Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Into The Open – Birth
– Ride The Wind
Van het album "Destination Eternity" (eigen beheer, 2020)

Jan Willem Ketelaers is op dit moment vooral bekend als zanger van Knight Area. Hij zong echter al jaren in allerlei hardrockbands en was in het verleden te horen bij o.a. Ayreon en Robby Valentine. Into The Open is het duo dat hij vormt met Sander Heerings, toetsenist van de melodieuze metalband The Dust Connection en maker van elektronische muziek onder de naam Wane Of Summer. Vorig jaar was Ketelaers al mede-verantwoordelijk voor het concept achter Knight Area's "D-Day", met Into The Open gaat hij opnieuw op de conceptuele toer. Sinds 2016 is er gewerkt aan "Destination Eternity", dat naar eigen zeggen handelt over 'de reis van de ziel naar zijn laatste bestemming'. Achter de teksten gaat een emotioneel geladen verhaal schuil, dat ook al blijkt uit het feit dat de hoes van Vivi Hoffmanns is geïnspireerd op Marillions aangrijpende song "Estonia". En anders laat je je als luisteraar wel meeslepen door de muziek: een pakkend mengsel van symfonische rock en AOR. Emotioneel hoogtepunt is "Ride The Wind", duet van Ketelaers met zangeres Maria Catharina. Het nummer biedt bovendien plaats aan de fraaiste toetsensolo van de plaat (van Heerings zelf natuurlijk), gevolgd door een virtuoze gitaarsolo van Marcel Coenen (o.a. Ayreon en ex-Sun Caged). Maar we beginnen bij het begin van de menselijke 'ziel', die catchy is getoonzet in "Birth".
Website: https://www.intotheopen.nl/ .

NIEUW
Fragile - When Are Wars Won? / Surely All I Need
Van “Golden Fragments” (eigen beheer, 2020)

De naam van de band verraad natuurlijk al veel. Fragile is ooit begonnen als Yes-tributeband. Een aantal redactieleden heeft deze Britten zelfs een keer in actie mogen aanschouwen in Londen, in de Jaren 90. Toen waren we al van mening dat de muzikanten veel te goed waren om alleen als tributeband te dienen. Nu heeft Fragile daar gehoor aan gegeven met “Golden Fragments”: een eerste album met eigen composities die de bandnaamgever zeker eer aan doen. Natuurlijk zijn er door de jaren heen wel wat bezettingswisselingen geweest. Momenteel bestaat Fragile uit gitarist Oliver Day (gitaar), Max Hunt (toetsen, gitaar, bas en zang), Russ Wilson (drums) en zangeres Claire Hamill. Jazeker, dezelfde Claire Hamill die in het verleden met zowel Yes-leden als Wishbone Ash werkte en die later een reeks New Age-getinte albums afleverde. Ook doet op een aantal nummers Clive Bayley mee als gastzanger. Hij was ooit lid van de pre-Yes band Mable Greer Toy Shop. Nu naar de muziek: natuurlijk spatten de Yes-reverenties je om de oren, zelfs de hoes is geïnspireerd op het werk van Roger Dean. Je zou bijna zeggen dat het album de missende schakel is tussen “Relayer” en “Going For The One”. Toch weet Fragile er wel een eigen draai aan te geven. Dit komt ook zeker door de inbreng van Hamill. Net vers van de pers is het nieuws dat er een album van Bayley en Hunt komt, dat al is voor te bestellen via Bandcamp. We gaan nu luisteren naar “When Are Wars Won? / Surely All I Need”.
Websites:
https://fragileyestribute.bandcamp.com/album/golden-fragments-2
https://bayleyhunt.bandcamp.com/album/whispers .

VOORPROEFJE
Pineapple Thief, The – Demons
Van “Versions Of The Truth” (Kscope, 4 september 2020)

The Pineapple Thief heeft een nieuw album aangekondigd met als titel “Versions Of The Truth”. Tegelijk is een eerste single van het album verschenen, “Demons”. Het thema van het album is de chaos die we meemaken in de 21ste eeuw als gevolg van het vervagen van de grens tussen feit en fictie. Wanneer er conflicten ontstaan zijn er altijd meerdere versies van de waarheid. Welke is de echte? Misschien wel allebei? 'De waarheid wordt voortdurend verbogen en de feiten veranderd. Niemand heeft meer enig idee wat de echte waarheid is want alles is vervormd', zegt bandleider Bruce Soord. “Versions of the Truth” verschijnt op 4 september. Inmiddels zijn er ook nieuwe data voor de tour die dit najaar zou plaatsvinden; deze is met een jaar uitgesteld. The Pineapple Thief speelt op zaterdag 9 oktober 2021 in Paradiso, Amsterdam en op 29 oktober 2021 in Carlswerk Victoria in Keulen. (bron: Marcel Debets, Progwereld)
Website: http://www.pineapplethief.com/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=fVNjhKLF1Pg .

(OP)NIEUW
Airbag – A Day At The Beach (part 2)
Van het album “A Day At The Beach” (Karisma Records, 2020)

Het duurde 4 jaar, maar daar is-ie dan: “A Day At The Beach”, het vijfde album van Airbag. Het is eerste album als trio: er werd afscheid genomen van basgitarist Anders Hovdan en al eerder van toestsenist Jorgen Hagen. "A Day At The Beach" bevat zes nieuwe nummers, die zijn opgenomen in de herfst en winter van 2019-20. Geïnspireerd door de heropleving van elektronica uit de jaren 80 en New Wave, heeft Airbag een krachtig geluid gecreëerd dat etherische soundscapes combineert met de voor deze Noorse band kenmerkende, door gitaar gedomineerde progressieve rock.
Websites:
https://www.airbagsound.com/
https://nb-no.facebook.com/airbagsound/ .

LOCKDOWN LIVE
Freedom To Glide – Enigma (lockdown version)
Origineel van “Fall” (Ruby Storm Records, 2016)

De huidige coronacrisis heeft de nodige creatieve initiatieven voortgebracht. Zoals festivals en artiesten die online optredens uit hun archief delen en optredens vanuit de huiskamer of bijzondere locaties zoals musea. En dan zijn er bandleden die gescheiden van elkaar speciale versies van hun nummers opnemen. Freedom To Glide heeft tot nu toe twee video's online gezet waarin we de Britse band een akoestische versie van “Not A Broken Man” zien spelen en met volledige bezetting “Enigma” live ten gehore brengen. En daarmee wordt de relatieve anonimiteit, waar Freedom To Glide al sinds 2013 en 3 albums lang de voorkeur voor hadden, doorbroken. In het geval van “Enigma” zien we zanger/gitarist Andy Nixon en toetsenist Pete Riley bijgestaan worden door bassist Steve Fletcher, drummer Luke Brightmore en zangeres/gitariste Louise Wilson. Na het zien en horen van deze video was het voor ons duidelijk dat Freedom To Glide klaar is om het podium op te gaan en de band heeft ook bevestigd dit zeker van plan te zijn. Nu maar hopen dat dit binnen afzienbare tijd ook veilig op een Nederlands podium gaat gebeuren. In de tussentijd moeten we het doen met deze op YouTube te vinden opname van de song over code-breker en computergenie Alan Turing. Zangeres Louisa Wilson tekent daarbij voor de eerste gitaarsolo, waarna de slotsolo uit de vingers van zanger Andy Nixon komt.
Websites:
https://freedomtoglide.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=61hclMtGh4w .

LOME ZOMERAVOND (PROG)ROCK
Eagles – King Of Hollywood
Van “The Long Run” (Asylum, 1979)

Muziek van Eagles is door de jaren heen niet veel in ons programma voorbij gekomen. De band begon begin jaren zeventig met countryrock, maar de muziek werd met het groter worden van het succes verfijnder en ook gelikter. Megasucces werd in 1976 bereikt met “Hotel California”, maar dat werd ook gelijk een molensteen om de nek. Gelijk na de “Hotel California”-toernee in 1977 werd begonnen aan een nieuw album dat een dubbelaar moest worden. Het schrijf- en opnameproces verliep echter uiterst stroef, met name omdat de bandleden op alle fronten opgebrand waren. Het lukte de heren, met hulp van muzikale vrienden als JD Souther en Bob Seger, om toch nog 10 songs bij elkaar te krijgen en uiteindelijk verscheen in 1979 het album “The Long Run”. Het zou vervolgens tot 2007 het laatste album met nieuwe Eagles-muziek blijken (afgezien van de liveregistratie “Hell Freezes Over” uit 1994). En ondanks dat het allemaal niet mee zat is “The Long Run” uiteindelijk best een sterk album geworden. Het is broeierig, soms loom en ook uitermate cynisch. Tekstueel hadden de heren toch al vaak de vinger aan de pols van de tijd maar met “King Of Hollywood” lijken ze zelfs bijna helderziend, want het schetst een beeld van een persoon waarin we anno 2020 niemand minder dan filmproducer Harvey Weinstein in zouden herkennen. Alle drie de gitaristen van de band, achtereenvolgens Glenn Frey, Don Felder en Joe Walsh, krijgen de gelegenheid om van zich te laten horen op hun instrument. En heel even heeft de muziek daardoor een ‘feel’ die wel wat weg heeft van David Gilmours eerste solo-album. Nee, progrock is het maar het is wel lekker op zo’n lome zomeravond zoals we die deze week een paar keer hadden.
Website: https://eagles.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Crack The Sky - Hot Razors (2018)
Afkomstig van "Crackology" / "Living In Reverse" (Aluminum Cat Records, 2018/2020)

