• Aldwin Gerritsen

  • 1. Opeth – Pale Communion (Roadrunner Records)
    Mijn nummer 1 van 2014 is Opeth, alhoewel het dobbelen was met IQ. Deze twee albums zijn voor mij wel met afstand de beste albums van 2014. Wat een geweldig album, “Pale Communion”van Opeth. Eigenlijk komen alle facetten wat voor ons progressieve muziek inhoudt aan bod. Melodie, bombast, tempwisselingen, epische stukken, rustige dromerige, geweldige zang, mooie gitaarsoli... kortom: de nummer 1 van dit jaar voor Aldwin. Met "Pale Communion" lijkt de Zweedse groep Opeth definitief afscheid genomen te hebben van de metal. Waar op voorganger "Heritage" nog passages in metalstijl waren te vinden, zul je op "Pale Communion" vergeefs speuren naar een grunt, riff of power chord. Nu horen we dynamische composities, vaak met meerdere secties, met akoestische gitaartokkels, meerstemmige zang, lyrische gitaarsoli, warme Hammond en heerlijk losjes gespeelde drums. Opeth-opperhoofd Mikael Akerfeldt is niet alleen verantwoordelijk voor alle composities, maar ook voor de weldadige productie. Kameraad Steven Wilson was deels betrokken bij de engineering en levert achtergrondvocalen. Dave Stewart schreef een strijkersarrangement.
    Website: http://www.opeth.com/

    2. IQ - The Road Of Bones (Giant Electirc Pea)
    Zoals vermeld bij Opeth: IQ’s “The Road Of Bones” vind ik gelijkwaardig aan mijn nummer 1. Dat deze band door de jaren heen het meeste heeft geboeid, zowel live als met hun albums is een feit. “The Road Of Bones” vind ik zeker één van de beste albums uit de bands rijke discografie. Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant als persoon op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die soms klinken als slimme recombinaties van bekende IQ-thema's. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd.
    Website: http://www.iq-hq.co.uk

    3. Anathema - Distant Satellites (Kscope, 2014)
    “Distant Satellites” is een mooi album en ik ben dan ook een echte fan van de band, alhoewel ik niet hoop dat de elektronische beatjes en ritmes de boventoon gaan voeren in de toekomst. niettemin een mooie derde plek in mijn lijstje. "Distant Satellites" is een album met nadrukkelijk twee gezichten. Tot en met het nummer dat dezelfde naam heeft als de band horen we de Anathema, zoals we die kennen sinds de groep het metalpad heeft verlaten. Opnieuw een zwaar melancholieke, soms haast doomy sfeer, gehuld in prachtige arrangementen, waarbij opnieuw Dave Stewart (die uit de Canterbury-scene) voor fraaie kleuringen met strijkers zorgt. Na "Anathema" volgt een aantal nummers die als ondergrond een elektronisch ritme kennen. Aan het begin van de nummers nog subtiel zoals No-Man wel eens placht te doen; in de loop van de tracks heftig, refererend aan industrial dance-vormen. Het zal voor de meeste fans die door de loop der jaren met Anathema meegegroeid zijn een hele kluif zijn. Het al aangehaalde "Anathema" is waarschijnlijk het emotionele hoogtepunt. Dave Stewart mag hier uitgebreid z'n arrangeerkwaliteiten bewijzen en de aanwezige gitaarsolo zorgt wellicht voor de meest zielklievende maten op het album.
    Website: http://www.anathema.ws/

    4. Huis – Despite Guardian Angels (Unicorn Digital)
    Als liefhebber van neo-prog en mooie gitaarsoli is dit album echt mijn ding en scoort dit album hoog in mijn lijstje. Anders dan de oer-Nederlandse naam doet vermoeden, is Huis een Canadese band. Maar ons land speelt wel degelijk een belangrijke rol in het verhaal achter Huis. Toetsenist Pascal Lapierre en bassist Michel Joncas kregen namelijk de inspiratie voor bandnaam én veel van de muziek en teksten op het debuut "Despite Guardian Angels" naar aanleiding van een reis door Nederland in 2009. Dit heeft duidelijk veel indruk gemaakt op het duo. Blijkbaar werd in Nederland contact gelegd met Knight Area: de band wordt bedankt en gitarist Mark Vermeule is zelfs even te horen op het album. Nadat bij thuiskomst de eerste muzikale ideeën werden opgenomen, werden aanvullende bandleden gezocht. Voor de gitaarplek werd Michel St. Père bereid gevonden toe te treden. Die speelde zich de afgelopen jaren nadrukkelijk in de kijker met zijn eigen band Mystery. We dienen echter te benadrukken dat St. Père compositorisch niet betrokken is bij Huis, hij levert 'slechts' de gitaarpartijen en deed ook de eindmix. Wellicht heeft dat laatste aspect bijgedragen dat we ook in de behoorlijk traditionele neo-prog van Huis net zo'n heerlijk broeierig en vol keyboardgeluid horen als bij Mystery. En dan is er natuurlijk 's mans weldadig warme gitaarspel, dat overigens met mate aanwezig is.
    Websites: http://www.huisband.com/

    5. Riis, Bjørn – “Lullaby In A Car Crash” (Karisma Records)
    Ik ben onder de indruk van het gitaargeluid van de man en het sfeervolle album. Natuurlijk is de muzikale richting zeer herkenbaar, maar ik vind het prachtig en het is dan ook niet voor niets dat ik dit album hoger heb staan dan “The Endless River” van de voornaamste invloed van Riis. Na het derde studio album van het Noorse Airbag, “The Greatest Show On Earth”, zag de gitarist van de band, Bjørn Riis dus, zijn kans om zich te richten op zijn eerste soloplaat. Liefhebbers van Pink Floyd, Airbag en van heerlijke gitaarsolo’s in het algemeen, worden met dit schijfje op hun wenken bediend.
    Website: http://www.bjornriis.com/
     

    6. Honing, Sebas – Songs Of Seas And Oceans & From Middle To East (Freia Music)
    Het is goed te weten dat erin ons eigen land ook prima muziek word gemaakt die in ons programma Xymphonia perfect past. Daarom in de combi (twee conceptalbums, ook leverbaar als één set). Sebas Honing (1990) is een multi-instrumentalist die progressieve composities maakt. “Songs Of Seas And Oceans” is de eerste van twee conceptalbums en zoals de titel doet vermoeden gaat het om het concept ‘water’. Het album wordt volledig in ‘C’ gespeeld. Alle instrumenten worden bespeeld door Sebas Honing zelf, en ook de vocalen nam hij voor zijn rekening, met uitzondering van de zang op het nummer “The Sea Life”, dat werd ingezongen door Petra, de partner van Sebas. Het vervolgalbum hierop is “From Middle To East”. Zoals de titel aan aangeeft, is het een muzikale reis door het Midden-Oosten, van Turkije door India naar Indonesië. Progressieve muziek word gecombineerd met traditionele muziek uit deze drie landen. Alle instrumenten worden ook op dit album gespeeld door Honing zelf.
    Websites: https://www.facebook.com/sebas.honing
    en http://www.freia-music.nl/c-2454957/sebas-honing/

    7. Fuchs – The Unity Of Two (Tempus Fugit)
    Fuchs is de projectnaam van Hans-Jürgen (Hansi) Fuchs, in de jaren 90 bekend van zijn label Music Is Intelligence/WMMS en betrokken bij de muzikale verrichtingen van zijn vrouw, uitgebracht als Ines. “The Unity Of Two” verraste me en kan me volledig vinden in Wilco Bargs recensie voor iO Pages: “De muziek is geworteld in het jarenzeventiggeluid van Genesis, en dan voornamelijk de albums "A Trick of The Tail" en "Wind & Wuthering". Het album vertelt het verhaal van Aaron (zanger Beggi Buchmann; ook al betrokken bij Ines) en Ray (zanger Michael Wasilewski). Evenals de roman Narziss Und Goldmund van Herman Hesse, schetst Fuchs een verhaal over vriendschap, toewijding, onrust en de zoektocht naar schoonheid, genegenheid en spanning. De nummers steken compositorisch goed in elkaar. Heerlijke Mellotron-beroeringen wisselen twaalfsnarige gitaarpartijen af, zoals op voornoemde Genesis-platen. Het maakt dit een genot om naar te luisteren met als positieve vermelding dat Fuchs er gelukkig een eigen draai aan geeft en niet klakkeloos kopieert.”
    Website: http://www.tempusfugit.de/4/artists.htm#4

