-
Christian Bekhuis
1. Moon Halo – Chroma (eigen beheer)
2. Freedom To Glide – Seed (Ruby Storm Records)
3. Chasing The Monsoon – No Ordinary World (Immrama Records)
4. Lee Abraham – Comatose (Festival Music)
5. Frank van Essen – Sanctum (Strings Attached Records)
6. Nick Magnus – Catharsis (Magick Nuns Records)
7. Mad Fellaz – III (eigen beheer)
8. Frank Wyatt & Friends – Zeitgeist (eigen beheer)
9. Jordsjø – Nattfiolen (Karisma Records)
10. Electric Asturias – Trinity (eigen beheer)
Met mijn nummer 1 van het jaar 2019 smokkel ik een beetje, want officieel komt dit album pas in januari 2020 uit. Diegenen die hem voorbesteld hadden, kregen hem echter al ruim voor de kerstdagen in huis. Moon Halo’s “Chroma” heeft eigenlijk sinds ik hem binnen kreeg nauwelijk meer mijn CD-speler verlaten en als ik dat vergelijk met alle andere albums in mijn jaarlijst kan ik dat maar van 2 andere albums zeggen (Freedom To Glide en Chasing The Monsoon). Dit is het eerste album van Moon Halo, dat in de kern bestaat uit toetsenist Iain Jennings, zanger Marc Atkinson en bassist David Clements. De eerste kennen we als toetsenist van Mostly Autumn en de andere twee heren kennen we van Riversea. De beide albums van laatsgenoemde groep behoren wat mij betreft tot het mooiste op het gebied van de melodieuze, sfeervolle symfo van het afgelopen decennium. En zodoende ben ik altijd geïnteresseerd in alles waar zanger Marc Atkinson bij betrokken is. De man heeft een stem in de categorie 'fluwelen schoonheid' die mij altijd gelijk diep weet te raken. Daarnaast is hij ook nog eens een zeer verdienstelijke tekstschrijver. Moon Halo tapt deels uit hetzelfde muzikale vaatje als Riversea, maar heeft ook een rockende kant. Het helpt dat toetsenist Iain Jennings uitermate aanstekelijke en meeslepende songs heeft afgeleverd, die Atkinson werkelijk op het lijf zijn geschreven. De zanger laat daarbij horen dat hij net zo goed tot zijn recht komt in de uptempo stukken als in de meer gedragen, slepende songs.
Website: http://www.moonhalomusic.co.uk
Met derde album “Seed” heeft het Britse duo Freedom To Glide op indrukwekkende wijze een trilogie van albums afgesloten, die begon met het in 2013 verschenen “Rain”, 3 jaar later gevolgd door “Fall”. Drie albums die gezamenlijk de twee grote oorlogen uit de 20ste eeuw behandelen. Was “Rain” gericht op de Eerste Wereldoorlog, “Fall” ging als thema verder naar de Tweede Wereldoorlog en met de name oorlogsveteranen en hun problemen. “Seed” focust op indrukwekkende wijze in op één hoofdpersoon die aan het begin van het album even terug bij zijn familie is, maar die weet dat hij weer terug moet naar de hel op aarde: het front in de Eerste Wereldoorlog. Het is die focus gekoppeld aan de uitstekende songs van Freedom To Glide dat “Seed” tot zo’n meeslepend album maakt. Dit is echt een album dat op maar één manier tot je kan worden genomen en wel in één sessie van de eerste tot de laatste noot.
Website: http://www.freedomtoglide.com/
Chasing The Monsoon is een project van bassist Ian Jones (Karnataka), producer/toetsenist/zanger Steve Evans, gitarist Ian Simmons en zangeres Lisa Fury. Ooit begonnen als een project nadat de Britse neoprogband Karnataka op zijn gat lag met als doel om een album te maken dat de klankwereld van Karnataka verbond met die Enigma en Mike Oldfield. Ambitieus plan, maar Chasing The Monsoon is daarin wat mij betreft méér dan geslaagd, ook al heeft het ruim 12 jaar geduurd voordat het album eindelijk af was. Al die jaren werk heeft echter wel zijn vruchten afgeworpen want “No Ordinary World” is wat ze zo mooi noemen ‘ear candy’ door de combinatie van fraaie songs, schitterende zang en gitaarsoli en tot in de details kloppende productie.
Website: https://chasingthemonsoon.com/
Lee Abraham is al een flink aantal jaren een vaste waarde in de progscene met zijn toegankelijke stevige neoprog. Was “The Seasons Turn” (2016) een onvervalst neoprogalbum en “Colours” (2017) een waar melodic rock- / AOR-album, met “Comatose” laat hij horen nog meer in zijn mars te hebben, zonder de liefhebbers van zijn vorige albums van zich te vervreemden. Een conceptalbum over een man die een zwaar auto-ongeluk krijgt, waarbij we hem volgen vanaf het moment van de crash tot aan in het ziekenhuis en misschien nog wel verder. De hoofdpersoon wordt vertolkt door Marc Atkinson (Riversea en Moon Halo) en dat is niets anders dan een briljante keus van Lee Abraham, want met zijn stem is Atkinson in staat om ons mee te laten voelen met die hoofdpersoon. “Comatose” is heerlijke luisterervaring.
Website: http://www.leeabraham.co.uk/
Dit album verscheen op 15 december 2018, maar dat was toen eigenlijk al te laat om hem mee te nemen in mijn eindlijst van dat jaar. Ik wist toen al dat er wel heel erg goede albums in 2019 moesten uitkomen, wilde hij niet in mijn jaarlijst 2019 terechtkomen. Frank van Essen kennen we als drummer van de Britse formatie Iona, waar hij overigens ook regelmatig de viool bespeelde en het is dat instrument dat hier alle ruimte krijgt. Van Essen laat horen een multi-talent te zijn, want naast dus dat hij tekent voor alle composities, speelt alle viool- en andere strijkerspartijen, drums, percussie en keyboards. Hij laat zich bijstaan door o.a. bassist Jimmy Johnson (bekend van o.a. Allan Holdsworth), saxofonist Sjoerd Visser en gitarist/toetsenist Dave Bainbride (bekend van Iona en Lifesigns). Op “Sanctum” worden wereldmuziek, folk en symfonische rock tot een bijzonder geheel gesmeed, een waar muzikaal hoogtepunt van 2019 voor mij.
Website: http://www.frankvanessen.com
Nick Magnus kennen de meeste mensen als toetsenist van Steve Hackett in de periode kort nadat hij Genesis had verlaten. Na jaren van activiteit als sessie-muzikant, brengt hij sinds 2004 met enige regelmaat een solo-album uit waarop hij zijn voorliefde voor volbloed symfo etaleert. Met “Catharsis” brengt hij een album dat niet anders als ambitieus te omschrijven valt. Hij haalde zijn inspiratie uit de streek de Ariège in de Franse Pyreneeën waarbij iedere song verwijst naar een landschap, gebouw of verhaal uit die regio. Het resultaat is warme symfonische rock met een bijna filmische en orkestrale inslag.
Website: http://www.magnus-music.com/
Mad Fellaz bestaat al sinds 2010, debuteerde op CD in 2013, maar kwam met de release van album nummer drie pas op onze radar. De timing is perfect want met dit “III” hebben deze Italianen gelijk hun beste werk tot nu toe afgeleverd. Deze 8-mans formatie (2 gitaristen, bassist, drummer, toetsenist, fluitist/saxofonist, percussionist en zanger) brengt muziek die met beide benen in de rijke proggeschiedenis staat. En dan doelen we zowel op de Italiaanse als de wereldwijde. We horen gelijkenis met de klassieke sound van King Crimson en ook wel wat met Gentle Giant, maar natuurlijk ook met Italiaanse grootheden als Banco en PFM. Maar Mad Fellaz kan zich ook zo ineens binnen een track transformeren in een jazzrockband. Het is die bijna kameleontische houding die de muziek ook spannend blíjft houden. In februari 2019 vond ik al dat hiermee het progjaar goed van start was gegaan en de indruk die Mad Fellaz toen al op me maakte is het hele jaar wel blijven hangen. Aanstekelijk goed album.
Website: http://www.madfellaz.com/
“Zeitgeist” is een project dat 5 jaar nodig had om tot volle wasdom te komen. In eerste instantie opgezet als een Happy The Man-reünie, werd het project meer en meer een solo-project voor Frank Wyatt. In de tussentijd zat het hem niet mee: gezondheidsproblemen en ook de nodige technische akkefietjes zouden voor flinke vertraging zorgen. Maar uiteindelijk kwam het album er. Zo horen we dat Frank Wyatt zich muzikaal heeft omringd met nagenoeg iedereen waarmee hij in en om Happy The Man heeft samengewerkt. Maar we horen ook wat Wyatt nog meer in zijn mars heeft, in de vorm van een orkestrale compositie genaamd “Perelandra”. Daar waar de andere tracks duidelijk het Happy The Man-DNA in zich dragen, is “Perelandra” een stuk met een The Enid-achtige klank. Laten we stiekem hopen dat “Zeitgeist” nog niet Wyatts laatste muzikale wapenfeit is, want de wereld wordt een beetje mooier van deze muziek.
Website: https://www.frankwyattmusic.com
Jordsjø is een Noors duo dat een grote muzikale fascinatie heeft voor de jaren 70 en in staat is om net als bands als White Willow, Anekdoten, Landberk en Änglagård de klassieke seventies-progsound neer te zetten. “Nattfiolen” mag dan misschien de grilligheid missen, die zo eigen is aan de uitingen van genoemde muzikale voorgangers, maar dat wordt goed gemaakt door de weldadige warme sfeer op het album.
Website: https://jordsjo.bandcamp.com/
Websites:
https://msmtr2.wixsite.com/ele-as
https://www.facebook.com/ElectricAsturias
