Uitzending Terugluisteren

NR. 12 IN TOP 2019
Opeth – Dignity
Van het album “In Cauda Venenum” (Nuclear Blast, 2019)

"In Cauda Venenum" is het dertiende studioalbum van de Zweedse progressieve rockband Opeth, uitgebracht op 27 september 2019 via Moderbolaget en Nuclear Blast. Het werd uitgebracht in twee versies: een Zweedse versie en een Engelse versie. De nummers zijn zo goed als allemaal van middellange lengte en dat geeft ruimte voor veel variatie. Zowel tussen de nummers onderling als in de nummers zelf. Hoewel de band niet meer zo spijkerhard speelt als in het verleden is er weer volop afwisseling tussen harde en zachte stukken." (bron: Progwereld) "In Cauda Venenum" is één van de vijf albums die op een 12de plek eindigden in onze Xymphonia Top 2019. Vorige week hadden we maar voor vier van die vijf albums tijd. Nu alsnog...
Website: http://www.opeth.com/ .

NIEUW
Field Music – Coffee Or Wine
– Best Kept Garden
– I Thought You Were Something Else
Van “Making A New World” (Memphis Industries, 2020)

Eén van de eerste albums die al echt in 2020 zijn uitgebracht (al zegt de hoes 2019) is “Making A New World” van Field Music. Dit achtste album van de band rond de gebroeders David en Peter Brewis moet eigenlijk als één geheel beschouwd en beluisterd worden. Het betreft namelijk een suite die in 2018 gecomponeerd is in opdracht van het Imperial War Museum in Londen. De herdenkingsactiviteiten betreffende het bereiken van vrede na vier jaar wereldoorlog, 100 jaar eerder, vonden daar plaats onder diezelfde titel “Making A New World”. De suite werd er indertijd live uitgevoerd (foto's van de live-installatie sieren de hoes). De implicaties van die vrede en de nieuwe 'vormgeving van de wereld' vormen de inspiratie voor de maar liefst 19 deeltjes van dit toch 'maar' 42 minuten lange album. De progressieve New Wave van XTC is ook bijna 15 jaar na het debuut nog een belangrijke invloed. Vooral tegen het einde van de suite duikt ook de hoekige New Wave-funk van Talking Heads medio 1980 als nadrukkelijke invloed op. Filmische interludes met gevoelige piano-akkoorden en synthpulsen maken er een extra welluidend geheel van.
Website: http://field-music.co.uk/ .

NIEUW
Cirrus Bay - A Garment Of Clouds
Van "The Art Of Vanishing" (eigen beheer, 2019)

Cirrus Bay is nieuw voor ons maar deze Amerikaanse band heeft sinds 2008 al 6 albums uitgebracht. Het meest recente, “The Art Of Vanishing”, verscheen afgelopen jaar. De band is ooit begonnen als een akoestisch folkduo rond gitarist Bill Graham en zangeres Sharra Gillham, maar toen deze twee uiteindelijk drummer Mark Blasco tegen het lijf liepen werd de muziek gelijk een stuk ambitieuzer. De beide heren ontpopten zich tot multi-instrumentalisten en producers waarbij de muziek zich meer en meer ontwikkelde naar een geluid die zowel door Genesis als Renaissance beïnvloed is. Vanavond alvast een eerste voorproefje van een album waar we hopelijk binnenkort nog wat meer aandacht aan zullen schenken.
Websites:
http://cirrusbay.com/
https://cirrusbay.bandcamp.com/album/the-art-of-vanishing .

NIEUW
Gardening Club, The - Riding The Thermal
- RavensGate
- Elemental
- Circling
- Night Ride
Afkomstig van "Boy On A Bike" (Eigen Beheer/Gonzo Media, 2019)

Hij was al aanwezig op de hoes van "The Riddle", het comeback-album van The Gardening Club, en in het iO-Pages-interview met Martin Springett, het creatieve brein van de club: de "Boy On A Bike". Eind vorig jaar wist Springett eindelijk deze CD uit te brengen, waarvoor hij uiteraard ook weer de fantasievolle hoes produceerde. Zoals al in het interview naar voren kwam is de nieuwe schijf de meest progressieve die deze veteraan in zijn lange muziekcarrière gemaakt heeft. Dus nog een stukje vooruitstrevender dan "The Gardening Club", de cult-LP uit 1983 die door de heruitgave op LP en CD enige jaar geleden voor een herwaardering van zijn werk zorgde. Toch heeft de zanger/gitarist/componist ook andere muziekstijlen die hij in de loop der jaren heeft uitgevoerd in dit conceptalbum verwerkt. Zo horen we in een enkele song ook de jazzy pop van de band Freefall, waarmee hij in 2001 de plaat "Blue Evening" uitbracht. Van "Boy On A Bike" hebben we "The Elemental Suite" geselecteerd, waarin volgens Springett de nodige King Crimson-invloeden zijn verwerkt.
Websites:
http://gardeningclubmusicandart.ca/boy-on-a-bike/
http://martinspringett.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Wyatt, Frank & Friends - Leaving
Afkomstig van "Zeitgeist" (eigen beheer, 2019)

Zo'n vijf jaar geleden wilde Frank Wyatt een soort Happy The Man-reünie op poten zetten in de vorm van nieuwe muziek gemaakt door zijn oude vrienden. Aanvankelijk zou dit onder de vlag van Pedal Giant Animals geschieden, maar door omstandigheden, zoals Wyatts slechte gezondheid en computerproblemen, werd het voor hem steeds logischer om er een soloproject van te maken. Die omstandigheden leidden er ook toe dat het tot november 2019 duurde voordat "Zeitgeist", zoals het album uiteindelijk is gaan heten, het daglicht zag. Uiteraard horen hierop veel van de kenmerken die de muziek van Happy The Man, Oblivion Sun en Pedal Giant Animals zo uniek maakte. Dat geldt uiteraard voor het titelnummer, waarin Wyatt met Stan Whitaker en Kit Watkins herenigd wordt. Maar ook de ietwat jazzrockende "Twelve Jumps" met "Crafty Hands"-drummer Ron Riddle roept goede herinneringen op. Naast genoemde musici duiken ook andere voormalige HTM- en Oblivion Sun-leden op, zoals de eerste zanger Cliff Fortney, de laatste toetsenman David Rosenthal, en drummers Chris Mack en Joe Bergami. Toch is "Zeitgeist" wel degelijk een Frank Wyatt-CD geworden. Hij was namelijk al tijden bezig een klassieke compositie te schrijven. Gedurende het project voelde het logisch voor hem deze compositie toe te voegen. Het vierdelige "Perelandra", geïnspireerd op C.S. Lewis' "Space Trilogy" is een gedurfde onderneming, waarop Wyatt gesamplede instrumenten via zijn keyboards tot leven brengt. Voldoende redenen om dit in eigen beheer uitgebrachte "Zeitgeist" tot Album van de maand januari te bombarderen. Vanavond aandacht voor "Leaving", het eerste nummer dat Wyatt voor het project schreef. Op de drums van Bill Brasso zijn alle overige instrumenten afkomstig van samples. Oorspronkelijk zou Cliff Fortney te horen zijn op fluit, maar zijn partijen waren een van de eerste 'slachtoffers' van genoemde computerproblemen.
Website: https://frankwyattmusic.com

15 JAAR GELEDEN
IZZ – Deception
Van “My River Flows” (Doone Records, 2005)

“My River Flows” is het derde studio-album van IZZ. Deze band komt uit New York en wordt geleid door de gebroeders Galgano. De plaat is alweer 15 jaar oud en een mooi meetpunt in de bandcarrière. Ook op dit album staat IZZ weer garant voor gedegen melodieuze prog die ergens tussen The Beatles, Genesis en Kansas is te plaatsen, maar ook duidelijk neo-prog-trekjes heeft. Afgelopen jaar verscheen met “Don't Panic” album nummer zeven. Deze haalde de Xymphonia-jaarlijst niet, maar wel nipt de top 20 van redactielid Herman. Eén van de hoogtepunten van “My River Flows” is “Deception”, waar zeker de Kansas-invloeden naar boven komen. Goede reden om dit nummer maar eens voorbij te laten komen.
Website: http://www.izzmusic.com/ .

50 JAAR GELEDEN
Cressida - Tomorrow Is A Whole New Day
Van “Cressida” (Vertigo, 1970 / Repertoire Records, 1992)

Cressida wordt vaak in één adem genoemd met tijdgenoten als Spring, Fantasy en Beggars Opera. Waar deze bands vaak de moelijke route kozen, pakte Cressida het meer songgericht en wat lichtvoetiger aan. In het korte bestaan van deze Schotse band (1969-1970) leverde men 2 albums af (“Cressida” uit 1970 en “Asylum” uit 1971). De muziek is het beste te omschrijven als een mix van Procol Harum, Moody Blues en Rare Bird. De aangename zang is een pluspunt. Natuurlijk, zoals bij zoveel bands, kwam het ook bij Cressida tot een reünie. In 2011 gaf men drie concerten in Groot-Brittanië, in 2013 volgde nog een laatste concert in het kader van de prog cruise The Mello Boat. Headliner was toen de groep waarmee we dit uur begonnen: Opeth. Dit bood verklaard Cressida-fan Mikael Åkerfeldt een uitgelezen kans zijn helden te aanschouwen.
Website: https://cressida-group.co.uk/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Voyager IV – Gnomus
– Lucky Man
Van “Pictures At An Exhibition” (Melodic Revolution Records, 2019)

Voyager IV omschrijft zichzelf als progressieve spacerockband die elementen uit jazz en klassieke muziek incorporeert. Hoewel dit Duitse kwartet blijkbaar pas twee maanden geleden debuteerde, zijn de leden veteranen die met internationale artiesten opgenomen en getourd hebben. Als je weet dat het debuut “Pictures At An Exhibition” heet, verwacht je misschien een nieuwe bewerking van Moesorgski's beroemde piano-suite. Of misschien een eerbetoon aan Emerson, Lake & Palmer, het trio dat door velen inmiddels sneller geassocieerd wordt met die titel. Vooral het tweede is waar, maar wel anders dan je verwacht. Voyager IV gaat heel vrij met het materiaal om en voegt het inderdaad spacey en jazzy elementen aan toe, alsmede compleet zelfgeschreven passages. Ook de originele zangmelodien van Greg Lake zijn aangepast, áls ze al gebruikt zijn. Opvallend is, dat “Lucky Man” halverwege de suite is geplaatst in nauwelijks herkenbaar arrangement, met samples uit een beroemde toespraak van Richard Nixon. De zang van Johannes Kuchta klinkt trouwens, met zijn schraapje, wel ietwat als Greg Lake-op-leeftijd. Instrumentale stukken als “Gnomus” zitten vol met speelse solo's door Marcus Schinkel op diverse synths en piano.
Op 24 januari speelt Voyager IV deze muziek in de Hypothalamus in Rheine.
Website:
http://voyageriv.com/
https://voyageriv.bandcamp.com/album/pictures-at-an-exhibition .

LIVE-TIP
IQ – Perfect Space
Van “Resistance” (Giant Electric Pea, 2019)

Het is alweer meer dan 5 jaar geleden dat IQ met het ijzersterke “The Road Of Bones” vriend en vijand verraste. De shift naar een wat zwaarder geluid zorgde voor een nieuwe dynamiek. Zo'n album opvolgen is dan ook een zware klus. De band had zich dan ook opgelegd om geen “Road Of Bones” 2 te gaan maken, maar geheel onbevangen aan het schrijven te gaan. Men nam de tijd en zo had IQ vorig jaar een kleine 100 minuten aan nieuwe muziek. Omdat men het geschrevene zo goed vond, is ervoor gekozen een heus dubbel album uit te brengen. Met 3 nummers rond de 20 minuten heb je ook zo een plaat vol en wat de band tijdens een aantal concerten liet horen klonk ook wederom zeer veelbelovend. Een eerste luisterbeurt liet ons echter met een dubbel gevoel achter. Ja, het was overduidelijk IQ en had ook zeker de klasse die je van zo'n band verwachtte, maar tegelijk was het ook IQ by numbers. Eenzelfde gevoel dat er bij “The Seventh House” hadden. Teveel herhalingen van zetten waarbij voornamelijk de zanglijnen van Peter Nicholls te voorspelbaar zijn. Misschien was het toch verstandiger geweest flink de schaar in de nummers te zetten. Dat al ook de reden zijn dat het album in veel jaarlijsten ontbreekt. Alleen Aldwin gunde het een negende plek, al duikt de dubbelaar bij Maurice op in zijn schaduwlijst. Volgende week, op 25 januari, speelt de band in Oberhausen, in de Turbinenhalle.
Website: https://www.iq-hq.co.uk/.

40 JAAR GELEDEN
Bruford - Gothic 17
Van "Gradually Going Tornado" (EG, 1980 / Winterfold Records, 2005)

In 1978 en 1979 was het nou niet echt vanzelfsprekend dat je als band met krachtige jazzrock commercieel succes zou bereiken. Zelfs niet als de band in kwestie onder leiding staat van en genoemd is naar voormalig Yes- en King Crimson-drummer Bill Bruford. En dus was er enige druk van het label om met een commerciëler album te komen. Het resultaat werd “Gradually Going Tornado”, een album dat dit jaar 40 jaar geleden is verschenen. De enige concessie die Bruford c.s. overigens gedaan hebben, is een paar vocale stukken op het album te zetten. Stilistisch is trouw gebleven aan krachtige jazzrock, middels composities die voor een groot deel geschreven zijn door Bruford en toetsenist Dave Stewart (Hatfield & The North, National Health). Bassist Jeff Berlin bleek over een aangename stem te beschikken, die misschien net wat karakter mist. Hij komt echter prima tot zijn recht in het ietwat duistere “Gothic 17”.
Website: https://billbruford.com/ .

 

NEIL PEART TRIBUTE
Rush – Beneath, Between & Behind
Van “Fly By Night” (Mercury, 1975)
Rush - Afterimage
Afkomstig van "Grace Under Pressure" (Mercury Records/Anthem, 1984)
Rush - Second Nature
Afkomstig van "Hold Your Fire" (Mercury / Anthem, 1987)
Rush – The Rhythm Method (drum solo)
Van “A Show Of Hands” (Anthem / Mercury, 1989)
Rush – The Garden
Afkomstig van “Clockwork Angels” (Roadrunner Records / Anthem, 2012)

Neil Peart: drummer, tekstschrijver, mens. Dat is wat er sinds het bericht van zijn overlijden in gedachten opkomt. Dat hij een fenomenale drummer is die prachtig uitgewerkte drumpartijen creëerde en die altijd tot in de puntjes uitvoerde, kunnen wel op alle Rush albums horen. Maar hij schreef ook nagenoeg alle teksten voor de Rush-albums en daarin maakte hij een ontwikkeling door van fantasy- en science fiction-geïnspireerde teksten naar teksten met een grote humanistische inslag. En dat ook hem niks menselijks vreemd was bleek toen hij na het kort achter elkaar overlijden van zijn dochter en vrouw op zijn motorfiets stapte en op reis ging, op de vlucht voor de pijn en het verdriet, om zich vervolgens onderweg stukje bij beetje weer op te pikken. Het feit dat hij dat vervolgens met de wereld deelde via zijn boek Ghost Rider, is ook weer tekenend voor de man.

Het eerste album waar Neil op drumt is “Fly By Night”, in februari exact 45 jaar geleden verschenen. Je hoort gelijk dat de band er qua geluid door het veelzijdige spel van Peart op vooruit gaat en ook nog eens een goede tekstschrijver in huis haalt.

Dan duiken we de jaren tachtig in. De periode dat het hardrock-aspect uit Rush' muziek was verdwenen en de composities compacter werden. Ondanks invloeden uit New Wave en zelfs reggae maakte Rush in die dagen nog steeds een zeer herkenbare en knappe vorm van progressieve rock. De virtuositeit van de bandleden en zeker die van Peart werd op ingenieuze wijze in dienst gesteld van de song.

Natuurlijk was er tussen en in die songs wel degelijk ruimte voor solo's. Als er voor ons een goed moment is om eens een drumsolo uit te zenden, dan is het nu wel. Neil Peart hoorde, met daarnaast bijvoorbeeld Simon Phillips, voor mij tot de weinige rockdrummers die een boeiende compositie van hun solo wisten te maken. Graag kies ik voor de solo van het live-album “A Show Of Hands”, het album dat ervoor zorgde dat ik voor de band viel. Eigenlijk meer nog via de gelijknamige live-video, waarop een complete solo staat.

IIn de jaren negentig en nul werden de Canadezen met weer wat steviger muziek ineens hip in de alternatieve rockscene. Met dank misschien aan leden van groepen als Tool en Foo Fighters, die zich uitten als Rush-fans.

De laatste twee albums keerden min of meer terug naar wellicht het meest geliefde geluid van de groep: dat van begin jaren tachtig, van albums als “Moving Pictures”. Tot besluit van onze Neil Peart Tribute Special hoort u heel toepasselijk het slotnummer “The Garden” van het negentiende en laatste studioalbum van Rush, “Clockwork Angels” uit 2012. Nadat de R40 Live Tour in 2015 was geëindigd, stopte Neil Peart en dús Rush. Drummen op de manier waarop Peart dat deed is absolute topsport. Het was voor hem niet meer vol te houden. Naar nu pas bekend is geworden, werd er minder dan een jaar later een hersentumor bij hem geconstateerd.

“Clockwork Angels” kwam uit op 8 juni 2012. Van de gebruikelijke songschrijfmethoden van de band werd niet afgeweken. Dit hield in dat Geddy Lee en Alex Lifeson muziek componeerden in hun thuisstudio's in Toronto, terwijl Peart alleen vanuit zijn huis in Californië aan de teksten werkte. Hoewel “2112” (1976) en “Hemispheres” (1978) vaak worden aangeduid als conceptalbums, is “Clockwork Angels” het enige échte conceptalbum van de band, omdat het album een continu thema heeft met de teksten die een verhaal vertellen dat van begin tot eind loopt. Bij twee voornoemde albums blijft het concept beperkt tot één plaatkantlange suite. De teksten van de andere nummers op beide albums hebben echter weinig of niets met die verhalen te maken.

