-
René Yedema
- Top 2021:
-
1. Rustici, Corrado – " Interfulgent" (eigen beheer, 2021)
Mijn nummer 1 van dit jaar is de nieuwe CD van Corrado Rustici, vooral om de prachtige samensmelting van emotioneel geladen melodieën en virtuoze passages. Na jarenlang als succesproducer naam te hebben gemaakt, is Rustici sinds "Deconstruction Of A Postmodern Musician" uit 2006 zijn eigen muziekcarrière weer aan het opbouwen. Naast reünieconcerten met onder meer de progressieve rockband Cervello produceert hij geregeld albums onder zijn eigen naam, met zijn trio of met geestverwanten als Peppino D'Agostino. "Interfulgent" (vrij vertaald als "tussendoor schijnen") is te beschouwen als een instrumentaal vervolg op het uit 2016 stammende "Aham". Wederom bespeelt, op wat keyboardtoevoegingen en een synthesizersolo van Alex Argento na, Rustici alles zelf. Wat daarbij opvalt is dat met name in de stevigere stukken zijn gitaartoon bijna kwaad klinkt. In die zin doet de CD qua intensiteit wat aan "Hard Hat Area" van zijn oude vriend (en tevens te gast op één nummer van genoemde comeback-plaat) wijlen Allan Holdsworth denken. Dit wordt mede versterkt door het gebruik van de door Holdsworth veelvuldig gepromote SynthAxe en de titel van de ballade "The Man From Yorkshire (Dedicated To A.H.)". Grootste verschil met die plaat is evenwel dat de geboren Italiaan geen drummer inzet, maar zijn composities verrijkt met vaak duizelingwekkende drumprogrammering. Soms lijkt hij daarbij de techno- en drum 'n' bass-kant op te gaan, maar steeds wanneer je bij een volgende maat al een hossende menigte ziet opduiken, gooit Rustici er een break of virtuoze jazzrocksolo tegenaan. Naast die heftige stukken bevat het album ook prachtige sfeerstukken als de genoemde Holdsworth-homage, "Anna" en "The Waters Of Enceladus". Onder symfonisch getinte arrangementen lijkt de gitaar van Rustici bijna met je te praten, zo'n emotionele, menselijke toon weet hij uit zijn instrumenten en vingers te krijgen.
Websites: https://www.corradorustici.com/
https://www.facebook.com/corrado.rustici
2. MEER – “Playing House” (Karisma Records, 2021)
Album van de maand April was “Playing House”, de tweede CD van MEER. In zekere zin zou je die band een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is.
Websites: https://meer.bandcamp.com/album/playing-house
Facebook https://www.facebook.com/MEERmusikk/
3. Workman, Lyle – “Uncommon Measures” (Blue Canoe Records, 2021)
In een interview ter promotie van zijn vierde soloplaat “Uncommon Measures” bekende Lyle Workman dat het schrijven van filmmuziek zijn werk is, maar dat zijn passie ligt bij het maken van instrumentale, door de gitaar gedomineerde rockmuziek. Het mooie aan de opvolger van “Harmonic Crusader” uit 2009 is dat hij eindelijk de kans kreeg om de orkestrale arrangementen die hij voor soundtracks componeerde te combineren met de tegen de jazzrock aanleunende muziek van zijn soloalbums. Dit hield in dat hij samen met dirigent/arrangeur John Ashton Thomas in de Abbey Road Studio One met een 63-koppig orkest kon werken. Zeven van de negen nieuwe stukken werden zo van een symfonisch arrangement voorzien. Dit wil niet zeggen dat er niet meer te genieten valt van de van zijn vorige platen bekende gelaagde gitaarpartijen of van het spel van zijn vooral uit de jazzrock/fusion bekende muzikale vrienden. Workman weet op de juiste momenten zijn instrumenten in volle glorie over de orkestpartijen te leggen, terwijl musici als Vinnie Colaiuta, Toss Panos, Jeff Babko en Charlie Bisharat alle ruimte krijgen om te excelleren. Wat dat betreft is de ruim negen minuten durende opener “North Star” een mooie staalkaart van hetgeen op “Uncommon Measures” te vinden is: meeslepende strijk- en blaaspartijen, energiek drumwerk (inderdaad van Colaiuta), een goede afwisseling tussen filmische en ritmische passages en virtuoze gitaar-, keyboard- en vioolsolo’s. In “Imaginary World”, een van de twee orkestloze stukken, en “Unsung Hero” neigt Workman door de dominante inbreng van saxofoons en trompet zelfs naar blazersjazzrock. Het afsluitende, door Ashton Thomas geschreven “Our Friendship” is daarentegen weggelegd voor alleen orkest en gitaar.
Websites: https://www.bluecanoerecords.com/lyle_workman.html
https://www.facebook.com/lyleworkman.musician/
4. Jonze, Pluto – “Awe” (Bird’s Robe Records, 2021)
Toen de promo van de tweede CD van Pluto Jonze voor het eerst zijn rondje draaide was er direct al een warme herkenning, die ervoor zorgde dat de plaat ineens mijn top 10 indook. Een bezoek aan de Bandcampsite van “Awe” van de onder de artiestennaam Pluto Jonze opererende Lachlan Nicolson, leert dat deze met 35 minuten korte songcyclus vooral de LP-versie dient. Het CD-hoesje is dan ook een nagenoeg exacte replica van de LP-hoes, waardoor voor het lezen van de songteksten en credits haast een loep nodig is. Ook qua liedjesmateriaal houdt de Australiër het klein: de tien progressieve popliedjes variëren qua lengte tussen de pakwe drie en vierenhalve minuut. Toch gebeurt er veel in de bonte composities, die volgens de genoemde website beïnvloed zijn door romantische componisten als Debussy en Satie, de melodieuze synthesizergrootheden Vangelis en Jean Michel Jarre en indiepopacts zoals Beck, Tame Impala en Unknown Mortal Orchestra. De voormalige toetsenman/zanger van Hey Geronimo beschikt daarbij over een breekbare stem die John Lennon in herinnering brengt. De sound wordt voornamelijk gecreëerd door de combinatie van piano en analoge elektronische instrumenten, aangevuld met violen, gitaren en drums. Geregeld terugkerende elementen zijn daarbij de dromerige pianoballade-intro’s, catchy refreinen, hemelse harmonievocalen, prominente Moogbassen, Mellotronfluiten en bombastische finales. Er zijn raakvlakken te noteren met bands als Freur en de Buggles, maar ook met de door Bobby Vinton vertolkte melancholieke slijper als “Sealed With A Kiss”. De inspiratiebron Air weerklinkt daarnaast met name in het fraaie duet “Walk Of The Edge With Me”. Kortom: “Awe” bedient de fans van toegankelijke orkpop met knipogen naar de psychedelische en symfonisch gearrangeerde popmuziek die rond 1970 populair was.
Websites: https://plutojonze.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/plutojonze
5. Panunzi, Stefano – “Beyond The Illusion” (eigen beheer, 2021)
Zes jaar na het meest recente Fjieri-album “Words Are All We Have” en zelfs twaalf jaar na de soloplaat “A Rose” konden we afgelopen jaar eindelijk weer van nieuw materiaal genieten van Stefano Panunzi en wel van zijn nieuwste solo-CD “Beyond The Illusion”. De plaat sluit qua opzet aan op Panunzi’s debuut “Timelines” uit 2005 in die zin dat het overgrote deel van het materiaal bestaat uit stemmige instrumentale muziek. In slechts vier van de twaalf stukken wordt er gezongen, waarvan “I Go Deeper” de terugkeer van Tim Bowness markeert. Het is een nieuwe versie van de song die ook al op Bowness' eigen album "Flowers At The Scene" uit 2019 prijkt. Voor de overige gezongen nummers heeft Panunzi een goede bekende van Xymphonia gevonden, namelijk Jim Peters, beter bekend onder zijn artiestennaam GRICE. Zijn melancholieke stem past uitstekend bij de door hem mede-gecomponeerde songs “The Awakening”, “Her” en “The Portrait”. Op instrumentaal gebied biedt “Beyond The Illusion” een terugkeer van oude bekenden, zoals gitarist/bassist Nicola Lori en drummers Gavin Harrison en Cristiano Capobianco, maar voor “The Bitter Taste Of Your Smile” is ook een primeur voor de veelgevraagde Lorenzo Feliciati op bas te horen. Vergeleken met zijn vorige materiaal is de nieuwe CD, die Panunzi heeft opgedragen aan zijn moeder Ines Piccolo, nog sterker gebaseerd op melancholische composities.
Websites: https://www.stefanopanunzi.com/
https://www.facebook.com/stefanopanunzimusic
6. Coevality – "Multiple Personalities" (eigen beheer, 2021)
Album van de Maand september kwam van Coevality, een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De titel zou kunnen slaan op het feit dat twee van de huidige bandleden multi-instrumentalist zijn, maar kan ook wijzen op de meerdere line-upwisselingen die in genoemde periode hebben plaatsgevonden. De lange conceptietijd heeft overigens ruimschoots zijn vruchten afgeworpen, want de zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Laatstgenoemde heeft het talent om zich met zijn gitaar zowel subtiel tokkelend als virtuoos solerend en zowel heavy als funky dienend te uiten. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd.
Websites: https://coevality.bandcamp.com/releases
https://www.coevalityband.com/
https://www.facebook.com/Coevalityband/
7. ProPoRTIoNS – "After All These Years" (Propsmusic (= eigen beheer), 2021)
In oktober 2018 was het debuutalbum “Reboot” van de band PRoPoRTIoNS ons album van de maand. Een plaat die aan de ene kant met beide benen in de moderne tijd stond en aan de andere kant sterk beïnvloed was door het muzikale verleden. Het moderne aspect zit hem in het feit dat de band online is ontstaan via internet community's rondom liefhebbers van Gentle Giant en Eddie Jobson. De vier kernleden komen uit de V.S., Canada en Zweden. Muzikaal is het duidelijk dat de invloed van Gentle Giant sterk in het DNA van PRoPoRTIoNS is vertegenwoordigd, maar we hoorden op dat debuut ook Happy The Man terug. Bijna een jaar verder lag album nr. 2 voor ons, "Visions From A Distant Past", waarop de band muzikale kwaliteit van het debuut zeker wist te overtreffen. De invloeden waren nog steeds aanwezig, maar net als op "Reboot" wisten de heren die om te buigen in knappe, originele composities, gevat in een warme productie. Voor de derde PRoPoRTIons-CD, getiteld "After All These Years", hebben we iets langer moeten wachten, maar die wachttijd wordt ruimschoots verzacht door het wederom prachtige resultaat. Het kernkwartet is uitgebreid met nog een gitarist en wel Glenn Liljeblad, een kennismaking die ongetwijfeld is ontstaan ten tijde van “A Reflection: Yet More Music Inspired By And In Tribute To Gentle Giant”, waarvan PRoPoRTIoNS-leider Andy Kubicki de uitvoerend producent en belangrijkste muzikant was. Onder de speciale gasten vinden we Signe en Hjördis Bornemark. Deze dochters van Dan Bornemark (nog zo'n medewerker aan "A Reflection"!) laten vooral in het hemelse "Fading Away" een onuitwisbare indruk achter. Het groepsgeluid is over de gehele linie sowieso nog symfonischer geworden, met geregeld aan Steve Hacketts werk verwante gitaarsolo's.
Websites: https://propsreboot.bandcamp.com/album/after-all-these-years
https://www.propsmusic.com/
https://www.facebook.com/Proportions-2195011314103834/
8. Wasylyk, Andrew – "Balgay Hill: Morning In Magnolia" (Clay Pipe Music, 2021)
Andrew Mitchell was in het verleden lid van de indierockband Idlewild. Onder het alias Andrew Wasylyk maakt de Schot echter ook al enkele jaren muziek in de intieme uithoeken van de progressieve muziekscene. De multi-instrumentalist zou je, zeker door zijn intensieve gebruik van de Mellotron, kunnen vergelijken met Mattias Olsson, maar daar waar Olsson vaak kiest voor de grillige kant, voelt Wasylyk zich het prettigst in de melancholieke hoek. Zo ook op zijn nieuwste schijf "Balgay Hill: Morning In Magnolia", waarop hij alle instrumenten zelf bespeelt, met uitzondering van de trompet en hoorn die Rachel Simpson voor haar rekening neemt. De tien nummers kabbelen heerlijk, licht jazzy voorbij, waarbij lome baspatronen, Mellotron-fluiten, zacht getokkelde gitaarmelodieën en omgevingsgeluiden je het gevoel geven van complete rust. Saai? Misschien, maar het is allemaal wel uiterst goed gedaan. Bovendien steekt de CD in een prachtig, door Clay Pipe Music uitgebracht hoesje. Dit platenlabel besteedt aan het uiterlijk van de producten net zo veel aandacht als aan de muziek, zoals goed te zien op de website. Dit buitenbeentje zat afgelopen jaar waarschijnlijk het vaakst in mijn CD-speler, vandaar deze notering in mijn top 10.
Websites: https://andrewwasylyk.bandcamp.com/album/balgay-hill-morning-in-magnolia
https://wasylyk.co.uk/
https://www.facebook.com/a.wasylyk/
http://www.claypipemusic.co.uk/ (de site van het platenlabel)
9. Murcof – “The Alias Sessions” (The Leaf Label, 2021)
Met de balletmuziek op de dubbel-CD “The Alias Sessions” van zijn alter ego Murcof heeft Fernando Corona, de in Spanje woonachtige, in Mexico geboren producer/componist, de disciplines die hij sinds het Murcof-debuut “Martes” uit 2002 verkent verder uitgediept. Beïnvloed door modern klassieke componisten als Alfred Schnittke, maakte hij onder meer muziek voor film en televisie, terwijl zijn uitgebrachte platen een mengeling van sound design, spooky ambient en samples, ontregelende, soms metalige beats en basfiguren en vernieuwende minimal techno bevatten. Deze elementen zijn ook terug te horen op CD1, “Contre-Mondes”, wat een intrigerende, filmische luisterervaring oplevert. Het afsluitende “Shadow Surfing” is daarbij het enige stuk waarin de melodie de hoofdrol opeist, waarmee het een passende introductie vormt op de pure pracht die op “Normal”, de tweede schijf, te bewonderen is. Hoewel de nummers hierop eveneens zijn geschreven voor een dansgezelschap, hebben ze een compleet ander karakter, die te karakteriseren is als een ambientsymfonie. Zo tovert Corona vaak gedragen vioolklanken uit zijn synthesizers, vergelijkbaar met Richard Wright in het intro van “Shine On You Crazy Diamond”. In “Fire Thief” en “Unread Letter” produceert hij daarnaast elegante, uit bel-achtige klanken gevormde sequencerpatronen. Het bovenliggende instrument is hierbij een soort 'tone-generator', die ontroerende melodieën uitstoot van onwereldlijke tonen, die het midden houden tussen cloudgitaarzwevers, gedempte trompetwaaiers in de stijl van Arve Henriksen en gemanipuleerd geneurie. Het bijna negen minuten lange “Systemic Amnesia” heeft tenslotte wel wat van de klankkleuren van Eddie Jobsons Synclavier-album “Theme Of Secrets”.
Websites: https://www.murcof.com/
https://www.facebook.com/murcof
https://murcofmusic.bandcamp.com/
10. Needlepoint – "Walking Up That Valley" (BJK Music, 2021)
Het eind januari 2021 verschenen “Walking Up That Valley” is een logische opvolger van “Aimless Mary” uit 2015 en “The Diary Of Robert Reverie” uit 2018. Op de nieuwe CD verdiepen de Noren zich verder in hun voorliefde voor de Canterbury Scene, vroege jazz- en progrock en de psychedelica van de beginjaren van Pink Floyd en voegen daar zelfs wat folkrockinvloeden aan toe. Needlepoint debuteerde in 2010. De oorspronkelijke psychedelisch getinte jazzpop kreeg beduidend meer body met de toetreding van veelgevraagd toetsenman David Wallumrød. De definitieve bezetting vond de Noorse formatie rondom zanger/gitarist Bjørn Klakegg en bassist Nikolai Hængsle door de inlijving van de van onder andere Tim Christensen bekende drumvirtuoos Olaf Olsen. De muziek op de nieuwe schijf wordt wederom gedomineerd door Klakeggs omfloerste stem, waarin echo’s van Pye Hastings (Caravan), Robert Wyatt (Soft Machine), Andy Latimer (Camel) en Syd Barrett (Pink Floyd) weerklinken. De idyllische sfeer wordt echter nergens saai. Dit komt voornamelijk door de spannende arrangementen, waarin Wallumrøds veelzijdige keyboardbijdragen een centrale plaats innemen. En omdat in tegenstelling tot het vorige album de songs nu in twee gevallen ruimschoots de zevenminutengrens overschrijden, krijgen deze bijdragen nog meer ruimte. Het betreft hier “I Offered You The Moon” en titelnummer, dat ons nogal eens aan Al Stewart deed denken.
Website: https://www.facebook.com/needlepoint.official
https://needlepoint.bandcamp.com/album/walking-up-that-valley
Het venijn zat in 2021 wat mij betreft duidelijk niet in de staart maar in de kop. Al in de eerste maanden van het jaar verschenen enkele top 10-waardige albums met pakkende progpop (MEER), orkestrale gitaarmuziek (Lyle Workman), broeierige progressieve songs (Stefano Panunzi), symfonische ambient (Murcof) en bovenal zowel emotionele als virtuoze jazzrock (Corrado Rustici). Meest indrukwekkende debutant is wat mij betreft Coevality (progressieve jazzrock), terwijl het weerhoren van ProPoRTIoNS vertrouwd aangenaam was.
1. Corrado Rustici – Interfulgent (eigen beheer)
2. MEER - Playing House (Karisma)
3. Lyle Workman - Uncommon Measures (Blue Canoe Records)
4. Pluto Jonze – Awe (Bird’s Robe Records)
5. Stefano Panunzi - Beyond The Illusion (eigen beheer)
6. Coevality - Multiple Personalities (eigen beheer)
7. ProPoRTIoNS - After All These Years (Propsmusic (= eigen beheer))
8. Andrew Wasylyk - Balgay Hill: Morning In Magnolia (Clay Pipe Music)
9. Murcof - The Alias Sessions The Leaf Label)
10. Needlepoint - Walking Up That Valley (BJK Music)
