NIEUW
For All We Know – Forced To Be Free
– Ghosts Of Summer's Past
Van “By Design Or By Disaster” (Construction Records / Suburban, 2024)

For All We Know is een project van Within Temptation-gitarist Ruud Jolie, waarvan alweer 13 jaar geleden het verder titelloze debuut verscheen. Zes jaar later was er een opvolger, getiteld “Take Me Home” en nu, zeven jaar later, ziet “By Design Or By Disaster” het licht. Evenals de twee voorgangers klinkt ook dit derde album weer als een klok en is de stilistische verscheidenheid groot, waarbij er toch een eenheid bewaard is. Het ene moment hoor je namelijk een catchy vorm van metal, dan weer progressieve rock, een volgend moment is er een stevige, schurende uitbarsting. Jolie werkt daarvoor opnieuw samen met zanger Wudstick (ofwel Jermain van der Bogt, tevens frontman van Dilemma), bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Kayak, ex-Pain Of Salvation) en drummer Leo Margarit (Pain Of Salvation). Hoewel “By Design Or By Disaster” volgens Jolie geen conceptalbum is, is er wel een rode draad omdat het in feite het verslag is van hoe een jongeman zich door het leven slaat. Dan is het volgens onze definitie juist wél een conceptalbum, alleen geen rockopera, maar genoeg daarover.;-) De afgelopen maanden waren al een handvol sterke tracks vrijgegeven die het bewijs zijn van grote muzikaliteit en compositievernuft. Vooral “The Future That Came Too Soon” is daar wat ons betreft een goed voorbeeld van. Omdat dit al drie maanden via o.a. YouTube te beluisteren was, vanavond twee andere stukken, waarop Jolie zelf, buiten de zang- en ritmesectie-partijen alles inspeelde en tevens de producersrol vervulde.
Websites:
https://www.forallweknow.net/
https://www.facebook.com/forallweknowmusic.

NIEUW / OUD (want destijds gemist)
Moonbound - The Magic Of Life
Van “And Besides…” (eigen beheer, 2024)
– Almighty Game
Van “Uncomfortable News From The Moon” (Power Prog, 2015)

Moonbound is de naam waaronder multi-instrumentalist en producer Fabio Trentini al sinds 2008 zijn muziek de wereld in brengt. Wij waren vooralsnog niet bewust bekend met het werk van deze Italiaan, hoewel we bij Xymphonia al wel muziek hebben laten horen waarbij hij was betrokken. Naast zijn productiewerk voor onder andere grote bands als Guano Apes heeft hij veel samengewerkt met Marcus Reuter en was een tijd bassist bij Le Orme. Daarnaast maakt hij dus onder zijn alter ego Moonbound niet onverdienstelijk eigen albums, hoewel de laatste alweer uit 2015 stamt. Dit “Uncomfortable News From The Moon” is gevuld met heerlijk progressieve pop met verwijzingen naar werk van Peter Gabriel, Genesis en Mr. Mister. Dat laatste wordt in de hand gewerkt door de medewerking van twee ex-leden van die groep: Steve Farris en Steve George. Trentini verzorgt veel van de instrumentatie overigens zelf, maar met een Rolodex vol bevriende muzikanten was het voor hem niet moeilijk om gastoptredens te regelen. Markus Reuter fungeert niet alleen als co-producer maar speelt ook mee, naast Pat Mastelotto, Tim Pierce en de in zo'n lijstje haast onvermijdelijke Tony Levin. De vocalen die Trentini zelf voor zijn rekening neemt, doen qua timbre denken aan die van David Longdon. En als Big Big Train een pop-georiënteerde plaat zou maken zou die zomaar kunnen klinken als dit “Uncomfortable News From The Moon”. Onlangs heeft Trentini op Bandcamp weer wat ‘nieuwe’ muziek uitgebracht: de restjesplaat “And Besides…”, een collectie B-kantjes en onuitgebrachte nummers - ook zeker de moeite waard. We gaan een tweetal nummers laten horen, één van het al bijna een decennium oude “Uncomfortable News From The Moon” en één van het dit jaar gepubliceerde “And Besides…”.
Websites:
https://www.facebook.com/moonboundmusic
https://moonbound.bandcamp.com/album/and-besides
https://moonbound.bandcamp.com/album/uncomfortable-news-from-the-moon .

NIEUW / LIVE-TIP
Amarok [PL] – Insomnia
– Don't Surrender
Van het album "Hope" (OSKAR Records, 2024)

De Poolse band Amarok werd in 1999 opgericht door gitarist, multi-instrumentalist en zanger Michał Wojtas en gitarist Bartosz Jackowski. In de volgende vijfentwintig jaar onderging Amarok de nodige muzikale wendingen. In het begin waren er de invloeden van onder meer Mike Oldfield (de naam van de band is ontleend aan de titel van een van zijn albums) en Pink Floyd. Tussen 2001 en 2004 bracht de Poolse groep drie albums uit. Hierna transformeerde de formatie min of meer in een soloproject van Michał Wojtas. In 2017 werd na een pauze van twaalf jaar het vierde album, “Hunt”, uitgebracht. Speciale gasten waren Colin Bass en Mariusz Duda. Marta Wojtas schreef de teksten en voegde zich definitief bij de line-up. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album: “The Storm”. Vanaf 2021 is de Amarok-line-up uitgebreid met nog twee muzikanten: drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Ondertussen veranderde de stijl van de band en werd er een eigen stijl gecreëerd waaraan ook ambient- en folkelementen werden toegevoegd. Deze invloeden waren terug te vinden op het zesde album, “Hero”, dat werd uitgebracht in najaar 2021. Een samensmelting van progressieve rock, ambient en ethno is verder doorontwikkeld op het nieuwe album “Hope”, dat begin deze maand verscheen. Het album is tevens het laatste hoofdstuk van een trilogie. Vanavond draaien we eerst “Insomnia”, waarin angst en depressie de boventoon voeren. Het doet denken aan het vroege werk van Pink Floyd, maar dan met de moderne twist van Amarok. De zang is perfect en het geheel wordt bekroond met een mooie gitaarsolo. We vervolgen met “Don't Surrender”, dat het verhaal vertelt van het aangaan van elke uitdaging, ongeacht de obstakels die in de weg staan, met behulp van de metafoor van water dat tegelijkertijd zachtaardig en elementair is en perfect stroomt. Amarok treedt op tijdens de laatste dag van het Night Of The Prog festival op de Loreley, op zondag 21 juli. Tevens werd afgelopen week bekend dat er op 29 november in Poppodium Boerderij in Zoetermeer een mini-festival met drie Poolse bands plaats zal vinden: Less Is Lessie, Retrospective én Amarok.
Websites:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial .

(OP)NIEUW
Emerald City Council - Realize I - Escape From The Ancient
- Realize II - Brutal Camouflage
- Realize III - The Comfort Of Suffering
Van "Motion Carries" (Melodic Revolution Records, 2024)

Al twee keer eerder draaiden we muziek van "Motion Carries", het debuut van Emerald City Council. Deze uit de Amerikaanse staat Arkansas afkomstige nieuwe band is geformeerd rond saxofonist/toetsenist/producer Brent Bristow, een Professor of Music aan de Arkansas State University-Beebe. Brent is weliswaar verantwoordelijk voor de muziek en teksten, Emerald City Council is wel degelijk uitgegroeid tot een band en is het de bedoeling om ook live te gaan spelen. Naast Bristow vinden we gitarist Seth Hankerson en bassist Jeremy Nichols én twee bekende namen. Drummer is namelijk Noah Hungate, zoon van origineel Toto-lid David. Zanger is niemand minder dan Jake Livgren, neef van voormalig Kansas-gitarist Kerry, die al met zijn oom in Proto-Kaw was te vinden en onder meer ook vaste gast is bij het Duitse Legacy Pilots. Naast het gebruikelijke prog-instrumentarium is de sax in de muziek van Emerald City Council een belangrijk ingrediënt; het doel is dan ook om dit instrument uit de jazz-setting te halen en echt als rock-instrument in te zetten, hoewel we zelf met name de invloed van folkrock in het spel van Bristow ervaren. Dit laatste wordt versterkt door de mede door gastmuzikanten bespeelde akoestische gitaar-, blokfluit- en mandolinepartijen. Toch laat "Motion Carries" een gedegen Amerikaanse progsound horen die we kennen van artiesten als Neal Morse, Kansas en Glass Hammer. Zwaartepunt is “Platforms Of Illusion”, een 20 minuten durende, zesdelige epic. De plaat bevat echter nog een episch nummer en wel het driedelige "Realize". Om de CD een conceptuele uitstraling te geven, heeft met dit 16 minuten durende stuk echter in tweeën geknipt, waarbij de eerste twee delen de openingsnummers van het album vormen en het derde deel, met een herhaling van thema's, de afsluiter is. Overigens moesten we bij het vocale meerstemmige slot van deel II, "Brutal Camouflage", denken aan het titelnummer van Crack The Sky's "Safety In Numbers". Aangezien we de delen voor vanavond weer aaneen hebben gesmeed, kunt u hier zelf over oordelen. Websites:
https://emeraldcitycouncil.com/
https://emeraldcitycouncil.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/emeraldcitycouncil .

LIVE-TIP
Mann's Earth Band, Manfred - Lead Me To Water
Van "Odds & Sods" (Creature Music/Petbrook/Cohesion, 2005)

Vrijdag 26 april staat Manfred Mann's Earth Band op het podium van de Hengelose vestiging van Metropool, met tegenwoordig Robert Hart (ex-Bad Company) als voornaamste leadzanger. De groep rondom de in Zuid Afrika geboren toetsenman had vooral in de jaren zeventig en begin jaren tachtig behoorlijk wat succes met hits als "Blinded By The Light", "Spirits In The Night", "Davy's On The Road Again" en "Mighty Quin". Dat laatste nummer was overigens een bewerking van een van de hitsuccessen die Mann in de jaren zestig onder zijn eigen naam had. Omdat de LP's vaak veel ruimte boden aan instrumentale passages waarin het spanningsveld tussen de Moog van Mann en het gitaarspel van onder andere Mick Rogers steeds gezocht werd, was de band ook populair bij het progressieve rockpubliek. Hoewel de Earth Band sinds 2004 geen nieuw materiaal meer uitbrengt, staat ze nog geregeld in wisselende bezettingen op het podium om de hits uit te voeren. Wel komen er af en toe archiefboxen op de markt, zoals in 2005 de 4-CD-set "Odds & Sods". Het interessante aan deze box is dat op CD1 nooit eerder uitgebracht werk van Manfred Mann Chapter III staat, waarin kenners de structuren zullen herkennen van toekomstige nummers van MMEB. Verder bevat CD4 meer recenter materiaal dat geen plek vond op albums als "Soft Vengeance" of "2006". Een van die nummers is het door Noel McCalla gezongen "Lead Me To Water" uit 1993, een volledig afgewerkte track oorspronkelijk bedoeld voor "Soft Vengeance" en dat nummer staat nu scherp.
Websites:
https://www.manfredmann.co.uk/
https://www.facebook.com/manfredmannearthband
https://manfredmannsearthband.bandcamp.com/
Onlangs gepubliceerde live-opname van "Give Me The Good Earth" uit 1973s.

ALBUM VAN DE MAAND
Albion [GB] - Canens (Maya)
- Black Lake ( Llyn Y Fan Fach)
Van het album “Lakesongs Of Elbid” (eigen beheer, 2024)

Albion is de naam die door klassieke geleerden vele eeuwen geleden al werd gebruikt om naar het Britse eiland te verwijzen. In 2019 kozen vier jonge muzikanten de oude term als naam voor hun nieuwe folkprogband, ondanks het feit dat er onder andere al een Poolse neoprogband bestaat met dezelfde naam. Het afgelopen januari verschenen “Lakesongs Of Elbid” bevat vier eerder uitgebrachte singles, aangevuld met acht nieuwe nummers. Het is een 70 minuten durende verkenning waarbij onder meer traditionele folkmelodieën gecombineerd worden met symfonische orkestrale (hard)rock. De nadruk ligt op de melodie en de Keltische sfeer. Bandleider is Joe Parrish-James, die we de afgelopen jaren al hadden leren kennen als gitarist van Jethro Tull. Net als in de band van Ian Anderson horen we bij Albion ook dwarsfluit terug en die wordt opvallend genoeg verdienstelijk bespeeld door Parrish-James zelf. Hij is natuurlijk vooral de gitarist, die tevens mandoline ter hand neemt en met zijn erg goede stem de leadzang verzorgt. Eigenlijk is Parrish-James dus zowel een minstreel als een rocker. Albion bestaat verder uit gitarist/achtergrondzanger Jack Clark, bassist Peter Szypulski en drummer Mikey Cancio verzorgt de drums. Gastrollen worden vervult door achtergrondzangeres Rhiannon Parrish-James en dwarsfluitist Miguel Vargas. “The Lakesongs Of Elbid” klinkt misschien wel bijna te perfect, te vol van productie en daardoor ook soms voorspelbaar. Dat doet echter niets af aan het feit dat het een heerlijk werkstuk is. Een solide, mooi afgerond geheel, waarop de folkroots van de bandleden getransformeerd is binnen een rockcontext. Vanavond beginnen we met “Cayens (Maya)”, een kort instrumentaal folknummer. We vervolgen met “Black Lake (Llyn Y Fan Fach)”, genoemd naar een meer van ongeveer 10 hectare groot, aan de noordelijke rand van de Black Mountain in Carmarthenshire, Zuid-Wales en gelegen in de Brecon Beacons National Park.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW (sterk verlaat)
Celeste - Blu Genziana
- Cascate Di Cristallo
Van "Celeste With Celestial Symphony Orchestra" (Mellow Records, 2022)

Celeste debuteerde in 1976 met een titelloos album, dat echter al snel bekend kwam te staan als “Il Principe Di Giorno”. Muzikaal volgde de Italiaanse band op dat album een duidelijk andere koers dan vele collega-progbands uit die tijd: de sound is namelijk ingetogen, met een mengeling van klassieke en folk-invloeden, met veel gebruik van blaas- en toetseninstrumenten. Zoals bij veel Italoprogbands uit die tijd bleef het destijds bij maar één officieel album, hoewel er jaren later nog restmateriaal verscheen, dat meer een soort fusiongerichte sound had. Drummer/toetsenist/zanger Ciro Perrino zou in latere jaren nog erg actief blijven in de muziek maar enkele jaren geleden besloot Perrino dat het toch eens tijd werd voor een echte opvolger voor dat toch wel legendarische Celeste-debuut, met als resultaat het in 2019 verschenen “Il Risveglio Del Principe” gevolgd door “Il Principe Del Regno Perduto”. Van de originele bezetting is op beide albums, buiten Perrino zelf, niemand meer te vinden. Hij tekent zelf voor alle composities, maar wordt wel bijgestaan door gerenommeerde muzikanten, waarvan we er enkele in het verleden tegenkwamen bij bijvoorbeeld Finisterre, Hostsonaten, Eris Pluvia en Ancient Veil. We waren in 2021 behoorlijk onder de indruk van “Il Principe Del Regno Perduto” maar om een of andere reden is ons helemaal ontglipt dat maar liefst een jaar na dat album er al weer een nieuw album lag: "Celeste With Celestial Symphony Orchestra". Misschien lag het er aan dat de titel de indruk wekte dat het een soort overzichtsalbum betrof, met bestaand werk uitgevoerd met orkest, maar verrassend genoeg staat er op het album geheel nieuwe muziek. Het Celestial Symphony Orchestra is in dit geval meer een kamerorkest bestaande uit een groepje strijkers plus hout- en koperblazers, waarvan het spel volledig geïntegreerd is in de composities van Ciro Perino. Zoals alle muziek van Celeste is het een subtiele aangelegenheid, het is geen muziek van het grote gebaar en veel bombast; in plaats daarvan overheerst een pastorale sfeer. Met het toevoegen van een uitgebreid klassiek instrumentarium naast zijn eigen toetsenspel heeft de muziek van Perino een nieuwe dimensie gekregen en is "Celeste With Celestial Symphony Orchestra" een echte aanrader. Overigens, Perino heeft onlangs aangekondigd dat er binnenkort, twee jaar na dit album dus, een nieuwe Celeste-album zal verschijnen. Dit keer zullen we dat zeker niet aan onze aandacht laten ontglippen.
Websites:
https://www.ciroperrino.nl
https://ciroperrino.bandcamp.com/album/celeste-with-celestial-symphony-orchestra
https://www.facebook.com/ciroperrinocompositore.

NIEUW
Trifecta – Beck And Call
– Crime Spree
– On The Spectrum
Van “The New Normal” (Kscope, 2024)

Trifecta is een band die typisch een gevolg was van lockdown-maatregelen. Toetsenist Adam Holzman, bassist/Stick-bespeler Nick Beggs en drummer Craig Blundell zagen namelijk de nodige tournees in duigen vallen, o.a. met de persoon die ze samenbracht: Steven Wilson. Het in 2021 verschenen “Fragments” stond vol speelse instrumentals, meanderend tussen jazzrock, prog en zelfs hier en daar funk. Velen dachten dat het wel bij een eenmalig project zou blijven, maar zie daar: er is nu een opvolger die in naam nog verwijst naar de coronaperiode waarin de groep ontstond. Opnieuw is de speelsheid groot, waarbij we zelfs het idee hebben dat deze ideeën wat meer hebben kunnen rijpen en vaker leiden tot een compleet afgeronde compositie. Op die manier is dit veel meer dan alleen maar een plaat waarop drie giganten op hun instrument hun technische kunnen laten horen. Voor humor is ook de nodige plaats, vooral in interludes met monologen van Beggs, die overigens ook in enkele stukken echt zingt. Wij kiezen echter voor instrumentaal werk vanavond, waar wat ons betreft tot de meeste sjeu in zit. Sommige stukken voelen aan als eerbetoon aan anderen, wat zeker geldt voor de opener “Beck And Call”, waarbij je moet denken aan “There And Back” van Jeff Beck. Holzman voorziet het van een voor hem typerende synthsolo. In “Crime Spree” excelleert hij op zowel Moog als Hammond, waarbij de aanstekelijke partijen van Beggs en Blundell niet uit het oor verloren kunnen worden. Natuurlijk onthouden we u het enigszins Happy The Man-achtige slotstuk niet, al hoorden we bij die groep nooit dergelijke die funky baslicks als in dit “On The Spectrum”. Overigens leveren zowel Alex Lifeson als Theo Travis een kleine gastbijdrage aan “The New Normal”, maar niet aan de gekozen nummers.
Websites:
https://kscopemusic.com/artists/trifecta/
https://www.facebook.com/trifectahq .

NEOKLASSIEK meets PROGRESSIEF
AVAWAVES - Midnight Bird
Van "Chrysalis" (One Little Indepedent Records, 2021)

Violiste Anna Phoebe en pianiste/toetseniste Aisling Brouwer maken al sinds 2018 samen muziek, eerst onder de naam AVA, maar na hun eerste album "Waves" veranderden ze hun naam in AVAWAVES. Muzikaal zitten ze in het tegenwoordig zeer populaire straatje van neoklassiek, waarbij ze ook een flinke portie elektronica inzetten. En dan kom je qua sound al gauw in de buurt van een grootheid in dit genre: de IJslandse multi-instrumentalist en componist Ólafur Arnalds. AVAWAVES weet die invloed echter aan te wenden in muziek die wel degelijk een eigen smoel heeft met een grote rol voor Anna Phoebes prachtige vioolspel. AVAWAVES maakt hoofdzakelijk instrumentale muziek maar op hun tweede album “Chrysalis” staat het prachtige “Midnight Bird”: een samenwerking met de Britse zangeres YVA, die door de broeiere elektronica gekoppeld aan Phoebes vioolspel een waar progressief hoogtepunt op het album is.
Websites:
https://avawavesmusic.com/
https://www.facebook.com/AVAWAVESMUSIC
https://avawaves.bandcamp.com/album/chrysalis .

WAAR ZIJN ZE GEBLEVEN 2
Retroheads – Karma
Van “Introspective” (Unicorn Digital, 2006)

Retroheads bracht in het eerste decennium van deze eeuw twee zeer aangename albums uit, getiteld “Introspective” en “Retrospective”. De Noorse band is geformeerd rond toetsenist/bassist Tore Bo Bendixen die verantwoordelijk was voor zo goed als alle composities. Het gedragen toetsenspel van Gry Anett Stordahl en Bendixen zelf, de lekkere gitaarsolo's van Tommy Berre en de uitermate sterke zang van Mike Mann smaken naar meer. Helaas is een vervolg op “Introspective” nooit gekomen en zijn de leden in obscuriteit verdwenen. Alleen drummer Trond Gjellum heeft naast Retroheads een behoorlijke staat van dienst en speelt nog immer bij Panzerpappa en de Jordsjø-afsplitsing Breidablik. We gaan nog maar eens een nummer laten horen van het laatste album van de band, dat alweer 18 jaar geleden verscheen, opvallend genoeg op het Canadese label Unicorn Digital van Mystery-gitarist Michel St. Père; u gaat luisteren naar “Karma”.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1518 .