    8. Pink Floyd - The Endless River (Parlophone Records / Warner)
    Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ik dit album moet plaatsen. Misschien staat het wel te laag en moet het kwartje nog vallen. Misschien hoort het eigenlijk toch niet thuis is mijn top tien. Wel is het zo dat ik het album zeker nog meerdere luisterbeurten moet geven. Er is de afgelopen paar dagen al veel gezegd en geschreven over het nieuwe album van Pink Floyd, “The Endless River”. Her en der lopen de gemoederen soms hoog op: de één vindt het één pot opgewarmde liflafjes, de ander vindt het de mooiste muzikale trip in jaren. Wat ons betreft ligt de waarheid duidelijk ergens in het midden. Het is inderdaad niet echt 'nieuwe' muziek, in de zin dat dit album voor een groot deel gebaseerd is op demo-opnamen voor het album “The Division Bell”. Maar dit waren niet zo zeer stukken die niet goed genoeg waren toentertijd, maar meer muziek waarvoor simpelweg geen ruimte was op het in 1994 verschenen album. “The Endless River” is, hoe je het ook wendt of keert, hiermee een mooi eerbetoon aan Richard Wright geworden en een passend sluitstuk op de imposante nalatenschap van één van de meest invloedrijke bands aller tijden.
    Website: http://www.pinkfloyd.com

    9. Iluvatar – From The Silence (10t Records)
    De albumtitel "From The Silence" verwijst naar het feit dat het liefst 15 jaar stil is geweest rond deze symfonische rockband uit Baltimore, Maryland. Toch klinkt het album meteen vertrouwd, als een vorm van thuiskomen. Die warme, pure symfonische rocksound weerklinkt opnieuw een album lang, met volle keyboardtapijten en fijn gitaarwerk. Bovenal is daar de emotioneel bewogen zangstem van Glenn McLaughlin, die je altijd weer de oren doet spitsen. Het is dan ook erg jammer dat hij na de opnamen van dit album om persoonlijke redenen afscheid heeft moeten nemen van de band. Het album biedt een afwisseling tussen frisse compacte songs en gelukkig ook weer enkele van die langere, tegen de tien minuten durende stukken waar de band altijd al zo in excelleerde. Composities als "Between" leiden ons langs een veelheid aan muzikale sfeerbeelden.
    Website: http://www.iluvatarband.com/

    10. Pendragon – Men Who Climb Mountains (Toff Records)
    “Men Who Climb Mountains” is Pendragons tiende studio-album. Gitarist/componist/zanger Nick Barrett meldt hierover in zijn blog: "De meeste van de songs ontstonden uit ideeën die de afgelopen paar jaar opborrelden tijdens spelen van mijn gitaar en piano - en rommelen met nieuwe geluiden. Ik heb kortere songs verbonden met elkaar, zodat ze verworden tot één lange muzikale reis.” Het eindresultaat is zeer melodieus geworden. In de afzonderlijke nummers komen diverse sferen voorbij: van atmosferisch tot lo-fi tot rockend tot overweldigend. “Men Who Climb Mountains” is Pendragons eerste album met drummer Craig Blundell, die Nick Higham na diens vertrek opvolgde. Straks hoort u het slotnummer van het album “Netherworld” – een stuk met veel sfeertekening, maar ook een catchy refrein en een door Nick Barrett zelf gespeelde keyboardsolo, waarbij hij zelf Happy The Man-toetsenist Kit Watkins in gedachten had. Natuurlijk is er ook ruimte voor gitaarsolo's. Na het grootse slotrefrein eindigt het nummer er zelfs mee. Maar eerst “Faces Of Darkness”, een song met volgens Barrett zelf een donker-melancholieke – ja zelf angstaanjagende sfeer. Het stuk bevat diverse secties, met invloeden die volgens Barrett uiteenlopen van metaljazz tot, en dat is heel duidelijk in de gitaarsolo aan het eind, Camel.
    Website: http://www.pendragon.mu/
  • Net niet, maar wel op 11. De albums van... Jeff Green Project, Dawn, Pineapple Thief, Enchant, Altenate 4, Kerrs Pink, Saga, Cosmograf, Archive en Lunatic Soul.

    Wat tegen viel. De albums van... Gazpacho, RPWL, Saga en Pendragon. Deze albums vielen bij mij in het rijtje wel aardig, maar niet goed genoeg. Van “Hydra” van Within Temptation had meer symfonische en progressieve inslag verwacht – of laat ik zeggen gehoopt. Ik miste hier het Opeth-gevoel.