"Suddenly - You were gone - From all the lives - You left your mark upon". />
Website: https://www.rush.com/ .

Nr. 12

Op nummer 12 vinden we drie albums die op een zevende plaats in persoonlijke lijstjes zijn te vinden, maar ook een album dat bijna onderaan in twee lijstjes te vinden is.

Opeth - In Cauda Venenum (Nuclear Blast)
Wegens tijdgebrek hoort u geen nummer van dit album.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
“In Cauda Venenum” is het dertiende studioalbum van de Zweedse progressieve rockband Opeth, uitgebracht op 27 september 2019 via Moderbolaget en Nuclear Blast. Het werd uitgebracht in twee versies: een Zweedse versie en een Engelse versie. De nummers zijn zo goed als allemaal van middellange lengte en dat geeft ruimte voor veel variatie. Zowel tussen de nummers onderling als in de nummers zelf. Hoewel de band niet meer zo spijkerhard speelt als in het verleden is er weer volop afwisseling tussen harde en zachte stukken.
Website: http://www.opeth.com/ .

Mad Fellaz - “III” (eigen beheer)
U hoort: Leaf

– Op nummer 7 in de lijst van Chris:
Mad Fellaz bestaat al sinds 2010, debuteerde op CD in 2013, maar kwam met de release van album nummer drie pas op onze radar. De timing is perfect want met dit “III” hebben deze Italianen gelijk hun beste werk tot nu toe afgeleverd. Deze 8-mans formatie (2 gitaristen, bassist, drummer, toetsenist, fluitist/saxofonist, percussionist en zanger) brengt muziek die met beide benen in de rijke proggeschiedenis staat. En dan doelen we zowel op de Italiaanse als de wereldwijde. Maar Mad Fellaz kan zich ook zo ineens binnen een track transformeren in een jazzrockband. Het is die bijna kameleontische houding die de muziek ook spannend blíjft houden.
Website: http://www.madfellaz.com/.

GRICE – “One Thousand Birds” (Hungersleep Records)
U hoort: La Foresta Assente (The Electricians)

– Op nummer 9 in de lijst van René:
GRICE is het alter ego van componist, multi-instrumentalist en zanger Jim Peters. Met “One Thousand Birds” vervolgt hij zijn albumreeks vol atmosferische pop, waarin mede door de hulp van voormalig Japan-leden Richard Barbieri en in mindere mate Steve Jansen, geregeld een zelfde stemming wordt opgeroepen als op latere Japan-platen, het solowerk van David Sylvian en de albums van Rain Tree Crow en JBK. Het korte “La Foresta Assente (The Electricians)” is hier een uitstekend voorbeeld van, mede omdat naast Jansen en Barbieri ook 05Ric (Ric Byer) en Lee Fletcher meespelen.

– Op nummer 9 in de lijst van Herman:
Ik ben niet alleen liefhebber van archetypische progrock. Artpop, sfeerpop en wat voor naam je een vindingrijke kruising van New Wave, progressieve pop, ambient en andere vormen van in songs gegoten geluidskunst wilt geven, hebben mijn warme interesse. Vooral als je hoort dat de musici hun instrument op topniveau beheersen, maar hun spel in dienst van de song of de sfeer leggen. Je hoort dat bijvoorbeeld terug bij Japan, de soloprojecten van de leden, de vele afgeleide samenwerkingen en de navolgers in groepen als No-Man. GRICE hoort ook in dit rijtje.
Websites:
http://www.gricemusic.co.uk/
https://www.facebook.com/GRICEmusic/ .

Isildurs Bane & Peter Hammill - "In Amazonia" (Ataraxia)
U hoort: Under The Current

- Op nummer 7 in de lijst van Herman:
De opvallende samenwerking “In Amazonia” ontstond uit een goed bevallen gastoptreden van Peter Hammill tijdens een editie van de jaarlijks door Isildurs Bane georganiseerde IB Expo. Zowel Hammill als Isildurs Bane staan er beiden op hun eigen manier om bekend dat ze muziek produceren die zich niet zomaar voor je gewonnen geeft. Voor de combi geldt dit wellicht zelfs in verhevigde mate.
Websites:
https://www.isildurs-bane.se/
http://sofasound.com/.

Nr. 11

Maar liefst 5 albums delen de elfde plaats in de lijst: simpelweg van alle redactieleden de nummer 6 in de persoonlijke lijst.

Leprous – Pitfalls (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Alleviate

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Dit is de meest verrassende in mijn lijst. Het zesde album van Leprous wordt al aangeduid als het meest ambitieuze. Wat in ieder geval opvalt is dat er veel ruimte is gecreëerd voor strijkersarrangementen. Bij Leprous drongen de Muse-achtige progpop en invloeden van Tool zich altijd al sterk op, maar dat resulteert niet (meer) in een hermetisch dichtgesmeerd geluid. Nee, juist het uitgekiend gebruik van dynamiek en stilistische overgangen zorgt voor spanning en overtuiging, waarbij de altijd zeer emotioneel klinkende vocalen van Einar Solberg schitteren.
Website: https://www.leprous.net/ .

Rustici, Corrado + Peppino D’Agostino – “For The Beauty Of This Wicked World” (eigen beheer)
U hoort: The Knife Of Love

Op nummer 6 in de lijst van René:
De beroemde producer en begenadigde gitarist Corrado Rustici is een graag geziene gast in onze jaarlijsten. Dit jaar heeft hij mijn top 10 wederom weten te bereiken en wel met het mini-album “For The Beauty Of This Wicked World” dat hij samen met de op akoestische gitaren gespecialiseerde Peppino D’Agostino en twee gastmusici produceerde. Warmbloedige ballades, de bloedmooie gitaarsound van Rustici en een enkele jazzrockpassage. Het lijkt niet veel, maar het is bijzonder aangenaam materiaal, zoals de ballade “The Knife Of Love” bewijst.
Websites:
http://www.corradorustici.com/
http://www.peppinodagostino.com/ .

Magnus, Nick - “Catharsis” (Magick Nuns Records)
U hoort: A Widow In Black

– Op nummer 6 in de lijst van Chris:
Nick Magnus kennen de meeste mensen als toetsenist van Steve Hackett in de periode kort nadat hij Genesis had verlaten. Na jaren van activiteit als sessie-muzikant, brengt hij sinds 2004 met enige regelmaat een solo-album uit waarop hij zijn voorliefde voor volbloed symfo etaleert. Met “Catharsis” brengt hij een album dat niet anders als ambitieus te omschrijven valt. Hij haalde zijn inspiratie uit de streek de Ariège in de Franse Pyreneeën waarbij iedere song verwijst naar een landschap, gebouw of verhaal uit die regio. Het resultaat is warme symfonische rock met een bijna filmische en orkestrale inslag.
Website: http://www.magnus-music.com/ .

Far Meadow, The - "Foreign Land" (Bad Elephant Music)
U hoort: The Fugitive

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Op "Foreign Land" geeft The Far Meadow opnieuw een krachtige draai aan klassieke progressieve rock, die door dat pittige karakter geen moment gedateerd klinkt. Het feit dat alle musici én zangeres Marguerita Alexandrou veel in hun mars hebben maakt samen met de uitstekende productie het luistergenot alleen maar groter. "Foreign Land" heeft een ronduit verslavende uitwerking!
Websites:
https://thefarmeadow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/thefarmeadow/.

Fervent Mind – Tranquilize (Karisma Records)
U hoort: Strain

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
 "Tranquilize" is het debuut van Fervent Mind. De meest voor de hand liggende invloed op de zeer op sfeer gerichte, uiterst dynamische postprog van de groep rond zangeres-componiste Live Sollid is toch wel Porcupine Tree. We horen zelfs enkele bijna letterlijke muzikale citaten. We ervaren dit nauwelijks als storend, doordat de persoonlijke spelstijl van de muzikanten en de vocalen van Live Sollid voldoende karakteristiek zijn en het spel met sfeertekeningen bijzonder doeltreffend werkt.
Website:
https://ferventmind.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/ferventmind/ .

Nr. 10

Op de tiende plek vinden we vier albums: vier nummers vijf uit persoonlijke lijsten.

Samurai Of Prog, The – “Toki No Kaze” (Seacrest Oy)
U hoort: The Spirits Around Us

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Met “Toki No Kaze”, de zevende plaat van het collectief The Samurai Of Prog, zijn we aanbeland bij het album van de maand augustus van 2019. Deze door de Fin Kimmo Pörsti, de Fransman Marco Bernard en de Amerikaan Steve Unruh geleide groep, die per album in een andere samenstelling optreedt, begon met het uitbrengen van CD’s met covers van progressieve rockgrootheden, maar brengt de laatste tijd vooral eigen composities uit. “Toki No Kaze”, een thema-album rond het leven en werk van de Japanse filmmaker Miyazaki Hayao, bewijst dat de musici hierdoor een nog hoger niveau bereiken. De gloedvolle symfonische rock met prachtige melodieën en gevoelige solo’s boeit ruim 70 minuten. Zo ook “The Spirits Around Us”.
Websites:
https://www.seacrestoy.com/the-samurai-of-prog
https://www.facebook.com/thesamuraiofprog/ .

Essen, Frank van – “Sanctum” (Strings Attached Records)
U hoort: Introspection

– Op nummer 5 in de lijst van Chris:
Frank van Essen kennen we als drummer van Iona, waar hij overigens ook regelmatig de viool bespeelde en het is dat instrument dat hier alle ruimte krijgt. Van Essen laat horen een multi-talent te zijn, want naast dus dat hij tekent voor alle composities, speelt alle viool- en andere strijkerspartijen, drums, percussie en keyboards. Hij laat zich bijstaan door o.a. bassist Jimmy Johnson (bekend van o.a. Allan Holdsworth), saxofonist Sjoerd Visser en gitarist/toetsenist Dave Bainbride (bekend van Iona en Lifesigns). Wereldmuziek, folk en symfonische rock worden tot een bijzonder geheel gesmeed, een waar muzikaal hoogtepunt van 2019 voor mij.
Website: http://www.frankvanessen.com .

Trojka - Tre Ut (Apollon Records: PROG)
U hoort: Jakten

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
De uitgaven van het label Apollon Records ademen vaak de sfeer van de jaren zeventig, zónder dat de muziek bedaagd aandoet. De makers blijken dan ook vaak fris en jong. Niet anders is het bij Trojka uit het kunstzinnige Bergen. De Noorse stad welteverstaan. Trojka maakt speelse muziek waarbinnen proggy sferen en jazzy ritmes aangenaam verweven zijn. Daarbij gebruikt toetsenist veel elektrische piano en analoge synthesizers. De Canterbury Scene is dan ook een voor de hand liggende referentie. De Moog-solo's zijn soms zo virtuoos gespeeld en precies getimed, dat de stijl van Happy The Mans Kit Watkins in herinnering gebracht wordt.
Website: https://trojkabergen.bandcamp.com/music .

Lucy In Blue – In Flight (Karisma Records)
U hoort: Núverandi

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Dit album markeert de eerste keer dat een band uit IJsland een Album van de Maand aanleverde. Lucy In Blue maakte op het in 2016 verschenen debuut naar psychedelische rock neigende prog, die zwaar beïnvloed was door muziek uit de jaren 70. Op de opvolger “In Flight” wordt nog duidelijk uit het jarenzeventigvaatje getapt, maar met een meer symfonische aanpak. Ja, de Pink Floyd-sferen druipen er nog steeds van af en we kunnen wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er wordt echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurende Hammond en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie. Toch heeft Lucy In Blue zeker een eigen identiteit. Een zeer afwisselend album – zoëentje die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort.
Websites:
https://lucyinblue.bandcamp.com/album/in-flight
https://www.facebook.com/lucyinblue.

Nr. 9

Voor het eerst een plaats in de ranglijst met maar één album. Toevallig een band die erg gesteld is op cijfertjes. Hopelijk zijn deze Japanners blij met een negen.;-)

Lu7 – “3395” (Vega)
U hoort: Decade

– Op nummer 4 in de lijst van René:
“3395”, het vijfde album van het Japanse Lu7 was afgelopen jaar het album van de maand maart. We waren vooral te spreken over de progressie die de rondom gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep toonde. Met name de toetsensound was eindelijk verlost van het wat cheesy geluid, waardoor de melodieuze, duidelijk aan Allan Holdsworth verwante gitaarsolo’s nog mooier uit de verf kwamen. Het slotstuk “Decade” is hier een prima voorbeeld van.
Websites:
http://www.lu7.biz
https://www.facebook.com/lu7japan/.

Nr. 8:

Opnieuw een plaats met maar één album: we zijn nu al toegekomen aan een derde plek uit een persoonlijke lijst.

Big Big Train – Grand Tour (English Electric Recordings)
U hoort: Homesong

- Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
Op de afgelopen twee studio albums na het “English Electric”-tweeluik maakte Big Big Train langzaam ruimte voor iets meer folk-invloeden in het bandgeluid. Beide opvolgers zijn zeer goed ontvangen, maar op mij hadden ze niet de (muzikale) impact van de voorgangers. Nu met “Grand Tour” keert de Britse band terug naar het volle symfonische geluid en wordt voor het eerst in de huidige incarnatie thematisch de eigen landgrenzen overschreden. Na een reeks albums met de Engelse geschiedenis en de historische achtergrond van het Engelse landschap als inspiratie werd het werd hoog tijd voor het verleggen van de aandacht. En dus gaat de band op reis. In 17de- en 18de-eeuwse traditie gaat de luisteraar op "Grand Tour" langs culturele ijkpunten. Ik ben zeer content met het album, dat “English Electric” zeker naar de kroon steekt.
Website: https://www.bigbigtrain.com/.

Nr. 7:

Op de zevende plek ook weer een album dat in twee persoonlijke lijstjes is te vinden.

Electric Asturias – “Trinity” (eigen beheer)
U hoort: Wuthering Heights

– Op nummer 10 in de lijst van Chris:
Met terugwerkende kracht ontdekten wij de band Electric Asturias, ten tijde van het in januari verschenen derde album “Trinity”. Onder leiding van oerlid/bassist/componist Yoh Ohyama wordt instrumentale symfonische rock neergezet met af en toe een jazzrock-insteek, maar ook soms klassieke momenten. Dat laatste komt vooral door de grote rol die toebedeeld is aan violiste Tei Sena, die we gerust een virtuoos op haar instrument kunnen noemen. De kunsten van de overige leden zijn ook niet misselijk - en dat maakt de muziek van Electric Asturias tot een ware muzikale achtbaan.

– En zelfs op nummer 3 in de lijst van René:
Zoals de titel al aangeeft is “Trinity” de derde plaat van Electric Asturias. Deze Japanse band is min of meer voortgekomen uit Asturias, de formatie rondom muli-instrumentalist Yoh Ohyama. De frivole instrumentale muziek van dit vijftal heeft met name in het vioolspel duidelijk kenmerken van klassieke muziek en folk, maar weet dit te verpakken in gloedvolle symfonische (jazz)rock. Er zijn passages die doen denken aan U.K. en Jerry Goodman, maar een vergelijking met Kansas' instrumentale virtuositeit is ook niet gek, zoals ook “Wuthering Heights” (geen cover!) duidelijk maakt.
Websites:
https://msmtr2.wixsite.com/ele-as
https://www.facebook.com/ElectricAsturias .

Nr. 6:

Op plek 6 vinden we opnieuw vijf albums! Vier daarvan blijken de persoonlijke nummer 1-albums van evenzovele redactieleden, die dus alle vier maar in één lijst voorkomen.

Moonrise - Travel Within (Lynx Music)
U hoort: The Answer

- Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
"Travel Within" is het vierde album van Moonrise sinds het debuut in 2008. De eerste drie albums verschenen vrij snel achter elkaar; daarna heeft het 7 jaar geduurd voor er dit jaar “Travel Within” van dit Poolse project verscheen. Er blijkt een nieuwe zanger gevonden, in de vorm van Marcin Staszek. Hij zingt teksten van Millenium-zanger Łukasz Gall (die zelf het slotnummer zingt). Staszek legt een meevoelbare emotie in deze neoprog, die voldoende afwisseling, dynamiek, kleur en spanning heeft om van begin tot eind te boeiend te blijven. Het album heeft ook een volle, gelaagde productie meegekregen.
Websites:
https://www.facebook.com/Moonrise-146440865394699/
https://lynxmusic.pl/index.php/component/muscol/M/7-moonrise/408-travel-within-digipak .

Dezolve – “Area” (King Records, 2019)
U hoort: Beat The Moments

– Op nummer 1 in de lijst van René:
Via het webforum Progressive Ears leerde ik dit jaar het Japanse kwartet Dezolve kennen. De vier jonge musici brachten in het voorjaar al hun vierde CD uit. De aantrekkelijke mix van bombastische jazzrock, gelikte fusion en complexe progressieve rock wist me vanaf de eerste beluistering mee te slepen, mede doordat de heren niet alleen fantastisch musiceren, maar tevens een uitstekend oor hebben voor diepgaande arrangementen en verrassende composities. Vandaar met stip op 1.
Website: https://www.dezolve.net/ .

Barbosa. Tiago – Half Full (Hitherto Unknown Records)
U hoort: Walk Again

- Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
DE verrassing van het jaar was voor mij wel het optreden van Tiago Barbosa tijdens het Marillion Weekend in Lissabon. Wat een aangename persoon is dat, die met zijn op Peter Gabriel geënte muziek de zaal zeker op zijn hand kreeg! Barbosa is al een doorgewinterde artiest, die ooit begon bij Forgotten Suns. Met deze de neoprogband maakte hij twee studio-albums, terwijl hij tegelijkertijd ook lid was van de jazz/bluesband Casual Attraction. Kortom: Barbosa is muzikaal breed onderlegd. “Half Full” is een echte singer-songwriterplaat met veel ingetogen songs, met de piano als basis. Tiago weet veel van zijn brede muzikale oriëntatie op dit album te verwerken, maar het is vooral zijn fijne expressieve stem die opvalt. Zes jaar heeft Tiago Barbosa aan dit album gewerkt en het is dan ook een echt een 'labour of love', waar ook de mooie afwerking van het 36 pagina's tellende boekwerk met mooie illustraties van getuigt.
Websites:
http://tiagobarbosamusic.com/
https://www.facebook.com/TiagoBarbosaMusic/ .

FEM (Forza Elettromotrice) - "Mutazione" (eigen beheer)
U hoort: La Cora Delle Cose

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
FEM (Forza Elettromotrice) bracht ons al helemaal aan het begin van het jaar "Mutazione". Dit tweede volledige FEM-album laat een fantastische nieuwe zanger horen. Deze Alessandro Graziano heeft soepele, wendbare tenor. Warm, helder, doorvoeld en technisch volmaakt - super-Italiaans, maar niet te theatraal. Voor de rest is de bezetting gelijk gebleven, wat weer veel prachtig spel op elektrische gitaar en 'vintage' klinkende toetsen garandeerd. Toch is er nog één opmerkelijke toevoeging aan de vaste bezetting: Pietro Bertoni - op het debuut al even te gast - die zowel trompet, trombone, eufonium als metallofoon bespeelt. In zijn eentje zorgt hij dus voor blazersarrangementen, die diverse composities extra vol laten klinken.
Website: http://www.femprogband.it/.

Huis – Abandoned (Unicorn Digital)
U hoort: We Are Not Alone

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Net als op de voorgangers het geval was, grijpt de Canadese band rijkelijk terug op neoprog. Zo kan het titelnummer van “Abandoned” zich meten met het beste van IQ. Met “The Giant Awakes” wordt naar een hogere versnelling geschakeld, wat resulteert in een AOR-kraker. Conceptueel zijn de nummers met elkaar verbonden door de centraal thema's verlies en eenzaamheid. Waar Huis nog steeds in uitblinkt zijn de sterke melodielijnen. Af en toe hoor je wat Mystery-maniertjes in de composities terug, zoals het begin en einde van “Caducée”. Gek is dit niet, aangezien Mystery-bandleider Michel St-Pere ook hier de gitarist van dienst is.

- Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Huis bestaat tien jaar, wat gevierd wordt met het nieuwe, derde album “Abandoned”. Met zijn 72 minuten in lengte, met daarbij 4 tracks van boven de 9 minuten, is “Abandoned” een behoorlijke brok muziek die je voorgeschoteld krijgt. Maar het staat niet voor niets op de 4e plek in mijn lijst.
Website: https://www.huisband.com/ .

Nr. 5:

Op de vijfde plek weer eens één titel, die in twee lijsten voorkomt.

Eveline's Dust – K (Giant Electric Pea)
U hoort:

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
In 2016 verscheen na een crowdfunding campagne het eerste volledige album van het Italiaanse Eveline’s Dust, “The Painkeeper”. Een fraai album met een dito concept. Ook het nieuwe, tweede album kwam tot stand met behulp van crowdfunding. Het album is kortweg “K” getiteld en verhaalt over K, een jonge vrouw die is getroffen door een ongeneeslijke ziekte. Muzikaal is het een mix van neoprog en jazzrock, waarbij het gebruik van saxofoon en dwarsfluit opvalt. Maar er klinken nog veel meer invloeden in de muziek van Eveline’s Dust door. Dit alles maakt dat “K” een zeer gevarieerd album is geworden. Deze jonge band levert opnieuw een prima product af.

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Ik ben niet de enige buiten Italië die kickt op jonge progbands uit dat land. Hier ter redactie zijn er al wel meer te vinden, maar ook in Groot-Brittannië. IQ- en GEP-baas Michael Holmes kreeg het uit Pisa afkomstige Eveline's Dust in de peiling. Als resultaat verschijnt het tweede volwaardige album van de Italianen via die Britse U-bocht. Waar overigens veel generatiegenoten zich bedienen van de moedertaal, kiest Eveline's Dust toch liever het Engels en doet dat behoorlijk accentloos. Maar waar je vooral vanaf de eerste maat voor valt is de onbegrensd lijkende muzikaliteit van het kwartet. En de composities zijn van dusdanige aard dat ze spannend zijn én pakkend, waardoor je blijft luisteren en je je daarbij nooit gaat vervelen.
Website: https://www.evelinesdust.com/ .

Nr. 4:

Op de vierde plek twee albums die beiden in twee individuele lijstjes te vinden zijn.

Abraham, Lee – Comatose (Festival Music)
U hoort: Comatose: (iii) Realisation

– Op nummer 4 in de lijst van Chris:
Lee Abraham is al een flink aantal jaren een vaste waarde in de progscene met zijn toegankelijke stevige neoprog. Was “The Seasons Turn” (2016) een onvervalst neoprogalbum en “Colours” (2017) een waar melodic rock- / AOR-album, met “Comatose” laat hij horen nog meer in zijn mars te hebben, zonder de liefhebbers van zijn vorige albums van zich te vervreemden. Een conceptalbum over een man die een zwaar auto-ongeluk krijgt, waarbij we hem volgen vanaf het moment van de crash tot aan in het ziekenhuis en misschien nog wel verder. De hoofdpersoon wordt vertolkt door Marc Atkinson (Riversea en Moon Halo) en dat is niets anders dan een briljante keus van Lee Abraham, want met zijn stem is Atkinson in staat om ons mee te laten voelen met die hoofdpersoon. “Comatose” is heerlijke luisterervaring.

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
“Comatose” is het 6de studioalbum van de Brit Lee Abraham. Het is een conceptalbum, maar ook een neoprogalbum, waarbij Abraham heel bewust gekozen voor één vocalist, namelijk Marc Atkinson (Riversea). Doordat hij echter voor een groter muzikaal canvas heeft gekozen is er ook meer ruimte voor instrumentale passages. Die zet hij met verve neer, waarbij hij dan ook een aantal zeer sterke gitaarsoli uit zijn mouw schudt. Met "Comatose" heeft Lee Abraham zijn sterkste album tot nu toe afgeleverd, waarop hij de balans tussen een vertrouwd geluid en nieuwe dingen proberen perfect heeft weten te vinden. Meeslepend!!
Website: http://leeabraham.co.uk/ .

Barock Project – Seven Seas (Immaginifica)
U hoort: The Ones

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Ik ben al een paar jaar liefhebber van de muziek van het Italiaanse Barock Project. Vooral het album “Skyline” uit 2015 wordt regelmatig uit de kast gehaald. Het dit jaar verschenen 6de album, “Seven Seas”, is opnieuw een muzikaal avontuur waarop de band wederom mooi opgebouwde symfonische rockcomposities ten gehore brengt. Bandleider/componist/toetsenist Luca Zabbini verraadt regelmatig zijn klassieke leerschool, zowel met de melodievoering, de harmonieën als de tentoongespreide virtuositeit in de soli.

- Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Deze Italiaanse groep consolideert op album nummer zes de vorm van de sterke en succesvolle voorganger "Detachment". Zelfs de bezetting is op “Seven Seas”identiek, bepaald niet vanzelfsprekend voor de band rond onbetwist leider Luca Zabbini. Bijzondere vocale gast is Durga McBroom, die o.a. "Great Gig In The Sky"-achtige woordeloze vocalen leent aan slotnummer "The Ones", over een piano-akkoordenreeks die ook duidelijk knipoogt naar die van Richard Wright in het Pink Floyd-origineel. Andere songs, waaronder het titelstuk, laten een iets heavier bandsound horen. Op andere momenten, vooral in de 'single' "I Call Your Name" experimenteren Zabbini en co. met groots klinkende meerlagige zangpartijen. Met 11 composities, waaronder drie van rond de 10 minuten, is "Seven Seas" net als "Detachment" weer een flinke muzikale kluif, maar wel een toegankelijke en welluidende.
Website: http://www.barockproject.net/ .

Nr. 3

Op nummer drie vinden we twee albums, die allebei voorkomen in de lijsten van zowel Chris als Maurice, die beide albums hoge plaatsen toebedelen.

Moon Halo – "Chroma" (eigen beheer)
U hoort: The Veil

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Op de valreep van het jaar 2019 verscheen er nog een album waarvan ons hart sneller gaat kloppen, namelijk het debuutalbum van Moon Halo. Op basis van een blik op de line-up zou je verwachten dat Moon Halo dus eigenlijk Riversea is met een andere toetsenist, maar dan gaan we muzikaal wel wat erg kort door de bocht. Ja, er is onvermijdelijk muzikale verwantschap: beide groepen maken toegankelijke melodieuze rock. Maar daar waar Riversea duidelijk een symfosound heeft, kiest Moon Halo meer voor een insteek die zich richt op moderne pop en rock met een progressieve tintje. In de wat langere songs is een vergelijking met Marillion of Pink Floyd snel te maken, maar Moon Halo rockt soms meer (met zelfs in één song een ZZ Top-achtige gitaarriff) of voegt pop-invloeden toe waardoor we ook aan The Alan Parsons Project moeten denken.

- Op nummer 1 in de lijst van Chris:
Met mijn nummer 1 van het jaar 2019 smokkel ik een beetje, want officieel komt dit album pas in januari 2020 uit. Diegenen die hem voorbesteld hadden, kregen hem echter al ruim voor de kerstdagen in huis. Dit is het eerste album van Moon Halo, dat in de kern bestaat uit toetsenist Iain Jennings, zanger Marc Atkinson en bassist David Clements. De eerste kennen we als toetsenist van Mostly Autumn en de andere twee heren kennen we van Riversea. De beide albums van laatsgenoemde groep behoren wat mij betreft tot het mooiste op het gebied van de melodieuze, sfeervolle symfo van het afgelopen decennium. En zodoende ben ik altijd geïnteresseerd in alles waar zanger Marc Atkinson bij betrokken is. De man heeft een stem in de categorie 'fluwelen schoonheid' die mij altijd gelijk diep weet te raken. Daarnaast is hij ook nog eens een zeer verdienstelijke tekstschrijver. Moon Halo tapt deels uit hetzelfde muzikale vaatje als Riversea, maar heeft ook een rockende kant.
Website: http://www.moonhalomusic.co.uk .

Chasing The Monsoon – No Ordinary World (Immrama Records)
U hoort: Circles Of Stone

- Op nummer 3 in de lijst van Chris:
Chasing The Monsoon is een project van bassist Ian Jones (Karnataka), producer/toetsenist/zanger Steve Evans, gitarist Ian Simmons en zangeres Lisa Fury. Ooit begonnen als een project nadat de Britse neoprogband Karnataka op zijn gat lag met als doel om een album te maken dat de klankwereld van Karnataka verbond met die Enigma en Mike Oldfield. Ambitieus plan, maar Chasing The Monsoon is daarin wat mij betreft méér dan geslaagd, ook al heeft het ruim 12 jaar geduurd voordat het album eindelijk af was. Al die jaren werk heeft echter wel zijn vruchten afgeworpen want “No Ordinary World” is wat ze zo mooi noemen ‘ear candy’ door de combinatie van fraaie songs, schitterende zang en gitaarsoli en tot in de details kloppende productie.

- Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Het werkstuk levert bij eerste beluistering inderdaad precies dát wat men beloofde: we herkennen de sound van Karnataka ten tijde van “Delicate Flame Of Desire”, we horen de ambient soundscapes van Enigma en de bijbehorende stemmensamples hier en daar, maar het gitaarwerk heeft wel weer meer weg van Steve Rothery dan Mike Oldfield. Wat we zeker niet hadden verwacht zijn Yes-trekjes in de muziek. Want hoewel Lisa Fury het merendeel van de vocalen voor haar rekening neemt, is het ook Steve Evans die af en toe op de voorgrond treedt als zanger. Die Evans is dus de albumproducer, die tevens tekent voor alle toetsenpartijen, drums en programmering. Zijn zangstem lijkt erg veel op die van Benoit David en Trevor Horn. Die laatste is ook een referentie die te binnen schiet bij het aanhoren van de schitterende productie.
Website: https://chasingthemonsoon.com/ .

Nr. 2:

De spanning stijgt... Alle persoonlijke nummer één-albums zijn de revue al gepasseerd. Dat betekent dat de bovenste plaatsen gevuld zijn met door de redactie breed gedragen titels.

Wyatt, Frank & Friends - “Zeitgeist” (eigen beheer)
U hoort: Twelve Jumps

- Op nummer 8 in de lijst van Chris:
“Zeitgeist” is een project dat 5 jaar nodig had om tot volle wasdom te komen. In eerste instantie opgezet als een Happy The Man-reünie, werd het project meer en meer een solo-project voor Frank Wyatt. In de tussentijd zat het hem niet mee: gezondheidsproblemen en ook de nodige technische akkefietjes zouden voor flinke vertraging zorgen. Maar uiteindelijk kwam het album er. Zo horen we dat Frank Wyatt zich muzikaal heeft omringd met nagenoeg iedereen waarmee hij in en om Happy The Man heeft samengewerkt. Laten we stiekem hopen dat “Zeitgeist” nog niet Wyatts laatste muzikale wapenfeit is, want de wereld wordt een beetje mooier van deze muziek.

- Ook op nummer 8 in de lijst van Herman:
Het was jammer dat de Happy The Man-reünie in 2004 beperkt bleef tot slechts één album. Bijzonder opgetogen waren we over het feit dat in de muziek van de afgeleide bands Pedal Giant Animals en Oblivion Sun zoveel van die typische HTM-kenmerken waren te vinden. Die composities vol caroussel-figuren, die dartele analoge toetsensolo's, de vernuftige ritmiek... Helemaal in onze sas waren we alweer een half decennium geleden met de aankondiging dat toetsenist/componist Frank Wyatt een album vol nieuwe muziek wilde creëren met hulp van zoveel mogelijk HTM-alumni. De eerste helft van het nu uiteindelijk verschenen “Zeitgeist” is precies dát, klinkt zeer herkenbaar en voelt als een muzikaal thuiskomen.

- Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
Ondanks alle medewerking van ex-Happy The Man-collega's en anderen is "Zeitgeist" wel degelijk een Frank Wyatt-CD geworden. Hij was namelijk al tijden bezig een klassieke compositie te schrijven. Gedurende het project voelde het logisch voor hem deze compositie toe te voegen. Het vierdelige "Perelandra", geïnspireerd op C.S. Lewis' "Space Trilogy" is een gedurfde onderneming, waarop Wyatt gesamplede instrumenten via zijn keyboards tot leven brengt. Deze labour of love moet zeker in de jaar lijst.

- En zelfs op nummer 2 in de lijst van René:
In november verscheen dan eindelijk de langverwachte langspeler van de voormalige toetsenman en blazer van Happy The Man, Oblivion Sun en Pedal Giant Animals, Frank Wyatt. Wat aanvankelijk bedoeld was als een soort Happy The Man-reünie veranderde onder invloed van gezondheidsproblemen, computergedoe en andere misère gaandeweg in een soloproject. Gelukkig wist Wyatt wel talloze muzikanten aan zich te binden met wie hij in zijn lange muziekleven heeft samengewerkt. Vandaar dat “Zeitgeist” grotendeels duidelijk in het rijtje van genoemde bands past. De uitzondering zit ‘m in het vierdelige modern klassieke stuk “Perelandra”, dat het tweede deel van de CD vult. “Twelve Jumps” werd geschreven met superdrummer Ron Riddle, bekend van “Crafty Hands” en de 2000-reünie, in gedachte.
Website: https://frankwyattmusic.com/ .

Nr. 1

Slechts één puntje meer dan Frank Wyatt scoort de uiteindelijke nummer één, die in één persoonlijke lijst minder voorkomt, maar door hogere plekken nét dat puntje extra wist te scoren.

Freedom To Glide – Seed (Ruby Storm Records)
U hoort: Escape To Survive

– Op nummer 7 in de lijst van René:
Met “Seed”, het derde deel van een anti-oorlogstrilogie, staat Freedom To Glide opnieuw in mijn jaarlijst. De songcyclus van het duo Pete Riley en Andy Nixon heeft steeds weten te boeien door de Pink Floyd-achtige benadering en verhalende composities. “Seed” is een waardige afsluiter van de op de Westerse oorlogen uit de 20ste eeuw geïnspireerde CD’s, die benieuwd maakt naar de vervolgstappen van Freedom To Glide.

- Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Met het oorlogstriolgie-slotdeel “Seed” krijgt Freedom To Glide het voor elkaar om een loodzwaar onderwerp te gieten in bijzonder welluidende songs. Die blijken los van elkaar kunstig afgewerkte composities met sterke zanglijnen en vooral ook prachtig gitaarwerk. Samen vormen ze een krachtig geheel, waarbij muzikale verwijzingen over en weer bijdragen aan de strakke spanningsboog. Hoewel Freedom To Glide ondertussen allang de voor de hand liggende Pink Floyd-referenties ontstijgt, zouden de vele fans van die populaire groep eigenlijk allemaal ook “Seed” moeten horen.

- En zelfs op nummer 2 in de lijst van Chris:
Met derde album “Seed” heeft het Britse duo Freedom To Glide op indrukwekkende wijze een trilogie van albums afgesloten, die begon met het in 2013 verschenen “Rain”, 3 jaar later gevolgd door “Fall”. Drie albums die gezamenlijk de twee grote oorlogen uit de 20ste eeuw behandelen. Was “Rain” gericht op de Eerste Wereldoorlog, “Fall” ging als thema verder naar de Tweede Wereldoorlog en met de name oorlogsveteranen en hun problemen. “Seed” focust op indrukwekkende wijze in op één hoofdpersoon die aan het begin van het album even terug bij zijn familie is, maar die weet dat hij weer terug moet naar de hel op aarde: het front in de Eerste Wereldoorlog. Het is die focus gekoppeld aan de uitstekende songs van Freedom To Glide dat “Seed” tot zo’n meeslepend album maakt. Dit is echt een album dat op maar één manier tot je kan worden genomen en wel in één sessie van de eerste tot de laatste noot.
Website: http://www.freedomtoglide.com .

LIVE-TIP
Dream Theater – Fall Into The Light
Van "Distance Over Time" (InsideOut / Sony Music, 2019)

Dream Theater komt op zaterdag 11 januari naar AFAS Live. De show is onderdeel van het Europese deel van The Distance Over Time Tour – Celebrating 20 Years Of “Scenes From A Memory”. De band speelt in een avondvullend programma het volledige album “Metropolis Part 2: Scenes From A Memory” in combinatie met werk van het meest recente album “Distance Over Time” en meerdere klassiekers uit het uitgebreide bandoeuvre. (naar AFAS-live) Een dag later is de groep in de Turbinenhalle in Oberhausen te aanschouwen. De invloedrijke symfometalband heeft nog steeds een hondstrouwe aanhang, die menig grote zaal doet uitverkopen. “Distance Over Time” is het eerste Dream Theater-album dat uitgebracht wordt door het in symfonische rock gespecialiseerde InsideOut. Betekent dit dat liefhebbers van de meer melodieuze en symfonische kant van de band nu beter bediend worden? Zij hadden het na "Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory" uit 1999 immers nogal te verduren gekregen met muziek die erg op vingervlugge techniek was gericht en bovendien vaak meer metal dan symfo was, we kunnen stellen dat "Distance Over Time" voor elke DT-fan wat wils biedt.
Website: http://dreamtheater.net/ .

NIEUW
Nits – Machine Machine
– (Un)Happy Hologram
Van “Knot” (WERF Records, 2019)

Afgelopen november verscheen, 2 jaar na “Angst” het 22ste album (EP's meegerekend) van Nits. Al jaren hebben we het dan over het trio Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips. Je zou bijna vergeten dat hij rond de eeuwwisseling een jaar of acht uit was gevlogen van het vertrouwde 'nest' (pun intended), om op tijd terug te keren voor het 30-jarig jubileum. Ondertussen is in 2019 het 45-jarig bandbestaan gevierd. Door die lange samenwerking is veel vertrouwd. Je denkt toch altijd weer die typische galm van de WERF Studio te horen, het eigen pand dat in feite een oude gymzaal is. Het trio gaat hier voor een nieuwe plaat zonder vooruitgeschreven materiaal aan het werk. Uit de improvisaties ontstaan langzaamaan songs. We hebben wel het idee dat er dit keer meer het gevoel van de oorspronkelijke improvisatie is vastgehouden: het materiaal klinkt impressionistischer, wat schetsmatiger dan vroegere songs. Vaak heel dromerig en met lage tempi, een enkele keer laat Rob Kloet zijn gepatenteerde ritmekunsten op de snaredrum horen, wat voor meer levendigheid zorgt. Nits is n.a.v. dit nieuwe album weer uitgebreid op tournee en doet op 12 februari De Kleine Willem in Enschede aan. Bijzondere locatie is Carré in Amsterdam, waar Nits op 17 maart concerteert.
Website: http://www.nits.nl/ .

NIEUW
Guranfoe - Night's First Light
Afkomstig van "Sum Of Erda" (Apollon: Prog Records, 2019)

De Engelse band Gumbo Variations werd in 2012 opgericht, veranderde de naam in 2016 in Guranfoe en debuteerde afgelopen maand met het instrumentale "Sum Of Erda". De vier musici creëren daarop een relaxt maar zeker ook spannend geheel, waarin progressieve rock, psychedelica, folk, jazzy invloeden en fusion verweven zijn. De fijne symfonische sound wordt verdiept door vier gastmuzikanten op fluit, klarinet, blokfluit, viool en vibrafoon. Voor wie nog meer van deze interessante nieuwkomer wil beluisteren is het goed te vermelden dat de band enkele live-optredens op demo-CD's beschikbaar heeft gesteld op de Bandcamp-pagina. Van "Sum Of Erda" hebben we "Night's First Light" geselecteerd.
Websites:
https://www.facebook.com/guranfoe
https://guranfoe.bandcamp.com/ .

NIEUW
In Continuum - Know That You Are
Van "Acceleration Theory - Part Two: Annihilation" (RecPlay, 2019)

Begin vorig jaar verscheen "Acceleration Theory - Part One: AlienA" van In Continuum. Zoals in maart al uitgebreid in onze uitzending werd uitgelegd (zie ons archief: http://xymphonia.aafm.nl/mar2019.html ) is In Continuum te beschouwen als de voortzetting van Sound Of Contact nadat de reünie van het kwartet David Kerzner, Simon Collins, Matt Dorsey en Kelly Nordstrom spaak liep. Kerzner en Dorsey wilden echter graag wat doen met het al bedachte science fiction-conceptverhaal en het al geschreven songmateriaal. Zoals het “Part One” in de genoemde titel al aangaf, was men zó creatief dat “Acceleration Theory” zelfs een meerdelig werkstuk werd. Nét voor de jaarwisseling is nu het tweede en laatste deel “Annihilation” verschenen. En net als op deel één zijn er vele gasten uitgenodigd voor een bijdrage. We noemen Michael Sadler (Saga) en Jon Davison (Yes) en de tot de vaste Kerzner-muzikantencirkel behorende gitaristen Randy McStine (Lo-Fi Resistance, The Fringe) en Fernando Perdomo en drummers Marco Minnemann (The Aristocrats) en Nick D'Virgilio (Big Big Train). De meeste zang wordt net als op deel 1 door Gabriel Agudo verzorgd en opnieuw zijn de zangpartijen misschien nét wat te veel verzonken in de muziek. Muzikaal bouwt Kerzner weer onmiskenbaar voort op het werk van vooral Genesis, Yes en Pink Floyd. Koningsstuk is het wervelende, bijna 21 minuten lange “Annihilation”, waarin we tot twee keer toe een opvallende verwijzing naar Kevin Gilberts “Shadow Self” menen te horen. In het voor vanavond geselecteerde “Know That You Are” knipoogt de excellerende Nick D'Virgilio halverwege naar John Bonhams beroemde drumriff uit “Achilles Last Stand”. Zanger is hier, naast Kerzner zelf, de komende zomer solo op de Loreley te bewonderen Agudo.
Websites:
https://www.incontinuumband.com/
https://sonicelements.bandcamp.com/album/acceleration-theory-part-two-annihilation .

VOORPROEFJE
Anubis – Home
Van “Homeless” (eigen beheer, 2020)

In maart zal het vijfde studio album van Anubis verschijnen. Drie jaar na het conceptuele “The Second Hand”, dat het bij ons tot Album van de Maand heeft geschopt. Het ziet er naar uit dat “Homeless” wederom een conceptplaat gaat worden. Met dit nieuwe album kijken de leden van deze Australische band zeer kritisch naar de technologische vooruitgang, terwijl volgens hen ongelijkheid en armoede toenemen. Ook zullen er naar eigen zeggen muzikaal nieuwe wegen ingeslagen worden, zonder het Anubis-geluid geweld aan te doen. “Homeless” is te bestellen via de Bandcamp-pagina van Anubis. Je krijgt dan gelijk één van de tracks al te horen. Die willen we jullie natuurlijk niet onthouden. Dus nu alvast als voorproefje het nummer “Home”.
Websites:
https://www.anubismusic.com/
https://anubismusic.bandcamp.com/album/homeless .

TRIBUTE
Christmas, Keith - Forest And The Shore
Cale, John - I Keep A Close Watch
Van "When The Day Is Done - The Orchestrations Of Robert Kirby" (Ace Records, 2018)

De in 2009 overleden Robert Kirby verwierf vooral bekendheid met zijn strijkersarrangementen voor nummers van Nick Drake. Toch is hij tot aan zijn dood actief geweest bij talloze artiesten en niet alleen in het folkrockgenre. Zo werkte hij ook samen met Elvis Costello en Paul Weller. In 2018 verscheen bij Ace Records de verzamel-CD "When The Day Is Done - The Orchestrations Of Robert Kirby" met daarop maar liefst 20 songs waarbij Kirby betrokken was. Naast genoemde Nick Drake zijn onder andere nummers van Illusion, Sheagh McDonald, Ia(i)n Maththews, Richard & Linda Thompson en Sandy Denny geselecteerd. Wij hebben gekozen voor "Forest And The Shore" van Keith Christmas, oorspronkelijk afkomstig van "Pigmy" uit 1971, waarop Kirby Mellotron-koren inzette, en "I Keep A Close Watch" van John Cale. Laatstgenoemde song staat op "Helen Of Troy" uit 1975, maar is wellicht bekender in de kale uitvoering die op "Music For A New Society" prijkt.
Websites:
https://acerecords.co.uk/when-the-day-is-done-the-orchestrations-of-robert-kirby
http://www.nickdrake.com/Robert_Kirby_Q__A.html (interview met Kirby voor de Nick Drake-site Brighten My Northern Sky. .

2020 / LIVE-TIP
Saga - Spin It Again
Van "20/20" (Ear Music/Edel, 2012)

Bloed kruipt… waar het niet gaan kan. Want in 2017 had Metropool Saga op bezoek in het kader van de Farewell Tour. Aan elke saga komt een einde. Maar dus nog niet aan deze Canadese progtoppers. In dit geval zullen de fans niet rouwig zijn over het niet-stoppen, want zij kunnen geen genoeg krijgen van de muziek die Saga de afgelopen 41 jaar heeft gemaakt. Zij kunnen zich gaan verheugen op een encore die niemand zag aankomen, op zaterdag 14 maart in Enschede! (naar: Metropool) Overigens kunt u een dag eerder in de Zoetermeerse Boerderij terecht en is Saga op 3 maart al in de Turbinenhalle te Oberhausen. “20/20” is het 20ste studioalbum van Saga. Nadat Michael Sadler had besloten te vertrekken voor een solocarrière werd vervangende zanger Rob Moratti aangetrokken. De fans van de band zagen het al snel: de solocarrière van Sadler kwam niet van de grond en Saga zonder Sadler was Saga niet. Na één album met Moratti (“The Human Condition” uit 2009) kwam Sadler in 2012 weer terug op het oude nest. Op “20/20” was hij weer voor het eerst te horen.
Website: http://sagaontour.moonfruit.com/ .

LIVE-TIP
Skylake – Vicious
Van het album “In Orbit” (FREIA Music, 2019)

Skylake is een Nederlandse alternatieve, progressieve rockband geïnspireerd door artiesten als Karnivool, Anathema, Tesseract en Steven Wilson. De band is begonnen in 2015 met Bart Laan op gitaar en zang, Charlie Feld op basgitaar, Suzan van den Engel als zangeres en op harp en Arjan Laan op drums. Het debuut album “In Orbit” (uitgebracht februari 2019) bestaat uit 7 nummers variërend van energieke riffs en ritmes tot akoestisch en melodieuze stukken alles ondersteund door de stem van Suzan van den Engel. Om het album live zo goed mogelijk neer te zetten worden ze op het podium geholpen door Jimmie Feld als tweede gitarist. (bron dB's oefenstudio's, concertzaal & café Utrecht) Vrijdag 10 januari is Skylake te aanschouwen in dB's te Utrecht. Dit in het kader van de vierde voorronde van de Clash of the Titans 2019/2020. Skylake is één van de vijf bands die die avond aantreden. Wij van Xymphonia wensen Skylake natuurlijk veel succes.
Websites:
https://www.facebook.com/Skylakeband/
https://skylakeband.bandcamp.com/releases .

ALBUM VAN DE MAAND
Wyatt, Frank & Friends - Eleventh Hour
Afkomstig van "Zeitgeist" (eigen beheer, 2019)

Zo'n vijf jaar geleden wilde Frank Wyatt een soort Happy The Man-reünie op poten zetten in de vorm van nieuwe muziek gemaakt door zijn oude vrienden. Aanvankelijk zou dit onder de vlag van Pedal Giant Animals geschieden, maar door omstandigheden, zoals Wyatts slechte gezondheid en computerproblemen, werd het voor hem steeds logischer om er een soloproject van te maken. Die omstandigheden leidden er ook toe dat het tot november 2019 duurde voordat "Zeitgeist", zoals het album uiteindelijk is gaan heten, het daglicht zag. Uiteraard horen hierop veel van de kenmerken die de muziek van Happy The Man, Oblivion Sun en Pedal Giant Animals zo uniek maakte. Dat geldt uiteraard voor het titelnummer, waarin Wyatt met Stan Whitaker en Kit Watkins herenigd wordt. Maar ook de ietwat jazzrockende "Twelve Jumps" met "Crafty Hands"-drummer Ron Riddle roept goede herinneringen op. Naast genoemde musici duiken ook andere voormalige HTM- en Oblivion Sun-leden op, zoals de eerste zanger Cliff Fortney, de laatste toetsenman David Rosenthal, en drummers Chris Mack en Joe Bergami. Toch is "Zeitgeist" wel degelijk een Frank Wyatt-CD geworden. Hij was namelijk al tijden bezig een klassieke compositie te schrijven. Gedurende het project voelde het logisch voor hem deze compositie toe te voegen. Het vierdelige "Perelandra", geïnspireerd op C.S. Lewis' "Space Trilogy" is een gedurfde onderneming, waarop Wyatt gesamplede instrumenten via zijn keyboards tot leven brengt. Voldoende redenen om dit in eigen beheer uitgebrachte "Zeitgeist" tot Album van de maand januari te bombarderen. We starten deze maand met "Eleventh Hour", dat is geschreven met de sterfelijkheid van Wyatts huiskat Mewer en zijn die van hemzelf in gedachten.
Website: https://frankwyattmusic.com

OBSCUUR
Cirkus – April 73
Van “One” (eigen beheer, 1973)

Het uit Nottingham afkomstige Cirkus heeft nooit het grote succes mogen proeven. Dit terwijl er in1973 alles aan is gedaan een kwalitatief hoogstaand album te produceren. Mede door de sponsoring van Hollies-producer Ron Richards kon de band orkestarrangementen (geschreven door Tony Hymas) laten opnemen en waren er middelen voor een gedegen productie. In die tijd een unicum voor een eigen beheer-uitgave. Cirkus heeft een vrij uniek geluid en hoewel duidelijk beïnvloed door bands als Yes en Genesis is “One” toch lichtvoetiger van karakter, vooral door de overdadige aanwezigheid van orkestpartijen. De sterke zang van Paul Robson mag zeker niet onvermeld blijven. Helaas vertrok hij al snel na het verschijnen van dit album. Het bijzondere is dat het overgrote deel van de muziek is geschreven door de drummer: Stu McDade. Maar ook toetsenist Derek Miller levert een nummer aan. Jammer genoeg verscheen het album slechts in een kleine oplage en verdween daarom voor jaren, net als de band, in de obscuriteit. Dit veranderde toen er in de jaren 90 een heruitgave op CD verscheen en het album eindelijk beter verkrijgbaar werd. Het zette meteen ook, zoals we vaker in zulke gevallen zagen, een reünie in gang. We gaan nu luisteren naar “April 73”, het nummer dat Miller heeft aangeleverd voor dit album.
Websites:
https://www.facebook.com/CirkusOne
http://www.ramshawrecords.co.uk/?page_id=59 .

50 JAAR
Genesis – Stagnation
Van Trespass (Charisma, 1970)

De vaandeldrager van de prog, King Crimson, vierde afgelopen jaar dat een van de meest iconische albums die het genre rijk is, “In The Court Of The Crimson King”, de leeftijd van 50 jaar bereikte. In 2020 zijn er ook de nodige albums die dit jubileum vieren. Hoewel Genesis in 1969 al debuteerde, was dit “From Genesis To Revelation” meer een popalbum, waar producer Jonathan King een grote hand in had. In 1970 hergroepeerde de band zich en besloot alleen nog muziek te maken op eigen voorwaarden. Dit bracht het kwintet onder de aandacht van Tony Stratton-Smith, de baas van het pas opgerichte Charisma. Onder zijn vleugels kon Genesis ongestoord gaan werken aan wat eigenlijk wordt gezien als het échte debuut: “Trespass”. Op dit album hoor je al de potentie van de band en de zes nummers zijn rijk gearrangeerd en vertellend; zanger Peter Gabriel begon zich te ontwikkelen als tekstschrijver. De 12-snarige akoestische gitaar, bespeeld door zowel Mike Rutherford en Anthony Phillips, zou nog langere tijd een van de herkenningspunten binnen de Genesis-sound blijven, naast het orgel- en Mellotronspel van Tony Banks. “Trespass” is voor het merendeel een vrij ingetogen album, maar de afsluiter “The Knife” is zeker een blauwdruk voor wat later komen ging. Wel moest het nummer in tijd gehalveerd worden om op de plaat te passen. Het vijftal had toch de luxe van een overvloed aan materiaal voor het album. Vlak voordat “Trespass” verschijnt, moet drummer John Mayhew plaats maken voor Phil Collins, die dus niet op het album speelde maar wel meeging op de ondersteunende tournee. “Trespass” is tevens het laatste album met Anthony Phillips, die meer en meer op zag tegen de live-concerten. Omdat een goede vervanger niet snel werd gevonden, toerde de band een tijdje in viermansbezetting. Het vervolg is natuurlijk bekend maar voor nu gaan we terug naar 1970 met “Stagnation”.
Website: http://www.genesis-music.com/ .

VERJAARDAGSBLOKJE / 50 JAAR
Pink Floyd - Summer '68
Van "Atom Heart Mother" (Harvest / EMI, 1970)
Crosby, Stills, Nash & Young - Déjà Vu
Van "Déjà Vu" (Atlantic, 1970)
Yes - Time And A Word
Van "Time And A Word" (Atlantic, 1970)
Moody Blues, The - The Balance
Van "A Question Of Balance" (Threshold / Decca, 1970)

50 jaar geleden stond de progressieve rock in de kleuterschoenen. “Sgt. Pepper's Lonely Heart's Club Band” van The Beatles had al in 1967 de weg gewezen en bands als Procol Harum en The Moody Blues gingen vervolgens dat pad voorzichtig verder verkennen. In 1969 kwam er wat ons betreft de progrock-oerknal in de vorm van King Crimsons “In The Court Of The Crimson King”, maar het zou nog tot 1971 duren voordat de invloed van dat album zich zou laten gelden in de vorm van albums van o.a. Genesis en onze nationale trots Earth & Fire. Dat maakt het jaar 1970 een bijzonder moment, dat toont dat bij de eerste stappen van de progressieve rockmuziek in het nieuwe decennium de invloed uit het psychedelische hippie-tijdperk nog niet helemaal is losgelaten. Het is ook tevens het geboortejaar van Xymphonia-medewerker Christian Bekhuis en dit blokje is door hem samengesteld uit albums die, pas jaren later overigens, een behoorlijke indruk op hem hebben achtergelaten.
Websites:
http://www.pinkfloyd.com/
https://www.crosbystillsnash.com/
http://yesworld.com/
https://www.moodybluestoday.com/.

  Xymphonia is sponsored by: