March
Jennings, Ross - “A Shadow Of My Future Self” (Blacklake Records, 2021)
Ross Jennings kennen we als leadzanger van Haken, waarmee hij zes albums uitbracht, maar ook van het veel minder bekende Novena. Een solo-album verscheen er tot voor kort niet van zijn hand, maar zoals bij vele collega's vond hij inspiratie in lockdowntijden, meteen al tijdens de eerste maanden van de corona-epidemie. Relationele problemen in zijn directe omgeving vormden tevens een bron voor tekstuele inspiratie. In juli 2021 verscheen, voor promotiedoeleinden, al “Acoustic Shadows”, met zoals de titel al aangeeft gestripte uitvoeringen van de songs die uiteindelijk november vorig jaar in 'full blown'-versie op “A Shadow Of My Future Self” werden uitgebracht. Alhoewel meteen herkenbaar door Jennings' stem, is de muziek op dit solo-debuut minder technisch georiënteerd dan die van Haken. Enkele stukken met een stevige rockdrive zou je nog kunnen omschrijven als 'Haken-light', maar ook voor een rechttoe-rechtaan AOR-kraker met een heuse oorwurm als refrein draait Jennings zijn hand niet om, evenals voor meer akoestisch getoonzet materiaal. De Britse zanger bewijst tevens een uitstekend gitarist te zijn en deed daarnaast een beroep op toetsenist Vikram Shankar en bassist Nathan Navarro. Die laatste leerde Jennings kennen tijdens een tournee met Devin Townsend, eind 2019. Achter de drums vinden we Simen Sandnes, die ooit inviel bij VOLA en ook drumtechnicus was voor Haken. Opvallend is dat Jennings soms een blazersensemble inzet, iets wat hij zeer waarschijnlijk bij het door hem bewonderde Big Big Train heeft afgekeken. Als bonustrack fungeert een cover van de grote hit “Be The One” van Dua Lipa, in een meer rockende versie dan het origineel. “A Shadow Of My Future Self” is een heel eclectisch werk geworden van een uur en bijna twintig minuten waarin heel wat stijlen aan bod komen en een schril contrast vormt met Haken en het al even schitterende Novena. Waarschuwing: dit is geen plaat voor de metalfans die niets anders wil horen dan zijn favoriete muziekstijl, maar wel een juweeltje voor wie open staat voor classic rock, progrock en kwalitatief hoogstaande pop uit de jaren 80 en 90.
Websites:
Ross Jennings Website
FACEBOOK
April
Tangerine Dream - “Raum” (Kscope / Eastgate, 2022)
Tangerine Dream draait al sinds 1967 mee in de muziekwereld. De Duitse formatie begon als een avantgardistische variant op een psychedelische rockband, maar liet onder leiding van oerlid Edgar Froese al gauw de geijkte rockpaden achter zich. De muziekstukken lieten zich voortaan het beste omschrijven als klanklandschappen. De sound werd al snel elektronischer van aard en met het album “Phaedra” kwam in 1974 met name in het Verenigd Koninkrijk de grote doorbraak. Hiermee was Tangerine Dream een van de grondleggers van de jarenlang invloedrijk gebleken elektronische muziekstijl die Berliner Schule werd gedoopt. Maar Froese en consorten bleven zich alsmaar verder ontwikkelen, daarbij gebruik makend van de modernste instrumenten. Het leverde grote successen in de Verenigde Staten op, vooral ook op het gebied van filmmuziek. Muzikanten kwamen en gingen maar de constante factor was aldoor muzikaal visionair Edgar Froese. Met diens overlijden leek in 2015 het doek gevallen voor Tangerine Dream, maar het werd al snel duidelijk dat het zijn uitdrukkelijk wens was dat de band door zou blijven gaan met aan het roer Thorsten Quaeschning. Sinds Froeses verscheiden zijn al de nodige uitgaven verschenen, waaronder het studio-album “Quantum Gate” in 2017, dat eind februari werd opgevolgd door “Raum”. Opvallend is dat voor beide albums nog gebruik is gemaakt van materiaal waaraan Froese nog heeft meegewerkt. Voor de liefhebbers is fijn om te weten dat de muzikale koers niet drastisch is gewijzigd, met dien verstande dat er nu duidelijk weer meer inspiratie is gehaald uit het klassieke jarenzeventiggeluid van de band, maar dan wel met een modern tintje. Daar waar vanaf de jaren 90 op niet al te succesvolle wijze saxofoon opdook in de muziek, keert Quaeschning terug naar de klassieke TD-sound met prachtig gebruik van sequencers en moderne analoge synths. De elektrische viool van Hoshiko Yamane is daarbij een verrijking die wat ons betreft duidelijk beter past binnen dit raamwerk dan daarvoor de sax. "Raum" is daarmee een boeiende muzikale luisterervaring, waarop het heerlijk wegzweven is.
Websites:
Tangerine Dream Website
FACEBOOK
Mei
Viriditas - “Green Mars” (eigen beheer, 2021)
Dat Viriditas in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars”, is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Het album verscheen al ergens eind vorig jaar, maar verdient meer aandacht dan het tot nu toe gehad heeft. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd.
Websites:
Viriditas Website
FACEBOOK
Juni
Venus Principle – “Stand In Your Light” (Prophecy Productions, 2022)
“Stand In Your Light” is het debuut van Venus Principle. Deze Zweeds-Britse band ontstond toen voormalig Crippled Black Phoenix-leden Daniel Änghede en Mark Furnevall hun oud-bandgenoten Ben Wilsker en Daisy Chapman benaderden voor een nieuw project. Ook At the Gates-gitarist Jonas Stålhammar werd gevraagd; met de toetreding van bassist Pontus Blom was het collectief compleet. Er was na de breuk met Crippled Black Phoenix nog steeds behoefte aan een uitlaatklep in de vorm van soms melancholische, donkere psychedelische progrock. In 2019 werd begonnen met het schrijven van het materiaal voor “Stand In Your Light”. Gezien de toen nog geldende lockdown waren de leden gedwongen om het materiaal op afstand te schrijven en op te nemen op diverse locaties in Groot-Brittannië en Zweden. Het resultaat is een 11 tracks tellend album, waar door de progliefhebber volop van is te genieten door veelvuldig gebruik van retrotoetsengeluiden. Dat leidt ertoe dat je bij beluistering vaak aan een band als Anekdoten moet denken. De opener “Rebel Drones” zet gelijk de toon voor de rest van het album met een mooie mix van classic rock, psychedelica en prog. Zwaar aangezette riffs, zoals we die kennen van bijvoorbeeld Black Sabbath, worden mooi verweven met melancholische, dromerige passages die zo typerened zijn voor de Zweedse prog- en doomscene. Luister maar naar bijvoorbeeld “Barricades”, dat opent met aan Blue Öyster Cult refererend 'twin guitar'-spel. De samenzang van Änghede en Chapman past ook mooi in het geheel. “Stand In Your Light” vult het muzikale gat dat door het stoppen van Anathema is achtergelaten mooi op. We gaan deze maand veel aandacht besteden aan het album, dat naast in een standaardeditie ook leverbaar is in een mooie deluxe editie, met groot formaat boekwerk.
Websites:
Venus Principle Website
Venus Principle Bandcamp
FACEBOOK
Juli
Fixx, The - Every Five Seconds (BFD Records / The Orchard, 2022)
Tien jaar na het voorlaatste studioalbum "Beautiful Friction" verscheen begin juni van The Fixx eindelijk opvolger "Every Five Seconds". Deze Engelse band werd begin jaren 80 - vooral in de V.S. - bekend met het debuut "Shuttered Room" en vooral de opvolger "Reach The Beach", die beiden in de hoogtijdagen van de synthipop-New Wave-periode vielen. De door Rupert Hine perfect geproduceerde platen bevatten spannende songs, vol prominent toetsen- en inventief gitaarwerk. Op "Beautiful Friction" was de synthetische sound ingeruild voor een meer rockend geluid, op het nieuwe album zijn, wellicht mede onder invloed van producer Stephen W. Tayler (Hine's vaste partner achter de knoppen), de keyboards van Rupert Greenall weer prominent aanwezig met zowel herkenbare als nieuwe sounds. Uiteraard blijft met name de ritmegitaar van Jamie West-Oram een handelsmerk van The Fixx, waarbij hij groovend ondersteund wordt door de grommende bassen van Dan K. Brown en Adam Woods' steeds robuuster wordende drumpartijen. Zanger Cy Curnin tenslotte is nog net zo goed bij stem als veertig jaar geleden, terwijl de teksten weer even cryptisch zijn als voorheen. Het huidige bandgeluid is te omschrijven als een mengeling van compacte, broeierige progressieve rock, mysterieuze ballades en catchy synthrock, voldoende reden The Fixx eens een maand in de spotlights te plaatsen.
Websites:
The Fixx Website
FACEBOOK
Augustus
PreHistoric Animals - The Magical Mystery Machine – Chapter Two (GlassVille Records, 2022)
Het Zweedse viertal dat zich PreHistoric Animals noemt, houdt zowel van klassieke progressieve rock, alternatieve rock en popmuziek. Als je al die aspecten in je eigen muziek wilt laten terugkeren, maak je het jezelf heel moeilijk. Het werpt wel zijn vruchten af, want het tweede album van het Scandinavische kwartet, “The Magical Mystery Machine – Chapter 1”, werd geprezen door zowel publiek als recensenten. Samuel Granath en Stefan Altzar debuteerden met “Consider It A Work Of Art” in 2018 en vonden Noah Magnusson en Daniel Magdic (ex-Pain Of Salvation) bereid toe te treden om ook live te kunnen spelen. De eerste concerten volgden in 2019 (o.a. op ProgPower Europe), waarop veel positieve respons kwam. Als kwartet werd vervolgens gewerkt aan “The Magical Mystery Machine – Chapter 1”, dat in 2020 uitkwam. Helaas verhinderde de pandemie een tournee. Dus in plaats daarvan werd alle energie en creativiteit gestopt in nieuw materiaal, wat “The Magical Mystery Machine – Chapter Two“ is geworden. Het is het vervolg op het verhaal over Cora en Jareth die de essentie van de mensheid proberen te achterhalen. Gegoten in science fiction-vorm, worden actuele vraagstukken uit onze hedendaagse samenleving behandeld. Richard Dearing heeft de prachtige albumcover gemaakt. "The Magical Mystery Machine - Chapter 2" verschijnt opvallend genoeg bij het Nederlandse GlassVille Records. De vaak tot indrukwekkende klankkathedralen opgebouwde muziek laat nauwelijks een millimeter van het geluidsspectrum onbenut en doet nog steeds denken aan Muse, maar ook het vroegere werk van Frost* springt in gedachten. PreHistoric Animals heeft wel het vermogen beklijvende zang-, gitaar- en synthesizermelodieën te schrijven, die de aandacht zeker vasthouden. De ritmesectie weet daar maatsoorten bij te bedenken die voor een leek vaak nauwelijks te tellen zijn.
Websites:
https://prehistoricanimalsmusic.com/
FACEBOOK
BANDCAMP
September
Moon Letters – “Thank You From The Future” (eigen beheer, 2022)
In 2019 lieten we u kennismaken met Moon Letters. Deze band uit Seattle debuteerde toen met “Until They Feel The Sun”. We hoorden een mooie balans tussen sfeervol en stevig, waarbij we referenties uiteenlopend van Riversea tot Uriah Heep aanhaalden. Begin augustus verscheen opvolger “Thank You From The Future”. Wat hieraan opvalt is de frisheid en de gedrevenheid die de band uitstraalt in songmateriaal dat duidelijk geworteld is in de hoogtijdagen van de symfonische rock (jawel, de jaren zeventig), maar absoluut niet gedateerd klinkt. De referentie die op dit “Thank You From The Future” meerdere keren in onze gedachten springt, is die aan Echolyn. De bands hebben gemeen dat de muzikanten stuk voor stuk een ver bovengemiddelde instrumentbeheersing hebben, dat er een bepaalde geladenheid in de vaak meerstemmige zang zit en dat er een voortdurende, enthousiasmerende energie in de muziek zit. De composities hebben daarbij allerlei vernuftige wendingen die je als luisteraar constant bij de les houden.
Websites:
https://www.moonletters.com/
FACEBOOK
BANDCAMP
Oktober
ARTIEST VAN DE MAAND: IAN NEAL
Tot voor kort hadden we nog nooit muziek gehoord van Ian Neal en dat terwijl hij sinds 2005 al 4 albums heeft uitgebracht, waarop hij alle instrumenten (echt dan wel virtueel) zelf bespeelt. In de laatste uitzending van september lieten we het meest recente werk van hem horen, maar deze hele maand oktober zullen we dieper duiken in zijn oeuvre. Dit alles onder het motto 'beter te laat ontdekt dan nooit gehoord!'. Zijn eerste twee albums, “All In The Golden Afternoon...” (origineel uit 2005, in 2011 in geremixte vorm heruitgebracht) en “Out Of The Woods” (2011) zijn prachtige voorbeelden van Britse pastorale symfonische rock volgens de school van Anthony Phillips en Genesis. Opvallend is daarbij dat Neal op beide albums geïnspireerd is door poëzie van o.a. A.E. Housman en het literaire werk van Lewis Carroll. Neal verwerkt ze ook in zijn composities; het debuut “All In The Gold Afternoon...” handelt zelfs helemaal over Lewis Carroll en de warme zomers waarin deze zijn bekendste werk “Alice In Wonderland” schreef. Na deze twee pastorale albums gooide Neal het over een iets andere boeg: het album “Astro” (2013) heeft een spacy en filmisch karakter en laat Neal ook als zanger horen. Het resultaat maakt niet meteen indruk, maar spreidt zich uiteindelijk wel als een warme deken over je heen. Het helpt daarbij dat de productie prachtig helder is. In juli verscheen zijn vierde album "Barkston Ash" en het is na het uitstapje met "Astro" weer een terugkeer naar een klankwereld, beïnvloed door Genesis, Steve Hackett, Yes en Camel (en soms een beetje Pink Floyd). Daarnaast horen we ook het pastorale karakter van klassieke composities van bijvoorbeeld Vaughan Williams en Holst terug. Uit eigen ervaring weten we dat deze muziek het prima doet terwijl je over de Wild Atlantic Way rijdt aan de Ierse westkust:-). Maar al die invloeden verwerkt Neal op geheel eigen wijze, waardoor het resultaat niet als een pastiche overkomt, maar simpelweg een genot is om naar te luisteren.
Discography:
96 Bells ~ (for Elizabethans) (2022)
Barkston Ash (2022)
Astro (2013)
Out Of The Woods (2011)
All In The Golden Afternoon... (2005 - remix 2011)
Websites:
FACEBOOK
BANDCAMP
November
SOLSTICE - Light Up (Giant Electric Pea, 2022)
Twee jaar geleden verraste Solstice ons met het album “Sia”. Daarop werd de toen kersverse zangeres Jess Holland geïntroduceerd, die de Britse band duidelijk een nieuwe impuls gaf. Een trouwe schare fans, de Guardians, zorgde er mede voor dat op eigen voorwaarden aan een opvolger gewerkt kon worden. Begin deze maand is het spiksplinternieuwe album “Light Up” ten doop gehouden op het door Solstice zelf georganiseerde Light Up Festival in Milton Keynes. We kregen al vroeg de gelegenheid om de plaat te beluisteren en zijn zó enthousiast dat we vinden dat het ons Album van de Maand-predicaat verdient! Het album telt 6 nummers en is volgens oud recept opgedeeld in twee kanten. De muziek van Solstice blijft nog steeds een mooie samensmelting van stijlen en bandleider Andy Glass weet naadloos prog, folkrock, funk en nog meer aanverwante stijlen tot een eigen uniek geluid te versmelten. De hoes van “Light Up” is gemaakt door Shaun Blake, die ook een nieuw logo ontwierp. Het ontwerp is geïnspireerd op een gedicht van Oz Hardwick en is er werkelijk eentje om in te lijsten. Daar waar de eerste drie nummers stilistisch aansluiten op “Sia”, is er vanaf het vierde nummer “Run” een omslag naar een meer melancholisch geluid. De zang van Jess Holland zweeft hier boven het weemoedige vioolspel van Jenny Newman. Je voelt de dreiging hangen, wat uitmondt in een fantastisch episch einde. Holland heeft duidelijk meer tijd gehad dan destijds bij de “Sia”-sessies, om haar vocalen op te bouwen in de vorm van veel meerlagige zangpartijen. Het basspel van Robin Phillips is bijna hypnotiserend en natuurlijk is er altijd weer het magistrale gitaarwerk van Andy Glass. Maar naast dat is het vioolspel van Jenny Newman een zeer belangrijk ingrediënt in de muziek van Solstice. Zo ook in “Mount Ephraim”, dat onder de vroegere titel “Siren Song” al eerder was vrijgegeven. De slotsectie van dit nummer laat de groep in de meest proggy modus horen, met een heerlijke toetsensolo van Steven McDaniel. Deze is de laatste jaren ook steeds beter gaan spelen en zijn spel heeft een prominentere rol binnen het bandgeluid ingenomen. Vooral zijn orgel- en Fender Rhodes pianospel vloeien heel speels door de nummers heen. Naast bassist Robin Phillips maakt Pete Hemsley de ritmetandem compleet met zijn speelse drumstijl. Een van de eerste nummers waar de band aan werkte was “Bulbul Tarang”, geïnspireerd op dit exotisch instrument. Het vormt de epische afsluiter van de plaat en mondt uit in mooie samenzang tussen Jess en Azure's Chris Sampson, maar natuurlijk volgt er dan nog een echte uitsmijter in de vorm van wederom een magistrale gitaarsolo van Glass. Deze heeft al laten doorschemeren dat er zeker nóg een album gaat komen om de trilogie af te maken. Solstice zal op 8 april 2023 de hoofdact van de zaterdag zijn tijdens het Progdreams festival in Zoetermeer. Dat mag je zeker niet missen.
Websites:
SOLSTICE
FACEBOOK
BANDCAMP
Hij zat er al een tijd aan te komen, het nieuwe solo-album van Dave Bainbridge. Mochten we begin vorig jaar al een geweldig album van Lifesigns, waarop Bainbridge de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, verwelkomen, “To The Far Away” steekt dat album zeker naar de kroon. We konden er dan ook niet omheen deze plaat tot Album van de Maand januari te verkiezen. De officiële releasedatum was 16 december, wat “To The Far Away” kansloos maakt voor de 2021-eindlijsten. Wij nemen hem daarom natuurlijk straks in de 2022-eindlijsten mee. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: op dit album verzamelt Bainbridge al het goede uit zijn glansrijke carrière op één plaat. Naast hemzelf droegen mede-Iona-oudgedienden Troy Donockley en Martin Nolan bij en ook Frank van Essen is weer van de partij. Deze uit Collendoorn (gemeente Hardenberg) afkomstige drummer/violist trekt hier toch wel alles uit de kast, tot aan dubbele bassdrums toe. De leadzang wordt wederom verzorgd door Sally Minnear, alsmede door Iain Hornal, die we ook kennen van Jeff Lynne’s ELO. Beide stemmen 'blenden' heel mooi samen. “To The Far Away” is een zeer persoonlijk album, geïnspireerd door de negen maanden die Bainbridge gescheiden moest leven van zijn in de VS woonachtige verloofde. Het paar zou in 2021in het huwelijk treden, maar enkele dagen voor de geplande datum bleek Bainbridge de VS niet meer in te mogen vanwege aangescherpte Covid 19-regels. De plaat begint vrij traditioneel met “Sea Gazer”, voorzien van de bekende Keltische klanken die we gewend waren van Iona. We worden al vrij snel getrakteerd op een van de hoogtepunten van de plaat met “Girl And The Magical Sky”. Hier wordt de overtreffende trap-werkwijze zeer effectief toegepast: het nummer bouwt gestaag naar een climax, waarbij er een steeds hogere laag wordt toegevoegd, wat je op het puntje van je stoel houdt; de solo’s vliegen je daarbij om de oren. Natuurlijk ‘duelleert’ in een van de instrumentals Bainbridge's gitaar ook weer met Donockley's 'whistles' en 'pipes'; een voorbeeld dat aangeeft hoe de gasten genoeg podiumruimte krijgen op wat toch te boek staat als solo-album van Bainbridge. Zo ook op het spontaan ontstane “Infinitude (Region of the Stars)” met heerlijk vioolspel van Van Essen. Hoewel de plaat dik over de 70 minuten klokt, vliegen deze voorbij. En dan is er ook nog een evenlange tweede schijf vol outtakes en alternatieve versies! We zullen dan ook veel van de plaat laten horen deze maand. 
Isobar is een relatief nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de progressieve rockformatie Metaphor uit de Bay Area. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner kregen op het in augustus 2020 verschenen titelloze debuut hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow). Tevens kregen ze in enkele nummers assistentie van een viertal blazers. De in december 2021 verschenen opvolger "Isobar II" is met dezelfde bezetting en gasten opgenomen, met uitzondering van de blazers, waarvan alleen saxofonist Ben Boherquez en trompettist Evan Weiss nog over zijn. Laatstgenoemden zijn daarbij nog in slechts drie van de elf nummers actief. Toch heeft dit de sound van Isobar niet wezenlijk gewijzigd. Nog steeds horen we een zowel melodieuze als complexe vorm van instrumentale symfonische rock met veel aandacht voor ingenieus toetsenwerk. Wel is er wat meer ruimte voor de gitaarpartijen vergeleken met het debuut. Hoewel het groepsgeluid duidelijk in het nu staat, zijn ook wel degelijk hints naar het progressieve rockverleden te leggen, waarbij ook af en toe Gentle Giant-achtige capriolen te horen zijn. Met de toekenning van de titel Album van de Maand aan "Isobar II" willen we in februari de liefhebbers van instrumentale progressieve muziek extra verwennen. 
Xymphonia
is sponsored by: