NIEUW / LIVE-TIP
Focus – Fjord Focus
– Nura
Van “Focus 12” (In And Out Of Focus / Spirit Of Unicorn Music / Cherry Red Records, 2024)

Focus is bijna klaar met een maand lange tournee die de legendarische band kriskras door de VS bracht, als één van de support acts van Asia. Het begin ervan viel samen met het verschijnen van een nieuw studio-album, waarvan de titel zoals te verwachten “Focus 12” is. De twee 'jongelui' van het kwartet, gitarist Menno Gootjes en bassist Udo Pannekeet, hebben samen de productie ter hand genomen – en wat al meteen bij de eerste noten van opener “Fjord Focus” opvalt, is de 'crispy' sound die wordt neergezet. Er zit een aangenaam scherp randje aan Gootjes' felle gitaarlicks en Thijs van Leers vet rollende orgelakkoorden in deze behoorlijk overrompelende opener waar de andere veteraan, Pierre van der Linden, een lekkere drumdrive aan geeft. Er zijn ook voldoende contemplatieve passages te horen in de 40 minuten, verdeeld over 10 composities, waarvan de typische akkoordensequenties duidelijk het Van Leer-signatuur hebben. Gootjes en Pannekeet dragen trouwens ieder een compositie bij, alsmede aanvullende toetsenpartijen. “Meta Infinita” is zelfs de eerste gezamenlijke improvisatie op een Focus-album. Uiteraard bedient de 78-jarige organist zich tevens van de fluit, maar het jodelen heeft hij opgegeven. Na de tour met Asia gunt het viertal zich nauwelijks rust want na een optreden op het beroemde Cropredy Festival volgt een uitgebreide Britse tournee, met af en toe een gig tussendoor in België of Nederland: 13 september in De Neushoorn in Leeuwarden en 16 november in JC The Cube in Boskoop zijn de enige data hier te lande. Naast het al genoemde “Fjord Focus” kiezen we voor één van de drie nummers die naar een kleinkind van Van Leer zijn genoemd: het ingetogen startende “Nura”, dat uitmondt in weer zo'n fijne Gootjes-gitaarsoli die jammergenoeg wel een fade-out krijgt.
Websites:
https://focustheband.co.uk/
https://www.facebook.com/focustheband50 .

NIEUW
Luminare - Źycie
- Surrender
Van "Luminare" (LYNX Music, 2024)

In augustus 2022 bracht Martyna Węgrzyn als Luminare haar debuut-EP "Fullness" uit. De klassiek pianiste, die tevens musicoloog is, verwerkte haar invloeden van moderne componisten als Steve Reich en Arvo Pärt en bands als Archive, Alice In Chains en Lamb in smaakvolle, korte composities waarin ze haar warme alt zelf begeleidde met pulserende elektrobeats, symfonische synthesizerklanken, schurende gitaarakkoorden en uiteraard piano. Voor haar begin 2024 verschenen titelloze CD omringde ze zich met muzikanten die haar rijk gearrangeerde beknopte artpoprockcomposities prachtig inkleuren. Zo vervullen melancholieke of statige, op hoorn en viool gespeelde passages in meerdere van de dertien stukken prominente rollen. De over het algemeen rustige ritmes worden verder gevormd door solide drumwerk en zacht zoemende baspatronen. De meeste aandacht trekt gitarist Wojtek Czyrnek, die veelvuldig excelleert met diep in de progressieve rock gewortelde licks en solo’s. Toch heeft Węgrzyn met haar weemoedige stem en gevarieerde, innovatieve keyboard- en synthesizergeluiden de touwtjes stevig in handen. Dat is zeker ook te horen in de door ons uitgekozen stukken "Źycie" en het instrumentale "Surrender".

(Overigens moet dit project niet verward worden met Luminare Music, een project van Dennis DeYoung van Styx.)
Websites:
https://luminare.bandcamp.com/album/luminare
https://m.facebook.com/LuminareProject/ .

(OP)NIEUW
Jadis – Do You Know
Van “More Questions Than Answers” (eigen beheer, 2024)

Vier weken terug gaven we al aandacht aan het nieuwe album “More Questions Than Answers” van Jadis, de Britse band die sinds eind jaren 80 een vaste waarde in de neoprogscene is. Na wat demo's en een titelloze LP verscheen het eerste volwaardige album “More Than Meets The Eye” in 1992. Oprichter/zanger/gitarist Gary Chandler wist in de aanloop van dat album IQ-toetsenist Martin Orford te strikken en al snel traden drummer Steve Christey en bassist John Jowitt (destijds ook in IQ) toe. De melodieuze neoprog had vaak een opzwepend karakter, waarbij het intense gitaarspel van Chandler, de volle toetsenpartijen van Orford en zeker ook hun samenzang handelskenmerken werden.Het sterke tweede album “Across The Water” uit 1994 zorgde dat Jadis tot de eredivisie van de prog toetrad en we herinneren ons zeker nog het hete optreden in de Hengelose Metropool dat jaar en nog meer de memorabele avond van het Xymphonia Festival in het Beeklustpark enkele weken later. Het is alweer 8 jaar geleden dat “No Fear Of Looking Down” verscheen. Nu is er een opvolger: het uit zeven nummers bestaande “More Questions Than Answers” bevat zes nieuwe nummers maar ook een heel oud stuk, “Wood Between The Worlds” dat al op de eerste demo uit 1984 stond. “Wood Between The Worlds” en '' Questions Without Answers'' kwamen een maand geleden aan bod. Nu opnieuw aandacht voor “More Questions Than Answers” middels het langstklokkende nummer “Do You Know”.
Websites:
https://www.jadismusic.com/
https://jadismusic.bandcamp.com/album/more-questions-than-answers-2
https://www.facebook.com/jadismusic .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Anubis – Part VIII – Back
Van het nog te verschijnen album '' The Unforgivable”' (eigen beheer, 6 september 2024)

Het Australische progressieve rocksextet Anubis werd in 2004 in Sydney gevormd door zanger/bassist Robert James Moulding en toetsenist/gitarist David Eaton, die later werden vergezeld door Douglas Skene (gitaren), Dean Bennison (gitaren), Steven Eaton (drums) en Nick Antoinette (bas). De band heeft tot nu toe 7 studioplaten en 3 livealbums uitgebracht en gaat later in 2024 op tournee door Europa. Anubis was voor het eerst in Nederland in 2018, om precies te zijn op zondag 8 juli en wel bij ProgFrog in ’t Blok. Ook de tour van dit jaar brengt de Australiërs weer naar die zaal in Nieuwerkerk aan den IJssel. Het optreden zal op zondagmiddag 20 oktober plaatsvinden. De kans is groot dat ze ook nummers van het nieuwe album “The Unforgivable” gaan spelen, want dat verschijnt anderhalve maand ervoor, op 6 september. Vandaag alvast een voorproefje met de nieuwe single “Part VIII – Back”. Websites:
https://www.anubismusic.com/
https://www.facebook.com/anubismusic
https://anubismusic.bandcamp.com/album/the-unforgivable .

NIEUW
Adult Cinema – Summer
Van “365” (eigen beheer, 2024)

Oplettende luisteraars weten dat we Adult Cinema, de naam waaronder Mike Weston muziek maakt, al jaren volgen. Daar waar op het eerste album Westons voorliefde voor Pink Floyd duidelijk naar voren kwam, koos hij op het uit 2020 stammende “Hot And Cold” voor een iets andere aanpak, met wat compactere en soms steviger nummers. Nu, vier jaar later, presenteert Weston zijn meest prestigieuze werk, waarvoor hij zich volledig onderdompelt in zijn progrockroots. Dit “365” is een conceptalbum, bestaande uit 4 naar de jaargetijden genoemde nummers van tegen een kwartier lengte. Op een aan “Wish You Were Here” herinnerende wijze duurt het even voordat “Spring” op gang komt, maar gaandeweg komen er meer lagen bij en slaat de sfeer om naar die van één Pink Floyd-album verder, namelijk “Animals”. Gelukkig zijn er niet alleen maar Pink Floyd-invloeden te bespeuren: “Summer” begint heerlijk percussief met een Santana-vibe en bevat zelfs een stukje countryblues. Maar halverwege valt een fijne pulserende bas in, bijna leidend tot een soort '“Echoes” on reggae', compleet met gesproken woord, ronkend orgel en vliegende gitaareffecten, waarna “Summer” uitmondt in een Tangerine Dream-achtige modus. Doordat er uit zovele invloeden geput wordt, onderscheidt Adult Cinema zich van vele collega-Floyd-beïnvloede acts zoals bijvoorbeeld Airbag. Zo begint het herfstnummer als een meer elektronische variatie op “Tubular Bells”, waarbij er steeds een extra ingrediënt aan de mix wordt toegevoegd, om halverwege in een hogere versnelling te gaan met een swingend slot, dat sterk aan Pink Floyds “Dogs” referert, inclusief een fijne gitaarsolo. Zo zijn we al ruim drie kwartier bezig en moet het slotstuk nog komen. IJle aanzwellende synthgeluiden leiden de winter in en langzaam begeven we ons weer op Tangerine Dream-terrein. Als de drums invallen krijgt het stuk echter al snel een “Saucerful Of Secrets”-sfeer. We zijn behoorlijk aangenaam verrast door dit album en zullen er zeker meer aandacht aan gaan besteden. Zeer toepasselijk nu eerst het nummer “Summer”.
Websites:
https://thisisadultcinema.com/
https://thisisadultcinema.bandcamp.com/album/365
https://www.facebook.com/AdultCinema .

NIEUW
GRICE – Voices
– Ghost Dance (Shed My Skin)
Van “Mordant Lake” (Hungersleep Records, 2024)

De Brit Jim 'Grice' Peters brengt al 12 jaar bijzonder verzorgde muziek uit, die terminologisch ergens tussen progressieve pop en artrock is te kenschetsen. …En al die jaren volgen we GRICE (want zo luidt, in kapitalen, zijn artiestennaam) bij Xymphonia al op de voet – kijk ons playlistarchief er maar op na. Weinig instrumenten hebben geheimen voor hem en met zijn kwaliteiten op het gebied van productie en engineering weet hij zijn creatieve uitingen ook nog eens prachtig te laten klinken. Daarnaast is hij gezegend met een welluidende zangstem die hij zowel verleidend als melancholiek kan inzetten. Afgelopen week verscheen het vierde reguliere volledige album (naast diverse EP's en een op het voorgaande album gebaseerde 'ambient-symfonie'). Hierop weet hij met diverse snaar- en toetsenistrumenten weer kleurrijke sferen neer te zetten, maar dan wel gegoten in songstructuren. Hij laat zich begeleiden door ritmesectie Al Swainger en Robert Brian. Qua muzikale gasten houdt GRICE het dit keer bescheiden: alleen vaste gastmuzikant B.J. Cole is weer van de partij met zijn zangerig klinkende pedalsteelgitaar. In “Silent Thunder (Reprise)” legt hij vele vocale lagen (van zichzelf) over elkaar met betoverend effect – alsof je de sixtiesband The Byrds in tienvoud hoort. Over lagen gesproken, ook qua instrumentale stapelingen (zonder dat de muziek ondoorzichtig wordt) staat GRICE opnieuw zijn mannetje. Je komt oren te kort om meteen in je op te nemen wat er in bijv. het relatief felle “Voices” en “Ghost Dance (Shed My Skin)” op je af komt. Het maakt dat “Mordant Lake” bij iedere luisterbeurt spannend blijft.
Websites:
https://www.gricemusic.co.uk/
https://www.facebook.com/GRICEmusic
https://grice.bandcamp.com/album/mordant-lake.

ALBUM VAN DE MAAND
Viima - Vuoren Rauha
Van het album “Väistyy Mielen Yö” (eigen beheer, 2024)

In 2017 lieten we voor het eerst muziek van Viima horen. We meldden destijds dat deze vrij onbekende band in 2006 debuteerde met “Ajatuksia Maailman Laidalta” (volgens Google Translate: “Gedachten vanaf de rand van de wereld”). Destijds combineerden deze Finnen klassieke symfo met folkrock, wat logisch was aangezien er in de beginjaren redelijk wat Jethro Tull-nummers op het bandrepertoire stonden. Op de in 2009 verschenen opvolger verdween het folkrockaspect naar de achtergrond en werd duidelijk de keuze gemaakt voor een symfonisch rockgeluid. Nadat medeoprichter en toetsenist Kimmo Lähteenmäki in 2011 vertrok, bleef het lange tijd stil. Maar opeens, na 15 jaar, was er begin januari een nieuw album: “Väistyy Mielen Yö” (“De Nacht van de Geest maakt plaats”) waarop Lähteenmäki overigens nog wel is te horen. Vers bloed binnen de verder ongewijzigde bezetting is er in de persoon van zanger en medetoetsenist Risto Pahlama. Was Hannu Hiltula voorheen verantwoordelijk voor de zang, nu richt hij zich meer op de fluit. Opvallend is dat op bassist Aapo Honkanen na alle bandleden, dus ook de fluitist, gitarist en drummer aanvullende keyboardpartijen bespelen. Het maakt van “Väistyy Mielen Yö” een behoorlijk toetsendominante plaat. De muziek is doorspekt met heerlijk aanzwellend pastoraal warm keyboardspel met natuurlijk veel Mellotron, maar ook Fender Rhodes en strings. Zo doet “Perhonen” denken aan het Eloy van midden jaren zeventig. Het vaak subtiele gitaarspel van Mikko Uusi-Oukari mag er ook zijn: naast smaakvolle inkleuringen, laat hij ook veelvuldig op de spel van Andy Latimer geïnspireerde solo's horen. Genoemde aspecten maken dat je je met dit album drie kwartier lang terug in de tijd van de klassieke Britse prog à la Spring, Fantasy of Fruupp waant. Na een relatief korte inswinger vervolgt het album met het bijna 20 minuut durende “Äiti Maan Lapset” (“Kinderen van Moeder Aarde”), waarmee de klasse van Viima wordt bezegeld. Het klinkt levendig met zeker de nodige stevige passages terwijl het rustieke zalvende geluid behouden blijft. In albumafsluiter “Vuoren Rauha” (“Vrede van de berg”) is vooral in het eerste deel de invloed van het legendarische King Crimson-debuut is te horen, maar dan met een licht Camel-sausje. Vandaag tot besluit van deze juli-maand kiezen we de albumafsluiter “Vuoren Rauha”, ofwel “Bergvrede”.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

VOORPROEFJE
Watkins, Kit & Bob Nagy - Cascades Clearout
Van "Resonance" (nog geen release-gegevens bekend)
Happy The Man - Eye Of The Storm
Van "3rd: Better Late ..." (Azymuth Records, 1983 / Wayside Music, 1990)

Gestimuleerd door fan en gitarist Bob Nagy is Kit Watkins sinds enige tijd weer bezig aan een album met progressieve muziek.

Sinds zijn Happy The Man- en kortstondige Camel-tijd wisselde de toetsenman symfonische klinkende elektronische albums af met meer ambientgetint materiaal. Met Nagy, drummer Anthony Taddeo en enkele gasten neemt hij nu door hem gecomponeerde nummers op die uiteindelijk moeten leiden tot een volledig album met de voorlopige titel "Resonance". Het onlangs vrijgekomen en gratis te downloaden stuk "Cascades Clearout" laat weer duidelijk Watkins' typische keyboardstijl horen, waardoor je je weer op een Happy The Man-plaat waant. Toch geeft vooral het gitaarspel van Nagy er een andere wending aan. Een van de tracks die het duo binnenkort gaat opnemen is een bewerking van "Eye Of The Storm", bekend van Camels "I Can See Your House From Here" en Happy The Mans "3rd - Better Late ...". We zijn benieuwd. We draaien eerst "Cascades Clearout" gevolgd door de Happy The Man-versie van "Eye Of The Storm".
Websites:
http://kitwatkins.com/recordings
https://kitwatkinsbobnagy.bandcamp.com/track/cascades-clearout(dit nummer)
https://kitwatkinsbobnagy.bandcamp.com/ .

IN MEMORIAM: JOHN MAYALL
Mayall, John with Eric Clapton– All Your Love
Van “Blues Breakers” (Decca, 1966)

Het komt niet vaak voor dat wij in Xymphonia aandacht schenken aan een bluesmuzikant. Vanavond willen we echter een uitzondering maken. We hebben het dan over John Mayall, zanger, tevens bespeler van gitaar, orgel en bluesharp, die afgelopen week op 90-jarige leeftijd overleed. Zijn voortdurend van bezetting wisselende band Blues Breakers was een bakermat voor vele muzikale grootheden, die verder ging als alleen maar de blues. Veel bekendere artiesten als Eric Clapton en Jack Bruce (Cream), Mick Fleetwood, John McVie en Peter Green (Fleetwood Mac) en Mick Taylor (The Rolling Stones) speelden in de Blues Breakers voordat ze met hun latere bands tot wereldsterren uitgroeiden. En dan hebben we het alleen nog maar over artiesten die in de jaren zestig in zijn bands speelden. Later lanceerde hij de carrière van blues(rock)gitaristen als Walter Trout en Buddy Whittington. Mayall zelf bleef min of meer een underground-artiest, vooral omdat hij zijn muziek niet veranderde, terwijl de smaak van het publiek en de industrie dat wel deden. Mayall bleef ook op hoge leeftijd de blues spelen en was nog niet eens zo lang geleden in de Hengelose Metropool te aanschouwen. Wij gaan terug naar 1966. Mayall had toen als ritmesectie de heren John McVie en Mick Fleetwood en haalde Eric Clapton binnen vanuit de Yardbirds. Het album “Blues Breakers” werd de naamgever van zijn begeleidingsgroep.
Websites:
https://www.johnmayall.com/
https://www.facebook.com/JohnMayall .

ZWOELE ZOMERAVOND MUZIEK / 25 JAAR
CPR - Delta (live)
Van "Live At The Wiltern" (Gold Circle Entertainment, 1999)
Carlton, Larry - Emotions Wound Us So
Van "Last Nite" (MCA, 1987)

Het is nu 25 jaar geleden dat "Live At The Wiltern" van CPR, bestaande uit David Crosby, Jeff Pevar en James Raymond, verscheen.

Tenminste, toen werd het hier in Europa uitgebracht want het was een jaar daar voor al in in de VS uitgebracht, kort na de release van het eerste studio-album van het Amerikaanse trio. Het is een prachtig live-document dat naast een aantal nummers van het eerste CPR-album ook een dwarsdoorsnede laat horen uit Crosby's oeuvre tot dan toe: nummers van The Byrds, Crosby Stills Nash (& Young) en Crosby & Nash. "Delta" is een song die Crosby schreef in een periode waarin hij zwaar worstelde met diverse verslavingen en dat we grotendeels te danken hebben aan het feit dat Jackson Browne hem achter de piano zette en hem niet eerder liet weggaan dan nadat hij het nummer had geschreven. Het kwam terecht op het Crosby, Stills & Nash-album "Daylight Again" (1982). Wat ons betreft is de live-versie van CPR echter de definitieve versie van dit nummer, vanwege de schitterende vocale harmonieën van de heren en het ijzersterke gitaarspel van Jeff Pevar. “Delta” heeft een heerlijke broeierige sfeer en het leek ons dan wel leuk om dit te combineren met een instrumental van een andere Amerikaanse gitaargrootheid: Larry Carlton. Die kennen we vooral van de Amerikaanse jazzfunkband The Crusaders en zijn sessiewerk voor o.a. Steely Dan, maar in zijn solowerk in de jaren 70 richtte hij zich duidelijk meer op fusion, met af en toe een uitstapje richting blues. In 1987 nam Carlton een live-album op in de befaamde The Baked Potato in Los Angeles, een club waar zo'n beetje iedere sessie-muzikant die actief was in die stad regelmatig aan de bar zat dan wel op het podium speelde. Carlton nam die ene avond drummer John Robinson, bassist Abe Laboriel en toetsenist Terry Trotter mee en waagde zich aan twee Miles Davis-klassiekers, een jazzrockshuffle, een blues en een ingetogen gitaarballade à la Jeff Beck, getiteld “Emotions Wound Us So”. Dat maakt “Last Nite” tot een heerlijk album dat liefhebbers van Carltons gitaarspel zeker niet aan zich voorbij moeten laten gaan.
Websites:
https://pevar.com/projects/cpr
https://davidcrosby.com/
https://www.facebook.com/OfficialDavidCrosby
https://larrycarlton.com/
https://www.facebook.com/LarryCarlton335 .

NIEUW
Bergfried – May The Devil Pull Me Under
Van “Romantik I + II” (Stormspell Records, 2024)

Eerst even een korte geschiedenisles: een bergfried is een middeleeuwse eenvoudige verdedigingstoren, waarin niet gewoond werd. Het is ook de naam waaronder Anna de Savoy en Erech III. von Lothringen samen muziek maken. Eerstgenoemde is een Britse zangeres, de tweede een in Duitsland wonende Oostenrijkse muzikant. “Romantik I + II” blijkt een tweedelig liefdesverhaal, dat – hoe kan het ook anders gezien de bandnaam – gesitueerd is in de middeleeuwen. Het verhaal is verklankt in heerlijke heavy metal van het klassieke soort, maar dan wel met een moderne twist. Om maar even een beeld te geven: stel u zelf een mengvorm voor van Heart en Within Temptation, met af en toe ook wat synthpop en zelfs wat folk in de mix. Denk ook aan Mostly Autumn, maar dan zonder de van die band bekende Pink Floyd-invloeden. Dit maakt Bergfried best wel een bijzonder duo. Natuurlijk eindigt het album met een epische meezinger waarmee het verhaal tot een goed einde gebracht wordt. Von Lothringen heeft overigens een druk bestaan, want hij maakt muziek met verschillende bands waarvan de meeste van het vrij stevige soort en niet bepaald geschikt voor ons programma. We gaan luisteren naar een nummer van deel II van “Romantik”: “May The Devil Pull Me Under”..
Websites:
https://bergfried.bandcamp.com/music .

VOORPROEFJE / NU LIVE
MEER – Today Tonight Tomorrow
Van “Wheels Within Wheels” (Karisma Records, 23 augustus 2024)

Op dit moment staat MEER op het podium van het laatste Night Of The Prog-festival op de Loreley. De Noorse groep zal hier alvast werk gaan spelen van het nieuwe album “Wheels Within Wheels”. Het aanwezige publiek, waaronder een deel van het Xymphonia-team, kan dit derde MEER-werkstuk daar zelfs al fysiek bemachtigen, terwijl de rest van de wereld tot 23 augustus moet wachten. Gelukkig kunnen we al wél een voorproefje geven. In 2021 werd het overweldigende “Playing House” met grote overmacht verkozen tot Xymphonia's Album van het Jaar. Na drie jaar is de band rond Knut en Johanne Nesdal klaar met de opvolger. Er is een vol jaar gewerkt aan “Wheels Within Wheels”, met als doel het meest dynamische en intense MEER-werkstuk te produceren. Vanaf de eerste tonen van albumopener “Chains Of Changes” is het herkenbare geluid van dit octet present. Naar eigen zeggen ‘krijgen we weer een masterclass in symfonische prog en intelligente pop, waarbij exceptionele muzikaliteit, complexe harmonieën en grandioze melodieën tentoongespreid worden’. Het achttal klinkt dan ook meer als een poprockorkest, met een promintente rol voor strijkers en vocalen. Het massaal klinkende einde van “Come To Light” is daar een goed voorbeeld van. Daarentegen neigt de single “Golden Circle” toch meer naar moderne elektronische pop en indie-rock. De kracht van deze Noren is dan ook dat ze veel verschillende stijlen beheersen, die ze veelvuldig in één nummer weten te persen. Zo begint “Take Me To The River” als pakkende ballad met welluidende melodie en weemoedige strijkersbegeleiding, maar eindigt het na een meer manisch middendeel in een grootse, epische climax. En dan wordt het muzikale fundament ook nog eens opgesierd door de twee fenomenale vocalisten: broer en zus Knut en Johanne Nesdal verdelen de leadpartijen onderling goed, maar zingen ook geweldig samen. Eén van de albumhoogtepunten is de hartverscheurende ballade “Today Tonight Tomorrow” met een geweldige vocale prestatie van Knut, die overgaat in een zeer pakkende gitaarsolo. Nu denkt u misschien dat de overdaad aan muzikaliteit en soms ook complexiteit welhaast in een kakafonie moet uitbarsten. Ja, er zijn veel momenten waar de muziek overweldigend klinkt, maar MEER is er heel goed in geslaagd een zeer dynamisch album te maken en veel van de nummers ademen bij vlagen ook wel kalmte en rust uit. Goed voorbeeld is het zalvende “Mother”. De band speelde de afgelopen jaren veel op festivals met een stevig karakter. Dit zal zeker het donkere “Something In The Water” hebben beïnvloed, met stevig knorrend gitaargeluid, dreigend loom drumwerk en heerlijk basloopje. Als ware uitsmijter blijkt albumafsluiter “This Is The End” het meest epische nummer van “Wheels Within Wheels”. Alle krachten worden hier nog weer eens gebundeld, waarbij het uiterste gevraagd wordt van onze zintuigen. Helaas wordt deze troef wel een beetje om zeep geholpen door de wel heel harde mastering, waardoor de muziek net over de grens gaat van wat nog aangenaam aan de oren is – een gegeven dat wel iets van het luisterplezier wegneemt. Toch een gemiste kans. Tot op heden heeft MEER in ons land alleen nog maar op festivals gespeeld. Laten we hopen dat er snel een eigen headlineshow mogelijk is. We gaan als voorproefje niet de nieuwe single draaien, maar het al genoemde “Today Tonight Tomorrow”.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/wheels-within-wheels .

NIEUW
Perdomo, Fernando - Self
Van "Self" (Spirit Of Unicorn Music, 2024)

Hoewel Fernando Perdomo een werkethiek heeft vergelijkbaar met die van Steven Wilson hebben we in Xymphonia nog nooit muziek van zijn soloplaten gedraaid. De multi-instrumentalist is vooral bekend van zijn werk met Dave Kerzner, maar publiceerde dus ook onder zijn eigen naam verscheidene albums. Daarnaast is hij leider van diverse bands, zoals Dreaming In Stereo, en een veelgevraagd producer. Perdomo beschouwt zijn nieuwste solo-CD "Self" als zijn meest complete, meest persoonlijke statement. Door zijn voorliefde voor verschillende muziekstijlen vloeit daar een eclectisch brouwsel uit voort van sixtiespop, door Beatles en Beach Boys beïnvloede protoprog (met hoog Mellotron-gehalte) en op het subtielere werk van Yes geënte progressieve rock. Daarnaast zijn er raakvlakken met David Gilmours intieme "On An Island", funky, Latin-geïnjecteerde yachtrock en het instrumentale, akoestische gitaarkleinood "All Of Us Under The Same Moon". Dit nummer heeft eenzelfde rol als "Horizon" op het Genesis-album "Foxtrot", namelijk de introverte opmaat voor het epos van het album: het bijna 20 minuten durende titelnummer. Hierin trekt Perdomo alle registers open. Symfonische passages met Mellotronstrijkers- en fluiten, Minimoogpatronen en genuanceerd, aan Steve Howe verwant elektrisch snarenspel worden afgewisseld door experimentele, licht psychedelische fases inclusief hallucinerende, soms Gentle Giant-achtige mantra's. Het nummer biedt daarom een mooie kennismaking met het solowerk van Fernando Perdomo.
Websites:
https://fernandoperdomo.bandcamp.com/
https://www.fernandoperdomo.com/
https://www.facebook.com/Fernandoperdomomusic/ .

NIEUW
Yomi Ship - Obake's Grotto
- Too Many Have Vanished Into These Woods
Van "Feast Eternal" (eigen beheer, 2024)

Yomi Ship heeft al enkele EP’s uitgebracht en debuteert deze maand met de langspeler "Feast Eternal". In de muziek van dit trio uit Australië hoor je soms psychedelische spacerock à la Gong of Ozric Tentacles gecombineerd met de in het thuisland vertrouwde postrock. Toch is "Feast Eternal" veel meer dan deze afzonderlijke delen. Exotische percussie in "Intro" vormt namelijk de uitnodiging voor een avontuurlijke, delicaat getoonzette, van vele lagen en tempowisselingen voorziene muzikale trip door weidse, intrigerende geluidslandschappen. Hierin prefereert gitarist Jarred Osborne met behulp van diverse effectpedalen zijn melodieën via vlot getokkelde arpeggio’s of opeenvolgende akkoorden te creëren. Samen met de solistische, solide baspartijen van Jade Champion en het ruimtelijke, jazzy drumspel van Nick Osborne klinkt dit gezelschap daardoor eerder als een shoegazekruising tussen een rockende The Durutti Column en sober geproduceerde jazzrocktrioplaten van, bijvoorbeeld, Bill Connors of Whoopgnash. Van dit delicate debuut draaien we het korte, stemmige "Obake's Grotto" gevolgd door het mooi opgebouwde "Too Many Have Vanished Into These Woods" met een uitbundige gitaarsolo van gastmuzikant Chip Hazard, wat een alias is van multi-instrumentalist Chris Young van de psychedelische rockband Psychedelic Porn Crumpets. Websites:
https://yomiship.com
https://www.facebook.com/yomiship
https://yomiship.bandcamp.com/ .

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Airbag – Dysphoria
Van het album “The Century Of The Self” (Karisma Records, 2024)

Ruim een maand geleden draaiden we al twee nummers van "The Century Of The Self", het zesde album van Airbag. De Noorse band is langzaam maar gestaag uitgegroeid tot een van de meest bewonderde bands in de moderne progscene, met een lome maar emotioneel geladen kijk op klassieke Floydiaanse atmosferische rock, die altijd een zekere melancholieke tint heeft gehad. In tegenstelling tot het zojuist gedraaide autobiografische "Self" van Fernando Perdomo biedt de nieuwe Airbag volgens eigen zeggen meer een reflectie op de huidige tijdgeest met thema’s als cancelcultuur (“Dysphoria”), het herschrijven van de geschiedenis (“Erase”) en een wereld die doordrenkt is van angst en uitsluiting. “The Century Of The Self” staat voor drie kwartier genieten van sfeervolle muziek waarbij de geboden blik op de wereld niet bepaald vrolijk is. Voor vanavond hebben we gekozen voor het genoemde "Dysphoria". Overigens is Airbag op 1 november te aanschouwen in de Cacaofabriek in Helmond, een dag later in Poppodium Boerderij te Zoetermeer.
Websites:
https://www.airbagsound.com/
https://airbagsound.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/airbagsound/ .

(OP)NIEUW
Irvine Band, The John - All Systems, Go!
Van "The Starships Are Gathering" (Head In The Door Records, 2024)

Begin dit jaar verscheen van The John Irvine Band binnen zijn albumtrilogie "The End Of Days" het tweede deel: "The Starships Are Gathering". Het dystopische verhaal zoals uitgezet op het eerste deel wordt hier op een meer sciencefiction-getinte wijze vervolgd. Dat verhaal is in wezen een kapstok voor John Irvines dynamische composities. Net als op de voorganger worden we getrakteerd op keyboard-gedomineerde prog met naar ons gevoel op dit album een nog grotere hoofdrol voor de synths, waarbij de drums wederom sterk zijn ingespeeld door Andrew Scott. Dat betekent overigens niet dat we helemaal geen gitaar meer horen op het album, want de nodige solo's op juist dat instrument zijn zoals bijna altijd bij John Irvine hoogtepunten in zijn muziek. "The Starships Are Gathering" lijkt wat lichtvoetiger van karakter ten opzichte van eerder werk van The John Irvine Band, misschien ook wel omdat de gitaren nog minder op de voorgrond treden. Het is daarmee toch zeker een zeer sterk vervolg van deze trilogie. Het maakt ons zodoende nieuwsgierig wat Irvine voor ons in petto heeft in de over een klein halfjaar te verwachten finale.
Websites:
https://johnirvine.co.uk/
https://www.facebook.com/johnkeirirvine
https://thejohnirvineband.bandcamp.com/album/the-starships-are-gathering .

NIEUW / ALBUM VAN DE MAAND
Viima - Äiti Maan Lapset
Van het album “Väistyy Mielen Yö” (eigen beheer, 2024)

In 2017 lieten we voor het eerst muziek van Viima horen. We meldden destijds dat deze vrij onbekende band in 2006 debuteerde met “Ajatuksia Maailman Laidalta” (volgens Google Translate: “Gedachten vanaf de rand van de wereld”). Destijds combineerden deze Finnen klassieke symfo met folkrock, wat logisch was aangezien er in de beginjaren redelijk wat Jethro Tull-nummers op het bandrepertoire stonden. Op de in 2009 verschenen opvolger verdween het folkrockaspect naar de achtergrond en werd duidelijk de keuze gemaakt voor een symfonisch rockgeluid. Nadat medeoprichter en toetsenist Kimmo Lähteenmäki in 2011 vertrok, bleef het lange tijd stil. Maar opeens, na 15 jaar, was er begin januari een nieuw album: “Väistyy Mielen Yö” (“De Nacht van de Geest maakt plaats”) waarop Lähteenmäki overigens nog wel is te horen. Vers bloed binnen de verder ongewijzigde bezetting is er in de persoon van zanger en medetoetsenist Risto Pahlama. Was Hannu Hiltula voorheen verantwoordelijk voor de zang, nu richt hij zich meer op de fluit. Opvallend is dat op bassist Aapo Honkanen na alle bandleden, dus ook de fluitist, gitarist en drummer aanvullende keyboardpartijen bespelen. Het maakt van “Väistyy Mielen Yö” een behoorlijk toetsendominante plaat. De muziek is doorspekt met heerlijk aanzwellend pastoraal warm keyboardspel met natuurlijk veel Mellotron, maar ook Fender Rhodes en strings. Zo doet “Perhonen” denken aan het Eloy van midden jaren zeventig. Het vaak subtiele gitaarspel van Mikko Uusi-Oukari mag er ook zijn: naast smaakvolle inkleuringen, laat hij ook veelvuldig op de spel van Andy Latimer geïnspireerde solo's horen. Genoemde aspecten maken dat je je met dit album drie kwartier lang terug in de tijd van de klassieke Britse prog à la Spring, Fantasy of Fruupp waant. Na een relatief korte inswinger vervolgt het album met het bijna 20 minuut durende “Äiti Maan Lapset” (“Kinderen van Moeder Aarde”), waarmee de klasse van Viima wordt bezegeld. Het klinkt levendig met zeker de nodige stevige passages terwijl het rustieke zalvende geluid behouden blijft. In albumafsluiter “Vuoren Rauha” (“Vrede van de berg”) is vooral in het eerste deel de invloed van het legendarische King Crimson-debuut is te horen, maar dan met een licht Camel-sausje. We gaan deze maand veel laten horen van “Väistyy Mielen Yö”. Vandaag het langste nummer van het album: de epic “Äiti Maan Lapset”, ofwel “Kinderen van Moeder Aarde”.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

PRIVATE MUSIC SPECIAL
Goodman, Jerry - Going On 17
Van "Ariel" (Private Music, 1986)
Jobson, Eddie - Outer Secrets
Van "Theme Of Secrets (Private Music, 1985)
Hwong, Lucia - Dragon Dance
Van "House Of The Sleeping Beauties" (Private Music, 1985)
Shadowfax - Sujata
Van "The Odd Get Even" (Private Music, 1990)

Peter Baumann verliet in 1977 Tangerine Dream na betrokken te zijn geweest bij wat door velen als het beste werk van Tangerine Dream wordt beschouwd: de albums “Zeit” (1972) t/m “Encore” (1977), met daar tussenin de albums “Atem”, “Phaedra”, “Rubycon”, “Ricochet” en “Stratosfear”. Na een korte solo-carrière verhuisde hij naar de Verenigde Staten om vervolgens in 1984 zijn eigen label te beginnen: Private Music. Het muzikale landschap was behoorlijk veranderd sinds zijn jaren bij Tangerine Dream en binnen de elektronische muziek waren er volop ontwikkelingen. Private Music was bedoeld om 'new instrumental music' uit te brengen, maar kreeg met name in de V.S. al heel gauw het label 'new age' aan zich hangen.

Sommige albums van bijv. de Griek Yanni vielen ook zeker in die categorie, maar veel vroege releases op Private Music waren toch wel een stuk avontuurlijker en lieten een vernieuwende mengvorm horen van elektronische muziek, jazz en wereldmuziek.

In een uitgebreide special presenteren wij vanavond 4 albums die allen een ander aspect van het label laten horen. Jerry Goodmans "Ariel" verscheen in 1986 als opvolger van zijn solo-debuut "On The Future Of Aviation" van een jaar eerder. Was dat een album waar op hij nagenoeg alles zelf deed, op "Ariel" had hij een volledige band om zich heen en stond zijn elektrische vioolspel vol in de schijnwerpers.

Een andere muzikant die ook bekend stond om zijn vioolspel was Eddie Jobson, die in 1985 zijn volledig elektronische album "Theme Of Secrets" uitbracht, volledig opgenomen op de befaamde Synclavier. In hetzelfde jaar bracht de Amerikaanse (met Chinese roots) Lucia Hwong haar debuut-album "House Of Sleeping Beauties" uit, waarop ze elementen uit Chinese en elektronische muziek vermengde tot een bijzonder geluid dat wel enigszins te vergelijken valt met de muziek van Andreas Vollenweider uit diezelfde tijd.

We besluiten dit blok met de Amerikaanse worldfusionband Shadowfax, waarvan in 1990 het achtste album "The Odd Get Even" verscheen. De jaren 90 betekenden een ommezwaai in muzikale koers bij Private Music waarbij er meer aandacht ging naar 'mainstream' artiesten (o.a. Taj Mahal, Ringo Starr en Etta James), wat samenviel met de beëindiging van Peter Baumanns betrokkenheid bij het label. Begin deze eeuw, bij de herschikkingen als gevolg van de fusie tussen Sony en BMG, verdween het label helemaal.
Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Private_Music
https://www.jerrygoodmanviolin.com/
https://www.facebook.com/jerry.goodman.79
https://zealotslounge.com/
https://www.facebook.com/EJ.UK.fanpage
https://www.facebook.com/LuciaHwongGoddessMusic
https://www.facebook.com/shadowfaxmusic .

(OP)NIEUW
Intelligent Music Project - Right, I Said
Van "VIII: Miracles Beyond" (Intelligent Music, 2024)

Op 26 mei openden we onze uitzending met twee nummers van "VIII: Miracles Beyond", inderdaad het achtste album van het Intelligent Music Project. Dit project was in 2012 gestart door de Bulgaarse producent/componist Milen Vrabevski als een soort AOR/hardrockvariant op The Alan Parsons Project. Op de tot nu toe uitgebrachte CD's werkte hij met deels dezelfde muzikanten. Zo is op het onlangs verschenen deel VIII, "Miracles Beyond", topdrummer Simon Phillips voor de zesde keer te bewonderen, terwijl voormalig Asia-zanger John Payne al voor de vijfde keer acte de présence geeft. Andere vocalisten zijn onder anderen Toto's Joseph Williams en Carl Sentance van onder meer Nazareth en Don Airey & Friends. De meeste zangpartijen zijn overigens van de bij het project betrokken Richard Grisman en Slavin Slavchev. Deze nieuwe schijf bevat een aangename verzameling orkestrale ballades, melodieuze hardrockers en lekker meezingbare AOR-songs. Grote smaakmaker hierbij is gitarist Biser Ivanov, die van de projectleider de gelegenheid kreeg de laatste drie composities aan te leveren. Voor vanavond hebben we het stuk "Right, I Said" uitgekozen dat mede opvalt door de fraaie bassolo van Ernest Tibbs, ooit begeleider van Allan Holdsworth, maar tegenwoordig vooral actief in Simon Phillips' Protocol.
Websites:
https://intelligent-music.com/language/en/
https://www.facebook.com/IntelligentMusicProject .

NIEUW
Strange Pop - Step Out Of The City
- All My Nights
Van "Urban Legends" (Lynx Music, 2024)

Strange Pop is het privéproject van de van de Poolse progressieve rockband Iluzjon bekende Michał Dziadosz. Op zijn eerste twee platen, "Ten Years Gone" uit 2022 en "1979-1982" uit 2023 produceerde hij nostalgische muziek waarop de progressieve rocktijden van Soft Machine, Tangerine Dream en Pink Floyd op moderne wijze herleefden. Het onlangs uitgebrachte "Urban Legends" verlegt het aandachtsgebied naar het nachtleven en bevat loungeachtige artpop oftewel aftermidnightprog. Over zachte synthesizer- en orgelklanken, zoemende (Moog)basaccenten, lome ritmes en slaggitaarlicks en wah-wah effecten die gespeeld lijken door een gedrogeerde Chic-gitarist, bezingt Dziadosz op relaxte wijze zijn nachtelijke ervaringen, solitaire levenswijze en passie voor darksoulmuziek. De multi-instrumentalist, die geregeld ondersteund wordt door een gitarist en geïnspireerd is door artiesten en bands als Frank Sinatra, de Davids Bowie en Sylvian en Daft Punk, creëert een met het werk van onder andere Boz Scaggs en Michael Franks vergelijkbare smoothy sound. Slecht sporadisch wordt de hallucinerende vibe onderbroken door een yachtrock-achtige gitaarsolo of een aan The Walkabouts herinnerend synthetisch strijkersarrangement. De progroots van Dziadosz weerklinken in het op het intro van "The Court Of The Crimson King" lijkende instrumentale "Step Out Of The City" en met de aan David Gilmours "On An Island" gerelateerde eenzame gitaarklanken bij aanvang van het eveneens zangloze, ruim twaalf minuten voortkabbelende "Nocturnal Lifestyle". Van het relaxte "Urban Legends" draaien we het genoemde "Step Out Of The City", gevolgd door openingsnummer "All My Nights".
Websites:
https://strangepopmusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/StrangePopMusic .

MONUMENT / LIVE-TIP
Karnataka - Requiem For A Dream
Van "Requiem For A Dream" (Immrama Records, 2023)

Vorig jaar verscheen er, 8 jaar na het vorige album "Secret Angels", eindelijk weer een album van de Britse formatie Karnataka. Bandleider, bassist en songschrijver Ian Jones had in de tussenliggende periode projecten uitgebracht onder de naam Chasing The Monsoon (2019) en Illuminea (in 2021, met zangeres Agnieszka Swita, bekend van Clive Nolan's Caamora). En zoals eigenlijk bijna een traditie is geworden bij Karnataka betekent een nieuw album ook een nieuwe zangeres, in dit geval in de persoon van de Brits-Cypriotische Sertari. Voor de rest waren er niet veel grote muzikale veranderingen en bleek "Requiem For A Dream" van hetzelfde hoge niveau als het voorgaand Karnataka-werk. Ofwel: warme neoprog met kamerbrede vocale harmonieën van Sertari, fijne melodieuze gitaarsolo's van Luke Machin en soms een Keltisch vleugje, dankzij een bijdrage van Troy Donockley (Iona, Nightwish). Die laatste komt met name geregeld aan bod in het bijna 24 minuten duren titelnummer, het langste stuk in het oeuvre van deze band. De productie van het hele album is overigens om door een ringetje te halen. Op zaterdag 20 juli treedt Karnataka aan op de tweede dag van het laatste Night Of The Prog-festival op de Loreley bij Sankt Goarshausen.
Websites:
https://www.karnataka.org.uk/
https://www.facebook.com/KarnatakaOfficial .

OBSCUUR
Cobraa – No Friend In My Time
Van “Cobraa” (EMI Electrola, 1974 / 'grijze' CD-uitgave: Germanofon, 1997)

Het in een afgrijselijke hoes gestoken “Cobraa”, met dubbel 'a' dus, is het enige album van een Duitse band met dezelfde naam, waarbij je je afvraagt of de leden de Engelse taal misschien niet goed beheersten óf dat het juist een poging tot clever overkomen was. De band werd al in 1966 opgericht onder de naam Q66, maar paste de naam aan toen bleek dat er al een Nederlandse groep met bijna dezelfde naam, Q'65, bestond. Het duurt echter tot 1974 voordat EMI Electrola de mogelijkheid bood een album op te nemen, waarbij zelfs budget was voor wat subtiele orkestbegeleiding op enkele nummers. Muzikaal gezien maakte Cobraa een bijzondere mengeling van progressieve rock en sixtiesbeat. Er zijn vergelijkingen te trekken met het eveneens obscuur gebleven Graphite, of met de meer compacte nummers van het debuut van Fantasy (maar dan zonder gebruik Mellotron). Ook horen we referenties aan de eerste twee albums van Eloy. Het progressieve element zit 'm in de avontuurlijke arrangementen; vooral door de recht-door-zee spelende ritmesectie kun je de sixtieswortels detecteerbaar. Eén van de meest interessante nummers is “Marilyn”, met een lekkere lome, cleane gitaarsolo en subtiel orgelwerk. Ook “No Friend In My Time” is een van de betere nummers van “Cobraa”. Tot een officiële heruitgave is het nooit gekomen, maar via het grijze circuit is er gelukkig toch een CD-versie verkrijgbaar, zij het dat er duidelijk een LP als bron is gebruikt. Er is buiten Discogs bijzonder weinig informatie te vinden over deze band, maar het album staat wel integraal op YouTube. Websites:
https://www.discogs.com/artist/630251-Cobraa
Album Op Youtube.

(OP)NIEUW
Ellett, Gayle & The Electromags - The Many Moods Of Morgan
Van "Friends" (PeacockSunrise Records/Melodic Revolution Records, 2023)

Als afsluiter van het eerste uur draaien we nog een nummer van "Friends", het vorig jaar verschenen album van Gayle Ellett. We kennen hem als gitarist/toetsenman van Djam Karet. Onlangs begon hij ook zijn eigen avontuur met The Electromags. Het debuut "Shiny Side Up" uit 2022 werd als melodieuze trioplaat omschreven, gevuld met toegankelijke gitaarrock. Voor "Friends" wilde de Amerikaan het echter groter aanpakken. Hij nodigde naast het trio maar liefst 22 internationale, vaak in gerenommeerde progressieve rockbands acterende muziekvrienden uit, waaronder Marc Ceccotti (Edhels, Monaco), Issei Takami & Shin Ichikawa (Baraka, Japan), Thierry Payssan (Minimum Vital, Frankrijk), Juan Pablo Gaete & Germán Vergara (Aisles, Chili), Frédéric L’Épée (Shylock, Philhamonie, Yang, Frankrijk) en Paul Richards (California Guitar Trio, V.S.). Ook Carl Weingarten, Barry Cleveland, Grammy Award-winnaar Alfonso G. Rodenas (The Blue Dolphins) en bluesgigant Dudley Taft namen de uitnodiging van harte aan. Op een in Elletts studio geprepareerde basis van ritmegitaar en Craig Kahns drums, aangevuld met het gefrette en fretloze baswerk van Mark Cook (Herd Of Instinct, Spoke Of Shadows), gaven de genodigden in hun privéstudio’s de aan hen toebedeelde compositie een eigen invulling. Vervolgens perfectioneerde Ellett de dertien, gemiddeld vier minuten durende instrumentals met karakteristieke Mellotron- en Hammond-akkoorden, Minimoog-solo’s en Fender Rhodes-versierselen. Ondanks die vele bijdragen klinkt het geheel als een coherente, ontspannen mix van proggy (jazz)rock, opgefunkte of statige bluesrock, classic- en southern rock, shredding en meeslepende symfonische rock. Van "Friends" draaien we "The Many Moods Of Morgan".
Websites:
https://gayleelletttheelectromags.bandcamp.com/album/friends
https://www.djamkaret.com/
https://www.facebook.com/djam.karet .

NIEUW (verlaat)
Lu7 - The Dance Of Siva
- Evening In Granada (グラナダの夕べ)
Van "Charon Kalon" (VEGA Music, 2023)

"3395", de vijfde plaat van het Japanse Lu7, was in maart 2019 het Album van de Maand bij Xymphonia. We noemden het de meest evenwichtige plaat van het rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki gevormde gezelschap, mede doordat het ritmekoppel met drummer Ittolu Shimamura en bassist Jiro Okada al enkele jaren stabiel. Op het vorig jaar april verschenen, maar pas onlangs in onze CD-spelers gestoken "Charon Kalon" zoeken de musici opnieuw een geraffineerde balans tussen gelikte, met Casiopea verwante fusion en het vooral in het meeslepende, Holdsworthiaanse gitaarspel en de groovy baspartijen tot uiting komende robuustere, aan Kenso verwante werk. Dit constante spanningsveld wordt in het Latin-getinte “Wombat In April" nog versterkt door de jubelende inbreng van altsaxofonist Brian Yasuhiro Seymour. Het zwaartepunt van "Charon Kalon" wordt gevormd door "In Dance Of Siva" en een virtuoze bewerking van Debussy’s "Evening In Granada". Hierop lijkt het alsof de uitgelaten spirit van de jonge honden van landgenoten Dezolve de band heeft geïnfecteerd. Deze twee stukken hebben we als sterk verlate aandachtspunten voor vanavond uitgekozen.
Websites:
http://www.lu7.biz
https://www.facebook.com/lu7japan/ .

MINI-SPECIAL: TON SCHERPENZEEL
Scherpenzeel, Ton – Ayre
Van “The Lion’s Dream” (Friendly Folk Records/OOB Records, 2013/2023)
Scherpenzeel, Ton – Snowscape
Van “Virgin Grounds” (VIA, 1991 (onder de artiestennaam Orion) / OOB Records, 2023)
Scherpenzeel, Ton – Tempus Fugit
Van “Velvet Armour” (Friendly Folk Records/OOB Records, 2021)
Scherpenzeel, Ton – Gryphons And Unicorns
Van “The Lion’s Dream” (Friendly Folk Records/OOB Records, 2013/2023)
Scherpenzeel, Ton – Eternal Snow
Van “Virgin Grounds” (VIA, 1991 (onder de artiestennaam Orion) / OOB Records, 2023)

We gaan er maar even vanuit dat u als Xymphonia-luisteraar bekend bent met de naam Ton Scherpenzeel. We hoeven u niet uit te leggen hoe groot zijn staat van dienst is. In de nadagen van zijn carrière worden we zowaar verwend met enkele mooie releases achter elkaar. Een paar weken geleden lieten we al wat horen van het bijzondere album “Achter De Schermen” met muziek voor de verschillende theaterprogramma’s van Youp van 't Hek. Nu duiken we iets verder in het verleden met muziek die de Kayak-toetsenist heeft gecomponeerd voor de televisieserie “Conquer The Arctic”. In 1991 verscheen hiervan al een CD-uitgave onder de artiestennaam Orion. In 2023 greep Scherpenzeel terug op deze opnamen, besloot vervolgens om een aantal nummers opnieuw te arrangeren en er bovendien twee aan toe te voegen, als kop en staart van het concept. Tijdens dat schrijfproces herontdekte hij zijn liefde voor de synthesizer en maakte zeer passende muzikale schilderingen bij de beelden van het koude poolgebied. Gezien het gebruikte instrumentarium en het concept liggen de namen Jarre en Vangelis al snel op ieders mond bestorven. ...Maar dan doen we “Virgin Grounds” toch zeker te kort. Op een late warme zomeravond klinkt het album als een oase van verkoeling en in de winter zetten we de verwarming gewoon een graadje hoger. We maken even een sprong in de tijd. In 2021 bracht Scherpenzeel het album “Velvet Armour” uit, wat veel fans toch wel verraste. Deze muziek bleek namelijk geworteld in folk, barok en renaissance-muziek. We hebben hier indertijd al twee nummers van laten horen. De duik in deze muziekstijlen was echter niet nieuw voor hem. In 2013 maakte hij immers al het op middeleeuwse muziek geïnspireerde “The Lion’s Dream”, dat destijds zijn eerste solo-album onder eigen naam in bijna 30 jaar tijd was. Daarnaast hebben we bij Kayak natuurlijk al de nodige folky elementen kunnen bespeuren in bijvoorbeeld “Merlin”. “The Lion’s Dream” is echter een heel album in deze stijl, waarbij hij overigens wel een aantal Kayak-composities hergebruikte. Scherpenzeel botvierde zodoende zijn voorliefde voor traditionele middeleeuwse muziek, met als doel dat de luisteraar de middeleeuwse feestelijke taferelen van bijvoorbeeld een schilderij van Breughel erbij inbeeldde. Hierbij werd de toetsenist voornamelijk bijgestaan door Rens van der Zalm en de tevens van Flairck bekende Annet Visser. Daarnaast leverde ook Brian de Graeve (vorige week nog met zijn eigen Realisea in Xymphonia te horen) een bijdrage aan “The Lion’s Dream”. Net als “Virgin Grounds” heeft ook dit album een sprookjesachtig karakter en de albums brengen mooi de beide uitersten van Scherpenzeels kunnen naar voren. We gaan een mooie mix laten horen van de drie genoemde albums. Mocht je ze fysiek op CD willen aanschaffen, wees er dan snel bij, want de oplages zijn beperkt.
Websites:
Virgin Grounds op Bandcamp
The Lions Dream op Bandcamp
Velvet Armour op Bandcamp
OOB-records Artiest Ton Scherpenzeel/
OOB Records op Facebook
Ton Scherpenzel op Facebook.

HERUITGAVE
White Willow - Paper Moon
Van "Sacrament" (The Laser's Edge, 2000 / Karisma Records, 2024)

De heruitgave-campagne van White Willow is aanbeland bij album nummer 3. Dit "Sacrament" verscheen oorspronkelijk in het jaar 2000 bij het Amerikaanse The Laser's Edge en wordt algemeen beschouwd als het album waarop de ware White Willow-sound voor het eerst te horen was. Het debuut "Ignis Fatuus" ging stilistisch namelijk nog allerlei kanten op, van door renaissance-muziek beïnvloede akoestische folk tot stevig progrock – en de opvolger "Ex Tenebris" kende een uitermate donker, bijna gotisch karakter. Op "Sacrament" kristalliseerde het geluid zich uit tot prachtige melancholische progrock, met veel ruimte voor sfeervol toetsenwerk, het scherpe gitaarspel van Jacob Holm-Lupo en de heldere zang van Sylvia Erichsen. White Willow werd daarmee één van de topbands binnen de Scandinavische progrockscene. "Sacrament" was al een tijdje niet meer verkrijgbaar op CD en heeft nu ook voor het eerst een vinyl-release gekregen; dit alles via het Noorse label Karisma. Bandleider Holm-Lupo heeft de gelegenheid ten baat genomen het album te voorzien van een frisse nieuwe mastering, met gebruik van de originele mastertapes.
Websites:
https://whitewillow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/whitewillowband .

NIEUW / ALBUM VAN DE MAAND
Viima - Perhonen
Van het album “Väistyy Mielen Yö” (eigen beheer, 2024)

In 2017 lieten we voor het eerst muziek van Viima horen. We meldden destijds dat deze vrij onbekende band in 2006 debuteerde met “Ajatuksia Maailman Laidalta” (volgens Google Translate: “Gedachten vanaf de rand van de wereld”). Destijds combineerden deze Finnen klassieke symfo met folkrock, wat logisch was aangezien er in de beginjaren redelijk wat Jethro Tull-nummers op het bandrepertoire stonden. Op de in 2009 verschenen opvolger verdween het folkrockaspect naar de achtergrond en werd duidelijk de keuze gemaakt voor een symfonisch rockgeluid. Nadat medeoprichter en toetsenist Kimmo Lähteenmäki in 2011 vertrok, bleef het lange tijd stil. Maar opeens, na 15 jaar, was er begin januari een nieuw album: “Väistyy Mielen Yö” (“De Nacht van de Geest maakt plaats”) waarop Lähteenmäki overigens nog wel is te horen. Vers bloed binnen de verder ongewijzigde bezetting is er in de persoon van zanger en medetoetsenist Risto Pahlama. Was Hannu Hiltula voorheen verantwoordelijk voor de zang, nu richt hij zich meer op de fluit. Opvallend is dat op bassist Aapo Honkanen na alle bandleden, dus ook de fluitist, gitarist en drummer aanvullende keyboardpartijen bespelen. Het maakt van “Väistyy Mielen Yö” een behoorlijk toetsendominante plaat. De muziek is doorspekt met heerlijk aanzwellend pastoraal warm keyboardspel met natuurlijk veel Mellotron, maar ook Fender Rhodes en strings. Zo doet “Perhonen” denken aan het Eloy van midden jaren zeventig. Het vaak subtiele gitaarspel van Mikko Uusi-Oukari mag er ook zijn: naast smaakvolle inkleuringen, laat hij ook veelvuldig op de stijl van Andy Latimer geïnspireerde solo's horen. Genoemde aspecten maken dat je je met dit album drie kwartier lang terug in de tijd van de klassieke Britse prog à la Spring, Fantasy of Fruupp waant. Na een relatief korte inswinger vervolgt het album met het bijna 20 minuut durende “Äiti Maan Lapset” (“Kinderen van Moeder Aarde”), waarmee de klasse van Viima wordt bezegeld. Het klinkt levendig met zeker de nodige stevige passages terwijl het rustieke zalvende geluid behouden blijft. In albumafsluiter “Vuoren Rauha” (“Vrede van de berg”) is vooral in het eerste deel de invloed van het legendarische King Crimson-debuut is te horen, maar dan met een licht Camel-sausje. We gaan deze maand veel laten horen van het album “Väistyy Mielen Yö”; vandaag is het al genoemde “Perhonen”, oftewel “Vlinder” aan de beurt.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

IN HET NIEUWS
Supertramp - Hide In Your Shell (live)
Van "Crime Of The Century" (A&M, 1974 / 2014)

Onlangs verscheen in de serie "Rock Classics" het door Steve Pilkingston geschreven boekwerkje "Supertramp - Crime Of The Century". Mooie gelegenheid om het vijftig jaar verschenen doorbraakalbum van de Britse groep, "Crime Of The Century", weer eens in de picture te zetten. In 2014 bracht A&M Records een speciale editie van die plaat uit. Naast een geremasterde versie van het origineel, bevatte de uitgave een concertregistratie uit 1975, opgenomen in de Hammersmith Odeon tijdens welke ook nummers van het datzelfde jaar verschenen "Crisis? What Crisis?" gespeeld werden. Het toont een zelfverzekerde band die het durfde af te wijken van de supergeproduceerde originelen. Van die live-opname draaien we het oorspronkelijk van "Crime Of The Century" afkomstige "Hide In Your Shell".
Websites:
https://burningshed.com/steve-pilkington_supertramp-crime-of-the-century_book
https://www.facebook.com/steve.pilkington.77/
https://www.allmusic.com/artist/supertramp-mn0000033666
https://www.facebook.com/supertramparchive
https://www.facebook.com/RogerHodgson .

NIEUW
Meanwhile Project Ltd – Bumps & Bruises
- Catch 22
Van het album “Sir Mandrill” (Kapitän Platte, 2024)

Meanwhile Project Ltd werd in 2012 in Keulen opgericht als duo, bestaande zanger Marcell Birreck en gitarist Marcus Adam, maar is ondertussen uitgegroeid tot een vijfkoppige band. Op de cover van het vierde album “Sir Mandrill”, dat op 17 april verscheen, staat een menselijke schedel, waarbij je onwillekeurig doom- en black metal-achtige muziek verwacht, maar daarvan is geen sprake. “Sir Mandrill” biedt een mix aan stijlen: chansons, folk, postpop, indierock, alternative, ambient en ook prog. De diversiteit is tevens terug te horen in de afwisselende zangstijlen van Marcell Birreck, switchend tussen vermanend, smekend, onstuimig en kalmerend – de ene keer klinkt hij als David Bowie, dan weer meer als Brett Anderson van Suede of Brian Molko van Placebo. Het standaard-bandinstrumentarium gitaar, bas, drums en keyboards wordt soms aangevuld met contrabas, cello, viool of trompet. Meanwhile Project Ltd constateert op “Sir Mandrill” dat we leven in een tijd waarin de mensheid steeds meer verdeeld lijkt te zijn: “Meningen worden steeds extremer tegenover elkaar gezet. De vraag rijst: Wat definieert ons in essentie als mens en hoe lijken we ondanks al onze verschillen op elkaar? Sir Mandrill is de wilde aap die in ieder van ons schuilt en met zogenaamd beschaafd gedrag probeert te verhullen hoe gedachteloos en onstuimig we eigenlijk denken en handelen.”, aldus de band.
Websites:
https://kapitaenplatte.bandcamp.com/album/sir-mandrill
https://www.facebook.com/meanwhileproject.ltd .

NIEUW
Jurczyński, Adam - Cold Winter / Aurora Borealis
Van "Cold Winter" (Lynx Music, 2024)

De muziek van Adam Jurczyński hadden we al twee keer eerder in Xymphonia. Eerst met nummers van de veelzijdige gitaarplaat "My Love And My Passion" en vervolgens met "Breath", zijn liefdesverklaring aan Pink Floyd. Met "Cold Winter" keert de Pool deels terug naar zijn progmetal-en shredroots. Hij doet dit met een conceptalbum dat een fictief computerspel voorstelt, waarbij enkele avatars de hoofdrol spelen. Naast Jurczyński's Morbir-personage is Marga een van de andere hoofdrolspelers. Deze door Małgorzata Szkoda-Hreczuch met krachtige stem vertolkte heldin is helaas alleen te horen in de twaalf minuten durende, tweedelige titelepisode. Morbir doet geregeld van zich horen met duistere, in de stijl van Falco’s "Jeanny", gesproken teksten, grommende spreekzang en soms zelfs enkele vervormde grunts. Instrumentaal botsen robuuste metalriffs geregeld met eenzame pianoaanslagen en stemmige synthesizerklanken, terwijl in "Tears Of The East" koto-getokkel een Japans samuraigevecht introduceren. Al met al is "Cold Winter" is een meeslepende, hoewel niet foutloos geproduceerde CD. Met name Jurczyński's belabberde Engelse uitspraak vraagt nadrukkelijk om een taalcoach. Van "Cold Winter" draaien we het genoemde titelnummer, waarvan het tweede instrumentale deel "Aurora Borealis" getiteld is.
Websites:
https://www.facebook.com/silenciare.jurczynski
https://www.lynxmusic.pl/index.php/component/muscol/A/177-adam-jurczynski/601-cold-winter-cd
https://www.youtube.com/@adamjurczynski8911 .

NIEUW
Halma - Driving By Numbers
Van "Driving By Numbers" (Kapitän Platte, 2024)

Halma draait al heel wat jaren mee: de Duitse groep werd opgericht in 1999 en bracht in mei het achtste album “Driving By Numbers” uit. Het feit dat Kapitän Platte het uitbracht, geeft ons al een hint in welke richting we het moeten zoeken. Dat eveneens Duitse label is namelijk gespecialiseerd in muziek op het kruisvlak van psychedelische rock en postrock en dat is precies wat Halma op dit album laat horen. Er wordt op elk nummer een aangenaam sfeertje neergezet met stemmige gitaren, licht monotoon drumwerk en rollende bassen, waarbij er langzaam naar een climax wordt toegewerkt. Tussendoor komen er nog flarden soundeffects voorbij en uiteindelijk sterven aan het eind de klanken bijna altijd langzaam uit. Vroege Pink Floyd, zo ten tijde van “A Saucerful Of Secrets” en “Ummagumma”, blijft voor veel postrockbands een grote invloed en ook bij Halma is dat het geval. Wat dan wel jammer is, dat daar waar Pink Floyd in die tijd echt spanning in hun muziek wist op te bouwen bij Halma dit helaas niet echt het geval is. Het luistert lekker weg maar echt gegrepen worden we nergens.
Websites:
https://www.halma-music.com/
https://www.facebook.com/halma.music/ .

NIEUW
Church, The - The Immediate Future
Van het album “Eros Zeta And The Perfumed Guitars” (Ears Action Records, 2023)

“Er zijn niet veel bands die aan het begin van de jaren 80 zijn opgericht en er in 2024 nog steeds toe doen. The Church is wel zo’n band. Lid van het eerste uur Steve Kilbey en zijn mannen brachten vorig jaar met “The Hypnogogue” een album uit dat niet onder deed voor hun beste werk en voegen nu al weer vijf kwartier muziek toe aan hun imposante oeuvre. Dit “Eros Zeta And The Perfumed Guitars” is een album met restmateriaal van “The Hypnogogue”, maar dat betekent niet dat het materiaal van mindere kwaliteit is. Ook deze opvolger laat zich beluisteren als een lange, buitengewoon fascinerende luistertrip. In muzikaal opzicht was er op “The Hypnogogue” niet zo gek veel veranderd ten opzichte van eerder werk. The Church heeft zich al sinds de beginjaren laten beïnvloeden door de muziek van met name The Byrds, The Velvet Underground, David Bowie en landgenoten The Go-Betweens, maar ook door 80s-New Wave en psychedelica uit de jaren 70. Het gitaarwerk is zoals altijd van hoog niveau; de stem van Steve Kilbey geeft de muziek een aangename jarentachtig-vibe, wat wordt versterkt door de klanken van de synths en de karakteristieke gitaarloopjes. The Church gaat inmiddels een kleine 45 jaar mee, maar presteert nog altijd op topniveau, wat echt razend knap is.” (Erwin Zijleman, De Krenten Uit De Pop) The Church treedt ook nog steeds op; zo wordt er op dit moment door de VS getourd in een 'package' met The Afghan Whigs en Ed Harcourt. Websites:
https://www.thechurchband.com/
https://www.facebook.com/thechurchband .

NIEUW
Kaipa – Chased By Wolves And Burned By The Sun
Van het album “Sommargryningsljus” (InsideOut / Sony Music, 2024)

Vorige week draaiden we nieuwe muziek van Ritual. De frontman van die Zweedse band, Patrik Lundström, treffen we vanavond alweer, want hij is al 22 jaar tevens zanger van Kaipa. De leadpartijen wisselt hij bij deze groep rond toestenist Hans Lundin af met zangeres Aleena Gibson. Vanaf “Notes From The Past” (2022), de plaat waarmee in 2002 de heroprichting werd ingeluid, werd een consistent oeuvre opgebouwd, waarin sommige platen misschien wat inwisselbaar waren. Zeer gecharmeerd waren we echter van het sterke “Urskog”, dat in 2022 in onze Xymphonia-jaarlijst een nette 8ste plaats behaalde. We durven te stellen dat het nu verschenen “Sommargryningsljus” het hoge niveau handhaaft. Het is alweer het tiende album van het huidige Kaipa, dat nu dus dubbel zoveel platen heeft gemaakt als de originele band (die tussen 1973 en 1982 bestond en waar Roine Stolt de originele gitarist van was). Het uitluidende titelnummer en het intro zijn de enige Zweedstalige songs en tevens de korste stukken op een verder Engelstalig album met composities van tussen de 10 en 15 minuten: vertaald naar het Nederlands opent de plaat met zomers schemerlicht om met zomerdaglicht te eindigen. De composities bieden veel wisselingen van sfeer, met pittige passages, volbloed symfonische solospots, die soms uitmonden in haast naar jazzrock neigende uitspattingen en hier en daar wat folkrockinjecties. Halverwege het album vinden we een nummer dat met z'n spannende drive wat afwijkt van een typisch Kaipa-nummer: “Chased By Wolves And Burned By The Sun”. Lundström is met zijn intense voordracht hier op de toppen van z'n niet kinderachtige kunnen te horen, maar let ook op de inventieve drumpatronen van het nieuwste bandlid: Darby Todd.
Websites:
https://kaipa.info/
https://www.facebook.com/Kaipa.music .

HERUITGAVE / LIVE-TIP
Jethro Tull – No Lullaby (live)
– Songs From The Wood (with Pibroch intro) (live)
Van “Live - Bursting Out: The Inflated Edition” (Chrysalis, 1978 / 2024)

We waren in het heruitgavenprogramma van de Jethro Tull-discografie onlangs al aanbeland in 1982, met zo'n mooi verzorgde dikke digibook-”Monster Edition” van “The Broadsword And The Beast”. Er was echter een titel overgeslagen die nu alsnog aan bod komt: het eerste volledige live-album van de band rond Ian Anderson: “Live – Bursting Out” uit 1978. Hiermee werd destijds het tienjarig bandjubileum gevierd. Bovendien was het hoog tijd geworden om de door concertbezoekers al veelgeroemde live-kwaliteiten van de Britse band, waarvan de kernbezetting sinds 1971 vrijwel gelijk was gebleven, te vereeuwigen. De band was al die tijd erg veel op de wereldpodia te aanschouwen, slechts onderbroken voor de opnamen van jaarlijks verschijnend nieuw plaatwerk. De perfectionistische frontman/fluitist/zanger/componist had zijn discipelen tot ongemeen strak spel opgezweept, waarbij aangetekend dient dat de stuwende kracht van superdrummer Barriemore Barlow daar flink aan bijdraagt. Relatief nieuwe krachten in de live-bezetting waren toetsenist David (nu: Dee) Palmer en bassist John Glascock. De klassiek opgeleide Palmer was al jaren betrokken bij het arrangeren van Jethro Tull-studiowerk, maar ging pas halverwege de jaren zeventig ook mee op tournee omdat collega-toetsenist John Evan handen te kort kwam voor alle partijen. Glascock had indruk gemaakt op de band (en met name op Barlow) toen hij met zijn groep Carmen het voorprogramma voor Tull verzorgde. Het uiteengaan van die band viel vrijwel samen met de aankondiging van Jeffrey Hammond-Hammond dat hij de bas aan de wilgen hing om zich weer op zijn eigenlijke professie, beeldend kunstenaar, te werpen. Deze ritmesectie bewijst zijn kracht in energieke versies van gekende live-favorieten als “Hunting Girl”, “Minstrel In The Gallery”, “Locomotive Breath” en een uitsnede van “Thick As A Brick”. De snerpende gitaar van Martin Barre priemt daarbij geregeld door de fluitpartijen van Anderson heen, waarbij aandachtige beluistering loont om de ingenieuze toetsenarrangementen van het duo Palmer-Evan ten volle te waarderen. Zoals bij deze reeks gebruikelijk biedt de “Inflated” editie (de naam wijst naar de grote weerballonnen die destijds tijdens de concertclimax op het podium en in de zaal rondgingen) een dik boekwerk vol wetenswaardigheden en interviews met betrokkenen bij de 1978 tournee. Uiteraard is de muziek opnieuw gemixt en ook deze keer tevens in 5.1 Surround-kwaliteit aanwezig op bijgevoegde DVD's. Het zal u niet verbazen dat Steven Wilson voor deze mixen verantwoordelijk is. Als klap op de vuurpijl is een complete concertopname uit augustus 1978, toen het oorspronkelijke live-album nét uit was, present, opgenomen in de New Yorkse Madison Square Garden. Heel bijzonder: een uur van dat optreden werd in vele landen uitgezonden op TV en die beelden zijn ook op de derde DVD te vinden (waarbij de rest van het concert wordt gevisualiseerd met live-foto's). De met hartproblemen kampende Glascock kon er niet bij zijn: Steeleye Span-bassist Tony Williams was op het laatste moment ingesprongen als vervanger. Glascock zou het jaar daarop komen te overlijden, slechts 28 jaar jong. Tijdens dit concert werd een bijzondere versie van folkprogkunststukje “Songs From The Wood” gespeeld, met het klassieke zogenaamde “Pibroch”-intro waarin Palmer een flinke hand had. Op de originele dubbel-LP staat een ernstig gekortwiekte versie van deze ietwat Gentle Giant-achtige klassieker, goede reden om deze Madison Square Garden-versie voor vanavond te kiezen, maar eerst de originele plaatopener “No Lullaby” (afkomstig van het toen actuele “Heavy Horses”), waarin Barlow meteen maar even zijn drumskills tentoon spreidt en Barre tevens de show steelt met zijn metalige licks. Anno 2024 is Jethro Tull nog steeds actief, maar alleen frontman Ian Anderson is nog over van de bezetting die u vanavond hoort. Ook wordt er regelmatig getourd: zo is de groep op 28 november te aanschouwen in Duisburg, in Theater Am Marientor.
Websites:
https://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull .

NIEUW / ALBUM VAN DE MAAND
Viima - Pitkät Jäähyväiset
Van het album “Väistyy Mielen Yö” (eigen beheer, 2024)

In 2017 lieten we voor het eerst muziek van Viima horen. We meldden destijds dat deze vrij onbekende band in 2006 debuteerde met “Ajatuksia Maailman Laidalta” (volgens Google Translate: “Gedachten vanaf de rand van de wereld”). Destijds combineerden deze Finnen klassieke symfo met folkrock, wat logisch was aangezien er in de beginjaren redelijk wat Jethro Tull-nummers op het bandrepertoire stonden. Op de in 2009 verschenen opvolger verdween het folkrockaspect naar de achtergrond en werd duidelijk de keuze gemaakt voor een symfonisch rockgeluid. Nadat medeoprichter en toetsenist Kimmo Lähteenmäki in 2011 vertrok, bleef het lange tijd stil. Maar opeens, na 15 jaar, was er begin januari een nieuw album: “Väistyy Mielen Yö” (“De Nacht van de Geest maakt plaats”) waarop Lähteenmäki overigens nog wel is te horen. Vers bloed binnen de verder ongewijzigde bezetting is er in de persoon van zanger en medetoetsenist Risto Pahlama. Was Hannu Hiltula voorheen verantwoordelijk voor de zang, nu richt hij zich meer op de fluit. Opvallend is dat op bassist Aapo Honkanen na alle bandleden, dus ook de fluitist, gitarist en drummer aanvullende keyboardpartijen bespelen. Het maakt van “Väistyy Mielen Yö” een behoorlijk toetsendominante plaat. De muziek is doorspekt met heerlijk aanzwellend pastoraal warm keyboardspel met natuurlijk veel Mellotron, maar ook Fender Rhodes en strings. Zo doet “Perhonen” denken aan het Eloy van midden jaren zeventig. Het vaak subtiele gitaarspel van Mikko Uusi-Oukari mag er ook zijn: naast smaakvolle inkleuringen, laat hij ook veelvuldig op de spel van Andy Latimer geïnspireerde solo's horen. Genoemde aspecten maken dat je je met dit album drie kwartier lang terug in de tijd van de klassieke Britse prog à la Spring, Fantasy of Fruupp waant. Na een relatief korte inswinger vervolgt het album met het bijna 20 minuut durende “Äiti Maan Lapset” (“Kinderen van Moeder Aarde”), waarmee de klasse van Viima wordt bezegeld. Het klinkt levendig met zeker de nodige stevige passages terwijl het rustieke zalvende geluid behouden blijft. In albumafsluiter “Vuoren Rauha” (“Vrede van de berg”) is vooral in het eerste deel de invloed van het legendarische King Crimson-debuut is te horen, maar dan met een licht Camel-sausje. We gaan deze maand veel laten horen van “Väistyy Mielen Yö” en beginnen met de tongbreker “Pitkät Jäähyväiset” (“Een lang afscheid”).
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

NIEUW (zeer verlaat) / VAN EIGEN BODEM
Realisea – Crackled Colorite
– Sheltered Dreams
Van “Fairly Carefree” (OOB Records, 2022)

Onlangs werd ons door OOB Records een aantal albums onder de aandacht gebracht, waaronder het tweede album van het Nederlandse Realisea. We hebben in 2020 wel het debuutalbum “Mantelpeace” onder de aandacht gebracht, maar de twee jaar later verschenen opvolger “Fairly Carefree” hebben we destijds gemist. Realisea is ontsproten aan het brein van de van Silhouette bekende zanger/gitarist Brian de Graeve. De muziek op het eerste album kan het beste worden omschreven als (neo)progressieve pop met fijn in het gehoor liggende melodieuze composities. Het ‘nieuwe’ album opent al gelijk met het ruim 11 minuut durende “I Could Never Learn” waaruit blijkt dat De Graeve met dit album toch wat meer richting de symfonische rock beweegt. Brian deelt de leadzangrol trouwens met zijn wederhelft Marjolein. Toetsenist Christophe Rapenne en gitarist Rindert Bul zijn de andere vaste waardes op dit album. De ritmesectie is ten opzichte van het debuut wel ingeruild en in die rol vinden we nu Mark op ten Berg op bas en Jos Uffing op drums. Na de opener krijgen we het slepende “Crackled Colorite” met fijn, aan Mostly Autumn refererend gitaarspel. In de bio wordt al melding gemaakt van Pink Floyd-waardige gitaarsolo’s en die zijn er inderdaad in overvloed, maar we horen daarnaast invloeden van Camel en Marillion terug in de muziek. De vraag of het geheel origineel is, zal vast worden gesteld - en nee, dat is het zeker niet, maar “Fairly Carefree” luistert wel zeer lekker weg. De bij vlagen wat onvaste zang is nog wel een punt waaraan gewerkt kan worden, hoewel het zeker niet storend is of de muziek in de weg zit. Vermeldenswaardig is verder dat Ton Scherpenzeel op een van de nummers een keyboardsolo speelt. Na het verschijnen van dit album zijn er weer wat bezettingswisselingen geweest: zo is Patrick Verheij nu de bassist en is ook Jos de Jong toegetreden als extra gitarist. Bij het volgende album kan er dus nog meer gitaargeweld verwacht worden. We kijken er al naar uit en houden u zeker op de hoogte. Voor nu maken we het goed door twee nummers te laten horen van “Fairly Carefree”. Het genoemde “Crackled Colorite” en “Sheltered Dreams”, met aan het eind een zeer fijne gitaarsolo.
Websites:
https://realisea.bandcamp.com/album/fairly-carefree
https://www.facebook.com/realiseamusic .

HERUITGAVE
Ancient Grease - Odd Song
Van "Women And Children First" (Mercury, 1970 / Esoteric Recordings, 2023)

Ancient Grease is een schijnbaar onbeduidend puzzelstukje in het totaalplaatje van de progressieve muziek. Toekomstig Gentle Giant-drummer John Weathers, zanger Gary Pickford-Hopkins (later spelend met Rick Wakeman) en toetsenman Phil Ryan (aankomend Pete Brown’s Piblokto!-lid) vormden de vroeg-progressieve rockband Eyes Of Blue. Toen Weathers potentieel zag in de coverformatie Strawberry Dust namen hij en genoemde Eyes Of Blue-collega’s er in 1970 "Women And Children First" mee op met deels zijn rockgeoriënteerde composities. Vreemd genoeg werd deze vorig jaar door Esoteric Recordings heruitgebrachte plaat onder de bandnaam Ancient Grease gepubliceerd. De rijk gearrangeerde protoprogsongs worden deels gedragen door de in de beste Roger Chapman/Family-traditie zingende Gareth Mortimer, hoewel die in dromerige, psychedelische stukken ook zijn sensitieve kant toont. Instrumentaal vallen vooral de hardrockende gitaren, prominente basloopjes (van Jack Bass!) en virtuoze orgelbijdragen op. De Europese hoes bestond uit een Marcus Keef-achtige foto, terwijl de V.S.-editie een cartooneske afbeelding bevatte. Mede doordat geen van beide versies werd gepromoot, deed het album niets. Deze fris klinkende CD-heruitgave is de eerste die gebruik maakt van de onlangs opgedoken originele mastertapes. Overigens zouden twee Ancient Grease-leden met Racing Cars succes hebben met de single "They Shoot Horses Don’t They?". Van "Women And Children First" hebben we voor vanavond de door Weathers en Pickford-Hopkins geschreven ballade "Odd Song" uitgekozen.
Websites:
https://www.cherryred.co.uk/ancient-grease-women-and-children-first-cd-edition
Noemt de band Amerikaans.

CONCERTFILMTIP (voor wie het voetbal of wielrennen zat is)
Epica - Rivers (A Capella) (live)
- Once Upon A Nightmare (live)
Van "Omega Alive" (Nuclear Blast, 2021)

In 2020 zag de Nederlandse symfonische metalband Epica zich, zoals zovelen, geconfronteerd met een gedwongen pauze door de corona-pandemie. Desondanks lukte het de Nederlandse groep het studio-album “Omega” op te nemen, maar live spelen zat er totaal niet in. En dus werd het plan geboren om een concert live in een filmstudio op te nemen en dit op 12 juni 2021 in de vorm van een 'online evenement' te streamen. Het resultaat was overigens niet een rechttoe-rechtaan concertregistratie, want werkelijk alle registers werden opengetrokken om een zo'n boeiend mogelijk geheel vast te leggen. Voor elk nummer was een speciale enscenering bedacht met in elk stuk een andere podiumopstelling, lichteffecten, ballet-dansers, acrobaten, vuurspuwers maar ook een kinderkoor en het Pa'dam Kamerkoor. Dat laatstgenoemde ensemble was overigens al op diverse eerdere Epica-albums te horen. Het geheel werd een half jaar later onder de titel “Omega Alive” op DVD, Blu-ray en CD'ss uitgebracht. Muzikaal weten we waar Epica voor staat: symfonische progressieve (death)metal, maar dan wel met de nodige zeer zware elementen inclusief grunts van gitarist Mark Jansen. Naast dat “Omega Alive” visueel echt een genot is om naar te kijken, is het ook interessant dat de band een aantal nummers in een behoorlijk ander jasje durfde te steken. Dat gebeurt met name in de vierde akte van het concert, getiteld “Gravita”. We krijgen hier een prachtige a capella-versie voorgeschoteld van de ballade “Rivers”, waarbij zangeres Simone Simons begeleid wordt door het Pa'dam Kamerkoor, en daarna “Once Upon A Nightmare”, waarvan het oorspronkelijke orkest-intro is geherarrangeerd tot een duet voor piano en elektrische gitaar. Bijzonder is dat dit gedeelte van het concert in één take met één camera is gefilmd, waardoor je al kijkend het gevoel krijgt zelf tussen de bandleden op het podium wandelen.
Websites:
https://www.epica.nl/
https://www.facebook.com/epica .