In 2018 begon Crack The Sky een financieringsproject voor het nieuwe studioalbum "Living In Reverse". Elke participant kreeg als bonus downloads gepresenteerd van twaalf nieuw ingespeelde liedjes uit het Crack The Sky-repertoire. De uiteindelijke verzameling werd "Crackology" genoemd. De nadruk ligt op nummers van de eerste, derde en vierde plaat ("Crack The Sky", "Safety In Numbers" en "White Music") die ook live nog geregeld vertolkt worden, zoals waarneembaar op de DVD "All Access" uit 2009. Daarnaast is een mooie versie gemaakt van het Floydeske titelnummer van "From The Greenhouse" en zijn van de een na laatste studioplaat "The Beauty Of Nothing" uit 2015 "Rachel" en het orkestrale titelstuk toegevoegd. Van de overige twaalf langspelers (!), inclusief het sterke tweede album "Animal Notes", werden niets geselecteerd. Aangezien men nog grotendeels in de oeropstelling speelt is aan kwaliteit niet ingeboet. Daarnaast krijgt menige song de uitgerekte concertbehandeling met alternatieve solo’s en arrangementen. Onlangs werd "Crackology" heruitgebracht op CD en wel in combinatie met "Living In Reverse". Op laatstgenoemde plaat, waar we twee jaar geleden al eens aandacht hebben besteed, laat Crack The Sky zich weer eens van zijn poprockkant horen, waarbij de cynische en ironisch getinte teksten en eigenwijze instrumentatie voor de progressieve insteek zorgen. Bij de oorspronkelijke uitgave op Loud & Proud Records waren de teksten nog meegeleverd, deze ontbreken echter op deze meer low budget aandoende heruitgave. Toch is de dubbelaar een mooie gelegenheid deze cultband weer eens in de bliksemschicht te zetten. En hoewel we bij de keuze voor het Album van de Maand meestal voor echt nieuwe muziek gaan, wijken we dan ook graag een keer af van onze gewoontes. Als laatste bijdrage van dit Album van de Maand hebben we de 2018-versie van "Hot Razors" uitgekozen, oorspronkelijk getiteld "Hot Razors In My Heart" van de LP "White Music" uit 1980. Na zijn solo-uitstap was John Palumbo weer terug in de band, die verder echter, op gitarist Rick Witkowski en nieuwe toetsenist Vince DePaul na, geheel ontmanteld was. Dat gold grotendeels ook voor de muziek: de rijk gearrangeerde progressieve muziek van de eerste drie platen had plaatsgemaakt voor de "kale" poprock, die beter in het post-punktijdperk paste. Maar zoals altijd met Crack The Sky zat er steeds een progressief tintje aan de songs, zoals de orkestrale klanken van "Hot Razors" benadrukken.
Websites:
https://crackthesky.bandcamp.com/
http://www.crackthesky.com/
https://www.facebook.com/officialcrackthesky/
.

LATE ONTDEKKING
Adult Cinema - We Sailed Across The Ocean
Van “Teaser Trailer” (eigen beheer, 2016 / 2018)

Laat de bandnaam je niet afschrikken, Adult Cinema is geen audiobedrijf dat muziek levert voor de films van Kim Holland. Adult Cinema is de naam van een one-man-band waarachter de Brit Mike Weston schuil gaat. In 2007 bracht hij met “This Is Your Life” een eerste album uit dat bij verschijnen veel positieve respons krijgt in de Britse pers. Er wordt gesproken van 'de missing link tussen Pink Floyd en Porcupine Tree'. The Guardian omschrijft de muziek zelfs al een terugblik op de muziek van het verleden, waarbij het gelukt is dit te laten klinken als een modern album. Je zou denken dat met zo’n ontvangst een goede basis is gelegd voor méér, maar het duurt tot 2016 voordat er een tweede album komt. En dan nog niet eens met nieuwe muziek: “Teaser Trailer” is een album met nummers dat niet voor “This Is Your Life” zijn gebruikt. Dat wil niet zeggen dat het left-overs zijn, ‘Teaser Trailer” klinkt als een volwaardig album dat niet onder doet voor het debuut en net als bij de eersteling is het net of je naar “Meddle” luistert, maar dan alsof dat album nú is gemaakt. We kijken uit naar een vervolg, hoewel daar weinig nieuws over is. Voor nu gaan we luisteren naar “We Sailed Across The Ocean”.
Website: https://thisisadultcinema.com/ .

SEVENTIES
Il Baricentro – Comunque... (Todo Modo)
Van “Sconcerto” (EMI, 1976 / Vinyl Magic, 2000)

Il Baricentro was een Italiaanse groep die midden jaren zeventig jazzrock en fusion vermengde met progressieve rock. De instrumentale band werd opgericht door enkele ex-leden van Festa Mobile, één van die vele Italoprogbands die niet verder kwamen dan één album maar toch een semi-legendarische status achterlieten. Met Il Baricentro werd dus een flinke stap richting fusion gezet, waarbij het subtiele keyboardspel van de gebroeders Francesco en Vanni Buccozzi heerlijk zweeft boven de vaak ingenieuze patronen die de ritmesectie neerlegt. Niet zelden is er een link te leggen naar de muziek van Happy The Man. Il Baricentro maakte twee albums, waarbij het tweede, “Trusciant” uit 1978, met zijn wat geliktere sound en latin-trekjes minder indruk zal maken op progliefhebbers dan debuut “Sconcerto” uit 1976. Mellow Records en Vinyl Magic brachten in 1994 en 2000 CD-uitgaven op de markt, maar gezien de prijzen die er intussen voor gevraagd worden, is een mooie heruitgave intussen gewenst.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=2138 .

(OP)NIEUW / KOPPEL
Crane, Louise Patricia - The Eve Of The Hunter
Afkomstig van "Deep Blue" (Peculiar Doll Records / Bad Omen Records, 2020)
Dizrhythmia - When The War Is Over
Afkomstig van "Dizrhythmia Too" (Dizzy Rhythm, 2016)

Vorige maand draaiden we al een nummer van "Deep Blue", het debuut van zangeres/kunstenaar Louise Patricia Crane. De uit Ierland afkomstige Crane had daarvoor naam gemaakt als de nieuwe zangeres van The Eden House, een in wisselende bezettingen opererende band, die gotische progressieve muziek maakt. Met bandleider Stephen Carey verdiept ze op haar soloplaat vooral het progressieve aspect. Op zich niet vreemd, aangezien ze een fan is van onder andere King Crimson, Pink Floyd, Kate Bush en Cocteau Twins. Tevens vertelde ze in een interview een tijdlang alles van Allan Holdsworth te hebben verzameld (een passie die ze met een van de Xymphonia-medewerkers deelt), terwijl ze tevens een diepe bewondering voor Peter Hammill heeft (iets wat een andere Xymphonia-collega met haar gemeen heeft). Het komt dan ook mooi uit dat Crane Jakko M. Jakszyk wist te strikken voor achtergrondzang en gitaarpartijen; Jakko is niet alleen gitarist in King Crimson, maar volgende ook ooit Holdsworth op in Level 42. Verder is Jethro Tull-leider Ian Anderson met enkele fluitpartijen prominent te gast. Onder de andere gastmusici treffen we tevens twee mensen die met Jakko op het tweede Dizrhythmia-album speelden: Uileann Pipes-bespeler John Devine en grootmeester op de staande bas Danny Thompson. Daarom koppelen we "The Even Of The Hunter" van "Deep Blue", met een glansrol voor Thompson (en een gitaarsolo van Carey!) , aan "When The War Is Over", het indrukwekkende slotakkoord van "Dizrhythmia Too", waarop naast Jakszyk, Thompson en Devine onder andere ook Gavin Harrison, Pandit Dinesh en Dave Stewart te horen zijn. Nog even doorgaan met namedropping: Crane ontwierp zelf de hoes voor "Deep Blue", met uitzondering van de uitdagende cover. Die bewerkte foto is gemaakt door Jim Fitzpatrick, die in het verleden naam maakte als hoezenmaker van albums van Thin Lizzy, Alan Stivell, Tom Newman, Sinéad O'Connor, Ash en John Sykes.
Websites:
https://louisepatriciacrane.bandcamp.com/album/deep-blue
https://www.facebook.com/louisepatriciacrane/
https://burningshed.com/dizrhythmia_dizrhythmia-too_cd
https://www.facebook.com/jakkomjakszyk/ .

Satellite – Am I Losing Touch
Van “Nostalgia” (Metal Mind Records, 2009)

“Nostalgia” is het vierde en tevens laatste album van Satellite, dat 11 jaar geleden verscheen. Net als de voorgaande albums is het geluid van deze Poolse, uit Collage voortgekomen band zeer herkenbaar. Er wordt duidelijk voortgeborduurd op het geluid van de voorganger. Dus de muziek is vaak vol energie en passie. Het thema van de plaat ligt in de relationele sfeer, wat soms een bijtend karakter geeft.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=382 .

HERUITGAVE
Grosskopf, Harald – So Weit, So Gut
Van “Synthesist” (Sky Records, 1980 / Bureau B, 2020)

De Duitse drummer Harald Grosskopf begon zijn muzikale carrière in de progrockband Wallenstein, maar zag het licht toen hij voor een aantal psychedelisch-elektronische projecten samenwerkte elektronische pioniers Manuel Göttsching (Ash Ra Tempel, Ashra) en Klaus Schulze. In zijn eigen woorden stopte hij ermee om te proberen te klinken als Billy Cobham of Ginger Baker. Hij verliet Wallenstein en zou vervolgens regelmatig als drummer gaan werken met Klaus Schulze en uiteindelijk samen met Manuel Göttsching in Ashra gaan spelen. Maar al die tijd wilde hij dolgraag zelf óók elektronische muziek gaan maken en uiteindelijk had hij in 1979 genoeg zelfvertrouwen opgebouwd om zich hieraan te wagen. Resultaat was het album “Synthesist”, dat in 1980 verscheen en dat gelijk overal lovende kritieken kreeg. Het album is bijna een soort samenvatting van de diverse stijlen binnen de Duitse synthesizermuziekscene van de jaren 70, waarbij Grosskopfs strak groovende drumwerk ook opvalt. De openingstrack van het album zou jarenlang gebruikt worden als begin- en eindtune van het radioprogramma Schwingungen op de Duitse zender WDR, een programma dat ook hier in het oosten van het land te beluisteren was (met name op de kabel) en vaste prik was voor de liefhebbers van elektronische muziek. Om het 40-jarig jubileum van “Synthesist” te vieren heeft het Duitse label Bureau B het album in een “40th anniversary edition” uitgebracht, bestaande uit twee schijven met op CD 1 het originele album in geremasterde vorm en op CD 2 nieuwe interpretaties van deze tracks door collega-muzikanten waaronder Ashra-collega Steve Baltes en huidig Tangerine Dream-lid Thomas Quaeschning, maar ook de jongere generatie laat zich horen. Wij kiezen echter voor een track van het originele album en wel de opener “So Weit, So Gut”.
Website: https://www.haraldgrosskopf.de/englisch/home.html .

