NIEUW / LIVE-TIP
Flower Kings, The – Mother Earth
– Scars
Van “Look At You Now” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Na twee dubbelaars is er nu, dat mag ook wel 's, een enkele CD met nieuw werk van The Flower Kings verschenen, getiteld “Look At You Now”. Wel wordt het tempo erin gehouden want voorganger “By Royal Decree” is nog maar van vorig jaar. Bij de aankondiging van de oktobertournee werd al medegedeeld dat Zach Kamins zich met spijt in het hart moest terugtrekken – door de grote afstand tot de overige leden (en de meeste concerten) bleek het gewoon niet haalbaar deze Amerikaanse toetsenvirtuoos in de bezetting te handhaven. Als vervanging vanaf genoemde tournee werd niemand minder dan Lalle Larsson aangekondigd, die eerder met Roine Stolt in Agents Of Mercy speelde. Het blijkt dat hij op “Look At You Now” op slechts twee songs te horen is; het leeuwendeel van de toetsen werd door bandleider Stolt zelf ingespeeld, die uiteraard ook verantwoordelijk is voor de gitaarpartijen. Daarnaast speelt broer Michael Stolt synths in de twee composities die de bassist aandroeg tussen die van Roine. Michael lijkt de definitieve vervanger van de vrijwel constant met Steve Hackett toerende Jonas Reingold, die destijds op zijn beurt de vervanger van Michael was – de cirkel is rond. Drummer Mirko DeMaio is wel gewoon weer van de partij, met een heerlijke feel die bij vlagen herinnert aan die van oer-Flower King Jaime Salazar. Dit alles maakt “Look At You Now” een klassiek TFK-album dat liefhebbers van het werk dat de Zweden in de jaren negentig afleverden zich niet moeten ontzeggen. In het pakkende “Mother Earth” is te horen dat Michael Stolt ook over een warme, soulvolle zangstem beschikt, waarmee er een fijne afwisseling is ontstaan op het gebied van de leadzang, die verder verzorgd wordt door Roine Stolt en Hasse Fröberg. Daarnaast gaat Roine in “Day For Peace” een duet aan met Marjana Semkina van Iamthemorning (waarmee The Flower Kings in 2019 door Europa tourde). “Scars” is het nummer waarin Larsson de kans krijgt zijn flitsende toetsenkunsten te laten horen. De eerder aangehaalde concerten vinden plaats op 27 oktober in de Pul in Uden en 28 oktober in Poppodium Boerderij in Zoetermeer. Ook Marjana Semkina is in oktober op Nederlandse podia te aanschouwen, met Iamthemorning en Maer.
Websites:
https://www.roinestolt.com/
https://www.facebook.com/TheFlowerKings .

NIEUW
Unitopia – Broken Heart
Van het album “Seven Chambers” (Progrock Com's Essentials, 2023)

Unitopia is een progressieve rockband uit Australië en de Verenigde Staten, oorspronkelijk opgericht in 1996 door zanger Mark Trueack en toetsenist Sean Timms in Adelaide. De band viel in 2012 na het album “Covered Mirror Vol. 1” uit elkaar. Mark Trueack kwam toen met de zeer internationaal samengestelde projectgroep United Progressive Fraternity (U.P.F.) en Sean Timms met de wat meer A.O.R.-getinte progband Southern Empire. Anno 2023 is Unitopia weer bij elkaar maar bestaan U.P.F. en Southern Empire ook gewoon. Sterker nog: van alle drie de groepen verschenen vrijwel gelijktijdig nieuwe albums! Als eerste van die drie focussen we ons op nu op “Seven Chambers”. Voor dit nieuwe, 4de album van Unitopia hebben de heren Trueack en Timms een sterke groep musici om zich heen verzameld, namelijk John Greenwood (gitaar), Steve Unruh (viool en diverse andere instrumenten), Chester Thompson (drums) en Alphonso Johnson (bas). “Seven Chambers” is een dubbelalbum waarbij de tweede schijf twee epics bevat van beiden tegen de 20 minuten. Het dubbelalbum is qua onderwerpkeuze nogal zwaar op de hand: alle leden hebben op een of andere manier te maken gehad met ernstige en minder ernstige ziektes en kwalen en ieder nummer raakt aan een ziektegerelateerd thema. Voor vanavond kiezen we de opener van de eerste schijf, “Broken Heart”. Het nummer begint met een Genesis-achtig stukje waarmee Timms zich bewijst als kundig orkestrator. Rustig ontspannen en heftige passages wisselen elkaar af, naar het einde toe speel Greenwood een rustige solo. De melodieën zijn meeslepend en fraai aangevuld met de heldere en aangename stem van Trueack. De dubbelaar “Seven Chambers” van Unitopia is als geheel een prima progrockalbum. Op 14 september stond de band nog op de bühne van Poppodium Boerderij Zoetermeer waar Rocket Scientists-bassist Don Schiff de vervanger bleek van Alphonso Johnson.
Websites:
http://unitopiamusic.net/home/
https://www.facebook.com/Unitopiamusic .

IN MEMORIAM
Soft Machine - Isle Of The Blessed
- Panoramania
Van "Land Of Cockayne" (EMI, 1981/Esoteric Recordings, 2010)

Op 16 september overleed John Marshall op 82-jarige leeftijd. De slagwerker had vanaf 1967 al een behoorlijke discografie achter zijn naam staan, waaronder albums met Jack Bruce en John Mayer, voordat hij in 1971 toetrad tot Soft Machine als vervanger van Phil Howard, die op zijn beurt medeoprichter Robert Wyatt had opgevolgd. Bij die toonaangevende Canterbury Scene-formatie zou hij spelen tot 1984, het jaar waarin de band voorlopig werd opgedoekt. Vanaf 1999 speelde hij vervolgens in de met voormalige leden opgerichte groepen Soft Ware, Soft Works en Soft Machine Legacy. Laatstgenoemde groep nam in 2015 weer de oorspronkelijke naam aan; Marshall zou tot en met 2022 zijn bijdrage leveren, totdat hij om gezondheidsredenen zijn stoel achter de drumkit afstond aan Asaf Sirkis. De drummer leverde incidenteel ook composities aan de band, maar dat waren meestal percussiestukken. Wel was hij vaak samen met Karl Jenkins de zogenaamde 'musical director' op platen als "Land Of Cockayne" uit 1981. Van deze door Jenkins gedomineerde plaat, waarop onder anderen Jack Bruce en Allan Holdsworth te gast zijn, draaien we als eerbetoon het orkestrale "Isle Of The Blessed", dat overloopt in "Panoramania".
Websites:
https://www.softmachine.org/
https://www.facebook.com/softmachinelegacy
http://www.calyx-canterbury.fr/softmachine/index.html
https://www.drummerworld.com/drummers/John_Marshall.html (nog niet bijgewerkt).

50 JAAR
Pre - Ascetic Eros
Van "Pre" (ZNR Records, 1992)

We 'vieren' regelmatig jubilea van bands of albums in Xymphonia, maar het 50-jarig jubileum van Pre is een curieus geval. Deze Amerikaanse band uit de staat Kentucky werd begin 1973 opgericht rondom de broers Al en Larry Collingsworth, respectievelijk zanger/gitarist en leadgitarist. Met Brian Paulson werd een geschikte toetsenist gevonden, die op zijn beurt gelijk ook met een ritmesectie op de proppen kwam. De band ging voortvarend van start en nam al in maart van 1973 twee lange suites op, “Ascetic Eros” en “Ballet For A Blind Man”, een paar maanden later gevolg door nog 6 andere nummers. Al met al genoeg materiaal voor live-optredens en een album. Optreden deed Pre dat jaar drie keer, waarbij drummer Dwight Dunlap echter wegens ziekte tijdelijk werd vervangen. Vervolgens kwam de klad er in. Het beoogde album kwam nooit uit en nog voor het eind van het jaar was Pre al weer historie. Twintig jaar later komen de gemaakte opnamen terecht bij het kleine Amerikaanse label ZNR en krijgt de 'underground'-progscene die zichin die jaren net weer aan het ontwikkelen is voor het eerst muziek van Pre te horen. En het is duidelijk waar Pre de mosterd vandaan haalt: Yes ten tijde van “The Yes Album” en “Fragile”, maar dan wel zonder de meer zweverige passages ook omdat Pre het ultieme instrument daarvoor, de Mellotron, niet gebruikt. Misschien had Yes zo geklonken na “The Yes Album” als Tony Kaye niet was vervangen door Rick Wakeman.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=6887
https://www.discogs.com/release/5218856-Pre-Pre .

(OP)NIEUW
Eloy – The Pyre
Van “Echoes From The Past” (Drakkar / Soulfood, 2023)

Eind juni heeft Eloy het afsluitende deel van de trilogie over Jeanne d'Arc uitgebracht. De titel “Echoes From The Past” komt niet alleen terug in de verhalende teksten die op de Franse heldin slaan, maar slaat evengoed op de muziek die de plaat vult. De negen nummers laten namelijk de nodige kwinkslagen naar beroemde klassiekers van de Duitse groep horen. Dat begint al bij het intro van opener “Conspiracy”, dat duidelijk verwijst naar “Poseidon's Creation”, de openingscompositie van “Ocean” uit 1977. Natuurlijk zijn de herkenbare, zij het wel wat meer krakende stem van de inmiddels 78-jarige bandleider Frank Bornemann en diens warme gitaarspel alomvertegenwoordigd, alsmede de even melodieuze als pulserende baslijnen van Klaus Peter Matziol. Drummer Stephan Emig sluit met zijn veelvuldige (roto)tom-fills net als op de voorganger daar perfect op aan om zo het klassieke Eloy-ritmesectiegeluid te laten herleven. Bornemann had al via zijn Facebook-nieuwsbrief laten weten dat toetsenist Michael Gerlach, sinds “Ra” (1988) Bornemanns vaste muzikale partner, zich teruggetrokken heeft. Ook Hannes Folberth, sinds 1980 verantwoordelijk voor weelderige toetsenpartijen op vele klassieke Eloy-albums, blijkt niet meer van de partij. Belangrijkste toetsenist is nu Steve Mann, die op “The Vision, The Sword And The Pyre – Part 1” als tweede gitarist te horen was. Voor het bandgeluid maakt die wisseling niet veel uit: “Echoes From The Past” is een album dat iedere Eloy-liefhebber in huis wil hebben, zolang deze niet verwacht dat er nieuwe wegen worden ingeslagen: de plaat biedt zoals gezegd precies dát wat de titel belooft. Sinds de release krijgt Bornemann ook weer veel verzoeken om live te gaan spelen. Hij geeft aan dat er al 10 jaar geen permanent beschikbare bandbezetting meer is en dat de live-dubbelaar “Reincarnation On Stage” dan ook als de afsluiting van dát hoofdstuk gezien moet worden. Gaat er dan niets Eloy-gerelateerds op de podia gebeuren? Jawel, want het is nog steeds het plan om de Jeanne D'Arc-trilogie als spektakelmusical te gaan uitvoeren, maar dat zal door speciaal voor dat project aangetrokken zangers en muzikanten worden gedaan.
Websites:
https://www.eloy-legacy.com/
https://www.facebook.com/Official4Eloy .

HERUITGAVE
Jethro Tull – Calafel
– Broadsword
– Inverness Sleeper
Van “The Broadsword And The Beast (Monster Edition)” (Chrysalis, 1982 / 2023)

Dat de bezetting die op Jethro Tulls “A” te horen was in 1981 na afloop van de tournee die dat album ondersteunde uit elkaar zou vallen, was al gepland toen hij het jaar ervoor begon. Eddie Jobson was als 'special guest' verbonden aan de groep rond Ian Anderson die dat album in eerste instantie als solodebuut had voorzien. De keyboardwizard bracht bovendien drumwizard Mark Craney in en na gedane zaken ging het duo huiswaarts, naar de VS. Anderson, gitarist Martin Barre en bassist Dave Pegg vonden versterking in de personen van toetsenist Peter-John Vettesse en drummer Gerry Conway. Met Vettesse bleek een heus nieuw toetsenwonder ontdekt, Conway was eigenlijk al een veteraan, bekend van werk met Fotheringay en vooral Cat Stevens. Vettesse paste prima in de voetsporen van Jobson; de economische stijl van Conway was echter mijlenver verwijderd van de spectaculaire powerrock die Barriemore Barlow en Craney lieten horen. De opnamesessies namen lange tijd in beslag omdat het materiaal dat in eerste instantie was opgenomen te weinig eenheid vertoonde voor een album. Het zorgde er enerzijds voor dat 1981 het eerste jaar was sinds 1968 (toen debuut “This Was” verscheen) zonder nieuw Tull-plaatwerk. Anderzijds bleef er veel niet-gebruikt materiaal op de plank liggen dat niet terecht kwam op het uiteindelijk in 1982 verschenen “The Broadsword And The Beast “. Daarvan was al een deel op eerdere heruitgaves en archiefreleases naar buiten gebracht, maar nooit is zo naar volledigheid gestreefd als met de afgelopen maand verschenen 'Monster Edition', onderdeel van de Jethro Tull-heruitgavereeks, waarvan de delen allemaal handzaam zijn uitgevoerd als digibooks met het lengte/breedteformaat van een aloude DVD-doos. Qua dikte overtreft deze set de al niet misselijke voorganger “A La Mode”. Steven Wilson is weer bereid gevonden voor een nieuwe stereo- en 5.1 surroundmix waarbij opvalt dat hij de nodige warmte heeft weten te injecteren op plaatsen waar de originele mix (ook aanwezig) wat jarentachtigkou laat horen. Aan de opvolger “Under Wraps” gaat hij wat dat aangaat nog een flinke kluif krijgen. Wat dat betreft is “The Broadsword And The Beast” toch voorlopig het laatste album waar de jarenzeventigstijl van prog en rock vermengd met wat folk op is te horen. Naast al die afgevallen studiotracks en demoversies is ook nog een compilatie uit vijf Duitse concertopnamen uit april 1982 toegevoegd, die samen een typische setlist uit die tijd vormen – ook zowel in stereo als in 5.1. Daar valt te horen dat Tull anno 1982 ook een liveband was om rekening mee te houden, met de kanttekening dat we in klassiekers als “Hunting Girl” en “Locomotive Breath” tock wel wat van het eerdere drumspektakel missen. Dat vond Anderson ook en een maand later werd op amicale wijze afscheid genomen van Conway. In het zeer lezenswaardige 162 pagina's dikke boekwerk staat alles wat er maar te weten valt over de band in deze periode. We gaan eerst luisteren naar zo'n afvallertje, “Calafel”, een door Martin Barre geschreven instrumental met veel ruimte voor diens gitaarwerk, dan naar een van de prijsnummers van het hoofdalbum, het halvetitelnummer “Broadsword” – en als er tijd is naar het opvallend folky, met Dave Peggs mandolinespel opgetuigde “Inverness Sleeper”, dat net als “Calafel” 41 jaar op de plank bleef liggen (al nam Barre zijn nummer later opnieuw op voor een solo-album).
Websites:
https://jethrotull.com/
https://www.facebook.com/officialjethrotull .

ALBUM VAN DE MAAND
Sanderson, Dominic – Like Shards Of Glass Falling Through My Fingers
Van “Impermanence” (eigen beheer, 2023)

De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s afgelopen februari zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steve Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. Na deze ingetogen en gevoelige opening gaan al snel alle registers open in “The Twisted Hand Of Faith”. Nu wordt echt duidelijk waar Sanderson de mosterd vandaan haalt. Door de manier waarop gitaar en Mellotron hier worden ingezet, is de muziek te omschrijven als Wilsons “The Raven That Refused To Sing” in een mash-up met Änglagårds “Epilog”. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt daarbovenop op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. “Impermanence” is een indrukwekkend debuutalbum waar we deze maand veel aandacht aan gaan besteden. We kunnen natuurlijk niet anders dan af te sluiten met 'de epic': het bijna 20 minuten lange “Like Shards Of Glass Falling Through My Fingers”, waarin alle genoemde invloeden bij elkaar komen.
Websites:
https://dominicsanderson.bandcamp.com/album/impermanence
https://www.facebook.com/dominicsanderson1999/ .

LIVE-TIPS
Eno, Brian, Daniel Lanois & Roger Eno - Prophecy Theme
Van "Dune (Original Soundtrack Recording)" (Polydor, 1984)
Level 42 - Dune Tune
Van "Level 42" (Polydor, 1981)

Onlangs beluisterden we weer eens het debuutalbum van de Britse band Level 42 en werden we weer gegrepen door de heerlijke jazzfunkfusion zoals we dat op vroegere werk hoorden.

Dat album leverde al gelijk in de vorm van de single-versie van het nummer “Love Games” een bescheiden hit op, maar er was ook andersoortig materiaal op te horen zoals de sfeervolle instrumental “Dune Tune”, waarin de bas van Mark King in het begin als opvallend melodie-instrument fungeert. De titel deed ons dan weer denken aan de film “Dune” uit 1984 waarvoor Toto nagenoeg alle muziek opnam, met uitzondering van een heel bijzonder elektronisch deel getiteld “Prophecy Theme” dat werd uitgevoerd door Brian Eno samen met zijn broer Roger en Daniel Lanois. We laten een klein deel van dat stuk horen en laten dat naadloos overlopen in Level 42's “Dune Tune”. Brian Eno is overigens met The Baltic Sea Philharmonic op 28 oktober te aanschouwen in TivoliVredenburg, Level 42 op 13 november in Metropool Hengelo (maar dat laatste concert is uitverkocht).
Websites:
https://www.brian-eno.net/
https://www.facebook.com/BrianEno
https://www.level42.com/
https://www.facebook.com/level42official.

DEBUUT / KOPPEL
Dudek, Les - What A Sacrifice
Van "Les Dudek" (Columbia, 1976 / Wounded Bird Records, 2004)
Miller Band, Steve - Sacrifice
Van "Book Of Dreams" (Mercury, 1977 / Edsel, 2011)

Meestal wordt "Silk Degrees" van Boz Scaggs als de bakermat van Toto beschouwd, aangezien op die plaat uit 1976 de toekomstige Toto-leden Jeff Porcaro, David Paich en David Hungate gezamenlijk al een flinke muzikale bijdrage leverden.

Toch kun je het titelloze debuut van Les Dudek, dat eerder in dat jaar verscheen, ook die status geven. Op dit door Scaggs geproduceerde album zijn Hungate, Paich en Porcaro namelijk eveneens van de partij. Dudek speelde in 1973 in The Allman Brothers Band als tijdelijke vervanger van de overleden Duane Allman en is te horen op "Fly Like An Eagle" van de Steve Miller Band rond de tijd dat hij zijn solocarrière begon. Zeker in de jaren zeventig was zijn stijl een fraaie mengeling van southern rock, blues, jazzrock en soul. In "What A Sacrifice", het slotnummer van zijn debuut dat we zo gaan draaien, zullen kenners van het werk van Steve Miller het nummer "Sacrifice" van "Book Of Dreams" uit 1977 herkennen. En inderdaad is dit nagenoeg dezelfde, door Dudek en Curley Cook geschreven compositie, die volgens de liner-notes bij de heruitgave op CD al langer op de plank lag. Ten tijde van die heruitgave in 2011 draaiden we "Sacrifice" (waarop Dudek de leadgitaar speelt!) als eens, dit keer volgt het na de interpretatie van Dudeks solodebuut.
Websites:
http://www.lesdudek.com/
https://www.facebook.com/LesDudekBand/
https://j50.stevemillerband.com/
https://www.facebook.com/stevemillerband/ .

NIEUW
Wilson, Jonathan – Charlie Parker
– Marzipan
Van “Eat The Worm” (BMG, 2023)

Jonathan Wilson kennen we sinds “Gentle Spirit” (2011) van platen waarbij het heerlijk wegdromen is, op muziek die de stijl van Pink Floyd anno 1970 verenigde met wat er destijds in Laurel Canyon gebeurde. Die Pink Floyd-link werd wel erg tastbaar toen hij in 2017 toetrad tot de begeleidingsband van Roger Waters met wie hij inmiddels diverse tournees heeft ondernomen. Het nu verschenen “Eat The Worm” is zijn vijfde album (twee vroege eigenbeheer-uitgaven niet meegerekend) dat deels voortbouwt op hoe we Wilson kennen maar ook deels een ietwat stekeliger, ongrijpbaarder aanpak laat horen. Hij creëert daartoe een kleurrijk, afwisselend en breed amalgaam aan geluidenpracht waarvoor een niet te tellen reeks instrumenten wordt aangewend. Die bespeelt hij niet alleen zelf (waaronder een 'shit-ton of percussion'), ook toetsenist Drew Erickson kijkt niet op een instrument meer of minder (onder meer 'various old overpriced synths'). Ook een strijkers- en blazersensemble is present. Die ongrijpbare aanpak zit hem in de verrassingselementen die zomaar op kunnen duiken. Denk bijvoorbeeld in opener “Marzipan”, die in vertrouwd-stroperige Wilson-stijl begint, niet dat je mobieltje op 1:50 ineens met een gloednieuwe ringtone overgaat, het is Erickson of Milliken die een verrassingselement inbrengt. Ook het crescendo van de blazerssectie verderop in de song doet je ineens rechtop zitten. Met de gezellige driekwartsmaat waarmee “Charlie Parker” begint, denk je vervolgens totaal niet aan de energieke bebopvernieuwer van weleer, tot er ineens een typische Parkersolo (gesampeld?) in een veel sneller tempo doorheen komt fietsen. Dergelijke momenten geven het album iets dwarsigs verkwikkends, al mag zo'n lekker luie lapsteelgitaarsolo zoals in het slotdeel van datzelfde “Charlie Parker”, omgeven door weelderige strijkers, er ook zijn. Parker is overigens niet de enige naar wie een song is vernoemd, ook 'Iceman' Wim Hof valt die eer te beurt.
Websites:
https://www.songsofjonathanwilson.com/
https://www.facebook.com/songsofjw/ .

NIEUW
Downes Braide Association (DBA) - Keep On Moving
- Heart Shaped Hole
Van "Celestial Songs" (Magical Thinker Records / Cherry Red, 2023)

Wie 10 jaar geleden had voorspeld dat de samenwerking tussen toetsenist Geoff Downes en zanger/producer Chris Braide onder de noemer Downes Braide Association anno 2023 vier studio-albums en een live-album zou hebben opgeleverd, zou waarschijnlijk voor gek zijn verklaard. Geoff Downes was (en is) volop actief op de live-podia met Yes en Chris Braide is nog steeds een veelgevraagde songschrijver en producer voor pop-acts als Selena Gomez, Sia en Marc Almond. En nu is er aan dat rijtje DBA albums een vijfde studio-album toegevoegd in de vorm van "Celestial Songs". De muziek van DBA klonk aanvankelijk als een muzikale ode aan de synthpop van The Buggles, maar is langzamerhand doorontwikkeld naar warm klinkende melodieuze progrock met pop-invloeden. Die warmere sound wordt met name bereikt doordat sinds voorganger "Halcyon Days" (2021) een echte ritmesectie is betrokken en door gebruik te maken van de diensten van gitarist Dave Bainbridge (Iona, Strawbs, Lifesigns). In “Keep In Moving” levert bovendien gitarist Francis Dunnery een bijdrage, waardoor die song enigszins klinkt als Genesis ten tijde van “Wind & Wuthering”. Bijzonder is dat Dave Bainbridge in ditzelfde nummer een mooie flitsende toetsensolo ten beste geeft. In het langste stuk van het album, In het begin van “Heart Shaped Hole” klinkt de zang van Chris Braide een beetje als die van Ray Wilson op diens recentste album "The Weight Of Man" (2021) en ook muzikaal liggen DBA en Ray Wilson niet eens zo gek ver van elkaar af. Zeker niet op het moment dat gitarist Dave Bainbridge in diezelfde track een prachtige gitaarsolo uit zijn mouw tovert.
Websites:
http://downesbraide.com/
https://www.facebook.com/downesbraide .

(OP)NIEUW
Frøislie, Lars Fredrik – Et Sted Under Himmelhvelvet
Van “Fire Fortellinger” (Karisma Records, 2023)

Laten we maar gelijk met de deur in huis vallen: voor liefhebbers van toetsengedomineerde klassieke prog is het eerste soloalbum van Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie een must. En laten we eerlijk zijn: het werd ook hoog tijd dat er een album uit zou komen dat zich kan meten met het werk van een band als Änglagård. “Fire Fortellinger” werd de afgelopen jaren opgenomen en de meeste nummers zouden zomaar op een nieuw Wobbler album zijn verschenen, ware het niet dat dit er als gevolg van een bepaalde pandemie niet van kwam. Hierdoor had Frøislie de vrije hand en bleef de spontaniteit intact. Het zware, zoemende basspel en percussieve drumwerk klinken alsof het in de jaren zeventig is opgenomen. Er is dan ook zo min mogelijk gebruik gemaakt van moderne technieken. Dus je raadt het al: de analoge toetsengeluiden vliegen je om de oren. Dreigende Hammond, zwaar aangezette Mellotrons en daverende MiniMoog-solo’s doen je geloven of je ruim 40 jaar terug in de tijd bent getransporteerd in de tijd van bands als England, Spring, Cressida of Gracious, waarbij er hier en daar een vleugje Uriah Heep in de muziek doorklinkt. Door de Noorse vocalen belanden we echter toch met beide benen op de grond. De vier nummers die samen het album vormen zijn overigens gebaseerd op de Noorse Ragnarok-mythologie, waarbij twee nummers ruim 16 minuten zijn en twee net boven de zes. We kiezen voor nog een nummer van dit album: het korte ”Et Sted Under Himmelhvelvet”.
Websites:
https://www.facebook.com/larsfredrikfroislie
https://larsfredrikfroislie.bandcamp.com/album/fire-fortellinger
https://www.karismarecords.no/kar253-lars-fredrik-froislie-fire-fortellinger/.

MELODIEUZE ROCK
Bishop, Stephen - Vagabond From Heaven
Van "Bish" (ABC Records, 1978)

De Amerikaanse singer-songwriter Stephen Bishop kennen we in onze contreien voornamelijk als leverancier van songs voor o.a. Eric Clapton, Art Garfunkel, Patti Austin en met name door het duet “Separate Lives”, gezongen door Phil Collins en Marily Martin, dat hij schreef voor de film “White Knights” (1985). Maar naast al dat werk bracht én brengt hij met enige regelmaat zelf albums uit, waarvan vooral de eerste twee hem een zekere mate van succes opleverden. Ze bevatten prachtig gearrangeerde poppareltjes, waarbij Bishop wordt bijgestaan door een scala aan bekende muzikanten. En hoewel Bishops muziek vooral valt te scharen onder de categorie 'melodieuze pop', had hij het wel degelijk in zich om ook een pakkende rocksong te schrijven, getuige “Vagabond From Heaven” van zijn tweede album "Bish" uit 1978. Toetsenist Greg Phillinganes tekent voor het korte synth-intro maar als de hele band invalt en gitarist Jeffrey Staton zijn intrede doet, komen we qua sound ergens tussen Steely Dan en Christopher Cross uit.
Websites:
https://www.stephenbishop.com/
https://www.facebook.com/stephenbishopofficial .

VOORPROEFJE
Duda, Mariusz – Embracing The Unknown
Van het album "AFR AI D" (Kscope Records, 17 november 2023)

Met “Embracing The Unknown” is er een voorproefje verschenen op het nieuwe solo-album van Mariusz Duda, dat op 17 november 2023 zal verschijnen. Duda kennen we natuurlijk als de frontman van Riverside and Lunatic Soul, “AFR AI D”, zoals de titel luidt, zal zijn vierde album onder eigen naam worden. Let op de spatiëring van de titel, waardoor de letters 'AI', die natuurlijk de afkorting vormen van 'artificial intelligence', los komen te staan. Het acht minuten durende ''Embracing The Unknown'' dat nu is vrijgegeven, is het langst klokkende nummer van "AFR AI D". Het album zet Duda's verkenning van elektronische soundcsapes voort, waardoor dit solowerk duidelijk afwijkt van zijn overige muzikale projecten. In een persverklaring geeft hij aan: 'Ik ben blij dat ik deze instrumentale elektronische muziekreis kan voortzetten. Ik hou van deze suggestieve geluiden. In tegenstelling tot wat de titel van het album doet vermoeden, ben ik niet bang voor nieuwe technologieën.' Duda is op “AFR AI D” dus vooral solo in de weer met allerhande elektronica, maar op Facebook introduceerde hij afgelopen week ook een speciale gast, Lion Shepherd-gitarist Mateusz Owczarek, die in enkele tracks te horen zal zijn.
Websites:
http://www.mariuszduda.md
https://www.facebook.com/mariusz.duda.official .

LIVE-TIP Staples, Chris - Souvenir Van "Cloud Souvenirs" (Hot Tub Recordings, 2023)

Afgelopen vrijdag kwam "Cloud Souvenirs" uit, het zesde volledige album van de Amerikaanse singer-songwriter Chris Staples. De tien songs vormen als geheel een melancholieke weerslag van Staples' reizen van en naar Florida, alwaar hij moest omgaan met de achteruitgaande gezondheid van zijn moeder. De liedjes worden mooi ingekleed door akoestische gitaren, pulserende elektronica, synthesizervegen en ingetogen percussie. Mede door Staples' weemoedige stem vergelijken we zijn werk daarom met dat van bijvoorbeeld David Poe en het singer-songwriterrepertoire van Michael Andrews. "Cloud Souvenirs", waarvan we nu "Dreams Come True” draaien, is overigens alleen op LP en als download verkrijgbaar, maar wie weet zijn er bij concerten wel CD's beschikbaar. Staples komt namelijk naar Nederland. Op 30 september treedt hij op in de Theodorakapel te Zwolle (op uitnodiging van Hedon). Twee dagen daarvoor speelt hij ook nog in Theater Walhalla te Rotterdam (op uitnodiging van Rotown). Beide keren is Handsome Ghost het voorprogramma
Websites:
https://www.chrisstaplesmusic.com/
https://chrisstaples.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/chrisstaplesmusic.

A.O.R.
Williams, Joseph – The Dream
Van “Denizen Tenant” (The Players Club / Mascot Music, 2021)

In 2021 kwamen Steve Lukathers “I Found The Sun Again” en “Denizen Tenant” van Lukathers Toto-maatje Joseph Williams nagenoeg tegelijkertijd uit, terwijl er nog meer overeenkomsten te melden waren. Zo zijn de hoesontwerpen vrijwel hetzelfde, met natuurlijk wel een andere foto. Verder is Williams uitgebreid te horen op het album van Lukather, terwijl de gitarist (wel wat minder uitgebreid) meewerkt aan de schijf van de zanger. Ook de recent met Toto gestopte toetsenist David Paich is op beide albums te horen. En beiden eren enkele van hun muzikale helden met covers: bij Williams horen we Peter Gabriels “Don't Give Up” (duet met de ons onbekende, maar uitstekende zangeres Hanna Ruick ) en The Beatles' “If I Fell” (duet met Lukather). Waar Lukather met een vaste ploeg muzikanten samen in de studio in 8 dagen tijd alles opnam, is “Denizen Tenant” meer een 'traditionele' West-Coast-productie met per nummer wisselende krachten uit een kaartenbak vol 'hotshots' uit de sessiewereld. Zo horen we op “Liberty Man” bassist Leland Sklar en drummer Simon Phillips, die beiden met Toto hebben gespeeld (de laatste zelfs als vast bandlid). De gitaarsolo in dit nummer dat hint naar de warme, volle Toto-sound van “IV” is van Lukather. De soepele swing van “Black Dahlia” heeft dan weer onmiskenbaar een Steely Dan-feel. Hier horen we toetsenist David Paich, bassist Nathan East (die ook met Toto heeft getourd) en gitarist Michael Landau. Het titelnummer is geschreven met bassist/gitarist Steven Overton en samen hebben Williams en Overton alle laagjes opgenomen. Liefhebbers van verzorgde, gelaagde, tot in de puntjes verzorgde producties zullen van begin tot eind genieten. Mochten die dit album destijds gemist hebben, met "The Dream" draaien we nogmaals een song van "Denizen Tenant".
Websites:
https://joeswill.com/
https://www.facebook.com/Joewilliamsofficial .

ALBUM VAN DE MAAND
Sanderson, Dominic – A False Sense Of Promise
Van “Impermanence” (eigen beheer, 2023)

De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s afgelopen februari zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steve Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. Na deze ingetogen en gevoelige opening gaan al snel alle registers open in “The Twisted Hand Of Faith”. Nu wordt echt duidelijk waar Sanderson de mosterd vandaan haalt. Door de manier waarop gitaar en Mellotron hier worden ingezet, is de muziek te omschrijven als Wilsons “The Raven That Refused To Sing” in een mash-up met Änglagårds “Epilog”. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. “Impermanence” is een indrukwekkend debuutalbum waar we deze maand veel aandacht aan gaan besteden. Vanavond vervolgen we met het dromerige “A False Sense Of Promise”, waarin Sanderson heel mooi verschillende vocale lagen over elkaar legt.
Websites:
https://dominicsanderson.bandcamp.com/album/impermanence
https://www.facebook.com/dominicsanderson1999/ .

NIEUW / JAZZROCK
Moose Loose – Ebers Funk (live)
Van “Live At Kongsberg Jazzfestival 1973” (Norske Arkiv Klassikere, 2023)

In ons programma is het label Norske Album Klassikere al een paar keer ter sprake gekomen. Dit heruitgavelabel brengt vele vergeten albums uit de Noorse muziekgeschiedenis (in uiteenlopende genres) van de afgelopen decennia opnieuw onder de aandacht. Ook beide LP's, uit 1974 en 1976, van de jazzrockgroep Moose Loose werden zo de afgelopen jaren heruitgebracht, alsmede het latere album “Blow Out” waar Moose Loose-gitarist Jon Eberson aan meewerkte. Er is echter nog een zusterlabel, Norske Arkivklassikere, dat niet eerder officieel utigegeven archiefopnamen voor het eerst op plaat zet. Zo speelde voornoemde groep, waarin we Eberson en toetsenist Brynjulf Blix als prominente solisten vinden, in 1973 op het Kongsberg Jazzfestival, waar een prima opname van bleek te bestaan (van minstens één nummer zijn destijds ook beeldopnamen gemaakt, die in gerestaureerde vorm op YouTube zijn te vinden). Het waren de jaren van Mahavishnu Orchestra en Return To Forever, wat duidelijk invloeden waren voor Moose Loose. Veel stukken rond een compact thema die vooral veel ruimte bieden aan lange solo's op elektrische piano en elektrische gitaar. Op twee momenten in de set wordt ingetogen en contemplatief gespeeld, meestal is er een flink energieniveau, zoals ook in de setopener die naar de band is vernoemd (of is het andersom?) en die niet terug te vinden bleek op de twee latere studio-albums, en “Ebers Funk”, dat later de openingstrack werd van studiodebuut “Moose Loose”.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=7749
De genoemde TV-opname:
https://www.youtube.com/watch?v=1t3wY0irprA&ab_channel=BrunoSamppa .

PROGHISTORIE
Subject Esq. – Giantania
Van “Subject Esq.” (CBS, 1972 / Ohrwaschl Records, 1991)

In 1966 richtten een paar vrienden uit München het beatgroepje The Subjects op en na wat barconcerten werd de band een van de attracties op lokale beatfeestjes. In 1968 werd de naam, terwijl de muziek stilistisch aan het transformeren was, veranderd in Subject Esq. In 1969 treden gitaristen Peter Markl en Alex Pittwohn samen met Hammondspeler Peter Stadler toe en mag er zelfs een voorprogramma voor blueslegende John Mayall worden gespeeld. Hoewel de muziek van Subject Esq. vaak onder Krautrock wordt geschaard, zweeft deze in een zeer eigen stijl ergens tussen Britse prog en Canterbury, mede door het fluit- en saxspel van Michael Hofmann. Dat laatste geeft ook zeker de nodige Van Der Graaf Generator-trekjes in nummers als “5:13”; “Giantania“ heeft dan weer meer van Genesis. In 1972, Markl was toen inmiddels vertrokken, mocht de band debuteren bij het grote CBS. De eerste kant van deze simpelweg “Subject Esq.” getitelde LP bevat 4 korte nummers en de tweede kant 2 lange stukken, die overigens allemaal ingekort moesten worden om op de vinylschijf te passen. In 1991 verscheen een CD-editie met twee lange bonustracks, die laten horen dat de musici de stukken live nog wel eens flink oprekten. Hierna maakten de heren nog twee albums die meer symfonisch klonken, onder de nieuwe bandnaam Sahara, maar hielden het in 1976 voor gezien. In 2005 komt Sahara weer bij elkaar, om tot en met 2016 te blijven omtreden. Nieuwe studio-albums verschenen er niet, alleen een live-DVD, “Back On Stage”, in 2008. We hebben gekozen voor het eerdergenoemde “Giantania”, waarbij we op een zeker moment toch bijna “Tell me my life is about to begin…” willen meezingen. Websites:
https://www.sahara-music.de/
https://www.facebook.com/sahara.germany .

IN HET NIEUWS / MINI-SPECIAL

Vlak na elkaar verschenen er twee Zoom-bijeenkomsten op YouTube-kanalen die beiden aan Happy The Man waren gewijd. In de eerste bespraken onder anderen labelbazen Ken Golden en Steve Feigenbaum en NEARfest-oprichter Chad Hutchinson het titelloze debuut uit 1977. In de tweede waren Stanley Whitaker en zijn vrouw LeeAnne te gast om te spreken over Gentle Giant, maar zeker ook over Happy The Man. Belangrijkste nieuwtjes betroffen de al enige jaren geleden door Whitaker ter sprake gebrachte heruitgaven van de eerste twee Happy The Man-platen, die komende oktober uit zouden moeten komen, en de release van een nieuw Happy The Man-nummer (terwijl er nog meer aan schijnen te komen). Mooie gelegenheid om deze unieke band weer eens in het zonnetje te plaatsen.

HAPPY THE MAN - Upon The Rainbow (Befrost)
Afkomstig van "Happy The Man" (Arista, 1977 / Musea, 2000)

Happy The Man werd al in 1973 opgericht in Harrisonburg, Virginia. De groep, waarin toetsenman Kit Watkins, gitarist Stanley Whitaker en blazer/keyboardspeler Frank Wyatt de meeste composities schreven, kreeg al gauw een trouwe fanschare op basis van indrukwekkende concerten. Daarin werden vooral veel lange instrumentale stukken gespeeld, met een belangrijke hoofdrol voor slagwerker Mike Beck. De muziek was een mix van progressieve rock, Canterbury Scene en Mahavishnu Orchestra-getinte jazzrock. Op het titelloze debuut uit 1977, geproduceerd door de legendarische Ken Scott, bleken de lange nummers flink te zijn ingekort, terwijl er tevens enkele vocalen te horen waren. Toch was de zowel speelse als virtuoze muziek dermate overtuigend dat de plaat een vaste plek kreeg in de lijsten van beste Amerikaanse progressieve rockalbums ooit. Van deze plaat hebben we nagenoeg alle nummers al één of meerdere keren gedraaid. Een uitzondering hierop is "Upon The Rainbow (Befrost)", een van de door Whitaker gezongen nummers. Bij deze maken we dat goed.
Websites:
http://www.happytheman.com/home.htm
https://www.facebook.com/groups/48580951707/
https://htfo.proboards.com/

De genoemde youtube-films:
Stanley Whitaker over Gentle Giant en de heruitgaven van Happy The Man
Over de LP "Happy The Man"
.

Waybright, Leah - Moonsparks
Van "Dreamed" (Innertainment/Invasion Merch, 2023)

Aan het eind van de vorige eeuw begon bassist Rick Kennell al aan zijn eigen variant op een Happy The Man-reünie, dus nog vóórdat de hergroepering die zou leiden tot het NEARfest 2000-concert tot stand kwam. Voor "Beauty Gone Wild", het debuutalbum van pianiste/componiste en florakunstenaar Leah Waybright wist hij "Crafty Hands"-drummer Ron Riddle en gitarist Stan Whitaker te enthousiasmeren mee te spelen. Helaas woonde Frank Wyatt op dat moment op Hawaii en waren de financiële omstandigheden niet bepaald rooskleurig. Via Kennells vriend Jordan Rudess vond hij saxofonist, fluitist, klarinettist en piccolofluitspeler Gary Blu bereid Wyatts en Kit Watkins' blaaspartijen voor zijn rekening te nemen. Mede doordat Riddles drumpartijen moesten worden opgenomen op Roland pads en Simmons kickdrums klinkt "Beauty Gone Wild" als een soloalbum van Kit Watkins, gecombineerd met subtiele fusiontrekjes. Datzelfde geldt voor de onlangs uitgebrachte opvolger "Dreamed", waarop Kennell de drumprogrammering op zich heeft genomen. Ook Blu en Whitaker zijn weer van de partij en in "Sunwise" is violist Mark Wood te gast. Met name het pittige gitaarspel van Whitaker geven "Dreamed" dat typische van Happy The Man. In augustus draaiden we al twee nummers van deze plaat, voor deze special hebben we nog een nummer uitgekozen, namelijk "Moonsparks", omdat de genoemde heruitgaven van de Happy The Man-platen zullen verschijnen op hetzelfde Innertainment/InvasionMerch-label als waarop "Dreamed" is uitgebracht.
Websites:
https://invasionmerch.com/products/leah-waybright-dreamed
http://www.leahwaybright.com/hello.html .

Hobson's Choice - One Over The Top
Van "In Case Of Second Sight" (eigen beheer, 2022)

De invloed van Happy The Man op andere progressieve rockbands is geregeld waarneembaar. "One Over The Top" van "In Case Of Second Sight", het vorig jaar verschenen tweede album van Hobson's Choice is hier een goed voorbeeld van. De Amerikaanse band Hobson's Choice werd geformeerd in 1992. Na aanvankelijk voornamelijk covers van bands als King Crimson, Traffic en Jethro Tull te hebben gespeeld, afgewisseld door eigen materiaal, richtte men zich vanaf de komst van gitarist/zanger Richard Bird op eigen composities. Dit leidde in 1999 tot "New Horizons", een typische Amerikaanse progressieve rockplaat waarop de invloeden van de Engelse voorbeelden op originele wijze waren verwerkt. Meteen daarna werd er al begonnen met het opnemen van een opvolger, maar door allerlei bandwisselingen bleef dat materiaal op de plank liggen. Pas nadat Bird in 2020 overleed werden de negen composities afgemixt. Eind vorig jaar zag vervolgens het in eigen beheer uitgebrachte "In Case Of Second Sight" het licht. Opvallende zaken zijn de John Wetton-achtige vocalen van Bird, de naar het oude Yes-werk van Steve Howe neigende gitaarpartijen en zoals gezegd de overeenkomsten met Happy The Man (en een beetje Kenso) in het instrumentale "One Over The Top". Mooie gelegenheid om deze CD met laatstgenoemde nummer weer eens onder de aandacht te brengen.
Websites:
https://hobsonschoice.bandcamp.com/
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=3985
https://www.discogs.com/artist/5828455-Hobsons-Choice-6 .

20 JAAR (verlaat)
Dredg – Same Ol' Road
– Sanzen
Van het album “El Cielo” (Interscope, 2002)

Dredg is een Amerikaanse progressieve, alternatieve rockband opgericht in 1993 in Los Gatos, Californië . Het waren de tijden van emocore, waarmee Dredg in eerste instantie ook werd geassocieerd, maar Dredg neigt meer naar moderne progressieve rock met zowel trekjes van Tool als Radiohead. De line-up van de band bestaat uit zanger Gavin Hayes, gitarist Mark Engles, bassist Drew Roulette en drummer en pianist Dino Campanella. Van de band verschenen in totaal 5 studioalbums waarvan het tweede, ''El Cielo'' uit 2002, het meest succesvolle bleek. Net als het debuut “Leitmotif” is “El Cielo” een conceptalbum. De titel betekent letterlijk vertaald uit het Spaans 'de lucht' of 'de hemel', maar staat ook voor 'vrede en vrijheid van meningsuiting'. “El Cielo” is geïnspireerd op een beroemd schilderij van Salvador Dalí, getiteld “Dream Caused By The Flight Of A Bee Around A Pomegranate A Second Before Awakening”. Het schilderij heeft duidelijk invloed op veel van de kernthema's en songtitels van het album. Het schilderij zou slaapverlamming symboliseren, een aandoening waaraan Dalí's vrouw leed. In het boekje bij “El Cielo” staan brieven afgedrukt van mensen die lijden aan slaapstoornissen waarin diverse ervaringen beschreven worden die te maken hebben met slaapverlamming. Hayes verwerkte dit materiaal in de songteksten van het album. Dredg bestaat nog steeds: in maart 2019 bevestigde Hayes in een interview dat er gewerkt wordt aan een nieuw, zesde studio-album. Toen was nog het plan dat het in datzelfde jaar zou verschijnen, maar corona gooide roet in het eten. Vorig jaar kwam het bericht dat er alsnog was begonnen aan de opnamen. Ondertussen staan de social media-kanalen van Dredg nog volop in het teken van het 20-jarig jubileum van “El Cielo”, waar wij dus nu ook op aanhaken.
Websites:
https://www.facebook.com/dredg
https://dredgstore.com/
https://nl.wikipedia.org/wiki/Dredg .

VOORPROEFJE
Rabin, Trevor – Push
Van het nog te verschijnen album “Rio” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Op 30 juli meldden we al dat er voor het eerst sinds 1989 een vocaal solo-album zit aan te komen van Trevor Rabin. Deze Zuid-Afrikaan kennen we van zijn seventiesband Rabbitt, vervolgens begin jaren tachtig van o.a. productie- en gastgitaarwerk voor Manfred Mann's Earth Band en daarna natuurlijk van Yes. Niet veel later verscheen de eerste single “Big Mistakes”, een stevige AOR-kraker met een aanstekelijke drive. Afgelopen week werd een tweede track vrijgegeven: “Push”. En dit nummer zal de progliefhebber nog meer bekoren. Sterker nog: het zal velen doen uitzien naar 6 oktober, de dag dat het album “Rio” verschijnt bij InsideOut. Het heeft alle kenmerken van de sterkste, meer progressieve composities die hij aandroeg voor Yes. Denk dan met name aan “Changes” en “Lift Me Up”. Net als in die nummer bevat “Push” van die razendsnelle gitaarloopjes in uit duizend herkenbare Trevor Rabin-stijl. Opvallend is dat een deel van de coupletstrofes in kopstem gezongen worden. Vervolgens zijn er delen van coupletten lager getoonzet. Het zou natuurlijk best kunnen dat Rabin het nummer geschreven heeft met het idee het met Yes featuring Anderson, Rabin & Wakeman op te nemen, want er was lang sprake van dat dat illustere trio een studio-album zou gaan maken. De hoge zangdelen passen namelijk prima bij Andersons stem en ook bij Yes werd regelmatig de afwisseling tussen de twee stemmen toegepast. Rabin speelde voor “Push” alle partijen zelf in, behalve de drums, waarvoor de hoog aangeschreven supersessiekracht Vinnie Colaiuta bereid werd gevonden.
Websites:
https://www.trevorrabinmusic.com/
https://www.facebook.com/TrevorRabinMusic
Dit nieuws op labelwebsite:
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Vitral – Montezuma
Van “Os Loucos” (eigen beheer, 2023)

Mag je een band die begin jaren 80 twee jaar heeft bestaan en in 2017 een tweede leven kreeg bestempelen als 40 jaar oud? Die vraag zouden we kunnen stellen als het om de uit Brazilië afkomstige Vitral gaat. Het zaadje voor de reünie werd geplant toen bassist/toetsenist Eduardo Aguillar wat oude opnames vond en drummer Claudio Dantas benaderde om hier wat mee te doen. Als gitarist werd Luiz Zamith gevraagd en op fluit en toetsen niemand minder dan ex-Bacamarta-lid Marcus Moura. In 2017 verscheen dan eindelijk het debuut “Entre As Estrelas”. Het volledig instrumentale album heeft een hoog jarenzeventiggehalte en de muziek doet denken aan die van het eveneens Braziliaanse Nexus. Nu, zes jaar later, is er een tweede album, “Os Loucos”, waarbij van de vorige bezetting alleen oerlid Aguillar blijkt overgebleven. Bruno Moscatiello is de nieuwe gitarist en Marco Aurêh is te horen op fluit. Drummer Gustavo Miorim is als gastmuzikant betrokken. Wederom is de muziek geheel instrumentaal, zwaar symfonisch en zit boordevol smaakvol toetsen- en fluitwerk. Maar ook het gitaarwerk van Moscatiello is rijkelijk aanwezig op het album. Mooi voorbeeld is het tweede nummer “Ciclopes”, dat in ELP-modus begint, maar zich heel stiekem transformeert in een stuk dat zo op Camels “Harbour Of Tears” had kunnen staan. Camel is dan ook zeker een van de invloeden, op een manier zoals dat ook terug was te horen in het vroege werk van het Poolse Quidam. “Os Loucos” is een lekker speelse feelgood-progplaat.
Websites:
https://vitralband.bandcamp.com/album/os-loucos
https://www.facebook.com/bandavitral .

NIEUW
Priddy, Katherine - I Think They're Leaving Me Behind
Grant, John - Day Is Done
Van "The Endless Coloured Ways: The Songs Of Nick Drake" (Chrysalis/Blue Raincoat Music, 2023)

De in 1974 overleden Nick Drake bracht gedurende zijn leven drie prachtige albums uit, die echter voor geen meter verkochten. Sinds de beroemde VW-commercial uit 2000, waarin zijn "Pink Moon" als achtergrondmuziek werd gebruikt, is de singer-songwriter echter met golven steeds populair gebleven. Talrijke musici noemden hem als inspiratiebron, zijn songs werden gebruikt in diverse speelfilms en zijn composities werden verscheidene keren gecoverd. Daarnaast kwamen er boeken over zijn leven uit en werden er documentaires gefilmd. Ook dit jaar wordt zijn naam weer geregeld genoemd. Zo bracht Richard Morton Jack de biografie "Nick Drake: The Life" uit, daarbij gestimuleerd door Nicks zus Gabrielle Drake, een in Engeland veelgeroemd actrice. En min of meer gelijktijdig verscheen de dubbel-CD (of -LP) "The Endless Coloured Ways: The Songs Of Nick Drake", die mede geïnitieerd werd door Cally Callomon, al jaren de grote man achter Bryter Music, het genootschap dat de artistieke nalatenschap van Drake zo goed mogelijk in banen leidt. Ook deze verzameling getuigt hiervan. Niet alleen werden musici uitgenodigd uit verschillende hoeken van de populaire muziek, zoals postpunkers Fontaines D.C., Elbow-voorman Guy Garvey, singer-songwriters David Gray en Ben Harper en muziektovenaars John Parish en Craig Armstrong, zij werden tevens gevraagd de songs niet klakkeloos na te spelen van het origineel, maar dicht bij hun eigen stijl te blijven. Tenslotte zijn de stukken, vergelijkbaar met Pink Floyds verzamelaar "Echoes", subtiel met elkaar verweven, zodat een fraaie flow ontstaat, waaraan door opvallend veel keyboards en synthesizers een geregeld progressieve sound wordt meegegeven. Van deze set hebben we Katherine Priddy uitgekozen met haar versie van "I Think They're Leaving Me Behind", gevolgd door de solo-performance van John Grant en zijn bewerking van "Day Is Done".
Websites:
https://www.brytermusic.com/
http://www.nickdrake.com/
https://chrysalis-records.com/nick-drake?lang=nl
https://www.facebook.com/NickDrakeOfficial .

VAN EIGEN BODEM ÉN IN EIGEN TAAL 2
Vrienten, Henny – Het Gif
Van “Mijn Hart Slaapt Nooit” (Ariola/BMG, 1991 / Topnotch, 2015)

Big Big Train speelt op de huidige tournee twee nieuwe stukken die op het volgend jaar te verschijnen komende studio-album zullen verschijnen. Eén ervan is het gedragen “Love Is The Light”. We hebben het nu twee keer gehoord (in Zoetermeer en Keulen) en beide keren moesten we door het zoemende basloopje (overigens door Gregory Spawton niet fretloos gespeeld maar uiteraard op zijn Rickenbacker) denken aan het ons zeer dierbare “Het Gif” van wijlen Henny Vrienten. Hierin verzorgt Jan Hollestelle de bezwerende fretloze baspartij. We dachten dat we het in een grijs verleden al eens gedraaid hadden, maar het onvolprezen Xymphonia-playlistarchief zegt van niet, dus dit leek ons een mooie aanleiding, mede omdat we zo een vervolg hebben op het item VAN EIGEN BODEM ÉN IN EIGEN TAAL van vorige week (met Frank Boeijen Groep). Het nummer is te vinden op “Mijn Hart Slaapt Nooit”, pas zijn tweede songmatige solo-album, dat in 1991 7 jaar na “Geen Ballade” (en de split van Doe Maar) verscheen. Waar “Geen Ballade” bij vlagen nog heel Doe Maar-achtig klonk, lijkt “Mijn Hart Slaapt Nooit” een zoektocht naar het perfect geconstrueerde lied; regelmatig Beatlelesque, maar ook voor nostalgische bigbandjazz en latin is plaats ingeruimd. Hiervoor werd de crème de la crème van de Nederlandse sessiewereld opgetrommeld, waaronder naast genoemde Hollestelle bijvoorbeeld ook Bart van Poppel en Jac Bico, destijds van het nostaltisch sixties-achtig klinkende Tambourine en tegenwoordig van The Analogues. De distopische tekst is trouwens van lostvast Doe Maar-lid en CCC Inc.-veteraan Joost Belinfante.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100057923777200 .

40 JAAR
Hammill, Peter – Patient
Van “Patience” (Naïve/Mercury, 1983 / Fie!, 1991)

Nadat Van Der Graaf in 1978 uit elkaar viel, bouwde voorman Peter Hammill gestaag verder aan een solo-carrière. Toch duurde het niet lang voordat hij weer een band om zich heen verzamelde: The K Group. Twee leden van Van Der Graaf vonden we hier in terug: drummer Guy Evans en bassist Nic Potter, die voor de gelegenheid de bijnamen 'Brain' en 'Mozart' opgespeld kregen. Nieuw was gitarist John Ellis, die Hammill ontmoet had bij een klus voor Peter Gabriel en die afkomstig was uit de punkgroep The Vibrators. Hij kreeg de bijnaam 'Fury' en Hammill zelf was K. Met The K Group ging Hammill na “The Black Box” (1980) touren en de band was te horen op “Sitting Targets” (1981), “Enter K” (1982) en “Patience” (1983). Omdat de bandleden wisselend werden ingezet, verschenen de albums gewoon onder de naam Peter Hammill. Alleen het live-album “The Margin” (1985) staat wel op naam van 'Peter Hammill & The K Group', alsmede een in 2016 verschenen Rockpalast-opname. Overigens zijn er ook instrumentale bijdragen van Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson en op “Patience” van producer David Lord. Dit trio studio-albums bevat relatief toegankelijke songs die goed passen in deze tijd van New Wave, maar waar toch altijd een randje aan zit die ze interessant houden voor de oude prog- en Van Der Graaf Generator-liefhebbers. Daarnaast had vooral het nummer “Just Good Friends” zelfs commerciële potentie en werd door diverse andere artiesten gecoverd, meest prominent door Mark Almond. In Nederland werd Hammill in die periode door vooral VPRO en VARA flink wat airplay gegund met zelfs complete aan hem gewijde avonden en uitgezonden concertopnamen die waren gemaakt in Carré en Vredenburg (die natuurlijk veelvuldig op bootlegs verschenen). Ook Steven Wilson herkende de kwaliteiten van zijn werk uit deze 'progressive New Wave'-periode, want hij voegde “Patient” toe aan de tracklist van de verzamelbox “Steven Wilson Presents: Intrigue - Progressive Sounds In UK Alternative Music 1979–89”. Afgelopen maand was het 40 jaar geleden dat “Patience” verscheen, goede aanleiding om het bijna-titelnummer te laten horen.
Websites:
https://www.sofasound.com/
https://peterhammill.com/
https://www.facebook.com/peterhammillofficial.

IN HET NIEUWS
Anubis – The Holy Innocent
Van het album “Different Stories.” (eigen beheer, 2018)

Het is alweer 3 jaar geleden dat “Homeless”, het zesde studio-album van de uit Sydney afkomstige band Anubis, werd uitgebracht. In 2022 verscheen er nog wel een 'Deluxe Anniversary Edition' van het debuutalbum “230503” die werd geremixt, maar ook deels heropgenomen door de huidige bandbezetting, waardoor “230503” zich nu ook opnametechnisch kon meten met de latere albums. Het moge duidelijk zijn dat Anubis bij Xymphonia een graag gedraaide band is, getuige het feit dat het in 2017 uitgebrachte album “The Second Hand” zelfs het predicaat Album van de Maand kreeg. Toen Anubis in 2020 “Homeless” uitbracht, was er een tour gepland die door Japan, Europa en Australië zou gaan. Zoals we allemaal weten, verliepen de zaken niet helemaal volgens plan. Maar in een pauze tussen de eerste en de tweede covid-golf is de band erin geslaagd met in achtneming van strenge covid-regels shows in de Blue Mountains ten westen van Sydney in te passen. Anubis heeft de hele show opgenomen,en het resultaat is “Sirens From Afar – Live In Katoomba 2021”, dat op 31 oktober zal verschijnen: het verslag van een tournee die nooit plaatsvond... Vanavond gaan we echter nog terug naar “Different Stories”, een akoestisch album dat verscheen in 2018. Hiervan hebben we u nog niets laten horen, daarom op deze nazomeravond het bijna 10 minuten klokkende, “The Holy Innocent” waarop het lekker wegdromen is. De oorspronkelijke 'elektrische' versie is trouwens te vinden op “A Tower Of Silence” uit 2011.
Websites:
https://www.anubismusic.com/
https://anubismusic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/anubismusic .

50 JAAR / HET DEBUUT
Fruupp - Song For A Thought
Van het album “Future Legends” (Dawn, 1973 / Esoteric Recordings 2009)

De Noord-Ierse formatie Fruupp is een van minder bekende bands uit de hoogtijdagen van de Britse symfonische rock. In 2019 bracht Esoteric Recordings een mooie boxset uit, getiteld "Wise As Wisdom - The Dawn Albums 1973-1975" waarin alle vier de platen zitten. Fruppp maakt muziek die in het verlengde ligt van Britse genregenoten als Yes en Genesis, hoewel de eerste platen een iets ruwer geluid hadden. Ten tijde van het laatste album is het bandgeluid echter mede door de inbreng van producer Ian McDonald geraffineerd geworden. We gaan terug naar het 1973 met het nummer ''Song For A Thought'' van het 50 jaar geleden verschenen debuutalbum “Future Legends”.
Websites:
http://www.fruupp.com/(gecreëerd door mede-oprichter Stephen Houston)
http://faculty-cervero.ced.berkeley.edu/fruupp.htm
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=140(biografie geschreven door Eric Neuteboom)
https://www.irish-showbands.com/Bands/frupp.htm
https://www.facebook.com/Fruupp-105017587648516 .

ALBUM VAN DE MAAND
Sanderson, Dominic – The Twisted Hand Of Fate
Van “Impermanence” (eigen beheer, 2023)

De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s afgelopen februari zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steve Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. Na deze ingetogen en gevoelige opening gaan al snel alle registers open in “The Twisted Hand Of Faith”. Nu wordt echt duidelijk waar Sanderson de mosterd vandaan haalt. Door de manier waarop gitaar en Mellotron hier worden ingezet, is de muziek te omschrijven als Wilsons “The Raven That Refused To Sing” in een mash-up met Änglagårds “Epilog”. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt daarbovenop op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. “Impermanence” is een Indrukwekkend debuutalbum waar we deze maand veel aandacht aan gaan besteden. Vanavond vervolgen we met “The Twisted Hand Of Fate”, met een van de eerste hoogtepuntjes op het album: als Sanderson rond 3:40 even heerlijk uithaalt met zijn gitaar.
Websites:
https://dominicsanderson.bandcamp.com/album/impermanence
https://www.facebook.com/dominicsanderson1999/ .

WERELD VOL MUZIEK
On The Raw - Herois
Van "Climbing The Air" (Red Phone Records, 2019)

In juni besteedden we aandacht aan "Disruption", het debuut van het Spaanse jazzrockgezelschap Gravity Fields. Toen vertelden we al dat gitarist Jordi Prats, drummer Alex Ojea en toetsenman Jordi Amela ook in de neo-progband Harvest zaten, waarin we tevens onze landgenote Monique van der Kolk terugvonden. Na Harvest richtte het drietal, waarvan de twee Jordi's daarvoor al in de neo-progband Dracma naam hadden gemaakt, On The Raw op, een zich meer in de progressieve fusion bewegende band met een grote rol voor Pep Espasa's fluit- en saxofoonspel. Van die band, dat twee albums uitbracht, "Big City Awakes" (2017) en "Climbing The Air" (2019), draaiden we een tijdje terug al eens twee stukken van het debuut. Dit keer aandacht voor "Herois" van de tweede en laatste On The Raw-plaat "Climbing The Air". In iO Pages werd On The Raw overigens op basis van sommige passages omschreven als een instrumentale versie van Alquin. Wellicht hoort u dat ook nu weer in dit nummer terug. Websites:
https://www.facebook.com/ontherawband/
https://ontheraw.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/gravityfieldsband.

BIJZONDERE COVER
Miller, Jeff – Mission
Uit zijn YouTube–film “Tribute To Neil Peart” (eigen beheer, 2023)

Afgelopen week heeft de van Simon Apple bekende zanger/toetsenist Jeff Miller zijn ode aan Neil Peart toch opgenomen. Jeff had “Mission” vlak na het overlijden van Peart al eens live gespeeld maar had nooit de intentie om het nog eens te doen, tot deze week dus. Miller is er goed in geslaagd om er een kleine en zeer emotionele versie van te maken, waarbij zijn zalvende stem doet denken aan die van niemand minder dan Dan Fogelberg. We hoeven natuurlijk niet uit te leggen dat het origineel afkomstig is van het succesalbum “Hold Your Fire” uit 1987. “Mission” is onder de Rush-fans zeker een favoriet nummer, met een zeer fraaie tekst van Peart gebaseerd op een gesprek tussen zijn bandgenoten Geddy Lee en Alex Lifeson. In de YouTube-film van dik 15 minuten vertelt Miller eerst tien minuten over de achtergronden en de totstantkoming.
Websites:
https://www.youtube.com/@JeffMillerMusic
https://simonapple.com/
https://www.facebook.com/SimonAppleOfficial
Dit nummer op YouTube: .

30 JAAR
Barclay James Harvest - Once More
Van "Caught In The Light" (Polydor, 1993)

Het zestiende album van Barclay James Harvest zal niet bij veel fans van deze Britse formatie hoog in hun lijstje van top-albums staan. En objectief beschouwd is dit "Caught In The Light" misschien wel één van de minste BJH-albums. Of er destijds nog wel sprake was van een band valt te betwijfelen: de songs werden precies voor de helft geschreven door John Lees en de andere helft door Les Holroyd, die om en om aan bod op het album. En naar het schijnt werd de instrumentale invulling geheel door de respectievelijke songschrijver verzorgd en zijn de heren dus over en weer niet te horen op andermans songs. Toch worden op de hoes ook drummer Mel Pritchard en gasttoetsenist Kevin McAlea genoemd. Die toetsenklanken zijn ook allemaal heel erg typisch jaren 90 en de songs zijn doordrenkt met synthetische strijkersklanken. En toch laat het album bij vlagen iets van vroegere glorie horen zoals bijvoorbeeld in “Once More” van zanger/gitarist Lees. Een kniesoor zal opmerken dat het wel heel erg veel weg heeft van “Mockingbird” maar de liefhebber hoort een gloedvolle song die inderdaad zowel muzikaal áls tekstueel refereert aan die vroege BJH-klassieker. Aan het slot zit dan ook nog een fijne gitaarsolo van Lees. Het zou niet lang duren voordat beide kemphanen hun eigen versie van Barclay James Harvest zouden beginnen. Die groepen bestaan nog steeds en touren regelmatig, waarbij opvalt dat vooral Duitsland veelvuldig wordt aangedaan.
Websites:
https://www.bjharvest.co.uk/
https://www.facebook.com/jlbjh .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Earthside - Let The Truth Speak
Van "Let The Truth Speak" (Music Theories / Mascot, 17 november 2023)

De Amerikaanse progmetalband Earthside debuteerde in 2015 met “ A Dream In Static”, dat met name in progmetalkringen uiterst goed werd ontvangen. Op 17 november, meer dan 8 jaar later, komt er dan eindelijk een opvolger, getiteld “Let The Truth Speak”. Daar waar het debuut door de band zelf werd uitgebracht zal dit tweede album via Music Theories / Mascot gaan verschijnen. Earthside heeft bijzonder genoeg niet zelf een leadzanger, maar nodigt bevriende zangers uit, zoals Björn Strid (Soilwork, The Night Flight Orchestra) en Daniel Tompkins (Tesseract). Orkestrale elementen geven de muziek een hoog filmisch karakter. Als voorproefjes zijn er al de nodige nummers naar buiten gebracht waaronder een paar weken geleden de titeltrack. Daarop horen we Tompkins als leadzanger, maar ook de Russische stemkunstenaar Gennady Tkachenko-Papizh. Toen we nog wat verder doken in de lijst met extra muzikanten ontwaarden we een naam die veelvuldig in Xymphonia valt: Mattias Olsson leverde namelijk diverse percussiebijdragen. “Let The Truth Speak” is met al die diverse invloeden en bijdragen daarmee een intense track geworden die voortborduurt op het geluid van Earthside's debuut, iets waar de liefhebbers van dat album zeker niet rouwig om zullen zijn. Earthside komt nog voor de release van het album naar Europa voor een serie concerten en staat op 1 oktober op het Euroblast Festival in Keulen, 6 oktober op ProgPower Europe in Baarlo en vervolgens als voorprogramma van Voyager op 17 oktober in 013 Tilburg en 18 oktober in Poppodium Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://www.earthsideband.com/
https://www.facebook.com/earthsideband
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Sherinian / Phillips – Empyrian Sky (live)
– Seven Seas (live)
Van het album “Live” (InsideOut / Sony Music, 2023)

Simon Phillips is al sinds 2001 te horen op de albums die Derek Sherinian onder diens eigen naam uitbrengt. Veelal is de superdrummer dan ook nog (mede-)verantwoordelijk voor het geluidstechnische en productionele aspect. De van o.a. Dream Theater en Sons Of Apollo bekende toetsenist was echter nog nooit met dit materiaal op tournee geweest. Met zijn band Planet X maakt hij enigszins vergelijkbare muziek (die wat meer richting metal doorslaat) en dáár tourde hij wel mee, maar dat was met drummer Virgil Donati. In de zomer van 2022 was het dan eindelijk zover, waarbij het duo vergezeld werd door bassist Ric Fierabracci en gitarist Ron 'Bumblefoot' Thal (Sherinians bandmaat in Sons Of Apollo). Het gespeelde materiaal was afkomstig van het dat jaar verschenen “Vortex”, alsmede de de twee voorafgaande decennia uitgebrachte werkstukken: een flitsend instrumentaal amalgaam van stevige symfonische rock en jazzrock, waarbij de inbreng van Bumblefoot regelmatig typische 'shredder'-kenmerken heeft. Deze live-samenwerking is vooralsnog beperkt gebleven tot twee concerten, in The Grape in Ventura, Californië en op een festival in Armenië. Gelukkig zijn daar wel opnamen van gemaakt, die nu onder de bondige titel “Live” door InsideOut zijn uitgebracht op diverse formaten. Wij zijn gegaan voor de 'limited edition CD-digipack', met boekje van 26 pagina's. Wij kiezen voor het van “Vortex” afkomstige “Seven Seas” (niet te verwarren met “Seven Sins” van “Oceana” uit 2011) en “Empyrian Sky” van voorganger “The Phoenix” uit 2020. Natuurlijk zorgde Phillips ervoor dat in beide nummers zijn spectaculaire tomtom-spel weer prachtig van links naar rechts en terug over je speakers gaat, maar ook van de andere instrumentalisten valt uitgebreid te genieten, niet in de laatste plaats van de toetsencapriolen van Sherinian.
Websites:
https://dereksherinian.com/
https://www.simon-phillips.com/
https://www.facebook.com/dereksherinianofficial
https://www.facebook.com/SimonPhillipsMusic .

VOORPROEFJE
Wilson, Steven – Economies Of Scale
Van het komende album ''The Harmony Codex'' (Virgin, 29 september 2023)

Steven Wilson brengt op 29 september “The Harmony Codex” uit. Deze codex is een levendige verzameling die is bedacht en samengesteld door een artiest die in zijn eentje in een studio (een garage van een huis in Noord-Londen) heeft gewerkt. Wel werden speciale spelers uitgenodigd om ieder een eigen stempel op de plaat te drukken. Muzikanten van over de hele wereld hebben meegeholpen waaronder oude studiopartners als zangeres Ninet Tayeb, drummer Craig Blundell en toetsenist Adam Holzman. Ook heeft een groot aantal artiesten voor het eerst hun steentje bijgedragen aan een project van Wilson, zoals Jack Dangers van Meat Beat Manifesto en Sam Fogarino van Interpol. Hoewel deze nieuwe plaat knipoogt naar platen uit Wilsons recente verleden, is de getalenteerde muzikant erin geslaagd om iets geheel unieks te creëren. Afgelopen week verscheen alvast de eerste single “Economies Of Scale”, een paar dagen later gevolgd door een anderhalve minuut lange 'teaser' van “Impossible Tightrope”. Deze 11 minuten lange track wordt op 5 september vrijgegeven en belooft een 'mash-up van progressieve rock, spirituele jazz en elektronica' te worden. Het nieuwe album is te bestellen op zowel CD, vinyl als Blu-ray. Alleen via Wilsons eigen site is ook een deluxe editie te bestellen met een CD vol bonusmateriaal, natuurlijk ook de Blu-ray en een 100 pagina's dik boekwerk. We doen het vanavond nog even met die eerste single “Economies Of Scale”. (gebruikte bron: iO Pages)
Websites:
https://stevenwilsonhq.com/
https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Perséide – Les Couleurs D'Été
Où Le Soleil Ne Se Rend Pas
Van “Les Couleurs D'Été” (eigen beheer, 2023)

We blijven strooien met nieuwe bands die toch al een tijdje aan de weg timmeren. Het Canadese Perséide heeft namelijk in 2019 al een album gemaakt en het jaar ervoor een EP, die beide aan onze aandacht zijn ontsnapt. Dat gebeurt niet met de onlangs verschenen tweede volwaardige plaat “Les Couleurs D'Été”. Muzikaal gaat de band uit Quebec richting de psychelelica en flowerpop met een hoog feelgood-gehalte. Dat de band Franstalig is geeft de muziek ook een zekere mystiek mee. De nummers klinken over het geheel sprankelend, warm en relaxed en zitten,zoals de titel al doet vermoeden, vol zomerse kleuren. Perséide probeert de hoogtijdagen van de Summer Of Love te doen herleven, maar dan wel met de nodige prog-elementen. We gaan luisteren naar twee nummers, het titelstuk en het meest proggy nummer “Où Le Soleil Ne Se Rend Pas”, waarin toch redelijk van leer getrokken wordt.
Websites:
https://perseide.bandcamp.com/album/les-couleurs-d-t
https://www.facebook.com/perseideband .

VOORPROEFJE
Collapse Under The Empire - Absolution
Van "Recurring" (Finaltune Records, 29 september 2023)

Collapse Under The Empire is een Duitse postrock-act die bestaat uit Chris Burda en Martin Grimm. Dit duo brengt al sinds 2008 gezamenlijk muziek uit en op 29 september verschijnt het achtste album, “Recurring”. De filmische postrock met zowel elementen uit de shoegaze als elektronische muziek kenmerkt zich door breed uitwaaierende gitaarpartijen maar ook door dynamisch, explosief drumspel. De elektronica zorgt voor het filmische aspect en dat wordt helemaal versterkt door de epische strijkersmelodieeën die regelmatig opduiken in de muziek. Het is dan ook niet zo gek de de muziek van Collapse Under The Empire ontdekt is door de filmindustrie en al een aantal keren is gebruikt in filmtrailers. “Recurring” is een sterk instrumentaal album geworden waarbij het niet moeilijk is om er zelf de beelden bij te verzinnen. Dit najaar verschijnt er trouwens een grote 11 LP's bevattende box, getiteld “Works 08-23” met alle muziek die de heren tot nu toe hebben uitgebracht. Let wel: de oplage van die box is beperkt tot maar 300 stuks. Als voorproefje laten we u vanavond kennismaken met Collapse Under The Empire middels de track “Absolution”.
Websites:
https://www.collapseundertheempire.com/
https://collapseundertheempire.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/collapseundertheempire .

VOORPROEFJE
Lewis, Brett – Novotopia – Single Teaser
Van “Novotopia” (eigen beheer, 2023)

De uit Bristol afkomstige Brett Lewis (vreemd genoeg Bret Lewis op Facebook) is ongeveer 2 jaar geleden begonnen aan zijn debuutalbum “Novotopia”. Als blauwdruk heeft hij Mike Oldfields “Tubular Bells” genomen. Over een paar weken moet zijn magnum opus eindelijk klaar zijn; als opmaat is er nu alvast een 'single teaser' verschenen. Net als duizendpoot Rob Reed bespeelt Lewis bijna alle instrumenten zelf. Voor de drumpartijen is echter Jimmy Howlett gestrikt, daarnaast zijn er gastrollen voor o.a. een trompettist en zangeres. Zoals te verwachten volgt “Novotopia” vrij getrouw de “Tubular Bells”-formule. De teaser maakt ons zeker nieuwsgierig naar het complete album.
Websites:
https://brettlewis.bandcamp.com/album/novotopia
https://www.facebook.com/bretlewisofficial .

Karibow – MonuMENTO
Van "MOnuMENTO" (RockWerk Records, 2018)

Karibow is een Duitse crossover-progband, eind 1996 opgericht door Oliver Rüsing. In de jaren negentig speelde Rüsing in meerdere projecten, waaronder Last Turion, Counterparts en Chinook Maquis. Hij was werkzaam als live-drummer, drumleraar en studiomuzikant in Europa en Noord-Amerika. Gaandeweg pikte hij meerdere invloeden en stijlen op die uiteindelijk de basis gingen vormen van Karibow. Rüsing is in dit geval dus vooral zelf het productieve baasje. Dat blijkt wel uit het feit dat vanaf 2017 elk jaar wel een album verscheen . De teller staat ondertussen op zestien studio-abums en een live-album. ''Monumento'' uit 2018 is het 14de album van Karibow. Het is een dubbelaar en bevat een klein twee uur muziek. Oliver Rüsing is Karibow. Zoveel kunnen we wel stellen. En dat ondanks een flinke pagina vol medewerkende artiesten midden in het boekje bij de dubbel-CD "MOnuMENTO". Als je namelijk de credit per song naloopt, kom je erachter dat vrijwel alle vocalen en instrumenten door de Duitse veteraan-muzikant zelf zijn verzorgd en dat de rolletjes van die gasten veelal beperkt blijven tot een enkele solo of een paar gezongen zinnetjes. Nou ja, het zet je geesteskind natuurlijk wel meer in de kijker, als je er ook 'featuring John Young (Lifesigns, Bonnie Tyler), Hayley Griffiths (Karnataka, ZIO) en Joe Cairney (Comedy Of Errors, Grand Tour)' voorop kunt zetten. Rüsing maakt symfonische rock die laveert tussen neoprog, AOR en een stevig, soms even tegen de progmetal aanleunend geluid. Het materiaal heeft zeker zijn charme, vooral omdat Rüsing het belang van een goede melodie voor een compositie maar al te goed onderkent. Karibow verrast met een goed en lekker toegankelijk albums dat de gemiddelde luisteraar zeker zal aanspreken, maar wat ook absoluut de moeite waard is voor liefhebbers van progressieve rock, mede omdat de muziek regelmatig wordt verfraaid met een aantal lekkere gitaar- en toetsensolo’s.
Websites:
http://www.karibow.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100030340698963 .

HERUITGAVE (in de herhaling)
Renaissance - The Flood At Lyons
Van "Azure D'Or" (Warner Bros. Records/Sire, 1979 / Esoteric Recordings, 2022)

In juli draaiden we muziek van de in een fraaie boxset gestoken heruitgave van "Azure D'Or", het negende album van Renaissance. Het is het eerste album waarvoor gebruik werd gemaakt van Yamaha's CS80 en CS30, ARP String Ensemble en Pro-Solist, Mellotron en Clavinet in plaats van een orkest. Deze breuk met het verleden pakte niet helemaal goed uit en daarnaast verloor de band rond zangeres Annie Haslam door persoonlijke omstandigheden ook nog eens toetsenist John Tout en besloot Terence Sullivan op te stappen. De in december 2022 verschenen boxset bevat een geremasterde versie van het album, een nieuwe stereomix en een Blu-Ray met onder meer een 5.1 surround mix, allen verzorgd door Stephen W. Tayler. De vorige Renaissance-heruitgaven door Esoteric Recordings waren uitgebreid met live-opnamen uit de tournees ter promotie van de desbetreffende albums. Maar omdat de band "Azure D'Or", op een mislukte concertreeks door Israel in 1980 na, niet ondersteunde met een wereldtournee zijn er deze keer geen live-opnames toegevoegd. In plaats daarvan bevatten de CD's wat B-kantjes en afwijkende versies, terwijl de Blu-Ray vijf promotiefilms voorschotelt. In het boekwerkje vertellen Terry Sullivan, Jon Camp en Annie Haslam trouwens dat ze "Azure D'Or" ondanks alles toch wel hoog waarderen. Ze vinden het alleen jammer dat ze de composities destijds niet wat verder uitgewerkt hebben. Een van de meer bombastische stukken die al wel direct goed uitgewerkt waren, is volgens ons afsluiter "The Flood At Lyons", waarvan we nu de geremasterde versie draaien.
Websites:
https://renaissancetouring.com/
https://www.facebook.com/RenaissanceTouring .

ALBUM VAN DE MAAND
Sanderson, Dominic – I Don't Think I Can Get Over This After All
Van “Impermanence” (eigen beheer, 2023)

De Brit Dominic Sanderson bracht na een tweetal korte EP’s afgelopen februari zijn eerste volwaardige album uit. En na beluistering ervan rijst de vraag wat er gebeurd zou zijn als Steve Wilson in Änglagård had gezeten. “Impermanence” opent in “Animals”-stijl met een mijmerende Sanderson over alleen akoestische gitaarbegeleiding. ...Maar als fluit en Mellotron aan de mix worden toegevoegd, is al snel duidelijk dat zeker niet alleen Pink Floyd tot de invloeden behoort. Na deze ingetogen en gevoelige opening gaan al snel alle registers open in “The Twisted Hand Of Faith”. Nu wordt echt duidelijk waar Sanderson de mosterd vandaan haalt. Door de manier waarop gitaar en Mellotron hier worden ingezet, is de muziek te omschrijven als Wilsons “The Raven That Refused To Sing” in een mash-up met Änglagårds “Epilog”. In “Is There Calm Amongst This Chaos?” wordt daarbovenop op het vocale vlak nog een vleugje Riverside aan de invloedenmix toegevoegd. “Impermanence” is een indrukwekkend debuutalbum waar we deze maand veel aandacht aan gaan besteden. We beginnen met het eerste nummer van het album: “I Don't Think I Can Get Over This After All”.
Websites:
https://dominicsanderson.bandcamp.com/album/impermanence
https://www.facebook.com/dominicsanderson1999/ .

NIEUW
IO Earth – The Child
Van het album “Sanctuary” (eigen beheer, 2023)

IO Earth is al sinds 2009 een vaste waarde binnen de Britse progressieve rock. De groep rond gitarist/songschrijver Dave Cureton en toetsenist Adam Gough brengt nu het zesde reguliere studioalbum “Sanctuary” uit, het vierde met leadzangeres Linda Odinsen. Cureton en Gough bespelen ook nog diverse andere instrumenten en zijn samen verantwoordelijk voor de productie. Qua ritmesectie en voor de spaarzame extra inkleuringen wordt al jarenlang beroep gedaan op vrijwel dezelfde muzikanten, zoals saxofonist/fluitist/EWI-bespeler Luke Shingler en celliste Jennie Appleyard. Wat opvalt aan “Sanctuary” zijn de scherpe contrasten tussen ingetogen passages met veel sfeer, waarin de folky vocalen van Odinsen alsmede bijvoorbeeld een sopraansaxpartij goed tot recht komen en vele spetterende gitaarsolo's die tegen het randje van een metal-esthetiek aanzitten en voorzien zijn van een stevig rockende ondergrond. Overgangen, waaronder behoorlijk abrupte, tussen deze twee muzikale gezichten van IO Earth komen in vrijwel alle stukken meerdere keren voor. Wij gaan luisteren naar een van die tracks: “The Child”. Vooralsnog is “Sanctuary” overigens exclusief bestelbaar via de eigen site, maar je hoeft niet bang te zijn voor hoge verzendkosten want de bestellingen op het Europese vasteland worden vanuit Nederland verstuurd. Dit dankzij Wendy Vissers-Hagenbeek, bij IO Earth al jaren verantwoordelijk voor het management, de boekingen, het altijd weer bijzondere en opvallende artwork én achtergrondzang. Websites:
https://ioearth.com/
https://www.facebook.com/IOEarth/ .

NIEUW (uitgebreidere heruitgave)
Clapton, Eric - I Shot The Sheriff (live)
- Edge Of Darkness (live)
Van "24 Nights: Orchestral" (Reprise Records, 2023)

In 1990 en 1991 speelde Eric Clapton en zijn begeleidende band met onder andere Phil Palmer, Nathan East en Steve Ferrone 42 concerten in de Royal Albert Hall in Londen. Om niet elke avond dezelfde set te hoeven spelen had de gitarist/zanger bepaalde genreavonden georganiseerd, zodat de ene keer zijn blueswerk op de voorgrond stond, andere keren de rock de boventoon voerde en op zes avonden Clapton en band met The National Philharmonic Orchestra onder leiding van Michael Kamen optrad. In 1991 werd onder de titel "24 Nights" een compilatie van deze shows uitgebracht als dubbel-CD, waarbij het orkestaandeel er met drie stukken bekaaid afkwam. Onlangs verscheen de 6-CD/3-Blu-Ray box "The Definitive 24 Nights", waarbij aan elk genre twee volle schijven zijn toebedeeld, terwijl tevens de fraai geregisseerde video's van die optredens te bewonderen zijn. De set is echter nogal prijzig, maar gelukkig zijn de genres ook los verkrijgbaar als 2-CD/DVD. Vanavond aandacht voor het genre dat het dichts bij Xymphonia staat: "24 Nights: Orchestral". Naast diverse nummers uit Claptons carrière, waaronder werk van zijn soloplaten, Blind Faith en Derek & The Dominos, is er ook plaats voor een dynamische uitvoering van de themacompositie die Clapton samen met Michael Kamen voor de BBC-thrillerserie "Edge Of Darkness" schreef. Dit nummer vormde tevens de basis voor Kamens, voor Clapton gecomponeerde "Concerto For Electric Guitar", een bijna half uur durende symfonie dat hier een officiele plaatpremière krijgt. Het nummer was door Kamen wel eens met deels dezelfde backingband van Clapton op de CD "Guitar Concerto" gezet, maar aangezien Clapton toen niet beschikbaar was, werden de gitaarpartijen door Tomoyasu Hotei ingespeeld. Als we weer eens een Xymphonia-orkestspecial hebben, draaien we wellicht eens wat van dit Concerto, vanavond aandacht voor een verrassende uitvoering van Bob Marleys "I Shot The Sheriff", gevolgd door het genoemde "Edge Of Darkness", dat overigens een van de drie stukken was die destijds "24 Nights" wel haalden. Overigens: Clapton zal waarschijnlijk de Royal Albert Hall binnenkort weer bezoeken voor de Jeff Beck-tributes, in het kader waarvan onlangs ook de single "Moon River" is uitgebracht.
Websites:
https://ericclapton.com/
https://www.facebook.com/ericclapton .

VAN EIGEN BODEM ÉN IN EIGEN TAAL / LIVE-TIP
Boeijen Groep, Frank - De Wind Nam Hem Mee
Van "Welkom In Utopia" (Ariola, 1988)

De Frank Boeijen Groep was een Nederlandstalige band geformeerd rondom zanger en songschrijver Frank Boeijen die in een verbazingwekkend gestaag tempo in 9 jaar tijd 9 albums uitbracht en het bandbestaan afsloot met het live-album “Hier Komt De Storm”. In die periode maakten Boeijen en de band een ontwikkeling door van het maken van aangename popliedjes naar songs met een grotere muzikale en tekstuele diepgang. Parallel daaraan werd er qua live-optredens een overgang gemaakt van clubs naar theaters. Album nr. 7 verscheen in 1987 en bewees dat die zoektocht naar meer diepgang niet ten koste hoefde te gaan van hitsucces. Titeltrack (maar dan wel de afsluitende versie, met als toevoeging een Romeinse II) “Welkom In Utopia” en ook “Winter In Hamburg” waren die hits, maar het waren met name songs als “De Wind Nam Hem Mee” die liefhebbers van sfeervolle rock met een progtintje zeker aanspraken. Gitarist Ger Hoeymakers levert een mooie bijdrage, ondersteund door de fretloze bas van Nels Busch en het sfeervolle toetsenspel van Jos Haagmans (die later naam maakte als producer van o.a. symfobands Light, Dilemma en Wings Of Steel). Boeijen is nog steeds heel actief en gaat dit najaar ook weer op pad: hij treedt met zijn huidige begeleidingsgroep op 11 november op in de Metropool in Hengelo.
Websites:
https://frankboeijen.nl/
https://www.facebook.com/FrankBoeijenMusic .

GITAAR EN ELEKTRONISCHE MUZIEK (DEEL 3) / HET DEBUUT
Gandalf - March Across The Endless Plain
Van "Journey To An Imaginary Land" (WEA, 1980)

We vervolgen onze serie rondom de combi gitaar en elektronische muziek met muziek van de Oostenrijker Heinz Strobl, beter bekend onder zijn artiestennaam Gandalf. Al ruim 40 jaar brengt hij muziek uit die zich ergens op het scheidsvlak van new age, elektronische muziek en progrock bevindt en ook maakte hij een aantal albums met een orkestrale insteek. Met name in het begin van zijn carrière mengde hij op een prachtige manier akoestische, elektrische en elektronische klanken, waarbij hij nagenoeg alle instrumenten zelf bespeelde. Zijn gitaarspel doet qua sound zeker wel iets denken aan die van Mike Oldfield maar ook aan die van Steve Hackett en het is dan ook niet zo gek dat Gandalf en Hackett samen een album hebben gemaakt: “Gallery Of Dreams” in 1992. In latere jaren schoof Gandalfs muziek helaas meer en meer in de richting van belegen new age, met veel voorspelbare klanken en deuntjes, maar voor deze serie grijpen we helemaal terug naar zijn debuut “Journey To An Imaginary Land” uit 1980. De langste track van het album, “March Across The Endless Plain” laat prachtig spel op zowel akoestische als elektrische gitaar horen, omlijst met dromerige string-synths en Moog-melodieëen.
Websites:
https://www.gandalf.at/
https://www.facebook.com/gandalfmusic .