NIEUW / LIVE-TIP
Elbow – Balu
– Things I've Been Telling Myself For Years
Van “Audio Vertigo” (Polydor, 2024)

Elbow klinkt verfrist op “Audio Vertigo”, de opvolger van het drie jaar geleden verschenen “Flying Dream 1”. De meeste nummers zijn op z'n minst mid-tempo, waarbij opvalt hoe belangrijk de drumritmiek van Alex Reeves (die oorspronkelijk drummer Richard Jupp in 2016 verving) ondertussen voor de groep is. Dat is meteen al duidelijk in het intro van albumopener “Things I've Been Telling Myself For Years”. Alle bekende elementen van Elbow-muziek zijn ook op “Audio Vertigo” wel present, van pakkende refreinregels die tot community-singing uitnodigen (neem bijvoorbeeld de gospelachtergrondzang in voornoemd nummer) tot opvallende gastrollen voor blazers (“In Lover's Leap”, met ook alweer zo'n lekker ritme) tot natuurlijk die altijd wat melancholiek klinkende zang uit de gouden keel van Guy Garvey. Toch klinken vrijwel alle nummers net een tikkie levendiger en geïnspireerder dan op de voorganger. Daarbij is in “Good Blood Mexico City” zelfs plaats voor flink noisy gitaarriffs. Heerlijk is ook het eightiessynththema uit “Balu”, wat dit nummer iets van symfonische allure geeft. Elbow heeft ervoor gekozen deze nieuwe plaat te ondersteunen met een tournee in relatief kleinere theaterzalen, zoals in Nederland in Carré op 9 en 10 september.
Websites:
https://elbow.co.uk/
https://www.facebook.com/Elbow .

NIEUW
Carpet – P Is For Parrot
Van "Collision" (Kapitän Platte/Cargo/2024)

“Collision” is het vierde studio-album van Carpet. Het is een beetje lastig om dit uit Augsburg afkomstige sextet te duiden, mede door het brede palet aan muzikale invloeden. Aan de basis ligt de stonerrock van een band als Motorpsycho, maar we nemen ook zeker de progintensiteit waar van het vroegere werk van King Crimson, aangevuld met elementen uit jazz, psychedelica en Amerikaanse westcoastrock. Kortom: een op papier een spannende mix aan muziek. Op het nummer dat we vanavond gaan draaien horen we veel van deze invloeden samensmelten tot een compacte compositie.
Websites:
https://carpet.bandcamp.com/album/collision
https://www.facebook.com/carpetband .

NIEUW
Erich Zann Ensemble - Pan Teutonia Express
Van "Bieber Sessions" (eigen beheer, 2024)

Het Erich Zann Ensemble is vermoedelijk vernoemd naar het korte verhaal "The Music Of Erich Zann" van fantasy- en horrorschrijver H.P. Lovecraft. Verwacht echter geen bloedige scènes op "Bieber Sessions", het debuut van dit gezelschap rondom Frank Incense, de bassist/multi-instrumentalist van de psychedelische krautrockformatie The Sun Or The Moon. Met zijn nieuwe groep zoekt hij het enigszins in dezelfde hoek, met dien verstande dat hij de muziekstijl verrijkt met relaxte acid jazz en, in "La Thébaïde", met folkloristische ingrediënten uit het Midden-Oosten. De vijf tracks zijn via jams tot stand gekomen, waarna gastmuzikanten en Incense’s productionele toverkunsten het geheel vervolmaakten. Hierbij is een imaginaire samensmelting ontstaan van het cinematografische werk van Jansen.Barbieri.Karn, Soft Machine, Clearlight Symphony en het oude Solution en Fonderia’s doorpruttelende ritmes. Deze flow wordt pas in de finale van het ruim elf minuten durende "Dröhnung" verstoord door aan Jimi Hendrix herinnerende gitaaruithalen. Van de "Bieber Sessions" hebben wij echter voor vanavond gekozen voor "Pan Teutonia Express".
Websites:
https://erichzannensemble.bandcamp.com/album/bieber-sessions
https://www.facebook.com/thesunorthemoonband/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Mooneye – Too Fast
– Too Young To Have Regrets
Van “Come With Me And Hide” (Mayway Records, 2024)

“Come With Me And Hide” is het tweede album van Mooneye en daarmee de opvolger van “Big Enough”, waarmee deze Belgische groep in 2021 debuteerde. Hoewel... groep? Michiel Libberecht is duidelijk het middelpunt: het is zijn prachtige hoge, emotievolle zang die meteen in het oor springt. We moeten daarbij denken aan zijn landgenoot Jasper Steverlinck (ex-Arid), die binnenkort overigens ook met nieuw werk komt. Libberecht schreef daarbij alle songs (hoewel hij wel met de teksten geholpen werd) en speelt een deel van de gitaar- en toetsenpartijen. Hij wordt omringd door deels dezelfde, deels wisselende muzikanten met naast een standaard instrumentarium ook akoestische instrumenten als altviool of basklarinet. Veel nummers hebben een ingetogen melancholiek karakter en een nadeeltje van het album is dan ook dat eenvormigheid, mede door de lage tempi, op de loer ligt. In “Too Young To Have Regrets” is er een vocale gastrol voor collega-singer-songwriter Chantal Acda, omgeven door een hemels arrangement met huilende pedalsteelguitar. Dat instrument, dat in meerdere nummers opduikt, is ook een van de weinige links die we kunnen horen met rootsmuziek, waarop het Heartland Festival in de Hengelose Metropool focust. Voor de rest zouden we de muziek van Mooneye eerder omschrijven als progressieve sfeerpop. Hoe dan ook: toch treedt Mooneye op 13 april 2024 verrassend genoeg op tijdens de 2024-editie van het Heartland Festival. Websites:
https://www.mooneyeband.be/
https://www.facebook.com/mooneyemusic .

PASEN
Marillion – Easter
Van “Seasons End” (EMI, 1989)

Marillions “Easter” kan natuurlijk niet ontbreken in de uitzending van vandaag. Naast het feit dat het een prachtig nummer is, hebben we het niet eens iedere Pasen gedraaid. Het staat met vandaag meegerekend maar zesmaal in ons playlist-archief dat een periode van meer dan 31 jaar beslaat - en de laatste keer is zelfs al meer als 10 jaar geleden. Het is afkomstig van “Seasons End”, het album waarop Steve Hogarth debuteerde als zanger, nu alweer 35 jaar geleden. En nog steeds wordt hij door velen bestempeld als 'de nieuwe zanger'! Mogen we er even aan helpen herinneren dat Fish maar een jaar of acht die frontmanpositie vervulde? “Easter” is één van de songs die Hogarth aanleverde voor zijn debuut bij Marillion.
Websites:
https://www.marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial .

MONUMENT / VAN EIGEN BODEM
Egdon Heath – The Killing Silence
Van het album “The Killing Silence” (SI Music, 1991)

Het Friese Egdon Heath was in de jaren tachtig medeverantwoordelijk voor de heropleving van de symfonische rock en groeide uit tot een der toonaangevende namen in het genre. De naam is afkomstig van de Engelse schrijver Thomas Hardy (1840-1928), die in zijn roman “The Return Of The Native” een denkbeeldig heidegebied - gelegen tussen Bournemouth en Dorchester in South Wessex - ten tonele voert: Egdon Heath. De groep werd in 1981 opgericht in Leeuwarden, waar toetsenisten Jaap Mulder (tevens cabaretier) en Wolf Rappard met drummer Valère Wittevrongel een jaar lang oefenden, waarna gitarist/bassist Aldo Adema de gelederen kwam versterken. In 1984 completeerde bassist Marcel Copini de bezetting. Op het debuut “In The City” (1987) verdeelden Mulder en Rappard onderling de zangpartijen; in 1990 begon een zoektocht naar een echte leadzanger. Dat viel nog niet mee, met als gevolg dat “The Killing Silence” in 1991 gemaakt werd met een gastzanger: Jens van der Stempel. Het was het tweede album op SI Music en bij het introductieconcert voor de eerste drie releases op dat label, in het paasweekend van 1991, was Van der Stempel wel van de partij. SI Magazine, dan een toonaangevend tijdschrift over melodieuze rockmuziek, riep Egdon Heath dat jaar uit tot beste symfonische rockformatie van Nederland.Voor het in 1993 verschenen derde album “Him, The Snake And I” bleek eindelijk een vaste zanger te zijn gevonden: Maurits Kalsbeek, die aanbleef voor het vierde en tevens laatste studioalbum “Nebula” uit 1996. In 1999 was het afscheidsconcert, dat plaats vond in De Harmonie te Leeuwarden. De opnamen daarvan verschenen een jaar later op de dubbel-CD “Live At Last”. De paden van de diverse leden van de band bleven elkaar daarna regelmatig kruisen: In 2008 zag het debuut “File This Dream” van Seven Day Hunt het licht, met naast ex-Antares-zanger Han Uil de ex-Egdon Heath-leden Mulder, Adema en Copini. Adema en Uil zetten vervolgens TumbleTown op, met op het debuut “Done With The Coldness” (2013) ook een rol voor Copini. Onlangs presenteerden we het gloednieuwe derde TumbleTown-album “On The Highwire”. Vanavond gaan wij terug naar wellicht het meest geroemde album van de Friezen: “The Killing Silence”. Daarvan hoort u als Monument het machtige, meer dan 16 minuten lange titelstuk.
Websites:
https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Egdon+Heath
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1345 .

NIEUW / AOR
Pride Of Lions – Blind To Reason
Van het album “Dream Higher” (Frontiers, 2023)

Jim Peterik is de man die ooit Survivors “Eye Of The Tiger” schreef en die sindsdien geen enkele behoefte heeft gevoeld naar andere genres uit te waaieren. Pride Of Lions bestaat sinds 2003 en is opgericht door Peterik en zanger Toby Hitchcock. “Dream Higher” is het zevende studioalbum van het duo. Opnieuw laat Peterik horen waarom hij een songwriter en muzikant van grote klasse is. Toby Hitchcock is in topvorm en vertolkt deze nummers met een autoriteit en finesse zoals alleen hij dat kan. Maar Jim Peterik zingt zelf ook mee maar, bewijst zich vooral opnieuw als een grootmeester in het schrijven van nummers met sterke melodieën en altijd catchy refreinen.
Websites:
https://www.facebook.com/PrideOfLionsBand/
https://www.frontiers.shop/pride-of-lions/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Habitants - Bury The Earth
Van "Alma" (Psychonaut Records, 2024)

Voor het Album van de Maand maart blijven we dit keer binnen onze landsgrenzen. We besteden deze maand namelijk ruimschoots aandacht aan "Alma", na "One Self" uit 2018 de tweede CD van het uit Nijmegen afkomstige Habitants en niet te verwarren met het gelijknamige Almelose VMBO-college. De weelderige composities van René Rutten (The Gathering) bieden de ideale basis voor de door zangeres Anne van den Hoogen geschreven en feeëriek gezongen intieme zielenroerselen van de jonge hoofdpersoon Alma. In negen songs manifesteert het kwintet z ich met Ebow-achtige solo’s en breed uitwaaierende gitaarpartijen als een Cocteau Twins met echte drums die shoegaze inclusief triprockelementen heeft ontdekt. Zo wordt wanhopige eenzaamheid in een stuk als "If I Knew" via zacht getokkelde, echoënde gitaarklanken en synthesizereffecten langzaamaan invoelbaar in een licht symfonische postrockclimax. In het meer uptempo, haast omfloerst gezongen "Future You" voel je daarentegen het vrijmoedige liefdesgevoel van onze heldin. Het titelnummer is een van de hoogtepunten, vooral door de wijze waarop de balladeachtige introductie gevolgd wordt door een etherische, met Kate Bush vergelijkbare mysterieuze voordracht begeleid door een aan Genesis’ "Entangled" verwant gitaarthema. Maar ook het zich na een lange ambient aanloop traag ontwikkelende "The Waiting Room", waarmee de LP-versie afsluit, maakt door de elkaar versterkende dynamiek- en stemmingswisselingen indruk. "Bury The Earth", de bonustrack op de CD, net als "Morgen" overigens al een ouder nummer, bevat tenslotte een jankende zessnaarsolo. Het vakkundig door Attie Bauw geproduceerde "Alma" is al met al een ongrijpbaar egodocument, dat eigenlijk alleen in het wat eendimensionale, met ploppende New Wave-bassen opgestuwde "Youth" ietwat aan schoonheid inboet. De plaat zal op 22 maart in de winkels liggen, maar is al te bestellen via de websites van de band. "Alma" zal op 18 april worden gepresenteerd tijdens een releaseshow in Doornroosje te Nijmegen. Drie dagen later treedt de groep aan op de laatste dag van het roemruchte Roadburn Festival in Tilburg. Op 24 mei staat Habitants op het podium van de Cacaofabriek in Helmond en later dit jaar, op 31 augustus, doet de band nog het Bruis Festival in Maastricht aan. Als laatste bijdrage van "Alma" draaien we "Bury The Earth". Dit langzaam opbouwende nummer werd al in 2020 op Bandcamp geplaatst en is dus alleen verkrijgbaar op de CD-versie.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK
The Gathering Webshop
Doornroosje Website.

VOORPROEFJE
Rudess, Jordan feat. That Joe Payne – Embers
Van het in september 2024 via InsideOut/Sony Music te verschijnen album.

Vorig jaar had Jordan Rudess wat tijd over na het eind van een Dream Theater-tournee en voordat de opnamen begonnen voor een nieuw album met teruggekeerde drummer Mike Portnoy. Hij besloot een plan ten uitvoer te brengen dat al een tijdje in zijn achterhoofd spookte: een vocaal album, gebouwd rond één leadzanger. Hij wist ook al snel wie hij daarvoor wilde vragen, want hij was onder de indruk geraakt van de lenige stembanden van niemand minder dan de ons welbekende Joe Payne. Vaste Xymphonia-luisteraars weten nog dat hij, toen nog als zanger van The Enid, in juni 2012 onze 1000ste uitzending opluisterde. Ook een drummer had Rudess al in gedachten: Devin Townsend- en The Darkness-drummer Darby Todd. Beiden hapten natuurlijk toe, waarbij Payne liedteksten zingt die geschreven zijn door Rudess' dochter Ariana. Rudess bespeelt zelf uiteraard de afwisselende keyboardpartijen en speelt daarnaast voor het eerst in zijn lange carrière ook gitaar op enkele tracks. We moeten nog even wachten, want de plaat verschijnt pas over een half jaar, op een moment dat AAFM al niet meer bestaat dus. Er is nu al wel een eerste voorproefje in de vorm van het nummer “Embers”: een romantisch klinkend nummer, waarin Payne alle ruimte krijgt om zijn stem te laten schitteren en dat bovendien een korte gitaarsolo van Rudess bevat. Op het onlangs gehouden Cruise To The Edge heeft deze combi trouwens al een optreden verzorgd.
Websites:
https://www.jordanrudess.com/
https://www.facebook.com/jordanrudessofficial
Dit nummer op YouTube:.

NIEUW
Schubmodul – Silent Echoes
Van “Lost In Kelp Forest” (Tonzonen, 2024)

Dat er bij onze oosterburen momenteel een gezond muzikaal klimaat heerst, moge wel duidelijk zijn uit de vele nieuwe uitgaven die we de laatste jaren kunnen presenteren. Veel van deze bands laveren tussen postrock, psychedelica, Krautrock en progrock. Vanavond is het de buurt aan het tweede album van het uit Bochum afkomstige Schubmodul. Dit “Lost In Kelp Forest” is gestoken in een hoes met een fraaie fantasy-afbeelding. Het trio maakt zwaar tegen progressieve rock aanschurende stonerrock/-metal waarbij een flinke dosis postrock in de mix is gegooid. Bands als King Buffalo en Elder gingen Schubmodul voor met een vergelijkbaar geluid. De zes instrumentale stukken zitten bomvol zware en soms lome riffs, die ook zeker de oldschool heavymetalfans zullen aanspreken. In de lange nummers wordt de ruimte genomen om langzaam met psychedelische soundscapes uit te bouwen naar de met zware riffs doordrenkte climaxen, met onderweg natuurlijk de nodige tempowisselingen. We hebben gekozen voor “Silent Echoes”. Op 29 mei speelt de groep overigens samen met het Franse Fuzzy Grass in Rare Guitar, Münster.
Websites:
https://schubmodul.bandcamp.com/album/lost-in-kelp-forest
https://www.facebook.com/Schubmodul .

(OP)NIEUW
Twenty Committee, The - Embers
Van "The Cycle Undone" (eigen beheer, 2023)

In februari draaiden we muziek van The Twenty Committee. Deze band bestaat al ruim 10 jaar en debuteerde in 2013 met “A Lifeblood Psalm”. Na een lange pauze kwam de Amerikaanse band pas half december 2023 met een opvolger in de vorm van "The Cycle Undone". Niemand minder dan Renaissance-zangeres Annie Haslam levert op het epische titelnummer een aanzienlijk vocale bijdrage. Haar aanwezigheid is niet toevallig aangezien zanger, toetsenist en songschrijver van The Twenty Committe, Geoffrey Langley, alweer een aantal jaren deel uitmaakt van Renaissance en wellicht daardoor zo druk is geweest dat we daarom zolang moesten wachten op nieuw werk van zijn eigen band. Het feit dat hij bij Renaissance speelt heeft misschien ook nog wel invloed gehad op de muziek van The Twenty Committee, want we horen hier en daar wel wat klassieke invloeden, een beetje op de manier zoals de groep Advent dat deed. Maar de CD bevat met name prachtige symfonische rock met her en der een hintje naar de sound van Steven Wilson of The Flower Kings. Fraai ook hoe er gewerkt wordt met door de hele band ingezongen vocale harmonieën. "The Cycle Undone" is daarnaast ook nog eens een gelaagd dystopisch sciencefiction-conceptalbum, dat pas zijn geheimen prijs geeft na meerdere luisterbeurten. Een van die geheimen is de ballade "Embers", waarin het emotionele gitaarspel ons doet denken aan het schitterende album "Secrets Of The Rising Sun" van Vienna Circle.
Websites:
https://thetwentycommittee.bandcamp.com/album/the-cycle-undone
https://www.facebook.com/TheTwentyCommittee/ .

EASTER FREAK-OUT
Pink Floyd - Cirrus Minor
Van "Soundtrack From The Film More" (EMI / Columbia, 1969)
Tangerine Dream - Fly And Collision Of Comas Sola
Van "Alpha Centauri" (Ohr, 1971)

Het was de verwachting dat Pink Floyd na het vertrek van eerste frontman Syd Barrett meteen een drastische koerswijziging zou maken, maar gedurende een aantal albums bleven de heren nog diep in psychedelische rockexperimenten hangen, hoewel met elk album songmatige composities meer de overhand kregen. Sommige van die oudere stukken hielden nog tot in de jaren zeventig stand in de live-set, zoals bijvoorbeeld “Cymbaline”, maar zo'n klein pareltje is ook de opener van "Soundtrack From The Film More": “Cirrus Minor”.

Die psychedelische rockexperimenten waren overigens wel behoorlijk invloedrijk, onder andere op veel Duitse muzikanten waaronder drie heren die opereerden onder de naam Tangerine Dream. Hun tweede album “Alpha Centauri” (1971) kan niet anders gezien worden als het logische vervolg op dat vroegere werk van Pink Floyd. We horen flarden “A Saucerful Of Secrets” (met name in de titeltrack) terug, hoewel er ook al aarzelend werd toegewerkt naar het latere kosmische synthgeluid. “Fly And Collision Of Comas Sola” is zo'n typische psychedelische freak-outtrack, met fluit, orgel en donderende drums: fijne muziek om boze geesten mee te verjagen.
Websites:
https://www.pinkfloyd.com/
https://www.facebook.com/pinkfloyd
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL .

NIEUW (verlaat)
Def Leppard with The Royal Philharmonic Orchestra – Switch 625
– Gods Of War
Van “Drastic Symphonies” (Universal Music Recordings, 2023)

Def Leppard is een van de zeer weinige bands met twee Diamond Awards in de prijzenkast voor albums die elk meer dan tien miljoen exemplaren in Noord-Amerika verkochten, namelijk “Pyromania” en “Hysteria”. De band behoorde tot de New Wave Of British Heavy Metal (afgekort tot NWOBHM), een metalstroming die ontstaat na de tanende populariteit van de punk in Groot-Brittannië eind jaren 70. Muzikaal grijpt deze stroming terug op bands als Deep Purple, Led Zeppelin, Black Sabbath en Judas Priest. De laatste dertig jaar is het de band niet meer gelukt om die successen te evenaren. “Adrenalize” en “Euphoria” waren aardige albums in het verlengde van de succesalbums, maar zonder de gouden handjes van producer Mutt Lange bleven nieuwe megahits uit. Toch verdienen de mannen van Def Leppard lof, want ze blijven nieuwe muziek uitbrengen, waar tal van genregenoten alleen maar toeren voor het geld en geen artistieke ambities meer hebben (Kiss, Aerosmith, Guns N’ Roses). Uiteraard blijft de band wel teren op het verleden met grootse en goed bezochte tournees aan de andere kant van de oceaan waar de populariteit onverminderd groot blijft. In navolging van andere bands gooit Def Leppard het ditmaal over de orkestrale boeg en dat levert een verrassende plaat op: “Drastic Symphonies”, een samenwerking met het Britse Royal Philharmonic Orchestra. Waarom verrassend? Anders dan bijvoorbeeld bij Metallica, Scorpions of Dimmu Borgir is het orkest ditmaal geen bombastische aanvulling op bestaande nummers, maar zijn de arrangementen aangepast. Dit album is dus geen Def Leppard-optreden met een begeleidend orkest. Daar waar eerder rockbands een matige versie van hun songs met een orkest presenteren weet Def Leppard het orkest de ruimte te geven. Hierdoor ontstaan er mooie arrangementen waarbij de songs intact blijven en het orkest een aanwinst is. Dat kon u al horen in het instrumentale “Switch 625” waarmee we de uitzending openden en dat klinkt alsof het gemaakt is om door een orkest gespeeld te worden. We vervolgen met “Gods Of War”, dat in het nieuwe jasje avontuurlijk en verfrissend klinkt. De originele, gedurfde aanpak van Def Leppard op “Drastic Symphonies” verdient lof. (bron: Writteninmusic)
Websites:
https://defleppard.com/
https://www.facebook.com/defleppard .

NIEUW
Chatte Royal - Bonjour
- Pou Mi
Van "Mick Torres Plays Too F***ing Loud" (Kapitän Platte, 2024)

Chatte Royal is een band rondom Diego Di Vito, gitarist van de filmischepostrockband We Stood Like Kings. Na de EP’s "Septembre" (2020) en "Petit Pansement" (2022) heeft het kwartet zich op "Mick Torres Plays Too F***ing Loud" ontwikkeld tot een strak spelende eenheid die klinkt alsof het virtuoos/maffe jazzrocktrio Mörglbl een weg zoekt tussen staccato mathrock en glorieuze postrock. Met een punky doch beslist optimistische attitude zoekt het viertal in acht veelal bondige composities het steeds in dynamiekverschillen. Subtiel fingerpickingspel krijgt daarbij plotsklaps opvolging van melodieuze, robuuste twingitaarmelodieën of abrupte start/stopthema’s. Daaruit ontwikkelen zich vervolgens compacte gitaarsolo’s die zich manifesteren in zowel dat typische, mandolineachtige karakter van postrockclimaxen als in de technische perfectie van bijvoorbeeld Dixie Dregs. In afsluiter "La Trahison", het meest complexe en langste nummer van dit 34 minuten durende album, is zelfs enige affiniteit met King Crimson in haar nu-metalperiode te bespeuren, terwijl een cinematografische element zich vooral in de korte ambienttrack "Interlude" aandient. Van dit energieke debuut draaien we eerst het korte openingsnummer "Bonjour", gevolgd door "Pou Mi".
Websites:
https://chatteroyal.bandcamp.com/ (nieuwe album nog niet toegevoegd)
https://www.facebook.com/chatteroyal
https://kapitaenplatte.bandcamp.com/album/mick-torres-plays-too-f-ing-loud .

NIEUW / JAZZROCK
Ping O.D. – Bolbliksem
Van “The Vacuum” (Whirlwind Recordings, 2023)

Ping O.D. is een Vlaams sextet dat de ruimte tussen jazz en rock verkent op een nét wat andere wijze dan we normaliter in jazzrock horen. Swingen doet het niet: de ritmesectie dicteert rigide structuren in veelal complexe maatsoorten op een manier die we kennen van King Crimson. In de arrangementen klinkt op de spannendste momenten menig wringend akkoord. Hoewel gitarist Roeland Celis de bandleider is, wil het niet zeggen dat hij de hoofdsolist is: de saxofonisten en de toetsenist pakken evenzoveel zoniet meer ruimte. ...Maar áls hij dan van wal steekt, spitsen we de oren. Neem bijvoorbeeld de slotminuten van albumhoogtepunt “Bolbliksem”, waarin hij enerverende notensequenties tovert uit zijn elektrische gitaar over een spannend akkoordenschema, met overigens wel een onbegrijpelijke fade-out. Ligt er nog ergens een mastertape waarop te horen is hoe hij dit in de studio afrondde?
Websites:
https://roelandcelis-whirlwind.bandcamp.com/album/the-vacuum
https://www.facebook.com/profile.php?id=100071197996732 .

OBSCUUR BIJ DE BUREN
Tao – Motivation (Instr.)
Van “Magical Moments” (Metronome, 1988)

Tao was een vrij obscure Duitse synthpopband geleid door David Tao. Onder zijn echte naam Achim Oppermann maakte hij sinds 1979 deel uit van de groep Lake, waarbij hij ook een flink aandeel had in de composities. In 1985 richtte hij zijn eigen productiestudio Tao Music op waar zelfs Frank Zappa gebruik van heeft gemaakt. Na het in 1986 verschenen “So What” viel Lake uit elkaar. Naast zijn productiewerk voor anderen vond Oppermann tijd voor een eigen project, vernoemd naar zijn alias Tao. Het in 1988 op het label Metronome verschenen “Magical Moments” blijkt een lekker synthpopalbum, dat de randen van de 'cheesiness' opzoekt, maar zeker niet overschrijdt. De muziek is duidelijk te plaatsen in dat tijdvak en bevat knipogen naar The Alan Parsons Project of Paul Young, maar ook Modern Talking of Kajagoogoo en doet daarnaast denken aan ons eigen Future World Orchestra. Tao nam met zijn aangename stem de leadvocalen voor zijn rekening. Een aantal ex-leden van Lake werkte mee, waaronder drummer Udo Dahmen, die ooit begon bij de legendarische Krautrockband Rufus Zuphall, maar ook lid was van Kraan en een veelgevraagd sessiedrummer is. Het titelnummer was een bescheiden hit in eigen land, maar toch verscheen er geen vervolg. Wel nam David Tao nog een new age-plaat op, voordat hij zich volledig op productiewerk voor derden stortte. “Magical Moments” sluit af met een fijne instrumental die niet had misstaan op menig elektronisch album. U gaat nu luisteren naar dit “Motivation”. Websites:
https://www.tao-music.de/ .

IN MEMORIAM: Steve Harley
Cockney Rebel – Sebastian
Van “The Human Menagerie” (EMI, 1973)

Op 17 maart jongstleden overleed de Britse muzikant Steve Harley op 73-jarige leeftijd. Harley vierde zijn meeste bekendheid in de begin jaren zeventig met de albums die hij met zijn band Cockney Rebel voor EMI opnam. Cockney Rebel heeft een grote mate van populariteit gekend in eigen land en daarbuiten en was zowel bij het publiek als bij de pers geliefd. Het bandgeluid was dan ook eigenzinnig: op de eerste platen schuurde dat tegen progrock aan, maar dan wel verweven met de glamrock die begin jaren zeventig ook zeer populair was. ...En dat zonder gitarist in de gelederen. Harley had wat omzwervingen in de folkrockscene gemaakt voordat hij Cockney Rebel oprichtte en de kans kreeg om voor EMI een eerste album op te nemen. ...Maar de samenwerking met producer Neil Harrison verliep stroef, ondanks dat deze een behoorlijk budget had los weten te weken bij de platenmaatschappij: ongekend voor die tijd. Harrison had dit nodig omdat hij op de lange stukken een orkest wilde gaan gebruiken. Vooral violist Jean-Paul Crocker was hier niet zo over te spreken, omdat de volgens hem te gladde sound zo geen recht doet aan het livegeluid. Het nummer “Sebastian” werd buiten Groot-Brittannië een grote hit maar in eigen land bleef hitsucces uit door het gebrek aan een echte single die voldeed aan het reguliere hitparade-format. Dus scheef Harley het nummer “Judy Teen” dat alleen op single verscheen. Het leidde zowaar tot de gehoopte doorbraak, ondanks dat het uit de toon viel bij de rest van het repertoire. Dit zorgde tijdens concerten nogal eens voor wat opschudding en zelfs vechtpartijen. Na een tweede album ontstond er frictie tussen de leden en bleef Harley alleen achter met drummer Stuart Elliot. De bandnaam veranderde in Steve Harley & Cockney Rebel, maar die toevoeging verviel eind jaren zeventig helemaal toen Harley écht solo ging. De magie van de eerste twee albums werd echter nooit meer geëvenaard – en ook het succes niet. Na de breuk met Cockney Rebel bleef Harley gestaag albums maken onder eigen naam, zonder veel succes. In de jaren 80 verscheen geen enkel album maar wel een aantal singles en was Harley als gast bij anderen te horen. Het duurde tot 1992 voordat er weer een volwaardig studio-album kwam. Ook ging hij weer toeren met een nieuwe band waarbij het oude werk weer uit de mottenballen werd gehaald, nu weer onder de vertrouwde lange naam Steve Harley & Cockney Rebel. Dit bleef hij doen tot zijn hij in 2023 ziek werd. We gaan natuurlijk een van de monumenten uit zijn carrière laten horen: “Sebastian”.
Websites:
https://www.steveharley.com/
https://www.facebook.com/steveharleyCR .

LIVE-TIP
Mystery – The Beauty And The Least
Van “Redemption” (Unicorn Digital, 2023)

Vorig jaar kwam Mystery na vijf jaar eindelijk met een opvolger voor “Lies And Butterflies”. “Redemption” is het achtste studioalbum van de Canadese neoprogband rond gitarist, componist en labeleigenaar Michel St. Père. Het markeert ook de eerste keer sinds het debuut uit 1996 dat een Mystery-album is gemaakt met dezelfde bezetting als de voorganger. Jean Pageau is alweer 9 jaar lang de emotievol zingende charismatische frontman. “Redemption” heeft een geweldig klinkende neoprogparel opgeleverd. Pompeus? Jazeker! Maar wel op een fraaie manier. Breed uitwaaierende keyboardsounds, stuwend (twin-)gitaarspel en ook vol geproduceerde zangpartijen in meeslepende en afwisselende songs. Dit alles over de degelijke baslijnen van François Fournier en het vaak spectaculaire drumspel van Jean-Sébastien Goyette. De mooiste zijn die composities die de tijd nemen en je middels vele tempo- en sfeerwisselingen met alle aspecten van het groepsgeluid laten kennismaken. Nadat eerder al bekend was geworden dat de groep op 15 juni voor een exclusief Europees (bijna-)zomerconcert naar Poppodium Boerderij in Zoetermeer komt, werd onlangs een Europese najaarstournee aangekondigd, met concerten op 15 november in de Bosuil in Weert, 17 november in Hedon, Zwolle en 19 november in de Harmonie in Bonn.
Websites:
https://www.therealmystery.com/
https://www.facebook.com/mysterysound .

INHAALSLAG
McStine & Minnemann – Girls At The Gig
– The Horse Is Dead
Van “II” (eigen beheer, 2021)

Toen we in augustus 2021 twee nummers draaiden van het nog geen jaar ervoor verschenen “McStine & Minnemann” was de opvolger “II” net verschenen. We kondigden al aan dat we ook snel wat van dat toen nieuwe album zouden draaien. Op de totale bestaansduur van ons programma is een kleine drie jaar misschien niet veel, maar het was niet de bedoeling.:-) We hadden via streamingkanalen al gehoord dat het tweede duo-album van Randy McStine en Marco Minnemann nog sterker en compositorisch verzorgder afgewerkt was dan de eersteling, maar we wachtten op een kans het fysiek te bemachtigen zonder hoge invoerrechten. Die kans deed zich eindelijk vorige maand voor, toen The Pineapple Thief optrad in De Melkweg. Randy McStine verzorgde namelijk het voorprogramma en stond na afloop zelf in zijn standje zijn waar te verkopen. Daarom alsnog twee nummers van “II”, eigenlijk een verrassend toegankelijk album met af en toe een flinke notenkannonade maar vaker composities met ruimte voor meeslepende melodieën, fraaie klankkleuren en opbouwende spanning. Minnemann excelleert natuurlijk in zijn bekende stijl op drums, maar bespeelt ook gitaren en keyboards en ook McStine doet veel meer dan alleen zingen en gitaarspelen. Het fraaiste en meest symfonische nummer dient als finale, met bovendien een zeer promente gast: Alex Lifeson draagt een partij 'ambient guitar' bij in de Minnemann-compositie “The Horse Is Dead”. Het energieke “Girls At The Gig” is van McStine's hand, die refereert aan Michael Schenker voordat hij zelf met een gitaarsolo het nummer besluit.
Websites:
https://mcstineminnemann.bandcamp.com/album/ii
https://www.facebook.com/mcstineminnemann .

ALBUM VAN DE MAAND
Habitants - Cod Fishing
Van "Alma" (Psychonaut Records, 2024)

Voor het Album van de Maand maart blijven we dit keer binnen onze landsgrenzen. We besteden deze maand namelijk ruimschoots aandacht aan "Alma", na "One Self" uit 2018 de tweede CD van het uit Nijmegen afkomstige Habitants en niet te verwarren met het gelijknamige Almelose VMBO-college. De weelderige composities van René Rutten (The Gathering) bieden de ideale basis voor de door zangeres Anne van den Hoogen geschreven en feeëriek gezongen intieme zielenroerselen van de jonge hoofdpersoon Alma. In negen songs manifesteert het kwintet z ich met Ebow-achtige solo’s en breed uitwaaierende gitaarpartijen als een Cocteau Twins met echte drums die shoegaze inclusief triprockelementen heeft ontdekt. Zo wordt wanhopige eenzaamheid in een stuk als "If I Knew" via zacht getokkelde, echoënde gitaarklanken en synthesizereffecten langzaamaan invoelbaar in een licht symfonische postrockclimax. In het meer uptempo, haast omfloerst gezongen "Future You" voel je daarentegen het vrijmoedige liefdesgevoel van onze heldin. Het titelnummer is een van de hoogtepunten, vooral door de wijze waarop de balladeachtige introductie gevolgd wordt door een etherische, met Kate Bush vergelijkbare mysterieuze voordracht begeleid door een aan Genesis’ "Entangled" verwant gitaarthema. Maar ook het zich na een lange ambient aanloop traag ontwikkelende "The Waiting Room", waarmee de LP-versie afsluit, maakt door de elkaar versterkende dynamiek- en stemmingswisselingen indruk. "Bury The Earth", de bonustrack op de CD, net als "Morgen" overigens al een ouder nummer, bevat tenslotte een jankende zessnaarsolo. Het vakkundig door Attie Bauw geproduceerde "Alma" is al met al een ongrijpbaar egodocument, dat eigenlijk alleen in het wat eendimensionale, met ploppende New Wave-bassen opgestuwde "Youth" ietwat aan schoonheid inboet. De plaat zal op 22 maart in de winkels liggen, maar is al te bestellen via de websites van de band. "Alma" zal op 18 april worden gepresenteerd tijdens een releaseshow in Doornroosje te Nijmegen. Drie dagen later treedt de groep aan op de laatste dag van het roemruchte Roadburn Festival in Tilburg. Het vanavond gedraaide nummer is de ballade "Cod Fishing".
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK
The Gathering Webshop
Doornroosje Website.

LIVE-TIP
Solstice – Wongle No9 (live)
Van “Live At The Stables” (eigen beheer, 2023)

Aanstaande zaterdag zal Solstice een headlineshow geven in Poppodium Boerderij te Zoetermeer. Vier jaar geleden verraste de Britse proglegende ons met het album “Sia”. Daarop werd de toen kersverse zangeres Jess Holland geïntroduceerd, die de groep rond gitarist Andy Glass duidelijk een nieuwe impuls gaf. Een trouwe schare fans, de Guardians, zorgde er mede voor dat op eigen voorwaarden aan een opvolger, “Light Up”, gewerkt kon worden die in 2022 verscheen. Met deze bezetting met ook voorprogramma Ebony Buckle in de gelederen is Solstice een ware live-attractie geworden, waa rbij ieder concert het spelplezier er van afspat. Naast nummers van de recentste twee albums kunnen we ook wat nieuw werk verwachten en natuurlijk een duik in het verleden, waarbij er vast en zeker wat materiaal van het “Silent Dance” gaat worden gespeeld, want dit debuut is nu precies 40 jaar oud. Afgelopen december heeft de band als bedankje naar de fans een opnave van het concert in Milton Keynes van afgelopen september uitgebracht; mooie gelegenheid om als voorpret een nummer te laten horen, het opzwepende “Wongle No9”.
Websites:
https://www.solsticeprog.uk/
https://www.facebook.com/solsticeprog
https://solstice3.bandcamp.com/album/live-at-the-stables .

HERUITGAVE
Fjieri - A Sense Of Lost
Van "Words Are All We Have - Reloaded" (SP Music = eigen beheer, 2024)

"Words Are All We Have", de in 2015 uitgebrachte tweede CD van het door Stefano Panunzi en Nicola Lori opgezette Fjieri, viel op door de grote bijdrage van Jakko M Jakszyk, de fraaie gastrollen van onder anderen 05Ric, Tim Bowness en Gavin Harrison en het prominente, als een eerbetoon aan Mick Karn aanvoelende baswerk. De onlangs als "Words Are All We Have – Reloaded" uitgebrachte heruitgave benadrukt met name dat laatste aspect. Zo geeft de remaster het toch al broeierig klinkende origineel nog meer diepte en is er met het instrumentale openingsnummer "A Sense Of Lost" een nieuwe hommage aan Karn toegevoegd. Andere verschillen zijn de titel van "In The Morning", dat nu "In The Blue Morning" heet, en het herziene artwork. Voor wie het origineel niet bezit en geniet van artrockende genregenoten als David Sylvian, No-Man, Jansen & Barbieri en genoemde artiesten is deze “herladen” editie een aanrader.
Websites:
https://stefanopanunzi1.bandcamp.com/album/fjieri-words-are-all-we-have-reloaded
https://www.facebook.com/stefanopanunzimusic/ .

MONUMENT
Downes Braide Association (DBA) - Skyscraper Souls
Van "Skyscraper Souls" (Magical Thinker Records, 2017)

Na twee albums met Buggles-achtige artsynthpop vonden Geoff Downes en Chris Braide het tijd om het over een iets andere boeg te gooien. Twee jaar na hun tweede album “Suburban Ghosts” uit 2015 konden we daar het resultaat van horen op “Skyscraper Souls”. Daar waar de twee heren op die eerste twee albums nog alles zelf deden, was er op “Skyscraper Souls” een volledige ritmesectie aangetrokken en een leadgitarist in de vorm Dave Colquhoun (uit Rick Wakeman's English Rock Ensemble). Daarnaast deed voormalig XTC-lid Andy Partridge een flinke duit in het gitaristische zakje. Ook waren er een aantal gastvocalisten, zoals Kate Pierson (The B-52's), Marc Almond, Tim Bowness en David Longdon (Big Big Train). Dat alles resulteerde in een album waar op de synthpop vaarwel was gezegd en we er een licht symfonische poprocksound voor terug kregen, iets wat op latere albums “Halcyon Days” (2021) en “Celestial Songs” (2023) verder werd uitgewerkt. Pakkende melodieëen, warme en kamerbrede productie en hier en daar mooie instrumentale passages. Vreemd genoeg hebben we in 2017 dit album helemaal links laten liggen en er nooit iets van gedraaid. Dat zetten we bij deze recht door gelijk het langste nummer uit de catalogus van Downes Braide Association te draaien, tevens titelnummer van het album: “Skyscraper Souls”.
Websites:
http://downesbraide.com/
https://www.facebook.com/downesbraide .

NIEUW
Emerald City Council - Noisy Talking
- Mortal Game
Van "Motion Carries" (Melodic Revolution Records, 2024)

Begin januari draaiden we in de vorm van "Best Life" een voorproefje van het debuut van Emerald City Council dat toen nog “Platforms Of Illusion” zou gaan heten. Deze uit de Amerikaanse staat Arkansas afkomstige nieuwe band is geformeerd rond saxofonist/toetsenist/producer Brent Bristow, een Professor of Music aan de Arkansas State University-Beebe. Brent is weliswaar verantwoordelijk voor de muziek en teksten, Emerald City Council is wel degelijk uitgegroeid tot een band en is het de bedoeling om ook live te gaan spelen. Naast Bristow vinden we gitarist Seth Hankerson en bassist Jeremy Nichols én twee bekende namen. Drummer is namelijk Noah Hungate, zoon van origineel Toto-lid David. Zanger is niemand minder dan Jake Livgren, neef van voormalig Kansas-gitarist Kerry, die al met zijn oom in Proto-Kaw was te vinden en onder meer ook vaste gast is bij het Duitse Legacy Pilots. Inmiddels is de volledige CD onder de titel "Motion Carries" uitgebracht en blijkt het genoemde “Platforms Of Illusion” de 20 minuten durende, zesdelige epic van het album te zijn. Naast het gebruikelijke prog-instrumentarium is de sax in de muziek van Emerald City Council een belangrijk ingrediënt; het doel is dan ook om dit instrument uit de jazz-setting te halen en echt als rock-instrument in te zetten, hoewel we zelf met name de invloed van folkrock in het spel van Bristow ervaren. Dit laatste wordt versterkt door de mede door gastmuzikanten bespeelde akoestische gitaar-, blokfluit- en mandolinepartijen. Toch laat "Motion Carries" een gedegen Amerikaanse progsound horen die we kennen van artiesten als Neal Morse, Kansas en Glass Hammer. Dit keer aandacht voor het inderdaad met een folky thema openende, maar verder vooral groovy en virtuoze "Noisy Talking", gevolgd door de emotionele, zich tot een meezinger ontwikkelende ballade "Mortal Game".
Websites:
https://emeraldcitycouncil.com/
https://emeraldcitycouncil.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/emeraldcitycouncil .

NIEUW
Chronicles Of Father Robin, The - Magical Chronicle
– Empress Of The Sun
Van “The Songs & Tales Of Airoea – Book III: Magical Chronicle (Ascension)” (Karisma Records, 2024)

Dertig jaar doen over je eerste album mag zeker bijzonder worden genoemd. The Chronicles Of Father Robin is ontstaat rond dezelfde tijd als Änglagård, Anekdoten en Landberk maar het kwam nooit tot een release en de verschillende leden vlogen uit naar onder andere Tuskmore, Wobbler en Jordsjø. De band wordt echter nooit ontbonden en in de loop van de tijd creëerde men de wereld Airoea met Father Robin als hoofdpersoon. Vorig jaar verscheen er een mooie vinylboxset met daarin het complete driedelige verhaal. Met tussenpozen zijn de delen ook op CD verkrijgbaar geworden, nu eindelijk ook het laatste deel. De muziek van The Chronicles Of Father Robin is te omschrijven als heerlijke retroprog met, zoals je kan verwachten van dit type muziek als het uit Noorwegen komt, ook hier en daar een vleugje folk. Maar daarnaast is er plaats voor heerlijk scheurend gitaar- en orgelspel. De invloeden reiken van vroege King Crimson, Gentle Giant of Yes en je hoort tevens een connectie met de Italiaanse prog uit de jaren 70. De link met Wobbler is ook duidelijk te horen, wat in de hand wordt gewerkt door het spel van Wobbler-gitarist Andreas Wettergreen Strømman Prestmo. Bovendien speelt Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie soms mee naast Jordsjø’s Håkon Oftung. Is “The Songs & Tales Of Airoea”-trilogie een opgediepte progklassieker? Dat is misschien wat overdreven gesteld, maar het is wel een zeer gedegen progwerkstuk van de hoogste orde. Vanavond draaien we nummers van Book III: het pastorale “Magical Chronicle” en vervolgens “Empire Of The Sun”.
Websites:
https://fatherrobin.com/
https://fatherrobin.bandcamp.com/album/the-songs-tales-of-airoea-book-iii
https://www.facebook.com/TheChroniclesofFatherRobin .

NIEUW
Night Ranger – High Road (live)
Van het album ”40 Years And A Night With The Contemporary Youth Orchestra” (Frontiers Music, 2023)

Night Ranger werd in 1981 in San Francisco geformeerd. De grootste successen, waaronder de ballad “Sister Christian”, werden gescoord in de jaren tachtig, toen de melodische hardrocksound van de band nog hip was. Tot op heden heeft Night Ranger wereldwijd meer dan 16 miljoen albums verkocht. In 2023 werd, ongetwijfeld door een bepaalde pandemie enigszins verlaat, het 40-jarig bestaan gevierd met een bijzonder live-album. Dit werd namelijk opgenomen met medewerking van The Contemporary Youth Orchestra. We kenden dit orkest al van de geslaagde samenwerking met Styx uit 2006, “One With Everything”. Bijzonder is de wisselwerking tussen vooral de toetsen van Eric Levy en het orkest, waardoor er een extra dimensie wordt toegevoegt aan het bandgeluid. Op de stem van Jack Blades is wat ouderdomskorrel te horen, maar hij weet gelukkig precies waar zijn grenzen liggen. De deluxe editie bevat behalve een CD ook een DVD met videoregistratie van het concert. Voor de fans is het een mooie gelegenheid om alle hits van Night Ranger in een iets ander format te horen. We gaan luisteren naar “High Road”, het titelnummer van het gelijknamige album uit 2014.
Websites:
https://nightranger.com/
https://www.facebook.com/nightranger .

NIEUW / LIVE-TIP
Valentine, Robby – Embrace The Unknown
Van “Embrace The Unknown” (ValentineMusic (= eigen beheer), 2023)

Eén van Nederands meest miskende talenten is toch wel Robby Valentine. In 1992 scoorde hij een hit met het nummer “Over And Over Again”, maar daarna had Valentine de pech dat ‘hair metal’ uit de gratie raakte en moest hij jaren vechten om zijn plek in de muziekbusiness, daar waar bands als Muse en Placebo wel succes kenden met een vergelijkbare muzikale formule. Het afgelopen jaar verschenen “Embrace The Unkown” is weer op en top ‘klassiek Valentine'. De koortjes vliegen je om de oren, aangedikt door 'power chords' op gitaar en natuurlijk 's mans eigen klassieke pianospel. We hoeven natuurlijk niet uit te leggen waar hij zijn invloeden vandaan haalt, toch klinkt het album overduidelijk als Valentine. Al vanaf de krachtige, progmetalachtige albumopener “Break The Chain”, gevolgd door het meer Beatlesque “Don't Give Up On A Miracle” worden we mee op reis genomen langs een breed muzikaal palet. Het meest trots is Valentine op albumafsluiter en titelnummer “Embrace The Unknown”: een epische powerballad met een zeer persoonlijk verhaal; Valentine is in de afgelopen jaren zijn zicht vrijwel volledig verloren. Hij heeft het album de afgelopen drie jaar in zijn eentje opgenomen, maar heeft nu wel een zeer goede band om zich heen, getuige de opname die Valentine afgelopen week als gast bij de collega’s van NPO Radio 2 maakte. Hij speelde een spetterende versie van “Embrace The Unknown”, die nu te zien is op YouTube en een echte aanrader is. We gaan luisteren naar de studioversie. Op 22 maart is Valentine met zijn Tribute To Queen (inderdaad, dát is dus de grote invloed waar we al aan refereerden) te aanschouwen in Poppodium Boerderij te Zoetermeer. In zijn band vinden we dan ook Kristoffer Gildenlöw, die we straks in het tweede uur met zijn eigen muziek zullen horen. Websites:
https://www.robbyvalentine.nl/
https://www.facebook.com/robbyvalentine
Genoemde nummer bij NPO2: .

NIEUW
Isildurs Bane & Jinian Wilde – Rise Part 1 - Dream Of Light (The Tempering)
Van “The Pearl Of Ever Changing Shell” (Atariaxia, 2024)

Het legendarische Zweedse progressieve muziekinstituut Isildurs Bane verraste in 2017 velen door een compleet album uit te brengen met Marillion-frontman Steve Hogarth. Met de daaropvolgende gastzanger Peter Hammill werden zelfs twee opeenvolgende platen opgenomen, die in 2019 en 2021 verschenen. Dit waren intrigerende werkstukken, die door sommige oudere fans wat al te ondoordringbaar werden bevonden. Die dienen beslist weer aan te haken om het nu verschenen “The Pearl Of Ever Changing Shell” tot zich te nemen. Nu is Jinian Wilde de zanger van dienst die net als zijn twee voorgangers ook zijn eigen teksten pende. Deze Brit is vooral bekend als zanger van de David Cross Band en is gezegend met een prettige, meeslepende zangstem die bij vlagen wel wat heeft van die van Andy Bell (Erasure). Mats Johansson en zijn muzikale partners hebben een afwisseling gecreëerd tussen fascinerende klanklandschappen en een stuk luchtiger, songmatiger werk. Daarbij wendt Johansson vele keyboards en elektronica aan en valt in het volle geluidsbeeld verder regelmatig het sterke altvioolspel van Liesbeth Lambrecht en het afwisselende slagwerk van Klas Assarsson op. Meest opvallend is het tweedelige openingswerk “Rise” dat meer dan een kwartier duurt maar je steeds bij de les houdt, waarna pakkender werk als “Sign Of The Times” (geen cover) volgt. Er gebeurt muzikaal zó veel dat we hier nog lang niet op uitgeluisterd zijn!
Websites:
https://www.facebook.com/ibexpo/ .

1600STE XYMPHONIA
Club 1600 – 1600 Broadway
Van “Club 1600” (N-Coded Music, 2000)

Producer Rex Rideout, die werkte met artiesten als George Howard, Gerald Albright, The Temptations en Luther Vandross In het jaar 2000 organiseerde hij het album “Club 1600”. Het dient gezien te worden als een muziekclub op Broadway, waar de ene na de andere bekende muzikant, in dit geval uit de smoothjazzwereld in- en uitloopt om even mee te jammen. Dit concept leende Rideout van Quincy Jones, die vijf jaar eerder met “Q's Juke Joint” iets vergelijkbaars deed. Op het “Club 1600” komen o.a. trompettist Randy Brecker, vibrafonist Roy Ayers, zangeres Maysa Leak, saxofonist Kim Waters, gitarist Chieli Minucci en saxofonist David Mann binnenvallen. De imaginaire club bleef nog even bestaan want n 2002 verscheen er in de vorm van “Ridin' High” nog een opvolger. In het nummer dat wel heel toepasselijk “1600 Broadway” is getiteld speelt gitarist Rohn Lawrence de solo. Als we nu op Google Streetview kijken, blijkt er op 1600 Broadway een wolkenkrabber te staan die pas in 2006 is gebouwd. Wat daar 6 jaar eerder stond konden we niet achterhalen...
Websites:
https://www.studioexpresso.com/profiles/rexrideout.htm
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW / LIVE-TIP
Gildenlöw, Kristoffer – Means To An End
– He's Not Me
Van “Empty” (New Joke Music (= eigen beheer) / Dutch Music Works, 2024)

Met “Empty” is vorige maand het vijfde solo-album verschenen van Kristoffer Gildenlöw. Hij heeft al een 30-jarige muzikale carrière achter de rug, want hij trad in 1994 in zijn geboorteland Zweden als bassist toe tot Pain Of Salvation. Na zijn komst naar Nederland was hij vervolgens te horen op vele platen, o.a. van For All We Know, Cirrha Niva en Kingfisher Sky, voordat hij opdook in Kayak. Sinds 2012 verschenen er soloalbums en nu ondertussen bekend is dat hij deel uitmaakt van de huidige Dilemma-bezetting is daar “Empty”. Hij doet op zijn soloplaten veel meer dan alleen bas spelen. Zo verzorgt hij zelf de solozang, waarbij het van je smaak afhangt of je van zijn lage, donkere, vaak wat monotone zang houdt. Zo gaf de recensent van iO Pages in het nieuwste nummer van dat progmagazine een Vette Krent weg aan “Empty”, daarbij aantekenend dat de 'schitterende zang' één van de sterke punten van het album is. Daarnaast bespeelt hij diverse gitaren en keyboards. Qua gitaarpartijen is Paul Coenradie (o.a. Robby Valentine) de grote smaakmaker met flink wat solo's die qua stijl sterk doen denken aan die van David Gilmour. Tijdens die solo's krijgt de begeleidende muziek bovendien vaak dat statige karakter om het Pink Floyd-plaatje compleet te krijgen. In het titelnummer is overigens naast Coenradie ook oud-Kayak-genoot Marcel Singor als gastgitarist van de partij. In “Means To An End” soleert Patrick Drabe (o.a. Het Goede Doel) in een aan Mark Knopfler refererende stijl. Dit wat meer uptempo stuk klinkt ondanks de titel juist een stuk hoopvoller dan veel van de andere nummers en heeft een verkwikkend strijkarrangement. Op 28 juni zal de Nederlandse Zweed vast de nodige nummers van “Empty” ten gehore brengen tijdens zijn optreden op het Midsummer Prog Festival te Valkenburg.
Websites:
https://www.kristoffergildenlow.com/
https://kristoffergildenlow.bandcamp.com/album/empty
https://www.facebook.com/kristoffergildenlow.official .

ALBUM VAN DE MAAND
Habitants - The Waiting Room
Van "Alma" (Psychonaut Records, 2024)

Voor het Album van de Maand maart blijven we dit keer binnen onze landsgrenzen. We besteden deze maand namelijk ruimschoots aandacht aan "Alma", na "One Self" uit 2018 de tweede CD van het uit Nijmegen afkomstige Habitants en niet te verwarren met het gelijknamige Almelose VMBO-college. De weelderige composities van René Rutten (The Gathering) bieden de ideale basis voor de door zangeres Anne van den Hoogen geschreven en feeëriek gezongen intieme zielenroerselen van de jonge hoofdpersoon Alma. In negen songs manifesteert het kwintet zich met Ebow-achtige solo’s en breed uitwaaierende gitaarpartijen als een Cocteau Twins met echte drums die shoegaze inclusief triprockelementen heeft ontdekt. Zo wordt wanhopige eenzaamheid in een stuk als "If I Knew" via zacht getokkelde, echoënde gitaarklanken en synthesizereffecten langzaamaan invoelbaar in een licht symfonische postrockclimax. In het meer uptempo, haast omfloerst gezongen "Future You" voel je daarentegen het vrijmoedige liefdesgevoel van onze heldin. Het titelnummer is een van de hoogtepunten, vooral door de wijze waarop de balladeachtige introductie gevolgd wordt door een etherische, met Kate Bush vergelijkbare mysterieuze voordracht begeleid door een aan Genesis’ "Entangled" verwant gitaarthema. Maar ook het zich na een lange ambient aanloop traag ontwikkelende "The Waiting Room", waarmee de LP-versie afsluit, maakt door de elkaar versterkende dynamiek- en stemmingswisselingen indruk. "Bury The Earth", de bonustrack op de CD, net als "Morgen" overigens al een ouder nummer, bevat tenslotte een jankende zessnaarsolo. Het vakkundig door Attie Bauw geproduceerde "Alma" is al met al een ongrijpbaar egodocument, dat eigenlijk alleen in het wat eendimensionale, met ploppende New Wave-bassen opgestuwde "Youth" ietwat aan schoonheid inboet. De plaat zal op 22 maart in de winkels liggen, maar is al te bestellen via de websites van de band. "Alma" zal op 18 april worden gepresenteerd tijdens een releaseshow in Doornroosje te Nijmegen. Drie dagen later treedt de groep aan op de laatste dag van het roemruchte Roadburn Festival in Tilburg. Vanavond aandacht voor het met ruim 7 minuten langste en meest complexe stuk van de CD, het genoemde "The Waiting Room".
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK
The Gathering Webshop
Doornroosje Website.

HERUITGAVE / LIVE-TIP
Snell, Adrian - The Trial
- Judas' Song
Van "The Passion" (Kingsway Music, 1980 / Serious Music, 2024)

Van 20 t/m 24 maart toert de Britse zanger/toetsenist/componist Adrian Snell door Nederland met een live-uitvoering van zijn album “The Passion” dat recent in een geremixte en geremasterde 'Anniversary Edition' werd heruitgebracht. Bijzonder is dat bij drie van de vijf concerten er wordt opgetreden met een symfonieorkest. In Snells begeleidingsband vinden we o.a. toetsenist Dave Bainbridge en drummer/violist Frank van Essen. Beide kennen we natuurlijk van Iona, een band die er nooit was geweest als Bainbridge in de jaren 80 niet saxofonist/fluitist David Fitzgerald had leren kennen als mede-begeleider van Adrian Snell. “The Passion” is Snells meest proggetinte album, wat voor een deel ook komt doordat het album tot stand kwam onder supervisie van het producerstrio Triumvirate (Jon Miller, Rod Edwards en Roger Hand) die in de jaren 70 mooie albums maakten met o.a. de Britse gitarist Gordon Giltrap. Die laatste speelde dan ook mee op de studioversie van “The Passion”, naast Sky-gitarist Kevin Peek en een ritmesectie om 'u' tegen te zeggen: bassist John G. Perry (o.a. bekend van Caravan) en drummer Simon Phillips. Leuk detail: Dave Bainbridge is net terug uit de Cariben waar hij tijdens Cruise To The Edge optrad met Lifesigns …en Simon Phillips was daarbij de invaldrummer van dienst! “The Passion” brengt het bekende paasverhaal in een rijk gearrangeeerd jasje over het voetlicht, waarbij naast de de genoemde begeleiders ook The Royal Philharmonic Orchestra en een groot koor te horen vallen. Het slot van kant 1 van de originele LP-editie bestaat uit de songs “The Trial”, waarin Jezus voor Pilatus wordt gebracht en wordt veroordeeld, en vervolgens “Judas' Song”. Op 20 maart is “The Passion” te zien in Enschede in de Stadskerk De Verbinding, maar dit is één van de twee concerten waarbij Snell alleen wordt bijgestaan door band en koor. Wie een concert wil bijwonen met orkest erbij, zal naar De Bolder, Dordrecht of Veenendaal af moeten reizen.
Websites:
https://www.adrian-snell.com/
https://www.facebook.com/AdrianSnellMusic .

NIEUW (verlaat)
Fuchs - Here In My Void
Van het album “Too Much Too Many” (Tempus Fugit, 2023)

Fuchs is de projectnaam van Hans-Jürgen (Hansi) Fuchs, in de jaren 90 bekend van zijn werk voor Peter Wustmanns label Music Is Intelligence/WMMS. Indertijd was hij daarnaast betrokken bij de muzikale verrichtingen van zijn vrouw, die platen uitbracht onder de naam Ines. Die trad nog op in de toen gloednieuwe bibliotheek tijdens de 100ste Xymphonia-uitzending in 1994. WMMS bestaat niet meer, maar Fuchs pakte de muzikale draad na een lange pauze weer op en bracht in 2012, 10 jaar na het vierde en laatste Ines-album onder eigen naam "Leaving Home" uit. Hierna verschenen er nog vier albums. Vorig jaar verscheen zijn recentste werkstuk “Too Much Too Many”. Het album gaat over de échte waarden in het leven, de dingen die ons gelukkig maken. en soms ongelukkig. Fuchs haalt de Amerikaanse auteur Vernon Howard aan: 'Je bent geslaagd in het leven als alles wat je echt wilt, alleen is wat je echt nodig hebt'. Fuchs verpakt deze levenswijsheden in acht mooie composities die een warm nostalgisch gevoel teweeg brengen. Als grote inspiratiebron noemt hij zelf Genesis en in het bijzonder het toetsenspel van Tony Banks, waar hij groot fan van is. Vanavond laten we “Here In My Void” horen, met een lang, hemels intro van piano en ander rustig toetsenwerk, waar de zang goed op aansluit. Moog en gitaar wisselen op hoog niveau stuivertje op wat we ééen van de fraaiste passages van de CD vinden. Florian Dittrich mag met stevig drumwerk de finale inleiden, nog één keer giert de gitaar; samenzang met piano zorgt voor een stemmig slot. (bron: Progwereld) (bron: houseofprog.com)
Websites:
https://fuchs.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/fuchsleavinghome .

HET (TWEEDE) DEBUUT
Moody Blues, The - The Afternoon: Forever Afternoon (Tuesday?) / Time To Get Away
Van "Days Of Future Passed" (origineel: Deram, 1967 / 50th Anniversary Edition: Deram / Universal, 2017)

Bij The Moody Blues wordt er vaak gesproken van twee debuutalbums: die van de R&B-groep rond de onlangs overleden Denny Laine (bekend van “Go Now”) uit 1965 en "Days Of Future Passed" uit 1967, waarop Justin Hayward voor het eerst te horen was. Dit was zeker het begin van een nieuwe muzikale koers en een album dat als één van de eerste progressieve rock albums te boek staat, door zijn fusie van 'beatgroep' en symfonie-orkest. Geïnspireerd door het werk van The Beatles gingen 'The Moodies' aan de slag met een cyclus van songs die zowel het verloop van een dag maar ook dat van een heel leven bestrijken. Maar met uitzondering van diegenen die een originele LP-editie kochten, kennen de meesten de opnieuw gemixte heruitgave uit 1972 die zowel in stereo- als in Quadversie was te verkrijgen. De klank was wat helderder en met name de drums hadden wat meer 'punch' gekregen. Maar er waren hier en daar ook heel andere keuzes gemaakt, waarbij bepaalde partijen verdwenen waren of door andere takes vervangen. Met name “Time To Get Away”, onderdeel van het deel “The Afternoon”, was er in die remix niet bepaald op vooruit gegaan, doordat teveel de nadruk kwam te liggen op de wat onstabiele falsetstem van bassist John Lodge. Op de '50th Anniversary Edition' uit 2017 vonden we eindelijk de mix uit 1967 naast die van 1972 op CD, plus een karrevracht aan bonustracks. Ook een DVD was bijgevoegd, met daarop een 5.1-mix, gebaseerd op de originele Quadmix, en een hoge resolutie van de stereomix uit 1967. En wat blijkt: in die versie is Lodge's falset volledig omgeven door een breed tapijt aan achtergrondvocalen van de andere bandleden, wat een heel ander karakter geeft. Sowieso klinkt die mix nu eindelijk zoals je mag verwachten van een album dat in 1967 is opgenomen. (bron: houseofprog.com)
Websites:
https://www.moodybluestoday.com/
https://www.facebook.com/MoodyBlues .

NIEUW
Getter Premonition, Jane – Mixed Up
– Devolution
Van “Division World” (Esoteric Antenna/Cherry Red Records, 2024)

“Division World” is het derde album van Jane Getter Premonition sinds het debuut “On” in 2015 verscheen. Daarvoor had de bandleidster, gitariste Jane Getter, tussen 1997 en 2011 al drie solo-albums uitgebracht. Vaste kracht in haar band is haar man Adam Holzman, die we natuurlijk vooral kennen als toetsenist van Steven Wilsons band en die twee weken geleden nog met fusiontrio Trifecta in Xymphonia was te horen. Ook de tevens van Testament en PAKT gekende gitarist Alex Skolnick is altijd al van de partij geweest. Gene Lake was op voorganger “Anomalia” nog één van de drummers, maar heeft intussen een vaste plek op de kruk. Randy McStine (op dit moment door Europa tourend als voorprogramma van The Pineapple Thief) is opnieuw gast-leadzanger, deze keer zelfs in drie van de 11 nummers. Zijn lenige stem biedt tegenwicht tegen de wat monotone vocalen van Getter zelf, wat zeer welkom is, want “Division World” is het meest song-georiënteerde JGP-album tot nu toe. Mensen die in het verleden de instrumentale stukken van de band eruit vonden springen zullen er dus mee moeten leven dat Getter de rest zingt, al dan niet verrijkt met effecten. Ondanks dat verschil klinkt “Division World” vertrouwd: de muziek is vaak somber van karakter, heeft zowel elementen van rock, jazzrock en progressieve rock en is vooral weer zeer genietbaar door het sterke spel van deze stuk voor stuk zeer onderlegde muzikanten, waarbij vooral Getter en Skolnick elkaar de loef afsteken. Het afsluitende “Waiting For The Light” is juist wel opgetogen en wijkt ook qua arrangement af, met toegevoegde cello, hobo en fluit. Holzman heeft vaak een begeleidende rol en had wat ons betreft wel wat vaker een solo mogen 'pakken'. We kiezen het door McStine gezongen “Devolution” en “Mixed Up” waarin na fraai opgebouwde gitaarsolo's van zowel Getter als Skolnick ook Holzman de ruimte krijgt om flink aan de filterknoppen van zijn Mini-Moog te draaien.
Websites:
https://janegetter.com/
https://www.facebook.com/janegettermusic.

NIEUW
Chronicles Of Father Robin, The - Over Westwinds
– Ocean Traveller
Van het album “The Songs & Tales Of Airoea – Book II: Ocean Traveller (Metamorphosis)” (Karisma Records, 2023)

Dertig jaar doen over je eerste album mag zeker bijzonder worden genoemd. The Chronicles Of Father Robin is ontstaan rond dezelfde tijd als Änglagård, Anekdoten en Landberk maar het kwam nooit tot een release en de verschillende leden vlogen uit naar onder andere Tuskmore, Wobbler en Jordsjø. De band werd echter nooit ontbonden en in de loop van de tijd creëerde men de wereld Airoea met Father Robin als hoofdpersoon. Vorig jaar verscheen er een mooie vinylboxset met daarin het complete driedelige verhaal. Het eerste deel kwam afgelopen jaar ook uit op CD, de overige twee zijn nu ook verkrijgbaar op CD. De muziek van The Chronicles Of Father Robin is te omschrijven als heerlijke retroprog met, zoals je kan verwachten van dit type muziek als het uit Noorwegen komt, ook hier en daar een vleugje folk. Maar daarnaast is er plaats voor heerlijk scheurend gitaar- en orgelspel. De invloeden reiken van vroege King Crimson, Gentle Giant of Yes en je hoort tevens een connectie met de Italiaanse prog uit de jaren 70. De link met Wobbler is ook duidelijk te horen, wat in de hand wordt gewerkt door het spel van Wobbler-gitarist Andreas Wettergreen Strømman Prestmo. Bovendien speelt Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie soms mee naast Jordsjø’s Håkon Oftung. Is “The Songs & Tales Of Airoea”-trilogie een opgediepte progklassieker? Dat is misschien wat overdreven gesteld, maar het is wel een zeer gedegen progwerkstuk van de hoogste orde. Vanavond draaien we nummers van “Book II: Ocean Traveller (Metamorphosis)” en wel het ingetogen folky “Over Westwinds” en het Gentle Giant-achtige “Ocean Traveller”.
Websites:
https://fatherrobin.com/
https://fatherrobin.bandcamp.com/album/the-songs-tales-of-airoea-book-ii
https://www.facebook.com/TheChroniclesofFatherRobin .

NIEUW / LIVE-TIP
Big Big Train – Light Left In The Day
– Skates On
Van “The Likes Of Us” (InsideOut / Sony Music, 2024)

Met “The Likes Of Us” brengt Big Big Train een opvolger uit voor het in januari 2022 verschenen “Welcome To The Planet”. Hoewel de groep dat jaar en in 2023 al optredens deed met nieuwe zanger/multi-instrumentalist Alberto Bravin en toetsenist/zanger Oskar Holldorff zijn beiden nu voor het eerst te horen op een Big Big Train-studioalbum. Vier nummers waren al wel live gespeeld of als single uitgebracht, waaronder een edit van een van de twee meer epische stukken van het album, “Miramare”, waarin Bravin een grote compositorische hand had. Opvallend genoeg heeft hij credits bij 5 van de 8 songs, is hij met vaste trombonist Dave Desmond verantwoordelijk voor een deel van de koperarrangementen én deed hij met Rob Aubrey de eindmix. Hij toont zich zodoende een waardige opvolger van wijlen David Longdon als oprichter Greg Spawtons belangrijkste creatieve partner binnen de band, wat de Italiaan zelfs een speciaal bedankje in het fraai verzorgde boekwerk oplevert. Dat is overigens net als bij de voorgangers ontworpen door Longdons geliefde Sarah Louise Ewing in samenwerking met Steve Vantsis. Last but not least dienen we The Pineapple Thiefs Bruce Soord te noemen, want hij zorgde ervoor dat “The Likes Of Us” ook het eerste studioalbum van de nu zéér multinationale groep is dat in Dolby Atmos en DTS 5.1 surround is te beluisteren. En dat klinkt waanzinnig! Spawton en zijn oudere en nieuwere companen hebben namelijk compositorisch en arrangeertechnisch bijzonder sterk werk afgeleverd dat in de traditie van het eerdere oeuvre staat en soms nét een beetje anders is. En vooral in surround sound komen alle lagen van deze minutieus opgebouwde stukken pas goed tot hun recht: de lagen 6- en 12-snarige akoestische en elektrische gitaren, uiteenlopende keyboards, natuurlijk de koperblazers en niet te vergeten de uiterst fraaie zangharmonieën. Bovendien zijn Nick D'Virgilio's als altijd erg fijne drumpartijen prachtig warm vastgelegd. En zo heeft iedere song wel wat speciaals, waarbij het maar liefst 17 minuten lange “Beneath The Masts” en het al aangehaalde dik 10 minuten klokkende “Miramare” eruitspringen. Vanavond hoort u iets kortere stukken in de vorm van het als ouverture werkende “Light Left In The Day”, dat na kort zangintro vooral een rijk gearrangeerde instrumental is, en het meer ingetogen “Skates On”. Afgelopen week deed de groep in getrimde bezetting een korte tour door de VS om af te sluiten met een optreden tijdens Cruise To The Edge eergisteravond. Op zondagavond 21 juli zal de groep de allerlaatste set spelen op het laatste Night Of The Prog-festival, op 28 en 29 september is het Big Big Train Weekend in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://insideoutmusic.bandcamp.com/album/the-likes-of-us-24-bit-hd-audio
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

25 JAAR
Porcupine Tree – Don’t Hate Me
Van het album “Stupid Dream” (Kscope, 1999)

Na de ‘psychedelische periode' luidde het door Steven Wilson geleide Porcupine Tree met het album “Stupid Dream” een nieuw tijdperk in. De muziek bleek soms iets lichtvoetiger, zij het wel vaak gecombineerd met behoorlijk zwaarwichtige tekstuele thematiek. Er slopen meer popinvloeden de songs binnen, getuige bijvoorbeeld “Piano Lessons” of “Stranger By The Minute”. Er is ook voor gekozen om het lange “Even Less”, dat al live werd gespeeld, in te korten naar 7 minuten. Het ontbreken van een echte ‘epic’ geeft het album als geheel iets krachtigers dan eerder plaatwerk en als je terugblikt op de rijke bandcarrière zijn de album die rond de eeuwwisseling verschenen, naast “Stupid Dream” ook “Lightbulb Sun”, wat ons betreft oeuvrehoogtepunten. De meer catchy songs werden afgewisseld met vertrouwd klinkende lyrische nummers als “A Smart Kid”, “Stop Swimming” of het vandaag gedraaide “Don’t Hate Me”. Liefhebbers van het oude, meer atmosferische geluid konden terecht bij “Ambulance Chasing” of “Tinto Brass”. Met de komst van nieuwe drummer Gavin Harrison werd de sound na deze albums een stuk steviger. Het leidde tot een iets groter publiek, maar de magie van de beginjaren was er wel af. Het is 25 jaar geleden dat “Stupid Dream”, verscheen daarom een geode reden iets van dit album te draaien. Websites:
https://porcupinetree.com/
https://porcupinetreeofficial.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial .

HERUITGAVE
Towns, Colin - Secrets (part 5: Midnight Festival Revisited)
- Flight
Van "Full Circle" (Virgin, 1978 / [Imprint], 2023 als onderdeel van de Blu-Ray/CD-set “The Haunting Of Julia")

De in 1995 door Koch uitgebrachte CD-versie van Colin Towns’ soundtrack voor de film "Full Circle" (ook bekend als "The Haunting Of Julia") werd al snel een collectors' item. De deels romantische, door Erik Satie beïnvloede pianomuziek, melodieuze Moog- en fluitsolo’s, statige stringsynthesizerpartijen en huiveringwekkende geluidseffecten waren dan ook voor een groot deel verantwoordelijk voor de cultstatus van de in 1978 uitgebrachte bovennatuurlijke suspensefilm van Richard Loncraine. Het duurde echter tot 2022 tot de nooit officieel op DVD verschenen rolprent met vele extra’s op Blu-ray werd uitgebracht. Deze gerestaureerde versie werd ook gebruikt door het Australische [Imprint], dat de gelimiteerde editie van "The Haunting Of Julia" uitbreidde met een door Towns geremasterde versie van de soundtrack. En daar waar de Koch-editie als bonus enkele modern-klassieke stukken van de componist had toegevoegd, bevat deze uitgave ruim 21 minuten aan destijds niet voor de film en soundtrack gebruikt materiaal. Deze perfect op de originele score aansluitende muziek wordt overigens gekenmerkt door enkele ingetogen maar beslist virtuoze keyboardsolo’s, die voorzichtigjes refereren aan de progressieve hardrockband waarin de toetsenman destijds speelde: de Ian Gillan Band. We hebben twee stukken van dit extra materiaal voor vanavond geselecteerd. Eerst het laatste deel van het ruim 17 minuten durende "Secrets, getiteld "Midnight Festival Revisited", gevolgd door "Flight".
Websites:
https://colintowns.com/
https://www.facebook.com/ColinTownsMask
https://viavision.com.au/shop/the-haunting-of-julia-1977-imprint-collection-218/ .

NIEUW
Cloud People - Area 91
Van "Simulacra" (Apollon Records, 2024)

Cloud People uit het Noorse Bergen maakt deel uit van een vruchtbare scene die rijkelijk put uit een breed scala aan invloeden, om zo te komen tot een frisse progrocksound. Cloud People mengt daarbij elektronische muziek met een jazzy feel en een rockende energie. De synths hebben de boventoon, maar wat wil je ook, als drie bandleden toetsen spelen, met als aantekening dat twee het doen naast hun vaste instrument (bas respectievelijk saxofoon). Twee van die leden zijn overigens bekenden van Xymphonia, want maken ook deel uit van Seven Impale. Het resulterende album "Simulacra" heeft een fantastische sfeer, met hier en daar wat vervreemdende elementen, die ervoor zorgen dat je de aandacht blijft vast houden. Voor zover we nu kunnen nagaan is deze muziek voorlopig alleen op LP of als digitale download te verkrijgen.
Websites:
https://cloudpeople1.bandcamp.com/album/simulacra
https://www.facebook.com/cloudpeopleband .

ALBUM VAN DE MAAND
Habitants - Alma
- If I Knew
Van "Alma" (Psychonaut Records, 2024)

Voor het Album van de Maand maart blijven we dit keer binnen onze landsgrenzen. We besteden deze maand namelijk ruimschoots aandacht aan "Alma", na "One Self" uit 2018 de tweede CD van het uit Nijmegen afkomstige Habitants en niet te verwarren met het gelijknamige Almelose VMBO-college. De weelderige composities van René Rutten (The Gathering) bieden de ideale basis voor de door zangeres Anne van den Hoogen geschreven en feeëriek gezongen intieme zielenroerselen van de jonge hoofdpersoon Alma. In negen songs manifesteert het kwintet zich met Ebow-achtige solo’s en breed uitwaaierende gitaarpartijen als een Cocteau Twins met echte drums die shoegaze inclusief triprockelementen heeft ontdekt. Zo wordt wanhopige eenzaamheid in een stuk als "If I Knew" via zacht getokkelde, echoënde gitaarklanken en synthesizereffecten langzaamaan invoelbaar in een licht symfonische postrockclimax. In het meer uptempo, haast omfloerst gezongen "Future You" voel je daarentegen het vrijmoedige liefdesgevoel van onze heldin. Het titelnummer is een van de hoogtepunten, vooral door de wijze waarop de balladeachtige introductie gevolgd wordt door een etherische, met Kate Bush vergelijkbare mysterieuze voordracht begeleid door een aan Genesis’ "Entangled" verwant gitaarthema. Maar ook het zich na een lange ambient aanloop traag ontwikkelende "The Waiting Room", waarmee de LP-versie afsluit, maakt door de elkaar versterkende dynamiek- en stemmingswisselingen indruk. "Bury The Earth", de bonustrack op de CD, net als "Morgen" overigens al een ouder nummer, bevat tenslotte een jankende zessnaarsolo. Het vakkundig door Attie Bauw geproduceerde "Alma" is al met al een ongrijpbaar egodocument, dat eigenlijk alleen in het wat eendimensionale, met ploppende New Wave-bassen opgestuwde "Youth" ietwat aan schoonheid inboet. De plaat zal op 22 maart in de winkels liggen, maar is al te bestellen via de websites van de band. "Alma" zal op 18 april worden gepresenteerd tijdens een releaseshow in Doornroosje te Nijmegen. Drie dagen later treedt de groep aan op de laatste dag van het roemruchte Roadburn Festival in Tilburg. In november vorig jaar draaiden we reeds het toen al vrijgegeven openingsnummer "Highways", de Album van de Maand-reeks starten we met het titelnummer, gevolgd door "If I Knew".
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK
The Gathering Webshop
Doornroosje Website.

NIEUW
Von Hertzen Brothers - All Of A Sudden, You're Gone (live)
Van het album “Live At Tavastia” (Dong Being Music (= eigen beheer), 2024)

Vorig jaar was de Finse Band Von Hertzen Brothers één van de smaakmakers op het Midsummer Prog Festival, het tweedaagse festival in het prachtige Openluchttheater in Valkenburg. (Waarvan deze week, zoals net vermeld in de concertagenda de definitieve line up voor dit jaar bekend is geworden.) Wij van Xymphonia waren ook met een afvaardiging vertegenwoordigd en wat opviel is dat Von Hertzen Brothers één van de bands was die het meest naturel speelde: er liep, om zo te zeggen, weinig voorgeprogrammeerde muziek mee. Na acht studioalbums werd het weleens tijd om een van de energieke liveoptredens van Von Hertzen Brothers vast te leggen. Dat vonden de heren zelf kennelijk ook. Bijna exact een jaar geleden nam de band een optreden op in de Tavastia club in Helsinki. Een thuiswedstrijd, want de broers speelden in deze zaal in hun thuisstad al 25 keer. Bovendien is het zo ongeveer dé rocktempel van Finland, waar alle grote en kleine namen van Finland (en daarbuiten) willen spelen. Grote kracht blijft dat alle drie broers geweldig kunnen zingen en vooral samen klinken als een klok. Eén van de mooiste nummers die ze ooit op de plaat hebben gezet is “All Of A Sudden You’re Gone”. Gelukkig ontbreekt dit niet op deze live-registratie. Sterker, het is een van de hoogtepunten van het album. Tsjonge, wat klinken de mannen toch goed als ze samen zingen! Het is ook het enige nummer dat met akoestische gitaar gespeeld wordt. Wel jammer dat ervoor gekozen is om de nummers van het optreden door elkaar te husselen. Je wilt de sfeer van het optreden toch zoveel mogelijk benaderen? De productie van het geluid klinkt wat vlak, wat meer bas had wel toegevoegd mogen worden. Voor de rest een prima document dat de intensiteit van een optreden van de Finse broers goed weergeeft. (bron: Progwereld) Als je de groep op korte termijn live bezig wilt zien, moet je een flink stuk Duitsland in rijden, naar Reichenbach, waar op 6 april het Artrock Festival plaatsvindt. Von Hertzen Brothers maakt deel uit van de festival-line-up.
Websites:
https://www.vonhertzenbrothers.com/
https://www.facebook.com/vonhertzenbrothersofficial .

(OP)NIEUW
Echo Us - Under The Smallest Sky
Van "The Windsong Spires" (Absolute Probability Recordings, 2021)

In 2021 maakten we voor het eerst kennis met het al sinds de eeuwwisseling actieve project Echo Us, achter welke naam Ethan Matthews schuil gaat. Muzikaal begeeft deze Amerikaan zich op het snijvlak van elektronische muziek, New Age en progressieve rock, met daaraan toegevoegd zelfs hier en daar wat klassieke invloeden. Hoewel hij over het algemeen alle instrumenten zelf bespeelt en ook tekent voor de productie, wordt hij op zijn albums ook regelmatig door anderen bijgestaan. Sinds we voor het eerst muziek van Echo Us lieten horen, heeft dit album nog zeer regelmatig zijn rondjes gedraaid in onze CD-speler maar vreemd genoeg hebben we na die eerste kennismaking nooit meer wat van hem laten horen. En dat is jammer want de muziek van Echo Us is bijzonder: zowel de elektronische sounds als het gitaarpartijen zijn licht van karakter. Het duurde even voordat het kwartje viel waaraan ons dit deed denken: het album “Islands” (1987) van Mike Oldfield. De referentie met de Brit hadden wel overigens al heel vlot te pakken, wat met name kwam door het gitaarspel van Matthews. Maar daar waar anderen die zijn beïnvloed door Oldfield hem soms bijna plagiëren (denk aan Robert Reeds “Sanctuary”-albums), zit de invloed bij Echo Us meer onder de huid. Het lijkt wel alsof Matthews op "The Windsong Spires" zowel de spanningsboog van het lange stuk “The Wind Chimes” als de songmatige kant van “Islands” in één geheel weet te combineren. Dat resulteert in een album waar echt even de tijd voor moet worden genomen om tot je te laten door te dringen, maar dat zich ontpopt tot in een boeiende luistertrip waarin we na 2 jaar regelmatig luisteren nog steeds weer nieuwe dingen ontdekken.
Websites:
https://echous.net/
https://echous.bandcamp.com/album/the-windsong-spires
https://www.facebook.com/echous.net .

NIEUW
Long Tall J feat. Peh Hong Ip & Mariia Arkhipova – Turandot
Long Tall J – Alt Funk
Van het album “Solidarity” (eigen beheer, 2024)

Long Tall J is het alias Jan Lievaart, een al jarenlang dichtbij Londen wonende, in Nederland geboren muzikant. In februari 2020 verscheen zijn debuut “Albatross”, gevolgd door het op de wereldwijde lockdown geïnspireerde “2020”. Op het derde Long Tall J-album “The Spire” staat hoop centraal, ondanks de donkere lentedagen van 2022. In februari verscheen “Solidarity”, het nieuwe, vierde album van Long Tall J, met als thema de obscene belachelijkheid van oorlog. De creatieve gitaarpatronen van Long Tall J zijn door de slimme notencombinaties voortdurend interessant om naar te luisteren. De gekozen medemuzikanten, met name Peh Hong Ip en Mariia Arkhipova, bieden een ware verrijking voor het album. De twee genoemde vocalisten zijn niet alleen gezegend met prachtig zuivere zangstemmen, hun heldere en resonerende voordracht smelt uitstekend samen in de duetten op het album. Ook hun solozang is voortreffelijk en draagt bij aan den de verfijning van de muziek. Dat geldt ook voor de inbreng van de door Lievaart samengestelde studiosupportband, bestaande uit zeven Oekraïense en twee Nederlandse muzikanten. Het album ligt makkelijk in het gehoor en bevat ook progressieverockelementen. Een goed voorbeeld van dat laatste is het bijna 10 minuten durende “Turandot”, dat we nu gaan beluisteren, met de vocalisten Peh Hong Ip en Mariia Arkhipova. We vervolgen met het instrumentale nummer “Alt Funk”. (bron: houseofprog.com)
Websites:
www.longtallj.com
https://linktr.ee/Longtallj
https://www.facebook.com/l0ngtallj .