Januari

Tiger Moth Tales - The Depths Of Winter (White Knight Records, 2017)

De eerste maand van 2018 is de maand van Peter Jones a.k.a. Tiger Moth Tales. Zo treedt hij op 26 januari samen met Red Bazar op in De Boerderij in Zoetermeer. Bijna net zo belangrijk is het feit dat zijn eind vorig jaar verschenen “The Depths Of Winter” Xymphonia's Album van de Maand is. Dit werkstuk is duidelijk geïnspireerd op de kerst- en winterperiode. Daar waar zijn eerste twee albums, “Cocoon” en “Storytellers”, een grote mate van speelsheid in zich hadden, is “The Depths Of Winter” wat serieuzer. “Exposure” handelt bijvoorbeeld over de barre omstandigheden gedurende de winter aan het front in de Eerste Wereldoorlog. “Winter Maker”, met als solist gitarist Luke Machin (The Tangent, Maschine), handelt over mensen die de winter moeten zien te overleven in de barre poolstreek. Het is overigens niet allemaal kommer en kwel op dit album, want het instrumentale “Sleigh Ride”brengt geheid een glimlach te weeg, al was het maar omdat je je gaat bedenken op welk album van Steve Hackett dit nummer eigenlijk zou horen. Muzikaal is er gelukkig weinig veranderd: Genesis is nog steeds niet ver weg zonder overigens dat het een regelrechte pastiche word. Doordat op een tweetal tracks een kleine brassband meespeelt, moeten we natuurlijk ook wel een beetje aan Big Big Train denken. Met “The Depths Of Winter” heeft Tiger Moth Tales een album afgeleverd dat als een warme deken om je heen valt; een muzikaal hartverwarmend geheel in deze donkere dagen.
Website: Tiger Moth Tales

Februari

Hangover Paradise - Out Of Sight (Eigen beheer, 2017)

Voor het Album van de Maand februari hebben we gekozen voor het tweede album van een band die wat ons betreft wat te weinig aandacht krijgt. En dat terwijl Hangover Paradise, want daar hebben we het over, zulke verzorgde symfonische rock maakt, die bijvoorbeeld iedere Kayak-liefhebber gehoord zou moeten hebben. Vier naar na "Mirrors" komt de Drentse band rond de tweelingbroers Henk en Peter Zwerus met de opvolger "Out Of Sight". Naast dit door de wol geverfde veteranenduo, dat al sinds de vroege jaren tachtig op allerlei manieren in de (semi-)professionele muziekwereld actief is geweest, is alleen de niet minder ervaren bassist Cynthio Ooms overgebleven van de "Mirrors"- bezetting. De band is sindsdien al twee keer van gitarist en drummer gewisseld en heeft in de hiervoor met een Pink Floyd-coverband actieve Henk Brugge een nieuwe zanger gevonden. Voor de muzikale kwaliteit maakt dit alles niet uit: opnieuw is met producer Dick Kemper (de ex-Vandenberg-bassist) een bijzonder verzorgd album opgenomen, vol tot in de puntjes uitgewerkte symfonische rocksongs. De vergelijking met het al aangehaalde Kayak dringt zich weer op, maar ook Egdon Heath is door het volle dubbele keyboardgeluid een referentie. De songs zijn sfeervol en toegankelijk, maar bieden ook genoeg spanning door tempo- en sfeerwisselingen en fraaie gitaar- en toetsensolo's. Bovendien spreekt uit de knappe teksten regelmatig een sterke maatschappelijke betrokkenheid. De fraaie hoes, wederom van de hand van magisch-realistisch kunstenaar Karssien Ooms (broer van?) maakt het helemaal af. In de lente zijn een aantal optredens gepland in het noorden van het land; we hopen dat de heren ook weer eens wat zuidelijker komen.
Website: Hangover Paradise

Maart

Servants Of Science - The Swan Song (ServantRecords (= eigen beheer), 2017)

Voor het Album van de Maand maart hebben we met "The Swan Song", het debuut van de Engelse formatie Servants Of Science, weer eens voor een eigen beheer-productie gekozen. In onze visie kunnen bands die in dit circuit opereren de aandacht het beste gebruiken. De volle Mellotronklanken waarmee opener "Another Day" begint, zouden kunnen suggereren dat Servants Of Science een volbloed symfonische rockband is. Nadere beluistering leert echter dat de groep tevens beïnvloed is door progressieve New Wave-acts als The Chameleons, Clan Of Xymox en Sad Lovers & Giants, getuige het voor die acts typische gebruik van uitwaaierende gitaren en melancholieke zang. Deze interessante mengeling wordt nog verder doorgevoerd in "Peripheral", dat meer naar Postrock neigt, en "Tedium Infinitum", waarin ook een synthipopsound te ontdekken valt. Meest progressieve stuk is het afsluitende "Burning In The Cold", waarin zelfs een Floydeske gitaarclimax zit. Kortom, het Album van de Maand maart belooft voor de nodige afwisseling te zorgen.
Website: Servants Of Science

April

Riccardo Romano Land - B612 (MaRaCash Records, 2017)

In Maart besteedden we voor het eerst aandacht aan het eerste solo album van RanstRane-toetsenist Riccardo Romano. We hebben de laatste jaren diverse malen muziek gedraaid van de bijzondere conceptalbums van de Italiaanse groep RanestRane, die steeds gebaseerd waren op een beroemde film (in mei verschijnt het derde deel in de “A Space Odyssey”-cyclus). Oók dit album is weer een concept-album: een rockopera zelfs, getiteld "B612", gebaseerd op het bekende boek The Little Prince van Antoine De Saint-Exupéry. En zoals dat hoort bij een rockopera zijn er de nodige muzikale en vocale gasten te horen. Het mag nauwelijks een verrassing heten dat we daar ook de beide Marillion-Steves weer bij vinden, alsmede Rothery's dochter Jennifer, tweede SRB-gitarist Dave Foster en SRB-zanger Martin Jakubski. De groep heeft een warme band met Marillion. Dat laatste is niet zo gek, want RanestRane-toetsenist Riccardo Romano spéélt zelf ook in de Steve Rothery Band. Verrassende gast is verder bassist Lorenzo Feliciati, wiens eigen solo-albums eerder ook al de weg naar Xymphonia hadden gevonden. Ook Romano's RanestRane-collega's zijn op veel tracks te horen. Muzikaal zijn de verschillen dan ook niet levensgroot: warmbloedige melodieuze symfonische rock, met duidelijk invloeden van Marillion (denk eerder aan de sound van "Season's End" dan het huidige bandgeluid van de Britten), aldoor bijzonder meeslepend gebracht. Zelf maakt Romano muzikale vergelijkingen met Marillions "Brave", Peter Gabriels "Ovo" en Lloyd Webbers "Jesus Christ Superstar". De diverse vocalisten (die ieder een rol spelen) zorgt voor de nodige afwisseling en naast Romano's warme, maar ook weer niet te overdadige toetsenarrangementen zijn de gitaarsolo's niet te versmaden. Daarbij valt op dat die van Luca Grimieri (die de meeste gitaarpartijen speelt) even gloedvol klinken als die van Rothery. Tot slot een pluim voor de zang van Romano zelf: hij vervult de meeste vocale rollen zelf en heeft een prettige, je emotioneel inpakkende stem. Op zijn website verkoopt Romano ook een bijzondere deluxe-editie met bonus-CD en fraai groot boekwerk: het is zeker de moeite waard om juist deze editie van dit bijzondere album aan te schaffen.
Website: Riccardo Romano Land

Mei

Frequency Drift - Letters To Maro (Gentle Art Of Music / Soul Food, 2018)

'Cinematic music', dat is de duiding die het Duitse Frequency Drift aan de eigen muziek geeft, als een soort ondertitel bij de bandnaam als je naar de bandwebsite www.frequencydrift.com surft. Daarmee geeft het gezelschap meteen al aan een ambitie te hebben een ervaring aan te bieden die meerdere zintuigen beroert. Misschien wordt je dat met de paplepel toegediend als je uit Bayreuth komt, waar het eigen theater van opera-componist Richard Wagner staat. Opera: bij uitstek een multi-mediaal genre. Meteen al de eerste twee albums, uit 2008 en 2010, zijn bijzonder in hun uitwerking, daar de verhaallijn in fraai gestileerde stripvorm in de boekjes was uitgebeeld. Waar die albums, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Op het in april 2018 verschenen "Letters To Maro" is het albumverhaal opnieuw geïllustreerd in het boekwerkje, zij het nu met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. De compositorische spil wordt gevormd door mede-oprichter Andreas Hack (diverse toetsen- en snaarinstrumenten) en de wat later aangehaakte Nerissa Schwarz (harp, Mellotron, synthesizers). Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Ze heeft een aantrekkelijke stem met een donkere gloed, die het goed doet in melodieuze, toegankelijke songs, maar die ook zeer goed gedijt in intrigerend gezingzegde stukken. Bovendien leent haar stem zich fantastisch voor het opzetten van een vocale kathedraal van meerdere lagen. Daaronder fungeert dan vaak een breed uitwaaierend toetsentapijt, waar steeds weer Schwarz' heldere harptokkels doorheen prikken. Klein gehouden momenten zijn er evenzeer. Progrock is een label dat je nauwelijks op de muziek kunt plakken, maar progressieve pop is het zeker, met soms het statige van This Mortal Coil of Dead Can Dance, maar met soms ook trekjes van de toegankelijker gothpopsongs van The Cure. Bovendien kunnen we ons voorstellen dat liefhebbers van de ook vaak 'cinematische' muziek van Massive Attack t.t.v. "Mezzanine" (zonder de dance-referenties), of recenter, de meer elektronisch vormgegeven, even dramatische als pakkende pop van London Grammar, het nodige van hun gading vinden bij dit gelaagde en gevarieerde werkstuk.
Website: Frequency Drift

June

Subsignal - La Muerta (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2018)

Xymphonia's Album van de Maand juni is Duits met een Nederlands trekje. We kozen namelijk voor "La Muerta", het vijfde studio-album van Subsignal. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief en dit album kon wel eens een doorbraak naar een wat groter publiek betekenen. Menses bepaalt met zijn kraakheldere zang voor een belangrijk deel het geluid in Subsignal, wat mede het gevolg is van de door hemzelf meerstemmig ingekleurde koortjes. Drummer Dirk Brand en bassist Ralf Schwager leggen een zeer solide basis, waarover Steffen en de nieuwe toetsenist Markus Maichel naar hartenlust hun gang kunnen gaan. De fraaie songs komen extra tot hun recht door de geweldige productie. Deze is in handen van Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) die hier uitstekend werk hebben geleverd. De plaat klinkt lekker vol en super helder. Daarnaast spelen beide heren hier en daar ook mee. “La Muerta” is een zeer toegankelijk album geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt. Onder invloed van het RPWL-duo weerklinkt een zeer toegankelijke, melodieuze neoprog-beïnvloede sound. Het maakt van "La Muerta" een verslavend album! 2018 heeft al een aantal fraaie albums gebracht. “La Muerta” hoort daar absoluut bij. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing)

Subsignal is op 18 oktober te aanschouwen in Zentrum Altenburg in Oberhausen.
Website: Subsignal

July

Riversea - The Tide (eigen beheer, 2018)

Het Britse Riversea neemt er de tijd voor: debuut “Out Of An Ancient World” verscheen in juli 2012 en was het resultaat van ruim 6 jaar schrijven, schrappen, schaven en bijslijpen. Nu, wederom 6 jaar later, is er de opvolger in de vorm van “The Tide”. Je zou verwachten dat met het verstrijken van de jaren er wel de nodige veranderingen zouden zijn maar toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson, die de kern van Riversea vormen, gaan uit van het principe 'never change a winning team'. En dus is het album wederom opgenomen met David Clements, die ook alle baspartijen verzorgt, is drummer Alex Cromarty ook weer van de partij en nodigen de heren voor de gitaarpartijen weer een aantal klinkende namen uit, waaronder Paul Cusick, Lee Abraham, Robin Armstrong (Cosmograf) en Simon Godfrey (Valdez). Wat ook bij hetzelfde is gebleven, is de stijl: melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer. Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen. Net als op het debuut schuwt Riversea het niet om zware thema’s aan te snijden in de songs, waaronder de eindeloze stroom nieuwsberichten over religieus geweld, onrust en de niet aflatende vluchtelingenstroom. Maar ook schemeren er persoonlijke drama’s door: Marc Atkinson, verantwoordelijk voor alle teksten, heeft de afgelopen jaren onverwacht afscheid moeten nemen van meerdere muzikale vrienden. “The Tide” is een album waarop werkelijk alles tot op de puntjes verzorgd is: muziek, teksten en ook het artwork van de hand van Ed Unitsky. En daarmee wat ons betreft het predicaat 'Album van de Maand juli 2018' meer dan waardig.
Website: Riversea

August

Not A Good Sign - Icebound (eigen beheer, 2018)

Wat is er nu passender bij deze weersomstandigheden dan een Album van de Maand met de titel "Icebound"? Of geven wij daar niet zo'n goed teken mee af? Not A Good Sign is toevalligerwijs de naam van de voortbrengers ervan. Deze Italiaanse band werd ooit opgericht als het vehikel voor de meer toegankelijke output van het componerende duo Paolo "SKE" Botta (toetsen) en Francesco Zago (gitaren) en bevriende muzikanten, die voor het label AltrOck Productions 'moeilijker' RIO-getinte muziek maken in bands als Yugen. De eerste twee albums van Not A Good Sign, het titelloze album uit 2013 en "From A Distance" uit 2015, verschenen op het sublabel Fading Records, plaats voor meer melodieuze progressieve rock. Stabiel was Not A Good Sign nooit, want vlak voor de release van het debuut stapte de eerste bassist al op. Zago kapte er meteen na de release van "From A Distance" mee, waar hij dus nog wel op te horen was. Nu is de derde CD verschenen, "Icebound", die compositorisch bijna geheel op Botta leunt, met één bijdrage van Zago's opvolger Gian Marco Trevisan. Helaas heeft wéér een bandlid dezelfde 'move' menen te moeten maken, want nu is de fantastische zanger Alessio Calandriello vertrokken. Hij zingt op "Icebound" nog ongeveer de helft - de rest wordt vocaal ingevuld door Trevisan. Die heeft wel een minder markante, minder gevoelvolle stem dan de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Calandriello. "Icebound" verschijnt ook niet meer op AltrOck/Fading, een label dat ons veel frisse blikken op Italoprog voortgebracht, die toch naadloos aansluiten op die traditie. Dat geldt gelukkig ook weer voor het in eigen beheer uitgebrachte "Icebound". Het album is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. Gian Marco Trevisans gitaarstijl sluit naadloos aan op die van Zago (denk vooral ook aan diens spel op "Twilight" van The Night Watch) en refereert duidelijk aan Robert Fripps seventiesstijl. Bijdragen zijn er verder van ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (hij is d'r maar druk mee) en violiste Eloisa Manera.
Website: Not A Good Sign
BANDCAMP