachtig. Een vroeg hoogtepunt tijdens de show was het gevoelige “Faces Of Stone”, dat een haast Camel-achtige sfeer heeft inclusief uiterst gevoelige gitaarsolo. Op de plaat is het eveneens een beauty, al had de gitaarsolo wel iets langer gemogen.;-)
Website: http://www.davidgilmour.com/ .

Nr. 9:

Grice - Alexandrine (Hungersleep Records)
U hoort: Leftside

– Op nummer 4 in de lijst van René:
Liefhebbers van Japan en de soloprojecten van de diverse ex-leden van die groep komen op het tweede album van Grice weer volop aan hun trekken. Steve Jansen en Richard Barbieri hebben een prominente rol, maar ook andere musici zoals 05Ric, Matt Calder, Al Swainger en Luca Calabrese leveren essentiële bijdragen.

– Op nummer 8 in de lijst van Christian:
Het tweede album van Grice was een typisch geval van een album dat geniepig zijn invloed liet gelden, doordat het me ineens opviel dat ik hem steeds vaker ging draaien. “Alexandrine” is het type album waarvan ik hoop dat David Sylvian het nog eens zal maken na al zijn avant-garde-experimenten. Het is gelukkig geen Sylvian-kloon maar de sfeer en de klankwereld hebben best veel overeenkomsten met die op albums als “Gone To Earth” en “Secrets Of The Beehive”. Bedwelmend album!
Website: https://hungersleeprecords.bandcamp.com/ .

Toto – XIV (Frontiers)
U hoort: Unknown Soldier

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Zelden in de geschiedenis heeft een plaat die gemaakt is om een contract uit te dienen zo geïnspireerd geklonken als “XIV” van Toto. Zeker Steve Lukather heeft niet onder stoelen of banken gestoken hoe diep hij de mensen van het Frontiers-label haat. Maar jongens, hoor alleen al hoe het album met “Running Out Of Time” van start gaat en je geeft je over aan die fantastische groove, het fijne melodieuze gitaarspel en de overtuigende zang van de teruggekeerde Joseph Williams. In de tweede helft zit een enkel inzakkertje, maar dit is toch vooral een plaat die je bij beluistering meteen energie geeft. De band straalt zo'n levenslust uit dat we ons niet kunnen voorstellen dat dit het laatste studio-album zal blijken – ook al is er nu geen contractuele verplichting meer.

– Op nummer 8 in de lijst van Aldwin:
Had niet gedacht dat een album van Toto me nog zo zou boeien. Nieuw en toch zo herkenbaar. “XIV” is het veertiende studio-album van Toto. Die veertien albums verschenen in 38 jaar tijd, want zolang bestaat Toto inmiddels. Negen jaar na het ook al sterke "Falling In Between" pakt Toto opnieuw uit! Tegelijk met de release van "XIV" kwam er ook het tragische nieuws dat bassist Mike Porcaro is overleden aan de gevolgen van ALS.
Website: http://totoofficial.com/ .

Nr. 8

Hasse Fröberg & Musical Companion – HFMC (GlassVille Records)
U hoort: Someone Else's Fault

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Daar waar de muziek van moedergroep The Flower Kings toch, eerlijk is eerlijk, een zeker inwisselbaarheidsfactor heeft gekregen door de loop der jaren, leveren de offshoots – ook al is de muzikale verwantschap veelal aanwezig – toch vaak sterke muziek op. Denk maar aan Jonas Reingolds Karmakanic. Misschien ten onrechte schatte ik zanger/slaggitarist Hasse Fröberg toch een paar klassen lichter in dan Reingold en opper-Flower King Roine Stolt. Enkele jaren geleden richtte hij zijn eigen Musical Companion op. Hoewel hij talentvolle musici om zich heen verzameld hadden wisten de eerste twee albums nog niet van voor tot achter te overtuigen. Interessante breed uitgebouwde composities werden afgewisseld met wat al te makkelijke rockertjes. Met nummer drie “HMFC”, valt alles op zijn plek. Thema's als 'tijd' en 'ouder worden' zijn wellicht niet heel origineel, maar zijn wel verpakt in sterk uitgewerkte composities van in een enkel geval epische lengte. Daarin kunnen de muzikanten bovendien helemaal hun ei kwijt. Vooral gitarist Anton Lindsjö is een veelzijdig toptalent met een bijzonder soepele stijl. En Hasse blijft een zanger die je in je hart raakt.

– Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Hasse Fröberg is al meer dan dertig jaar actief binnen allerlei substijlen der Zweedse rockmuziek. Wij kennen hem vooral, sinds 1997, als zanger en tweede gitarist van The Flower Kings. “HFMC” is het derde album van de band en ook het meest symfonische. Waar bij The Flower Kings nog wel eens plaats is voor haast jazzrockachtig gefreak, bouwt dit “HFMC” in plaats daarvan toch nog steeds straighte rockpassages in. "HFMC", de afkorting van de band dus, is trouwens ook de titel van het album, dat verschijnt bij het Nederlandse GlassVille Records.
Website: http://www.hfmcband.com/ .

Nr. 7

Mystery – Delusion Rain (Unicorn Digital)
U hoort: Wall Street King

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Wat een prachtig album heeft de Canadese band Mystery wederom gemaakt. Dit is echt muziek die ik leuk vind: goed in het gehoor liggende melodieuze symfo. Lekkere lange nummers met veel gitaarsoli en toetsen, fijn stuwend bas- en drumwerk en de bijbehorende emotionele zang van Jean Pageau. Geweldig dat de groep in 2016 opnieuw in Nederland is te bewonderen.

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Dat was even schrikken, dat Benoit David, de man die met zijn warme stem zo veel luistergenot gaf aan drie Mystery-albums op rij, zich genoodzaakt zag te stoppen. Sinds najaar 2013, toen Mystery met vervanger Jean Pageau aantrad in De Boerderij in Zoetermeer, weten we dat we niet hoefden te vrezen. En dat blijkt ook uit “Delusion Rain”. Vooralsnog hebben we het album, dat pas in november verscheen, iets minder hoog zitten dan zijn twee voorgangers, maar het is absoluut opnieuw een bijzonder fijne plaat: weldadig rijk klinkende symfonische rock met stuwend drum- en baswerk, warm gitaarspel, volle maar niet te wollige toetsenpartijen en emotioneel vertolkte teksten.
Website: http://www.therealmystery.com/ .

Nr. 6:

Advent - Silent Sentinel (eigen beheer)
U hoort: Voices From California

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Het derde album van Advent piekt vooral door de compositorische eenheid en de warme klanken die aan Gentle Giant en Genesis doen denken. Mooie concept-achtige plaat, die bij voorkeur in zijn geheel moet worden beluisterd.

– Op nummer 6 in de lijst van Christian:
Als het gaat om de prijs voor compositorisch vernuft dan wint Advent de hoofdprijs dit jaar. Tot in de detail uitgewerkte composities, gespeeld op een groot arsenaal aan klassieke en rock-instrumenten; vocalen die zowel beïnvloed zijn door barok- en renaissance-muziek als de Westcoast pop van bijv. Christopher Cross en dat alles overgoten met een symfonische saus die zowel aan The Enid als aan Steve Hackett doet denken. Een plaat waar ik bij elke luisterbeurt weer iets nieuws in ontdek.
Website: http://www.adventmusic.net/ .

The Black Codex (FREIA Music)
U hoort: Feast Of Spring

– Op nummer drie in de lijst van Christian:
“The Black Codex”, dat is toch uit 2014? Ja, maar dit project kreeg nog een staartje in 2015 met een fysieke uitgave op in totaal 8 CD's, gevat in een mooi boxsetje, incl. uitgebreid boekwerk. Christiaan Bruin bewijst hiermee een multi-talent te zijn, want niet alleen zong hij alle zangpartijen, maar bespeelde hij ook bijna alle instrumenten zelf, op wat blaas-, strijk- en gitaarpartijen na, en verzorgde het artwork. Christiaan Bruin heeft een nieuwe betekenis gegeven aan het woord dat het best de lading dekt van dit schitterende project: Episch!!

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
The Black Codex is een muzikaal hoorspel dat het hele jaar 2014 heeft bestreken! Als muziekliefhebber kon je een abonnement nemen op de gehele serie. Iedere week kreeg de abonnee van The Black Codex nieuwe muziek toegezonden. Daarnaast levert Bruin daar beeld bij in de vorm van bijvoorbeeld schetsen. Het verhaal is dan ook een echt epos is in de trant van de Da Vinci Code. Het zal de liefhebber van fantasy-verhalen zeker bevallen. Muzikaal gezien is het ook indrukwekkend wat Christiaan heeft geproduceerd. Als abonnee wordt je bijna direct in het verhaal gezogen en wordt er al direct een bepaalde spanning en sfeer neer gezet. Het is zeker indrukwekkend als je je bedenkt dat Christiaan zo goed als alleen verantwoordelijk is voor de muziek. The Black Codex komt muzikaal gezien nog het dichts bij de platen die Christiaan onder de noemer Chris maakt.
Website: http://theblackcodex.com/ .

Nr. 5

Barock Project - Skyline (Artalia)
U hoort: The Longest Sigh

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
Het Italiaanse Barock Project is samen met Arcane mijn ontdekking van het afgelopen jaar. Chris verwoordt het prima: Barock Projects vierde album “Skyline” is er eentje om door een ringetje te halen en een album waar op nagenoeg elke symfo-liefhebber wel iets van zijn gading vind. Terecht een album van de maand. Hopelijk kunnen we de groep in 2016 een keer live aanschouwen.

– Op nummer 5 in de lijst van Christian:
Barock Projects vierde album “Skyline” is er eentje om door een ringetje te halen en een album waarop nagenoeg elke symfo-liefhebber wel iets van zijn gading vind. Het is absoluut niet vernieuwend maar wel uiterst aanstekelijk. Een heerlijke smeltkroes van progstijlen, uitstekend gespeeld en met een geweldige zanger in de persoon van Luca Pancaldi. Hoe donker de dagen ook zijn in dit jaargetijde, de zon breekt onmiddellijk door als ik deze plaat opzet.
Website: http://www.barockproject.net/ .

Nr. 4

Voor het eerst vanavond komt er een nummer één in een persoonlijke lijst voorbij:

Dave Kerzner - New World (eigen beheer)
U hoort: Premonition Suite

– Op nummer één in de lijst van Maurice:
Eindelijk lag die begin van vorig jaar dan in de bus, het debuutalbum “New World” van Dave Kerzner. Kerzner, die we de laatste jaren voornamelijk kenden van Sound Of Contact, maar ook van de band Giraffe. Het is een van de albums die ik het meest heb gedraaid, en met 140 minuten muziek is er dan ook veel te genieten. Met veel enthousiasme werd door Kerzner via digitale media bericht gegeven over het verschijnen van het album. Naast een editie met één CD verscheen er ook de dubbel-CD-versie, met meer dan 140 minuten muziek. Naast een 10-tal extra tracks, voornamelijk instrumentaal, zit het verschil hem in het feit dat een aantal van de nummers anders is gemixt en langer is. Daardoor krijgt het album een totaal andere 'feel'. De basis van het album is opgenomen met drummer Nick D'Virgilio en gitarist/bassist Fernando Perdomo. Dave verzorgt zelf natuurlijk de keyboardpartijen, maar speelt ook wat gitaar en doet het leeuwendeel van de vocalen. Zijn stem heeft eenzelfde timbre als David Gilmour en is zeer aangenaam. Natuurlijk heeft Dave gebruik gemaakt van zijn vele muzikale vrienden. Steve Hackett, Francis Dunnery, Colin Edwin, Keith Emerson, Simon Phillips en Pink Floyd-achtergrondzangeres Durga McBroom zijn een paar van de medewerkenden. Hoewel de invloeden af en toe duidelijk hoorbaar zijn, staat voorop dat “New World” een moderne progplaat is geworden. Er zijn zeker wat parallellen te trekken met Sound Of Contact, maar dat doet het album te kort. Met zoveel muziek duurt het even voordat je het album en zijn vele lagen hebt doorgrond. En er is een aantal thema's die je op de plaat hoort terugkomen. Met recht is “New World” 'Album van de Maand Maart' geworden en voor mij het album van 2015. Kerzner zal in april met band te zien zijn in Nederland en dan zal ook een Blu-Ray en Live album zijn verschenen die wederom via crowdfunding is gefinancierd.

– Op nummer 4 in de lijst van Christian:
Als ik puur af zou gaan op hoe vaak ik naar een album heb geluisterd, dan had Dave Kerzners album “New World” op nummer 1 in mijn lijst moeten staan. Deels komt dit natuurlijk omdat ik hem al sinds het begin van het jaar in huis heb, maar dat zegt niks als het album ook niet gewoon heel erg fijn is om naar te luisteren. Het zijn met de mooie melodieuze songs, de kamerbrede productie en de Floydesque dan wel Gilmouriaanse sferen die mij iedere keer weer in de ban van dit dubbelalbum laten komen.
Website: http://www.davekerzner.com/ .

Nr. 3:

Maurice en Christian zijn heel eensgezind, want ze hebben dezelfde plaat op nummer twee:

RanestRane - A Space Odyssey - H.A.L. (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Freddo Al Cuore

– Op nummer 2 in de lijst van Christian:
Op de valreep van 2015 kwam de Italiaanse band RanestRane met het tweede deel uit wat een trilogie moet worden: “A Space Odyssey: H.A.L.” Het is een muzikale vertolking van de klassieke sciencefictionfilm “2001: A Space Odyssey” van Stanley Kubrick en een album dat eigenlijk maar op één manier kan worden ondergaan en dat is in zijn geheel. En dat geheel is hier ook echt meer dan de som der delen. Filmische passages worden afgewisseld met symfonische rock die neigt naar de klassieke jaren-80- en -90-sound van Marillion, maar dan met een Italiaanse schwung. Een album om je heerlijk in te verliezen!

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Zo tegen het verscheiden van het jaar verscheen er warempel nog een album dat mee kon dingen naar titel 'album van het jaar'. De Italiaanse band RanestRane heeft zich de afgelopen 2 jaar flink in de kijker weten te spelen. Optredens samen met de Steve Rothery Band, waar toetsenist Riccardo Romano deel van uitmaakt, optreden op het Marillion Weekend 2015 en het album “A Space Odyssey Part One – Monolith”. Nu op de valreep van het jaar komt RanestRane met deel twee van een trilogie, die gebaseerd is op de film “2001: A Space Odyssey” van Stanley Kubrick. RanestRane vertelt het verhaal van die film met zijn muziek en teksten op een uitstekend bondige wijze, waardoor voor diegene die de film nog nooit gezien heeft, nagenoeg tot leven komt. Muzikaal zet het de lijn van deel 1 voort, dus filmische muziek en melodieuze symfonische rock wisselen elkaar af. "A Space Odyssey Part Two - H.A.L." is echter nog meer één geheel: stukken lopen soms bijna naadloos in elkaar over. Maar ook is het mooi om te horen dat bepaalde thema's van deel 1 in een ander jasje terug te horen zijn. De beide delen achter elkaar luisteren is dan ook een ervaring die te vergelijken valt met bijvoorbeeld het symfonische epos “The Black Codex”. De band presenteerde het album afgelopen december live in Uden voor een handje vol bezoekers, die werden echter wel getrakteerd op een uitermate sterk optreden waar bleek. Met recht eindigt dit abum op plek 2 in mijn jaarlijst.
Website: http://www.ranestrane.net/ .

Nr. 2:

Over eensgezindheid gesproken: René en Herman hebben dezelfde nummer 1:

Fjieri - Words Are All We Have (Emerald Recordings)
U hoort: Those Words (Words Are All We Have)

– Nummer één in de lijst van René:
Het tweede album van het Italiaanse Fjieri is een prachtige samenwerking van het duo Stefano Panunzi/Niclola Lori met Jakko M. Jakszyk. De moderne progressieve songs die we al kenden van het debuut en van Panunzi’s soloalbums heeft door de inbreng van Jakszyk eenzelfde emotionele diepgang gekregen als diens soloplaat “The Bruised Romantic Glee Club”. Daarnaast is Lori’s baswerk een soort eerbetoon aan wijlen Mick Karn.

– Nummer één in de lijst van Herman:
De nummer één is wel een behoorlijk ferme in mijn lijst. Waarschijnlijk een van de meest gedraaide en ook van voor tot achter een van de meest bevredigende. Niet alleen qua muzikale awe-factor, maar ook hoe de muziek je vrijwel aldoor weet te raken. “Words Are All We Have” brengt een aantal factoren bij elkaar die ik in muziek erg kan waarderen. Het op een lekkere manier jeukende en uitdagende van King Crimson, het loom groovende van Japan (vooral met dank aan het Mick Karn-achtige baswerk) en een mooi huwelijk tussen emotie en technisch kunnen (zowel op gebied van compositie, productie als spel).
Website: https://www.facebook.com/Stefano-Panunzi-344898242358646 .

Nr. 1

...maar wat eensgezindheid betreft is er in ons programma één artiest baas-bovenbaas en dat geldt eigenlijk wel zo'n beetje voor het hele progressieve rockwereldje. Je kunt gewoon niet om 'm heen.

Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase (Kscope)
U hoort: Routine

– Nummer één in de lijst van Aldwin:
Het lijkt haast een vanzelfsprekendheid dat een nieuw album van Wilson wederom, om het maar zo te zeggen, als beste getest wordt. Los van het feit dat het een geweldig album is, is het ook nog een keer zo dat het een veelzijdig album is, dat behoorlijk verschilt van zijn voorganger “The Raven That Refused To Sing”. Het album heeft mijn CD-speler het meest gezien. “Hand. Cannot. Erase” is een modern conceptalbum met een bijzonder verhaal over een jonge vrouw die er alles aan doet om haar leven en haar aanwezigheid in dat van anderen uit te wissen.

– Nummer één in de lijst van Christian:
Oplettende lezers zullen in de top 3 een rode draad ontdekken: ik hou van albums die een verhaal vertellen. The Black Codex doet het in fantasy-stijl over 8 CD's, RanestRane zal het sci-fi verhaal 2001 uiteindelijk over 3 CD's hebben verspreid maar mijn nummer 1 doet het gewoon over één CD + luxueus boekwerk: Steven Wilsons “Hand. Cannot. Erase.” Wilson zoekt het in de moderne tijd en vertelt het verhaal van een jonge vrouw die zich volledig terugtrekt uit de wereld en door niemand word gemist, zelfs niet door haar broer. Steven Wilson probeert antwoorden te geven op de vragen die dit allemaal oproept, maar laat ook veel over aan ons zelf over om het uit te vogelen en hint zelfs lichtjes naar een fantasy-achtig dan wel paranormaal slotakkoord. Een waar 'Gesammtkunstwerk' !!

– Nummer drie in de lijst van Herman:
Ja, overal wordt hij al genoemd in de jaaroverzichten en als er iemand een hekel heeft aan meelopen met de rest, dan ben ik het wel. Ik heb mijn best gedaan, maar één nieuwe draaibeurt is genoeg om jezelf weer even in te wrijven hoe fantastisch óók weer Steven Wilsons bijdrage aan het muzikale jaar 2015 is. En dat met een plaat die mijns inziens toch behoorlijk afwijkt van wat de man tot nu toe heeft uitgebracht. Hij lijkt in ieder geval nauwelijks op de tot nu toe uitgebrachte soloplaten. En het mooie is natuurlijk dat hij net als ik van de generatie 'platenhoes op schoot en even helemaal in een andere wereld' is. Hij heeft er álles aan gedaan om dit met dit veelomvattende conceptwerkstuk optimaal te kunnen doen. Hier en daar las ik de kritiek dat hij z'n muzikanten teveel heeft uitgezocht op technisch vertoon en dat dit muzikale kilte oplevert ten opzichte van Porcupine Tree. Nou, ik licht er even gitarist Guthrie Gowan uit: zijn solo's op “Hand. Cannot. Erase.” zijn zó diep emotionerend dat ik keer op keer het weer natte ogen dreig te krijgen bij beluistering en toch in ieder geval kippenvel. En dat is ook een prestatie van de muzikaal-emotionele basis die Wilson 'm geeft, want met zijn eigen muziek, hoe zeer ik die ook bewonder, bereikt hij dat effect niet.

- Nummer vier in de lijst van Maurice:
Een nieuw album van Steven Wilson zal zeker niet onopvallend aan je voorbijgaan. Mede door de vele online (social) media op het gebied van progrock kan eigenlijk niemand dit ontgaan zijn. De ene na de andere loftuiting verscheen en natuurlijk ontstond er ook wel iets van een tegenbeweging en worden er ook kritische noten gekraakt. Je zult ook maar Steven Wilson zijn en al een hele reeks gelauwerde albums op je conto hebben staan, je kunt het dan ook bijna nooit goed doen. Het is dan ook prijzenswaardig te noemen dat Wilson simpelweg zijn eigen gang gaat en dus ook met dit album niet een directe kopie van de voorganger “The Raven That Refused To Sing” aflevert. Dat was een retroprogalbum dat met beide benen diep in de proggeschiedenis stond en daar heerlijk in grasduinde. Muzikaal heeft Wilson de vlag duidelijk weer in het heden geplant, waarbij muzikale links met vroeger werk van zijn band Porcupine Tree en No-Man gemakkelijk te maken zijn. Is het Wilsons beste album? De tijd zal het ons uiteindelijk leren maar het staat als een paal boven water dat dit album alle jaaroverzichten zal gaan domineren.

– Nummer tien in de lijst van René:
Oké, ik zal niet flauw doen. Ik heb genoten van Steven Wilsons concert en ook zijn nieuwe plaat heeft veel om van te genieten. Mijn grootste bezwaar en de reden waarom dit album niet in mijn top 3 staat is dat Wilson voorspelbaar begint te worden. De composities volgen bekende paden en dat ben ik eerlijk gezegd niet van hem gewend. Maar ach, als de kwaliteit dan toch zo hoog is, kan nog menige zogenaamde supergroep hier een puntje aan zuigen. Website: http://stevenwilsonhq.com/ .