NIEUW
Penaguin, Tom - Aborted Long Piece no2
- Arrival Of The Great Hedgehog
Van "Tom Penaguin" (áMARXE, 2024)

Tom Penaguin is een muzikale duizendpoot. Zo speelt hij gitaar in Djiin en 'vintage combo organs' in Orgöne. Niet gek dus dat deze Fransman ook aan zijn solocarrière werkt. Op Bandcamp bracht hij onder zijn eigen naam al "Tales Of A Floating Man" (2020) en "Soundtrack For Places I've Never Been Vol. 1" (2022) uit, waarop hij het merendeel van de instrumenten bespeelt. Mede geholpen door Zopp-voorman Ryan W. Stevenson kwam hij begin dit jaar onder contract te staan bij het Spaanse label áMARXE, wat resulteerde in een begin april verschenen titelloos album. Direct na de korte tape-collage "The Stove Viewpoint Introduction" is duidelijk dat Penaguin een sterke voorliefde heeft voor de Canterbury Scene en dan met name voor National Health. Stukken als "Housefly Leg" en "The Stove Packed Up And Left" hadden zo op de eerste twee platen van die legendarische band rondom toetsenman Dave Stewart kunnen staan. Eigenlijk mis je alleen de zang van Amanda Parsons, voor de rest weet Penaguin precies de toetsencapriolen van Stewart en de gitaarmagie van Phil Miller in herinnering te brengen. Ook zijn drum- en baswerk mogen er wezen. Epigonisme? Misschien, maar wel met zeer veel liefde gemaakt. We hebben het ietwat afwijkende (want Bach-achtige) "Aborted Long Piece no2" voor vanavond uitgekozen als opwarmer voor de ruim negen minuten durende krachttoer "Arrival Of The Great Hedgehog".
Websites:
https://amarxe.bandcamp.com/album/tom-penaguin
https://www.facebook.com/TomPenag1/
https://tompenaguin.bandcamp.com/ .

NIEUW
Zombi – Direct Inject
– Kamichi & Sandy
Van “Direct Inject” (Relapse Records, 2024)

Zombi maakt al meer dan twee decennia door dikke lagen synthesizers gedragen instrumentale muziek met als extra onderscheidend element de zeer prominent en lekker vet in de mix geplaatste drumpartijen. Het betreft hier dan ook een duo, bestaande uit Steve Moore, die de meeste synths beroert, en drummer AE Paterra die ook wat keyboards voor z'n rekening neemt. Moore pakt er soms een gitaar, bas of saxofoon bij. Na een tussendoortje met vele gasten, zelfs op zang, getiteld “Zombie & Friends Vol. 1” (2022) is “Direct Inject” weer een regulier album. Hoewel in hetzelfde idioom liggend als zijn zeven voorgangers flinkt het duo het toch weer om je meteen in te pakken. De titel van het album én de opener is dan ook erg treffend. Blijf maar eens stil zitten bij dat intro – iets dat vooral lastig wordt als Paterra het op zijn heupen krijgt. Afwisseling is er wel degelijk, doordat sommige tracks een wat dromeriger karakter hebben en genoemde alternatieve instrumenten voor een ander kleurtje zorgen. “Post-Atomic Horror” klinkt als het King Crimson van begin deze eeuw en heeft een wat meer agressieve insteek dan gebruikelijk. De volle productie zorgt over het algemeen juist voor een behoorlijk warme gloed, zoals ook in de voor vanavond geselecteerde stukken.
Websites:
https://www.facebook.com/ZombiBand
https://zombi.bandcamp.com/album/direct-inject .

NIEUW (verlaat)
Nine Skies – The Architect
Van het album “The Lightmaker” (eigen beheer, 2023)

Nine Skies hield er niet mee op na het overlijden van mede-oprichter Eric Bouilette in augustus 2022. Bouilettes weduwe Anne Claire Rallo (keyboards, muziek en teksten) en gitarist/toetsenist en arrangeur Alexandre Lamia gingen verder met de muziek waar de Franse band bekend om staat: neoprog met lichte invloeden uit zowel jazz(rock) als klassieke muziek. Vorig jaar verscheen met “The Lightmaker” het resultaat op CD. Het concept van dit vijfde bandalbum draait om Ruby, die met zijn 1001ste en laatste leven bezig is. Verschillende incarnaties van Ruby worden op dit album vertaald in muziek: “The Explorer”, “The Dreamer”, “The Chaotic”, “The Lost”, “The Wanderer”, “The Haunted” en “The Architect”. Deze karakters staan symbool voor de menselijke staat en geven Nine Skies de ruimte om uiteenlopende sferen neer te zetten. Bovendien worden ze vertolkt door diverse zangers, waaronder gastzangers als Riccardo Romano. Daarmee vervolgt Nine Skies een traditie om bevriende muzikanten bijdragen te laten verzorgen: zo zingt ook Kristoffer Gildenlöw een song, waarbij hij ook de basgitaar ter hand neemt. Daarnaast zijn toetsenist Adam Holzman, gitarist John Mitchell en drummer Marco Minnemann te horen als aanvulling op de basisbezetting die naast Rallo en Lamia bestaat uit Achraf El Asraoui (zang), David Darnaud (gitaar), Alexis Bietti (bas) en Johnny Marter (drums). “The Lightmaker” eindigt met “The Architect”, met de goed passende zang van El Asraoui. Ook Mitchell en Minnemann zijn in dit nummer, dat zowel een mediterrane als oosterse sfeer heeft, te horen. Eén en ander resulteert in een symfowalhalla waar het zeker goed toeven is. De gitaarsolo van Mitchell maakt dit nummer helemaal af. (gebruikte bronnen: Background Magazine, Progwereld)
Websites:
www.nineskiesmusic.com
https://www.facebook.com/nineskiesmusic .

NIEUW / LIVE-TIP
McRae, Tom feat. Keren Ann - Wild Love
Van "Étrange Hiver" (Buzzard Tree Records, 2024)

We hebben er 7 jaar op moeten wachten, maar nu is er dan eindelijk weer een nieuw album van singer-songwriter Tom McRae. Na het in 2017 verschenen "Ah, The World! Oh, The World!" is er nogal veel gebeurd dat impact had op het bestaan van deze Brit: de Brexit werd definitief en de wereld werd getroffen door een pandemie. Voor iemand wiens carrière toch voor al bestaat uit regelmatig op vele plekken in Europa optreden, was dat een fikse streep door de rekening. Maar uiteindelijk kroop het bloed waar het niet gaan kon en werd er gewerkt aan nieuwe songs, tot er genoeg was voor een album. McRae doet heel veel zélf op "Étrange Hiver": instrumenten, opname, mix, productie. Bijzonderheid is dat hij op elke song samenwerkt met per song een andere Franse artiest: de songs worden stuk voor stuk samen gezongen en zijn in enkele gevallen ook gezamenlijk geschreven. De aanleiding zit 'm in het feit dat McRae al vanaf het begin van zijn carrière ruimhartig is ontvangen door het Franse publiek. De variëteit aan zangstemmen naast de uit duizenden herkenbare stem van McRae zelf maakt "Étrange Hiver" tot een boeiende luisterervaring. Opener “Wild Love”, met de ook in Nederland redelijk bekende zangeres Keren Ann, grijpt qua muzikale invulling wel wat terug op McRae's prachtige debuutalbum. McRae is in oktober weer in Nederland: op 12 oktober in het Burgerweeshuis te Deventer en 13 oktober in het Leidse Nobel. Websites:
https://tommcrae.com/
https://www.facebook.com/TomMcRaeMusic .

NIEUW
Swart, Peter - Courtship
- Autumn Calling
Van "Migration" (OOB Records, 2024)

"Migration" is de achtste soloplaat van Peter Swart. Hij was 15 jaar geleden al eens te gast in de Xymphonia-studio ter promotie van de CD "Rofloré". "Migration" is zijn best klinkende album tot nu toe dat hij uitbracht onder contract van OOB Records, waar tegenwoordig ook Ton Scherpenzeel vertoeft. Op de instrumentale conceptplaat staan de hachelijke vliegtochten die trekvogels elk jaar maken centraal. Tevens zijn er parallellen met de ook door mensen al eeuwenlang gebezigde vlucht naar betere leefomgevingen. De trektocht wordt muzikaal vertolkt in veelal akoestische settings, waarbij symfonische keyboardklanken en omgevingsgeluiden het atmosferische, melancholieke geluidsbeeld versterken. Net als op voorgaande albums zijn er raakvlakken waarneembaar met de gelijkgestemde composities van de door Swart bewonderde Anthony Phillips, Steve Hacketts akoestische LP’s en de akoestische gitaarpassages op "The Wall" van Pink Floyd. Ook Camels thematisch enigszins verwante "The Snow Goose" is goed vergelijkingsmateriaal, zeker als diverse blaasinstrumenten natuurgetrouw door synthesizers worden nagebootst. In enkele tracks, waarin Koos van Reeven met zijn elektronische Roland-drumkit en akoestische percussie-instrumenten wat meer dynamiek aan het geheel toevoegt, weerklinken ook nog gevoelige, aan de stijl van Bo Hansson herinnerende elektrische gitaar- of toetsensolo’s. Al met al zal het intieme "Migration", naast fans van Swarts discografie, vooral liefhebbers van het ingetogen, in de jaren zeventig gewortelde werk van genoemde musici aanspreken. Van de plaat hebben we twee korte in elkaar overlopende hoofdstukken geselecteerd, "Courtship" en "Autumn Calling".
Websites:
https://peterswart.bandcamp.com/
https://www.peterswart.nl/
https://oob-records.com/artist/peter-swart/ .

IN HET NIEUWS
Asia - Sole Survivor
Van "Asia" (Geffen, 1982)

Deze week kwam het nieuws naar buiten dat Asia weer op tournee gaat in de VS. Er zijn 21 concerten aangekondigd van een zogenaamde 'package tour', waarbij de line-up verder bestaat uit Focus, Martin Turner (ex-Wishbone Ash) en Curved Air waarbij Asia de headliner is en Roger Dean de ceremoniemeester. Bijzonder is daarbij dat Asia een vrijwel geheel nieuwe bezetting heeft, met drummer Virgil Donati, gitarist John Mitchell (Arena, Lonely Robot) zanger/bassist Harry Whitley en natuurlijk oerlid Geoff Downes op toetsen. Donati was één van de drummers die gedurende de UK-reünie van Eddie Jobson en John Wetton op de drumkruk plaats nam, John Mitchell heeft in het verleden zowel in de John Wetton Band gespeeld en met Wetton en Downes gewerkt aan hun Icon-project. Relatief onbekend tussen deze namen is Harry Whitley, maar getuige zijn output via een eigen YouTube-kanaal is hij een begenadigde alleskunner. Hij plaatste daar o.a. diverse covers, waarop hij zelf alle instrumenten en vocalen doet - en daar zit ook een behoorlijk aantal Asia-nummers tussen. Het kan niet anders of Downes heeft deze gezien, waarna hij Whitley uitnodigde om mee te doen tijdens het John Wetton Tribute-concert in augustus 2023. Het ziet er voorlopig nog niet uit dat er ook Europese concerten komen. Zoals gezegd, van de originele bezetting uit 1982, Steve Howe, Carl Palmer en John Wetton en Geoff Downes, is laatstgenoemde het enige nog overgebleven lid...: inderdaad de “Sole Survivor”.
Websites:
https://originalasia.com/
https://www.facebook.com/asiatheband
YouTube-kanaal Harry Whitley: .

LIVE-TIP
IQ- War Heroes
Van “Are You Sitting Comfortably?” (Squawk, 1989)

Het is dit jaar 35 jaar geleden dat "Are You Sitting Comfortably?" verscheen. Dit vijfde album van IQ was het tweede met Paul Menel, die na het vertrek van originele zanger Peter Nicholls debuteerde op "Nomzamo" in 1987. Dat album en "Are You Sitting Comfortably?" verschenen bij Vertigo op het sublabel Squawk en het was IQ's poging om naar een groter publiek door te breken met een mix van prog en melodieuze pop. Vertigo moet toch redelijk in de band geloofd hebben, want koppelde de Britten aan Terry Brown. Die kennen we met name als producer van Rush, van het debuut in 1974 tot en met “Signals”uit 1982. Maar het muzikale tij zat IQ eind jaren 80 niet echt mee en na dit album werd IQ door Vertigo gedropt. Even leek het doek gevallen, maar de band hergroepeerde zich in 1990, waarbij Peter Nicholls terugkeerde als zanger. 30 jaar later is IQ nog steeds actief. Dit jaar zal het alweer 12de studio-album van de band verschijnen waar momenteel hard aan wordt gewerkt. En ook zal de band dit jaar nog zeker twee keer in ons land live te zien zijn in zowel Uden als Zoetermeer. Na het iets mindere “Resistance” hopen we wel dat IQ zich compositorisch heeft kunnen herpakken. Voor nu keren we nog even terug naar 1989 met het niet eerder in Xymphonia gedraaide “War Heroes”.
Websites:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive .

LIVE-TIP
Vannelli, Gino – Where Am I Going
Van “Storm At Sunup” (A&M, 1975)

Komende week is Gino Vannelli op tournee door Nederland. De Canadees trapt een rij concerten in het land waar hij enige tijd woonde af met een bezoek aan de Hengelose Metropool, op donderdag 2 mei. Mensen die de zanger alleen kennen van zijn grote jarentachtighits “Hurts To Be In Love” en “Wild Horses In The Snow” vragen zich misschien af waarom we dit vermelden, maar de inmiddels 71-jarige Vannelli heeft een groot muzikaal talent dat zich door de loop der jaren in diverse stijlen heeft geuit. In zijn Nederlandse jaren, eerder deze eeuw, was hij in de weer met diverse vaderlandse jazzgrootheden, zoals Michiel Borstlap. Ten tijde van zijn eerste grote platencontract, met A&M Records, maakte hij met grote inbreng van zijn minstens zo getalenteerde broer, toetsenist/arrangeur Joe Vannelli, een amalgaam van jazzrock, progrock, soul en romantische pop. Er vallen in de output van destijds stilistische overeenkomsten te ontwaren met het jarenzeventigwerk van David Sancious en Duncan Browne. Hoewel we op recente platen weinig proggy aspecten terughoren, belanden fraaie staaltjes uit de seventies als “Brother To Brother”, “People Gotta Move” en “I Just Wanna Stop” nog geregeld op de setlist. Broer Joe had er destijds een grote hand in om met vroege, monofone synthesizers grootse arrangementen te creëren - wat een hondskarwei was, zoals we onlangs al uitlegden toen we muziek van David Sancious uit die tijd draaiden. De broers lieten zich hierbij ondersteunen door een stuwend spelende ritmesectie die het jazzrockelement vergrootte. Zo speelt op het derde Vannelli-album “Storm At Sunup” drummer Graham Lear, net voordat hij een jarenlange verbintenis met Santana aanging. Hoogtepunt van dit album is “Where Am I Going” met naast de genoemde aspecten ook een vurige gitaarsolo van sessieveteraan Jay Graydon.
Websites:
https://ginov.com/
https://www.facebook.com/GinoVannelliOfficial/ .

WAAR ZIJN ZE GEBLEVEN 3
Same, The – Thinkin’ About You
Van “Spoonc” (G.R. Editions, 1995)

Het is alweer bijna 30 jaar geleden dat we aandacht hebben besteed aan The Same. Van deze bijzondere Belgische band lag het enige volwaardige studio-album dan ook lang stof te happen in onze platenkast. Wij waren destijds aangenaam verrast door de kwaliteit van “Spoonc” en durven zelfs te beweren dat het een vergeten Belgisch pareltje is. De muziek die The Same maakte, is niet prog 'pur sang': de groep had voor die tijd een redelijk bijzondere sound. De combinatie van soms dramatische, bijna manische zang met lekker scheurend orgel- en gitaarwerk, opzwepende drums en zoemende bas doet soms denken aan het werk van The Cardiacs. Maar deze zuiderburen hielden goed in de gaten dat in het eindresultaat de popsensibiliteit behouden bleef. We hebben in het verleden al eens het intense “Fall” laten horen, met heerlijke gitaarsolo en 'full blown' episch einde. We kiezen nu voor de opzwepende albumopener “Thinkin’ Bout You”. “Spoonc” is waarschijnlijk een goed voorbeeld van een album dat te avontuurlijk was om bij verschijnen door een breder publiek op waarde geschat te kunnen worden. Na een EP in 1996 viel het doek voor The Same, maar een aantal leden is werk verdergegaan in de muziek. Vooral Antoon Walgrave heeft, na een 'o' gedropt te hebben uit zijn voornaam, een redelijk succesvolle solocarrière in Vlaanderen opgebouwd en zo een behoorlijk solorepertoire gecreëerd.
Websites:
http://muziekarchief.be/albumdetails.php?ID=11144
https://www.facebook.com/antonwalgrave .

HERUITGAVE
White Willow - Leaving The House Of Thanatos
Van "Ex Tenebris" (The Laser's Edge, 1998 / Karisma Records, 2024)

Geïnspireerd door o.a. Landberk en Änglagård uit buurland Zweden, maar ook door landgenoot The 3rd And The Mortal, kwam de Noorse band White Willow begin jaren 90 met een sound die net zo veel beïnvloed was door folkrock uit de jaren zeventig als door progressieve rock en die zelfs wat vleugjes renaissance-muziek bevatte. Een zeker voor die tijd redelijk ongewoon geluid, dat met name dankzij diverse onafhankelijke progmedia in de wereld al snel zijn weg wist te vinden naar de liefhebbers en zelfs een optreden op het Amerikaanse Progfest opleverde. Maar kort daarna viel die eerste incarnatie van White Willow helemaal uit elkaar. Songschrijver/gitarist Jacob Holm-Lupo zag even niet hoe het verder moest en begon te werken aan een nieuwe gothic-project maar dankzij bemoedigende woorden van zowel zijn vrouw als Änglagård-drummer Mattias Olsson, werd dit uiteindelijk de doorstart voor White Willow, vanaf dat moment geheel onder leiding van Holm-Lupo. Het tweede album van White Willow kreeg de titel "Ex Tenebris", wat zo veel betekent als "uit het duister" en wat de lading van deze muziek dekt. De invloeden uit folk- en renaissance-muziek zijn naar de achtergrond verdrongen en we krijgen gedragen, ietwat duister klinkende progrock voorgeschoteld in een productie die behoorlijk spartaans klinkt. Na "Ex Tenebris" volgden nog eens 5 albums, waarvan “Future Hopes” uit 2017 de recentste is. Holm-Lupo heeft echter aangegeven te werken aan een opvolger, dus de White Willow-saga is nog niet ten einde. Aangezien het merendeel van de albums van White Willow al een tijdje niet meer beschikbaar is, heeft Holm-Lupo in samenwerking met Karisma Records de hele bandcatalogus onder handen genomen en voorzien van een frisse nieuwe mastering. "Ex Tenebris” is de tweede heruitgave in die serie waarvan we de album-opener “Leaving The House Of Thanatos” laten horen.
Websites:
https://whitewillow.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/whitewillowband .

NOG MEER OBSCUUR
Hammer – Death To A King
Van “Hammer” (San Francisco Records, 1970 / Flawed Gems, 2010)

We hebben de laatste tijd redelijk wat obscure prog laten horen, heruitgegeven op CD door al dan niet dubieuze labels. Vandaag is het de beurt aan Hammer. Je verwacht heavy metal bij zo'n naam, maar deze uit San Fransisco afkomstige band maakte een heavy vorm van (proto-)prog en mocht in 1970 een album opnemen voor San Fransisco Records, een sublabel van Atlantic. Wellicht heeft de oerlelijke albumhoes eraan bijgedragen dat Hammer al na dit ene titelloze album in de obscuriteit verdween. Er is geen officiële heruitgave op CD, maar het meer dan dubieuze Zweedse Flawed Gems is het toch gelukt om het album op zilveren schijf uit te brengen. Let wel: het is duidelijk te horen dat een LP als bron is gebruikt en dus niet de originele master. De afsluiter “Death To The King” is een instrumentaal nummer doet ons doet denken aan de muziek van Keith Emersons pre-ELP-band The Nice .
Websites:
https://www.discogs.com/release/3876580-Hammer-Hammer
https://www.youtube.com/watch?v=Gbyuon8VnWo&ab_channel=CrisLadyInBlack .

ALBUM VAN DE MAAND
Albion [GB] - Arthurian Overture
Van het album “Lakesongs Of Elbid” (eigen beheer, 2024)

Albion is de naam die door klassieke geleerden vele eeuwen geleden al werd gebruikt om naar het Britse eiland te verwijzen. In 2019 kozen vier jonge muzikanten de oude term als naam voor hun nieuwe folkprogband, ondanks het feit dat er onder andere al een Poolse neoprogband bestaat met dezelfde naam. Het afgelopen januari verschenen “Lakesongs Of Elbid” bevat vier eerder uitgebrachte singles, aangevuld met acht nieuwe nummers. Het is een 70 minuten durende verkenning waarbij onder meer traditionele folkmelodieën gecombineerd worden met symfonische orkestrale (hard)rock. De nadruk ligt op de melodie en de Keltische sfeer. Bandleider is Joe Parrish-James, die we de afgelopen jaren al hadden leren kennen als gitarist van Jethro Tull. Net als in de band van Ian Anderson horen we bij Albion ook dwarsfluit terug en die wordt opvallend genoeg verdienstelijk bespeeld door Parrish-James zelf. Hij is natuurlijk vooral de gitarist, die tevens mandoline ter hand neemt en met zijn erg goede stem de leadzang verzorgt. Eigenlijk is Parrish-James dus zowel een minstreel als een rocker. Albion bestaat verder uit gitarist/achtergrondzanger Jack Clark, bassist Peter Szypulski en drummer Mikey Cancio verzorgt de drums. Gastrollen worden vervult door achtergrondzangeres Rhiannon Parrish-James en dwarsfluitist Miguel Vargas. “The Lakesongs Of Elbid” klinkt misschien wel bijna te perfect, te vol van productie en daardoor ook soms voorspelbaar. Dat doet echter niets af aan het feit dat het een heerlijk werkstuk is. Een solide, mooi afgerond geheel, waarop de folkroots van de bandleden getransformeerd is binnen een rockcontext. Vanavond, aan het slot van deze Album van de Maand-cyclus, gaan we luisteren naar het langste nummer van “Lakesongs Of Elbid”: het instrumentale “Arthurian Overture”.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW
For All We Know – Forced To Be Free
– Ghosts Of Summer's Past
Van “By Design Or By Disaster” (Construction Records / Suburban, 2024)

For All We Know is een project van Within Temptation-gitarist Ruud Jolie, waarvan alweer 13 jaar geleden het verder titelloze debuut verscheen. Zes jaar later was er een opvolger, getiteld “Take Me Home” en nu, zeven jaar later, ziet “By Design Or By Disaster” het licht. Evenals de twee voorgangers klinkt ook dit derde album weer als een klok en is de stilistische verscheidenheid groot, waarbij er toch een eenheid bewaard is. Het ene moment hoor je namelijk een catchy vorm van metal, dan weer progressieve rock, een volgend moment is er een stevige, schurende uitbarsting. Jolie werkt daarvoor opnieuw samen met zanger Wudstick (ofwel Jermain van der Bogt, tevens frontman van Dilemma), bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Kayak, ex-Pain Of Salvation) en drummer Leo Margarit (Pain Of Salvation). Hoewel “By Design Or By Disaster” volgens Jolie geen conceptalbum is, is er wel een rode draad omdat het in feite het verslag is van hoe een jongeman zich door het leven slaat. Dan is het volgens onze definitie juist wél een conceptalbum, alleen geen rockopera, maar genoeg daarover.;-) De afgelopen maanden waren al een handvol sterke tracks vrijgegeven die het bewijs zijn van grote muzikaliteit en compositievernuft. Vooral “The Future That Came Too Soon” is daar wat ons betreft een goed voorbeeld van. Omdat dit al drie maanden via o.a. YouTube te beluisteren was, vanavond twee andere stukken, waarop Jolie zelf, buiten de zang- en ritmesectie-partijen alles inspeelde en tevens de producersrol vervulde.
Websites:
https://www.forallweknow.net/
https://www.facebook.com/forallweknowmusic.

NIEUW / OUD (want destijds gemist)
Moonbound - The Magic Of Life
Van “And Besides…” (eigen beheer, 2024)
– Almighty Game
Van “Uncomfortable News From The Moon” (Power Prog, 2015)

Moonbound is de naam waaronder multi-instrumentalist en producer Fabio Trentini al sinds 2008 zijn muziek de wereld in brengt. Wij waren vooralsnog niet bewust bekend met het werk van deze Italiaan, hoewel we bij Xymphonia al wel muziek hebben laten horen waarbij hij was betrokken. Naast zijn productiewerk voor onder andere grote bands als Guano Apes heeft hij veel samengewerkt met Marcus Reuter en was een tijd bassist bij Le Orme. Daarnaast maakt hij dus onder zijn alter ego Moonbound niet onverdienstelijk eigen albums, hoewel de laatste alweer uit 2015 stamt. Dit “Uncomfortable News From The Moon” is gevuld met heerlijk progressieve pop met verwijzingen naar werk van Peter Gabriel, Genesis en Mr. Mister. Dat laatste wordt in de hand gewerkt door de medewerking van twee ex-leden van die groep: Steve Farris en Steve George. Trentini verzorgt veel van de instrumentatie overigens zelf, maar met een Rolodex vol bevriende muzikanten was het voor hem niet moeilijk om gastoptredens te regelen. Markus Reuter fungeert niet alleen als co-producer maar speelt ook mee, naast Pat Mastelotto, Tim Pierce en de in zo'n lijstje haast onvermijdelijke Tony Levin. De vocalen die Trentini zelf voor zijn rekening neemt, doen qua timbre denken aan die van David Longdon. En als Big Big Train een pop-georiënteerde plaat zou maken zou die zomaar kunnen klinken als dit “Uncomfortable News From The Moon”. Onlangs heeft Trentini op Bandcamp weer wat ‘nieuwe’ muziek uitgebracht: de restjesplaat “And Besides…”, een collectie B-kantjes en onuitgebrachte nummers - ook zeker de moeite waard. We gaan een tweetal nummers laten horen, één van het al bijna een decennium oude “Uncomfortable News From The Moon” en één van het dit jaar gepubliceerde “And Besides…”.
Websites:
https://www.facebook.com/moonboundmusic
https://moonbound.bandcamp.com/album/and-besides
https://moonbound.bandcamp.com/album/uncomfortable-news-from-the-moon .

NIEUW / LIVE-TIP
Amarok [PL] – Insomnia
– Don't Surrender
Van het album "Hope" (OSKAR Records, 2024)

De Poolse band Amarok werd in 1999 opgericht door gitarist, multi-instrumentalist en zanger Michał Wojtas en gitarist Bartosz Jackowski. In de volgende vijfentwintig jaar onderging Amarok de nodige muzikale wendingen. In het begin waren er de invloeden van onder meer Mike Oldfield (de naam van de band is ontleend aan de titel van een van zijn albums) en Pink Floyd. Tussen 2001 en 2004 bracht de Poolse groep drie albums uit. Hierna transformeerde de formatie min of meer in een soloproject van Michał Wojtas. In 2017 werd na een pauze van twaalf jaar het vierde album, “Hunt”, uitgebracht. Speciale gasten waren Colin Bass en Mariusz Duda. Marta Wojtas schreef de teksten en voegde zich definitief bij de line-up. In 2019 werkte Wojtas samen met de Britse choreograaf James Wilton, wat resulteerde in Amaroks vijfde album: “The Storm”. Vanaf 2021 is de Amarok-line-up uitgebreid met nog twee muzikanten: drummer Konrad Zielinski en multi-instrumentalist Kornel Poplawski. Ondertussen veranderde de stijl van de band en werd er een eigen stijl gecreëerd waaraan ook ambient- en folkelementen werden toegevoegd. Deze invloeden waren terug te vinden op het zesde album, “Hero”, dat werd uitgebracht in najaar 2021. Een samensmelting van progressieve rock, ambient en ethno is verder doorontwikkeld op het nieuwe album “Hope”, dat begin deze maand verscheen. Het album is tevens het laatste hoofdstuk van een trilogie. Vanavond draaien we eerst “Insomnia”, waarin angst en depressie de boventoon voeren. Het doet denken aan het vroege werk van Pink Floyd, maar dan met de moderne twist van Amarok. De zang is perfect en het geheel wordt bekroond met een mooie gitaarsolo. We vervolgen met “Don't Surrender”, dat het verhaal vertelt van het aangaan van elke uitdaging, ongeacht de obstakels die in de weg staan, met behulp van de metafoor van water dat tegelijkertijd zachtaardig en elementair is en perfect stroomt. Amarok treedt op tijdens de laatste dag van het Night Of The Prog festival op de Loreley, op zondag 21 juli. Tevens werd afgelopen week bekend dat er op 29 november in Poppodium Boerderij in Zoetermeer een mini-festival met drie Poolse bands plaats zal vinden: Less Is Lessie, Retrospective én Amarok.
Websites:
https://amarok.pl/
https://www.facebook.com/amarokofficial .

(OP)NIEUW
Emerald City Council - Realize I - Escape From The Ancient
- Realize II - Brutal Camouflage
- Realize III - The Comfort Of Suffering
Van "Motion Carries" (Melodic Revolution Records, 2024)

Al twee keer eerder draaiden we muziek van "Motion Carries", het debuut van Emerald City Council. Deze uit de Amerikaanse staat Arkansas afkomstige nieuwe band is geformeerd rond saxofonist/toetsenist/producer Brent Bristow, een Professor of Music aan de Arkansas State University-Beebe. Brent is weliswaar verantwoordelijk voor de muziek en teksten, Emerald City Council is wel degelijk uitgegroeid tot een band en is het de bedoeling om ook live te gaan spelen. Naast Bristow vinden we gitarist Seth Hankerson en bassist Jeremy Nichols én twee bekende namen. Drummer is namelijk Noah Hungate, zoon van origineel Toto-lid David. Zanger is niemand minder dan Jake Livgren, neef van voormalig Kansas-gitarist Kerry, die al met zijn oom in Proto-Kaw was te vinden en onder meer ook vaste gast is bij het Duitse Legacy Pilots. Naast het gebruikelijke prog-instrumentarium is de sax in de muziek van Emerald City Council een belangrijk ingrediënt; het doel is dan ook om dit instrument uit de jazz-setting te halen en echt als rock-instrument in te zetten, hoewel we zelf met name de invloed van folkrock in het spel van Bristow ervaren. Dit laatste wordt versterkt door de mede door gastmuzikanten bespeelde akoestische gitaar-, blokfluit- en mandolinepartijen. Toch laat "Motion Carries" een gedegen Amerikaanse progsound horen die we kennen van artiesten als Neal Morse, Kansas en Glass Hammer. Zwaartepunt is “Platforms Of Illusion”, een 20 minuten durende, zesdelige epic. De plaat bevat echter nog een episch nummer en wel het driedelige "Realize". Om de CD een conceptuele uitstraling te geven, heeft met dit 16 minuten durende stuk echter in tweeën geknipt, waarbij de eerste twee delen de openingsnummers van het album vormen en het derde deel, met een herhaling van thema's, de afsluiter is. Overigens moesten we bij het vocale meerstemmige slot van deel II, "Brutal Camouflage", denken aan het titelnummer van Crack The Sky's "Safety In Numbers". Aangezien we de delen voor vanavond weer aaneen hebben gesmeed, kunt u hier zelf over oordelen. Websites:
https://emeraldcitycouncil.com/
https://emeraldcitycouncil.bandcamp.com/music
https://www.facebook.com/emeraldcitycouncil .

LIVE-TIP
Mann's Earth Band, Manfred - Lead Me To Water
Van "Odds & Sods" (Creature Music/Petbrook/Cohesion, 2005)

Vrijdag 26 april staat Manfred Mann's Earth Band op het podium van de Hengelose vestiging van Metropool, met tegenwoordig Robert Hart (ex-Bad Company) als voornaamste leadzanger. De groep rondom de in Zuid Afrika geboren toetsenman had vooral in de jaren zeventig en begin jaren tachtig behoorlijk wat succes met hits als "Blinded By The Light", "Spirits In The Night", "Davy's On The Road Again" en "Mighty Quin". Dat laatste nummer was overigens een bewerking van een van de hitsuccessen die Mann in de jaren zestig onder zijn eigen naam had. Omdat de LP's vaak veel ruimte boden aan instrumentale passages waarin het spanningsveld tussen de Moog van Mann en het gitaarspel van onder andere Mick Rogers steeds gezocht werd, was de band ook populair bij het progressieve rockpubliek. Hoewel de Earth Band sinds 2004 geen nieuw materiaal meer uitbrengt, staat ze nog geregeld in wisselende bezettingen op het podium om de hits uit te voeren. Wel komen er af en toe archiefboxen op de markt, zoals in 2005 de 4-CD-set "Odds & Sods". Het interessante aan deze box is dat op CD1 nooit eerder uitgebracht werk van Manfred Mann Chapter III staat, waarin kenners de structuren zullen herkennen van toekomstige nummers van MMEB. Verder bevat CD4 meer recenter materiaal dat geen plek vond op albums als "Soft Vengeance" of "2006". Een van die nummers is het door Noel McCalla gezongen "Lead Me To Water" uit 1993, een volledig afgewerkte track oorspronkelijk bedoeld voor "Soft Vengeance" en dat nummer staat nu scherp.
Websites:
https://www.manfredmann.co.uk/
https://www.facebook.com/manfredmannearthband
https://manfredmannsearthband.bandcamp.com/
Onlangs gepubliceerde live-opname van "Give Me The Good Earth" uit 1973s.

ALBUM VAN DE MAAND
Albion [GB] - Canens (Maya)
- Black Lake ( Llyn Y Fan Fach)
Van het album “Lakesongs Of Elbid” (eigen beheer, 2024)

Albion is de naam die door klassieke geleerden vele eeuwen geleden al werd gebruikt om naar het Britse eiland te verwijzen. In 2019 kozen vier jonge muzikanten de oude term als naam voor hun nieuwe folkprogband, ondanks het feit dat er onder andere al een Poolse neoprogband bestaat met dezelfde naam. Het afgelopen januari verschenen “Lakesongs Of Elbid” bevat vier eerder uitgebrachte singles, aangevuld met acht nieuwe nummers. Het is een 70 minuten durende verkenning waarbij onder meer traditionele folkmelodieën gecombineerd worden met symfonische orkestrale (hard)rock. De nadruk ligt op de melodie en de Keltische sfeer. Bandleider is Joe Parrish-James, die we de afgelopen jaren al hadden leren kennen als gitarist van Jethro Tull. Net als in de band van Ian Anderson horen we bij Albion ook dwarsfluit terug en die wordt opvallend genoeg verdienstelijk bespeeld door Parrish-James zelf. Hij is natuurlijk vooral de gitarist, die tevens mandoline ter hand neemt en met zijn erg goede stem de leadzang verzorgt. Eigenlijk is Parrish-James dus zowel een minstreel als een rocker. Albion bestaat verder uit gitarist/achtergrondzanger Jack Clark, bassist Peter Szypulski en drummer Mikey Cancio verzorgt de drums. Gastrollen worden vervult door achtergrondzangeres Rhiannon Parrish-James en dwarsfluitist Miguel Vargas. “The Lakesongs Of Elbid” klinkt misschien wel bijna te perfect, te vol van productie en daardoor ook soms voorspelbaar. Dat doet echter niets af aan het feit dat het een heerlijk werkstuk is. Een solide, mooi afgerond geheel, waarop de folkroots van de bandleden getransformeerd is binnen een rockcontext. Vanavond beginnen we met “Cayens (Maya)”, een kort instrumentaal folknummer. We vervolgen met “Black Lake (Llyn Y Fan Fach)”, genoemd naar een meer van ongeveer 10 hectare groot, aan de noordelijke rand van de Black Mountain in Carmarthenshire, Zuid-Wales en gelegen in de Brecon Beacons National Park.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK.

NIEUW (sterk verlaat)
Celeste - Blu Genziana
- Cascate Di Cristallo
Van "Celeste With Celestial Symphony Orchestra" (Mellow Records, 2022)

Celeste debuteerde in 1976 met een titelloos album, dat echter al snel bekend kwam te staan als “Il Principe Di Giorno”. Muzikaal volgde de Italiaanse band op dat album een duidelijk andere koers dan vele collega-progbands uit die tijd: de sound is namelijk ingetogen, met een mengeling van klassieke en folk-invloeden, met veel gebruik van blaas- en toetseninstrumenten. Zoals bij veel Italoprogbands uit die tijd bleef het destijds bij maar één officieel album, hoewel er jaren later nog restmateriaal verscheen, dat meer een soort fusiongerichte sound had. Drummer/toetsenist/zanger Ciro Perrino zou in latere jaren nog erg actief blijven in de muziek maar enkele jaren geleden besloot Perrino dat het toch eens tijd werd voor een echte opvolger voor dat toch wel legendarische Celeste-debuut, met als resultaat het in 2019 verschenen “Il Risveglio Del Principe” gevolgd door “Il Principe Del Regno Perduto”. Van de originele bezetting is op beide albums, buiten Perrino zelf, niemand meer te vinden. Hij tekent zelf voor alle composities, maar wordt wel bijgestaan door gerenommeerde muzikanten, waarvan we er enkele in het verleden tegenkwamen bij bijvoorbeeld Finisterre, Hostsonaten, Eris Pluvia en Ancient Veil. We waren in 2021 behoorlijk onder de indruk van “Il Principe Del Regno Perduto” maar om een of andere reden is ons helemaal ontglipt dat maar liefst een jaar na dat album er al weer een nieuw album lag: "Celeste With Celestial Symphony Orchestra". Misschien lag het er aan dat de titel de indruk wekte dat het een soort overzichtsalbum betrof, met bestaand werk uitgevoerd met orkest, maar verrassend genoeg staat er op het album geheel nieuwe muziek. Het Celestial Symphony Orchestra is in dit geval meer een kamerorkest bestaande uit een groepje strijkers plus hout- en koperblazers, waarvan het spel volledig geïntegreerd is in de composities van Ciro Perino. Zoals alle muziek van Celeste is het een subtiele aangelegenheid, het is geen muziek van het grote gebaar en veel bombast; in plaats daarvan overheerst een pastorale sfeer. Met het toevoegen van een uitgebreid klassiek instrumentarium naast zijn eigen toetsenspel heeft de muziek van Perino een nieuwe dimensie gekregen en is "Celeste With Celestial Symphony Orchestra" een echte aanrader. Overigens, Perino heeft onlangs aangekondigd dat er binnenkort, twee jaar na dit album dus, een nieuwe Celeste-album zal verschijnen. Dit keer zullen we dat zeker niet aan onze aandacht laten ontglippen.
Websites:
https://www.ciroperrino.nl
https://ciroperrino.bandcamp.com/album/celeste-with-celestial-symphony-orchestra
https://www.facebook.com/ciroperrinocompositore.

NIEUW
Trifecta – Beck And Call
– Crime Spree
– On The Spectrum
Van “The New Normal” (Kscope, 2024)

Trifecta is een band die typisch een gevolg was van lockdown-maatregelen. Toetsenist Adam Holzman, bassist/Stick-bespeler Nick Beggs en drummer Craig Blundell zagen namelijk de nodige tournees in duigen vallen, o.a. met de persoon die ze samenbracht: Steven Wilson. Het in 2021 verschenen “Fragments” stond vol speelse instrumentals, meanderend tussen jazzrock, prog en zelfs hier en daar funk. Velen dachten dat het wel bij een eenmalig project zou blijven, maar zie daar: er is nu een opvolger die in naam nog verwijst naar de coronaperiode waarin de groep ontstond. Opnieuw is de speelsheid groot, waarbij we zelfs het idee hebben dat deze ideeën wat meer hebben kunnen rijpen en vaker leiden tot een compleet afgeronde compositie. Op die manier is dit veel meer dan alleen maar een plaat waarop drie giganten op hun instrument hun technische kunnen laten horen. Voor humor is ook de nodige plaats, vooral in interludes met monologen van Beggs, die overigens ook in enkele stukken echt zingt. Wij kiezen echter voor instrumentaal werk vanavond, waar wat ons betreft tot de meeste sjeu in zit. Sommige stukken voelen aan als eerbetoon aan anderen, wat zeker geldt voor de opener “Beck And Call”, waarbij je moet denken aan “There And Back” van Jeff Beck. Holzman voorziet het van een voor hem typerende synthsolo. In “Crime Spree” excelleert hij op zowel Moog als Hammond, waarbij de aanstekelijke partijen van Beggs en Blundell niet uit het oor verloren kunnen worden. Natuurlijk onthouden we u het enigszins Happy The Man-achtige slotstuk niet, al hoorden we bij die groep nooit dergelijke die funky baslicks als in dit “On The Spectrum”. Overigens leveren zowel Alex Lifeson als Theo Travis een kleine gastbijdrage aan “The New Normal”, maar niet aan de gekozen nummers.
Websites:
https://kscopemusic.com/artists/trifecta/
https://www.facebook.com/trifectahq .

NEOKLASSIEK meets PROGRESSIEF
AVAWAVES - Midnight Bird
Van "Chrysalis" (One Little Indepedent Records, 2021)

Violiste Anna Phoebe en pianiste/toetseniste Aisling Brouwer maken al sinds 2018 samen muziek, eerst onder de naam AVA, maar na hun eerste album "Waves" veranderden ze hun naam in AVAWAVES. Muzikaal zitten ze in het tegenwoordig zeer populaire straatje van neoklassiek, waarbij ze ook een flinke portie elektronica inzetten. En dan kom je qua sound al gauw in de buurt van een grootheid in dit genre: de IJslandse multi-instrumentalist en componist Ólafur Arnalds. AVAWAVES weet die invloed echter aan te wenden in muziek die wel degelijk een eigen smoel heeft met een grote rol voor Anna Phoebes prachtige vioolspel. AVAWAVES maakt hoofdzakelijk instrumentale muziek maar op hun tweede album “Chrysalis” staat het prachtige “Midnight Bird”: een samenwerking met de Britse zangeres YVA, die door de broeiere elektronica gekoppeld aan Phoebes vioolspel een waar progressief hoogtepunt op het album is.
Websites:
https://avawavesmusic.com/
https://www.facebook.com/AVAWAVESMUSIC
https://avawaves.bandcamp.com/album/chrysalis .

WAAR ZIJN ZE GEBLEVEN 2
Retroheads – Karma
Van “Introspective” (Unicorn Digital, 2006)

Retroheads bracht in het eerste decennium van deze eeuw twee zeer aangename albums uit, getiteld “Introspective” en “Retrospective”. De Noorse band is geformeerd rond toetsenist/bassist Tore Bo Bendixen die verantwoordelijk was voor zo goed als alle composities. Het gedragen toetsenspel van Gry Anett Stordahl en Bendixen zelf, de lekkere gitaarsolo's van Tommy Berre en de uitermate sterke zang van Mike Mann smaken naar meer. Helaas is een vervolg op “Introspective” nooit gekomen en zijn de leden in obscuriteit verdwenen. Alleen drummer Trond Gjellum heeft naast Retroheads een behoorlijke staat van dienst en speelt nog immer bij Panzerpappa en de Jordsjø-afsplitsing Breidablik. We gaan nog maar eens een nummer laten horen van het laatste album van de band, dat alweer 18 jaar geleden verscheen, opvallend genoeg op het Canadese label Unicorn Digital van Mystery-gitarist Michel St. Père; u gaat luisteren naar “Karma”.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1518 .

HERUITGAVE
Gentle Giant – Two Weeks In Spain
– As Old As You're Young
Van “The Missing Piece” (Chrysalis Records, 1977 / Alucard, 2024)

Een week nadat het NK Legpuzzelen gehouden werd, lijkt ons een mooi moment om aandacht te schenken aan de eind vorige maand verschenen heruitgave van “The Missing Piece”. Ook dit album is nu mixtechnisch onder handen genomen door – ja daar is-ie weer – Steven Wilson en het betreft de eerste die we voor deze uitgave nog niet in onze collectie hadden. We hadden ons wat dat betreft laten leiden door het algemeen in de progwereld rondzingende 'feit' dat het na “In'terview” gedaan was met meesterwerken van Gentle Giant. Nu we het album tot ons kunnen nemen in de vorm van de op Blu-ray meegeleverde glorieuze Dolby Atmos- en 5.1 mixen van Wilson, kunnen we die uitspraak ietwat nuanceren. Ja, de muziek is compacter en rockender, maar vanaf maat één van opener “Two Weeks In Spain” toch ook op-en-top Gentle Giant. OK, die typische barokke fugatische (zang-)partijen hoor je eigenlijk alleen nog ietwat terug in “Who Do You Think You Are?”, maar de meeste nummers zijn wel degelijk muzikaal uitdagend met een soms haast funky ritmiek en delicate instrumentale gelaagdheid. Enige langere nummer is het nostalgische “Memories Of Old Days” met prachtige akoestische twaalfsnarige gitaarpartijen en een emotionele diepgang die reminiscensies heeft aan bijv. “His Last Voyage” van “Free Hand” (1975). Meest controversieel onder de fans is het punkrockende “Betcha Thought We Couldn't Do It”, waarvan de titel met een vette knipoog gericht lijkt aan de fans. Toch past het prima op deze plaat op een wijze waarop ook collega-bands als Van Der Graaf en Yes in dit punkjaar weg kwamen met hier en daar een wat rechtlijniger wegrockende track. Op de Blu-ray zijn alle nummers voorzien van onderhoudende en creatieve animaties, meestal van de hand van Noah Shulman, zoon van Gentle Giant-leadzanger Derek. Die laatste hoorden we met zijn stevige stembanden al in “Two Weeks In Spain”, in het dus wat meer old-school Gentle Giant-nummer “Who Do You Think You Are?” hebben de meer breekbare vocalen van toetsenist Kelly Minnear de overhand. Overigens viel de releasedatum van deze CD/Blu-ray-set vrijwel samen met het feit dat het alweer een jaar geleden is dat bassist Ray Shulman overleed.
Websites:
https://gentlegiantband.com/
https://www.facebook.com/gentlegiantband .

NIEUW (live-archiefmateriaal)
Babys, The - Stick To Your Guns (live)
Van "Live At The Bottom Line, 1979" (Omnivore Recordings, 2024)

Hoewel The Babys met zanger John Waite vooral bekend is geworden met ballade-achtige songs als "Every Time I Think Of You" en "Isn't It Time" was het toch vooral een rockband. Dat blijkt ook uit de show die de Brits/Amerikaanse formatie op 23 maart 1979 in The Bottom Line in New York opvoerde. Men speelde destijds materiaal van de eerste drie LP's, met speciale aandacht voor het enige maanden daarvoor uitgebrachte "Head First". Vlak na de release van dat album had toetsenman Michael Corby The Babys verlaten. Hij werd vervangen door keyboardspeler, gitarist en componist Jonathan Cain, die een flink stempel op de band zou gaan drukken. Cain trad later toe tot Journey en richtte met voormalig Babys-leden Waite en bassist Ricky Phillips Bad English op. Van de als een officiële bootleg klinkende CD "Live At The Bottom Line, 1979" die eerder dit jaar verscheen, draaien we het nooit op een studioplaat verschenen "Stick To Your Guns".
Websites:
https://www.thebabysofficial.com/
https://www.facebook.com/TheBabysOfficial/
met foto van Waite met Rinus Gerritsen
http://www.johnwaiteworldwide.com/
https://omnivorerecordings.com/shop/live-at-the-bottom-line-1979/ .

NIEUW
A Secret River – Moments
Van “Mirror Universe” (eigen beheer, 2024)

De band A Secret River bestaat al meer als 12 jaar, maar de kern - drummer John Bergstrand en multi-instrumentalist Andreas Ålöv - maken zelfs al sinds 1995 samen muziek. Momenteel bestaat A Secret River verder uit toetsenist Björn Sandberg en vocalist Elin Bergstrand, hoewel Ålöv het merendeel van de vocalen voor zijn rekening neemt. Op het debuutalbum uit 2012 had de band nog een vaste gitarist in de persoon van Mikael Grafstrom. Deze rol wordt nu vervuld door drie gastspelers. We zijn niet bekend met het eerste album van A Secret River, maar het nu verschenen “Mirror Universe” laat een volwassen geluid horen waarbij je moet denken aan de muziek van Jonas Lindberg. Ook hier horen we melodieuze prog, waarbij er hoogstaand gemusiceerd wordt. Het album is doorspekt van heerlijke baslijntjes, vol toetsenwerk en toch ook wel veel stevig gitaarspel. Het opzwepende “Moments” is zeker een van de sterkste nummers, met op het eind een duidelijke knipoog naar Transatlantic. Ondanks het al genoemde ontbreken van een vaste gitarist, valt er toch veel te genieten op gitaargebied. Zo zit er een heerlijke solo in “Beyond My Fears”. Het album is (vooralsnog) alleen digitaal verkrijgbaar via Bandcamp en diverse andere streamingplatforms.
Websites:
https://asecretriver1.bandcamp.com/album/mirror-universe
https://www.facebook.com/asecretriver/ .

NIEUW
Blackbriar feat. Marjana Semkina - Moonflower
Van "Moonflower" single (eigen beheer, 2024)

Het Drentse Blackbriar timmert sinds een paar jaar flink aan de weg waarbij met name het tweede album “A Dark Euphony” (vorig jaar verschenen bij Nuclear Blast Records) hoge ogen gooide in het symfonische en gothic metalwereldje. De band gaat dit jaar uitgebreid op toernee en heeft er al een aantal concerten in Nederland op zitten waarbij Marjana Semkina van Iamthemorning te gast was. Dit naar aanleiding van het feit dat Blackbriar ter gelegenheid van die concerten in Nederland een nieuwe single heeft uitgebracht waarop Semkina meezingt. Dit “Moonflower” is een mooie symfonische metalballade waarbij het opvallend is hoezeer de stem en zangstijl van Blackbriar-zangeres Zora Cock en die van Semkina op elkaar lijken. Websites:
https://www.blackbriarmusic.com/
https://www.facebook.com/blackbriarmusic
Dit nummer op YouTube: .

NIEUW (verlaat)
Tempus Sidereum - Currents
- Double Down
Van "Tempus Sidereum I" (Lost Tales = eigen beheer, juni 2023 (download)/oktober 2023 (LP)/sinds eind maart 2024 beide formats bij Melodic Revolution Records verkrijgbaar)

Tempus Sidereum is het nieuwe project van Ken Jaquess. Deze bassist/multi-instrumentalist trok reeds onze belangstelling met Atlantis en vooral K². "Tempus Sidereum I" is ongetwijfeld het meest symfonische album van de Amerikaan. Hij wordt vergezeld door zijn trouwe toetsenman Ryo Okumoto, terwijl Jimmy Keegan de complexe ritmepatronen slaat. Johnny Bruhns speelt het merendeel van de melodieus rockende gitaarpartijen. Alleen in de aan Allan Holdsworth opgedragen LP-afsluiter "Double Down" staat hij zijn plek af aan Alex Machacek. Dit is het meest jazzrockende stuk van het album, inclusief virtuoze, gevoelige gitaarsolo’s en soepele fretloze baspartijen. Toch is het geen stijlbreuk met het voorgaande, aangezien ook hier royaal strooit wordt met felle Moog-solo’s, statige Mellotron-strijkers, ronkende Hammond-akkoorden en klassieke piano-aanslagen. Plaatkant 1 opent met het ruim 16 minuten durende "Rise Pt. 1". Tribale drums en mysterieuze koorzang introduceren een qua opbouw met Genesis’ "The Battle Of Epping Forest" vergelijkbare, door Matt Dorsey gezongen epic. De zanglijnen hebben enige gewenning nodig, waarbij de luisteraar ondersteund wordt door instrumentale finesse, bombastische erupties en een uitbundige finale. "Dust And Shadows" is vervolgens een door Tiaday Rocke emotioneel voorgedragen powerballade inclusief kerkorgelbijdragen en een meelevende gitaarspot. De door Courney Ireland gezongen kant 2-opener "Umbra" wordt omringd door melancholieke Mellotronfluiten en kenmerkt zich door talloze knappe tempowisselingen, Mellotron-koren en een UK-achtig slot. Tenslotte heeft het door Carlos Sosa-Denis vertolkte "Currents" diverse aan Yes gerelateerde eigenschappen, zoals Jon Anderson-getinte chants en aan "Awaken" verwante prominente kerkorgelgrandeur. Overigens is de Bandcampdownload-bonustrack "Midnight Sun", met sfeerrijk elektrisch vioolspel van Katie Jacoby, een opgerekte, onstuimige cover van de van Asia’s "Astra" afkomstige song. Van het vorig jaar reeds verschenen "Tempus Sidereum I" hebben we "Currents" en "Double Down" voor vanavond uitgekozen. Degenen die dit werkstuk op CD willen hebben, moeten nog even geduld hebben. In een vorig jaar gegeven interview vertelde Jaquess dat hij van plan is nog twee LP's met Tempus Sidereum uit te brengen. Pas dan gaat hij een CD-boxje uitbrengen met al het materiaal, inclusief de voorheen alleen als downloads verkrijgbare bonustracks.
Websites:
https://tempussidereum.bandcamp.com/album/tempus-sidereum-i
https://tempussidereum.bandcamp.com/track/midnight-sun-bonus-track
https://www.facebook.com/tempussidereum
genoemde interview met Ron Fuchs.

IN MEMORIAM: MAX WERNER
Kayak - Starlight Dancer
Van het album "Starlight Dancer" (Mercury, 1977)
Kayak - The Last Encore
Van het album "The Last Encore" (Mercury Records, 1976) )

De eerste zanger van Kayak, Max Werner, is dinsdag 9 april op 70-jarige leeftijd overleden. Werner werd geboren in Hilversum in 1953 en manifesteerde al op jonge leeftijd een buitengewoon muzikaal talent. Zijn passie voor muziek leidde hem naar de iconische formatie Kayak, waarvan hij een van de oprichters was. Hij was eigenlijk drummer, maar werd tegen wil en dank zanger (en Mellotron-bespeler) op de eerste vijf Kayak-albums; Kayak had immers al een drummer in de persoon van Pim Koopman. Zijn herkenbare, zeer karakteristieke stem is te horen in Kayak-klassiekers als “See See The Sun” en het legendarische “Starlight Dancer”, een van de mooiste nummers uit de Nederlandse muziekgeschiedenis. Na het album “Starlight Dancer” verkoos Koopman een carrière als producer, waarna voor Werner de begeerde drumkruk vrij kwam. Hij moest zijn wens wel bevechten, want het stelde Kayak voor de lastige taak een nieuwe frontman te vinden. Gelukkig voor Werner werd daarvoor Edward Reekers gevonden, die deze positie tot de split in 1982 bekleedde. Werner had op dat moment al twee solo-albums op zijn naam staan. Sterker nog: in 1981 scoorde hij een grote hit met het opzichtig naar Phil Collins' “In The Air Tonight” verwijzende lied “Rain In May” van zijn tweede solo-album “Seasons”, dat niet alleen in Europa maar ook in de VS succesvol was. Er zouden nog twee solo-albums volgen. Bij de heroprichting van Kayak in 1999 was hij opnieuw als zanger te horen op het reünie-album “Close To The Fire”. Al aan het begin van de tour in 2000 viel hij echter uit. De try-out in de Hellendoornse Lantaarn was een van de weinige concerten met hem. Bert Heerink, die al als tweede zanger aan de line-up was toegevoegd, in eerste instantie om ook het Reekers-materiaal live te kunnen brengen, bleef als enige frontman over. Nadien trad Werner nauwelijks nog in de publiciteit. Wel vernamen we dat de laatste jaren zijn gezondheid hard achteruit ging. Zijn laatste dagen sleet hij in het Rosa Spierhuis in het Gooise Laren.
Websites:
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband .

LIVE-TIP
Subsignal – The Art Of Giving In
Van “A Poetry Of Rain” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2023)

Na vijf jaar wachten verscheen afgelopen september het vijfde album van Subsignal, getiteld “A Poetry Of Rain”. Nieuw in de bandgelederen is basgitarist Martijn Horsten, als vervanger van Ralf Schwager, die om persoonlijke redenen de groep verliet. Naast de uit Rotterdam afkomstige Arno Menses is Horsten de tweede Nederlander bij de voor de rest Duitse groep. Over voorganger “La Muerta”, ons Album van de Maand juni 2018, meldden we destijds dat de van eerdere albums bekende progmetal-invloeden grotendeels waren ingeruild voor AOR-trekjes. De focus ligt op fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. “A Poetry Of Rain” volgt datzelfde pad. De composities, alle van de hand van gitarist Markus Steffen en Menses, vallen absoluut te scharen onder de noemer progressieve rock – ze bieden naast sterke melodieën ook veel uitdaging voor de instrumentalisten, op een manier die doet denken aan het werk van grote invloed Rush uit begin jaren tachtig. Drummer Dirk Brand en gitarist Steffen laten diverse knappe staaltjes horen, maar wel altijd ingepast in 'de song'. De productie is wederom helder en warm, waarvoor net als op de voorganger Yogi Lang en Kalle Wallner verantwoordelijk zijn. Het album is dan ook opgenomen in de studio van dat RPWL-duo en uitgebracht op hun label Gentle Art Of Music. Op vrijdag 19 april vindt eindelijk het uitgestelde Subsignal-concert plaats in Metropool Hengelo, dat wegens ziekte van een bandlid op 21 oktober niet kon doorgaan. Het voorprogramma wordt verzorgd door Powerized. De vertrouwd klinkende bijna-albumopener “The Art Of Giving In” bevat onder andere intrigerende gitaar- en zangpartijen over een fascinerende ritmiek. Bijzonder is het rustige outro met pedalsteelgitaar over een bed van Mellotron-akkoorden.
Websites:
https://www.subsignalband.com/
https://www.facebook.com/subsignal .

ALBUM VAN DE MAAND
Albion [GB] - The Dream Of Rhonabwyt
Van het album “Lakesongs Of Elbid” (eigen beheer, 2024)

Albion is de naam die door klassieke geleerden vele eeuwen geleden al werd gebruikt om naar het Britse eiland te verwijzen. In 2019 kozen vier jonge muzikanten de oude term als naam voor hun nieuwe folkprogband, ondanks het feit dat er onder andere al een Poolse neoprogband bestaat met dezelfde naam. Het afgelopen januari verschenen “Lakesongs Of Elbid” bevat vier eerder uitgebrachte singles, aangevuld met acht nieuwe nummers. Het is een 70 minuten durende verkenning waarbij onder meer traditionele folkmelodieën gecombineerd worden met symfonische orkestrale (hard)rock en metal. De nadruk ligt op de melodie en de Keltische sfeer. Bandleider is Joe Parrish-James, die we de afgelopen jaren al hadden leren kennen als gitarist van Jethro Tull. Net als in de band van Ian Anderson horen we bij Albion ook dwarsfluit terug en die wordt opvallend genoeg verdienstelijk bespeeld door Parrish-James zelf. Hij is natuurlijk vooral de gitarist, die tevens mandoline ter hand neemt en met zijn erg goede stem de leadzang verzorgt. Eigenlijk is Parrish-James dus zowel een minstreel als een rocker. Albion bestaat verder uit gitarist/achtergrondzanger Jack Clark, bassist Peter Szypulski en drummer Mikey Cancio verzorgt de drums. Gastrollen worden vervult door achtergrondzangeres Rhiannon Parrish-James en dwarsfluitist Miguel Vargas. “The Lakesongs Of Elbid” klinkt misschien wel bijna te perfect, te vol van productie en daardoor ook soms voorspelbaar. Dat doet echter niets af aan het feit dat het een heerlijk werkstuk is. Een solide, mooi afgerond geheel, waarop de folkroots van de bandleden getransformeerd is binnen een rockcontext. Vanavond hoort u “The Dream Of Rhonabwy”, waarin alle bovengenoemde muziekstijlen verwerkt zijn.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK.

HERUITGAVE
Child's Play – Little David
Van “Child's Play” (Moonlight Records, 1979 / Paisley Press, 2023)

Nog steeds verschijnen er heruitgaven op CD van ons volstrekt onbekende bands, maar waarvan de geboden muzikale kwaliteit een dusdanig niveau heeft dat we ons afvragen hoe het kán dat zo'n herontdekking zo lang op zich heeft laten wachten. Het Duitse label Paisley Press heeft er een handje van zulke juweeltjes op te delven. Of dat altijd wel met toestemming van de rechthebbenden gaat is blijkbaar discutabel want Discogs vermeldt al tijden lang: 'the status of this label is currently in dispute'. Hoe dan ook: onlangs verschenen er achter elkaar platen van jazzrockgroepen uit de late jaren zeventig. Eerder belichtten we al Satchitananda en Bounty; vanavond Child's Play uit Richmond, Virginia. De groep bracht één titelloze plaat uit in 1979, daadwerkelijk voorzien van een simpele kindertekening als hoes. Het pianospel van Bruce Ford-Fyffe is vaak de basis van de composities, die tevens voorzien zijn van soepele en zoemende baspartijen door Richard Lumpkin. Die is blijkbaar een fan van Stanley Clarke, want voor één van de stukken leent hij zelfs een basloopje van de Return To Forever-bassist. Maar ook in “Little David” is zijn baspartij markant. We vermoeden dat de David in de titel verwijst naar Dave Brubeck, daar het dragende pianothema duidelijk verwijst naar “Take Five”. De manier waarop de gitarist met de eigenaardige naam Muddd zijn noten in dit stuk lang aanhoudt, heeft wel wat van de toenmalige stijl van Robert Fripp. Al denken we dat Muddd een Ebow gebruikt, wat Fripp in bijvoorbeeld Bowie's “Heroes” nog niet deed.
Websites:
https://numusi.de/collections/paisley-press/products/childs-play-s-t-79-us-prog-jazz-funk
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=11141 .

WAAR ZIJN ZE GEBLEVEN
Arrakeen & Steve Rothery – Folle Marie (live)
Van “Patchwork” (2 C Production, 1990)

Het eind jaren tachtig opgerichte Arrakeen was een van de eerste bands uit de nieuwe lichting Franse prognamen die ook buiten eigen land enig succes boekte. De band bracht in 1989 de cassette “Folle Marie” uit en mocht in 1990 het voorprogramma van Marillion verzorgen in Frankrijk. De muziek die Arrakeen maakte is duidelijk te classificeren als neoprog, maar door de aanwezigheid van zangeres Maïko moet je soms ook aan Renaissance en Curved Air denken. In 1990 verscheen een mini-CD met drie studiotracks en één live-nummer opgenomen tijdens een concert in Parijs in 1990. Marillion-gitarist Steve Rothery speelde als speciale gast de tweede gitaarsolo. Natuurlijk zorgde dit voor een flinke 'boost', maar door de Franstalige teksten hapte een groter internationaal publiek nauwelijks toe. Dat begreep gitarist Sylvain Gouvernaire ook, die na dit album naar Engeland vertrekt om met Marillion-ritmesectie Pete Trewavas en Ian Mosley Iris te formeren. Ook dat was commercieel geen succes. Arrakeen maakte met een nieuwe gitarist nog één album maar verdween daarna in de obscuriteit. De CD's zijn onder progfans nog steeds gezocht. Afgelopen jaar is er een Facebook-pagina op gezet met veel informatie en video’s. Ook dook er onlangs een video-opname op van een concert tijdens welke zowel Marillion-toetsenist Mark Kelly als Steve Rothery een gastrol vervulden: dit is te vinden op het Arrakeen-YouTube-kanaal. Voor vanavond hebben we gekozen voor de al genoemde live-versie van “Folle Marie” opgenomen in 1990.
Websites:
https://www.facebook.com/Arrakeen/
https://www.youtube.com/@ARRAKEEN-music
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=761 .

BETER LAAT DAN NOOIT
Fatal Fusion – The Emperor's Letter
Van het album "Total Absence" (Karisma Records, 2016)

Fatal Fusion is een Noorse progressieve rockband, sterk beïnvloed door progressieve rock uit de jaren 60 en 70, door bands als King Crimson, Pink Floyd, Yes, Genesis, Led Zeppelin, Rush, Deep Purple, enz., maar ook nieuwere bands uit de jaren 80 en 90: bands als Anekdoten, IQ, Marillion, Toto, Dream Theater, Iron Maiden etc.. Fatal Fusion heeft een breed muzikaal landschap en combineert vele muziekstijlen: jazz, blues, rock, metal, funk, psychedelia, ambient, latin en klassieke muziek tot één mix. Toetsenist Erlend Engebretsen en bassist Lasse Lie speelden al sinds 1986 samen in diverse bands: No Name, Hydra, Moonstone en uiteindelijk tot aan 2007 in Chrystal Blues. Na de Chrystal Blues-jaren was er de wens om meer progressief materiaal te spelen, wat in 2008 leidde tot de oprichting van Fatal Fusion, waarvoor het genoemde duo werd aangevuld met zanger Knut Erik Grøntvedt en gitarist Stig Selnes (ex-The Rumbling Tubes, ex-Agate). Het eerste album "Land Of The Sun" werd uitgebracht in 2010. In 2013 tekende Fatal Fusion bij de in progressieve rock gespecialiseerde Noorse platenmaatschappij Karisma Records, dat in 2013 het tweede album “The Ancient Tale” uitbracht. Het derde album “Total Absence” verscheen in 2016 via datzelfde label. Het vierde en tevens recentste Fatal Fusion-album “Dissonant Minds" markeerde in 2020 de overstap naar Appolon Records: PROG, dat in datzelfde jaar ook een jubileumeditie van debuut “Land Of The Sun” het licht liet zien. Wij hebben opvallend genoeg nog nooit wat van deze Noorse band gedraaid en gaan om te beginnen terug naar "Total Absence", met het nummer "The Emperor's Letter".
Websites:
https://www.fatalfusion.com/
https://www.facebook.com/fatalfusion .

LIVE-KLASSIEKER
Rush - Xanadu (live)
Van "Exit... Stage Left" (Mercury, 1981)

Rush hield wel van regelmaat. Na vier studio-albums verscheen het eerste live-album "All The World's A Stage". De volgende reeks van vier albums werden afgesloten met het tweede live-document "Exit... Stage Left", wéér vier albums later verscheen “A Show Of Hands”. En in 1998 verscheen "Different Stages" als sluitstuk van, u raadt het al, opnieuw vier studio-albums. Vanaf dan laat Rush die regelmaat achter zich, de teugels worden iets gevierd. "Exit... Stage Left" verscheen in 1981 en documenteerde voor de progressieverockfans misschien wel de meest vruchtbare periode van de Canadese band met de studio-albums “A Farewell To Kings”, “Hemispheres”, “Permanent Waves” en “Moving Pictures”. Al luisterend naar dit live-album verwonderen we ons elke keer weer hoe het toch mogelijk is dat drie heren zo'n groots geluid weten neer te zetten. Want dit is de periode waar nog geen sprake is van sequencers, loops en digitale synths en alles daadwerkelijk met handen EN voeten gespeeld moet worden. De live-versie van “Xanadu” (origineel te vinden op “A Farewell To Kings” uit 1977) is daarvan misschien nog wel het mooiste voorbeeld. Alex Lifeson en Geddy Lee speelden beide op dubbelnekgitaren, gebruikten hun voeten voor het spelen op baspedalen en Lee bespeelde tussendoor ook nog de nodige synths. Neil Peart bestreek als een ware drumoctopus niet alleen zijn hele drumstel maar in het intro ook nog de nodige windchimes, buisklokken, triangels en klokkenspellen.
Websites:
https://www.rush.com/
https://www.facebook.com/rushtheband .

A.O.R. / NIEUW (verlaat)
Mecca - And Now The Magic Is Gone
Van het album “Everlasting” (Frontiers, 2023)

Mecca werd opgericht door zanger Joe Vana. “Everlasting” is het eerste nieuwe Mecca-album sinds 2016 en ziet Vana terugkeren naar de klassieke AOR-stijl waar hij geliefd om is. Toen hij nog maar 13 jaar oud was, veranderde Vana's leven voor altijd door een toevallige ontmoeting met Jim Peterik van Survivor. Die leerde hem alles wat hij wist over muziek en de muziekbusiness. Maar pas toen hij 28 jaar oud was, ontdekte Vana zijn stem en niet veel later werd hij degene die jarenlang demo's inzong voor Peterik. Samen richtten ze uiteindelijk een band op, genaamd Project Voyager, die evolueerde tot Mecca. In 2002 verscheen het titelloze debuutalbum, met David Hungate (ex-Toto) op bas, Shannon Forrest (Toto) op drums, Mike Aquino (Pride Of Lions) op gitaar, Jimmy Nichols op keyboards, plus Fergie Frederiksen (ex-Toto) en natuurlijk Joe Vana op zang. Na negen jaar verscheen in 2011 het vervolgalbum “Undeniable” (2011), waarop Vana samenwerkte met twee Zweden: gitarist Christian Wolff en producer/songwriter/gitarist Tommy Denander. In 2016 zag het album “III” het levenslicht. De lijst met betrokken spelers is indrukwekkend: Shannon Forrest (Toto), Pat Mastelotto (Mr Mister, King Crimson), David Hungate (ex-Toto), Tony Levin (Peter Gabriel), Mike Aquino, Christian Wolff en Vana's zoon Joey op gitaar. Nu, in 2023, keert Mecca terug met album nummer vier: “Everlasting” . De line-up: Gitarist Sven Larsson (Street Talk), bassist Mitia Maccaferri, toetsenist Alessandro Del Vecchio (die ook het album produceerde) en drummer Mirko De Maio (The Flower Kings) plus een groot aantal sessiespelers, waaronder onder meer Tommy Denander en Stefano Lionetti. Van dit gezelschap mogen we duidelijk een AOR-tour-de-force verwachten. Daarnaast wordt Joe Vana op zang ondersteund door zijn zoon Joey. Opener “And Now The Magic Is Gone” boeit je meteen en is het type AOR-song waar liefhebbers van het genre geen genoeg van kunnen krijgen. Gitaar- en keyboardpartijen worden moeiteloos vermengd, de stemmen van vader en zoon Vana vloeien prachtig samen.
(Bron: Frontiers)
Websites:
https://www.frontiers.it/artist/443
https://www.facebook.com/MeccaTheBand (niet up-to-date).

NIEUW
Macroscream – Bloody Noise
– Standing On A Miracle
Van “Macrophonix” (AltRock / Maracash Racords, 2024)

Tussen het eerste en tweede album van Macroscream zat al 4 jaar, op een derde werkstuk heeft de Italiaanse groep ons maar liefst 8 jaar laten wachten. ...Maar dat is het waard geweest, want “Macrophonix” barst opnieuw uit elkaar van duidelijk spelplezier, waarbij op prettige wijze elementen uit seventiesprog (waaronder gebruik van 'vintage keyboards' als Hammond, Mini-Moog en Mellotron) worden vermengd met swingende funky elementen. Luca Marconi, die op de titelloze voorganger de leadvocalen voor zijn rekening nam, is alleen nog als achtergrondzanger te horen en in één nummer als leadzanger: het meest gedragen stuk “Standing On A Miracle”, dat bovendien een fraaie Mini-Moog-solo bevat van toetsenist Davide Cirone. Zijn rol is verder overnomen door Giovanni Saulini, die een hoge, vrij scherpe stem heeft, maar ons desalniettemin kan bekoren, al zit hij soms eventjes op het randje van schreeuwen in plaats van zingen. Belangrijk element wordt verder gevormd door de vooraan in de geluidsmix geplaatste zeer gearticuleerde baspartijen van Alessandro Paderno, die de voornoemde funky feel ook in de hand werkt. In “Bloody Noise” is dat goed duidelijk in een partij die ook zo van Klaus-Peter Matziol (Eloy) had kunnen zijn.
Websites:
http://www.macroscream.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063046338599 .

NIEUW / ARCHIEFUITGAVE – DEEL 3
Camel – Epitaph
- Fritha Alone
- La Princesse Perdue
- The Great Marsh (Reprise)
Van “Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984” (Universal, 2023)

Eind vorig jaar verscheen van Camel de uitgebreide boxset “Air Born: The MCA & Decca Years 1973-1984”. We begonnen onze reis door deze box in december en januari met het belichten van de eerste twee albums en alles daaromheen. Voor meer info verwijzen we naar ons archief. Deze uitzending is het befaamde “Music Inspired By The Snow Goose” aan de beurt. Na “Mirage” waren Gitarist Andy Latimer en toetsenist Peter Bardens zoekende naar een nieuw concept en eerst was het idee om “Siddhatra” van de Duitse schrijver Herman Hesse te vertalen naar muziek. De eerste probeersels waren niet veelbelovend en toen bassist Doug Ferguson Paul Gallico’s “The Snow Goose” aandroeg, begon de inspiratie rijkelijk te stromen en de eerste resultaten waren al eind 1974 live te horen. Het geheel instrumentale werkstuk werd opgefleurd met mooie orkestraties van David Bedford. De box bevat zowel de originele mix als nieuwe door Stephen W. Tayler verzorgde stereo- en 5.1-mixen. Die laatste is echt een revelatie en laat je helemaal opgaan in het album. Natuurlijk ontbreek in de box de integraal in de Royal Albert Hall opgenomen live-versie niet (die eerder onderdeel uitmaakte van “A Live Record”. Overigens: voor diegenen die eind vorig jaar achter het net visten: ondertussen is er een tweede oplage van de box gemaakt en is hij weer goed leverbaar. We gaan luisteren naar de slotminuten van “Music Inspired By The Snow Goose”, vanaf “Epitaph”.
Websites:
https://www.camelproductions.com/
https://www.facebook.com/profile.php?id=100044216270328
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063550208507
https://www.facebook.com/Armada017
https://www.facebook.com/camel.latimer .

NIEUW
Blackbriar feat. Marjana Semkina - Moonflower
Van "Moonflower" single (eigen beheer, 2024)

Het Drentse Blackbriar timmert sinds een paar jaar flink aan de weg waarbij met name het tweede album “A Dark Euphony” (vorig jaar verschenen bij Nuclear Blast Records) hoge ogen gooide in het symfonische en gothic metalwereldje. De band gaat dit jaar uitgebreid op toernee en heeft er al een aantal concerten in Nederland op zitten waarbij Marjana Semkina van Iamthemorning te gast was. Dit naar aanleiding van het feit dat Blackbriar ter gelegenheid van die concerten in Nederland een nieuwe single heeft uitgebracht waarop Semkina meezingt. Dit “Moonflower” is een mooie symfonische metalballade waarbij het opvallend is hoezeer de stem en zangstijl van Blackbriar-zangeres Zora Cock en die van Semkina op elkaar lijken. Websites:
https://www.blackbriarmusic.com/
https://www.facebook.com/blackbriarmusic
Dit nummer op YouTube: .

PSYCHEDELICA meets CANTERBURY
Khan - Hollow Stone (Inc. Escape Of The Space Pilots)
Van "Space Shanty" (Deram, 1972 / Eclectic Discs, 2004)

Steve Hillage wordt voornamelijk geassocieerd met Gong, zijn latere solo-albums en natuurlijk zijn werk als producer in de jaren 80. En dan is er nog de elektronische dance die hij maakt met zijn partner onder de vlag System 7. Maar voor dit alles was er zijn eerste band Uriel, waarin ook toetsenist Dave Stewart zat. Hillage ging studeren waarna de overige muzikanten doorgingen onder de naam Egg, maar toch ook was er nog een Uriel-reünie die in 1969 een album opleverde onder de naam “Arzachel”. Toen Hillage eenmaal terugkeerde van zijn studie wilde hij verder op het psychedelische muziekpad en richtte de band Khan op. Er mocht al heel snel een album opgenomen worden, maar helaas vertrok de toetsenist vlak voordat men de studio in zou duiken, dus deed Hillage een beroep op zijn vriend... Dave Stewart. Resultaat was het via Deram/Decca in 1972 verschenen “Space Shanty”, dat gerust een psychedelische Canterbury-rockklassieker genoemd kan worden. De zang is opvallend genoeg erg aangenaam, maar het zijn met name Hillage's gitaarpartijen en Stewarts uit duizenden herkenbare orgelgeluid die het meest in het oor springen.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=1172
https://www.cherryred.co.uk/space-shanty .

25 JAAR
Zello - Anthem Of The Long Forgotten Loss
Van "Quodlibet" (Musea, 1999)

Dit jaar is het een kwart eeuw geleden dat met "Quodlibet" een tweede album verscheen van Zello. Drie jaar ervoor was het naar de band vernoemde debuut al enigszins opgevallen, maar met "Quodlibet" kwamen deze Zweden met een behoorlijk bijzonder werkstuk op de proppen. Opvallend aan de muziek van Zello is namelijk dat er geen gitaren te horen zijn, maar dat naast een ritmesectie de line-up bestaat uit twee toetsenisten, een zich van een elektrische instrument bedienende violist en een aanvoerder in de persoon van zanger/songschrijver/producer Pelle Saether. Zijn stem heeft in de verte wel iets weg van Kansas' Steve Walsh en ook de songs zelf en het vioolspel sturen de muziek in die richting, maar het uitgebreide toetsenwerk in plaats van gitaren geeft Zello een redelijk unieke sound die na al die jaren nog steeds fris klinkt.
Websites:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=359 .

NIEUW
Aristocrats, The – Aristoclub
– Slideshow
Van “Duck” (BOING!, 2024)

The Aristocrats staan bekend om instrumentale muziek waarin technisch spierballenvertoon op aanstekelijke wijze behapbaar is gemaakt met onder andere een vleugje muzikale humor. Het trio, bestaande uit gitarist Guthrie Govan, bassist Bryan Beller en drummer Marco Minnemann, bracht tot nu toe 4 studio-albums uit plus een even groot aantal live-albums én een bijzonder project met een Pools symfonie-orkest. Het nu verschenen vijfde studio-album “Duck” moeten we zien als concept-album over de belevenissen van de eend uit de titel, maar dan wel instrumentaal. Het album is in verschillende edities te koop, waaronder, via de website van het trio, als deluxe-editie, via welke je meer aan de weet komt over het verhaal achter “Duck”. De negen nummers zijn qua compositie-credits gelijkwaardig onder de bandleden verdeeld, maar het is niet zo dat je steeds meteen kunt horen wie het geschreven heeft, de gitarist, de drummmer of de bassist. Gelukkig maar, want de 'fun' zit 'm juist vaak in het fraaie samenspel van deze virtuozen. Zo is de heftige inswinger “Aristoclub” ondanks het opvallende drumsalvo aan het begin een stuk van Bryan Bellers hand. “Slideshow” is een van de meer subtiele composities, van de hand van Govan die zelf ook op z'n meest gevoelvol speelt. Overigens is “Duck” het eerste reguliere Aristocrats-album met een gastrol (voornoemd symfonie-orkest niet meegerekend): in het bizar getitelde “This Is Not Scrotum” is violiste Rusanda Panfili te gast. Ze kan haar Moldavische roots kwijt over de Balkan-ritmiek die in dit einstuk wordt toegepast. Dit nummer was al eerder als streaming-single uitgebracht, vandaar dat wij kiezen voor de twee eerdergenoemde stukken.
Websites:
https://the-aristocrats-band.com/
https://www.facebook.com/aristocratsband .

ALBUM VAN DE MAAND
Albion [GB] - The Lake Isle Of Innisfree
– Pagan Spirit
Van het album “Lakesongs Of Elbid” (eigen beheer, 2024)

Albion is de naam die door klassieke geleerden vele eeuwen geleden al werd gebruikt om naar het Britse eiland te verwijzen. In 2019 kozen vier jonge muzikanten de oude term als naam voor hun nieuwe folkprogband, ondanks het feit dat er onder andere al een Poolse neoprogband bestaat met dezelfde naam. Het afgelopen januari verschenen “Lakesongs Of Elbid” bevat vier eerder uitgebrachte singles, aangevuld met acht nieuwe nummers. Het is een 70 minuten durende verkenning waarbij onder meer traditionele folkmelodieën gecombineerd worden met symfonische orkestrale (hard)rock. De nadruk ligt op de melodie en de Keltische sfeer. Bandleider is Joe Parrish-James, die we de afgelopen jaren al hadden leren kennen als gitarist van Jethro Tull. Net als in de band van Ian Anderson horen we bij Albion ook dwarsfluit terug en die wordt opvallend genoeg verdienstelijk bespeeld door Parrish-James zelf. Hij is natuurlijk vooral de gitarist, die tevens mandoline ter hand neemt en met zijn erg goede stem de leadzang verzorgt. Eigenlijk is Parrish-James dus zowel een minstreel als een rocker. Albion bestaat verder uit gitarist/achtergrondzanger Jack Clark, bassist Peter Szypulski en drummer Mikey Cancio verzorgt de drums. Gastrollen worden vervult door achtergrondzangeres Rhiannon Parrish-James en dwarsfluitist Miguel Vargas. “The Lakesongs Of Elbid” klinkt misschien wel bijna te perfect, te vol van productie en daardoor ook soms voorspelbaar. Dat doet echter niets af aan het feit dat het een heerlijk werkstuk is. Een solide, mooi afgerond geheel, waarop de folkroots van de bandleden getransformeerd is binnen een rockcontext. We trappen de maand af met twee nummers. Eerst het korte intro "The Lake Isle Of Innisfree", dat gebaseerd is op het gelijknamige gedicht van William Butler Yeats, waarin een combinatie van akoestische gitaar en Keltische zang is te horen. We vervolgen met "Pagan Spirit", dat na twee minuten, geïntroduceerd door stevige gitaarriffs, een samensmelting van folk en symfonische metal laat horen. "Pagan Spirit" zou niet misstaan als soundtrack bij een film over zwaarden, en tovenarij en draken.
Websites:
BANDCAMP
FACEBOOK.

VOORPROEFJE
Semkina, Marjana - We Are The Ocean
Van het komende album "Sirin" (eigen beheer, release: tweede helft 2024)

Terwijl Marjana Semkina in Nederland was voor de gastoptredens met Blackbriar lanceerde zij ook nog eens een crowdfund-campagne via Kickstarter voor haar tweede solo-album. Aan dit "Sirin" heeft ze de afgelopen 3 jaar gewerkt en de bedoeling van de campagne is om de daadwerkelijke fysieke release op CD en vinyl mogelijk te maken, waarbij er veel aandacht besteed gaat worden aan het artwork. Tevens kun je kiezen uit de nodige extra's in de vorm van een breed scala aan prints, shirts, etc. De productie van het album en de uiteindelijke release doet ze volledig in eigen beheer en zodoende was ze nog al bezorgd over dat de financiering niet rond zou komen maar haar doel was al binnen 24 uur bereikt en inmiddels dik overschreden, maar je kunt nog steeds meedoen als je wilt. Muzikaal zal het album in de lijn liggen van haar eerdere werk, hoewel ze zelf aangeeft dat “Sirin” bij vlagen zelfs vrolijk klinkt, ondanks de soms morbide onderwerpen van de songs. Het album bevat ook twee duetten, met respectievelijk Mick Moss (Antimatter) en Jim Grey (Caligula's Horse).
Websites:
https://www.facebook.com/marjanasemkina/
Kickstarter-campagne:
Dit nummer op YouTube:.

DESTIJDS GEMIST
Fren – All The Pretty Days
Van “All The Pretty Days” (eigen beheer, 2022)

We hebben een aantal jaar geleden al eens een nummer laten horen van het uit Kraków afkomstige Fren. Toen waren we redelijk enthousiast over de instrumentale prog die de Poolse band ons voorschotelde op het debuut “Where Do You Want Ghosts To Reside” uit 2020. Twee jaar later verscheen er al een opvolger, waar we echter toen geen aandacht aan hebben besteed. We gaan dit vanavond ruimhartig inhalen. We vertelden destijds al dat Fren op het eerste album een muzikale verwantschap toonde met de Scandinavische progscene. Dit tweede album, “All The Pretty Days”, bevestigt dit alleen maar. Toch had en heeft Fren een eigen identiteit die ook weer blijkt uit dit door toetsen gedomineerde album, waarbij vooral het pianospel van Oskar Cenkier opvalt. Op de lange uitgesponnen nummers hoor je ook de invloed van Anathema en Airbag terug, vooral op het voor vanavond uitgekozen “All The Pretty Days”.
Websites:
https://www.facebook.com/frenkrakow
https://fren.bandcamp.com/album/all-the-pretty-days .

VAN EIGEN BODEM / LIVE-TIP
Horse Company, The – Calypso
Van “Calypso” (Goomah, 2012)

De Overijsselse groep The Horse Company bestaat uit de gebroeders Arjen en Vincent Hilberdink (beide zang/gitaar), bassist Arjan Pronk en drummer Jeroen Hobert. Twee broers en twee neven. En die onderlinge verwevenheid hoor je terug in het warme en organische bandgeluid. Net zoals het gegeven dat de band bestaat uit echte muziekveteranen. Op het derde album “Calypso” koos de band in 2012 voor het avontuur. De stemming varieert van melancholiek tot ronduit duister. De gebruikte ritmes zijn soms experimenteel, de shoegaze-invloeden zijn niet van de lucht en enkele nummers hebben soundscape-achtige passages. Maar ook echte popliedjes vind je er op terug. Aan het bandgeluid kun je horen dat de leden een brede smaak hebben. Country, rock, New Wave, shoegaze, indie, pop, punk, Americana en classic rock: het vloeit allemaal door elkaar. In 2013 hield de Zwolse band er onverwacht mee op, net na de release van derde plaat “Calypso”. Stoppen op het hoogtepunt heet zoiets. Nu, 11 jaar later, hebben de bandleden in alle rust een tijd lang lekker met elkaar in de oefenruimte gespeeld en gaan ze weer live optreden. Er wordt zelfs gesproken over het opnemen van nieuwe nummers en wellicht zelfs een album. The Horse Company staat in elk geval op 1 juni op Dauwpop. Wij kiezen voor het machtige, epische titelnummer van “Calypso”, dat ons nog het meest deed denken aan het Noorse Motorpsycho.
Websites:
http://thehorsecompany.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/TheHorseCompany .