Januari

Wyatt, Frank & Friends - "Zeitgeist" (eigen beheer, 2019)

Zo'n vijf jaar geleden wilde Frank Wyatt een soort Happy The Man-reünie op poten zetten in de vorm van nieuwe muziek gemaakt door zijn oude vrienden. Aanvankelijk zou dit onder de vlag van Pedal Giant Animals geschieden, maar door omstandigheden, zoals Wyatts slechte gezondheid en computerproblemen, werd het voor hem steeds logischer om er een soloproject van te maken. Die omstandigheden leidden er ook toe dat het tot november 2019 duurde voordat "Zeitgeist", zoals het album uiteindelijk is gaan heten, het daglicht zag. Uiteraard horen hierop veel van de kenmerken die de muziek van Happy The Man, Oblivion Sun en Pedal Giant Animals zo uniek maakte. Dat geldt uiteraard voor het titelnummer, waarin Wyatt met Stan Whitaker en Kit Watkins herenigd wordt. Maar ook de ietwat jazzrockende "Twelve Jumps" met "Crafty Hands"-drummer Ron Riddle roept goede herinneringen op. Naast genoemde musici duiken ook andere voormalige HTM- en Oblivion Sun-leden op, zoals de eerste zanger Cliff Fortney, de laatste toetsenman David Rosenthal, en drummers Chris Mack en Joe Bergami. Toch is "Zeitgeist" wel degelijk een Frank Wyatt-CD geworden. Hij was namelijk al tijden bezig een klassieke compositie te schrijven. Gedurende het project voelde het logisch voor hem deze compositie toe te voegen. Het vierdelige "Perelandra", geïnspireerd op C.S. Lewis' "Space Trilogy" is een gedurfde onderneming, waarop Wyatt gesamplede instrumenten via zijn keyboards tot leven brengt. Voldoende redenen om dit in eigen beheer uitgebrachte "Zeitgeist" tot Album van de maand januari te bombarderen.
Website: Frank Wyatt Music

Februari

Magnum – "The Serpent Rings" (SPV / Steamhammer, 2020)

Het werd wel eens tijd om de band Magnum in de spotlight te zetten en dat kun je natuurlijk het beste doen door het spiksplinternieuwe, volwassen 21ste Magnum-werkstuk Album van de Maand te maken.

“The Serpent Rings” is het 21ste studioalbum van de Engelse band Magnum en alweer het tiende album voor SPV. De kern van Magnum, opgericht in 1972, wordt gevormd door Tony Clarkin en Bob Catley. Clarkin schrijft alle nummers, zorgt voor de productie en de mix en is tevens de gitarist van de band. Dat is niet veranderd sinds het debuut, "Kingdom Of Madness” uit 1978. Ook zanger Bob Catley is er al vanaf de oprichting bij. De sound van Magnum is op het halverwege januari verschenen album "The Serpent Rings" nog altijd uit duizenden herkenbaar: het tapijt van keyboards en gitaar waarover Catley zijn karakteristieke zangpartijen uitstrooit. Catley klinkt iets heser dan vroeger, maar is nog altijd prima bij stem. Clarkin staat daarbij in zijn songs zoals altijd garant voor veel gevoel voor melodie en schrijft veelal meezingbare refreinen. Inmiddels is na 20 jaar trouwe dienst bassist Al Barrow vertrokken en vervangen door Pink Cream-bassist Dennis Ward. Geen onbekende voor de band: hij speelde ook de baspartijen op het in 2008 verschenen soloalbum “Immortal” van Bob Catley.

Het gaat er op “The Serpent Rings” iets harder toe dan op de voorgaande albums. De orkestraties zijn daarbij overigens niet van de lucht en toetsenist Rick Benton laat zich hierbij zeker niet onbetuigd. Zonder veel te soleren is zijn geluid toch een van de dragende factoren voor het bandgeluid. Tekstueel is er aandacht voor hebzucht, het vernietigen van onze planeet en zelfverklaarde redders van de mensheid. De Tolkien-achtige hoes, prima passend bij het filmische karakter van veel van de nummers, is wederom gecreëerd door Rodney Matthews. Zoals gewoonlijk zijn er verwijzingen te ontwaren naar eerdere Magnum-albumhoezen, waaronder die van “On A Storyteller's Night”. Het begrip 'progressieve en symfonische rockmuziek' krijgt in ons radioprogramma Xymphonia een brede invulling – en daar hoort aandacht voor een band als Magnum zeker bij. Toegegeven: houden van een pompend rockgeluid en van de karakteristieke zangstem van Bob Catley is wel een pre.

Magnum is op 5 april te aanschouwen in De Pul in Uden.
Website: Magnum

March

Spiral Orchestra – "Atlas Ark" (eigen beheer, 2019)

Het Zwitserse Spiral Orchestra debuteerde afgelopen zomer met “Atlas Ark”. Dit is een instrumentaal sci-fi-conceptalbum over het moment waarop de mensheid de aarde moet verlaten en aan boord gaat van gigantische ruimteschepen, waarvan de Atlas Ark de eerste is. Dit niet geheel originele verhaal is op zich niet zo belangrijk, behalve dan dat het als kapstok heeft gediend voor de muzikale fantasie van gitarist/componist/producer Thomas Chaillan. Die heeft zich daarbij uitbundig laten gaan, waarbij de muziek moest passen bij het grote epische verhaal dat word neergezet. En dat is Chaillan ook zeker gelukt, want Spiral Orchestra biedt met “Atlas Ark” symfonische rock pur sang. Het grote orkestrale gebaar wordt niet geschuwd, waarbij de grandeur van de klassieke filmsoundtracks van John Williams of Jerry Goldsmith nooit ver weg is. Die sound wordt gecombineerd met melodieuze, maar ook bij vlagen virtuoze symfonische rock. Soms zijn er wat lichte jazzrock-elementen te horen, waardoor we soms een beetje aan Isildurs Bane op z'n meest toegankelijk moeten denken. Die link wordt versterkt door het feit dat er in totaal ruim 20 muzikanten actief zijn op dit album, met naast de standaard-rockbezetting de nodige klassieke strijkers en blazers. Maar wat bij beluistering met name opvalt is hoe ontzettend sterk de composities van Thomas Chaillan in elkaar zitten. Samen met de welluidende productie maakt dat “Atlas Ark” een album is dat een waar genot is om naar te luisteren. Tot nu toe is Spiral Orchestra nog redelijk onopgemerkt gebleven binnen de progrockscene maar we hopen dat we met het toekennen van het predicaat Album Van De Maand daar een klein beetje verandering in kunnen brengen.
Websites: Spiral Orchestra
Bandcamp
Facebook