NIEUW
DeYoung, Dennis - East Of Midnight
- A Kingdome Ablaze
Van het album “26 East: Vol. 1” (Frontiers, 2020)

Even het geheugen opfrissen: Dennis DeYoung, inmiddels 73, was mede-oprichter en zanger/toetsenist van de Amerikaanse symfonische AOR-band Styx. In die hoedanigheid was hij verantwoordelijk voor de meeste songs van de groep en ook de meest succesvolle componist, want zijn liedjes haalden maar liefst zeven keer de Top 10 van de Amerikaanse Billboard Hot 100; in Nederland lukte dat één keer met de ballad “Babe” uit 1980. DeYoung maakte twee periodes deel uit van Styx, van 1970 tot 1984 en van 1990 tot 1992, en ondanks een prima lopende solocarrière is zijn grote wens om nog eens met zijn oude kameraden samen te werken. Getuige dit zesde solo-album zou dat geen gek idee zijn, want “26 East: Vol. 1” zou met gemak kunnen doorgaan als de nieuwe Styx-CD. Het afsluitende “A.D. 2020” komt zelfs uit de Styx-tijd. Jim Peterik, songschrijver en voormalig bandleider van Survivor, kreeg DeYoung zover om de studio weer eens op te zoeken, 13 jaar na “One Hundred Years From Now”. Zoals de titel al aangeeft, volgt er binnenkort een tweede portie fijne rocksongs en ballads. Met een karrenvracht aan gastmuzikanten, waaronder Julian Lennon en DeYoungs zoon Matthew, resulteert dat in een volbloed rockplaat waarin de zanger met zijn karakteristieke strot de hoofdrol opeist en ook verdient, maar waarin ook de vlijmscherpe koortjes en de sterke composities de aandacht zonder reserve weten vast te houden. (bron: Joop van Rossem, Bluestime Music)
Website: http://www.dennisdeyoung.com/ .

NIEUW
Jargon - The Fading Thought
Van “The Fading Thought” (eigen beheer, 2020)

Jargon is de artiesten naam van de uit Athene afkomstige John Kosmidis. Zijn muzikale scholing genoot hij aan het Grieks Nationaal Conservatorium en als je dan ook nog eens artiesten als Peter Hammill, Genesis, Prokofjev, Radiohead maar ook Nevermore als voorbeelden noemt is snel duidelijk dat Jargon een breed palet aan stijlen beheerst. Met de band Verbal Delerium heeft hij al 3 studio albums op zijn naam staan, maar “The Fading Thought” is zijn eerste solo-album. Er is meer dan een jaar aan gewerkt en dat is te horen. Het is een intens en soms donker album geworden waar de grenzen van de prog, klassiek en progmetal elkaar benaderen. We horen de geest van Peter Hammill regelmatig door de muziek heen, heel duidelijk bijvoorbeeld in de intenste piano/zangpassage van “The Last Temptation”. Maar laat dit je niet afschrikken, de soms fraai georkestreerde nummers laten zich vaak beluisteren als een filmsoundtrack waar een zekere oude Genesis-sfeer uit naar voren komt, waarbij je moet denken aan “Wind And Wuthering” en “The Lamb Lies Down On Broadway”. In andere stukken, zoals bijvoorbeeld in het titelnummer, vallen invloden van het oude Marillion terug te horen. Het album is verkrijgbaar via Bandcamp op vinyl of als digitale download, vooralsnog dus nog niet op CD. We zullen in de komende weken nog op “The Fading Thought” terugkomen, vanavond hoort u het al aangehaalde titelnummer.
Websites:
https://www.facebook.com/JargonSolo
https://jargonvd.bandcamp.com/releases .

NIEUW
Light Of Day - Escape
Afkomstig van "Dimensions" (LOD Recordings / [Last Word Music], 2020)

Robert Dean verwierf eind jaren 70/begin jaren 80 van de vorige eeuw enige bekendheid als gitarist Rob Dean van Japan. Hij drukte vooral door zijn E-Bowspel op "Quiet Life" een stempel op de muziek van dit eigenzinnige gezelschap. Toch was hij een buitenstaander, die op opvolger "Gentlemen Take Polaroids" nauwelijks nog speelruimte kreeg en daarna haast geruisloos uit de band verdween. In de jaren daarna speelde hij na gastoptredens op platen van Gary Numan en Crazy House een belangrijke rol op "The Lion And The Cobra", het debuut van Sinéad O'Connor. Verder zou hij nog twee groepen oprichten: Illustrated Man en The Slow Club. Toen leefde Dean inmiddels in Australië. Vandaar uit vertrok hij naar Costa Rica, waar hij zich vooral als ornitholoog ontwikkelde. Toch bleef ook de muziek belangrijk en in zanger/gitarist Isaac Moraga vond hij een soulmate en richtte hij Light Of Day op. Onlangs verscheen het debuut "Dimensions" dat verder vooral wordt ingespeeld door musici uit Costa Rica. Muzikaal is er op het E-Bowspel na nog nauwelijks verwantschap met Japan. Light Of Day is te vergelijken met de progressieve, sfeervolle pop van Ten Sharp. De songs zijn vaak opgebouwd rond lange instrumentale intro's waarna vaak herhalende tekstflarden opduiken of de omgekeerde route nemen. Voor nu selecteerden wij "Escape", met een heerlijk slepende gitaarsolo aan het slot.
Websites:
https://lightofdaycr.bandcamp.com/album/dimensions
https://www.facebook.com/groups/teamlightofday/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Watt, Ben - Summer Ghosts
Afkomstig van "Storm Damage" (Unmade Road / Caroline, 2020)

Ben Watt debuteerde in 1982 met de EP "Summer Into Winter", waarop hij vergezeld werd door Canterbury Scene-veteraan Robert Wyatt. Het jaar daarop volgde het volwaardige debuut, het fraaie singer-songwriter-album "North Marine Drive". In de 30 jaar daarna maakte hij furore als de helft van het hippe duo Everything But The Girl, DJ, clubeigenaar, platenlabelmanager, schrijver en radiomaker. Het is dus niet echt vreemd dat hij zich op zijn comeback-album "Hendra" uit 2014 en ""Fever Dream" uit 2016 wist te omringen door musici als David Gilmour, Bernard Butler, Martin Ditcham en producer Ewan Pearson. Muzikaal heeft de voormalige folky zich ontwikkeld tot een progressief singer-songwriter die rockinjecties niet schuwt, daarbij tevens een flink arsenaal elektronische toetseninstrumenten inzettend. Begin dit jaar verscheen haast onopgemerkt "Storm Damage", waarop dit keer geen bekende musici fungeren. Voor de muziek maakt dat niets uit: wederom wisselen rock-getinte songs en intieme singer-songwriterliedjes elkaar af, waarbij het beschreven rijke instrumentarium gehandhaafd is. En aangezien vandaag officieel de zomer is begonnen leek ons "Summer Ghosts" wel een geschikt nummer om van "Storm Damage" te draaien. Ben Watt zou deze plaat 21 maart jongstleden in de Tuinzaal van Paradiso Noord promoten met een optreden. Deze show is verplaatst naar 11 november 2020.
Websites:
http://benwatt.com/
https://www.facebook.com/benwattmusic .

NIEUW
Fish On Friday – Black Rain
– Trapped In Heaven
Van “Black Rain” (Esoteric Antenna, 2020)

“Black Rain” is het vijfde album van Fish On Friday, sinds de opricht in 2010. Van oorsprong was Fish On Friday een Belgisch duo, bestaande uit de toetsenisten Frank Van Bogaert en William Beckers. Vanaf het tweede album “Airborne” (2012) werd Fish On Friday echt een band – en nog internationaal ook, met de toevoeging van de Californische gitarist Marty Townsend. Ook wist men diverse gasten te strikken, waaronder bassist Nick Beggs, die sinds “Godspeed” (2014) als vast lid is toegetreden. Stilistisch uit men zich middels symfopop, waar een liefde voor het repertoire van bijvoorbeeld The Alan Parsons Project, Barclay James Harvest, maar ook verzorgde eightiespop in doorklinkt. En die muziek gaat door de loop der jaren ook steeds verzorgder klinken, waarbij de dunne zangstem van Frank Van Bogaert in meerdere lagen opgenomen toch een zekere body krijgt. Grote held Alan Parsons blijkt niet te beroerd om een song van vierde album “Quiet Life” te produceren. “Black Rain” ligt rechtstreeks in het verlengde van de voorgangers, ook al blijkt William Beckers de band te hebben verlaten. Liefhebbers van in complexe composities of gevoelvolle zang moeten elders zoeken, maar als je van toegankelijke en van een duidelijke structuur voorziene songs (OK, op één stuk van maar liefst 8 minuten na) houdt en van gelaagde producties vol hoofdtelefoondetails, dan ben je bij Fish On Friday -opnieuw- aan het juiste adres. Wij kiezen vanavond voor het titelnummer, waarin Beggs dochter Lula goed te horen is in de pakkende koortjes, en “Trapped In Heaven”, waarin één van Marty Townsends felste gitaarsolo's zit en waarin Beggs basspel vervolgens ook prominent op de voorgrond treedt.
Website: http://www.fishonfriday.be/ .

NIEUW
Airbag – Into The Unknown
Van het album “A Day At The Beach” (Karisma Records, 2020)

Het duurde 4 jaar, maar daar is-ie dan: “A Day At The Beach”, het vijfde album van Airbag. Het is eerste album als trio: er werd afscheid genomen van basgitarist Anders Hovdan en al eerder van toestsenist Jorgen Hagen. "A Day At The Beach" bevat zes nieuwe nummers, die zijn opgenomen in de herfst en winter van 2019-20. Geïnspireerd door de heropleving van elektronica uit de jaren 80 en New Wave, heeft Airbag een krachtig geluid gecreëerd dat etherische soundscapes combineert met de voor deze Noorse band kenmerkende, door gitaar gedomineerde progressieve rock. Airbag legt uit: de teksten van "A Day At The Beach" gaan over het contrast tussen het wanhopige individu dat worstelt om te overleven en mensen die op een veilige afstand aan de macht zijn. Airbag werkte opnieuw samen met geluidstechnicus Vegard Sleipnes en het album werd gemasterd door vaste Xymphonia-gast Jacob Holm-Lupo. Het album is geproduceerd door zanger Asle Tostrup en gitarist Bjørn Riis, en zoals altijd is de hoes ontworpen door Tostrup. Wij kozen voor het tien minuten durende “ Into The Unknown”, dat kabbelend begint, maar blijft boeien. Vooral het laatste deel is ijzersterk, mede door de drumbeat en het Pink Floyd-achtig gitaargeluid. Heerlijk om bij weg te dromen.
Websites:
https://www.airbagsound.com/
https://nb-no.facebook.com/airbagsound/ .

NIEUW
Polis – Tropfen
– Gedanken
Van “Weltklang” (Progressive Promotion Records, 2020)

Polis heeft wat overeenkomsten met Traumhaus. Beide groepen maken progressieve rock met brede, door heavy gitaarriffs gestutte sound, beiden bedienen zich daarbij van de Duitse taal en brengen hun albums uit via Progressive Promotion Records. Ook neemt Polis net als Traumhaus rustig de tijd voor een album, zij het dat Polis wat korter bestaat: sinds de oprichting in 2010 verschenen drie albums, waarvan het jongstleden april uitgebrachte “Weltklang” het meest recente is. Net als veel werk van Pink Floyd hebben de songs een meer blues-getinte basis dan gewoon is binnen de progrock. De zangstijl van Christian Roscher is meer zoals je die bij een alt.rockband zou verwachten, maar wel op een dergelijke manier dat je meteen gaat luisteren naar de verzorgde teksten. Mooi is ook dat diverse nummers in elkaar overlopen, waarbij zeker de tweede helft van het album een suite-achtig karakter krijgt. Al die elementen doen je snel weer naar het album grijpen, waarbij je al snel ontdekt dat de songs gehaaider in elkaar zitten dan je verwacht als gevolg van het stevige bluesrocksausje dat zich in eerste instantie opdringt.
Websites:
https://polisband.de/
https://polisklang.bandcamp.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Crack The Sky - Nuclear Apathy (2018)
Afkomstig van "Crackology" / "Living In Reverse" (Aluminum Cat Records, 2018/2020)

Afkomstig van "Crackology" / "Living In Reverse" (Aluminum Cat Records, 2018/2020) In 2018 begon Crack The Sky een financieringsproject voor het nieuwe studioalbum "Living In Reverse". Elke participant kreeg als bonus downloads gepresenteerd van twaalf nieuw ingespeelde liedjes uit het Crack The Sky-repertoire. De uiteindelijke verzameling werd "Crackology" genoemd. De nadruk ligt op nummers van de eerste, derde en vierde plaat ("Crack The Sky", "Safety In Numbers" en "White Music") die ook live nog geregeld vertolkt worden, zoals waarneembaar op de DVD "All Access" uit 2009. Daarnaast is een mooie versie gemaakt van het Floydeske titelnummer van "From The Greenhouse" en zijn van de een na laatste studioplaat "The Beauty Of Nothing" uit 2015 "Rachel" en het orkestrale titelstuk toegevoegd. Van de overige twaalf langspelers (!), inclusief het sterke tweede album "Animal Notes", werden niets geselecteerd. Aangezien men nog grotendeels in de oeropstelling speelt is aan kwaliteit niet ingeboet. Daarnaast krijgt menige song de uitgerekte concertbehandeling met alternatieve solo’s en arrangementen. Onlangs werd "Crackology" heruitgebracht op CD en wel in combinatie met "Living In Reverse". Op laatstgenoemde plaat, waar we twee jaar geleden al eens aandacht hebben besteed, laat Crack The Sky zich weer eens van zijn poprockkant horen, waarbij de cynische en ironisch getinte teksten en eigenwijze instrumentatie voor de progressieve insteek zorgen. Bij de oorspronkelijke uitgave op Loud & Proud Records waren de teksten nog meegeleverd, deze ontbreken echter op deze meer low budget aandoende heruitgave. Toch is de dubbelaar een mooie gelegenheid deze cultband weer eens in de bliksemschicht te zetten. En hoewel we bij de keuze voor het Album van de Maand meestal voor echt nieuwe muziek gaan, wijken we dan ook graag een keer af van onze gewoontes. Dit keer aandacht voor "Nuclear Apathy" van "Safety In Number" uit 1978. Vlak voor deze plaat destijds uitkwam, was John Palumbo uit de band gestapt voor een solocarrière, hoewel hij nog wel enkele songs had bijgedragen. De LP bleek ondanks een nieuwe zanger en toetsenist toch een succes te zijn en wordt door de mengeling van symfonische rock en jazzrock als de meest progressieve van het gezelschap gezien. Wellicht was dat de reden dat Palumbo in 2007 het album als "21st Century Redex" opnieuw uitbracht met zijn nieuwe zang-, gitaar- en synthesizerpartijen. "Nuclear Apathy" werd in 2001 overigens gecoverd door Crucible voor de CD "Curtains".
Websites:
https://crackthesky.bandcamp.com/
http://www.crackthesky.com/
https://www.facebook.com/officialcrackthesky/
Dit nummer: https://crackthesky.bandcamp.com/track/from-the-greenhouse-2 .

HERNIEUWDE AANDACHT / NIEUWE ONTDEKKING
Arrival - Light From A Dying Star
Van "Light From A Dying Star" (Gravity Dream, 2020)
Kepler Ten - Two From The Top

Aan het begin van het jaar schonken we al aandacht aan het album "Light From A Dying Star" van het Britse Arrival. Een band die gitarist Lee Abraham rond 2012 had opgezet met zanger/bassist James Durand en drummer Kyle Fenton. Er werd destijds zelfs een compleet album opgenomen, dat uiteindelijk om allerlei redenen pas dit jaar verkrijgbaar werd. We spreken in de verleden tijd want naar het schijnt is de CD-versie sindsdien uitverkocht en is het album alleen nog maar als download of stream te beluisteren. Best wel jammer, want "Light From A Dying Star" is gevuld met krachtige songs die helemaal voldoen aan wat AOR-liefhebbers allemaal zo graag horen: catchy songs, grote refreinen met lekker veel achtergrondvocalen en puntige gitaarsoli. Sommige nummers neigen duidelijk veel meer naar de progrock die we van Lee Abraham gewend zijn, zoals bijvoorbeeld het titelstuk. James Durand zette na de opnamen van het Arrival-album zijn eigen band op poten onder de naam Kepler Ten waarvan in 2017 het debuutalbum "Delta - V" verscheen. En met Kepler Ten heeft hij onlangs voor het eerst weer een nieuw nummer uitgebracht, in de vorm van de instrumental “Two From The Top”. Het is een muzikale ode aan de Britse TV-quiz Countdown en daarnaast het eerste wapenfeit van Kepler Ten met de nieuwe gitarist Alistair Bell. Voor ons vormt “Two From The Top” de eerste kennismaking met dit Britse trio. Naar eigen zeggen is het niet helemaal representatief voor de bandsound en zal het ook niet op het nog te verschijnen tweede album te vinden zijn. Wel maakt het ons zeker nieuwsgierig naar meer nieuws van Kepler Ten.
Websites:
https://arrivalband.bandcamp.com/album/light-from-a-dying-star
https://www.gravitydream.co.uk/
https://www.keplerten.com/
https://www.facebook.com/keplertenband/
Nummer van Kepler Ten: Van: https://www.youtube.com/watch?v=6izHvTJ5nhY .

NIEUW (VERLAAT)
Euphoria Station ‎– Paradise Road
Van “The Reverie Suite” (eigen beheer, 2019)

De samensmelting van progrock en americana is zeker niet voor de hand liggend. Er zijn echter americana- en country-artiesten die in het verleden prog op een andere manier omarmden. Denk hierbij aan bijvoorbeeld Loggins & Messina of Crosby, Stills, Nash & Young. Maar de benadering vanuit de progkant kan ook, zoals bijvoorbeeld Dixie Dregs en Kansas bewezen. Het Amerikaans-Nederlandse Euphoria Station ‎weet nu een album lang zeer succesvol beide muziekstromingen te combineren. In 2014 werd de band geformeerd door Hoyt en Saskia Binder. Hoyt heeft al in de progbands Primitive Overflow en Lobate Scarp gespeeld, maar ook een solo-album met fusion op zijn naam staan (waar de van Kevin Gilbert en Mike Keneally bekende Toss Panos aan meewerkte). Saskia is echter verantwoordelijk voor het concept van “The Reverie Suite”, dat is gebaseerd op haar levensverhaal. Het album is opgenomen met een achttal gerenommeerde muzikanten, waaronder toetsenist Ronald van Deurzen (Primitive Overflow), fluitiste Rebecca Kleinman en mondharmonicaspeler Tollak Ollestad, die zich 'The Americana Daydream Revival Orchestra' noemen. Voor de mastering is niemand minder dan Howie Weinberg gestrikt, een geluidstechnicus die in het verleden maar liefst 15 Grammy Awards in de wacht sleepte. De kracht van het album is dat naast de meer uitgesponnen composities er ook ruimte is om het soms lekker radiovriendelijk te houden. Je komt er niet onder uit om bands als Kansas of Jethro Tull te noemen als invloeden, zonder daarmee het unieke karakter van dit album te kort willen doen. Euphoria Station slaagt erin om een unieke sound te ontwikkelen en levert met “The Reverie Suite” een zeer sterk tweede album af. We gaan luisteren naar het lange “Paradise Road”, waarbinnen alle stijlen mooi samenkomen en we zelfs een mondharmonica solo horen van de Groningse Amerikaan Tollak Ollestad.
Website: http://www.euphoriastation.com/ .

NIEUW
Horisont – Sail On
- Archaeopteryx In Flight
Van het album "Sudden Death" (Century Media, 2020)

Horisont heeft vanaf de oprichting in 2006 de wil gehad om classic rock van de jaren 70 nieuw leven in te blazen en gaat nog steeds op die ingeslagen weg door. Op dit zesde album lijkt het warempel wel alsof de afgelopen 40 jaar niet hebben plaatsgevonden! Dat begint al met de zwierige piano- en falset-harmonieën van "Revolution" waarbij je de indruk krijgt dat je misschien wel een album van ELO aan het beluisteren bent. "Sudden Death" is een volmaakte blijk van oprechte overtuiging en excentrieke creatieve energie in elk van zijn 13 nummers. Elk nummer levert weer een ander inspiratie uit de jaren 70 op, van Camel-achtige progsynths en Wishbone Ash-achtige, pittige twin-gitaarharmonieën aangevuld met hier en daar met een vleugje soul, sax, New Wave en country. (bron: Louder) Na "Sail On" hoort u het instrumentale "Archaeopteryx In Flight", dat tevens het langste nummer van het album is en dat ons aan Eloy doet denken.
Website: https://www.horisontmusic.com/ .

NIEUW
Gabriel, Peter feat. Atif Aslam – Speak (Bol)
Van “Rated PG” (Real World, 2019 / 2020)

Vorig jaar april, op Record Store Day, bracht Peter Gabriel een LP uit met songs die gebruikt zijn in speelfilms. De titel “Rated PG” verwijst enerzijds naar het 'parenteal guidance'-etiket van de Britse filmkeuring en anderzijds natuurlijk naar de initialen van de artiest. Bij de vinyl-release werd al een CD-uitgave beloofd, maar die heeft dus nog 14 maanden op zich laten wachten. Enkele songs waren al op eerdere albums van Gabriel te vinden, maar het meren was alleen op de soundtrack van de desbetreffende film te vinden. Oudste nummer is “Walk Through The Fire”, dat al in 1984 voor de soundtrack van “Against All Odds” werd geschreven, vooral bekend van het titelnummer, van de hand van voormalig Genesis-collega Phil Collins. Daarnaast vinden we hier songs voor o.a. de zeer uiteenlopende films “Wall-E”, “Natural Born Killers”, “Babe 2” en “Virtuosity”. Wij kiezen voor “Speak (Bol)”. Deze song werd geschreven voor de post-9/11-thriller “The Reluctant Fundamentalist”. Naast Gabriel is hier Atif Aslam te horen, een Pakistaanse zanger, die uithalen aankan die wijlen landgenoot Nusrath Fateh Ali Khan in herinnering roepen. Overigens is die ook op “Rated PG” vertegenwoordigd, met de leadvocalen in “Taboo” uit “Natural Born Killers”.
Websites:
https://petergabriel.com/
https://petergabriel.bandcamp.com/album/rated-pg .

VOORPROEFJE
Shining Black - Just Another Day
Van "Shining Black" (Frontiers, 2020)

Achter de naam Shining Black gaan de heren Ölaf Thorson en Mark Boals schuil. Gitarist Thorson kunnen mensen kennen van zijn betrokkenheid bij progmetalbands Labyrinth en Vision Divine en zanger Mark Boals heeft zijn vocale kwaliteiten in het verleden ter beschikking gesteld aan o.a. Yngwie Malmsteen en Royal Hunt. Ook was hij een tijdje in beeld om te gaan zingen bij Labyrinth maar hoewel dat uiteindelijk niet doorging, onstond zo wel het contact met Thorson. Het Italiaanse label Frontiers zag die samenwerking ook wel zitten en uiteindelijk is er een compleet album opgenomen dat op 10 juli a.s. gaat verschijnen.
Websites:
https://www.facebook.com/ShiningBlackband/
https://www.frontiers.shop/new-releases/1033/shining-black-ft.-boals-thorsen-shining-black-cd-jewelcase
Dit nummer: https://youtu.be/DzoX3m6cICg .

NIEUW
That Joe Payne – End Of The Tunnel
Van “By Name. By Nature.” (eigen beheer, 2020)

Sinds zijn vertrek uit The Enid, die samenviel met een zware mentale crisis, bracht Joe Payne al een handvol singles uit waarin hij het verloop van zijn psychische gesteldheid met de luisteraar deelde. Het waren opmaten voor het nu verschenen album “By Name. By Nature”, waar die singles overigens ook weer op terug te vinden zijn. Naast de bij vlagen pijnlijke beschrijvingen van waar hij doorheen is gegaan, is het album ook een presentatie van wie hij écht is, wat terugkomt in de titel. Muzikaal stuitert de plaat alle kanten op. We horen synthi-pop à la Art Of Noise in een gemoderniseerd jasje tot een soulballad in James Brown-stijl (het duet “Love (Not The Same”) met ex-Beatrix Players-zangeres Amy Birks tot gedragen stukken waar het The Enid-verleden in doorklinkt. Alles is geco-produceerd met Payne's vriend Max Read. In vrijwel alle nummers is Reads stem in veellagige vorm te horen, met gebruik van zijn Vocoder-gerelateerde systeem dat hij ook bij The Enid al veelvuldig gebruikte. Bewerkingen van materiaal van Purcell en Beethoven, die eerder als single-B-kanten verschenen, zijn als bonustracks toegevoegd. Wij kiezen voor het ingetogen “End Of The Tunnel”, eerder al uitgebracht als derde single, die verhaalt over de sterk verbeterde mentale gesteldheid van de zanger.
Website: https://www.thatjoepayne.com/ .

NIEUW (VERLAAT)
Ulls - El Fosser
Van “Anoia S'apodera” (eigen beheer, 2019)

Ulls is de band van multi-instrumentalist David Trillo. Na in 2017 een eerste cassette-EP te hebben uitgebracht is het twee jaar later, in december 2019 verschenen “Anoia S'apodera” het eerste volwaardige album. Het is volgens eigen zeggen de eerste release in een serie waarin een 'zelfverkozen postume reis' beschreven wordt van iemand. Het album is echter alleen op vinyl en als digitale download uitgebracht. Het is duidelijk waar Trillo de mosterd haalt: uit de jaren 70. Net als bands als Änglagård of Anekdoten is Ulls zwaar beïnvloed door King Crimson. Het is ook verbazend dat Trillo alles alleen heeft ingespeeld, omdat Ulls toch echt als een band klinkt. Andere bespeurbare invloeden komen van de psychedelische rock van Hawkwind of vroege Pink Floyd, alsmede genres als Krautrock en Canterbury Scene. Kortom: een interessante samenkomst van stijlen. Wij gaan vanavond luisteren naar het meer dan negen minuten durende “El Fosser”.
Websites:
https://www.facebook.com/Ulls-763369914043858/
https://ulls.bandcamp.com/album/anoia-sapodera-lp .

(OP)NIEUW
Moleslope - Leap Second
Afkomstig van "Slope" (Dewfall Records, 2019)

De Canterbury Scene is inmiddels een wijd verspreide stroming die zich al lang niet meer alleen tot het Engelse grondgebied beperkt. Zo ontdekten we onlangs "Slope", de eerste cCD van het Japanse instrumentale septet Moleslope. Het eerste deel van de bandnaam is afkomstig van de groepsnaam van Canterbury-legende Matching Mole, wat op zich weer een verbastering was van het instituut Soft Machine. Het tweede gedeelte is een eerbetoon aan de mooie hellingen ('slopes') rondom de stad Canterbury. De band zoekt het vooral in de relaxte variant van de stroming, met veel aandacht voor de zoemende bas, melodieus saxofoonspel, strak doch subtiel drum- en slagwerk en dominante toetsenbijdragen van de twee bespelers van elektrische en akoestische piano’s, orgel en synthesizers. Volgens eigen zeggen vermengen de musici de stijl overigens met elementen uit Krautrock, postrock en jazz, met als rode draad de repeterende patronen uit de minimal music. Deze clustering van genres heeft een rijk groepsgeluid tot gevolg, waarvoor in de rond de vier minuten durende tracks naast de genoemde instrumenten tevens fluit, gitaar, viool en trompet bespeeld worden. Een maand geleden draaiden we al de enige uitschieter qua tijdsduur, afsluiter "Little Night Trip". Dit keer aandacht voor "Leap Second", met 3½ minuut het kortste stuk van "Slope".
Websites:
https://moleslopemusic.bandcamp.com/
http://www.moleslope.com/ .

IN HET NIEUWS
Crosby, David – The Clearing
Van het album "Croz" (Blue Castle Records, 2014)

David Crosby onthulde zijn worsteling met een peesontsteking in een interview met Rolling Stone. In het interview - dat ook betrekking had op de politieke opvattingen van De legendarische singer-songwriter, zijn worsteling met de financiële gevolgen van het coronavirus en de recente dood van zijn zoon - onthulde Crosby dat zijn pogingen om de peesontsteking te behandelen tot nu toe niet succesvol zijn gebleken. 'Ik kreeg peesontsteking aan mijn vingers,' zei Crosby. 'Ik ging naar binnen om het te laten repareren en het werkte niet. Nu heb ik enorm veel pijn in mijn rechterhand. Het is heel goed mogelijk dat ik nooit meer gitaar speel.' Als Crosby niet in staat was om te spelen, zei hij dat hij nog steeds mag toeren, maar alleen op het podium zal zingen. Hij gaf ook toe dat zijn leeftijd, in combinatie met de onzekerheid over de gevolgen van het coronavirus, hem onzeker maakt over die toekomstige reisplannen. 'Wat me overkomt, is dat ik niet zeker weet of ik een volgend jaar heb', zegt hij. 'Ik ben bijna 80 jaar oud. Dus als je mijn volgende jaar weghaalt, heb je misschien net de laatste genomen die ik heb.' Op een helderder toon zegt Crosby dat hij nog steeds hard aan het werk is op zijn aanstaande solo-album, dat naar eigen zeggen "Lifting Force" of "Lift" zal gaan heten. Met onder meer Michael McDonald en Donald Fagen zal het de opvolger zijn van "Here If You Listen", zijn samenwerking met Becca Stevens, Michelle Willis en Michael League uit 2018.
Website: https://davidcrosby.com/ .

VAN EIGEN BODEM
Zylver – Als
Van "Van Verre" (eigen beheer, 2012)

Zylver is een groep ervaren muzikanten, die hun sporen hebben verdiend bij uiteenlopende groepen als o.a. Twarres, Ilse DeLange, Anouk, Delain en Vengeance. Het idee achter de oprichting in 2010 komt van Jan van Geerenstein en Tom Janssen, die kwalitatief hoogwaardige Nederlandstalige rockmuziek wilden creëren, naar voorbeeld van The Alan Parsons Project. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in dit conceptalbum, verpakt in een door Van Geerenstein zelf classy vormgegeven digibook, met maar liefst 17 songs. Sommige recensies hadden het indertijd over het eerste volledig Nederlandstalige symfo-album, toch is het gebodene eerder een mengeling van symfopop met A.O.R. Sommige songs neigen ook wel naar De Kast en de steviger kant van Marco Borsato. Maar de heftige ritmesectie (de van Dilemma en Neal Morse bekende Collin Leyenaar drumt ook nog op een nummer mee) geeft meer zwaarte en de vaak heftige gitaarsoli van de van Vengeance en Delain bekende Timo Somers zorgen ook al dat het sowieso nooit zoet wordt. Er kwam al snel een vervolgproject in de vorm van Hardtmetdt, waarin Van Geerenstein en Janssen opnieuw met Somers samenwerkten, naast o.a. bassist Barend Courbois en drummer Frank van Essen. Werd bij Zylver de zang verzorgd oor Auke Busman, bij Hardtmetdt zong Somers.
Websites:
https://www.facebook.com/Zylver-164666776979702/
https://www.facebook.com/Hardtmetdt/ .

IN MEMORIAM: PAUL CHAPMAN
UFO - Alpha Centauri / Lettin' Go
Van "No place to run" (Chrysalis, 1980)

9 Juni 2020 had een feestdag moeten zijn voor de familie, vrienden en fans van Paul 'Tonka' Chapman, maar werd een heel trieste dag. De gitarist is namelijk op zijn 66ste verjaardag overleden, zo heeft zijn zoon bekendgemaakt. Chapman kwam op 9 juni 1954 in Cardiff (Wales) ter wereld en trad in 1974 voor de eerste keer toe tot de Britse band UFO, als tweede gitarist bij live-optredens. In 1975 verliet hij de hardrockers al weer en richtte hij Lone Star op. Twee jaar later fungeerde Chapman tussen zijn verplichtingen met zijn nieuw band door als tijdelijke vervanger van leadgitarist Michael Schenker bij UFO, tijdens een Noord-Amerikaanse tournee. Toen aan het einde van 1978 UFO definitief afscheid nam van Schenker, werd Chapman binnengehaald als opvolger. Het resultaat was een viertal studio-albums, waaronder het door de van The Beatles bekende George Martin geproduceerde "No Place To Run" (1980). In 1983 viel het gezelschap echter uit elkaar. De gitarist ging naar de Verenigde Staten en vormde de band DOA, maar zou medio jaren tachtig nog wel in Waysted opduiken, de groep van zijn voormalige UFO-maatje, basgitarist Pete Way. Ze namen samen de langspelers "The Good, The Bad, The Waysted" (1985) en "Save Your Prayers" (1986) op. Sindsdien dook Chapman af en toe nog op met een muzikaal project, maar hij zal vooral door zijn albums met UFO en Waysted herinnerd blijven. (Han Hendrix, Metalfan.nl)

Wij herdenken Paul Chapman met de openingsstukken van het genoemde album "No Place To Run" uit 1980. Het korte, door hem gecomponeerde instrumentale "Alpha Centauri", gevolgd door het toepasselijk getitelde "Lettin' Go".
Websites:
http://www.ufo-music.info/band.htm
https://www.facebook.com/UFOofficial/

Deze nummers:
https://www.youtube.com/watch?v=5ECObaLjy8k
https://www.youtube.com/watch?v=GbfSk3G2VBg .

ALBUM VAN DE MAAND
Crack The Sky - Ice (2018)
Afkomstig van "Crackology" / "Living In Reverse" (Aluminum Cat Records, 2018/2020)

In 2018 begon Crack The Sky een financieringsproject voor het nieuwe studioalbum "Living In Reverse". Elke participant kreeg als bonus downloads gepresenteerd van twaalf nieuw ingespeelde liedjes uit het Crack The Sky-repertoire. De uiteindelijke verzameling werd "Crackology" genoemd. De nadruk ligt op nummers van de eerste, derde en vierde plaat ("Crack The Sky", "Safety In Numbers" en "White Music") die ook live nog geregeld vertolkt worden, zoals waarneembaar op de DVD "All Access" uit 2009. Daarnaast is een mooie versie gemaakt van het Floydeske titelnummer van "From The Greenhouse" en zijn van de een na laatste studioplaat "The Beauty Of Nothing" uit 2015 "Rachel" en het orkestrale titelstuk toegevoegd. Van de overige twaalf langspelers (!), inclusief het sterke tweede album "Animal Notes", werden niets geselecteerd. Aangezien men nog grotendeels in de oeropstelling speelt is aan kwaliteit niet ingeboet. Daarnaast krijgt menige song de uitgerekte concertbehandeling met alternatieve solo’s en arrangementen. Onlangs werd "Crackology" heruitgebracht op CD en wel in combinatie met "Living In Reverse". Op laatstgenoemde plaat, waar we twee jaar geleden al eens aandacht hebben besteed, laat Crack The Sky zich weer eens van zijn poprockkant horen, waarbij de cynische en ironisch getinte teksten en eigenwijze instrumentatie voor de progressieve insteek zorgen. Bij de oorspronkelijke uitgave op Loud & Proud Records waren de teksten nog meegeleverd, deze ontbreken echter op deze meer low budget aandoende heruitgave. Toch is de dubbelaar een mooie gelegenheid deze cultband weer eens in de bliksemschicht te zetten. En hoewel we bij de keuze voor het Album van de Maand meestal voor echt nieuwe muziek gaan, wijken we dan ook graag een keer af van onze gewoontes. Dit keer aandacht voor "Ice" van het titelloze debuut. De oorspronkelijke studioversie duurde iets meer dan vier minuten, maar al vanaf de eerste concerten wisten de musici deze publieksfavoriet tot meer dan het dubbele op te rekken. En dat is bij deze bijna tien minuten durende nieuwe versie dan ook weer het geval.
Websites:
https://crackthesky.bandcamp.com/
http://www.crackthesky.com/
https://www.facebook.com/officialcrackthesky/
Dit nummer: https://crackthesky.bandcamp.com/track/from-the-greenhouse-2 .

IN MEMORIAM: RUPERT HINE
Camel - Hymn To Her
Van "I Can See Your House From Here" (Decca, 1979)
Hine, Rupert - One Man's Poison
Van "Waving Not Drowning" (A&M Records, 1982 / Voiceprint/Misplaced, 2001)
Rush – War paint
Van "Presto" (Anthem / Atlantic, 1989)
Sheik, Duncan - She Runs Away
Van "Duncan Sheik" (Atlantic, 1996)
One World, One Voice - We Will Meet Again (Everybody's Got A Hole To Fill / Finale
Van "One World, One Voice" (Virgin, 1990)

Vorige week werd bekend dat op 4 juni jl. de Britse muzikant en producer Rupert Hine is overleden. Hij was muzikaal al zeer jong actief en nam zijn eerste single al op in 1964, toen hij 17 was. Vervolgens was hij lid van Episode Six, samen met de latere Deep Purple-leden Ian Gillan en Roger Glover. In de jaren zeventig runde hij de eigenzinnige prog-fusionband Quantum Jump en brangt hij enkele solo-albums uit op het label van Deep Purple. Daarnaast werd hij in die periode ook een veelgevraagd producer, waarbij hij vaak samenwerkte met studiotechnicus Stephen W. Tayler. Een mooi voorbeeld daarvan is Camels "I Can See Your House From Here" uit 1979. In de jaren 80 maakte hij onder eigen naam een trio albums die uitermate invloedrijk bleken, waaronder het album "Waving Not Drowning" uit 1982. Hine liet hier ingenieuze synthesizerpartijen horen die de muziek ver liet uitstijgen boven de synthipop waarmee hij vaak in verband werd gebracht in die jaren. Maar hoe invloedrijk zijn eigen werk ook was, het was zijn productiewerk in de jaren 80 die medebepalend zijn geweest voor de klank van dat decennium. Zo werkte hij in die jaren met o.a. Chris De Burgh, Saga, Howard Jones en op de valreep van dat decennium met Rush. Hij gaf het Canadese trio op “Presto” en de opvolger “Roll The Bones” een uitermate transparante, lichte productie en daarmee behoren ze nog steeds tot de meer controversiële releases in de Rush-discografie. Naast progressieve rock en een progressieve variant op synthipop hadden singer-songwriters ook regelmatig de aandacht van Hine. Hij voorzag hun muziek van een gedetailleerde productie, vaak met plaats voor een warm strijkersarrangement. Vroeg in zijn producerscarrière kwam eerdergenoemde Chris De Burgh al op zijn pad. In de loop van de jaren negentig en begin deze eeuw was hij aanjager van de carrières van bijvoorbeeld Teitur en Duncan Sheik. Eén van de grootste projecten waar hij ooit aan heeft gewerkt is de door Kevin Godley geïnitieerde muzikale kettingbrief "One World, One Voice". Het idee was om artiesten van alle continenten met elkaar in verbinding te brengen door een stuk muziek de wereld rond te laten gaan, waaraan bij iedere halte een nieuw deel werd toegevoegd. Rond dit ambitieuze project werd door de BBC een TV-special gemaakt, die er volgens Godley alleen maar is gekomen omdat Rupert Hine alles in goede banen wist te leiden. We sluiten deze special af met de finale van "One World, One Voice" waarin o.a. Howard Jones, David Gilmour, Bob Geldof, de Kodo Drummers en het Leningrad Symphony Orchestra figureren. Naar wij aannemen niet geheel toevallig werd op de dag dat Rupert Hine is overleden bekend gemaakt dat "One World, One Voice" een heruitgave gaat krijgen via Esoteric Recordings. De geremasterde CD zal vergezeld gaan van een DVD met daarop de complete TV-special. Net als 30 jaar geleden wordt hiermee een goed doel ondersteund, namelijk Friends Of The Earth. Het idee van deze heruitgave kwam overigens van Hine zelf, maar helaas heeft hij het niet meer mee mogen maken. Rupert Hine is 72 jaar geworden.
Websites:
https://ruperthine.com/
https://www.camelproductions.com/
https://www.rush.com/
https://www.facebook.com/DuncanSheik/
https://oneworldonevoice.co.uk/.

NIEUW
Novatia – Reality
– Try
Van “Discover” (eigen beheer, 2020)

Van Novatia verschenen sinds 2015 drie EP's die ook bij Xymphonia aandacht hebben gekregen. De Nederlandse band heeft nu de stap gezet naar een compleet album. Dit “Discover” is in april verschenen en laat volgens de band een lichte verschuiving van het bandgeluid horen. Melodieuze poprock uit de jaren 80 zou de belangrijkste invloed zijn. Voor de 10 prima songs op “Discover” zouden wij toch ook zeker de benaming 'symfo' uit de kast willen trekken. Tegenwoordig heeft ook bijna iedere Nederlander het over 'prog'; bij 'symfo' denken we al snel terug aan de hoogtijdagen van een band als For Absent Friends. En da's precies de bedoeling: ook Novatia maakt compacte, vlotte melodieuze rock, met een voorname rol voor toetsenthema's en puntig gitaarwerk. De compactheid straalt ook af van de (op één uitzondering na) éénwoordige titels. Joep Selen heeft misschien niet een heel karakteristieke of krachtige stem, maar wel een zuivere – met voldoende lading om je als luisteraar de song in te trekken. Ingmar Kops speelt vaak pakkende herhalende motieven die inderdaad aan menig jarentachtighit doen denken (zoals bijvoorbeeld "Hurts To Be In Love" van Gino Vannelli en "Boys Of Summer" van Don Henley), maar neemt in bijvoorbeeld het gedragen “Try” de ruimte voor een uitgebreidere solo. Gitarist Rindert Bul pakt in vrijwel iedere song zijn soloruimte – ook in “Try” en misschien wel op zijn krachtigst in “Reality”.
Websites:
http://www.novatia.nl/
https://www.facebook.com/novatiamusic/
https://novatia.bandcamp.com/album/discover .

NIEUW
Opium Cartel, The - Nightwings
- Under Thunder
Van "Valor" (Apollon Records, 2020)

The Opium Cartel is één van de projecten die de Noor Jacob Holm-Lupo gebruikt voor zijn muzikale escapades. Daar waar de meeste mensen hem kennen van de Noorse progformatie White Willow is The Opium Cartel de uitlaatklep voor zijn songs die de richting van artrock/pop en synthpop opgaan. Op het deze week bij Apollon Records verschenen "Valor", dat het derde album is van dit project sinds 2009, schuift de muziek nog wat meer op richting progressieve pop. Het album is een ode aan jeugdig optimisme – en specifiek dat van Holm-Lupo zelf vermoeden we. Het album baadt in een weldadige jarentachtigsfeer, met heerlijk diepe analoge synthklanken. Holm Lupo is zoals gewoonlijk grotendeels verantwoordelijk voor de instrumentale invulling, maar nodigt altijd ook de nodige gasten uit waarbij de meest in het oog springende niemand minder dan Airbag-gitarist Bjørn Riis is, die op de twee instrumentale stukken van zich laat horen. Wij kiezen echter nu voor twee vocale tracks: allereerst “Nightwings” gezongen door Holm Lupo's dochter Ina en vervolgens het door Silje Huleboer gezongen “Under Thunder”.
Websites:
https://theopiumcartel.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/theopiumcartel/ .

COVER / NIEUW
District 97 - Fainting In Coils
Afkomstig van "Two Of A Kind: A Tribute To Bill Bruford & Allan Holdsworth" (eigen beheer, 2020)

Ter gelegenheid van “Screens”, het vorig jaar verschenen nieuwe album van District 97 vertelden we het volgende: Als we terugkijken op de ontwikkelingen in de USA-prog het afgelopen decennium, dan valt op dat er ongeveer tegelijkertijd twee zeer vergelijkbare bands op de voorgrond treden. Beiden bestaande uit zeer onderlegde musici met opleidingen aan de hoogst aangeschreven instituten en beide met een zeer opvallende zangeres die geëxalteerde uithalen niet schuwt. Ik heb het hier over Bent Knee (met Courtney Swain) en District 97 (met Lesley Hunt). Interessant is dat beide bands dit jaar een nieuw album uitbrachten. District 97 consolideert op “Screens”, zonder echt in herhaling te vallen. De complexe prog bevat invloeden uit jazzrock en progmetal. Dat jazzrockaspect heeft de band, die in de belangstelling stond van onder andere Bill Bruford en John Wetton, verder uitgewerkt op "Two Of A Kind: A Tribute To Bill Bruford & Allan Holdsworth". Dit is een zeer gelimiteerde CD, die alleen verkrijgbaar is bij de band als je lid wordt van de Inside The Vault Club. De plaat is een live-show, waarbij Brufords "One Of A Kind" in zijn geheel wordt gespeeld, aangevuld met twee stukken van het debuut van U.K., waaronder "In The Dead Of Night, het enige nummer waarop Lesley Hunt te horen is. Getuige het op het youtubekanaal van de band vrijgegeven "Fainting In Coils" hebben de musici de complexe progressieve jazzrock uitstekend in de vingers. Het is dan ook jammer dat de CD vooralsnog alleen voor ingewijden bedoeld is. Maar wie weet verleiden we mensen met het beluisteren van dit nummer om lid te worden.
Websites:
http://www.district97.net/
https://www.facebook.com/District97/
Dit nummer: https://youtu.be/8r_aC0E--JA .

NIEUW / LIVE-TIP
Gildenlöw, Kristoffer – Our Home
– I Cried Today
Van “Homebound” (New Joke Music (= eigen beheer), 2020)

“Homebound” is het eerste van twee albums die Kristoffer Gildenlöw dit jaar uitbrengt. De Nederlandse Zweed is al een tijd lang bezig met een opvolger voor zijn tweede solo-album “The Rain” uit 2016. Gaandeweg had hij echter té veel materiaal voor dit “Empty”. Een handvol intieme, meer klein gehouden songs week bovendien af van de in navolging van “The Rain” grootser gearrangeerde meerderheid van het materiaal. Ook omdat ze thematisch een eenheid vormen, besloot hij ze samen op een afzonderlijke EP te zetten en die enkele maanden vóór “Empty” uit te brengen. Toen dat plan eenmaal post had gevat, kreeg Gildenlöw zóveel inspiratie dat dit “Homebound” uitgroeide tot een volledig album. Bijzonder daarbij is, dat hij met hulp van een handvol regisseurs bij ieder nummer een videoclip heeft opgenomen. “Homebound” is zodoende een CD/DVD-uitgave geworden. Zoals gezegd zijn de songs veelal intiem van karakter en zodoende in de lijn van zijn solo-debuut “Rust” (2012). De sfeer en de teksten zijn zoals op het eerdere werk melancholiek en doordesemd van het soort gedachten die in je opkomen als je een nacht wakker ligt. De song “Infected” gaat daar zelfs letterlijk over. Gildenlow is van huis uit bassist, maar op zijn soloplaten speelt hij ook gitaar en keyboards én doet zelf alle leadzang. In een interview dat met het promo-pakket werd meegeleverd legt hij uit dat hij zichzelf niet als zanger ziet. Veel van zijn teksten zijn echter zo persoonlijk dat ze alleen de goede lading krijgen als hij ze zélf over het voetlicht brengt, ook al heeft hij een beperkt bereik. Op keyboardgebied krijgt hij hulp van zijn oude Pain of Salvation-maat Fredrik Hermansson, onder de gitaristen vinden we zijn huidige Kayak-collega Marcel Singor. In “Our Home” is het prominentst de achtergrondzang van Jan Willem Ketelaers (Knight Area) en Erna auf der Haar te horen. Net als “I Cried Today” is het nummer voorzien van een mooie zoemende partij op het instrument dat het dichtst bij Gildenlöw zelf staat: de basgitaar. Gildenlöw zal dit album ook op de podia gaan promoten. Er zijn al drie concertdata bekend: 16 oktober 2020 - Dordrecht, Bibelot; 10 december 2020 - Arnhem, Luxor Live; 8 januari 2021 - Weert, De Bosuil.
Website: https://www.kristoffergildenlow.com/ .

WACHTEN
Wintergatan - Sandviken Stradivarius
Afkomstig van Bandcamp (2018)

In 2013 verscheen het opmerkelijke titelloze debuut van Wintergatan. De Zweedse band viel vooral op door het gebruik van zelfgemaakte instrumenten in combinatie met het traditionele instrumentarium. Het wonderlijke was dat dit concept ook live uitstekend uitgevoerd werd. In de jaren daarna kwamen de musici, en dan vooral Martin Molin, geregeld in het nieuws als er weer een futuristisch bouwsel of muziekdoos werd getoond dat ook nog fraaie muziek kon produceren. Af en toe wordt er ook nog een nieuw nummer prijsgegeven, zoals in 2018 "Sandviken Stradivarius", een vriendelijke ode aan de zingende zaag. Misschien dat het draaien van dit nummer Molin en zijn band weet aan te zetten weer eens een schijf met hun unieke muziek uit te brengen.
Websites:
https://wintergatan.net/
https://www.facebook.com/wintergatan/
Dit nummer: https://wintergatan.bandcamp.com/track/sandviken-stradivarius .

NIEUW
Frost* - Exhibit A
Van "Others" EP (InsideOut / Sony Music, 2020)

Zo langzamerhand zijn de fans er aan gewend dat het soms erg stil is rondom de Britse band Frost*. Maar twee weken geleden was daar ineens een teken van leven in de vorm van een nieuwe track. Dit “Exhibit A” maakt deel uit van de EP "Others", die deze week vooralsnog alleen digitaal is uitgebracht via InsideOut. Het betreft nummers die in eerste instantie bedoeld waren voor het album "Falling Satellites", dat oorspronkelijk als dubbelaar was gepland, maar uiteindelijk in 2016 als meer coherente enkele CD is uitgebracht. Voor diegenen die hopen dat Frost* misschien een wat rustigere kant van zich laat horen met dit nummer kunnen we echter melden dat “Exhibit A” uit hetzelfde hout gesneden lijkt als het krankjorume “Towerblock” van “Falling Satellites”. Dit is elektrorock meets prog en de studio trukendoos word volop benut. Zoals gezegd, de EP "Others" is voorlopig alleen maar als download en via streamingkanalen te beluisteren, maar zal een fysieke release krijgen als onderdeel van een anthology-artbook. Dit “13 Winters” zal dat in het najaar verschijnen, waarbij de planning is dat daarvóór nog een compleet nieuw album Jem Godfrey en zijn mannen.
Website: http://frost.life/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=SKO0FICV6YQ .

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Satriani, Joe – Waiting
Van “Shapeshifting” (Legacy / Sony Music, 2020)

En Joe Satriani, hij gaat gestaag door met het afleveren van albums. Zo ongeveer om het jaar ligt er een nieuwe schijf en tussendoor is hij vrijwel voortdurend op tournee. Het vorige maand verschenen “Shapeshifting” is inmiddels al zijn 16de studio-werk. Opnieuw boorde hij een nieuwe groep musici aan om mee samen te werken. Nou ja, nieuw? Het zijn vaak uiterst ervaren rotten. Werkte hij op voorganger “What Happens Next” met voormalig Deep Purple-bassist Glenn Hughes en Red Hot Chili Peppers-drummer Chad Smith, nu bestaat de ritmesectie uit Chris Chaney van Jane's Addiction en sessiebeest Kenny Aronoff (o.a. John Cougar Mellencamp). Met hen en toetsenist/sounddesigner Eric Caudieux levert de snarengigant weer een collectie uiterst smaakvolle gitaarinstrumentals af. Stevige rockers, gevoelige ballads, maar ook heel speels klinkende stukken en zelfs reggae. Vanavond nog een extra nummer in de vorm van de ballad "Waiting". Het was de bedoeling dat Satriani afgelopen maand uitgebreid door het land zou touren. Dat is een jaar uitgesteld, waardoor hij als het goed gaat op 24 april 2021 in de Enschedese vestiging van Metropool te aanschouwen zal zijn.
Website: http://satriani.com/.

LIVE-TIP
Foreigner – Heart Turns To Stone (radio edit)
Van de dubbelaar “Foreigner 40 (1977-2017)” (Atlantic, 2017), maar oorspronkelijk van “Inside Information” (Atlantic, 1987)

De Amerikaanse rockband Foreigner leverde een flink aantal klassiekers af, die met de jaren alleen maar beter lijken te worden. Eind jaren zeventig brak Foreigner meteen door met het zelfgetitelde debuutalbum en de bijbehorende hit "Cold As Ice". In de jaren tachtig domineerde de band de radio met de ballads "Waiting For A Girl Like You" en "I Want To Know What Love Is", maar scoorde ook met steviger nummers als "Urgent" en "Juke Box Hero". Zanger Lou Gramm werd in 2005 opgevolgd door Kelly Hansen – aan het hoofd van Foreigner staat echter nog steeds oprichter, gitarist en rockgod Mick Jones! (bron: TivoliVredenburg) Foreigner zou spelen op 10 juni 2020 in TivoliVredenburg te Utrecht. Dit concert is verplaatst naar 21 juni 2021. Wij luisterden naar "Heart Turns To Stone", dat oorspronkelijk te vinden is op “Inside Information” (1988), maar in deze 'radio edit' op "Foreigner 40 (1977-2017)".
Website: https://www.foreigneronline.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Crack The Sky - From The Greenhouse (2018)
Afkomstig van "Crackology" / "Living In Reverse" (Aluminum Cat Records, 2018/2020)

In 2018 begon Crack The Sky een financieringsproject voor het nieuwe studioalbum "Living In Reverse". Elke participant kreeg als bonus downloads gepresenteerd van twaalf nieuw ingespeelde liedjes uit het Crack The Sky-repertoire. De uiteindelijke verzameling werd "Crackology" genoemd. De nadruk ligt op nummers van de eerste, derde en vierde plaat ("Crack The Sky", "Safety In Numbers" en "White Music") die ook live nog geregeld vertolkt worden, zoals waarneembaar op de DVD "All Access" uit 2009. Daarnaast is een mooie versie gemaakt van het Floydeske titelnummer van "From The Greenhouse" en zijn van de een na laatste studioplaat "The Beauty Of Nothing" uit 2015 "Rachel" en het orkestrale titelstuk toegevoegd. Van de overige elf langspelers (!) werden niets geselecteerd. Aangezien men nog grotendeels in de oeropstelling speelt is aan kwaliteit niet ingeboet. Daarnaast krijgt menige song de uitgerekte concertbehandeling met alternatieve solo’s en arrangementen. Onlangs werd "Crackology" heruitgebracht op CD en wel in combinatie met "Living In Reverse". Op laatstgenoemde plaat, waar we twee jaar geleden al eens aandacht hebben besteed, laat Crack The Sky zich weer eens van zijn poprockkant horen, waarbij de cynische en ironisch getinte teksten en eigenwijze instrumentatie voor de progressieve insteek zorgen. Bij de oorspronkelijke uitgave op Loud & Proud Records waren de teksten nog meegeleverd, deze ontbreken echter op deze meer low budget aandoende heruitgave. Toch is de dubbelaar een mooie gelegenheid deze cultband weer eens in de bliksemschicht te zetten. En hoewel we bij de keuze voor het Album van de Maand meestal voor echt nieuwe muziek gaan, wijken we dan ook graag een keer af van onze gewoontes. We trappen af met het genoemde titelnummer van "From The Greenhouse", waarvan het origineel in 1989 verscheen.
Websites:
https://crackthesky.bandcamp.com/
http://www.crackthesky.com/
https://www.facebook.com/officialcrackthesky/
Dit nummer: https://crackthesky.bandcamp.com/track/from-the-greenhouse-2 .

NIEUW
Caligula's Horse – Salt
Van "Rise Radiant" (InsideOut / Sony Music, 2020)

De Australische progmetalband Caligula’s Horse bracht op 22 mei “Rise Radiant” uit. Dit vijfde studio-album van het uit Brisbane afkomstige gezelschap is verschenen bij InsideOut Records en werd gemixt door Jens Bogren (Opeth, Leprous). In 2018 stond Caligula’s Horse als één van de drie headliners op het podium van ProgPower Europe in Baarlo en gaf daar een uitstekende performance. Dat deed met vertrouwen uitkijken naar een nieuwe album. Caligula’s Horse opereert in het straatje van Leprous en Haken en in mindere mate Opeth en TesseracT. De grootste kwaliteit van het kwintet is om deze aspecten te verwerken in composities die weliswaar meerdere luisterbeurten vergen om goed te kunnen doorgronden, maar die wel meteen al memorabel klinken. "Rise Radiant" is een mooi en levendig progmetalalbum, waarop de tekstuele inhoud (een weg vinden door je problemen en met opgeheven hoofd verdergaan) voor een opbeurende vibe zorg draagt. Er gebeurt veel in de melodieuze nummers, maar het vijftal topmuzikanten raakt nooit de draad kwijt. (bron: Jeffrey, Metalfan.nl)
Website: https://caligulashorse.com/ .

25 JAAR / MINI-SPECIAL SCANDINAVIË
Anekdoten – Of Harvest
Van “Nucleus” (Virtalevy, 1995)
Ritual – Big Black Secret
Van “Ritual” (Musea, 1995)
White Willow – Snowfall
Van “Ignis Fatuus” (The Laser’s Edge, 1995)

De zomer van 1995 bracht veel moois op muziekgebied. Vooral de landen te noorden van ons hadden de geest gekregen, wat begin jaren negentig tot een heuse invasie leidde. Bands als Änglagård, Galleon en Landberk maakten de weg vrij voor veel muzikaal geweld. ‎We gaan vanavond naar drie bands luisteren die 25 jaar geleden een album uitbrachten. Uit Zweden komt het zwaar door King Crimson beïnvloede Anekdoten, waarvan in 1993 het debuut “Vemod” verscheen. Twee jaar later zag “Nucleus” het licht. Kenmerkend voor het bandgeluid is de zware, zoemende bas en natuurlijk het overdadig gebruik van de Mellotron. Tot heden heeft Anekdoten 6 studio-albums uitgebracht, waarvan de meest recente alweer 5 jaar oud is.

Landgenoot Ritual is een beetje een vreemde eend in de bijt. Het gebruik van akoestische instrumenten als viool, mandoline en bouzouki, vermengd met invloeden van Yes en Led Zeppelin leidt tot een uniek geluid. Het titelloze debuut uit 1995 was dan ook zeer verrassend. In 1996 speelde Ritual op uitnodiging van Xymphonia zelfs in Almelo! Jammer genoeg wist Ritual met de opvolgende albums de impact van het eerste album niet vast te houden. Op het vierde studio-album uit 2007, “The Hemulic Voluntary Band” leek de spirit van het debuut weer terug. Daarna bleef het stil, maar recent vernamen we dat Ritual aan een nieuw album werkt.

Net als Ritual maakt het uit Noorwegen afkomstige White Willow ook gebruik van akoestische instrumenten. Op “Ignis Fatuus” werd rock in vroeg-progressieve stijl dan ook vermengd met Noorse folk. Het overwegend sombere geluid op dit debuut blijkt achteraf een anomalie in de banddiscografie. Na dit album komen er veel bezettingswisselingen en wordt White Willow uiteindelijk Jacob Holm-Lupo’s geesteskind. De stijl verschoof meer richting traditionele prog.
Websites:
https://www.anekdoten.se/
https://www.ritual.se /
https://www.facebook.com/whitewillowband/ .

Blueneck – Sawbones (Alpha Remix)
Van “Alpha.Blueneck” (Denovali Records, 2013)

De harde kern van Blueneck bestaat uit zanger/gitarist/pianist/songwriter Duncan Attwood en gitarist Rich Sadler. Deze Bristolse band maakt hoofdzakelijk postrock. Het album “Alpha.Blueneck” bevat remixen van Blueneck-nummers door Corin Dingley (ook bekend als Alpha). Dingley produceerde eerder voor Blueneck de albums “Scars Of The Midwest” en “The Fallen Host”, remixte nummers van beide albums, alsmede van “Repetitions”.
Websites:
https://blueneckuk.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/BlueneckUK/ .

Arca Progjet – Pozzanghere Di Cielo
Van het album "Arca Progjet" (Jolly Roger Records, 2018)

De muziek van het uit Turijn komende vijftal Arca Progjet is een brouwsel van symfonische hardrock met elementen neoprog, classic rock, Italiaanse pop, jazzrock en moderne prog. Het titelloze debuutalbum heeft een volvet geluid, melodisch en bombastisch. Elke partij is op z’n eigen manier prominent aanwezig en krijgt daartoe volop de ruimte. Binnen het geluidsspectrum zit niks in elkaars vaarwater en ook de composities van de hand van drummer Alex Jorio dan wel bassist Gregorio Verdun lopen als een trein. Zij hebben samen Arca Progjet opgericht, waarna zanger Sergio Toya, gitarist Carlo Maccaferri en toetsenist Filippo Dagrasso toetraden. Daarnaast kent het album enkele gastbijdragen van ex-PFM-violist Mauro Pagini en de Arti & Mestieri-leden Gigi Venegoni (gitaar) en Arturo Vitale (saxofoon). Het fijne van dit album is hoe ongedwongen alles klinkt. Voor de liefhebber van Italiaanse popprog een prima plaatje. Niks meer en niks minder. (bron: Dick v/d Heijde, Progwereld)
Websites:
https://jolly-roger-records.bandcamp.com/album/arca-progjet .

  Xymphonia is sponsored by: