• Sunday 17 Maart 2024 Show No. 1600

    NIEUW
    Emerald City Council - Noisy Talking
    - Mortal Game
    Van "Motion Carries" (Melodic Revolution Records, 2024)

    Begin januari draaiden we in de vorm van "Best Life" een voorproefje van het debuut van Emerald City Council dat toen nog “Platforms Of Illusion” zou gaan heten. Deze uit de Amerikaanse staat Arkansas afkomstige nieuwe band is geformeerd rond saxofonist/toetsenist/producer Brent Bristow, een Professor of Music aan de Arkansas State University-Beebe. Brent is weliswaar verantwoordelijk voor de muziek en teksten, Emerald City Council is wel degelijk uitgegroeid tot een band en is het de bedoeling om ook live te gaan spelen. Naast Bristow vinden we gitarist Seth Hankerson en bassist Jeremy Nichols én twee bekende namen. Drummer is namelijk Noah Hungate, zoon van origineel Toto-lid David. Zanger is niemand minder dan Jake Livgren, neef van voormalig Kansas-gitarist Kerry, die al met zijn oom in Proto-Kaw was te vinden en onder meer ook vaste gast is bij het Duitse Legacy Pilots. Inmiddels is de volledige CD onder de titel "Motion Carries" uitgebracht en blijkt het genoemde “Platforms Of Illusion” de 20 minuten durende, zesdelige epic van het album te zijn. Naast het gebruikelijke prog-instrumentarium is de sax in de muziek van Emerald City Council een belangrijk ingrediënt; het doel is dan ook om dit instrument uit de jazz-setting te halen en echt als rock-instrument in te zetten, hoewel we zelf met name de invloed van folkrock in het spel van Bristow ervaren. Dit laatste wordt versterkt door de mede door gastmuzikanten bespeelde akoestische gitaar-, blokfluit- en mandolinepartijen. Toch laat "Motion Carries" een gedegen Amerikaanse progsound horen die we kennen van artiesten als Neal Morse, Kansas en Glass Hammer. Dit keer aandacht voor het inderdaad met een folky thema openende, maar verder vooral groovy en virtuoze "Noisy Talking", gevolgd door de emotionele, zich tot een meezinger ontwikkelende ballade "Mortal Game".
    Websites:
    https://emeraldcitycouncil.com/
    https://emeraldcitycouncil.bandcamp.com/music
    https://www.facebook.com/emeraldcitycouncil .

    NIEUW
    Chronicles Of Father Robin, The - Magical Chronicle
    – Empress Of The Sun
    Van “The Songs & Tales Of Airoea – Book III: Magical Chronicle (Ascension)” (Karisma Records, 2024)

    Dertig jaar doen over je eerste album mag zeker bijzonder worden genoemd. The Chronicles Of Father Robin is ontstaat rond dezelfde tijd als Änglagård, Anekdoten en Landberk maar het kwam nooit tot een release en de verschillende leden vlogen uit naar onder andere Tuskmore, Wobbler en Jordsjø. De band wordt echter nooit ontbonden en in de loop van de tijd creëerde men de wereld Airoea met Father Robin als hoofdpersoon. Vorig jaar verscheen er een mooie vinylboxset met daarin het complete driedelige verhaal. Met tussenpozen zijn de delen ook op CD verkrijgbaar geworden, nu eindelijk ook het laatste deel. De muziek van The Chronicles Of Father Robin is te omschrijven als heerlijke retroprog met, zoals je kan verwachten van dit type muziek als het uit Noorwegen komt, ook hier en daar een vleugje folk. Maar daarnaast is er plaats voor heerlijk scheurend gitaar- en orgelspel. De invloeden reiken van vroege King Crimson, Gentle Giant of Yes en je hoort tevens een connectie met de Italiaanse prog uit de jaren 70. De link met Wobbler is ook duidelijk te horen, wat in de hand wordt gewerkt door het spel van Wobbler-gitarist Andreas Wettergreen Strømman Prestmo. Bovendien speelt Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie soms mee naast Jordsjø’s Håkon Oftung. Is “The Songs & Tales Of Airoea”-trilogie een opgediepte progklassieker? Dat is misschien wat overdreven gesteld, maar het is wel een zeer gedegen progwerkstuk van de hoogste orde. Vanavond draaien we nummers van Book III: het pastorale “Magical Chronicle” en vervolgens “Empire Of The Sun”.
    Websites:
    https://fatherrobin.com/
    https://fatherrobin.bandcamp.com/album/the-songs-tales-of-airoea-book-iii
    https://www.facebook.com/TheChroniclesofFatherRobin .

    NIEUW
    Night Ranger – High Road (live)
    Van het album ”40 Years And A Night With The Contemporary Youth Orchestra” (Frontiers Music, 2023)

    Night Ranger werd in 1981 in San Francisco geformeerd. De grootste successen, waaronder de ballad “Sister Christian”, werden gescoord in de jaren tachtig, toen de melodische hardrocksound van de band nog hip was. Tot op heden heeft Night Ranger wereldwijd meer dan 16 miljoen albums verkocht. In 2023 werd, ongetwijfeld door een bepaalde pandemie enigszins verlaat, het 40-jarig bestaan gevierd met een bijzonder live-album. Dit werd namelijk opgenomen met medewerking van The Contemporary Youth Orchestra. We kenden dit orkest al van de geslaagde samenwerking met Styx uit 2006, “One With Everything”. Bijzonder is de wisselwerking tussen vooral de toetsen van Eric Levy en het orkest, waardoor er een extra dimensie wordt toegevoegt aan het bandgeluid. Op de stem van Jack Blades is wat ouderdomskorrel te horen, maar hij weet gelukkig precies waar zijn grenzen liggen. De deluxe editie bevat behalve een CD ook een DVD met videoregistratie van het concert. Voor de fans is het een mooie gelegenheid om alle hits van Night Ranger in een iets ander format te horen. We gaan luisteren naar “High Road”, het titelnummer van het gelijknamige album uit 2014.
    Websites:
    https://nightranger.com/
    https://www.facebook.com/nightranger .

    NIEUW / LIVE-TIP
    Valentine, Robby – Embrace The Unknown
    Van “Embrace The Unknown” (ValentineMusic (= eigen beheer), 2023)

    Eén van Nederands meest miskende talenten is toch wel Robby Valentine. In 1992 scoorde hij een hit met het nummer “Over And Over Again”, maar daarna had Valentine de pech dat ‘hair metal’ uit de gratie raakte en moest hij jaren vechten om zijn plek in de muziekbusiness, daar waar bands als Muse en Placebo wel succes kenden met een vergelijkbare muzikale formule. Het afgelopen jaar verschenen “Embrace The Unkown” is weer op en top ‘klassiek Valentine'. De koortjes vliegen je om de oren, aangedikt door 'power chords' op gitaar en natuurlijk 's mans eigen klassieke pianospel. We hoeven natuurlijk niet uit te leggen waar hij zijn invloeden vandaan haalt, toch klinkt het album overduidelijk als Valentine. Al vanaf de krachtige, progmetalachtige albumopener “Break The Chain”, gevolgd door het meer Beatlesque “Don't Give Up On A Miracle” worden we mee op reis genomen langs een breed muzikaal palet. Het meest trots is Valentine op albumafsluiter en titelnummer “Embrace The Unknown”: een epische powerballad met een zeer persoonlijk verhaal; Valentine is in de afgelopen jaren zijn zicht vrijwel volledig verloren. Hij heeft het album de afgelopen drie jaar in zijn eentje opgenomen, maar heeft nu wel een zeer goede band om zich heen, getuige de opname die Valentine afgelopen week als gast bij de collega’s van NPO Radio 2 maakte. Hij speelde een spetterende versie van “Embrace The Unknown”, die nu te zien is op YouTube en een echte aanrader is. We gaan luisteren naar de studioversie. Op 22 maart is Valentine met zijn Tribute To Queen (inderdaad, dát is dus de grote invloed waar we al aan refereerden) te aanschouwen in Poppodium Boerderij te Zoetermeer. In zijn band vinden we dan ook Kristoffer Gildenlöw, die we straks in het tweede uur met zijn eigen muziek zullen horen. Websites:
    https://www.robbyvalentine.nl/
    https://www.facebook.com/robbyvalentine
    Genoemde nummer bij NPO2: .

    NIEUW
    Isildurs Bane & Jinian Wilde – Rise Part 1 - Dream Of Light (The Tempering)
    Van “The Pearl Of Ever Changing Shell” (Atariaxia, 2024)

    Het legendarische Zweedse progressieve muziekinstituut Isildurs Bane verraste in 2017 velen door een compleet album uit te brengen met Marillion-frontman Steve Hogarth. Met de daaropvolgende gastzanger Peter Hammill werden zelfs twee opeenvolgende platen opgenomen, die in 2019 en 2021 verschenen. Dit waren intrigerende werkstukken, die door sommige oudere fans wat al te ondoordringbaar werden bevonden. Die dienen beslist weer aan te haken om het nu verschenen “The Pearl Of Ever Changing Shell” tot zich te nemen. Nu is Jinian Wilde de zanger van dienst die net als zijn twee voorgangers ook zijn eigen teksten pende. Deze Brit is vooral bekend als zanger van de David Cross Band en is gezegend met een prettige, meeslepende zangstem die bij vlagen wel wat heeft van die van Andy Bell (Erasure). Mats Johansson en zijn muzikale partners hebben een afwisseling gecreëerd tussen fascinerende klanklandschappen en een stuk luchtiger, songmatiger werk. Daarbij wendt Johansson vele keyboards en elektronica aan en valt in het volle geluidsbeeld verder regelmatig het sterke altvioolspel van Liesbeth Lambrecht en het afwisselende slagwerk van Klas Assarsson op. Meest opvallend is het tweedelige openingswerk “Rise” dat meer dan een kwartier duurt maar je steeds bij de les houdt, waarna pakkender werk als “Sign Of The Times” (geen cover) volgt. Er gebeurt muzikaal zó veel dat we hier nog lang niet op uitgeluisterd zijn!
    Websites:
    https://www.facebook.com/ibexpo/ .

    1600STE XYMPHONIA
    Club 1600 – 1600 Broadway
    Van “Club 1600” (N-Coded Music, 2000)

    Producer Rex Rideout, die werkte met artiesten als George Howard, Gerald Albright, The Temptations en Luther Vandross In het jaar 2000 organiseerde hij het album “Club 1600”. Het dient gezien te worden als een muziekclub op Broadway, waar de ene na de andere bekende muzikant, in dit geval uit de smoothjazzwereld in- en uitloopt om even mee te jammen. Dit concept leende Rideout van Quincy Jones, die vijf jaar eerder met “Q's Juke Joint” iets vergelijkbaars deed. Op het “Club 1600” komen o.a. trompettist Randy Brecker, vibrafonist Roy Ayers, zangeres Maysa Leak, saxofonist Kim Waters, gitarist Chieli Minucci en saxofonist David Mann binnenvallen. De imaginaire club bleef nog even bestaan want n 2002 verscheen er in de vorm van “Ridin' High” nog een opvolger. In het nummer dat wel heel toepasselijk “1600 Broadway” is getiteld speelt gitarist Rohn Lawrence de solo. Als we nu op Google Streetview kijken, blijkt er op 1600 Broadway een wolkenkrabber te staan die pas in 2006 is gebouwd. Wat daar 6 jaar eerder stond konden we niet achterhalen...
    Websites:
    https://www.studioexpresso.com/profiles/rexrideout.htm
    Dit nummer op YouTube: .

    NIEUW / LIVE-TIP
    Gildenlöw, Kristoffer – Means To An End
    – He's Not Me
    Van “Empty” (New Joke Music (= eigen beheer) / Dutch Music Works, 2024)

    Met “Empty” is vorige maand het vijfde solo-album verschenen van Kristoffer Gildenlöw. Hij heeft al een 30-jarige muzikale carrière achter de rug, want hij trad in 1994 in zijn geboorteland Zweden als bassist toe tot Pain Of Salvation. Na zijn komst naar Nederland was hij vervolgens te horen op vele platen, o.a. van For All We Know, Cirrha Niva en Kingfisher Sky, voordat hij opdook in Kayak. Sinds 2012 verschenen er soloalbums en nu ondertussen bekend is dat hij deel uitmaakt van de huidige Dilemma-bezetting is daar “Empty”. Hij doet op zijn soloplaten veel meer dan alleen bas spelen. Zo verzorgt hij zelf de solozang, waarbij het van je smaak afhangt of je van zijn lage, donkere, vaak wat monotone zang houdt. Zo gaf de recensent van iO Pages in het nieuwste nummer van dat progmagazine een Vette Krent weg aan “Empty”, daarbij aantekenend dat de 'schitterende zang' één van de sterke punten van het album is. Daarnaast bespeelt hij diverse gitaren en keyboards. Qua gitaarpartijen is Paul Coenradie (o.a. Robby Valentine) de grote smaakmaker met flink wat solo's die qua stijl sterk doen denken aan die van David Gilmour. Tijdens die solo's krijgt de begeleidende muziek bovendien vaak dat statige karakter om het Pink Floyd-plaatje compleet te krijgen. In het titelnummer is overigens naast Coenradie ook oud-Kayak-genoot Marcel Singor als gastgitarist van de partij. In “Means To An End” soleert Patrick Drabe (o.a. Het Goede Doel) in een aan Mark Knopfler refererende stijl. Dit wat meer uptempo stuk klinkt ondanks de titel juist een stuk hoopvoller dan veel van de andere nummers en heeft een verkwikkend strijkarrangement. Op 28 juni zal de Nederlandse Zweed vast de nodige nummers van “Empty” ten gehore brengen tijdens zijn optreden op het Midsummer Prog Festival te Valkenburg.
    Websites:
    https://www.kristoffergildenlow.com/
    https://kristoffergildenlow.bandcamp.com/album/empty
    https://www.facebook.com/kristoffergildenlow.official .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Habitants - The Waiting Room
    Van "Alma" (Psychonaut Records, 2024)

    Voor het Album van de Maand maart blijven we dit keer binnen onze landsgrenzen. We besteden deze maand namelijk ruimschoots aandacht aan "Alma", na "One Self" uit 2018 de tweede CD van het uit Nijmegen afkomstige Habitants en niet te verwarren met het gelijknamige Almelose VMBO-college. De weelderige composities van René Rutten (The Gathering) bieden de ideale basis voor de door zangeres Anne van den Hoogen geschreven en feeëriek gezongen intieme zielenroerselen van de jonge hoofdpersoon Alma. In negen songs manifesteert het kwintet zich met Ebow-achtige solo’s en breed uitwaaierende gitaarpartijen als een Cocteau Twins met echte drums die shoegaze inclusief triprockelementen heeft ontdekt. Zo wordt wanhopige eenzaamheid in een stuk als "If I Knew" via zacht getokkelde, echoënde gitaarklanken en synthesizereffecten langzaamaan invoelbaar in een licht symfonische postrockclimax. In het meer uptempo, haast omfloerst gezongen "Future You" voel je daarentegen het vrijmoedige liefdesgevoel van onze heldin. Het titelnummer is een van de hoogtepunten, vooral door de wijze waarop de balladeachtige introductie gevolgd wordt door een etherische, met Kate Bush vergelijkbare mysterieuze voordracht begeleid door een aan Genesis’ "Entangled" verwant gitaarthema. Maar ook het zich na een lange ambient aanloop traag ontwikkelende "The Waiting Room", waarmee de LP-versie afsluit, maakt door de elkaar versterkende dynamiek- en stemmingswisselingen indruk. "Bury The Earth", de bonustrack op de CD, net als "Morgen" overigens al een ouder nummer, bevat tenslotte een jankende zessnaarsolo. Het vakkundig door Attie Bauw geproduceerde "Alma" is al met al een ongrijpbaar egodocument, dat eigenlijk alleen in het wat eendimensionale, met ploppende New Wave-bassen opgestuwde "Youth" ietwat aan schoonheid inboet. De plaat zal op 22 maart in de winkels liggen, maar is al te bestellen via de websites van de band. "Alma" zal op 18 april worden gepresenteerd tijdens een releaseshow in Doornroosje te Nijmegen. Drie dagen later treedt de groep aan op de laatste dag van het roemruchte Roadburn Festival in Tilburg. Vanavond aandacht voor het met ruim 7 minuten langste en meest complexe stuk van de CD, het genoemde "The Waiting Room".
    Websites:
    BAND WEBSITE
    BANDCAMP
    FACEBOOK
    The Gathering Webshop
    Doornroosje Website.

    HERUITGAVE / LIVE-TIP
    Snell, Adrian - The Trial
    - Judas' Song
    Van "The Passion" (Kingsway Music, 1980 / Serious Music, 2024)

    Van 20 t/m 24 maart toert de Britse zanger/toetsenist/componist Adrian Snell door Nederland met een live-uitvoering van zijn album “The Passion” dat recent in een geremixte en geremasterde 'Anniversary Edition' werd heruitgebracht. Bijzonder is dat bij drie van de vijf concerten er wordt opgetreden met een symfonieorkest. In Snells begeleidingsband vinden we o.a. toetsenist Dave Bainbridge en drummer/violist Frank van Essen. Beide kennen we natuurlijk van Iona, een band die er nooit was geweest als Bainbridge in de jaren 80 niet saxofonist/fluitist David Fitzgerald had leren kennen als mede-begeleider van Adrian Snell. “The Passion” is Snells meest proggetinte album, wat voor een deel ook komt doordat het album tot stand kwam onder supervisie van het producerstrio Triumvirate (Jon Miller, Rod Edwards en Roger Hand) die in de jaren 70 mooie albums maakten met o.a. de Britse gitarist Gordon Giltrap. Die laatste speelde dan ook mee op de studioversie van “The Passion”, naast Sky-gitarist Kevin Peek en een ritmesectie om 'u' tegen te zeggen: bassist John G. Perry (o.a. bekend van Caravan) en drummer Simon Phillips. Leuk detail: Dave Bainbridge is net terug uit de Cariben waar hij tijdens Cruise To The Edge optrad met Lifesigns …en Simon Phillips was daarbij de invaldrummer van dienst! “The Passion” brengt het bekende paasverhaal in een rijk gearrangeeerd jasje over het voetlicht, waarbij naast de de genoemde begeleiders ook The Royal Philharmonic Orchestra en een groot koor te horen vallen. Het slot van kant 1 van de originele LP-editie bestaat uit de songs “The Trial”, waarin Jezus voor Pilatus wordt gebracht en wordt veroordeeld, en vervolgens “Judas' Song”. Op 20 maart is “The Passion” te zien in Enschede in de Stadskerk De Verbinding, maar dit is één van de twee concerten waarbij Snell alleen wordt bijgestaan door band en koor. Wie een concert wil bijwonen met orkest erbij, zal naar De Bolder, Dordrecht of Veenendaal af moeten reizen.
    Websites:
    https://www.adrian-snell.com/
    https://www.facebook.com/AdrianSnellMusic .

    NIEUW (verlaat)
    Fuchs - Here In My Void
    Van het album “Too Much Too Many” (Tempus Fugit, 2023)

    Fuchs is de projectnaam van Hans-Jürgen (Hansi) Fuchs, in de jaren 90 bekend van zijn werk voor Peter Wustmanns label Music Is Intelligence/WMMS. Indertijd was hij daarnaast betrokken bij de muzikale verrichtingen van zijn vrouw, die platen uitbracht onder de naam Ines. Die trad nog op in de toen gloednieuwe bibliotheek tijdens de 100ste Xymphonia-uitzending in 1994. WMMS bestaat niet meer, maar Fuchs pakte de muzikale draad na een lange pauze weer op en bracht in 2012, 10 jaar na het vierde en laatste Ines-album onder eigen naam "Leaving Home" uit. Hierna verschenen er nog vier albums. Vorig jaar verscheen zijn recentste werkstuk “Too Much Too Many”. Het album gaat over de échte waarden in het leven, de dingen die ons gelukkig maken. en soms ongelukkig. Fuchs haalt de Amerikaanse auteur Vernon Howard aan: 'Je bent geslaagd in het leven als alles wat je echt wilt, alleen is wat je echt nodig hebt'. Fuchs verpakt deze levenswijsheden in acht mooie composities die een warm nostalgisch gevoel teweeg brengen. Als grote inspiratiebron noemt hij zelf Genesis en in het bijzonder het toetsenspel van Tony Banks, waar hij groot fan van is. Vanavond laten we “Here In My Void” horen, met een lang, hemels intro van piano en ander rustig toetsenwerk, waar de zang goed op aansluit. Moog en gitaar wisselen op hoog niveau stuivertje op wat we ééen van de fraaiste passages van de CD vinden. Florian Dittrich mag met stevig drumwerk de finale inleiden, nog één keer giert de gitaar; samenzang met piano zorgt voor een stemmig slot. (bron: Progwereld) (bron: houseofprog.com)
    Websites:
    https://fuchs.bandcamp.com/
    https://www.facebook.com/fuchsleavinghome .

    HET (TWEEDE) DEBUUT
    Moody Blues, The - The Afternoon: Forever Afternoon (Tuesday?) / Time To Get Away
    Van "Days Of Future Passed" (origineel: Deram, 1967 / 50th Anniversary Edition: Deram / Universal, 2017)

    Bij The Moody Blues wordt er vaak gesproken van twee debuutalbums: die van de R&B-groep rond de onlangs overleden Denny Laine (bekend van “Go Now”) uit 1965 en "Days Of Future Passed" uit 1967, waarop Justin Hayward voor het eerst te horen was. Dit was zeker het begin van een nieuwe muzikale koers en een album dat als één van de eerste progressieve rock albums te boek staat, door zijn fusie van 'beatgroep' en symfonie-orkest. Geïnspireerd door het werk van The Beatles gingen 'The Moodies' aan de slag met een cyclus van songs die zowel het verloop van een dag maar ook dat van een heel leven bestrijken. Maar met uitzondering van diegenen die een originele LP-editie kochten, kennen de meesten de opnieuw gemixte heruitgave uit 1972 die zowel in stereo- als in Quadversie was te verkrijgen. De klank was wat helderder en met name de drums hadden wat meer 'punch' gekregen. Maar er waren hier en daar ook heel andere keuzes gemaakt, waarbij bepaalde partijen verdwenen waren of door andere takes vervangen. Met name “Time To Get Away”, onderdeel van het deel “The Afternoon”, was er in die remix niet bepaald op vooruit gegaan, doordat teveel de nadruk kwam te liggen op de wat onstabiele falsetstem van bassist John Lodge. Op de '50th Anniversary Edition' uit 2017 vonden we eindelijk de mix uit 1967 naast die van 1972 op CD, plus een karrevracht aan bonustracks. Ook een DVD was bijgevoegd, met daarop een 5.1-mix, gebaseerd op de originele Quadmix, en een hoge resolutie van de stereomix uit 1967. En wat blijkt: in die versie is Lodge's falset volledig omgeven door een breed tapijt aan achtergrondvocalen van de andere bandleden, wat een heel ander karakter geeft. Sowieso klinkt die mix nu eindelijk zoals je mag verwachten van een album dat in 1967 is opgenomen. (bron: houseofprog.com)
    Websites:
    https://www.moodybluestoday.com/
    https://www.facebook.com/MoodyBlues .