• Herman Beunk

  •  
    • Top 2021:

    1. Perfect Storm – No Air (eigen beheer / GlassVille Records)
    2. Lyle Workman – Uncommon Measures (Blue Canoe Records)
    3. The Weather Station – Ignorance (Fat Possum Records)
    4. Fröberg, Hasse & Musical Companion – We Are The Truth (Glassville Records)
    5. Frost* – Day And Age (InsideOut / Sony Music)
    6. Lifesigns – Altitude (eigen beheer)
    7. Needlepoint – Walking Up That Valley (BJK Music)
    8. Steven Wilson – The Future Bites (Caroline International)
    9. Ske – Insolubilia (eigen beheer)
    10. Luca Zabbini – One (Immaginifica / Self.it)

  • 1. Perfect Storm – “No Air” (eigen beheer / GlassVille Records)
    Verreweg mijn meestgedraaide plaat van het jaar. Met andere representanten van de sterke moderne progbeweging die in Nederland opgang doet, zoals Golden Caves en Lesoir, deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. Het album was ook al Album van de Maand in juli.
    Websites:
    https://www.perfectstormsounds.com/
    https://www.facebook.com/profile.php?id=100063596649463
    https://perfectstormsounds.bandcamp.com/album/no-air
     

    2. Lyle Workman – “Uncommon Measures” (Blue Canoe Records)
    Almelo kent Lyle Workman vooral omdat hij ooit werk produceerde van onze trots Ilse DeLange. Hij maakt echter ook platen onder eigen naam, gericht op een fijnproeverspubliek. Hij maakte al enkele fraai orkestraal klinkende platen waarop zijn gitaar omringd was met fraai gestapelde arrangementen, ingespeeld door prominente vrienden uit zijn dikke adresboek. Met “Uncommon Measures” gaat hij nog een stap verder en creëert hij een symfonische rockplaat in meest letterlijke zin, in optima forma. Hij laat zich begeleiden door een compleet symfonie-orkest, prachtig opgenomen in de beroemde Abbey Road Studios. Voor de rockende stuwing zorgen topdrummers als Vinnie Colaiuta, Toss Panos en Matt Chamberlain. Additionele fraaie details in de arrangementen worden ingevuld door o.a. toetsenist Jeff Babko en vibrafonist/marimbist Wade Culbreath. Zelden was een dergelijk crossoverproject zo geslaagd.
    Websites:
    https://www.bluecanoerecords.com/lyle_workman.html
    https://www.facebook.com/lyleworkman.musician/

    3. The Weather Station – “Ignorance” (Fat Possum Records)
    "Ignorance" is een plaat die niet in veel proglijstjes opduikt. Wat mij betreft is het toch zeker in ieder geval een alt.progpoppareltje. Diverse stromingen komen in feite bij elkaar op "Ignorance": in feite bevat het album singer-songwriterliedjes, maar wel ingekleurd met een zweem van jazz en soms een mespuntje 20ste-eeuws klassiek. Denk daarbij aan de late platen van Talk Talk. Bij de opener "Robber" denk je bij de eerste drumtikjes meteen aan Talk Talks “The Colour Of Spring”. Even later volgt de stem, die op een fraaie onderkoelde, maar tegelijkertijd toch ook in zekere zin gloedvolle manier iets doet tussen zingen en melodieus vertellen in. Die stem is van Tamara Lindeman, die eigenlijk in haar eentje voor The Weather Station staat. Om tot het omschreven resultaat te komen krijgt ze veel hulp van o.a. een saxofonist en de nodige strijkers. Typisch zo'n album waar je steeds naar terug blijft grijpen en die in je hoofd blijft rondspoken.
    Websites:
    http://www.theweatherstation.net/
    https://www.facebook.com/TheWeatherStn
     

    4. Fröberg, Hasse & Musical Companion – “We Are The Truth” (Glassville Records)
    Fröberg, Hasse & Musical Companion is natuurlijk de band van de leadzanger van The Flower Kings. Maar medeleden, zoals gitaarvirtuoos Anton Lindsjö en toetsenist Kjell Haraldsson, zijn even belangrijk in het geheel. Tot nu toe vonden ik dat deze Zweden met het derde album “HFMC” (2015) hun piek hadden behaald. Met het afgelopen jaar verschenen vijfde werkstuk “We Are The Truth” wordt dat meesterwerk zeer dicht benaderd. De groep lijkt er wel naar te verwijzen, want de bandnaam staat nu alleen nog als HFMC op de hoes (we houden voor het gemak de volledige bandnaam aan). Net als “HFMC” is “We Are The Truth” en gevuld met composities vol afwisseling, zowel qua thema's, ritmiek als dynamiek, gedragen door de doorvoelde zang van Fröberg. Een album waar het enthousiasme vanaf spat en die je daarom ook blíjft draaien.
    Websites:
    https://www.hfmcband.com/
    https://www.facebook.com/hfmcband
    https://hfmc.bandcamp.com/releases
     

    5. Frost* – “Day And Age” (InsideOut / Sony Music)
    Wie had er ooit gedacht dat ik een album van Frost* in mijn lijst zou zetten? Eerdere albums kon ik namelijk nauwelijks uitluisteren zonder pijn aan m'n oren te krijgen. Het afgelopen mei verschenen vierde album “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. Je kunt de instrumenten beter van elkaar onderscheiden, het bandgeluid wordt er een tikje warmer van; de muziek heeft een meeslepender effect. De vaste bezetting is daarbij teruggebracht tot een trio, met naast toetsenist/zanger Godfrey verder gitarist/zanger John Mitchell en bassist Nathan King. Craig Blundells drumstoel wordt ingenomen door maar liefst drie (sessie-)vervangers: Pat Mastelotto, Darby Todd en Kaz Rodriguez. Vooral het spel van die laatste is een genot om naar te luisteren en klinkt als een flink opgezweepte Phil Collins in topvorm. Hij is bijvoorbeeld te horen in het enerverende titelnummer en het experimentele “The Boy Who Stood Still”. Ook het spel van Darby Todd, o.a. in “Terrestrial”, is niet misselijk en Mastelotto speelt minder hoekig dan we van hem gewend zijn. Ook valt op dat Mitchell ondertussen meer zingt dan Godfrey. De eerste editie van “Day And Age” gaat vergezeld van een instrumentale versie van het album. Dat is vaak zo'n toevoeging die je één keer beluistert, maar in dit geval biedt het de mogelijkheid om nóg beter te beluisteren wat er op muzikaal gebied allemaal op dit album gebeurt. We hebben de songmatige kant van het album al een paar keer belicht, maar er zijn ook meer schetsmatige, experimentele stukken, zoals het slotnummer “Repeat To Fade” en het al aangehaalde “The Boy Who Stood Still”. Alsof Phil Collins, toen-ie nog in goeden doen was, meewerkt aan een album van Art Of Noise of Yello.
    Websites:
    https://frost.life/
    https://www.facebook.com/frostlife
     

    6. Lifesigns – “Altitude” (eigen beheer)
    Met de release van het derde Lifesigns-album "Altitude" bleek dat niemand minder dan Zoltán Csörsz bereid is gevonden oerlid Frosty Beedle op te volgen. Csörz viel in zijn The Flower Kings-jaren op met zijn fusion-beïnvloede spelstijl. “Altitude” is echter zeker niet fusion-getint geworden. Opnieuw horen we een uiterst verzorgde verzameling goed uitgewerkte symfo-composities. Ze klinken prachtig en laten bijzonder fraai spel horen, dat in de gitaar- en toetsensolo's bovendien doorvoeld klinkt. Mooi om Bainbridge nu een album lang binnen deze context te kunnen horen! De intense solo's compenseren voor het feit dat Youngs zang misschien wat aan de vlakke kant is; overigens absoluut geen verwijt, want zijn stem past goed bij deze muziek. Bovendien is de productie van Steve Rispin, die niet voor niets wordt opgevoerd als volledig bandlid, waanzinnig goed. Er zit bij vlagen een subsonische onderlaag in de mix van dien aard, dat het verstandig is eerst met de buren te overleggen eer je de plaat opzet.;-) Heb ik eerlijk gezegd tóch niet gedaan.
    Websites:
    https://lifesignsmusic.co.uk/
    https://www.facebook.com/Signslife
     

    7. Needlepoint – “Walking Up That Valley” (BJK Music)
    Needlepoint bewijst dat het Canterbury Scene-genre a) niet gebonden is aan die Engelse streek (maar dat wisten we al sinds het debuut van Supersister) en dat er ook in de 21ste eeuw nog steeds relevante muziek wordt gemaakt, die overduidelijk hint naar deze muziek die zich ergens in de driehoek progressieve rock, jazzrock en psychedelica bevindt. Hoor hoe muzikaal deze Noren hun composities in elkaar steken. Dat begint al met de bijzondere ritmiek die drummer Olaf Olsen aanlevert. De composities zijn weliswaar allemaal van zanger/multi-instrumentalist Bjørn Klakegg, maar hij heeft met o.a.toetsenist David Wallumrød virtuoze musici in 'dienst' die wel raad weten met zijn bijzondere akkoordensequenties, met modulaties die je in de popwereld alleen bij Steely Dan misschien tegenkomt. Alleen die fade-out van slotnummer “Walking Up That Valley”, kon dat nou niet anders?;-)
    Website:
    https://www.facebook.com/needlepoint.official
    https://needlepoint.bandcamp.com/album/walking-up-that-valley
     

    8. Steven Wilson – “The Future Bites” (Caroline International)
    “The Future Bites” verscheen al bijna een jaar geleden en heb ik destijds veel gedraaid, maar de laatste maanden wat minder. Toen ik 'm weer uit de kast haalde en de 5.1-mix van de Blu-ray-editie over me heen liet komen, was ik weer compleet overdonderd. Steven Wilson, want over hem gaat het, weet steeds weer te excelleren, welke muzikale afslag hij ook neemt. De kritiek dat hij weggegleden is van de 'ware prog' begrijp ik dan ook niet. “The Future Bites” is zeker geen plat popwerkstuk. Thematisch snijdt hij weer het nodige aan in de teksten en laat je o.a. nadenken over onze consumptieziekte, zeker in de 5.1- en Dolby Athmos-mix hoor je vele muzikale lagen. En dan misschien nog wel het meest in de meest bekritiseerde songs “Eminent Sleaze” en “Personal Shopper”. Wilson gaat hier een beetje de kant van Underworld op, al hoor je respectievelijk ook trekjes van The Temptations en ABBA. Als je “Personal Shopper”, met voorgedragen bijdrage van niemand minder dan Elton John, over je heen laat komen tussen vijf of zeven speakers, weet je niet wat je overkomt. Deze móest ook zeker in mijn lijst!
    Websites:
    https://stevenwilsonhq.com/sw/
    https://www.facebook.com/StevenWilsonHQ

    9. Ske – “Insolubilia” (eigen beheer)
    Ik heb de laatste jaren hoog opgegeven over de huidige generatie Italoprogbands en daar ook de nodige producten van in mijn eindlijsten laten schitteren. In 2021 heb ik daar niet heel veel titels aan toegevoegd. Wie op een bijzondere manier van zich deed spreken was Paolo Botta. Ik leerde hem eerst kennen via de heerlijke moderne Italoprogband Not A Good Sign, maar Botta, die meestal met zijn bijnaam Ske wordt aangeduid, was al veel langer actief als toetsenist en sleutellid van de RIO-geïnspireerde groep Yugen. Tien jaar geleden bracht hij voor het eerst een 'solo'-album uit, getiteld “1000 Autunni” dat bij veel mensen pas op de radar kwam door de heruitgave mét bonus-live-CD onder de titel “1001 Autunni”, drie jaar geleden. Midden in de zomer van 2021 verscheen de opvolger, waaraan maarliefst 25 muzikanten meewerkten. De meeste leden van Yugen en Not A Good Sign, maar ook bijvoorbeeld trompettist Luca Calabrese (o.a. Isildurs Bane), Wobbler-toetsenist Lars Fredrik Frøislie (voor de gelegenheid op klavecimbel) en leden Ciccada en FEM, beiden voormalige labelgenoten op het niet meer actieve Fading Records. Op enkele neuriënde zangeressen na is “Insolubilia” geheel instrumentaal, met als basis weliswaar een klassiek prog-instrumentarium met zeer prominente Mellotron, maar dan wel verrijkt met melodieus slagwerk als vibrafoon en marimba, diverse blazers, harp, de genoemde klavecimbel en meer. Je herkent aan het karakter van bepaalde melodieën dat hier de belangrijkste componist van Yugen en Not A Good Sign aan het werk is, maar door de opbouw naar forse uitbarstingen die met lagen Mellotron gestut zijn, dringt de naam Änglagård zich toch wel het meest op als invloed – een naam die Ske dan ook zelf al aanhaalt. Die referentie ligt er nooit te dik bovenop en de bijzonder afwisselende en kleurrijke instrumentatie maken “Insolubilia” een intrigerend luisteravontuur dat qua mate van toegankelijkheid mooi tussen Yugen en Not A Good Sign in valt.
    Websites:
    https://skeskeskeskeske.bandcamp.com/
     https://www.facebook.com/skegroup
     

    10. Luca Zabbini – “One” (Immaginifica / Self.it)
    En ook op nummer 10 vinden we Italiaans product. Luca Zabbini kennen we als componist/bandleider en tegenwoordig ook (mede-)zanger van Barock Project. Op het niet aan duidelijkheid te wensen overlatend getitelde solodebuut “One” doet hij alles zelf, dus ook drummen, bassen en gitaarspelen. Alleen tekstschrijven laat hij veelal over aan anderen. Omdat het Barock Project-stempel er niet op hoeft, voelde hij zich wel vrijer om stilistisch breeduit te gaan en ook minder prog-getint en meer standaard pop- en rockgeoriënteerd te werk te gaan. Toch hoor je duidelijk hetzelfde muzikale DNA als bij Barock Project en zal het merendeel van de nummers er bij vele progliefhebbers net zo lekker ingaan als het werk van de 'moederband'. Het album verscheen in juni en in de maanden erna bleek steeds maar weer dat “One” ook bij veel luisterbeurten helemaal overheind blijft als kwalitatief hoogstaand album. Dat hij een virtuoos toetsenist is weten we, maar in de meeste nummers kwijt hij zich ook op de andere genoemde instrumenten prima van zijn taak.
    Websites:
    https://www.lucazabbini.com/
    https://www.facebook.com/lucazabbinimusic
     

    En dan de semi-traditionele gedeelde elfde plaats. Allemaal albums die zo maar in de top tien hadden kunnen staan als ik 'm op een andere dag had samengesteld. Dit zijn dus ook allemaal albums die ik hogelijk waardeer:

    Styx – Crash Of The Crown (Universal)
    Nad Sylvan (&Andrew Laitres) – Spiritus Mundi (InsideOut / Sony Music)
    Kayak – Out Of This World (InsideOut / Sony Music)
    Jane Getter Premonition – Anomalia (Esoteric Antenna)
    Trifecta – Fragments (Kscope Music)
    Helmet Of Gnats – Travelogue (Ambient Records)
    Tillison Reingold Tiranti – Allium: Una Storia (Reingold Records)
    Big Big Train – Common Ground (English Electric Recordings)

    Fraaiste heruitgave:
    Jethro Tull – “A La Mode: The 40th Anniversary Edition” (Chrysalis)
    De heruitgaven in handzame boekvorm van de Jethro Tull-discografie waren altijd al uitstekend verzorgd en met steeds weer een 100 pagina's dik boekwerk voorzien van alle wetenswaardigheden die er maar over het desbetreffende album te vinden is, inclusief interviews met zoveel mogelijk betrokkenen. Met de heruitgave van “A” overtrof men zichzelf. Meestal is bij een heruitgave alleen het hoofdalbum geremixt en in sommige gevallen ook toegevoegd in 5.1-mix. Bij “A La Mode” is dat ook met het bijgevoegde liveconcert gedaan, alsmede met de destijds verschenen video “Slipstream” en voor zover mogelijk met de outtakes. En niet door zomaar iemand, maar door een van de absolute meesters in het remix- en 5.1-mix-vak: Steven Wilson. En qua prijsstelling zit Ian Andersons band ver onder die van bijvoorbeeld de ook fraai verzorgde Al Stewart-heruitgaven. Daarnaast is “A” (waaraan virtuozen als toetsenist/violist Eddie Jobson en drummer Mark Craney aan meewerkten) natuurlijk één van de allersterkste Jethro Tull-albums, al zullen niet alle Tull-fans dat met mij eens zijn.

    Niet te missen live-uitgave:
    The Pineapple Thief – “Nothing But The Truth” (Kscope)
    Veel live-uitgaven uit 2021 betroffen geen concert-opnamen, maar live-in-de-studio-opnamen die vaak al daarvoor gestreamd waren om daarmee een doekje tegen het bloeden te bieden aan fans die vanwege een zekere pandemie een concertbezoek in duigen zagen vallen. The Pineapple Thiefs “Nothing But The Truth” is geen uitzondering op die regel. Maar de band rond Bruce Soord heeft werk gemaakt van vooral de Blu-ray-uitgave: er is een 5.1-mix, je kunt ervoor kiezen dat je het drumwerk van de onnavolgbare Gavin Harrison het gehele 'concert' kunt observeren en er is uitleg gefilmd over de totstandkoming van de gespeelde nummers.