NIEUW / LIVE-TIP
Leprous – Silently Walking Alone
– Starlight
Van het album “Melodies Of Atonement” (InsideOut / Sony Music, 2024)

“Melodies Of Atonement” is het negende studioalbum van de Noorse progmetalband Leprous (geteld vanaf het eigenbeheerdebuut “Aeolia” uit 2006). Negen albums in 18 jaar, waarbij het er over het algemeen stevig aan toe ging. Echter, met het verschijnen van dit nieuwe album kunnen we nu meer spreken van 'toegankelijke progmetal'. De kans is aanwezig dat er nu een tweespalt komt in de toenemende, door de jaren heen opgebouwde schare fans. Waar zij voorheen werden verwend met een combi van volle orkestrale muziek met een zware dramatische sound, aangevuld met de krachtige uithalen van zanger Einar Solberg, is er nu meer ruimte voor een songmatige aanpak. “Melodies Of Atonement” is een toegankelijke plaat geworden met frisse composities en experimenten. Daarbij zijn de gitaarsolo's en orkestrale arrangementen naar de achtergrond verdwenen, om plaats te maken voor electobeats, sequencers en vervormde gitaareffecten. Een goed voorbeeld daarvan is de album-opener (en vanavond tevens onze programma-opener) “Silently Walking Alone”. Waar voorganger “Aphelion” uit 2021 een combinatie van verschillende arrangeer-ideeën liet horen, is er op “Melodies Of Atonement” bewust gekozen voor een éénduidige koers en sound waarbij de nummers op het album tot één geheel gevormd zijn. Soms is dat iets te ver doorgevoerd, door bijvoorbeeld dezelfde tekstfrase wel wat vaak te herhalen. Tijdens een interview voor iO Pages 194 vroeg Edwin Ammerlaan aan twee leden van de band of ze zich zorgen maken over de reactie van de fans op stilistische veranderingen. Nee, was het antwoord, want ondertussen zijn de fans wel gewend dat Leprous zich steeds weer opnieuw probeert uit te vinden. Ook bij hen zal de waardering voor “Melodies Of Atonement” daardoor groeien bij herhaalde beluistering. Leprous stond in 2010 voor het eerst op een Nederlandse bühne: op het Progpower Festival in Sjiwa, Baarlo. Zo'n 15 jaar later staat er een optreden gepland op 7 februari 2025 in de Tilburge 013. Een dag later kun je, niet ver over de grens, terecht in Carlswerk in Keulen.
Websites:
https://leprous.net/
https://www.facebook.com/leprousband/ .

NIEUW
Gilmour, David with Romany Gilmour - Between Two Points
Gilmour, David - Scattered
Van "Luck And Strange" (Sony Music, 2024)

De anno 2024 inmiddels 78-jarige David Gilmour heeft vorige week zijn vijfde solo-album sinds 1978 uitgebracht, de opvolger van “Rattle That Lock” uit 2015. Veel getallen die op zich niet zo veel zeggen maar wel illustreren dat de tijd op niemand wacht. Een sentiment dat onderhuids ook terug te vinden is in de teksten, die bijna allemaal van de hand zijn van echtgenote Polly Samson. Prima teksten overigens, waarbij de voormalige Pink Floyd-zanger/gitarist vervolgens sterke muziek heeft geschreven. "Luck And Strange" heeft net als "On An Island" (2006) een mooie consistente, wat lome sfeer, maar nieuwe producer Charlie Andrew (saillant detail: als jonge assistent-producer werkte hij mee aan Roger Waters' “The Wall Live In Berlin”) stuwt Gilmour af en toe in een net iets andere richting. Daarbij wordt hij opnieuw bijgestaan door bassist Guy Pratt, met wie hij al sinds de Pink Floyd-tournee van 1987 werkt. Verder verzamelde Gilmour juist (voor hem) nieuwe muzikale krachten om hem heen, waaronder - meest in het oog springend - veteraandrummer Steve Gadd. De titeltrack kent echter zijn oorsprong in een "Barn Jam" met de band van de “On An Island”-tour, met drummer Steve DiStanislao en toetsenist Richard Wright. Dit is hoogstwaarschijnlijk de laatste vastgelegde 'nieuwe' muziek die geopenbaard wordt met de voormalige Pink Floyd-toetsenist, die vandaag precies 16 jaar geleden overleed. Maar "Luck And Strange" is ook een familie-aangelegenheid, gezien de het feit dat Gilmours kinderen Gabriel en Romany Gilmour zorg dragen voor achtergrondzang, waarbij die laatste zelfs in één song de leadvocalen verzorgt. Dat nummer is overigens het enige dat niet van de hand van Gilmour is maar van het Britse duo Montgolfier Brothers, die het origineel in 1999 uitgebracht. Gilmour besluit de song met een prachtige ingetogen gitaarsolo. In het – bonustracks niet meegerekend – slotnummer “Scattered”, gooit hij de gitaarsluizen helemaal open op een manier zoals we dat al jaren van hem gewend zijn. Gilmours stem mag dan niet meer die 'fluwelen' touch hebben zoals in het verleden, maar het rafelrandje past hem goed binnen de context van deze songs. De sfeer van het in zwart/wit Anton Corbijn-hoes gestoken werkstuk past dan ook goed bij het begin van de herfst, nu het al wat vroeger donker wordt.
Websites:
https://www.davidgilmour.com/
https://www.facebook.com/davidgilmour/ .

NIEUW
Rudess, Jordan – Haunted Reverie
– Shadow Of The Moon
Van “Permission To Fly” (InsideOut / Sony Music, 2024)

Enkele maanden geleden lieten we al de eerste single van het nu verschenen nieuwe solo-album van Jordan Rudess horen. Dit “Embers” verraste omdat het nogal afweek van de instrumentale albums vol vliegensvlug keyboardwerk die we van de Dream Theater-toetsenist gewend waren. Het is namelijk een melodieuze, romantische song, gezongen door de ons bepaald niet onbekende That Joe Payne. Even memoreren: alweer 12 jaar geleden zagen we hem als kersverse frontman van The Enid optreden in Hof 88 tijdens de 1000ste uitzending van Xymphonia. Het album “Permission To Fly” is nu verschenen en het blijkt dat Payne's zang in 8 van de 9 songs van het hoofdalbum te horen is. Opvallend daarbij is dat het instrumentale slotnummer met zijn statige met keyboards gegenereerde orkestarrangement nu juist refereert aan die typische sound van Payne's voormalige band, maar we betwijfelen of Rudess daarmee überhaupt bekend is. Overigens is er wel degelijk ook vertrouwd razend toetsenwerk, met dat zo kenmerkende vervormde Rudess-geluid, te horen in ondermeer het lange “Into The Lair”. De drummer van dienst op dit album, de van Devin Townsend en Kaipa bekende Darby Todd, weet hier de boel flink op te zwepen. “The Final Threshold” en “Eternal” bevatten daarnaast vette orgelsolo's in een aan Keith Emerson herinnerende stijl. Gaaf is de Moog-solo in “Shadow Of The Moon”, waarin Payne niet alleen een meeslepende leadzangpartij laat horen, maar in z'n eentje een begeleidend koor inzong dat klinkt alsof het King's College Choir is ingevlogen. Het bizarre intro van “Haunted Reverie” klinkt alsof je gedesorienteerd ronddoolt in een computergame en is tevens een van de nummers met een heerlijk vloeiend gespeelde gitaarsolo door Steve Dadaian. Opmerkelijk is dat “Permission To Fly” net als het nieuwe album van David Gilmour een familie-aangelegenheid is, want Rudess laat zich productioneel bijstaan door zijn dochters Ariana en Danielle en alle teksten zijn van de hand van Ariana. Naast de 9 hoofdnummers zijn er twee bonustracks: een Chopin-bewerking en het met oosterse melodielijnen opgesierde “Incarnation” dat bovendien het virtuoze basspel van Mohini Day in de schijnwerpers zet, vorige week ook al te horen bij DarWin. Het trio Rudess/Payne/Todd heeft eerder dit jaar samen opgetreden tijdens Cruise To The Edge; de toetsenist is op 24 november in AFAS Live aan het werk te zien met Dream Theater.
Websites:
https://www.jordanrudess.com/
https://www.facebook.com/jordanrudessofficial .

NIEUW / LIVE-TIP
Anubis – The Unforgivable – Part IV – The Chain
– The Unforgivable – Part V – One Last Thing
Van “The Unforgivable” (eigen beheer, 2024)

Anubis werd in 2004 in Sydney gevormd door zanger/gitaar Robert James Moulding en toetsenist David Eaton, die later werden vergezeld door de gitaristen Douglas Skene en Dean Bennison plus drummer Steven Eaton en bassist Nick Antoinette. Het Australische progressieve rocksextet heeft tot nu toe 7 studioplaten en 3 live-albums uitgebracht en gaat later in 2024 op tournee door Europa. Het nieuwe album “The Unforgivable”, waarop Antoinette blijkt vervangen door Anthony Stewart, is wederom een conceptplaat dat eigenlijk één episch muziekstuk is, opgedeeld in 10 hoofdstukken. Kenners weten dat Anubis moderne (neo)progressieve rock maakt, met een wel heel vette knipoog naar Pink Floyd, Marillion maar ook tot op zekere hoogte Dream Theater (maar dan zonder oeverloos gepiel). Als referentiekader kan je zeker het oudere werk van een band als Sylvan of Freedom To Glide nemen, maar daarbij vinden we dat Anubis meer 'bite' heeft en ook dynamischer en donkerder klinkt. Na een stemmig intro (“Part I - A Legion of Angels”), dat zo van Roger Waters' “The Pros And Cons Of Hitch-Hiking” of “Amused To Death” had kunnen komen, worden we al snel wakker geschud door “Part II - The Mark Of Cain”. Eén van de eerste hoogtepunten is “Part IV – The Chain”, met heerlijk opzwepende drums en zeer fijn gitaarspel en stemmig toetsenwerk, dat over gaat in het gedragen en emotionele “Part V- One Last Thing” waarin de fraaie zang van Moulding opvalt en dat een mooie opbouw naar een episch einde kent. Anubis excelleert in het schrijven van sterke melodieën, die soms zeer herkenbaar klinken, maar toch nét iets anders zijn dan die van de grote voorbeelden, wat ook het geval is bij de climax in “Part VI - Because Of You”, met twin-gitaarsolo. Na een aantal luisterbeurten zijn we ervan overtuigd dat deze heren van 'down under' met “The Unforgivable” een van hun sterkste albums hebben afgeleverd. Anubis was voor het eerst in Nederland in 2018, om precies te zijn op zondag 8 juli, op uitnodiging van ProgFrog in ’t Blok. Ook de tour van dit jaar brengt de Australiërs weer naar die zaal in Nieuwerkerk aan den IJssel. Het optreden zal op zondagmiddag 20 oktober plaatsvinden. “The Unforgivable” staat ongetwijfeld centraal op de setlist. In juli hebben we met “Part VIII – Back” al een tipje van de sluier opgelicht, nu gaan we de in elkaar overlopende delen IV en V laten horen: “The Chain” en “One Last Thing”.
Websites:
https://www.anubismusic.com/
https://www.facebook.com/anubismusic
https://anubismusic.bandcamp.com/album/the-unforgivable .

40 JAAR
Tribute - Icebreaker
Van "New Views" (Heavenly Heights Records / ARC Music, 1984)

Tribute werd zo rond dezelfde tijd als landgenoot Isildurs Bane opgericht, maar daar waar die mede-Zweden aanvankelijk een duidelijk meer symfonische geluid lieten horen om pas later andere richtingen te verkennen, zocht Tribute het al meteen in een meer jazzrock-achtige hoek. De kern van de band bestond uit de multi-instrumentalisten Christer Rhedin en Gideon Andersson, aangevuld met o.a. de zussen Lena en Nena op percussie waaronder veel marimba, xylofoon en buisklokken. Daardoor had de muziek van Tribute wel wat overeenkomsten met die van Mike Oldfield en - door de jazzrockgetinte aspecten - met Pierre Moerlen's Gong. En laat Moerlen nou niet alleen met Mike Oldfield gespeeld, maar ook samen met Tribute een studio- én live-album gemaakt hebben.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=941 .

ALBUM VAN DE MAAND
Apairys – Interlude Nº4
– Ode Au Présent
Van het album “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” (eigen beheer, 2024)

Ons album van de maand september, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, is van Apairys. Deze Franse band werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene: Campedel maakte deel uit van Saens en Goillot van Maldoror. In 2016 voegde zanger Christophe Bellières, ook uit Maldoror, zich bij het duo en werd begonnen aan een eerste album. Dat in 2019 verschenen “Vers La Lumière” bleek een fijne neoprogplaat. Nu, vijf jaar later, is er een opvolger, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, die laat horen dat er goed is geluisterd naar de huidige tijdgenoten. Tevens zijn de nodige Arena- en Pendragon-invloeden waarneembaar, maar ook elementen uit de muziek van Yes en het meer proggy werk van Steven Wilson klinken door, maar dan wel met een Frans sausje. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” is een goed geproduceerd album waarop Apairys zeven hoofdgerechten serveert tussen zes interludes. Het heerlijke samenspel tussen gitaar en toetsen alsmede het strakke drumwerk springen eruit. Bellières heeft een mooie stem met een zacht timbre, die hij soms fluisterend inzet en waarbij de Franstalige zang zeker geen probleem is voor de luisteraar die die taal niet machtig is. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, met een speeltijd van 69 minuten, is een creatief en afwisselend maar ook homogeen geheel; het album pakt je vast en laat je niet meer los, want blijft van begin tot het einde boeien. Het zal ons dan ook niet verbazen als dit album hoog in onze jaarlijst gaat eindigen. Vanavond gaan we luisteren naar de korte “Interlude Nº4”, die naadloos overloopt in “Ode Au Présent”, dat een goed beeld geeft van wat Apairys te bieden heef op “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”.
Websites:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys

NIEUW (synthesizers + orkest) Gregory Moog Ensemble, Will - Young Archimedes
- Alchimedes' Legacy
Van "Heat Ray" (Mute, 2024)

Voordat Will Gregory met Alison Goldfrapp het ongrijpbare Goldfrapp oprichtte, had hij zijn multi-instrumentale kwaliteiten al aan diverse acts verbonden. Tevens is hij sinds zijn jeugd een fervent verzamelaar van analoge synthesizers en obscure elektronische instrumenten en ontwikkelde een ook bij Goldfrapp terug te horen voorliefde voor filmmuziek. Vijftien jaar geleden werkte hij zijn idee uit om met het naar hem genoemde Moog Ensemble met meerdere van zijn oud-collega’s, zoals Adrian Utley van Portishead en de klassiek geschoolde saxofonist/toetsenman Simon Haram, op klassieke composities gebaseerde synthesizermuziek te fabriceren. Diverse optredens en het downloadalbum "Undercurrents" uit 2015 met bewerkingen van composities van Bach, Gabrieli en Händel plus eigen werk, kregen onlangs een vervolg met "Heat Ray". Hierop worden de dertien ensembleleden vergezeld door The BBC National Orchestra Of Wales. Het conceptalbum volgt een met Douglas R. Hofstadters boek "Gödel, Escher, Bach: Een Eeuwige Gouden Band" vergelijkbaar pad: de connectie tussen wiskunde en muziek. Op de plaat staat Archimedes, de grootste wiskundige uit de oudheid, centraal. Diverse van zijn uitvindingen en theorieën zijn vertaald naar gemiddeld vier minuten durende instrumentale stukken. Zo heeft het met Eddie Jobsons "Theme Of Secrets" verwante "Circles, Spirals And Pi" een suspense-achtige, filmische uitstraling waarbij fluit- en synthesizersmelodieën om elkaar heen draaien. Daarnaast roepen in het ritmisch-ambientgetinte "Archimedes’ Screw" zachte pulsen en opbouwende sequencerpatronen onbewust schroefbewegingen op. In de overige cinematografische tracks van het symfonieorkest, een marimbist en diverse Minimoogbespelers, waarvan er meerdere tevens uit onder meer een Mellotron, Moog Voyager, Prophet 6, Korg 700s en Roland JX-3P geluiden produceren, zijn echo’s uit het repertoire van Bach, Holst, Michael Nyman, Amin Bhatia en Ryuichi Sakamoto detecteerbaar. Op deze wijze heeft Wendy Carlos’ "Switched On Bach" met "Heat Ray" een waardig, hedendaags equivalent gekregen. Van dit intrigerende album draaien we het openings- en slotnummer, "Young Alchimedes" respectievelijk "Alchimedes' Legacy".
Websites:
https://www.willgregorymoogensemble.co.uk/
https://www.facebook.com/willgregorymoogensemble
https://willgregorymoogensemble.bandcamp.com/album/heat-ray-the-archimedes-project-deluxe-edition (de 27 september te verschijnen luxe download-editie met van elk nummer een bewerking van Matt Parker + 2 bonustracks.

NIEUW
Bowness, Tim – Films Of Our Youth
– This Way Now
– I Was There
Van “Powder Dry” (Kscope, 2024)

Tim Bowness is trots op zijn nieuwe werkstuk “Powder Dry”. Nadat hij voor InsideOut in best wel hoog tempo zes albums maakte met een flinke rij vaak bekende gastmuzikanten, speelde hij “Powder Dry” helemaal in z'n eentje in. Ook zijn oude No-Man-maat Steven Wilson prijst dit eerste Bowness-soloalbum voor Kscope, dat door Wilson is gemixt. Een gemakkelijk te doorgronden werkstuk is het bepaald niet geworden. Het album staat vol miniatuurtjes van tussen de één en tweeënhalve minuut, waarbij Bowness zijn zanglijnen omgeven heeft met veelal spaarzaam gehouden elektronische klanklandschappen. Soms ritmeloos, op andere momenten juist met nadrukkelijke ritmes die soms lijken te verwijzen naar eightiessynthpop. Enkele tekstuele en muzikale motieven keren een aantal malen terug, waardoor er ondanks de gefragmenteerdheid toch een geheel ontstaat. Het intrigerende titelnummer doet qua vorm wel wat denken aan het late werk van Scott Walker en bevat noisy uitbarstingen die evenwel niet detoneren. Tussendoor staan enkele langere songs die al snel aan de meer ingetogen No-Man-artpopsongs doen denken. Met Wilson aan boord is er natuurlijk ook voorzien in een multichannelmix, 5.1 deze keer, waardoor je midden in de elektronische klanklandschappen komt te zitten. Wij kiezen voor drie opeenvolgende songs die tegen het einde van het zo'n 40 minuten durende album staan.
Websites:
https://timbowness.co.uk/
https://www.facebook.com/timbowness .

HERUITGAVE
Dutch Treat - Sister Slim
- Dew Is Falling
Van "Tranquility" (Polydor, 1977 / 678 Records, 2024)

Wim Essed en Jan Huydts vormden de kern van Dutch Treat, dat in 1977 de inmiddels voor veel geld aangeboden LP "Tranquility" uitbracht. De bassist en toetsenman musiceerden op talloze albums van nationale en internationale artiesten, waaronder hier relevante platen van The Rob Franken Electrification en Jan Akkerman (Essed) en The Keyboard Circle (Huydts). Met dit project wilden ze echter simpelweg mooie muziek maken, ver verwijderd van de in die periode populaire complexe symfonische en jazzrock. Ze werden bijgestaan door de destijds in Spin spelende gitarist Hans Hollestelle, drummer Louis de Lussanet en de bij onder andere Solution opduikende percussionist Steve Boston. De kristalhelder geproduceerde nummers, die door Marantz als demonstratiemateriaal werden gebruikt, klinken als aangename easy listening. Toch zit het geheel geraffineerder in elkaar, zoals nu goed waarneembaar is op de heruitgegeven LP en op de eerste CD-editie. Dit komt mede door het voor een progrockband geëigende keyboardarsenaal (vleugel, Fender Rhodes, Korg Polyphonic en ARP Odyssey synthesizers, Hohner String Melody en Mellotron). Als referentiemateriaal kunnen Solutions "Fully Interlocking" (met gitaar in plaats van saxofoon) en een relaxte Steely Dan fungeren, terwijl in "Sister Slim", dat als CD-bonustrack c.q. single bij de LP is toegevoegd, de funky sound van Spin opborrelt. Met dat nummer openen we dit uur, terwijl daarna nog aandacht is voor het ruim zes minutend durende prijsnummer "Dew Is Falling".
Websites:
https://www.jazzhelden.nl/action/front/portrait;jsessionid=2B290226757524351E976CDA55CE06CB?discography=&name=Jan+Huydts
https://678records.com/
https://music.metason.net/artistinfo?name=Jan%20Huydts .

DEEP CUTS / 50 JAAR
King Crimson – Fallen Angel
Van “Red” (EG Records, 1974)

Natuurlijk is het geen nieuw fenomeen op YouTube: de eerste reactie video’s op veelal klassiekers uit de pop- en rockmuziek. Maar de laatste jaren is er veel aanwas in zeer jonge contentmakers (om er maar even een hippe term tegenaan te gooien) die gaan luisteren naar voor ons gesneden koek - maar voor Gen Z en Gen Alfa nieuw terrein. Bands als Yes, Genesis natuurlijk Pink Floyd maar ook zeker King Crimson komen vaak voorbij. Vooral die laatste band levert mooie reacties op van onbegrip tot extase. Het is ook mooi om te zien dat er een verse basis jonge luisteraars is die deze muziek hierdoor ontdekt en op eigen manier interpreteert, wat soms ook leuke nieuwe inzichten geeft. We hebben een paar links naar dergelijke filmpjes voor u op een rij gezet. Voor ons ook een mooie reden om weer eens in het verleden te duiken van deze legendarische band. Laatste hoofdstuk van het eerste lustrum King Crimson was het in 1974 verschenen “Red”. De band was op papier al gedecimeerd tot het trio Robert Fripp, John Wetton en Bill Bruford. Na twee jaar intensief toeren met vierde bandlid David Cross werd deze violist vlak voor de “Red”-opnames ontslagen. Cross is nog wel te horen op de live opgenomen improvisatie “Providence”. “Red” is een stuk steviger dan de voorgangers, wat met name opvalt in het titelnummer en “One More Red Nightmare”. Het hoogtepunt van de plaat is echter het hypnotiserende “Starless”, dat tevens een climax was in de live-set. In de studioversie is wel de viool van Cross vervangen door de saxen van ex-leden Mel Collins en Ian McDonald. De grondslagen voor “Fallen Angel” werden al in 1972 tijdens de sessies voor “Larks' Tongues In Aspic” gelegd en de basismotieven kwamen dan ook al voorbij tijdens de live-improvisaties dat jaar. Het duurde tot “Red” eer de compositie in volledig uitgekristalliseerde versie werd vastgelegd, waarna de fans tot 2017 moesten wachten tot het in die vorm live werd vertolkt. In Xymphonia is het nummer trouwens ook maar één keer eerder voorbijgekomen. Het is goed dat destijds de tijd is genomen om “Fallen Angel” te ontwikkelen. Het vrij onschuldige openingsdeel, met de melancholieke zang van Wetton, staat in scherp contrast met het stevige eind, met geweldig drumspel van Bruford. De tekst verhaalt over een man wiens broer omkomt bij een steekpartij tussen straatbendes in het grimmige New York van de seventies. We gaan luisteren naar dit ondergewaardeerde juweeltje.
Websites:
https://www.dgmlive.com/
https://www.youtube.com/watch?v=EYsuBppu8-U&ab_channel=Smags
https://www.youtube.com/watch?v=bcUM6TN3jWw&t=4s&ab_channel=WFMM
https://www.youtube.com/watch?v=JAdUP6cXXLo&t=501s&ab_channel=JACK101StarZ .

NIEUW
DarWin – Imitation Suede
– Five Steps On The Sun
Van “Five Steps On The Sun” (Phantom Recordings, 2024)

“Five Steps On The Sun” is het derde reguliere album van DarWin. Het is de naam die de groepsleider, songwriter, gitarist en producer zelf hanteert, maar wat tevens de naam is van zijn band. Hierin vinden we, naast de naamgever, al sinds het debuut “Origin Of Species” uit 2019 drummer/producer Simon Phillips, gitarist Greg Howe en zanger Matt Bissonette. Opvallend is dat laatsgenoemde, broer van drummer Gregg, hier deze keer geen baspartijen speelt: die laat hij over aan de in 2022 aan de band toegevoegde 'bassensatie' Mohini Dey. Phillips stelt blijkbaar ook steeds zijn Rolodex ter beschikking, want als er iemand veel contacten in de muziekwereld heeft, is hij het wel. Zo zijn er op “Five Steps On The Sun” bijdragen van toetsenist Derek Sherenian en gitaristen Andy Timmons en Jesse Siebenberg (ex-Supertramp, zoon van Bob) te vinden. DarWin biedt opnieuw pakkende rocksongs die stilistisch nog het best plaatsbaar zijn onder AOR, maar die door de instrumentale invulling ook hier en daar interessant worden voor jazzrock- en shredderliefhebbers en vaak door een wat steviger aanpak ook aantrekkingskracht op hardrockers kunnen hebben. Met Phillips als medeproducer zijn we gegarandeerd van een prachtige dynamische productie en natuurlijk klinken zijn eigen drums magnifiek. Howe (niet te verwarren met, en ook géén familie van Steve;-)) is opvallend op dreef en haalt op vloeiende wijze schitterende gitaristische capriolen uit. En bij dit alles is in de gaten gehouden dat het 'in the end' om 'het liedje' gaat. Met beide geselecteerde nummers bewijzen de heren (Dey schreef niet mee) dat je ze op dat gebied zeer weinig hoeft te leren.
Websites:
https://darwin.is/
https://www.facebook.com/DarWinOoS/ ..

VOORPROEFJE
Sephine Llo – All Time Low
Van "Diamond Fall" (eigen beheer, 25 oktober 2024)

In 2012 verscheen het oorstrelende "The Village To The Vale", het enige album van de Britse artrockband Autumn Chorus, die geleid werd door Robbie Wilson. Prachtige muziek waarin we duidelijk de invloed van het late werk van Talk Talk terughoren. Helaas overleed Wilson in december 2016 aan de gevolgen van maagkanker. Een tweede Autumn Chorus-album zat er dus niet in, al verscheen er eind van dat jaar nog één demo-opname, met als doel om geld in te zamelen voor kankeronderzoek. Zijn vrouw Josephine Lloyd-Wilson werkte in die tijd ook aan een eigen album, dat door de trieste gebeurtenissen veel vertraging opliep. Dit “I, Your Moon” verscheen pas in 2017, onder haar artiestennaam Sephine Llo. Nu, 7 jaar later, heeft ze een opvolger aangekondigd. De titel wordt "Diamond Fall" en het is eindproduct van een lang rouwverwerkingsproces, waarbij ze samples van onuitgewerkte demo's van Robbie Wilson gebruikte als startpunt. Dit maakt van de muziek ook een muzikaal gesprek tussen hen. "Diamond Fall" verschijnt op 25 oktober, op wat hun 10 jarig huwelijksjubileum had moeten zijn. Het openingsnummer “All Time Low” is nu al vrijgegeven en het album is nu al te bestellen via Bandcamp.
Websites:
https://sephinello.bandcamp.com/album/diamond-fall
https://www.facebook.com/SephineLlo/ .

NIEUW
Wingfield, Mark - A Fleeting Glance
Van "The Gathering" (MoonJune Records, 2024)

Met "The Gathering" heeft Mark Wingfield weer een fraai staaltje van zijn typische, abstracte jazzrock afgeleverd. Dat abstracte wordt veroorzaakt doordat hij zijn thema’s en solo’s vormt door op een jankende, haast zoekende wijze het hele fretboard te verkennen en de noten daarbij geregeld te verbuigen. Hierdoor klinkt het als een versmelting van de speelstijlen van David Torn, Terje Rypdal en Allan Holdsworth. In de studio werd hij bijgestaan door de geheel in de composities opgaande drummer Asaf Sirkis en toetsenman Gary Husband die met een vernieuwend klankenpalet symfonisch getinte akkoorden en splijtende solo’s uit zijn synthesizers tovert. Op "Apparation In The Vaults", "A Fleeting Glance" en "Journey Home" vormen Sirkis en Husband zelfs een elkaar opzwepend drumkoppel. Tony Levin en Percy Jones vulden het drietal aan met in hun huisstudio opgenomen baspartijen. Levin excelleert in zes tracks met zijn kenmerkende, soepel ronkende, dwingende groove. Daarnaast is het heerlijk om gedurende de overige vier stukken Jones, tussen zijn improviserende krachttoeren met PAKT door, eindelijk weer eens in grotendeels gecomponeerd materiaal te horen glijden op zijn fretloze bas. Van "The Gathering" draaien we één van de tracks met twee drummers, namelijk "A Fleeting Glance", waarop tevens het fretloze spel van Jones te bewonderen is.
Websites:
https://markwingfield-moonjune.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/MarkWingfieldGuitar
https://www.markwingfield.com/ .

NIEUW
Trojka – Aldri/Alltid
– Strobemørke
Van “Strobemørke” (Appolon Records, 2024)

In juni was het Album van de Maand afkomstig van MesaVerde, typisch zo'n band uit de Noorse Appolon-stal. Zeer bekwame muzikanten, die hun instrumentele kunnen op subtiele wijze in composities gieten. Uit die stal komt ook Trojka, dat we in 2019 al bejubelden om het tweede album "Tre Ut", dat zelfs in de Xymphonia eindlijst van dat jaar belandde. Nu is er met “Strobemørke” een opvolger. We horen opnieuw de nodige Canterbury-invloeden en ook duidelijker dan voorheen knipogen naar het jarenzeventigwerk van Frank Zappa. We horen typische versnellingen en humoristische muzikale kwinkslagen die aan diens werk refereren. Volgens ons zit er ook in de teksten hier en daar de nodige humor verwerkt, maar ja, het is Noors en dan is het als met een Scandinavische film of serie: soms denk je zowaar een zin te verstaan, maar dan raak je het spøør toch weer bijstør. Dan concentreren we ons maar weer op de warme Fender Rhodes-akkoorden, de andere even fraai klinkende als bespeelde keyboards en bijvoorbeeld de wijze waarop de gitaar- en basgitaarpartijen daar kunstig rondgevlochten zijn. We gaan luisteren naar het openingsnummer en het instrumentale titelnummer.
Websites:
https://trojkabergen.bandcamp.com/album/strobem-rkehttps://ninestonesclose.bandcamp.com/album/diurnal
https://www.facebook.com/TrojkaBergen.

VIVA ITALIA 1
Fluido Rosa – Le Vie Dei Sogni
– La Storia Degli Ultimi
Van “Le Vie Dei Sogni” (Ma.Ra.Cash Records, 2016)

Het lijkt wel of ieder Italiaans dorp een eigen progband heeft en we vragen ons soms af hoe het toch komt dat veel van deze bands buiten de landsgrenzen zelfs binnen de internationale 'prog community' vrij onbekend blijven. Het zal wel te maken hebben met dat de gespecialiseerde platenlabels zich erg richten op eigen land. Vanavond willen we de aandacht vestigen op het ons tot voor kort onbekende Fluido Rosa. Deze band uit Rome is schijnbaar al sinds 1994 actief en een aantal leden kan bogen op een veelzijdige carrière in de Italiaanse popmuziek. Fluido Rosa wordt geleid door gitarist Danilo Cherni en toetsenist Maurizio Perfetto. Het vooralsnog enige album met eigen muziek is het in 2016 verschenen “Le Vie Dei Sogni”. Eén van de grote pluspunten is de sterke zang, gelukkig in de moedertaal. Leadzanger op de meeste nummers is Gabriele Marciano, ondersteund door Roberta Lombardini en Cristiana Polegri waarbij de laatste ook nog saxofoon speelt. De bezetting wordt gecompleteerd door bassist Adriano Lo Giudice en drummer Lele Anastasi. Vóór dit enige studioalbum verscheen in 2014 een livedubbelaar met covers van Pink Floyd en The Beatles. Als de bandnaam (vertaald naar Engels: Pink Fluid) al niet een LEDje deed knipperen dan geeft die live-set een duidelijke indicatie waar de mosterd gehaald wordt. Invloeden uit vooral latere Pink Floyd-muziek hoor je terug op “Le Vie Dei Sogni”, zonder dat het er te dik bovenop ligt. Het is zeker geen standaard RPI-album dat klakkeloos teruggrijpt op jarenzeventigprog. Geen lange nummers maar voornamelijk compacte melodieuze symfosongs, doorspekt met fijne melodieën. Naast de al genoemde zeer sterke zang valt er ook volop te genieten van veel fijn gitaarwerk. Ondanks dat er na “Le Vie Dei Sogni” geen opvolger is verschenen, bestaat Fluido Rosa nog steeds. Bij de regelmatige live-optredens wordt er jammer genoeg gefocust op covers. Erg jammer want “Le Vie Dei Sogni” is toch een klein juweeltje. Laten we hopen dat er ooit een opvolger verschijnt. Hoewel geen nieuwe release toch twee nummers: eerst het titelnummer met aan het eind geweldig gitaarspel, vervolgens het mooi opgebouwde “La Storia Degli Ultimi”.
Websites:
https://www.facebook.com/fluidorosaband/
https://maracashrecords.bandcamp.com/album/le-vie-dei-sogni .

NIEUW
Dark Sky Alliance - Interdwell
Van "Interdwell" (Spotted Pegarry Music, 2024)

In maart 2017 besteedden we aandacht aan het project The Fragile Fate dat met "Lilliam Ocean" een ambientgetint progalbum uitbracht. Het gelegenheidsproject bestond uit toetsenman Rupert Greenall van de progressieve New Wave-formatie The Fixx, Jerry Marotta, die vooral bekend is van zijn machtige drumpartijen bij Peter Gabriel die hij tegenwoordig uitvoert in The Security Project, en gitarist/"string-bender" Eric "the" Taylor, met op één track de medewerking van ambientgoeroe Robert Rich. Hetzelfde drietal vormt nu samen met multi-instrumentalist David Helpling Dark Sky Alliance, dat onlangs de CD "Interdwell" uitbracht. Mede door de inbreng van gastmusici als gitarist Jamie West-Oram (Greenalls collega in The Fixx), vibrafonist Joe Locke en wederom Robert Rich is de ambientsound nog rijker gekleurd. De meeste tracks hebben een dromerig arrangement, ietwat tussen instrumentale composities van David Sylvian en Brian Eno of de soundtracks van Peter Gabriel in, maar in het titelnummer en enkele andere stukken klinkt Dark Sky Alliance door de zwevende gitaarsolo's ook als een enigszins Floydeske progressieve rockband. Uiteraard hebben we dat titelnummer uitgekozen voor vanavond.
Websites:
https://darkskyalliance.com/
https://www.facebook.com/darkskyalliancemusic/ .

(OP)NIEUW
Barock Project – Summer Set You Free
Van “Time Voyager” (eigen beheer, 2024)

Vier maanden geleden verscheen “Time Voyager”, het zevende album van het Italiaanse Barock Project. Er waren alweer vijf jaren verstreken sinds de voorganger “Seven Seas”. Dit had zo zijn redenen. Natuurlijk was er de coronatijd die bandactiviteiten lastiger maakten. Het was voor toetsenist/componist/zanger Luca Zabbini een ideale gelegenheid om een solo-album te produceren (“One”). Daarnaast was hij druk in de weer met P.F.M. (als opvolger van de naar Big Big Train vertrokken Alberto Bravin). Niet alleen de productie van het in mei verschenen “Time Voyager” is goed voor elkaar, ook compositorisch zit het wel snor. We hadden het gezien Zabbini's andere werkzaamheden misschien niet verwacht, maar met “Time Voyager” lijkt Barock Project zichzelf te overtreffen. Daarom nog maar eens een track van het album, tevens opener van ons tweede uur.
Websites:
https://www.barockproject.net/ com/white.snowy
https://www.facebook.com/barockproject .

LIVE-TIP
Pavlov's Dog - Fast Gun (Pekin Tapes-version)
Van "The Pekin Tapes" (Rockville Music, 2014)

Aanstaande vrijdag, 13 september, treedt Pavlov's Dog op in Piano in Dortmund, terwijl op 17 september de Harmonie in Bonn wordt aangedaan. Verder zijn er concerten in o.a. België. Niet in Nederland dus, maar toch een mooie aanleiding om weer eens wat te draaien van deze toch altijd wel als buitenbeentje van de progressieve rock beschouwde band. Dit doen we door een vroege versie van "Fast Gun", waarvan de definitieve versie op het in 1975 verschenen debuut "Pampered Menial" zou verschijnen. In 1973 nam de band in de Golden Voice Studios in Pekin, Illinois namelijk een stel nummers op voor een eventueel debuutalbum. Het nummer "Subway Sue" werd vervolgens een veelgevraagd nummer op de diverse radiostations. Twee jaar werd na contracttekening bij ABC "Pampered Menial" opgenomen. Een studiobrand vernietigde in 1978 de zogenaamde "Pekin Tapes", maar gelukkig dook in 2014 in een privé-archief een behoorlijk goed bewaarde kopie op. Deze werden door het Duitse label Rockville Music op CD uitgebracht. Vijf van de songs, waaronder dus "Fast Gun", kwamen ook op het debuut te staan, maar "The Pekin Tapes" laat een veel dynamischer en rockender geluid horen dan op het meer subtiele debuut. Vooral de Mellotron knalt er regelmatig lekker uit, terwijl de korte instrumental "Preludin" in zijn oorspronkelijke vorm ruim 7 minuten blijkt te duren. Al met al een mooie aanvulling op de discografie van deze band rondom de opmerkelijke zanger David Surkamp.
Websites:
https://www.davidsurkamp.com/
https://www.facebook.com/pavlovsdogband .

ALBUM VAN DE MAAND
Apairys – Je T'Attendais Dèjà
Van het album “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” (eigen beheer, 2024)

Ons album van de maand september, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, is van de Franse band Apairys. Deze band werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene: Campedel maakte deel uit van Saens en Goillot van Maldoror. In 2016 voegde zanger Christophe Bellières, ook uit Maldoror, zich bij het duo en werd begonnen aan een eerste album. Dat in 2019 verschenen “Vers La Lumière” bleek een fijne neoprogplaat. Nu, vijf jaar later, is er een opvolger, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, die laat horen dat er goed is geluisterd naar de huidige tijdgenoten. Tevens zijn de nodige Arena- en Pendragon-invloeden waarneembaar, maar ook elementen uit de muziek van Yes en het meer proggy werk van Steven Wilson klinken door, maar dan wel met een Frans sausje. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” is een goed geproduceerd album waarop Apairys zeven hoofdgerechten serveert tussen zes interludes. Het heerlijke samenspel tussen gitaar en toetsen alsmede het strakke drumwerk springen eruit. Bellières heeft een mooie stem met een zacht timbre, die hij soms fluisterend inzet en waarbij de Franstalige zang zeker geen probleem is voor de luisteraar die die taal niet machtig is. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, met een speeltijd van 69 minuten, is een creatief en afwisselend maar ook homogeen geheel; het album pakt je vast en laat je niet meer los, want blijft van begin tot het einde boeien. Het zal ons dan ook niet verbazen als dit album hoog in in onze jaarlijst gaat eindigen. Het album “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”sluit af met een ruim 17 minuten klokkend episch nummer: ''Je T'Attendais Dèjà''. Ga er maar eens lekker voor zitten.
Websites:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys

VIVA ITALIA 2
Zuffanti & Zband – Una Sera D'Inverno (live in studio)
Van “Il Mondo Che Era Mio: Live In Studio 2014” (AMS Records, 2014)

Als je van Italiaanse prog houdt, kun je niet om Fabio Zuffanti heen. Sinds het debuut van Finisterre uit 1995, waarop hij als bassist fungeerde, zijn er meer dan 100 releases verschenen waar hij op te horen is. De bekendste bands waar hij bij betrokken was zijn wellicht La Maschera Di Cera en Höstsonaten. In 2014 trok hij met vier bevriende muzikanten onder de noemer Zuffanti & Zband door Europa, waarbij een bloemlezing uit zijn toen al rijke carrière bleek gegoten in een avondvullend programma. Het was de bedoeling dat er een registratie van deze concerten zou verschijnen, maar de opnames waren mislukt. Dus besloot de vijfkoppige band, naast Zuffanti zelf bestaande uit Giovanni Pastorino, Martin Frederick Grice, Matteo Nahum en Paolo Tixi, een deel van de set live in de studio op te nemen. Grice is de fluitist van het legendarische Delerium en Tixi kennen we van Il Tempio Delle Clessidre. We hoeven niet uit te leggen dat dit album vol staat met klassieke RPI - en dan ook nog vertolkt door de crème de la crème van uit de Italiaanse prog. We hebben gekozen voor het nummer “Una Sera D'Inverno” waarvan de studioversie is te vinden op Zuffanti's soloalbum “La Quarta Vittima” uit 2014.
Websites:
https://fabiozuffanti.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/fabiozuffanti .

40 JAAR
Solaris - Marsbéli Krónikák IV.-VI.
Van "Marsbéli Krónikák = The Martian Chronicles" (Start, 1984 / Gong/Hungaroton, 1995)

Solaris ontstond in 1980 toen een aantal universiteitsstudenten in Boedapest samen kwam om muziek te maken. Vanaf het begin was er een grote rol weggelegd voor zowel fluitist Atilla Kollár als toetsenist Robert Erdész, waarbij vervolgens gitarist István Cziglan voor het nodige tegengas zorgde. Het in 1985 verschenen debuut “Marsbéli Krónikák (= The Martian Chronicles)” werd al vlot een redelijk groot succes in thuisland Hongarije. Daarbuiten was het als gevolg van het nog fier overeind staande IJzeren Gordijn een lastiger verhaal, hoewel zeer fanatieke liefhebbers het album wel op hun radar hadden. Vanaf de jaren 90 werd Solaris, met name om dat eerste album, steeds bekender, wat in 1995 leidde tot een optreden in Los Angeles op ProgFest. Door de jaren heen is de band actief gebleven en brengt zo af en toe een nieuw studio-album uit. Zo was het in 2014 verschenen vierde studio-album een vervolg op “Marsbéli Krónikák”. Ondanks de latere productie is het toch echt die eersteling die nog steeds het best laat horen tot wat voor bijzondere muziek deze heren in staat zijn. Het virtuoze spel op fluit en synthesizers, de afwisseling waarbij er soms ook stevig gerockt wordt en de ondersteuning door de soepele ritmesectie maken dat is “Marsbéli Krónikák” ook na 40 jaar nog steeds een plezier is om naar te luisteren.
Websites:
https://www.facebook.com/SolarisHungary/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=256.

NIEUW
MEER – Come To Light
– Something In The Water
Van “Wheels Within Wheels” (Karisma Records, 23 augustus 2024)

In 2021 werd het overweldigende “Playing House” met grote overmacht verkozen tot Xymphonia's Album van het Jaar. Na drie jaar is de band rond Knut en Johanne Kippersund Nesdal klaar met de opvolger. Er is een vol jaar gewerkt aan “Wheels Within Wheels”, met als doel het meest dynamische en intense MEER-werkstuk te produceren. Vanaf de eerste tonen van albumopener “Chains Of Changes” is het herkenbare geluid van dit octet present. Naar eigen zeggen ‘krijgen we weer een masterclass in symfonische prog en intelligente pop, waarbij exceptionele muzikaliteit, complexe harmonieën en grandioze melodieën tentoongespreid worden’. Het achttal klinkt dan ook meer als een poprockorkest, met een promintente rol voor strijkers en vocalen. Het massaal klinkende einde van “Come To Light” is daar een goed voorbeeld van. Daarentegen neigt de single “Golden Circle” toch meer naar moderne elektronische pop en indie-rock. De kracht van deze Noren is dan ook dat ze veel verschillende stijlen beheersen, die ze veelvuldig in één nummer weten te persen. Zo begint “Take Me To The River” als pakkende ballad met welluidende melodie en weemoedige strijkersbegeleiding, maar eindigt het na een meer manisch middendeel in een grootse, epische climax. En dan wordt het muzikale fundament ook nog eens opgesierd door de twee fenomenale vocalisten: broer en zus Knut en Johanne verdelen de leadpartijen onderling goed, maar zingen ook geweldig samen. Eén van de albumhoogtepunten is de hartverscheurende ballade “Today Tonight Tomorrow” met een geweldige vocale prestatie van Knut, die overgaat in een zeer pakkende gitaarsolo. Nu denkt u misschien dat de overdaad aan muzikaliteit en soms ook complexiteit welhaast in een kakafonie moet uitbarsten. Ja, er zijn veel momenten waar de muziek overweldigend klinkt, maar MEER is er heel goed in geslaagd een zeer dynamisch album te maken en veel van de nummers ademen bij vlagen ook wel kalmte en rust uit. Goed voorbeeld is het zalvende “Mother”. De band speelde de afgelopen jaren veel op festivals met een stevig karakter. Dit zal zeker het donkere “Something In The Water” hebben beïnvloed, met stevig knorrend gitaargeluid, dreigend loom drumwerk en heerlijk basloopje. Als ware uitsmijter blijkt albumafsluiter “This Is The End” het meest epische nummer van “Wheels Within Wheels”. Alle krachten worden hier nog weer eens gebundeld, waarbij het uiterste gevraagd wordt van onze zintuigen. Helaas wordt deze troef wel een beetje om zeep geholpen door de wel heel harde mastering, waardoor de muziek net over de grens gaat van wat nog aangenaam aan de oren is – een gegeven dat wel iets van het luisterplezier wegneemt. Toch een gemiste kans. Tot op heden heeft MEER in ons land alleen nog maar op festivals gespeeld (en onlangs nog met overweldigend succes op het Duitse Night Of The Prog). Laten we hopen dat er snel een eigen headlineshow mogelijk is. Het album is deze week verschenen, daarom twee nummers; het opzwepende “Come To Light” en het donkere “Something In The Water”.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/wheels-within-wheels ..

NIEUW
Blake, Perry – Nobody's Child
– Let's Fall In Love
Van “Death Of A Society Girl” (Moochin' About, 2024)

We moeten 22 jaar terug in de tijd om de voorlaatste keer aan te treffen dat we eigen muziek draaiden van singer-songwriter Perry Blake, middels een nummer van zijn vierde album “California” dat in 2002 verscheen. Door zijn medewerking aan Steven Jansens “Tender Extinction” was Blake's stem in 2016 nog wel in Xymphonia te horen, maar eerlijk gezegd waren we zijn solocarrière een beetje uit het oog verloren. Muziektijdschrift Heaven houdt ons bij de les en bejubelt in de nieuwste uitgave het recent verschenen “Death Of A Society Girl”. De Ier debuteerde eind jaren negentig met intiem klinkende, subtiele artpop die stilistisch aanschurkte tegen het werk van Jansens broer David Sylvian. Op latere platen klonk Blake bij vlagen wat uitbundiger, zo werd door een Heaven-recensent op “California” onder meer een link met Motown-soul gelegd. “Death Of A Society Girl” sluit nauwer aan bij Blake's vroege werk. Zijn zang klinkt nergens geëxalteerd, maar zeker niet gevoelloos; Graham Murphy, met wie hij al sinds zijn debuut samenwerkt, zorgt voor uiterst verzorgde en stemmige arrangementen. Zo is in “Nobody's Child” fraai harpgetokkel te horen, alsmede een warm-diepe contrabas en een smachtende altviool. “Let's Fall In Love” is van een fraaie orkestratie van strijkers voorzien. Of dit echt akoestisch is ingespeeld of electronisch is gegenereerd, is niet helemaal duidelijk, het resultaat klinkt overtuigend organisch. Knap is hoe het aanvullende, bij vlagen raadselachtig wel duidelijk geprogrammeerd geluidsdecor daar zonder te vloeken op aansluit.
Websites:
https://www.facebook.com/p/Perry-Blake-100063620225865/
https://moochinabout.com/perry-blake/
https://moochinaboutltd.bandcamp.com/album/death-of-a-society-girl-2 .

NIEUW
Laconic, The - Throw Open The Windows Of Your Soul
- Ascension
Van "Ascension" (Iapetus, 2024)

"Ascension" is inmiddels het vierde album van The Laconic, een project waarachter de Amerikaanse multi-instrumentalist Marc Pelath schuil gaat. Naar eigen zeggen is het zijn meest ambitieuze plaat tot nu toe, waarbij hij zijn composities losjes baseerde op de meditaties van Marcus Aurelius. Op zijn debuut "Integrals" en het vorig jaar alleen als download uitgebrachte "Time And Tide" deed Pelath nagenoeg alles zelf, maar dat veranderde met het eveneens vorig jaar verschenen "Amor Fati", waarop hij zich omringde door muzikale vrienden op onder meer drums, fluit, cello, hoorn, gitaar en toetsen. Meest in het oog springende namen waren die van Gary Husband (Level 42, Allan Holdsworth, John McLaughlin), die de nodige toetsenpartijen verzorgde, en producer Markus Reuter. Zij zijn ook weer nadrukkelijk aanwezig op "Ascension", waarbij Reuter dit keer, net als Tim Gardner, Erik Emil Eskildsen en Pelath zelf, veelvuldig de touch guitar bespeelt. De voorganger had deels een jarentachtig-King Crimson-sfeer, terwijl er in één track ook een gelijkenis met de muziek van Mike Oldfield te bespeuren was. Dat laatste is op "Ascension" doorgetrokken, en dan niet zozeer qua klankkleuren maar meer qua arrangementen. Toch is het mooi dat Pelath voor twee tracks Simon Phillips heeft weten te strikken, die immers ook op enkele Oldfield-albums drumde. Tevens is het titelnummer een bewerking van de climax van Oldfields "The Songs Of Distant Earth". Daarentegen heeft "No Greater Harmony", met een gastrol voor Luca Calabrese, wel wat van het orkestrale werk van Anthony Phillips. Kortom, The Laconic is met het 6 september te verschijnen "Ascension" uitgegroeid tot een intrigerend, professioneel opererend project. Van het album hoort u "Throw Open The Windows Of Your Soul", een van de stukken met Phillips, gevolgd door het genoemde titelnummer.
Websites:
https://www.facebook.com/thelaconicmusic
https://thelaconicmusic.com/
https://thelaconic.bandcamp.com/album/ascension .

NIEUW
Nine Stones Close – Angels Of Flies
– Ghosted
Van “Diurnal” (Lovely At Home Records / FREIA Music, 2024)

Nine Stones Close heeft het de luisteraar nooit gemakkelijk gemaakt. Er klinkt altijd een zekere duisterheid en diepe emotionaliteit door in de muziek van oprichter Adrian Jones en z'n band. De in Nederland woonachtige Brit debuteerde nog als eenmansband met “St Lo” in 2008, op de twee volgende albums “Traces” en “One Eye On The Sunrise” was het Marc Atkinson die met zijn gevoelvolle vocalen lading gaf aan de songs. Inmiddels was toetsenist Brendan Eyre een belangrijke muzikale kompaan geworden, die tevens met Atkinson Riversea vormde. Op “Leaves” uit 2016 bleek het Riversea-tweetal ingeruild voor toetsenist Christiaan Bruin en zanger Adrian ‘Aio’ O’Shaughnessy. Laatstgenoemde doet qua indringende voordracht zeker niet onder voor Atkinson, maar dan met wel meer rauwheid in zijn stem. Vervolgens duurde het maar liefst 8 jaar voordat onlangs “Durnial” verscheen, waarop O’Shaughnessy is gebleven, maar Bruin nog maar op één nummer acte de présence geeft: de meeste keyboards worden nu weer bespeeld door de teruggekeerde Eyre. "Diurnal" is een weerbarstig werkstuk dat z'n geheimen niet snel prijsgeeft. De overwegend ingehouden tempo's die nieuwe drummer Lars Spijkervet speelt, creëren een zekere dreiging, wat mede bijdraagt aan de opnieuw donkere lading, in weerwil van de titel die zich laat vertalen naar 'overdag'. In enkele uitgerekte nummers zitten lange bezwerende passages die het goed zouden doen op een thriller-soundtrack. Een van de welkome energieke pieken is het, na een verstild filmisch begin, van stuwende percussieve drums voorziene “Angel Of Flies”, dat bovendien besluit met een expressieve gitaarsolo van Jones. Met “Ghosted” samen zijn dit ook de nummers waarin O’Shaughnessy misschien wel zijn meest indrukwekkende vocale prestaties neerzet. Overigens hoeven we niet wéér 8 jaar te wachten op nieuw werk: opvolger “Adventures In Anhedonia” moet er al over 3 maanden zijn!
Websites:
https://ninestonesclose.bandcamp.com/album/diurnal
https://www.facebook.com/ninestonescloseband .

IN HET NIEUWS / (OP)NIEUW
Paraorchestra – Unsung
Van “Death Songbook” (BMG, 2024)

Het zal u niet ontgaan zijn dat op dit moment in Parijs de Paralympics worden gehouden. Passend moment om opnieuw aandacht te besteden aan Paraorchestra: de naam verwijst al naar het feit dat een deel van dit orkest bestaat uit mensen met een handicap of beperking. Dat zit de leden niet in de weg om in steeds weer andere bezettingen van verschillende grootte ambitieuze projecten op te zetten - vaak crossovers tussen uiteenlopende genres. Zo verscheen onlangs de CD “Death Songbook”, met opnamen die overigens al in 2021 en 2022 gemaakt werden. Het blijkt te gaan om een verzameling van 12 bestaande songs die op een of andere manier over de dood gaan, die grotendeels door Charlotte Harding gearrangeerd zijn voor een tienkoppig ensemble. Bekende naam hierin is de vooral van Portishead bekende gitarist Adrian Utley. In de arrangementen springt de elektrische gitaar er evenwel niet uit. De liggende akkoorden voor de strijkers vallen zeker op, maar hoofdrollen zijn er meermaals voor de blok- en dwarsfluit en diverse soorten klarinet. Voor de leadzang van alle nummers is Brett Anderson gestrikt. Hij zingt drie nummers van zijn eigen band Suede, maar daarnaast ook repertoire van onder meer Echo & The Bunnymen, Black (Colin Vearncombe), Depeche Mode en Jacques Brel. In juni draaiden we al oorstrelende versies van werk van Mercury Rev en Japan. Vanavond een nummer dat origineel te vinden is op Andersons solo-album “Black Rainbows” uit 2011: “Unsung”.
Websites:
https://paraorchestra.com/
https://www.facebook.com/paraorchestra .

WERELD VOL MUZIEK / HET DEBUUT
Glasswork - A Single Word (Part.II)
Van “Knots” (eigen beheer, 2015)

Het uit Málaga afkomstige Glasswork is al sinds 2013 actief. Daarvoor speelde de harde kern al samen in de powermetalband Eternal Dream, maar Álvaro Sabin (gitaar), Miguel Ángel Rey (drums) en César Rodriguez (keyboards) wilden zich meer gaan richten op progressieve rock in jarenzeventigstijl. Een eerste album “Knots” verscheen in 2015 waarop toch nog de stevige kant van de prog opgezocht werd. Kort hierop voegde bassist Fernando Dominguez zich bij het trio en in 2017 volgde het tweede album “Fear And Trembling”. De muziek van Glasswork heeft hier wel wat overeenkomsten met die van bands als Riverside of Overhead, maar je hoort ook zeker Spaanse elementen terug. In 2023 presenteerde het kwartet “Metabolé”, waarop een iets (neo)progressievere weg werd ingeslagen: een geluid horen dat het best is te omschrijven als een mengsel van het oudere werk van Camel, stevige King Crimson-achtige passages en de Britse jarentachtigneoprog. Momenteel wordt gewerkt aan een opvolger voor “Metabolé”. Aan dat recentste werkstuk en van het tweede album “Fear And Trembling', uit 2017, hebben we al eens aandacht besteed. Nu grijpen we terug naar het debuut “Knots” met het nummer “A Single Word (Part.II)”.
Websites:
https://glasswork.bandcamp.com/album/knots /
https://www.facebook.com/Glassworkband .

ALBUM VAN DE MAAND
Apairys – L'Horloge
Van het album “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” (eigen beheer, 2024)

Ons album van de maand september, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, is van de Franse band Apairys. Deze band werd in 2014 geformeerd door drummer/toetsenist Silvain Goillot en multi-instrumentalist Benoît Campedel. Beiden waren op dat moment al geen onbekenden in de Franse progscene: Campedel maakte deel uit van Saens en Goillot van Maldoror. In 2016 voegde zanger Christophe Bellières, ook uit Maldoror, zich bij het duo en werd begonnen aan een eerste album. Dat in 2019 verschenen “Vers La Lumière” bleek een fijne neoprogplaat. Nu, vijf jaar later, is er een opvolger, “Ni L'Espace, Ni Le Temps...”, die laat horen dat er goed is geluisterd naar de huidige tijdgenoten. Tevens zijn de nodige Arena- en Pendragon-invloeden waarneembaar, maar ook elementen uit de muziek van Yes en het meer proggy werk van Steven Wilson klinken door, maar dan wel met een Frans sausje. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” is een goed geproduceerd album waarop Apairys zeven hoofdgerechten serveert tussen zes interludes. Het heerlijke samenspel tussen gitaar en toetsen alsmede het strakke drumwerk springen eruit. Bellières heeft een mooie stem met een zacht timbre, die hij soms fluisterend inzet en waarbij de Franstalige zang zeker geen probleem is voor de luisteraar die die taal niet machtig is. Het album sluit af met een ruim 17 minuten klokkend episch nummer. “Ni L'Espace, Ni Le Temps...” met een speeltijd van 69 minuten, is een creatief en afwisselend maar ook homogeen geheel; het album pakt je vast en laat je niet meer los, want blijft van begin tot het einde boeien. Het zal ons dan ook niet verbazen als dit album hoog in in onze jaarlijst gaat eindigen. We openen de maand met de albumopener: “L'Horloge”.
Websites:
https://apairys.bandcamp.com/album/ni-lespace-ni-le-temps
https://www.facebook.com/apairys

NIEUW
White, Snowy - Endless Green, Deepest Blue
Van "Unfinished Business" (eigen beheer, 2024)

Twee jaar na "Driving On The 44" heeft Snowy White met "Unfinished Business" alweer een erg prettig bluesalbum afgeleverd. Dat betekent dat ook de liefhebbers van zijn werk met Pink Floyd en Roger Waters en zijn vroege progressief getinte soloplaten genoeg van hun gading zullen vinden. En dat ligt met name aan de fijne, herkenbare toon die de Engelsman altijd maar weer uit zijn gitaar weet te toveren. Dat doet hij tegenwoordig veelvuldig met zijn zoon Thomas op drums en oude vertrouwelingen als Juan van Emmerloot, Max Middleton en Ferry Lagendijk op toetsen. Op de nieuwe schijf schieten vooral het prachtige instrumentale, ruim acht minuten durende slotakkoord "All The Way Home" en het qua tekst weinig optimistische "Endless Green, Deepest Blue" er bovenuit. Laatstgenoemde stuk hebben we voor vanavond uitgekozen. Let vooral op de diepe basklanken die White halverwege uit zijn Hammond synthesizer haalt.
Websites:
http://www.snowywhite.com/
Whites officiële youtubekanaal
https://www.facebook.com/white.snowy Fansite
http://www.snowywhitefanclub.org/ .

10 JAAR GELEDEN
Bush, Kate - Lily (live)
Van "Before The Dawn" (Fish People, 2016)

Het was afgelopen week 10 jaar geleden dat een aantal leden van het Xymphonia-team afreisden naar Londen om daar op 26 augustus bij het eerste concert van Kate Bush sinds 1979 aanwezig te zijn. Het was de openingsavond van 22 concerten in de Eventim Apollo, dezelfde zaal, toen nog Hammersmith Odeon geheten, waar haar eerste toernee in 1979 eindigde. Er was door Bush op voorhand niet veel naar buiten gebracht over het concert, behalve dat een deel ervan in het teken zou staan van de suite “The Ninth Wave” van “Hounds Of Love” (1985). Wat we niet wisten was dat ons in het tweede deel van het concert nóg een suite te wachten stond: het nog langere en bezwerende “A Sky Of Honey” van “Aerial” (2005). Beide suites werden op een uiterst creatieve en visueel overweldigende manier neergezet. Dit konden we bij concertaanvang allemaal nog niet bevroeden, want er werd eerst op 'redelijk normale' wijze een zestal songs gespeeld, waarbij Bush omringd werd door een topband, bestaande uit gitarist David Rhodes, bassist John Giblin, toetsenisten Jon Carin en de in 1979 ook al presente Kevin MacAlea plus drummer Omar Hakim. Geopend werd met “Lily”, origineel te vinden op “The Red Shoes” (1993), maar voor de gelegenheid voorzien van een meer rockend arrangement dat behoorlijk aan de live-sound van Peter Gabriel deed denken.
Websites:
https://www.katebush.com/
https://www.facebook.com/katebush.

LIVE-TIP
Dream Theater – Wait For Sleep
Van het album “Images And Words” (ATCO, 1992)
Dream Theater – Paralyzed
Van het album ”Distance Over Time” (InsideOut / Sony Music, 2019)

Dream Theater komt op 24 november met de 40th Anniversary Tour naar AFAS Live in Amsterdam.

De progmetalband werd onder de naam Majesty in 1985 in Boston opgericht door gitarist John Petrucci, bassist John Myung en drummer Mike Portnoy, alledrie destijds student aan het Berklee College of Music aldaar. De progmetalpioniers beschikken over een uiterst gepassioneerde groep wereldwijde fans. Dit blijk mede uit drie Grammy-nominaties, waarvan één gewonnen in de categorie 'Best Metal Performance' in 2022 en wereldwijd 15 ruim miljoen verkochte platen. Een grote schok voor de fans was het vertrek van Mike Portnoy in 2010, die werd vervangen door Mike Mangini. Maar zie, in oktober 2023 kwam het bericht dat Portnoy is herenigd met zijn oude makkers Petrucci en Myung, alsmede zanger James LaBrie en toetsenist Jordan Rudess. Dream Theater is momenteel in de studio bezig met het voltooien van het zestiende studioalbum; het eerste voor deze line-up in meer dan vijftien jaar. Vanavond gaan we luisteren naar het korte “Wait For Sleep” van het tweede album “Images And Words” uit 1992, destijds het eerste met LaBrie in de gelederen. Vervolgens het nummer “Paralyzed” van het album “Distance Over Time” uit 2019.
Websites:
https://dreamtheater.net/
https://www.facebook.com/dreamtheater .

50 JAAR / JAZZROCK
Return To Forever featuring Chick Corea - Song To The Pharaoh Kings
Van "Where Have I Known You Before" (Polydor, 1974)

50 jaar geleden verscheen "Where Have I Known You Before", het derde album van Return To Forever. De band rond toetsenist Chick Corea (wiens naam destijds nog nadrukkelijk voorop de hoezen stond) begon een jaar eerder met een vorm van akoestische fusion op “Light As A Feather”. Onder invloed van de toen hippe progressieve rock bleek men op de nog in hetzelfde jaar verschenen opvolger “Hymn Of The Seventh Galaxy” overgestapt op volledig elektrische jazzrock. Op "Where Have I Known You Before" voegde Corea vervolgens ook synthesizers toe aan zijn toetsenarsenaal. Bovendien maakte de toen 20-jarige gitarist Al Di Meola hier zijn debuut. Dat leidde al met al tot een explosieve muzikale mix waarbij bassist Stanley Clarke en drummer Lenny White het geheel naar grote hoogten stuwden. Het ruim 14 minuten durende slotstuk “Song To The Pharaoh Kings” vormt daarbij de absolute climax.
Websites:
https://chickcorea.com/bio/1972-78/
https://www.facebook.com/chickcorea.