NIEUW
Wilson, Jonathan – Charlie Parker
– Marzipan
Van “Eat The Worm” (BMG, 2023)

Jonathan Wilson kennen we sinds “Gentle Spirit” (2011) van platen waarbij het heerlijk wegdromen is, op muziek die de stijl van Pink Floyd anno 1970 verenigde met wat er destijds in Laurel Canyon gebeurde. Die Pink Floyd-link werd wel erg tastbaar toen hij in 2017 toetrad tot de begeleidingsband van Roger Waters met wie hij inmiddels diverse tournees heeft ondernomen. Het nu verschenen “Eat The Worm” is zijn vijfde album (twee vroege eigenbeheer-uitgaven niet meegerekend) dat deels voortbouwt op hoe we Wilson kennen maar ook deels een ietwat stekeliger, ongrijpbaarder aanpak laat horen. Hij creëert daartoe een kleurrijk, afwisselend en breed amalgaam aan geluidenpracht waarvoor een niet te tellen reeks instrumenten wordt aangewend. Die bespeelt hij niet alleen zelf (waaronder een 'shit-ton of percussion'), ook toetsenist Drew Erickson kijkt niet op een instrument meer of minder (onder meer 'various old overpriced synths'). Ook een strijkers- en blazersensemble is present. Die ongrijpbare aanpak zit hem in de verrassingselementen die zomaar op kunnen duiken. Denk bijvoorbeeld in opener “Marzipan”, die in vertrouwd-stroperige Wilson-stijl begint, niet dat je mobieltje op 1:50 ineens met een gloednieuwe ringtone overgaat, het is Erickson of Milliken die een verrassingselement inbrengt. Ook het crescendo van de blazerssectie verderop in de song doet je ineens rechtop zitten. Met de gezellige driekwartsmaat waarmee “Charlie Parker” begint, denk je vervolgens totaal niet aan de energieke bebopvernieuwer van weleer, tot er ineens een typische Parkersolo (gesampeld?) in een veel sneller tempo doorheen komt fietsen. Dergelijke momenten geven het album iets dwarsigs verkwikkends, al mag zo'n lekker luie lapsteelgitaarsolo zoals in het slotdeel van datzelfde “Charlie Parker”, omgeven door weelderige strijkers, er ook zijn. Parker is overigens niet de enige naar wie een song is vernoemd, ook 'Iceman' Wim Hof valt die eer te beurt.
Websites:
https://www.songsofjonathanwilson.com/
https://www.facebook.com/songsofjw/ .

NIEUW
Downes Braide Association (DBA) - Keep On Moving
- Heart Shaped Hole
Van "Celestial Songs" (Magical Thinker Records / Cherry Red, 2023)

Wie 10 jaar geleden had voorspeld dat de samenwerking tussen toetsenist Geoff Downes en zanger/producer Chris Braide onder de noemer Downes Braide Association anno 2023 vier studio-albums en een live-album zou hebben opgeleverd, zou waarschijnlijk voor gek zijn verklaard. Geoff Downes was (en is) volop actief op de live-podia met Yes en Chris Braide is nog steeds een veelgevraagde songschrijver en producer voor pop-acts als Selena Gomez, Sia en Marc Almond. En nu is er aan dat rijtje DBA albums een vijfde studio-album toegevoegd in de vorm van "Celestial Songs". De muziek van DBA klonk aanvankelijk als een muzikale ode aan de synthpop van The Buggles, maar is langzamerhand doorontwikkeld naar warm klinkende melodieuze progrock met pop-invloeden. Die warmere sound wordt met name bereikt doordat sinds voorganger "Halcyon Days" (2021) een echte ritmesectie is betrokken en door gebruik te maken van de diensten van gitarist Dave Bainbridge (Iona, Strawbs, Lifesigns). In “Keep In Moving” levert bovendien gitarist Francis Dunnery een bijdrage, waardoor die song enigszins klinkt als Genesis ten tijde van “Wind & Wuthering”. Bijzonder is dat Dave Bainbridge in ditzelfde nummer een mooie flitsende toetsensolo ten beste geeft. In het langste stuk van het album, In het begin van “Heart Shaped Hole” klinkt de zang van Chris Braide een beetje als die van Ray Wilson op diens recentste album "The Weight Of Man" (2021) en ook muzikaal liggen DBA en Ray Wilson niet eens zo gek ver van elkaar af. Zeker niet op het moment dat gitarist Dave Bainbridge in diezelfde track een prachtige gitaarsolo uit zijn mouw tovert.
Websites:
http://downesbraide.com/
https://www.facebook.com/downesbraide .

(OP)NIEUW
Frøislie, Lars Fredrik – Et Sted Under Himmelhvelvet
Van “Fire Fortellinger” (Karisma Records, 2023)

Laten we maar gelijk met de deur in huis vallen: voor liefhebbers van toetsengedomineerde klassieke prog is het eerste soloalbum van Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie een must. En laten we eerlijk zijn: het werd ook hoog tijd dat er een album uit zou komen dat zich kan meten met het werk van een band als Änglagård. “Fire Fortellinger” werd de afgelopen jaren opgenomen en de meeste nummers zouden zomaar op een nieuw Wobbler album zijn verschenen, ware het niet dat dit er als gevolg van een bepaalde pandemie niet van kwam. Hierdoor had Frøislie de vrije hand en bleef de spontaniteit intact. Het zware, zoemende basspel en percussieve drumwerk klinken alsof het in de jaren zeventig is opgenomen. Er is dan ook zo min mogelijk gebruik gemaakt van moderne technieken. Dus je raadt het al: de analoge toetsengeluiden vliegen je om de oren. Dreigende Hammond, zwaar aangezette Mellotrons en daverende MiniMoog-solo’s doen je geloven of je ruim 40 jaar terug in de tijd bent getransporteerd in de tijd van bands als England, Spring, Cressida of Gracious, waarbij er hier en daar een vleugje Uriah Heep in de muziek doorklinkt. Door de Noorse vocalen belanden we echter toch met beide benen op de grond. De vier nummers die samen het album vormen zijn overigens gebaseerd op de Noorse Ragnarok-mythologie, waarbij twee nummers ruim 16 minuten zijn en twee net boven de zes. We kiezen voor nog een nummer van dit album: het korte ”Et Sted Under Himmelhvelvet”.
Websites:
https://www.facebook.com/larsfredrikfroislie
https://larsfredrikfroislie.bandcamp.com/album/fire-fortellinger
https://www.karismarecords.no/kar253-lars-fredrik-froislie-fire-fortellinger/.

MELODIEUZE ROCK
Bishop, Stephen - Vagabond From Heaven
Van "Bish" (ABC Records, 1978)

De Amerikaanse singer-songwriter Stephen Bishop kennen we in onze contreien voornamelijk als leverancier van songs voor o.a. Eric Clapton, Art Garfunkel, Patti Austin en met name door het duet “Separate Lives”, gezongen door Phil Collins en Marily Martin, dat hij schreef voor de film “White Knights” (1985). Maar naast al dat werk bracht én brengt hij met enige regelmaat zelf albums uit, waarvan vooral de eerste twee hem een zekere mate van succes opleverden. Ze bevatten prachtig gearrangeerde poppareltjes, waarbij Bishop wordt bijgestaan door een scala aan bekende muzikanten. En hoewel Bishops muziek vooral valt te scharen onder de categorie 'melodieuze pop', had hij het wel degelijk in zich om ook een pakkende rocksong te schrijven, getuige “Vagabond From Heaven” van zijn tweede album "Bish" uit 1978. Toetsenist Greg Phillinganes tekent voor het korte synth-intro maar als de hele band invalt en gitarist Jeffrey Staton zijn intrede doet, komen we qua sound ergens tussen Steely Dan en Christopher Cross uit.
Websites:
https://www.stephenbishop.com/
https://www.facebook.com/stephenbishopofficial .

VOORPROEFJE
Duda, Mariusz – Embracing The Unknown
Van het album "AFR AI D" (Kscope Records, 17 november 2023)

Met “Embracing The Unknown” is er een voorproefje verschenen op het nieuwe solo-album van Mariusz Duda, dat op 17 november 2023 zal verschijnen. Duda kennen we natuurlijk als de frontman van Riverside and Lunatic Soul, “AFR AI D”, zoals de titel luidt, zal zijn vierde album onder eigen naam worden. Let op de spatiëring van de titel, waardoor de letters 'AI', die natuurlijk de afkorting vormen van 'artificial intelligence', los komen te staan. Het acht minuten durende ''Embracing The Unknown'' dat nu is vrijgegeven, is het langst klokkende nummer van "AFR AI D". Het album zet Duda's verkenning van elektronische soundcsapes voort, waardoor dit solowerk duidelijk afwijkt van zijn overige muzikale projecten. In een persverklaring geeft hij aan: 'Ik ben blij dat ik deze instrumentale elektronische muziekreis kan voortzetten. Ik hou van deze suggestieve geluiden. In tegenstelling tot wat de titel van het album doet vermoeden, ben ik niet bang voor nieuwe technologieën.' Duda is op “AFR AI D” dus vooral solo in de weer met allerhande elektronica, maar op Facebook introduceerde hij afgelopen week ook een speciale gast, Lion Shepherd-gitarist Mateusz Owczarek, die in enkele tracks te horen zal zijn.
Websites:
http://www.mariuszduda.md
https://www.facebook.com/mariusz.duda.official .

LIVE-TIP Staples, Chris - Souvenir Van "Cloud Souvenirs" (Hot Tub Recordings, 2023)

Afgelopen vrijdag kwam "Cloud Souvenirs" uit, het zesde volledige album van de Amerikaanse singer-songwriter Chris Staples. De tien songs vormen als geheel een melancholieke weerslag van Staples' reizen van en naar Florida, alwaar hij moest omgaan met de achteruitgaande gezondheid van zijn moeder. De liedjes worden mooi ingekleed door akoestische gitaren, pulserende elektronica, synthesizervegen en ingetogen percussie. Mede door Staples' weemoedige stem vergelijken we zijn werk daarom met dat van bijvoorbeeld David Poe en het singer-songwriterrepertoire van Michael Andrews. "Cloud Souvenirs", waarvan we nu "Dreams Come True” draaien, is overigens alleen op LP en als download verkrijgbaar, maar wie weet zijn er bij concerten wel CD's beschikbaar. Staples komt namelijk naar Nederland. Op 30 september treedt hij op in de Theodorakapel te Zwolle (op uitnodiging van Hedon). Twee dagen daarvoor speelt hij ook nog in Theater Walhalla te Rotterdam (op uitnodiging van Rotown). Beide keren is Handsome Ghost het voorprogramma
Websites:
https://www.chrisstaplesmusic.com/
https://chrisstaples.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/chrisstaplesmusic.

A.O.R.
Williams, Joseph – The Dream
Van “Denizen Tenant” (The Players Club / Mascot Music, 2021)

In 2021 kwamen Steve Lukathers “I Found The Sun Again” en “Denizen Tenant” van Lukathers Toto-maatje Joseph Williams nagenoeg tegelijkertijd uit, terwijl er nog meer overeenkomsten te melden waren. Zo zijn de hoesontwerpen vrijwel hetzelfde, met natuurlijk wel een andere foto. Verder is Williams uitgebreid te horen op het album van Lukather, terwijl de gitarist (wel wat minder uitgebreid) meewerkt aan de schijf van de zanger. Ook de recent met Toto gestopte toetsenist David Paich is op beide albums te horen. En beiden eren enkele van hun muzikale helden met covers: bij Williams horen we Peter Gabriels “Don't Give Up” (duet met de ons onbekende, maar uitstekende zangeres Hanna Ruick ) en The Beatles' “If I Fell” (duet met Lukather). Waar Lukather met een vaste ploeg muzikanten samen in de studio in 8 dagen tijd alles opnam, is “Denizen Tenant” meer een 'traditionele' West-Coast-productie met per nummer wisselende krachten uit een kaartenbak vol 'hotshots' uit de sessiewereld. Zo horen we op “Liberty Man” bassist Leland Sklar en drummer Simon Phillips, die beiden met Toto hebben gespeeld (de laatste zelfs als vast bandlid). De gitaarsolo in dit nummer dat hint naar de warme, volle Toto-sound van “IV” is van Lukather. De soepele swing van “Black Dahlia” heeft dan weer onmiskenbaar een Steely Dan-feel. Hier horen we toetsenist David Paich, bassist Nathan East (die ook met Toto heeft getourd) en gitarist Michael Landau. Het titelnummer is geschreven met bassist/gitarist Steven Overton en samen hebben Williams en Overton alle laagjes opgenomen. Liefhebbers van verzorgde, gelaagde, tot in de puntjes verzorgde producties zullen van begin tot eind genieten. Mochten die dit album destijds gemist hebben, met "The Dream" draaien we nogmaals een song van "Denizen Tenant".
Websites:
https://joeswill.com/
https://www.facebook.com/Joewilliamsofficial .

ALBUM VAN DE MAAND
Sanderson, Dominic – A False Sense Of Promise
Van “Impermanence” (eigen beheer, 2023)

De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s afgelopen februari zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steve Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. Na deze ingetogen en gevoelige opening gaan al snel alle registers open in “The Twisted Hand Of Faith”. Nu wordt echt duidelijk waar Sanderson de mosterd vandaan haalt. Door de manier waarop gitaar en Mellotron hier worden ingezet, is de muziek te omschrijven als Wilsons “The Raven That Refused To Sing” in een mash-up met Änglagårds “Epilog”. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. “Impermanence” is een indrukwekkend debuutalbum waar we deze maand veel aandacht aan gaan besteden. Vanavond vervolgen we met het dromerige “A False Sense Of Promise”, waarin Sanderson heel mooi verschillende vocale lagen over elkaar legt.
Websites:
https://dominicsanderson.bandcamp.com/album/impermanence
https://www.facebook.com/dominicsanderson1999/ .

NIEUW / JAZZROCK
Moose Loose – Ebers Funk (live)
Van “Live At Kongsberg Jazzfestival 1973” (Norske Arkiv Klassikere, 2023)

In ons programma is het label Norske Album Klassikere al een paar keer ter sprake gekomen. Dit heruitgavelabel brengt vele vergeten albums uit de Noorse muziekgeschiedenis (in uiteenlopende genres) van de afgelopen decennia opnieuw onder de aandacht. Ook beide LP's, uit 1974 en 1976, van de jazzrockgroep Moose Loose werden zo de afgelopen jaren heruitgebracht, alsmede het latere album “Blow Out” waar Moose Loose-gitarist Jon Eberson aan meewerkte. Er is echter nog een zusterlabel, Norske Arkivklassikere, dat niet eerder officieel utigegeven archiefopnamen voor het eerst op plaat zet. Zo speelde voornoemde groep, waarin we Eberson en toetsenist Brynjulf Blix als prominente solisten vinden, in 1973 op het Kongsberg Jazzfestival, waar een prima opname van bleek te bestaan (van minstens één nummer zijn destijds ook beeldopnamen gemaakt, die in gerestaureerde vorm op YouTube zijn te vinden). Het waren de jaren van Mahavishnu Orchestra en Return To Forever, wat duidelijk invloeden waren voor Moose Loose. Veel stukken rond een compact thema die vooral veel ruimte bieden aan lange solo's op elektrische piano en elektrische gitaar. Op twee momenten in de set wordt ingetogen en contemplatief gespeeld, meestal is er een flink energieniveau, zoals ook in de setopener die naar de band is vernoemd (of is het andersom?) en die niet terug te vinden bleek op de twee latere studio-albums, en “Ebers Funk”, dat later de openingstrack werd van studiodebuut “Moose Loose”.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=7749
De genoemde TV-opname:
https://www.youtube.com/watch?v=1t3wY0irprA&ab_channel=BrunoSamppa .

PROGHISTORIE
Subject Esq. – Giantania
Van “Subject Esq.” (CBS, 1972 / Ohrwaschl Records, 1991)

In 1966 richtten een paar vrienden uit München het beatgroepje The Subjects op en na wat barconcerten werd de band een van de attracties op lokale beatfeestjes. In 1968 werd de naam, terwijl de muziek stilistisch aan het transformeren was, veranderd in Subject Esq. In 1969 treden gitaristen Peter Markl en Alex Pittwohn samen met Hammondspeler Peter Stadler toe en mag er zelfs een voorprogramma voor blueslegende John Mayall worden gespeeld. Hoewel de muziek van Subject Esq. vaak onder Krautrock wordt geschaard, zweeft deze in een zeer eigen stijl ergens tussen Britse prog en Canterbury, mede door het fluit- en saxspel van Michael Hofmann. Dat laatste geeft ook zeker de nodige Van Der Graaf Generator-trekjes in nummers als “5:13”; “Giantania“ heeft dan weer meer van Genesis. In 1972, Markl was toen inmiddels vertrokken, mocht de band debuteren bij het grote CBS. De eerste kant van deze simpelweg “Subject Esq.” getitelde LP bevat 4 korte nummers en de tweede kant 2 lange stukken, die overigens allemaal ingekort moesten worden om op de vinylschijf te passen. In 1991 verscheen een CD-editie met twee lange bonustracks, die laten horen dat de musici de stukken live nog wel eens flink oprekten. Hierna maakten de heren nog twee albums die meer symfonisch klonken, onder de nieuwe bandnaam Sahara, maar hielden het in 1976 voor gezien. In 2005 komt Sahara weer bij elkaar, om tot en met 2016 te blijven omtreden. Nieuwe studio-albums verschenen er niet, alleen een live-DVD, “Back On Stage”, in 2008. We hebben gekozen voor het eerdergenoemde “Giantania”, waarbij we op een zeker moment toch bijna “Tell me my life is about to begin…” willen meezingen. Websites:
https://www.sahara-music.de/
https://www.facebook.com/sahara.germany .

IN HET NIEUWS / MINI-SPECIAL

Vlak na elkaar verschenen er twee Zoom-bijeenkomsten op YouTube-kanalen die beiden aan Happy The Man waren gewijd. In de eerste bespraken onder anderen labelbazen Ken Golden en Steve Feigenbaum en NEARfest-oprichter Chad Hutchinson het titelloze debuut uit 1977. In de tweede waren Stanley Whitaker en zijn vrouw LeeAnne te gast om te spreken over Gentle Giant, maar zeker ook over Happy The Man. Belangrijkste nieuwtjes betroffen de al enige jaren geleden door Whitaker ter sprake gebrachte heruitgaven van de eerste twee Happy The Man-platen, die komende oktober uit zouden moeten komen, en de release van een nieuw Happy The Man-nummer (terwijl er nog meer aan schijnen te komen). Mooie gelegenheid om deze unieke band weer eens in het zonnetje te plaatsen.

HAPPY THE MAN - Upon The Rainbow (Befrost)
Afkomstig van "Happy The Man" (Arista, 1977 / Musea, 2000)

Happy The Man werd al in 1973 opgericht in Harrisonburg, Virginia. De groep, waarin toetsenman Kit Watkins, gitarist Stanley Whitaker en blazer/keyboardspeler Frank Wyatt de meeste composities schreven, kreeg al gauw een trouwe fanschare op basis van indrukwekkende concerten. Daarin werden vooral veel lange instrumentale stukken gespeeld, met een belangrijke hoofdrol voor slagwerker Mike Beck. De muziek was een mix van progressieve rock, Canterbury Scene en Mahavishnu Orchestra-getinte jazzrock. Op het titelloze debuut uit 1977, geproduceerd door de legendarische Ken Scott, bleken de lange nummers flink te zijn ingekort, terwijl er tevens enkele vocalen te horen waren. Toch was de zowel speelse als virtuoze muziek dermate overtuigend dat de plaat een vaste plek kreeg in de lijsten van beste Amerikaanse progressieve rockalbums ooit. Van deze plaat hebben we nagenoeg alle nummers al één of meerdere keren gedraaid. Een uitzondering hierop is "Upon The Rainbow (Befrost)", een van de door Whitaker gezongen nummers. Bij deze maken we dat goed.
Websites:
http://www.happytheman.com/home.htm
https://www.facebook.com/groups/48580951707/
https://htfo.proboards.com/

De genoemde youtube-films:
Stanley Whitaker over Gentle Giant en de heruitgaven van Happy The Man
Over de LP "Happy The Man"
.

Waybright, Leah - Moonsparks
Van "Dreamed" (Innertainment/Invasion Merch, 2023)

Aan het eind van de vorige eeuw begon bassist Rick Kennell al aan zijn eigen variant op een Happy The Man-reünie, dus nog vóórdat de hergroepering die zou leiden tot het NEARfest 2000-concert tot stand kwam. Voor "Beauty Gone Wild", het debuutalbum van pianiste/componiste en florakunstenaar Leah Waybright wist hij "Crafty Hands"-drummer Ron Riddle en gitarist Stan Whitaker te enthousiasmeren mee te spelen. Helaas woonde Frank Wyatt op dat moment op Hawaii en waren de financiële omstandigheden niet bepaald rooskleurig. Via Kennells vriend Jordan Rudess vond hij saxofonist, fluitist, klarinettist en piccolofluitspeler Gary Blu bereid Wyatts en Kit Watkins' blaaspartijen voor zijn rekening te nemen. Mede doordat Riddles drumpartijen moesten worden opgenomen op Roland pads en Simmons kickdrums klinkt "Beauty Gone Wild" als een soloalbum van Kit Watkins, gecombineerd met subtiele fusiontrekjes. Datzelfde geldt voor de onlangs uitgebrachte opvolger "Dreamed", waarop Kennell de drumprogrammering op zich heeft genomen. Ook Blu en Whitaker zijn weer van de partij en in "Sunwise" is violist Mark Wood te gast. Met name het pittige gitaarspel van Whitaker geven "Dreamed" dat typische van Happy The Man. In augustus draaiden we al twee nummers van deze plaat, voor deze special hebben we nog een nummer uitgekozen, namelijk "Moonsparks", omdat de genoemde heruitgaven van de Happy The Man-platen zullen verschijnen op hetzelfde Innertainment/InvasionMerch-label als waarop "Dreamed" is uitgebracht.
Websites:
https://invasionmerch.com/products/leah-waybright-dreamed
http://www.leahwaybright.com/hello.html .

Hobson's Choice - One Over The Top
Van "In Case Of Second Sight" (eigen beheer, 2022)

De invloed van Happy The Man op andere progressieve rockbands is geregeld waarneembaar. "One Over The Top" van "In Case Of Second Sight", het vorig jaar verschenen tweede album van Hobson's Choice is hier een goed voorbeeld van. De Amerikaanse band Hobson's Choice werd geformeerd in 1992. Na aanvankelijk voornamelijk covers van bands als King Crimson, Traffic en Jethro Tull te hebben gespeeld, afgewisseld door eigen materiaal, richtte men zich vanaf de komst van gitarist/zanger Richard Bird op eigen composities. Dit leidde in 1999 tot "New Horizons", een typische Amerikaanse progressieve rockplaat waarop de invloeden van de Engelse voorbeelden op originele wijze waren verwerkt. Meteen daarna werd er al begonnen met het opnemen van een opvolger, maar door allerlei bandwisselingen bleef dat materiaal op de plank liggen. Pas nadat Bird in 2020 overleed werden de negen composities afgemixt. Eind vorig jaar zag vervolgens het in eigen beheer uitgebrachte "In Case Of Second Sight" het licht. Opvallende zaken zijn de John Wetton-achtige vocalen van Bird, de naar het oude Yes-werk van Steve Howe neigende gitaarpartijen en zoals gezegd de overeenkomsten met Happy The Man (en een beetje Kenso) in het instrumentale "One Over The Top". Mooie gelegenheid om deze CD met laatstgenoemde nummer weer eens onder de aandacht te brengen.
Websites:
https://hobsonschoice.bandcamp.com/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=3985
https://www.discogs.com/artist/5828455-Hobsons-Choice-6 .

20 JAAR (verlaat)
Dredg – Same Ol' Road
– Sanzen
Van het album “El Cielo” (Interscope, 2002)

Dredg is een Amerikaanse progressieve, alternatieve rockband opgericht in 1993 in Los Gatos, Californië . Het waren de tijden van emocore, waarmee Dredg in eerste instantie ook werd geassocieerd, maar Dredg neigt meer naar moderne progressieve rock met zowel trekjes van Tool als Radiohead. De line-up van de band bestaat uit zanger Gavin Hayes, gitarist Mark Engles, bassist Drew Roulette en drummer en pianist Dino Campanella. Van de band verschenen in totaal 5 studioalbums waarvan het tweede, ''El Cielo'' uit 2002, het meest succesvolle bleek. Net als het debuut “Leitmotif” is “El Cielo” een conceptalbum. De titel betekent letterlijk vertaald uit het Spaans 'de lucht' of 'de hemel', maar staat ook voor 'vrede en vrijheid van meningsuiting'. “El Cielo” is geïnspireerd op een beroemd schilderij van Salvador Dalí, getiteld “Dream Caused By The Flight Of A Bee Around A Pomegranate A Second Before Awakening”. Het schilderij heeft duidelijk invloed op veel van de kernthema's en songtitels van het album. Het schilderij zou slaapverlamming symboliseren, een aandoening waaraan Dalí's vrouw leed. In het boekje bij “El Cielo” staan brieven afgedrukt van mensen die lijden aan slaapstoornissen waarin diverse ervaringen beschreven worden die te maken hebben met slaapverlamming. Hayes verwerkte dit materiaal in de songteksten van het album. Dredg bestaat nog steeds: in maart 2019 bevestigde Hayes in een interview dat er gewerkt wordt aan een nieuw, zesde studio-album. Toen was nog het plan dat het in datzelfde jaar zou verschijnen, maar corona gooide roet in het eten. Vorig jaar kwam het bericht dat er alsnog was begonnen aan de opnamen. Ondertussen staan de social media-kanalen van Dredg nog volop in het teken van het 20-jarig jubileum van “El Cielo”, waar wij dus nu ook op aanhaken.
Websites:
https://www.facebook.com/dredg
https://dredgstore.com/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dredg .