Januari

Tiger Moth Tales - The Depths Of Winter (White Knight Records, 2017)

De eerste maand van 2018 is de maand van Peter Jones a.k.a. Tiger Moth Tales. Zo treedt hij op 26 januari samen met Red Bazar op in De Boerderij in Zoetermeer. Bijna net zo belangrijk is het feit dat zijn eind vorig jaar verschenen “The Depths Of Winter” Xymphonia's Album van de Maand is. Dit werkstuk is duidelijk geïnspireerd op de kerst- en winterperiode. Daar waar zijn eerste twee albums, “Cocoon” en “Storytellers”, een grote mate van speelsheid in zich hadden, is “The Depths Of Winter” wat serieuzer. “Exposure” handelt bijvoorbeeld over de barre omstandigheden gedurende de winter aan het front in de Eerste Wereldoorlog. “Winter Maker”, met als solist gitarist Luke Machin (The Tangent, Maschine), handelt over mensen die de winter moeten zien te overleven in de barre poolstreek. Het is overigens niet allemaal kommer en kwel op dit album, want het instrumentale “Sleigh Ride”brengt geheid een glimlach te weeg, al was het maar omdat je je gaat bedenken op welk album van Steve Hackett dit nummer eigenlijk zou horen. Muzikaal is er gelukkig weinig veranderd: Genesis is nog steeds niet ver weg zonder overigens dat het een regelrechte pastiche word. Doordat op een tweetal tracks een kleine brassband meespeelt, moeten we natuurlijk ook wel een beetje aan Big Big Train denken. Met “The Depths Of Winter” heeft Tiger Moth Tales een album afgeleverd dat als een warme deken om je heen valt; een muzikaal hartverwarmend geheel in deze donkere dagen.
Website: Tiger Moth Tales

Februari

Hangover Paradise - Out Of Sight (Eigen beheer, 2017)

Voor het Album van de Maand februari hebben we gekozen voor het tweede album van een band die wat ons betreft wat te weinig aandacht krijgt. En dat terwijl Hangover Paradise, want daar hebben we het over, zulke verzorgde symfonische rock maakt, die bijvoorbeeld iedere Kayak-liefhebber gehoord zou moeten hebben. Vier naar na "Mirrors" komt de Drentse band rond de tweelingbroers Henk en Peter Zwerus met de opvolger "Out Of Sight". Naast dit door de wol geverfde veteranenduo, dat al sinds de vroege jaren tachtig op allerlei manieren in de (semi-)professionele muziekwereld actief is geweest, is alleen de niet minder ervaren bassist Cynthio Ooms overgebleven van de "Mirrors"- bezetting. De band is sindsdien al twee keer van gitarist en drummer gewisseld en heeft in de hiervoor met een Pink Floyd-coverband actieve Henk Brugge een nieuwe zanger gevonden. Voor de muzikale kwaliteit maakt dit alles niet uit: opnieuw is met producer Dick Kemper (de ex-Vandenberg-bassist) een bijzonder verzorgd album opgenomen, vol tot in de puntjes uitgewerkte symfonische rocksongs. De vergelijking met het al aangehaalde Kayak dringt zich weer op, maar ook Egdon Heath is door het volle dubbele keyboardgeluid een referentie. De songs zijn sfeervol en toegankelijk, maar bieden ook genoeg spanning door tempo- en sfeerwisselingen en fraaie gitaar- en toetsensolo's. Bovendien spreekt uit de knappe teksten regelmatig een sterke maatschappelijke betrokkenheid. De fraaie hoes, wederom van de hand van magisch-realistisch kunstenaar Karssien Ooms (broer van?) maakt het helemaal af. In de lente zijn een aantal optredens gepland in het noorden van het land; we hopen dat de heren ook weer eens wat zuidelijker komen.
Website: Hangover Paradise

Maart

Servants Of Science - The Swan Song (ServantRecords (= eigen beheer), 2017)

Voor het Album van de Maand maart hebben we met "The Swan Song", het debuut van de Engelse formatie Servants Of Science, weer eens voor een eigen beheer-productie gekozen. In onze visie kunnen bands die in dit circuit opereren de aandacht het beste gebruiken. De volle Mellotronklanken waarmee opener "Another Day" begint, zouden kunnen suggereren dat Servants Of Science een volbloed symfonische rockband is. Nadere beluistering leert echter dat de groep tevens beïnvloed is door progressieve New Wave-acts als The Chameleons, Clan Of Xymox en Sad Lovers & Giants, getuige het voor die acts typische gebruik van uitwaaierende gitaren en melancholieke zang. Deze interessante mengeling wordt nog verder doorgevoerd in "Peripheral", dat meer naar Postrock neigt, en "Tedium Infinitum", waarin ook een synthipopsound te ontdekken valt. Meest progressieve stuk is het afsluitende "Burning In The Cold", waarin zelfs een Floydeske gitaarclimax zit. Kortom, het Album van de Maand maart belooft voor de nodige afwisseling te zorgen.
Website: Servants Of Science

April

Riccardo Romano Land - B612 (MaRaCash Records, 2017)

In Maart besteedden we voor het eerst aandacht aan het eerste solo album van RanstRane-toetsenist Riccardo Romano. We hebben de laatste jaren diverse malen muziek gedraaid van de bijzondere conceptalbums van de Italiaanse groep RanestRane, die steeds gebaseerd waren op een beroemde film (in mei verschijnt het derde deel in de “A Space Odyssey”-cyclus). Oók dit album is weer een concept-album: een rockopera zelfs, getiteld "B612", gebaseerd op het bekende boek The Little Prince van Antoine De Saint-Exupéry. En zoals dat hoort bij een rockopera zijn er de nodige muzikale en vocale gasten te horen. Het mag nauwelijks een verrassing heten dat we daar ook de beide Marillion-Steves weer bij vinden, alsmede Rothery's dochter Jennifer, tweede SRB-gitarist Dave Foster en SRB-zanger Martin Jakubski. De groep heeft een warme band met Marillion. Dat laatste is niet zo gek, want RanestRane-toetsenist Riccardo Romano spéélt zelf ook in de Steve Rothery Band. Verrassende gast is verder bassist Lorenzo Feliciati, wiens eigen solo-albums eerder ook al de weg naar Xymphonia hadden gevonden. Ook Romano's RanestRane-collega's zijn op veel tracks te horen. Muzikaal zijn de verschillen dan ook niet levensgroot: warmbloedige melodieuze symfonische rock, met duidelijk invloeden van Marillion (denk eerder aan de sound van "Season's End" dan het huidige bandgeluid van de Britten), aldoor bijzonder meeslepend gebracht. Zelf maakt Romano muzikale vergelijkingen met Marillions "Brave", Peter Gabriels "Ovo" en Lloyd Webbers "Jesus Christ Superstar". De diverse vocalisten (die ieder een rol spelen) zorgt voor de nodige afwisseling en naast Romano's warme, maar ook weer niet te overdadige toetsenarrangementen zijn de gitaarsolo's niet te versmaden. Daarbij valt op dat die van Luca Grimieri (die de meeste gitaarpartijen speelt) even gloedvol klinken als die van Rothery. Tot slot een pluim voor de zang van Romano zelf: hij vervult de meeste vocale rollen zelf en heeft een prettige, je emotioneel inpakkende stem. Op zijn website verkoopt Romano ook een bijzondere deluxe-editie met bonus-CD en fraai groot boekwerk: het is zeker de moeite waard om juist deze editie van dit bijzondere album aan te schaffen.
Website: Riccardo Romano Land

Mei

Frequency Drift - Letters To Maro (Gentle Art Of Music / Soul Food, 2018)

'Cinematic music', dat is de duiding die het Duitse Frequency Drift aan de eigen muziek geeft, als een soort ondertitel bij de bandnaam als je naar de bandwebsite www.frequencydrift.com surft. Daarmee geeft het gezelschap meteen al aan een ambitie te hebben een ervaring aan te bieden die meerdere zintuigen beroert. Misschien wordt je dat met de paplepel toegediend als je uit Bayreuth komt, waar het eigen theater van opera-componist Richard Wagner staat. Opera: bij uitstek een multi-mediaal genre. Meteen al de eerste twee albums, uit 2008 en 2010, zijn bijzonder in hun uitwerking, daar de verhaallijn in fraai gestileerde stripvorm in de boekjes was uitgebeeld. Waar die albums, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Op het in april 2018 verschenen "Letters To Maro" is het albumverhaal opnieuw geïllustreerd in het boekwerkje, zij het nu met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. De compositorische spil wordt gevormd door mede-oprichter Andreas Hack (diverse toetsen- en snaarinstrumenten) en de wat later aangehaakte Nerissa Schwarz (harp, Mellotron, synthesizers). Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Ze heeft een aantrekkelijke stem met een donkere gloed, die het goed doet in melodieuze, toegankelijke songs, maar die ook zeer goed gedijt in intrigerend gezingzegde stukken. Bovendien leent haar stem zich fantastisch voor het opzetten van een vocale kathedraal van meerdere lagen. Daaronder fungeert dan vaak een breed uitwaaierend toetsentapijt, waar steeds weer Schwarz' heldere harptokkels doorheen prikken. Klein gehouden momenten zijn er evenzeer. Progrock is een label dat je nauwelijks op de muziek kunt plakken, maar progressieve pop is het zeker, met soms het statige van This Mortal Coil of Dead Can Dance, maar met soms ook trekjes van de toegankelijker gothpopsongs van The Cure. Bovendien kunnen we ons voorstellen dat liefhebbers van de ook vaak 'cinematische' muziek van Massive Attack t.t.v. "Mezzanine" (zonder de dance-referenties), of recenter, de meer elektronisch vormgegeven, even dramatische als pakkende pop van London Grammar, het nodige van hun gading vinden bij dit gelaagde en gevarieerde werkstuk.
Website: Frequency Drift