Van het album “Pampered Menial” (CBS, 1975 )
Deze groep rond de met een zeer bijzondere stem gezegende zanger David Surkamp treedt op in Spirit Of 66 in Vervier in België, op 28 mei.

Van "L'Etang De Kukufah" (Dreaming/Musea, 2008)
Stéphane Lemaire trad begin deze eeuw toe tot het heropgerichte Moving Gelatine Plates, een vooral in Frankrijk populaire avantprogband. Zijn eerste soloplaat wijkt hier echter behoorlijk van af. Hij begeeft zich op het vlak van modern klassiek-beïnvloede synthersizermuziek, met fraaie Terje Rypdal-achtige, ijle gitaarwaaiers, vreemde elektronische percussie en enkele viool- en woordloze zangpartijen. Soms meer iets voor het programma Sonolab, hoewel liefhebbers van het recente werk van Kit Watkins en het jaren 80-materiaal van Synergy hier zeker het één en ander in zullen vinden.

Van "In The Pink" (Peruzzi Music, 2008) 
Donna Lewis is een zangeres uit Wales die meteen met haar eerste plaat, Now In A Minute uit 1996, internationaal doorbrak. Voor progliefhebbers was de plaat vooral interessant door de aanwezigheid van sessiemuzikanten als Tony Franklin en Gerry Leonard alias Spooky Ghost. Na haar tweede plaat (“Blue Planet” uit 1998) nam ze een time out waarin nog wel wat gastoptredens voorkwamen zoals voor “The Seduction Of Claude Debussy” van Art Of Noise. In 2001 ging ze een project aan met David Torn, waarvan alleen demo's verschenen. Vervolgens verscheen in 2002 het unplugged, ambient-getinte “Be Still”, waarop ze alleen door een piano begeleid werd. Deze twee projecten komen samen op “In The Pink”, waarop het soms lijkt alsof ze Gerry Leonard (die ook als producer optreedt) de vrije hand gaf, want de meeste nummers zitten boordevol de van hem bekende spooky loops. David Torn is ook nog op twee nummers te horen, maar die zijn niet eens zo opvallend. Spooky popsongs, zullen we ze maar noemen.

Van het twaalfde Runrig-album “Proterra” (eigen beheer, 2003)
De Schotse band, die pop en rock vermengd met traditionele Keltische muziek. De band bestaat al 35 jaar en leuk detail is dat Runrig de eerste band was die met een liedje in het Gaelic in de Engelse top 20 wisten te komen.

Van het album “Watch” (Bronze, 1978)
De band treedt op 12 mei op op het Pinkpop Classics Festival en ook in de Boerderij te Zoetermeer op 29 mei.

Van " Sparta " (King Records, 1989) 
Vorige week kwam ter sprake dat er een tweede “Songs For Luca” was verschenen, een project van Iona-gitarist Dave Bainbridge & vrouw ten bate van hun autistische zoon. Wederom heeft men tal van speciaal voor dit project geselecteerde tracks op de dubbelaar kunnen zetten van artiesten als Iona en vele (ex)leden, Moya Brennan, Roine Stolt, Oliver Wakeman, Steve Howe. Opvallend is de aanwezigheid van het Japanse Kenso met de (niet exclusieve) track ”A Winter In Hokkaido”. Dit is een live-versie van het nummer “Bifuka” van het album “Sparta”. Wij draaien dat origineel.

Van "The Drum Pad's 20th Anniversary" (Altitude Digital, 2006) 
Dream Theater-drummer Mike Portnoy is een druk baasje. Eén van zijn projecten is de Rush-coverband Cygnus And The Seamonster, dat een live-DVD heeft uitgebracht. In de band heeft Portnoy gitarist Paul Gilbert en bassist Sean Malone, terwijl voor de vocalen Jason McMaster verantwoordelijk is. Uiteraard bevat het gekozen nummer een flinke drumsolo, maar er komen aan het eind ook nog wat flarden uit andere Rush-nummers voorbij.

Van “Phoenix” (Frontiers Records, 2008)
Toen bekend werd dat Asia in de klassieke bezetting weer een plaat ging maken waren de verwachtingen hoog gespannen, mede na de zeer succesvolle tour. Met “Phoenix” levert de band een 12-tal nummers die zo'n klein uur luisterplezier moeten op leveren. Het album begint veelbelovend met de pomprock van “Never Again”, Hierna zakt het niveau echter helaas vaak beneden peil. Een aantal tracks blijven aaneenschakelingen van een paar leuke ideetjes (vooral het lange “Sleeping Giant, No Way Back”). Een paar tracks zijn meer in AOR/softrock-stijl (denk aan een slap aftreksel van Survivor) En Downes heeft schijnbaar alleen maar jaren '80-soundjes in z'n keyboards kunnen vinden. Wettons stem heeft bij vlagen wel de oude kracht van vroegen maar hij slaat de plank ook vaak mis. Howe maakt af en toe ook nog wel wat goed met zijn tegendraadse spel en er staan nog wel een paar nummers op “Phoenix” die zijn te pruimen, toch kan deze plaat niet in de schaduw staan van de eerdere albums. Maar ordeel vooral zelf.

Van "Schoolyard Ghosts" (K-Scope, 2008) 
Zoals de platenmaatschappij van No-Man al aangeeft is de ambient-pop van Steve Wilson en Tim Bowness nog steeds: 'voornamelijk geschikt voor die eenzame nachtelijke uurtjes. Overpeinzend als de latere Talk Talk, sfeervol als een Pink Floyd ballad, smachtend als Ben Christophers en esoterisch als David Sylvian.' Op, wat de band zelf 'the warped dynamics' noemt, van het nummer “Pigeon Drummer” na, klinkt dit album op het eerste gehoor wat ingetogener dan voorganger “Together We're Stranger” uit 2003. Het klinkt meer Bowness dan Wilson, om het zo maar te zeggen. Maar “Together We're Stranger” bleek ook een groeibriljant te zijn, die steeds meer schoonheid en afwisseling prijsgaf, dus deze CD zal zijn plaats ook wel vinden.

Van het album “Audio Visions” (Columbia, 1980)
Kansas speelt op het Arrow Rock Festival in Nijmegen, op 15 juni.

Van "Progasaurus" (Early Boy Records, 2007) 
Chris Buck is een bassist, maar vooral een zanger van het oude hard-rock-stempel. Denk hierbij aan Ian Gillan (Deep Purple) en David Byron (Uriah Heep) of het oude werk van Geddy Lee. Zo hoor je ze niet vaak meer. Muzikaal begeeft Buck zich echter, onder leiding van toetsenman Derek Sherinian, meer in de progressieve jazzrock-richting, waarbij Brett Garsed voor de meeste gitaarsolo's zorgt. Op “Kanines” is die hoofdrol weggelegd voor Allan Holdsworth (vandaar de live-tip, want Allan Holdsworth speelt aanstaande dinsdag in Amstelveen, in zaal P60). “Progasaurus”, met één van de laatste hoezen van Mattias Norén, is een lekker groovy album, waarbij stevige jazzrock regelmatig afgewisseld wordt door mooie symfonische momenten.

Afkomstig van “Blomljud” (eigen beheer, 2008)
Deze dubbelaar van de Zweedse band begint steeds meer te groeien en de heerlijke 'positieve symfo' is een verademing. De kracht van de band is naast de instrumentatie zeker de samenzang die naast elementen Crosby, Stills & Nash ook zeker een flinke dosis Druid heeft (we zijn nog niet door de Yes-klonen heen).

Van het meest recente studio-album “Systematic Chaos”  (Roadrunner, 2007)
Van Dream Theater verscheen vorige week overigens een compilatie, op het vorige label van de band, Warner. De plaat heeft de ironische titel “Greatest Hit (And 21 Other Pretty Cool Songs)”. Dit omdat de groep maar één grote hit scoorde in de single-hitlijsten, namelijk “Pull Me Under” van “Images And Words”  (1992).

Van "Art In America" (Sony/Renaissance Records, 1983/1995)
Hoewel geproduceerd door Eddie Offord, van arrangementen voorzien door Steve Morse en bijgestaan op toetsen door T. Lavitz (beide laatstgenoemden waren lid van Dixie Dregs) wist dit trio het niet verder te schoppen dan een cult-status. De muziek was vooral eigen door de inbreng van de String Harp, terwijl men muzikaal meer in de AOR-Rush-hoek zat. Volgens www.myspace.com/artinamerica is de band weer bij elkaar en de muziek van nu heeft wel wat van Cannata en Gowan.

Van "Ain't Right" (Warthog Production, 2008)
Opvolger van "What's Left?" van de gebroeders Hans (uit Almelo) en Pim Thiemens. Zoals ze in het begeleidend boekje zelf al aangeven is King Crimson nooit ver weg in hun muziek. Toch weten ze, mede door talloze andere invloeden (Traffic, Mick Karn, vocale jazz, jazzrock, duistere art-new wave) een duidelijk eigen geluid neer te zetten, vol gitaarpatronen, veel laag, een geraffineerde drumprogrammering en zowel bijtende als melodieuze zang. Woman is een ode aan Steve Winwood, terwijl op Freestyle Pim alles alleen doet, waarbij de nadruk ligt op gevoelig gitaarspel.

Van het album “Doomsday Afternoon” (Private, 2007)
Dit is alweer het zesde album van deze Noord-Amerikaanse progband. Een zeer ambitieus project dat de ondersteuning heeft van het Los Angeles Philharmonic Orchestra. De plaat laat een breed scala aan invloeden van klassieke prog bands horen en zo hoor je elementen uit de muziek van Jethro Tull tot Pink Floyd tot Renaissance terug op “Doomsday Afternoon”. De plaat kan als een rockopera worden gezien en is zeker een van de betere produkties in de overvloed van prog-releases.

Van de DVD "Best Of Night Of The Proms Vol.2" (PSE Belgium, 2008)
Deze DVD bevat opnamen gemaakt in het Antwerps Sportpaleis, tussen 1995 en 2006. Bij deze Belgisch/Nederlands/Duitse co-produktie worden popartiesten begeleid door klassiek orkest, met soms een bekend klassiek stuk als intermezzo. Het is niet vreemd dat de makers het eerst aan symfonische rock en pop denken voor dit concept en dat verklaart de aanwezigheid van John Miles (vaste gast met z'n hit "Music"), Alan Parsons (overigens, detail, indertijd de producer van de studioversie van "Music"), Manfred Mann en Mike Oldfield. Ook bij een New Romantics-nummer als "Joan Of Arc" van OMD denk je zó een symfonie-orkest. Tears For Fears speelde dit nummer uit 1983 (van het debuut "The Hurting") tijdens de 2006-editie. Het nummer was toen pas een hit geweest voor Gary Jules. Met de extra stemmen van Fine Fleur plús symfonie-orkest krijgt het een verrassend arrangement.

Van het eind 2007 verschenen studio-album “Find Your Way Home” (Speedwagon Recordings/Edel Records, 2007)
De Amerikaanse AOR-band REO Speedwagon speelt, net zoals Kansas en Journey, op het Arrow Rock festival in het Goffertpark te Nijmegen op 15 juni aanstaande.

Van het debuut “Dreamers” (eigen beheer, 2007)
Splinter speelt 17 april in Zeche in Essen, als support van RPWL en op 25 april in Het Kasteel in Alphen a/d Rijn als support van Knight Area.

Van het splinternieuwe album “The RPWL Experience” (Inside Out, 2008).
De Duitse, zwaar door Pink Floyd beïnvloede band RPWL speelt 19 april in De Boerderij te Zoetermeer met als voorprogramma Threshold.

Het titelnummer van “Sirius” (RCA, 1987)
Moya Brennan, zangeres van Clannad, komt deze week 3 keer in de buurt: Woensdag aanstaande, 9 april dus, in de Tamboer in Hoogeveen; donderdag 10 april in het Muziekcentrum in Enschede en vrijdag  11 april in Musis Sacrum in Arnhem.

Van "Music Of The Spheres" (Universal, 2008)
Met een uittreksel uit "Tubular Bells" staat de Britse gitarist/componist op de Night Of The Proms-DVD, mét orkest dus. Oók met orkest speelt hij op z'n nieuwe album “Music Of The Sphreres”, namelijk met  The Sinfonia Sfera Orchestra. Naast Oldfield (op akoestische gitaar) is de Chinese sterpianist Lang Lang soms te horen (prominent in "Animus"). Het hoofdthema van de plaat is eigenlijk gewoon weer een variatie op het bekende "Tubular Bells"-motiefje. Het album is een doorlopende compositie met een rustiek, nogal filmmuziek-achtig karakter.

Van "Never For Ever" (EMI, 1980)
Vrijdag 11 april zendt de NPS in Het Uur Van De Wolf de documentaire "Come Back Kate" uit. Filmmakers Helena Muskens en Quirine Racké volgden in de periode vlak voor het uitkomen van “Aerial” in 2005 een aantal devote fans van Kate, wat, gezien enkele voorproefjes tijdens De Wereld Draait Door, nogal bizarre scènes tot gevolg heeft. Wij grijpen bijna 30 jaar terug naar de derde LP, waarop dit fraaie werkje staat, waarop Max Middleton de hoofdrol vervult met prachtig Mini Moog-spel.