NIEUW
Lori, Nicola - Urban Vision
- A Night In Istanbul
Van "Urban Vision" (eigen beheer, 2024)

De multi-instrumentalist Nicola Lori brengt met "Urban Vision" zijn solodebuut uit. Zijn naam wordt echter geregeld in Xymphonia genoemd, aangezien hij samen met Stefano Panunzi de vormgever is van Fjieri, terwijl hij tevens aan de soloplaten van Panunzi meewerkt. Niet vreemd dus dat we, hoewel Panunzi slechts in één nummer te horen is, Lori's album in dezelfde categorie plaatsen als het werk van Fjieri en Panunzi. Dat betekent dat er volop atmosferische, progressief getinte songs op staan, vergelijkbaar met bijvoorbeeld de oude solo-output van David Sylvian. Met de zangers GRICE, Robby Aceto en Andrea Chimenti wordt op vocaal gebied met verschillende kleuren gewerkt. Ook instrumentaal is er veel afwisseling met mooi fretloos baswerk (onder meer van Colin Edwin), Chapman Stick-patronen (van Moongardens Cristiano Roversi), Luca Calabreses sfeervolle gedempte trompetspel en symfonisch getint toetsenspel. Wel treedt, zeker in het eerste half uur, de gitaar wat meer op de voorgrond dan op de albums van Fjieri en Panunzi. Van "Urban Vision" draaien we eerst het titelnummer, gevolgd door een van de vier instrumentale stukken, het zich mooi ontwikkelende "A Night In Instanbul".
Websites:
https://www.nicolalori.com/
https://www.facebook.com/nicolalorimusic
https://nicolalori.bandcamp.com/album/urban-vision .

NIEUW
Ice – Inside The Bulb
– Across The Frozen Lake
Van “Man In The Moon” (OSKAR, 2024)

Het was pas vorig jaar juli dat we voor het eerst muziek draaiden van Ice, met een nummer van de CD “The Saga”. En dat terwijl dat debuut al in 2005 verschenen was. We hadden toen nog het idee dat deze Nederlandse groep er inmiddels mee opgehouden was. Wisten wij veel dat er toen al wat jaartjes gewerkt werd aan de opvolger “Man In The Moon”? Dat album verscheen juli dit jaar, de maand dat 55 jaar eerder Neil Armstrong als eerste mens voetstappen op de maan zette. Het titelnummer was trouwens al klaar ten tijde van het 50-jarig jubileum daarvan, lezen we in een interview dat de Almelose progjournalist Menno von Brücken Fock met de band afnam voor iO Pages 195. Het krachtige en rijpe karakter van de 10 songs (plus een proloog en een intermezzo) op “Man In The Moon” verraden dat we hier niet te maken hebben met groentjes. Sterker nog: een deel van dit kwintet heeft de pensioenleeftijd inmiddels bereikt en was actief in illustere underground-seventiessymfobands Differences en Alpha. De zaadjes voor Ice zijn echter eind jaren negentig geplant middels Maryson, de band rond fantasyschrijver wijlen Wim Stolk, destijds nog geïnterviewd door Xymphonia. Vorig jaar maakten we vergelijkingen met Camel, Egdon Heath, Pallas en het Genesis ten tijde van “Duke”. De volle sound van de vele lagen keyboards die Ardie Westdijk aanlegt verklaren de referentie aan laatstgenoemde album nog steeds, maar nog meer is er een link naar Eloy te leggen, mede ook door het synthgeluid dat Westdijk graag in zijn solo's gebruikt. In “Inside The Bulb” menen we zelfs een Eloy-quote te ontwaren. Die synths kleuren ook mooi als ondergrond voor de fijne melodieuze gitaarsolo's van Chris van Hoogdalem. Aan de wat hesige stem van Hein van den Broek zullen sommigen misschien moeten wennen, maar de zang heeft een goed passende doorleefdheid en heeft op momenten het karakteristieke van Kayaks Max Werner. Drie dochters van afzonderlijke leden zongen de soulvolle koortjes in, om zo samen met de aan de stijl van Dick Parry herinnerende saxofoonsolo in het slotnummer (door speciale gast Leslie van der Heul) ook nog een extra Floydesk tintje toe te voegen (voor zover dat al niet aanwezig was). We denken dat flink wat van onze vaste luisteraars veel waardering voor dit sterke vaderlandse werkstuk kunnen opbrengen!
Websites:
https://oskarrecords.bandcamp.com/album/man-in-the-moon-cd
https://www.facebook.com/ICEProgressiveRock/.

NIEUW / JAZZROCK
Beledo - De Tardecita
Van "Flotando En El Vacio" (Moonjune Records, 2024)

De Urugayaanse gitarist Beledo leerden wij kennen via zijn eerste twee albums voor het gerenommeerde jazzlabel Moonjune Records: “Dreamland Mechanism” uit 2016 en “Seriously Deep” uit 2021. Ze bevatten zeer smaakvolle jazzrock in de lijn van Allan Holdsworths toegankelijker materiaal. Nu is er een opvolger in de vorm van "Flotando En El Vacio" (Spaans voor “Zwevend In Het Luchtledige”), waarvoor de opnames overigens al kort na die van “Seriously Deep” plaats hadden gevonden. Daar waar het materiaal op de eerdere albums een meer gecomponeerd karakter hadden, is dit nieuwe album een stuk losser van opzet. Beledo heeft de muziek in 2 dagen opgenomen in de La Casa Murada studio's in Spanje, bijgestaan door bijna vaste Moonjune-drummer Asaf Sirkis en twee Spaanse muzikanten: bassist Carles Benavent en fluitist/saxofonist Jorge Pardo. Met name diens fluitspel krijgt veel ruimte op dit album, wat gelijk al een heel andere sfeer aan de muziek geeft. Zoals gezegd, die is een stuk losser uit de pols, wat even wennen is (en slotstuk “Rodeados” is wellicht voor de meeste luisteraars iets té 'vrij') maar wat extra luisterbeurten zorgt ervoor dat de muziek uiteindelijk wel degelijk landt. Beledo speelt niet alleen prachtige gitaarpartijen, die altijd wel iets in zich hebben van de sound van voornoemde Holdsworth, maar ook uitstekend piano. Naast het kernkwartet speelt op 1 track percussionist Ramón Echegaray mee en komt op maar liefst 3 stukken een oude bekende voorbij in de persoon van Gary Husband. Niet op drums, zoals we hem kennen van Level 42 en opnieuw Holdsworth, maar als vingervlugge toetsenist op elektrische piano en MiniMoog. In het iets meer dan 11 minuten durende “De Tardecita” (ofwel “In De Avond”) komt met name die Moog regelmatige voorbij op een manier zoals we dat in het verleden ooit hoorden in het jazzrockwerk van Chick Corea.
Websites:
https://beledo-moonjune.bandcamp.com/
https://beledo.com/
https://www.facebook.com/beledomain .

IN MEMORIAM: Bert Veldkamp
Kayak - Nothingness
– Relics From A Distant Age
– Land On The Water
Van het album “The Last Encore” (Vertigo, 1976 / CD-editie: Mercury, 1994/2002/2012)

Bert Veldkamp, vooral bekend als voormalig bassist van de Nederlandse band Kayak, is 10 november op 72-jarige leeftijd overleden. Kayak-oprichter en toetsenist Ton Scherpenzeel maakte het nieuws via social media bekend. “Hoewel we wel wisten dat het er aan zat te komen, werden we er toch door overvallen,” aldus Scherpenzeel. Veldkamp is, na zanger Max Werner, het tweede Kayak-lid dat dit jaar is overleden. Hij groeide op in Groningen, was al vanaf zijn dertiende bezig met de basgitaar, maar heeft er naar eigen zeggen geen opleiding voor gehad. Hij zat vanaf 1965 in een behoorlijk aantal bandjes tot hij in 1970 terecht kwam in Zoo. Met die Groningse groep maakte Veltkamp in 1973 het album “Zoo Music”. Toen de latere LPF-staatssecretaris Cees van Leeuwen in 1974 Kayak verliet herinnerden Scherpenzeel en co. zich Veltkamp die ze een paar maanden eerder in Groningen hadden zien spelen. En zo werd hij gevraagd voor de Hilversumse groep om vervolgens op “Royal Bed Bouncer” (1975) en “The Last Encore” (1976) de baspartijen en achtergrondzang te verzorgen. Op “Starlight Dancer” bleek hij opgevolgd door Theo de Jong. Begin jaren tachtig dook Veltkamp op in Frontpage (single: “Portugal” in 1982) en Europe, wat een soort doorstart van Kayak was, met ook Scherpenzeel en gitarist Johan Slager. Het Europe-avontuur eindigde in 1984, waarna Veltkamp 15 jaar later gevraagd werd voor de doorstart van Kayak. Tot aan 2005 werkte hij mee aan “Close To The Fire” (2000), “Night Vision” (2001) en “Merlin: Bard Of The Unseen” (2003) Tussendoor en daarna speelde hij bij de Groningse bluegrassband Stroatklinkers alsmede nog wat bandjes rond zijn woonplaats Tynaarlo. (bronnen: Menno von Brücken Fock, iO Pages 181; Wouter Bessels, Dagblad van het Noorden)
Websites:
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband
https://dvhn.nl/cultuur/muziek/Oud-Kayak-bassist-Bert-Veldkamp-72-uit-Groningen-overleden-29275331.html
https://www.hitzound.com/bert-veldkamp-o-a-bassist-kayak-overleden/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Bert_Veldkamp_(bassist) .

NIEUW (verzamelbox) / JAZZROCK
Bruford - The Sliding Floor
Oorspronkelijk van "Gradually Going Tornado" (EG/Polydor, 1980 / Winterfold Records, 2005); deze versie van "The Best Of Bill Bruford : The Winterfold & Summerfold Years" (Summerfold Records, 2024)

Onlangs nam Bill Bruford zijn drumsticks weer op om enkele optredens te verzorgen als onderdeel van een jazztrio. Mooie gelegenheid om voor mensen die zijn naam wellicht kennen, maar nooit iets van hem gehoord hebben, zijn solowerk weer eens onder de aandacht te brengen. Nu lijkt dat wat vreemd, zoals het twee jaar geleden uitgebrachte carrière-overzicht, de 6CD-box "Making A Song And Dance (A Complete Career Collection)" onderstreept. Want zou iemand nog nooit naar muziek van daarop verzamelde bands als Yes, King Crimson of UK of musici als David Torn, Chris Squire, Kazumi Watanabe of Al DiMeola geluisterd hebben? Maar goed, de in 2009 verschenen verzamel-CD “The Winterfold Collection 1978-1986” met werk van zijn eerste soloplaat, de band Bruford en albums met Patrick Moraz, en de verzamel-dubbel-CD “The Summerfold Collection 1987-2008” met meer jazzgeoriënteerde stukken van Bill Bruford's Earthworks en zijn samenwerkingen met onder anderen Ralph Towner en Michiel Borstlap, werden niet meer gefabriceerd. Dus heeft Bruford deze in samenwerking met Cherry Red Records verzameld in de boxset "The Best Of Bill Bruford: The Winterfold & Summerfold Years". Van deze set draaien we "The Sliding Floor", waarvan de oorspronkelijke versie te horen is op "Gradually Going Tornado", de tweede LP van de band Bruford en de eerste waarop "The Unknown" John Clark de rol van Allan Holdsworth had overgenomen.
Websites:
https://billbruford.com/(niet up-to-date)
https://www.facebook.com/billbruford
https://burningshed.com/store/billbruford
https://www.cherryred.co.uk/.

ALBUM VAN DE MAAND
Needlepoint – Where You Two Once Held Hands
Van het album “Remnants Of Light” (BJK Music, 2024)

We zijn al wat jaren geïntrigeerd door de output van Needlepoint. Dit geesteskind van zanger-songschrijver-gitarist Bjørn Klakegg mag dan sinds het debuut uit 2010 nogal eens van samenstelling veranderen, een eigen plek in het muzieklandschap nemen de 6 studio-albums en één liveplaat steeds weer in. Klakegg is geen technisch geschoold zanger, maar zijn kenmerkende dictie past wel goed bij dit type muziek dat duidelijk zwaar beïnvloed is door de Canterbury Scene. Maar Needlepoint brengt geen puur epigonisme, want waarschijnlijk mede als gevolg van de uiteenlopende achtergronden van de opeenvolgende leden neigt het ene album meer naar hedendaagse jazz, een andere meer naar prog en psychedelica. De huidige bezetting, met toetsenist Erlend Slettevoll als opvolger van de veel in moderne jazzkringen verkerende toetsenist David Wallumrød en met in plaats van de vaak spectaculair rommelende drummer Olaf Olsen de toch ook zeker strak roffelende Ola Øverby, lijkt de arrangementen vaak wat kleiner te houden. De zanglijnen van Klakegg hebben een wat leidender rol in de composities. De vele onverwachte afslagen en modulaties in de melodieën komen zo misschien nog wel beter tot recht dan voorheen. Maar vergis je niet: Nikolai Hængsle kringelt hier subtiele jazzy gitaarlijntjes doorheen, waarbij hij zijn baspartijen regelmatig juist prominent dwingend van karakter laat zijn. Slettevoll geeft met zijn fraaie vintage instrumenten warme kleuren aan de 9 composities, waarbij Klakegg zelf met draailier, fluit en fiddle accenten aanbrengt. Dit alles maakt dat “Remnants Of Light” ons een uitstekende gelegenheid geeft dit kleurrijke gezelschap nu eens een maand in de schijnwerpers te zetten. De hoge harmoniezang die we in de coupletten van “Where You Two Once Held Hands” horen, klinkt nogal a-typisch en heeft wel iets van Westcoastrock van rond 1970, maar als de vervormde klank uit Erlend Slettevolls orgel naar het slot toe de vrije hand krijgt, keert het Canterbury-karakter terug, uiteraard op Needlepoints eigen eigenwijze Noorse manier.
Websites:
https://needlepoint.bandcamp.com/album/remnants-of-light
https://www.facebook.com/needlepoint.official
http://needlepoint.no/(niet up-to-date).

NIEUW
Von Hertzen Brothers - The Change
– Wait For Me
Van het album “In Murmuration” (Doing Being Music (= eigen beheer), 2024)

In Xymphonia schenken we aandacht aan progressieve, melodieuze en symfonische rock in al zijn uitingsvormen. We zoeken daarbij bewust ook de grenzen op van deze genres zonder overigens de klassiekers volledig uit het oog te verliezen. De uitstapjes richting progressieve pop, progressieve singer/songwriter, elektronische muziek, AOR, jazzrock en progmetal maken van Xymphonia meer dan een standaard-symfoshow, zeg maar gerust een progressief programma. Von Hertzen Brothers is zo'n band die regelmatig de grenzen opzoekt en dit komt duidelijk naar voren op het negende album van deze Finnen: “In Murmuration”, dat op 25 oktober is uitgebracht. Opnieuw zijn de vocale harmonieën van de broers Mikko, Kie en Jonne Von Hertzen de grote kracht. Die genetische connectie zorgt ervoor dat hun stemmen zo goed samensmelten dat het lastig is ze onderling te onderscheiden, wat resulteert in prachtige harmonieën. Wat opvalt op dit album is enerzijds het grotere gehalte aan rockende uptempo nummers waarbij de drums een prominentere plaats in de mix hebben dan voorheen, maar de muziek blijft zoals we gewend zijn bij de broers groots en breeduit klinkend. Anderzijds zijn er nummers die een meer gedragen en langzaam opbouwende vorm hebben, die meer in het symfonische rockstraatje passen. Hieruit kozen we voor deze uitzending achtereenvolgens de nummers “The Change” en albumafsluiter “Wait For Me”.
Websites:
https://www.vonhertzenbrothers.com/
https://www.facebook.com/vonhertzenbrothersofficial .

PROGRESSIEVE POP
10cc - Lovers Anynomous
Van "Look Hear" (Mercury, 1980)

Als je online rondgraaft naar meningen over het zevende studio-album "Look Hear" van 10cc kom je eigenlijk bijna alleen maar opmerkingen tegen die het album in niet zo'n gunstig daglicht zetten. Maar soms is het beter om je oor niet te veel te laten hangen naar wat anderen vinden, maar gewoon zelf je mening te vormen. Want al na één luisterbeurt was het ons duidelijk dat "Look Hear", hoewel geen meesterwerk, absoluut meer dan de moeite waard is voor de liefhebbers van 10cc's slim in elkaar zittende pop met soms proggy tinten. De Britse groep had al een paar albums geleden afscheid genomen van het duo Kevin Godley en Lol Creme, maar Graham Gouldman en Eric Stewart haalden met ieder album meer leden van de live-band naar de studio en op “Look Hear” waren dus gitarist Rick Fenn, toetstenist Duncan Mackay (die hiervoor o.a. bij Alan Parsons Project en Kate Bush speelde) en de drummer-percussionisten Paul Burgess en Stuart Tosh nadrukkelijk aanwezig. Fenn en Mackay droegen zelfs compositorisch bij. Zoals gezegd, "Look Hear" is niet het beste 10cc-album en Gouldman en Stewart zijn er achteraf misschien niet echt tevreden over, maar muzikaal valt er genoeg te genieten en doet het niet onder voor de output van tijd- en stijlgenoten als The Alan Parsons Project. Overigens touren Gouldman, Fenn en Burgess nog steeds de wereld over onder de 10cc-vlag, aangevuld met enkele andere muzikanten.
Websites:
https://www.10cc.world/
https://www.facebook.com/10ccworld .

(OP)NIEUW
Ritual – Forgotten Qualities
Van "The Story Of Mr. Bogd Part 1" (Karisma Records, 2024)

We hebben17 jaar moeten wachten op een nieuw volwaardig studio-album van Ritual. Na het uit 2007 stammende album “The Hemulic Voluntary Band” leek de Zweedse band te zijn opgedoekt. Niets bleek minder waar toen in 2020 het nieuws kwam dat er een tweedelig werkstuk aan zat te komen: "The Story Of Mr. Bogd". Als 'teaser' werd alvast de EP “Glimpses Of The Story Of Mr. Bogd” uitgebracht met enkele nummers van beide delen. ...Dus stiekem waren de heren hard aan het werk aan hun meest prestigieuze werkstuk tot nu toe! We hadden toen echter niet bevroed dat het nog weer 4 jaar zou duren voordat deel één eindelijk het licht ziet, want dat is afgelopen augustus pas gebeurd. Het verhaal en ook de songteksten zijn van de hand van bassist Fredrik Lindqvist. Opvallend is verder dat de bezetting niet veranderd is sinds de oprichting in Stockholm in 1992. Genoemde Lindqvist wordt dus nog steeds vergezeld van drummer Johan Nordgren, zanger/gitarist Patrik Lundström (tevens bekend van Kaipa) en toetsenist Jon Gamble. Hoewel geworteld in de progrock heeft de band een eigenzinnig geluid, met naast detecteerbare invloeden van onder meer XTC, It Bites, Gentle Giant en Led Zeppelin ook elementen uit traditionele Zweedse folkmuziek, waarbij ook het daarbij behorende instrumentarium wordt aangewend. Dit hebben we in 1996 met eigen zintuigen kunnen bewonderen in Almelo’s toenmalige concertzaal Sub Rosa, alwaar Ritual veel indruk maakte tijdens het laatste Xymphonia Festival. De band bleef na het titelloze debuut uit dat jaar consistent goede albums afleveren die onderling steeds weer nét iets anders klonken. Op "The Story Of Mr. Bogd Part 1" blijft de Ritual-stijlenmix herkenbaar, met als nieuw element dat er nu een doorlopend verhaal wordt middels de songs. We hebben bij het verschijnen van het album al twee nummers laten horen maar natuurlijk verdient dit album meer aandacht en draaien we vanavond de ballad “Forgotten Qualities”.
Websites:
https://ritual.se/
https://www.facebook.com/ritual.se/
https://ritualsweden.bandcamp.com/album/the-story-of-mr-bogd-part-1 .

HERUITGAVE
Aphrodite's Child - Altamont
– The Wedding Of The Lamb
– The Capture Of The Beast
Van “666” (Vertigo, 1971 / Universal Music Recordings, 2024)

Afgelopen week verscheen er een mooie heruitgave van Aphrodite's Childs “666”, een echte cultklassieker. Aphrodite's Child werd in 1967 geformeerd in Griekenland door Evangelos Papathanassiou, beter bekend als Vangelis (keyboards en fluit), Demis Roussos (bas, gitaar en zang), Loukas Sideras (drums en zang) en Silver Koulouris (gitaar). De vier ontvluchtten al snel hun land, waar dat jaar een militaire staatsgreep had plaatsgevonden, en kwamen in Parijs terecht. Voor Mercury Records mochten ze al snel een debuutsingle opnemen: “Rain And Tears”, dat een million seller werd. Dit Procol Harum-achtige nummer zette de toon voor meerdere singles en hits en Roussos werd bekend om zijn hoge zanguithalen. Na drie albums was de koek echter op en ging Vangelis door als succesvol soundtrackcomponist. Roussos ontpopte zich tot groots popzanger met veel hits op zijn naam en bijna 60 miljoen verkochte albums. Het laatste album dat de band uitbracht is het genoemde “666”. In de lijn van The Who's “Tommy” betreft het een heuse conceptdubbelaar en daarmee waren deze Grieken Britse genregenoten als Yes en Genesis toch mooi een paar jaar voor. Het eindresultaat is een bijzonder album met maar zes vocale nummers en veel instrumentale exercities. Vangelis experimenteerde daarbij volop met elektronica, maar er was ook een grote rol weggelegd voor gitarist Koulouris. Natuurlijk zorgde de titel voor de nodige controverse en zeker ook het nummer "∞" ("Infinity"): een naar 5 minuten teruggedestilleerde jam van oorspronkelijk bijna 40 minuten met een hoofdrol voor actrice Irene Papas die al hijgend het nummer naar een hoogtepunt bracht. Kant 4 bevatte het bijna 20 minuut durende albumhoogtepunt “All The Seats Were Occupied", dat wel veel vergt van de luisteraar. In contrast daarmee sluit “666” af met de ballad “Break”. Het album kwam in Griekenland uit met wat alternatieve mixen en langere versies van nummers. Deze en de internationale versie zijn nu samen met een Dolby Atmos en een 5.1 surround up-mix op Blu-ray als boxje uitgebracht. Leuk detail is dat Steven Wilson een van zijn eerste bands, Altamont, naar een nummer van dit album heeft vernoemd. Laat dit ook net een van de nummers zijn die op de Griekse versie langer is. We gaan luisteren naar dat nummer, gevolgd door nog twee stukken van deze Griekse versie.
Websites:
https://www.facebook.com/VangelisOfficial
https://elsew.com/ .