Uitzending Terugluisteren

50 JAAR
Emerson, Lake & Palmer – A Time And A Place
Afkomstig van “Tarkus” (Island Records, 1971)

Tarkus is een van de hoogtepunten, misschien wel hét hoogtepunt uid de carrière van Emerson, Lake & Palmer, ofwel ELP. “Tarkus”, verschenen in 1971, is het tweede studio-album van het roemruchte trio. Op de iconisch geworden frontcover staat de afbeelding van een reuzengordeldier, van de hand van William Neal. Het nummer vult één volledige kant van de LP-versie. Kant twee bevat een reeks kortere nummers die geen verband houden met het conceptuele titelnummer. Eén van die nummers is “A Time And A Place”. Voor de liefhebbers: in de zojuist verschenen nieuwe editie van het Britse Prog Magazine wordt ruim aandacht gegeven aan dit jubilerende album. Er wordt een blik gegeven achter de schermen van het maakproces van “Tarkus” in 1971, waarvoor ook het enige nog in leven zijnde bandlid Carl Palmer recent geïnterviewd is. Ook is er een exclusief fragment uit een nieuw verschenen ELP-boek. Ook nieuw is er een liveboxset, getiteld “Out Of This World: Live (1970-1997)”, met overigens materiaal dat al wel eerder los was uitgebracht.
Websites:
https://www.emersonlakepalmer.com/
https://www.facebook.com/EmersonLakePalmer.

NIEUW
Fröberg, Hasse & Musical Companion – The Constant Search For Bravery
Van “We Are The Truth” (Glassville Records, 2021)

The Flower Kings-zanger Hasse Fröberg houdt er al meer dan een decennium een eigen 'Musical Companion' op na, waarvan de muziek in eerste instantie een ietwat steviger rockender karakter had dan dat van het 'moederschip'. Met het derde album, uit 2015, dat qua titel een afkorting van de bandnaam was, werd een voorlopig hoogtepunt bereikt: een werkstuk tjokvol sterk uitgewerkte composities vol afwisseling en met epische trekjes, die ook nog eens thematisch gelinkt waren. Het leverde de Zweden een plaatsje in de Xymphonia Top 10 van dat jaar op. De opvolger “Parallel Life” mocht er zijn maar het materiaal had toch nét niet die aansprekendheid van de voorganger. Op de nu verschenen opvolger “We Are The Truth” is de bandnaam niet meer volledig uitgeschreven te vinden, maar slechts kortaf als HFMC. Of het zo bedoeld is, weten we niet, maar de wervelende symfonische rock trekt meer dan de voorganger de lijn door van het album met dezelfde naam. Composities vol afwisseling, zowel qua thema's, ritmiek als dynamiek, gedragen door de doorvoelde zang van Fröberg. Hij heeft nog wel eens de neiging zich te forceren, maar meestal blijft hij daar nét onder en dan klinkt hij op zijn meest intens. In enkele songs zijn er passages waar drummer Ola Strandberg met zijn meer cleane stem de leadzang vertolkt, wat een fijn contrast geeft. Toetsenist Kjell Haraldsson laat alles heerlijk vol klinken en gitarist Anton Lindsjö doet ons met zijn heerlijk vloeiend virtuoze loopjes en licks opnieuw verbazen. Dit supertalent is wat ons betreft veel te onbekend! Bassist Thomsson zwaaide na tien jaar af en wordt uitgebreid bedankt in het boekwerk voor bewezen diensten. Zijn opvolger Sampo Axelsson is evenals zijn voorganger een rockveteraan en speelt niet alleen gedegen partijen, maar schreef met Fröberg ook de muziek voor de centrale compositie “Yoko”. Wij kiezen vanavond echter voor het enerverende “The Constant Search For Bravery”.
Websites:
https://www.hfmcband.com/
https://hfmc.bandcamp.com/releases.

NIEUW
Maybeshewill - We've Arrived At The Burning Building
- Invincible Summer
Van "No Feeling Is Final" (The Robot Needs Home Collective, 2021)

Het voor ons tot voor kort nog onbekende Maybeshewill uit Leicester, Engeland werd opgericht in 2005 en produceerde sindsdien vier albums. De muziek van de band werd omschreven als filmische postrock, waarbij de speciale aandacht voor traditionele instrumenten zoals piano, viool, trompet en cello en elektronica voor een eigen geluid zorgden. In 2016 werd de groep ontbonden, maar op speciaal verzoek van Robert Smith van The Cure kwamen de musici in 2018 toch weer bij elkaar voor het Meltdown Festival. Blijkbaar leverde dat creatieve energie op, want onlangs verscheen wereldwijd op verschillende labels CD nummer 5, "No Feeling Is Final". Het enthousiasme voor de groep is na beluistering te begrijpen. Zachte, spanning oproepende fragmenten die wel wat van Archive weg hebben, worden gevolgd door meeslepende orkestrale frequenties die mede verklaren waarom een postrockband als Mogwai zo gewild werd bij soundtracks van films. Naast strijk- en blaasarrangementen wordt in "Invincible Summer" ook een koor ingezet om de sfeer te versterken. Maybeshewill heeft er voor dit album voor gekozen de instrumentale songs relatief kort te houden, waarbij "Even Tide" met 7:45 het langst is. Wij hebben voor de kennismaking van deze band gekozen voor het genoemde "Invincible Summer" voorafgegaan door opener "We've Arrived At The Burning Building".
Websites:
https://maybeshewill.net/
https://www.facebook.com/mybshwll .

NIEUW / LIVE-TIP
Elbow – After The Eclipse
Van het nog te verschijnen album “Flying Dream 1” (Polydor / Universal, 2021)

Anderhalve maand geleden lieten we u al het lied “The Seldom Seen Kid” horen, als eerste vrijgegeven studiotrack van het negende Elbow-studioalbum “Flying Dream 1”, dat nu door Polydor is uitgebracht. Het album en het nummer zijn beide bedoeld als aandenken aan een goede vriend van de band, de uit Manchester afkomstige muzikant Bryan Glancy, die in 2006 overleed. De uitgebrachte single deelt zijn titel met Elbows album uit 2008 en is het eerste nieuwe studiomateriaal dat de Britse band uitbrengt sinds “Giants Of All Sizes” in 2019. Bij het nummer “The Seldom Seen Kid” is een videoclip gemaakt, waarvoor de opnamen gemaakt zijn in Theatre Royal in Brighton. Dat is in feite een voorproefje op een nog te verschijnen documentaire: een filmploeg legde daarvoor de opnamesessies in dat theater vast. Eerder liet de groep al aan het Britse magazine Prog weten dat het in de afgelopen coronaperiode natuurlijk voelde om een album te maken dat zich richt op de zachtere kant van Elbows muzikale uitingen. 'We houden van albums waarvoor je rustig en geduldig de tijd voor moet nemen en die je als geheel tot je dient te nemen, zoals de laatste Talk Talk- platen, John Martyns “Solid Air” en “Bless The Weather”, PJ Harvey's “Is This Desire”, “Chet Baker Sings”, The Blue Nile's “Hats”, “Hounds Of Love” van Kate Bush en “Astral Weeks” van Van Morrison.', lichtte zanger Guy Garvey toe. Dat mag zo zijn, we missen op “Flying Dream 1” de intensiteit die de hoogtepunten uit het Elbow-oeuvre kenmerken. Het blijft toch vaak wel erg ingetogen en ietwat vlak. Nummers blijven te lang in één sfeer hangen. Soms werkt dat wel, zoals in “After The Eclipse”, met een fraaie Mellotron-fluit en warm achtergrondkoortje. Overigens zou Elbow vorige maand optreden in de Ziggo Dome, maar dat concert is verschoven naar 17 juni 2022.
Websites:
https://elbow.co.uk/
https://www.facebook.com/Elbow
.

NIEUW / IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Scherpenzeel, Ton – Pillars Of Light
– My Heart Never Changed
Van “Velvet Armour” (Friendly Folk Records, 2021)

Afgelopen donderdag was Ton Scherpenzeel nog te zien in het TV-programma Top 2000: The Untold Stories om te vertellen over de Kayak-evergreen “Starlight Dancer”. Tussen zijn werk met Kayak, Youp van 't Hek en wat dies meer zij door maakt hij ook af en toe een soloplaat. De voorlaatste verscheen in 2013. Op dit “The Lion's Dream” bespeelde hij de meeste instrumenten zelf en is hij tevens de zanger van zijn songs die folky van karakter bleken. Toen Scherpenzeel enige tijd geleden via zijn website liet weten met nieuwe songs in het verlengde van de stijl van “The Lion's Dream” bezig te zijn, reageerde Kathy Keller, de eigenaresse van Friendly Folk Records, dat ze dit graag via haar label wilde uitbrengen. En zo is dan nu “Velvet Armour” verschenen, met 18 songs en instrumentals die stilistisch beïnvloed zijn door zowelk folklore- als klassieke muziek uit middeleeuwen, renaissance en barok. Veel instrumenten bespeelt Scherpenzeel opnieuw zelf. Daarnaast is de van o.a. Flairck bekende fluitiste Annet Visser te horen, alsmede Scherpenzeels muzikale compaan bij Youp van 't Hek: ex-Fungus-lid Rens van der Zalm, die op fiddle te horen is. Er zijn nog enkele strijkers betrokken, alsmede Scherpenzeels partner Irene Linders als achtergrondzangeres. De Kayak-leider zal de laatste zijn om zichzelf een sterke zanger te noemen, maar hij voelt blijkbaar dat hij net als “Ship Of Theseus” op het eerder dit jaar verschenen Kayak-album “Out Of This World”, dit materiaal met zijn eigen stem moet vertolken. Wij kiezen twee songs die achtereenvolgens de folk- en klassieke kant van “Velvet Armour” blootleggen. “Pillars Of Light” heeft een percussieritme dat je meteen doet denken aan folk met middeleeuwse wortels. Het ingetogen “My Heart Never Changed” is een nieuwe versie van een Kayak-nummer dat te vinden is op “Royal Bed Bouncer” (1975). Het kent een fraai gespeelde pianobasis, in de stijl van bijvoorbeeld het eerste deel van het genoemde “Starlight Dancer” of het intro van “Ruthless Queen”.

En als we het dan toch over Kayak hebben: deze week werden de concertdata voor een tournee in 2022 bekend gemaakt, maar met de mededeling erbij dat het een afscheidstournee betreft! Ton Scherpenzeel hierover: 'Aan elke reis, hoe prachtig ook, komt een keer een eind. De rest van de band had nog best door willen gaan, en het spelen zelf vind ik ook nog altijd erg leuk. Maar er komt ontzettend veel (en steeds meer) bij kijken voor bands zoals wij om zo’n tour tot een goed einde te brengen en ik voel bij mezelf dat de rek er beetje uit is. En hoe jammer ook, ik wil liever te vroeg stoppen dan te lang doorgaan.' Kayak sluit niet uit dat de band voor speciale projecten of gelegenheden nog eens samen het podium op zal stappen, maar in tourverband is het na 21 mei voorbij. In de concertagenda op onze site vindt u alle Nederlandse data van deze tournee, die overigens ook België, Duitsland en Scandinavië aandoet. Enschede wordt op 13 mei aangedaan.
Websites:
https://www.tonscherpenzeel.com/
https://www.facebook.com/Ton-Scherpenzeel-108244441342910
https://www.kayakonline.info/.

NIEUW
Mulder, Eddie - Like A Rock
– Blind Hunter
Van het album “Blind Hunter” (Oskar Records, 2021)

De uit Friesland afkomstige Eddie Mulder is vanaf zijn zesde levensjaar al in de ban van de gitaar. Ruim zeven jaar kreeg hij vooral klassieke gitaarles en werd hij bijgeschaafd tot een gitarist met een gedegen achtergrond. Begin jaren zeventig waren bands als Pink Floyd, Yes en Genesis en later Gong, Steve Hillage en Gentle Giant zijn favorieten. Dat is eigenlijk altijd wel zo gebleven, hoewel hij ook zijn horizon verbreedde door te snuffelen aan onder meer Ierse folk, jazz, wereldmuziek en New Age. Nu is er een nieuw, zevende studioalbum van hem uit, getiteld “Blind Hunter”. Mulder heeft zich verzekerd van de medewerking van een groot aantal gastmuzikanten: Colin Bass (Camel), Margriet Boomsma en Edo Spanninga (Mulders bandmaten in Flamborough Head), Stu Nicholson (Galahad), François Fournier (Mystery), Antony Kalugin (Karfagen, Sunchild), Rafel Paluszek (Osada Vida), Gert van Engelenburg, Peter en Henk Stel (die met Mulder een Leap Day-relatie delen), Enzo Gallo en Albert Schoonbeek, “Blind Hunter” is een instumentaal album, bevalve dan dat Stu Nicholson in “Fransum Chapel” de verteller is. Het is het meest veelzijdige album en tevens meest proggy album van de Fries tot nu toe; een heel sterk werkstuk waarop de veelzijdigheid van Mulder goed naar voren komt. Er is een bonus-CD aan toegevoegd met nieuw akoestisch werk, getiteld “Fairplay”. We gaan achtereenvolgens luisteren naar “Like A Rock” met keyboardpartijen van de hand van Antony Kalugin en het titelnummer “Blind Hunter”, tevens het langste nummer van het album met o.a. baswerk van Colin Bass en keyboards van Henk Stel (in het eerste deel) en Gert van Engelenberg (in het tweede deel).
Websites:
https://eddiemulder.nl/.

INHAALSLAG / WERELD VOL MUZIEK
Frutería Toñi - El Monstruo De La Pantalla Final
Van “Tengo Mis Días Buenos” (eigen beheer, 2017)

In april draaiden we voor het eerst muziek van Frutería Toñi. Het ging toen om “El Porvenir Está En Las Huevas” waarvan we bij blinde beluistering dachten dat het een Italiaanse uitgave zou zijn, die goed op het betreurde label Fading zou passen. Het bleek echter te gaan om het derde album van geen Italiaanse maar Spaanse band. Net als bij veel releases op Fading horen we progressieve rock die fris klinkt, maar vol in de rijke traditie staat, met zowel invloeden uit klassieke muziek als jazz en gebruik van de nodige akoestische instrumenten. De band uit Malaga maakt veelvuldig gebruik van de in progressieve rock zelden hoorbare, zwierige klarinet. Maar ook voor sappige sax-uithalen is plaats. En dat gebeurt regelmatig op een bed van Mellotron-strings. De liefde voor dat instrument bleek al uit de titel van het debuut “Mellotron En Almíbar” uit 2014. De Spaanse zang geeft het geheel een vurig mediterraan accent. Daartussen ligt nog het in 2017 verschenen “Tengo Mis Días Buenos”, waarop ook veel fraai vioolspel te horen is. Alle elementen komen samen in het verrassend modern klinkende “El Monstruo De La Pantalla Final”.
Websites:
http://www.fruteriatoni.es/en/
https://www.facebook.com/fruteriatogni
https://lafruteria.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Smalltape - Where We Belong / Dissolution
van "The Hungry Heart"(eigen beheer, 2021)

We horen in de loop van een muzikaal jaar veel nieuwe muziek maar er zijn maar een handjevol releases die echt indruk maken en die geven we extra aandacht in de vorm van ons Album van de Maand. Een album dat dit predicaat absoluut verdient is "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter deze naam gaat Philipp Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Deze Duitse muzikant is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten ontdek je dat Smalltape toch wel degelijk een eigen geluid heeft. Je geniet vervolgens van prachtige songs die laveren tussen moderne prog en akoestisch singer-songwritermateriaal. Als we dan toch een vergelijking moeten maken, dan zou je Smalltape tussen Porcupine Tree en Blackfield kunnen positioneren, maar dan toch nét een beetje anders. Het album is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én als dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een stereomix in hoge resolutie en een 5.1 surroundmix. Het is met name die DVD-versie die laat horen hoe prachtig dit album ook op geluidstechnisch niveau klinkt. Dit is absoluut een kandidaat voor het predicaat 'album van het jaar'! Vanavond de finale van ons Album Van De Maand in de vorm van de epic, die in zijn geheel op de tweede CD van het album staat, "Where We Belong / Dissolution" dat werkelijk alle facetten van Smalltape's muziek in zich verenigt.
Websites:
BANDCAMP
BAND WEBSITE
FACEBOOK.

HERUITGAVE
Lancaster, Jack & Robin Lumley - Introduction
- Peter's Theme
- Duck Theme
- Wolf And Duck
- Threnody For A Duck
Van "Peter And The Wolf" (RSO, 1975 / Esoteric Recordings, 2021)

Zoals al aangekondigd in ons eerbetoon aan John Goodsall, vanavond aandacht voor het project "Peter And The Wolf" uit 1975. Jack Lancaster en Robin Lumley vormden het architectenduo van deze rockbewerking van Prokofievs beroemde muzieksprookje voor verteller en orkest. The Soul Searchers, bestaande uit Gary Moore, Bill Bruford en toekomstige Brand X-collega’s John Goodsall en Percy Jones, vormden de basis van de muzikanten die Lancaster en de eveneens tot Brand X toetredende Lumley voor dit project in gedachten hadden. Andere sterren uit de progrockelite die voor deze aanvankelijk als soundtrack bedoelde rocksymfonie werden benaderd waren Phil Collins, Manfred Mann, Cozy Powell, Gary Moore, Gary Brooker, Brian Eno en verteller extraordinair Viv Stanshall (ex-Bonzo Dog Doo-Dah Band). De musici waren vooral geselecteerd om specifieke karaktertrekken van de hoofdrolspelers uit te beelden. Slechts zeven van de eenentwintig korte episodes waren overigens adaptaties van de klassieke composities, de overige stukken bestonden grotendeels uit improvisaties op Prokofievs thema’s. Geen wonder dus dat de LP een flink jazzrockgehalte had. Eigenlijk vallen alleen "Rock And Roll Celebration" en het drakerig gezongen "Final Theme" buiten deze scope. Van de heruitgave die Esoteric Recordings onlangs uitbracht hebben we een selectie gemaakt, waar speciale aandacht voor de typische Moog-solo van Manfred Mann in "Peter's Theme".
Websites:
https://dmme.net/interviews/jlancaster (lang interview met Jack Lancaster uit 2009)
https://www.cherryred.co.uk/
https://www.facebook.com/pg/OfficialBrandX/
https://www.facebook.com/EsotericRecordings
.

IN HET NIEUWS
Opeth – Continuum
Van het album "In Cauda Venenum" (Nuclear Blast, 2019)

Opeth heeft bekendgemaakt dat drummer Martin ‘Axe’ Axenroth de band heeft verlaten. De timing is opmerkelijk, aangezien de Noord-Amerikaanse tour zojuist van start is gegaan met het eerste concert in Asheville, North Carolina, waar Axenroth al niet meer speelde. In een kort bericht laat Michael Åkerfeldt weten dat er sprake is van ‘belangenverstrengeling’. 'Axe was jarenlang een belangrijk onderdeel van de band, en we zijn er allemaal stuk van dat het uiteindelijk niet meer goed komt.' Axenroth speelde sinds 2005 in Opeth, eerst als tourmuzikant, vanaf 2006 als vast bandlid. Hij is te horen op alle albums van "The Roundhouse Tapes" (2007) tot en met "In Cauda Venenum" (2019). Axenroth was de opvolger van Martin Lopez, later een van de oprichters van Soen. Opeth heeft voor de Noord-Amerikaanse tour de Fin Sami Karppinen, drummer van Therion, ingevlogen. In dit kader is het nummer met de titel "Continuum" van het meest recente Opeth-album "In Cauda Venenum" toepasselijk. (bron: Progwereld)
Websites:
https://www.facebook.com/Opeth
.

I.M. FREDDY MERCURY: 30 JAAR GELEDEN / LIVETIP
Queen – The Show Must Go On
Van het album “Innuendo” (Parlophone, 1991)

Freddie Mercury overleed afgelopen woensdag precies 30 jaar geleden aan de gevolgen van AIDS. 'Als ik dood ben, wie maakt dat nog iets uit? Mij in elk geval niet.'. Mercury kon zich niet voorstellen dat wij ons nog druk zouden maken om hem. Toch doen we niet anders. Zijn stem, zijn muziek en dat van zijn band Queen zijn onverminderd populair. De even flamboyante als verlegen zanger, verantwoordelijk voor hits als “Somebody To Love”, “We Are The Champions”, “Bohemian Rhapsody” en “Don’t Stop Me Now”. “Innuendo” moest eigenlijk al in het najaar van 1990 verschijnen, maar de opnames lopen vertraging op door de afnemende gezondheid van de zanger. May maakt zich zorgen of Mercury het voor het moment toepasselijke nummer “The Show Must Go On” nog wel zou kunnen zingen. Als hij zijn zorgen bij Mercury uit, reageert die met de woorden 'I'll fucking do it, darling', waarna hij wat wodka achterover gooit en de partij in één keer inzingt. “Innuendo” verschijnt uiteindelijk in februari 1991 en behaalde in veel landen de eerste positie in de albumlijsten. (bron: Evert van Dijk, Dagblad van het Noorden)

De laatste jaren touren Brian May en Roger Taylor, de twee overgebleven leden van Queen (John Deacon is niet betrokken) veelvuldig met Adam Lambert, minstens zo flamboyant als Mercury. Op 1 en 2 juli is deze combi te aanschouwen in de Ziggo Dome in Amsterdam; een week eerder, op 26 juni, in de Lanxess Arena in Keulen. Natuurlijk zijn er ook ontelbare Queen-tributes te bezoeken. Op 14 januari is de theatershow Queen The Music in het Theaterhotel te aanschouwen, met medewerking van voormalig Kayak-zangeres Cindy Oudshoorn en de veelgeroemde Twentse Mercury-vertolker Timothy Drake (ofwel Tim Deelstra).
Websites:
https://www.queenonline.com/
https://www.facebook.com/Queen
Het gehele artikel, 27 feitjes over de legendarische zanger van Queen die je (misschien) nog niet weet : https://dvhn.nl/cultuur/.

HERUITGAVE
Stewart, Al – The Palace Of Versailles
– Life In A Bottle
Van "Time Passages" (EMI, 1978 / Esoteric Recordings, 2021)

Twee jaar na het fenomenale succes van zijn album “Year Of The Cat” bracht Al Stewart in 1978 het album “Time Passages” uit. Wederom geproduceerd door Alan Parsons was het een album dat muzikaal het logische vervolg is op “Year Of The Cat”. Gloedvolle warm geproduceerde progressieve pop met hints naar historische verhalen. Eind maart verscheen van “Year Of The Cat” een prachtig uitgevoerde heruitgave op 10 inch-formaat met veel extra's bij Esoteric Recordings. Voor de gelegenheid had Alan Parsons een fraaie 5.1-mix gemaakt die op DVD is bijgevoegd. Een half jaar later is ook de opvolger aan de beurt. De toevoegingen bestaan uit wederom een 5.1-mix van Parsons, single-edits, een handvol non-albumtracks en vroege versies plus een concert dat Stewart ten tijde van de release gaf voor het radiostation WKDX Chicago. Dit concert werd indertijd deels in beperkte oplage op LP uitgebracht maar is hier voor het eerst compleet te vinden. Opnieuw gaat het geheel vergezeld van een kleurrijk boekwerk waarin ook het tourboek van de “Time Passages”-tournee is verwerkt. Vier jaar geleden draaiden we nog een van de prijsnummers: het raadselachtige “Life In Dark Water” met een akkoordenreeks die overeenkomsten vertoont met die van het James Bond-thema. In het boekwerk is te lezen dat de vroegste demoversie dan ook “James Bond” heette. Maar er zijn wel meer lekkernijen op de plaat te vinden, zoals “The Palace Of Versailles”. Maar hé, dit lijkt ook ergens op. Is dat niet dezelfde melodie als van Willeke Alberti's “Telkens Weer”? Zou Stewart deze evergreen uit de film “Rooie Sien” (1975) kennen? Waarschijnlijk niet, want uit de 'liner notes' blijkt dat Stewart zich baseert op een thema van de renaissance-componist William Byrd, dat “Telkens Weer”-componist Ruud Bos blijkbaar ook al dan niet bewust in het achterhoofd heeft gehad. De fijne gitaarsolo is van Tim Renwick, later bekend om zijn rol als tweede gitarist bij Pink Floyd-tournees. Beginpunt voor “Time Passages” werd gevormd door een demo met een handvol behoorlijk afgeronde demo-opnamen uit 1977 die ter beoordeling aan Parsons werd voorgelegd. “Life In A Bottle”, een van de songs uit Stewarts oeuvre waarin zijn liefde voor wijn tot uiting komt, werd door Parsons te licht bevonden. Dat vinden wij wel meevallen, mede door de enigszins aan Mark Knopfler herinnerende gitaarsolo die van de hand van multi-instrumentalist Peter White moet zijn. Niemand minder dan Stephen W. Tayler, weer zo'n naam die laatstelijk vaak valt in Xymphonia, poetste voor deze uitgave die demo-opnamen op.
Websites:
http://www.alstewart.com/
https://www.facebook.com/officialalstewart .

NIEUW
Clayhands – Polars
Van “Is This Yes?”"(Bird’s Robe Records, 2021)

Dat we de laatste tijd veel aandacht besteden aan bands uit de stal van Bird’s Robe Records mag duidelijk zijn: er is momenteel een vruchtbare aanwas aan jong talent in Australië. Daar voegt zich nu de uit Sydney afkomstige band Clayhands bij. Als je de instrumentatie van dit viertal bekijkt, wordt je zeker nieuwsgierig. Zo wordt naast de standaard percussie ook gebruik gemaakt van steel drum, Glockenspiel en conga's. Hoewel in de bio veelvuldig verwezen wordt naar het postrock-genre, worden ook bands als Yes en King Crimson genoemd. Laten we daar ook Mike Oldfield maar bij zetten. De opbouw van de nummers hebben zeker wel de dynamiek zoals die gebruikelijk is bij postrock, maar wij willen deze band toch zeker onder de noemer progrock scharen. De reden daartoe zit 'm mede in het veelvuldig gebruik van mooi kamerbreed toetsenwerk. We gaan luisteren naar het nummer “Polars”.
Websites:
https://clayhands.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial
https://www.facebook.com/clayhands59 .

HERUITGAVE
Hazards Of Swimming Naked - Requiem
- Reverie
Van "Our Lines Are Down" (eigen beheer, 2009 / Bird's Robe Records, 2021)

Traag naar een furieuze climax opbouwende nummers? Check! Minimaal 2 gitaristen, maar liever nog meer? Check! Vervreemdende geluidsfragmenten? Check! En voila, een nieuwe postrock-act is geboren. De Australische band Hazards Of Swimming Naked voldoet aan al die voorwaarden maar is geen nieuwe band, want al jaren opererend van uit Brisbane. Tot nu toe verschenen er twee albums, waarvan het debuut "Our Lines Are Down" origineel in 2009 het licht zag, gevolgd door "Take Great Joy" in 2018. "Our Lines Are Down" is nu internationaal heruitgebracht door Bird's Robe Records. Muzikaal zitten de Australiërs duidelijk in de hoek van een band als Godspeed You Black Emperor!, daar dat de sound net als bij die invloedrijke Canadese groep soms ook wel even flink kan schuren. Wat echter níet meehelpt is de manier hoe de drums klinken, namelijk alsof ze in een grote bunker onder de grond zijn opgenomen. En toch zijn er momenten dat die drumsound prima past bij de geluidsmuur die de band soms optrekt. Kortom: een boeiend album voor de liefhebbers van dit genre. We laten achtereenvolgens het openingsnummer “Requiem” en het slotnummer “Reverie” van dit album horen.
Websites:
https://www.facebook.com/hazardsofswimmingnaked/
https://hazardsofswimmingnaked.com.au/.

VOORPROEFJE
Animals As Leaders – The Problem Of Other Minds
Van het nog te verschijnen album "Parrhesia" (Sumerian Records, 25 maart 2022)

Animals as Leaders, opgericht in 2007, is een instrumentale progressieve metalband uit Washington D.C. Van de band verscheen een vijftal albums waarvan de tot nu toe laatste, "The Madness of Many", in 2016 dateert. In 2022, na 6 jaar, is er een nieuw album te verwachten. Al eerder dit jaar verscheen de single "Monomyth" en deze week is er met tweede single met de titel "The Problem Of Other Minds" een nieuw voorproefje. Animals As Leaders brengt in maart 2022 het nieuwe album "Parrhesia" uit, dat zal verschijnen bij Sumerian Records. De band tekende onlangs een vijfjarige deal met het label.
Websites:
https://animalsasleaders.org/
https://www.facebook.com/animalsasleaders
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/YOAf8YdAOqU .

NIEUW
Spacelords, The – F.K.B.D.F.
Van “Unknown Species” (Tonzonen Records, 2021)

Met “Unknown Species” brengt het Duitse The Spacelords alweer album nummer zeven uit, wederom via Tonzonen Records. Ondanks de slechts 3 nummers klokt het album wel over de 40 minuten. Zoals de naam doet vermoeden, maakt het trio bestaande uit Marcus, Hazi en Akee lang uitgesponnen psychedelische spacerock. Natuurlijk kom je dan al snel uit bij de grondleggers van de spacerock, Hawkwind, maar The Spacelords doen ook zeker eer aan een band als Ozric Tentacles en het Belgische Hypnos 69. De nadruk ligt voornamelijk op het gitaarwerk met een stuwende ritmesectie, met spaarzame toetsenpartijen als ondersteuning. We gaan luisteren naar het kortste nummer van het album: “F.K.B.D.F.”.
Websites:
https://thespacelords.de/
https://www.facebook.com/the.spacelords .

BOEK
Gilmour, David - Let's Get Metaphysical
- Near The End
Van "About Face" (Harvest, 1984 / Sony Records, 2006)

In 2020 verscheen het boek "It’s About Time: Jeff Porcaro – The Man And His Music" van Robyn Flans. Als journalist voor Modern Drummer had de auteur de vermaarde muzikant zo vaak geïnterviewd dat ze elkaar als vrienden beschouwden. De basis voor deze biografie met die fraaie, vooral in het Engels op twee manieren te interpreteren titel wordt dan ook gevormd door die gesprekken. Flans beschrijft de beginjaren van Jeff Porcaro, de invloed van zijn eveneens musicerende vader Joe en het gezinsleven met zijn broers Mike en Steve en zus Joleen. Daarna de tijd met het wereldberoemde duo Sonny & Cher en zijn helden van Steely Dan. Vervolgens krijgt de lezer inzicht in de periode waarin Porcaro een veelgevraagd studio- en sessiedrummer werd voor ontelbare bands en optredens (een zo volledig mogelijke discografie sluit het werkstuk af). En uiteraard wordt uitputtend ingegaan op de vorming, de ontwikkeling en het succes van Toto. Naast de vele fragmenten waarin Jeffrey aan het woord is, heeft Flans musici gesproken die met meestal veel ontzag en liefde vertellen over het werken met hem. Zo komen David Gilmour, Donald Fagen, Bruce Springsteen, Steve Lukather, Boz Skaggs, collega-drummers als Vinnie Colaiuta en Jim Keltner en Peter Frampton uitgebreid te spreken over zijn unieke gevoel van ritme, groove en de essentie van het liedje. Zo blijkt dat de drummer de opnames van David Gilmours "About Face" als een van zijn favoriete projecten beschouwde. Mooie gelegenheid om dat album weer eens uit de kast te trekken en de twee slotstukken te laten horen, die vreemd genoeg nog niet in de Xymphonia-archieven te vinden waren: het orkestrale "Let's Get Metaphysical" en "Near The End", waarin Porcaro's unieke drumstijl het beste tot zijn recht komt.
Websites:
https://www.robynflansdrummerinterviews.com/
https://www.davidgilmour.com/
https://nl-nl.facebook.com/davidgilmour .

WERELD VOL MUZIEK
Flor de Loto – Volver A Nacer
Van het album “Volver A Nacer” (Virtual Records ; Mylodon Records/Musea, 2012)

Flor de Loto is een band die progressieve rock en heavy metal combineert met Andes-Peruaanse folklore. De band werd in 1998 opgericht door Alonso Herrera en Efraín Rosas aan de Katholieke Universiteit van Peru en bracht in 2005 het titelloze debuut uit. Van Flor de Loto verschenen hierna nog een zestal albums waarvan “Eclipse” uit 2018 de meest recente is. In 2012 verscheen het album “Volver A Nacer”, met daarop acht nummers van de eerste drie albums, gestoken in een nieuw jasje, met toevoeging van synthesizers en de vocalen van een zangeres. Op Bandcamp omschrijven de bandleden van Flor de Loto de muziek die zij maken als 'datgene wat er zou zijn gebeurd als Iron Maiden Jethro Tull had ontmoet in de ruïnes van Machu Picchu'. We gaan luisteren naar het titelnummer “Volver A Nacer” waarvan de originele versie te vinden is op het derde bandalbum “Mundos Bizarros” (2009).
Websites:
https://www.facebook.com/flordelotoprogre
https://flordeloto.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Smalltape - Burning House
van "The Hungry Heart"(eigen beheer, 2021)

We horen in de loop van een muzikaal jaar veel nieuwe muziek maar er zijn maar een handjevol releases die echt indruk maken en die geven we extra aandacht in de vorm van ons Album van de Maand. Een album dat dit predicaat absoluut verdient is "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter deze naam gaat Philipp Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Deze Duitse muzikant is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten ontdek je dat Smalltape toch wel degelijk een eigen geluid heeft. Je geniet vervolgens van prachtige songs die laveren tussen moderne prog en akoestisch singer-songwritermateriaal. Als we dan toch een vergelijking moeten maken, dan zou je Smalltape tussen Porcupine Tree en Blackfield kunnen positioneren, maar dan toch nét een beetje anders. Het album is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én als dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een stereomix in hoge resolutie en een 5.1 surroundmix. Het is met name die DVD-versie die laat horen hoe prachtig dit album ook op geluidstechnisch niveau klinkt. Dit is absoluut een kandidaat voor het predicaat 'album van het jaar'! In deze uitzending laten we de instrumental “Burning House” horen, die qua spannende ritmiek al een kleine voorbode is voor de volgende uitzending, wanneer we de finale van dit Album Van De Maand zullen presenteren.
Websites:
BANDCAMP
BAND WEBSITE
FACEBOOK.

55 JAAR / IN HET NIEUWS
Gilbert, Kevin – Taxi Ride
Van “Bolts” (Gilbert Properties Partnership, 2009) / “Covers” (The Estate Of Kevin Gilbert, 2021)

Gisteren, 20 november, zou Kevin Gilbert 55 zijn geworden als hij niet op 18 mei 1996 was komen te overlijden. Eerder deze week kwam het bericht dat we zeer binnenkort alweer een nieuwe release door The Kevin Gilbert Estate kunnen verwachten. Nadat we eerder dit jaar een box met de albums van Giraffe en een box met werk dat hij de jaren daarvoor in kleine oplages onder de naam Kai uitbracht, verschijnt binnenkort “Covers”. Daarop zijn niet alleen de bekende, al eerder uitgebrachte adaptaties van nummers van o.a. Yes, Genesis en Elton John te vinden, maar ook 5 nooit eerder uitgebrachte uitvoeringen. Ook te vinden op dit album zal “Taxi Ride” zijn, dat voorheen al een plek vond op de postume compilatie “Bolts”. Als je het hoort zou je denken dat het een cover van The Blue Nile is, daar Gilbert in de uithalen met zijn stem wel héél dicht in de buurt van Paul Buchanan komt. Het origineel is echter van de eigenzinnige Canadese singer-songwriter Jane Siberry en te vinden op “The Speckless Sky” (1985). Gilberts uitvoering is intens en doorvoeld, met alleen zijn stem en pianobegeleiding. Overigens is het een bizar toeval dat drie dagen voor Gilbert Jeff Buckley werd geboren, die een jaar en 11 dagen na Gilbert ook al veel te vroeg ons is ontvallen. Van Buckley werd postuum een cover van “Back In NYC” uitgebracht, dat in Gilberts versie op “Covers” zal zijn te vinden.

De tracklist “Covers” is al bekend gemaakt:
01. Solsbury Hill (Peter Gabriel)
02. Carpet Man (Jimmy Webb)
03. El Paso (Marty Robbins)
04. Funeral For A Friend/Love Lies Bleeding/Burn Down The Mission (Elton John)
05. O Come, O Come, Emmanuel (trad.)
06. The Joker (Steve Miller)
07. Back In NYC (Genesis)
08. The Colony Of Slippermen (Genesis)
09. Siberian Khatru (Yes)
10. Kashmir (Led Zeppelin)
11. Taxi Ride (Jane Siberry)
12. Strong Enough (Pet Shop Vocal) (Sheryl Crow & Tuesday Night Music Club)
13. Fall In Love With Me (Silkworm Mix) (Iggy Pop)

Websites:
https://kevingilbert.com/
https://www.facebook.com/kevingilbertofficial
.

IN MEMORIAM: DAVID LONGDON
Big Big Train – Common Ground
Van het album “Common Ground” (English Electric Recordings, 2021) Big Big Train – Telling The Bees
Van het album “Folklore” (English Electric Recordings, 2016)

Gisteren, 20 november, kwam het schokkende bericht dat David Longdon is overleden. De frontman van Big Big Train bezweek in een ziekenhuis in Nottingham aan de gevolgen van een ongeluk dat hem in de vroege ochtend van vrijdag 19 november was overkomen. Over wat voor ongeluk dat precies was, zijn geen mededelingen gedaan. David Longdon werd op 17 juni 1965 geboren in datzelfde Nottingham en begon zijn carrière als zanger van de ons verder onbekende band The Gift Horse. Hij wist zich in the picture te zingen door met Ray Wilson een van de laatste twee overgebleven kandidaten te zijn om Phil Collins op te volgen als zanger van Genesis in 1996. Hij heeft diverse songs ingezongen die uiteindelijk op “Calling All Stations” zijn terechtgekomen, maar dan uitgevoerd door Wilson, die zoals bekend werd uitverkozen boven Longdon. Die was overigens veel meer dan alleen een zanger; het woord multi-instrumentalist wordt nogal eens misbruikt, maar Longdon was er absoluut eentje, met een voorkeur voor bijzondere instrumenten als Glockenspiel, harmonium, Mellophone, Marxophone, dulcimer en vele instrumenten uit de gitaarfamilie, naast meer reguliere instrumenten als de fluit. Dat kwam hem goed van pas in de begeleidingsband van de Franse, vooral in Groot-Brittannië werkende singer-songwriter Louis Philippe, bij wie hij rond diezelfde tijd begon. Ook bassist-toetsenist Danny Manners en voormalig XTC-gitarist David Gregory speelden regelmatig met Philippe. Gregory is ook een van de medewerkenden aan Longdons solo-album “Wild River”, dat in 2004 verscheen, toegeschreven aan David Longdon and The Magic Club en dat licht-progressieve singer-songwriterpoprock bevat. Niet veel later werd hij door toenmalig IQ-toetsenist Martin Orford uitgenodigd om twee songs te zingen op diens tweede solo-album “The Old Road”. Dat was in de studio van Rob Aubrey, die niet alleen al het IQ-werk opnam, maar ook de albums van Big Big Train. Hij wist dat bandleider Gregory Spawton een nieuwe zanger zocht en tipte Longdon, van wie hij erg onder de indruk was. En zo werd Longdon vanaf “The Underfall Yard” (2009) de nieuwe zanger, die vanaf het begin ook diverse van de genoemde instrumenten wist in te passen in de arrangementen van de band en ook een steeds belangrijker componist werd. Ook werden via hem Manners en Gregory binnengehaald voor de vaste line-up. De zowel compositorisch als arrangement-technisch en tekstueel bijzonder rijk uitgewerkte albums van de band, die elkaar in hoog tempo opvolgden, bleven wereldwijd niet onopgemerkt en Big Big Train werd zo een van de topattracties in het progressieve rockgenre van de afgelopen jaren. Die reputatie leidde ook tot samenwerkingen met andere grootheden. Met leden van Magenta en componist Steve Hackett zelf, maakte hij in 2015 een vocale versie van de Hackett-instrumental “Spectral Mornings”. Folklegende Judy Dyble werkte mee aan Big Big Train-album “Grimspound”, wat leidde tot een duoalbum met Longdon. Dyble was al terminaal ziek toen “Between A Breath And A Breath” werd opgenomen en maakte het verschijnen van dat album vorig jaar net niet meer mee. In coronatijden werd de bezetting van Big Big Train flink opgeschud, maar met nieuwe energie werd afgelopen jaar “Common Ground” afgeleverd. Onlangs berichtten we u al over de komst van “Welcome To The Planet” op 28 januari 2022, voorafgegaan door een aantal singles, waaronder juist afgelopen week “Proper Jack Foster”. Op de website van de band staat te lezen dat genoemde releasedatum gehandhaafd blijft. David Longdon werd slechts 56 jaar en laat zijn dochters Amelia and Eloise, zijn moeder Vera en zijn partner Sarah Ewing (bekend van het artwork voor Big Big Train) achter. Er was ook al een tournee door Groot-Brittannië gepland, te volgen door optredens in onder andere Nederland, maar de band moet zich natuurlijk nog beraden over hoe nu verder. Ter nagedachtenis aan David Longdon kiezen we twee van zijn composities uit het Big Big Train-oeuvre. Eerst het titelnummer van het recentste album “Common Ground”. De tekstregels 'Made a promise / That we're going to keep / To be together / As we grow older' zijn nu wel wrang geworden. Vervolgens “Telling The Bees”, het slotnummer van “Folklore”, dat is opgedragen aan een overleden vriend van de band. Het opent met de regels 'My mother said 'Listen, son... / Your father's gone / Now the time has come / You must tell the bees he gave his life / Drape black cloth over the hives'.'
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain
Interview over o.a. de Genesis-audities: http://www.dusk.it/david_longdon_exclusive_interview.htm
.

