Uitzending Terugluisteren

Nr. 12

Op de 12de plek vinden we 5 platen, waarvan er 4 een 6de plaats scoorden in één individuele lijst en verder niet genoemd werden; ééntje kwam in de lagere regionen van twee lijsten voor.

Coevality – "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)
U hoort: Light Bikes

– Op nummer 6 in de lijst van René:
Album van de Maand september kwam van Coevality, een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd.
Websites: https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/ .

Big Big Train – Common Ground (English Electric Recordings)
U hoort: End Notes

– Op nummer 6 in de lijst van Christian:
Na de “Grand Tour”-concerten maakten drie leden bekend ermee te willen stoppen. Oerlid Gregory Spawton, zanger David Longdon, drummer/zanger Nick D’Virgilio en gitarist/toetsenist Rikard Sjöblom herpakten zich, haalden nieuwe muzikanten binnen en namen midden in de corona-pandemie een nieuw album op: “Common Ground”. Muzikaal is er eigenlijk niet zo veel nieuws onder de zon, maar het was mij al snel duidelijk dat de nieuwe muziek mij nu duidelijk meer aansprak dan wat er op “Grand Tour” te horen was. De trein leek weer vol op stoom, totdat in november David Longdon plotseling overleed waardoor de toekomst van Big Big Train zeer onzeker is. Ondanks dit drama heeft dat mijn waardering voor dit album niet gekleurd, hoewel er wel altijd een bitterzoet gevoel over me zal komen zodra ik David Longdon weer eens hoor zingen, hier en op de eerdere BBT-albums.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain .

Kings Of The Valley - “Kings Of The Valley” (Stickman Records)
U hoort: Living By Default

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
Op de hoes van het eerste volwaardige album van het Noorse Kings Of The Valley prijkt een imposante afbeelding van de ongekroonde koning van de dieren: de olifant. Het uit Trondheim afkomstige kwartet maakt retro-prog in de beste Scandinavische traditie. Hoewel de gitaar vaak zwaar wordt aangezet met stevige riffs, heeft de muziek ook een zekere lichtvoetigheid en is het samenspel tussen gitarist Christopher Roseth Sand en toetsenist Øystein Megård heerlijk om naar te luisteren. De hoofdmaaltijd bestaat uit twee lange nummers waarin de band verschillende invloeden uit de progressieve rock laat samensmelten. Soms doet de band de oude tijden van Porcupine Tree bijna herleven maar heeft ook opvallende kenmerken als de bijna westcoast-achtige harmonievocalen. Hoogtepunt van het album is echter het toetje: het meeslepende “Peace”, dat warempel eindigt met de inzet van een heus koor.
Website:
https://kotv.bandcamp.com/album/kings-of-the-valley
https://www.facebook.com/Kingsofthevalley/ .

Sylvan – “One To Zero” (Gentle Art Of Music / Soulfood)
U hoort: Worlds Apart

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Het is alweer zes jaar geleden dat het album ''Home'' van het in 1998 opgerichte Sylvan verscheen. In 2021 verscheen eindelijk een nieuw album, getiteld “One To Zero”. Deze titel verwijst naar het tiende studioalbum van deze Duitse band, met tien nummers. Het staat op de 6de plek in mijn top 10 van 2021-eindlijst. Er ligt een conceptverhaal aan ten grondslag waarin een kunstmatige intelligentie-entiteit vanuit het eigen perspectief zijn autobiografie vertelt. De vaste ritmesectie met bassist Sebastian Harnack en drummer Matthias Harder staat op dit album ook weer als een huis. Johnny Beck is gepromoveerd van gastgitarist naar vast bandlid en levert een paar prachtpareltjes met zijn fraaie gitaarsolo’s. De zangstem van Marco Glühmann is prettiger om naar te luisteren dan voorheen. Een nieuw pareltje binnen de progscene, dat voor Sylvan-fans het wachten meer dan waard zal blijken te zijn geweest!
Websites:
www.sylvan.de
https://www.facebook.com/sylvan.de .

En dan de eerste plaat in de lijst die breder gedragen is:

Needlepoint – "Walking Up That Valley" (BJK Music, 2021)
U hoort: Where The Ocean Meets The Sky

– Op nummer 10 in de lijst van René:
Op de nieuwe CD verdiepen de Noren zich verder in hun voorliefde voor de Canterbury Scene, vroege jazz- en progrock en de psychedelica van de beginjaren van Pink Floyd en voegen daar zelfs wat folkrockinvloeden aan toe. Needlepoint debuteerde in 2010. De oorspronkelijke psychedelisch getinte jazzpop kreeg beduidend meer body met de toetreding van veelgevraagd toetsenman David Wallumrød. De definitieve bezetting vond de Noorse formatie rondom zanger/gitarist Bjørn Klakegg en bassist Nikolai Hængsle door de inlijving van de van onder andere Tim Christensen bekende drumvirtuoos Olaf Olsen. De muziek op de nieuwe schijf wordt wederom gedomineerd door Klakeggs omfloerste stem, waarin echo’s van Pye Hastings (Caravan), Robert Wyatt (Soft Machine), Andy Latimer (Camel) en Syd Barrett (Pink Floyd) weerklinken. De idyllische sfeer wordt echter nergens saai. Dit komt voornamelijk door de spannende arrangementen, waarin Wallumrøds veelzijdige keyboardbijdragen een centrale plaats innemen.

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Needlepoint bewijst dat binnen het Canterbury Scene-genre ook in de 21ste eeuw nog steeds relevante muziek wordt gemaakt, die overduidelijk hint naar deze muziek die zich ergens in de driehoek progressieve rock, jazzrock en psychedelica bevindt. Hoor hoe muzikaal deze Noren hun composities in elkaar steken. Dat begint al met de bijzondere ritmiek die drummer Olaf Olsen aanlevert. De composities zijn weliswaar allemaal van zanger/multi-instrumentalist Bjørn Klakegg, maar hij heeft met o.a.toetsenist David Wallumrød virtuoze musici in 'dienst' die wel raad weten met zijn bijzondere akkoordensequenties, met modulaties die je in de popwereld alleen bij Steely Dan misschien tegenkomt.
Website:
https://www.facebook.com/needlepoint.official
https://needlepoint.bandcamp.com/album/walking-up-that-valley .

Nr. 11

Op nummer 11 vinden we maar één album, die hoewel ook aanwezig in de verzameling van Herman, alleen in de lijst van René opduikt:

Panunzi, Stefano – “Beyond The Illusion” (eigen beheer, 2021)
– U hoort: The Portrait

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Zes jaar na het meest recente Fjieri-album “Words Are All We Have” en zelfs twaalf jaar na de soloplaat “A Rose” konden we afgelopen jaar eindelijk weer van nieuw materiaal genieten van Stefano Panunzi en wel van zijn nieuwste solo-CD “Beyond The Illusion”. De plaat sluit qua opzet aan op Panunzi’s debuut “Timelines” uit 2005 in die zin dat het overgrote deel van het materiaal bestaat uit stemmige instrumentale muziek. In slechts vier van de twaalf stukken wordt er gezongen, waarvan “I Go Deeper” de terugkeer van Tim Bowness markeert. Het is een nieuwe versie van de song die ook al op Bowness' eigen album "Flowers At The Scene" uit 2019 prijkt. Voor de overige gezongen nummers heeft Panunzi een goede bekende van Xymphonia gevonden, namelijk Jim Peters, beter bekend onder zijn artiestennaam GRICE. Zijn melancholieke stem past uitstekend bij de door hem mede-gecomponeerde songs “The Awakening”, “Her” en “The Portrait”. Vergeleken met zijn vorige materiaal is de nieuwe CD nog sterker gebaseerd op melancholische composities.
Websites:
https://www.stefanopanunzi.com/
https://www.facebook.com/stefanopanunzimusic .

Nr. 10

Op nummer 10 vinden we maar liefst zes albums, waaronder alle plaatsen vier van de vijf individuele lijsten. Daarnaast is er één titel die in de onderste helft van twee lijsten te vinden is.

Jonze, Pluto – “Awe” (Bird’s Robe Records, 2021)
U hoort: Dot

– Op nummer 4 in de lijst van René:
De tien progressieve popliedjes op “Awe” variëren qua lengte tussen de pakweg drie en vierenhalve minuut. Toch gebeurt er veel in de bonte composities, waarbij de Australiër zelf als invloeden de romantische componisten als Debussy en Satie, de melodieuze synthesizergrootheden Vangelis en Jean Michel Jarre en indiepopacts zoals Beck, Tame Impala en Unknown Mortal Orchestra noemt. De voormalige toetsenman/zanger van Hey Geronimo beschikt daarbij over een breekbare stem die John Lennon in herinnering brengt. De sound wordt voornamelijk gecreëerd door de combinatie van piano en analoge elektronische instrumenten, aangevuld met violen, gitaren en drums. Geregeld terugkerende elementen zijn daarbij de dromerige pianoballade-intro’s, catchy refreinen, hemelse harmonievocalen, prominente Moogbassen, Mellotronfluiten en bombastische finales. Kortom: “Awe” bedient de fans van toegankelijke orkpop met knipogen naar de psychedelische en symfonisch gearrangeerde popmuziek die rond 1970 populair was.
Websites:
https://plutojonze.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/plutojonze .

Fröberg, Hasse & Musical Companion – “We Are The Truth” (Glassville Records)
U hoort: To Those Who Rule The World

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Hasse Fröberg & Musical Companion is natuurlijk de band van de leadzanger van The Flower Kings. Maar medeleden, zoals gitaarvirtuoos Anton Lindsjö en toetsenist Kjell Haraldsson, zijn even belangrijk in het geheel. Tot nu toe vonden ik dat deze Zweden met het derde album “HFMC” (2015) hun piek hadden behaald. Met het afgelopen jaar verschenen vijfde werkstuk “We Are The Truth” wordt dat meesterwerk zeer dicht benaderd. De groep lijkt er wel naar te verwijzen, want de bandnaam staat nu alleen nog als HFMC op de hoes (we houden voor het gemak de volledige bandnaam aan). Net als “HFMC” is “We Are The Truth” en gevuld met composities vol afwisseling, zowel qua thema's, ritmiek als dynamiek, gedragen door de doorvoelde zang van Fröberg. Een album waar het enthousiasme vanaf spat en die je daarom ook blíjft draaien.
Websites:
https://www.hfmcband.com/
https://www.facebook.com/hfmcband
https://hfmc.bandcamp.com/releases.

Het slotnummer van dit eerste uur is een album dat weer 'ns in twee lijsten voorkomt:

Vienna Circle – Secrets Of The Rising Sun (eigen beheer)
U hoort: Fly Lady Fly

– Op nummer 8 in de lijst van Christian:
In het verleden waren een aantal Xymphonia-collega’s erg te spreken over de albums van het Britse Vienna Circle. Toen was dit nog een tweemansband rondom de broers Paul en Jack Davis maar met album nr. 3, “Secrets Of The Rising Sun” staat Paul alleen aan het roer en afgezien van de drums en wat zangpartijen neemt hij alles voor zijn rekening. Resultaat is een album dat een lichte koerswijziging laat horen, waarbij met name de invloed van muziek uit eind jaren 60 en de jaren 70 en specifiek de Amerikaanse westcoast-folkrock doorsijpelt. Maar we horen ook nog wel steeds Camel terug in de sound van Vienna Circle. Mijn meest zomerse album van het jaar.

– Nummer 7 in de lijst van Aldwin:
In 2007 werd Vienna Circle opgericht door de Britse broers Paul en Jack Davis. In 2008 brachten ze het debuutalbum “White Clouds” uit, een conceptalbum dat zich afspeelt tijdens de Eerste Wereldoorlog. Opvolger “Silhouette Moon” kwam in 2013. Nu, acht jaar later, is dan eindelijk het derde album een feit. In die tussentijd is er wel wat veranderd, want Jack Davis heeft in goed overleg 'de band' verlaten. Broer Paul neemt op dit album alle instrumenten voor zijn rekening, behalve de drumpartijen, die Alex Micklewright invult. Daarnaast is Pauls vrouw Gemma Davis in twee nummers als zangeres te horen. “Secrets Of The Rising Sun” is meer gitaargeoriënteerd dan de twee voorgaande albums.
Websites:
https://viennacircle.bandcamp.com/album/secrets-of-the-rising-sun
https://www.facebook.com/viennacircleband .

Dit tweede uur van de uitzending waarin de Xymphonia-redactie de balans opmaakt over progjaar 2021 vervolgen we met drie albums op nummer 10, die alledrie op de 4de plek in individuele lijsten prijken.

VOLA – “Witness” (Mascot Records)
U hoort: Straight Lines

– nummer 4 in de lijst van Aldwin:
“Witness”, is het derde studio-album van VOLA. Het Deense viertal maakt een eigen vorm van moderne prog, waarbinnen elementen uit nogal uiteenlopende pop- en rockmuziekverschijningsvormen zijn samengebracht. “Witness” zoekt duidelijk het midden tussen de meer djent-gerichte metal van het eerste album en de pakkende thema’s van de tweede schijf. Dit is geen album dat zich bezighoudt met ingewikkelde technieken: het is strak en perfect gemaakt. De gitaren zijn helder, de bas is hoorbaar, neemt zijn eigen 'headspace' in de mix in en draagt prominent bij aan de kracht van de dreunende drums. Dit vormt de ondergrond van de mix, die de zang en keyboards behoorlijk prominent geplaatst laat zijn. Kortom: je kunt er regelmatig bij uit je dak gaan.
Websites:
https://www.volaband.com/
https://www.facebook.com/volaband .

Neptunite – Sensor (eigen beheer)
U hoort: Binaural

– Op nummer 4 in de lijst van Chris:
Met deze release smokkel ik even want eigenlijk kan deze niet in de jaarlijst van 2021 want hij verscheen al in augustus 2020. Maar het lijkt alsof deze Duitse band het promoten van hun debuutalbum een beetje op z’n beloop gelaten heeft, want het duurde pas tot ver in 2021 voordat we het album her en der zagen opduiken. Ik bombardeerde het vervolgens in juni van het afgelopen jaar tot Album van de Maand en eigenlijk is deze schijf sindsdien nooit meer ver van mijn CD-speler geweest. Neptunite verenigt invloeden in zich van Camel, Pink Floyd, een scheut neoprog en de elektronische klanken van hun landgenoten Tangerine Dream. En dat alles voortgebracht door een trio vakkundige muzikanten. Meest relaxte album van het jaar.
Websites: http://www.neptunite-music.com/
https://www.facebook.com/NeptuniteMusic .

Ghost Echo – “Isolated Dreams” (eigen beheer)
U hoort: Pitfalls

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Ghost Echo is een Nederlands duo (uit Heerhugowaard) dat bestaat uit Karel Witte en Remy de Wal, die dit project vorig jaar toen de lockdown begon hebben opgezet. Met 8 nummers is het een zeer sterk debuut geworden dat niet geworteld is in de standaardprog. Beide heren zijn multi-instrumentalisten en verzorgen gezamenlijk alle gitaar- en toetsenpartijen, waarbij Karel Witte de leadzang voor zijn rekening neemt. In het resultaat komen allerlei muzikale werelden samen: moderne elektronische pop, progrock en metal. We horen vette synthsounds, stevige gitaarwerk en grotendeels elektronische ritmes. Het is fijn om te horen dat Ghost Echo niet alleen de invloeden binnen de prog zoekt, bij bands als Porcupine Tree of Frost*, maar ook bij elektropop zoals die van Depeche Mode. Ghost Echo heeft geen drummer, maar het fijne is dat het duo de ritmetracks niet wil laten klinken als ‘echte’ drums, maar juist van de eigenheid ervan gebruik maakt binnen het geluidsbeeld. Fijne ontdekking van een nieuwe act van eigen bodem, die absoluut een plek verdient in mijn lijst.
Websites:
https://ghostechotheband.bandcamp.com/album/isolated-dreams
https://www.facebook.com/ghostechotheband .

Nr. 9

Op nummer 9 vinden we twee albums: één hogelijk gewaardeerd door slechts één redactielid, de ander met twee fans, zij het dat de één hem een stuk hoger heeft geplaatst dan de ander.

The Weather Station – “Ignorance” (Fat Possum Records)
U hoort: Separated

– Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Diverse stromingen komen in feite bij elkaar op "Ignorance": in feite bevat het album singer-songwriterliedjes, maar wel ingekleurd met een zweem van jazz en soms een mespuntje 20ste-eeuws klassiek. Denk daarbij aan de late platen van Talk Talk. Bij de opener "Robber" denk je bij de eerste drumtikjes meteen aan Talk Talks “The Colour Of Spring”. Even later volgt de stem, die op een fraaie onderkoelde, maar tegelijkertijd toch ook in zekere zin gloedvolle manier iets doet tussen zingen en melodieus vertellen in. Die stem is van Tamara Lindeman, die eigenlijk in haar eentje voor The Weather Station staat. Om tot het omschreven resultaat te komen krijgt ze veel hulp van o.a. een saxofonist en de nodige strijkers. Typisch zo'n album waar je steeds naar terug blijft grijpen en die in je hoofd blijft rondspoken.
Websites:
http://www.theweatherstation.net/
https://www.facebook.com/TheWeatherStn .

Legacy Pilots – The Penrose Triangle (eigen beheer)
U hoort: Mad Kings

– Op nummer 9 in de lijst van Christian:
Duitsland is goed vertegenwoordig in mijn jaarlijst en op deze plek stond ik voor het dilemma of ik voor het derde album van Frank Us onder de naam Legacy Pilots moest gaan of voor dat van zijn landgenoot Finally George. Meerdere extra luisterbeurten aan het eind van het jaar liet de weegschaal doorslaan in de richting van Legacy Pilots. “The Penrose Triangle” is een album vol sterke melodieuze prog met hints richting Keith Emerson, Styx en Kansas. Frank Us heeft een goed gevuld adresboek opgebouwd en zodoende vallen o.a. zanger John Mitchell (Frost*, Arena), drummers Todd Sucherman (Styx) en Marco Minneman te horen, naast de beide Marillion-snarenplukkers Steve Rothery en Pete Trewavas. Meezingplaat van het jaar.

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Wederom nodigt Frank Us ons uit om met zijn mede-piloten op te stijgen met alweer de derde vlucht onder de Legacy Pilots-vlag. Dat deze Duitse multi-instrumentalist een groot Keith Emerson-fan is, steekt hij niet onder stoelen of banken. Maar ook bands als Kansas en Yes behoren tot zijn favorieten. Daar waar je op de vorige albums soms duidelijk zijn invloeden per track kon horen is “The Penrose Triangle” meer een som der delen, kortom: een modern klinkend prog-album. Wederom zijn er de nodige gastvocalisten te horen; in de eerste twee nummers klinkt de karakteristieke stem van John Mitchell, ook op beide voorgangers al van de partij. Ook Jake Livgren (neefje van Kerry) keert terug op één nummer en doen zowel Steve Rothery als Peter Trewavas mee. “The Penrose Triangle” mag zeker het sterkste album van Legacy Pilots tot nu toe worden genoemd.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/the-penrose-triangle
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain/.

Nr. 8

Kerrs Pink – “Presence Of Life” (eigen beheer)
U hoort: Away From Shadows

Het in maart uitgekomen "Presence Of Life" is het zevende album van de Noorse band Kerrs Pink en verscheen maar liefst zeven jaar na “Mystic Spirit”. Evenals deze directe voorganger schopte “Presence Of Life” het tot Album van de Maand bij Xymphonia! De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, met gitarist Harald Lytomt als constante factor. De verwevenheid van Noorse traditionele folk in de zes nummers op “Presence Of Life” is net als op de zes voorgaande albums nog steeds van toepassing, maar nooit uitgesproken aanwezig. Met Hans Jørgen Kvisler is er een extra gitarist toegevoegd aan de bezetting. Samen met gitarist Hararld Lytomt gaat Kvisler de nodige muzikale duels aan met toetsenisten Glenn Fosser en Lasse Johansen. De twee laatstgenoemden staan garant voor weelderig Hammondorgelspel en pompende Moogklanken.
Websites:
https://kerrspink.com/
https://www.facebook.com/kerrspinkofficial .

Nr. 7

Op nummer 7 komen we voor het eerst individuele nummer één-noteringen tegen, maar dan wel albums die verder niet in een andere top tien voorkwamen (hoewel zeker wel breder gewaardeerd ter redactie).

Perfect Storm – “No Air” (eigen beheer / GlassVille Records)
U hoort: Mind's Eye

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
Verreweg mijn meestgedraaide plaat van het jaar. Met andere representanten van de sterke moderne progbeweging die in Nederland opgang doet, zoals Golden Caves en Lesoir, deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. Het album was ook al Album van de Maand in juli.
Websites:
https://www.perfectstormsounds.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063596649463
https://perfectstormsounds.bandcamp.com/album/no-air.

Rustici, Corrado – "Interfulgent" (eigen beheer, 2021)
U hoort: The Man From Yorkshire (Dedicated To A.H.)

Op nummer 1 in de lijst van René:
"Interfulgent" is mijn nummer 1 van dit jaar om vooral de prachtige samensmelting van emotioneel geladen melodieën en virtuoze passages. Corrado Rustici bespeelt, op wat keyboardtoevoegingen en een synthesizersolo van Alex Argento na, alles zelf. Wat daarbij opvalt is dat met name in de stevigere stukken zijn gitaartoon bijna kwaad klinkt. In die zin doet de CD qua intensiteit wat aan "Hard Hat Area" van zijn oude vriend wijlen Allan Holdsworth denken. Dit wordt mede versterkt door het gebruik van de door Holdsworth veelvuldig gepromote SynthAxe en de titel van de ballade "The Man From Yorkshire (Dedicated To A.H.)". Grootste verschil met die plaat is evenwel dat de geboren Italiaan geen drummer inzet, maar zijn composities verrijkt met vaak duizelingwekkende drumprogrammering. Soms lijkt hij daarbij de techno- en drum 'n' bass-kant op te gaan, maar steeds wanneer je bij een volgende maat al een hossende menigte ziet opduiken, gooit Rustici er een break of virtuoze jazzrocksolo tegenaan. Naast die heftige stukken bevat het album ook prachtige sfeerstukken. Onder symfonisch getinte arrangementen lijkt de gitaar van Rustici bijna met je te praten, zo'n emotionele, menselijke toon weet hij uit zijn instrumenten en vingers te krijgen.
Websites:
https://www.corradorustici.com/
https://www.facebook.com/corrado.rustici.

Nr. 6:

Een gedeelde zesde plaats is er voor één album met twee vijfde plekken in individuele lijsten en een album dat zelfs in drie lijsten voorkomt, zij het wat lager.

Frost* – “Day And Age” (InsideOut / Sony Music)
U hoort: The Boy Who Stood Still

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
“Day And Age” is het vierde studioalbum van de Britse neo-progressieve rockgroep Frost*. “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. Je kunt de instrumenten beter van elkaar onderscheiden, het bandgeluid wordt er een tikje warmer van; de muziek heeft een meeslepender effect. Kortom neoprog van de bovenste plank. “Day And Age” is overigens door de teamleden van het muziekblad iO Pages als beste album van het jaar 2021 verkozen.

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Wie had er ooit gedacht dat ik een album van Frost* in mijn lijst zou zetten? Eerdere albums kon ik namelijk nauwelijks uitluisteren zonder pijn aan m'n oren te krijgen. Het afgelopen mei verschenen vierde album “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. De vaste bezetting is daarbij teruggebracht tot een trio, met naast toetsenist/zanger Godfrey verder gitarist/zanger John Mitchell en bassist Nathan King. Craig Blundells drumstoel wordt ingenomen door maar liefst drie (sessie-)vervangers: Pat Mastelotto, Darby Todd en Kaz Rodriguez. Vooral het spel van die laatste is een genot om naar te luisteren en klinkt als een flink opgezweepte Phil Collins in topvorm. Hij is bijvoorbeeld te horen in het enerverende titelnummer en het experimentele “The Boy Who Stood Still”. We hebben de songmatige kant van het album al een paar keer belicht, maar er zijn ook meer schetsmatige, experimentele stukken, zoals het slotnummer “Repeat To Fade” en het al aangehaalde “The Boy Who Stood Still”. Alsof Phil Collins, toen-ie nog in goeden doen was, meewerkt aan een album van Art Of Noise of Yello.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife .

Giant Sky – Giant Sky (Glassville Records)
U hoort: No Cancelling This

– Op nummer 10 in de lijst van Christian:
Erlend Viken kennen we als de bandleider van de Noorse postprogformatie Soup. Dat begon ooit als een solo-project van hem, maar evolueerde door tot een volwaardige band. Er was al een tijdje sprake van dat er een nieuw Soup-album zou komen, maar tot onze grote verbazing was daar in juni ineens een album van een nieuwe solo-project van Viken, onder de naam Giant Sky. Op dit gelijkgetitelde werkstuk probeert Viken zich te ontworstelen aan de gitaargedomineerde sound van Soup, maakt hij veel meer gebruik van toetsen en elektronica en riep hij ook de hulp in van een aantal gastzangeressen. Dat resulteerde in een bij vlagen psychedelischer en spacier klinkende sound dan we kennen van het recentere werk van Soup, maar dat zeker voor de liefhebbers van die band ook niet te versmaden is.

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Muzikaal bewandelt Viken met Giant Sky een ander pad dan met Soup: de sound is minder donker en opener; er wordt weinig gebruik gemaakt van gitaren maar des te meer van toetsen en elektronica. Ook heeft hij voor de diverse zangpartijen de hulp ingeroepen van een aantal gastzangeressen en valt het gebruik van kerkorgel op. Liefhebbers van de muziek van Soup zullen echter zeker ook veel van hun gading vinden bij Giant Sky, hoewel dit titelloze album wat ons betreft bij vlagen zelfs de muziek van Soup weet te overstijgen, omdat er minder in het geijkte postrockstramien word gewerkt.

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
De muziek van het Noorse Giant Sky is een project van zanger/multi-instrumentalist Erlend Viken bekend van de tevens Noorse band Soup. Muzikaal bewandelt Viken een ander pad dan met Soup: de sound is minder donker en opener. Hierdoor is het toegankelijker en gevarieerde, mede ook door de hulp van een aantal gastzangeressen. Een aangename verrassing.
Websites:
https://www.giantskyband.com/
https://giantskyband.bandcamp.com/album/giant-sky
https://www.facebook.com/giantskyband.

Nr. 5:

Op de plaatsen 5 t/m 1 vinden we steeds slechts één titel, die in minstens twee lijsten hoog voorkomt.

Montaldo, Elisa – “Fistful Of Planets Part II” (eigen beheer)
U hoort: Washing The Clouds (The White Planet)

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
De oplettende luiteraar zal opmerken dat we aan het album “Fistful Of Planets Part II” van de Italiaanse toetsenist/zangeres nog helemaal geen aandacht hebben besteed in 2021. Toch hebben we al vaker muziek van Elisa gedraaid, maar dan van haar band Il Tempio Delle Clessidre. Dit album hebben echter we gemist toen deze verscheen. Gelukkig hebben we nog voor het sluiten van de jaarlijst de plaat veelvuldig kunnen beluisteren. Het is een bijzonder album dat soms sprookjesachtig aan doet en de sfeer van de oude White Willow of Mayra Orchestra heeft. Op andere momenten kleurt Montaldo echter behoorlijk buiten de lijnen en trakteert ons soms op een collage aan geluiden. De nadruk ligt echter op ingetogen werk met mooi pianospel sterke zang. De hoofdprijs gaat evenwel naar het symfonische “Washing The Clouds” met een heerlijke gitaarsolo en bombastisch einde.

– Tevens op nummer 3 in de lijst van Christian:
Zangeres/toetseniste Elisa Montaldo kennen we bij Xymphonia voornamelijk van de Italiaanse progrockband Il Tempio Delle Clessidre en Vly. Dat laatste was een project met o.a. ex-leden van Crippled Black Phoenix, alsmede de Zweedse drummer/producer Mattias Olsson. Montaldo en Olsson werkten in die tijd al samen aan haar solo-album "Fistful Of Planets Part I" dat in 2015 verscheen en nu in 2021 eindelijk een opvolger heeft gekregen. Muzikaal betreedt Montaldo een duidelijk ander pad in vergelijking met Il Tempio Delle Clessidre. De muziek is meer klassiek getint en mysterieus van karakter met bij vlagen ook wel een sfeertje zoals we dat kennen van het debuut van de Noorse band White Willow. "Fistful Of Planets Part II" is daarmee dan ook een prachtige luisterervaring geworden, een soundtrack voor een imaginaire film. Wat dat betreft doet de muziek ons bij vlagen ook wel wat denken aan het Nederlandse Mayra Orchestra. Meest sprookjesachtige album van het jaar.
Websites: https://www.elisamontaldo.com/
https://www.facebook.com/elisaprog .

Nr. 4:

Workman, Lyle – “Uncommon Measures” (Blue Canoe Records, 2021)
U hoort: Noble Savage

– Op nummer 3 in de lijst van René:
Het mooie aan de opvolger van “Harmonic Crusader” uit 2009 is dat Lyle Workman eindelijk de kans kreeg om de orkestrale arrangementen die hij voor soundtracks componeerde te combineren met de tegen de jazzrock aanleunende muziek van zijn soloalbums. Dit hield in dat hij samen met dirigent/arrangeur John Ashton Thomas in de Abbey Road Studio One met een 63-koppig orkest kon werken. Zeven van de negen nieuwe stukken werden zo van een symfonisch arrangement voorzien. Dit wil niet zeggen dat er niet meer te genieten valt van de van zijn vorige platen bekende gelaagde gitaarpartijen of van het spel van zijn vooral uit de jazzrock/fusion bekende muzikale vrienden. Workman weet op de juiste momenten zijn instrumenten in volle glorie over de orkestpartijen te leggen, terwijl musici als Vinnie Colaiuta, Toss Panos, Jeff Babko en Charlie Bisharat alle ruimte krijgen om te excelleren.

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Almelo kent Lyle Workman vooral omdat hij ooit werk produceerde van onze trots Ilse DeLange. Hij maakt echter ook platen onder eigen naam, gericht op een fijnproeverspubliek. Hij maakte al enkele fraai orkestraal klinkende platen waarop zijn gitaar omringd was met fraai gestapelde arrangementen, ingespeeld door prominente vrienden uit zijn dikke adresboek. Met “Uncommon Measures” gaat hij nog een stap verder en creëert hij een symfonische rockplaat in meest letterlijke zin, in optima forma. Hij laat zich begeleiden door een compleet symfonie-orkest, prachtig opgenomen in de beroemde Abbey Road Studios. Voor de rockende stuwing zorgen topdrummers als Vinnie Colaiuta, Toss Panos en Matt Chamberlain. Additionele fraaie details in de arrangementen worden ingevuld door o.a. toetsenist Jeff Babko en vibrafonist/marimbist Wade Culbreath. Zelden was een dergelijk crossoverproject zo geslaagd.
Websites:
https://www.bluecanoerecords.com/lyle_workman.html
https://www.facebook.com/lyleworkman.musician/.

Nr. 3:

Op nummer drie vinden we de tweede plaatsen van Christian en Maurice, die ook hun persoonlijke nummer drie al gelijk hadden.

Smalltape – "The Hungry Heart" (eigen beheer)
U hoort: Colors

– Op nummer 2 in de lijst van Christian:
Met zijn derde album heeft Smalltape een album afgeleverd dat met beide benen in de moderne tijd staat, met een sound die op het eerste gehoor duidelijk schatplichtig is aan Porcupine Tree en Steven Wilson, maar naar gelang je vaker luistert toch ook wel degelijk echt een eigen smoel heeft. En net als Steven Wilson is Philipp Nespital een ware multi-instrumentalist, waarbij de laatste dat vlak zelfs nog een kleine voorsprong op hem heeft want Nespital is een meer dan begenadigd drummer. Dat is ook te horen in de muziek en met name in de epic van het album dat vol zit met prachtige ritmische vondsten. En ook Smalltape is een goede producer want het album klinkt prachtig zowel in stereo als ook zeker in 5.1 Surround. En dan te bedenken dat dit zijn allereerste surround mix is. Smalltape is wat mij betreft de ontdekking van 2021.

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Best wel een ontdekking was het derde album "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter dit project gaat Philipp Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Nespital is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, wat komt doordat deze behoorlijk dicht tegen die van Steven Wilson en Porcupine Tree zit. Maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten zet je die vergelijking snel aan de kant en geniet je gewoon van Smalltape's prachtige songs. Op “The Hungry Heart” laat Nespital zich ook van zijn singer-songwriterkant horen, maar met name moderne prog voert de boventoon. Het prachtig opgenomen en gemixte werkstuk is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een 5.1-mix.
Websites:
https://smalltape.net/
https://www.facebook.com/smalltape .

Nr. 2

Op nummer twee vinden we de persoonlijke nummer één-posities van Maurice en Chris, die dus een gelijke top 3 hebben! Daarnaast scoort het album in kwestie ook bij Herman.

Lifesigns – “Altitude” (eigen beheer)
U hoort: Shoreline

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Met de release van het derde Lifesigns-album "Altitude" bleek dat niemand minder dan Zoltán Csörsz bereid is gevonden oerlid Frosty Beedle op te volgen. Csörz viel in zijn The Flower Kings-jaren op met zijn fusion-beïnvloede spelstijl. “Altitude” is echter zeker niet fusion-getint geworden. Opnieuw horen we een uiterst verzorgde verzameling goed uitgewerkte symfo-composities. Ze klinken prachtig en laten bijzonder fraai spel horen, dat in de gitaar- en toetsensolo's bovendien doorvoeld klinkt. Mooi om Bainbridge nu een album lang binnen deze context te kunnen horen. Bovendien is de productie van Steve Rispin, die niet voor niets wordt opgevoerd als volledig bandlid, waanzinnig goed. Er zit bij vlagen een subsonische onderlaag in de mix van dien aard, dat het verstandig is eerst met de buren te overleggen eer je de plaat opzet.

– Op nummer 1 in de lijst van Christian:
Het derde album van Lifesigns verscheen al vroeg in 2021 maar het had gelijk al zo’n impact op me dat ik toen al dacht dat het wel heel raar moest lopen, wilde dit niet mijn album van het jaar worden. Vele luisterbeurten verder is die mening onveranderd gebleven. Prachtige melodieuze progsongs met een bijna perfecte balans tussen vocale delen en instrumentale uitbarstingen. John Youngs vocalen dringen niet op de voorgrond, maar werken wel uitermate uitnodigend; zijn toetsenspel is zowel prachtig stemmig qua inkleuring als ook regelmatig lekker flitsend. “Altitude” is ook het eerste album waar op gitarist/toetsenist Dave Bainbridge volledig ingezet wordt en zijn stijl is een perfecte match. En dan is er de ritmesectie, bestaande uit bassist Jon Poole en nieuwe drummer Zoltan Csörz, die de muziek bij vlagen naar grote hoogten stuwt. Koppel dit alles aan de uitgekiende en bij vlagen zeer diep klinkende productie van producer en officieel 5de bandlid Steve Rispin en je hebt een album dat voor mij het hoogtepunt van 2021 was.

– Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
Met een verse bezetting verscheen afgelopen jaar het derde studio album van Lifesigns, de band rond John Young. Meestergitarist/toetsenist Dave Bainbridge was al op het vorige album te horen maar is nu volwaardig lid. Bassist John Poole is ook weer van de partij; nieuw lid is drummer Zoltán Csörsz. Zijn frisse drumstijl zorgt zeker voor een nieuwe impuls en samen met Poole staat de ritmesectie als een huis. Dit geeft Young en Bainbridge alle ruimte om te excelleren met de ene na de andere solo zonder dat het overdadig wordt. Met recht staat dit album bij mij op nummer 1.
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk/
https://www.facebook.com/Signslife .

Nr. 1

Alleen Herman had de onbetwiste Xymphonia-nummer één over 2021 niet in zijn persoonlijke lijst staan. Bij Aldwin en René scoorde het album erg hoog; bij Christian en Maurice is het een middenmoter. In het lijstje dan, want om überhaupt in de top 10-lijst te komen is middenmoter zijn niet genoeg...

MEER - “Playing House” (Karisma Records)
U hoort: Honey

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
In zekere zin zou je MEER een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay.

– Op nummer 5 in de lijst van Christian:
Een jaarlijst vertelt mij vaak iets over wat voor een jaar het geweest is. Het merendeel van de albums in mijn lijst zijn wat behoudender en traditioneler van karakter: het was duidelijk dat ik dit jaar (deels ook door persoonlijke omstandigheden) niet echt veel zin had in avontuurlijke muziek. De uitzondering daar op in mijn lijst is het tweede album “Playing House” van MEER. Deze Noorse formatie is een octet bestaande uit zowel ‘standaard’ rockmuzikanten als klassiek geschoolde strijkers. MEER vermengt invloeden van bands al Oak, Choir Of Young Believers en Coldplay met een symfonische progpopsound die energiek is en aanstekelijk werkt.

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Album van de maand April was “Playing House”, de tweede CD van MEER. Deze opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is.

Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
De Noorse band MEER bestaat uit een achttal rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers.
Dit album staat zonder enige twijfel op plaats 1. Het was voor mij het meest verrassende, spannende en afwisselde album van afgelopen jaar. Het blijft je boeien door de veelzijdigheid en smaakt naar... MEER.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/.