NIEUW / LIVE-TIP
Hackett, Steve – Taking You Down
– Enter The Ring
– Get Me Out
Van “The Circus And The Nightwhale” (InsideOut / Sony Music, 2024)

In het jaar dat Steve Hackett het 50-jarige jubileum van het Genesis-conceptwerkstuk “The Lamb Lies Down On Broadway” op de podia gaat vieren, brengt de gitarist zelf een conceptalbum uit. “The Circus And The Nightwhale” volgt het karakter Travla, wiens jeugd veel op die van Hackett zelf lijkt, maar als het album vordert, krijgt het verhaal allerlei letterlijk fantastische wendingen, waarbij Travla uiteindelijk zelfs in een walvis terecht komt. Uiteraard moeten we de diverse gebeurtenissen interpreteren als metaforen, waarbij in het voorwoord al verwezen wordt naar de verhalen van Homerus. We kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat er ook de nodige parallellen zijn met het verhaal van voornoemde Genesis-dubbelaar. Muzikaal zet Hackett de lijn van de rij sterke albums voort die 15 jaar geleden begon met “Out Of The Tunnel's Mouth”. De muziek werd weer samen geproduceerd met toetsenist-orkestrator Roger King. Net als op de eerdere albums is het ook het enige lid van Hacketts live-band die op alle nummers is te horen. Craig Blundell (6 tracks) en Jonas Reingold (4 stuks) hebben het meest te doen gekregen. “Taking You Down” is het enige nummer waarin de stem van Nad Sylvan te horen is. Zijn zang is gedubbeld met die van Hackett zelf, wat een fraai effect heeft. Dit is een van de meest furieuze nummers op het album, met een behoorlijk heftige tenorsaxofoonsolo van Rob Townsend, voordat Hackett zelf flink van leer trekt op zijn gitaar. In het intro van “Enter The Ring” horen we de stem van Hacketts schoonzus Amanda Lehmann, voordat zijn broer John invalt op fluit. Diens spelstijl doet hier erg denken aan die van Thijs van Leer op “House Of The King”. Het nummer gaat na een circus-achtige passage naadloos over in “Get Me Out” waarin Steve zijn eigen leadzang afwisselt met diens uit duizenden herkenbare gitaarloopjes, terwijl de uiteindelijke solo juist, zeker in de eerste maten wat Jeff Beck-achtige trekjes heeft. Hackett is op 5,6 én 7 juli te aanschouwen in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en op 19 juli op het Night of the Prog Festival op de Loreley. Mét highlights uit “The Lamb” en vast ook wel enkele songs van “The Circus And The Nightwhale”.
Websites:
https://www.hackettsongs.com/
https://www.facebook.com/stevehackettofficial .

NIEUW
Twenty Committee, The - Recodified
Van "The Cycle Undone" (eigen beheer, 2023)

The Twenty Committee bestaat al ruim 10 jaar en debuteerde in 2013 met “A Lifeblood Psalm”. Na een heel lange pauze kwam de Amerikaanse band pas half december 2023 met een opvolger in de vorm van "The Cycle Undone". Niemand minder dan Renaissance-zangeres Annie Haslam levert op een episch nummer een aanzienlijk vocale bijdrage. De zanger, toetsenist en songschrijver van The Twenty Committe, Geoffrey Langley, maakt alweer een aantal jaren deel uit van Renaissance en wellicht heeft hij het daarmee zo druk gehad dat we daarom zolang moesten wachten op nieuw werk van zijn eigen band. Het feit dat hij bij Renaissance speelt heeft misschien ook nog wel invloed gehad op de muziek van The Twenty Committee, want we horen hier en daar wel wat klassieke invloeden, een beetje op de manier zoals we ook bij de groep Advent horen. Maar we horen met name gewoon prachtige symfonische rock met her en der een hintje naar de sound van Steven Wilson of The Flower Kings. Prachtig ook hoe er gewerkt wordt met door de hele band ingezongen vocale harmonieën. "The Cycle Undone" is daarnaast ook nog eens een gelaagd dystopisch sciencefiction-conceptalbum, dat pas zijn geheimen prijs geeft na meerdere luisterbeurten. Het album is gelukkig ook in Europa fysiek verkrijgbaar via de bekende mailorderkanalen.
Websites:
https://thetwentycommittee.bandcamp.com/album/the-cycle-undone
https://www.facebook.com/TheTwentyCommittee/ .

NIEUW (verlaat)
35 Tapes - Whistling For The Wind
Van “Fabric Of Time” (Apollon Records: PROG, 2023)

Het regende nieuwe releases uit Noorwegen het afgelopen jaar. Zo verscheen in oktober “Fabric Of Time”, het derde album van 35 Tapes, dat in 2020 debuteerde met “Lost And Found”. Net als op de voorgangers horen we een gedragen geluid dat dicht tegen het symfonische werk van Genesis aanschuurt. Daarnaast zijn er hints te horen naar de sound van Talk Talk en David Sylvian, van eind jaren tachtig, begin jaren negentig. De leden geven zelf al aan dat muzikaal vuurwerk op “Fabric Of Time” niet het belangrijkste is, het spel dient steeds in dienst van de song te staan. Het heerlijke gitaarspel van Morten Lund doet daarbij denken aan een mix van dat van Andy Latimer en Steve Howe. Meng daarbij het zoemende basspel van Jarle Wangen en smaakvolle toetsenspel van Jo Wang en er ontstaat een bandgeluid, dat ons oms doet denken aan dat van 'ons eigen' Leap Day.
Websites:
https://35tapes.bandcamp.com/album/fabric-of-time
https://www.facebook.com/35tapes .

IN HET NIEUWS
Trifecta - Venn Diagram
- The Enigma Of Mr. Fripp
Van "Fragments" (Kscope, 2021)

In 2021 besloten drie topmuzikanten die elkaar kennen van hun rol als begeleiders van Steven Wilson als trio muziek te schrijven en uit te brengen. Trifecta was de bandnaam die drummer Craig Blundell, toetsenist Adam Holzman en bassist/Stick-bespeler Nick Beggs daarvoor kozen. Op de CD "Fragments" hebben de nummers geregeld een funky drive die bij Wilsons groep niet naar voren kwam, waarbij de ploppende basnoten van Beggs en de ultrastrakke slagen van Blundell (ook bekend van o.a. Frost* en de band van Steve Hackett) het meanderende toetsenspel van Holzman ondersteunen. Het fusion-getinte karakter van veel van de 'fragments' is bij die laatste in goede handen, daar hij in zijn jonge professionele muziekjaren bij niemand minder dan Miles Davis speelde en met The Fents en zijn eigen bands frisse jazzrock maakte. Hoewel menigeen zal hebben gedacht dat dit met het oog van de drukke agenda van de musici een eenmalig project zou zijn, komt Trifecta in april met een opvolger. De informatie over "The New Normal" doet vermoeden dat het wederom een album wordt met korte groovy tracks, terwijl er gastrollen zijn voor Rush- en Envy Of None-gitarist Alex Lifeson en blazer/toetsenist Theo Travis. Om de sound van het trio in herinnering te brengen draaien we daarom nog twee tracks van het debuut: "Venn Diagram" en het inderdaad King Crimson-achtige "The Enigma Of Mr. Fripp". Websites:
https://kscopemusic.bandcamp.com/album/the-new-normal
Trailer van het nieuwe album
https://kscopemusic.com/artists/trifecta/
https://nickbeggs.co.uk/
https://www.facebook.com/trifectahq .

IN MEMORIAM: VITALIJ KUPRIJ
Artension – March To Ruin
– Silent Temple
Van het album “Sacred Pathways” (Frontiers Records, 2001)

De op 6 april 1974 in Oekraïne geboren Vitalij Kuprij is afgelopen dinsdag 20 februari overleden. Als muzikant kreeg hij erkenning voor zijn virtuositeit op de piano en zijn veelzijdigheid in verschillende genres, voornamelijk binnen de progressieve rock en metal. In 2009 trad hij toe tot het vooral in de VS zeer succesvolle rockcircus Trans-Siberian Orchestra, waarin hij met een korte onderbreking tot afgelopen december mee tourde. In zijn vroegere carrière kwam Kuprij in aanraking met andere prominente bands en muzikale projecten. Zo werkte Kuprij ook samen met Ring Of Fire, met Mark Boals als frontman en met het Vivaldi Metal Project. Begin jaren negentig was hij een van de oprichters van de neoklassieke metalband Artension, waar hij zijn toetsenvaardigheden verdiepte en complexiteit toevoegde aan het geluid van de groep, waarmee hij zijn vermogen demonstreerde om klassieke invloeden te combineren met de energie van metal. Van de in de V.S. opgerichte band verschenen in de periode 1993-2005 zeven albums. Hierna stopte de band om in 2016 weer verder te gaan. Wij gaan terug naar 2001 toen het vijfde Artension-album “Sacred Pathways” verscheen. Hiervan hebben we ter nagedachtenis aan Kuprij twee instrumentale nummers uitgezocht: als eerste “'March To Ruin” waarbij de virtuositeit ervan afspat om tenslotte te eindigen met het ingetogen, korte “Silent Temple”. (nieuwsbron: Loudwire)
Websites:
https://www.facebook.com/artensionband
Bericht op Loudwire: .

Kiama - Slime
Van "Sign Of IV" (Tigermoth Productions, 2016)

"Sign Of IV" is het debuut en tot nu toe enige album van de in 2016 opgerichte supergroep Kiama. In deze progressieve rockgroep zijn namelijk verenigd: toetsenist Robert Reed (Magenta, Kompendium, Cyan), drummer Andy Edwards (Frost*, speelde ook met IQ en Robert Plant), gitarist Luke Machin (Maschine, The Tangent) en bassist Dylan Thompson (Shadow Of The Sun, The Reasoning). Op "Sign Of IV" wordt een frisse moderne sound verenigd met elementen uit klassieke prog. Zo bevat het album een aantal compacte melodieuze songs die wel wat refereren aan de licht-symfonische poprock van Nik Kershaw, in andere nummers is er ruimte voor een rustige en trapsgewijze opbouw, met de daarbij behorende dromerige passages en uitgestrekte solo's. Het album werd opgenomen in de Real World Studios van Peter Gabriel. Wij kiezen voor vanavond voor het nummer “Slime”, waarin elementen uit jarenzeventigmuziek gecombineerd worden met elementen uit de muziek van Steven Wilson, uit de periode dat hij datzelfde tijdperk eerde.
Websites:
http://tmr-web.co.uk/kiama/Blank.html
https://www.facebook.com/kiamaband .

ALBUM VAN DE MAAND
Ancient Veil – La Saggezza Della Natura
– La Nuova Aurora
Van “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, 2023)

Ten tijde van de opkomst van de CD was het label Musea één van de pioniers op het gebied van introduceren van nieuwe progbands. Een van deze bands was het Italiaanse Eris Pluvia, waarvan Musea het zeer fijne “Ring Of Earthly Light” uitbracht. Helaas bleef het bij één album maar wel ging een aantal leden verder onder de naam The Ancient Veil. De Keltische en jazzy invloeden die al bij Eris Pluvia opdoken waren ook nog wel te horen op het titelloze debuut van The Ancient Veil, maar het laidback karakter zorgde er ook voor dat het resultaat gevaarlijk dicht in de buurt kwam van liftmuziek. Lange tijd leek het bij dat ene album uit 1995 te blijven, maar in 2017 werd de band nieuw leven ingeblazen, waarbij het voorvoegsel 'The' kwam te vervallen. Het datzelfde jaar verschenen tweede album bleek een stap in de goede richting en doet denken aan de meer melancholische momenten van Camels “Dust And Dreams”. Het duurde echter tot afgelopen jaar tot er een opvolger kwam, getiteld “Puer Aeternus”. Op dit conceptalbum trekt de band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. De Camel-invloeden zijn nog steeds overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk zoals bijvoorbeeld het heerlijke samenspel van blazers en toetsen in “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile” of het Hammondorgel/saxofoonduel in “Il Secondo Tradimento” en de fijne gitaarsolo in “La Comprensione Del Tempo”. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een bijzonder album. We sluiten af met de laatste twee stukken van het album “La Saggezza Della Natura” en “La Nuova Aurora”.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

NIEUW
Fletcher, Nick – The Journey To Varanasi (scene 5)
Van het album “Quadrivium” (Rough Draft Audio, 2023)

We noemden eerder in deze uitzending al John Hackett, die regelmatig op platen van zijn broer te horen is, inclusief diens nieuwste. De fluitist heeft ook een eigen John Hackett Band, waarin Nick Fletcher de gitarist van dienst is. En die houdt er op zijn beurt ook weer een solocarrière op na. In akoestische klassieke stijl, maar vooral op elektrische gitaar, waarbij zijn instrumentale muziek vaak in het jazzrockgenre te plaatsen is. Dat geldt zeker voor het vorig jaar verschenen “Quadrivium”, waarvoor hij een bijzonder sterk bezette ritmesectie de studio in kreeg: de van o.a. Bill Bruford's Earthworks bekende bassist Tim Harries en de laatste jaren veel geroemde, o.a. van Jeff Beck bekende drumster Anika Nilles. De meeste toetsenpartijen zijn van vaste compaan Caroline Bonnett, maar ook de ons overbekende Dave Bainbridge (Iona, Lifesigns) leverde bijdragen. Beiden geven de stukken wat symfonische glans. “Quadrivum” wordt gepresenteerd als suite, waarbij stukken van tussen de 4 en 7 minuten (de 'scenes') gekoppeld zijn met rustieke korte interludes. Hier en daar zijn wat oriëntaalse trekjes in de muziek verwerkt, nog het meest in het uitgekozen “The Journey To Varanasi (scene 5)” Het album loopt beslist niet over van vernieuwing, maar is wel bijzonder smaakvol. Het zal, zo denken we, liefhebbers van het werk van bijv. Ray Russell of Richard Hallebeek Project vast en zeker aanspreken.
Websites:
https://www.nickfletcherguitarmusic.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100065000142867 .

ITALOPROG
Celeste - Viola, Arancio E Topazio
Van "Il Principe Del Regno Perduto" (Mellow Records, 2021)

Celeste ontstond uit na het uiteenvallen van Il Sistema, met overigens tevens het ontstaan van Museo Rosenbach tot gevolg. De Italiaanse band debuteerde in 1976 met een titelloos album, dat echter al snel bekend kwam te staan als “Il Principe Di Giorno”. Muzikaal volgde Celeste op dat album een duidelijk andere koers dan vele collega-progbands uit die tijd: de sound is namelijk ingetogen, met een mengeling van klassieke en folk-invloeden, met veel gebruik van blaas- en toetseninstrumenten. Zoals bij veel Italoprogbands uit die tijd bleef het destijds bij maar één officieel album, hoewel er jaren later nog restmateriaal verscheen, dat meer een soort fusiongerichte sound had. Drummer/toetsenist/zanger Ciro Perrino zou in latere jaren nog erg actief blijven in de muziek en begin jaren negentig mede-oprichter zijn van het Italiaanse proglabel Mellow Records. Enkele jaren geleden besloot Perrino dat het toch eens tijd werd voor een echte opvolger voor dat toch wel legendarische Celeste-debuut, met als resultaat het in 2019 verschenen “Il Risveglio Del Principe”. Dat is hem blijkbaar zo goed bevallen dat er in 2021 onverwacht al weer een nieuw Celeste-album het licht zag: “Il Principe Del Regno Perduto”. Van de originele bezetting is op deze beide albums, buiten Perrino zelf, niemand meer te vinden. Hij tekent zelf voor alle composities, maar wordt wel bijgestaan door gerenommeerde muzikanten, waarvan we er enkele in het verleden tegenkwamen bij bijvoorbeeld Finisterre, Hostsonaten, Eris Pluvia en Ancient Veil. De muzikale insteek is nog steeds dezelfde als op het debuut: pastorale symfo met veel ruimte voor saxofoon en fluit, maar dit keer ook wel meer gebruik van regulier rock-instrumentarium zoals bas en drums. Perrino kleedt de muziek verder in met prachtig toetsenspel. "Il Principe Del Regno Perduto" noemden we in 2021 een absolute aanrader voor de liefhebbers van klassieke Italiaanse symfo en verplichte kost voor diegenen die het debuut van Celeste in hun kast hebben staan en dat standpunt hebben we niet veranderd.
Websites:
https://ciroperrino.bandcamp.com/album/il-principe-del-regno-perduto
https://www.ciroperrino.nl .

MINI-SYNTHESIZER-SPECIAL
Downes, Geoff - Video Star
Van "The Best Of The 01/W" (Korg, 1992)
Buggles, The - Video Killed The Radio Star
Van "The Age Of Plastic" (Island Records, 1980/2000)
Stewart, Dave - The Lethargy Shuffle
Van "The Best Of The 01/W" (Korg, 1992)
National Health - Lethargy Shuffle Part 2
Van "Missing Pieces" (Voiceprint, 1997)

Ter promotie van hun nieuwste snufjes nodigden synthesizerproducenten geregeld vooraanstaande toetsenmannen en knoppendraaiers uit om hun producten te showen. En wat is er dan mooier om die showcases te verzamelen op een CD. Zoals de titel al doet vermoeden bevat "The Best Of The 01/W" nummers die in 1992 de 01/W-synthesizer van Korg in de belangstelling moest brengen. En niet de minste musici leverden een exclusieve track aan. Zowel mensen uit de progressieve muziek, zoals Keith Emerson, Edgar Froese, Eddie Jobson en Rick Wakeman als vertegenwoordigers uit de jazzrock/fusion, zoals Joe Zawinul, Yellowjackets, Greg Phillinganes en Chuck Leavell komen aan bod. De geluiden die de synthesizer produceerde klinken anno 2024 ietwat gedateerd; met name op ritmeprogrammeringsgebied zijn er tegenwoordig veel natuurlijk klinkende synths beschikbaar. Toch is de CD beslist de moeite waard, met name door het exclusieve karakter van de muziek. We hebben gekozen voor het nummer "Video Star" van Geoff Downes, dat inderdaad een soort bewerking of mogelijk zelfs een voorstudie is van de hit "Video Killed The Radio Star" waarmee Downes met The Buggles eind 1979 de hitparade bereikte. Xymphonia-eigen koppelen we deze tracks uiteraard aan elkaar. We sluiten dit blokje af met "The Lethargy Shuffle" van Dave Stewart. Dit is een compositie die hij voor National Health schreef, hoewel het idee zelfs stamt uit de tijd van Hatfield & The North. De in tweeën gedeelde versie van National Health is te vinden op de rarities-verzamelaar "Missing Pieces", waarvan we deel 2 laten aansluiten op het nummer van Stewart. Dave Stewart en zijn partner Barbara Gaskin hebben trouwens weer een concert in Engeland aangekondigd. Zie voor details zijn website.

Websites:
Informatie over de Korg 01/W)
https://geoffdownes.com/
https://www.facebook.com/Geoffrey.Downes.Official/
https://www.davebarb.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063500859643 .

NIEUW / LIVE-TIP
Pineapple Thief, The – Every Trace Of Us
– All That's Left
Van “It Leads To This” (Kscope, 2024)

“It Leads To This” is volgens The Pineapple Thief een van de meest intense werkstukken uit de nu al 25-jarige bandcarrière. Enerzijds doordat de lange schrijfperiode plaatsvond tijdens een zekere pandemie die er bij muzikanten in het algemeen inhakte, maar ook door enkele andere uitdagingen waar Soord en andere bandleden tegenaan liepen. Inderdaad straalt de muziek een wat hogere intensiteit uit dan gemiddeld bij deze Britten, door o.a. hier en daar wat rauwere gitaarpartijen en regelmatig emotioneel geladen klinkende zang van Soord. Net als op de directe voorgangers componeerde frontman Bruce Soord samen met drummer Gavin Harrison het songmateriaal, wat door de inbreng van laatstgenoemde er natuurlijk voor zorgt dat er ritmisch ook weer veel te genieten valt op deze acht songs. Bassist John Sykes en toetsenist Steve Kitch waren wel nauw betrokken bij het vormgeven van het uiteindelijke resultaat. Er is naar gestreefd het materiaal compact te houden en zonder omhaal tot de essentie te komen. Alle songs zijn zo rond de vijf minuten en hebben soms niet eens een intro, zoals bijvoorbeeld “Every Trace Of Us” dat in maat één meteen met het eerste couplet begint. Soord, die ook door diverse andere artiesten ingehuurd wordt voor het maken van surround-mixen, heeft natuurlijk ook een 5.1 surround- en Dolby Atmosmix gemaakt. Die is te koop op Blu-ray waarop ook het bonus-album “Y Aqui Estamos” is te vinden met alternatieve versies van de albumnummers. Het bijzondere is dat de arrangementen voor deze versies zijn gemaakt door iemand buiten de band: niemand minder dan Antoine Fafard. Hij bespeelt ook alle lagen (akoestische) gitaren die te horen zijn (terwijl hij van oorsprong een bassist is). De Blu-ray maakt ook deel uit van de 'limited edition'-boxset waarin hetzelfde materiaal tevens is vastgelegd op 2 CD's en een DVD. Daarnaast is het album op diverse kleuren vinyl te verkrijgen. Op 24 februari speelt The Pineapple Thief in de Melkweg in Amsterdam en op 15 maart in Carlswerk Victoria in Keulen.
Websites:
https://www.pineapplethief.com/
https://www.facebook.com/thepineapplethief.

NIEUW / VAN EIGEN BODEM / HET DEBUUT
One, The feat. Fernando Perdomo – The Thoughts Of Light
One, The – Time Out
Van het album “Sunrise” (Construction Records, 2023)

The One is een bandproject van de Nederlandse muzikant/producer Timothy van der Holst. Opgegroeid in de jaren 80, luisterend naar de platen van Yes, King Crimson & Genesis, werd hij aangestoken door de magie van deze progbands. Hij beschreef zijn muziek als atmosferische prog in de geest van de grote bands van de jaren 70 met een goede melodische en ritmische gevoeligheid. Na meer dan 20 albums gemaakt te hebben met jazz- en soulmuziek, als lid van bands als The Jazzinvaders, The Soul Snatchers en Laura Vane, is “Sunrise” zijn eerste release in dit genre. Samen met de Britse muzikant/tekstschrijver Frank ‘Fish’ Ayers begon hij in zijn studio nieuwe muziek te schrijven voor zijn eerste album. De meeste instrumenten zelf bespelend, maar met veel hulp van de Nederlandse gitarist Edwin in ’t Veld en de Britse zanger Max Gilkes ontwikkelde hij zijn geluid in zijn studio. Voor een deel van de muziek vroeg hij de hulp van de Amerikaanse gitarist Fernando Perdomo (vooral bekend van zijn werk met Dave Kerzner), de Nederlandse gitarist Luca Giordano en zanger Maarten Teekens. Frank ‘Fish’ Ayres schreef de teksten letterlijk op een wervelende manier. Timothy zou hem de muziek sturen en in een oogwenk waren de woorden voor elk nummer gemaakt. Bovendien werd elke songtekst vroeg in de ochtend geschreven, vandaar de albumtitel “Sunrise”. De bezetting van The One: Timothy van der Holst (drums, bas, piano, Hammond, Fender Rhodes, synthesizers, percussie) - Frank “Fish” Ayres (teksten, 'spoken word' & slidegitaar) - Max Gilkes (leadzang) - Edwin in ’t Veld (electrische en akoestische gitaren) - Ron Moser (toetsen).
Websites:
https://www.constructionrecords.nl/Artists#theone
https://www.facebook.com/profile.php?id=100087200531414.

NIEUW
Exploring Birdsong - The Collapse
Van "The Collapse" (digitale single, 2024)

Exploring Birdsong hebben we al vaker voorbij horen komen in Xymphonia. Het Britse trio maakt een intense, compacte vorm van progrock. Aanvankelijk was de muziek opgebouwd uit een combinatie van piano,zang, bas en drums, maar op de vorige jaar verschenen EP “Dancing In The Face Of Danger” zorgde een breed palet aan synthsounds voor verrijking. Het trio-oeuvre is nog maar gering en bestaat tot nu toe uit 2 EP's, maar er wordt nu gewerkt aan een volledig album en in de weg daar naartoe verschijnt een aantal nummers die daar niet op komen te staan. Deze week was het de beurt aan “The Collapse”, dat al in 2017 was geschreven maar afgelopen jaar bewerkt is. We horen hier weer een andere kant van Exploring Birdsong, en naar eigen zeggen misschien niet helemaal de richting waar in de drie zich nu ontwikkelen, maar het resultaat mag er toch zeker zijn. Zangeres/pianiste Lynsey Ward is buiten haar eigen band ook actief als achtergrondzangeres voor o.a. de Britse metalsensatie Sleep Token. Daarnaast zal ze samen met Sally Minnear (Celestial Fire, Dave Bainbridge) de achtergrondvocalen verzorgen bij het optreden van Lifesigns op de aanstaande Cruise To The Edge. Dat wordt sowieso een bijzonder optreden aangezien Lifesigns daar niemand minder dan Simon Phillips voor de gelegenheid als drummer zal invallen.
Websites:
https://exploringbirdsong.bandcamp.com/track/the-collapse
https://www.facebook.com/ExploringBirdsong .

NIEUW
Plantoid – Wander/Wonder
– Insomniac (Don't Worry)
– G.Y. Drift
Van “Terrapath” (Bella Union, 2024)

We hebben al regelmatig aandacht besteed aan uitgaven op Bella Union, het label dat wordt bestierd door voormalig Cocteau Twin Simon Raymonde. Vaak is er wel iets van het galmend-zweverige geluid van diens voormalige jarentachtigband te horen, of halen de artiesten in de labelstal invloeden in psychedelisch dan wel licht-proggy vorm uit het decennium ervóór. Plantoid is een behoorlijk eigenwijze en vreemde eend in de Bella Union-bijt. Het Britse kwartet maakt iets wat we nog het beste als 'avant-prog' kunnen betitelen en zegt daarbij zelf beïnvloed te zijn door Miles Davis, Todd Rundgren en Jeff Buckley. We kunnen ons inderdaad voorstellen dat deze duidelijk muzikaal goed geschoolde musici naar deze artiesten hebben geluisterd, maar geen van drieën hoor je 1-op-1 terug. In de kleine 40 minuten dat “Terrapath” duurt laveert Plantoid tussen neurotisch en ritmisch complex tot juist meer ademend, de tijd nemend voor een volgende virtuoze uitspatting, waarbij ook die rustige delen een bed van ongewone akkoorden en sfeertekeningen hebben. Qua recentere groepen is Mars Volta misschien een voor de hand liggende referentie, maar we vermoeden dat Plantoid minder op de zenuwen werkt, mede ook door haast ambienteske nummers als het slot “Softly Speaking”. Dat volgt dan wel op een onnavolgbare jazzy gitaarsolo die het grootste deel van “G.Y. Drift” in beslag neemt, dat naadloos over was gelopen vanuit “Insomniac (Don't Worry)”. En zo zijn meerdere songs van “Terrapath” haast aan elkaar vastgelijmd zodat je ondanks de grote muzikale diversiteit het gevoel hebt naar een conceptalbum te luisteren. Websites:
https://www.plantoid.co.uk/
https://plantoidworld.bandcamp.com/album/terrapath
https://www.bellaunion.com/artist-page/plantoid
https://www.facebook.com/plantoidworld.

NIEUW (net als het album zelf rijkelijk verlaat)
Berlin, Jeff - Smiles Story And Morning Grins
- One Without A Word
Van "Jack Songs" (eigen beheer, 2022)

Het moet rond 2014 zijn geweest dat Jeff Berlin het plan opvatte een tributeplaat ter ere van de in dat jaar overleden Jack Bruce te maken. Bij het opstarten van de Pledge-campagne wist hij fans over te halen met de mededeling dat ook Allan Holdsworth, met wie hij in de band van Bill Bruford zat, deel zou nemen. "Jack Songs: An All Star Tribute To Jack Bruce" was echter een van de projecten die voortijdig sneuvelden toen Pledge Music in 2019 bankroet ging. Berlin en zijn producer/gitarist John McCracken bleven echter geloven in het project. In 2022 zag dan ook eindelijk "Jack Songs" het licht. Hoewel Holdsworth voor zijn overlijden geen bijdrage meer had aangeleverd, is het toch, naast een feest voor basliefhebbers, zeker een genot voor fans van gitaristen geworden. Zo zijn er fraaie staaltjes van Ron "Bumblefoot" Thal, Bill Frisell, Scott Henderson, Eric Johnson en Alex Lifeson te horen. Berlin zelf wordt op bas geregeld bijgestaan door collega's als Mark King, Billy Sheehan, Tony Levin en Marcus Miller, terwijl ook aan befaamde drummers als Gary Husband en Gregg Bissonette geen gebrek is. Tenslotte wordt het geheel opgesierd door diverse zangers, keyboardspelers, blazers en andere instrumentalisten. Qua composities heeft Berlin het ook interessant gemaakt. De eerste acht nummers zijn niet zozeer natuurgetrouwe covers. Berlin heeft delen van nummers van Bruce die hij voor diverse bands en soloplaten schreef omgesmeed tot nieuwe songs. Zo is in het eerste stuk dat we vanavond draaien, "Smiles Story And Morning Grins", een versmelting waarneembaar van "Morning Story" en "Smiles And Grins" van "Harmony Row". Dit nummer bevat daarnaast een zogenaamde 'bass relay', waarin maar liefst acht bassisten een staaltje virtuositeit op hun instrument tonen. Voor het tweede nummer, "One Without A Word", koppelde Berlin "One" van "Out Of The Storm" aan "Without A Word" van "How's Tricks". "Jack Songs" wordt tenslotte afgesloten door twee mede door Berlin zelf gepende stukken, waarbij hij voor "Fuimus (We Have Been)" hulp kreeg van Bruce' trouwe songschrijfcompaan Pete Brown. Van de betreurde Bruce zelf is overigens nieuw te verschijnen archiefmateriaal te verwachten, zo lezen we op diens officiële website.
Websites:
https://www.jeffberlinmusicgroup.com/
https://www.facebook.com/groups/jberlinbasseducation/
http://www.jackbruce.com/ .

50 JAAR
Hawkwind - Paradox
Van "Hall Of The Mountain Grill" (United Artists Records/Liberty, 1974), gedraaide versie afkomstig van "Round And Round - Progressive Sounds Of 1974" (Esoteric Recordings, 2023)

Een van de baanbrekende albums die 50 jaar geleden verschenen was "Hall Of The Mountain Grill" van Hawkwind. De in 1969 opgerichte spacerockband rond multi-instrumentalist Dave Brock en blazer Nik Turner, waarbij zich in 1972 bassist Lemmy voegde, had naam gemaakt met spectaculaire optredens, inclusief schaars of niet geklede vrouwen dansend in verblindende lichtshows. Op dit in september 1974 uitgebrachte vierde studioalbum was voor het eerst ex-High Tide toetsenman Simon House te horen met sfeerbepalende viool- en Mellotronbijdragen, waardoor muziek van de Britse groep ook bij symfonischerockliefhebbers aansloeg. Van deze plaat draaien we het oorspronkelijke slotnummer "Paradox", een van de twee nummers van de LP die live werden opgenomen. Overigens is Hawkwind nog steeds erg actief: het 35ste studioalbum "The Future Never Waits" verscheen nog maar vorig jaar, maar krijgt in april met "Stories From Time And Space" al een opvolger. Tevens treedt de groep nog steeds op; ook dit jaar staan er weer enkele concerten ingepland, helaas voor de fans alleen in het Verenigd Koninkrijk. Zo zal de band aantreden op het A New Day Festival in augustus, waar ook Solstice, Gong, Focus, Tangerine Dream, Haze en vele andere bands te bewonderen zullen zijn.
Websites:
http://www.hawkwind.com/
https://www.facebook.com/HawkwindHQ
Het genoemde festival:.

ALBUM VAN DE MAAND
Ancient Veil – La Culla Troppo Stretta
– Il Secondo Tradimento
Van “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, 2023)

Ten tijde van de opkomst van de CD was het label Musea één van de pioniers op het gebied van introduceren van nieuwe progbands. Een van deze bands was het Italiaanse Eris Pluvia, waarvan Musea het zeer fijne “Ring Of Earthly Light” uitbracht. Helaas bleef het bij één album maar wel ging een aantal leden verder onder de naam The Ancient Veil. De Keltische en jazzy invloeden die al bij Eris Pluvia opdoken waren ook nog wel te horen op het titelloze debuut van The Ancient Veil, maar het laidback karakter zorgde er ook voor dat het resultaat gevaarlijk dicht in de buurt kwam van liftmuziek. Lange tijd leek het bij dat ene album uit 1995 te blijven, maar in 2017 werd de band nieuw leven ingeblazen, waarbij het voorvoegsel 'The' kwam te vervallen. Het datzelfde jaar verschenen tweede album bleek een stap in de goede richting en doet denken aan de meer melancholische momenten van Camels “Dust And Dreams”. Het duurde echter tot afgelopen jaar tot er een opvolger kwam, getiteld “Puer Aeternus”. Op dit conceptalbum trekt de band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. De Camel-invloeden zijn nog steeds overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk zoals bijvoorbeeld het heerlijke samenspel van blazers en toetsen in “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile” of het Hammondorgel/saxofoonduel in “Il Secondo Tradimento” en de fijne gitaarsolo in “La Comprensione Del Tempo”. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een bijzonder album. We gaan luisteren naar “La Culla Troppo Stretta” en het aansluitende “Il Secondo Tradimento”.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

NIEUW
Butterfly Bulldozer - OB-1
Van “The Great Becoming Of Captain Fuzz” (Tempest Of Noise, 2024)

Afgaande op de bio van Butterfly Bulldozer zouden we het albumdebuut van deze Franse groep na één luisterbeurt aan de kant schuiven als niet geheel passend voor het programma. Het stevige, punky noisepopnummer dat “The Great Becoming Of Captain Fuzz” opent, onderbouwt deze mening. Vanaf het tweede nummer “PR. TRICKS” weet de band toch onze oren enigszins te spitsen. Het geluid verschuift naar meer gedragen psychedelisch, passend bij het sci-fi concept over humano-droids. De afsluiter is dan wel weer steviger. Verder mogen we raden naar de bezetting en overige info over deze band. We hebben gekozen voor het nummer “OB-1”.
Websites:
https://facebook.com/butterflybulldozer
https://butterflybulldozer.bandcamp.com/ .

IN HET NIEUWS / VAN EIGEN BODEM
Plackband – Sign Of The Knife
Van het album “After The Battle” (Xymphonia Records, 2002)

Plackband had in de jaren zeventig een grote live-reputatie, maar maakte desondanks destijds slechts één EP. De symfonische rock van de groep liet geleidelijk aan ook invloeden uit jazzrock horen. Het bandgeluid stond duidelijk onder invloed van de grote legendarische bands uit die tijd: Yes en met name Genesis. De band kreeg zelfs de bijnaam 'het Haagse Genesis'! Eind 1981 werd een afscheidsconcert gegeven, waarna het een tijd lang stil bleef. ...Maar in de jaren negentig kwamen we twee leden, gitarist Ronald Brautigam en toetsenis Michel van Wassem, tegen in de groep November, met daarin ook For Absent Friends-drummer Edwin Wernke en zanger Karel Messemaker. Het begin van de nieuwe eeuw bracht een terugkeer van Plackband, waarbij voor het eerst ook een compleet studioalbum werd opgenomen, getiteld “After The Battle”, dat in 2002 verscheen op het Xymphonia-label van onze voormalige presentator Ron Lammers. Die groep evolueerde in PBII, een tweede voortzetting van Plackband, met drie leden van die band, aangevuld met een nieuwe bassist. Nog steeds was de liefde voor seventiesprog, en dan met name voor het Genesis van de tweede helft van de jaren '70, duidelijk terug te horen. PBII gaf bij ieder project blijk van grote maatschappelijke betrokkenheid. De resulterende conceptalbums waren ook steeds omgeven door randprogramma's die uiteenliepen van publieksvoorlichting tot fondsenwerving. Er verschenen conceptalbums over het door mensen veroorzaakte afval in de oceanen (“Plastic Soup” uit 2010) en kinderkanker (“1000 Wishes” uit 2013) en over de eerste Nederlandse astronaut: “Rocket: The Dreams Of Wubbo Ockels” (2017). Afgelopen week bracht het nieuws dat dit jaar Plackband terugkeert, voor minstens de derde keer en ook nog in originele bezetting: Michel van Wassem, Tom van der Meulen, Albert de Keijzer, Ronald Brautigam, Kees Bik en John Groen. Vandaag gaan we terug naar 2002, toen 34 jaar na de eerste EP voor het eerst een compleet studioalbum van deze Hagenezen verscheen. “Sign Of The Knife” stamt overigens al uit de eerste fase van de band en was in live-versie al te horen op “The Lost Tapes” (opnamen van het eerste afscheidsconcert in 1981, in 2000 op CD uitgebracht).
Websites:
http://www.pb2.nl/Ned_pl/Nedstartinhoud.htm
https://www.facebook.com/PBIIband .

30 JAAR / VAN EIGEN BODEM
Valensia - Gaia
Van "Gaia" (Mercury, 1994)

Eind 1993 was daar ineens een single op de radio die qua sound ergens het midden hield tussen Queen en Kate Bush: “Gaia” van Valensia. Achter die naam ging de Nederlandse zanger/multi-instrumentalist Aldous Clarkson schuil. Hij was in de jaren daarvoor al her en der opgedoken, o.a. als toetsenist van Vengeance, maar speelde ook een gitaarsolo op het eerste album van ex-Vengeance-zanger Ian Parry. Uiteindelijk kreeg hij zelf een platencontract aangeboden en onder leiding van producers Pim Koopman en John Sonneveld werd er eerst gewerkt aan de single “Gaia”, naar verluidt tot op heden de duurste single ooit in Nederland geproduceerd. Er werd weken alleen aan dit nummer gewerkt, een tijd die normaal gesproken bedoeld was om een heel album op te nemen. Het waren nog andere tijden, want de single werd ook nog eens in 30 landen uitgebracht en werd zowel in Nederland als in Japan een zeer grote hit. Dat succes wist Valensia eigenlijk nooit meer te evenaren, maar muzikaal is hij nog steeds actief met o.a. een soundtrack voor de game “Air Twister” in 2022. Die bevatte ook een nieuwe versie van “Gaia”, maar voor vanavond houden we bij het origineel.
Websites:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Valensia .

30 JAAR
Enid, The - Tripping The Light Fantastic
Van "Tripping The Light Fantastic" (Mantella, 1994)

De geschiedenis van de Britse band The Enid is niet anders te omschrijven dan als roerig. De originele bezetting ontstond in de jaren 70 en bracht in die tijd vier albums uit, waarop de kern van de band bestond uit toetsenist Robert John Godfrey en de gitaristen Francis Lickerish en Stephen Stewart. Die eerste fase kwam na het vierde album “Six Pieces” tot een eind, maar The Enid ploeterde in de jaren tachtig voort rond de kern Godfrey en Stewart. Wederom vier albums later leek het aan het eind van dat decennium definitief over. Toch werd de draad na een korte pauze weer opgepakt. Op het in 1994 verschenen "Tripping The Light Fantastic" stond Godfrey alleen aan het roer, waarbij de gitarist van dienst Nick May was. Laatstgenoemde dook zowel de jaren daarvoor als daarna in allerlei bands op (o.a. Dagaband, Jadis, Quasar, Karnataka en zijn eigen band Whimwise). Op drums fungeerden zowel Wayne Cox als de piepjonge Steve Hughes (rond diezelfde tijd tevens de eerste drummer van Big Big Train). "Tripping The Light Fantastic" is binnen The Enid-discografie een beetje een ondergewaardeerd album, waarop hippe elektronica aangewend werd, helemaal in de geest van die tijd. Maar toch horen we ook nog steeds die herkenbare volle symfonische arrangementen. “Dark Hydraulic” ontwikkelde zich tot de standaard set-afsluiter bij de The Enid-concerten – niet alleen in de jaren negentig, maar ook met steeds weer nieuwe generaties muzikanten die Godfrey tot de dag van vandaag om zich heen blijft verzamelen. Een bijzonder nummer, maar de titeltrack is zeker net zo mooi en past helemaal in de traditie van The Enid, daarbij teruggrijpend op de klassieke sound van het debuut “In The Region Of The Summer Stars” (1976).
Websites:
https://www.theenid.co.uk/
https://www.facebook.com/TheEnid .

40 JAAR
Pallas – Ark Of Infinity
Van “The Sentinel” (Harvest, 1984)

We vieren weer een feestje. Deze week is het precies 40 jaar geleden dat Pallas “The Sentinel” uitbracht. Dit album wordt nog steeds gezien als kroon op het oeuvre van de Schotse band. De totstandkoming had echter wel wat voeten in de aarde. Pallas werkte al sinds 1982 aan dit conceptwerkstuk rond de verdwijning van Atlantis. Het was de bedoeling dat het een dubbel-LP werd, maar dat vond platenlabel Harvest geen goed plan, met als gevolg dat er behoorlijk wat nummers sneuvelden. Bovendien werden er door de platenbazen singles verlangd, met als gevolg dat het album opent met een heropname van het titelnummer van de eerdere eigenbeheeruitgave “Arrive Alive”. Daarna volgt de “Atlantis”-suite die weliswaar verkort is, maar die wél de beste stukken bevat - en dat maakt nu juist het album zo sterk. Wat er op de oorspronkelijk beoogde dubbelaar had moeten staan is te horen op één van de vele Bandcamp-releases van de band: “The Sentinel Demos” laat een reconstructie van het totale concept horen middels live-opnames en demo’s. De ingekorte suite speelde de band ook tijdens hun befaamde optreden tijdens het Reading Fesival, waar een geweldige radio-opname van is. Helaas was het inkorten van het album niet het enige probleem waar de band tegen aan liep. Het boterde niet met de producer, de van o.a. zijn werk voor Yes en E.L.P. bekende Eddy Offord, én niet met Harvest. Tijdens de tour die volgde op de albumrelease speelde Pallas bovendien maar voor halfvolle zalen. Dit was vooral voor zanger Euan Lowson een desillusie: hij verliet de band dan ook na de tour. Pallas pakte door met nieuwe zanger Alan Reed, maar de impact die “The Sentinel” had, werd niet meer geëvenaard. En dan hebben we het nog niet eens over het net uitgebrachte nieuwe album “The Messenger” dat onlangs nog bij ons aan bod kwam. We gaan luisteren naar het sluitstuk van de huidige CD-versie van “Ark Of Infinity”: één van de meest epische Pallas-nummers. Op de originele vinyl versie sloot overigens “Atlantis” het album af.
Websites:
https://www.pallasofficial.com/
https://pallasofficial.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/PALLASOfficial .

NIEUW / LIVE-TIP
Caligula's Horse – The Stormchaser
– Sails
Van “Charcoal Grace” (InsideOut/Sony Music, 2024)

Het eind vorige maand verschenen “Charcoal Grace” is het zesde album van Caligula's Horse sinds de oprichting in 2011. De progmetalband uit het Australische Brisbane tourde in het verleden met genregenoten als Opeth, TesseracT en Mastodon; bij beluistering van deze dik een uur durende nieuweling valt vooral de stilistische overeenkomst met de muziek van Haken op. De emotievolle hoge vocalen, de afwisseling tussen gevoelige passages met lyrische melodieën en zwaardere stukken met donkere gitaarriffs en complexe ritmiek horen we immers ook bij de Britten in een uitgekiend evenwicht. Het 24 minuten lange titelnummer, dat uit vier min of meer losstaande delen bestaat, is daarvan het ultieme voorbeeld. Ook liefhebbers van Leprous zullen het nodige van hun gading terugvinden in de muziek van dit Australische kwartet. Om de arrangementen van extra kleur te voorzien, zijn vier klassieke musici uitgenodigd die met trompet, viool, cello, klarinet en fluit hun overigens niet altijd even goed hoorbare bijdragen leveren. Caligula's Horse komt ter promotie naar Europa en zal drie concerten in Nederland geven: op 24 mei in de Boerderij, Zoetermeer, 25 mei in de Muziekgieterij in Maastricht en 26 mei in de Amsterdamse Melkweg. U hoorde al “The Stormchaser”, we gaan nu verder met het ingetogen “Sails”.
Websites:
http://www.caligulashorse.com/
https://www.facebook.com/caligulashorseband/ .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Big Big Train - Miramare
Van "The Likes Of Us" (InsideOut/Sony Music, 1 maart 2024)

Van Big Big Train verschijnt op 1 maart "The Likes Of Us", het eerste album van de multinationale band dat verschijnt via InsideOut Music. Het zal tevens de eerste keer zijn dat een Big Big Train-studioalbum verschijnt als CD/Blu-ray-combi met op die Blu-ray een Dolby Atmos en 5.1 mix plus een hoge resolutie stereomix. En dan is "The Likes Of Us" ook nog eens het debuut van 'nieuwe' zanger Alberto Bravin die de plaats heeft ingenomen van de ons veel te vroeg ontvallen David Longdon. En gezien de titel en inspiratie van de nu al verschenen 'single' “Miramare”, namelijk het kasteel in Bravins Italiaanse woonplaats Triëst, krijgt hij alle ruimte om zijn eigen stempel te zetten op de muziek van Big Big Train. Het laatste nieuwtje is, dat de groep in september weer op tournee gaat, met in Nederland een heus Big Big Train Weekend in het Zoetermeerse Poppodium Boerderij, op 28 en 29 september. Tijdens deze avonden worden verschillende setlists gespeeld. De voorverkoop hiervoor is afgelopen vrijdag begonnen.
Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain
BANDCAMP
Dit nummer op YouTube: .

HERUITGAVE
Baker Gurvitz Army - Remember (live)
Van "Live 1975" (in 2003 als "Greatest Hits Live" door GB Music en in 2005 als "Live" door Revisited Rec. Uitgebracht / Eclectic Recordings, 2023)

De supergroep rondom Ginger Baker en de gebroeders Paul (bas, zang) en Adrian (gitaar, zang) Gurvitz produceerde in de jaren 70 drie studioalbums. In deze eeuw verschenen tevens enkele liveplaten uit die tijd. Het onlangs uitgebrachte "Live 1975" van Baker Gurvitz Army bevat zeven, tijdens een concert in de Reading University in 1975 opgenomen, helder geremasterde tracks, met inbegrip van Jimi Hendrix’ "Freedom". De nummers vormden gezamenlijk het gehele album "Greatest Hits Live" uit 2003, dat twee jaar later als "Live" werd heruitgebracht. De overige vier veel doffer, rommeliger klinkende, gedurende een optreden in het New Victoria Theatre vastgelegde bonustracks, inclusief Bakers acht minuten durende drumsolo en een Cream-cover, zijn onderdeel van de CD "On The Road Again" uit 2019. Met name tijdens de Reading-opnames van de "Elysian Encounter"-tour komt het veelzijdige toetsenwerk van Peter Lemer (Seventh Wave, Mike Oldfield) goed tot zijn recht in de progressief getinte blues- en classicrocksongs. Het stevig rockende bandgeluid wordt tevens geregeld verfijnd door de naar de Westcoastsound neigende samenzang van de broers en leadzanger Mr. Snips (Steve Parsons). Van "Live 1975", dat we dus als heruitgave betitelen, besteden we vanavond aandacht aan het bijna 12 minuten durende "Remember".
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=6700
https://www.alexgitlin.com/bga.htm
https://www.adriangurvitz.com/ (Adrian Gurvitz is zo te zien nog steeds zeer actief!)
https://www.facebook.com/AdrianGurvitzOfficial/ .

HET DEBUUT / VAN EIGEN BODEM
Inhalo – Omniscient Being
- Subterfuge
- Eventide
Afkomstig van het album “Sever” (Construction Records, 2022)

Poppodium Boerderij stond vrijdagavond 2 februari 2024 in het teken van drie getalenteerde Nederlandse bands. Deze avond werd mede georganiseerd door Construction Records. Net als dit Nederlandse label onder leiding van Rob Willemse, zijn deze groepen nieuwkomers in ons genre. Alleen Hackberry kan teren op twee albums. The One en Inhalo werken beide aan hun tweede album. Vanavond aandacht voor “Sever”, het debuutalbum van Inhalo, dat in juni 2022 de allereerste release van Construction Records was en destijds door ons gemist is. De bandleden van Inhalo zijn ervaren en maakten voorheen deel uit van onder andere A Liquid Landscape, Ivy’s Dream en The Heaven’s Devil. Ook op de bühne zijn ze inmiddels gepokt en gemazeld, door het spelen van voorprogramma's bij concerten van o.a. Karnivool, Riverside en Marillion. De muziek op “Sever” kenmerkt zich door serene passages die worden afgewisseld met erupties van harde rock en metal. We sluiten het eerste uur van Xymphonia af met drie tracks van het album, beginnend met het korte “Omniscient Being”: een rustig instrumentaal nummer met piano en gitaar, dat doet denken aan Steven Wilsons “The Raven Who Refused To Sing”. Dit gaat over in de wervelende riffs van “Subterfuge”, waarin zware bas, drums, zang en vocale harmonieën aangevuld met soundscapes langzaam naar een hoogtepunt werken. Tot slot “Eventide”, dat opnieuw een mooie opbouw heeft, aangestuurd door viool en drums aangevuld met zang en en onderliggende soundscapes, om te eindigen met sereen vioolspel. Het is mooi om te horen hoe Inhalo verschillende moderne invloeden op eigen wijze combineert. Het lijkt ons dan ook meer dan terecht dat Inhalo mag optreden, op vrijdag 19 juli, tijdens het laatste Night of the Prog Festival op de Loreley in Duitsland.
Websites:
https://inhalo.bandcamp.com
https://www.constructionrecords.nl .

NIEUW
TumbleTown – Trapped On Memory Lane
– Time For Joy
Van “On The Highwire” (FREIA Music, 2024)

Vorige week draaiden we muziek van Egdon Heath en lieten we de naam TumbleTown al vallen. Daarin vinden we namelijk voormalig Egdon Heath-gitarist Aldo Adema terug. Hij werkt onder deze naam al sinds 2013 samen met voormalig Antares-zanger Han Uil. Daarvoor waren Uil en Adema elkaar al tegengekomen in Seven Day Hunt. Niet alleen vonden we daarin diverse Egdon Heath-exleden in terug, mede doordat Uils stemgeluid overeenkomsten vertoont met dat van Maurits Kalsbeek klonk “File This Dream” als een verkapte doorstart van die band. Vijf jaar later bleven in TumbleTown dus alleen Uil en Adema over, al speelde Marcel Copini op debuut “Done With The Coldness” (2013) nog alle baspartijen in. Silhouette-toetsenist Erik Laan was op die plaat in enkele nummers te gast en werd op “Never Too Late” (2018) geïnaugureerd als volledig lid. Laans zoon Bart (tevens bekend van Chain Reaktor en Skylake) was op dat tweede album al de drummer, maar werd niet als kernlid gepresenteerd. Op het nu verschenen derde werkstuk “On The Highwire” presenteert TumbleTown zich voor het eerst als kwartet en Bart geeft met zijn regelmatig galloperende stijl een lekkere drive aan het volledig door Uil gecomponeerde werk. Adema en Laan hebben wel een zeer voorname rol in de arrangementen, dat is wel duidelijk. Adema's gitaarlijnen, met vaak langer aangehouden noten die met een lichte triller een soort 'huiltoon' meekrijgen, zijn alomvertegenwoordigd. Laan pakt regelmatig een solo in op-en-top progstijl mee. De tien songs op “On The Highwire” klinken vol, maar zijn toch niet té dichtgesmeerd. De diverse instrumentlagen laten elkaar genoeg ruimte over. Het maakt ook dit derde TumbleTown-album een zeer welkome bijdrage aan de nederprogcatalogus die internationaal gehoord mag worden.
Websites:
http://tumbletown.nl/
https://tumbletown.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/tumbletownband .

ALBUM VAN DE MAAND
Ancient Veil – L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile
Van “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, 2023)

Ten tijde van de opkomst van de CD was het label Musea één van de pioniers op het gebied van introduceren van nieuwe progbands. Een van deze bands was het Italiaanse Eris Pluvia, waarvan Musea het zeer fijne “Ring Of Earthly Light” uitbracht. Helaas bleef het bij één album maar wel ging een aantal leden verder onder de naam The Ancient Veil. De Keltische en jazzy invloeden die al bij Eris Pluvia opdoken waren ook nog wel te horen op het titelloze debuut van The Ancient Veil, maar het laidback karakter zorgde er ook voor dat het resultaat gevaarlijk dicht in de buurt kwam van liftmuziek. Lange tijd leek het bij dat ene album uit 1995 te blijven, maar in 2017 werd de band nieuw leven ingeblazen, waarbij het voorvoegsel 'The' kwam te vervallen. Het datzelfde jaar verschenen tweede album bleek een stap in de goede richting en doet denken aan de meer melancholische momenten van Camels “Dust And Dreams”. Het duurde echter tot afgelopen jaar tot er een opvolger kwam, getiteld “Puer Aeternus”. Op dit conceptalbum trekt de band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. De Camel-invloeden zijn nog steeds overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk zoals bijvoorbeeld het heerlijke samenspel van blazers en toetsen in “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile” of het Hammondorgel/saxofoonduel in “Il Secondo Tradimento” en de fijne gitaarsolo in “La Comprensione Del Tempo”. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een bijzonder album. We gaan luisteren naar het voornoemde “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile”.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

HET DEBUUT / 45 JAAR
Simple Minds - Pleasantly Disturbed
Van "Life In A Day" (Zoom Records/Arista, 1979 / Virgin, 1986/1990)

Rond 1978 weekten zanger Jim Kerr en gitarist, violist en saxofoonspeler Charles Burchill zich los uit de postpunkgroep Johnny & The Self Abusers om met Simple Minds een artrockgroep te beginnen. Op het begin 1979 verschenen debuut "Life In A Day" was het duo, dat inmiddels versterking had gekregen van toetsenman Michael McNeil, drummer Brian NcGee en bassist Derek Forbes, nog duidelijk onder de invloed van het eveneens arty opererende Magazine, dat toen met het debuut "Real Life" indruk had gemaakt. Tevens is, zeker tijdens de vaak virtuoze toetsenpartijen, de bewondering voor oude progbands als Genesis en Yes nog te horen. Op de platen hierna zou Simple Minds met een mengeling van Moroder-disco, Krautrock, de Berlijnse trilogie van David Bowie en de Europese kunst uit de 20ste eeuw in zijn algemeenheid een eigen geluid ontwikkelen, waarmee uiteindelijk met "New Gold Dream (81, 82, 83, 84)" ook commercieel succes verkregen werd. Van het debuut draaien we het bijna acht minuten durende "Pleasantly Disturbed". Hierin krijgt het vioolspel van Burchill versterking van een door Haydn Bendall geschreven strijkersarrangement. Bendall werd later bekend van zijn werk met onder anderen Camel en The Alan Parsons Project. Voor wie meer wil weten over de beginjaren van deze Schotse band raden we het boek "Themes For Great Cities - A New History Of Simple Minds" van Graeme Thomson aan.
Websites:
https://www.simpleminds.com/
http://www.simpleminds.org/
https://www.facebook.com/simpleminds .

NOG NOOIT GEDRAAID
Abel Ganz - Summerlong
Van "The Life Of The Honeybee & Other Moments Of Clarity" (eigen beheer, 2020)

Abel Ganz heeft er een relatief druk jaar op zitten met naar het schijnt meer optredens dan eerder in de carrière van de Schotse band hadden plaatsgevonden. Maar er wordt ook stilletjes doorgewerkt aan nieuwe muziek waarbij al een voorproefje was te horen tijdens het Prog Before Xmas-concert dat de groep jaarlijks organiseert. We grijpen nog weer even terug naar het tot nu toe laatste en wat ons betreft beste album "The Life Of The Honeybee & Other Moments Of Clarity" uit 2020. Voor vanavond kiezen we voor “Summerlong”, dat qua sound een mengvorm is van The Blue Nile en Genesis. Het nummer heeft ook nog een Nederlands, ja zelfs Overijssels tintje, want de strijkers zijn gearrangeerd en gespeeld door Frank van Essen (bekend van ondermeer Iona) uit Collendoorn bij Hardenberg.
Websites:
https://abelganz.com/
https://www.facebook.com/abelganzband .

DOWN UNDER
Sebastian Hardie - Hello Phimistar
Van “Windchase” (Polydor, 1976 / Musea, 1999 / Belle Antique, 2015)

We hebben al een tijd niet meer wat gedraaid van Australië’s meest geliefde progband uit de jaren zeventig. Sebastian Hardie, bestaande uit gitarist/zanger Mario Millo, toetsenist Toivo Pilt, bassist Peter Plavsic en drummer Alex Plavsic, maakte in de jaren 1975 en 1976 twee studio albums die als klassiekers te boek staan en die zich kunnen meten met de Britse tegenhangers. Na het tweede album “Windchase” viel Sebastian Hardie uiteen, maar Millo en Pilt richtten een nieuwe band op onder die albumtitel, waarmee het eveneens uitstekende “Symphinity” (1977) werd gemaakt. Millo vervolgde zijn carrière met aantal verdienstelijke solo-albums, waaronder “Epic III” (1979). In 2011 kwam Sebastian Hardie bijeen en maakte het zeer genietbare “Blueprint”. Millo deed met zijn Mario Millo Band trad in 2018 in Japan op met oud Sebastian Hardie-repertoire en ook in 2020 verzorgde zijn band dergelijke optredens. We gaan nu terug naar 1976 met “Hello Phimistar” van het tweede Sebastian Hardie-album “Windchase”.
Websites:
https://www.mariomillo.com/
https://www.facebook.com/mariomillomusic .

FRANSE PROG
Drama [FR] - La Magna Carta
Van “Flying Over The 21st Century” (Musea, 1998)

Wederom duiken we in de geschiedenis van de Franse neoprog. Deze keer met de uit Rouen afkomstige band Drama, die tussen 1995 en 2005 drie albums maakte. Gitarist Eric Azhar is in die tien jaar de drijvende kracht, die op het tweede album ook nog de toetsenpartijen op zich neemt. Genesis en Pink Floyd zijn duidelijke invloeden die waarneembaar zijn in het toch voor die tijd behoorlijk moderne bandgeluid en vooral het tweede album doet zeker denken aan IQ’s “Subterranea”, maar door het heerlijke gitaar- en subtiele basspel alsmede volle toetsenwerk ook aan Iona's “Journey Into The Morn”. Natuurlijk doet de bandnaam ook een andere grote invloed vermoeden, daar “Drama” immers ook de titel is van een Yes-album. Maar we horen hier dan vooral trekjes uit de Trevor Rabin-periode. Zo had bijvoorbeeld “Rooftop Sauce” zo op “Talk” kunnen staan. Hoewel Drama begon als instrumentale band was ten tijde van het tweede album zanger Louis de Fusco aangetrokken. Zijn wat hoge stem is wel even wennen, waarbij aangetekend dient te worden dat dit “Flying Over The 21st Century” grotendeels toch weer instrumentaal is. Op het derde en tot nu toe laatste album bleek de bezetting wederom op z'n kop gezet met deze keer zang vanYvon Lucas, alsmede een nieuwe toetsenist in de persoon van Ralph Adam. Bassist van het eerste uur Jean-François Duboc was teruggekeerd op het oude nest. Na dit “Stigmata Of Change” is Drama helaas ter ziele gegaan. We hebben een van de instrumentale nummers van het tweede album gekozen: “La Magna Carta”.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=87 .

Magnus, Nick - Babel Tower
Van het album "Children Of Another God" (Magic Nune Records, 2010)

Componist, toetsenist en producer Nick Magnus is vooral bekend vanwege zijn werk met ex-Genesis-gitarist Steve Hackett van 1978 tot 1989. Magnus begon zijn muzikale carrière begin 1976 bij het cult-symfonische rockensemble The Enid. Aan het einde van dat jaar verlieten hij en drummer Robbie Dobson The Enid om twee jaar door te brengen bij de progressieve rockband Autumn (waar pas 23 jaar later nog wat opnamen van uitgebracht werden op mini-CD). De tweede helft van de jaren 80 werd besteed aan sessiewerk met veel verschillende artiesten, zoals China Crisis, Renaissance, George Martin, Mungo Jerry, Johhny Mars, Cilla Black, Jose Carrerras, Brian May, Richie Havens, Bonnie Tyler, Mike Batt, Classix Nouveaux, David Essex, Pete Bardens (ex-Camel), Duncan Browne, Chris Rea en Colin Blunstone. In de jaren negentig werkte Magnus mee aan goedverkopende Project D Synthesizer-albums. Hij behaalde ook platina-verkopen voor zijn producties en arrangementen voor de internationaal befaamde serie Pan Pipe Moods-albums, uitgebracht door Polygram Records. Magnus heeft zes soloalbums uitgebracht met zijn eigen composities, In 2010 verscheen “Children Of Another God”, zijn vierde soloalbum. Speciale gastbijdragen kwamen er van gitarist Steve Hackett, diens jongere broer, de fluitist John Hackett en contrabassist Glenn Tollet die Magnus nog kende uit zijn The Enid-dagen. Voor de zangpartijen werden Tony Patterson, Pete Hicks, Linda John-Pierre en Andy Neve gevraagd. Magnus zingt zelf ook één nummer, wat betekent dat er maar liefst vijf verschillende leadzangers op dit album zijn te horen! Tony Patterson (zijn zang doet denken aan Peter Gabriel, niet voor niets zong hij in ReGenesis) verzorgt de zang op "Babel Tower". “Children Of Another God” is een album van hoog niveau dat nooit verveelt, niet alleen door alle gasten, maar zeker ook door het sterke keyboardspel van Magnus zelf. Natuurlijk horen we veel kenmerken van de progressieve rock uit de seventies terug, met name van Yes en Genesis en - hoe kan het ook anders - The Enid en Steve Hackett.
Websites:
http://www.magnus-music.com
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063208392260 .

HERUITGAVE
Wright, Richard - Drop In From The Top
– Against The Odds
Van het album “Wet Dream” (Harvest, 1978 / Parlophone, 2023)

“Wet Dream”, verschenen op 22 september 1978, is het zelfgeproduceerde debuutalbum van Richard Wright. De Pink Floyd-mede-oprichter en -toetsenist schreef alle nummers zelf, behalve “Pink's Song”, dat samen met zijn toenmalige vrouw Juliette werd gepend. Afgelopen jaar, het jaar waarin de in 2008 overleden Wright 80 jaar zou zijn geworden is er een speciale heruitgave uitgebracht van “Wet Dream”. Niemand minder dan Steven Wilson maakte een nieuwe stereo-, 5.1-én Dolby Atmos-mix. Voor de gelegenheid werd het album gestoken in nieuw artwork met niet eerder vertoonde foto's uit het familiearchief. Wilson maakte daarnaast instrumentale mixen van de vier vocale nummers, die op de Blu-ray-uitgave als extra zijn toegevoegd. De nieuwe albumhoes is gemaakt in opdracht van de kinderen van Richard Wright, Gala en Jamie, die ook zijn nalatenschap beheren. Grafisch ontwerper Carl Glover droeg bij aan het uiterlijk en de visuele aantrekkingskracht. Als je een Pink Floyd-liefhebber bent, is deze remix een must-have. Het gaat niet alleen om de verbeterde geluidskwaliteit; het gaat om de emoties die het oproept. Kortom, de remix uit 2023 van “Wet Dream” is een bewijs van zowel het tijdloze kunstenaarschap van Richard Wright als het remixtalent van Steven Wilson. En laten we vooral ook de muzikanten waarmee Wright op dit album samenwerkte niet vergeten. Het is genieten geblazen van menig fijne gitaarsolo van Snowy White, die het jaar daarvoor als extra gitarist met Pink Floyd op tournee was geweest. En het lijkt wel of saxofonist Mel Collins (King Crimson) de opdracht had gekregen de lekker luiïge stijl van Floyds vaste saxofonist Dick Parry te benaderen. Drummer Reg Isidore (uit Robin Trowers band) en bassist Larry Steele voelen uitstekend aan wat voor groove deze muziek nodig heeft, die qua sfeer regelmatig herinnert aan de instrumentale delen van “Shine On You Crazy Diamond”.
Websites:
https://rickwright.com/
https://www.facebook.com/pinkfloyd .

NIEUW
Mangrove – Bridge To Fiction
Van “Bridge To Fiction” (eigen beheer, 2024)

Mangrove hield twee weken geleden in thuisstad Apeldoorn het nieuwe album “Bridge To Fiction” ten doop. Hierbij werd materiaal van het album gespeeld in de huidige bezetting met twee oudgedienden, Roland van der Horst (zang, gitaar) en Pieter Drost (basgitaar), aangevuld met de recenter aangetreden Lex Bekkernens (drums, zang) en Ebert Zwart (toetsen, zang). Overigens spelen Van der Horst, Bekkernens en Zwart ook samen in Genesis Project. Vorig jaar november konden we de nieuwe bezetting al aanschouwen op het Northern Prog Festival. De totstandkoming van het album heeft een flinke periode gekost; voorganger “Beyond Reality” verscheen immers al 2009. In de tussenperiode moest Joost Hagemeijer afscheid nemen als drummer. Die werd vervangen door de getalenteerde Lex Bekkernens; dat hij veel meer kan dan alleen drummen had hij immers al bewezen met zijn eigen album Deflexion (2018). Later volgden berichten op Facebook over vorderend werk aan een opvolger voor “Beyond Reality” totdat in oktober 2021 voor buitenstaanders 'out of the blue' het nieuws kwam dat toetsenist Chris Jonker Mangrove had verlaten. Erik Laan (Silhouette, Chain Reaktor) fungeerde een tijdje als invaltoetsenist, maar op het nu verschenen “Bridge To Fiction” blijkt Van der Horst de toetsenpartijen te hebben ingespeeld. Hoe ver men in 2021 al met het album was, blijkt wel uit het feit dat Jonker bij alle songs als co-componist wordt genoemd. Zwart kwam blijkbaar pas in beeld toen alles al af was. Over “Beyond Reality” waren we indertijd erg enthousiast en we kunnen stellen dat deze opvolger het hoge niveau vasthoudt! De 7 composities zijn spannend, wisselen energie af met sfeertekening, worden sterk gespeeld en zijn door Van der Horst en Jeffrey Revet (o.a. Stream Of Passion, Vivid Circus) fraai vastgelegd, waarbij Bart Laan (zoon van Erik en bekend van Skylake en Chain Reaktor) voor een dynamische mix zorgdraagt. Natuurlijk horen we invloeden van grote voorgangers. Zo knipoogt het openende titelnummer enkele keren opzichtig naar UK. Er zit zelfs een vioolsolo in, die blijkbaar niet op viool is gespeeld maar door Van der Horst is gegenereerd met zijn elektronica. Er wordt groots afgesloten met een maar liefst 22 minuten durende 'epic', waarvoor voormalig Genesis Project-drummer Remco Engels de tekst aandroeg en Van der Horst orkestrale arrangementen genereerde. Dat misschien later, vanavond het al aangehaalde titelnummer.
Websites:
https://www.mangrovemusic.nl/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100037207971903.

NIEUW
Griff, Zaine - The Night Watchman
- It's Never Stopped
Van "A Double Life" (Sony Music/Zg Music, 2024)

In 2022 blies Zaine Griff "Spies", een tot dan toe nooit uitgebracht album van The Helden Project nieuw leven in. In dit project werkte Griff begin jaren 80 samen met onder andere Hans Zimmer, dus voordat laatstgenoemde doorbrak als soundtrackcomponist. Met "A Doule Life", Griffs begin dit jaar uitgebrachte nieuwe CD, blijft de Nieuw Zeelander zijn fascinatie voor jaren 80-muziek trouw. De meeste stukken werden door hem en Chris Payne gecomponeerd om als doorstart van de synthipopformatie Visage te fungeren. Maar nadat Rusty Egan zijn veto had uitgesproken, besloot het tweetal de songs uit te werken voor een nieuwe Zaine Griff-plaat. Het duo kreeg daarbij gezelschap van producer en multi-instrumentalist Hilary Bercovici die onder meer verantwoordelijk is voor de geraffineerde drumprogrammering. In de songs kan Griff weer heerlijk de romanticus uithangen, wat in het boekje onderstreept wordt door de glamoureuze zwart-witfotografie. Naast de stijlvolle synthipoprocksongs bevat het ruim 70 minuten durende album ook tracks, zoals de vanavond gedraaide songs, waarin emotioneel gitaarwerk een hoofdrol vervult. Tevens heeft Griff een nieuwe versie van "Flowers", oorspronkelijk van zijn wellicht bekendste album "Figures" uit 1982, opgenomen, waarbij hij heel kunstig de bijdragen van Kate Bush heeft weten te behouden. Daarnaast staan er covers op van Bowie's "Blue Jean" en "Cars" van Gary Newman. Tevens heeft Griff twee eerbetonen vastgelegd. "This Strange Obsession" is een nieuwe versie van het lied dat hij in 1982 voor het album "What, Me Worry?" van de vorig jaar overleden drummer Yukihiro Takahashi schreef zong en "You've Got To Help Yourself" is een cover van het Yellow Magic Orchestra-nummer, waarmee Griff de eveneens vorig jaar overleden Ryuichi Sakamoto eert. Tenslotte heeft Martyn Ware (The Human League, Heaven 17) twee remixen van de song "Trip, Stumble And Fall" verzorgd. Van "A Doule Life" draaien we "The Night Watchman" en "It's Never Stopped".
Websites:
https://www.zainegriff.com/ (nog niet up-to-date)
https://www.facebook.com/Zainegriff.officialnews
https://www.electricityclub.co.uk/zaine-griff-chris-payne-interview/
(recent interview over de totstandkoming van de nieuwe CD).

ONBEKEND TALENT
Hale, David - Updraft
- Downdraft
- Hale Damage
Van "Hale Damage" (eigen beheer, 2016)

Soms kom je iets tegen op één van de vele sociale media, waarbij je mond openvalt van verbazing. Het overkwam ons toen we op die manier een stukje muziek van David Hale hoorden. In totaal heeft hij sinds 2019 vier albums gemaakt, die te vinden zijn op Spotify, daarnaast staan de recentste drie ook op Bandcamp. Het stukje dat wij hoorden bleek te komen van zijn debuut "Hale Damage" uit 2019, toen hij nog maar 16 jaar oud was!! Zijn latere 3 albums bevatten prima pop die duidelijk is geïnspireerd op jarentachtigsynthpop, maar "Hale Damage" is andere koek. Dat klinkt bij vlagen alsof Steve Hackett ten tijde van “Duke” weer terug bij Genesis teruggekeerd was. Of alsof Banks, Collins, Hackett en Rutherford als instrumentaal kwartet verder waren gegaan na het vertrek van Gabriel. OK, niet alles is even pakkend, maar hou in het achterhoofd dat Hale nog maar een tiener was toen hij dit opnam en... waarschijnlijk speelde hij alle instrumenten zelf!! Wel kwamen we er al snel achter dat de jongen destijds blijkbaar nog zwaar besmet was met de smaak van zijn vader. Die Rick Hale presenteert zich op Facebook namelijk als een enorme Genesis-fan. Bovendien is hij muziekproducer van beroep, dus Hale senior zal op z'n minst een adviserende rol hebben gehad in de totstandkoming van “Hale Damage”. Het openingsdrieluik van het album is zeker om je vingers bij af te likken. Hale zal het nu, als jonge twintiger, waarschijnlijk als een jeugdzonde betitelen. Het zou een reden kunnen zijn dat “Hale Damage” ontbreekt op zijn Bandcamp-site. Daarom zijn we in dit geval blij met het bestaan van Spotify.
Websites:
SPOTIFY
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW (doomprog?)
Gula - Ana Is Anna
Van "Birds Of The Apocalypse" (eigen beheer, 15 december 2023)

De muziek van Gula wordt door deze vanuit Rotterdam opererende band zelf omschreven als psychedelisch, verweven met doom en metal. Toch biedt het grotendeels live in de studio opgenomen "Birds Of The Apocalypse", opvolger van de in 2018 verschenen titelloze eersteling, genoeg levensinspiratie om het laatste oordeel uit te stellen. Zo zijn de teksten van de acht uitgesponnen nummers geïnspireerd op literatuur, film en filosofie. Een gedicht van William Blake wordt bijvoorbeeld zingend voorgedragen, terwijl het huiveringwekkende titelnummer teksten van Joseph Conrads "Heart Of Darkness" (verfilmd tot "Apocalypse Now") en het eveneens cinematografisch bewerkte oorlogsverhaal "The Thin Red Line" van James Jones verbindt. Tenslotte is Gula de mythologische Mesopotamische geneeskunstgodin; muziek als medicijn tegen de ondergang derhalve! De songs hebben, op het grimmige "Blind Spot" en het hectische, bijtend gezongen "Pigs In Space" na, een broeierige opbouw, vergelijkbaar met Pink Floyds oude psychedelische verkenningen of "The End" van The Doors. Traag snarengetokkel en robuuste basimpulsen zijn de voorbodes voor slepende gitaarthema’s en -solo’s en spacy synthesizerwaaiers over weidse drumlandschappen en elektronische effecten. Ilja Fase’s omfloerste zanglijnen klinken daarbij geregeld als een kruising tussen Anne Clark en Grace Slick. Pas als de composities een beklemmende climax bereiken, breekt de wanhoop door versterkt door sporadische metaluitbarstingen. Gula's muziek komt goed tot zijn recht tussen Gothbands als The Danse Society, (Clan Of) Xymox, My Dying Bride of The 3rd And The Mortal. Van dit buitenbeentje in de prog draaien we het ruim elf minuten durende "Ana Is Anna".
Websites:
https://gula16.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/gularock .

LIVE-TIP
Fish – Lucky
Van “Internal Exile” (Polydor, 1991)

Fish heeft zijn afscheidstournee bekend gemaakt, de “Road To Isles Tour”, die ook Twente gaat aandoen middels een concert in het Enschedese Muziekcentrum op 5 oktober. Op 8 en 9 oktober staat de grote zaal van TivoliVredenburg op het program, waarbij de belofte is gedaan dat beide avonden andere setlisten gespeeld zullen worden. De tourposter lijkt bij een snelle blik de hoes van “Internal Exile”, het tweede solo-album van de ex-Marillion-zanger, maar als je aandachter kijkt, dan zie je pas dat er vele verschillen zijn. De grote foto in het midden is de 33 jaar oudere Fish-van-nu en de afbeeldingen rond het frame zijn vervangen door verwijzingen naar solo-albums en met de jester zelfs naar vroeg werk van Marillion. Het is dan ook de bedoeling dat de volledige solocarrière van 12 studio-albums wordt aangestipt tijdens de concerten en natuurlijk ook de jaren met Marillion. Als toetsenman is Mickey Simmonds teruggehaald, die een grote rol speelde op de eerste twee Fish-albums, voordat hij overstapte naar Camel. Ook gitarist Robin Boult uit de toenmalige band is weer van de partij. Steve Vantsis is de latere jaren een belangrijke creatieve partner en hij zal de bas hanteren. Drummer van dienst is Gavin Griffiths en Elisabeth Troy Antwi gaat de achtergrondzang verzorgen. De voorverkoop is afgelopen vrijdag begonnen. Wij gaan terug naar het al genoemde “Internal Exile”, met het nummer “Lucky”, dat live door de verlangde 'audience participation' al snel een beetje te jolig wordt, maar in de warme albumproductie van Chris Kimsey (die tevens de grootste Marillion-successen uit de Fish-tijd overzag) mag het er zeker zijn. Volgens ons archief hebben we het nooit eerder gedraaid...
Websites:
https://fishmusic.scot/
https://www.facebook.com/derek.dick .

ALBUM VAN DE MAAND
Ancient Veil – L'Eterno Tempo
– Il Distacco
Van “Puer Aeternus” (Ma.Ra.Cash Records, 2023)

Ten tijde van de opkomst van de CD was het label Musea één van de pioniers op het gebied van introduceren van nieuwe progbands. Een van deze bands was het Italiaanse Eris Pluvia, waarvan Musea het zeer fijne “Ring Of Earthly Light” uitbracht. Helaas bleef het bij één album maar wel ging een aantal leden verder onder de naam The Ancient Veil. De Keltische en jazzy invloeden die al bij Eris Pluvia opdoken waren ook nog wel te horen op het titelloze debuut van The Ancient Veil, maar het laidback karakter zorgde er ook voor dat het resultaat gevaarlijk dicht in de buurt kwam van liftmuziek. Lange tijd leek het bij dat ene album uit 1995 te blijven, maar in 2017 werd de band nieuw leven ingeblazen, waarbij het voorvoegsel 'The' kwam te vervallen. Het datzelfde jaar verschenen tweede album bleek een stap in de goede richting en doet denken aan de meer melancholische momenten van Camels “Dust And Dreams”. Het duurde echter tot afgelopen jaar tot er een opvolger kwam, getiteld “Puer Aeternus”. Op dit conceptalbum trekt de band de registers flink open met een scala aan gastmuzikanten op zowel blaas- als strijkinstrumenten. Ook is er veel vocale ondersteuning, middels zowel een koor als vertellers. De teksten zijn in het Italiaans, wat het concept wat lastig te volgen maakt, maar de muziek is sprekend genoeg. De Camel-invloeden zijn nog steeds overduidelijk aanwezig, waarbij je moet denken aan een mengvorm van “The Snow Goose” en “Harbour Of Tears”, maar dan vaak aangelengd met trekjes van Le Orme. Ster van de band is Fabio Serri met zijn heerlijke Hammond- en Moog-spel maar Ancient Viel is duidelijk het geesteskind van gitarist Alessandro Serri, die voornamelijk akoestische en klassieke gitaren bespeelt. Hoewel de nadruk wel op de meer uitgesponnen en rustige passages ligt, is er toch ook zeker genoeg vuurwerk zoals bijvoorbeeld het heerlijke samenspel van blazers en toetsen in “L'Ascesa Di Hermes Nel Dio Visibile” of het Hammondorgel/saxofoonduel in “Il Secondo Tradimento” en de fijne gitaarsolo in “La Comprensione Del Tempo”. Dit alles maakt “Puer Aetermus” zeker een bijzonder album. We gaan luisteren naar twee stukken: eerst “L'Eterno Tempo” en dan “Il Distacco”.
Websites:
BAND WEBSITE
BANDCAMP
FACEBOOK .

NIEUW / LIVE-TIP
Nits – The Attic
Van “Tree House Fire” (Werf Records/Music On CD, 2024)

“Tree House Fire” is de titel van het nieuwe mini-album van Nits. De korte tekst op de achterkant is alleszeggend: 'On the 16th of May 2022 our Studio De Werf burned down to the ground. The fire took everything. The fire gave us this album. The tree is still standing. The bird is still singing.' Ofwel: de brand die het jarenlange onderkomen van het trio verwoestte keert overal in deze zes songs terug. Ondanks dat hiermee niet alleen instrumenten en requisieten vernietigd werden, maar ook het bandarchief verloren ging, willen Henk Hofstede, Rob Kloet en Robert Jan Stips niet bij de pakken neerzitten en vooruit blijven kijken. Toch menen we een onvermijdelijk soort neerslachtigheid in dit zestal rustige, bespiegelende songs terug te horen. Maar let op, want het werkstuk is veelkleuriger en speelser dan je bij oppervlakkige beluistering denkt. Ga er goed voor zitten en hoor, misschien het best met een hoofdtelefoon op, met wat voor geluidenpracht en fijnzinnige accentueringen de liedjes zijn gearrangeerd. “Tree House Fire” wordt gevolgd door een tournee langs enkele Europese steden in het kader van het 50-jarige jubileum van de band in 2024. Op 13 en 14 april zijn de heren om die reden in Carré Amsterdam te aanschouwen.
Websites:
https://www.nits.nl/
https://www.facebook.com/nits.nl.

NOG NOOIT GEDRAAID
Parsons Project, The Alan - To One In Paradise
Van "Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe" (Charisma/20th Century Records, 1976 / Mercury, 1987)

In 1976 verscheen het eerste album van The Alan Parsons Project, "Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe", een samenwerking tussen producer/technicus Alan Parsons en songschrijver/zanger Eric Woolfson. Het was het begin van een samenwerking die uiteindelijk in 1990 sneefde tijdens de opnamen van “Freudiana” dat dan ook niet onder The Alan Parsons Project-vlag verscheen. Zo bleef “Gaudi” het laatste projectalbum, dat het licht zag in hetzelfde jaar als de eerste CD-uitgave van "Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe". Dit bleek een volledig geremixte versie, waaraan bovendien her en der wat kleine instrumentale partijen toegevoegd bleken, met als kers op de taart ook eindelijk de toegevoegde vertelstem van Orson Welles als proloog en in het lange “The Fall Of The House Of Usher”. Het was wel degelijk de bedoeling dat Welles al op de eerste editie te horen was, maar zijn opname kwam toentertijd binnen ná de harde deadline die de platenmaatschappij had gesteld. Struinend door ons archief kwamen we tot de conclusie dat nog maar één nummer van dit album niet eerder is gedraaid en wel het afsluitende, dromerige “To One In Paradise”, gezongen door Terry Sylvester, de man die in januari 1969 tot de Hollies toetrad toen Graham Nash naar de VS vertrok.
Websites:
https://www.the-alan-parsons-project.com/
https://www.facebook.com/TheAlanParsonsProject .

RANDEN VAN DE PROG
Greta Van Fleet – The Weight Of Dreams
Van het album “The Battle At Garden’s Gate” (Lava/Republic Records, 2021)

Greta Van Fleet is een Amerikaanse rockband, opgericht in 2012. De band bestaat uit zanger Josh Kiszka, gitarist Jake Kiszka, bassist Sam Kiszka en drummer Danny Wagner. Hoewel de heren met de EP’s “Black Smoke Rising” (2017) en “From The Fires” (2017) en het debuut “Anthem Of The Peaceful Army” uit 2018 best hoge ogen gooiden, bleven ze buiten de VS een beetje onderschat. Het Led Zeppelin-rip-off-stigma bleef aan de groep kleven. Maar Greta Van Fleet is in de loop der jaren flink gegroeid en volwassen geworden. Dat werd al bewezen met het tweede volledige album “The Battle At Garden’s Gate”. De band leek ook een eigen sound te hebben gevonden, dat is uitgebreid met progressieve rock, hippiemuziek, bluesrock, rock ’n roll, een vleugje pop en het meeste nog een jarennegentig-Seattlesound, maar dan wel beter geproduceerd. Producer Greg Kurstin heeft dan ook gewerkt met o.a. Kelly Clarkson, Adele, Beck, Paul McCartney, Pink en Foo Fighters, Natuurlijk heeft een deel van de muziek en stijl nog steeds overeenkomsten met Led Zeppelin – de rockgroep uit de jaren zeventig is immers één van de grootste inspiratiebronnen van Greta Van Fleet - maar lang niet meer zoveel als in de begintijd. Vooral de tweeling Jake (gitaar) en Josh (zang) Kiszka heeft zich door de groep laten inspireren. Ook doet de band een uitstapje naar klassieke muziek door het gebruik van strijkers. Niet alleen oude tijden herleven, er is een combinatie gemaakt met met een moderner geluid. Er valt veel te ontdekken op “The Battle At Garden’s Gate” waardoor het iedere luisterbeurt spannend en verrassend blijft. Ondertussen is er in 2023 een nieuw, derde album verschenen: “Starcatcher”. Ook is bekend gemaakt dat Greta Van Fleet zal aantreden op Pinkpop, 23 juni 2024. We gaan vanavond luisteren naar het eindnummer van “The Battle At Garden’s Gate”: “The Weight Of Dreams”. (gebruikte bron: Ella-Milou Quist, Bluestownmusic)
Websites:
https://gretavanfleet.com/
https://www.facebook.com/gretavanfleet .

VAN EIGEN BODEM / HET DEBUUT
Egdon Heath – Echoes From Celandine
Van het album “In The City” (Omnibus, 1987 / SI Music, 1991)

Het Friese Egdon Heath was in de jaren tachtig medeverantwoordelijk voor de heropleving van de symfonische rock en groeide uit tot een der toonaangevende namen in het genre. De naam is afkomstig van de Engelse schrijver Thomas Hardy (1840-1928), die in zijn roman “The Return Of The Native” een denkbeeldig heidegebied - gelegen tussen Bournemouth en Dorchester in South Wessex - ten tonele voert: Egdon Heath. De groep werd in 1981 opgericht in Leeuwarden, waar toetsenisten Jaap Mulder (tevens cabaretier) en Wolf Rappard met drummer Valère Wittevrongel een jaar lang oefenden, waarna gitarist/bassist Aldo Adema de gelederen kwam versterken. In 1984 completeerde bassist Marcel Copini de bezetting. Op het debuut “In The City” (1987) verdeelden Mulder en Rappard onderling de zangpartijen. Van Egdon Heath verschenen 4 studioalbums. In 1999 was het afscheidsconcert, dat plaats vond in De Harmonie te Leeuwarden. De opnamen daarvan verschenen een jaar later op de dubbel-CD “Live At Last”. De paden van de diverse leden van de band bleven elkaar daarna regelmatig kruisen: In 2008 zag het debuut “File This Dream” van Seven Day Hunt het licht, met naast ex-Antares-zanger Han Uil de ex-Egdon Heath-leden Mulder, Adema en Copini. Adema en Uil zetten vervolgens TumbleTown op, met op het debuut “Done With The Coldness” (2013) ook een rol voor Copini. Afgelopen week verscheen het derde TumbleTown-album “On The Highwire” waar we volgende week aandacht aan zullen besteden. Vanavond gaan we met het nummer “Echoes Of Celandine” terug naar het Egdon Heath-debuut “In The City”.
Websites:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1345 .

30 JAAR
Marillion - Goodbye To All That
Van het album “Brave” (EMI, 7 februari 1994)

7 Februari 1994 was een dag die menig Marillion-fan niet zal vergeten. Na het minder succesvolle en wat commerciëlere “Hollidays In Eden” besloot de band om weer terug te keren naar het meer klassieke Marillion-geluid. Op voorstel van zanger Steve Hogarth werd het nieuwe album gebouwd rondom het verhaal van een meisje dat is gevonden op de Severn Bridge in Engeland. Hoewel platenmaatschappij eigenlijk snel een album verlangde, sloot de band zich op in het Franse kasteel Marouatte om daar in alle rust te gaan werken aan het nieuwe materiaal. De locatie was inspirerend en zorgde ook voor bijzondere opnames. Toch lukte het niet om de opnamen in drie maanden af te ronden, waarna er nog 4 maanden doorgewerkt werd in de Liverpoolse Parr Street Studios. Het eindresultaat was een bijna 70 minuut durend intens werkstuk dat het verhaal vertelt van een ontspoord meisje. Vanaf de inluidende tonen van een misthoorn wordt je in datt verhaal gezogen. De ontvangst van het album was verdeeld: veel fans liepen er mee weg, maar er was ook onbegrip, vooral onder de pers. Pas jaren later kreeg het de status als zijnde een van de beste conceptplaten uit de jaren 90. De op de release volgende concerten waren een echte belevenis. Het eerste deel ervan bestond uit een integrale vertolking van “Brave”, waarbij Hogarth de verschillende karakters uitbeeldde en daarmee voor een intense concertervaring zorgde. Legendarisch waren de concerten in het Amsterdamse Paradiso en onvergetelijk de show in het Enschedese Muziekcentrum. Dertig jaar later heeft “Brave” nog steeds dezelfde impact en hoewel buiten twee vertolkingen tijdens Marillion Weekends het niet meer integraal gespeeld wordt, komt er nog steeds veel van het album voorbij tijdens concerten. We gaan luisteren naar het intense en meerdelige "Goodbye To All That" waarin de hoofdpersoon kennismaakt met de wereld van drugs.
Websites:
https://www.marillion.com/
https://www.facebook.com/MarillionOfficial .