IN MEMORIAM: JOHN GOODSALL
Brand X - Dance Of The Illegal Aliens
Van "Product" (Charisma, 1979 / Virgin, 1989)

Begin vorig jaar zouden enkele Xymphonia-teamleden een concert van Brand X bezoeken. Deze Britse symfonische jazzrockformatie werd in de jaren zeventig vooral geportretteerd als de hobbyband van Phil Collins. De belangrijkste musici waren echter gitarist John Goodsall en bassist Percy Jones. Het optreden werd echter uitgesteld, daarna volgden diverse wisselingen van de bezetting waarbij Goodsall onder meer vervangen werd door Alex Machacek en tenslotte werd het hele gebeuren gecanceld. Door het overlijden op 11 november jl. van Goodsall is er aan Brand X een definitief einde gekomen. Het overlijden kwam niet heel erg onverwacht, aangezien de gitarist al jaren met gezondheidsproblemen kampte. De in 1953 geboren Goodsall startte zijn muziekloopbaan als tiener bij Carol Grimes' Babylon, Alan Bown en Atomic Rooster. Met The Soul Searchers vormde hij met Bill Bruford, Percy Jones, Robin Lumley en Jack Lancaster al een vroege superband, waaruit zowel Brand X als het Lumley/Lancaster-project "Peter And The Wolf" (waarover binnenkort meer) voortkwamen. Goodsall zou ook nog een kleine rol spelen op Brufords debuut "Feels Good To Me". Na de eerste opheffing van Brand X werd hij een sessiegitarist, zat in de formatie Zoo Drive en richtte zijn eigen band Fire Merchants op. Hiermee zou hij twee platen maken, waaronder het door Kevin Gilbert geproduceerde "Landlords Of Atlantis". Vervolgens vond Brand X-reünie plaats, waarna ook enkele CD's geproduceerd werden. Vervolgens richtte Percy Jones met vibrafonist Marc Wagnon van Buckyball Records Tunnels op, waarin Goodsall geregeld als gastmuzikant optrad. Datzelfde gold ook voor het sterk door Brand X geïnspireerde Cymbalic Encounters van Mark Murdock. In 2017 sloot Goodsall zich weer aan bij het wederom opnieuw opgerichte Brand X. De band trad veelvuldig op en bracht twee live-registraties op CD uit. Helaas is het met deze bezetting nooit van een optreden in Nederland gekomen. Ter ere van deze eigenzinnige muzikant hebben we "Dance Of The Illegal Aliens" uitgezocht. Het nummer staat op de Brand X-plaat "Product" uit 1979, die destijds beschouwd werd als de meest toegankelijke en geregeld als een jazzrockende Genesis klinkende album van de band.
Websites:
https://www.innerviews.org/inner/john-goodsall (interview uit 2017 met Anil Prasad)
https://buckyballmusic.com/brand-x
https://www.facebook.com/OfficialBrandX .

20 JAAR
Mercury Rev – The Dark Is Rising
Van het album “All Is A Dream” (V2, 2001)

Mercury Rev is een alternatieve poprockband uit de Catskill Mountains in New York, Verenigde Staten, opgericht in 1989. De frontman van de groep is ex-bandlid van de The Flaming Lips Jonathan Donahue. De definitieve internationale doorbraak kwam pas met het vierde album "Deserter's Songs" uit 1998. Dit jaar vieren we het twintigjarig jubileum van de opvolger daarvan: het vijfde album "All is Dream” uit 2001. Daarvan draaien we “The Dark Is Rising”. Het laat goed de bekende uithangborden van de band horen: dromerige teksten en sprookjesachtige muziek. Buiten dat is het ook gestoken in een mooi orkestraal arrangement.
Websites:
https://www.mercuryrev.com/
https://www.facebook.com/MercuryRev .

VOORPROEFJE
Wilderun – Distraction I
Van het nog te verschijnen album "Epigone" (Century Media, 7 januari 2022)

Van de in 2008 te Boston opgerichte band Wilderun is een nieuwe video uitgebracht voor de nieuwe single “Distraction I”. Het is afkomstig van het aankomende vierde album “Epigone” dat op 7 januari bij Century Media zal worden uitgebracht. Wilderun maakt progmettal in de brede zin van het woord: een mix van melodische metal, progressieve rock, folk en orkestrale dark en death metal. Vooral dat laatste maakt het dat de muziek van Wilderun al gauw aanschurkt tegen het randje van de 'scope' van ons programma. 'Distraction I” is het eerste deel van de vierdelige suite waarmee het komende album wordt afgesloten', zegt Wilderun-bassist Dan Müller, 'het is de stilte voor de storm en het voorteken van wat komen gaat.' De videoclip is mooi gemaakt: een reis door een prachtig landschap dat geleidelijk verandert in een wildernis, om vervolgens te worden vernietigt.
Websites:
https://wilderun.com/band
https://www.facebook.com/OfficialWilderun
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/lcRWxBPjDPQ .

NIEUW / LIVE-TIP
P.F.M. - Transhumance / Transhumance Jam
– Il Respiro Del Tempo
Van “I Dreamed Of Electric Sheep” / “Ho Sognato Pecore Lettrice” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Zoals we in september al aankondigden, toen het voorproefje “If I Had Wings” online verscheen, heeft de Italiaanse prog-legende P.F.M. (Premiata Forneria Marconi) eind oktober een nieuw dubbelalbum uitgebracht: “I Dreamed Of Electric Sheep”, ofwel “Ho Sognato Pecore Lettrice”. De eerste schijf bevat de Engelstalige versie, de tweede schijf de Italiaanstalige. Evenals voorganger “Emotional Tattoos” verschijnt het album via InsideOut Music. Drummer/zanger Franz Di Cioccio, het enige originele lid van de huidige bezetting, zegt geïnspireerd te zijn geraakt door de film Blade Runner. Die film is gebaseerd op het boek "Do Androids Dream Of Electric Sheep?'' van Philip K. Dick. Vanuit de vraag die met die titel gesteld wordt, is het concept voor dit album ontwikkeld. Het album laat een slimme mix horen van modern aandoende prog met frisse ritmes en een poppy inslag én een klassiek symfonisch rockgeluid. Het resultaat klinkt al met al een tikje geïnspireerder en muzikaal gelaagder dan voorganger “Emotional Tattoos”. Zou het kunnen dat de medewerking van Barock Project-voorman Luca Zabbini daar debet aan is? Hij heeft aan de helft van het album meegecomponeerd en bespeelt ook Hammondorgel en Mini-Moog in de desbetreffende nummers. Zo ook in de albumafsluitende instrumental “Transhumance / Transhumance Jam”, voorafgegaan door een flitsend intro van langjarig P.F.M.-bassist Patrick Djivas. Genieten is het hier ook van de viool van Lucio Fabbri. Echt lange stukken staan niet op het album; het langste nummer is “Il Respiro Del Tempo” ofwel “Kindred Souls”, met twee prominente gasten: fluitist/Jethro Tull-voorman Ian Anderson en gitarist Steve Hackett. Wij kiezen voor de Italiaanse versie: niet alleen loopt de zang hier vloeiender met de muziek mee, het klinkt sowieso over het algemeen beter bij Italoprog. Het album is verkrijgbaar als 2CD-digipack en als dubbel-LP waaraan de 2 CD's overigens ook zijn toegevoegd. Volgend jaar is P.F.M. de headliner van het Night Of The Prog Festival, op zondagavond 24 juli 2022.
Websites:
https://www.pfmworld.com/
https://www.facebook.com/premiataforneriamarconiofficial.

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Porcupine Tree – Harridan
Van het komende album “Closure / Continuation” (Music For Nations, Sony Music, 24 juni 2022)

Een droom van veel fans komt uit: Porcupine Tree gaat weer op tournee én brengt een nieuw album uit. Ze moeten helaas nog wat geduld bewaren, want het elfde studioalbum “Closure / Continuation” verschijnt pas op 24 juni 2022. Het voorgaande studioalbum “The Incident” dateert alweer uit 2009. Daarna volgde alleen nog een live-album, “Octane Twisted” (2012) en de nodige heruitgaven al dan niet in een opnieuw gemixte versie. Steven Wilson heeft bij herhaling gezegd dat Porcupine Tree wat hem betreft afgelopen is. Toch hintte hij in februari van dit jaar op een mogelijke reünie. In mei van dit jaar ontstond commotie op internet, nadat iemand had ontdekt dat Wilson, Richard Barbieri en Gavin Harrison een nieuwe onderneming hadden ingeschreven met de naam ‘Porcupine 3 Ltd’. En naar nu blijkt dus niet voor niets. Er volgt zelfs een tournee door Europa in oktober en november volgend jaar. Voor ons zijn de concerten in de König Pilsener Arena in Oberhausen op zondag 6 november en De Amsterdamse Ziggo Dome op maandag 7 november 2022 het meest gunstig. Eén nummer van het komende album is al uitgebracht: het 8 minuten durende “Harridan”, dat alle elementen bevat waar Porcupine Tree zo geliefd om was. Wilson vertelt dat deze en enkele van de andere songs nog stammen uit de tijd nét na “The Incident”. 'Ze stonden ergens op een harddisk in een steeds groter wordende map met de naam ‘PT2012’, die later werd hernoemd naar ‘PT2015’, ‘PT2018’ en zo verder. Luisterend naar deze nummers werd ons duidelijk dat ze echt anders waren dan al ons werk buiten de band. Het is het gezamenlijke DNA van de mensen achter deze muziek die van de nummers onmiskenbaar een Porcupine Tree-album maken.' Porcupine Tree bestaat op dit moment uit het genoemde trio Wilson, Barbieri en Harrison. Bassist Colin Edwin maakt geen deel meer uit van de nieuwe formatie. Het zal niemand verbazen dat de band flink uitpakt straks qua uitgave van het nieuwe album. De zeven nieuwe nummers verschijnen niet alleen op CD en dubbel-LP, maar ook in verschillende versies met gekleurd vinyl. Er verschijnt zelfs een versie op cassette! Voor de die-hard fans is uiteraard de deluxe uitgave onvermijdelijk. Daarin de standaard-CD, een tweede schijf met 3 extra nummers en instrumentale versies, plus een Blu-ray met 5.1- en Dolby Atmos-mix én high definition audio-versie. Ook is uiteraard een boekwerk inbegrepen. (naar Marcel Debets, Progwereld)
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/AW5v4Ohxk5k.

NIEUW / LIVE-TIP
Amos, Tori – Swim To New York State
– How Glass Is Made
Van “Ocean To Ocean” (Decca / Universal, 2021)

Het nieuwe album van Tori Amos klinkt meteen herkenbaar en vertrouwd. Toch heeft dit “Ocean To Ocean” absoluut bestaansrecht. Enerzijds omdat de songs vrijwel allemaal zeer aansprekend zijn, anderzijds omdat de arrangementen en de productie zo prachtig verzorgd zijn. Daarbij is het opvallend dat in veel nummers het instrument waarmee je de Amerikaanse meteen associeert, de Bösendorfer-vleugel, niet eens het meest in het oor springend instrument is. Meest symfonisch is “Swim To New York State”, vooral door de bijzondere instrumenten die de ándere toetsenist die meewerkt aan het album toevoegt: John Philip Shenale. Hij is verantwoordelijk voor het spel op Chamberlin, Optigan, Maxophone, alsmede 'Philly's Hyperion Orchestra', waarmee volgens ons door Shenale digitaal gegenereerde orkestpartijen worden aangeduid (zoals bijv. Roger King dat bij Steve Hackett doet). In “How Glass Is Made” is de fluit van de Chamberlin (de voorloper van de Mellotron) goed te horen, naast Tori's eigen Wurlitzer. Verder is dit een van de vele nummers waarin het basspel (in dit geval zoemende staande bas) van Jon Evans heerlijk prominent in de mix is gezet. Zelden in zijn toch al meer dan 2 decennia aan dienstjaren voor Amos viel diens rol in de arrangementen zo op als hier. En dat wérkt ontzettend goed! Op 3 en 4 maart 2022 kunnen we in Carré Amsterdam controleren hoe dit materiaal live tot klinken wordt gebracht.
Websites:
https://toriamos.com/
https://www.facebook.com/toriamos .

VOORPROEFJE
Malady – Alava Vaara
Van "Ainavihantaa" (Svart Records, 10 december 2021)

Malady is al vaker in ons programma aan bod gekomen, want we zijn wel gecharmeerd van de retroprogsound van deze Finse band, die wel met een tijdmachine van uit 1975 naar 2021 lijkt te zijn getransporteerd. Tot nu toe zijn via Svart Records twee albums uitgebracht, maar album nr. 3 zit er nu aan te komen en zal officieel op 10 december verschijnen onder de titel "Ainavihantaa", ofwel “Altijd”. Op basis van de eerste tracks die zijn vrijgegeven borduurt de band voort op de van eerder werk bekende sound met dien verstande dat nu een saxofonist is toegevoegd aan de line-up. Als voorproefje laten we vanavond het openingsnummer “Alava Vaara” horen, wat zo veel betekent als "Weinig Gevaar".
Meer info:
https://maladyband.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/maladyband.

HERUITGAVE
Spin - Telegraphcanyon-Roadrunner
- T-Ford Two
Afkomstig van "Whirlwind" (Ariola, 1977 / Big Pink, 2021)

Oké, natuurlijk hadden we u vanavond liever nummers van het titelloze debuut van Spin willen laten horen, maar voor zover wij weten is dat album vol progressief getinte funky jazzrock nooit officieel op CD verschenen. En ja, als er dan toch een heruitgave op CD van het tweede album "Whirlwind" aan bod komt, hadden we de voorkeur gehad voor producties van Esoteric of Music On CD. Nu doen we het met een rerelease van het Zuid Koreaanse Big Pink-label, dat misschien niet alle rechten heeft, maar meestal wel voor goed klinkende remasters zorgt. Dat geldt zeker ook voor "Whirlwind". Spin was in 1976 opgericht door musici als Hans en Jan Hollestelle en Rein van der Broek die daarvoor in bands als Ekseption, Jay Jays en Torero's hadden gespeeld en tevens als studiomuzikanten aan vele LP's meewerkten. Van de eerste LP werd "Grashopper" een bescheiden hit. De tweede plaat, waarop Toots Tielemans en zangeressen van Rainbow Train en Spooky & Sue als gasten werden aangetrokken, was iets softer met wat meer disco- en soul-invloeden. Toch leert deze nieuwe kennismaking dat de acht voornamelijk instrumentale stukken zeer goed in elkaar zitten qua arrangementen, terwijl het speeltechnisch uiteraard helemaal snor zit. U kunt het zelf beoordelen aan de hand van de door ons gekozen nummers, het met lekker gitaarwerk gevulde "Telegraphcanyon-Roadrunner" en de knappe afsluiter "T-Ford Two".
Websites:
https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Spin
https://www.koppop.nl/page/3150/spin
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=4287 .

COVER IN DE MIX
Toyah & Marillion – Sympathy
Van “Minx” (Portrait, 1985) respectievelijk “Six Of One, Half-Dozen Of The Other” (EMI, 1992)

Het nummer “Sympathy” werd origineel in 1970 door de Britse band Rare Bird uitgebracht en zorgde voor een 'one-hit-wonder'-status. Vooral in Frankrijk en Italië was het nummer mateloos populair en zorgde voor een miljoenenverkoop en een nummer 1-hit. In eigen land bleef het steken op een bescheiden nummer 27.

In Nederland werd wel nummer 2 in de Top 40 bereikt, maar niet door Rare Bird, maar door Steve Roland And The Family Dogg, datzelfde jaar. In 1985 bracht Toyah met producer Christopher Neil haar 8ste studio album uit genaamd “Minx”. Naast eigen composities staan er ook aan paar covers op. Eén daarvan is “Sympathy”, maar dan flink georkestreerd, wat de pakkende tekst nog dramatischer maakt. Die Christopher Neil scoorde in de jaren daarna de nodige hit-albums en werd om die reden ook in 1991 gevraagd door een bandje uit Aylesbury. Met het tweede album met de nieuwe zanger is het de bedoeling te breken met het beknellende progverleden. Dit resulteert in het album “Holidays in Eden”. U weet nu wel over welke band we het hebben.;-). Dat grote succes kwam er toch niet, dus toen er voor de te volgen compilatie “Six Of One, Half-Dozen Of The Other” een nieuw nummer moest worden opgenomen, greep de groep terug op een vertrouwde kracht: Chris Kimsey, producer van succesalbum “Misplaced Childhood”. Gekozen wordt er voor een cover van, warempel, “Sympathy”, dat tevens als single verschijnt. Het behaalt in Nederland zowaar plek 26 in de hitparade en doet het in eigen land zelfs 10 plekken beter dan de originele uitvoering met een 17de plaats. We hebben een mix gemaakt van de versies die Toyah en Marillion hebben opgenomen. Oftewel een duet tussen Mr. Hogarth en Mrs. Fripp.
Websites:
https://toyahwillcox.com/
https://www.facebook.com/toyahofficial
https://marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial .

SEVENTIES
Cirkus – Brotherly Love
Van “One” (eigen beheer, 1973)

Cirkus heeft nooit het grote succes mogen proeven. Dit terwijl er alles aan is gedaan om meteen al met het debuut een kwalitatief hoogstaand album te produceren. Mede door de sponsoring van The Hollies-producer Ron Richards kon deze uit Nottingham afkomstige band gebruik maken van orkest (waarbij de arrangementen van de hand waren van Tony Hymas) en was een gedegen productie mogelijk. In die tijd, 1973, uniek voor een eigenbeheerproduct. Cirkus heeft een vrij uniek geluid en hoewel duidelijk beïnvloed door bands als Yes en Genesis, is “One” toch lichtvoetiger van karakter, vooral door de overdadige aanwezigheid van orkestraties. De sterke zang van Paul Robson mag zeker niet onvermeld blijven. Helaas verliet hij de band na het verschijnen van dit album. Het bijzondere is dat het overgrote deel van de muziek is geschreven door de drummer: Stu McDade. Daarnaast leverde ook toetsenist Derek Miller een nummer aan. Helaas verscheen het album slechts in een kleine oplage en verdween jarenlang net als Cirkus zelf in de obscuriteit, totdat er in de jaren 90 een heruitgave op CD verscheen, waardoor “One” eindelijk beter verkrijgbaar werd. Rond diezelfde tijd zocht Derek Miller een nieuwe bezetting bij elkaar, die nog steeds bestaat en eerder dit jaar het album “Page 12 (On The Right)” uitbracht.
Websites:
https://www.facebook.com/CirkusOne
https://cirkus3.bandcamp.com/
http://www.ramshawrecords.co.uk/cirkus/.

ALBUM VAN DE MAAND
Smalltape - Our Desert
van "The Hungry Heart"(eigen beheer, 2021)

We horen in de loop van een muzikaal jaar veel nieuwe muziek maar er zijn maar een handjevol releases die echt indruk maken en die geven we extra aandacht in de vorm van ons Album van de Maand. Een album dat dit predicaat absoluut verdient is "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter deze naam gaat Philipp Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Deze Duitse muzikant is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten ontdek je dat Smalltape toch wel degelijk een eigen geluid heeft. Je geniet vervolgens van prachtige songs die laveren tussen moderne prog en akoestisch singer-songwritermateriaal. Als we dan toch een vergelijking moeten maken, dan zou je Smalltape tussen Porcupine Tree en Blackfield kunnen positioneren, maar dan toch nét een beetje anders. Het album is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én als dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een stereomix in hoge resolutie en een 5.1 surroundmix. Het is met name die DVD-versie die laat horen hoe prachtig dit album ook op geluidstechnisch niveau klinkt. Dit is absoluut een kandidaat voor het predicaat 'album van het jaar'! Deze keer laten de singer-songwriterkant horen van Smalltape in de vorm van het akoestische “Our Desert”.
Websites:
BANDCAMP
BAND WEBSITE
FACEBOOK.

NIEUW / IN HET NIEUWS / 20 JAAR
Riverside – Story Of My Dream
Van “Riverside 20 Vol. 1: The Shorts” (digitale release, 19 november 2021)

Riverside heeft een nieuw nummer uitgebracht, inclusief videoclip: "Story Of My Dream". Voorman Mariusz Duda hierover: "Story Of My Dream" is een compositie die speciaal is gemaakt voor ons 20-jarig jubileum. We wilden dat het alle karakteristieke elementen van onze stijl zou bevatten, en dat we Riverside uit het eerste decennium, toen we een beetje "zwaarder" klonken, zouden combineren met Riverside uit het tweede decennium, het meer melancholische nummer-georiënteerde. De teksten bevatten directe citaten en verwijzingen naar veel van onze vorige songtitels. Om dat te weerspiegelen, bevat de hoes van de single, gemaakt door Travis Smith, ook fragmenten van onze vroegere hoezen en grafische ontwerpen. "Story Of My Dream" is het eerste nummer dat we in de nieuwe line-up hebben opgenomen, met Maciej Meller. Het is in zekere zin ook een voorproefje van hoe we gaan klinken op ons nieuwe, achtste album (gepland voor 2022). Hoewel de single zelf er niet op zal staan, zal het de openingstrack zijn van de release van dit jaar, "Riverside 20", die geremasterde versies van enkele van onze eerdere composities bevat. In tijden van 'retromanie', playlists en allerlei compilaties, dachten we dat het niet het slechtste idee zou zijn om ons 20-jarig jubileum met dit soort releases te vieren. De compilatie zal worden opgesplitst in twee delen genaamd "The Shorts" en "The Longs", en zal onze carrière tot nu toe laten zien, samenvattend wat we tot nu toe hebben gedaan en ons allemaal voorbereiden op het aankomende nieuwe album, dat een nieuwe muziek zal openen hoofdstuk voor Riverside." (bron: iO Pages)
Websites:
https://riversideband.pl/en/
https://www.facebook.com/Riversidepl
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/-s7fedFOP88 .

LIVE-TIP
Esthesis – High Tide
Van "The Awakening" (eigen beheer, 2020)

Begin dit jaar presenteerden we Esthesis. Afgelopen week werd bekend gemaakt dat deze Franse groep een double-headlineconcert gaat geven in Cultuurpodium Boerderij te Zoetermeer, met The Paradox Twin. Esthesis wordt geleid door zanger/gitarist/toetsenist Aurélien Goude, die alle nummers heeft geschreven. Net als veel huidige bands haalt Aurélien zijn invloeden bij de nieuwe lichting progbands zoals Airbag, Anathema en Steven Wilson. Als we een parallel moeten trekken, kan je hem zeker zien als de Franse Bjørn Riis. Het album is doorspekt met filmisch uitgesponnen composities zoals de meer dan 16 minuten durende opener “Downstream”. Naast het gedragen gitaar werk is het heerlijke toetsenwerk, zoals bijvoorbeeld in afsluiter “Still Far To Go”, in de beste traditie van Richard Wright. Het concert met The Paradox Twin vindt plaats op 3 september 2022.
Websites:
https://www.esthesismusic.com/
https://esthesis.bandcamp.com/album/the-awakening .

IN MEMORIAM: Graeme Edge (drummer van The Moody Blues)
Moody Blues, The - Higher And Higher
- Beyond
Van "To Our Children's Children's Children" (Threshold, 1969)

Afgelopen donderdag werd bekend dat The Moody Blues-drummer en -dichter Graeme Edge aan de gevolgen van kanker is overleden. Edge was er al bij vanaf de oprichting in 1964 in Birmingham. De band speelde in die tijd met name rhythm & blues, maar na wat bezettingswisselingen ontstond de klassieke line-up met drummer Graeme Edge, toetsenist/zanger Mike Pinder, fluitist/zanger Ray Thomas, bassist/zanger John Lodge en last but not least zanger/gitarist Justin Hayward. Gezamenlijk zouden ze vanaf 1967 zeven baanbrekende albums op het gebied van symfonische rock maken, waarbij natuurlijk het 'tweede' debuutalbum “Days Of Future Passed” met daarop “Nights In White Satin” misschien wel de meeste impact heeft gehad. Edge was niet alleen de drummer, maar schreef voor de jarenzeventigalbums ook gedichten die vaak als inleiding van een album werden gebruikt. Overigens werden deze vaak niet door hem zelf voorgedragen, maar bijna altijd door Pinder, omdat deze volgens Edge zoveel sigaren had gerookt en whiskey gedronken dat zijn stem er perfect voor was geworden. Nadat in de jaren 70 een bandpauze werd ingelast, zette Edge zijn eigen The Graeme Edge Band op, waarmee hij twee albums maakte. Na de herstart van The Moodies, eind jaren 70, bleef Edge nog tot 2018 actief betrokken. Uiteindelijk werd hij gedwongen te stoppen nadat hij een beroerte had gekregen. Een jaar geleden werd er vervolgens ook nog kanker bij hem geconstateerd, waaraan hij afgelopen week op 80-jarige leeftijd is overleden. Wij herdenken hem met zijn gedichten en muziek in de vorm van twee tracks van het album "To Our Children's Children's Children" uit 1969, waarbij “Higher And Higher” een stuk tekst van hem bevat dat op het studio-album werd voorgedragen door Mike Pinder, maar dat jarenlang één van de hoogtepunten van de liveshows van The Moody Blues was, omdat Edge vanachter zijn drumstel kwam om zélf het gedicht voor te dragen. Dit laten we volgen door de tevens door Edge geschreven instrumental “Beyond”.
Websites:
https://www.moodybluestoday.com/
https://www.facebook.com/MoodyBlues .

HET DEBUUT
IWKC - Red Sunset
Van "Urban Fears" (RAIG, 2012)

Een paar jaar geleden draaiden we twee nummers van de EP "Cargo Cult" van de Russische band IWKC (dat staat voor I Will Kill Chita). We noemden de muziek “kameleonprog”, aangezien er niet alleen in vier talen gezongen werd, maar ook omdat de vier tracks op diverse muziekstijlen berustten, zoals moderne instrumentale progressieve rock, Neue Deutsche Welle, artpop, dub en postrock. Onlangs kwamen we in het bezit van het uit 2012 stammende debuut "Urban Fears" en ontdekten dat nagenoeg dezelfde musici met consistente, warmbloedige muziek waren begonnen. De instrumentale, veelal in een laag tot gemiddeld tempo gespeelde stukken zijn allen onder de noemer van symfonische postrock te scharen, waarbij cello en viool voor folky en klassieke momenten zorgen. Tevens weerklinken her en der ietwat in de jaren zestig te situeren gitaarklanken en brengen ijl klinkende stringsynthesizers melancholische New Wave-bands als The Chameleons en Sad Lovers & Giants in herinnering. De helder geproduceerde eersteling luistert dan ook comfortabel weg, zoals het bijna tien minuten durende "Red Sunset" illustreert.
Websites:
https://iwkc.bandcamp.com/album/urban-fears
http://www.iwkc.ru/
https://www.facebook.com/i.will.kill.chita/ .

45 JAAR
Klaatu - Little Neutrino
Afkomstig van "3:47 EST" (Dovetail / Capitol Records, 1976)

In 1976 verscheen het debuutalbum "3:47 EST" van Klaatu. Deze Canadese band was echter al bezig sinds 1973. Eerste levenstekens waren er al geweest in de vorm van een aantal singles, maar uiteindelijk werd er ook druk gewerkt aan dat debuutalbum. Het verscheen eerst op het kleine Canadese label Dovetail, maar werd ook al snel internationaal opgepikt door Capitol Records. De singles keerden wel terug op het album, maar veelal in andere versies. Het verhaal gaat dat bij het verschijnen van "3:47 EST", in menig land trouwens simpelweg “Klaatu” getiteld, menig journalist dacht dat het om een herenigde The Beatles ging. Wat natuurlijk een broodje aapverhaal was. Het album opent met “Calling Occupants Of Interplanetary Craft” dat een jaar later door The Carpenters tot hit werd gemaakt. In de vijf volgende jaren werden nog vier albums uitgebracht, waarna Klaatu ermee stopte. Gelukkig zijn alle album goed verkrijgbaar op CD. We gaan luisteren naar albumafsluiter “Little Neutrino”.
Websites:
http://www.klaatu.org/
https://www.facebook.com/Klaatu.the.Band .

NIEUW
Abraham, Lee – Only Human
– The Hands Of Time
Van “Only Human” (F2 Music, 2021)

Lee Abraham houdt het tempo erin: iets meer dan een jaar na "Harmony / Synchronicity" brengt de Brit zijn 6de album sinds 2014 uit. Ook “Only Human” is weer een album dat een middenweg tussen melodieuze neoprog en krachtige AOR laat horen. Opnieuw bespeelt de van o.a. Galahad bekende Abrahams niet alleen basgitaar, maar ook gitaar en keyboards, waarbij hij tevens verantwoordelijk is voor de opnametechniek en productie. Wederom verzorgt Gerald Mulilgan (Credo) het misschien wat al te recht-door-zee-drumwerk; pianist Rob Arnold heeft daarnaast een kleine rol. De vocalen worden om en om vertolkt door twee bekenden van eerder Abraham-werk, die bovendien veelvuldig geroemd worden als bezitters van enkele van de fraaiste stemmen binnen de hedendaagse prog: Marc Atkinson (Nine Stones Close, Riversea) en Peter Jones (Tiger Moth Tales, Red Bazar en Camel), geholpen door een beetje achtergrondzang van Mark Spencer (o.a. Galahad, Twelfth Night). De opener “Counting Down” is een 30 minuten durende vierdelige 'epic', die de toon zet voor een terugkerend thema op dit album: het voortschrijden van de tijd en het effect daarvan op ons. Peter Jones zingt het gehele stuk, waarbij opvallend is dat zijn stem in deze context nét een beetje anders klinkt dan bij andere genoemde acts waar hij als leadvocalist optreedt. Prettig, gezien diens alomtegenwoordigheid in de hedendaagse progscene. Ook het centrale “Days Gone By” en slotnummer “The Hands Of Time” worden gedragen door zijn stem en vooral ook fijn gitaarwerk van Abraham zelf. Eerst beluisteren we echter het meeslepende titelnummer “Only Human”, één van de twee nummers die Atkinson vertolkt.
Websites:
http://2020.leeabraham.co.uk/
https://www.facebook.com/leeabrahammusic.

NIEUW
SchwertMann – Can You Save Me?
– No One Else Can
Van “Theater Of Grief” (Glassville Records / Dutch Music Works, 2021)

Bart Schwertmann kennen we natuurlijk vooral als de zanger van Kayak sinds 2017, maar zijn muzikale carrière beslaat al een periode van 30 jaar: als bassist, maar vooral als zanger van diverse professionele (cover)bands en als achtergrondzanger voor diverse bekende artiesten, zowel in de studio als op tournee. De pandemie zorgde voor een plotseling lege agenda, maar gaf Schwertmann wel de kans om eindelijk een solo-album af te ronden. “Theater Of Grief” is de naam van dit onder de naam SchwertMann uitgebrachte conceptalbum. Het is een afwisseling van krachtige hardrock en warme, ingetogen songs, in meer of mindere mate gekruid met symfonische rockkenmerken. Zelf is Schwertmann verantwoordelijk voor de zang en het meeste bas- en (slag)gitaarwerk, maar er is een diverse ploeg gastspelers betrokken, waaronder alle Kayak-collega's: Toetsenist Ton Scherpenzeel en gitarist Marcel Singor dragen ieder aan 3 nummers bij, drummer Hans Eikenaar en bassist Kristoffer Gildenlöw ieder aan één nummer. De overgangen tussen songs worden vaak ingevuld door geluidssamples en –effecten die het concept verder illustereren. Wij gaan luisteren naar het stevige “Can You Save Me?” met scherp gitaarspel van Singor en de vriendelijke, folky getinte afsluiter met klaterend pianospel van Scherpenzeel. Dit zeer pakkende nummer is terecht ook als single uitgebracht.
Websites:
https://www.facebook.com/SchwertMann-1612070149012100
https://www.youtube.com/user/channelschwertmann.

NIEUW / LIVE-TIP
Cyan - I Defy The Sun
- Nightflight
Van "For King And Country" (Tigermoth Records, 2021)

Robert Reed is er maar druk mee, want de afgelopen 1,5 jaar verschenen er albums van o.a. Chimpan A, Magenta, bovenop "Cursus 123 430" en "The Ringmaster Part One" die onder zijn eigen naam werden uitgebracht. En dan is daar ineens een nieuw Cyan-album. Nou ja: nieuw is het niet helemaal, want "For King And Country" is een volledig heropgenomen versie van de eerste Cyan-demo, want dat was het debuutalbum in feite. Dat verscheen in 1992 op een sublabel van SI Music en bevatte solo gespeelde versies van de nummers die Reed in zijn schooltijd gedurende de jaren tachtig al had geschreven en destijds met schoolvrienden uitvoerde. Voor deze nieuwe versie keek hij in zijn adresboek en belde Godsticks- en Magenta-bassist Dan Nelson en The Tangent-gitarist Luke Machin en vroeg oude bandmaat Tim Robinson (o.a. The Fyreworks en ex-Magenta) voor de drumpartijen. Er werd driftig gewerkt, maar het resultaat bleef nog even op de plank, want Reed kon maar geen geschikte zanger vinden. Uiteindelijk kwam hij uit bij een man die werkelijk bijna overal lijkt op te duiken (zoals elders in dit programma bij Lee Abrahams) namelijk... Peter Jones. Maar het moet gezegd worden, zijn vocae bijdragen vormen de kers op de toch niet misselijk smakende taart die Cyan 2.0 heet. Klonk "For King And Country" in zijn originele vorm soms nog wat als een wat mindere versie van Pendragon (met name door Reeds eigen zang), op deze nieuwe versie komen de songs in nieuwe arrangementen, ingespeeld door topmuzikanten, eindelijk schitterend uit de verf. Dit is neoprog van de bovenste plank, die volgend jaar ook live te aanschouwen is, want vorige week werd bekend dat Cyan de headliner is van het negende Progdreams Festival op 26 maart 2022 in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Een tijdje terug lieten we als voorproefje al het 15 minuten durende openingsstuk van het album horen, “The Sorcerer”, nu laten we achtereenvolgens genieten van het vocale “I Defy The Sun”, gevolgd door het instrumentale “Nightflight” met een hoofdrol voor het fluïde gitaarspel van Luke Machin.
Websites:
https://www.tigermothshop.co.uk/store
https://tigermothtales.bandcamp.com/album/cyan-for-king-and-country
https://www.facebook.com/RobReedOfficial/ .

SEVENTIES
Druid – Voices
Van “Toward The Sun” (EMI, 1975 / Parlophone/EMI Japan, 2015)

Na het winnen van een prestigieuze muziekwedstrijd ging het hard met de Britse progband Druid. In 1975 produceerde Bob Harris, de fluweelgevooisde presentator van het BBC TV-programma The Old Grey Whistle Test, het debuut “Toward The Sun”, dat zowaar verscheen bij EMI. Maar ondanks dat zat het de band niet mee: een deel van de pers schonk er geen aandacht aan, omdat een collega-muziekblad de wedstrijd had gesponsord en de BBC draaide de plaat niet om beschuldigingen van belangenverstrengeling te voorkomen: Bob Harris was namelijk ook radio-DJ voor de omroep. De zwaar door Yes beïnvloede muziek was echter meer dan sterk genoeg en het album zou dan ook tot een kleine cult-klassieker uitgroeien. De muziek is doorspekt met warme toetsenpartijen, zoemend basspel en heerlijk open gitaarwerk. Daarnaast is de karakteristieke hoge stem van zanger Dane Stevens opvallend. De opvolger “Fluid Druid” zou een jaar later verschijnen en liet horen dat de band meer een eigen geluid wist neer te zetten, hoewel een flauw reggae-uitstapje niet echt sterk is. Maar het ongunstige tij kon helaas niet meer gekeerd worden: in de week dat het album uitkwam en advertenties in alle muziekbladen verschenen, stonden ook de eerste live-recensies over The Sex Pistols in de bladen... In 1995 bracht BGO een dubbel-CD uit met beide albums en 20 jaar later kwamen beide albums in Japan ook los uit in fraaie SHM-edities.
Meer info:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=856 .

IN HET NIEUWS / 30 JAAR
Echolyn – Until It Rains
Van “Echolyn” (eigen beheer, 1991)

Het is alweer dik 6 jaar geleden dat er een nieuw Echolyn-album verscheen. Nu is er nieuws: de band werkt momenteel aan studioalbum nummer negen. De kern van Echolyn wordt nog steeds gevormd door Brett Kull, Chistopher Buzby en Ray Weston. Het is overigens alweer 30 jaar geleden dat het veelbelovende, titelloze debuutalbum verscheen. Dat legde de basis voor de muzikale richting van latere uitgaven en bevat al een paar echte Echolyn-klassiekers, zoals het lange “Shades” en “Carpe Diem”. We kiezen vandaag echter voor het uptempo “Until It Rains”.
Websites:
http://www.echolyn.com/
https://www.facebook.com/echolynband .

NIEUW
Legacy Pilots – A Change Of Mind
Van “The Penrose Triangle” (eigen beheer, 2021)

Wederom nodigt Frank Us ons uit om met zijn mede-piloten op te stijgen met alweer de derde vlucht onder de Legacy Pilots-vlag. Dat deze Duitse multi-instrumentalist een groot Keith Emerson-fan is steekt hij niet onder stoelen of banken. Maar ook bands als Kansas en Yes behoren tot zijn favorieten. Daar waar je op de vorige albums soms duidelijk zijn invloeden per track kon horen is “The Penrose Triangle” meer een som der delen, kortom: een modern klinkend prog-album. Net als op de twee voorgaande albums doen er de nodige gasten op mee, waaronder de nodige terugkerenden. Zo is, we zouden bijna zeggen natuurlijk, Styx-drummer Todd Suchermann weer van de partij. Zijn herkenbare drumstijl is te horen op zo ongeveer de helft van het album. Op de overige tracks neemt Marco Minnemann de honneurs waar. Lars Slowak neemt op de meeste nummers de baspartijen voor zijn rekening. Wederom zijn er de nodige gastvocalisten te horen; in de eerste twee nummers klinkt de karakteristieke stem van John Mitchell, ook op beide voorgangers al van de partij. Ook Jake Livgren (neefje van Kerry) keert terug op één nummer. Het album opent met twee lekkere uptempo compacte nummers, waarbij Marillion-gitarist Steve Rothery op het tweede de solo voor zijn rekening neemt. Diens Marillion-collega Pete Trewavas bast mee op dit album, maar niet op dezelfde tracks als Rothery. Naast twee lange stukken die het album afsluiten, is er ook weer ruimte voor een paar instrumentals, waarin de diverse musici goed uitpakken met de nodige solo’s. “The Penrose Triangle” mag zeker het sterkste album van Legacy Pilots tot nu toe worden genoemd. We gaan hier zeker meer van laten horen. We starten echter met het lange “A Change Of Mind”, met zang van een andere Duitse veteraan: Georg Hahn, ofwel Finally George, die voor zijn eigen albums ook al Todd Suchermann wist te strikken. In dit nummer hoor je echter de ritmesectie Trewavas/Minnemann.
Websites:
https://www.legacypilots.com/
https://legacypilots.bandcamp.com/album/the-penrose-triangle
https://www.facebook.com/FrankUsFlightCaptain/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Smalltape - The Golden Siren
van "The Hungry Heart"(eigen beheer, 2021)

We horen in de loop van een muzikaal jaar veel nieuwe muziek maar er zijn maar een handjevol releases die echt indruk maken en die geven we extra aandacht in de vorm van ons Album van de Maand. Een album dat dit predicaat absoluut verdient is "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter deze naam gaat Philipp Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Deze Duitse muzikant is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten ontdek je dat Smalltape toch wel degelijk een eigen geluid heeft. Je geniet vervolgens van prachtige songs die laveren tussen moderne prog en akoestisch singer-songwritermateriaal. Als we dan toch een vergelijking moeten maken, dan zou je Smalltape tussen Porcupine Tree en Blackfield kunnen positioneren, maar dan toch nét een beetje anders. Het album is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én als dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een stereomix in hoge resolutie en een 5.1 surroundmix. Het is met name die DVD-versie die laat horen hoe prachtig dit album ook op geluidstechnisch niveau klinkt. Dit is absoluut een kandidaat voor het predicaat 'album van het jaar'!
Websites:
BANDCAMP
BAND WEBSITE
FACEBOOK.

MINI-SPECIAL
Synergy - On Presuming To Be Modern I
Gabriel, Peter - On The Air
Synergy - On Presuming To Be Modern II
Gabriel, Peter - White Shadow
Synergy - On Presuming To Be Modern III
Van "Cords" (Passport Records/EMI, 1978 / Chronicles/PolyGram, 1998) en "Peter Gabriel" (Charisma, 1978 / Virgin/Real World, 2002)

Als u geregeld naar concerten gaat of live-albums beluistert, zal het u opvallen dat veel bands en artiesten de minuten voordat ze het podium opgaan speciale muziek afspelen. Denk aan Yes met Stravinsky en King Crimson met Robert Fripps Frippertronics – of de concerten van Kate Bush in Londen in 2014 met Eberhard Weber. Toen Peter Gabriel ter promotie van zijn tweede soloplaat op tournee ging, startte hij het optreden vaak met het nummer "On Presuming To Be Modern I" van Larry Fast. Deze synthesizerspeler is beter bekend onder de naam Synergy en zat lange tijd in Gabriels band. Ook hij had net een nieuwe LP uit, "Cords" getiteld, waar genoemd nummer mee opende. Terwijl de sequencerpatronen en bonkende synthdrums wegstierven opende Synergy een ander sequencerpatroon en wel dat van "On The Air", de opener van Gabriels nieuwe langspeler. Dit is mooi te zien op de ongetwijfeld op YouTube te vinden registratie van het optreden van Gabriel tijdens de Rockpalast Rocknight van 15 september 1978. Zowel tijdens dat concert als op de plaat leek het trouwens haast alsof Gabriel zich vereenzelvigd had met de punk Rael, de hoofdpersoon van "The Lamb Lies Down On Broadway", zo energiek en wild uitte hij zich geregeld. Om genoemde opening te reconstrueren hebben we een mini-special samengesteld, waarbij we beginnen met deze twee stukken, gevolgd door het tweede deel van "On Presuming To Be Modern", dat vervolgens overgaat in het symfonische hoogtepunt van "Peter Gabriel II" of "Scratch" zoals het album van de voormalige Genesis-frontman ook wel werd genoemd. Afgesloten wordt met "On Presuming To Be Modern III".
Websites:
https://www.facebook.com/Larry-FastSynergy-94530608886
http://synergy-emusic.com/
https://petergabriel.com/
https://www.facebook.com/PeterGabriel
https://www.youtube.com/watch?v=8GcPPiF3l7I(de door drummer Jerry Marotta op YouTube geplaatste concertregistratie).

NIEUW
Beledo - Maggie's Sunrise
Van "Seriously Deep" (MoonJune Records, 2021)

"Seriously Deep", Beledo's nieuwste CD, is genoemd naar een compositie van bassist Eberhard Weber, die het stuk voor bas, drums, blaasinstrumenten en toetsen met zijn groep Colours uitbracht op "Silent Feet" (ECM, 1978). Beledo nam tevens, gestimuleerd door MoonJune Records-labelbaas Leonardo Pavkovic, een eigen interpretatie van dit stuk op. Bij de pianopartijen bleef de multi-instrumentalist redelijk dicht bij het origineel, maar de saxofoonsolo’s verving hij door lyrische, emotionele en mede door Allan Holdsworth beïnvloede gitaarmelodieën. Voor het herscheppen van Webers elegante baspatronen vroeg de Uruguayaan niemand minder dan Tony Levin, die de snaren van zijn machtige contrabas indrukwekkend beroert met zijn vingers en strijkstok. Hij vormt daarbij een hechte eenheid met slagwerker Kenny Grohowski (John Zorn, Brand X, PAKT), die volop strooit met intrigerende ritmepatronen en percussieve accenten. Op enkele stukken krijgt dit drietal gezelschap van vibrafonist Jorge Camiguaga, de uit Botswana afkomstige zangeres Kearoma Rantao en de Italiaanse stemacrobaat Boris Savoldelli. "Seriously Deep" is hierdoor een afwisselend jazzrockalbum geworden. De keuze voor vanavond is op het zwierige "Maggie's Sunrise" gevallen.
Websites:
https://beledo-moonjune.bandcamp.com/
https://beledo.com/
https://www.facebook.com/beledomain .

  Xymphonia is sponsored by: