March
Jennings, Ross - “A Shadow Of My Future Self” (Blacklake Records, 2021)
Ross Jennings kennen we als leadzanger van Haken, waarmee hij zes albums uitbracht, maar ook van het veel minder bekende Novena. Een solo-album verscheen er tot voor kort niet van zijn hand, maar zoals bij vele collega's vond hij inspiratie in lockdowntijden, meteen al tijdens de eerste maanden van de corona-epidemie. Relationele problemen in zijn directe omgeving vormden tevens een bron voor tekstuele inspiratie. In juli 2021 verscheen, voor promotiedoeleinden, al “Acoustic Shadows”, met zoals de titel al aangeeft gestripte uitvoeringen van de songs die uiteindelijk november vorig jaar in 'full blown'-versie op “A Shadow Of My Future Self” werden uitgebracht. Alhoewel meteen herkenbaar door Jennings' stem, is de muziek op dit solo-debuut minder technisch georiënteerd dan die van Haken. Enkele stukken met een stevige rockdrive zou je nog kunnen omschrijven als 'Haken-light', maar ook voor een rechttoe-rechtaan AOR-kraker met een heuse oorwurm als refrein draait Jennings zijn hand niet om, evenals voor meer akoestisch getoonzet materiaal. De Britse zanger bewijst tevens een uitstekend gitarist te zijn en deed daarnaast een beroep op toetsenist Vikram Shankar en bassist Nathan Navarro. Die laatste leerde Jennings kennen tijdens een tournee met Devin Townsend, eind 2019. Achter de drums vinden we Simen Sandnes, die ooit inviel bij VOLA en ook drumtechnicus was voor Haken. Opvallend is dat Jennings soms een blazersensemble inzet, iets wat hij zeer waarschijnlijk bij het door hem bewonderde Big Big Train heeft afgekeken. Als bonustrack fungeert een cover van de grote hit “Be The One” van Dua Lipa, in een meer rockende versie dan het origineel. “A Shadow Of My Future Self” is een heel eclectisch werk geworden van een uur en bijna twintig minuten waarin heel wat stijlen aan bod komen en een schril contrast vormt met Haken en het al even schitterende Novena. Waarschuwing: dit is geen plaat voor de metalfans die niets anders wil horen dan zijn favoriete muziekstijl, maar wel een juweeltje voor wie open staat voor classic rock, progrock en kwalitatief hoogstaande pop uit de jaren 80 en 90.
Websites:
Ross Jennings Website
FACEBOOK
April
Tangerine Dream - “Raum” (Kscope / Eastgate, 2022)
Tangerine Dream draait al sinds 1967 mee in de muziekwereld. De Duitse formatie begon als een avantgardistische variant op een psychedelische rockband, maar liet onder leiding van oerlid Edgar Froese al gauw de geijkte rockpaden achter zich. De muziekstukken lieten zich voortaan het beste omschrijven als klanklandschappen. De sound werd al snel elektronischer van aard en met het album “Phaedra” kwam in 1974 met name in het Verenigd Koninkrijk de grote doorbraak. Hiermee was Tangerine Dream een van de grondleggers van de jarenlang invloedrijk gebleken elektronische muziekstijl die Berliner Schule werd gedoopt. Maar Froese en consorten bleven zich alsmaar verder ontwikkelen, daarbij gebruik makend van de modernste instrumenten. Het leverde grote successen in de Verenigde Staten op, vooral ook op het gebied van filmmuziek. Muzikanten kwamen en gingen maar de constante factor was aldoor muzikaal visionair Edgar Froese. Met diens overlijden leek in 2015 het doek gevallen voor Tangerine Dream, maar het werd al snel duidelijk dat het zijn uitdrukkelijk wens was dat de band door zou blijven gaan met aan het roer Thorsten Quaeschning. Sinds Froeses verscheiden zijn al de nodige uitgaven verschenen, waaronder het studio-album “Quantum Gate” in 2017, dat eind februari werd opgevolgd door “Raum”. Opvallend is dat voor beide albums nog gebruik is gemaakt van materiaal waaraan Froese nog heeft meegewerkt. Voor de liefhebbers is fijn om te weten dat de muzikale koers niet drastisch is gewijzigd, met dien verstande dat er nu duidelijk weer meer inspiratie is gehaald uit het klassieke jarenzeventiggeluid van de band, maar dan wel met een modern tintje. Daar waar vanaf de jaren 90 op niet al te succesvolle wijze saxofoon opdook in de muziek, keert Quaeschning terug naar de klassieke TD-sound met prachtig gebruik van sequencers en moderne analoge synths. De elektrische viool van Hoshiko Yamane is daarbij een verrijking die wat ons betreft duidelijk beter past binnen dit raamwerk dan daarvoor de sax. "Raum" is daarmee een boeiende muzikale luisterervaring, waarop het heerlijk wegzweven is.
Websites:
Tangerine Dream Website
FACEBOOK
April
Viriditas - “Green Mars” (eigen beheer, 2021)
Dat Viriditas in 2018 debuteerde met het conceptalbum “Red Mars”, is destijds grandioos aan onze aandacht ontsnapt. Met de opvolger “Green Mars” speelt het Britse septet zich dusdanig in de kijker dat ons dat moeilijk kon ontgaan. Gelukkig maar! De band rond songwriter/bassist Mike Bridge weet ons een machtige 'full length' dubbel-CD lang geboeid te houden met avontuurlijke en spannende progsongs van tussen de 5 en 13 minuten lengte. Het album verscheen al ergens eind vorig jaar, maar verdient meer aandacht dan het tot nu toe gehad heeft. Er is best veel tekst: in de songs komen diverse karakters uit het gelijknamige boek van Kim Stanley Robinson tot leven. Aan de oppervlakte science fiction, maar eigenlijk meer handelend over allerlei verlangens, zelfontwikkeling en aspecten van menselijke eigenschappen. Muzikaal wordt er geput uit decennia progressieve rock, gebracht met fris enthousiasme en aanstekelijk zelfvertrouwen. Wij moesten daarbij meermaals denken aan de spirit die Sky Architect in de uitvoering legt. Ook de leden van Viriditas hebben duidelijk een doorwrochte muzikale opleiding genoten en de stem van leadzanger Mike Waters doet ons zelfs een beetje denken aan die van Sky Architect-zanger Tom Luchies. Tussen de 17 nummers zijn er niet heel veel met lange solo's, maar dat neemt niet weg dat er vaak te genieten is van de capaciteiten van o.a. de gitaristen Tom Williams en David Stanton en toetsenist Julie Kvaerndrup. Die laatste geeft samen met Hannah Bridge trouwens vocaal evenwicht aan Waters. “Green Mars” is een enerverend werkstuk waar je wel even wat tijd aan kwijt bent om te doorgronden! En Mike Bridge heeft voor zijn eigen instrument, de basgitaar ook gave prominente plekken ingeruimd.
Websites:
Viriditas Website
FACEBOOK
Hij zat er al een tijd aan te komen, het nieuwe solo-album van Dave Bainbridge. Mochten we begin vorig jaar al een geweldig album van Lifesigns, waarop Bainbridge de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt, verwelkomen, “To The Far Away” steekt dat album zeker naar de kroon. We konden er dan ook niet omheen deze plaat tot Album van de Maand januari te verkiezen. De officiële releasedatum was 16 december, wat “To The Far Away” kansloos maakt voor de 2021-eindlijsten. Wij nemen hem daarom natuurlijk straks in de 2022-eindlijsten mee. Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: op dit album verzamelt Bainbridge al het goede uit zijn glansrijke carrière op één plaat. Naast hemzelf droegen mede-Iona-oudgedienden Troy Donockley en Martin Nolan bij en ook Frank van Essen is weer van de partij. Deze uit Collendoorn (gemeente Hardenberg) afkomstige drummer/violist trekt hier toch wel alles uit de kast, tot aan dubbele bassdrums toe. De leadzang wordt wederom verzorgd door Sally Minnear, alsmede door Iain Hornal, die we ook kennen van Jeff Lynne’s ELO. Beide stemmen 'blenden' heel mooi samen. “To The Far Away” is een zeer persoonlijk album, geïnspireerd door de negen maanden die Bainbridge gescheiden moest leven van zijn in de VS woonachtige verloofde. Het paar zou in 2021in het huwelijk treden, maar enkele dagen voor de geplande datum bleek Bainbridge de VS niet meer in te mogen vanwege aangescherpte Covid 19-regels. De plaat begint vrij traditioneel met “Sea Gazer”, voorzien van de bekende Keltische klanken die we gewend waren van Iona. We worden al vrij snel getrakteerd op een van de hoogtepunten van de plaat met “Girl And The Magical Sky”. Hier wordt de overtreffende trap-werkwijze zeer effectief toegepast: het nummer bouwt gestaag naar een climax, waarbij er een steeds hogere laag wordt toegevoegd, wat je op het puntje van je stoel houdt; de solo’s vliegen je daarbij om de oren. Natuurlijk ‘duelleert’ in een van de instrumentals Bainbridge's gitaar ook weer met Donockley's 'whistles' en 'pipes'; een voorbeeld dat aangeeft hoe de gasten genoeg podiumruimte krijgen op wat toch te boek staat als solo-album van Bainbridge. Zo ook op het spontaan ontstane “Infinitude (Region of the Stars)” met heerlijk vioolspel van Van Essen. Hoewel de plaat dik over de 70 minuten klokt, vliegen deze voorbij. En dan is er ook nog een evenlange tweede schijf vol outtakes en alternatieve versies! We zullen dan ook veel van de plaat laten horen deze maand. 
Isobar is een relatief nieuwe band uit San José, Californië, die bestaat uit drie ex-leden van de progressieve rockformatie Metaphor uit de Bay Area. Tussen 1999 en 2018 maakte Metaphor vier albums met zanger John Mabry. Diens vertrek zette niet alleen een koerswijziging in naar instrumentale muziek, maar dus ook een bandnaamverandering. Bassist Jim Anderson, gitarist Malcolm Smith en toetsenist Marc Spooner kregen op het in augustus 2020 verschenen titelloze debuut hulp van niemand minder dan drummer Mattias Olsson (bekend van o.a. Änglagård en White Willow). Tevens kregen ze in enkele nummers assistentie van een viertal blazers. De in december 2021 verschenen opvolger "Isobar II" is met dezelfde bezetting en gasten opgenomen, met uitzondering van de blazers, waarvan alleen saxofonist Ben Boherquez en trompettist Evan Weiss nog over zijn. Laatstgenoemden zijn daarbij nog in slechts drie van de elf nummers actief. Toch heeft dit de sound van Isobar niet wezenlijk gewijzigd. Nog steeds horen we een zowel melodieuze als complexe vorm van instrumentale symfonische rock met veel aandacht voor ingenieus toetsenwerk. Wel is er wat meer ruimte voor de gitaarpartijen vergeleken met het debuut. Hoewel het groepsgeluid duidelijk in het nu staat, zijn ook wel degelijk hints naar het progressieve rockverleden te leggen, waarbij ook af en toe Gentle Giant-achtige capriolen te horen zijn. Met de toekenning van de titel Album van de Maand aan "Isobar II" willen we in februari de liefhebbers van instrumentale progressieve muziek extra verwennen. 
Xymphonia
is sponsored by: