Januari

Nick Johnston - Remarkably Human (Eigen Beheer, 2016)

Nick Johnston is een uit Canada afkomstige gitarist die met "Remarkably Human" al zijn vierde CD uitbrengt. Afgaande op zijn YouTube-kanaal, alwaar je de volledige vorige plaat "Atomic Mind" kunt beluisteren, heeft hij met zijn nieuwe werkstuk een meer ambitieuze weg willen inslaan. De diverse stijlen op zijn eerste platen, die veelal met een melodieuze shredder-techniek werden uitgevent, heeft hij nu ingeruild voor een coherent album, dat weliswaar nog steeds virtuoos is, maar beduidend ingetogener en haast melancholiek overkomt. In het verleden kreeg hij al hulp van bekende musici, zoals Paul Gilbert, Govan Guthrie en Bryan Beller en ook dit keer heeft hij weer de beschikking over Bellers baskwaliteiten, die hij dit keer koppelt aan het raffinement van Gavin Harrisons drum- en percussiewerk. Voor de belangrijke pianopartijen is Luke Martin verantwoordelijk. Met geluidsfragmenten in twee stukken uit een oud SF-radioprogramma en de gelijkmatige stemming van de acht nummers komt "Remarkably Human", dat fysiek vooralsnog alleen bij zijn webshop te koop is, over als een conceptplaat. De instrumentale composities hebben daarbij een verhalend karakter. Volgens Johnston is het echter in eerste instantie een plaat over het menselijke karakter van de gitaar en het door vallen en opstaan volwassen worden van de gitarist zelf. “Remarkably Human”, het Album van de Maand januari, is een aanrader voor de liefhebbers van ons Album van de Maand in april 2015, Dave Kilminsters “…And The TRUTH Will Set You Free…” en voor hen die van meeslepende gitaarrock met Jeff Beck-achtige intonaties houden. Het toepasselijk voor deze tijd van het jaar getitelde "Weakened By Winter", dat we vanavond presenteren, bevat overigens ook een behoorlijk virtuoze solo, waarover hij spreekt in de YouTube-documentaire "The Making Of Remarkably Human".
Website: Nick Johnston.
en YouTube

Februari

The Aurora Project - World Of Grey (Freia Music, 2016)

Het vlák voor de jaarwisseling verschenen “World Of Grey” van de Nederlandse band The Aurora Project is Xymphonia's Album van de Maand februari. Het is het vierde album van de groep sinds 2005, toen het debuut “Unspoken Words” verscheen. Tussen het alom positief ontvangen derde album “Selling The Agression” (2012) en dit “World Of Grey” zit echter een tragische gebeurtenis met veel impact. In september 2014 overlijdt gitarist Marc Vooijs en valt de band in een gat. Een jaar later besluit The Aurora Project, zonder Vooijs te vervangen, verder te werken aan een vierde album. De gitaarpartijen komen nu dus allemaal voor rekening van Remco van den Berg. Het is The Aurora Project gelukt om als vijftal voor de dag te komen met een heel sterk album waar de kwaliteit op alle manieren vanaf straalt. Of het nu om het doortimmerde verhalende concept gaat, om het pakkende songmateriaal dat al snel niet meer uit je hoofd te verbannen is – óf om het fraaie artwork of de kraakheldere productie. Want niet alleen het al genoemde gitaarwerk van Van den Berg komt uitstekend tot recht, de krachtige baspartijen van Rob Krijgsman doen denken aan Geddy Lee op de topplaten van Rush. Net als de betreurde John Wetton zou je 'm in sommige nummers net zo goed 'leadbassist' kunnen noemen. En de strakke en drumpartijen van Joris Bol klinken zoals drums horen te klinken. De toetsen dringen zelden naar de voorgrond maar zijn wel een belangrijk verbindend en sfeerverrijkend element. De zang van Dennis Binnekade komt extra goed uit de verf als zijn partijen voorzien zijn van (zijn eigen) zangharmonieën. Ooit werd The Aurora Project bij progmetal ingedeeld, maar dat hoor je nu niet meer terug. Eerder een mengsel van de neoprog van bands als Arena, met trekjes van Rush ten tijde van “Signals” en met het sfeergebruik van Pink Floyd.
Website: The Aurora Project

Maart

Tim Bowness - Lost In The Ghost Light (InsideOutMusic, 2017)

We kunnen niet anders stellen dat Tim Bowness in een productieve fase zit. In een tijdsbestek van 4 jaar heeft hij drie solo-albums uitgebracht. En die productiviteit is niet ten koste gegaan van de kwaliteit, want met zijn meest recente album "Lost In The Ghost Light" heeft hij misschien wel zijn beste werk tot nu uitgebracht. Een concept-album dat op een vernuftige wijze het verhaal vertelt van een ooit enigszins bekende veteraan-muzikant die zijn best doet om van zijn vak te leven. Het album is daarnaast ook Bowness' ode aan zijn eigen muzikale herinneringen en het gevoel dat die jaren na dato nog kunnen opwekken. Qua klank en stijl is dit misschien wel het meest 'old-school' album dat Bowness ooit heeft afgeleverd en gezien de thematiek is dat duidelijk een bewuste keuze geweest. Het album voelt aan als een warm bad en neemt je in 45 minuten mee naar een andere wereld. De warme mix van de hand Steven Wilson (Bowness' muzikale partner in No-Man) en de keur aan uitstekende muzikale bijdragen van diverse muzikanten uit Bowness' muzikale kring draagt daar ook zeker aan aan bij. "Lost In The Ghost Light" is een bedwelmend mooi album dat het verdient om extra in het zonnetje gezet te worden als Album van de Maand maart. Voor de audio-freaks: de CD+DVD-editie is een echte aanrader omdat de DVD niet alleen een 5.1- en een Hoge Resolutie stereomix bevat van dit album, maar ook deze mixen voor Bowness' vorige album “Stupid Things That Mean The World”.
Website: Tim Bowness

April

Barock Project - Detachment (Artalia, 2017)

Op 4 maart 2017 trad de Italiaanse progressieve rockgroep Barock Project voor het eerst in Nederland op, tijdens het Progdreams Festival in Zoetermeer. De vele met het fraaie "Skyline" gewonnen zieltjes werden verrast met dit "Detachment". Opmerkelijk verschil met de eerste vier studio-albums: het ontbreken van de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem. Hij heeft voor een aantal stukken de hulp ingeroepen van Alex Mari (die live ook de oude stukken zingt) en Peter 'Tiger Moth Tales' Jones, die we ook al tegen kwamen bij Camel en Red Bazar. Vooral "Alone" trekt hij helemaal naar zich toe, hoewel het met zijn meanderende en modulerende melodie ook een Kayak-kwaliteit bezit. Zabbini weet in zijn wervelende composities opnieuw onmiskenbare invloeden van ELP, Genesis en Jethro Tull een frisse draai te geven. Het album is zo lang dat het even duurt voordat alle songs voor je gaan leven, maar na een maand luisteren blijkt het hier opnieuw om een verslavend werkstuk te gaan, waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. Die vijf kwartier aan nieuwe muziek biedt tevens veel keus voor de komende maand.
Website: Barock Project

Mei

Mayra Orchestra - Oracle (Butler Records, 2017)

Deze maand is met recht het Album van de Maand er een van eigen bodem. In 2013 verraste het debuut van Mayra Orchestra ons al. Geformeerd rond zangeres/pianiste/vormgeefster Maartje Dekker en ondersteund door Christiaan Bruin liet het debuutalbum "World Of Wonder" ons kennismaken met een bijzonder gezelschap dat sprookjesachtige muziek bracht. Op de plaat deden Maartje Dekker en Christiaan Bruin vrijwel alles, maar op het podium stond er een waar orkest op het podium, met meerdere strijkers, blazers en overige instrumentalisten. Live werd dat ook nog eens ondersteund door filmprojecties en diverse dans- en acrobatische acts, waardoor er een echte wondere wereld werd gecreëerd op het podium. De live-band is op het tweede album "Oracle" het muzikale vertrekpunt geworden, waardoor het album een rijke, volle sound heeft en daardoor ook iets meer pit. Het feeërieke, sprookjesachtige is gebleven, maar er drijven nu ook de nodige donkere wolken voorbij. De songs zijn nog steeds allemaal van de hand van Maartje Dekker, waarbij Christiaan Bruin tekent voor de arrangementen en de warme, volle productie. Ook visueel is het allemaal schitterend verzorgd. Dat geldt in nog sterkere mate voor de speciale editie, die rechtstreeks bij de band te bestellen is en die vergezeld gaat van een extra boekwerk met alle teksten en aanvullend artwork. “Oracle” durven we nu al te bestempelen als een hoogtepunt van het jaar, zeker van eigen bodem, en de band steekt duidelijk met kop en schouders boven het maaiveld uit. Ga ze voor al ook een keer live zien!!
Website: Mayra Orchestra

Juni

Isildurs Bane & Steve Hogarth - Colours Not Found In Nature (Ataraxia Production, 2017)

Twaalf jaar geleden verschenen de laatste fysieke producten van het Zweedse Isildurs Bane in de vorm van de DVD "Mind Vol. 5 : The Observatory - Isildurs Bane Live" en de EP "Songs From The Observatory". Toch heeft de band in de tussentijd niet stilgezeten. Met name de jaarlijkse IB Expo's trokken de aandacht: festivals waarbij de muzikanten zich lieten omringen door talrijke andere musici van naam. Een van hen was de van Japan en Porcupine Tree bekende Richard Barbieri. Deze toetsenman bracht voorts zijn vriend Steve Hogarth van Marillion met de Zweden in contact. Hieruit vloeide niet alleen een optreden tijdens Expo 2016 voort, maar ook plannen om samen een album te maken. Het resultaat "Colours Not Found In Nature" ligt nu in de winkels en hierop is duidelijk dat Hogarth met zijn teksten en zangpartijen een flink stempel op het conceptalbum heeft gedrukt. Toch is dit instrumentaal onmiskenbaar Isildurs Bane, getuige de rijkheid aan percussie-instrumenten, de typische keyboardsounds en de bonte arrangementen. Wat dat betreft sluit de nieuwe plaat goed aan bij het eveneens sterk op progressieve rocksongs leunende "Mind Vol. 4: Pass" uit 2003. Aangezien de band door de lange stilte op CD-gebied toch ietwat in de vergetelheid is geraakt, bekronen we deze samenwerking met de titel "Album van de Maand Juni", mede omdat "Colours Not Found In Nature" een van die albums is die bij elke luisterbeurt sterker wordt.
Websites: Isildurs Bane
en Steve Hogarth

Juli

Anubis – The Second Hand (eigen beheer, 2017)

Het album van de maand halen we dit keer van ver, want we gaan naar Sydney, Australië, waar Anubis vandaan komt. Van deze band verscheen eind mei “The Second Hand”. Dit vierde Anubis-studio-album is opnieuw gegoten in de vorm van een concept. Het verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. In 2015 tourde de band door Europa en na thuiskomst dook men de studio in. Bij de opnamen van “The Second Hand” werd gebruik gemaakt van een breed instrumentarium, waaronder een Mellotron. De muziek van Anubis is niet vernieuwend, maar desondanks valt er voor de neoprogliefhebber veel te genieten. Regelmatig zijn er vergelijkingen te maken met de muziek van IQ, wat bijvoorbeeld geldt voor het ruim 16 minuten durende nummer “Page Of Stone”.
Website: Anubis

August

White Willow - Future Hopes (The Laser's Edge, 2017)

