Uitzending Terugluisteren

A.O.R.
Journey – Edge Of The Moment
Van “Eclipse” (Frontiers, 2011)

Het is al een tijdje rustig ronde de in 1973 opgerichte band Journey. Daarom nog maar een keertje een nummer van het meest recente album “Eclipse” uit 2011: een echte inknaller! “Eclipse” is het tweede album met de Filipijnse zanger Arnel Pineda en kan zich meten met de klassiekers uit de jaren tachtig. Vanaf de opener “City Of Hope” wordt de toon gezet. Stevige AOR met krachtige power chords en snerende solo’s, maar met de zang als lijdend voorwerp. Nadat Journey zijn statement heeft gemaakt is er ruimte voor de ballads. Hier doet Arnels stem Steve Perry vrijwel vergeten….
Website: http://www.journeymusic.com/ .

NIEUW
Bell, Stewart - A World Without Limits
Van "Citizen Cain's Stewart Bell presents The Antechamber Of Being (Part 1)" (eigen beheer, 2014)

Tip in iO Pages 126: "Eerste solo-album van toetsenist van Citizen Cain. Bell is naast de toetsen- en drumpartijen ook verantwoordelijk voor een van de zangrollen. Hij wordt vocaal terzijde gestaan door Simone Rossetti (The Watch), Arjen Lucassen (Ayreon), Bekah Mhari Comrie en Phil Allen (Citizen Cain). Bell baseerde zich op eigen ervaringen als levenslange, lucide dromer. We volgen de avonturen van een jongen die de mogelijkheid krijgt zijn dromen te beheersen. Het concept verhaalt over bizarre synchronismen en vreemde ervaringen tussen droom en werkelijkheid. Het eerste deel zal naast Citizen Cain-fans ook een groter publiek aanspreken. Bell beperkt zich niet alleen tot zijn progressieve wortels, maar vermengt die met elementen uit progmetal en experimenten met samengestelde klanken. Rossetti tekent als De Dromer voor het overgrote deel van de zang, waardoor zowel vocaal als instrumentaal vergelijkingen opdoemen met "The Lamb" van Genesis, maar ook met Citizen Cains "Skies Darken" (2012)." (Wilco Barg)
Website: http://citizencain.nl/ .

NIEUW
King Crimson - The Letters (live 2014)
Van "Live At The Orpheum - Los Angeles 2014" (Discipline Global Mobile, 2015)

King Crimson opent 2015 met een kort live-verslag van de Amerikaanse 2014-tournee: "Live At The Orpheum" bevat 40 minuten aan opnamen, gemaakt in LA op 30 september en 1 oktober jongstleden. We horen de 7-mans bezetting aan het werk, met liefst drie drummers in de frontlinie: Pat Mastelotto, Gavin Harrison en Bill Rieflin, met achter hen Mel Collins (saxen), Tony Levin (bas, Stick), Jakko Jakszyk (gitaar, zang) en natuurlijk Robert Fripp (gitaar). Eén nummer is echt nieuw: "Banshee Legs Bell Hassle", een kort percussiestuk dat in de verte wat lijkt op het intro van "Lark's Tongues In Aspic". Naast het titelstuk van "The ConstruKction Of Light" (het enige stuk uit de Adrian Belew-tijd op de schijf) krijgen we twee stukken van "Red" (1974) en "Islands" (1971): vast niet toevallig twee albums waar Mel Collins al eerder op te horen was. Het instrumentale gedeelte van "The Letters" is een van de stukken waar je redelijk goed kunt horen dat er drie drummers aan het werk zijn. Jakszyk laat hier horen wat hij vocaal waard is. Als geheel hebben we wel het idee dat de band hier nog niet het achterste van zijn tong laat zien. Hopelijk is 'the best yet to come'? Naar verluidt zit er een optreden op Nederlandse bodem aan te komen. We gokken dat dit in Carré gaat plaatsvinden.
Website: http://www.dgmlive.com/kc/ .

NIEUW
Archive – End Of Our Days
– Third Quarter Storm
Van het album “Restriction” (Dangervisit, 2014)

“Restriction” is het tiende album van het Londense collectief Archive. De band verraste ons eind jaren negentig en vele jaren erna met een combinatie van progrock en triphop, oftewel grootse aan Pink Floyd refererende muzikale elementen, gemengd met club beats. Helaas voor progliefhebbers slaat Archive op “Restriction” een andere weg in. De weg die nu bewandeld wordt, is er één van elektronische beats, dramatische zang en filmische effecten. Dit grijpt dus terug naar de triphop-afkomst van de band, waarbij de progressieve elementen zijn teruggebracht tot een minimum. Archive gaat ook weer op tournee en is op 20 februari in de Melkweg in Amsterdam te bewonderen, een dag later in de Eindhovense Muziekgieterij en tenslotte op 22 februari in Doornroosje, Nijmegen. Wij kiezen voor de meer ingetogen nummers: “End Of Our Days” en “Third Quarter Storm”, die nog prima binnen de context van ons programma passen.
Website: http://archiveofficial.com/ .

NIEUW (JAZZROCK)
Komoguchi, Yuya - Picture
- Glasses
Van "Picture" (King Records, 2014)

Yuya Komoguchi is een jonge gitarist, wiens werk te horen is op platen van Trix, Tri-Offensive en Senri Kawaguchi. "Pictures" is zijn solodebuut en bevat een smaakvolle mengeling van typische Japanse fusion en melodieuze jazzrock. Maar liefst drie toetsenmannen kleuren in verschillende nummers het geheel mooi in, waarbij Akito Shirai's heerlijke synthesizerriedels in onder andere "Glasses" klinken alsof er een dikke hommel om je hoofd cirkelt. Heel af en toe wordt het iets te glad, maar daar staat het vakmanschap en een gastrol van Michael Landau tegenover.
Websites: http://www.yuya-komoguchi.jp/.

NIEUW
Fractal Mirror - The Phoenix
Van "Garden Of Ghosts" (Third Contact, 2014)

De wortels van Fractal Mirror gaan helemaal terug naar de jaren tachtig. Naar een stel Amsterdamse vrienden met een voorkeur voor neoprog, David Sylvian en de sfeerrijke muziek van het 4AD-label. Twee van die vrienden, Leo Koperdraat en Ed van Haagen, besloten de draad in 2012 weer op te pakken. Nadat de eerste demo's op internet verzeild waren geraakt bood de Amerikaan Frank Urbaniak zich spontaan als drummer aan. Dit trio was in 2013 verantwoordelijk voor het debuut "Strange Attractors" en nu is er al een tweede album, "Garden Of Ghosts". Genoemd drietal vormt nog steeds de muzikale basis. Bijzonder is dat nu ook Brian Watson en André de Boer worden opgevoerd als bandleden, maar die houden zich niet bezig met muziek, maar met de 'visuals'. Voor de productie tekent Brett Kull van Echolyn, die tevens gitaar en percussie speelt en ook bijdraagt aan de koortjes, soms zelf met hulp van diens bandleden. Andere prominente gast is niemand minder dan Larry 'Synergy' Fast. Je moet bij beluistering van "Garden Of Ghosts" erg wennen aan de zeker niet lelijke, maar wel wat monotone, donkere zang van Koperdraat, vooral ook omdat die erg 'naar voren' is geproduceerd. Bij dóórluisteren blijkt hier gelaagd keyboardwerk achter schuil te gaan, dat, hoe kan het ook anders bij een groep die 'visuals' zo belangrijk vindt, een cinematografisch sfeer uit spreekt.
Website: http://www.fractalmirror.net/ .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Wilson, Steven – A Forest
Van "Cover Version" (Kscope, 2014)

"Cover Version" heet de compilatie die vorig jaar van Steven Wilson verscheen en het was ook steeds de titel van de 6 singles die tussen 2001 en 2010 werden uitgebracht. Op kant A van die singles stond steeds, hoe verrassend, een cover, op kant B een origineel nummer van Steven Wilson. Die covers zijn soms van zeer bekende songs ("Thank You" van Alanis Morissette, "The Day Before You Came" van ABBA), soms van vrij obscure, zoals "The Guitar Lesson" van Momus. Die singles verschenen in zeer kleine oplages, dus voor alle mensen die achter het net visten, is deze CD een uitkomst. Misschien wel de mooiste cover-version van het album is die van the Cure’s nummer “A Forest”. Steven Wilson brengt eind volgende maand zijn nieuwe album “Hand.Cannot.Erase” uit en gaat vervolgens op tournee. Die brengt hem op 24 maart naar TivoliVredenburg in Utrecht en op 23 april naar Hedon, Zwolle.
Website: http://stevenwilsonhq.com/ .

LIVE-TIP
Abel Ganz - End Of Rain
Van "Abel Ganz" (2014)

Wellicht ten onrechte niet in onze eindlijst over 2014 stond het verrassende titelloze album van het Schotse Abel Ganz. Zoals in uitzending 1110 op 14 september (zie ons archief) al uitgelegd is het een muzikaal bijzonder breed uitwaaierend album van een groep, waarin zich geen oerleden meer bevinden en die dus in feite een frisse nieuwe start maakt. De groep wisselt tussen symfonische rock, soundtrack-achtige passages (zoals in de instrumental "End Of Rain"), AOR-pop, jazzy pop en folky prog. Of de band dit live kan waarmaken? We zullen het op de tweede dag van Progdreams IV kunnen controleren, op zondag 5 april in De Boerderij in Zoetermeer.
Website: http://www.abelganz.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Soup - Memoirs Of An Imaginary Friend
Afkomstig van "The Beauty Of Our Youth" (Aspén, 2013)

Albums Van De Maand zijn meestal betrekkelijk nieuwe albums en daarmee is de keuze voor Soups meest recente studio-album, “The Beauty Of Our Youth” uit 2013, een opvallende. Maar Soup en het meest recente album van de Noorse band, "The Beauty Of Our Youth", verdienen simpelweg dat kleine beetje extra aandacht. Een van de vele hoogtepunten op dit album is ook gelijk het meest symfonische stuk: “Memoirs Of An Imaginary Friend”. Deels wordt dit in de hand gewerkt door de bijdrage van het orkest van de Sør-Trøndelag Orkesterforening.
Websites: http://www.soupband.com/
en http://soupsound.bandcamp.com/album/the-beauty-of-our-youth.

(OP)NIEUW
Pavlov's Dog - It's All For You
- Clipper Ship
Van "The Pekin Tapes" (Rockville Music, 2014)

Enige maanden geleden lieten we bij Xymphonia enkele nummers horen van "The Pekin Tapes", een onlangs uitgebrachte archiefplaat van Pavlov's Dog. Het bijzondere van deze uitgave is niet alleen dat de opnames dateren van twee jaar voor het debuut "Pampered Menial" uit 1975, maar tevens dat de band in die periode uit drie leadvocalisten bestond. Op enkele tracks, zoals "It's All For You" en "Clipper Ship", is dan ook niet de karakteristieke hoge zang van David Surkamp te horen, maar de wat "normaal" overkomende vocalen van gitarist Steve Scorfina en toetsenman David Hamilton. Deze songs werpen de interessante hypothetische vraag op van : "wat als niet Surkamp tot zanger zou zijn gekozen...?" Oordeel zelf, zullen we maar zeggen.
Websites: http://pavlovsdogband.tripod.com/
en http://www.rockville-music.com/ .

LATE XYMPHONIA-PREMIÈRE
Genesis - Visions Of Angels
Afkomstig van "Trespass" (Charisma, 1970)

Wij van Xymphonia houden trouw ons archief bij van nummers die we ooit gedraaid hebben en dat is om diverse redenen best handig. Maar misschien nog wel het leukst is om te zien welke nummers we nog nooit hebben gedraaid. En zo ontdek je bijvoorbeeld dat we van het tweede album van Genesis, “Trespass” uit 1970, nog nooit “Visions Of Angels” hebben gedraaid.
Website: http://www.genesis-music.com/ .

IN HET NIEUWS
Bhatia, Amin - In Search Of Lost Identities
- Second Life
Van "Virtuality: A Journey Inside Your Computer" (eigen beheer, 2008)

Onlangs werd eindelijk de 5.1 surroundversie van de spaceklassieker "The Interstellar Suite" van Amin Bhatia uitgebracht. Via crowdfunding werd een ruim aanbod gegeven van opties waaruit de fans konden kiezen. Hieronder bevonden zich een download van het album, een boek met achtergrondinformatie, een dvd-a met de surroundversie en diverse andere albums van Bhatia. Hieronder zat ook "Virtuality", een album uit 2008, waarop naast allerhande synthesizers ook echte musici te horen zijn. Naast tien eigen composities bevat de CD een bewerking van Ravels "Bolero", waarbij Bhatia een chronologische reis maakt door 75 jaar van synthesizermuziek. Zo horen we onder andere de Ondes Martenot en de Buchla 100 Modular. Overigens werd Bhatia 'ontdekt' door Steve Porcaro van Toto, die in 1981 de opname van Bhatia hoorde waarmee hij het Roland Contest had gewonnen. Porcaro was zeer onder de indruk, met name omdat er in tegenstelling tot bij Toto maar erg weinig instrumentarium was gebruikt, terwijl het resultaat vele malen overweldigender was.
Website: http://aminbhatia.com/ .

IN HET NIEUWS
Sylvan - Deliverance
Van "Deliverance" (eigen beheer, 1998/2010)

Volgende maand verschijnt er een nieuw album van Sylvan, met de titel “Home”. Het wordt het negende studio-album in Sylvans ruim 15-jarige bestaan. Wel is het al meer dan drie jaar geleden dat het voorlaatste studio-album “Sceneries” verscheen. Wij gaan terug naar “Deliverance”, het allereerste album van de Duitse band. U hoort daarvan het titelnummer.
Website: www.sylvan.de .

OPENER
Silhouette – Escape
Van het album “Beyond The Seventh Wave” (Freia Music, 2014)

In november 2014 verscheen bij Freia Music het vierde album “Beyond The Seventh Wave” van de Nederlandse formatie Silhouette. Het is een conceptalbum van ruim een uur, dat over de drang naar vrijheid gaat. Silhouette brengt geen vernieuwende muziek maar wel komen liefhebbers van weelderig toetsenpartijen en lekker gitaarwerk flink aan hun trekken. Melodieuze symfo met vette knipogen naar de jaren ’70 en ’80. Silhouette was een van de optredende bands tijdens Celebrate! 2015, dat gisteren, zaterdag 10 januari, in P3, Purmerend plaatsvond. Andere optredende groepen waren het Duitse Traumhaus en het Belgische Fossil Evolution.
Websites: http://www.silhouetteband.nl/ .

NIEUW
Fish On Friday - Sanctuary
Van "Godspeed" (Esoteric Antenna, 2014)

"Godspeed" is al het derde album van de Belgische groep Fish On Friday, maar pas het eerste waar Xymphonia aandacht aan besteedt. Nu zijn er ook wel opvallende dingen gebeurd die het moeilijk maken de band nog over het hoofd te zien. "Godspeed" verschijnt namelijk op het Esoteric Antenna-label, dat ons eerder albums bracht van o.a. Van Der Graaf Generator en Sanguine Hum. Ook is superbassist Nick Beggs, bekend van Steven Wilson en Steve Hackett, tot de vaste bandbezetting toegetreden. Gitarist Marty Townsend en drummer Marcus Weymaere hebben diezelfde weg gevolgd: eerst gast, nu bandlid. Van project van het Belgische productie-, schrijf- en toetsenduo William Beckers en Frank van Bogaert is Fish On Friday zo een echte groep geworden. Muzikaal moet je denken aan poppy symfo, die wel wat heeft van het solowerk van David Gilmour (mede omdat de stem van Frank van Bogaert in de verte wat heeft van Gilmour), maar ook Barclay James Harvest en Alan Parsons Project. Ook de labelgenoten Tony Patterson en Brendan Eyre zitten muzikaal niet ver verwijderd van Fish On Friday. Dit is geen muziek die het moet hebben van hele spannende ritmiek of heftige intensiteit. De muziek is veelal relatief luchtig, maar op een weldadige manier, want wel met zorg gearrangeerd, waarbij de in meerdere lagen opgenomen zachte stem van Van Bogaert een voorname rol speelt in het totaalgeluid. Aan het artwork is al evenveel zorg besteed: dat ziet er zeer gelikt uit.
Website: http://www.fishonfriday.be/ .

NIEUW
Beardfish - Comfortzone
Van "+4626 - Comfortzone" (InsideOut, 2015)

De Zweedse band Beardfish draait alweer meer dan 10 jaar mee en ook op het eigenaardig getitelde "+4626 - Comfortzone" is weer die herkenbare mix te horen van 'vintage' klinkende prog en hardrock, late Beatles en Frank Zappa. Voor Beardfish' doen zijn de extremen uitgebannen: geen over-the-top gefreak dit keer. Je hoort aan het spel meteen dat deze heren een grote muzikale kunde in huis hebben. Het lijkt wel of Rikard Sjöblom en zijn mannen daar expres een snufje slordigheid aan hebben toegevoegd, om het allemaal een beetje spontaan te blijven laten klinken. Dat uit zich vooral in Sjöbloms zang. Beardfish zal in juli te zien zijn op het Night Of The Prog festival op de Loreley. Rikard Sjöblom maakt nu ook deel uit van Big Big Train en zal niet alleen in augustus in Londen bij de optredens meespelen, maar ook op komend studiowerk te horen zijn. Van "+4626 - Comfortzone" is een 'Limited Edition 2CD Digipak' (sic) leverbaar met een extra schijf getiteld 'The Early Years' met opnamen uit het eerste Beardfish-jaar 2002, maar ook outtakes uit de "Sleeping In Traffic"-tijd (2006). Wij draaien van het 'hoofd-album' het bijna-titelnummer. Het intro belooft een mengsel van Pink Floyds "Shine On" met King Crimsons "Starless". Verderop ontwikkelen zich daarbij Canterbury-neigingen, o.a. door de typische vervormde orgelsound.
Website: http://www.beardfishband.com/ .

NIEUW
Giraffe - The Lamia (live)
Toy Matinee - There Was A Little Boy (live)
Van resp.:
- Kevin Gilbert's Giraffe: "The Lamb Lies Down On Broadway - A 20th Anniversary Performance" (Gilbert Properties Partnership, 2014)
- Kevin Gilbert – Toy Matinee: "Acoustic (Rehearsal)" (Gilbert Properties Partnership, 2014)

Binnenkort verschijnt de luxe 3-CD set van "Thud" ter gelegenheid van het 20-jarig jubileum van dit solodebuut van Kevin Gilbert. Door logistieke problemen is de release uitgesteld, maar in de tussentijd heeft Gilbert Properties Partnership, die de belangen van de in 1996 overleden musicus beheert, een tweetal andere archiefopnames uitgebracht. Ten eerste is er een audioverslag verschenen van het concert dat Giraffe tijdens het Progfest 1994 gaf. De speciaal hiervoor bij elkaar gekomen bezetting van deze vroege band rondom Gilbert vertolkte een 75 minuten durende versie van de Genesis-klassieker "The Lamb Lies Down On Broadway". In het circuit circuleerden reeds video- en audio-opnames, terwijl enkele stukken terecht kwamen op de dubbel-CD "Progfest 1994" en DVD "Progfest 1994 Day Two", maar dit is de eerste officiële integrale uitgave van dit evenement. Helaas dus geen opgepoetste beelden, maar wel een goed bewijs voor het potentieel van de band, waarbij Gilbert niet zozeer Rael speelt, maar hem veel meer is. Ten tweede verscheen "Acoustic (Rehearsal)" van het Toy Matinee, zoals dat als driemansformatie na het vertrek van Patrick Leonard tourde. Het woord "Rehearsal" zit niet in de officiële titel, maar is wel essentieel voor het op waarde schatten van dit materiaal. Het zijn echt repetitie-opnames, inclusief gesprekjes tussendoor en uitprobeersels, zoals "Wish You Were Here" van Pink Floyd. Voor de echte verzamelaar dus. Als bonus zijn drie nummers toegevoegd van Toy Matinee, zoals dat met uitbreiding van Sheryl Crow en Toss Panos klonk. De songs zijn ook al te horen op "Live At The Roxy May 1, 1991", maar deze opnames zijn van tien dagen daarvoor.
Website: http://kevingilbert.com/

IN HET NIEUWS
Cavanagh, Danny – High Hopes
Van “Memory And Meaning” (to be released, 2015)

Gitarist, zanger en componist Danny Cavanagh is bij de meesten mensen bekend van Anathema. Naast deze band is hij regelmatig bezig met andere bands en muziek. Nu heeft Danny een pledge-actie gestart voor een solo album. Daarop interpreteert hij in intieme versies nummers die hem hebben beïnvloed. Naast de inkoppertjes zitten er een aantal verrassende keuzes bij. Zo vinden we naast een nummer van Kate Bush of Nick Drake ook de Dire Straits en Iron Maiden. Kortom een gevarieerde mengeling. Als 'teaser' kan een van de tracks al worden beluisterd, het van “The Division Bell” afkomstige “High Hopes” (we hoeven, denken we, niet te vertellen van welke band dat origineel is...?). We gaan hier dan ook naar luisteren.
Website: http://www.pledgemusic.com/projects/dannycavanagh
Youtube.

NÉT NIET TOP 2014
Honing, Sebas – Beauty On The Beach
Van “Songs Of Seas And Oceans” (Freia Music, 2014)

Sebas Honing (1990) is een multi-instrumentalist die progressieve composities maakt. Rock, metal en zelfs ballads. Hij speelt al vanaf zijn vijfde gitaar, doorliep het conservatorium en geeft nu muzieklessen op zijn eigen muziekschool ‘A Different Tune’. Eind 2013 kwam hij met het debuutalbum van de rockband Equisa, “A Strange Release”. Afgelopen jaar verschenen van hem twee conceptalbums. In april verscheen zijn eerste solo-album “Songs Of Seas And Oceans”, met 'water' als thema. In september verscheen het tweede conceptalbum “From Middle To East” . Zoals de titel aan aangeeft, is het een muzikale reis door het Midden-Oosten, van Turkije door India naar Indonesië. Alle instrumenten op beide albums worden gespeeld door Sebas Honing zelf. Ook zingt hij, soms bijgestaan door zijn partner Petra. Er is ook een speciale combi, met beide albums in één set, uitgebracht door Freia.
Websites: https://www.facebook.com/sebas.honing
en http://www.freia-music.nl/c-2454957/sebas-honing/ .

IN HET NIEUWS
PTS - Blood
Van "Campaign" (eigen beheer, 1996)

Onlangs kwam het bericht dat in oktober een reünieconcert van PTS gaat plaatsvinden in Diever. Voor het eerst in meer dan 20 jaar zal de oorspronkelijke bezetting weer op het podium staan, bestaande uit Marco de Haan (drums/zang), Ron van Kruistum (gitaren), Simon Veenhuis (keyboards) en Marco Kersies (basgitaar). Die bezetting maakte twee albums: "Nightlines" (1992) en "Tides" (1994). Daarna verliet Kersies de band. Vervolgens maakte de groep nog met vervanger Dario Pozderski een laatste plaat, getiteld "Campaign". Een sterk album, die het moeilijk had, zo vlak na de ondergang van SI en vóór iO Pages en online-magazines. PTS luisterde trouwens onze 75ste uitzending op met een live-concert. Volgens het Youtube-filmpje, waar op de pas gestarte Facebook-pagina naar verwezen wordt, is de indertijd uit Joegoslavië gevluchte Pozderski niet betrokken bij de reünie. Hij is nog wel steeds muzikaal actief en woont tegenwoordig in Lelystad.
Website: https://www.facebook.com/pts2015diever?fref=ts .

LIVE-TIP
Kaipa - Musiken Ar Ljuset
Van “Kaipa” (Decca, 1975 /Musea, 2000)

Een tijd geleden kondigde Roine Stolt aan dat er een reünie van het oude Kaipa te verwachten is. En hoewel Hans Lundin de naam de laatste jaren in ere heeft gehouden, zijn de drie andere oerleden nu ook weer bijeen. Zónder Lundin dus. Natuurlijk gaan ze, om verwarring te voorkomen, niet onder de noemer Kaipa spelen, maar als Kaipa Da Capo. Er zal ook alleen materiaal van de eerste 3 albums worden gespeeld. Het eerste optreden zal plaats vinden tijdens de 10de editie van het Night Of The Prog festival op de Loreley. Naast Kaipa Da Capo is overigens ook de Hongaarse groep Special Providence aan het programma toegevoegd. We gaan luisteren naar een track van het debuut van Kaipa.
Websites: https://www.facebook.com/groups/kaipadacapo/
en http://kaipa.info/discography/the-decca-years-1975-1978.html .

ALBUM VAN DE MAAND
Soup - The Spirit Lodge
Afkomstig van "The Beauty Of Our Youth" (Aspén, 2013)

Albums Van De Maand zijn meestal betrekkelijk nieuwe albums en daarmee is de keuze voor Soups meest recente studio-album, “The Beauty Of Our Youth” uit 2013, een opvallende. Maar tot voor een paar maanden geleden hadden we nog nooit van de band gehoord en als Progwereld-schrijver Ruard Veltmaat niet het nummer “In Memory Of Richard Wright” op Facebook had gezet was dat waarschijnlijk voorlopig ook wel zo gebleven. Het was die track die zowel door zijn titel als na beluistering ons uitermate prikkelde. Vervolgens namen wij in korte tijd bijna het gehele oeuvre tot ons. Dat oeuvre bestaat in totaal uit vier studio-albums en twee B-kantenverzamelingen. “The Beauty Of Our Youth” is daarbij op dit moment zeker het hoogtepunt in dat geheel. De symfonische postrock doet ons bij vlagen wat denken aan het recente werk van Anathema, maar ook zeker aan dat van Sigur Ros. Waar die Ijslandse band het soms echter net wat laat af weten qua goede composities, schrijft Soup mooie songs gevuld met pakkende melodieën. En het helpt dan zeker ook dat Soups oprichter Erlend Viken over een zeer aangename stem bezit die weet te ontroeren.
Websites: http://www.soupband.com/
en http://soupsound.bandcamp.com/album/the-beauty-of-our-youth.

NÉT NIET TOP 2014
Church, Charlotte - Death & Mathematics
Afkomstig van "Four EP" (Alligator Wine Records, 2014)

Als er iemand de prijs voor 'Beste carrière-omwenteling' zou moeten krijgen, dan is het wel de uit Wales afkomstige zangeres Charlotte Church: van klassiek crossover-kindsterretje naar artpopdiva. Na haar vroege wereldsucces heeft ze de afgelopen jaren gestaag gewerkt aan een serie EP's waarvan nummer 4 voorlopig de kroon op het werk is. Betoverend!
Website: http://charlottechurchmusic.com/
Video (Death & Mathematics, live): http://youtu.be/pPE7AHOZ87U .

NÉT NIET TOP 2014
Iluvatar - The Silence!
Van “From The Silence” (10t Records, 2014)

Een van de albums van de maand 2014 die niet in het jaaroverzicht voorkwam is “From The Silence” van Iluvatar. Daarom alsnog hernieuwde aandacht voor dit album in de tweede uitzending van het jaar. De nieuwe Iluvatar, het vierde album in de 22 jaar tijd sinds het debuut, was Album van de Maand September! De albumtitel “From The Silence” verwijst naar het feit dat het liefst 15 jaar stil is geweest rond deze symfonische rockband uit Baltimore, Maryland. Toch klinkt het album meteen vertrouwd, als een vorm van thuiskomen. Die warme, pure symfonische rocksound weerklinkt opnieuw een album lang, met volle keyboardtapijten en fijn gitaarwerk. Bovenal is daar de emotioneel bewogen zangstem van Glenn McLaughlin, die je altijd weer de oren doet spitsen. Het is dan ook erg jammer dat hij na de opnamen van dit album om persoonlijke redenen afscheid heeft moeten nemen van de band. Het album biedt een afwisseling tussen frisse compacte songs en gelukkig ook weer enkele van die langere, tegen de tien minuten durende stukken waar de band altijd al zo in excelleerde.
Website: http://www.iluvatarband.com/ .

NÉT NIET TOP 2014
Cosmograf - The Fear Created
Afkomstig van "Capacitor" (Cosmograf Music, 2014)

Cosmograf stond met de voorgaande twee albums ook al in Christians jaarlijst en “Capacitor” verdient dat ook gewoon. Dit is gewoon kwaliteitsprog van Britse bodem, met een sound die door het zware gitaarwerk neigt naar Threshold, maar die ook net zo sterk beïnvloed is door Pink Floyds “The Wall”. “Capacitor” is een intrigerend conceptalbum over geesten, energie en wat wij aan sporen nalaten in de tijd.
Website: http://www.cosmograf.com/
Video (The Fear Created): http://youtu.be/xeYtSxh2Ltg .

BUITENBEENTJE
James, Jim - State Of The Art (A.E.I.O.U.)
Van "Regions Of Light And Sound Of God" (ATO Records/V2, 2013)

Jim James is de voorman van de indie-rootsband My Morning Jacket. Na twee solo-albums gevuld met covers van George Harrisson en Woody Guthrie verscheen in 2013 "Regions Of Light And Sound Of God" met louter eigen materiaal. Zeker qua gebruik van toetseninstrumenten heeft James een tik van de progressieve rock meegekregen. De plaat werd destijds dan ook een mix van kamerpop, soul, folk, space rock, funk en pop genoemd. Zo is bevat openingsnummer "State Of The Art (A.E.I.O.U.)" een opbouw die vergelijkbaar is met het nummer "Original Man" van de obscure progressieve (jazz)rockband Riff Raff. Een ritmisch steeds verder opbouwende cadans krijgt halverwege ondersteuning van een lang aangehouden, in volume toenemend vioolakkoord (mogelijk van een Mellotron-sample). Zo is er nog veel meer moois te ontdekken op deze intrigerende plaat.
Website: http://jimjames.com/ .

NÉT NIET TOP 2014
Minor Giant – Hand In Hand
Van "On The Road" (Festival Music, 2014)

Minor Giant is de band van toetsenist Rindert Lammers. Als 16-jarige, en dat is nog maar 4 jaar geleden, begon hij met het schrijven van symfonische rockcomposities en bijbehorende teksten. Er verzamelde zich sindsdien een groep muzikanten om hem heen, die zich sinds eind 2011 Minor Giant noemt. De muziek die Lammers voor de band schrijft is nadrukkelijk te plaatsen in het neoprog-genre. De plaat bevat drie korte en drie langer dan tien minuten durende stukken en vooral die laatste drie dompelen je onder in diverse sfeer- en tempowisselingen. Naast de bekende Britse namen is Neal Morse vast een groot voorbeeld voor hem. Dat hoor je aan de muziek en dat vind je ook terug in de teksten. Er zit namelijk een duidelijk verhaal in, over iemand die zoekende is. Aan het eind van het album heeft hij die weg gevonden. En het is wel duidelijk dat God volgens Lammers hier de leidende rol in speelt. Muzikaal horen we een degelijk neoprog-album, dat voor een debuut van een deels zeer jonge band zeer volwassen overkomt.
Website: https://minorgiant.bandpage.com/ .

Nr. 12

Op nummer 12 vinden we eigenlijk 5 albums, maar we hebben maar tijd voor twee ervan

We slaan daarom over:

Crosby, David - Croz (Blue Castle Records)

- op de 6de plaats in het lijstje van Herman:
In het jaar van zijn 73ste verjaardag maakt David Crosby een bijzonder sterke Westcoastplaat, waarop niet alleen zeer subtiel gemusiceerd wordt door topkrachten als zoon James Raymond en Steve DiStanislao, maar waar schitterende liederen op staan, die zowel muzikaal als tekstueel echt wat te vertellen hebben. Of je nu singer-songwriter- of progliefhebber bent - voor eenieder heeft dit album veel te bieden.
Website: http://www.davidcrosby.com.

Dunnery, Francis - "Frankenstein Monster - Stitched Back Together" (Aquarian Nation)

- op de 6de plaats in het lijstje van René:
Dunnery's rentree in de progressieve rock is geen terugkeer naar de sound van zijn vroegere band It Bites. Het is een eerbetoon aan zijn in 2008 overleden broer Barry. Deze ook Baz genoemde broer was in de vroege jaren 70 leadgitarist in de band Necromandus. Onder productionele leiding van Tony Iommi werd in 1973 Orexis Of Death opgenomen, dat echter pas in 1999 postuum het levenslicht zag. Op "Frankenstein Monster" wordt materiaal van Necromandus opnieuw ingespeeld, aangevuld met eigen werk en een cover van Warm Dust. Samen met de gelouterde sessiedrummer Tony Beard, bassist Paul Brown en neef John en zoon Danny op gitaar wordt gedurende 70 minuten een soort prog-n-roll neergezet, met een heerlijke overvloed aan elektrische gitaarsolo's en riffs. Daarbij past de hoge, doorleefde stem van de teruggekeerde gitaarheld als gegoten bij deze meeslepende conceptachtige CD.
Website: http://www.francisdunnery.com/ .

Honing, Sebas – Songs Of Seas And Oceans & From Middle To East (Freia Music)

- op de 6de plaats in het lijstje van Aldwin:
Het is goed te weten dat erin ons eigen land ook prima muziek word gemaakt die in ons programma Xymphonia perfect past. Daarom in de combi (twee conceptalbums, ook leverbaar als één set). Sebas Honing (1990) is een multi-instrumentalist die progressieve composities maakt. “Songs Of Seas And Oceans” is de eerste van twee conceptalbums en zoals de titel doet vermoeden gaat het om het concept ‘water’. Alle instrumenten worden bespeeld door Sebas Honing zelf, en ook de vocalen nam hij voor zijn rekening, met uitzondering van de zang op het nummer “The Sea Life”, dat werd ingezongen door Petra, de partner van Sebas. Het vervolgalbum hierop is “From Middle To East”. Zoals de titel aan aangeeft, is het een muzikale reis door het Midden-Oosten, van Turkije door India naar Indonesië. Progressieve muziek word gecombineerd met traditionele muziek uit deze drie landen. Alle instrumenten worden ook op dit album gespeeld door Honing zelf.
Websites: https://www.facebook.com/sebas.honing
en http://www.freia-music.nl/c-2454957/sebas-honing/ .

We beperken ons in de uitzending tot de volgende nummers 12:

The Black Codex (eigen beheer / deels al verschenen en deels later dit jaar op CD via Freia)
U hoort: Week 50 – Our Place Under The Sun

– Op nummer 6 in het lijstje van Maurice:
The Black Codex is een muzikaal hoorspel dat het hele jaar 2014 heeft bestreken! Als muziekliefhebber kon je een abonnement nemen op de gehele serie. Iedere week kreeg de abonnee van The Black Codex nieuwe muziek toegezonden. Daarnaast levert Bruin daar beeld bij in de vorm van bijvoorbeeld schetsen. Het verhaal is dan ook een echt epos is in de trant van de Da Vinci Code. Het zal de liefhebber van fantasy-verhalen zeker bevallen. Muzikaal gezien is het ook indrukwekkend wat Christiaan heeft geproduceerd. Als abonnee wordt je bijna direct in het verhaal gezogen en wordt er al direct een bepaalde spanning en sfeer neer gezet. Het is zeker indrukwekkend als je je bedenkt dat Christiaan zo goed als alleen verantwoordelijk is voor de muziek. The Black Codex komt muzikaal gezien nog het dichts bij de platen die Christiaan onder de noemer Chris maakt. Het gehele project is nu ook in delen bij Freya Music op CD verkrijgbaar en zal in 4 delen verschijnen. Of je kan kiezen om allen in zijn geheel in een mooie box aan te schaffen, maar dan moet je tot april wachten.
Website: www.theblackcodex.com/ .

Phillips, Simon - Protocol II (eigen beheer / InAkustik)
U hoort: Moments Of Fortune

– Op nummer 10 in het lijstje van Herman:
Simon Phillips combineerde het stoppen met Toto (hij neemt afscheid met zijn optreden op de hieronder besproken live-DVD/Blu-Ray) met het herformeren van zijn jazzrockgroep Protocol. En het resultaat klinkt vertrouwd. Té vertrouwd zegt u? Nou, als het zó goed en mooi is gedaan dat we toch telkenmale weer naar deze CD grijpen, dan mag het album een plaatsje (onderin) mijn top 10! Op deze plaats had ook net zo goed Iluvatar kunnen staan, dat ook met een heerlijk vertrouwd klinkend album kwam. Misschien als ik over een maand nog een keer deze lijst op stel, was dat ook gebeurd.

– En op nummer 7 in het lijstje van René:
Er verschenen dit jaar weer de nodige goede jazzrockplaten, zoals van de Indonesische gitaristen Dewa Budjana en Tohpati, de Japanse drumster Senri Kawaguchi en de Canadese bassist Antoine Fafard. Voor mijn top 10 heb ik echter gekozen voor de terugkeer van Simon Phillips' Protocol. Sinds midden jaren zeventig geldt Phillips als een van de meest begaafde (sessie)drummers binnen de pop- en jazzrockwereld. Mede door zijn herkenbare en altijd energieke spel wist hij de muziek van zijn opdrachtgevers een jazzy en/of complex element mee te geven. Eind jaren 80 richtte hij z'n eigen jazzrockgroep Protocol op en ontwikkelde hij zich ook tot een componist van even aansprekende en melodieuze als stiekem complete jazzrock-stukken. Sinds hij in de jaren 90 vast lid van Toto werd, verminderde zijn jazzrock-activiteit. De laatste jaren echter, zien we 'm op dat gebied weer veelvuldig aan het werk met de Japanse toetsenwizard Hiromi. En nu hij de Toto-drumkruk heeft overgedaan aan Keith Carlock is er een nieuwe Protocol-bezetting, met oude maat Andy Timmons op gitaar, de ook van Steve Lukathers solowerk bekende toetsenist Steve Weingart en de met onder andere Allan Holdsworth spelende bassist Ernest Tibbs. De muziek op "Protocol II" klinkt heel herkenbaar, want ligt rechtstreeks in het verlengde van de melodieuze jazzrock die te horen was op "Symbiosis" en "Another Lifetime". Het is weer heel pakkend, met nooit te lang uitgerekte solo's en aldoor aandacht voor de hoofdlijn van de composities. Daarbij klinkt het ook weer als een klok: prachtig weer, hoe de toms van Phillips in het stereobeeld zijn geplaatst.
Website: http://www.simon-phillips.com/ .

Nr. 11

Op nummer 11 hebben we vier albums:

Rustici Trio, Corrado: "Blaze And Bloom - Live In Japan" (eigen beheer)
U hoort: Lazarus Pain

– Op nummer 5 in het lijstje van René:
Hoewel live-albums niet vaak de top 10 lijstjes halen, wil ik hier graag een uitzondering voor maken. Corrado Rustici is vooral bekend om zijn productiewerk voor uiteenlopende acts als PFM, Zucchero en Elisa. Als muzikant liet Rustici zich vooral in de jaren zeventig gelden met bands als Cervello, Nova en Aqua. Pas in 1995 verscheen zijn eerste soloplaat, de sterke, van veel Synthaxe-spel voorziene A.O.R.-CD "The Heartist", elf jaar later gevolgd door het indrukwekkende "Deconstruction Of A Postmodern Musician". En tussen het productiewerk staat hij tevens af en toe op het podium om zijn eigen werk uit te voeren. Zo ook in april 2010 toen hij met drummer Steve Smith en toetsenman Peter Vettese in de beroemde Club STB 139 in Tokyo optrad. Onlangs verscheen van deze concertreeks in eigen beheer een CD/DVD-set met negen respectievelijk vier nummers. Het uitgekozen materiaal is afkomstig van onder meer het Nova-album "Vimana" en van zijn soloplaten, zoals "Lazarus Pain". "Blaze And Bloom - Live In Japan" geeft een goed beeld van de muziek die Rustici zoal gemaakt heeft: virtuoze jazzrock, naar symfonische New Age neigende sfeerstukken, gevoelige ballades en fraaie instrumentale progressieve rock.
Website: http://www.corradorustici.com/crt/cddvd.html .

Riis, Bjørn – “Lullaby In A Car Crash” (Karisma Records)
U hoort: Disappear

– Op nummer 5 in het lijstje van Aldwin:
Ik ben onder de indruk van het gitaargeluid van de man en het sfeervolle album. Natuurlijk is de muzikale richting zeer herkenbaar, maar ik vind het prachtig en het is dan ook niet voor niets dat ik dit album hoger heb staan dan “The Endless River” van de voornaamste invloed van Riis. Na het derde studio album van het Noorse Airbag, “The Greatest Show On Earth”, zag de gitarist van de band, Bjørn Riis dus, zijn kans om zich te richten op zijn eerste soloplaat. Liefhebbers van Pink Floyd, Airbag en van heerlijke gitaarsolo’s in het algemeen, worden met dit schijfje op hun wenken bediend.
Website: http://www.bjornriis.com/ .

Kerrs Pink - Mystic Spirit (eigen beheer)
U hoort: Unwanted / Secluded

– Op nummer 5 in het lijstje van Herman:
Kerrs Pink die al flink wat jaren meeloopt, maar die vlak voor de vorige jaarwisseling zeer krachtig voor de dag kwam. En platen uit november en december 2013 mogen niet tussen wal en schip vallen! Dit "Mystic Spirit" al helemaal niet, want de eerste recensies lazen we pas in februari. Kerrs Pink anno nu heeft een krachtige sound. De rijke productie laat de volle keyboard- en basgitaarpartijen een indrukwekkende basis vormen voor symfo met de juiste verhouding tussen retro en modern.
Website: http://www.kerrspink.com/ .

Steve Rothery – The Ghost of Pripyat (eigen beheer)
U hoort: The Ghost Of Pripyat

– Op nummer 5 in het lijstje van Maurice:
Marillion-gitarist Steve Rothery werd in 2013 uitgenodigd om op het jaarlijkse Plovdiv Guitar Festival te komen spelen. Ter voorbereiding organiseerde hij een aantal schrijfsessies met bevriende gitarist Dave Foster, waar beiden zeer tevreden over waren. Nadat ook een toetsenist en ritmesectie waren geregeld in de vorm van Riccardo Romano, Leon Parr en Yatim Halimi, had men al snel het gevoel dat er iets bijzonders aan het ontstaan was. En zo groeide deze uitnodiging uit tot iets wat uiteindelijk dit instrumentale studio-album “The Ghosts Of Pripyat” is geworden. Het publiek in Plovdiv had indertijd alvast een voorproefje, en uiteindelijk ook wij, want dat concert is in maart al op DVD uitgebracht. De meeste nummers die op het album terecht zijn gekomen werden al gespeeld, maar zijn bij het opnemen in de studio nog wel veranderd. Zo zijn er bijv. extra partijen toegevoegd in enkele stukken, ingespeeld door niemand minder dan Steve Hackett en Steven Wilson. Het artwork laat de spookstad Pripyat zien, in de buurt van Tsjernobyl en verlaten sinds de kernramp aldaar. Het is van de hand van Lasse Hoile, bekend van zijn werk voor Steven Wilson.
Website: http://www.steverothery.com/.

Nr 10

Op nummer tien vinden we drie albums:

FEM (Forza Elettromotrice) - Sulla Bolla Di Sapone (Fading / Altrock)
U hoort: Nella Città

– Op nummer 4 in het lijstje van Herman:
Tot nu toe wordt mijn lijst bevolkt door albums die eigenlijk ook alleen als albums beluisterd kunnen worden. Dat geldt in bijzonder hevige mate voor dit Italiaanse briljantje. Op zich zijn alle ingrediënten 'vintange'-jaren zeventig, maar net als recentelijk bijvoorbeeld For A Good Sign, gaat dit gepaard met zoveel frisheid en energie, dat er toch iets nieuws ontstaat. Compositorisch slim, prachtig gespeeld en gezongen - het plaatje is af.
Website: http://www.femprogband.it/.

Samurai Of Prog, The: "The Imperial Hotel" (Seacrest Oy)
U hoort: Limoncello

– Op nummer 4 in het lijstje van René:
Na twee albums gevuld met covers van progressieve rock-klassiekers en minder bekende pareltjes uit het genre, produceerden Marco Bernard, Steve Unruh en Kimmo Pörsti, de creatieve kern van The Samurai Of Prog, dit keer een plaat met originele composities. Daartoe werden enkele toetsenmannen uitgenodigd materiaal te schrijven. Zo komt het titelnummer voort uit een onuitgewerkte compositie van Englands Robert Webb, dat oorspronkelijk alleen op een zeer gelimiteerd Japans schijfje leverbaar was. Ondanks de veelheid aan schrijvers is "The Imperial Hotel" een coherente plaat, die de liefhebbers van melodieuze, avontuurlijke maar toch vertrouwde symforock zeker zal aanspreken. "Limoncello" combineert England curieus genoeg met het Japanse Kenso. Het is namelijk geschreven door Englands Robert Webb (en staat als zodanig eveneens op zijn eveneens dit jaar verschenen solodebuut "Liquorish Allsorts"), terwijl als gitarist Kenso-voorman Yoshihisa Shimizu is ingehuurd.
Website: www.seacrestoy.com .

Huis – Despite Guardian Angels (Unicorn Digital)
U hoort: Salvation

– Op nummer 4 in het lijstje van Aldwin:
Als liefhebber van neo-prog en mooie gitaarsoli is dit album echt mijn ding en scoort dit album hoog in mijn lijstje. Anders dan de oer-Nederlandse naam doet vermoeden, is Huis een Canadese band. Maar ons land speelt wel degelijk een belangrijke rol in het verhaal achter Huis. Toetsenist Pascal Lapierre en bassist Michel Joncas kregen namelijk de inspiratie voor bandnaam én veel van de muziek en teksten op het debuut "Despite Guardian Angels" naar aanleiding van een reis door Nederland in 2009. Dit heeft duidelijk veel indruk gemaakt op het duo. Blijkbaar werd in Nederland contact gelegd met Knight Area: de band wordt bedankt en gitarist Mark Vermeule is zelfs even te horen op het album. Nadat bij thuiskomst de eerste muzikale ideeën werden opgenomen, werden aanvullende bandleden gezocht. Voor de gitaarplek werd Michel St. Père bereid gevonden toe te treden. Die speelde zich de afgelopen jaren nadrukkelijk in de kijker met zijn eigen band Mystery. We dienen echter te benadrukken dat St. Père compositorisch niet betrokken is bij Huis, hij levert 'slechts' de gitaarpartijen en deed ook de eindmix. Wellicht heeft dat laatste aspect bijgedragen dat we ook in de behoorlijk traditionele neo-prog van Huis net zo'n heerlijk broeierig en vol keyboardgeluid horen als bij Mystery. En dan is er natuurlijk 's mans weldadig warme gitaarspel, dat overigens met mate aanwezig is.
Websites: http://www.huisband.com/ .

Nr. 9

Op nummer negen prijken twee albums:

Snarky Puppy - We Like It Here (GroundUP / Ropeadope Records)
U hoort: Jambone

– Op nummer 3 in het lijstje van Chris: Het leek alsof de band vanuit het niets kwam, maar Snarky Puppy timmert al 10 jaar aan de weg. Deze Amerikaanse jazzrockbigbandprogrockformatie kwam echter pas dit jaar op onze radar met het ijzersterke “We Like It Here”, live opgenomen hier in Nederland in de Kytopia Studio in Utrecht. Retestrakke, energieke jazzrock met lichte funk en latin-invloeden maar ook zeker een fikse dosis prog door het uitgebreide toetsenarsenaal in sommige stukken.
Website: http://www.snarkypuppy.com/ .

Moulettes - Constellations (Navigator Records)
U hoort: Land Of The Midnight Sun

– Op nummer 4 in het lijstje van Chris:
Neem excellente vrouwelijke vocalen, combineer het met cello, fagot, autoharp, drums, bas en percussie en een heel scala aan gastmuzikanten, gebruik de studio als extra muziekinstrument en gooi folk, prog, klassiek en de fantasy verhalen van Terry Pratchet in de blender en je krijgt het album “Constellations” van de Britse groep Moulettes. Een sprookjesachtig geheel welke ons blik gunt in de rijke fantasie van zangeres/celliste Hannah Miller en haar band.

– Op nummer 10 in het lijstje van Maurice:
Met “Constellations” levert de alt-folk-prog-band Moulettes zijn derde en meest ambitieuze album af. Hun vernuftig in elkaar stekende songs zijn nog steeds van de hand van zangeres/celliste Hannah Miller, ook zijn er nog steeds de fantastische meerstemmige harmonieën die ze neerzet met fagottiste Ruth Skipper. Maar de arrangementen zijn in vergelijking met het vorige album nog rijker, nog orkestraler, waarbij men zich niet druk heeft gemaakt over het feit of het live wel allemaal zo op het podium is te brengen. Voor dit album heeft de band, waarvan ook drummer Oliver Austin en bassist Jim Mortimore (zoon van ex-Gentle Giant drummer Malcolm Mortimore) deel uitmaken, een groot aantal gastmuzikanten gevraagd. Meest opvallend in dat rijtje zijn The Unthanks en niemand minder dan de God Of Hellfire: Arthur Brown.
Website: http://www.moulettes.co.uk/ .

Nr. 8:

I’Anson: "In Chances Of Light" (Maker Ltd.)
U hoort: Your Halo

– Op nummer 2 in het lijstje van René:
Wat mij betreft één van de mooiste en origineelste singer-songwriter-platen van 2014 (hoewel het al eind 2013 uit kwam). I'Anson is een project van de Engelse singer-songwriter Hugh Carswell, genoemd naar één van de achternamen van zijn grootvader, de schrijver Hugh I'Anson Fausset. Voor het debuut "In Chances Of Light" kreeg hij de medewerking van bassist Dudley Phillips, het Scottish Ensemble en voormalig Japan-drummer Steve Jansen. Dit gezelschap creëert samen met nog een aantal gastmusici een vaak orkestraal getint ingetogen werkstuk. Hierin heeft Carswell tevens, naast diverse geluidseffecten, de nodige natuuropnames verwerkt, opgenomen op het Schotse eiland Jura, dat grotendeels de inspiratie vormt voor dit album. Hoewel I'Anson met het ingetogen piano- en akoestisch gitaarspel in de singer-songwritercategorie valt, zijn Carswells beeldende songs vaak van weinig woorden voorzien.
Website: http://iansonmusic.com/ .

Nr. 7

De zevende plaats prijken weer drie albums:

Patterson, Tony & Brendan Eyre - "Northlands" (Esoteric Antenna)
U hoort: Northlands (finale)

– Jaja, de eerste nummer één die voorbij komt: die van het lijstje van Chris:
Het is heel simpel: er is geen enkel album geweest in 2014 dat mij zo geroerd heeft als “Northlands” van Tony Patterson & Brendan Eyre. Het melancholische verhaal van een man die op reis gaat naar zijn geboortestreek om een stuk onverwerkt verleden af te sluiten gekoppeld aan weldadige sfeervolle symfonische rock en pop wist mij echt te raken. En uiteindelijk is het dat wat ik zoek in muziek.
Website: http://www.cherryred.co.uk/shopexd.asp?id=4905 .

Kilminster, Dave - "...and THE TRUTH will set you free..." (Killer Guitar Records)
U hoort: Cassiopeia

– En nóg een nummer één. Dit is die van René:
De juiste plaat op het juiste moment. Zo zou ik "...and THE TRUTH will set you free..." van Dave Kilminster willen noemen. De opvolger van "Scarlet" uit 2007 dat in 2012 als "Scarlet - The Directors Cut" opnieuw werd uitgebracht is een consistent, modern classic rockalbum. De gitaarpartijen worden gedoseerd over de composities verdeeld, de koortjes van Kilminster zelf zijn om door een ringetje te halen en een strijkkwartet zorgt voor symfonisch getinte momenten. Met name de combinatie van gevoelige gitaarsolo's en emotionele teksten zorgden ervoor dat ik dit album, ondanks het late tijdstip van verschijnen, het meest gewaardeerd heb afgelopen jaar.
Website: http://www.davekilminster.com/ .

Bainbridge, Dave – Celestial Fire (Open Sky)
U hoort: See What I See

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice en op nummer 5 bij Chris:
In april 2013 startte Dave Bainbridge een crowdfunding-actie om geld binnen te halen voor het opnemen van zijn tweede solo-album. Twee maanden later hadhij zijn doel al bereikt en toen begon het echte werk. Eén jaar en drie maanden verder en “Celestial Fire” ligt voor ons. De titel dekt volledig de lading van muziek: zoals bijna altijd is Dave's muziek hemels geïnspireerd, maar dit keer word er ook figuurlijk metheel veel vuur gespeeld. Daar waar Dave's werk met Iona ergens op het kruisvlak van sfeervolle Clannad-achtige folkpop en symfo ligt, is dit tweede solo-album voor de volle 100% progrock. We horen nog steeds die typische atmosferische klanken, de klagende klank van de Ierse doedelzak duikt op maar we horen ook de donderende bas en drums van respectievelijk Randy George en Collin Leijenaar, beide bekend van Neal Morse, en de gepassioneerde zang van Damian Wilson. En dat zijn nog maar een paar van de vele gasten op dit album. Maar het is met name Dave Bainbridge zelf die hoge ogen gooit met uitermate sterke composities, natuurlijk ook zijn gitaarspel maar ook met zijn piano- en toetsenwerk.
Website: http://www.davebainbridge.com/ .

Nr. 6:

Kenso - Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo (King Record Co.)
U hoort: Shinjuku Kousei Nenkin Ni Sora

– Op nummer 3 in het lijstje van René:
Plaat van de maand november. Dit jaar verscheen er eindelijk weer een nieuw album één van mijn favorieten, de Japanse progressieve (jazz)rockband Kenso. "Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo" is deels een terugkeer naar de melodieuze sound van albums als "Sparta", maar zoekt eveneens het avontuur op dat de laatste albums kenmerkte. Hierbij worden invloeden van grootheden als Camel, UK, Genesis, Focus, ELP en Gentle Giant op een vaak met Happy The Man vergeleken wijze vermengd met virtuoze, door jazzrock en traditionele Japanse muziek gedomineerde ingrediënten. De wervelende muziek komt mooi tot uiting op "Shinjuku Kousei Nenkin Ni Sora", één van de twee songs waarop zangeres Miwako Handa te gast is.

– ...en op nummer 8 in het lijstje van Herman:
Was voorganger "Fabulis Mirabilibus De Bombycosi Scriptis" mij wat al te weerbarstig en komt die eigenlijk nog maar zelden uit mijn platenkast, "Uchinaru Koe Ni Kaiki Seyo" biedt precies dat spanningsveld waar mijn voorkeuren vaak uitkomen: niet van melodieënrijkdom gespeende symfonische rock, die aan is gelengd met elementen uitdagende jazzrock en hier en daar wat anarchistisch avant-gardisme of zelfs bijna pure klassieke muziek.
Website: http://www1.u-netsurf.ne.jp/~kenso/ .

Nr. 5

We hebben een gedeelde vijfde plek, de eerste plaat die door drie teamleden is genoemd:

Kaukasus: "I" (Autumnsongs Records)
U hoort: Lift The Memory

– Op nummer acht in het lijstje van Chris:
Het moet niet raar lopen of er zit elk jaar wel een ijzersterk album in mijn jaarlijst met een connectie naar Jacob Holm-Lupo (White Willow), Rhys Marsh of Mattias Olsson. Is niet omdat ze zelf weer wat hebben uitgebracht dan is het wel omdat ze er als muzikant of producer bij betrokken zijn. Het eerste album van Kaukasus is het resultaat van een samenwerking tussen Marsh, Olsson en Ketil Vestrun Einarsen (Jaga Jazzist): Nordic Noir Prog noemen ze hun muziek en donker is het zeker een dystopisch conceptalbum over hoe het leven er na een apocalyps er uit ziet. Pfff... taaie kost maar dat is de muziek gelukkig niet. Donker ja, overdonderend ook bij vlagen maar voor al spannend en enerverend.

 – Op nummer negen in het lijstje van René:
Plaat van de maand juni. Zie het stukje van Christian. Voor mij is deze plaat ook bijzonder, omdat ik erdoor in de gelegenheid kwam Rhys Marsh te interviewen voor iO Pages. Over het gekozen nummer "Lift The Memory" zegt hij het volgende: "Mattias zond me de akkoorden bij het refrein en die melodie kwam meteen in me op. Dit was duidelijk de eerste keuze voor de single en daarom moesten we natuurlijk nog een lange fluit- en drumpassage toevoegen! Dit is één van mijn favoriete refreinen om te zingen." Op de website van Kaukasus is overigens te zien hoe mooi de eind vorig jaar verschenen lp-versies er uit zien.

– En zelfs op nummer drie in de lijst van Herman:
Een bijzonder slim opgebouwde plaat die je uitnodigt voor een muzikale reis van drie kwartier, waarbinnen diverse stijlen, tot modern-klassieke minimal music aan toe, een plekje vinden.
Website: http://kaukasus.no/ .

Magnus, Nick - N'Monix (Esoteric Antenna)
U hoort: Eminent Victorians

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Nick Magnus is al een aantal jaren bezig met een interessante output aan soloplaten, waarop hij héél véél zelf doet met waarschijnlijk een beperkt budget, maar die toch klinken als een klok en die prachtige pure symfonische rock laat horen, waarin elementen samenkomen van zijn eerdere werkgevers The Enid en Steve Hackett. Wat die laatste betreft zelfs letterlijk, want die werkt steevast mee. Dit "N'Monix" is wellicht de best uitgewerkte van het stel, met ook mooie variatie, mede door de diverse vocalisten. Daaronder vrij onverwacht ook Tim Bowness.

- en op nummer 2 bij Chris:
In het kielzog van “Northlands” kwam Nick Magnus' “N'Monix” ook bij mij weer in het vizier. Magnus verleent medewerking aan “Northlands”, Tony Patterson doet dat op het album van Magnus. Heerlijke klassieke symfonische rock word er geboden met een licht klassieke inslag gevat in een heerlijke productie die klinkt als een klok. En wat is het mooi om een kleine Steve Hackett Band-reünie te horen op het nummer “Eminent Victorians”, waarop zanger Pete Hicks te horen valt en Steve Hackett aan het slot nog een schitterende gitaarsolo uit de mouw schudt.
Website: http://www.magnus-music.com/ .

Nr. 4

Op nummer vier een band die we sinds ons tweede uitzendjaar niet meer in onze eindlijsten konden opnemen:

Pink Floyd – The Endless River (Parlophone)
U hoort van Side 3: Night Light / Allons-y (1) / Autumn '68 / Allons-y (2)

– Ook in de lijst van Maurice staat het album op plek vier:
Warempel! Een nieuwe Pink Floyd-plaat in 2014! En wat een plaat. Wie een “Division Bell” deel 2 verwacht komt toch redelijk van een koude kermis thuis: er staat maar één vocaal nummer op. Voor de liefhebber van het oude Floyd is er echter veel te genieten. Er is het afgelopen jaar dan ook veel gezegd en geschreven over het nieuwe album van Pink Floyd, “The Endless River”. Her en der lopen de gemoederen soms hoog op: de één vindt het één pot opgewarmde liflafjes, de ander vindt het de mooiste muzikale trip in jaren. Het is inderdaad niet echt 'nieuwe' muziek, in de zin dat dit album voor een groot deel gebaseerd is op demo-opnamen voor het album “The Division Bell”. Maar dit waren niet zo zeer stukken die niet goed genoeg waren toentertijd, maar meer muziek waarvoor simpelweg geen ruimte was op het in 1994 verschenen album. David Gilmour en Nick Mason hebben die tracks nu verder bewerkt, met in het achterhoofd de gedachte dat dit ook de laatste Pink Floyd-sessies waren met toetsenist Richard Wright. Het levert een album op dat uit vier lange "plaatkanten" bestaat en een heerlijke, nagenoeg instrumentale luistertrip door de geschiedenis van Pink Floyd. Een passend sluitstuk op de imposante nalatenschap van één van de meest invloedrijke bands aller tijden.

– Bij Chris prijkt hij op zeven:
De prijs voor meest onverwachte release van het jaar gaat naar het laatste studio album van Pink Floyd: “The Endless River”. Meningen zijn diep verdeeld over of dit wel een Pink Floyd-album mogen noemen en of het niet gewoon opgewarmde, aan elkaar geplakte “Division Bell”-kliekjes zijn. Punt is wel dat de band nog voor de release heel helder is geweest over waar deze muziek vandaan komt: ja, dit is deels opgenomen ten tijde van “The Division Bell”-sessies en daarom horen we Richard Wright ook in volle glorie op toetsen. Maar hier is veel werk in gestoken om er een mooi geheel van te maken. Dit is een trip langs ijkpunten uit Pink Floyds nalatenschap. Het luistert en zweeft heerlijk weg en dat had anno 2014 niet verwacht van een nieuw Pink Floyd album.

– En bij Aldwin op nummer 8, met enige twijfel:
Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ik dit album moet plaatsen. Misschien staat het wel te laag en moet het kwartje nog vallen. Misschien hoort het eigenlijk toch niet thuis is mijn top tien. Wel is het zo dat ik het album zeker nog meerdere luisterbeurten moet geven.
Website: http://www.pinkfloyd.com .

Nr. 3:

Anathema - Distant Satellites (Kscope, 2014)
U hoort: Ariel

– Ook in de lijst van Aldwin op nummer drie:
“Distant Satellites” is een mooi album en ik ben dan ook een echte fan van de band, alhoewel ik niet hoop dat de elektronische beatjes en ritmes de boventoon gaan voeren in de toekomst. niettemin een mooie derde plek in mijn lijstje. "Distant Satellites" is een album met nadrukkelijk twee gezichten. Tot en met het nummer dat dezelfde naam heeft als de band horen we de Anathema, zoals we die kennen sinds de groep het metalpad heeft verlaten. Opnieuw een zwaar melancholieke, soms haast doomy sfeer, gehuld in prachtige arrangementen, waarbij opnieuw Dave Stewart (die uit de Canterbury-scene) voor fraaie kleuringen met strijkers zorgt. Na "Anathema" volgt een aantal nummers die als ondergrond een elektronisch ritme kennen. Aan het begin van de nummers nog subtiel zoals No-Man wel eens placht te doen; in de loop van de tracks heftig, refererend aan industrial dance-vormen. Het zal voor de meeste fans die door de loop der jaren met Anathema meegegroeid zijn een hele kluif zijn. Het al aangehaalde "Anathema" is waarschijnlijk het emotionele hoogtepunt. Dave Stewart mag hier uitgebreid z'n arrangeerkwaliteiten bewijzen en de aanwezige gitaarsolo zorgt wellicht voor de meest zielklievende maten op het album.

– Én in de lijst van Maurice, op diezelfde derde plek:
Een album dat in de loop van het jaar steeds beter is geworden (in ieder geval het gevoel erbij) is de nieuwe Anathema, "Distant Satellites". Het abum kreeg nogal wisselende kritieken, wat niet zo heel gek is, daar het een album is met twee gezichten. Tot en met het nummer dat dezelfde naam heeft als de band horen we de Anathema, zoals we die kennen sinds de groep het metalpad heeft verlaten. Opnieuw een zwaar melancholieke sfeer, gehuld in prachtige arrangementen, waarbij opnieuw Dave Stewart (die uit de Canterbury-scene) voor fraaie kleuringen met strijkers zorgt. Na "Anathema" volgt een aantal nummers die als ondergrond een elektronisch ritme kennen, maar toch kenmerkend Anathema is. En dat de band houd van expirimenteren is wel duidelijk door de wisseling die de leden onderling ook hebben gemaakt. Zo is de toetsenist nu terug te vinden achter het drumstel en mag Danny Cavanagh live de toetsen er bij doen. Je kan zeggen wat je wilt van Anathema, de band houd het voor zichzelf en de fans zeker spannend.
Website: http://www.anathema.ws/ .

Nr. 2:

Opeth – Pale Communion (Roadrunner Records)
U hoort: Voice Of Treason

– Op nummer één bij Aldwin:
Mijn nummer 1 van 2014 is Opeth, alhoewel het dobbelen was met IQ. Deze twee albums zijn voor mij wel met afstand de beste albums van 2014. Wat een geweldig album, “Pale Communion”van Opeth. Eigenlijk komen alle facetten wat voor ons progressieve muziek inhoudt aan bod. Melodie, bombast, tempwisselingen, epische stukken, rustige dromerige, geweldige zang, mooie gitaarsoli... kortom: de nummer 1 van dit jaar voor Aldwin. Met "Pale Communion" lijkt de Zweedse groep Opeth definitief afscheid genomen te hebben van de metal. Waar op voorganger "Heritage" nog passages in metalstijl waren te vinden, zul je op "Pale Communion" vergeefs speuren naar een grunt, riff of power chord. Nu horen we dynamische composities, vaak met meerdere secties, met akoestische gitaartokkels, meerstemmige zang, lyrische gitaarsoli, warme Hammond en heerlijk losjes gespeelde drums. Opeth-opperhoofd Mikael Akerfeldt is niet alleen verantwoordelijk voor alle composities, maar ook voor de weldadige productie. Kameraad Steven Wilson was deels betrokken bij de engineering en levert achtergrondvocalen. Dave Stewart schreef een strijkersarrangement.

– Op nummer twee bij Maurice:
De band die ons in 2013 op het Loreley festival nog voor het einde de biezen deed pakken met hun gebrom (lees grunt). Op plaat is Opeth echter een totaal andere weg ingeslagen. Weg is het gebrom, dat heeft plaats gemaakt voor traditionele prog zoals we die in de jaren zeventig veel in de U.K. vonden.

– Ook bij Herman op nummer twee:
Ook zo'n plaat waar je meteen door de eerste maten door gepakt wordt. Luisterend naar "Pale Communion" kun je je nauwelijks voorstellen dat deze muzikanten ooit een heel ander soort muziek maakten. En bandleider Mikael Åkerfeldt emotioneert zowel met zijn zang als zijn goddelijke gitaarspel.
Website: http://www.opeth.com/ .

Nr. 1

4 van de 5 leden van de Xymphonia-redactie hadden dit album in hun persoonlijke lijstje:

IQ - Road Of Bones (Giant Electric Pea)
U hoort: Ocean

– Herman had 'm op nummer één:
Geen plaat heeft zo'n overdonderend effect gehad dit jaar als deze. Vanaf de eerste maten 'zit' je er helemaal 'in'. Machtige composities die bijzonder krachtig gearrangeerd zijn. En dan hebben we het alleen nog over CD1, het eigenlijke album. De 'special edition' biedt namelijk nog een compleet bonus-album dat laat horen hoe gevarieerd IQ kan klinken, waarbij teruggekeerde verloren zoon Tim Esau ook nog even met soepel elastisch spel laat horen wat voor kwaliteitsbassist hij is.

– Dit geldt ook voor Maurice:
Op nummer één toch een album van een band die me na aan het hart ligt: IQ. Uiteindelijk gaf dit de doorslag om deze band de nummer 1 van 2014 te gunnen. Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant als persoon op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die karakteristiek als IQ klinken. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd, en de band lijkt met het verse (en oude) bloed een tweede jeugd te beleven. Tevens is “The Road Of Bones” een van de meest donkere IQ-albums geworden, wat in dit geval niet misstaat.

– Aldwin had 'm op twee, maar zegt wel....: Zoals vermeld bij Opeth:
IQ’s “The Road Of Bones” vind ik gelijkwaardig aan mijn nummer 1. Dat deze band door de jaren heen het meeste heeft geboeid, zowel live als met hun albums is een feit. “The Road Of Bones” vind ik zeker één van de beste albums uit de bands rijke discografie.

– En Chris tenslotte op nummer zes:
IQ is een constante waarde wat mij betreft: bijna ieder album van de Britse band komt wel in mijn jaarlijst terecht. “The Road Of Bones” is het album van de terugkeer van oudgedienden Paul Cook (drums) en met name ook Tim Esau (bas en baspedalen) en nieuweling Neil Durant op toetsen. Het resultaat is een donker, en zeker op CD 1, steviger IQ dan we ooit hebben gehoord. Het klinkt echter allemaal ook gewoon heel erg als IQ. Het is niet vernieuwend maar daar waar anderen het zoveelste album met meer van hetzelfde niet in dank word afgenomen, komt IQ er glorieus mee weg.
Website: http://www.iq-hq.co.uk/