Januari
Album Band van de Maand

Solstice

Solstice is, met de nodige onderbrekingen, al sinds 1980 actief. In die 40 jaar heeft de Britse band 6 studio-albums afgeleverd. Het meest recente, “Sia”, verscheen afgelopen november. Door veel op te treden bouwde Solstice in de beginjaren een solide aanhang op, die om allerlei redenen veel overlap had met de fans van de op dat moment opkomende Britse neoprogscene, met bands als Marillion, Pallas en Twelfth Night. Maar muzikaal tapte Solstice toch wel uit een iets ander vaatje, met een sound die gedomineerd werd door het toetsen- en vioolspel Marc Elton, het zware baswerk van Mark Hawkins en de Jon Anderson-achtige vocalen van Sandy Leigh. Gitarist Andy Glass zorgde daarbij met zijn gitaarspel voor menig hoogtepunt. Maar daar waar de eerdergenoemde tijdgenoten allemaal bij een groot label tekenden, bleef Solstice altijd onafhankelijk. Het albumdebuut verscheen uiteindelijk in 1984 op een klein label. Dit “Silent Dance” geldt, ondanks een productie die de muziek misschien niet helemaal tot recht doet komen, als een bescheiden klassieker uit dat tijdvak. Een jaar later viel die eerste bezetting uiteen, maar Solstice keerde regelmatig terug, met als kern altijd oerlid Andy Glass en vaak met een nieuwe zangeres aan boord. De jaren 90 bracht ons de albums “New Life” en “Circles” (met voor het eerst zangeres Emma Brown) en een sound die door de jaren heen meer folk-invloeden kreeg. Met uitzondering van een live-album, “The Cropredy Set”, gebeurde er in het nieuwe millennium een flinke tijd weinig rond Solstice, maar vervolgens verschenen er kort na elkaar twee studio-albums: “Spirit” (2010) en “Prophecy” (2013). Solstice-fans zijn er aan gewend geraakt dat er dan zomaar weer een lange stille tijd kan aantreden. Het duurde dan ook tot 2020 eer album nummer 6 verscheen: het al genoemde “Sia”. En ondanks al die onderbrekingen is de band rondom Andy Glass al sinds 1998 ongewijzigd, behalve dan dat de plaats van zangeres Emma Brown recentelijk is ingenomen door het jonge talent Jess Holland. Zij debuteert op "Sia", dat wonderbaarlijk genoeg tot het beste Solstice-werk kan worden gerekend. Solstice's klank heeft altijd een positief, bijna opbeurend karakter gehad en heeft qua inspiratie duidelijk wel iets gemeen met het klassieke repertoire van Yes. Met het nieuwe album als aanleiding zetten wij deze bijzondere band in de eerste maand van 2021 in het zonnetje.
Websites: SOLSTICE

Discografie:

Februari
Album Band van de Maand

THEO

Wat is er gebeurd met het Album van de Maand? Na Solstice alweer een Band van de Maand? Nou, hier ligt geen dramatische omwenteling in Xymphonia-tradities aan ten grondslag. Soms heb je de behoefte iets breder onder de aandacht te brengen wat je zelf glorieus hebt gemist. Zoals u afgelopen maand hebt kunnen horen, waren we bijzonder gecharmeerd van het album “Figureheads” van THEO. Een Album van de Maand-waardige titel, die echter ook al in onze eindlijst over 2020 opdook. Bovendien hebben we de helft van deze vier lange composities bevattende plaat al gedraaid. Maar het speet ons te ontdekken dat we het vijf jaar eerder verschenen debuut “The Game Of Ouroboros” destijds volkomen genegeerd hebben, terwijl we dat even sterk vinden als de opvolger. Beide werkstukken klinken zo volslagen uitgekristalliseerd dat het hier onmogelijk debuterende musici kan betreffen. En zo blijkt. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Zoals gezegd zingt hij ze zelf en hij is technisch niet de sterkste op dat gebied, maar hij brengt ze wel met zoveel zeggingskracht over het voetlicht dat je er meteen naar wilt luisteren. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie. Bassist en Chapman Stick-bespeler Gary Davenport excelleert prominent op beide titels, evenals gitarist Jake Reichbart. Hoewel THEO als geheel stilistisch op zichzelf staat, zijn er wel duidelijke invloeden van en zelfs eerbetonen aan helden te horen, waarbij drummer Kevin DePree zich speltechnisch steeds wendbaar schikt naar de stijl. Hoe belangrijk ook de andere musici, de vele lagen breed uitwaaierende keyboards van Jim Alfredson zelf zijn de belangrijkste smaakmaker. We willen u daarom deze maand niet alleen meer laten horen van “Figureheads”, maar vooral ook van het debuut “The Game Of Ouroboros”.
Websites: THEO Facebook
The Game Of Ouroboros
Figureheads

Discografie: