OPENER
Ph.D. - Little Suzi's On The Up
Van "Ph.D." (WEA International, 1981 / Voiceprint, 2008)

Ph.D. bestond uit zanger Jim Diamond en toetsenman Tony Hymas en bracht begin jaren 80 twee albums uit. Met name de hit "I Won't Let You Down" bezorgde de heren de nodige aandacht voor hun progressieve pop. Op hun albums kregen ze hulp van onder andere Simon Phillips, Mark Craney en Phil Palmer. In 2008 verscheen eindelijk een CD-versie van het titelloze debuut, hoewel daarop twee van de albumtracks vervangen waren door de respectievelijke singleversies. Raar, want die hadden er gemakkelijk als bonus bijop gepast. Een jaar later maakte het duo ook een comebackplaat, getiteld "Three".
Website: http://jimdiamond.squarespace.com/phd/.

NIEUW
Blackfield - Pills
- Jupiter
Van "Blackfield IV" (Kscope, 2013)

Het vierde album van Blackfield is helemaal geschreven en geproduceerd door de Israëliër Aviv Geffen. Hij bespeelt ook een scala aan instrumenten op de meeste liedjes. Zijn compaan Steven Wilson houdt zich nu dus meer op de achtergrond. Wel levert hij aan de meeste nummers een bijdrage: een gitaarpartij hier, wat achtergrond vocalen daar en zelfs op één song de leadzang. Er zijn ook prominente gastvocalisten: Brett Anderson van Suede doet zijn herkenbare ding en Vincent Cavanagh van Anathema levert wellicht de meest emotionele zangpartij, maar Jonathan Donahue van Mercury Rev zicht zó ingetogen op het twee minuutjes durende "The Only Fool Is Me", dat je 'm zonder de liner notes te lezen écht niet had herkend. Het had ook zo Geffen zelf kunnen zijn, wiens eigen zang trouwens beter dan ooit klinkt. De liedjes zijn niet alleen heel kort, maar vaak ook nog eens erg simpel. Vaak één of twee melodische ideeën en een riffje. Coldplay en zelfs Oasis zijn hier en daar referenties die te binnen schieten. De aankleding is wel voorbeeldig, dat is de heren wel toevertrouwd. Vooral de bijdragen van The London Session Orchestra zorgen voor een weldadig breed en warm geluid. Opener "Pills" heeft de meeste 'body' en neigt ook het meest naar de Porcupine Tree (periode "Lightbulb Sun"). Zowel Wilson als Cavanagh dragen bij aan het koortje. "Jupiter" is het nummer dat Wilson zingt. De strijkers klinken hier op hun mooist. Wilson verzorgde trouwens ook de mix, óók in 5.1 Surround, die te vinden is op de in het weer schitterend verzorgde digibook meegeleverde DVD.
Website: http://www.kscopemusic.com/blackfield/iv/.

NIEUW / VAN EIGEN BODEM
Flamborough Head - Damage Done
Van "Lost In Time" (Oskar, 2013)

Het zesde studio-album van het Friese Flamborough Head is een feit - en dat terwijl het nieuwe, derde album van het aan Flamborough Head gelieerde Trion ging nog maar onlangs bij ons in première ging! Meteen na het intro (indachtig de titel is dat natuurlijk een klok) krijgen we de gloedvolle pure symfonische rock in golven over ons heen. Met dank aan de vele fraaie vintage-sounds die Edo Spanninga aan zijn keyboards ontlokt. Nog voor dat er überhaupt gezongen wordt hebben we al minutenlang kunnen genieten van van wollige Mellotron, rollende Hammond en een lekker snerpende Moog én Gert Pölkermans warme gitaar én een fijne fluitsolo van Margriet Boomsma. De meeste nummers kennen dat patroon. Ze hebben een flinke lengte (rond de tien minuten) en het karakter wordt neergezet met lange instrumentale passages. Maar de gezongen stukken nopen zeker tot goed luisteren want de teksten zijn, zoals we van Boomsma gewend zijn, minstens zo verzorgd als de muziek. Het zijn doodserieuze, diepe portretten en geschiedenissen, waarop we nog menig avondje kunnen studeren. Hoesontwerper Theo Spaay en designer Rafal Paluszek sluiten bijzonder fraai op die thema's aan.
Website: http://www.flamboroughhead.nl/.

ALBUM VAN DE MAAND
Not A Good Sign - Coming Back Home
Van "Not A Good Sign" (Fading / AltrOck Productions, 2013)

Ons Album Van De Maand Augustus is nog steeds Not A Good Sign van de gelijknamige Italiaanse band. Dit "Coming Back Home" laat vele elementen horen die dit zo'n lekkere energiegevende plaat maken: de eigenwijze ritmiek, het warme toetsenwerk, de gloedvolle en pakkende zang, de spannende Crimsonesque break halverwege die uitmondt in een meeslepende Ebow-gitaarmelodie - én als uitsmijter: de spetterend virtuoze toetsensolo aan het eind.
Websites: http://altrockproductions.bandcamp.com/album/not-a-good-sign
en https://www.facebook.com/notagoodsign?fref=ts.

HERUITGAVE
White Willow - Det Omvendte Baeger
- Snowfall
Afkomstig van "Ignis Fatuus" (The Laser's Edge, 1995 / Termo Records, 2013)

In 1995 verscheen het debuut van de Noorse formatie White Willow en het was er album dat gelijk een grote indruk achterliet. Hun mengeling van jaren zeventig-geïnspireerde prog met folk en zelfs Renaissance-achtige klanken was hoogst opmerkelijk op dat moment en sloot duidelijk aan bij wat er in die periode in Zweden te horen was van bands als Anekdoten, Änglagård, Landberk en ook The Flower Kings. Maar het album had een bijna 2 jaar lange ontstaansgeschiedenis waarbij er feitelijk niet zo zeer sprake was van een band maar meer een collectief muzikanten dat gezamenlijk elkaars stukken speelde. White Willows gitarist Jacob Holm-Lupo was wel sfeerbepalend maar zou pas bij het tweede album definitief de koers van de band gaan uitzetten. De komende jaren zullen de vroege albums van White Willow allemaal opnieuw verschijnen op Holm-Lupo's eigen label Termo Records en dat gaf hem in het geval van “Ignis Fatuus” de kans om het album in een nieuw gemasterd jasje te steken, waardoor het geheel nog wat helderder is gaan klinken. En er is een schijf gevuld met de eerste demo's (waaronder King Crimsons “Moonchild” in een verrassende uitvoering), maar ook een tweetal tracks dat toentertijd in de studio is opgenomen, maar niet op het album terecht is gekomen. We beginnen eerst met zo'n outtake, het in het Noorse gezongen : Det Omvendte Baeger” (De Berouwvolle Beker) om daarna het openingsnummer van het album, “Snowfall”, voor het voetlicht te laten treden.
Website: http://www.whitewillow.info/.

IN MEMORIAM
Blue Öyster Cult - Tenderloin
Van het vierde studio-album “Agents Of Fortune” (Columbia, 1976)
Blue Öyster Cult – Fire Of Unknown Origin
Van het achtste studio-album “Fire Of Unknown Origin” (Columbia, 1981)

Allen Lanier, een van de oorspronkelijke bandleden van Blue Öyster Cult, is op 14 augustus op 67-jarige leeftijd overleden. De toetsenist en gitarist leed aan de longziekte COPD. In het New York van 1967 vormt Lanier met gitarist Buck Dharma, zanger Les Braunstein (snel vervangen door Eric Bloom), bassist Andrew Winters en drummer Albert Bouchard de band Soft White Underbelly, dat na vele optredens en naamswisselingen in 1971 omgedoopt wordt tot Blue Öyster Cult. Vaak wordt gezegd dat Lanier de bedenker is van de puntjes op de ‘Ö’ in de bandnaam, maar Richard Meltzer (die vaak teksten schrijft voor de band) beweert dat het een idee van hem is. Allen Lanier krijgt een verhouding met een dan nog onbekende Patti Smith, later bekend als ‘The Godmother of Punk’, die poëtische teksten bijdraagt aan het werk van BÖC. Het werk van de band wordt dan ook gezien als een intelligentere vorm van heavy metal. De band breekt definitief door met de overbekende classic rock-kraker “(Don’t Fear) The Reaper”, van het album vierde album “Agents Of Fortune” (1976). Op dat album staat Lanier meer op de voorgrond; de nummers “True Confessions” en “Tenderloin” zijn door hem geschreven en gezongen. Lanier verlaat de band in 1985, vanwege artistieke meningsverschillen (naar verluidt vindt de muzikant het nieuwe geluid van de band maar niets en is hij ook niet tevreden met het grote aantal schrijvers dat bijdraagt aan de songs). Twee jaar later keert Lanier toch weer terug. Hij blijft toetsenist van Blue Öyster Cult tot hij in 2006 wil stoppen met optreden. Echter, in november 2012 verschijnt hij toch nog een laatste keer op het podium met zijn oude collega’s van de invloedrijke hardrockband, tijdens een concert in New York. Op 14 augustus jongstleden is hij zoals gezegd overleden aan de gevolgen van de longziekte COPD. Van het genoemde “Agents of Fortune” draaiden we “Tenderloin”, gezongen en geschreven door Lanier. Van “Fire Of Unknown Origin” kiezen we het titelnummer, dat een toepasselijke tekst heeft: 'Death comes sweeping through the hallway / Like a lady's dress / Death comes driving down the highway / In it's sunday best...'
Website: http://www.blueoystercult.com.

JUBILEUM
Kansas - Apercu
– Death Of Mother Nature Suite
Van “Kansas” (Kirshner/Epic, 1974)

“For nearly forty years this story has given faithful service to the Young in Heart; and Time has been powerless to put its kindly philosophy out of fashion.”

We schrijven het jaar 1973 als uit samensmeltingen van meerdere bands Kansas ontstaat. Verschillende formaties opereerden onder de naam White Clover, maar ook de naam Kansas werd al gebruikt (door de muzikanten die jaren later onder de naam Proto-Kaw weer bijeen kwam). Maar pas als Kerry Livgren in 1973 aan de toenmalige bezetting van White Clover wordt toegevoegd is de band ook echt geboren, in de klassieke line-up Phil Ehart, Dave Hope, Robbie Steinhardt, Rich Williams, Steve Walsh en Kerry Livgren. Al snel is er een platencontract bij het befaamde Kirshner label en door veel toeren en goede promotie groeit de band met hun mengvorm van typisch Amerikaanse rock, complexe symfonische arrangementen en uitdagende maatwisselingen uit tot een van de populairste bands van de VS. De grootste successen scoort de band met het tweeluik “Leftoverture” en “Point Of Know Return”, waarvan “Dust In The Wind” ook in Europa een grote hit wordt. Begin jaren tachtig valt het collectief langzaam uit elkaar en verlaten verschillende leden de band. Met vers bloed slaat met een iets commerciëlere weg in. In de jaren 90 is de band in verschillende samenstellingen actief, met o.a. gitarist Steve Morse, Billy Greer als bassist David Ragsdale op viool. Vanaf 2006 is er met de laatste twee een stabiele line-up. Afgelopen week vierde de band uitgebreid zijn 40ste verjaardag met twee lange sets, waarvan een met orkest. Ook deden oud-leden mee: ex-bassist Hope en natuurlijk Livgren. En als de band de setlist vers houd kan men zeker nog 10 jaar door! Dus op naar de 50. We gaan naar twee bijzondere epics luisteren, die samen bijna een plaatkant lang zijn en naadloos in elkaar doorlopen. Beiden zijn van de hand van Kerry Livgren: “Aprecu” gaat over reïncarnatie, terwijl afsluiter “Death Of Mother Nature Suite” de donkere kant van de mensheid en diens respectloze omgang met de natuur behandelt. Vrolijke deuntjes dus op de zondag!
Website: http://www.kansasband.com/.

KLASSIEKER
Refugee - Papillon
- Ritt Mickley
Van "Refugee" (Charisma, 1974 / Walhalla Records, 2004)

De Zwitser Patrick Moraz duikt regelmatig op in lijstjes favoriete keyboardspelers. Ook onder muzikanten is hij geliefd, bijvoorbeeld bij Thomas Klarmann, de toetsenman en multi-instrumentalist van de Duitse band Argos. Hij noemt hem in één adem met David Sancious en Kit Watkins, die overigens net als Moraz een jazzy element in hun spel hebben. Klarmann roemt vooral zijn werk op de enige plaat van Refugee. In feite was dat een voortzetting van The Nice, nadat Keith Emerson bassist/zanger Lee Jackson en drummer Brian Davison had verlaten om ELP op te richten. Het titelloze album van Refugee verscheen in 1974 en wordt ondanks de soms geforceerd overkomende zang als een klassieker in het progressieve rockgenre beschouwd, met name door het fantastische toetsenwerk van Moraz. In Xymphonia draaiden we tot nu toe twee keer het sterke, in de zangpassages op Kayak lijkende epos “Grand Canyon”, dit keer willen we de nadruk leggen op de twee instrumentale stukken, waarin Moraz zijn uitgebreide instrumentarium vol kon inzetten. Voor het ritmetandem betekende de klasse van Moraz overigens een herhaling van zetten: een jaar na de release kreeg de virtuoos een aanbieding om Rick Wakeman in Yes te vervangen. Logisch dat hij daar "Yes" tegen zei. Volgens het boek “Close To The Edge – The Story Of Yes” van Chris Welch verwijst de titel van het stuk "Ritt Mickley" naar de wijze waarop Moraz met z'n zware Franse accent aan zijn bandgenoten vroeg om ritmischer ('more rhythmically') te spelen.
Website: http://www.patrickmoraz.com/
alwaar tevens een hommage aan zijn onlangs overleden collega George Duke te lezen is.

JAZZROCK
Steven's Mistaken Identities, Vic - Would You Like To Dance?
Van "No Curb Ahead" (LoLo Records, 1997)

Sommige musici lopen als een rode draad door Xymphonia, waarbij ze steeds weer in andere bands opduiken. Eén van hen is Percy Jones, vooral bekend door de jazzrockformatie Brand X, waarin Phil Collins een tijdje zat. Naast zijn eigen carrière met onder andere Tunnels, speelde hij bijvoorbeeld met David Sylvian, Richard Barbieri, Ippu-Do, Brian Eno, Nova, Steve Hackett en Shankar. Onlangs draaiden we nog een nummer van de Big Jim Sullivan Band, waarin zijn karakteristieke fretloze basspel prachtig naar voren kwam. Dit keer besteden we aandacht aan zijn bijdrage aan de CD "No Curb Ahead" van drummer Vic Stevens en diens Mistaken Identities, waarin we ook David Fiuczynski terugvinden. Stevens is vooral bekend door zijn werk met Gongzilla, Bon en Project Lo, maar hij speelde ook met Michael Manring en Scott McGill en A Triggering Myth. Zijn solowerk ligt stilistisch duidelijk in de jazzrock, waarin naast virtuositeit ook atmosfeer hoog in het vaandel staat.
Websites: http://www.vicstevens.com/
en http://www.percyjones.net/.

HERNIEUWDE AANDACHT
Shadow Circus – Camazotz
– Ixchel
Van "On A Dark And Stormy Night" (10T Records, 2012)

Shadow Circus is een Amerikaanse band die in 2006 op werd gericht door gitarist-toetsenist John Fontana en zanger David Bobick. Dit "On A Dark And Stormy Night" is het derde album: een conceptalbum gebaseerd op de fantasy-roman 'A Wrinkle In Time' van Madeleine L'Engle. De muziek laat op zich niets nieuws horen, maar recombineert wel handig allerlei elementen uit het rijke progverleden - en dan doelen we in dit geval vooral op de seventies. De dreigende sfeertekeningen van Pink Floyd, thema's die aan Genesis doen denken, majestueuze bombast à la Procol Harum en orkestrale toetsenpartijen à la Emerson Lake & Palmer en Triumvirat. Soms gaat het er net als bij die laatste band zo stevig aan toe dat er eigenlijk sprake is van hardrock. Waar wat ons betreft wel wat op aan te merken valt is de vlakke, beperkte zang van David Bobick, die enige sprankeling ontbeert. Dat is niet iedereen met ons eens, want iO Pages-recensent Leo Hoekstra vindt zijn stem juist uitstekend passen bij het bandgeluid. Hij gaf het album een Vette Krent-beoordeling.
Website: http://www.shadowcircusmusic.com/.

NIEUW / VAN EIGEN BODEM
Projective - twt
- It Ends With Y
Van "Difficult Treatment Decision" (eigen beheer, 2013)

Projective is een symfonische rockband van een kwartet jongens uit Het Gooi die al sinds hun jeugd samen spelen. In de 40 jaar dat de band bestaat was het maken van een CD er nog nooit van gekomen. Tot nu, waarbij de hulp werd ingeroepen van de jongere zanger Thomas Meeuwis. Hoewel de CD "Difficult Treatment Decision" 11 composities bevat, duurt hij toch 'maar' 38 minuten. De heren weten hun muzikale ideeën, die zeker hun wortels in de symfonische rock hebben, namelijk knap te verpakken in compacte songs. Geen seconde te lang, geen seconde te kort - perfect afgemeten. De tot nadenken stemmende teksten handelen over mensen met psychische problemen, zoals verslavingen. De composities zijn soms vlot rockend, soms meer gedragen. Ze hebben altijd sterke melodieën en aan de gehele uitwerking en uitstekende uitvoering kun je horen dat deze mannen een schat aan ervaring meedragen. Naast de warme, aansprekende zang van Meeuwis willen we vooral het toetsenwerk van Bart Dijkman noemen, dat zeer duidelijk onder invloed staat van Tony Banks. Het geluidenarsenaal dat de Genesis-toetsenist gebruikt op "A Trick Of The Tail" (1975) moet wel favoriet zijn bij Dijkman, zo te horen. De CD is in z'n geheel op Bandcamp te beluisteren.
Websites: https://www.facebook.com/
en http://projective.bandcamp.com/.

NIEUW
Schooltree - Six Feet Up
- Heavenside
Van "Rise" (eigen beheer, 2012)

Schooltree is de band rond de uit Boston afkomstige songschrijfster/producer/zangeres/pianiste Lainey Schooltree. Nadat ze alleen haar debuut in elkaar draaide stelde ze deze groep samen die haar achternaam draagt. Ze heeft duidelijk een fascinatie voor de eerste drie albums van Kate Bush - en de eerste twee van Tori Amos. Haar pianospel refereert aan de laatste, haar zang en de sound van haar band aan de voller klinkende nummers van La Bush. Maar de klasse van de composities is zó groot dat dit nooit ergerlijk wordt tijdens het luisteren. Ze heeft met haar band een gelaagd gearrangeerde plaat gemaakt die bij vlagen ook een flinke Queen-invloed laat horen. Dit mede ook door de soms Brian May-achtige gitaarsoli van Brendan Burns. De vocale harmonieën die Lainey laag voor laag opnam zijn bijzonder ingenieus en erg fraai. In "Foreverish" citeert ze niet voor niets letterlijk Crosby, Stills, Nash & Young. Buiten dit alles ligt er ook nog een intrigerend concept aan dit album ten grondslag. Al met al dus een album om helemaal in te verdrinken. Groots talent, die Lainey Schooltree, omgeven door een erg fijne band! Het album is in z'n geheel te beluisteren via Bandcamp en te koop bij CDbaby.
Websites: http://www.schooltreemusic.com/
en http://schooltree.bandcamp.com/.

NIEUW
Relatives, The (& Phil Miller) - Going Down
- Spaghetti
Van "Virtually" (Relatives Records, 2013)

"Virtually" is na "Trans Europ Connection" uit 2007 en "Live In Rotterdam" uit 2011 het derde album van de Brits/Nederlandse formatie The Relatives. Na een gastoptreden op genoemde live-plaat is Canterbury Scene-legende Phil Miller nu de vaste gitarist. Op één song, het afsluitende “On My Mind”, krijgt hij zelfs gezelschap van zijn vroegere maatje bij Hatfield & The North, Richard Sinclair. De band is trouwens opgericht door zanger/bassist Jack Monck, ooit samen met Miller lid van Delivery en met Syd Barrett in The Stars, en de Nederlandse toetsenman WillemJan Droog. Je zou verwachten dat "Virtually" met al deze namen een Caravan- of aanverwant sfeertje zou hebben. Eigenlijk klinkt die Canterbury-sound het sterkst door in de instrumental Spaghetti. De overige tracks hebben een relaxte jazzy popdrive, waarbij vergelijkingen kunnen worden gemaakt met Steely Dan en Michael Franks. Lekker ritmegitaartje, funky elektrische piano, strakke blazers en een lome stem zijn daarvoor de ideale ingrediënten. Plus natuurlijk Millers puntige gitaarsolo's en het melodieuze sax- en fluitspel van Marc Hadley. De CD wordt trouwens van harte aanbevolen door schrijver Jonathan Coe, auteur van onder andere "The Rotter's Club".
Website: http://www.relativesrecords.com/.

NIEUW
Bolin, Tommy – Hooka-Hay!
Van “Whirlwind” (Purple Pyramid, 2013)

Tommy Bolin.... de gemiddelde luisteraar zal waarschijnlijk zeggen Tommy wie? De in 1976 overleden Bolin heeft echter een behoorlijke staat van dienst opgebouwd in zijn korte leven. De uit Sioux City afkomstige Amerikaan begon zijn carrière ooit bij American Standard maar stapte al snel over naar Zephyr, een blues-geörienteerde hardrockband in de traditie van Led Zeppelin, waar hij één plaat mee maakte. Al snel formeerde Bolin, op 20-jarige leeftijd, zijn eigen band Energy om zich te storten op fusion en jazzrock. Helaas lukte het de band niet om albums uit te brengen, hoewel er postuum wel het een en ander verscheen. Na dit avontuur was de stap naar Billy Cobham’s Spectrum een kleine stap, waar hij met grootheden als Jan Hammer en Leland Sklar mocht spelen. De volgende stap in zijn carrière was de overstap naar de James Gang. Na het vertrek van Joe Walsh had James Gang twee zwakke platen uitgebracht – aan Tommy de taak nieuw leven in de band te blazen. Na twee album hield Bolin het hier ook voor gezien en vond het tijd voor zijn eerste soloalbum. Wel bleef hij een gewild gitarist en veelgevraagde sessiemuzikant. Tijdens de opnamen van zijn eerste album kreeg hij het verzoek om Ritchie Blackmore te vervangen in Deep Purple en zo’n kans laat geen gitarist schieten. Deze bezetting viel na één album, “Come Taste The Band” uit elkaar, waarna Tommy zich concentreerde op zijn solocarrière. In 1976 was zijn tweede album “Private Eye” net uit en zou hij op tournee met Jeff Beck ter promotie ervan. Helaas bezweek hij vlak na het openingsconcert van die tournee, op 3 december 1976, aan een overdosis heroïne. Hiermee kwam een eind aan een veelbelovende carrière. Wel laat hij twee goede soloplaten na en is postuum het nodige uitgebracht, waaronder die laatste beruchte show, maar ook materiaal van Energy, een ultieme 5CD-uitvoering van zijn eerste solo-album “Teaser” en andere live opnamen. We worden nu ook weer getrakteerd op een dubbel album, “Whirlwind”, met onuitgebracht materiaal. We vinden hier onder andere de complete versie van “Marching Bag”: een 26 minuten durende compositie waar “Marching Powder” uit voortkwam. Voor de Bolin-fan en gitaarliefhebber is dit zeker de moeite waard, hoewel de kwaliteit af en toe natuurlijk niet geheel hifi is. We gaan luisteren naar een van de Energy-composities die te vinden zijn op “Whirlwind”.
Meer informatie: http://en.wikipedia.org/wiki/Tommy_Bolin
en http://cleorecs.com/.

NIEUW
Oliva - I Know
Van "Raise The Curtain" (AFM, 2013)

Na Savatage, Doctor Butcher, Trans-Siberian Orchestra en Jon Oliva's Pain brengt Jon Oliva zijn eerste solo-album uit. Althans, zo wordt "Raise The Curtain" gepresenteerd. Oliva bespeelt inderdaad heel veel instrumenten zelf, maar krijgt wel degelijk hulp van een drummer, toetsenist en gitarist. Plus achtergrondzangers en een heuse blazerssectie. Het is waarschijnlijk meteen het muzikaal meest breed geörienteerde album waar hij zijn naam onderzet. Uitgangspunt waren de laatst overgebleven muzikale ideeën van zijn twintig jaar geleden verongelukte broer Chris, gitarist van de band die ze samen bestierden: Savatage. De hoes, een toneel met vleugel en Chris' met rozen versierde gitaar, lijkt geënt op die van "Gutter Ballet". Vanaf dit album uit 1989 was er een duidelijk progressief rock-element in Savatages muziek te bespeuren. En die is er ook weer op "Raise The Curtain", naast stevige hardrock en metal en met de al genoemde blazers gearrangeerde, Doobie Brothers-achtige Amerikaanse radiorock. Ook is er plaats voor een gevoelige blues. Waar hij met de band Pain meer de harde metalkant opzocht, laat Oliva zich op “Raise The Curtain” van z'n meest frivole en veelzijdige kant horen. "I Know" is een Savatage-achtige progressieve rockballad en daardoor het meest geschikt voor ons programma.
Website: http://www.afm-records.de/ .

BESTE PROGBALLAD OOIT?
Iluvatar - Given Away
Afkomstig van "Children" (InsideOut, 1995)

Als er een verkiezing wordt gehouden wat de beste ballad is in het progressieve rock-genre, dan gooit “Given Away” van Iluvatar hoge ogen. Het komt van “Children”, het middelste van de drie albums die de groep in de jaren '90 maakte. In 2009 kondigde Iluvatar aan met een vierde album bezig te zijn, die vervolgens in 2011 al bijna klaar zou zijn. Maar waar blijft 'ie nou? Komt 'ie nog wel? Het leuke is, dat er bovendien een link met Almelo te melden is, daar de lichtman van de band, tevens broer van de gitarist, al weer heel wat jaren in Almelo woont. Maar dat natuurlijk volkomen terzijde.
Meer info: http://www.progarchives.com/
en https://www.facebook.com/.

LIVE–TIP
Uriah Heep – I’m Ready
Van het meest recente studioalbum "Into The Wild" (Frontiers, 2011)

Uriah Heep is genoemd naar de schurk in de roman David Copperfield van Charles Dickens. De band heeft niet alleen meer dan 40 jaar rock’n' roll-geschiedenis overleefd maar de muziek en teksten van de groep hebben zelf ook een grote rol gespeeld in de muziekgeschiedenis. Uriah Heep treedt op 23 augustus op in Podium Victorie in Alkmaar en een dag later, op 24 augustus, in Landgraaf tijdens Pinkpop Classics, het kleine broertje van Pinkpop. Op het programma staan naast Uriah Heep onder anderen The Waterboys, Colin Blunstone Band en Saybia. Kaartjes zijn verkrijgbaar voor € 35,00 (excl. € 5,00 servicekosten). Vorig jaar bedroeg de prijs van een entreekaartje nog 60 euro.
Website: http://www.uriah-heep.com.

HERUITGAVE
Trion - Vanha Surullinen
Van de heruitgave van het debuut “Tortoise” (Cyclops, 2003 / Oskar, 2013)

Twee weken geleden was er nog aandacht voor het nieuwe derde album “Funfair Fantasy” van Trion, de Nederlandse (gelegenheids?-)formatie bestaande uit gitarist Eddie Mulder, toetsenist Edo Spanninga en drummer Menno Boomsma. Tegelijkertijd kwam bij ons de remaster van het debuut “Tortoise” uit 2003 bij ons binnen. Deze nieuwe editie bevat als extra twee bonusnummers, die Trion speciaal maakte voor thema-CD's die het Finse Colossus in samenwerking met het Franse Musea produceerde. Het geplande nummer “Vanha Surullinen” komt oorspronkelijk van het 3CD-tribute-album “Tuonen Titar” uit 2010. Daarop waren liefst 31 bands te horen, wat “Tuonen Titar” interessant maakt voor iedereen die nieuwsgierig is naar of een speciale interesse heeft voor Finse progressieve rock uit de jaren '70. Bij deze Colossus/Musea-projecten worden drummachines verboden en hebben analoge geluiden voorkeur.
Website: http://www.flamboroughhead.nl/Trion/home.htm.

PREHISTORIE
Procol Harum - Wreck Of The Hesperus
Afkomstig van "A Salty Dog" (Regal, 1969 / Salvo Records, 2009)

Het derde album van het Britse Procol Harum verscheen in 1969 en het was het eerste album dat door organist/zanger Matthew Fisher werd geproduceerd. Het was ook het album waarop de band ging werken met orkestarrangementen, die op een tweetal tracks te horen zijn. De titeltrack hebben we in het verleden al eens gedraaid, nu kiezen we voor het door Matthew Fisher gezongen “Wreck Of The Hesperus”.
Website: http://www.procolharum.com/ (gerund door fans)..

IN MEMORIAM
Charlatans, The – Imperial 109
B-kant van de single “The Only One I Know” (Beggar's Banquet, 1990), later o.a. te vinden op de 'expanded edition' van “Some Friendly” (Beggar's Banquet, 1992/2010)

Jon Brookes, drummer van de Engelse indie-band The Charlatans, is dinsdagochtend bezweken aan een hersentumor. Brookes werd 44 jaar. Die werd in 2010 ontdekt nadat Brookes tijdens een tournee met The Charlatans op het podium in Philadelphia was ingestort. Jon Brookes was een van de oprichters van The Charlatans(1989), de band die een grote hit scoorde met single “The Only One I Know”. Sinds 2010 onderging hij vele operaties, maar het mocht uiteindelijk niet baten.. Hij overleed op 44-jarige leeftijd in het ziekenhuis met zijn gezin aan zijn zijde.
Website: http://www.thecharlatans.net/.

FOLKROCK
Love Hall Tryst, The - Lord Bateman (electric)
Van "The Love Hall Tryst" (Appleseed Recordings, 2005)

Wesley Stace is een interessant kunstenaar. Genoemd naar een LP van Bob Dylan maakt hij als John Wesley Harding al jarenlang roots- en folkrock. In 2005 debuteerde hij als schrijver met de historische roman "Misfortune", dat in Nederland verscheen als "Versleuteld Verleden". Uiteraard speelt muziek een belangrijke rol in zijn literatuur. Enkele nummers die in het boek beschreven worden, heeft hij met het ensemble The Love Hall Tryst a capella uitgevoerd op de titelloze plaat uit 2005. Met een andere band, The Minstrel In The Galleries, voegde hij nog enkele rockversies aan het materiaal toe, waaronder het gekozen “Lord Bateman”, dat we kennen in de uitvoering van Jim Morays debuut "Sweet England". Overigens heeft Stace voor zijn nieuwste roman "Charles Jessold, Moordcomponist" ook een centrale rol ingeruimd voor de muziek. Enkele van de beschreven folkloristische liedjes zijn te horen op de onder zijn muzikantennaam uitgebrachte CD "Trad Arr Jones" uit 1999 (heruitgebracht in 2000 met wederom enkele door The Minstrel In The Galleries opgevoerde liedjes). De officiële website van Wesley Stace meldt verder een nieuwe plaat ("Self Titled") uitgebracht onder zijn eigen naam plus een nieuw boek ("Wonderkid"). Zoals gezegd: een interessant kunstenaar.
Website: http://wesleystace.com/ .

NOG NIET MET PENSIOEN
Prior, Maddy - With Napoleon In Russia
Afkomstig van "Ravenchild" (Park Records, 1999)

Afgelopen donderdag is de Britse folkzangeres Maddy Prior, die we o.a. kennen van Steeleye Span en haar medewerking aan Mike Oldfields vierde album “Incantations”, 65 jaar geworden. Ze heeft echter nog geen zin om met pensioen te gaan. Prior treedt nog altijd op, zowel solo als ook met Steeleye Span. Eind jaren '90 en begin jaren '00 maakte ze een serie solo-albums, samen met ex-Iona-lid Troy Donockley en toetsenist Nick Holland. Eigenzinnige, ja progressieve bewerkingen van traditionals werden afgewisseld met nieuw materiaal gebaseerd op historische en folkoristische verhalen, die ook een licht symfonische inslag hadden. Van haar album “Ravenchild” draaien we de suite “With Napoleon In Russia.
Website: http://www.maddyprior.co.uk/

WANNEER KOMT ER WEER EENS EEN ALBUM?
Karmakanic – When The World Is Caving In
Van “In A Perfect World” (InsideOut Music, 2011)

Het is alweer een tijd stil rond Karmakanic, de band rond Jonas Reingold, Krister Jonsson, Göran Erdman en Lalle Larsson. De onvervalste prog van Karmakanic is aanstekelijk en – ondanks dat er op hoogstaand niveau word gemusiceerd - zeer toegankelijk. Het laatste album is alweer 2 jaar oud, dus wordt het eigenlijk weer tijd voor iets nieuws. Het is echter vrij stil in het Karmakanic-kamp, maar Jonas Reingold is dan ook druk met andere bands. Daarom maar weer een nummer van In “A Perfect World”. “When The World Is Caving In” draagt een behoorlijk classic rock-gevoel in zich, hoewel de song uitmondt in hoogstaand symfonisch geweld.
Website: http://www.reingoldrecords.com.

GENESISREÜNIE? NEUUUU
Mike + The Mechanics – A Call To Arms
Van "Mike & The Mechanics" (Atlantic, 1985 / Audio Fidelity, 2012)

Mocht er ooit sprake zijn van een serieuze reünie van Genesis, dan is het twijfelachtig of het nummer "A Call To Arms" gespeeld gaat worden. Het stuk ontstond uit een fragment dat door het trio geschreven was tijdens de sessies die leidden tot het album "Genesis" in 1983. Phil Collins en Tony Banks stemden tegen het fragment, waarna Mike Rutherford het samen met Christopher Neil en B.A. Robertson verder ontwikkelde voor het debuut van Mike + The Mechanics in 1985. Was de tegenstem van Collins en Banks terecht? Afgaande op het resultaat zouden we ze gelijk geven wat betreft het wat communitysinging-achtige refrein, maar de rest had prima gepast op het grotendeels songmatige Genesis-album.
Website: http://en.wikipedia.org/
en http://mikeandthemechanics.com/.

NIEUW
Fafard, Antoine - Peace For 4
- Holding Back Time
Van "Occultus Tramitis" (Unicorn Digital, 2013)

Al vanaf het eerste album met Spaced Out liet bassist Antoine Fafard horen bij de groten der jazzrock te horen. Het was dus niet vreemd dat hij op zijn eerste soloplaat, "Solus Operandi" uit 2011, superdrummer Dave Weckl kon laten meespelen. Op zijn tweede solo-CD, "Occultus Tramitis" (verborgen nummer) overtreft hij dat ruimschoots. Naast Weckl horen we onder andere Gavin Harrison, Simon Phillips, Chad Wackerman en Terry Bozzio op drums. Ook wist hij Scott Henderson en Jerry De Villiers Jr. als gitaristen te strikken, waarbij hij zelf ook nog af en toe de elektrische gitaar ter hand neemt. Voor al deze musici schreef hij specifieke partijen, zodat het een strakke jazzrockplaat is geworden die zowel duidelijk van één artiest afkomstig is als de typische kenmerken van enkele wereldsterren laat horen. Slechts af en toe horen we iets van de powermetaljazzrock van Spaced Out. Overigens is het, naast heerlijk basspel, vooral violist Jerry Goodman die de show steelt. Hij speelt op zes van de elf stukken in een stijl die doet denken aan zijn onovertroffen "It's Alive".
Website: http://www.antoinefafard.com/.

NIEUW
Ruth, Georgia – Week Of Pines
Van “Week Of Pines” (Gwymon, 2013)

“Week Of Pines” is het debuutalbum van de Welshe zangeres Georgia Ruth. En wat ook bij Ruth weer opvalt is dat de huidige generatie folk-artiesten niet schuwt om het traditionele geluid te upgraden naar iets moderners. De opener van de plaat doet gek genoeg denken aan een kruisbestuiving van folk en Kraftwerk. Dit laatste voornamelijk door het ritme van het drumwerk. En die strekking is helemaal zo gek nog niet als je weet dat Georgia Ruth afgelopen week op een festival speelde waar ook Kraftwerk was. Ze geeft op haar blog te kennen dat ze het optreden van de Duitse elektro-goeroes 'mind-bogglingly amazing' vond! Georgia Ruth heeft een mooie heldere stem en ze bespeelt ook nog eens de harp. Ze wordt ook wel de jonge Sandy Denny genoemd in de Britse pers. Naast eigen werk doet Ruth ook traditionals zoals “Old Blue” en een aantal Welshe traditionals. Een aantal nummers is voorzien van soms Eno-achtige strijkersarrangementen. We gaan natuurlijk luisteren naar een nummer dat past binnen de context van Xymphonia, de opener van de plaat, tevens het titelnummer van “Week Of Pines”.
Websites: http://www.georgiaruthmusic.co.uk.

NIEUW
Violent Silence – A Broken Truce
Van “A Broken Truce” (Progress Records, 2013)

“A Broken Truce” is alweer het derde album van het Zweedse Violent Silence, dat liefst 8 jaar na de voorganger verschijnt. Er is dan ook het een en ander gebeurd. Zo verliet mede-oprichter en toetsenist Hannes Ljunghall de band om Hidden Lands op te richten. Dat deed hij samen met zijn Violent Silence-toetsencollega Björn Westén. Drummer Johan Hedman ging vervolgens alleen door met Violent Silence. Hij is dan ook verantwoordelijk is voor de composities: 4 lange muziekstukken boven de 10 minuten. Samen met nieuwe zanger Martin Ahlquist vormt hij de kern van de band. Wel verzorgen Hannes en Björn wel degelijk het toetsenspel op deze plaat, waardoor je direct zou denken dat “A Broken Truce” wel heel erg in het verlengde van eind vorig jaar verschenen “In Our Nature” van Hidden Lands zou moeten liggen. Muzikaal gezien klopt dit wel redelijk – echter, waar Hidden Land ons de ene heerlijke toetsensolo naar de andere voorschotelt, zonder te verzanden in oubolligheid, doet Violent Silence meer denken aan landgenoot Cross. Oftewel de pot mosterd is wel gevonden, maar de deksel heeft men er niet af kunnen krijgen. De zang van Martin Ahlquist is in de lage regionen aangenaam, maar in de hogere regionen haalt hij het soms nét niet. Het toetsenspel van Ljunghall en Westén zorg ervoor dat er toch wel weer veel te genieten is.
Website: http://www.violentsilence.net/.

NIEUW
Karfagen - Whirlabout
Van "Aleatorica" (Caerllysi Music, 2013)

"Aleatorica" is het zesde album dat de uiterst productieve Oekraïense muzikant Antony Kalugin onder de naam Karfagen uitbrengt. Maar daarnaast is hij ook onder andere actief onder zijn eigen naam en met Sunchild. En zo heeft hij op z'n 32ste al een flinke staat van dienst opgebouwd, zoals is te zien op zijn website. "Aleatorica" is eigenlijk een restjesalbum met stukken die de laatste 5 jaar zijn blijven liggen, maar wel met een behoorlijke pool aan muzikanten zijn opgenomen. Opvallend is het grote aantal folky stukken op het merendeels instrumentale album, met prominent spel op accordeon en de Oost-Europese variant daarop, de bayan. Ook zijn er strijkers en houtblazers te horen, onder andere in "Whirlabout" dat toch in de eerste plaats een klassieke progrock-instrumental is, waar wij vooral bij vlagen Keith Emerson-invloeden in menen te ontwaren.
Website: http://www.antonykalugin.net/karfagen.html .

HERUITGAVE
Holdsworth, Allan - Snow Moon (edit)
Van "FLATTire: Music For A Non-Existent Movie" (2001 / Moonjune Records, 2013)

In 2001 bracht gitarist Allan Holdsworth het grotendeels met SynthAxe gemaakt album dat nogal afwijkt van 's mans gebruikelijke output. Het gebruik van die vrij zeldzame gitaarsynthesizer (er zijn er nog geen 100 van gebouwd) is voor Holdsworth nog niet zo uniek: hij bespeelt het instrument sinds midden jaren '80 op vele van zijn platen. Dat hij de gitaar vrijwel helemaal laat staan en, op twee kleine contrabasbijdragen van Dave Carpenter na, alleen de SynthAxe aanwendt wel. Voor een deel voelt de muziek, indachtig de ondertitel, inderdaad aan als een spaarzaam gearrangeerde score voor een film. Andere stukken zijn juist erg druk, vol met pregnante elektronische beats die blijkbaar ook met de SynthAxe zijn te genereren. Dergelijke passages doen sterk denken aan Frank Zappa's Synclavierplaat "Jazz From Hell" uit 1986. Bijzonder is dat Holdsworth zijn toch erg naar de jaren '80 klinkende album 15 jaar later maakte. Een nostalgisch eerbetoon? Eén van de langste stukken is "Snow Moon", dat beide aspecten van het album verenigt. De eerste minuten behoren tot de meest sfeervolle van het album en bevat ook fraaie geluidseffecten.
Websites: http://moonjune.com/
en http://therealallanholdsworth.com/ .

NIEUW
PBII – The Loss / Into The Light (live)
Van de DVD "1000 Wishes" (eigen beheer, 2013)

Eind maart verscheen de rockopera 1000 Wishes van PBII en het Hofstads Jeugdorkest op CD. Het werd toen ook live uitgevoerd in de schouwburg van Rijswijk, en daarvan is nu een registratie op DVD verschenen. De CD en DVD 1000 Wishes zijn onderdeel van een indrukwekkend opgezette actie ter bestrijding van kinderkanker. De DVD is groots in aanpak: er is een symfonie-orkest bij betrokken (het al genoemde Hofstads Jeugd Orkest) en er zijn gasten te horen om het verhaal van een jong leukemiepatientje overtuigend voor het voetlicht te brengen. Niet onbelangrijk is dat PBII zichzelf overtroffen heeft en prima composities heeft afgeleverd die klinken als een klok. In de persoon van Ruud Slakhorst heeft PBII weer een echte zanger, met een prettige en prima zangstem. Het verhaal volgt het jongetje Eric vanaf het moment dat hij hoort dat hij ziek is tot het moment dat hij genezen is verklaart. In de tussenliggende stukken wordt hij doodziek gemaakt met chemotherapie, krijgt hij te maken met een mede-patient die het níet haalt en heeft hij last van nachtmerries vol demonen. Uiteindelijk krijgt hij in zijn dromen hulp van een ridder. De voorstelling is met twaalf camera’s vanuit alle mogelijke posities in beeld gebracht. Vooral de camera’s op het podium maken het verhaal en de emotie bij de spelers goed zichtbaar en zelfs voelbaar. Gedurende de één uur en drie kwartier durende voorstelling gebeurt er enorm veel. En vaak ook tegelijk. Er wordt op verschillende niveaus op het podium geacteerd. Het Hofstads Jeugdorkest onder leiding van Marcel Geraeds speelt. Er wordt gedanst. En op een metershoog platform speelt de vijfmansformatie PBII, voor dit project aangevuld met zangeres Nathalie Mees. Desondanks is men in staat gebleken om acteurs, orkest, dansers en PBII, zonder onnodig veel camerawisselingen, goed in beeld te brengen. Daarmee is deze DVD een meerwaarde voor wie de voorstelling heeft bijgewoond en uiteraard diegenen die er niet bij konden zijn. (met gebruik van quotes van Progwereld.org) We eindigen met het slotnummer, waarin ook de gevoelens van de ouders aan bod komen. Alle ins en outs en informatie over het bijbehorende boek vindt u op de speciale 1000 Wishes-website.
Website: http://www.1000wishes.org/.

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Marillion – Three Boats Down From The Candy
Van “Market Square Heroes EP” (EMI, 1982)

Er is nogal wat nieuws te melden rondom Marillion. Naast dat de band twee shows gaat geven in Nederland in november zou Marillion ook als voorprogramma fungeren voor het reünieconcert van Mott The Hoople in de O2 in London. Door managementgesteggel heeft de band echter moeten bedanken voor de eer. Wel zal Marillion volgend jaar aan Cruise To The Edge mee doen, de ultieme prog-trip: vijf dagen op een cruiseschip waarop ook Yes, Steve Hackett, UK en vele anderen zullen spelen. Bassist Pete Trewavas mag zelfs twee keer cruisen aangezien er ook nog een Progressive Nation At Sea zal zijn tijdens welke o.a. Transatlantic, Jon Anderson en Spock’s Beard zullen optreden. Voor meer info hierover kan je op de links op onze site klikken. Zou Marillion eindelijk een set vullen mat de nummers die over water gaan? Wat dan waarschijnlijk niet zal worden gespeeld is het nummer dat we nu gaan draaien, van de eerste EP uit 1982, nog met Fish dus, “Three Boats Down From The Candy”.
Websites: http://www.marillion.com
en http://www.cruisetotheedge.com
en http://www.progressivenationatsea.com/.

LIVE-TIP
Pink Floyd – Any Colour you like / Brain Damage
Van “Dark Side Of The Moon” (Harvest, 1973)

De Pink Floyd-coverband Infloyd treedt aanstaande zaterdag 17 augustus op in het Openluchttheater in Nijverdal. Infloyd weet de kenmerkende sound en de sfeer van Pink Floyd dicht te benaderen, maar de jongens laten ook ruimte voor hun eigen creativiteit. Soms resulteert dat in versies die kleiner en ingetogen klinken, maar vaak zet de groep een stevig rockende wall-of-sound neer. Infloyd houdt de muziek van Pink Floyd graag basic en puur. Hier speelt een liveband, die met beide benen op de planken de Pink Floyd-beleving naar grotere hoogte tilt. Volgens het juryrapport van de internationale bandcompetitie The Clash of the Cover Bandsmag ”Infloyd zich rekenen tot de beste Pink Floyd tributes van de Benelux”. Het album “The Dark Side Of The Moon” viert dit jaar zijn 40ste verjaardag en daarom word het album in zijn geheel uitgevoerd, aangevuld met enkele ander nummers uit het veelomvattende oeuvre van Pink Floyd. Nu maar hopen op goed weer, aanstaande zaterdag, want het optreden is dus zoals gezegd in het Nijverdalse Openluchttheater.
Website: http://www.infloyd.nl/#index.

SEVENTIES
Lord, Jon - Sarabande
Afkomstig van "Sarabande" (Purple Records, 1976)

Toetsenist Jon Lord was niet alleen bekend om zijn rol binnen Deep Purple, maar had ook een niet onverdienstelijke solo-carrière. In latere jaren (post-Purple) was hij met name actief als componist van toegankelijke orkestwerken maar in de jaren 70 bracht hij een aantal werken uit die poogden om rock en klassiek met elkaar te vermengen. Misschien wel zijn meeste geslaagde album op dat gebied verscheen in 1976 onder de titel “Sarabande”. Het album is opgebouwd als een barokke danssuite waarbij er een mooie wisselwerking is tussen band en orkest. Onder de bandleden treffen we o.a. drummer Pete York, percussionist Mark Nauseef en niemand minder dan gitarist Andy Summers, die we later nog bij The Police zullen zien 'opduiken'.
Website: http://jonlord.org/.

NIEUW
Millenium - Ego
Van "Ego" (Lynx Music, 2013)

In Polen wordt de laatste jaren veel ambachtelijke neoprog gemaakt, die wellicht niet vernieuwend is, maar wel heel kundig in elkaar is gezet. Vele namen passeerden bij Xymphonia al de revue, recentelijk nog vers werk van Moonrise en Osada Vida. Ook Millenium past in dat rijtje. De composities kennen voldoende afwisseling en diepgang en dat mag ook verwacht worden van het negende studio-album van een band die al 14 jaar bestaat. Opvallend is het gebruik van Warr Guitar en de accenten die een saxofonist en trompettist toevoegen. Toch laat de band zich muzikaal het best vergelijken met een Britse neoprogband als IQ. De groep is het meest op dreef in de langere stukken van "Ego", zoals in het titelnummer, dat wellicht de sterkste melodieën herbergt.
Website: http://www.millenium.art.pl/.

NIEUW
Andersen, Kristian Selin Eidnes - "The Half Brother"
Van "The Half Brother" (Lumière, 2013)

De Noor Lars Saabye Christensen, bekend onder andere van de fraaie, rond singletitels van The Beatles geschreven roman "Beatles" (in Nederland bekend onder "Yesterday"), maakte in 2001 indruk met "Halvbroren", in het Nederlands vertaald in "De Halfbroer". Onlangs verscheen een achtdelige Zweedse televisiebewerking van het boek. Wat al bij het menu opvalt is het korte Camel-achtige thema van Kristian Selin Eidnes Andersen, dat tevens elke aflevering opent. Voor de gelegenheid laten we een klein stukje van de eerste DVD doorlopen, zodat we ook wat gesproken teksten over een symfonische setting horen. Hopelijk komt de soundtrack ooit op CD uit, want met name het emotionele gitaarwerk en de galmende drums verdienen het om ook los van de film beluisterd te worden. Andersen schreef overigens ook de muziek voor de film "Submarino".
Website: https://www.facebook.com/KristianEidnes.

HEDENDAAGSE KLASSIEKER
Underground Railroad, The - Mars
Afkomstig van "Through And Through" (The Laser's Edge, 2000)

“Through And Through”, het debuut van The Underground Railroad uit 2000, blijkt bij herbeluistering nog steeds een lekker sfeervol album met net dat kleine beetje schurende randje door de modern-klassieke invloeden. Samen met albumopener “May Fly” is “Mars” het kortste stuk van het album en word gedomineerd door fluwelen zang, bescheiden toetsenwerk met een hoofdrol voor het pianospel van Kurt Rongey en Bill Pohls gitaarwerk, dat duidelijk geënt is op het beste van Allan Holdsworth. Met name in “Mars” zijn schitterende vloeiende gitaarlijnen te horen die het gehele nummer dragen. Na dit album volgde in 2005 “The Origin Of Conciousness”, maar sindsdien is het stil en de website is 'down'. Rongey maakt solo-platen, Pohl heeft zich aangesloten bij Thinking Plague.
Website: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1576.

ALBUM VAN DE MAAND AUGUSTUS
Not A Good Sign – Almost II
Van "Not A Good Sign" (Fading Records / AltrOck Productions, 2013)

Not A Good Sign is een Italiaanse band die ontstaan is uit de wens van Yugen-voorman Francesco Zago om naast de avant-prog waar Yugen om bekend is ook ietwat toegankelijker muziek te maken. Ook Yugen- en SKE-toetsenman Paolo 'SKE' Botta betrok hij in z'n plan. De heldere, zuivere stem van Alessio Calandriello vonden ze goed in hun plaatje passen. Hij was gemakkelijk benaderbaar, want zanger van La Coscienza Di Zeno, al onderdeel van de Fading / AltrOck-familie rond Yugen. Met Not A Good Sign hebben ze een album gemaakt waarin sporen van de lekker dwarse en eigenwijze inborst van de heren zeker te vinden zijn, op een manier die vooral doet denken aan King Crimson. Maar er is vooral ook veel ruimte voor melodie en welluidendheid. En dat gegoten in afwisselende composities en gebracht in een kraakheldere productie waarin al het fraaie aangewende vintage prog-instrumentarium schitterend tot klinken komt.
Websites: http://altrockproductions.bandcamp.com/
en https://www.facebook.com/notagoodsign?fref=ts.

HERNIEUWDE AANDACHT
Cosmograf - When The Air Runs Out
Afkomstig van "The Man Left In Space" (Cosmograf, 2013)

De eerste indruk na de release van dit album was een klein beetje teleurstellend. Het album leek wel heel erg eenvormig qua sfeer en het had niet gelijk dezelfde impact als de voorganger “When Age Has Done Its Duty”. Maar tijd doet soms wonderen met muziek en dat geld zeker voor dit album: “The Man Left In Space” blijkt uiteindelijk een heel erg mooi coherent, sfeervol album te zijn. Een bijna filosofisch getint album verstopt in een science fiction-verhaal. En uiteindelijk is het ook die eenheid in klank die naar boven komt drijven als een belangrijk pluspunt. Het voelt nu meer als een echt album i.p.v. een collectie songs. Wij draaien de afsluiter waarop bassist Dave Meros van Spock's Beard de baspartijen verzorgt. Alle andere instrumenten alsmede de zang komen voor rekening van Robin Armstrong zelf.
Website: http://www.cosmograf.com/ .