-
Sunday 24 Juni 2018 Show No. 1305
NIEUW (verlaat)
Progressive Promotion Records heeft de laatste jaren al de nodige interessante Duitse prog over het voetlicht gebracht. Denk maar aan Toxic Smile, Seven Steps To The Green Door en Traumhaus. Herfst vorig jaar verscheen bij het label het album "Wonderland" van TNNE. TNNE? Het zei ons niets. Een afkorting zeker? Ja: van The No Name Experience. Hé, dat doet denken aan het Luxemburgse No Name, waar we vaag herinneringen aan hebben. Een duik in het Xymphonia-verleden leert dat we daar in de eerste jaren van ons programma regelmatig muziek van gedraaid hebben én dat we de groep in 1998 op een memorabele editie van Progfarm (ja, die waar ook Big Big Train, vér voor de doorbraak tot topband in progland te aanschouwen was) aan het werk zagen. In 2010 ging No Name, met 5 albums onder de arm, ter ziele; twee jaar later pakten twee ex-leden de draad weer op, omringd met vers bloed, onder de naam TNNE. "Wonderland" is het tweede album sinds die doorstart. De sfeer van het keyboardspel Alex Rukavina en de typische zacht-hesige stem van Patrick Kiefer stonden centraal in de sound van No Name en dat is bij TNNE niet anders. Ze wenden dit aan in muziek die duidelijk te plaatsen is in de neoprogtraditie, maar weten daar met afwisselende composities met goed gebruik van dynamiek, verrassende accenten en plaats voor fijne, maar nooit te lange solo's toch een eigen draai aan te geven. Bovendien trekken de beeldende teksten, met de orkaan Katrina en de gevolgen ervan als rode draad, de aandacht. Opvallend is de bonustrack in de Franse moedertaal: "Le Fils Du Temps". Door de toevoeging van een musette-accordeon en een klezmer-klarinet wordt hiermee een origineel staaltje echt continentale prog gecreëerd.
TNNE (The No Name Experience) - Wonderland
- Le Fils Du Temps
Van "Wonderland" (Progressive Promotion Records, 2017)
Website: http://www.noname.lu/ .
NIEUW / LIVE-TIP
De Italiaanse band RanestRane kan niet beticht worden van stil zitten. Al gelijk een maand na de release van het tweede deel uit hun” A Space Odyssey” trilogie in december 2015, begonnen de leden al met de opnames voor het slotdeel: “Starchild”. In de tussentijd zag toetsenist Riccardo Romano ook nog kans om zijn solo-album “B612” op te nemen. Nu ruim 2,5 jaar na de release van deel 2 is er dan eindelijk de finale en word het 2001-verhaal op indrukwekkende wijze afgerond. Zoals bekend volgt RanestRane's “A Space Odyssey” de verhaallijn van Stanley Kubricks film en deel 2 eindigde met het moment dat de grote boordcomputer H.A.L. kuren begon te vertonen en uiteindelijk één van de astronauten vermoordt. Filmkenners weten dan dat vanaf dat moment in de film niet veel meer gezegd wordt, maar de film uiteindelijk uitmondt in een ware visuele trip waarin de overblijvende astronaut de H.A.L. computer uitschakelt en uiteindelijk door een soort sterrenpoort een transformatie ondergaat. RanestRane kiest er eigenlijk gedurende de hele trilogie voor om de teksten niet zo zeer het verhaal te laten vertellen, maar een meer beschouwend commentaar te leveren. Een beetje voorkennis van het verhaal is dan wel prettig, maar goed daar hebben we Wikipedia voor (zie: https://nl.wikipedia.org/) Muzikaal wordt de lijn verder voortgezet en dat houdt in dat net als deel 2 ook “Starchild” als één geheel wegluistert en er af en toe een thema uit eerdere delen terugkomt. RanestRane lever meeslepende melodieuze symfo af, doorspekt met schitterende gitaar- en toetsensolo's en de meeslepende zang van drummer Daniele Pomo. We draaien de eerste twee delen van het album waarvan je bij eerste beluistering het idee krijgt dat de band misschien iets te snel zijn kruit verschiet. Naar mate het album vordert blijken we te kunnen stellen dat het nog maar het eerste van vele hoogtepunten op het album is. RanestRane is een van de optredende bands op het mini-festival rond de Steve Rothery Band in De Pul in Uden, op 5 en 6 oktober. Toetsenist Riccardo Romano kunt u aanstaande zaterdag al aan het werk zien in het Wilminktheater in Enschede, alwaar hij met Jennifer Rothery het voorprogramma van Marillion zal verzorgen.
RanestRane - L'Insieme Delle Cose
RanestRane - Do You Read Me Hal
Van "A Space Odyssey (Final Part Starchild)" (Ma.Ra.Cash Records, 2018)
Website: https://www.ranestrane.net/ .
NIEUW / LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Marillion bevindt zich misschien wel in de meest productieve periode in de bandhistorie. En dat is mede het gevolg van het succes van “F.E.A.R.” De huidige tournee leunt daar nog steeds op, hoewel het album alweer meer dan een jaar oud is. Komende week wordt Enschede aangedaan, waar ook ooit een legendarische “Brave”-show werd opgevoerd.
Marillion – The Space (live)
Isildurs Bane feat. Steve Hogarth - Incandescent (live)
Van “All One Tonight - Live At The Royal Albert Hall” (Racket Records, 2018) resp. “Colours Not Found In Nature” (Ataraxia, 2016)
Afgelopen jaar was het allereerste Marillion-optreden in de Royal Albert Hall. Deze show is onlangs op Blu-Ray en CD verschenen. Het eerste deel van het optreden bestond uit een live-uitvoering van het recentste studio-album. Na de pauze werd de bezetting versterkt met een strijkkwartet, fluitist en hoornist, voor een set Marillion- klassiekers, maar dan net iets anders. “All One Tonight - Live At The Royal Albert Hall” is een mooi document geworden van een uniek concert dat door bandleden als kroon op de lange carrière word gezien. Ondanks dit drukke schema is ook al weer stiekem begonnen met de basis voor een volgend studio album en zijn diverse bandleden ook nog eens met 'buitenechtelijke' werkzaamheden bezig. Zo is zanger Steve Hogarth op 15 juli te zien met Isildur's Bane en Richard Barbieri op het festival Night Of The Prog, alwaar het album “Colours Not Found In Nature” zal worden opgevoerd. Een dag eerder is bandmaatje Pete Trewavas gastbassist in de nieuwe supergroep rond Roine Stolt: The Sea Within. Gitarist Steve Rothery pakt het nog grootser aan: hij organiseert een mini-festival in Uden: op 5 en 6 oktober met zijn Steve Rothery Band en eigen formaties van zijn begeleiders: The Dave Foster Band, RanestRane, Riccardo Romano Land (met een complete uitvoering van het conceptwerkstuk “B614”) en het debuut van de band SYLF met Jennifer Rothery. Beide avonden wordt er integraal een klassiek Marillion-album ten gehore gebracht. Daarnaast is er momenteel een internetgoededoelwervingscampagne gaande, met het ophalen van 5000 pond voor het Britse kankerfonds tot doel. Is dat bereikt dan zal The Steve Rothery Band eenmalig het legendarische Marillion-nummer “Grendel” spelen. Meer hierover is te lezen via onderstaande link. Maar voor nu natuurlijk een nummer van de Royal Albert Hall show, het mooie “The Space” en aansluitend een voorproefje op het Night Of The Prog festival middels een unieke live-versie van “Incandescent” dat Isildurs Bane op IB Expo 2016 al met Hogarth speelde.
Websites:
http://www.marillion.com/
https://nl-nl.facebook.com/ibexpo/
“The Space” op YouTube: https://www.youtube.com/
“Incandescent” op YouTube: https://www.youtube.com/
“Grendel”-inzamelingsactie: https://www.justgiving.com/ .
ACTUEEL
Terwijl Frank Wyatt de een na de andere medische behandeling ondergaat, is hij tevens bezig om zijn lang verwachte The Zeitgeist Project af te ronden. Daarnaast heeft hij onlangs enkele albums uit zijn lange loopbaan opnieuw uitgebracht, dit keer in eigen beheer. Het gaat hierbij om zijn project met Stanley Whitaker, Pedal Giant Animals, de twee platen met Oblivion Sun en het laatste Happy The Man-album, "The Muse Awakens". Van dat comebackalbum uit 2004, dat helaas wegens logistieke redenen geen vervolg kreeg, draaien we het fraaie "Shadowlites".
Happy The Man - Shadowlites
Afkomstig van "The Muse Awakens" (Inside Out, 2004)
Website: https://frankwyattmusic.com/ .
(OP)NIEUW
Believe is een Poolse band rondom ex-Collage-gitarist Mirek Gil. De band is opgericht in 2004 en naast gitarist Gil is bassist Przemek Zawadzki het enige overgebleven oorspronkelijke lid. Zanger Lucasz Ociepa is de laatste toevoeging. “Seven Widows” is het zesde album van Believe. Het album bestaat uit zeven tracks, genummerd met Romeinse cijfers van I tot VII, die allen boven de 8 minuten klokken. “7 Widows” is het eerste conceptalbum van de band: elk nummer handelt over het afscheid van een weduwe en een speciaal iemand, tezamen een set van 7 trieste songs met als thema's verlies en pijn. We kunnen er niet omheen: het album klinkt als Collage en Satellite, met als ingrediënten weelderige en gelaagde melodieën, stijlvol viool- en gitaarspel, met daarbij emotionele zang. Overigens, over Collage gesproken: die groep is op dit moment druk bezig met de opnamen van een nieuw album, zo is op de Facebook-pagina van de groep te lezen.
Believe – III
Van het album “Seven Widows” (Music & More Records, 2017)
WWebsites:
https://www.facebook.com/believeband/
https://www.youtube.com/watch?v=77CSBkbgkjQ (video) .
LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Over drie weken, op 13 en 14 juli, zal King Crimson twee concerten geven in het Concertgebouw in Amsterdam. Het kan zomaar zijn dat dit de laatste vastelandsshows van de legendarische groep zullen blijken te zijn. Robert Fripp heeft namelijk de plannen voor een tournee in het kader van het 50-jarige jubileum in 2019 in de ijskast gezet. Dit door de onzekerheid die de Brexit met zich mee brengt. Fripp weet nog iet wat de financiële en praktische gevolgen zullen zijn door de internationale bezetting van zowel band als crew. Meer hierover is te lezen op de Discipline Global Mobile-website. We gaan nu luisteren naar een nummer van het tweede album van de band: “In The Wake Of Poseidon”. Dit “Cat Food” is meteen ook de enige top 40-'hit' in Nederland, al bleef het in de onderste regionen hangen. Alweer 48 jaar oud nu.
King Crimson – Cat Food
Van “In The Wake Of Poseidon” (Island, 1970)
WWebsites:
https://www.dgmlive.com/
https://www.loudersound.com/news .
ALBUM VAN DE MAAND
Xymphonia's Album van de Maand juni is Duits met een Nederlands trekje. We kozen namelijk voor "La Muerta", het vijfde studio-album van Subsignal. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief en dit album kon wel eens een doorbraak naar een wat groter publiek betekenen. Menses bepaalt met zijn kraakheldere zang voor een belangrijk deel het geluid in Subsignal, wat mede het gevolg is van de door hemzelf meerstemmig ingekleurde koortjes. Drummer Dirk Brand en bassist Ralf Schwager leggen een zeer solide basis, waarover Steffen en de nieuwe toetsenist Markus Maichel naar hartenlust hun gang kunnen gaan. De fraaie songs komen extra tot hun recht door de geweldige productie. Deze is in handen van Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) die hier uitstekend werk hebben geleverd. De plaat klinkt lekker vol en super helder. Daarnaast spelen beide heren hier en daar ook mee. “La Muerta” is een zeer toegankelijk album geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt. Onder invloed van het RPWL-duo weerklinkt een zeer toegankelijke, melodieuze neoprog-beïnvloede sound. Het maakt van "La Muerta" een verslavend album! 2018 heeft al een aantal fraaie albums gebracht. “La Muerta” hoort daar absoluut bij. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing)
Subsignal - As Birds On Pinions Free
Van het album “La Muerta” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2018)
Subsignal is op 18 oktober te aanschouwen in Zentrum Altenburg in Oberhausen. Bovendien is de groep een van de aantredende bands tijdens het het festival Progpower Europe in Baarlo, op 7 oktober.
Website: https://www.subsignalband.com/..
40 JAAR
Als we het over progressieve jazzrock in het Engeland van de jaren zeventig hebben, wordt al gauw aan de Canterbury Scene gedacht. Maar er waren ook bands die net buiten die scene vielen, zoals Nucleus, Keith Tippett (vanavond in de uitzending te horen met King Crimson) en Isotope. Turning Point, een formatie rondom de in 2009 overleden bassist Jeff Clyne (ex-Gilgamesh, Isotope) behoorde daar ook zeker toe. De band maakte een wat ingetogener variant op de muziek van Weather Report, wat zich onder meer uitte in het ontbreken van een gitarist, waardoor de hoofdrollen gespeeld werden door de toetsenist Brian Miller (ex-Isotope) en saxofonist Dave Tidball. Speciale aandacht ging uit naar de woordloze zang van Pepi Lemer. Turning Point maakte op het Gulp-label twee LP's, "Creatures Of The Night" en het 40 jaar geleden verschenen "Silent Promise". De twee albums werden in 2009 als dubbelaar heruitgegeven door Vocalion. Er bestaan ook nog bootlegs van een concert uit 1981 van Turning Point samen met Allan Holdsworths I.O.U., waarbij I.O.U. enkele nummers met Turning Point meespeelde. Van die tweede plaat draaien we "Beginning Again"
Turning Point - Beginning Again
Afkomstig van "Silent Promise" (Gulp, 1978 / Vocalion, 2009 – dubbel-CD samen met "Creatures Of The Night" (Gulp, 1977))
WWebsites:
http://www.calyx-canterbury.fr/mus/clyne_jeff.html
http://www.fingerprintsweb.net/ah/press/tp80.html .
WERELD VOL MUZIEK
Sugizo is in Japan een hele beroemdheid, zowel met zijn band Luna Sea als met zijn solocarrière en productiewerkzaamheden. Daarbij wist hij zich ook in de kijker te spelen van leden van de band Japan, Mick Karn, Steve Jansen en Richard Barbieri. Om zijn eigen muziek uit te brengen richtte hij in 1997 zijn eigen label op, Cross, waarop hij echter ook andere musici een kans gaf. De verzamel-CD "Grand Cross 1999" geeft een mooi overzicht van de muzikanten waarmee de gitarist/violist samenwerkte. Zo vinden we Ippu-Do frontman Masami Tsuchiya met genoemde Mick Karn, DJ d-kiku en het Japan-trio JBK, terwijl Sugizo zelf uiteraard ook veelvuldig te beluisteren is. Wij kozen voor een nummer van zangeres Angie, die in de ballade "Dear Children" begeleid wordt door Sugizo en d-kiko.
Angie - Dear Children
Afkomstig van "Grand Cross 1999" (Cross, 1999)
Website: http://sugizo.com/ .
NIEUW
De twee dames en twee heren die deel uitmaken van Lydian Collective zijn niet alleen los van deze band al redelijk gepokt en gemazeld, maar hun video's op YouTube zijn al door 1,3 miljoen mensen bekeken. De band maakt zeer aangenaam in het oor klinkende muziek, die ergens tussen fusion en instrumentale pop lijkt te liggen. Hun debuut als collectief, “Adventure” is in maart van dit jaar verschenen op het Lydian Label, waarop al diverse uitingen – solo en andere samenwerkingen – van leden uit deze muzikantenkring verschenen. Van dit album zullen we in de nabije toekomst zeker nog meer laten horen.
Lydian Collective - Cartoon Hero
Van "Adventure" (Lydian Label, 2018)
Website: https://www.lydiancollective.com/
Youtube: https://www.youtube.com/lydianlabelonline
Bandcamp: https://lydiancollective.bandcamp.com/album/adventure .
HERUITGAVE
De legendarische jarentachtigprogband Twelfth Night is alweer een behoorlijke tijd bezig met het heruitgeven van het eigen materiaal in 'Definitive Editions': goed gedocumenteerde dubbel-CD's vol extra materiaal uit dezelfde periode als het titelalbum van het deel. Voor de meest geroemde plaat uit het bandoeuvre wilde men het anders aanpakken, wat mede tot gevolg had dat de release van wat nu een drie-schijfs editie is geworden nogal op zich liet wachten. Alle songs van het album komen op deze versie in minstens drie gedaantes voorbij. Op de eerste CD staat het oorspronkelijke album uit 1982 in recent geremasterde vorm, aangevuld met twee outtakes en de single "East Of Eden" / "Eleanor Rigby" uit hetzelfde jaar. Op CD2 staan live-versies van alle songs, opgenomen in de periode 1983 - 2012, door steeds weer andere gedaantes van de groep, met diverse vocalisten. Hier is ook plaats gevonden voor een handvol demo's, die een fraai beeld geven van de ontwikkelingsstadia van het album. Vooral de titelsong onderging vele veranderingen. Het eerste idee met die naam werd goeddeels verworpen, al keerden enkele tekstregels terug in de uiteindelijke versie, die zijn leven begon onder de naam "Leader", maar die tussendoor ook de naam "Live And Let Live" (!) droeg. Door het gebruik van een simpele drumcomputer bij deze demo's krijgt de muziek nog meer een eighties-electrowave-trekje - iets wat je sowieso hier en daar bij de groep wel terughoorde. Zoals in "World Without End". Clive Nolan geeft deze korte instrumental echter een hele andere, pompeuzere lading, die meer naar Hollywood-filmmuziek neigt. CD3 bevat coverversies van de songs, deels eerder uitgebracht (o.a. op de Geoff Mann-tribute "Mannerisms"), deels nieuw. In die nieuwe versies hebben twee leden van de meest recente Twelfth Night-incarnatie, toetsenist Dean Baker en multi-instrumentalist/zanger Mark Spencer een prominente hand. Zo begeleiden ze Tim Bowness in zijn versie van "This City". Deze filmische song wordt naar onze smaak nog aansprekender bewerkt door de band Coburg, waarin we twee genoemde heren weer vinden, nu vergezeld van zangeres Anastasia Coburg. Ze heeft kleine wijzigingen aangebracht in de zangmelodie, met een origineel eindresultaat tot gevolg.
Twelfth Night - Leader
Coburg - This City
Nolan, Clive - World Without End
Van "Fact And Fiction: The Definitive Edition" (eigen beheer, 1982 / F2 Music, 2018)
WWebsites:
http://twelfthnight.info/
http://coburgband.com .
LIVE-TIP / VAN EIGEN BODEM
De Nederlandse band Silhouette heeft, in de 10 jaar sinds het debuut "Amaze" een indrukwekkende ontwikkeling doorgemaakt. De band rond zanger/gitarist Brian de Graeve en toetsenist Erik Laan zette al flinke stappen tussen het alle kenmerken van een eigenbeheer-debuut hebbende "Amaze" en tweede album "Moods". Sindsdien verlaat de groep beetje bij beetje het typische neoprog-idioom en komt men los te staan van al te nadrukkelijke invloeden. Mede daaraan bijgedragen heeft een aantal personeelswisselingen. Zo is de virtuoze gitarist Daniël van der Weijde sinds 2013 lid, niet lang nadat hij gespot was bij het Swap The Band-onderdeel van het Marillion Weekend dat jaar. Tijdens de opnamen van het vierde album "Beyond The Seventh Wave" werd Jurjen Bergsma de nieuwe bassist. Daarop was ook al een voorname rol voor gastmuzikanten met een klassieke achtergrond, die hun fraai kleurende bijdragen ook op de live-DVD/CD-set "Staging The Seventh Wave" lieten horen. Op "The World Is Flat" zijn er weer welluidende klassieke partijen, die niet alleen kleuren, maar hun inbreng is volledig geïntegreerd in de ingenieuze opbouw van de composities. De vorig jaar geplande optredens moesten wegens persoonlijke omstandigheden worden afgezegd. Daarom in de herkansing: zondag 1 juli, 't Blok, Rotterdam en vrijdag 9 november,, Parktheater, Alphen Aan Den Rijn. Beide concerten zijn samen met Mangrove.
Silhouette – Six Feet Underground
Van "The World Is Flat (And Other Alternative Facts)" (Progress Records, 2017)
Website: https://www.facebook.com/silhouette.official.nl/ .
Sunday 17 Juni 2018 Show No. 1304
NIEUW
Sinclair, Dave - If I Run
- Rings Around The Moon
Van "Out Of Sinc" (eigen beheer, 2018)
We waren voormalig Caravan-toetsenist/componist Dave Sinclair eigenlijk een beetje uit het oog verloren, toen in 2015 het Britse verzendhuis Burning Shed met de melding kwam een partij CD's te hebben bemachtigd die de Canterbury-liefhebber niet mocht missen. Het bleek om het album "Stream" te gaan, dat alleen in Japan en dan ook nog zeer beperkt was uitgebracht, al vier jaar daarvoor. Inderdaad viel daar veel op te genieten, mede door bijdragen van o.a. Andy Latimer, Annie Haslam, voormalig Caravan-collega Jimmy Hastings en Canterbury-muzikant van een nieuwe generatie Billy Bottle. Dat maakte dat we zeer benieuwd werden, toen datzelfde Burning Shed onlangs het nieuws bracht dat er een gloednieuw Sinclair-album kwam met opnieuw een flinke gastenlijst. Dit "Out Of Sinc" is nu verschenen en heeft als geheel toch een ietwat ander karakter dan "Stream". Wellicht dat het beter aansluit bij het bescheidener geproduceerde "The Little Things" uit 2013; de muziek neigt vaak meer naar softpop dan naar Canterbury. De softpop-associatie gaat soms zelfs zo ver dat je hoopt dat Sinclair er maar geen copyright-problemen mee krijgt: "Our World" lijkt bij vlagen wel heel erg sterk op "Up Where We Belong", bekend van Jennifer Warnes en Joe Cocker. De bijdragen van opnieuw Andy Latimer en Billy Bottle, naast die van ex-Caravan-collega's als Pye Hastings en Geoffrey Richardson, zijn bescheiden. Sjeu komt er vooral van de keyboardsolo's met dat gepatenteerde vervormde geluid dat we al van hem kennen sinds zijn vroegste Caravan-bijdragen. Die zijn dan ook te horen in beide voor u uitgekozen door Sinclair zelf gezongen songs "Rings Around The Moon" en "If I Run". Dat laatste nummer is het vlotste van het album en valt verder op door de vervormde Vocoder-zang, de korte maar kittige gitaarsolo van Japanner Takuya Yada en een spannende lange klarinetimprovisatie van de 83-jarige Britse jazzlegende Tony Coe.
Websites:
http://www.dave-sinclair.com/
https://burningshed.com/index.php?route=product/search&filter_name=sinclair&filter_sub_category=true .
NIEUW / LIVE-TIP
Lazuli – J’ Attends Un Printemps
– Les Côtes
Van het album “Saison 8” (L'Abeille Rôde, 2018)
Lazuli is een band uit het zuiden van Frankrijk, opgericht in 1998. Lazuli heeft recent al weer zijn achtste studioalbum uitgebracht. De opvolger van het goed ontvangen “Nos Âmes Saoules” uit 2016 krijgt de titel “Saison 8” mee. Een verklaring bij de release luidt: ‘Elk nieuw album voelt als een nieuw seizoen van een tv-serie en elk nummer als een aflevering van ons leven’. “Saison 8” wordt door de heren aangekondigd als ‘de komst van de lente, als een jonge loot op een ijzige ondergrond, vastgeklonken aan de duisternis van zijn tijd, stevig verankerd op de grond maar tegelijkertijd wanhopig aangetrokken door de lucht’. Poeh, dat is zware kost, en niet geheel van pretenties ontdaan. Tekst en muziek zijn volledig van de hand van zanger Dominique Leonetti en lijken op dit nieuwe album meer dan ooit een twee-eenheid te vormen. “J’ Attends Un Printemps” is het openingsnummer van het nieuwe album en de herkenning is groot: de prachtige en kristalheldere stem van zanger Dominique Leonetti begeleidt door een eenzame piano en dreigende gitaar/Léode in traag tempo. Dan drijft drummer Vincent Barnavol het tempo omhoog en eindigt het nummer in een hectisch geluidscrescendo met een hoofdrol voor het zelfbouw instrument van broer Claude Leonetti. Het wachten op de lente wordt beloond met deze karakteristieke song. “Les Côtes” start enigszins sinister, gevolgd door de heldere tenorstem van zanger Dominique Leonetti onder begeleiding van de piano van Romain Thorel. Wederom dat duet tussen Léode en gitaar ondersteund door zware drums. (bron: Alex Driessen, Progwereld)
Lazuli is zaterdag aanstaande te aaschouwen op het (uitverkochte) Midsummer Prog Festival in het Openluchttheater in Valkenburg.
Website: https://lazuli-music.com/ .
NIEUW (ietwat verlaat)
Chromatics - Saturday (Instrumental)
Au Revoir Simone - Lark
Afkomstig van resp.:
"Twin Peaks - Limited Event Series Soundtrack" (Rhino, 2017)
"Twin Peaks - Music From The Limited Event Series" (Rhino, 2017)
In de VARA-gids van deze week blikt de rubriek over nieuwe series en film op het web,
pay TV en VOD "de Lagarde" terug op de soundtracks van TV-series die de afgelopen anderhalf jaar verschenen. Op nummer 1 staat de filmmuziek bij seizoen 3 van "Twin Peaks". En laten we bij Xymphonia nu net twee nummers van die score geselecteerd hebben. Componist Angelo Badalamenti en scenarioschrijver/regisseur David Lynch presenteerden bij de serie twee CD's. "Twin Peaks - Limited Event Series Soundtrack" bevat de muziek die als achtergrond dient voor het vervreemde verhaal, waarbij naast muziek van Badalementi ook bestaande composities gebruikt zijn. Zo wordt bij een bizarre scene over atoomproeven bijna tien minuten ingeruimd voor Penderecki's beroemdste stuk “Threnodie Voor De Slachtoffers Van Hiroshima”. Van dat album hebben we een instrumentaal nummer gekozen van de Amerikaanse elektronische formatie Chromatics. De tweede CD, "Twin Peaks - Music From The Limited Event Series", bevat de nummers die diverse bands aan het einde van elke aflevering spelen in de ruige The Bang Bang club. Opvallende namen hierbij zijn Nine Inch Nails en de van de eerste series bekende Julee Cruise. Wij kozen echter voor de symfonische synthipop van Au Revoir Simone, een damestrio dat haar muziek uitbrengt onder de toepasselijke productienaam "Triple Keyboard Action".
Website: http://welcometotwinpeaks.com/news/new-twin-peaks-soundtrack-2017/ .
NIEUW
Jack O' The Clock - Guru On The Road
- I'm Afraid Of Fucking The Whole Thing Up
Van "Repetitions Of The Old City - II" (eigen beheer, 2018)
De vroege muziek van de Amerikaanse groep Jack O' The Clock viel de plaatsen in het RIO-genre, waarbij RIO staat voor 'rock in opposition'. Muziek met een avantgardistische insteek dus, waarbij het vooral niet ging om een pakkende melodie. Toen we begin vorig jaar de groep ontdekten n.a.v. het eind 2016 verschenen "Repetitions Of The Old City - I", meldden we al dat Jack O' The Clock op dat album meer neeg naar de barokprog van Gentle Giant en de progfolk van een band als Gryphon. Voor pakkende melodieën was daarbij wel degelijk plaats, verpakt in mateloos intrigerende arrangementen. Veel fugatisch uitgewerkte motieven die vertolkt worden op een scala aan akoestische instrumenten, maar wel met een rockdrumstel als ritmisch stutmiddel. Dat geldt ook voor het nu verschenen vervolg "Repetitions Of The Old City - II". De folklink leggen we nu niet meer zo direct, eerder horen we overeenkomsten met het werk van Isildurs Bane rond de tijd van "The Voyage". Of Frank Zappa, als hij rond de tijd van "The Grand Wazoo" alleen de beschikking had gehad over akoestisch instrumentarium. En daar zit dan nog wel een folktrekje aan, want je moet daarbij denken aan o.a. dulcimers, banjo's, mandolines, naast een Chinees instrument als een guzheng (een soort citer) en klassieke instrumenten als fagot, (alt)viool, marimba en vibrafoon. Het album is opgebouwd uit twee suites, die onderling zijn opgedeeld in vrijwel in elkaar overlopende stukken met effectief dynamiekgebruik. Jack O' The Clock is namelijk niet bang een song bijna helemaal stil te leggen en vervolgens opnieuw op te bouwen. Tussen die twee suites is een instrumentale interlude geplaatst. Dit bijzonder vernuftig gearrangeerde stuk, dat toch ook heel pakkend is, laten we u eerst horen, gevolgd door een van de gedeelten die als compacte song zijn uitgewerkt.
Websites:
http://jackotheclock.com
https://jackotheclock.bandcamp.com/ (met luistermogelijkheid) .
NIEUW
Evanescence – Hi-Lo
Van “Synthesis” (Sony Music, 2017)
Evanescence bestond oorspronkelijk, in 1998, alleen uit Amy Lee (zang/piano/gitaar/harp) en Ben Moody (gitaar, piano). Tijdens concerten vulden John LeCompt (gitaar) en Rocky Gray (drums) de band altijd aan. Eind vorig jaar verscheen “Synthesis”, het vierde album van de Amerikaanse alternatieve rockband. Een nieuw tijdperk is aangebroken voor Evanescence. Zo lijkt het in ieder geval, want ondanks dat een blik op de tracklist van “Synthesis” je aan het verleden doet denken, verraden de nieuwe tracks en de alternatieve uitvoering van de klassiekers een toekomstige aanpak.
Deze vierde full-length is zoals het woord 'synthese' aangeeft, een samenvoeging van verschillende zaken, zoals het heden en het verleden of het organische en synthetische. Bij Evanescence denk je aan radiovriendelijke rock met drums en versterkte gitaarpartijen. Die laatste twee hebben op “Synthesis” echter plaatsgemaakt voor elektronica respectievelijk een echt orkest. Er staan twee nieuwe reguliere tracks op deze release: “Hi-Lo” en “Imperfection”. De oude tracks zijn dus gearrangeerd. Belangrijkste krachten achter de arrangementen zijn David Campbell (dirigent, orkestraties), William Barry 'Science' Hunt (producer, programmering, synthesizer, elektronica) en Amy Lee (componiste, zang). De drie krijgen behalve van het orkest bij de uitvoering hulp van de reguliere muzikanten Tim McCord en William Martin Hunt. (bron: Jeffrey, Metalfan.nl)
Website: http://www.evanescence.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND
Subsignal - Even Though The Stars Don't Shine
Van het album “La Muerta” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2018)
Xymphonia's Album van de Maand juni is Duits met een Nederlands trekje. We kozen namelijk voor "La Muerta", het vijfde studio-album van Subsignal. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief en dit album kon wel eens een doorbraak naar een wat groter publiek betekenen. Menses bepaalt met zijn kraakheldere zang voor een belangrijk deel het geluid in Subsignal, wat mede het gevolg is van de door hemzelf meerstemmig ingekleurde koortjes. Drummer Dirk Brand en bassist Ralf Schwager leggen een zeer solide basis, waarover Steffen en de nieuwe toetsenist Markus Maichel naar hartenlust hun gang kunnen gaan. De fraaie songs komen extra tot hun recht door de geweldige productie. Deze is in handen van Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) die hier uitstekend werk hebben geleverd. De plaat klinkt lekker vol en super helder. Daarnaast spelen beide heren hier en daar ook mee. “La Muerta” is een zeer toegankelijk album geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt. Onder invloed van het RPWL-duo weerklinkt een zeer toegankelijke, melodieuze neoprog-beïnvloede sound. Het maakt van "La Muerta" een verslavend album! 2018 heeft al een aantal fraaie albums gebracht. “La Muerta” hoort daar absoluut bij. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing)
Subsignal is op 18 oktober te aanschouwen in Zentrum Altenburg in Oberhausen.
Website: https://www.subsignalband.com/.
NAGENIETEN
Camel - Breathless
Van "Breathless" (Decca, 1978)
Net als, denken wij, vele andere Camel-liefhebbers hebben de recente concerten er ons weer eens toe gebracht om lekker veel muziek van deze band te draaien. Zoals het perfect bij het huidige weer passende “Breathless”. Op dit album uit 1978 vond er een kleine muzikale koerswijziging plaats, al dan niet onder druk van platenlabel Decca, wat zich uitte in de vorm van een aantal wat meer radio-vriendelijke songs. Niet dat de progroots werd achtergelaten, want “Breathless” bevat ook de klassieker “Echoes” en het afsluitende tweeluik “The Sleeper” / “Rainbow's End”. Maar een toegankelijke progpopsong als de titeltrack had de Britse groep tot op dat moment eigenlijk nog nooit gemaakt. Dit door bassist Richard Sinclair (ex-Caravan, ex-Hatfield & The North, neef van de ook vanavond te horen Dave) gezongen nummer heeft een erg aangename, dromerige, zonnige sfeer. Voor Peter Bardens was dit alles waarschijnlijk een brug te ver, aangezien hij gelijk na het verschijnen van het album Camel verliet.
Voor de mensen die nu lekker gemaakt zijn: er is nog een inhaalconcert van Camel op 29 augustus in Het Paard in Den Haag. Daarnaast treedt de groep op 14 juli op tijdens het Night Of The Prog festival op de Loreley. En tenslotte zijn er nog enkele kaarten beschikbaar voor het concert in The Royal Albert Hall op 17 september.
Website: https://www.camelproductions.com/ .
LIVE-TIP
Spock's Beard – Have We All Gone Crazy Yet
Van het album “Noise Floor” (InsideOut, 2018)
De Amerikaanse band Spock’s Beard is in zijn 23-jarige bestaan met “Noise Floor” alweer aan zijn dertiende CD toe. Zou de band het over een andere boeg gooien, met een moderne titel – overigens zonder verdere betekenis – en een bijpassende hoes? Nou nee, de die hard-fans kunnen opgelucht ademhalen. Alles blijft zo’n beetje bij het oude. Alle bekende ingrediënten van Spock’s Beard-muziek zijn weer aanwezig. Het is melodieuze rock wat de klok slaat. Dus veel toetsenwerk van de altijd dominant aanwezige Ryo Okumoto en dito gitaarwerk van Alan Morse, die weer kwistig strooit met smeuïge solo’s. Wel ontbreekt het op “Noise Floor” aan een episch stuk, waar de band patent op lijkt te hebben: alle nummers klokken ruim onder de tien minuten. Een centraal thema hoef je evenmin te zoeken, de nummers vertellen alle hun eigen verhaal. En dat verhaal zit ‘m voornamelijk in de muziek. Die is typisch des Spock’s Beards. De terugkeer op het nest van drummer Nick D’Virgilio mag niet onbesproken blijven. Voor het eerst is hij samen te horen met zanger Ted Leonard, die inmiddels ook een vaste waarde voor de band is geworden. “Noise Floor” zal niet de geschiedenis ingaan als een van de top-CD’s van Spock’s Beard. Daarvoor ontbreekt net de pure extra klasse en kan geen enkel nummer zich in het rijtje klassiekers scharen dat de band in al die jaren voortbracht. Maar de kwaliteit is absoluut hoog te noemen, de productie is uitstekend en de klanken die deze band voortbrengt blijven simpelweg tot de verbeelding spreken. Moeiteloos blijft dit gezelschap in de hogere regionen van ‘onze’ muziek meedraaien met herkenbare, maar altijd weer verrassende prog uit de oude doos, die ook altijd aan kracht wint naarmate je er vaker naar luistert. (bron: Fred Nieuwesteeg, Progwereld)
Spock's Beard + Flower Kings Revisited : The Insideout Music 25th Anniversary Tour is op 4 december te aanschouwen in de Zeche in Bochum, 7 december in De Boerderij in Zoetermeer en 8 december in Hedon, Zwolle.
Website: http://www.spocksbeard.com/ .
(NIEUW en wat OUDER) NEDERLANDSTALIG PROGRESSIEVE SINGER-SONGWRITER
Ouboter, Maaike - Proost
Van "Vanaf Nu Is Het Van Jou" (Sony Music, 2018)
Ouboter, Maaike - Smoor
Van "En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt" (Sony Music, 2015)
Maaike Ouboter maakte in 2013 in het tweede seizoen van het VARA/BNN-programma De Beste Singer-
Songwriter Van Nederland, met haar eerste auditie en haar song “Dat Ik Je Mis” geljk al grote indruk. Het duurde nog tot juni 2015 tot haar debuutalbum "En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt" verscheen, maar dat werkstuk liet horen dat die eerste kennismaking niet een eendagsbevlieging was. Ambachtelijke songs met kunstige teksten die op ontwapenende wijze worden gebracht en die bij vlagen gevat zijn in spannende arrangementen. Dat debuut werd geproduceerd door de Belg Joost Zweegers, de man achter Novastar. Op de kop af bijna 3 jaar later is er het vervolg, getiteld “Vanaf Nu Is Het Van Jou”. Hoewel de productie ditmaal in handen was van de van zijn werk met Typhoon bekende Dries Bijlsma, schreef Zweegers wel een aantal van de songs met Ouboter. “Vanaf Nu Is Het Van Jou” is met name ook door de productie van Bijlsma een wat moderner album geworden, met zelfs hier en daar wat stevig gitaarwerk. Het merendeel van de songs op beide albums zullen de meer traditioneel ingestelde progliefhebbers niet veel doen, maar zowel de song “Proost” van het nieuw album als “Smoor” van haar debuut hebben een opvallend arrangement gekregen. “Proost” laat een behoorlijke Radiohead-invloed horen, terwijl met name het slot van “Smoor” ons heel erg sterk doet denken aan de muziek van het Franse duo Air.
Website: https://maaikeouboter.nl/ .
ACTUEEL
Observatory, The - Queen Of Fate
Afkomstig van "Time Of Rebirth" (Universal Music, 2004)
Het zal u niet zijn ontgaan dat het Zuid-Aziatische Singapore de afgelopen week zeer geregeld in het nieuws was. Voor ons een mooie aanleiding om weer eens progressieve muziek uit dat land te draaien. En dan komen we toch al gauw uit bij The Observatory. De laatste platen van deze groep bevatten voornamelijk ontoegankelijke postrockachtige geluidssculpturen. De eerste CD's zijn echter gevuld met avontuurlijke, toegankelijke muziek, zoals het vriendelijk voortglijdende "Queen Of Fate" van het debuut "Time Of Rebirth" uit 2004. Na het beluisteren van die plaat verbaasde het ons niet dat het gezelschap hierna in zee ging met de bekende Noorse producer Jørgen Træen, die we bij Xymphonia vooral kennen van zijn werk met Jaga Jazzist.
Website: http://www.theobservatory.com.sg.
PRE-HISTORIE
Emerson, Lake & Palmer - Bitches Crystal
Van "Tarkus" (Island, 1971)
Het was deze week exact 47 jaar geleden dat het tweede album van Emerson, Lake & Palmer verscheen: “Tarkus”. Zoals altijd bij ELP is de grens tussen kunst & kitsch behoorlijk dun, maar afgezien van twee korte 'komische' songs is “Tarkus” als album een echte klassieker te noemen. De kant-lange suite behoort tot het allerbeste van hun hand maar ook de kortere songs op kant 2 zijn niet te versmaden, met “Bitches Crystal” als het hoogepunt. Fijn dat het in de loop van de jaren negentig weer op de setlist werd gezet.
Website: http://www.emersonlakepalmer.com/ .
I.M. JON HISEMAN
Colosseum II - Wardance
Afkomstig van "Wardance" (MCA, 1977 / Esoteric Recordings, 2018)
Afgelopen week, op 12 juni, overleed in het Engelse Sutton drummer en bandleider Jon Hiseman. Hij is nét geen 74 geworden. Hiseman is onder prog- en jazzrockliefhebbers bekend van zijn begeleidingsrol op de vroegste solo-albums van Jack Bruce en van zijn eigen bands Colosseum, Tempest en Colosseum II. Als bandleider was Hiseman zo een belangrijke schakel in de ontwikkeling van de carrières van prominente Britse muzikanten, zoals de gitaristen Clem Clempson, Allan Holdsworth en Gary Moore, de toetsenisten Dave Greenslade en Don Airey en de zangers Chris Farlowe en Paul Williams. Colosseum was wellicht zijn bekendste band, waarmee hij zeker in Duitsland ook na de reünie in de jaren negentig succes had. De laatste jaren ontvielen hem geregeld geliefde collega's waarmee hij samen had gespeeld, zoals Jack Bruce, Gary Moore, Dick Heckstall-Smith en Allan Holdsworth. Daarom had hij vorig jaar met Colosseum-collega's het trio JCM opgericht om enkele maanden geleden met de tribute-plaat “Heroes” voor de dag te komen. Na enkele concerten in, opnieuw, Duitsland, moest de tournee nog geen twee maanden geleden worden afgekapt omdat bij Hiseman een hersentumor was vastgesteld. Een operatie heeft niet mogen baten. Vorige maand verscheen bij Esoteric Recordings een heruitgave van het derde Colosseum II-album “Wardance” uit 1977. Daarvan als eerbetoon nu het titelnummer.
Website: http://jcmband.com/ .
Sunday 10 Juni 2018 Show No. 1303
NIEUW
TumbleTown - One Giant Stage
- Never Too Late
Van "Never Too Late" (FREIA Music, 2018)
TumbleTown noemden we bij het verschijnen van debuut "Done With The Coldnesss" (2013) een uitgedunde versie van Seven Day Hunt. Dat was op zijn beurt weer een soort doorstart van Egdon Heath, met Han Uil (ex-Antares) als zanger. Groot verschil was dat bij Seven Day Hunt de ex-Egdon Heath-leden Jaap Mulder en Aldo Adema alle compositiecredits hadden. Mulder is niet bij TumbleTown betrokken. Bij "Done With The Coldness" was het voornamelijk Uil die de songs aanleverde, met een paar bijdragen van Adema. Zij waren toen met z'n tweeën TumbleTown, met hulp van bevriende muzikanten, zoals Silhouette-toetsenist Erik Laan. Op tweede album "Never Too Late" gaan álle compositiecredits naar Uil. Adema, van huis uit gitarist, is wel mede-verantwoordelijk voor de arrangementen en speelt naast de gitaar- ook de bas- en een deel van de synthpartijen. Een deel, want TumbleTown heeft een nieuw kernlid: de voornoemde Erik Laan. En dat er nu een volbloed progtoetsenist in de basisbezetting zit zullen we weten: de stuk voor stuk songmatige composities bieden plaats aan de nodige 'vintage' klinkende toetsensolo's. Natuurlijk strooit ook Adema zijn herkenbare, priemende gitaarfrases rond. Ook uit de basgitaar tovert hij sprekende partijen, zoals bijvoorbeeld goed te horen is in het prijsstuk van het album: het meer dan 11 minuten lange "Transatlantic". De drums zijn ingespeeld door de jonge Erik Laans zoon Arjan. Net als bij "Done With The Coldness" klinken die niet erg natuurlijk. Vaak een budgetkwestie bij in eigen beheer opgenomen albums, maar wel een klein smetje op de verder prima klinkende plaat. Door de keuze van toetsensounds klinkt "Never Too Late" wat traditioneler dan zijn voorganger, maar voor liefhebbers van songmatig vormgegeven muziek waar wel een duidelijke symfo-invulling aan is gegeven, zoals ook bij Egdon Heath eigenlijk altijd het geval was, valt er op "Never Too Late" weer veel te genieten.
Websites:
http://tumbletown.nl/
http://freiamusic.co.uk/album/never-too-late .
NIEUW
Magnum - Welcome To The Cosmic Cabaret
Van het album “Lost On The Road To Eternity” (Steamhammer / SPV, 2018)
“Lost On The Road To Eternity” is het 20ste album van het in 1972 opgerichte Magnum.
Nu zowel zanger Bob Catley als gitarist/componist Tony Clarkin de zeventig gepasseerd zijn, zou je kunnen verwachten dat de heren in de tussentijd van een welverdiend pensioen zouden gaan genieten. Het tegendeel blijkt echter waar, aangezien “Lost On The Road To Eternity” nog weer een stukje energieker overkomt dan de eveneens erg lekkere voorganger “Sacred Blood “Divine” Lies”. Misschien dat nieuwe bandleden Rick Benton (keyboards) en Lee Morris (drums) hier iets mee te maken hebben, maar de band klinkt hoe dan ook na al deze tijd nog steeds fris en enthousiast.
De sprookjesachtige, bombastische hardrock is dit keer vooral symfonischer en frivoler dan het geval was op afgelopen albums. Meer uitgesponnen toetsenpartijen, meer opzwepende melodielijnen en bovenal meer spetterende gitaarsolo's. (bron: Lennert, Metalfan.nl)
Op 18 november treedt Magnum op in de Zeche in Bochum. Wij gaan luisteren naar het 8 minuten durende “Welcome To The Cosmic Cabaret”: dat is wel het meest proggy nummer van het album.
Website: http://www.magnumonline.co.uk/ .
NIEUW
Paganini, Marcelo - B4ever Now
Afkomstig van "B4ever Now" (CDBaby, 2018)
De in Brazilië geboren, maar als sinds 1984 in Frankrijk woonachtige Marcelo Paganini is een laatbloeier in de progressieve rockscene. Na een loopbaan als schrijver, journalist, acteur, zanger, producer en multi-instrumentalist, kreeg hij in 2014 de kans om met een buitengewone bezetting het album "2012 Space Traffic Jam" te maken. Hij wist zich omringd door Tony Kaye, Billy Sherwood, Durga McBroom (Pink Floyd, David Kerzner), Eumir Deodato (bekend van de funkjazzbewerking van Richard Strauss’ klassieker “Also Sprach Zarathustra”) en drummer Gary Husband (Allan Holdsworth, Level 42). Paganini zelf bespeelde de gitaren en toetsen en Marc Madore was verantwoordelijk voor soms aan Mick Karn herinnerende baspartijen. Dit jaar remixte en remasterde hij vier tracks van die cd en voorzag ze van nieuw zangarrangementen. Deze hernieuwde versies, waarop Kaye en Sherwood overigens ontbreken, vormen de EP "B4ever Now". Ondanks alle grote namen en buitengewone talenten is er iets mis met de virtuoze progfusion op deze CDR/download. McBrooms partijen lijken dikwijls veel te laag geschreven voor haar sopraan, terwijl de leadgitaren behoorlijk schel de oren teisteren. De mix klinkt daarbij onevenwichtig, waarvan mede het drukke drumwerk de dupe is. Jammer, want dit is in potentie prima materiaal. Maar omdat we de luisteraar ook een eigen oordeel gunnen, draaien we toch een nummer van deze EP en wel het titelnummer.
Website: https://www.facebook.com/Marcelo-Paganini-13255032254/ .
NIEUW
Van Der Graaf Generator - Darkness (live)
Van "Live At Rockpalast - Leverkusen 2005" (MIG, 2018)
Eind 2004 kwam het als een volkomen verrassing: de aankondiging dat de meest gewaardeerde bezetting van de legendarische artrockgroep Van Der Graaf Generator voor het eerst in 29 jaar tijd een optreden zou geven in de Royal Festival Hall in Londen, in mei 2005. Fans uit alle uithoeken van de hele wereld waren aanwezig bij dat concert, waarvan in eerste instantie niet bekend was of het een vervolg zou krijgen. Het concert was een groot succes: de band klonk krachtig en voor VDGG-begrippen 'tight', hoewel er genoeg ruimte was ingebouwd voor de nodige chaos en gekte. Een vervolg kwam er met een serie optredens in de zomer, en herfst, ook in Nederland, en tot slot een optreden voor de Rockpalast-camera's in Leverkusen, op voorman Peter Hammills 57-ste verjaardag: 05 november 2005. Wat we toen nog niet wisten is dat het de laatste keer zou blijken te zijn dat de viermans-Van Der Graaf Generator op het podium stond. Achteraf zou doorsijpelen dat al bij de zomeroptredens irritaties waren ontstaan tussen Hammill, organist Hugh Banton en drummer Guy Evans aan de ene kant en saxofonist David Jackson aan de andere kant. De heren hebben wijselijk besloten niet naar buiten te treden met details over de split. Of de al in 2005 aangekondigde DVD-release van het Rockpalast-concert juist daardoor vertraging heeft opgelopen weten we niet, maar het moest uiteindelijk nog 12½ jaar duren eer het zover was. MIG heeft er een mooi pakket van gemaakt met een fraai scherpe en goed klinkende DVD, vergezeld van 2 CD's met het hele concert, dat drie nummers korter was dan het eerste concert op 6 mei, dat onder de titel "Real Time" al in 2007 op dubbel-CD was verschenen. Wij gaan luisteren naar het nummer dat het beginpunt markeert van deze bezetting: de openingstrack van het eerste échte Van Der Graaf Generator-album "The Least We Can Do Is Wave To Each Other" uit 1970.
Websites:
http://sofasound.com/
http://www.vandergraafgenerator.co.uk/ .
NIEUW
Phylice Ghetta - Moon
- The Spider: Missed A Leg?
Afkomstig van "Live!" (Warthog Productions, 2018)
"Live!" bevat de registratie van het optreden van de formatie Phylice Ghetta op 21 februari 1987 tijdens een dubbelconcert met Ce Soir in De Vrije Vloer te Utrecht. Het is een van de drie optredens die Hans Thiemens bij het doorspitten van zijn cassette-archief de moeite waard vond om uit te brengen. Enkele van de destijds gespeelde nummers vonden de afgelopen jaren in afwijkende arrangementen hun weg op de geregeld in Xymphonia gedraaide albums van W2Warthog, een andere band van Thiemens en zijn broer Pim. Toch is het mooi om nu de originelen te bewonderen, mede door de aanwezigheid van de vindingrijke drummer Igor Blok. De bandleden hebben de kenmerken van King Crimson tijdens de “Discipline”-periode geheel eigen gemaakt vooral door het incorporeren van die typische repeterende, verschuivende en gierende gitaarpatronen in een technisch New Wave-kader. Denk hierbij aan de tegendraadsheid van XTC en Television, het stemmige van Weekend At Waikiki of de ingenieuze snarenrijkdom van Vini Reillys The Durutti Column. In die tijd beschikte Hans overigens nog niet over een Chapman Stick, maar met zijn reguliere bas wist hij uitstekend krachtige accenten aan te brengen in de vervlochten gitaarmelodieën. De technische vaardigheid van de musici komt verder goed tot uiting in onder meer een van de twee vanavond gedraaide stukken, het virtuoze, instrumentale "The Spider: Missed A Leg?", ongetwijfeld het meest Crimson-achtige nummer. Daarvoor nog het spannende "Moon". Zoals de luisteraar zal horen is de geluidskwaliteit heel behoorlijk. Dit is mede te danken aan in de studio toegevoegde bas- en drumpartijen.
Website: http://www.warthogproductions.nl/ .
NEUW
Cyrcus Flyght – Twilight Of Sin
Van “The Clueless Caravan” (Freya Records, 2018)
Cyrcus Flyght meldt in het CD-boekje beïnvloed te zijn door bands als Spock's Beard, Yes, Eloy, ELP en Ayreon. Dat maakt natuurlijk nieuwsgierig, mede omdat een aantal leden van deze Duitse band al een tijd mee draait en ooit in de band Vigilance zat. Met een verse bezetting, waaronder zangeres Izzy D'Ambrosio werd gewerkt aan het materiaal voor het in 2017 in eigen beheer uitgebrachte debuutalbum. Volgens de band krijgt de luisteraar een mengeling van progmetal, artrock en retrorock voorgeschoteld. Die eerste en laatste stromingen, denk hierbij aan Uriah Heep, Deep Purple en zelfs Judas Priest, zijn zeker ruimschoots vertegenwoordigd en daar ligt dan ook de nadruk op. Dit sluit ook het beste aan bij de vocalen van Izzy. “The Clueless Caravan” is een verdienstelijke eerste worp, waar genoeg verrassende wendingen in zitten. Het album is deze maand opnieuw uitgebracht door het Nederlandse label Freya Records, met als extra een aantal nummers in het Duits. We gaan luisteren naar “Twilight Of Sin”, met een wel zeer catchy refrein.
Website: http://www.cyrcus-flyght.de/homepage-engl.html .
NIEUW
Walsh, Steve - Grace And Nature
- Winds Of War
Van "Black Butterfy" (Escape Music, 2017)
Nadat Steve Walsh in 2014 stopte bij Kansas hebben we een tijdje niets van hem gehoord. Eind vorig jaar verscheen van Walsh echter een nieuw solo album, zijn vijfde, met de titel “Black Butterfly”. Hij kreeg de hulp van de Zweedse gitarist, songwriter en producer Tommy Denander en ook de zangers Steve Overland van FM en Jerome Mazza van Angelica. De muziek op het album laat zich het best omschrijven als een mix van de band Streets (door Walsh opgericht nadat hij begin jaren tachtig uit Kansas stapte) en zijn eerdere solowerk. Het nummer “The Piper” doet in stijl nog het meest aan Kansas denken, maar juist dit nummer is eerder uitgebracht op het album “4Fur” van Denanders eigen project Radioactive. U gaat luisteren naar "The Piper", waarin ook het gitaarwerk van Denander te horen is. (bron: Jason Ritchie, Get Ready To ROCK)
Website: https://www.stevewalshrocks.com/ .
LIVE-TIP
Ange – À La Cœur Du Roi Nombril
Van “Moyen-Age” (Artdisto, 2012)
Het Franse Ange is altijd een bijzondere band geweest. In 1969 werd de band opgericht door de broers Francs en Christian Decamps. Zanger Christian is het creatieve brein achter veel van de composities en zijn expressieve Franstalige vocalen zorgen ervoor dat de band in eigen land zeer populair is. Over de grens blijkt de taal barrière toch te groot en is het voornamelijk een insiders-tip. Vooral de eerste 4 albums, waarop toch wel leentjebuur werd gespeeld bij Genesis, worden gezien als klassiekers. Eind jaren 70 veranderde het geluid van de band aanzienlijk. Na het uiteenvallen van Ange in 1995, richt Christian zich met hulp van zijn zoon Tristan op zijn solocarrière. In 1999 verkreeg hij de rechten over de naam Ange en vanaf die tijd toert hij weer onder die naam, waarbij soms integrale live-uitvoeringen van klassieke Ange-albums de revue passeren. Ook brengt de band sindsdien weer een reeks studio-albums uit, waaronder zelfs één die geproduceerd is door Steven Wilson. Dit jaar verscheen het 22ste studio-album en op 15 juli is de band te zien op het Night Of The Prog festival in Sankt Goarshausen. We gaan echter luisteren naar “À La Cœur Du Roi Nombril“, dat een deel is uit het bijna 50 minuten durende titelnummer van het vorige Ange-album “Moyen-Age”.
Website: https://www.ange-updlm.com/.
ALBUM VAN DE MAAND
Subsignal - 271 days (intro)
- La Muerta
Van het album “La Muerta” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2018)
Xymphonia's Album van de Maand juni is Duits met een Nederlands trekje. We kozen namelijk voor "La Muerta", het vijfde studio-album van Subsignal. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief en dit album kon wel eens een doorbraak naar een wat groter publiek betekenen. Menses bepaalt met zijn kraakheldere zang voor een belangrijk deel het geluid in Subsignal, wat mede het gevolg is van de door hemzelf meerstemmig ingekleurde koortjes. Drummer Dirk Brand en bassist Ralf Schwager leggen een zeer solide basis, waarover Steffen en de nieuwe toetsenist Markus Maichel naar hartenlust hun gang kunnen gaan. De fraaie songs komen extra tot hun recht door de geweldige productie. Deze is in handen van Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) die hier uitstekend werk hebben geleverd. De plaat klinkt lekker vol en super helder. Daarnaast spelen beide heren hier en daar ook mee. “La Muerta” is een zeer toegankelijk album geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt. Onder invloed van het RPWL-duo weerklinkt een zeer toegankelijke, melodieuze neoprog-beïnvloede sound. Het maakt van "La Muerta" een verslavend album! 2018 heeft al een aantal fraaie albums gebracht. “La Muerta” hoort daar absoluut bij. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing)
Subsignal is op 18 oktober te aanschouwen in Zentrum Altenburg in Oberhausen.
Website: https://www.subsignalband.com/.
NIEUW
Unkh - Paranoid Void
- Deep
Van "Innerverse" (Freya Records, 2018)
“Innerverse” is het tweede album van Unkh, waarop de bandleden hun fascinatie voor psychologie botvieren. De 'diepgravende' teksten en de zang van toetsenist Jeroen Habraken zullen de kritische luisteraar misschien hier en daar wat kromme tenen bezorgen. Maar de Nederlandse band zet daar wel iets sterks tegenover en dat is een flinke portie uitdagende muziek. Die klinkt, hoewel duidelijk geworteld in de klassieke progrock, nergens stoffig, maar juist, door het toevoegen van wat kleine moderne elementen, erg fris. Dit alles is goed te horen in de twee tracks die we laten horen. Eerst album-opener “Paranoid Void”, geschreven door drummer Maarten Habraken. In het begin denk je even met een song van Radiohead te maken te hebben, maar dan ontvouwt zich langzaam een typisch symfo nummer met diverse soli en verder op zelfs passages die tegen spacerock aanleunen. De song loopt naadloos door in het instrumentale “Deep”, waarin gitarist Maarten Peerlings fel rockend van leer trekt. Ook “Deep” glijdt bij vlagen in een trance-achtige groove die Unkh goed past.
Website: http://www.unkh.nl/ .
LIVE-TIP
Waters, Roger - Wait For Her
- Oceans Apart
- Part Of Me Died
Van “Is This The Life We Really Want?” (Sony Music, 2017)
Na 63 uitverkochte concerten in de Verenigde Staten en Canada dit jaar, tourt Roger Waters met zijn Us + Them-tournee nu door Europa. Tijdens deze concertreeks brengt de ex-Pink Floyd-bassist/componist hoogtepunten uit Pink Floyds bekendste albums en nummers van zijn vorig jaar verschenen en alom geprezen album “Is This the Life We Really Want?”. De legendarische live-optredens van Roger Waters staan bekend als meeslepende zintuiglijke ervaringen met een hoge kwaliteit, state-of-the-art audiovisuele productie en adembenemend quadrofonisch geluid. (bron: Ziggodome)
Roger Waters (ex-Pink Floyd) woont al 17 jaar in New York en beschouwt zichzelf als Amerikaans staatsburger. Zijn eerste studioplaat in 15 jaar tijd is geschreven vanuit het perspectief van 'de bezorgde Amerikaan'. De thematiek sluit enerzijds aan bij Pink Floyds "Animals" (1977); anderzijds zet het ook de teneur van voorganger "Amused To Death" voort. Ook nu tracht hij zijn publiek wakker te schudden en te laten realiseren waar we in vredesnaam mee bezig zijn - en wat voor barbaren de machthebbers in de wereld toch zijn. Muzikaal grijpt hij sterk terug op zijn Pink Floyd-tijd. Regelmatig zijn er muzikale verwijzingen naar songs van vooral "Wish You Were Here" en "Animals" te horen en soms ook naar "The Wall". Producer Nigel Godrich, een verklaard Pink Floyd-fan, vroeg dan ook muzikanten die in hun eigen werk al regelmatig naar seventies-Floyd knipoogden, zoals gitarist Jonathan Wilson en Jellyfish-toetsenist Roger Manning (die zich vooral in zijn werk met Air en Beck van zijn Floydiaanse kant liet horen).
De komende twee weken is Waters in onze contreien te aanschouwen: 11 juni in de Lanxess Arena in Keulen en vervolgens 18, 19, 22 en 23 juni 2018 in de ZiggoDome in Amsterdam.
Website: https://rogerwaters.com/ .
Sunday 03 Juni 2018 Show No. 1302
NIEUW
Sylvan, Nad - Eventide
Townsend, Rob - Play For Time, Time for Play
Van "Harmony For Elephants" (Esoteric Antenna, 2018)
"Harmony For Elephants" was in eerste instantie een fraai uitgevoerd fotoboek met een CD als bonus. Die CD is nu ook los uitgebracht en bevat bijdragen van diverse grote en minder grote namen in de symfonische rockwereld. Veel van de bijdragen zijn zeer duidelijk traceerbaar naar de maker: Steve Hackett klinkt als Steve Hackett, zowel in zijn elektrische als akoestische bijdrage; het duo Tony Patterson en Brendan Eyre is uit elkaar getrokken en in hun bijdragen klinkt hun dromerige stijl ook duidelijk door. En Andy Tillison leverde een solistisch in elkaar gezet werk af dat nochtans direct zijn The Tangent-werk in herinnering brengt. Natuurlijk moeten we dan het briljante baswerk van Jonas Reingold missen, maar Andy's toetsensolo mag er zijn. Ook fijn is de toetsensolo van Lalle Larsson (!) in Nad Sylvans "Eventide", dat zo op een van zijn recente twee solo-albums had gepast. Meest verrassend is "Play For Time, Time For Play", geschreven en helemaal alleen ingespeeld door Hacketts vaste saxofonist Rob Townsend. Hij is de enige die ook echt Afrikaanse invloeden door zijn fusion-achtige muziek mengt: een percussieve ondergrond geeft ruimte aan een zeer Joe Zawinul-achtige melodie, waardoor we moesten denken aan diens werk met de world fusion band The Zawinul Syndicate. Door de afwisseling van vol-symfonisch rockende stukken met wat rustieker meditatiever werken en enkele akoestische solo-miniaturen is de afwisseling groot (sommigen zullen vinden dat er een rode lijn ontbreekt). Binnen het oeuvre van alle genoemde artiesten vormen de bijdragen geen essentiële toevoeging op hun oeuvres, maar het is wel een welluidende uitbreiding voor de collecties van fans van zeker Steve Hackett en de kring muzikanten om hem heen. U steunt met aanschaf een goed doel: de stichting Elephants For Africa, die de met uitsterven bedreigde Afrikaanse olifant ondersteunt middels research- en educatieprojecten.
Websites:
https://www.cherryred.co.uk/product/harmony-for-elephants-various-artists-a-charity-album/
https://www.facebook.com/harmonyforelephants/ .
NIEUW
Gazpacho - Soyuz One
- Hypomania
Van het album “Soyuz” (Kscope, 2018)
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het nieuwe album van de Noorse band Gazpacho is zeer herkenbaar. Dit wordt grotendeels veroorzaakt door het karakteristieke stemgeluid Jan Henrik Ohme. Een stem waar je van houdt of niet; een middenweg is er niet. De albumtitel, “Soyuz”, verwijst naar het Russische ruimtevaartuig dat in 1967 de eerste bemande vlucht uitvoerde. De nummers “Soyuz One” en “Soyuz Out” draaien om het leven van bemanningslid Vladimir Komarov en zijn eenzaamheid in de ruimte. Behalve het fraaie artwork van de hand van Antonio Seijas zijn de arrangementen van de band mooi: vol spanning en rijk aan soulvolle en folky melodielijnen. Ondanks de zorgvuldig uitgewerkte nummers die tot in het detail kloppen, klinkt het eindresultaat teveel als Gazpacho. Het is een herhaling van zetten. Een goede herhaling, maar een herhaling. Al doet dat helemaal niet af van de kwaliteit van de plaat. Gazpacho is nu eenmaal Gazpacho.
Website: http://gazpachoworld.com/ .
Not A Good Sign - Down Below
- Truth
Van "Icebound" (eigen beheer, 2018)
Not A Good Sign werd ooit opgericht als het vehikel voor de meer toegankelijke output van het componerende duo Paolo "SKE" Botta (toetsen) en Francesco Zago (gitaren)en bevriende muzikanten, die voor het label AltrOck Productions 'moeilijker' RIO-getinte muziek maken in bands als Yugen. De eerste twee albums van Not A Good Sign, het titelloze album uit 2013 en "From A Distance" uit 2015, verschenen op het sublabel Fading Records, plaats voor meer melodieuze progressieve rock. Stabiel was Not A Good Sign nooit, want vlak voor de release van het debuut stapte de eerste bassist al op. Zago kapte er meteen na de release van "From A Distance" mee, waar hij dus nog wel op te horen was. Nu is de derde CD verschenen, "Icebound", die compositorisch bijna geheel op Botta leunt, met één bijdrage van Zago's opvolger Gian Marco Trevisan. Helaas heeft wéér een bandlid dezelfde 'move' menen te moeten maken, want nu is de fantastische zanger Alessio Calandriello vertrokken. Hij zingt op "Icebound" nog ongeveer de helft - de rest wordt vocaal ingevuld door Trevisan. Die heeft wel een minder markante, minder gevoelvolle stem dan de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Calandriello. "Icebound" verschijnt ook niet meer op AltrOck/Fading, waar sowieso nog erg weinig activiteit van te horen valt. Als het ter ziele zal blijken te zijn, zal dat zonde zijn, want waar het moederlabel belangrijk was voor hedendaagse RIO, heeft Fading veel frisse blikken op Italoprog voortgebracht, die toch naadloos aansluiten op die traditie. Dat geldt gelukkig ook weer voor het in eigen beheer uitgebrachte "Icebound". Het album is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. In "Down Below", met merkwaardige valse stop, horen we beide zangers; in "Truth" horen we Trevisan alleen, maar toch zal dit stuk de liefhebbers van het eerdere werk meteen aanspreken. Gian Marco Trevisans gitaarstijl sluit naadloos aan op die van Zago (denk vooral ook aan diens spel op "Twilight" van The Night Watch) en refereert duidelijk aan Robert Fripps seventiesstijl. Bijdragen zijn er verder van ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (hij is d'r maar druk mee) en violiste Eloisa Manera.
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound .
NIEUW
Corde Oblique - My Pure Amethyst
- Suono Su Tela
Afkomstig van "Back Through The Liquid Mirror" (Dark Vinyl Records, 2018)
Het Xymphonia-team probeert al jaren lang, naast de bekende progressieve namen, ook meer obscure attracties in het genre te ontdekken en dat met de luisteraars te delen. Een van die attracties is het door Riccardo Prencipe opgerichte Corde Oblique. "Back Through The Liquid Mirror" is het zevende album van dit progressief ingestelde (semi-)akoestische gezelschap, dat voortkwam uit de elektronische folkgroep Lupercalia. Op voorgaande platen speelden musici als Duncan Patterson van Anathema mee en werd het eigen materiaal aangevuld met bijvoorbeeld een cover van Radiohead. Hoewel op de nieuwe schijf geen gastmusici te horen zijn, vertolkt het Italiaanse sextet wel het al langer op het repertoire staande "Flying" van Anathema, terwijl de CD wordt afgesloten met een eigenzinnige cover van Sepultura’s "Kaiowas". Deze eigenzinnigheid is ook te horen in de negen eigen stukken. Op een basis van Prencipe’s klassieke en akoestische gitaren zingt Annalisa Madonna in zowel Italiaans als Engels en speelt Edo Notarloberti op viool de meeslepende tegenmelodieën. Alessio Sica’s drumpatronen hebben daarbij geregeld een tribaal karakter, wat versterkt wordt door Umberto Lepore’s forse elektrische basstoten. Toch kun je Corde Oblique geen doorsnee folkrockband noemen. Daarvoor zijn de composities te eigentijds en qua structuur ronduit progressief, terwijl Luigi Rubino’s pianospel eerder in de neoklassiek ligt dan in de volksmuziek. In het vanavond gedraaide instrumentale "Suono Su Tela", is daarnaast gedoseerd de elektrische zessnaar te horen. Maar we trappen af met naast "Flying" het enige in het Engels gezongen stuk "My Pure Amethyst".
Website: http://www.cordeoblique.com/ .
NIEUW
Lunatic Soul - Sorrow
- Under The Fragmented Sky
Van het album “Under The Fragmented Sky” (Kscope, 2018)
Mariusz Duda is een zeer getalenteerd songwriter en instrumentalist is. Ligt het accent bij Riverside meer op de (zwaardere) progressieve rock, bij Lunatic Soul ligt de avant-garde- en ambientkant meer centraal. Het soloproject verschaft Mariusz meer creatieve vrijheden die hij binnen Riverside minder naar voren kan laten komen. Nu verschijnt er van Lunatic Soul, een half jaar na het album “Fractured”, al het nieuwe (zesde) album “Under The Fragmented Sky”. Dat is enigszins opmerkelijk, maar wanneer je de composities op het album beluistert, merk je dat de twee als een ‘metgezel’ van elkaar (zoals Mariusz het zelf omschrijft) gezien en gehoord kan worden. De lijn van “Fractured” krijgt een logisch vervolg. Dat betekent dat beide albums ook gerust als een tweeluik gezien mogen worden. “Under The Fragmented Sky” gaat wederom sterk de ambient-kant uit. De techno-kant vanuit een Massive Attack-invloed is wat minder aanwezig. “Under The Fragmented Sky” is een sterk ‘vervolg’ op “Fractured” en bestaat zeker niet uit left-overs ervan. Het is een volwaardig album, waarmee Lunatic Soul het tienjarig bestaan viert en sterk voor de dag komt op een manier die onmiskenbaar de stempel van Mariusz Duda draagt en niet heel snel overtroffen zal worden door anderen op dit gebied. Daarbij is “Under The Fragmented Sky” een mooi bindmiddel tussen Fractured en het in september te verschijnen nieuwe album “Wasteland” van Riverside.
(Maurice van der Zalm, Rockportaal)
Website: http://lunaticsoul.com/ .
ALBUM VAN DE MAAND
Subsignal – Every Able Hand
Van het album “La Muerta” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2018)
Xymphonia's Album van de Maand juni is Duits met een Nederlands trekje. We kozen namelijk voor "La Muerta", het vijfde studio-album van Subsignal. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief en dit album kon wel eens een doorbraak naar een wat groter publiek betekenen. Menses bepaalt met zijn kraakheldere zang voor een belangrijk deel het geluid in Subsignal, wat mede het gevolg is van de door hemzelf meerstemmig ingekleurde koortjes. Drummer Dirk Brand en bassist Ralf Schwager leggen een zeer solide basis, waarover Steffen en de nieuwe toetsenist Markus Maichel naar hartenlust hun gang kunnen gaan. De fraaie songs komen extra tot hun recht door de geweldige productie. Deze is in handen van Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) die hier uitstekend werk hebben geleverd. De plaat klinkt lekker vol en super helder. Daarnaast spelen beide heren hier en daar ook mee. “La Muerta” is een zeer toegankelijk album geworden dat met elke luisterbeurt beter wordt. Onder invloed van het RPWL-duo weerklinkt een zeer toegankelijke, melodieuze neoprog-beïnvloede sound. Het maakt van "La Muerta" een verslavend album! 2018 heeft al een aantal fraaie albums gebracht. “La Muerta” hoort daar absoluut bij. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing)
Subsignal is op 18 oktober te aanschouwen in Zentrum Altenburg in Oberhausen.
Website: https://www.subsignalband.com/.
LIVE -TIP
Suede - Tightrope
Van het album “Nightthoughts” (Warner Music, 2016)
Suede stond begin jaren negentig aan de wieg van de Britpopgolf die de rest van dat decennium zou beheersen. De band bracht diverse top-albums uit zoals debuut “Suede”, gevolgd door “Dog Man Star” en ”Coming Up”. Nu, 25 jaar na de release van het debuutalbum, kondigt de band de opvolger van 'Night Thoughts' uit 2016 aan, het album dat de aanleiding was voor het vorige Suede-concert in Paradiso. Op 21 september komt “The Blue Hour” uit. Het album werd wederom geproduceerd door Alan Moulder en het is het laatste deel van een trilogie, waarbij video ook een belangrijke rol speelt. Aan belangstelling geen gebrek; De Britten zijn graag geziene gasten in zalen over de hele wereld en op festivals als Coachella, Glastonbury en Primavera Sound. Suede behoort nog steeds tot een van de grootste en belangrijkste bands binnen de Engelse rockscene. (bron: de site van Paradiso, alwaar de groep op 1 oktober zal optreden).
Website: http://www.suede.co.uk/ .
MONUMENT
Oldfield, Mike - The Wind Chimes
Van "Islands" (Virgin, 1987)
Daar waar veel artiesten uit de jaren 70 moeite hadden om zich aan de veranderende tijden aan te passen, lukte dat Mike Oldfield wonderwel goed in de jaren 80. Na het grote succes van “Tubular Bells” en de paar albums die daar op volgden (“Hergest Ridge” en “Ommadawn” in het bijzonder). Op “QE2” uit 1980 koos hij voor kortere instrumentale stukken maar vanaf “Five Miles Out” (1982) koos hij voor de formule van een lang stuk op één plaatkant en de andere kant gevuld met pakkende songs. En die aanpak heeft hem geen windeieren gelegd, want Oldfield behaalde groot succes met de singles “Family Man”, “Moonlight Shadow” en “To France”. In 1987 verscheen het laatste album dat hij volgens dit format maakte: “Islands”. Het lange stuk “The Wind Chimes” is typisch Oldfield: we herkennen de toetsenloopjes die bijna altijd een variatie lijken op het befaamde “Tubular Bells”-themaatje, we horen die herkenbare Oldfield-gitaarsound en het op eerste gehoor wat van de hak op de tak springen van diverse secties. Opvallend is de grote rol voor de Zweedse fluitist Björn J:son Lindh, die we bij Xymphonia met name kennen van zijn werk als gastmuzikant bij de Zweedse groep Isildurs Bane.
Website: http://mikeoldfieldofficial.com/ .
HERUITGAVE
Khan, Steve - Botero People
Afkomstig van "Public Access" (GRP, 1989 / BGO Records, 2018 - samen met "Crossings" (Polygram, 1994) en drie nummers van "Headline" (Blue Moon, 1992)
Dit jaar bracht BGO Records (Beat Goes On Records) de derde set uit met ouder materiaal van de uit New York afkomstige gitarist Steve Khan. Maar daar waar het bij de trio's "Tightrope"/"The Blue Man"/"Arrows" en "Eyewitness"/"Modern Times"/"Casa Loco" nog om een compilatie van de volledige platen betreft, richt de nieuwe set zich op Khans samenwerking met contrabassist Anthony Jackson en percussionist/zanger Manolo Badrena. Daarom zijn van het album "Headline" alleen die drie stukken geselecteerd waarop dit tweetal meedeed. Daarnaast viel nog een nummer van "Public Access" af, maar dat had vooral met de beperkingen van de CD-lengte te maken. De stijl van de gitarist is op deze CD's ietwat te omschrijven als een meer ingetogen, subtielere versie van de eveneens uit New York afkomstige John Scofield. Tevens voegt Khan behoorlijk veel Latin in zijn verzorgde, groovy jazzrockfusion, waardoor Badrena, samen met slagwerkers Dave Weckl (op "Public Access") en "Dennis Chambers (op de andere twee platen) een grote rol in het geheel spelen. Dat is onder meer goed te horen in "Botero People" van "Public Access".
Website: http://stevekhan.com/ .
COMPILATIE
Nightcrawlers, The - Barriers
Afkomstig van "The Biophonic Boombox Recordings" (Anthology Recordings/Kemado Records, 2018). Oorspronkelijk afkomstig van de cassette "Barriers" (1991)
Elektronische muziek is een progressieve muziekstijl die maar mondjesmaat aan de orde komt in Xymphonia. En als we er wel aandacht aan besteden is het meestal van hoogwaardig geproduceerde albums. Dat het subgenre echter ook een undergroundbeweging kende, bewijst The Nightcrawlers. Dit uit Philadelphia afkomstige trio maakte vooral muziek voor zichzelf en nam tijdens langdurige sessies veel materiaal uit dat later op cassette werd aangeboden. Tussen 1980 en 1991 verschenen er maar liefst 35 van die bandjes, naast een drietal reguliere LP's. Die LP's zijn enige jaren geleden heruitgebracht op de nu al veelgezochte dubbel-CD "Traveling Backwards" en begin dit jaar kwam een fraai overzicht van de cassettes op de markt in de vorm van de dubbel-CD "The Biophonic Boombox Recordings". De op lange sequencerpatronen gebaseerde muziek toont de invloeden van klassieke muziek, Stockhausen, John Cage en voorlopers als Klaus Schulze, Tangerine Dream en Brian Eno op de drie heren. Ter afsluiting van deze uitzending laten we een goed voorbeeld van de intrigerend voortkabbelende, haast minimalistische elektronische muziek van The Nightcrawlers in de vorm van "Barriers" het titelnummer van de laatste cassette die de band opnam.
Website: https://thenightcrawlerspa.bandcamp.com/ .
