Januari

RICHARD HALLEBEEK, RHPII - Pain In The Jazz, RICHIE RICH MUSIC), 2013

Met RHP (2004) zette Richard Hallebeek zich definitief op de jazzrockkaart. Stevig gesitueerd tussen de grenzen van de syncopische ritmiek van Tribal Tech en de virtuoze melodieusheid van Allan Holdsworth maakte hij zijn status, mede verkregen door cd’s met onder andere Antti Kotikoski en René Engel, volledig waar. Op RHP speelden wereldmusici als Shawn Lane en Brett Garsed, doch voor opvolger Pain In The Jazz wilde de gitarist het nog grootser aanpakken. Maar liefst zeven snarenkunstenaars stelen, naast en regelmatig in duel met Hallebeek en zijn band, de show: Greg Howe, Alex Machacek, Guthrie Govan, Andy Timmons, Jose de Castro, Eric Gales en Kiko Loureiro. Een indrukwekkende lijst, hoewel het toch voornamelijk de basis is die zorgt dat deze gasten kunnen schitteren. Zo zijn de composities deels geschreven om de karakteristieke speelstijl van de solisten te benadrukken en om hen te prikkelen. Verder is de vaste band in topvorm. Bassist Frans Vollink laat bijvoorbeeld een lekker agressieve variant op het vingervlugge werk van Jeff Berlin horen. Zijn eigen Scott Hendersonachtige Wristkiller en de superfunky Jaco Pastoriuscover Amelia, met trompettist Randy Brecker en saxspeler Ada Rovatti, zijn goede voorbeelden hiervoor. Drummer Sebastiaan Cornelissen produceert daarnaast een krachtige drive, waarbij hij razendsnel diverse onderdelen van zijn kit beroert en toch ingetogen overkomt. Zijn bluesy ballade Think Of Something is zelfs één van de rustpunten. Lalle Larsson, op wiens Weaveworldtrilogie Hallebeek prominent aanwezig is, draagt eveneens aanzienlijk bij aan de inkleuring van de arrangementen, maar is tevens één van de vormgevers van de pakkende thema’s. Uiteraard heeft hij ook zijn flitsende solomomenten, zoals in het door hem geschreven complexe Speed City Blues en het progressieve Bring It On. Tenslotte is het echter vooral Rich zelf die in het middelpunt staat met bedrieglijk toegankelijke melodieën, een veelzijdig geluidspallet inclusief gitaarsynthesizerklanken en fraai akkoordenwerk. Met Pain In The Jazz heeft hij dan ook zijn positie op genoemde jazzrockkaart op verbluffende wijze verstevigd. Het album is te bestellen op zijn eigen website www.richardhallebeek.com..

Februari

RIVERSIDE - Shrine Of New Generation Slaves, InsideOut, 2013

De populaire Poolse progrockgroep Riverside heeft afgelopen maand zijn vijfde studioalbum uitgebracht, getiteld “Shrine Of New Generation Slaves”, wat je kunt afkorten tot “SONGS”. Riverside heeft ook nu weer een mooi album afgeleverd, met pakkende melodieën, heldere productie, doordachte arrangementen, indrukwekkend instrumentaal machtsvertoon en intelligente teksten. Toch is de band om origineel blijven klinken, afgeweken van de sound van eerder plaatwerk. Dit door middel van een verzameling toegankelijke songs die wat meer classic rock- en jazzrock- en (nog) minder metalinvloeden meer kennen dan voorheen. Ook zijn de grunts verdwenen. Kans is aanwezig dat daardoor een aantal fans afhaken maar zeker is dat er veel fans bij zullen komen. Overigens bevatten de gelimiteerde dubbel-vinyl en 2CD-mediabook-edities van “Shrine Of New Generation Slaves” twee bonustracks. Riverside zal op 23 maart aanstaande optreden in De Metropool in Hengelo en de voorverkoop daarvoor is al begonnen. website http://www.riversideband.pl/.

Maart

STEVEN WILSON - The Raven That Refused To Sing, K-Scope, 2013

Het nieuwe album van Steven Wilson is eindelijk verkrijgbaar. En zoals gehoopt wordt de lijn van de voorganger voortgezet. Met interviews in de onder andere De Volkskrant en Lust For Life kunnen we haast niet achterblijven om het nieuwe album van Steven Wilson extra in de belangstelling te plaatsen. Om dit te onderstrepen promoveren we “The Raven That Refused To Sing And Other Stories” tot Plaat Van De Maand Maart. Vergeet alle platen die Wilson met Porcupine Tree heeft gemaakt na “Lightbulb Sun”, begin weer bij “Grace For Drowning” en je zal merken dat het verloop veel logischer klinkt! Het werk dat Wilson voor bands als King Crimson, Jethro Tull en Caravan heeft gedaan, heeft zeker zijn sporen nagelaten, maar “The Raven That Refused To Sing” is toch in de eerste plaats Steven Wilson en bevat zes tracks, die allezes over bovennatuurlijke verschijnselen handelen. Wilson heeft als engineer Alan Parsons in de hand genomen, en een band om zich heen verzameld om van te smullen. Drummer Marco Minneman, gitarist Guthrie Govan, bassist Nick Beggs, op toetsen Adam Holzman en natuurlijk Theo Travis op verschillende blaasinstrumenten. We worden dan ook getrakteerd op staaltjes hoogstaand musiceren, maar ondanks de moeilijkheidsgraad klinkt de muziek ongedwongen en ligt aldoor goed in het gehoor. Het album opent met de zware prog van “Liminol” (ook al in live-uitvoering te vinden op de DVD en Blu-Ray “Get All You Deserve”) dat lijkt te beginnen waar Yes' “Relayer” ophoudt! Het magistraal epische titelnummer sluit het album af. Voor de Hifi-freaks onder ons zijn er high-bitrate-versies in zowel stereo- als 5.1-surroundformaat verkrijgbaar op Blu-Ray of DVD. Nog twee leuke weetjes: Alan Parsons is niet alleen aangetrokken als associate producer en opnametechnicus, hij speelt ook nog een stukje "Haw-haw"-gitaar op “The Holy Drinker”. Verder is de veelvuldig te horen Mellotron de originele King Crimson MKII Mellotron, opgenomen bij DGM. Voorzichtig willen we de conclusie wel trekken dat dit het beste is wat Wilson heeft uitgebracht... tot nu toe dan.
Website: http://stevenwilsonhq.com/.

April

COMEDY OF ERRORS - Fanfare & Fantasy, Eigen Beheer, 2013 

In 2011 verscheen vrij plotseling het echte debuut van de Schotse neoprogband Comedy Of Errors. Dat was 27 jaar nadat de groep was opgericht en 23 jaar na een zonder medeweten van de band verschenen officieus debuut. Vriend en vijand waren verrast door de kwaliteit die op "Disobey" werd tentoongespreid. Gelukkig houdt de groep de vaart erin, want koud twee jaar later is er al een vervolg. Nog steeds zijn er drie originele leden present, maar Abel Ganz-bassist Hew Montgomery heeft wegens tijdgebrek moeten afhaken. Hij is intussen vervangen door John Fitzgerald, maar die heeft alleen nog wat achtergrondvocalen kunnen bijdragen aan "Fanfare & Fantasy". De baspartijen werden ingespeeld door gitarist Mark Spalding. Creatieve spil is nog steeds toetsenist Jim Johnston, die alle composities schreef. Hij steekt invloeden niet onder stoelen of banken en bewijst dat symfonische rock ook echt door klassieke muziek beïnvloed is: Thomas Tallis wordt geciteerd, Gustav Mahler en Ralph Vaughan Williams worden bedankt, die laatste twee, alsmede Ludwig van Beethoven zijn ook op de hoes terug te vinden: een Mark Wilkinson-achtig thematisch zoekplaatje van Joe James, naar ontwerp van Johnston. Titel: "Ich bin die Welt abhanden gekommen", een ooit door Mahler getoonzet gedicht van Friedrich Rückert. Verder is de muzikale link met andere neoprogbands onmiskenbaar; zo horen we in "The Anwer" reminiscenties aan Marillions "Forgotten Sons". Maar "Fanfare & Fantasy" is vooral een krachtig en fris klinkend album vol doordachte composities en fraai spel. En dat krachtige en frisse is ook mede te danken aan, daar is hij weer, geweldenaar-geluidstechnicus Rob Aubrey (o.a. Big Big Train, Cosmograf, Pendragon, live-mixer van Spock's Beard, etc. etc. etc).
Website: http://comedyoferrors.org.

Mei

DEEP PURPLE - Now What?!, Edel, 2013

Deep Purple.
Ouwemannengroep toch? Hoewel: op tournee zijn de heren nog immer vrijwel non-stop. Nieuwe platen verschenen echter maar mondjesmaat. Die waren nooit slecht hoor: ambachtelijke werkstukken van doorgewinterde professionals, maar niet echt wereldschokkend. En dat vonden de heren zelf ook. Het was ook frustrerend om veel tijd te steken in nieuw werk om vervolgens verkoopcijfers te genereren die slechts een minieme fractie waren van die van albums als "In Rock" of "Machine Head". En bij optredens willen de fans toch de oude succesnummers horen. Daarom bleef het na "Rapture Of The Deep" 8 jaar stil aan het nieuweplatenfront. Maar een pure nostalgieband worden wilde men per sé niet. Dus werd er weloverwogen een plan gesmeed om weer eens een plaat te maken die er echt uit zou springen. Producer Bob Ezrin (Pink Floyd, Alice Cooper, Kiss) heeft dat bij veel artiesten voor elkaar gekregen en hij was meteen enthousiast. En wat ons betreft is het plannetje behoorlijk geslaagd! En voor Xymphonia is het dan ook nog mooi meegenomen dat het aloude hardrock-element vaak plaatsmaakt voor een veel symfonischer geluid. Toetsenist Don Airey blijkt zich een behoorlijk Keith Emerson-achtige stijl te hebben aangemeten, die de band goed staat. Ook compositorisch klinkt het gros van het materiaal doorwrocht. Het zou kunnen dat het overlijden, vorig jaar, van Jon Lord, de groep nog eens op de eindigheid van het aardse bestaan heeft gewezen. Ofwel: Als je iets goed wilt doen, doe het dan meteen. Now! Waarvan acte. Het album is opgedragen aan Lord, mede-oprichter en tot 2002 organist van Deep Purple. De band is op 19 oktober te aanschouwen in de IJsselhallen in Zwolle.
Website: http://www.deeppurple.com/.

Juni

SOUND OF CONTACT - Dimensionaut, InsideOut Music, 2013

Het was weer een moeilijke keuze wat deze maand het album van de maand zou worden. Goede progressieve rockplaten verschijnen er namelijk in overvloed! Het feit dat “Dimensionaut” een debuut is van een nieuwe band heeft Sound Of Contact een streepje vóór gekregen. Geïnteresseerden in progressieve rock kan het bijna niet ontgaan zijn dat dit album eraan te komen zat. Met behulp van het teaserfilmpje met het futuristische ruimteschip dat ook de cover siert, werd flink geplugd. Wat is er aan de hand? Het gaat hier om de band van Simon Collins, zoon van Phil en net als pa drummer én zanger. Co-leider is Dave Kerzner, die zijn geld verdient met zijn gerenommeerde geluidenbank Sonic Reality en daarnaast speelde met Kevin Gilbert en recent Lo-Fi Resistance. Een contract met prog-label InsideOut en de genoemde namen doen een puur symfo-album vermoeden, maar da's toch niet helemaal waar. De eerste helft van dit conceptalbum (ja, dat dan weer wel) bevat nl. de nodige compacte catchy songs, zij het wel met symfo-tic. Hoogtepunt is evenwel het 20 minuten lange 'epic' "Möbius Slip": een afwisselend, sterk gecomponeerd stuk, dat een breed arsenaal aan sferen laat horen - met Kerzners achtergrond verwacht je ook niet anders - en ook flitsend drumwerk van Collins. De band rond Simon Collins en Dave Kerzner heeft net een korte Europese tour onder zijn veren, maar komt deze zomer terug voor een optreden tijdens het Night Of The Progs Festival op de Loreley. Het lukte daar nog niet om de kolossale geluidsarchitectuur die de band met hulp van Genesis-producer Nick Davis op CD laten horen even indrukwekkend naar het podium te vertalen. Hopelijk is men daar op het Night Of The Prog Festival in Sankt Goarshausen op 13 juli inmiddels bedrevener in.
Website: http://www.soundofcontact.com/.

Juli

Daniel Versteegh - Metanoia, Shepherd songs / Rough Trade, 2013

Misschien een verrassende keuze voor sommigen, maar de vaste luisteraar weet dat wij van Xymphonia ook de betere singer-songwriter een plek gunnen in ons programma. Als er dan ook nog eens een Nederlands product verschijnt dat van hoogstaand kaliber is, verdient dit de titel 'Album Van De Maand'. Enkelen zullen Daniel kennen van het TV-programma 'De Beste Singer-Songwriter Van Nederland' van vorig seizoen, dat hij onzes inziens eigenlijk verdiende te winnen. Zijn revanche is “Metanoia”: een retrospectief album met bloed mooie liedjes. Metanoia staat voor wedergeboorte en dat is wat de plaat voor Daniel is. En de context van die wedergeboorte is dromerig, ruimtelijk en melancholisch - je houd na iedere luisterbeurt een goed gevoel aan over. Versteegh timmert overigens al langere tijd aan de weg. Zo won hij de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter, werd hij uitgeroepen tot 3FM Serious Talent en werkte hij mee aan het album van Lorrainville. Producer Wouter Budé zorgt voor een dergelijke kleurrijke - soms elektronisch, soms akoestisch - maar altijd smaakvolle aankleding dat we met recht van progressieve singer/songwriter-pop kunnen spreken. Daarbij doet zijn prachtige stem ons denken aan Jim Moray.
Website: http://www.danielversteegh.nl/.

Augustus

Not A Good Sign, Not A Good Sign, Fading Records / AltrOck Productions, 2013

Not A Good Sign is een Italiaanse band die ontstaan is uit de wens van Yugen-voorman Francesco Zago om naast de avant-prog waar Yugen om bekend is ook ietwat toegankelijker muziek te maken. Ook Yugen- en SKE-toetsenman Paolo 'SKE' Botta betrok hij in z'n plan. De heldere, zuivere stem van Alessio Calandriello vonden ze goed in hun plaatje passen. Hij was gemakkelijk benaderbaar, want zanger van La Coscienza Di Zeno, al onderdeel van de Fading / AltrOck-familie rond Yugen. Met Not A Good Sign hebben ze een album gemaakt waarin sporen van de lekker dwarse en eigenwijze inborst van de heren zeker te vinden zijn, op een manier die vooral doet denken aan King Crimson. Maar er is vooral ook veel ruimte voor melodie en welluidendheid. En dat gegoten in afwisselende composities en gebracht in een kraakheldere productie waarin al het fraaie aangewende vintage prog-instrumentarium schitterend tot klinken komt. Dit album zal vast meer aan de orde komen in Xymphonia.
Websites: http://bandcamp.com/not-a-good-sign
en https://www.facebook.com/notagoodsign.

September

Flamborough Head,Lost In Time, Oskar, 2013

Het zesde studio-album van het Friese Flamborough Head is een feit. Op het album horen we veel fraaie vintage-sounds die Edo Spanninga aan zijn keyboards ontlokt: wollige Mellotron, rollende Hammond en een lekker snerpende Moog. Ook genoemd dienen Gert Pölkermans warme gitaar en de fijne fluitsolo's van Margriet Boomsma. De meeste nummers kennen dat patroon. Ze hebben een flinke lengte (rond de tien minuten) en het karakter wordt neergezet met lange instrumentale passages. Maar de gezongen stukken nopen zeker tot goed luisteren, want de teksten zijn, zoals we van Boomsma gewend zijn, minstens zo verzorgd als de muziek. Het zijn doodserieuze, diepe portretten en geschiedenissen.
Website: http://www.flamboroughhead.nl/.

October

Big Big Train - English Electric: Full Power, English Electric, 2013

Najaar 2012 verscheen English Electric Vol. 1 van de Britse band Big Big Train, het eerste deel van wat een tweeluik zou worden. Seventies-prog met licht-pastorale en folky trekjes, die hoewel erg vertrouwd nergens echt belegen klinkt, maar juist uiterst fris over komt. Het werd een album dat vele jaarlijstjes over 2012 zou gaan domineren waaronder ook ons jaaroverzicht. In het voorjaar van 2013 verscheen Vol. 2, die in principe van nagenoeg gelijk niveau was. Echter, kort na release van deel 1 had de band al bekend gemaakt dat er uiteindelijk ook nog een dubbel-cd editie zou gaan verschijnen genaamd English Electric : Full Power. Een editie met een andere trackvolgorde en met aanvulling van 4 extra songs plus een 96 pagina tellend boekwerkje waar in alle teksten en achtergrondinfo rondom dit album, de songs en de muzikanten is vastgelegd. Het resultaat is als met een diamant die voor dat hij in de verkoopvitrine gaat nog net even wat extra word gepolijst zodat hij nog mooier schittert. Dit is 135 minuten hoog karaats symfo dat het predikaat album van de maand zeker verdiend.
Website: http://www.bigbigtrain.com/.

November

Jonathan Wilson - Fanfare, Bella Union, 2013

De Amerikaanse singer/songwriter Jonathan Wilson verraste twee jaar geleden met zijn debuutalbum “Gentle Spirit”. Enerzijds had die plaat de lome sfeer van de Pink Floyd van albums als "Obscured By Clouds", anderzijds refereerde hij sterk aan de heftige Neil Young van songs als "Down By The River". Ook opvolger "Fanfare" gebruikt veel elementen uit muziek van medio 1970. 'Weinig origineel', zou je dan kunnen aanvoeren. Maar de caleidoscopische wijze waarop deze multi-instrumentalist ontelbare verschillende elementen in knappe songs giet, maken "Fanfare" tóch een oorspronkelijk werkstuk. Méér dan dat zelfs. De evidente Neil Young-elementen zijn wat afgezwakt - die lijzige, dromerige Pink Floyd-sfeer zeer zeker niet. Het album klinkt over de hele linie wellicht wat Britser dan z'n voorganger, maar dan nog steeds aangelengd met een flinke scheut Amerikaanse Westcoast. Een aantal iconen uit die scene, David Crosby, Graham Nash en Jackson Browne, heeft zelfs kleine gastrollen. Diverse recensenten haalden al het legendarische solo-album “Pacific Ocean Blue” van Beach Boy Dennis Wilson aan, vooral door de majestueuze, breed uitwaaierende lijzige arrangementen. Het maakt "Fanfare" zowel psychedelisch als regelmatig symfonisch. De bewondering neemt nog flink toe als je leest dat Jonathan Wilson zélf het leeuwendeel van de gitaar-, toetsen- en drumpartijen heeft ingespeeld. Waarbij hij natuurlijk veel warm klinkend vintage-appatuur heeft gebruikt. Het titelnummer is de perfecte opener van de plaat, die je echt beetje voor beetje de muziek insleurt, om je aan het eind wakker te schudden met een haast aan freejazz refererende vette saxofoonsolo van James King.
Website: http://songsofjonathanwilson.com/.

December

The Opium Cartel - Ardor, Termo Records, 2013

De koude wintermaanden verdienen een toepasselijke plaat. Deze maand waren er verschillende gegadigden voor de titel Album Van De Maand; Xymphonia zou Xymphonia niet zijn als we toch voor de minder voor de hand liggende optie gaan. Dus wederom geen volbloed symfonische rock plaat, wel eentje die zeker wel progressief is. In 2009 verscheen het eerste album "Night Blooms" van The Opium Cartel. In dit project wilde gitarist/componist Jacob Holm-Lupo (van White Willow) zijn meer songmatige popkant naar voren laten komen. We hoorden sporen van de vroege progfolk van White Willow, maar ook meer elektronica en artpop in de muziek, vermengd met symfonische passages. Vier jaar later is er nu een opvolger onder de titel "Ardor" en de muziek heeft een duidelijke ontwikkeling doorgemaakt. De progfolk is nagenoeg weg, symfonische passages zijn er nog steeds maar het is met name de elektronica en artpop die nu de boventoon voert. Qua vocalisten keren Tim Bowness (van No-Man), Stephen James Bennet (van Henry Fool) en Rhys Marsh terug, maar het zijn de stemmen van Venke Knutson en Alexander Stenerud die we het meest horen. Beide zijn hier in Nederland niet bekend, maar hebben in Noorwegen al een reeks top 10-hits op hun naam staan. De overige muzikanten, die we naast Holm-Lupo op het album horen, zijn voor vaste Xymphonia-luisteraars bekende namen als drummer/klankbeeldhouwer Mattias Olsson, toetsenist Lars Fredrik Froisle (White Willow en Wobbler) en Ketil Vestrum Einarsen (Jaga Jazzist). Het resultaat is een album dat Holm-Lupo's eerbetoon is aan de klanken die hij in de jaren 80 op de radio hoorde. Dus we horen veel typische warme jaren 80-synthgeluiden, vertaald naar 2013. De plaat sluit af met een heuse epic, waar we de White Willow trekjes zeker kunnen waarnemen.
Website: http://theopiumcartel.com/.