ONBEKEND TALENT (vervolg)
Life In Digital - The Traveler
Van "Signs To The Far Side" (White Knight Records, 2019)

Twee uitzendingen terug maakten we voor het eerst kennis met het Brits-Amerikaanse Life In Digital. Dit duo maakt al een aantal jaren samen muziek, die op een of andere manier maar niet echt het beoogde publiek weet te bereiken. Life In Digitals muziek is sterk beïnvloed door jarentachtig-synthpop, de producties van Trevor Horn en de muziek van Yes. Het debuut "2951 Seconds Of Sound" uit 2018 was nog echt een synthpopalbum, maar de weegschaal slaat duidelijk meer door richting progressieve rock op de een jaar later verschenen opvolger "Signs To The Far Side". Dat album opent namelijk met het bijna 23 minuten durende “Karma”, waarin de voorliefde voor Yes en The Buggles samen komen. Sowieso zet Life In Digital, ook in de overige 5 tracks duidelijke stappen voorwaarts. "Signs To The Far Side" is interessant voor de liefhebbers van het Yes-album "Talk"; het feit dat de muziek grotendeels met elektronische instrumenten is opgenomen (incl. de gitaarpartijen) maakt dat het eindresultaat ook zeker wat weg heeft van het werk van Magellan.
Websites:
https://robinschell.bandcamp.com/album/life-in-digital-signs-to-the-far-side
https://johnbeagley1.bandcamp.com/
https://expertmyth.biz/Life-In-Digital/
https://www.facebook.com/LifeInDigitalBand .

NIEUW
Waybright, Leah - Dreamprints
- Earth Rattle
Van "Dreamed" (Innertainment, 2023)

Aan het eind van de vorige eeuw begon bassist Rick Kennell al aan zijn eigen variant op een Happy The Man-reünie, dus nog vóórdat de hergroepering die zou leiden tot het NEARfest 2000-concert tot stand kwam. Voor "Beauty Gone Wild", het debuutalbum van pianiste/componiste en florakunstenaar Leah Waybright wist hij "Crafty Hands"-drummer Ron Riddle en gitarist Stan Whitaker te enthousiasmeren mee te spelen. Helaas woonde Frank Wyatt op dat moment op Hawaii en waren de omstandigheden niet bepaald rooskleurig. Via Kennells vriend Jordan Rudess vond hij saxofonist, fluitist, klarinettist en piccolofluitspeler Gary Blu bereid Wyatts en Kit Watkins' blaaspartijen voor zijn rekening te nemen. Mede doordat Riddles drumpartijen moesten worden opgenomen op Roland pads en Simmons kickdrums klinkt "Beauty Gone Wild" als een soloalbum van Kit Watkins, gecombineerd met subtiele fusiontrekjes. Datzelfde geldt voor de onlangs uitgebrachte opvolger "Dreamed", waarop Kennell de drumprogrammering op zich heeft genomen. Ook Blu en Whitaker zijn weer van de partij en in "Sunwise" is violist Mark Wood te gast. Met name het pittige gitaarspel van Whitaker geven "Dreamed" dat typische van Happy The Man, zoals vooral goed te horen is in "Dreamprints". Dat de CD verder ook fraai gearrangeerd en smaakvol geproduceerd is, bewijst onder meer "Earth Rattle". Deze twee stukken hebben we voor vanavond uitgezocht.
Websites:
https://invasionmerch.com/products/leah-waybright-dreamed
http://www.leahwaybright.com/hello.html
Happy The Man-Facebookgroep:.

NIEUW
Reed, Ben - Plea
- Backward Glance
Van "Bandaged" (Esoteric Antenna, 2023)

Ben Reed is een veelzijdig musicus. Zo werkte deze Engelsman met gevarieerde acts als Frank Ocean, Peter Gabriel en David Byrne, waarbij hij als multi-instrumentalist uiteraard breed inzetbaar was. Ook zijn eigen output vormt een afwisselende discografie, waarin jazzy composities op "Tall Story" uit 2004, in het progressieve idioom gewortelde stukken op "Who Dreams Of Hyssop" uit 2009 en conventioneel singer-songwritermateriaal op "Station Masters" uit 2016, samenkomen op het onlangs uitgebrachte eclectische artpopalbum "Bandaged". De bijna drie kwartier klokkende CD opent met het instrumentale "Plea", waarin het door grote sprongen gekenmerkte thema en de blaasinstrumenten van onder andere de van Caravan en Hatfield And The North bekende Jimmy Hastings voor een Canterbury Scene-sound zorgen. Het daaropvolgende "Tale Of Cleopatra" zou je daar qua laconiek gezongen droogkomische teksten (met Richard Sinclair en Robert Wyatt in het achterhoofd) eveneens toe kunnen rekenen. Toch duikt hier eerder een Steely Dan-vibe op, mede door Reeds uitgekiende drum- en baswerk, niet toevallig de eerste instrumenten die hij leerde bespelen. Stukken als het Beach Boys-achtige "Backward Glance" zijn daarentegen weemoedige ballades met fraaie, in meerdere lagen opgenomen vocalen. Nog intiemer zijn de in Anthony Phillips-sferen verkerende intermezzo’s: zacht, akoestisch en elektrisch gitaargetokkel waardoorheen een ijle Roland Juno-melodie zweeft. Meest progressief is "I’ve Got Chains" dat zich na een lange, naar een symfonisch slot opbouwende introductie ontwikkelt tot een Zappiaans/Gentle Giantesk samenzang- en canonlawine. Het behoorlijk creepy eindigende "Chapter Of Risk" vormt tenslotte de voorbode voor slotnummer "Smiling" dat wordt verlevendigd door een solo van steelgitaarspecialist BJ Cole en een uitbundige fluitpassage van Rachel Hayter van de in de Braziliaanse muziekstijl choro gespecialiseerde band Alvorada. Van dit zeer afwisselende "Bandaged" hebben we "Plea" en "Backward Glance" uitgekozen.
Websites:
https://benreedmusic.com/
https://benreed3.bandcamp.com/(staat dit album nog niet op!)
https://www.facebook.com/samuelruncornmusic/?fref=ts .

WERELD VOL MUZIEK 1
Tantra – Talismã
Van “Holocausto” (EMI, 1978 / Musea, 2002)

Net als zoveel landen was er ook in Portugal een kleine underground-progscene gaande in de jaren zeventig. Gitarist Manuel Cardoso had een tijd in Londen gewoond en was daar beïnvloed door de daar destijds florerende progressieve rock en terug in Portugal richtte hij samen met toetsenist Armando Gama Tantra op. De eerste muziek die de band produceerde, alsmede de theatrale shows, waren behoorlijk beïnvloed door Genesis. Het lukte Tantra wel als een van de weinige Portugese rockbands een platendeal te scoren bij EMI, dat in 1977 het debuut “Mistérios E Maravilhas” uitbracht. Na het verschijnen besloot Gama de band te verlaten om zich te richten op een solocarrière. Cardoso nam als bandleider het heft in handen en in 1978 verscheen “Holocausto” met Pedro Luís op toetsen. Het album liet een iets gevarieerdere sound horen met hier en daar flirten met jazzrock à la Colloseum II en op “Talisma”, een van de beste nummers van het album, een bombastische 'grand finale' met opzwepende drums en een heus koor. In 1981 verscheen er nog een derde album, maar dat bleek dramatisch slecht en was het laatste levensteken van Tantra tot Cardoso in 2002 weer inspiratie kreeg en het redelijk succesvolle “Terra” uitbracht onder de aloude Tantra-vlag. In 2005 kreeg deze herstart een vervolg met “Delirium”, maar schijnbaar had Manuel zijn kruid alweer verschoten, want dit bleek wederom een matig werkstuk. Vooral de twee albums uit de jaren zeventig zijn echter kleine klassiekers geworden, waarbij vooral “Tantra” hoog staat aangeschreven. De CD-versie is al een tijd niet makkelijk meer te krijgen, maar er is onlangs een digitale versie op Bandcamp verschenen en deze wordt zelfs zeer goedkoop aangeboden.
Websites:
https://6070sportugal.bandcamp.com/album/tantra-holocausto
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=327 .

HERUITGAVE
Gentle Giant – Design
Van de CD/Blu-Ray-set “In'terview” (Chrysalis, 1976 / Alucard, 2023)

Het was voor Gentle Giant-geïnteresseerden lange tijd lastig om nu te bepalen welke heruitgaven je diende aan te schaffen, want er leken wat re-release-programma's langs elkaar te lopen. De laatste jaren bouwt het eigen Alucard-label een reeks op in samenwerking met niemand minder dan Steven Wilson, die nieuwe stereo- en 5.1-mixen verzorgt en op de meest recente delen ook een Dolby Atmos-mix. Nu is hij toegekomen aan “In'terview” uit 1976, vorige maand heruitgebracht op CD/Blu-Ray-set. Gentle Giant wordt alom geroemd om de complexe muziek en de gelaagde arrangementen, waarbij de meeste leden meerdere instrumenten bespeelden, waaronder de nodige niet voor de hand liggende. Er werd veel geëxperimenteerd met percussie en de vocale harmonieën verraden een fascinatie voor fugatische componeervormen uit de baroktijd. “In'terview” is, aan de vooravond van de punk- en New Wave-beweging, het laatste album waarvoor deze stijl gehanteerd werd. De Britse groep zou nog twee albums afleveren in een veel compactere en rechtlijniger rockende stijl. Die sloegen bij de oude progfans niet aan en een nieuw publiek werd er ook niet echt mee aangeboord – reden voor het kwintet om in 1980 de pijp aan Maarten te geven. Voor “In'terview” werd in een vrij laat stadium van het schrijfproces een concept bedacht: een rockband die geïnterviewd wordt. Dit hoor je daadwerkelijk tussen de nummers door, maar zó zacht dat het op de radio niet tot z'n recht komt. Zo wordt in het intro van “Design” aan de band gevraagd hoe hun muziek te omschrijven valt. De vijf leden antwoorden door elkaar heen met uiteenlopende termen, een hilarische kakofonie die de spijker op z'n kop slaat, getuige ook wat er volgt: wellicht het weirdste nummer van “In'terview”, maar wel op intrigerende wijze blijk gevend van de zojuist al geduide kwaliteiten op percussief en vocaal gebied, maar dan wel afgemaakt met een gevoelige folky zanglijn van toetsenist Kerry Minnear. Op deze nieuwe uitgave komt het kraakhelde vanuit alle hoeken van de kamer op je af (vermits je natuurlijk daarvoor de installatie hebt). Deze editie is daarmee echt te prefereren boven de 11 jaar geleden verschenen uitgave waarvoor de Quad-mix uit 1976 was omgemixt naar 4.1. De Quad-mix is nu overigens ook toegevoegd aan de Blu-Ray, maar dan in z'n originele 4.0-vorm. Ook in een instrumentale mix is voorzien. De Blu-ray bevat overigens ook beeld: je ziet de band het album in 1976 live in de studio uitvoeren, je hoort echter de nieuwe mixen eronder. YouTube-kanaal Make Weid Music kreeg het onlangs voor elkaar alle nog levende leden (bassist Ray Shulman overleed eerder dit jaar) gezamenlijk te interviewen over deze heruitgave. Gentle Giant-fanaat Mike Keneally schoof daarbij aan. Zeer de moeite van het kijken waard!
Websites:
https://gentlegiantmusic.com/
https://www.facebook.com/gentlegiantband
Het genoemde interview: .

WERELD VOL MUZIEK 2 / OBSCUUR / HERUITGAVE
Carol Of Harvest – Try A Little Bit
Van “Carol Of Harvest” (Brutkasten, 1978 / Garden Of Delights, 2020 (CD)/2023 (LP))

Het uit Beieren afkomstige Carol Of Harvest werd geleid door gitarist Alex Schmierer en gecompleteerd met toetsenist Jürgen Kolb, bassist Heinz Reinschlüssel en drummer Roger Högn, plus frontvrouw Beate Krause. Carol Of Harvest maakte niet de doorsnee progrock die je van een Duitse band uit die tijd verwacht: er zat ook een flinke dosis folkrock door de composities verweven. Denk hierbij aan de periode dat Sandy Denny in Fairport Convention zat, de meer obscure band Spriguns Of Tolgus of, van recentere datum, sommig werk van Mostly Autumn. Maar de stilistische boventoon werd toch gevoerd door progressieve rock en je zou het gebodene op het simpelweg “Carol Of Harvest” getitelde debuut zelfs bijna als een Duitse voorloper op de neoprogbeweging kunnen beschouwen. Na deze ene in 1978 verschenen plaat verdween Carol Of Harvest in de obscuriteit, maar het album werd toch een kleine cultklassieker onder verzamelaars. De originele plaat is redelijk duur, maar gelukkig is er nu een aantal goede CD-heruitgaven, meest recent, in 2020, door Garden Of Delights. Datzelfde label bracht dit jaar een gelimiteerde vinyl-edtie uit. Leuk detail is dat zangeres Beate Krause zou toetreden tot de band Joker. Dat was de eerste band van Johnny Davis, die later een van de echte stemmen achter Milli Vanilli bleek te zijn.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=2099
https://diregarden.com/god187.html .

LIVE-TIP / IN HET NIEUWS / OPENER
Mangrove – Cold World
Van “Touch Wood” (eigen beheer, 2004)

Er was nieuws rond Mangrove afgelopen week: eindelijk was er witte rook te zien in Apeldoorn! Maar liefst veertien jaar na “Beyond Reality” verschijnt begin 2024 eindelijk de opvolger “Bridge To Fiction”. Het album wordt op 19 januari gepresenteerd in de Apeldoornse Gigant en zal dan in zijn geheel worden gespeeld. Dik twee maanden eerder, op 4 november 2023, zal de groep ook al optreden tijdens het Northern Prog Festival, alwaar vast en zeker al werk van de komende nieuweling zal worden vertolkt. Het Mangrove van nu is overigens nogal veranderd ten opzichte van het kwartet van anderhalf decennium geleden. De afgelopen jaren kwamen drummer Lex Bekkernens en toetsenist Eber Zwart de band versterken als vervangers van respectievelijk Joost Hagemeijer en Chris Jonker. Zanger/gitarist Roland van der Horst speelde al met beide heren in de coverband Yesshows en kende hun kwaliteiten dus. Bassist Pieter Drost bleef met Van der Horst over van de oorspronkelijke bezetting die sinds pakweg de eeuwwisseling 4 albums met kwalitatief steeds sterker wordende neoprog afleverde. Het zal ons benieuwen of de huidige line-up het hoge niveau van “Beyond Reality” zal weten te overtreffen! Wij gaan 19 jaar terug in de tijd, naar het tweede album “Touchwood”, met “Cold World”.
Websites:
http://www.mangrovemusic.nl/ (niet actueel)
https://www.facebook.com/profile.php?id=100037207971903.

ALBUM VAN DE MAAND
Dream The Electric Sleep – The Lessons They Bring
Van “American Mystic” (eigen beheer, 2023)

Dream The Electric Sleep hebben we bij Xymphonia al sinds het debuut “Lost And Gone Forever” uit 2011 in de peiling. Na het tweede album “Heretics” uit 2014, dat we destijds zelfs jaarlijstjeswaardig noemden, hebben we deze groep uit de Amerikaanse staat Kentucky uit het oog dan wel oor verloren. Op die albums hoorden we moderne prog waarin sporen van Rush, Pink Floyd en King Crimson gepaard werden aan trekjes van U2 en Radiohead, vermengd met shoegaze-invloeden. Vorige maand verscheen het zesde bandalbum “American Mystic” dat het trio zelf omschrijft als 'een combinatie van seventies-AOR en eigthies-darkwave met een spacy, heavy, postrock-intensiteit'. Wij horen iets wat we graag met de term 'moderne progressieve rock' zouden willen samenvatten. De songs zijn 'in-your-face' en voorzien van sterke, memorabele melodielijnen. De intense zangpartijen van frontman Matt Page houden je constant bij de les. Die wedijveren met energieke partijen van zijn eigen gitaren en keyboards, de bas en keyboards van Chris Tackett en de enthousiast roffelende drums van Joey Waters. Fraai hoe in dit geluid, dat naar ons oordeel toch nadrukkelijk 21ste-eeuws is, tussen gitaarmuren door ook plaats is ingeruimd voor bijvoorbeeld volle Mellotron-akkoorden. Voor de productie is Michael Beinhorn gestrikt, die eerder heeft gewerkt met o.a. Soundgarden en Red Hot Chili Peppers en lang lid was van Bill Laswells Material. Hij weet de 'drukke' veellagige muziek toch transparant te houden en laat ook de zangpartijen met vele fraaie harmonieën goed uitkomen boven de regelmatig hooggestapelde gitaar- en keyboardmuren. Vandaag, als laatste deze maand, het langste nummer “The Lessons They Bring”. Vanaf iets over de helft wordt vanuit één als mantra herhaalde tekstregel op bezwerende wijze naar een crescendo toegewerkt, afgemaakt met een gevoelige gitaarsolo.
Websites:
https://www.dreamtheelectricsleep.com/
https://dtes.bandcamp.com/album/american-mystic
https://www.facebook.com/DTESBAND.

VOORPROEFJE
Haunt The Woods - Gold
Van "Ubiquity" (Spinefarm, 29 september 2023)

Het uit Cornwall (GB) afkomstig alt.progkwartet Haunt The Woods timmert al een paar jaar aan de weg. Niet lang na het verschijnen van debuutalbum “Opaque” (2019) ging de wereld op slot als gevolg van de coronapandemie. De band ging niet bij de pakken neer zitten en werkt tijdens alle lockdowns gestaag verder aan nieuw materiaal dat onder de albumtitel "Ubiquity" eind september via het grote label Spinefarm gaat verschijnen. Als voorproefje werd twee weken geleden de song “Now Is Our Time” vrijgegeven, in juni al voorafgegaan door de video voor het nummer “Gold”. “Now Is Our Time” laat duidelijk horen waar de band voor staat: moderne, redelijk intense alternatieve prog met duidelijke invloeden uit de muziek van Jeff Buckley en Muse. Maar vanavond kiezen we dus voor het eerder verschenen “Gold”, waar in Haunt The Woods de muziek meer ademruimte biedt, met prachtige vocale harmonieën en een sound die een beetje teruggrijpt op Radiohead ten tijde van “OK Computer” en “Kid A”. Websites:
https://www.hauntthewoods.com/
https://www.facebook.com/hauntthewoodsofficial/
Dit nummer op YouTube: .

KLASSIEKER / IN HET NIEUWS
Porcupine Tree - Waiting Phase One
- Waiting Phase Two
Van "Signify" (Delerium, 1996 / Kscope, 2007)

In mei 1996 verscheen de single “Waiting”, als voorbode voor het vierde Porcupine Tree-album "Signify" dat in september 1996 werd uitgebracht. De single en dan met name “Waiting Phase One” liet horen dat de band langzamerhand op zoek ging naar een toegankelijker geluid, maar gelukkig voor de liefhebbers van het eerste uur, bleek de Floydiaanse spacerocksound nog zeker een belangrijk bestanddeel van de Porcupine Tree-sound op het gehele album. Dat maakt dat "Signify" muzikaal een brug vormt tussen die vroege periode en de daarop volgende albums “Stupid Dream” en “Lightbulb Sun”, die meer compacte songs bevatten. En terwijl we in afwachting zijn van Steven Wilsons nieuwe solo-album “The Harmony Codex” (releasedatum: 29 september) grijpen wij nog even terug op "Signify" en het genoemde “Waiting”, dat zo mooi met zijn twee verschillende 'Phases' op dat moment het heden en de toekomst van Porcupine Tree kenschetste.
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial .

IN MEMORIAM
Krijger, Clemens - Seagull (2)
- Hekate
Van "Ghost Tracks" (eigen beheer, 2009) en "Dream Chaser" (eigen beheer, 2016)

Deze week vernamen we dat op 21 juli j.l. componist/muzikant Clemens Krijger op 67-jarige leeftijd is overleden. We leerden de muziek van Krijger kennen via zijn in eigen beheer uitgebrachte CD's "Ghost Tracks" uit 2009 en "Dream Chaser", dat in 2016 verscheen. Op deze albums bouwde hij met talrijke bevriende musici zijn ervaring als film- en reclamemuziekschrijver uit tot melancholieke filmische miniaturen. Hierin kwam zijn achtergrond als jazzrockmusicus regelt aan de oppervlakte en in enkele van die gevallen werd hij bijgestaan door gitarist Richard Hallebeek. Maar ook met invloeden uit neoklassiek, wereld, ambient en minimal music wist hij fraaie composities te schrijven. Ter nagedachtenis aan deze "beeldendcomponist", zoals hij zichzelf omschreef, draaien we het synthetische, met stemmig vioolspel opgesierde "Seagul (2)" van "Ghost Tracks", gevolgd door het abstracte "Hekate" van "Dream Chaser", waarin de stemacrobatiek van Greetje Bijma en een gitaarsolo van Hallebeek voor de opvallendste componenten zorgen.
Websites:
https://m.facebook.com/p/Clemens-Krijger-100063715233150/
Krijgers YouTube-kanaal.

LNIEUW
Epi K. Paradox – Bound By Your Love
Van het album “A Gentle Storm” (eigen beheer, 2023)

Singer-songwriter, gitarist en producer Epi K. Paradox is afkomstig uit Chania op het Griekse eiland Kreta en werd daar geboren als Epimenidis Koutsaftakis. Epi K. is dus een afkorting van zijn naam, waar hij 'Paradox' achter heeft geplakt. En nee, het is níet de bedoeling het als 'epic paradox' uit te spreken, zo liet hij ons via Facebook weten. Hij ruilde de zonovergoten Middellandse Zee in om zijn muziekcarrière voort te zetten in Londen. Geïnspireerd door de Britse bluesexplosie van eind jaren zestig en begin jaren zeventig creëert Epi K. Paradox zijn eigen soort hedendaagse bluesmuziek, terwijl hij trouw blijft aan de rhythm & bluestraditie. Zijn gitaarspel doet denken aan dat van Buddy Guy, Mike Bloomfield, Jimmy Page en Roy Buchanan; zijn songschrijfstijl bouwt voort op de bluesrevival. Na zijn afstuderen aan BIMM London en London College of Music in respectievelijk 2017 en 2018, heeft Epi K. Paradox op verschillende locaties in Londen opgetreden. In oktober 2018 verscheen zijn digitale debuutsingle “Find My Baby”, in september 2019 gevolgd door zijn debuutalbum ''I'll Take The Long Road''. In december 2021 verscheen de EP ''Out Of The Blue''. Begin dit jaar verscheen zijn tweede album ''A Gentle Storm''. Op zijn debuutalbum werd Epi K. Paradox nog bijgestaan door Engelse muzikanten, op deze opvoger zijn het uitsluitend Griekse muzikanten die hem begeleiden. De muziek op ''A Gentle Storm'' bestaat niet alleen maar uit relaxte blues, er zijn raakvlakken met andere stijlen. Wij van Xymphonia denken niet in hokjes en zijn er van overtuigd dat het ruim 10 minuten klokkende “Bound By Your Love” menig luisteraar zal bekoren.
Websites:
https://www.epikparadox.com/
https://epikparadox.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/epikparadox/.

NIEUW
Morse, Neal – Ouverture (The Dreamer - Joseph: Part One)
– Prologue / Before The World Was
Van “The Dreamer - Joseph: Part One” (Frontiers, 2023)

Tussen de albums met The Neal Morse Band door maakt de voormalige Spock's Beard-frontman ook nog immer vele solo-albums. Daaronder zitten in eigen beheer uitgebrachte worship-albums die strikt gericht zijn op zijn christelijke publiek, maar ook rockopera's met christelijke onderwerpen. Die laatste zijn wel degelijk interessant voor het (al dan niet seculiere) progpubliek. Als opvolger van “Jesus Christ The Exorcist” uit 2019 is nu zo'n nieuw groots werk verschenen. Voor dit “The Dreamer - Joseph: Part One” koos Morse de Bijbelse Josef, de zoon van Jacob, als onderwerp. Overigens baseerde Andrew Lloyd Webber zijn musical “Joseph And The Amazing Technicolor Dreamcoat” nog vóór “Jesus Christ Superstar” ook losjes op hetzelfde Bijbelse verhaal. Morse vroeg diverse van zijn muzikale (en overwegend ook christelijke) vrienden om mee te werken, zoals Enchant- en Spock's Beard-zanger Ted Leonard, de o.a. van Proto-Kaw bekende Jake Livrgren en zelfs zijn Flying Colors-maat Steve Morse. Ook Eric Gilette van The Neal Morse Band is present en speelt naast gitaar opvallend genoeg ook drums (hoewel de meeste drumpartijen ingespeeld zijn door Gabe Klein). Mike Portnoy is dus nu eens níet van de partij. Zoals te verwachten valt bij een rockopera is er veel nadruk op vocalen, die wel smeuïg en warm gekruid zijn met soulvolle gospel-achtige achtergrondvocalen. Maar ook instrumentaal valt er het nodige te genieten, waarbij er regelmatig een rafelrandje aanwezig is, wat je misschien niet zou verwachten bij een dergelijk project. Luister maar naar het sappige Keith Emerson-achtige orgelspel in “The Dream Overture” alsmede de rockende gitaarsolo's van Steve Morse, Gilette, Sam Hunter en Andre Madatian. Ook de soms opduikende saxofoons van Mark Leniger en Jim Hoke klinken lekker vurig. We kiezen voor de genoemde ouverture, gevolgd door de fraai naar een climax opbouwende proloog “Before The World Was” met gitaarsolo van Steve Morse.
Websites:
https://nealmorse.com/
https://www.facebook.com/nealmorse/ .

NIEUW
M-Opus - Riverflow
- Valley Of Elah
Van “At The Mercy Of Manannán” eigen beheer, 2023)

In 2020 presenteerden we de Ierse band M-Opus met het Album van de Maand “Origins”: een heus sciencefiction-conceptdubbelalbum. Nu, drie jaar later is er een opvolger van de hand van deze Ierse band, bestaande uit Jonathan Casey, Mark Grist en Colin Sullivan. Casey is de oprichter en al lang actief in de muziek (hij was onder anderen lid van de David Cross Band). Hij wilde altijd al een progband formeren, maar niet zomaar één. Voor M-Opus werd een fictieve geschiedenis bedacht en de albums die men produceert zijn zogenaamd al veel eerder verschenen. Zo zou het debuutalbum “Tryptich” in 1975 zijn uitgebracht (maar in werkelijkheid 40 jaar later) en “Origins” in 1978. Nu is 1972 aan de beurt. “At The Mercy Of Manannán” zou moeten klinken alsof het door de crème de la crème van de progscene uit die periode zou zijn geschreven. Nieuw bloed op dit album is gitarist P.J. O’Connell die ook heeft meegeschreven aan het concept. Deze keer geen dubbelalbum maar een plaat met een beschaafde lengte van iets meer dan 40 minuten. “At The Mercy Of Manannán” is geïnspireerd door de Ierse folklore en cultuur en de zoektocht naar het eiland van Manannán van de Keltische god van de zee en andere werelden. Muzikaal gezien bouwt M-Opus het album rond de sound van Genesis, Yes, King Crimson en Gentle Giant, wat te verwachten viel gezien het gekozen jaartal. Maar ook het steviger geluid van Uriah Heep en Deep Purple hoor je zeker in het DNA van dit album. De crux is dat het M-Opus is gelukt om ieder nummer anders te laten klinken, maar daarbij toch een eenheid van “At The Mercy Of Manannán” te maken. We hebben twee nummers uitgezocht: het proggy “Riverflow” en de ballad “Valley Of Elah” waarin ook de geest van CSN&Y rondwaart.
Websites:
https://www.m-opus.com/
https://www.facebook.com/mopusbandonline
https://m-opus.bandcamp.com/album/at-the-mercy-of-manann-n .

NIEUW
Birds Through Fire - Straight On
Van "The Sting Of Everything" (Trench Editions, 2023)

Birds Through Fire is een samenwerkingsverband tussen musici uit Australië en de VS dat in eerste instantie werd opgericht om het nummer "A Portrait Of Amber" op te nemen, dat geschreven was met de destijds ernstig zieke Mick Karn in gedachten. Paul Cartwright en Paul Smyth zijn wellicht niet bekend onder onze luisteraars, maar bij Robby Aceto zal waarschijnlijk bij enkelen een belletje gaan rinkelen. In het verleden hebben we muziek gedraaid waarop hij te horen is, zoals het debuut van Jansen.Barbieri.Karn, Red Letter, Stefano Panunzi en natuurlijk zijn eigen album "Code". "Letters To Thurza", het debuut uit 2015, lag enigszins in het verlengde van "Code", wat wil zeggen: ietwat met het oude werk van David Sylvian vergelijkbare muziek. Dit geldt ook voor de onlangs verschenen dubbelaar "The Sting Of Everything". Net als op het debuut toont Birds Through Fire hierop eveneens klassieke trekjes, terwijl er veel ruimte is voor ambientpassages en gesproken teksten. Het werk van Paul Buchanan en diens band The Blue Nile zijn ook nu weer graadmeter, evenals de platen van Steve Jansen en Richard Barbieri en het meer recente Exit North. "The Sting Of Everything", waarvan CD1 de gezongen composities bevat en CD2 gevuld is met de instrumentale, vooral filmische stukken, is wederom een fraai werkstuk, waarvan we het The Blue Nile-achtige "Straight On" laten horen.
Websites:
https://birdsthroughfire.bandcamp.com/album/the-sting-of-everything
https://www.robbyaceto.com/birds-through-fire/ .

HERUITGAVE
Trilogy – The Silent Room
Van “The Goldust Tapes” (eigen beheer, 1982 (als demo-cassette) / 2023)

Twee weken geleden hadden we een special rond bands uit begin jaren 70 die het (net) niet gemaakt hebben. Maar ook de jaren 80 hebben een lange lijst met progbands opgeleverd, die het vaak niet verder schopten dan een handvol optredens. Dit geldt ook voor het uit Essex afkomstige Trilogy. De band bestond ten tijde van de oprichting uit Paul Dennis, Nik Szymanek (ex-Dragonfly) en John Garnett. In maart 1982 werd een eerste demo opgenomen in de Goldust Studio. Met deze opnames onder de arm, lukte het de heren om regelmatig geboekt te worden in Ruskin Arms (waar tevens de roots van Iron Maiden liggen) en mocht voor de befaamde BBC Friday Rock Show een sessie worden gedaan. Het aan het oude Rush refererende geluid, waarbij Dennis naast gitaar ook toetsen en Taurus-baspedalen voor zijn rekening nam, was vrij uniek binnen de toenmalige neoprogscene. Trilogy mocht in 1983 aansluiten bij de Brave New World-tour met Solstice en Pallas. Tegen die tijd was Garnett vervangen door Mark Bloxsidge, waarmee de definitieve line-up een feit werd. Tot een platencontract kwam het echter nooit; het bleef bij een nummer op de verzamelaar “Fire In Harmony” en een aantal democassettes. Een tijd geleden meldden we al dat Trilogy na via internet aangewakkerde interesse de instrumenten weer had opgepakt. Eerst alleen in de oefenruimte, maar begin dit jaar was het zo ver en vond het eerste concert in 39 jaar plaats. Ook werd er net als vroeger weer een affiche gedeeld met Solstice én er staat nog een aantal concerten op stapel dit jaar. Daarnaast verscheen begin deze maand een eerste archiefrelease via Bandcamp (als download en als CD): de drie nummers die in 1982 in de Goldust Studio zijn opgenomen, natuurlijk in opgepoetste vorm. Er volgen nog meer van dergelijke releases. We gaan luisteren naar “The Silent Room”.
Websites:
https://www.facebook.com/TrilogyUK
https://trilogyuk.bandcamp.com/album/the-goldust-tapes .

HERUITGAVE
Visitor 2035 - At The Gates (Of Cosmic Consciousness)
- Celestial Dream Song
Van "Visitor 2035" (Hansa/Ariola, 1978 / MIG Music, 2023)

Als een onbekend album van een band die maar één LP uitbracht een heruitgave krijgt, is het interessant te ontdekken wat de musici na die plaat zijn gaan doen. In het geval van de Engelse formatie Visitor 2035 die in 1978 een titelloos debuut uitbracht is met name de levensloop van Amerikaanse, naar Engeland verhuisde toetsenman/trompettist Craig Pruess opvallend: deze virtuoos produceerde vanaf eind jaren tachtig voornamelijk esoterische New Age, religieuze folkmuziek en filmscores, terwijl hij tevens met Mike Oldfield werkte en arrangementen schreef voor uiteenlopende artiesten als Sarah Brightman, Def Leppard en Massive Attack. Verder werd bassist Peter Stroud een veelgevraagd studiomuzikant die onder andere met Peter Green en Gordon Haskell zou musiceren. Van drummer Nigel Robinson en gitarist Ray Deefholts zijn echter nauwelijks andere muzikale verrichtingen te vinden. Wel vreemd, aangezien het in 1973 aanvankelijk als Touch opgerichte Visitor 2035 technisch uitstekende progressieve jazzrock maakte, enigszins vergelijkbaar met tijdgenoten als Colosseum II, Isotope en David Sancious & Tone. Dat wil zeggen: symfonische arrangementen, duizelingwekkende gitaar- en toetsensolo's en een dynamisch ritmetandem. Onlangs bracht het Duitse MIG Music de eerste CD-versie uit en deze kennismaking sieren we op met de nummers "At The Gates (Of Cosmic Consciousness)" en "Celestial Dream Song". Overigens fungeerde Visitor 2035 al in 1976 als begeleidingsband van Fruupp-toetsenman John Masons rockmusical "Cain - A Modern Mystery Play", waarvoor Pruess de muziek schreef. Wie weet brengt MIG ook deze obscuriteit nog eens op CD uit.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=5935(vreemd genoeg wordt hier vermeld dat John Mason ook deel uitmaakte van de band)
http://www.heaven-on-earth-music.co.uk/(Craig Pruess website)
http://www.mig-music.de/releases/visitor-2035/
https://www.facebook.com/migmusic.de.

ALBUM VAN DE MAAND
Dream The Electric Sleep – Steal The Love
Van “American Mystic” (eigen beheer, 2023)

Dream The Electric Sleep hebben we bij Xymphonia al sinds het debuut “Lost And Gone Forever” uit 2011 in de peiling. Na het tweede album “Heretics” uit 2014, dat we destijds zelfs jaarlijstjeswaardig noemden, hebben we deze groep uit de Amerikaanse staat Kentucky uit het oog dan wel oor verloren. Op die albums hoorden we moderne prog waarin sporen van Rush, Pink Floyd en King Crimson gepaard werden aan trekjes van U2 en Radiohead, vermengd met shoegaze-invloeden. Vorige maand verscheen het zesde bandalbum “American Mystic” dat het trio zelf omschrijft als 'een combinatie van seventies-AOR en eigthies-darkwave met een spacy, heavy, postrock-intensiteit'. Wij horen iets wat we graag met de term 'moderne progressieve rock' zouden willen samenvatten. De songs zijn 'in-your-face' en voorzien van sterke, memorabele melodielijnen. De intense zangpartijen van frontman Matt Page houden je constant bij de les. Die wedijveren met energieke partijen van zijn eigen gitaren en keyboards, de bas en keyboards van Chris Tackett en de enthousiast roffelende drums van Joey Waters. Fraai hoe in dit geluid, dat naar ons oordeel toch nadrukkelijk 21ste-eeuws is, tussen gitaarmuren door ook plaats is ingeruimd voor bijvoorbeeld volle Mellotron-akkoorden. Voor de productie is Michael Beinhorn gestrikt, die eerder heeft gewerkt met o.a. Soundgarden en Red Hot Chili Peppers en lang lid was van Bill Laswells Material. Hij weet de 'drukke' veellagige muziek toch transparant te houden en laat ook de zangpartijen met vele fraaie harmonieën goed uitkomen boven de regelmatig hooggestapelde gitaar- en keyboardmuren. Ook het pakkende “Steal The Love” zit er vol mee.
Websites:
https://www.dreamtheelectricsleep.com/
https://dtes.bandcamp.com/album/american-mystic
https://www.facebook.com/DTESBAND.

LIVE-TIP
Imaginaerium – Glass Throne
Van het album “The Rise Of Medici” (Anesthetize Productions / Crime Records, 2023)

Op vrijdag 26 januari 2024 komt Clive Nolan naar het Parkvilla theater in Alphen aan den Rijn voor een uniek "unplugged' concert met de eerste live-presentatie van de rockopera “The Rise Of Medici” én een mix van eigen composities. “The Rise Of Medici” is een project dat werd gestart door de helaas overleden gitarist Eric Bouillette (bekend van o.a. Nine Skies) en zangeres Laura Piazzai. Nolan schreef hiervoor alle teksten en de meeste muziek. Het gelijknamige album verscheen dit voorjaar en kreeg internationale lof. De rockopera vertelt het verhaal van de tweede generatie van de Italiaanse familie De Medici en met name de ontwikkelingen in 1434, met hoofdrollen voor zoon Cosimo, zijn vrouw Contessina, zijn dochter Lucrezia en zijn gezworen rivaal/vijand Rinaldo Albizzi. De rockopera biedt een bundeling van rockstemmen van Laura Piazzai (Contessina) en de van Twelfth Night bekende Andy Sears (Cosimo), de klassieke stem van Vladyuk (Lucrezia) en uiteraard Clive Nolan zelf (Rinaldo). Tijdens het concert zal Nolan vocaal worden bijgestaan door Laura Piazzai, Marijke Groenendaal en Andy Sears. Daarnaast zal gitarist Simone Millavia meespelen. Voorafgaand aan “The Rise Of Medici” zal dit illustere gezelschap een selectie songs vertolken die Clive Nolan schreef voor zijn bands en zijn diverse musicals.
Websites:
https://imaginaerium.org/
http://www.clivenolan.net/
https://www.facebook.com/imaginaeriumband
https://www.facebook.com/clive.nolan.7
Dit nummer op YouTube.

IN HET NIEUWS
Pink Floyd - The Happiest Days Of Our Lives (live)
- Another Brick In The Wall - Part 2 (live)
Van "Is There Anybody Out There? (The Wall Live 1980-81)" (EMI, 2000)

Deze week was er opmerkelijk medisch nieuws waarin de naam Pink Floyd viel: wetenschappers hebben door te luisteren naar hersengolven van tientallen patiënten achterhaald dat tijdens hun operatie het nummer “Another Brick In The Wall” van Pink Floyd werd afgespeeld. Het is voor het eerst dat er muziek is 'afgelezen' uit hersengolven. Het was wetenschappers al eerder gelukt woorden en zinnen uit hersengolven af te lezen. Maar met muziek was dat nog niet gedaan. Die activiteit vindt plaats in een ander hersengebied. De onderzoekers wisten “Another Brick In The Wall” af te lezen uit hersengolven van 29 patiënten. Deze mensen kregen elektroden opgeplakt, waarna ze een operatie voor epilepsie ondergingen. Tijdens die operatie werd het welbekende nummer afgespeeld in de operatiekamer. Vervolgens reconstrueerden de onderzoekers het nummer met behulp van kunstmatige intelligentie. In de opname zijn de melodie en de zin 'All in all, it's just another brick in the wall' te horen. Doel van dit alles is om te achterhalen hoe onze hersenen muziek verwerken, wat weer van belang is voor onderzoek naar mogelijke therapieën voor mensen met een spraakstoornis. Voor ons weer eens reden om “The Wall” er weer eens bij te pakken en dan wel de live-uitvoering zoals die in 1981 en 1982 in een select aantal grote stadions werd gespeeld. Er is destijds het nodige aan beeld en geluid vastgelegd, dat in een diepe kluis verdween. In 2000 verscheen in fraaie digibookvorm een dubbel-CD, samengesteld uit opnamen van verschillende concerten van destijds. De band werd tijdens die toer uitgebreid ondersteund door extra muzikanten waar onder toetsenist Peter Woods (o.a. bekend van zijn werk met Al Stewart) en gitarist Snowy White. En die laatste krijgt de gelegenheid om in het alombekende “Another Brick In The Wall - Part 2” de tweede gitaarsolo voor zijn rekening te nemen.
Websites:
https://www.pinkfloyd.com/
https://www.facebook.com/pinkfloyd
Dit nieuws op website NOS.

VOORPROEFJE
Lalu - Is That A London Number
Van “The Fish Who Wanted To Be King” (Frontiers, 20 oktober 2023)

Op 20 oktober verschijnt het nieuwe album van Lalu getiteld “The Fish Who Wanted To Be King”. Met zijn eigen progmetalproject Lalu begon de destijds 26-jarige naamgever in 2004, met o.a. de Nederlandse gitarist Joop Wolters van Arabesque. Het debuut “Oniric Metal” verscheen een jaar later en werd vooral goed ontvangen door de metalpers. Pas 7 jaar later begon Lalu aan een opvolger. Dit in 2013 verschenen “Atomic Ark” bevat geen bijdragen van Wolters, maar superdrummer Virgil Donati is in iedere song te horen. Bovendien zijn er gastrollen voor Jens Johansson van Stratovarius en Jordan Rudess van Dream Theater. Opnieuw nam Lalu vervolgens de tijd om pas in 2019 te beginnen aan album nummer drie. De metalelementen zijn geminimaliseerd omdat Lalu deze keer trouw wilde blijven aan zijn progressieve rockroots. Voor de kernbezetting haalde hij Wolters terug en vroeg hij tevens zangkanon Damian Wilson. Die laatste schreef zijn eigen zanglijnen en teksten voor wat al begin 2022 als “Paint The Sky” verscheen bij het italiaanse Frontiers Music. “Paint The Sky” was ons Album van de Maand, afgelopen januari! Aan “The Fish Who Wanted To Be King” werken opnieuw Wolters en Wilson mee, alsmede drummer Jelly Cardarelli en toetsenist Matt Daniel. Er is nu al een voorproefje verschenen van de opvolger: “Is That A London Number”. Websites:
https://www.facebook.com/vivlalu
https://www.frontiers.shop/new-releases/1618/lalu-the-fish-who-wanted-to-be-king-cd-jewelcase
Dit nummer op YouTube: .

OPNIEUW
Solstein - Oriental Folk Song
Afkomstig van "Solstein" (Is It Jazz? Records, 2023)

Aan de lijst van projecten waaraan Jacob Holm-Lupo zich heeft verbonden - denk aan White Willow, Telepath en The Opium Cartel - kunnen we Solstein toevoegen. Het idee achter deze funky jazzrock-formatie ontstond tijdens het werken aan zijn vorige project, Donner. De multi-instrumentalist plaatste het Donner-album "Hesistant Light" onder 'geïnspireerd door John Carpenter, Tangerine Dream en Ashra', maar hij werkte hierop ook met sessiedrummer Keith Carlock en gitarist Georg Wadenius, waardoor enkele tracks meer richting Steely Dan gingen. Op het titelloze album van Solstein wordt juist déze samenwerking verder uitgewerkt, waarbij de plaats van Wadenius is ingenomen door de uit de freejazz afkomstige Stian Larsen. De progressieve fusionsound wordt mede bewerkstelligd door de ook al op de Donner-plaat meespelende toetsenmannen Brynjar Dambo van White Willow en de van zijn soloplaat "Normal Boy" bekende Bill Bressler. De sound wordt verder verbreed door invloeden van Herbie Hancock, The Crusaders, reggae, Bob James, Camel en Happy The Man. Een paar weken geleden draaiden we al een paar tracks van dit zeer lekker wegluisterende album en vanavond hernieuwde aandacht in de vorm van “Oriental Folk Song”, geschreven door saxofonist Wayne Shorter en te vinden op diens album “Night Dreamer” uit 1964. De versie van Solstein is een compleet nieuw arrangement van de hoofdmelodie van Shorters stuk, waarbij het volgens Holm-Lupo nu ineens een sfeer krijgt die refereert aan het Camel van midden jaren zeventig.
Websites:
https://solstein.bandcamp.com/album/solstein
https://jacobholmlupo.com/
https://www.facebook.com/solsteinband/ .

GITAAR EN ELEKTRONISCHE MUZIEK (DEEL 2) / LIVE-TIP
Tangerine Dream - Sun Gate
Afkomstig van "Optical Race" (Private Music, 1988)

Twee weken terug zijn we met een kleine serie rondom de combinatie 'gitaar en elektronische muziek' begonnen. Opvallend genoeg wordt dat snaarinstrument immers nog best vaak gebruikt in elektronische muziek. Aartsvaders Tangerine Dream hadden een uitstekende gitarist in de persoon van Edgar Froese in huis, de muziek van landgenoot Ashra Tempel / Ashra is ook veelvuldig doorspekt met gitaarspel. Tangerine Dream vond in de jaren 80 groot succes in de Verenigde Staten met soundtracks en vele live-optredens. Muzikaal was de muziek ook een stuk toegankelijker geworden en, jawel, ook de gitaar dook weer af en toe op. In 1988 brachten Edgar Froese en Paul Haslinger, die toen samen Tangerine Dream vormden, het album “Optical Race” uit via het Amerikaanse label Private Music, opgericht door, saillant detail, ex-Tangerine Dream lid Peter Baumann. Dat label richtte zich redelijk succesvol op met name instrumentale muziek met artiesten als Suzanne Cianni, Yanni, Patrick O'Hearn en Jerry Goodman. Tangerine Dream bestaat overigens nog steeds, zij het dat de bezetting compleet anders is, maar met de zegen van wijlen Edgar Froese. Op 22 oktober treedt de band op in de Osnabrückhalle in Osnabrück en op 24 oktober in de Lichtburg in Essen.
Websites:
https://www.tangerinedreammusic.com/
https://www.facebook.com/TANGERINEDREAM.OFFICIAL.

Liquid Trio Experiment – Holes
Van het album “Spontanous Combustion” (Magna Carta, 2007)

Toen Tony Levin, Mike Portnoy, Jordan Rudess en John Petrucci in 1998 de studio indoken om een tweede Liquid Tension Experiment-album op te nemen, moest Petrucci hals-over-kop naar z'n vrouw die vroegtijdig dreigde te bevallen. De overgebleven drie heren zetten 't toen maar op een jammen. Diverse van die jams zijn uiteindelijk gebruikt voor het LTE2-album - veel is op de plank blijven liggen. Totdat Mike Portnoy in 2007 zijn DAT-tapes ter beschikking stelde aan Magna Carta. Sommige tracks klinken wel heel erg als jams zonder kop of staart, andere stukken klinken behoorlijk afgerond. Die verschillen merk je nauwelijks op, want dankzij ingenieuze mixtechnieken lopen veel tracks soepel in elkaar over zodat je op een instrumentale reis wordt genomen, die soms tegen de progmetal van Dream Theater aanleunt, maar vaker jazzrockgebieden exploreert. Basmonster Tony Levin experimenteert er weer op los en weet z'n instrument steeds weer anders aan te wenden.
Websites:
https://tonylevin.com/
https://www.jordanrudess.com/
https://www.mikeportnoy.com/
https://www.facebook.com/tonylevinofficial/
https://www.facebook.com/jordanrudessofficial
https://www.facebook.com/mikeportnoyofficial.

IN MEMORIAM: KO MOLENAAR (OOK WEL OME KO)
Asgard - A Gathering Of Fairies
Van het album “Arkana” (WMMS, 1992)

Afgelopen donderdag, 17 augustus, overleed 'ome' Ko Molenaar op 66-jarige leeftijd. Als wij als Xymphonia-team denken aan Ko, dan gaan die gedachten al helemaal terug naar de begintijd van ons programma. We kwamen hem tegen op vele concerten, waaronder ook de door ons eigen programma georganiseerde festivals en die van Stichting Symphel. Hij was een indrukwekkende verschijning, je zou hem zo als biker in elke actiefilm kunnen neerzetten. Maar zo was hij niet, hij was meer het type van 'ruwe bolster, blanke pit' en bovenal een echte progliefhebber. De logo's van al zijn favoriete progbands waren op zijn lichaam getatoeëerd. Maar het zat hem niet altijd mee in het leven, waardoor we hem de laatste jaren ook nog maar sporadisch bij concerten ontmoetten. Een paar dagen voordat hij overleed heeft hij zijn grootste wens in vervulling zien komen. Hij wilde graag nog eenmaal bandleider Alberto Ambrosi van de Italiaanse band Asgard ontmoeten. Ron Lammers - u kent 'm als de oprichter en oorspronkelijke presentator van ons programma Xymphonia en onlangs nog in onze studio te gast vanwege het verschijnen van “Mask” van zijn muziekproject The Foundation - nam het initiatief en zorgde voor een ontmoeting bij Ko thuis. Bijzonder dat zo Ko's laatste wens zo kort voor zijn overlijden in vervulling is gegaan. Ter nagedachtenis aan hem, kiezen we dan ook een nummer van Asgard: “A Gathering Of Fairies”.
Websites:
https://www.facebook.com/AsgardFolkProgMetal
Zie ook de berichten op het iO Pages-forum op Facebook: .

IN MEMORIAM: ROBBIE ROBERTSON
Band, The – Chest Fever
Van het debuutalbum “Music From Big Pink” (Capitol Records, 1968)

De Canadese gitarist, songwriter en zanger Robbie Robertson is op 80-jarige leeftijd overleden. Robertson werd beroemd als een van de vijf leden van The Band. Deze Canadees-Amerikaanse groep werd eind jaren zestig en begin jaren 70 populair met nummers als “The Weight”, dat door Robertson was geschreven. Robertson begon zijn carrière op jonge leeftijd door zich eind jaren 50 aan te sluiten bij de begeleidingsband van rockabillyzanger Ronnie Hawkins. The Band ontstond in de jaren 60 als begeleidingsband van Bob Dylan. Na een motorongeluk van Dylan in 1966, die daardoor langere tijd niet kon optreden, ging de groep in een gehuurd huis in Woodstock muziek opnemen met Dylan. Het leidde in 1968 tot het debuut “Music From Big Pink”, dat meteen een succes werd. Een jaar verscheen de simpelweg “The Band” getitelde opvolger. Robertson ontwikkelde zich tot belangrijkste tekstschrijver van de groep waarvan de karakteristieke stijl - een soort mix van country met folk, blues en rock - nog altijd een belangrijke invloed is op de muziekstijl americana. Muziekcritici en collega-muzikanten waren altijd vol lof, onder meer omdat alle bandleden uitmuntende zangers én muzikanten waren. Het leidde tot een bijzondere synergie. Zo zei gitarist en zanger Eric Clapton ooit eens dat hij dolgraag lid van The Band was geworden. Maar na het eerste succes begon het te borrelen tussen de bandleden, onder meer door irritatie bij voornamelijk Robertson over overmatig drank- en drugsgebruik door zijn collega's. Hij nam in 1976 ook het initiatief om de band op te heffen, waarbij nog één groot afscheidsconcert met vele beroemde gasten werd gegeven in San Francisco, waar filmregisseur Martin Scorsese opnamen van maakte, wat leidde tot “The Last Waltz”. De andere leden van The Band gingen jaren later weer onder die naam albums maken zónder Robertson. Het verhaal van The Band werd in 2019 nog eens opgetekend in de documentaire Once Were Brothers, met daarin een prominente rol voor Robertson. Die had zich na zijn tijd bij The Band eerst bekwaamd in het schrijven van soundtracks voor films, waarbij hij vaak samenwerkte met Scorsese. Zo werkte Robertson onder meer mee aan succesfilms als “Raging Bull” en “The Wolf Of Wall Street”. Pas in 1987 verscheen zijn eerste reguliere solo-album. Dit door Daniel Lanois geproduceerde, simpelweg “Robbie Robertson” getitelde werkstuk werd door critici onthaald als 'de ideale brug tussen Peter Gabriels “So” en U2's “The Joshua Tree”', die in diezelfde periode door Lanois werden geproduceerd. Zowel U2 als Gabriel én oud-The Band-collega Garth Hudson werkten mee aan het album dat met “Somewhere Down The Crazy River” in 1988 Robertsons enige top-10-hit in Nederland opleverde. Kort voor zijn overlijden had Robertson net een nieuw project met Scorsese afgerond, muziek voor diens film “Killers Of The Flower Moon”. (bronnen: ANP, NOS Nieuws)
Websites:
https://robbie-robertson.com/
https://www.officialtheband.com/
https://www.facebook.com/thebandtheband
https://www.facebook.com/j.robbierobertson
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW
Reekers, Edward – Liberty
– We Live To Die
– Into The Future (Epilogue)
Van "The Liberty Project" (Music Theories Recordings / Mascot Label Group, 2023)

Op 4 augustus verscheen op het Music Theories Recordings-label van Mascot voor het eerst sinds 15 jaar een nieuw soloalbum van voormalig Kayak-zanger Edward Reekers. Aan "The Liberty Project", zoals deze nieuwe schijf heet, werken talloze nationale en internationale topmusici mee, zoals Steve Hackett (ex-Genesis), Arjen Lucassen (Ayreon), Damian Wilson (ex-Threshold, Arena, Ayreon), John' Jaycee' Cuijpers (Praying Mantis, Ayreon), Koen Herfst (Vandenberg) en Cindy Oudshoorn (ex-Kayak). Het is een verhalend conceptalbum, waarvoor Reekers zelf alle muziek en teksten schreef. Om een goed begrip te krijgen van het concept is het raadzaam Reekers' inleidende teksten te lezen die de (helaas in het CD-boekje wel erg klein afgedrukte) songteksten omlijsten. 'Wat', zo vraagt hij zich af, 'als het zo zou zijn dat de geschiedenis zich telkens herhaalt, of als er een parallelle geschiedenis van de mensheid zou bestaan? Zou een tweede 'big bang' tot een andere historie hebben geleid?' Het antwoord formuleert hij zelf. Hij ziet in de geschiedenis die we kennen al steeds weer cyclische herhalingen – en vooral ook de constatering dat we blijkbaar niets van geschiedenis leren. In 14 songs, aangevuld met 3 instrumentals (meer dan 80 minuten!), komen diverse karakters en bevolkingsgroepen van een samenleving aan het woord, die te maken krijgen met onder andere een pandemie (vast niet geheel toevallig best wel actueel voor onze eigen huidige wereld). De groep musici, ook nog eens een keer onder muzikale leiding van arrangeur-producer Joost van den Broek, doet iets Ayreon-achtigs verwachten. Dat klopt ten dele, maar de muzikale inhoud is vaak minder rockend en meer musical-achtig en (mede ook door enkele duetten met Oudshoorn) de meer poprock-achtige kant van het Kayak uit de Reekers/Oudshoorn-tijd. We hebben gekozen voor iets meer proggetint materiaal in de vorm van twee songs die Reekers zelf zingt. In “We Live To Die” is er daarnaast een rol voor een kinderkoor en een korte gitaarsolo voor Mark Bogert die sowieso met Van den Broek een belangrijke rol speelde in de totstandkoming van “The Liberty Project”. In de instrumentale epiloog “Into The Future” krijgt hij ruim baan om te schitteren, voordat het album uitgeluid wordt met opnieuw een 'big bang'.
Websites:
http://www.edwardreekers.com/
https://www.facebook.com/edward.reekers
https://edwardreekers.bandcamp.com/album/the-liberty-project
https://www.mascotlabelgroup.com/blogs/news/edward-reekers-announces-the-liberty-project
https://edwardreekers.bandcamp.com/album/the-liberty-project .

NIEUW / SYMFONISCHE METAL / VAN EIGEN BODEM
Epica - Rivers (live)
Van de single "Rivers (Live At The AFAS Live)" (Nuclear Blast, 2023)

Midden in die coronapandemie werd het achtste Epica-album “Omega” opgenomen, dat in maart 2021 werd uitgebracht, maar optreden was toen nog niet mogelijk. De band rondom zangeres Simone Simons en gitarist/songschrijver Mark Jansen besloot toen om dan maar een concert in een studio-omgeving te filmen en als stream aan te bieden, dat later ook als DVD/Blu-ray/CD/LP-set “Omega Alive” werd uitgebracht. Er werd voor gekozen om niet simpelweg de band op een podium te filmen, maar voor elke nummer de podiumsetting te veranderen en dat op uitmuntende, haast cinematografische wijze vast te leggen, wat tot lovende reacties onder pers en publiek leidde. Afgelopen januari stond Epica wél weer live op een podium – en wat voor één: de show in de Amsterdamse AFAS Live was het grootste headline-concert in Nederland tot nu toe van de symfonische metalformatie. Dit carrièrehoogtepunt was als gevolg van de coronapandemie maar liefst drie keer uitgesteld. Het concert, met ook een show van het Finse Apocalyptica, stond in het teken van het 20-jarig jubileum van Epica. Van dat concert zijn nu al drie nummers online verschenen als (video)single en gezien de kwaliteit van die opnames is de verwachting dat ook van dit concert een Blu-ray zal gaan verschijnen. Zoals kenners weten is de sound van Epica uitermate bombastisch met veel gebruik van koren, orkestraties en ook regelmatige de nodige grunts van gitarist Mark Jansen, maar in de ballade “Rivers”, met de 3 cello's van Apocalyptica als gast, is de focus totaal gericht op zangeres Simone Simons.
Websites:
https://www.epica.nl/
https://www.facebook.com/epica
Dit nummer op YouTube:.

NEDERFOLKPOP
Ilen Mer – Treehouse
Van The “Things That Sleep In The Woods” (Sena, 2015)

Het Nederlandse Ilen Mer maakt sprookjesachtige folk met electropopinvloeden waarbij de muziek zweeft rond de stem van zangeres Merrit Visser. De geest van jarenzeventigfolk wordt mooi verweven met hedendaagse invloeden. Iets waar tijdgenoot Daisy Chapman, of qua bezetting op grotere schaal het Mayra Orchestra, ook zo mooi in slagen. Maar daar waar laatstgenoemde soms de bombast op zoekt weet Ilen Mer het juist ingetogen en dromerig te houden. Denk zeker niet dat het daardoor saai wordt: de band laat op deze manier de composities juist meer ademen. Debuut “Things That Sleep In The Woods” verscheen in 2015, de opvolger “Öar” werd in licht afgeslankte bezetting twee jaar later opgenomen in een afgelegen boshut in Zweden. Helaas werd het na een handvol concerten vervolgens vrij stil rond Ilen Mer, dat hopelijk niet in de vergetelheid raakt. Merrit Visser is sinds 2019 wel actief onder de naam Lijo, waarbij de nadruk wel meer op electropop ligt. Daarnaast maakte ze in 2021 onder de naam Amimea een pianoplaat. We gaan luisteren naar de afsluiter van Things That Sleep In The Woods” van Ilen Mer: “Treehouse”.
Websites:
https://www.ilenmer.com/
https://www.facebook.com/ilenmer
https://thisislijo.bandcamp.com/music .

COVER / OBSCUUR
E.D.O. - Pa Gata
Van “Rökstenen - A Tribute To Swedish Progressive Rock Of The 70's” (Musea, 2009)

Veel progliefhebbers zullen bekend zijn met het Finse Colossus Magazine. Samen met het Franse label Musea realiseerde het van 2003 t/m 2016 diverse conceptalbums, waarvoor vele internationale progbands en -artiesten worden uitgenodigd. Het betrof veelal dubbel-CD's, vaak geïnspireerd op op een boek of film. Daarnaast werden er tribute-albums aan de klassieke Scandinavische progressieve rock georganiseerd. Eén daarvan is “Rökstenen - A Tribute To Swedish Progressive Rock Of The 70's”, waarvoor hedendaagse bands nummers van vergeten bands uit de Zweedse proggeschiedenis opnamen. Zoals bijvoorbeeld Atlas; een aantal weken geleden draaiden we nog muziek van het enige album "Blå Vardag" van deze obscuur gebleven Zweedse band, uit 1979. Ondanks de hoge muzikaliteit en kwaliteit van de composities was er destijds weinig belangstelling voor Atlas en kwam er al snel een eind aan deze formatie. Natuurlijk worden er ook nummers van Kaipa en Bo Hansson vertolkt maar bijzonder is wel dat de gehele “Four Riders Of The Apocalypse”-suite van de obscure band Dice wordt vertolkt. Er werken veel bands mee die voor ons volslagen onbekend zijn, met daartussen ook wat bekende namen zoals Beardfish, Willowglass en The Samurai Of Prog. In 2016 kwam er overigens een eind aan de samenwerking tussen Colossus en Musea en zijn er geen nieuwe concept- of tribute-albums meer verschenen. We doen even een kleine quiz, want het Atlas-nummer “På Gata” wordt vertolkt door een Nederlandse toetsenist met de artiestennaam E.D.O. Wie zou er achter deze naam schuilgaan…?
Websites:
https://www.progarchives.com/album.asp?id=32202 .

ONBEKEND TALENT
Life In Digital - Alone Now
Van "2951 Seconds Of Sound" (eigen beheer, 2018)

De hoeveelheid nieuwe muziek die er in een jaar verschijnt is bijna onpeilbaar en dus is het niet raar dat wij van Xymphonia regelmatig mooie releases missen. Maar soms zijn er bands die het zichzelf ook wel heel lastig maken door nagenoeg niets aan promotie te doen, dan wel de muziek in zo'n kleine oplage uit te brengen dat deze niet echt in staat is om genoeg mensen te bereiken. De in de UK wonende Amerikaan Robin Schell en de Brit John Beagley vormen het duo Life In Digital en maken muziek die sterk beïnvloed is door jarentachtig-synthpop, de producties van Trevor Horn en de muziek van Yes. Bij toeval ontdekten we onlangs hun album "Signs To The Far Side" uit 2019 en bij wat onderzoek online zagen we opmerkingen van John Beagley dat ze intussen werkten aan een derde album. Derde, inderdaad, want het blijkt dat een jaar vóór "Signs To The Far Side" al het enigmatisch getitelde "2951 Seconds Of Sound" was verschenen. Dit heeft Beagley dan weer níet op zijn Bandcamp-pagina staan, het is een beetje verstopt op die van Schell. Een puur aan Life In Digital gewijde Bandcamp-pagina is er niet eens. Volgt u het nog? Daar waar "Signs To The Far Side"veel meer een progalbum is met synthpop-invloeden, was het op "2951 Seconds Of Sound" nog precies andersom. Alle instrumenten zijn elektronisch, de productie is behoorlijk kamerbreed. Robin Schells zangstem ligt ergens tussen die van Jon Anderson en Trevor Horn in. Als resultaat krijgen we een sound die zeker op albumafsluiter “Alone Now” zeker voor Xymphonia-luisteraars boeiend is.
Websites:
https://robinschell.bandcamp.com/album/life-in-digital-2951-seconds-of-sound-downloadable-version
https://johnbeagley1.bandcamp.com/
https://expertmyth.biz/Life-In-Digital/
https://www.facebook.com/LifeInDigitalBand .

LIVE-TIP
Marillion – Hooks In You
Van “Seasons End” (EMI, 1989 / Deluxe Edition 3CD/Blu-ray, 2023)

Begin dit jaar verscheen een deluxe editie met remix van het eerste album dat Marillion met Steve Hogarth maakte: “Seasons End”. De eerste single die in 1989 van dat album verscheen, was het up-tempo “Hooks In You”. Natuurlijk leidde dit nummer destijds tot de nodige discussies, aangezien de stijl niet geheel in de lijn der verwachting van de fans lag. Het korte nummer leunt namelijk stilistisch tegen hardrock aan en is gebaseerd op een gitaarriff van Steve Rothery. Het groeide echter toch uit tot een live-favoriet: als toegift werkt het nummer altijd goed, vooral na een set van meer rustig werk. Marillion speelt op 15 en 16 november weer in de grote zaal van het Utrechtse TivoliVredenburg. Die concerten zijn echter al uitverkocht.
Websites:
http://marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial .

ALBUM VAN DE MAAND
Dream The Electric Sleep – After The Fallout
Van “American Mystic” (eigen beheer, 2023)

Dream The Electric Sleep hebben we bij Xymphonia al sinds het debuut “Lost And Gone Forever” uit 2011 in de peiling. Na het tweede album “Heretics” uit 2014, dat we destijds zelfs jaarlijstjeswaardig noemden, hebben we deze groep uit de Amerikaanse staat Kentucky uit het oog dan wel oor verloren. Op die albums hoorden we moderne prog waarin sporen van Rush, Pink Floyd en King Crimson gepaard werden aan trekjes van U2 en Radiohead, vermengd met shoegaze-invloeden. Vorige maand verscheen het zesde bandalbum “American Mystic” dat het trio zelf omschrijft als 'een combinatie van seventies-AOR en eigthies-darkwave met een spacy, heavy, postrock-intensiteit'. Wij horen iets wat we graag met de term 'moderne progressieve rock' zouden willen samenvatten. De songs zijn 'in-your-face' en voorzien van sterke, memorabele melodielijnen. De intense zangpartijen van frontman Matt Page houden je constant bij de les. Die wedijveren met energieke partijen van zijn eigen gitaren en keyboards, de bas en keyboards van Chris Tackett en de enthousiast roffelende drums van Joey Waters. Fraai hoe in dit geluid, dat naar ons oordeel toch nadrukkelijk 21ste-eeuws is, tussen gitaarmuren door ook plaats is ingeruimd voor bijvoorbeeld volle Mellotron-akkoorden. Voor de productie is Michael Beinhorn gestrikt, die eerder heeft gewerkt met o.a. Soundgarden en Red Hot Chili Peppers en lang lid was van Bill Laswells Material. Hij weet de 'drukke' veellagige muziek toch transparant te houden en laat ook de zangpartijen met vele fraaie harmonieën goed uitkomen boven de regelmatig hooggestapelde gitaar- en keyboardmuren. Goed voorbeeld daarvan is het machtige “After The Fallout”.
Websites:
https://www.dreamtheelectricsleep.com/
https://dtes.bandcamp.com/album/american-mystic
https://www.facebook.com/DTESBAND.

OBSCUUR / VAN EIGEN BODEM
Manitou – Rainbow Eyes
Van “Revelation” (eigen beheer, 2002)

We hebben een klein mysterie op te lossen. Zo af en toe kom je wel eens een CD tegen waarvan de hoes je intrigeert. Dit was ook het geval bij een demo-CD van een ons tot nu toe onbekende Nederlandse band genaamd Manitou. De enige info op de hoes is de tracklisting, bestaande uit 8 nummers en de URL van een oude, niet meer werkende website. We kunnen dus geen informatie geven over de bandleden en de ontstaansgeschiedenis van Manitou. Maar de muziek verraste ons op zeer aangename wijze. Die ligt in het verlengde van die van tijdgenoten als Lyonesse of Phenix. Het bandgeluid lijkt redelijk geïnspireerd op dat van Egdon Heath, waarbij de zang ook veel weg heeft van die van Maurits Kalsbeek. De eerste 5 nummers zijn zeer goed geproduceerd, met af en toe lekker stevig gitaarwerk en volle toetsen. De laatste 3 nummers worden aangegeven als bonusnummers en klinken als goed opgenomen 'live-in-de-studio'-opnames. We gaan luisteren naar “Rainbow Eyes”.

MONUMENT
Okumoto, Ryo - The Myth Of The Mostrophus
Van “The Myth Of The Mostrophus” (InsideOut / Sony Music, 2022)

Ryo Okumoto werd professioneel pianist toen hij vijftien was. Een jaar lang trad hij regelmatig op in het ‘Live House’ in Osaka. Daarna verhuisde Okumoto naar Tokio, waar hij in discotheken en nachtclubs ging spelen. Zijn inspiratiebronnen waren Genesis, Yes en Emerson, Lake & Palmer en vanuit de jazz Chick Corea, Herbie Hancock en Pat Metheny. In deze periode van vijf jaar in Tokio maakte Okumoto deel uit van de band Creation en ging met hen de studio in. Hij kreeg de gelegenheid om in 1979 met Kitaro op tour te gaan; tevens is hij te horen op het live-album “Kitaro In Person”. Zijn carrière verliep zo snel dat hij het volgende jaar drie soloalbums kon opnemen, met medewerking van onder meer David Foster, Jay Graydon, Steve Lukather, Jeff Porcaro en Neil Stubenhaus. Ook werd hij nog lid van lid van de bands GPS en K2. In 1994 werd de Japanse keyboardspeler door Neal Morse benaderd om mee te spelen tijdens live-optredens van Spock's Beard. Qua studio-opnamen debuteerde hij met zijn kenmerkende bijdragen aan “Beware Of Darkness” (1996). Sindsdien is hij een vast lid van deze progressieve rockband. (bron: Wikipedia). “The Myth Of The Mostrophus” is het vijfde solo-album van Okumoto vol composities, die hij samen schreef met Michael Whiteman. Die werd door Okumoto benaderd nadat beiden hadden deelgenomen met de lockdown-livestream The Fusion Christmas Cracker in 2020, de laatste met zijn band I Am The Manic Whale, waar Okumoto bijzonder enthousiast over was. De muziek van die Britse band heeft nogal wat Spock's Beard-trekjes, dus niet gek dat de gezamenlijk geschreven stukken niet heel afwijkend klinken van wat we van Okumoto gewend zijn. De grote afwisseling in meewerkende gasten in combinatie met de soms spectaculaire keyboardcapriolen maakt het album net als de 20 jaar eerder verschenen voorganger “Coming Through” wel weer een fijne traktatie. In het epische, 22 minuten lange titelnummer is er een fijne vocale wisselwerking tussen Ted Leonard en Nick D'Virgilio – van de Spock's Beard-zangers mist dan dus alleen Neal Morse, die nog wel een voorname (ook compositorische) rol had op “Coming Through”.
Websites:
https://www.ryookumoto.com/
https://www.facebook.com/RyoOkumotoMusic .

NIEUW (voorproefje)
Heatwaves - Dirty Rats
Van het album "Kappa" (Appolon Records, 2023)

De muziek van Heatwaves uit het Noorse Bergen wordt vaak omschreven als jazzy prog. Jazzy is het wel maar eigenlijk is er meer sprake van fusion in jarenzeventigstijl met een Westcoast-vibe. Er zijn wat dat betreft overeenkomsten met de muzikale benadering van Jonathan Wilson of War On Drugs
Websites:
https://heatwavesbergen.bandcamp.com/album/kappa
https://www.facebook.com/heatwavesheatwaves.

WERELD VOL MUZIEK
Diethelm / Famulari - The Flyer
Van "Diethelm / Famulari" (Polydor, 1983), in Nederland heruitgebracht als "The Flyer" (Philips, 1984). Bovendien is het nummer te vinden op de CD-versie van "Valleys In My Head" (Mercury, 1984)

Het Zwitserse duo Diethelm / Famulari had met de single “The Flyer” een onverwachte hit in Nederland. Die single was een ingekorte versie van het nummer dat in 1983 was verschenen op hun debuutalbum. Gitarist Thomas Diethelm en toetsenist Santino Famulari brachten daarop een redelijk unieke sound die zich ergens op het snijvlak van jazz en wereldmuziek bevond, met een vleugje New Age. Opvallend was daarbij dat Diethelm met zijn akoestische gitaar een kamerbreed geluid neerzette, door gebruik te maken van twee delays en een harmonizer, een voorloper van het later wijdverbreide gebruik van loop-pedals. Famulari kleurde de muziek verder in met een klankenpallet dat we nu 'typisch jaren 80' noemen maar toen state-of-the-art was. Zeker op de momenten dat Diethelm ook nog af en toe vocalen aan de muziek toevoegde, horen we gelijkenis met de latere muziek uit de shows van Cirque Du Soleil. Na nog een tweede album in 1984, getiteld "Valleys In My Head", scheidden de wegen van het duo zich. Santino Famulari dook vijf jaar later op in de band van zijn landgenoot Andreas Vollenweider en was ook daarna nog regelmatig muzikaal actief. Van Thomas Diethelm werd jarenlang niet of nauwelijk iets vernomen. Hij probeerde nog wel een comeback te maken in 2005, maar overleed in 2013. Er is een bandcamp-site aan hem gewijd, waar veel van zijn muziek op te vinden is. Het debuutalbum is nooit op CD verschenen maar twee tracks zijn als bonus te vinden op de CD-versie van hun tweede album, waar overigens niet makkelijk aan te komen. We gaan luisteren naar de albumversie van “The Flyer”, met daarop als gast niemand minder dan percussionist Trilok Gurtu.
Websites:
https://thomasdiethelm.bandcamp.com/album/diethelm-famulari-2
https://www.top40.nl/diethelm-famulari/diethelm-famulari-the-flyer-8495 .

HERUITGAVE
Pineapple Thief, The – Catch The Jumping Fool
– I Am The Only One
– What A Way To Lose
– Crash
Van de LP-formaat digibook (met 7 CD's + Blu-ray) “How Did We Find Our Way (1999 – 2006)” (Kscope, 2023)

The Pineapple Thief begon als solo-zijproject van Bruce Soord, naast Vulgar Unicorn, onder welke naam hij sinds zijn tienerjaren met kameraad Neil Randall muziek maakte die totaal niet gebonden was aan stijl, songlengte of wat dan ook. Na een aantal jaren kreeg Soord echter de behoefte om zijn eigen ei kwijt te kunnen, zónder bemoeienis van anderen. Zijn eerste probeersel, “Private Paradise”, liet hij aan de baas van Cyclops Records horen, dat Vulgar Unicorn al onder contract had. Het was een song die zowel Soords fascinatie voor de emotioneel geladen alt.rock van Smashing Pumpkins liet horen, als zijn liefde voor het de tijd nemen om met muzikale middelen een bepaalde sfeer neer te zetten. Cyclops was onder de indruk en stimuleerde Soord een heel album op te nemen. Dat werd “Abducted At Birth”, wat onder druk van Cyclops bij de release in 1999 werd veranderd in “Abducting The Unicorn” om zo gemakkelijker de ogen te openen bij diegenen die geïnteresseerd waren in alles wat Vulgar Unicorn-gerelateerd was. De plaat, vol songs met zowel invloeden uit moderne prog als alt.rock, kreeg vooral ook buiten vaderland de UK goede kritieken en deed het goed voor een release op zo'n klein label. Als je de albumcredits leest, lijkt het alsof er meerdere muzikanten op meespelen, maar dat waren allemaal aliassen van Soord – zelfs Bruce is een bijnaam, zijn eigenlijke roepnaam is Adrian. Met Vulgar Unicorn was het vervolgens snel gebeurd en Soord bleef in zijn eentje The Pineapple Thief-muziek opnemen in zijn thuisstudiootje, leidend tot “137” in 2002. De populariteit groeide en dus kwam er de vraag naar optredens. Zo ontstond er een live-bezetting, waarin vanaf het begin Soords universiteitmaatje Jon Sykes fungeerde op bas, ook al woonde die dan 4 uur rijden verderop. Toen het tijd werd voor een derde album “Variations On A Dream” was het dan ook verleidelijk om de plaat met de bánd op te nemen. Achteraf vond Soord dat hij daar nog niet klaar voor was: hij ontbeerde de technische kunde, en zijn studiootje ook de techniek, om een band goed op te nemen én hij was sinds Vulgar Unicorn-tijden niet meer gewend creatieve input van anderen te krijgen. Toch laat het album artistiek een flinke groei horen – iets wat je in de hele periode bij Cyclops op ieder album hoort. Overigens ging dit album én de opvolger “10 Stories Down” (2005) vergezeld van het resultaat van een uitdaging die Soord zichzelf had gesteld: in één week, van zondag tot zondag, een heel album componeren én opnemen in z'n eentje: “8 Days” resp. “8 Days Later”. “10 Stories Down” zelf en opvolger “Little Man” (2006) zijn ook weer met hulp van bandleden opgenomen, al was The Pineapple Thief nog nadrukkelijk Soords kindje. “Little Man” kwam ook in handen van Steven Wilson, die zo enthousiast was dat hij de groep tipte bij zijn labelbazen, van Kscope. Vanaf 2008 tot heden verschijnen alle albums van de band, inclusief heruitgaven van de Cyclops-albums, bij Kscope en is de groep van hobbybandje uitgegroeid tot superprofessioneel en wereldwijd geliefd modern proginstituut. Soord is intussen evenals Wilson uitgegroeid tot veelgevraagd mixer en remixer en vooral ook maker van 5.1 surround- en Dolby Atmos-mixen voor bijv. Jethro Tull. Nu heeft hij ook de eerste zes The Pineapple Thief-albums zo'n behandeling gegeven. Die mixen zijn te vinden op een meer dan 8 uur lange Blu-ray in de box “How Did We Find Our Way (1999 – 2006)”, inclusief de nodige bonus-tracks. De box bevat ook CD's met ditzelfde materiaal in nieuwe stereo-mixen en een fraai en informatief boekwerk waaruit we ook het zojuist vertelde hebben opgediept. Het leek ons wel een goed idee om wat van die niet eerder uitgebrachte bonustracks te laten horen, waarbij overigens niet staat aangegeven wanneer ze precies zijn opgenomen. In het boekwerk staat alleen kort vermeld dat 'de meeste van rond de tijd van “10 Stories Down” (rond 2005 dus) stammen'. U hoort het ietwat Smashing Pumpkins-achtige “I Am The Only One”, dat evenwel uitmondt in een grootse, meer proggy finale. Het korte en catchy “What A Way To Lose” heeft het karakter van de meer poppy, songmatige kant van Porcupine Tree van rond de eeuwwisseling. Dan “Crash”, dat atmosferisch en symfonisch begint en bouwt op naar een typische TPT-song waarin weer Smashing Pumpkins-invloeden doorklinken. We openden vanavond met het bezwerende “Catch The Jumping Fool”, dat deel uit maakte van de teruggetrokken eerste versie van “10 Stories Down”, toen nog “12 Stories Down” geheten. Een sterk nummer, waarvan Soord nu zelf ook niet meer snapt waarom hij het destijds geschrapt heeft. Overigens: nu The Pineapple Thief beslist geen soloproject meer is, maakt Soord onder zijn eigen naam toch weer soloplaten om zijn eigenste ei kwijt te kunnen. Zijn derde, “Luminiscense”, verschijnt op 22 september aanstaande. Ter promotie doet hij 29 september de Helmondse Cacaofabriek aan.
Websites:
https://www.pineapplethief.com/
https://www.facebook.com/thepineapplethief .

NIEUW
Rosemary & Garlic - Midlands
- Their Eyes On Me
Van "A Room Of One's Own" (eigen beheer, 2023)

Via Habitants, de andere band van The Gathering-gitarist René Rutten, maakten we uitgebreider kennis met zangeres Anne van den Hoogen, nadat ze bij The Gathering al te gast was geweest op het album “The West Pole” uit 2009. Dat leidde ons in 2018 vervolgens naar het debuut van Rosemary & Garlic, een duo dat Van den Hoogen vormde met Dolf Smolenaers. Een album vol prachtige gearrangeerde indie-folk, met als basis een aan Nick Drake refererende akoestische sound, waaraan subtiele elektronica en soms een weids uitwaaierende elektrische gitaar werd toegevoegd. Na nog een live EP in 2019 werd het angstvallig stil rond dit duo, maar nu is er zowaar een nieuw album: "A Room Of One's Own". Rosemary & Garlic blijkt geen duo meer te zijn, maar een solo-project van Van den Hoogen, hoewel Smolenaers overigens wel degelijk meespeelt en ook heeft meegeschreven aan alle nummers. "A Room Of One's Own" laat qua sound dan ook geen grote veranderingen horen. En waarom zou je ook als die al zo bijzonder is? Tekstueel laat Anne van den Hoogen zich inspireren door kleine observaties uit het dagelijks leven, waarbij ze vervolgens stoeit met invalshoeken en perceptie. Ze gunde de muziek en teksten alle tijd om tot volle wasdom te komen in haar eigen muziekkamer op het platteland. Vijf jaar na het debuut gooit Rosemary & Garlic zodoende hogen ogen met deze opvolger!
Websites:
http://www.rosemaryandgarlic.com/
https://rosemaryandgarlic.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/rosemaryandgarlic .

NIEUW / ALBUM VAN DE MAAND
Dream The Electric Sleep – And The Buried Rise
– Beyond Repair
Van “American Mystic” (eigen beheer, 2023)

Dream The Electric Sleep hebben we bij Xymphonia al sinds het debuut “Lost And Gone Forever” uit 2011 in de peiling. Na het tweede album “Heretics” uit 2014, dat we destijds zelfs jaarlijstjeswaardig noemden, hebben we deze groep uit de Amerikaanse staat Kentucky uit het oog dan wel oor verloren. Op die albums hoorden we moderne prog waarin sporen van Rush, Pink Floyd en King Crimson gepaard werden aan trekjes van U2 en Radiohead, vermengd met shoegaze-invloeden. Vorige maand verscheen het zesde bandalbum “American Mystic” dat het trio zelf omschrijft als 'een combinatie van seventies-AOR en eigthies-darkwave met een spacy, heavy, postrock-intensiteit'. Wij horen iets wat we graag met de term 'moderne progressieve rock' zouden willen samenvatten. De songs zijn 'in-your-face' en voorzien van sterke, memorabele melodielijnen. De intense zangpartijen van frontman Matt Page houden je constant bij de les. Die wedijveren met energieke partijen van zijn eigen gitaren en keyboards, de bas en keyboards van Chris Tackett en de enthousiast roffelende drums van Joey Waters. Fraai hoe in dit geluid, dat naar ons oordeel toch nadrukkelijk 21ste-eeuws is, tussen gitaarmuren door ook plaats is ingeruimd voor bijvoorbeeld volle Mellotron-akkoorden. Voor de productie is Michael Beinhorn gestrikt, die eerder heeft gewerkt met o.a. Soundgarden en Red Hot Chili Peppers en lang lid was van Bill Laswells Material. Hij weet de 'drukke' veellagige muziek toch transparant te houden en laat ook de zangpartijen met vele fraaie harmonieën goed uitkomen boven de regelmatig hooggestapelde gitaar- en keyboardmuren. We openen de maand met het korte intro “And The Buried Rise”, dat overloopt in “Beyond Repair”.
Websites:
https://www.dreamtheelectricsleep.com/
https://dtes.bandcamp.com/album/american-mystic
https://www.facebook.com/DTESBAND.

MONUMENT
Moon Safari – Methuselah's Children
Van het album “Blomljud” (eigen beheer, 2008)

Moon Safari werd opgericht in 2003. De eerste line-up bestond uit toetsenist en zanger Simon Åkesson, gitarist en zanger Petter Sandström, bassist Johan Westerlund, gitarist Anthon Johansson en drummer Tobias Lundgren. De Zweedse groep bracht vier studioalbums uit via het eigen label, Blomljud Records. Debuut “A Doorway to Summer” (2005) werd geproduceerd door Tomas Bodin, destijds de toetsenist van The Flower Kings. Het roept thema's op van de zomer, de zon en licht. De muziekstijl werd gekenmerkt door een symfonisch rockgeluid met vijfstemmige vocale harmonieën, waarbij Simon Åkesson en Petter Sandström afwisselend de solozang verzorgen. Drie jaar later verscheen de opvolger in de vorm van een dubbelalbum: “Blomljud”, Zweeds voor 'bloemgeluid'. Overheersende thema's zijn dan ook kbloemen en andere natuur, maar ook sciencefictionthema's spelen een sleutelrol. Het bleek dat Johansson vervangen was door Simons broer Pontus Åkesson. Johansson was nog wel als geluidstechnicus betrokken bij de opnamen. Na het verschijnen van derde album “Lover's End” reisde de groep af naar Bakkeveen om te glorieren op het festival Progfarm. Hier bleek nóg een Åkesson aan de line-up toegevoegd: Sebastian. Na “Himlabacken Vol. 1” rommelde het wat in de gelederen. Originele drummer Tobias Lundgren werd in 2015 vervangen door Mikael Israelsson. Ook verliet Simon Åkesson tijdelijk de band. Een nieuw album is al een tijd in de maak mét Simon weer gewoon terug in de line-up en we hopen dat die binnen niet afzienbare tijd zal verschijnen. Wij gaan terug naar 2008, toen “Blomljud” verscheen. Hiervan het meer dan 15 minuten durende “Methuselah's Children”, waarin het al genoemde symfonisch rockgeluid met vijfstemmige vocale harmonieën ruim aan bod komt.
Websites:
https://www.moonsafari.se
https://m.facebook.com/moonsafariofficial/
https://moonsafari.bandcamp.com/album/blomljud-remastered-24-bit-audio .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Subsignal – Every Able Hand
Van het album “La Muerta” (Gentle Art Music, 2018)

Na vijf jaar wachten verschijnt op 22 september het vijfde album van Subsignal, getiteld “A Poetry Of Rain”. Nieuw in de bandgelederen is basgitarist Martijn Horsten, als vervanger van Ralf Schwager, die om persoonlijke redenen de groep verliet. Naast de uit Rotterdam afkomstige Arno Menses is Horsten de tweede Nederlander bij de voor de rest Duitse groep. Subsignal ondersteunt de release met een tournee, met o.a. optredens in Zentrum Altenberg in Oberhausen op 13 oktober en Metropool Hengelo op 21 oktober. Voor het zover is gaan we nog even terug naar 2018, toen het vorige album “La Muerta” verscheen. Het was destijds ons Album van de Maand juni. We meldden daar toen over dat de van eerdere albums bekende progmetal-invloeden grotendeels waren ingeruild voor AOR-trekjes. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Van dit album het nummer “Every Able Hand”.
Websites:
https://www.subsignalband.com/
https://www.facebook.com/subsignal .

IN MEMORIAM: ALWEER EEN JAAR GELEDEN
Professor Tip Top – The Quest Remains
Van het album “Lanes Of Time” (Apollon Records: PROG, 2022)

Toestsenist/gitarist Sam Fossbakk was de ziel en het brein van de Noorse band Professor Tip Top. In de winter van 2020 werd er bij hem leverkanker vastgesteld. De behandeling leek in eerste instantie aan te slaan, maar een jaar geleden, op 28 juli 2022, is hij alsnog bezweken aan de ziekte. In de 11 jaar dat Professor Tip Top heeft bestaan werden er 7 albums uitgebracht. De laatste tweeënhalf jaar waren de meest productieve van de band. We hadden nog geen aandacht gegeven aan het laatste album van Professor Tip Top, “Lanes Of Time” dat rond de jaarwisseling 2021/22 verscheen. Van dit album hoort u vanavond “The Quest Remain”, met de ingetogen zang van Sonja Otto alsmede akoestisch gitaarspel en fluit, gecombineerd met het fijne David Gilmoureske gitaarspel van Sam Fossbakk en het Hammondspel van Sonja Otto. Het mag dan misschien niet heel spectaculair overkomen, maar zeker welluidend en daarmee een gepaste ode aan de een jaar geleden overleden Fossbakk, die slechts 65 jaar werd.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063785693393
https://professortiptop.bandcamp.com/ .

MINI-SPECIAL: VIER MAAL (NET) NIET BEKEND
Fantasy – Introduction
– Beyond The Beyond
Afkomstig van "Beyond The Beyond" (Audio Archives, 1992)

Fantasy behoorde tot een hele reeks bands die door het commerciële succes van de grote namen binnen de prog óók een album mocht maken. Onder die door de platenmaatschappij bedongen nieuwe, weinig fantasievolle groepsnaam debuteerde de oorspronkelijk Firequeen hetende Engelse band eind 1973 met “Paint A Picture”. De melancholieke, vaak met The Moody Blues vergeleken symfonische pop-rock stond deels in het teken van het tragische overlijden van hun oorspronkelijke gitarist Bob Vann. Nog geen jaar later was het tweede album klaar, maar het duurde tot 1992 voordat dit eindelijk uitgebracht mocht worden. Achteraf bekeken was het bijna een doodzonde dat dit "Beyond The Beyond" toentertijd niet uitkwam, omdat het een flinke progressie ten opzichte van het debuut laat horen. De vergelijking met The Moody Blues kan nog steeds wel worden gemaakt, maar ook wel met de band Spring, die nagenoeg eenzelfde lot onderging als Fantasy. Het langste stuk en onbetwiste hoogtepunt van het album is “Alanderie”, dat we u negen jaar geleden al eens lieten horen. We gaan vanavond echter luisteren naar het titelnummer, voorafgegaan door het korte “Introduction”.
Websites:
http://www.progarchives.com/album.asp?id=4400
http://www.alexgitlin.com/fantasy.html .

Graphite – Dawn (Morning Has Come)
Van “Chestnut Loke” (Audio Archive, 1996)

Het in 1970 in Reading opgerichte Graphite bracht tijdens het bestaan slechts één single uit. Dat verscheen op het obscure label Beacon, dat ook de eerste twee albums van UFO uitbracht. Graphite was geen onbekende in het toenmalige live-circuit en speelde met bands als Roxy Music, T.Rex en Pink Floyd. Opmerkelijk is dat Queen in het voorprogramma van Graphite stond, op een festival in Truro in 1971. Net als Fantasy maakte de band dromerige spacy prog waarbij zeker de zang van Keith Allen noemenswaardig is. Ondanks interesse van labels als CBS en opnames in bekende studio’s waaronder de legendarische Rockfield Studios lukte het de band niet om bij een groot publiek door te breken. Na de genoemde single mocht er trouwens in 1974 toch nóg een single gemaakt worden, voor EMI nog wel, dat eiste dat de bandnaam veranderd werd in Sinbad! Kort hierop viel de band uit elkaar. Net als in het geval van Fantasy hebben we het aan Audio Archive te danken dat we nu van de muziek van Graphite kunnen genieten. In 1996 bracht dat archieflabel onder de titel “Chestnut Loke” een CD uit met veel van de onuitgebrachte muziek. We gaan luisteren naar “Dawn (Morning Has Come)”.
Websites:
http://rockasteria.blogspot.com/2015/09/graphite-chestnut-loke-1970-74-uk.html .

Spring - The Prisoner (Eight By Ten)
Van "Spring" (Neon Records, 1971 / The Laser’s Edge, 1992 / Repertoire Records, 2007)

Het door Gus Dudgeon geproduceerde titelloze en enige album van Spring wordt vooral geëerd onder progliefhebbers om het feit dat de Britse groep maar liefst drie Mellotron-spelers in de gelederen had. De volle symfonische sound die in 1971 op plaat werd vastgelegd paste prima tussen de op dat moment populaire muziek van Yes, King Crimson, ELP en vooral The Moody Blues. Spring was overigens ook de eerste band die een album mocht opnemen in de (daar is-ie weer) Rockfield Studios, na een toevallige ontmoeting met eigenaar Kinsley Ward. Over die studio is een fraaie documentaire gemaakt, die we bij deze nogmaals aanraden. Spring kon helaas niet met de grootmachten concurreren, met als gevolg dat de groep in 1972 al uit elkaar viel, ondanks voorprogramma’s voor o.a. The Velvet Underground. Zanger-Mellotronist Pat Moran werd producer van onder andere Lou Gramm, Iggy Pop en Robert Plant, terwijl leadgitarist-Mellotronist Ray Martinez begin jaren tachtig op de platen van diezelfde Plant speelde. Bekendst werd echter David “Pick” Wickers, die na zijn Spring-tijd drumde voor onder meer Dave Edmunds en Magna Carta alvorens hij in 1978 tot Dire Straits toetrad. We gaan luisteren naar albumopener “The Prisoner (Eight By Ten)”. Websites:
https://en.wikipedia.org/wiki/Spring_(band)
Officiële website rond genoemde documentaire: .

Gracious – Super Nova: Prepare To Meet Thy Maker
Van “This Is...Gracious!!” (Vertigo, 1970 /Renaissance Records, 1993)

De geschiedenis van Gracious gaat helemaal terug naar 1964, met de oprichting van wat toen nog Satan’s Disciples heette. Daarmee hebben we het hier over een van de oudste bands die onder het genre ‘prog’ worden geschaard. Na het toetreden van drummer Robert Lipson en toetsenist Martin Kitcat werd de naam veranderd in Gracious. In het vierjarig bestaan onder die nieuwe naam werden twee albums gemaakt. Het eerste verscheen in 1970 op het destijds vooruitstrevende label Vertigo. Toen Gracious een voorprogramma verzorgde voor King Crimson raakte Kitcat behoorlijk onder de indruk van de destijds veelvuldig door King Crimson ingezette Mellotron en dus moest er óók eentje komen ter uitbreiding van Kitcats toetsenarsenaal. Debuut “Gracious!” klinkt dan ook als een mix van King Crimson en Yes ten tijde van “The Yes Album”. Helaas voor de band verkocht het debuut erg slecht en ook het regelen van genoeg optredens was een probleem. Toch mocht voor Philips nog een tweede album worden opgenomen, waarbij wel enige hobbels moesten worden genomen. De plaatkantlange suite “Super Nova” moest zelfs worden ingekort: het rustige, door Mellotron gedomineerde deel “What’s Come To Be” werd los van de suite op kant 2 gezet. Gelukkig is de suite op de eerste CD-uitgave, geremasterd door niemand minder dan Kevin Gilbert(!), in ere hersteld, waarbij “What’s Come To Be” weer in het midden van de suite is geplaatst. In 1996, drie jaar na deze heruitgave, volgt er een reünie én zelfs een nieuw album (“Echo”). We gaan vanavond luisteren naar het afsluitende deel van de “Super Nova”-suite: “Prepare To Meet Thy Maker”. Het slot ervan klinkt alsof het zo op het debuut van Druid had kunnen staan.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=507 .

GITAAR EN ELEKTRONISCHE MUZIEK (DEEL 1)
Pyramaxx - Wide Open Range
Afkomstig van "Distance" (Klangdesign, 2015)

Elektronische muziek komt niet zo gek vaak aan bod in Xymphonia, maar we weten dat er zich zeker liefhebbers onder onze vaste luisteraars bevinden. De komende tijd zullen we er wat meer aandacht aan besteden, middels een kleine serie rondom de combinatie 'gitaar en elektronische muziek'. Opvallend genoeg wordt dat snaarinstrument immers nog best vaak gebruikt in elektronische muziek. Aartsvaders Tangerine Dream hadden een uitstekende gitarist in de persoon van Edgar Froese in huis, de muziek van landgenoot Ashra Tempel / Ashra is ook veelvuldig doorspekt met gitaarspel. Het Duitse elektronische muziekduo Pyramid Peak en de eveneens Duitse, gitaar en elektronica bespelende Maxxess hebben in het verleden al vaak live met elkaar opgetreden onder de vlag Pyramid Peak feat. Maxxess. Dat beviel zo goed dat deze heren besloten om die samenwerking een nieuwe naam te geven en als Pyramaxx het album “Distance” op te nemen, dat in 2015 verscheen. Pyramaxx heeft een sound die we het makkelijkst kunnen omschrijven als moderne melodieuze elektronische muziek met een opvallende rol voor de elektrische gitaar. En zodoende doet het ons als snel denken aan de sound van Tangerine Dream ten tijde van het album “Force Majeure” (1979) en ook wel de instrumentale tracks op menig The Alan Parsons Project-album.
Websites:
http://www.pyramaxx.de
https://www.facebook.com/pyramaxx .