-
Maurice Dam
- Top 2021:
-
Dan een paar albums die op ieder ander moment wel in mijn lijst hadden kunnen staan (in alfabetische volgorde):
Arrivals – “Departure” (eigen beheer)
In april werd het debuut “Landing” via streamingkanalen gepresenteerd, slechts zeven weken later was de opvolger “Departure” er al. Voor beide albums geldt dat Bouchard en Chouinard verantwoordelijk zijn voor de composities: een mengeling van progressieve pop en rock. Als invloeden noemt men naast de gebruikelijke proghelden als Pink Floyd ook Journey en Foreigner, naast Britpop-acts The Verve en Oasis. Maar wat we voornamelijk terughoren is toch wel de poppy kant van Marillion, zoals die groep liet horen ten tijde van “Hollidays In Eden”. Ook doet de muziek sterk denken aan het tweede album van het vergeten Primitive Instinct. Daarnaast zijn overeenkomsten met bands als Keane en Coldplay te bespeuren. Arrivals biedt heerlijke muziek voor deze zomermaanden. Beide albums zijn op dit moment alleen digitaal verkrijgbaar.
Websites: https://arrivals1.bandcamp.com/album/departure
https://www.facebook.com/GroupeArrivals
Caligonaut - "Magnified As Giants" (Apollon Records: PROG)
Achter de naam Caligonaut gaat de Noorse gitarist/zanger Ole Michael Bjørndal schuil, die we in het verleden tegenkwamen op albums van Gentle Knife, Oak, Bjørn Riis, Pymlico en Airbag. Productioneel klinkt het ook nog eens prachtig en het is niet verrassend dat het album her en der lovend is ontvangen.
Websites:
https://caligonaut.bandcamp.com/album/magnified-as-giants
https://www.facebook.com/Caligonaut
Castanarc – “The Sea Of Broken Vows” (Khepra)
Bijna een kwart eeuw zit er tussen het vorige album “Little Gods” en het juist verschenen nieuwe volwaardige studioalbum van Castanarc. Deze Britse band kreeg midden jaren tachtig meteen waardering met het debuut “Journey To The East” (1984), dat duidelijk in het teken stond van ‘old school’-(neo)prog. Een platendeal met het Duitse RCA volgde, waar de volwassener klinkende opvolger “Rude Politics” (1988) verscheen. Sterke punten daarin zijn de zeer herkenbare hese stem van zanger Mark Holiday en het toetsenspel van David Powell. Zij vormen ook voor het nieuwe album “The Sea Of Broken Vows” de basis, al is producer John Spence ook een belangrijke pijler, mede omdat hij nu ook de nodige partijen meespeelt. De nadruk op “The Sea Of Broken Vows” ligt wederom op melodieuze progpop, waarbij het neerzetten van een sfeer het hoofdoel is én natuurlijk de basis voor de vertellende zang van Mark Holiday. Maar laat je niet misleiden, want er gebeurt in ieder nummer genoeg om het spannend te houden. Wie daarnaast zeker moet worden genoemd is Pete Robins. Zijn zo goed als het hele album prominente, zoemende fretloze basspel is een genot om te horen.
Websites:
https://www.facebook.com/CastanarcBand/
https://castanarc.bandcamp.com/album/new-the-sea-of-broken-vows
Frost* – “Day And Age” (InsideOut / Sony Music)
Frost* werd 15 jaar geleden naar aanleiding van het debuut “Milliontown” verwelkomd als een frisse schop onder de kont binnen de progrockscene. Wel was de productie zó massief en dichtgesmeerd dat het beluisteren van dat album en de twee opvolgers uit 2008 en 2016 ook bijzonder vermoeiend aan de oren was. Het nu verschenen vierde album “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. Je kunt de instrumenten beter van elkaar onderscheiden, het bandgeluid wordt er een tikje warmer van; de muziek heeft een meeslepender effect.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife
ISON - “Aurora” (Avantgarde Music)
De muziek die deze Zweedse band ISON maakt, leunt stevig tegen dromerige shoegaze, postrock en gothic aan maar neigt ook naar ambient en elektronica. Op dit nieuwe album “Aurora” is op ieder nummer een gastzangeres te hoeren in plaats van een vaste vocalist te vinden. Daardoor kon er met een breder muzikaal palet worden gewerkt. Zo zijn er ook vocalen in de vorm van gesproken woord tot juist woordloze klanken. De muzikale nadruk ligt vooral op het neerzetten van sfeer en texturen, maar er wordt ook wel regelmatig even wat steviger gemusiceerd: dan zetten de logge drums en zware gitaren soms een somber landschap neer. Toch is het album over zijn geheel vrij sprankelend en opbeurend van karakter.
Websites:
https://ison444.bandcamp.com/album/aurora
https://www.facebook.com/ison444
Jordsjø - “Pastoralia” (Karisma Records)
We kunnen deze Noorse band zeker als een volgeling van bands als White Willow, Anekdoten, Landberk en Änglagård omschrijven. Met name het symfonische groepsgeluid van Änglagård hoorden we terug in de composities. Veel elementen van de sound van deze Zweedse collega’s zijn ook nu weer terug te horen: fluitspel, Mellotron, orgel, akoestische en elektrische gitaren en soepel drumspel. De band bestaat dan ook nog immer uit multi-instrumentalist Hakon Oftung en drummer Kristian Frøland. Maar dit keer wordt het bandgeluid aangevuld met zes gastmuzikanten, waaronder leden van Tusmørke, Wobbler en MEER. Daarnaast worden de grenzen nog wat verder verkend, waarbij het relaxte jazzy element wat vaker met de folk-achtige, ook aan het oude White Willow herinnerende stemming gemengd wordt.
Websites:
https://jordsjo.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/jordsjoe/
Texel - “Metropolitan” (eigen beheer)
“Metropolitan” is het tweede album van Texel, de band van de Deense toetsenist Steffen Staugaard en de Britse gitarist Neil Gowland. Op “Metropolitan” krijgen de heren hulp van een scala aan muzikanten. Op het zo goed als geheel instrumentale album waart net als op het debuut duidelijk de geest van ‘onze’ Nederlandse trots Focus rond. Ondanks het feit dat zelfs een ex-Focus-lid, namelijk gitarist Niels van der Steenhoven, meespeelt op vier van de tien nummers, is de variatie wel groter geworden. Camel is daarnaast zeker een invloed op de heren en met die band is er ook een link, want op het enige vocale nummer op de plaat, “Voluspa” horen we de stem van Peter Jones.
Websites:
https://texel1.bandcamp.com/album/metropolitan
https://www.facebook.com/Texel-1932535367051720/
En de albums die in mijn 2020 lijst hadden gemoeten:
Plus 33 - Open Window (eigen beheer)
Plus 33 is het geesteskind van klassiek geschoolde toetsenist Didier Grillot. Hoewel eigenlijk halverwege 2020 jaar al verschenen, hebben we deze prachtplaat pas halverwege 2021 ontdekt. Op dit volledig instrumentale werkstuk worden de vier elementen in evenzovele suites tot klinken gebracht. Er wordt een palet aan stijlen gebruikt, waarbij jazz zeker een van de hoofdelementen is. Maar laat je dit niet afschrikken want “Open Window” is absoluut een symfonisch (rock)album. Het ademt de rust en kalmte van de progressieve rock uit de jaren zeventig, waarbij je moet denken aan bijvoorbeeld een band als Happy The Man en Camel ten tijde van “Raindances”, terwijl er gitaarspel in de geest van Pink Floyd klinkt. Er is vaak een hoofdrol voor piano aangevuld met rijke synthesizerklanken en ruimte voor heerlijke solo’s, waaronder ook op saxofoon.
Websites:
https://plus33.bandcamp.com/album/open-window
https://www.facebook.com/Plus33music-103580694532032
Neptunite - Van "Sensor" (eigen beheer, 2020)
"Sensor" was al in augustus 2020 verschenen maar zo'n beetje bij iedereen onder de radar doorgeschoten. En dat is ontzettend jammer, want deze Duitse driemansformatie heeft een bijzonder geluid, waarbinnen elementen uit de sound van Camel, Pink Floyd, neoprog en Duitse elektronische muziek à la Tangerine Dream zijn vermengd tot een ontzettend smakelijk geheel. De band bestaat uit Guido Poetzel, Marc Schröder en Tim Diern. Die laatste tekent ook voor de opname en mix. De bas heeft regelmatig wel die lekkere lome groove zoals we die bij Camel vaak voorbij horen komen, de drums refereren ook soms wel aan Camel maar ook wel naar het solide spel van Nick Mason bij Pink Floyd. Het gitaarwerk zit ergens tussen de stijlen van Andy Latimer en David Gilmour in en de toetsen laveren tussen heerlijk zwevende passages dan wel flitsend solo's. Naarmate het album vordert, is er meer ruimte voor spacy elektronische passages, zonder dat de spanning verloren gaat. Sinds onze eerste kennismaking heeft deze schijf regelmatig zijn rondjes gemaakt in onze speler en we blijven onder de indruk van de muziek van Neptunite.
Websites:
http://www.neptunite-music.com/
https://neptunite.bandcamp.com/album/sensor
https://www.facebook.com/NeptuniteMusic
2021 was evenals 2020 een bijzonder jaar. Wederom vonden veel muzikanten en bands zich noodgedwongen opgesloten in een (thuis)studio. Dit bracht wel weer veel moois en de overvloed aan releases maakte het verdomd lastig om uit dit alles 10 albums te filteren voor een toplijst.
Ook is er natuurlijk altijd een inhaalslag van gemiste titels uit het voorgaande jaar. Er is een aantal platen die ik in 2020 had gemist en die anders zeker in de jaarlijst was gekomen. Om ze dit jaar mee te nemen is natuurlijk niet geheel eerlijk, dus heb ik een 2020-reduxlijst gemaakt. Het soms aan Happy The Man herinnerende “Open Window” van Plus33 was Album van de Maand, net als “Sensor” van Neptunite, maar beide verschenen al halverwege 2020. Daarnaast maakte Esthesis ook een zeer fijn album met “The Awakening”: nét geen top 10-album, maar wel het vermelden waard. Tot zover de terugblik naar 2020.
Begin van 2021 verschenen al een paar albums om van te smullen. Rode draad door het jaar mag zeker Peter Jones worden genoemd. Die man heeft zijn karakteristieke stemgeluid aan zo goed als iedere band uitgeleend en je hoort ons niet klagen. Meest bijzondere is wel de Deens-Britse band Texel die Focus-geïnspireerde muziek maakt. Natuurlijk werd er reikhalzend uitgekeken naar de nieuwe Lifesigns en die stelde zeker niet teleur, sterker nog: het is het sterkte album van de band tot nu toe. Ook was er een ruim aanbod aan Nederlandse producties, waaronder de debuten van Perfect Storm en Ghost Circus, maar ook Kayak bracht een sterk nieuw album uit en er verscheen zelfs een soloplaat van Kayak-voorman Ton Scherpenzeel.
Natuurlijk verscheen er weer een studio-album van het productieve Big Big Train en dat was wederom van vertrouwde kwaliteit. Het was dan ook een grote schok dat David Longdon plotseling overleed afgelopen jaar. Toch neem ik het album niet mee in mijn lijst: de muziek klinkt té bekend. Dat geldt ook voor de tegenvaller van het jaar: de nieuwe Transatlantic. Te veel herhalingen van zetten en onnodig moeilijk doen met 3 versies van het album. Live zal het dit jaar echter wel ongetwijfeld een spektakel gaan worden. Daarentegen maakte Gem Godfrey met Frost* eindelijk een album dat niet de limieten van de db’s op zoekt, maar zeer goed uitgebalanceerd is.
Meest bediscussieerde album van het jaar is dat van Steven Wilson. Hij verlegd zijn grenzen zeker op “The Future Bites”, met muziek die toch zeker dichter bij die van No-Man ligt dan bij zijn werk met Porupine Tree. Het album klinkt wederom perfect en ik kan het ook absoluut waarderen, maar ook deze haalt mijn lijst niet. Groot-Brittannië is niet sterk vertegenwoordigd in mijn lijst hoewel er een aantal fijne albums verschenen. Zo was er plotseling een nieuw studio-album van Castanarc en Diagonal en werk van vele nieuwe neoprogbands.
Sommige albums zijn al een tijd uit voordat je ze ontdekt. Zo ook het tweede solo-album van toetseniste Elisa Montado: een zeer bijzonder sprookjesachtig werkstuk. Ook van Finally George en Legacy Pilots kwamen vrijwel gelijktijdig een nieuw album uit: beide albums maken de verwachtingen zeker waar en zo is Duitsland rijk vertegenwoordigd in mijn lijst. Dat geldt ook voor Scandinavië, met uitstekende releases van bekende en onbekende bands. MEER schopte het tot Album van de Maand, en de spin-off van Soup, Giant Sky, maakt ook een geweldig debuut. We ontdekten daarnaast de stonerrock van Kings Of The Valley, ambientsfeermuziek van ISON en Caligonaut. En dan vergeten we nog de albums van Needlepoint en Onségen Ensemble.
Aan de andere kant van het spectrum vinden we lekker in het gehoor liggende popprog van het Canadese Arrivals, alsmede die van Glass Kites of het Indonesische Soleluna.
Daarnaast is er wederom een behoorlijk aantal nieuwe versies van oude albums verschenen. Naast een geslaagde gerenoveerde versie van Marillions “Fugazi” is Discipline’s “Unfolded Like Staircase” toch wel de grootste verrassing. En natuurlijk was er weer een overdaad aan boxsets. Vooral de Van Der Graaf Generator-box laat zien hoe het moet: mooi uitgevoerd, uniek materiaal dat ook wat toevoegt en uitermate goed klinkende nieuwe remasters van alle albums. Robert Reed gaat zelfs een stapje verder en heeft het eerste Cyan-album “For King And Country” geheel opnieuw opgenomen met in een nieuwe bezetting met ook, daar heb je hem weer, Peter Jones op zang.
Tja, en dan komt er in de laatste dagen van december nog een album waar we eigenlijk niet omheen kunnen: de nieuwe Dave Bainbridge. Tilt hij als gitarist het nieuwe Lifesigns-album al naar nieuwe grote hoogten, op “To The Far Away” doet hij er nog een schepje boven op. Er zijn weinig albums die meerdere speelbeurten op één dag verdienen. Omdat de fysieke CD pas in 2022 bij iedereen in de bus ligt, wordt dit album echter door geschoven naar de jaarlijst van 2022, anders had hij bij mij nu al op de nummer 1-positie gestaan; het is niet voor niets Album van de Maand januari. Bainbridge legt de muzikale lat voor 2022 heel hoog.
In de keuze van mijn top tien gaat de voorkeur uit naar de nieuwe dan wel recente bands. Uiteindelijk is toch de keuze op het album van Lifesigns gevallen als mijn nummer 1 hoewel de albums van Elisa Montaldo of Smalltape op een ander moment die positie zo zouden kunnen innemen. De rest van de top 10 is zo goed als inwisselbaar. Kortom: de keuze is reuze…
1. Lifesigns - Altitude (eigen beheer)
2. Smalltape - The Hungry Heart (eigen beheer)
3. Elisa Montado - Fistful Of Planets Part II (eigen beheer)
4. Ghost Echo – Isolated Dreams (eigen beheer)
5. Legacy Pilots – The Penrose Triangle (eigen beheer)
6. Kings Of The Valley - Kings Of The Valley (Stickman Records)
7. MEER - Playing House (Karisma Records)
8. Giant Sky - Giant Sky (Glassville Records)
9. Glass Kites – Glass Kites II (eigen beheer)
10. Finally George - Icy Skies (N.N.K. Records)
Gedeelde plaats 10½:
Arrivals – Departure (eigen beheer)
Caligonaut - Magnified As Giants (Apollon Records: PROG)
Castanarc – The Sea Of Broken Vows (Khepra)
Frost* – Day And Age (InsideOut / Sony Music)
Jordsjø - Pastoralia (Karisma Records)
ISON - Aurora (Avantgarde Music)
Texel – Metropolitan (eigen beheer)
Jaarlijst 2020 Redux:
Plus 33 – Open Window (eigen beheer)
Neptunite – Sensor (eigen beheer)
Heruitgaven van het jaar:
Discipline – Unfolded Like Staircase (Strung Out Records 1997 / 2021)
Marillion – Fugazi (EMI, 1984 / Parlophone, 2021)
Cyan – For King And Country (eigen beheer, 1992 / Silly Insects, 1993 / Tigermoth Records, 2021)
Box van het jaar:
Van Der Graaf Generator - The Charisma Years 1970 – 1978 (Charisma / UMC)
IQ – The Archive Collection 2003 – 2017 (eigen beheer)
Concert van het jaar:
Geen
Met een verse bezetting verscheen afgelopen jaar het derde studio album van Lifesigns, de band rond John Young. Meestergitarist/toetsenist Dave Bainbridge was al op het vorige album te horen maar is nu volwaardig lid. Bassist John Poole is ook weer van de partij; nieuw lid is drummer Zoltán Csörsz. Zijn frisse drumstijl zorgt zeker voor een nieuwe impuls en samen met Poole staat de ritmesectie als een huis. Dit geeft Young en Bainbridge alle ruimte om te excelleren met de ene na de andere solo zonder dat het overdadig wordt. Met recht staat dit album bij mij op nummer 1.
Websites:
https://lifesignsmusic.co.uk/
https://www.facebook.com/Signslife
Best wel een ontdekking was het derde album "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter dit project gaat Philipp Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Nespital is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, wat komt doordat deze behoorlijk dicht tegen die van Steven Wilson en Porcupine Tree zit. Maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten zet je die vergelijking snel aan de kant en geniet je gewoon van Smalltape's prachtige songs. Op “The Hungry Heart” laat Nespital zich ook van zijn singer-songwriterkant horen, maar met name moderne prog voert de boventoon. Het prachtig opgenomen en gemixte werkstuk is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een 5.1-mix.
Websites:
https://smalltape.net/
https://smalltape.bandcamp.com/album/the-hungry-heart
https://www.facebook.com/smalltape
De oplettende luiteraar zal opmerken dat we aan het album “Fistful Of Planets Part II” van de Italiaanse toetsenist/zangeres nog helemaal geen aandacht hebben besteed in 2021. Toch hebben we al vaker muziek van Elisa gedraaid, maar dan van haar band Il Tempio Delle Clessidre. Dit album hebben echter we gemist toen deze verscheen. Gelukkig hebben we nog voor het sluiten van de jaarlijst de plaat veelvuldig kunnen beluisteren. Het is een bijzonder album dat soms sprookjesachtig aan doet en de sfeer van de oude White Willow of Mayra Orchestra heeft. Op andere momenten kleurt Montaldo echter behoorlijk buiten de lijnen en trakteert ons soms op een collage aan geluiden. De nadruk ligt echter op ingetogen werk met mooi pianospel sterke zang. De hoofdprijs gaat evenwel naar het symfonische “Washing The Clouds” met een heerlijke gitaarsolo en bombastisch einde.
Websites:
https://www.elisamontaldo.com/
https://www.facebook.com/elisaprog
Ghost Echo is een Nederlands duo (uit Heerhugowaard) dat bestaat uit Karel Witte en Remy de Wal, die dit project vorig jaar toen de lockdown begon hebben opgezet. Sinds maart vorig jaar is er driftig gewerkt aan een album, “Isolated Dreams”, dat halverwege 2021 verscheen. Met 8 nummers is het een zeer sterk debuut geworden dat niet geworteld is in de standaardprog. Beide heren zijn multi-instrumentalisten en verzorgen gezamenlijk alle gitaar- en toetsenpartijen, waarbij Karel Witte de leadzang voor zijn rekening neemt. In het resultaat komen allerlei muzikale werelden samen: moderne elektronische pop, progrock en metal. We horen vette synthsounds, stevige gitaarwerk en grotendeels elektronische ritmes. Het is fijn om te horen dat Ghost Echo niet alleen de invloeden binnen de prog zoekt, bij bands als Porcupine Tree of Frost*, maar ook bij elektropop zoals die van Depeche Mode. Ghost Echo heeft geen drummer, maar het fijne is dat het duo de ritmetracks niet wil laten klinken als ‘echte’ drums, maar juist van de eigenheid ervan gebruik maakt binnen het geluidsbeeld. Fijne ontdekking van een nieuwe act van eigen bodem, die absoluut een plek verdient in mijn lijst.
Websites:
https://ghostechotheband.bandcamp.com/album/isolated-dreams
https://www.facebook.com/ghostechotheband
Wederom nodigt Frank Us ons uit om met zijn mede-piloten op te stijgen met alweer de derde vlucht onder de Legacy Pilots-vlag. Dat deze Duitse multi-instrumentalist een groot Keith Emerson-fan is, steekt hij niet onder stoelen of banken. Maar ook bands als Kansas en Yes behoren tot zijn favorieten. Daar waar je op de vorige albums soms duidelijk zijn invloeden per track kon horen is “The Penrose Triangle” meer een som der delen, kortom: een modern klinkend prog-album. Net als op de twee voorgaande albums doen er de nodige gasten op mee, waaronder de nodige terugkerenden. Zo is, we zouden bijna zeggen natuurlijk, Styx-drummer Todd Suchermann weer van de partij. Zijn herkenbare drumstijl is te horen op zo ongeveer de helft van het album. Op de overige tracks neemt Marco Minnemann de honneurs waar. Lars Slowak neemt op de meeste nummers de baspartijen voor zijn rekening. Wederom zijn er de nodige gastvocalisten te horen; in de eerste twee nummers klinkt de karakteristieke stem van John Mitchell, ook op beide voorgangers al van de partij. Ook Jake Livgren (neefje van Kerry) keert terug op één nummer en doen zowel Steve Rothery als Peter Trewavas mee. “The Penrose Triangle” mag zeker het sterkste album van Legacy Pilots tot nu toe worden genoemd.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/the-penrose-triangle
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain/
Op de hoes van het eerste volwaardige album van het Noorse Kings Of The Valley prijkt een imposante afbeelding van de ongekroonde koning van de dieren: de olifant. Het uit Trondheim afkomstige kwartet maakt retro-prog in de beste Scandinavische traditie. Hoewel de gitaar vaak zwaar wordt aangezet met stevige riffs, heeft de muziek ook een zekere lichtvoetigheid en is het samenspel tussen gitarist Christopher Roseth Sand en toetsenist Øystein Megård heerlijk om naar te luisteren. De hoofdmaaltijd bestaat uit twee lange nummers waarin de band verschillende invloeden uit de progressieve rock laat samensmelten. Soms doet de band de oude tijden van Porcupine Tree bijna herleven maar heeft ook opvallende kenmerken als de bijna westcoast-achtige harmonievocalen. Hoogtepunt van het album is echter het toetje: het meeslepende “Peace”, dat warempel eindigt met de inzet van een heus koor.
Website:
https://kotv.bandcamp.com/album/kings-of-the-valley
https://www.facebook.com/Kingsofthevalley/
In zekere zin zou je MEER een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar “Playing House”, de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/playing-house
De afgelopen jaren hebben we regelmatig muziek gedraaid van Soup, de Noorse band die geleid wordt door zanger/multi-instrumentalist Erlend Viken. Muzikaal bewandelt Viken een ander pad dan met Soup: de sound is minder donker en opener; er wordt weinig gebruik gemaakt van gitaren maar des te meer van toetsen en elektronica. Ook heeft hij voor de diverse zangpartijen de hulp ingeroepen van een aantal gastzangeressen en valt het gebruik van kerkorgel op. Liefhebbers van de muziek van Soup zullen echter zeker ook veel van hun gading vinden bij Giant Sky, hoewel dit titelloze album wat ons betreft bij vlagen zelfs de muziek van Soup weet te overstijgen, omdat er minder in het geijkte postrockstramien word gewerkt.
Websites:
https://www.giantskyband.com/
https://giantskyband.bandcamp.com/album/giant-sky
https://www.facebook.com/giantskyband
In 2012 verscheen het debuutalbum van Glass Kites. Pas 9 jaar later was daar op 1 januari 2021 ineens "Glass Kites II". Voor een album is het aan de behoorlijk korte kant: krap 30 minuten. Maar het muzikaal gebodene is dan wel weer van uitzonderlijke kwaliteit. Ten tijde van het debuut plaatsten we de band ergens tussen Radiohead, Anathema en het Noorse Oak en wat dat betreft is er op "Glass Kites II" niet zo gek veel veranderd - met dien verstande dat de muziek minder leunt op alleen maar de prachtige sfeerklanken maar een stuk dynamischer is gaan klinken. Het spel van bassist Nate Drobner is prominenter en nieuwe drummer Kyle Araki geeft de muziek soms flink wat extra energie. Grote blikvanger van Glass Kites is nog immer zanger/gitarist/toetsenist Leon Feldman, die ook nog eens tekent voor de prachtige productie.
Website:
https://glasskites.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/glasskites
Afgelopen jaar verscheen “Icy Skies”, het tweede album van Georg Hahn, dat in het verlengde van dat debuut ligt. Wederom verzorgt de van Styx bekende Todd Sucherman de nu eens dienende, maar soms ook heerlijk spectaculaire (maar nooit te drukke) drumpartijen. Hahn verzorgt naar onze indruk meer dan op het debuut zelf het gitaarwerk (naast gastbijdragen van John Engehausen en Martin Scheffer), de compositiestijl zorgt ervoor dat het Porcupine Tree van eind jaren negentig een voorname referentie is. Ook is Hahn even op viool te horen, wat zijn blijkbaar zijn eerste instrument was. De warme Hammond-partijen van Detlef Bösche dienen ook genoemd, die samen met de achtergrondzang van Anja Bublitz het Floydiaanse karakter vergroten. In het langste nummer “I Adore You” zit een fraaie keyboardsolo van Hahn, die het dromerige, slepende karakter van die song versterkt.
Websites:
https://finallygeorge.com/
https://www.facebook.com/finallygeorgemusic
