-
Christian Bekhuis
1. Lifesigns – Altitude (eigen beheer)
2. Smalltape – The Hungry Heart (eigen beheer)
3. Elisa Montaldo – Fistful Of Planets Part II (eigen beheer)
4. Neptunite – Sensor (eigen beheer)
5. MEER – Playing House (Karisma Records)
6. Big Big Train – Common Ground (English Electric Recordings)
7. Ray Wilson – The Weight Of Man (Jaggy D / Jaggy Polski)
8. Vienna Circle – Secrets Of The Rising Sun (eigen beheer)
9. Legacy Pilots – The Penrose Triangle (eigen beheer)
10. Giant Sky – Giant Sky (Glassville Records)
Het derde album van Lifesigns verscheen al vroeg in 2021 maar het had gelijk al zo’n impact op me dat ik toen al dacht dat het wel heel raar moest lopen, wilde dit niet mijn album van het jaar worden. Vele luisterbeurten verder is die mening onveranderd gebleven. Prachtige melodieuze progsongs met een bijna perfecte balans tussen vocale delen en instrumentale uitbarstingen. John Youngs vocalen dringen niet op de voorgrond, maar werken wel uitermate uitnodigend; zijn toetsenspel is zowel prachtig stemmig qua inkleuring als ook regelmatig lekker flitsend. “Altitude” is ook het eerste album waar op gitarist/toetsenist Dave Bainbridge volledig ingezet wordt en zijn stijl is een perfecte match. En dan is er de ritmesectie, bestaande uit bassist Jon Poole en nieuwe drummer Zoltan Csörz, die de muziek bij vlagen naar grote hoogten stuwt. Koppel dit alles aan de uitgekiende en bij vlagen zeer diep klinkende productie van producer en officieel 5de bandlid Steve Rispin en je hebt een album dat voor mij het hoogtepunt van 2021 was.
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk/
https://www.facebook.com/Signslife
Afgelopen zomer maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van de Duitser Philipp Nespital, die onder de naam Smalltape al twee albums had uitgebracht, in 2011 en 2017. Die waren onder onze radar doorgeglipt maar gelukkig dook zijn nieuwe album “The Hungry Heart” wel op en deze had bijna mijn nr. 1 van zijn positie gestoten. Met zijn derde album heeft Smalltape een album afgeleverd dat met beide benen in de moderne tijd staat, met een sound die op het eerste gehoor duidelijk schatplichtig is aan Porcupine Tree en Steven Wilson, maar naar gelang je vaker luistert toch ook wel degelijk echt een eigen smoel heeft. En net als Steven Wilson is Nespital een ware multi-instrumentalist, waarbij de laatste dat vlak zelfs nog een kleine voorsprong op hem heeft want Nespital is een meer dan begenadigd drummer. Dat is ook te horen in de muziek en met name in de epic van het album dat vol zit met prachtige ritmische vondsten. En ook Smalltape is een goede producer want het album klinkt prachtig zowel in stereo als ook zeker in 5.1 Surround. En dan te bedenken dat dit zijn allereerste surround mix is. Smalltape is wat mij betreft de ontdekking van 2021.
Websites:
https://smalltape.net/
https://www.facebook.com/smalltape
Zangeres/toetseniste Elisa Montaldo kennen we bij Xymphonia voornamelijk van de Italiaanse progrockband Il Tempio Delle Clessidre en Vly. Dat laatste was een project met o.a. ex-leden van Crippled Black Phoenix, alsmede de Zweedse drummer/producer Mattias Olsson. Montaldo en Olsson werkten in die tijd al samen aan haar solo-album "Fistful Of Planets Part I" dat in 2015 verscheen en nu in 2021 eindelijk een opvolger heeft gekregen. Muzikaal betreedt Montaldo een duidelijk ander pad in vergelijking met Il Tempio Delle Clessidre. De muziek is meer klassiek getint en mysterieus van karakter met bij vlagen ook wel een sfeertje zoals we dat kennen van het debuut van de Noorse band White Willow. "Fistful Of Planets Part II" is daarmee dan ook een prachtige luisterervaring geworden, een soundtrack voor een imaginaire film. Wat dat betreft doet de muziek ons bij vlagen ook wel wat denken aan het Nederlandse Mayra Orchestra. Meest sprookjesachtige album van het jaar.
Websites:
https://www.elisamontaldo.com/
https://www.facebook.com/elisaprog
Met deze release smokkel ik even want eigenlijk kan deze niet in de jaarlijst van 2021 want hij verscheen al in augustus 2020. Maar het lijkt alsof deze Duitse band het promoten van hun debuutalbum een beetje op z’n beloop gelaten heeft, want het duurde pas tot ver in 2021 voordat we het album her en der zagen opduiken. Ik bombardeerde het vervolgens in juni van het afgelopen jaar tot Album van de Maand en eigenlijk is deze schijf sindsdien nooit meer ver van mijn CD-speler geweest. Neptunite verenigt invloeden in zich van Camel, Pink Floyd, een scheut neoprog en de elektronische klanken van hun landgenoten Tangerine Dream. En dat alles voortgebracht door een trio vakkundige muzikanten. Meest relaxte album van het jaar.
Websites:
http://www.neptunite-music.com/
https://www.facebook.com/NeptuniteMusic
Een jaarlijst vertelt mij vaak iets over wat voor een jaar het geweest is. Het merendeel van de albums in mijn lijst is wat behoudender en traditioneler van karakter: het was duidelijk dat ik dit jaar (deels ook door persoonlijke omstandigheden) niet echt veel zin had in avontuurlijke muziek. De uitzondering daar op in mijn lijst is het tweede album “Playing House” van MEER. Deze Noorse formatie is de 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra, een octet bestaande uit zowel ‘standaard’ rockmuzikanten als klassiek geschoolde strijkers. ELO speelde leentjebuur bij met name de Beatles; MEER vermengt invloeden van bands al Oak, Choir Of Young Believers en Coldplay met een symfonische progpopsound die energiek is en aanstekelijk werkt.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/playing-house
Het twee jaar geleden verschenen album “Grand Tour” vond ik persoonlijk een beetje tegen vallen. Ik vond het nog weer meer van hetzelfde maar nog veel belangrijker: de composities pakten mij niet op dezelfde manier als die van de albums die daarvoor waren verschenen. We zijn twee jaar verder en er is vanalles gebeurd in het Big Big Train-kamp. Na de “Grand Tour”-concerten maakten drie leden bekend ermee te willen stoppen. Oerlid Gregory Spawton, zanger David Longdon, drummer/zanger Nick D’Virgilio en gitarist/toetsenist Rikard Sjöblom herpakten zich, haalden nieuwe muzikanten binnen en namen midden in de corona-pandemie een nieuw album op: “Common Ground”. Muzikaal is er eigenlijk niet zo veel nieuws onder de zon, maar het was mij al snel duidelijk dat de nieuwe muziek mij nu duidelijk meer aansprak dan wat er op “Grand Tour” te horen was. De trein leek weer vol op stoom, totdat in november David Longdon plotseling overleed waardoor de toekomst van Big Big Train zeer onzeker is. Ondanks dit drama heeft dat mijn waardering voor dit album niet gekleurd, hoewel er wel altijd een bitterzoet gevoel over me zal komen zodra ik David Longdon weer eens hoor zingen, hier en op de eerdere BBT-albums.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain
Ray Wilson kennen we als de zanger van Stiltskin en natuurlijk als de zanger op het laatste studio-album van Genesis, “Calling All Stations”. We kennen hem ook als de zanger die het feit dat hij ooit bij Genesis heeft gezeten door de jaren heen behoorlijk heeft uitgemolken. En dat terwijl hij zelf ook best een begenadigd songschrijver is. Dat komt met name goed tot uiting op zijn recentste album “The Weight Of Man”, waarop zijn songs in een warm gloedvol jasje zijn gestoken dat duidelijk refereert aan het latere werk van Pink Floyd. Het helpt dat hij in zijn band in de vorm van Ali Ferguson een gitarist heeft die voor precies die Gilmour-touch zorgt, die de nummers nog naar een net wat hoger plan trekken. Het album is vervolgens van een passende warme mix voorzien door RPWL-zanger/toetsenist/producer Yogi Lang. Comeback-album van het jaar.
Website:
https://raywilson.net/
https://www.facebook.com/raywilsonofficial
In het verleden waren een aantal Xymphonia-collega’s erg te spreken over de albums van het Britse Vienna Circle. Toen was dit nog een tweemansband rondom de broers Paul en Jack Davis maar met album nr. 3, “Secrets Of The Rising Sun” staat Paul alleen aan het roer en afgezien van de drums en wat zangpartijen neemt hij alles voor zijn rekening. Resultaat is een album dat een lichte koerswijziging laat horen, waarbij met name de invloed van muziek uit eind jaren 60 en de jaren 70 en specifiek de Amerikaanse westcoast-folkrock doorsijpelt. Maar we horen ook nog wel steeds Camel terug in de sound van Vienna Circle. Mijn meest zomerse album van het jaar.
Websites:
https://viennacircle.bandcamp.com/album/secrets-of-the-rising-sun
https://www.facebook.com/viennacircleband
Duitsland is goed vertegenwoordig in mijn jaarlijst en op deze plek stond ik voor het dilemma of ik voor het derde album van Frank Us onder de naam Legacy Pilots moest gaan of voor dat van zijn landgenoot Finally George. Meerdere extra luisterbeurten aan het eind van het jaar liet de weegschaal doorslaan in de richting van Legacy Pilots. “The Penrose Triangle” is een album vol sterke melodieuze prog met hints richting Keith Emerson, Styx en Kansas. Frank Us heeft een goed gevuld adresboek opgebouwd en zodoende vallen o.a. zanger John Mitchell (Frost*, Arena), drummers Todd Sucherman (Styx) en Marco Minneman te horen, naast de beide Marillion-snarenplukkers Steve Rothery en Pete Trewavas. Meezingplaat van het jaar.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/the-penrose-triangle
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain/
Erlend Viken kennen we als de bandleider van de Noorse postprogformatie Soup. Dat begon ooit als een solo-project van hem, maar evolueerde door tot een volwaardige band. Er was al een tijdje sprake van dat er een nieuw Soup-album zou komen, maar tot onze grote verbazing was daar in juni ineens een album van een nieuwe solo-project van Viken, onder de naam Giant Sky. Op dit gelijkgetitelde werkstuk probeert Viken zich te ontworstelen aan de gitaargedomineerde sound van Soup, maakt hij veel meer gebruik van toetsen en elektronica en riep hij ook de hulp in van een aantal gastzangeressen. Dat resulteerde in een bij vlagen psychedelischer en spacier klinkende sound dan we kennen van het recentere werk van Soup, maar dat zeker voor de liefhebbers van die band ook niet te versmaden is. Dat nieuwe Soup-album kwam er ook, in november van afgelopen jaar, onder de titel “Visions” en toen werd ook wel een beetje duidelijk dat dit album een zeer zware bevalling moet zijn geweest, want het bleek al grotendeels in 2018(!!) opgenomen. Vraag me morgen weer naar mijn jaarlijst en het kan maar zo zijn dat “Visions” dan op deze plek staat.
Websites:
https://www.giantskyband.com/
https://giantskyband.bandcamp.com/album/giant-sky
https://www.facebook.com/giantskyband