White Willow is ruim 22 jaar actief en heeft in die tijd 7 albums afgeleverd. Bepalend voor het geluid van de Noorse band is bandleider/hoofd-componist Jacob Holm-Lupo en zijn eigen muzikale invloeden, die nogal divers genoemd kunnen worden. Folk, progrock, AOR, heavy metal, filmmuziek, elektronische muziek en altijd ook Blue Öyster Cult: het zijn allemaal bestanddelen van de grote White Willow-smeltkroes. Het is dan ook bij ieder album weer een verrassing welke van die ingrediënten komen bovendrijven. Voor album nummer 7 lijkt het adagium 'back to the future' van toepassing. Daar waar voorganger “Terminal Twilight” een echte retro-symfonische sfeer had en Holm-Lupo's ode was aan Genesis-toetsenist Tony Banks, klinkt “Future Hopes” weer een stuk moderner, maar dan modern zoals we in de jaren 80 dachten dat modern zou zijn. Retro-futuristisch kunnen we dat nu noemen. Veel vette analoge synths met een hoofdrol voor de befaamde Yamaha CS80 synthesizer. En daarmee is het album ook een ode aan de man die dat instrument zo fenomenaal wist te gebruiken: Vangelis. Die kamerbrede toetsenpartijen worden vervolgens regelmatig doorsneden door Holm-Lupo's fel klinkende gitaarwerk en vooruitgestuwd door het percussieve drumwerk van Mattias Olsson. Nieuw binnen White Willow is zangeres Venke Knutson, hoewel ze 4 jaar geleden ook al zong bij Holm-Lupo's andere project The Opium Cartel. Haar engelachtige stem zweeft heerlijk boven de muziek, iets wat overigens echt een handelsmerk van White Willow is. Met "Future Hopes" heeft White Willow wederom een schitterende parel aan een al indrukwekkende ketting van albums geregen.
Website: White Willow

September

Damanek - On Track (GEP, 2017)

Een blinddoektest met deze CD zal velen op het verkeerde been zetten. Ons wel in ieder geval. De Simon Phillips-achtige drums, de vaak groovy progressieve pop, de detailrijke en kamerbrede productie, met plaats voor veel fusiongetinte soli: dit is vast een samenkomst van diverse Steely Dan- en Toto-alumni. Blijkt Guy Manning het middelpunt van de verantwoordelijke band. Dat zagen we niet aankomen. Ondanks dat we wel weten dat Guy Manning betrokken was bij o.a. The Tangent en United Progressive Fraternity (UPF), associëren we hem nog steeds vooral (onze eigen tekortkoming, we geven het toe) met The Tangent-voorloper Gold Frankincense & Disk Drive. Dat was in eerste aanleg een Van Der Graaf Generator-coverband, dus Manning is in ons hoofd in de VDGG-kloon-kaartenbak gekomen. En nu is daar zijn nieuwe band Damanek. Hij is de 'man' uit de naam, de overige letters komen uit de namen van bassist Dan Marsh en saxofonist Marek Arnold. Omdat ook percussionist Tim Irrgang zijn medewerking verleent, is er eigenlijk sprake van een UPF-project. Opvallend is echter dat UPF-zanger Mark Trueack niet van de partij is, maar wél diens oude Unitopia-maat Sean Timms, die nu juist met Southern Empire een andere weg was opgegaan. Het is wel een flink potje 'name dropping' zo, maar dat moet maar even, want we zijn er met deze namen nog niet. Veel van de briljante gitaarpartijen zijn namelijk ingespeeld door de van The Tangent en Maschine gekende Luke Machin en verder werken nog o.a. Nick Magnus en Phideaux mee. Sommige luisteraars zullen het resultaat misschien te weinig symfonisch vinden, maar progressieve elementen zitten er voldoende, alleen al in de fraaie soli, maar ook in de even toegankelijke als stiekem toch vernuftig in elkaar stekende composities. Manning komt hier trouwens ook vocaal beter tot zijn recht laat komen dan ooit tevoren. Een van dé verrassingen van 2017 tot nu toe!
Websites: http://www.damanek.com
https://www.facebook.com/DamanekBand/