• 
• 
• 


• Home
• Current Show
• Concerts
• Archive
• Album Van De Maand
• About
• Contact
• Listen To AAFM

Uitzending Terugluisteren



Album van de Maand



Sky Architect
"Nomad"
FREIA Music, 2017

“Nomad” is alweer het vierde album van de uit Rotterdam afkomstige band Sky Architect en hoewel initieel het idee was om een album te maken met compactere songs liep het toch weer anders. Afstand maakte het lastig om samen het album te schrijven en op te nemen. Maar nu is "Nomad" dam verschenen. Tijdens recente live-shows, waaronder eentje in de Hengelose Metropool, werden er al een aantal stukken van gespeeld. Het werd al snel duidelijk dat het complexere werk de band het beste ligt. "Nomad" is niet een album dat al gelijk bij de eerste luisterbeurten zijn geheimen prijs geeft, het heeft even nodig om echt in je brein te settelen. Maar als dat eenmaal is gebeurd, valt er veel te genieten. Zoals gezegd, Sky Architects sound is stevig zonder dat het overigens is dicht geplamuurd. De beide gitaristen Ton Luchies en Wabe Wieringa (de laatste tekent ook voor de productie van het album) vullen elkaar prima aan. De ritmesectie met bassist Guus van Mierlo en drummer Christiaan Bruin legt een solide basis, hoewel de productie wel een beetje het subtiele van hun spel, zoals dat live te horen is, eruit heeft gehaald. Toetsenist Rik van Honk kleurt de boel mooi in maar staat ook ritmisch zijn mannetje op een wijze zoals we dat van de vroege Gentle Giant-albums kennen getuige het album opener “Wasteland”. Naar mate het album vordert word je dieper meegezogen en heeft “Nomad” het effect dat ook de albums van bijvoorbeeld het Amerikaanse Astra heeft en is er zeker een verwantschap wat duidelijk hoorbaar is in het slotnummer “Into Singularity”. Hierin tekent Van Honk ook nog eens voor de bugelsolo aan het slot, waarmee dit nummer qua sfeer wel wat weg heeft van de muziek van de Zweedse band Anekdoten. “Nomad” is zeker een album dat met kop en schouders boven het maaiveld uitsteekt en hoge ogen gaat gooien in de jaarlijsten.
Websites: SKY ARCHITECT

Albums Van De Maand 2017

•  

• Sunday 29 Oktober 2017 Show No. 1273

  

  ALWEER TIEN JAAR OUD
  Quidam - But Strong Together
  Van het album “Alone Together” (Rock Serwis, 2007)

  Met de Poolse groep Quidam leek het gedaan toen zangeres Emilia Derkowska er de brui aan gaf. De eerste plaat met nieuwe zanger Bartek Kossowicz, "SurREvival" leek die voorgevoelens te bevestigen: de band was onherkenbaar geworden, men probeerde een stuk steviger te klinken, maar de zang was juist soms onvast te noemen. Hoe verrassend is dan ineens "Alone Together": de werkelijk schitterende hoes met ook nog 's zeer zorgvuldige typografie in het boekwerkje past bij het gevoel dat deze zeer dynamisch en helder geproduceerde plaat geeft: dit is zeer professioneel en helemaal 'af'. Het feit dat de songtitels samen een zin vormen geeft al aan dat er een concept achter schuil gaat. De vocalen zijn erg aangenaam, bij bijzonder sterk (maar ook afwisselend) gitaarwerk, op het scherp van de snede, in symfonische rock die de invloeden die we door de loop der tijd bij Quidam hoorden (van Genesis en Camel tot Pink Floyd en Porcupine Tree) overtuigend verenigt. Een van dé symfo-topplaten van 2007. Het duurde vervolgens 5 jaar eer de opvolger “Saiko” verscheen, die iets minder indruk maakte. We zijn nu opnieuw vijf jaar verder. Over een opvolger nog geen nieuws, maar in april publiceerde de band op Facebook de opmerking 'To be continued...'. Dus we moeten gewoon nog even geduld hebben.
  Website: http://www.quidam.pl/index_en.html .

  

  NIEUW (JAZZROCK)
  Schmidt, MSM - Vista
  Afkomstig van "Life" (Laika Records, 2017)

  In het dagelijks leven doet Michael Schmidt iets in verzekeringen. Als hobby is hij zich gaan verdiepen in zijn liefde voor jazzrock/fusion. Eerst leerde hij zichzelf drummen, maar stapte al gauw over op keyboards waardoor hij beter in staat was composities te schrijven. In 2003 debuteerde hij als MSM Schmidt met "Arrivals", waarop hij direct al medewerking kreeg van internationale topmusici als Mitchel Forman, Scott Kinsey en Brandon Fields. Deze trend zette zich door op zijn volgende vier albums die tussen 2007 en 2015 verschenen. En ook op het onlangs uitgebrachte "Life" is de lijst met muzikanten imposant. Maar liefst 26 gerenommeerde muzikanten zijn naast Schmidt zelf te horen op de tien gemiddeld zeven minuten durende composities. We noemen er een paar: Virgil Donati, Jerry Goodman, Oz Noy, Steve Tavaglione en Dave Weckl. Speciale aandacht is er voor de nummers "Trance" en "Vista", waarop wellicht de laatst vastgelegde noten van Allan Holdsworth te horen zijn. Ondanks de veelheid aan medewerkers klinkt "Life" heel consistent, vooral omdat Schmidt lekker in het gehoor liggende stukken schrijft, waarin Weather Report, Tribal Tech en Return To Forever in een modern jasje zijn gestoken waarin bijzonder effectief gebruik is gemaakt van prachtige sequencerpatronen en syncopische ritmes tot kunst zijn verheven. We hebben gekozen voor het aan Holdsworth opgedragen "Vista", dat genoemd is naar de laatste woonplaats van de in april overleden gitarist.
  Website: http://www.msm-schmidt.com/ .

  

  NIEUW
  Wobbler - Fermented Hours
  Van "From Silence To Somewhere" (Karisma Recordings, 2017)

  Het Noorse Wobbler maakt al sinds 1999 symfonische rock in een zo puur mogelijke seventiesstijl, met gebruik van hét instrumentarium uit die tijd en met overduidelijke knipogen naar de toenmalige grootheden. Sindsdien verschenen drie albums (in 2005, 2009 en 2011) die een walhalla zijn voor de analoge keyboardsfreak, met dank aan de collectie van mede-oprichter Lars Fredrik Frøislie. Die was rond de tijd van het Wobbler-debuut "Hinterland" (2005) ook toegetreden tot White Willow met uiteindelijk tot gevolg dat White Willow-baas Jacob Holm-Lupo op zijn beurt als gitarist toetrad tot Wobbler. De albums van de band verschenen toen ook prompt op Holm-Lupo's Termo Records. Nu album nummer vier "From Silence To Somewhere" is verschenen, blijkt er het een en ander veranderd. Holm-Lupo is vervangen door Marius Halleland en met Holm-Lupo's vertrek is er ook een labelverandering: van Termo naar het van Airbag bekende Karisma Recordings. Na eerdere bezettingswijzigingen zijn nu alleen Frøislie en de ritmesectie nog over uit de begintijd. Muzikaal is de blik nog steeds fors op de seventies gericht. In het 21 minuten lange titelnummer horen we duidelijk Yes-invloeden, maar proeven we ook de sfeer en bijzondere dynamiek van de grote Italiaanse progbands. Dat is zeker ook het geval in "Fermented Hours", waarin zelfs een Italiaanse passage zit verwerkt. Het orgelintro lijkt dan weer een verwijzing naar een passage uit Van Der Graaf Generators "The Sleepwalkers" te zijn. Goed beschouwd bestrijkt Wobbler alle substijlen die seventiesprog zo uitdagend maakten, van progfolk tot symfonische hardrock. Een modern geluid biedt het album misschien niet, wel warmte, afwisseling en gelaagdheid.
  Websites: https://www.wobblerofficial.com
  en https://www.facebook.com/wobblerofficial/
  en https://wobbler.bandcamp.com/

  

  NIEUW
  Boden, Jon - Moths In The Gas Light
  - Fires Of Midnight
  Van "Afterglow" (Hudson Records, 2017)

  De economie is ingestort, de maatschappelijke instituties hebben het begeven, de mensen moeten zichzelf maar zien te redden. Dat was het kader waarbinnen het verhaal van het conceptalbum "Songs From The Floodplain" (2009) van de Britse folkartiest Jon Boden zich afspeelde. Een terugblik op een wereld die voor ons nu nog in de niet al te verre toekomst ligt. Om de Moody Blues te parafraseren: "Songs From Future Passed". We zijn 8 jaar verder en nu is er een vervolg: "Afterglow". Net als "Foodplain" speelt ook dit album zich af in die nabije toekomst maar de setting is verplaatst van het platteland naar de stad. We volgen het verhaal van twee geliefden die elkaar proberen terug te vinden in de chaos van een groot straatcarnaval, dat plaatst vind in een vervallen stad. Vreugdevuren, tumult en drukte... het lijkt dansen op een vulkaan. Voorganger "Songs From The Floodplain" was een echt solo-album: Jon Boden zong er niet alleen op, hij bespeelde ook alle instrumenten. "Afterglow" is echter beduidend rijker gearrangeerd: Boden wordt nu begeleid door een uitgebreide band met strijkers, blazers (let op de mooie hobo-partijen) en ook hier en daar zelfs de nodige elektrische gitaren. Boden zelf heeft een uitermate expressieve stem die je echt het album in zuigt hoewel we ons kunnen voorstellen dat niet iedereen zijn stem even prettig vindt. Met "Afterglow" heeft een Boden een fascinerend folkrockconceptalbum afgeleverd, dat iedere luisterbeurt meer te ontdekken biedt. Interessant is het feit dat dit album nu door Boden wordt gezien als deel twee van wat uiteindelijk een trilogie moet worden. Hopelijk hoeven we op deel drie niet opnieuw 8 jaar te wachten, want dit smaakt naar meer.
  Website: https://www.jonboden.com/ .

  

  NIEUW
  Kalaban - God Is An Avon Lady
  Afkomstig van "Edge Of Infinity" (eigen beheer, 2017)

  Een paar weken geleden draaiden we muziek van "Turn To Flame", een mini-CD die Randy Graves, het enige overgebleven oerlid van Kalaban in 2010 uitbracht. Er staan twee lange nummers op, die eind jaren negentig waren opgenomen. Kalaban werd bekend door de platen "Don’t Panic" (1992) en "Resistance Is Useless" (1993). Nu is het tijd voor "Edge Of Infinity" de nieuwe plaat van dit Amerikaanse gezelschap. Hierop wordt Graves (multi-instrumentalist, zang) begeleid door drummer Kyle Nish en gastbassist Brad Campbell. Vroeger stond Kalaban garant voor een eigenzinnige, grotendeels instrumentale mix van IQ-achtige neoprog en Amerikaanse progressieve rock. overeenkomstig Rush, Happy The Man en Kansas. Anno 2017 zijn alleen die Rush-invloeden nog bespeurbaar, vermengd met vleugjes Pink Floyd, oude Crack The Sky en Jimi Hendrix’ psychedelica. Ondanks diverse geweldige details, zoals de hobo in "God Is An Avon Lady", de dynamische, veelzijdige drumarrangementen en de titel van krachttoer "Opus Octopus", zijn de vier tussen de zeven en eenendertig(!) minuten durende composities echter moeilijk te doorgronden. Dit komt vooral door de onconventionele, complexe opbouw met lange zangfragmenten en gedeclameerde teksten. De bandleider heeft tevens dermate veel instrumentale vondsten en interessante conceptuele ideeën over maatschappelijke en persoonlijke kwesties verzameld, dat de nummers welhaast verdrinken in overvloed. Helaas heeft Graves’ zang te weinig charisma om een heel album te dragen en is het totaalgeluid en de mix, ondanks de goede geluidskwaliteit, ietwat onsamenhangend. Toch is dit een dappere comeback, die getuige het Olias Of Sunhillow-achtige "Dusky Loch", een kort vooruitblik op een mogelijk nieuw album, vertrouwen biedt voor de toekomst. Vanavond aandacht voor het al genoemde "God Is An Avon Lady".
  Website: http://www.kalaban.com/ .

  

  (OP)NIEUW
  Lifesigns - Voice In My Head
  Van het album "Cardington" (eigen beheer, 2017)

  Een maand geleden verscheen album nummer twee van het Britse Lifesigns, "Cardington", de opvolger van het naar de band vernoemde debuut uit 2013. Muzikaal is het nieuwe album het logische vervolg op die eersteling: gloedvolle, zeer melodieuze symfo die zich niet echt wat aantrekt van de heersende trends. Grootste verschil is dat er een paar kortere songs op het nieuwe album staan: naast drie tracks die zo rond de 10 à 11 minuten zweven, vinden we 4 tracks van tussen de 4 en 5 minuten. Dat geeft “Cardington” een mooie afwisseling en een vlot karakter, daar waar de voorganger wat meer uitwaaierde. “Voice In My Head” werd al live gespeeld tijdens de concerten die volgden op de release van het debuut, waarbij met name de puntige, korte solo's van Niko Tsonev opvielen. Intussen maakt de Bulgaars-Britse gitarist geen deel meer uit van Lifesigns, maar is hij nog wel hier en daar op “Cardington” te horen. Op “Voice In My Head” worden de genoemde korte solo's niet meer door hem gespeeld, maar door Focus-gitarist Menno Gootjes. Om precies te weten wie van de vier gitaristen wáár op het album is te horen is een 'guitar map' op de Lifesigns-site geplaatst. Van die vier is het overigens de van Iona bekende Dave Bainbridge die mee op tournee gaat (en die ook op de promotiefoto's rond de albumrelease is te zien. Een van de optredens is op het Progdreams Festival, op zondag 4 maart 2018. Oh, en Tsonev heeft zojuist het debuut van zijn project Moonparticle voltooid.
  Website: http://www.lifesigns.me
  Cardington guitar map: http://www.lifesigns.me/guitar-map/ .

  

  LIVE-TIP
  Saga - It Never Ends
  Van “10.000 Days” (InsideOut, 2007)

  The Final Chapter De Canadese band Saga is vooral bekend om korte, puntige melodieuze symforock met een heavy kantje. Geen 'epics' van meer dan 20 minuten bij deze heren, de gemiddelde song klokt niet boven de vijf minuten. Desondanks is er geen enkele twijfel over hun plaats binnen het genre. Nu, in het jaar van het 40-jarig bestaan van de band, is ook het afscheid aangekondigd. Het allerlaatste optreden is gepland tijdens de ‘Cruise To The Edge’ in februari 2018. Hoewel, allerlaatste: we betwijfelen of de Canadezen bekend zijn met Heintje Davids... Zolang de bandleden niet dood en begraven zijn, weet je het maar nooit. Voor het zover is doet de groep een uitgebreide afscheidstournee, met vooral veel optredens in Duitsland en Scandinavië, maar ook in Nederland. Afgelopen week was de groep al in Weert en Zoetermeer te aanschouwen en de foto's die o.a. op Progwereld zijn te vinden laten een fraaie podiumopbouw zien. De groep speelt twee sets: eerst een semi-akoestische set, waarbij het podium is aangekleed als bibliotheek, en na de pauze een 'full blown' set. De reacties van bezoekers zijn laaiend enthousiast en er is goed nieuws: komende zaterdag, 4 november, speelt Saga in de Metropool en dat optreden is nog niet uitverkocht! Wij draaien vanavond, Heintje Davids indachtig, van “10.000 Days” het nummer “It Never Ends”.
  Website band: http://sagaontour.moonfruit.com/
  Link naar Metropool: http://metropool.nl/nl/agenda/saga-final-chapter-tour-2017
  Concertrecensie Progwereld: http://www.progwereld.org/cms/concert/saga-22-oktober-cultuurpodium-de-boerderij-zoetermeer/ .

  

  ALBUM VAN DE MAAND/LIVE-TIP
  Sky Architect – Into Singularity
  Van "Nomad" (FREIA Music, 2017)

  “Nomad” is alweer het vierde album van de uit Rotterdam afkomstige band Sky Architect en hoewel initieel het idee was om een album te maken met compactere songs liep het toch weer anders. Afstand maakte het lastig om samen het album te schrijven en op te nemen. Maar nu is "Nomad" dam verschenen. Tijdens recente live-shows, waaronder eentje in de Hengelose Metropool, werden er al een aantal stukken van gespeeld. Het werd al snel duidelijk dat het complexere werk de band het beste ligt. "Nomad" is niet een album dat al gelijk bij de eerste luisterbeurten zijn geheimen prijs geeft, het heeft even nodig om echt in je brein te settelen. Maar als dat eenmaal is gebeurd, valt er veel te genieten. Zoals gezegd, Sky Architects sound is stevig zonder dat het overigens is dicht geplamuurd. De beide gitaristen Ton Luchies en Wabe Wieringa (de laatste tekent ook voor de productie van het album) vullen elkaar prima aan. De ritmesectie met bassist Guus van Mierlo en drummer Christiaan Bruin legt een solide basis, hoewel de productie wel een beetje het subtiele van hun spel, zoals dat live te horen is, eruit heeft gehaald. Toetsenist Rik van Honk kleurt de boel mooi in maar staat ook ritmisch zijn mannetje op een wijze zoals we dat van de vroege Gentle Giant-albums kennen. Deze week het kortste nummer van het album, waar de band overigens ook een animatie video voor heeft gemaakt. Overigens werd onlangs bekend dat Sky Architect op 24 november samen met The Aurora Project optreedt in De Pul in Uden.
  Website: http://skyarchitect.squarespace.com/

  

  NIEUW
  Sons Of Apollo - Labyrinth
  Van "Psychotic Symphony" (InsideOut, 2017)

  Sons Of Apollo is de zoveelste band waar voormalig Dream Theater-drummer Mike Portnoy zijn naam aan verbindt. Bijzonder is dat hij hier opnieuw samenwerkt met toetsenist Derek Sherinian, die indertijd al na één album bij Dream Theater mocht vertrekken omdat Portnoy en John Petrucci graag met Jordan Rudess verder wilden. Ook met bassist Billy Sheehan werkte de drummer eerder, namelijk in The Winery Dogs. Verder van de partij zijn voormalig Guns ‘n’ Roses-gitarist Ron ‘Bumblefoot’ Thal en zanger Jeff Scott Soto. Het zal niemand verbazen dat er raakvlakken met Dream Theater zijn te horen op het debuut "Psychotic Symphony". Zeker in de drie langere stukken is dat geval, al is het album als geheel minder complex opgebouwd dan een gemiddeld Dream Theater-album. Waren er op de Dream Theater-plaat met Sherinian, "Falling Into Infinity", bij vlagen Eddie Jobson-trekjes in diens spel te horen, nu horen we soms wat Keith Emerson-achtige geluiden en themaatjes. Luister maar naar "Labyrinth", dat trouwens ook wel wat wegheeft van "Falling To Infinity"-opener "New Millennium". Dat album kende ook enkele zeer melodieuze, pakkende en compacte momenten; op "Psychotic Symphony" is daarin voorzien middels het catchy "Alive", dat overigens wel een te gekke jazzrock-gitaarsolo van Thal laat horen. Ook heeft het album z'n heftige, zware kant: nummers en passages die overhellen naar de metalkant en die door het gruizige stemgeluid van Scott Soto alleen nog maar grimmiger klinken. Al met al kan gesteld dat zeker de liefhebbers van de steviger kant van Dream Theater hiermee een overtuigend klinkende plaat mee in huis halen.
  Websites: http://www.sonsofapollo.com/
  en http://www.insideoutmusic.com/artist.aspx?IdArtist=1958

  

  IN HET NIEUWS
  Foreigner – Blinded By Science
  Van het album “Head Games” (Atlantic, 1979)

  De originele bandleden van Foreigner traden tijdens de laatste twee shows van de 40th Anniversary tour voor het eerst in 37 jaar weer samen op. Volgens oprichter Mick Jones een mooie manier om de jubileumtour af te sluiten. Zanger Lou Gramm, drummer Dennis Elliott, toetsenist Al Greenwood, multi-instrumentalist Ian McDonald en bassist Rick Wills sloten zich in Michigan aan bij Mick Jones en de huidige leden van Foreigner om voor het eerst sinds 1980 in de complete originele samenstelling te spelen. Jones is het enige oorspronkelijke lid dat altijd bij de band is gebleven en haalde er in 2004 een aantal nieuwe muzikanten bij om de groep nieuw leven in te blazen. De reünie vond plaats tijdens de tweede set van het concert, waarvoor ze vijf songs van de eerste drie albums speelden: “Feels Like The First Time”, “Double Vision”, “Long Long Way From Home”, “Dirty White Boy” en “Blue Morning, Blue Day”. De huidige bandleden kwamen daarna weer terug op het podium om samen “I Want To Know What Love Is” en “Hot Blooded” uit te voeren. De optredens werden gefilmd voor een TV-special, DVD en plaat die in 2018 uitkomen. Daarvoor kwam Lou Gramm al eerder tevoorschijn om een akoestische versie van “Fool For You Anyway” te zingen. Foreigner toert nog tot 2018 door Canada, Mexico en een deel van Europa. (Bron: Lust For Life)
  Website: http://www.foreigneronline.com/ .

  

  NOG NOOIT GEDRAAID
  Viima – Sukellus
  Van “Kahden Kuun Sirpit” (eigen beheer, 2009)

  Een band die behoorlijk onder de radar is gebleven is het uit Finland afkomstige Viima. De eerste line-up opereerde aanvankelijk, sinds 1998, onder de naam Lost Spectacles. Naast het ontwikkelen van eigen repertoire werd ook een set Jethro Tull-covers ingestudeerd. Pas in 2006, toen de naam intussen veranderd was in Viima, kwam het eerste volwaardige studio-album “Ajatuksia Maailman Laidalta” uit. Het laat een mooie mengeling van klassieke symfonische prog met middeleeuws geïnspireerde folk horen. Na wat bezettingswisselingen volgde in 2009 het tweede album “Kahden Kuun Sirpit”. Hier slaat het geluid iets meer door naar klassieke prog. Vooral het heerlijk gilmoureske gitaar spel van Mikko Uusi-Oukari valt hier op. Na dit album leverde Viima nog wel bijdragen aan verschillende tribute-albums, gelieerd aan het magazine Collossos. Een studio-album laat echter op zich wachten; daar is in 2011 wel aan begonnen maar sinds toetsenist en oprichter Kimmo Lähteenmäki de band heeft verlaten is het op het platenfront stil gebleven. Wel treedt men nog sporadisch op.
  Websites:
  https://viima.bandcamp.com/merch
  http://www.viima.org/ .

  

  VAN EIGEN BODEM / LIVE-TIP
  Transister – Wash Your Hands Before You Touch Me
  Van “-Zig-Zag-” (CBS, 1979)

  Na Sweet d'Buster begon Robert Jan Stips de band Transister. De naam verwijst naar Stips' oude band Supersister, maar dan getransformeerd. Had Supersister duidelijk een tik gekregen van de Canterbury-muziek van o.a. Soft Machine, met een toefje Zappa; in Transister is de Zappa-invloed wel héél evident. Het meer dan negen minuten lange "Wash Your Hands Before You Touch Me" is zowel qua muziek als qua tekst, met typisch gezing-zegde coupletten, pure Zappa-pastiche. Maar wel erg goed gedaan. Ook de progressieve New Wave van die tijd, zoals die ook te horen is bij bijv. Gruppo Sportivo en de eigenzinniger niet-commerciële album-tracks van The Police laat hier z'n sporen achter. In Transister vinden we naast Stips o.a. violist/toetsenist Huba de Graaf en wijlen bassist Dick Schulte Nordholt. Die laatste speelde in die tijd ook bij het uit Alquin voortgekomen The Meteors (ook al mensen met een prog-achtergrond die New Wave gingen maken) en zou later bij o.a. De Raggende Manne te vinden zijn. Robert Jan Stips doet op 11 januari 2018 met zijn oude Sweet D'Buster-maat Bertus Borgers een dubbeloptreden in Stadstheater De Bond in Oldenzaal. Let wel: beiden spelen een solo-set, het is geen duo-optreden. Maar misschien zijn de heren te verleiden tot een gezamenlijke toegift met Sweet D'Buster-nummers, je weet maar nooit...
  Website: http://www.stips.net/ .
•  

Sunday 22 Oktober 2017 Show No. 1272

Sunday 15 Oktober 2017 Show No. 1271

Sunday 08 Oktober 2017 Show No. 1270

Sunday 01 Oktober 2017 Show No. 1269