NIEUW
Frost* – Propergander
– The Solid State Orchestra
Van “Life In The Wires” (InsideOut / Sony Music, 2024)

Twee maanden geleden lieten we u al kennismaken met het openingsdeel van “Life In The Wires”: een voorbode op een conceptdubbel-album dat afgelopen week daadwerkelijk verschenen is. Het is de opvolger van “Day And Age” uit 2021. Het bleek toen dat de bezetting van de Britse band was teruggebracht tot toetsenist/zanger Jem Godfrey, gitarist/zanger John Mitchell en bassist Nathan King, met per track wisselende drummers. Op de daarop volgende concerten was Blundell evenwel toch weer present, zoals ook is vastgelegd op de 2CD/DVD-set “Island Live”. De tevens van o.a. de Steves Hackett en Wilson bekende drummer blijkt op “Life In The Wires” weer tot de vaste bezetting te horen. Wat ons wel beviel aan “Day And Age” is dat het groepsgeluid wat opener, minder dichtgesmeerd was. Gelukkig is dat met dit vijfde album gehandhaafd. Tracks als “The Solid State Orchestra” en “Evaporator” zijn voorzien van ruimtelijke, transparant klinkende keyboard-scapes die ons wel wat doen denken aan hoe Trevor Horn dat in zijn producties vaak placht te creëren. ...Maar hyper klinken, zoals destijds op “Milliontown” uit 2006 en “Experiments In Mass Appeal” uit 2008 ook regelmatig het geval was, kan Frost* ook nog steeds, zoals blijkt uit bijvoorbeeld “Idiot Box”. Zoals het een progdubbelalbum betaamt, hebben we hier te maken met een conceptalbum, met een doorlopend verhaal nog wel. Voor zover we het goed hebben laten bezinken betreft het een dystopisch, aan “Brave New World” en “1984” refererend verhaal (zo is er uiteraard een 'all seeing eye', maar gelukkig is er een slot met een 'outbreak of independent thoughts'). De nummers zijn gelinkt met mededelingen door een radio-DJ, waardoor je soms onwillekeurig aan Roger Waters' “Radio K.A.O.S.” moet denken. Godfrey schreef het leeuwendeel van het materiaal, wat ook de reden is dat hij de meeste leadzang doet, waardoor de stem van John Mitchell dus een stuk minder te horen is dan op voorganger “Day And Age”. We gaan vanavond luisteren naar het al aangehaalde “Solid State Orchestra”, dat een fraaie keyboardsolo van Godfrey bevat, maar eerst een typische Frost*-spierballentrack in de vorm van “Propergander”, met een fijne 'valse stop' tegen het eind.
Websites:
https://frost.life/
https://www.lifeinthewires.com/
https://www.facebook.com/frostlife .

NIEUW
Semkina, Marjana – We Are The Ocean
- Death And The Maiden
Van “Sirin” (Dead Victorian Girl Records (= eigen beheer), 2024)

Ruim vier jaar geleden presenteerde Marjana Semkina “Sleepwalking”: haar eerste solo-album na samen met pianist Gleb Kolyadin in de jaren daarvoor vier albums als Iamthemorning te hebben uitgebracht. In de als kamerprog omschreven muziek van het duo krijgt Semkina's sprookjesachtige stem tegenwicht van Kolyadins klassiek-geïnspireerde pianopartijen. De afgelopen paar jaar werkte Semkina rustig aan de opvolger van “Sleepwalking”, gefinancieerd via een succesvolle internetfondsenwervingscampagne. Ze vroeg haar trouwe fans via Patreon daarbij regelmatig om feedback. Fans kregen daarbij de mogelijkheid om allerlei extra's (zoals een exclusieve EP en diverse shirts) te verkrijgen. "Sirin", want zo heet het album, is onlangs eindelijk fysiek verschenen en het resultaat mag er zijn. Het prachtige artwork past helemaal bij de sfeer van de al even fraaie muziek. Die borduurt voort op de rijke, warme klanken van de voorganger, maar heeft bij vlagen ook wel wat meer pit, ja zeg maar gerust een rockrandje, gekregen. Dit keer geen groot strijkorkest maar een prima gearrangeerd strijkkwartet, waarbij de van Knifeworld, Mediæval Bæbes en Kyros gekende Charlie Cawood garant staat voor partijen op een scala aan snaarinstrumenten. Sowieso zijn er meer gitaren in allerlei soorten en maten te horen op “Sirin” dan op eerder werk van Semkina, daarnaast zijn er twee sterke vocale gasten te horen: Jim Grey (Caligula's Horse) zingt op “Anything But Sleep” mee en Mick Moss (Antimatter) op het intense “Death And The Maiden”. Laatstgenoemde nummer hebben we dan ook gekozen voor deze uitzending, voorafgegaan door albumopener “We Are The Ocean” met een korte, maar mooi puntige gitaarsolo door Vlad Avy, die tevens als geluidstechnicus al jaren betrokken is bij het werk van het Iamthemorning-duo.
Websites:
https://www.facebook.com/marjanasemkina/
https://www.patreon.com/marjanasemkina
https://marjanasemkina.bandcamp.com/ .

NIEUW
Steady, Matt – Fire Scroll: Ascension
Van “Flight Of The Raven” (eigen beheer, 2024)

In navolging van de solocarrière van voormalig Iona-gitarist/toetsenist Dave Bainbridge, komen we de laatste jaren steeds meer muzikanten tegen die Keltische folk en prog samensmelten. Vanavond voegen we de uit Leicester afkomstige Matt Steady toe aan dat rijtje. Daarmee zijn wij dan wel wat aan de late kant, want hij heeft al een behoorlijke staat van dienst. Na 20 jaar werkzaam te zijn geweest in de IT vond hij het tijd voor wat anders, nam ontslag en werd full-time muzikant. Nu, geruime tijd later, is met “Flight Of The Raven” zijn 11de album verschenen. Aan dit epische project heeft hij het afgelopen jaar gewerkt, nadat hij met een zeer succesvolle internetfondsenwervingscampagne de financiering had rondgekregen. Het album is opgebouwd uit vier suites, die verspreid over het jaar los van elkaar op CD-R werden gestuurd naar de deelnemers aan de campagne. Nu zijn de suites onder de titel “Flight Of The Raven” samen op één volle CD of LP uitgebracht. Maar je kunt ook kiezen voor een DVD of Blu-ray, waarbij de muziek ondersteund wordt met door Nick Tsiatinis verzorgde beelden. Bijzonder genoeg zijn die laatste twee opties een stuk goedkoper dan de CD! Op “Flight Of The Raven” krijgt Steady hulp van een aantal zeer gerenommeerde namen. Zo is de van Iona bekende Terl Bryant verantwoordelijk voor de drums en Patricio Penin bespeelt Uilleann pipes. Over Iona gesproken: ook Dave Bainbridge speelt op één nummer mee. Daarnaast zijn Dave Brons en Daniel Day beiden in één stuk te horen. Bij het horen van deze namen valt er te raden welke kant de muziek op gaat: het betreft uitgesponnen Keltische folkrock met de nadruk op het fijne gitaarspel van Steady. Verdere inkleuring komt van de verschillende blaasinstrumenten en toetsenpartijen, alsmede het heerlijke drumwerk van Bryant. Er zijn overeenkomsten te ontwaren met het werk van Dave Brons, al houdt Steady het iets traditioneler. We hebben gekozen voor de afsluiter van “Flight Of The Raven”: “Fire Scroll: Ascension”, met een gastrol voor Dave Bainbridge.
Websites:
https://mattsteady.com/
https://mattsteady.bandcamp.com/album/flight-of-the-raven .

LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Retrospective - The Seed Has Been Sown
Van het album “Latent Avidity” (Progressive Promotion Records, 2019)

Op 29 november vindt in het Zoetermeerse Poppodium Boerderij het minifestival “ProgDreams presents Polish Prog” plaats. Drie bands uit Polen: Retrospective, Amarok en Less Is Lessie, plus twee niet-Poolse 'special guests': 'onze' Eddie Mulder én niemand minder dan Colin Bass. De Camel-bassist/zanger zal samen met de Friese gitarist een soloset verzorgen. Retrospective heeft binnen de prog- en artrock een geheel eigen, karakteristieke stijl ontwikkeld, onder andere door de combinatie van de krachtige stem van Jakub Roszak en de melodieuze zang van Beata Łagoda. Zij worden ondersteund door een sterke ritmesectie en twee gitaristen die rocken. Łagoda is daarnaast tevens verantwoordelijk voor de keyboardpartijen. Hun energieke liveshows zullen fans van Riverside, Porcupine Tree en Anathema aanspreken. En het belooft een heel speciale show te worden, want Retrospective heeft besloten de band na 29 november in de pauzestand te zetten. (bronnen: iO Pages en Poppodium Boerderij)
Websites:
https://retrospectivepl.bandcamp.com/album/latent-avidity
https://www.facebook.com/retrospectivepl
https://poppodiumboerderij.nl/programma/amarok-retrospective-lessislessie/ .

NIEUW
Holden, John – 13
– Chance (Under One Sun)
Van “Proximity & Chance” (eigen beheer, 2024)

John Holden produceert sinds 2018 een gestaag uitdijende reeks in eigen beheer uitgebrachte albums. Hierop vinden we zelfgecomponeerde symfonische rock, voorzien van teksten die de Brit samen met zijn vrouw Elizabeth (Libby) schrijft. Ook speelt hij de muzikale partijen grotendeels niet onverdienstelijk in, op gitaar, bas en keyboards. Het feit dat de drums geprogrammeerd zijn, zal bij sommigen de wenkbrauwen fronsen, maar het resultaat mag steeds absoluut gehoord worden. Zeker ook omdat hij wel de nodige gasten uitnodigt, ook weer op het nu verschenen vijfde album “Proximity & Chance”. Wederom van de partij is de onvermijdelijke Pete Jones (Tiger Moth Tales), die in drie van de acht stukken de leadzang verzorgt en tevens sax- en orgelpartijen bijdraagt aan een vierde song. Zangeres Sally Minnear en pianist/mede-arrangeur Vikram Shankar zijn andere terugkerende oude bekenden. Nieuw zijn gitaristen Dave Brons en Luke Machin, waarbij opvalt dat die laatste zich ten opzichte van zijn bijdragen aan albums van The Tangent en Cyan behoorlijk inhoudt. Southern Empire-zanger Shaun Holton leende zijn stem aan twee stukken. Uit de lezenswaardige toelichtingen valt op te maken dat de onderwerpen van de songs deels refereren aan historische gebeurtenissen. Een en ander is met fraai artwork terug te vinden in het zeer verzorgde boekwerkje. We kiezen voor vanavond voor de openings- en slotstukken. “13” gaat over een genootschap dat zo'n anderhalve eeuw geleden regelmatig bijeenkwam om te bewijzen dat bijgeloof op onzin berust. Uiteraard vond de oprichtinsvergadering plaats op vrijdag de 13de. “Chance (Under One Sun)” gaat over de grote rol van puur toeval in ons leven. Stel dat onze (voor)ouders elkaar nooit ontmoet hadden? Beide stukken worden gezongen door Jones; de tweede gitaarsolo in “13” is van Dave Brons, de solo in “Chance (Under One Sun)” van Machin.
Websites:
https://johnholdenmusic.com/
https://johnholden.bandcamp.com/album/proximity-chance-2
https://www.facebook.com/johnholdenmusic .

ALBUM VAN DE MAAND
Big Big Train - Brooklands (live)
Van de 3CD+Blu-ray-set "A Flare On The Lens – Live In London" (InsideOut / Sony Music, 2024)

Een live-document als Album van de Maand is een ongebruikelijke keuze, maar die was snel gemaakt nadat we ons ondergedompeld hadden in "A Flare On The Lens – Live In London". Het betreft hier opnamen die gemaakt zijn tijdens twee concerten van Big Big Train in Cadogan Hall in de Britse hoofdstad. Die vormden het slot van de langste tournee die de intussen zeer multinationale groep in augustus en september 2023 ondernam: in totaal 17 concerten in 21 dagen verdeeld over negen Europese landen. Zowel de Blu-ray als de 3 CD's bevatten alle nummers die gedurende die twee laatste tournee-avonden gespeeld werden. Het was voor velen de eerste kennismaking met 'nieuwe' zanger Alberto Bravin. Er werden twee voorproefjes op het eerder dit jaar verschenen 15de reguliere studio-album “The Likes Of Us” gegeven. Voor de rest werd er voornamelijk geput uit de albums “English Electric Part One & Two” en “Folklore”, aangevuld met één nummer elk van de laatste twee albums met frontman David Longdon, “Common Ground” en “Welcome To The Planet”. Allemaal songs die bij de meeste Big Big Train-liefhebbers in hun geheugen gegrift staan in de uitvoeringen met de helaas veel te jong overleden voormalige leadzanger. Bravin kiest voor de gouden middenweg en blijft soms dicht bij de vertolkingen van zijn voorganger, op andere momenten kiest hij helemaal zijn bepaald niet misselijke eigen weg. Het thuispubliek omarmt hem daar bij volledig en die warme en enthousiaste reactie stuwt de band, bijgestaan door vierkoppige blazerssectie, beide avonden naar grote hoogten. Liefhebbers van het betere gitaarspel zijn helemaal blij met deze set, aangezien hiermee de gastrol van Maria Barbieri ook is gedocumenteerd. Deze Italiaanse gitariste viel in voor David Foster en maakte op de vele concertbezoekers grote indruk met haar geconcentreerde podiumpresentatie en indrukwekkend verfijnd en vingervlug gitaarspel. Ook visueel is deze set uitermate goed verzorgd en prachtig in beeld gebracht door regisseur Tim Sidwell. Deze is ook al weer heel wat jaren verantwoordelijk voor de video-uitgaven van Marillion en “A Flare On The Lens” is dan ook zeker van hetzelfde hoge niveau als die releases. Middels de Blu-ray is de muziek overigens in 5.1 surroundmix te ondergaan met een subtiele verdeling van de instrumenten over de speakers. Dit alles maakt van deze set een prachtige toevoeging aan de Big Big Train-catalogus. "Brooklands" was één van de langere stukken die gedurende deze twee concerten werd gespeeld. De song gaat over het leven van John Cobb, geboren vlakbij het allereerste autoracecircuit van Groot Brittanië, Brooklands, en zijn eeuwige honger naar snelheid. Die honger kostte hem in 1952, bij een poging om het snelheidsrecord op het bekende Schotse Loch Ness te verbreken, zijn leven.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
Bandcamp
Facebook.

LIVE-TIP
Overhead – War To End All Wars
Van de dubbelaar “Telepathic Minds” (eigen beheer 2023)

Aanstaande zaterdag 2 november 2024 vindt het 11e Northern Prog Festival plaats in De Uthof in Siegerswoude. Het begon allemaal op 12 oktober 2013, toen de leden van Leap Day het stokje van ProgFarm in de Harmsdobbe in Bakkeveen overnamen. Optredende bands: natuurlijk de organiserende band Leap Day, ook uit eigen land Momentum en For Absent Friends plus de Finse band Overhead. Dit kwintet werd opgericht in 1999 en bracht tussen 2002 en 2023 zes studio-albums uit. De werken kregen uitstekende recensies, airplay en erkenning over de hele wereld. Het succes van de albums leidde ook tot optredens in clubs, zalen en op festivals in heel Europa. Overhead haalt veel invloeden uit de klassieke prog en neoprog, maar de mix met wat steviger invloeden van bijvoorbeeld Blue Öyster Cult, Deep Purple en uit de psychedelica geeft deze Finnen hun unieke geluid. Daarnaast is de ietwat hesige stem van zanger Alex Keskitalo zeer herkenbaar. Vorig jaar verscheen het album “Telepathic Minds”; van deze dubbelaar het nummer “War To End All Wars”.
Websites:
http://www.overhead-band.com/
https://overheadband.bandcamp.com/album/telepathic-minds
https://www.facebook.com/overheadband
https://northernprog.nl/ .

IN MEMORIAM: Paul Di'Anno
Iron Maiden – Remember Tomorrow
Van “Iron Maiden” (EMI, 1980)

Afgelopen maandag werd bekend gemaakt dat voormalig Iron Maiden-zanger Paul Di'Anno op 66-jarige leeftijd, na een roerig leven toch onverwacht is overleden. Di’Anno (echte achternaam Andrews) was een belangrijke spil in de beginjaren van de band. Bassist Steve Harris richtte in 1975 Iron Maiden op, maar de eerste jaren was het lastig een geschikte zanger te vinden. Gitarist Dave Murray was er ook al vroeg bij, maar vertrok ook weer snel, om in 1978 terug te keren, toen ook Di'Anno toetrad. Met de toevoeging van drummer Clive Burr en gitarist Dennis Stratton was de eerste klassieke line-up een feit. Harris, groot liefhebber van zowel prog als het stevige werk, schreef het meeste songmateriaal. Zijn karakteristieke basspel is naast het dubbelloops gitaargeluid een belangrijk ingrediënt. Bijzonder was dat Di’Anno een punk-achtergrond had, wat de vroege Maiden een compacte en meer bijtende sound gaf. Toch bewees hij op de meer verhalende nummers als “Strange World” dat hij zeker een goede zanger was. Door veel live te spelen ontwikkelde Maiden zich, met Di'Anno als charismatische frontman, tot boegbeeld van de New Wave Of British Heavy Metal en stond daarmee aan de wieg van een nieuwe vorm van heavy metal alsmede thrash metal. Met het in april 1980 verschenen, naar de band vernoemde debuut werd dan ook meteen succes geboekt. Het vele toeren over de wereld eiste toch zijn tol. Vooral Di'Anno kon niet goed met de druk omgaan en door overmatig drugs- en drankgebruik was hij soms onhandelbaar. Na het tweede album “Killers” uit 1981 en een succesvolle tour in Japan werd het toch duidelijk dat het bleef botsen tussen hem en de rest en werd hem ‘gevraagd’ te vertrekken. Hij speelde zijn laatste concert met Iron Maiden in Kopenhagen op 10 september 1981. Zijn opvolger: ja inderdaad, Bruce Dickinson. Na zijn ontslag duurde het even voordat Di'Anno weer voet aan de grond kreeg. De eerste twee projecten, een met zijn achternaam getooide AOR-band en daarna een beoogde supergroep Gogmagog, met de ook inmiddels bij Maiden ontslagen drummer Clive Burr, aangevuld met Neil Murray én latere Iron Maiden-gitarist Janick Gers, strandden al voordat ze echt van de grond kwamen. Het wat stabielere Battlezone bracht in 10 jaar tijd wel een handvol albums uit, zij het met de nodige tussentijdse bezettingswisselingen. Er volgde een turbulente periode met veel bands, die al dan niet teerden op het oude werk van Maiden. Dieptepunt in Di'Anno's carrière waren de 9 maanden celstraf die hij kreeg n.a.v. een veroordeling voor fraude. Ook zijn gezondheid ging in die jaren achteruit. Hij was nog maar sporadisch live aan het werk te zien en kondigde zelfs zijn pensioen aan. In 2021 herpakte hij zich schijnbaar: hoewel inmiddels gekluisterd aan een rolstoel ging hij met een nieuw band en herwonnen energie weer live optreden en verscheen er zelfs nieuw werk. Dit jaar nog moet er een zeer openhartige documentaire over zijn leven verschijnen. Ondanks zijn korte periode bij Maiden blijft hij een belangrijke deel van de magie van de band. Daarom gaan we hem eren met een nummer van het eerste album, het door Di'Anno zelf meegeschreven “Remember Tomorrow”.
Websites:
https://ironmaiden.com
https://www.facebook.com/ironmaiden
https://www.facebook.com/pauldiannoofficial/ .

(OP)NIEUW / 80 JAAR!
Anderson, Jon & The Band Geeks – Make It Right
Van “True” (Frontiers, 2024)

Eergisteren vierde Jon Anderson zijn 80ste jaar. Twee maanden geleden kwam hij met het sterke nieuwe album “True” op de proppen. Anderson tourde de voorbije jaren veel met The Paul Green Rock Academy: een groep vol wildenthousiaste piepjonge muzikanten, waarmee hij vorig jaar ook Valkenburg en Zoetermeer aan deed. Op dat moment had hij er al een succesvolle Amerikaanse tournee met een ander gezelschap opzitten: The Band Geeks. Deze groep is gevormd rond multi-instrumentalist/producer Richie Castellano, die alweer jarenlang deel uitmaakt van Blue Öyster Cult. Met zijn vrienden in de band doet hij niets liever dan hun favoriete songs spelen in YouTube-filmpjes, al dan niet met hun helden samen. Als we de recensies mogen geloven werden tijdens de concerten zeer overtuigende versies van Yes-klassiekers als "Close To The Edge" en "Awaken" neergezet. Dit voorjaar kwam het nieuws dat deze combi een album vol nieuw materiaal zou gaan uitbrengen. Daar er live volledig werd gefocust op de Yes-historie, lag het voor de hand dat er sterk naar Yes knipogend vers songmateriaal zou volgen. Met de eerste single “Shine On” bleek dat zo te zijn: de energieke fris klinkende song lag verrassend genoeg nog het meest in de lijn van “Talk”, met zelfs naar Trevor Rabin verwijzende gitaarlicks en productionele schwung. Ook tweede single “True Messenger” mocht er zijn, waarbij dan juist wat meer aan Yes-perioden met Steve Howe werd gerefereerd. Het blijken nu de openers van “True”, waarvan we durven te stellen dat het 't meest Yes-achtige solo-album van Anderson tot nu toe is. Maar toch maakt het album een frisse, energieke indruk; Andersons stem is in fantastische vorm en de muziek die Castellano en zijn mannen neerzetten klinkt als een klok. De Yes-referenties zijn dan ook niet irritant, maar roepen eerder een glimlach op. Ter gelegenheid van Andersons tachtigste verjaardag daarom nogmaals een nummer van “True”: het met “Union”-producer Jonathan Elias geschreven “Make It Right”.
Websites:
https://www.jonanderson.com/
https://www.facebook.com/TheJonAnderson/
https://richiecastellano.com/bandgeek/ .