Uitzending Terugluisteren

HERUITGAVE
Jethro Tull – Coruisk
– Batteries Not Included (live) Van “A (A La Mode) – The 40th Anniversary Edition” (Chrysalis, 1980 / 2021)

Vorige week draaiden we muziek van Tallis, een band rond twee ex- Jethro Tull-toetsenisten, die een album opnamen terwijl bandleider Ian Anderson aan zijn solodebuut werkte. Hij wilde daarvoor graag werken met Eddie Jobson, die hij had leren kennen toen UK in 1979 als voorprogramma van Jethro Tull door de VS tourde. Anderson aasde ook op drummer Terrio Bozzio, maar het jonge toetsen- en vioolwonder overtuigde de zanger/fluitist ervan in zee te gaan met de Amerikaanse drummer Mark Craney. Voor de baspartijen werd gekozen voor Dave Pegg, die weliswaar in Tull speelde, maar nog maar zó kort dat hij niet op een studio-album te horen was geweest. Anderson bedacht dat hij toch óók een gitarist op zijn album wilde en viel terug op zijn vertrouwde Tull-maat Martin Barre. Begrijpelijkerwijs wilde label Chrysalis een album met drie Jethro Tull-leden met muziek die weliswaar ietwat anders klonk dan op de directe voorgangers, maar ook weer niet dramatisch anders, graag onder de naam Jethro Tull uitbrengen. Na de nodige twijfels ging Anderson overstag, waar het 'Tallis-duo' natuurlijk niet echt blij van werd... Het album waarover we het hebben is “A” (wat uiteraard staat voor 'Anderson'), waar nu enigszins verlaat een 40-jarige jubileumeditie van is verschenen. Evenals alle voorgangers in een handzaam boekformaat, met daarin maar liefst 6 schijven. Daarop het originele album geremixt door Steven Wilson op CD en in 5.1-mix op DVD, aangevuld met studio-outtakes, alsmede 2 CD's met een opname van het laatste Amerikaanse concert van de “A”-tournee, dat ook in 5.1-mix op een DVD is te vinden. De derde DVD bevat de film “Slipstream”. Eerdere uitgaven van die film met zowel live-materiaal van voornoemd concert als speciaal opgenomen videoclips klonken extreem dof. Wilson heeft zich ook hierover gebogen. Het meer dan 100 pagina's dikke boekwerk beschrijft de zojuist samengevatte delicate ontstaansgeschiedenis en meer, waarvoor alle betrokkenen op Craney na recent geïnterviewd zijn. Craney overleed al dik 15 jaar geleden aan complicaties als gevolg van diabetes. Wel is een door zijn opvolger en boezemvriend Doane Perry in 1989 afgenomen interview ingevoegd. De prijsstelling van deze kloeke set mag, zeker vergeleken met die van de vorige week belichte Al Stewart-boxset, uiterst vriendelijk worden genoemd. Maar hoe zit het muzikaal nu met “A”? Het werkstuk staat bij fans zelden hoog in favorietenlijstjes, wat misschien mede komt door de bijsmaak rond de totstandkoming. De Tull-bezetting van midden-jaren zeventig is toch de meest geliefde en daar was met “A” een definitief eind aan gekomen. Als ze echt onbevangen zouden luisteren, zouden ze een krachtige, energieke en frisse plaat horen. Muzikaal soms uiterst complex (“Black Sunday”!), wat de voorname invloed van Eddie Jobson verraadt – en met actuele, maatschappelijk betrokken teksten (zo handelt opener “Crossfire” over de gijzeling en bestorming van de Iraanse ambassade in Londen in 1980). We hebben twee stukken uitgekozen voor vanavond. Van de concertopnamen kiezen we het “A”-nummer “Batteries Not Included”. Niet alleen omdat het debuteert in Xymphonia, maar ook omdat het de live-kwaliteiten van deze line-up in volle glorie laat horen. Jobson laat zeer herkenbaar zijn Yamaha CS 80 klinken, Craney bewijst qua energie en spektakel niet onder te doen voor zijn voorganger Barriemore Barlow en de prominente basnoten verraden dat Dave Pegg in het boekwerk veel te bescheiden is over zijn kwaliteiten. Van de outtakes kiezen we het instrumentale “Coruisk”, dat met zijn opbouw goed zou kunnen dienen als soundtrack bij een steeds spannender achtervolging. Ook is het een perfecte illustratie hoe deze line-up vloeiend klassieke, folk- en rockelementen doet samensmelten.
Website:
http://jethrotull.com/ .

NIEUW
Jordsjø - Jord III
Van: “Pastoralia” (Karisma Records, 2021)

In november 2019 was “Nattfiolen”, de tweede CD van Jordsjø, ons Album van de Maand. Destijds omschreven we de Noorse band als een volgeling van bands als White Willow, Anekdoten, Landberk en Änglagård die in de jaren 90 opkwamen en erin slaagden om de klassieke jaren-70-sound van de nodige moderne vitaliteit te voorzien. Met name het symfonische groepsgeluid van Änglagård hoorden we terug in de composities. Jordsjø had in 2015 en 2016 eerst een paar cassettes uitgebracht, alvorens in 2017 het albumdebuut uitkwam dat dus twee jaar later gevolgd werd door "Nattfiolen". Begin mei zal “Pastoralia” het levenslicht zien. We geven vanavond met het epische slotnummer “Jord III” vast een voorproefje, waarbij wederom duidelijk is dat de vergelijking met Änglagård niet zó maar gemaakt wordt, omdat veel elementen van de sound van deze Zweedse collega’s ook nu weer terug te horen zijn: fluitspel, Mellotron, orgel, akoestische en elektrische gitaren en soepel drumspel. De band bestaat dan ook nog immer uit multi-instrumentalist Hakon Oftung en drummer Kristian Frøland. Maar dit keer wordt het bandgeluid aangevuld met zes gastmuzikanten, waaronder leden van Tusmørke, Wobbler en MEER. Daarnaast worden de grenzen nog wat verder verkend, waarbij het relaxte jazzy element wat vaker met de folk-achtige, ook aan het oude White Willow herinnerende stemming gemengd wordt. Van “Pastoralia” zullen we dit jaar ongetwijfeld meer gaan horen.
Websites:
https://jordsjo.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/jordsjoe/.

NIEUW
Sylvan, Nad – Sailing To Byzantium
– The Hawk
Van “Spiritus Mundi” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Nad Sylvan had in 2019 zijn zogenaamde “Vampirate Tale Trilogy” afgerond en was daarnaast gevraagd een tekst van William Butler Yeats te zingen op een album van Winter Tale. De Zweedse zanger was zo tevreden met dat “The Lake Isle Of Innisfree” dat hij het nummer ook als bonustrack aan het slotdeel van de trilogie, “The Regal Bastard”, had toegevoegd. In 2020 zou hij vervolgens met Steve Hackett op tournee, maar toen dat om bekende redenen niet doorging kreeg de zanger vroeger dan verwacht tijd om zich te werpen op een nieuw solo-album. Hij had meteen twee dingen in gedachten: doorborduren op het op muziek zetten van Yeats-gedichten én het voortzetten van de samenwerking van de grote man achter Winter Tree, Andrew Laitres. Het nu verschenen resultaat bevat samen geschreven muziek en zou eigenlijk op naam van beiden moeten staan, vond ook Sylvan, maar Laitres vond dat volgens de hoestekst niet nodig. Hoewel Laitres allerlei instrumenten bespeelt, is zijn voornaamste specialiteit de akoestische gitaar en dan ook nog vaak de 12-snarige variant. Qua muzikale aanpak is “Spiritus Mundi” dan ook duidelijk anders dan de trilogie. Ondanks het feit dat er kleine rollen zijn voor zijn werkgever Hackett en The Flower Kings-ritmesectie Jonas Reingold en Mirkko De Maio, valt vooral de voorname rol van akoestische gitaren op. Sylvan zelf is verantwoordelijk voor transparant gehouden orkest-arrangementen, die zoals Roger King dat bij Hackett doet, blijkbaar uit een doosje komen. Ze maken de songs nooit pompeus – de sfeer is juist intiemer dan op de eerdere albums. Meestal is Tony Levin de bassist en zijn instrumenten priemen al zoemend hier en daar heerlijk door de gitaarpartijen heen. Laitres heeft ook een aangename stem, veelal in de achtergrond, maar in “The Fisherman” en “Sailing To Byzantium” in fraaie duet-wisselwerking met die van Sylvan zelf.
Websites:
https://www.nadsylvan.com/ .

NIEUW
Echoes And Signals – Mirror
Van "Mercurial" (eigen beheer, 2021)

De progscene is letterlijk een wereldwijd netwerk geworden, iets wat we toch met name te danken hebben aan internet. Via die weg en wel specifiek de website Bandcamp ontdekten we onlangs het Russische duo Echoes And Signals, bestaande uit gitarist/zanger/producer Fedor Kivokurtsev en bassist/toetsenist Alexey Zaytsev. Nadat er al een aantal EP's waren verschenen, brachten de twee hun eerste album "V" uit in 2014, gevolgd door “Monodrama” in 2017. Onlangs is album nummer drie verschenen: "Mercurial". De vroegste muziek van Echoes And Signals is instrumentaal, maar tegenwoordig neemt Kivokurtsev de zang voor zijn rekening. Voor de drumpartijen is een beroep gedaan op Leo Margarit van Pain Of Salvation. Qua sound zit Echoes And Signals in het drukke veld gevuld met moderne postprogbands, zoals bijv. Long Distance Calling. Maar daar waar deze Duitse band juist op haar laatste album weer nagenoeg instrumentaal te werk gaat, kiest Echoes And Signals juist voor meer vocalen. Het levert een sfeervol album op dat het zeker bij de liefhebbers van de moderne postprogstroming goed zal doen.
Websites:
https://echoesandsignals.bandcamp.com/
https://echoesandsignals.com/ .

PREHISTORIE
Lucifer's Friend – Summerdream
Van het album “...Where The Groupies Killed The Blues” (Vertigo, 1972)

Het Duitse Lucifer's Friend was in de zomer van 2016 één van de bands op het Night Of The Prog Festival. Het was een verrassend optreden, want ondanks het feit dat de leeftijd van de bandleden toen zo rond de zeventig schommelde, werd er vooral door zanger John Lawton een energie en passie getoond waar menig jongere band nog jaloers op kan zijn. Lawton, ook bekend van o.a. Les Humphries Singers (1971–1976) en Uriah Heep (1976–1979), verzorgde de vocalen bij Lucifer’s Friend vanaf 1968 tot aan 1976, om vervolgens in 1981 terug te keren. Een jaar later viel de band echter uiteen om tussen 1994 en '97 met Lawton te herformeren en in 2014 opnieuw. Sindsdien is Lucifer's Friend behoorlijk actief. “Black Moon” uit 2019 is het tot nu toe laatste album van Lucifer's Friend. De band wijzigde voor ieder album van stijl. Het debuutalbum “Lucifer’s Friend” (1971) werd beïnvloed door Led Zeppelin en Black Sabbath en bediende daarmee fans van vroege heavy-metalmuziek. Het tweede album “...Where the Groupies Killed the Blues” (1972) daarentegen was zeer experimenteel en progressief en bevatte psychedelische rock met emotioneel doorleefde teksten van John OBrien-Docker. Het derde album “I'm Just A Rock & Roll Singer”(1973) bracht swingende, funky rock uit in de stijl van Grand Funk Railroad, met reminiscenties aan uiteenlopende artiesten als Janis Joplin en Chicago. De daaropvolgende plaat “Banquet” (1974) werd opgenomen met blazers van het James Last-orkest en ging richting swingende fusion- en jazzrock. Album nummer vijf, “Mind Exploding” uit 1976, bevatte juist weer recht-door-zee hardrock. Vanavond gaan wij bijna 50 jaar terug in de tijd, naar het tweede album “Where The Groupies Killed The Blues”, het meest progressieve Lucifer's Friend-album. Wij selecteerden voor u: “Summerdream”.
Websites:
http://www.lucifersfriend.com/ .

LIVE–TIP / IN HET NIEUWS
Toto - Spanish Sea
Van het album “40 Trips Around The Sun” (Columbia, 2019)

Toto komt naar Nederland! De Amerikaanse band keert in de zomer van 2022 terug naar Nederland. Toto staat op vrijdag 15 juli 2022 in de Ziggo Dome. Het concert van de iconische band is onderdeel van de ‘Dogz Of Oz Tour’. Steve Lukather en Joseph Williams worden speciaal voor deze tour gesteund door bassist John Pierce (Huey Lewis & The News), drummer Robert ‘Sput’ Searight (Ghost-Note en Snarky Puppy) en toetsenist/achtergrondzanger Steve Maggiora. De kaartverkoop is gestart op 16 april. Een dag eerder treedt Toto trouwens op tijdens het festival Kunstrasen in Bonn. Tegelijkertijd werd overigens ook bekend gemaakt dat er op 25 juni een nieuw live-in-de-studio-album verschijnt onder de titel “With A Little Help From My Friends”. Het betreft een CD/DVD- of CD/Blu-Ray-combi. Hierop zijn bovenstaande musici te horen en zien, maar ook mede-oprichter David Paich, die niet meer mee zal gaan op tournee. Een eerste single, een werkelijk spetterende nieuwe versie van het oorspronkelijk van “Fahrenheit” uit 1986 afkomstige “Till The End”, is al verschenen. Vanavond gaan we terug naar de compilatie die ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum werd uitgebracht in 2019. Eén van de gloednieuwe nummers op die schijf is “Spanish Sea”.
Websites:
https://totoofficial.com/.

ALBUM VAN DE MAAND
MEER - All At Sea
- Songs Of Us
Van: “Playing House” (Karisma Records, 2021)

In februari konden de Xymphonia-luisteraars al kennismaking met het nieuwe album van MEER. In zekere zin zou je die band een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar “Playing House”, de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is. Als laatste bijdrage van dit Album van de Maand hebben we het melancholieke tweeluik “All At Sea”/”Songs Of Us” gekozen, waarin niet Johanne Kippersund maar Knut Kippersund de leadvocalen verzorgt.
Websites:
https://www.karismarecords.no/
Bandcamp
Facebook.

(OP)NIEUW
Esthesis – No Soul To Sell
Van “The Awakening” (eigen beheer, 2020)

Met de overdaad aan releases gedurende het afgelopen jaar lopen we soms een beetje achter. Zo kwam het officiële debuutalbum van Esthesis al in november uit. In 2019 verscheen een eerste EP “Raising Hands”. Deze Franse band wordt geleid door zanger/gitarist/toetsenist Aurélien Goude, die alle nummers heeft geschreven. Net als veel huidige bands haalt Aurélien zijn invloeden bij de nieuwe lichting progbands zoals Airbag, Anathema en Steven Wilson. Als we een parallel moeten trekken, kan je hem zeker zien als de Franse Bjørn Riis. Het album is doorspekt met filmisch uitgesponnen composities zoals de meer dan 16 minuten durende opener “Downstream”. Naast het gedragen gitaar werk is het heerlijke toetsenwerk, zoals bijvoorbeeld in afsluiter “Still Far To Go”, in de beste traditie van Richard Wright. “The Awakening” was zeker een album voor de jaarlijstjes geweest. De eerste editie is inmiddels uitverkocht, maar er is een tweede editie verkrijgbaar via bandcamp.
Websites:
https://www.esthesismusic.com/
https://esthesis.bandcamp.com/album/the-awakening.

IN MEMORIAM: JIM STEINMAN
Meat Loaf - Wasted Youth
- Rock And Roll Dreams Come Through
Van "Bat Out Of Hell II: Back Into Hell" (Virgin, 1993)

Deze week werd bekend dat de Amerikaanse songschrijver/producer Jim Steinman op 73-jarige leeftijd is overleden. Hoewel ook bekend als songschrijver voor o.a. Bonnie Tyler en Celine Dion, zal hij echter voor altijd onlosmakelijk verbonden zijn met Meat Loaf en met name diens debuut “Bat Out Of Hell”. Samen met Meat Loaf creëerde hij een stijl die niet anders als uniek kan worden beschreven: bombastische rock die aan de ene kant hun eigen interpretatie en update was van klassieke rock 'n' roll uit de jaren 50 en 60 en aan de andere kant zo theatraal dat het bijna niet over te brengen was op plaat. Het was dan ook niet voor niks dat bijna geen enkel label interesse had in hun muziek. Uiteindelijk was het 't kleine, net opgerichte Cleveland International Records dat de gok waagde. De combi van gepassioneerde zang van Meat Loaf, Todd Rundgrens productie en natuurlijk Steinmans songs maakte dat eerst Europa en later ook de VS overstag ging voor “Bat Out Of Hell” in 1977, geholpen door Meat Loafs uitbundige live-show met Steinman zelf achter de piano. Steinman zou nog regelmatig weer samenwerken met Meat Loaf, maar in de tussentijd had hij ook succes met schrijven van songs voor anderen, waaronder “Total Eclipse Of The Heart” voor Bonnie Tyler. In 1993 deden Steinman en Meat Loaf een poging om het grote succes te herhalen wat ook nog eens lukte met “Bat Out Of Hell II: Back From Hell”, overigens deels gevuld met songs die Steinman in de tussenliggende jaren voor andere projecten had geschreven. Maar het moet gezegd worden: de Meat Loaf-versies zijn wel de beste. In latere jaren was Steinman met name actief op het gebied van musical en theater (o.a. het in Duitsland succesvolle “Tanz Der Vampire”) zoals gewoonlijk grotendeels gebaseerd op de bekende songs uit zijn catalogus. Songs die sommigen misschien als kitsch beschouwen maar die ondanks alle bombast en grote gebaren, of misschien juist wel daardoor, tijdloos blijken te zijn.
Websites:
https://jimsteinman.com/
http://meatloaf.net/ .

WESTCOAST ROCK
Sutherland Brothers & Quiver - Ain't Too Proud
Van "Reach For The Sky" (CBS, 1975)

Sutherland Brothers & Quiver was in feite een samenwerking tussen twee Britse acts: de twee broers Sutherland en Quiver. Die laatste band was opgericht door gitarist Tim Renwick, de gitarist die we kennen van zijn werk met Al Stewart (vorige week nog in de uitzending met de heruitgave van diens succesalbum “Year Of The Cat” en als tweede gitarist naast David Gilmour bij Pink Floyd ten tijde van de tournees voor “A Momentary Lapse Of Reason” en “The Division Bell”. Toetsenist Peter Wood, ook al een Al Stewart muzikant, maakte een tijdje deel uit van Sutherland Brothers & Quiver en de drummer is Willie Wilson, die in 1966 samen met David Gilmour in de band Joker's Wild zat en later nog met Pink Floyd zou spelen als drummer in de 'surrogate band' tijdens de “The Wall”-stadionshows. In 1975 verscheen van hen “Reach For The Sky”, gevuld met aangenaam klinkende Westcoast rock, voorzien van mooie harmonieuze samenzang die duidelijk de invloed verraadt van Crosy, Stills, Nash & Young. Dit album leverde de heren zowaar een hit op in Nederland met “Arms Of Mary”. Maar op datzelfde album vinden we ook de song “Ain't Too Proud”, met een bescheiden gastrolletje op pedal steelgitaar van... David Gilmour.
Websites:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sutherland_Brothers
https://nl.wikipedia.org/wiki/Quiver_(band) .

JAZZROCK / HET DEBUUT
Priam – Dream In A Blue Forest
Van het album ”...3 Distances / Irregular Signs...” (Musea, 1998)

Het Franse Priam is een instrumentaal kwartet, gevormd uit de late jaren 80-groep Arlequin. Priam is genoemd naar de koning van Troje in de Griekse legende van de val van die stad. Priam bestaat uit vier getalenteerde en creatieve muzikanten die een breed scala aan invloeden verwerken in hun muziek, van straight jazz tot klassieke progressieve rock tot elektronische muziek en zelfs techno. Met het rockelement als basis, debuteerde Priam in 1998 met ”...3 Distances / Irregular Signs...”. De nummers zijn gerangschikt in drie suites, elk met drie delen. We gaan luisteren naar het middelste deel van de derde suite. Op dit nummer “Dream In A Blue Forest” is er een grote rol weggelegd voor de zeer virtuoze gitarist Chris Casagrande. We hebben in onze uitzendingen 437 en 462 al aandacht aan deze band besteed, maar toen met muziek van het tweede en tevens laatste Priam-album "Diffraction", dat in 2001 verscheen.
Website:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=673 .

(OP)NIEUW
Kings Of The Valley – Peace
Van “Kings Of The Valley” (Stickman Records, 2020/2021)

Op de hoes van het eerste volwaardige album van het Noorse Kings Of The Valley prijkt een imposante afbeelding van de ongekroonde koning van de dieren: de olifant. Het uit Trondheim afkomstige kwartet maakt retro-prog in de beste Scandinavische traditie. Het eerste nummer is nog voornamelijk beïnvloed door stonerrock, maar laat je dat niet op het verkeerde been zetten. Hoewel de gitaar vaak zwaar wordt aangezet met stevige riffs, heeft de muziek ook een zekere lichtvoetigheid en is het samenspel tussen gitarist Christopher Roseth Sand en toetsenist Øystein Megård heerlijk om naar te luisteren. De hoofdmaaltijd bestaat uit twee lange nummers waarin de band verschillende invloeden uit de progressieve rock laat samensmelten. De langste, het net geen 13 minuten lange “Not Alone” doet de oude tijden van Porcupine Tree bijna herleven. Dit psychedelisch uitgesponnen nummer bouwt naar een fijne climax. Hoogtepunt van het album is echter het toetje: het meeslepende “Peace”, dat warempel eindigt met de inzet van een heus koor. Het album werd eind vorig jaar al op vinyl uitgebracht, gelukkig is het nu ook op CD verschenen bij het Duitse Stickman Records. Dus mag-ie meedingen met de jaarlijsten van 2021. We gaan luisteren naar het genoemde “Peace”.
Websites:
https://kotv.bandcamp.com/album/kings-of-the-valley
https://www.facebook.com/Kingsofthevalley/ .

NIEUW
Anchoress, The – Unravel
– Let It Hurt
Van “The Art Of Losing” (Kscope, 2021)

De uit Wales afkomstige multi-instrumentaliste Catherine Anne Davies gebruikt voor haar muzikale uitingen de naam The Anchoress. Alszodanig debuteerde ze in 2015 met "Confessions Of A Romance Novelist" bij het in artpop gespecialiseerde label Kscope. Ze kwam niet zomaar uit het niets, want ze is klassiek getraind als fluitiste en werkte met uiteenlopende artiesten en ensembles van The London Philharmonic tot Ed Harcourt. Met genoemd debuut won ze o.a. een Prog Award en werd ze genomineerd voor de Welsh Music Prize. In de jaren tussen "Confessions" en het nu verschenen "The Art Of Losing" werd Davies geconfronteerd met bijzonder veel persoonlijk leed. Het heeft er weliswaar niet toe geleid dat "The Art Of Losing" alleen maar donker en depressief van aard is, maar verklaart wel de veelheid aan soms tegenstrijdige emoties die op het album tot uiting worden gebracht. Sommige diepgaande, intieme en door piano gedragen passages herinneren aan Tori Amos' "Boys For Pele", maar The Anchoress doet meer met contrasten en zet daar pakkende, ja zelfs poppy maar ook rockende stukken tegenover. Daarbij krijgt ze hulp van o.a. speciale gast James Dean Bradfield: een vroege bewonderaar die haar 5 jaar geleden al vroeg als voorprogramma voor een toernee met zijn Manic Street Preachers.
Websites:
http://theanchoress.co.uk/
https://iamtheanchoress.bandcamp.com/.

NIEUW (ARCHIEF-UITGAVE)
Tallis – Disturbed Air
– Urban Apocalypse (Sans Voix)
Van “In Alia Musica Spero” (A New Day, 2021)

De klassiek opgeleide toetsenist David 'Dee' Palmer droomde er al voordat hij midden jaren zeventig tot Jethro Tull toetrad van ooit een synthesizer-ensemble te vormen. Hij wilde daarmee aantonen dat het met de generatie synthesizers die toen op de markt kwam mogelijk was een orkestrale grandeur neer te zetten. Drie synth-spelers moest daar voldoende voor zijn, aangevuld met een ritmesectie, die af en toe voor wat extra handen op de keyboards zou kunnen zorgen. Hij probeerde het eigenlijk al uit tijdens Jethro Tull-concerten. Om Ian Anderson wat rust te gunnen, vertolkte de band zonder hem (ofwel Palmer en collega-toetsenist John Evan, plus ritmesectie John Glascock/Barriemore Barlow) een arrangement van het Scherzo uit de Negende symfonie van Beethoven. In die tijd, 1977, werd met die bezetting al een arrangement van Pachelbels Canon in de studio vastgelegd. Palmer en Evan zetten het idee door nadat Anderson achter hun rug de band waarmee hij in 1980 het als solo-album geplande “A” had opgenomen onder druk van de platenmaatschappij tot nieuwe Jethro Tull-bezetting omdoopte. De nieuwe band werd Tallis gedoopt, naar de Britse renaissance-componist, met als derde toetsenist David Bristow en verder ritmesectie Bill Worrell/Mickey Barker, die zoals gewenst ook overweg konden op keyboards. Er werden twee concerten gegeven én enkele nummers in de studio vastgelegd: drie originele composities en drie klassieke adaptaties (waaronder het al met Tull vertolkte Beethoven-arrangement). Daar bleef het echter bij. De bandleden met gezinnen konden niet de tijd en toewijding in de band steken die nodig was en zo trad bijvoorbeeld Bristow in dienst van Yamaha als keyboard-ontwikkelaar. Geen vreemde stap, daar het keyboardtrio zwaar onder de indruk was van de Yamaha CS80, die uitgebreid en in vele lagen te horen is op de opnamen die nu, 40 jaar na dato, op CD zijn verschenen, aangevuld met de aangehaalde 1977-Pachelbel-opname. Ironisch genoeg gebruikte ook Ian Andersons nieuwe keyboard-compagnon in Jethro Tull (inderdaad: Eddie Jobson) juist veelvuldig datzelfde synthesizertype. Van het “In Alia Musica Spero” geheten archiefdocument (de titel knipoogt naar het beroemde 40-stemmige motet “Spem In Alium” van de bandnaamgever) blijken de twee openende eigen composities de uitschieters. “Disturbed Air” heeft met zijn 7/8ste maatsoort en vocalen van Bristow, samen met de gestapelde CS80-sounds een UK-feel. Fraaie accenten zijn gecreëerd met de flageoletten die hij op zijn basgitaar speelt. “Urban Apocalypse” heeft met de meer grommende vocalen duidelijk iets Tull-achtigs. Palmer had de compositie dan ook aangedragen voor “Stormwatch”, waarvoor het niet gebruikt was. We prefereren de 'Sans Voix'-versie die als bonus is toegevoegd. Overigens zijn de opbrengsten van dit album bedoeld om een studio-opname te financieren van “The Waters Edge”, een balletscore die Palmer in 1979 schreef met Anderson en Tull-gitarist Martin Barre. Het is destijds enkele keren uitgevoerd, maar nooit opgenomen.
Websites:
https://www.facebook.com/anewdayrecords
https://www.anewdaymerchandise.com/.

NIEUW
Carpenter, John - Carpathian Darkness
Van “Lost Themes III – Alive After Death” (Sacred Bones Records, 2021)

Van filmregisseur John Carpenter, vermaard om horrorklassiekers als “Halloween” en “The Fog”, is bekend dat hij zelf de muziek voor zijn film verzorgde. Hij toonde zich hierbij beïnvloed door klassieke muziek, minimal music, blues, rock, Tangerine Dream en Goblin. Sinds 2015 produceert hij echter onder de titel “Lost Themes” ook instrumentale albums, waarvan hij hoopt dat het filmmakers inspireert om te gebruiken bij hun werkstukken. In het boekwerkje bij het eerste deel legt hij uit dat hij het maken hiervan als erg plezierig ervaart, maar ook dat hij bij het schrijven niet gebonden is aan scripts en dat hij in zijn studio ongelimiteerd kan bouwen aan een goede sound. Onlangs verscheen deel III, “Alive After Death”. Samen met zijn zoon Cody, een begenadigd toetsenist/drummer die tevens onder eigen naam en met de band Ludrium progressieve rockalbums uitbrengt, en gitarist Daniel Davies heeft hij wederom een aantal relatief korte filmische stukken geproduceerd. Vergeleken met de voorgaande delen hebben de tien songs nog meer onderlinge samenhang, waardoor de luisteraar vanzelf wordt meegesleurd in een eigen filmische belevenis. Na het rustig naar een snerende gitaarsolo opbouwende titelnummer en “Weeping Ghost”, waarin de stevig voortdenderende sequencerpatronen, dreigende piano- en synthesizerakkoorden en rockende gitaren overheersen, volgen de introverte stukken “Dripping Blood” en “Dead Eyes”. Hierin zijn overeenkomsten te bespeuren met het verstilde werk van wijlen Jóhann Jóhannsson, een filmcomponist die ongetwijfeld door Carpenter was beïnvloed. Vanaf “Vampire’s Touch” worden ritmes, volumes en spanningsbogen weer langzaam opgevoerd. Zo blijft “Alive After Death” qua stemming en dynamiek vloeiend de uitersten opzoeken, wat geheel volgens de soundtracktraditie leidt tot de bevrijdende climax in het afsluitende “Carpathian Darkness”, dat we voor nu geselecteerd hebben.
Websites:
https://johncarpentermusic.bandcamp.com/album/lost-themes-iii-alive-after-death
https://theofficialjohncarpenter.com/
https://www.facebook.com/directorjohncarpenter/.

NIEUW
Neptunite - Binaural
Van "Sensor" (eigen beheer, 2020)

We hebben het al vaker gezegd: het is simpelweg niet meer bij te houden wat er aan interessante muziek uitkomt. En dus is het ook niet raar dat wij pas maanden later een release ontdekken die achteraf misschien wel een plaats had verdiend in één van onze jaarlijstjes. “Sensor” van het Duitse trio Neptunite is daarvan een goed voorbeeld, een album dat al in augustus 2020 is verschenen en nog nagenoeg door niemand echt is opgepikt. En dat is ontzettend jammer, want Neptunite heeft een bijzonder geluid, waarbinnen elementen uit de sound van Camel, Pink Floyd, neoprog en Duitse elektronische muziek à la Tangerine Dream zijn vermengd tot een ontzettend smakelijk geheel. De band bestaat uit Guido Poetzel, Marc Schröder en Tim Diern. Die laatste tekent ook voor de opname en mix. En meer weten we eigenlijk niet over de heren. Gezamenlijk staan ze echter wel hun mannetje op gitaren, bas, drums en toetsen. De bas heeft regelmatig wel die lekkere lome groove zoals we die bij Camel vaak voorbij horen komen, de drums refereren ook soms wel aan Camel maar ook wel naar het solide spel van Nick Mason bij Pink Floyd. Het gitaarwerk zit ergens tussen de stijlen van Andy Latimer en David Gilmour in en de toetsen laveren tussen heerlijk zwevende passages dan wel flitsend solo's. Naarmate het album vordert, is er meer ruimte voor spacy elektronische passages, zonder dat de spanning verloren gaat. “Sensor” bevat maar 5 tracks, maar beslaat toch bijna 80 minuten muziek. Die tijd lijkt echter bij elke luisterbeurt voorbij te vliegen. Fantastisch debuut!!
Websites:
http://www.neptunite-music.com/
https://neptunite.bandcamp.com/album/sensor.

NIEUW
Palladino, Pino and Blake Mills - Just Wrong
Van “Notes With Attachments” (A New Deal Records / Impulse Records, 2021)

Pino Palladino is een veelgevraagde bassist, die in de pers vooral wordt gekoppeld aan zijn werk met Erykah Badu, John Mayer en Nine Inch Nails. Wij kennen hem beter als de man van de lage tonen op ontelbare platen zoals “Come Back And Stay” van Paul Young, enkele nummers van Freurs “Doot Doot”, David Gilmours “Blue Light” van “About Face”, Tony Banks’ “Bankstatement” en “Still” en zijn werk met Philippe Saisse, Simon Phillips en The Who. Aanvankelijk zou “Notes With Attachments” zijn solodebuut worden, maar hij merkte dat zijn samenwerking met producer/multi-instrumentalist Blake Mills dermate sterk werd dat tot een duoplaat werd besloten. De twee hadden ook al intens samengewerkt op “Mutable Set” van Mills, dat in 2020 in menig jaarlijstje voorkwam. Op de nieuwe schijf werkt het duo samen met onder andere Larry Goldings en Matt Chamberlain. Verwacht echter geen progressieve rock- of fusionplaat. De CD die een 4-sterrenrecensie in De Volkskrant kreeg is een samensmelting van wereldmuziek, jazz, ambient en funk en is dus vooral qua intentie en vindingrijkheid vooruitstrevend. Toch willen we de luisteraars van Xymphonia dit bijzondere project niet onthouden. Op het eerste nummer van “Notes With Attachments”, “Just Wrong”, is een Mellotron te horen, dus dat maakte de keuze voor vanavond niet zo moeilijk.
Websites:
https://www.blakemillsonline.com/
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=6aHdWwGhSTw.

IN HET NIEUWS
Soup – Memories Of An Imaginary Friend
Van het album “The Beauty Of Our Youth” (Aspén, 2013 / Crispin Glover Records, 2015) aansluitend de trailer voor het komende album "Visions"

Soup heeft bekend gemaakt dat het nieuwe album “Visions” op 22 oktober uitkomt. Begin vorig jaar was er al sprake van dat er nieuw werk van de Noorse band zat aan te komen, maar de fans werden nog lang in onzekerheid gehouden. “Visions” is de opvolger van het in 2017 verschenen “Remedies”. Wij gaan vanavond terug naar 2013, toen het derde album van het 8 jaar eerder opgerichte gezelschap verscheen. Dit “The Beauty Of Our Youth” kreeg in 2015 een internationale release en was in januari van dat jaar ons Album van de Maand. Indertijd vonden we dat de symfonische postrock bij vlagen wat doet denken aan het recente werk van Anathema, maar ook zeker aan dat van Sigur Rós.
Websites:
https://www.soupband.com/
https://soupsound.bandcamp.com/
Trailer “Visions”: https://www.facebook.com/soupsound.

HERUITGAVE
Stewart, Al – One Stage Before
– Broadway Hotel (live)
Van “Year Of The Cat – A 45th Anniversary Edition” (RCA Victor 1976 / Esoteric Recordings, 2021)

Al Stewart draaide al sinds eind jaren '60 mee in de Britse folkrockscene. In de loop van de jaren zeventig verlegde hij zijn stijl richting een voor een breder publiek toegankelijke singer-songwriterrockstijl, vooral ook omdat zowel hij als zijn platenmaatschappij een doorbraak in de VS wilden forceren. Dat lukte uiteindelijk glorieus en definitief met “Year Of The Cat”, mede ingegeven door het verslavende titelnummer en natuurlijk de warme Alan Parsons-productie en muziek die regelmatig progressieve trekjes vertoont. Dit jaar is het 45 jaar geleden dat het album verscheen en het is het in fraaie heruitgaven gespecialiseerde Esoteric Recordings gelukt om Parsons te strikken voor een remaster van het album en er ook een fraaie 5.1-mix bij te leveren. De op 10 inch-formaat uitgeleverde boxset bevat nog twee schijven, met een concertopname uit de Amerikaanse tour ter begeleiding van het album. We kiezen van het album niet het bekende titelnummer of de andere single “On The Border”, wat geen straf is want het album bevat geen enkele zwakke broeder. Neem bijvoorbeeld “One Stage Before” met zijn duizeligmakende driekwartsmaat, mystiek klinkende Fender Rhodes-akkoorden, waarschijnlijk gespeeld door Peter Wood, en in de finale een vlijmscherpe gitaarsolo van Tim Renwick. Die zullen veel luisteraars kennen van de tournees die hij maakte als tweede gitarist van Pink Floyd, maar zijn kwaliteiten zijn eigenlijk te groot voor het tweede plan. Sterker nog: in het kleurrijke boekwerk bij deze editie noemt Stewart hem zijn favoriete gitarist. Op tournee ging hij echter met de Amerikaan Mark Goldenberg, die stilistisch erg dicht in de buurt komt van wat Renwick op de studio-opnamen doet. Zo is bijvoorbeeld te horen in een andere wals: “Broadway Hotel”, dat ook een zwierige vioolpartij bevat van Robin Lamble.
Websites:
https://alstewart.com/
https://www.cherryred.co.uk.

ALBUM VAN DE MAAND
MEER - Valentina In The Sky
Van “MEER” (eigen beheer, 2016 – te koop bij Karisma Records)

In februari konden de Xymphonia-luisteraars al kennismaking met het nieuwe album van MEER. In zekere zin zou je die band een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar “Playing House”, de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is. Om een beeld te krijgen van de ontwikkeling die MEER heeft doorgemaakt hebben we voor vanavond echter een nummer van het eveneens uitstekende titelloze debuut uitgekozen en wel het negen minuten durende slotnummer “Valentina In The Sky”, dat handelt over Valentina Teresjkova, de eerste en jongste vrouw die in 1963 een ruimtereis maakte.
Websites:
https://www.karismarecords.no/
Bandcamp
Facebook.

25 JAAR
Parsons, Alan - One Day To Fly
Van "On Air" (CNR, 1996)

Het is dit jaar 25 jaar geleden dat het album “On Air” van Alan Parsons verscheen. Drie jaar daarvoor, in 1993, was “Try Anything Once” het eerste album Alan Parsons-album zonder Project-toevoeging in de naam. Op beide werkstukken ging hij feitelijk op dezelfde voet voort als het laatste Project-album “Gaudi”. Ofwel: symfonische pop, tot in de puntjes gearrangeerd en uitgewerkt, met hulp van een keur aan gastzangers. Parsons ging zelfs live spelen en werd hij bijgestaan door de muzikanten waarmee hij al jaren in de studio werkte. En onder die muzikanten zaten ook nog eens mensen die in staat waren om sterk songmateriaal aan te leveren en daarmee het gat op te vullen dat Eric Woolfson na het uiteenvallen van The Alan Parsons Project had achtergelaten. Zo schreven gitarist Ian Bairnson en drummer Stuart Elliot het leeuwendeel van “On Air”, dat helemaal in de traditie van de albums onder de Project-vlag een concept-album was over het wonder van de luchtvaart. De goede songs, die prachtig gearrangeerd, perfect uitgevoerd en magnifiek opgenomen zijn, maken “On Air” misschien wel tot één van Parsons' allerbeste albums. Het leverde uiteindelijk niet het gehoopte succes op, wat misschien ook wel kwam doordat het album niet bij een grote platenmaatschappij verscheen, maar zo ongeveer per land bij een ander label. Al vrij snel lag “On Air” echt overal in de uitverkoopbakken, waardoor er onbedoeld door potentiële kopers werd gedacht dat het wel niet veel soeps zou zijn. Een stigma dat het album absoluut niet verdient. Eén van de hoogtepunten is “One Day To Fly”, gezongen door Graham Dye, wiens John Lennon-achtige stem ook al te horen was op het Project-album “Stereotomy” en de laatste Parsons/Woolfson-samenwerking “Freudiana”. Vooralsnog staan er op 2 en 3 mei aanstaande nog steeds twee concerten van Parsons in Carré op de agenda. Of dat doorgaat en in welke vorm is onzeker, gezien ook het feit dat er al maandengeleden een kaartverkooppauze op de concerten is geplaatst...
Website:
https://alanparsons.com/.

POLEN-SPECIAL

Regelmatig komen in Xymphonia progressieve rockbands uit Polen aan bod. In de afsluitende ruim 20 minuten hebben we drie van dergelijke bands geselecteerd. Twee ervan, Fizbers en Thrilos, kwamen nog niet eerder aan bod bij ons. De derde, Quidam, wel uitgebreid. Sterker nog Quidam heeft opgetreden in onze studio in Almelo, op 26 januari 1997.

Fizbers - C.E.L.
Van het album “Die Without Living” (Lynx Music, 2018)

De Poolse band Fizbers is in 2016 opgericht door gitarist Szymon Kubala en drummer Dominik Pawlus. Het debuutalbum “First Mind” verscheen in 2017, een jaar later gevolgd door ”Die Without Living”. Beide albums werden geproduceerd door Ryszard Kramarski, die niet alleen het platenlabel Lynx Music leidt, maar ook een bekende muzikant is, zowel met het naar hemzelf vernoemde project als met zijn band Millenium. De 7 composities op “Die Without Living”, de titel geeft het al aan, hebben een melancholieke sfeer. In veel nummers klinkt de zang eerst vaak dromerig, ondersteund door tedere piano en akoestische gitaar. Maar halverwege verandert de zachte en donkere muziek meestal en worden bombastische uithalen begeleid door een drijvend ritme.
Websites:
https://www.facebook.com/Fizbers
http://fizbers.com/.

Quidam – Sanktuarium (unplugged)
Van het album "... bez półPRĄDU ... halfPLUGGED" (Rock-Serwis, 2005)

In mei 2006 gaf Quidam een akoestisch optreden in Inowroclaw (Polen). Er werd een multi-trackopname gemaakt voor de eigen persoonlijke collecties. Bij het afspelen van het materiaal ontdekten de leden dat de opnames zo leuk waren dat besloten werd ze met de rest van de wereld te delen. Op het resulterende "... bez półPRĄDU ... halfPLUGGED" zijn geen elektrische gitaren te horen en de meeste keyboardpartijen zijn vervangen door akoestische piano. Als gevolg hiervan speelt de fluit een nog belangrijkere rol bij het creëren van de melodieën. Fanfavoriet “Sanktuarium” wordt in deze akoestische setting omgezet in een gevoelige, emotionele ballad. Het grootste deel van het nummer is een zang-pianoduet, gelardeerd met fluitsolo's. Pas aan het einde van het nummer, tijdens de laatste fluitsolo, vallen drums en gitaar in.
Website:
https://www.facebook.com/Quidampl.

Thrilos – Strange Images
Van het album “Kingdom Of Dream” (Lynx Music, 2016)

Thrilos heeft een nogal vreemde geschiedenis. Ergens in 1997 voltooide deze Poolse progressieve rockband het album “Kingdom Of Dream”. Het schijnt dat de band een platencontract had weten weten te tekenen. Iedereen kan zich het euforische gevoel voorstellen dat deze jongens hadden. Nog één stap en Thrilos zou de kans krijgen om deel uit te maken van de internationale progressieve rockwereld. Helaas maakte de platenmaatschappij deze feestdag tot de dag des oordeels: de deal werd geannuleerd. Vervolgens belandden de tapes van “Kingdom Of Dream” op de plank. Lynx Records hoorde over dit tragische verhaal en 20 jaar na afronding volgde alsnog een uitgave op CD. Het door ons geselecteerde “Strange Images” geeft een prima doorsnee wat Thrilos te bieden heeft: het zijn hoofdzakelijk keyboards die het voortouw nemen, aangevuld met gitaar, fluit en viool. De muziek op het album heeft een constante kwaliteit: alle leden beschikken over geweldige muzikale kwaliteiten. (naar Aad Bannink, Background Magazine) Het lijkt er niet op dat de verlate uitgave de heren heeft gemotiveerd de draad weer op te pakken, want sinds 2016 is er niets nieuws verschenen.
Website:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=9993.

NEOPROG
Trilogy – Break! Lockdown 2021

Een kleine, maar fanatieke groep liefhebbers van de neoprogbeweging is momenteel zeer actief via verschillende Facebook-groepen. Dit enthousiasme werpt zo zijn vruchten af, want verschillende muzikanten die deel uit maakten van die beweging duiken nu ook in die groepen op. Zo zien we opeens een schat aan informatie en fotomateriaal uit de begintijd (1981/82) van Marillion en zelfs de bands die eraan voorafgingen. Het blijken ex-leden te zijn die dit materiaal hebben aangeleverd. Maar een aantal bands gaan zelfs verder dan dat en dat leidt bijna tot een reünie. Neem nu het relatief onbekende Trilogy, Deze band mocht in 1983 aansluiten bij de Brave New World-tour met Solstice en Pallas én mocht zelfs de studio in om wat demo’s op te nemen voor een groot label. Helaas leidde dit niet tot een contract en kwam Trilogy nooit verder dan een nummer op de verzamelaar “Fire In Harmony” en een aantal democassettes. De laatste maanden zijn de bandleden echter weer actief, wat geleid heeft tot opgepoetste versies van het demomateriaal op YouTube. Nu gaat men echter verder en heeft het trio een ‘live’-video geplaatst waar de heren meespelen met het zeer Rush-achtige “Break”, een nummer dat oorspronkelijk in 1984 werd opgenomen. Mooie reden om weer eens aandacht te schenken aan deze vergeten band.
Websites:
https://www.facebook.com/TrilogyUK
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/sk2e8FUVCBE .

NIEUW
Evanescence – Artifact / The Turn
– Broken Pieces Shine
– Far From Heaven
Van “The Bitter Truth” (Columbia / Sony Music, 2021)

De band rond Amy Lee is terug met een zevende album waarop opnieuw een toegankelijke vorm van poppy progmetal wordt gepresenteerd. Na een soundtrack-achtige opening die op Floydeske wijze de spanning opbouwt, hakt “Broken Pieces Shine” er op herkenbare wijze lekker in. De kraakheldere stem van Lee glorieert boven de knallende ritmes en stevige riffs. “The Bitter Truth” bevat meer van dit type songs, maar bevat ook de nodige rustpunten. Soms met nog weer een rustig intro met warme piano, of door een meeslepende ballad in de vorm van “Far From Heaven”.
Website:
http://www.evanescence.com/
.

NIEUW
Panunzi, Stefano – The Doubt
- Her
Van “Beyond The Illusion” (eigen beheer, 2021)

Zes jaar na het meest recente Fjieri-album “Words Are All We Have” en zelfs twaalf jaar na de soloplaat “A Rose” kunnen we eindelijk weer nieuw materiaal laten horen van Stefano Panunzi en wel van zijn nieuwste solo-CD “Beyond The Illusion”. Vorig jaar hadden we overigens al wat nieuws te vertellen over de sympathieke Italiaan, toen Jakko M. Jakszyk op “Secrets & Lies” enkele songs van genoemde Fjieri-plaat opnieuw had opgenomen. “Beyond The Illusion” sluit qua opzet aan op Panunzi’s debuut “Timelines” uit 2005 in die zin dat het overgrote deel van het materiaal bestaat uit stemmige instrumentale muziek. In slechts vier van de twaalf stukken wordt er gezongen, waarvan “I Go Deeper” de terugkeer van Tim Bowness markeert. Het is een een nieuwe versie van de song die ook al op Bowness' eigen album "Flowers At The Scene" uit 2019 prijkt. Voor de overige gezongen nummers heeft Panunzi een goede bekende van Xymphonia gevonden, namelijk Jim Peters, beter bekend onder zijn artiestennaam GRICE. Zijn melancholieke stem past uitstekend bij de door hem mede-gecomponeerde songs “The Awakening”, “Her” en “The Portrait”. Op instrumentaal gebied biedt “Beyond The Illusion” een terugkeer van oude bekenden, zoals gitarist/bassist Nicola Lori en drummers Gavin Harrison en Cristiano Capobianco, maar voor “The Bitter Taste Of Your Smile” is ook een primeur voor de veelgevraagde Lorenzo Feliciati op bas te horen. Vergeleken met zijn vorige materiaal is de nieuwe CD, die Panunzi heeft opgedragen aan zijn moeder Ines Piccolo, nog sterker gebaseerd op melancholische composities. Eigenlijk wordt er alleen in “The Doubt” flink gerockt. Dat nummer hebben we voor vanavond uitgekozen, gevolgd door het fraaie “Her” met een hoofdrol voor de saxofoon van Davide Alivernini.
Websites:
https://www.stefanopanunzi.com/
https://www.facebook.com/stefanopanunzimusic.

VOORPROEFJE
Nolan, Clive & Oliver Wakeman – Coming To Town
Van de boxset “Tales By Gaslight” (eigen beheer, 23 april 2021)

Het progtoetsenistenduo Clive Nolan en Oliver Wakeman brengt later deze maand de boxset “Tales By Gaslight” uit. Om alvast een voorproefje te geven, hebben de heren een tekstvideo uitgebracht van het nummer “Coming To Town”. Dit stond oorspronkelijk op het album “Jabberwocky”. “Dat was het eerste album waar Clive en ik aan werkten en werd oorspronkelijk uitgebracht in 1999", legt Wakeman uit. “Leuk vind ik dat mijn vader (Rick Wakeman) ook een rol kreeg op dit album. Niet als toetsenist, zoals we van hem gewend zijn, maar als verteller! En dat deed hij geweldig. Bijzonder is, dat de volledig door mijn vader voorgelezen versie van het gedicht te horen is op de derde schijf van de box, “Dark Fables”." De boxset “Tales By Gaslight” zal geremasterde versies bevatten van de albums “Jabberwocky” en “The Hound Of The Baskervilles”, samen met een gloednieuwe schijf, “Dark Fables”, plus een boekje van 16 pagina's en 3 losse art prints van de drie covers. “Dark Fables” bevat niet eerder uitgebrachte stukken die bedoeld waren om de trilogie te voltooien en meer dan 30 minuten muziek bedacht voor het uiteindelijk niet gerealiseerde album rond het bekende Frankenstein-verhaal, plus ongebruikte nummers van het album “The Hound Of The Baskervilles”. “Coming To Town” wordt gezongen door Magnum-frontman Bob Catley en voormalig Landmarq-zangeres Tracy Hitchings. Ook zijn er bijdragen van wijlen Yes-gitarist Peter Banks en drummer Tony Fernandez, tot voor kort lid van Rick Wakemans begeleidingsband The English Rock Ensemble. (bron: Jerry Ewing, Louder Sound / Prog)
Websites:
http://www.clivenolan.net/
https://www.oliverwakeman.co.uk/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/xPI9zTKprC0 .

NIEUW
Konom – As The Waters Rise
Afkomstig van “Konom” (eigen beheer, 2021)

Na 5 jaar onder de naam Ascent te hebben bestaan, heeft deze uit Manchester afkomstige band de naam veranderd in Konom. Dit werd mede ingegeven door het feit dat er een tweetal bezettingswisselingen is geweest. We kunnen Konom scharen onder de nieuwe lichting progressieve rockbands die een stevige dosis progmetal niet schuwt. Kort door de bocht is Dream Theater een grote invloed en dan met name de periode rond “Six Degrees Of Inner Turbulence”. Daarnaast is er ook goed geluisterd naar onder andere Haken en Frost*. Het naar de band vernoemde album gaat voortvarend van start, halverwege komen we wel in iets rustiger vaarwater. Sleutelstuk is echter de afsluiter: het ruim 23 minuten lange vijfluik “The Great Harvest”. Naast invloeden van de al genoemde bands Dream Theater en Haken is ook Saga hier als inspiratiebron terug te horen. Muzikaal staat het als een huis, al is het wel een kwestie van smaak of je van de zang houdt. De op de grens van het nasale zittende klank van de vocalen heeft zeker wat trekjes van die van Jethro Tulls Ian Anderson.
Websites:
https://konom.bandcamp.com/album/konom
https://www.facebook.com/Konomband/ .

VOORPROEFJE
DeYoung, Dennis - Isle Of Misanthrope
Afkomstig van “26 East Vol. 2” (Frontiers Records, 11 juni 2021)

Van voormalig Styx- zanger en -toetsenist Dennis DeYoung verscheen vorig jaar zijn 8ste soloalbum “26 East Vol. 1”. Over twee maanden verschijnt al de opvolger, “26 East Vol. 2”', dat opnieuw via Frontiers Records zal worden uitgebracht. Het wordt aangekondigd als het laatste studioalbum van DeYoung. Nu al is er een nummer vrijgegeven, in de vorm van het epische “Isle Of Misanthrope” dat opnieuw laat horen hoe groot de progressieve invloed van DeYoung was op de muziek van Styx toen hij nog deel uitmaakte van die band. "Mijn muzikale doelen voor dit album waren hetzelfde als altijd, en dat was om de best mogelijke nummers te schrijven en er geweldig klinkende platen van te maken", voegt DeYoung toe. "Inmiddels weten Styx-fans wel wat ze kunnen verwachten en ik hoop dat ze tevreden zullen zijn. Dat ben ik zelf wel." (naar Jerry Ewing, Louder Sound / Prog)
Website:
http://www.dennisdeyoung.com
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/wUzp4FJ0tCM.

NIEUW
Getter Premonition, Jane – Queen Of Spies
– Alien Refugee
Van “Anomalia” (Esoteric Antenna, 2021)

Het is al bijna een kwart eeuw geleden dat gitarist Jane Getter voor het eerst in Xymphonia te horen was. Dat was met een nummer van haar eerste album op eigen naam, “Jane”, geproduceerd door haar echtgenoot Adam Holzman. Daarna duurde het tot 2015 eer ze weer onder onze aandacht kwam. Dat was met het debuut van haar band Jane Getter Premonition. Daarin vinden we niet alleen toetsenist Holzman terug, maar ook gitarist Alex Skolnick. Die begon zijn professionele carrière in de thrashmetalband Testament, maar stapte later over op jazz. Ook de van Frank Zappa en Allan Holdsworth gekende drummer Chad Wackerman is op dit “On” te horen. Onder de hoesfoto zette Lasse Hoile zijn herkenbare handtekening, een contact dat via Steven Wilson tot stand moet zijn gekomen, aangezien Holzman al jaren in diens band speelt. Via het Britse Esoteric Antenna is nu opvolger “Anomalia” verschenen, opnieuw in opvallende Hoile-hoes. Naast genoemde musici zijn hier ook gastrollen te horen voor zanger Randy McStine (Lo-Fi Resistance, The Fringe) en gitarist Vernon Reid (Living Colour), terwijl Stu Hamm (o.a. Joe Satriani, Frank Gambale, Steve Vai) de bassist is op de meeste nummers. Getter is niet van de 'flashy' solo's maar richt zich meer op haar toon, de sfeer en de song. Omdat ze uitgebreid de ruimte geeft aan de andere gitaristen én de toetsen van haar man, biedt “Anomalia” veel luistergenot op het gebied van verzorgd spel, gegoten in afgeronde, songmatige kaders ergens tussen rock en jazzrock, ook als het instrumentals betreft. “Queen Of Spies” is zo'n instrumental, met mooi samenspel van het echtpaar Getter-Holzman, “Alien Refugee” is een van de twee nummers met leadvocalen van McStine.
Website:
https://janegetter.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
MEER - Beehive
Van: “Playing House” (Karisma Records, 2021)

In februari konden de Xymphonia-luisteraars al kennismaking met het nieuwe album van MEER. In zekere zin zou je die band een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar “Playing House”, de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is. Om aan te tonen wat we met zo’n James-Bond-song bedoelen hebben we voor vanavond het krachtige “Beehive” klaargezet.
Websites:
Bandcamp
Facebook.

NIEUW (verlaat)
Chromatic Aberration - Approaching Storm
Afkomstig van “The Trial Of The King” (eigen beheer, 2021)

Achter Chromatic Aberration gaan Joe Rubio en Steve Chait schuil, waarbij Chait de drums en percussie verzorgt en Rubio de overige instrumentatie. De voorliefde voor Rush bracht de heren samen en dit leidde in 2014 tot deze samenwerking. In 2017 kwam dit door de verhuizing van Joe tot een einde, maar er waren al wel een aantal nummers in demovorm opgenomen. Gelukkig vond men het zonde dat deze op de plank bleven liggen, dus werd er gewerkt aan een (digitaal) album. In 2020 komen de heren weer samen en grijpen dit tegelijk aan om een heuse epic te schijven, geïnspireerd door de vierdaagse Inca Trail-trektocht in Peru. De voorliefde voor Rush hoor je naast die voor Yes zeker terugkomen in de muziek. Brett Kull van Echolyn tekende voor de mix en de mastering. We gaan luisteren naar “Approaching Storm”, waar we een variatie op Genesis' “Apocalypse in 9/8” in terughoren.
Websites:
https://chromatic-aberration.bandcamp.com/album/the-trial-of-the-king
https://www.facebook.com/wearechromaticaberration .

50-JARIG JUBILEUM
Caravan - Nine Feet Underground
Van "In The Land Of Grey And Pink" (Deram, 1971)

Op 8 april 1971, deze week 50 jaar geleden, verscheen een album dat tegenwoordig tot één van de kroonjuwelen van de progressieve rock wordt gerekend en ook tevens het bekendste album dat geassocieerd wordt met de zogenaamde Canterbury Scene: “In The Land Of Grey And Pink” van Caravan. Het was het derde studio-album van de band en bracht toentertijd niet het succes waar op gehoopt werd. Dat leidde tot frustratie binnen de gelederen, waardoor de plaat ook de laatste was die gemaakt werd door de originele bezetting: in augustus 1971 besloot toetsenist David Sinclair om over te stappen naar Robert Wyatts nieuwe band Matching Mole. Dat was een grote aderlating voor Caravan, want Sinclair had op “In The Land Of Grey And Pink” een groot stempel gedrukt; niet alleen door de muziek die hij schreef maar zeker ook door zijn karakteristieke orgelspel. Sinclairs magnum opus tot dan toe was het ruim 22 minuten lange “Nine Feet Underground”, met een hoofdrol voor diens bijzondere geluid. Ondanks dat het album dus initieel niet tot commercieel succes leidde, werd het toch steeds meer opgepikt door liefhebbers en groeide het uit tot een onbetwiste klassieker in het genre. Ook de toenmalige bandleden kijken er nu met genoegen op terug en beseffen dat dit het moment was waarop Caravan volwassen werd.
Website:
https://officialcaravan.co.uk/ .

IN HET NIEUWS / VAN EIGEN BODEM
Timelock – Redskindian
Van het album “Circle Of Deception” (Xymphonia Records, 2002)

De Nederlandse progressieve rockband Timelock laat 13 jaar na het verschijnen van het vierde album “Buildings” weer van zich horen. Een paar jaar geleden kwamen Circle Of Deception-gitarist Martin Hendriks en Timelock-oprichters Julian Driessen (toetsen) en Ruud Stoker (zang) bij elkaar om nieuw materiaal te schrijven voor het YouTube-kanaal van Hendriks: MHX Music. Het idee om een paar nummers op te nemen liep snel uit de hand en nu ligt er zowel een EP als een album klaar om uit te brengen. De nieuwe muziek is te omschrijven als symfonische hardrock en derhalve net wat pittiger dan de Timelock-muziek uit het verleden. Opvallend zijn de nieuwe aanwinsten in de line-up. Allereerst bassist David Guurink die de basisband compleet maakt. De grootste muzikale aanwinst is Arjen van den Bosch, die met zijn orkestrale en aanvullende keyboards een Nightwish-achtige saus over het geheel gelegd heeft. En tot slot zijn er nog twee achtergrondzangeressen (Laura Eradus en Coby van Oorschot) die een extra dimensie aan de composities toevoegen. Momenteel wordt hard gewerkt aan de videoclip voor de single en de release van de EP op 18 juni. (naar iO Pages) In afwachting van de nieuwe muziek gaan we 19 jaar terug in de tijd met muziek van het derde Timelock-album “Circle Of Deception”: “Redskindian”.
Website:
https://timelockband.bandcamp.com/.

Xen – She Plays
van het album “84.000 Dharma Doors” (InsideOut, 1999)

Ik had geen muzikale voorstelling bij het album “84,000 Dharma Doors” een album met een zeepaardje op voor- en achterkant. De verrassing was niet minder, toen bleek dat de muziek wel heel erg leek op een Amerikaanse band die zowaar in 1997 in het toenmalige poppodium SubRosa in Almelo had gespeeld. We hebben het hier over Enchant. Wat bleek? Xen is een zijproject van toenmalig Enchant-drummer Paul Craddick die daarbij een beroep deed op bijna de hele Enchant-line-up, plus een paar vrienden. Wat meteen in het oor springt is de herkenbare stem van Ted Leonard, natuurlijk de zanger van Enchant en intussen tevens van Spock's Beard, Thought Chamber en Pattern-Seeking Animals. De muziek die Xen maakt is, kort door de bocht, een gemakkelijk in het gehoor liggende variant op die van Enchant. Van “84.000 Dharma Doors” hoort u de opener “She Plays”.
Meer info:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=363.

NIEUW
Ghost Echo – Dust
- Pitfalls
Van “Isolated Dreams” (eigen beheer, 2021)

Ghost Echo is een Nederlands duo (uit Heerhugowaard) dat bestaat uit Karel Witte en Remy de Wal, die dit project vorig jaar toen de lockdown begon hebben opgezet. Beide heren zijn multi-instrumentalisten en verzorgen gezamenlijk alle gitaar- en toetsenpartijen, waarbij Karel Witte de leadzang voor zijn rekening neemt. In het resultaat komen allerlei muzikale werelden samen: moderne elektronische pop, progrock en metal. We horen vette synthsounds, stevige gitaarwerk en grotendeels elektronische ritmes. Sinds maart vorig jaar is er driftig gewerkt aan een album, “Isolated Dreams” dat afgelopen week is verschenen. Een aantal weken geleden draaiden we de single “Conspiracy Leader” al, maar dat nummer is zoals we toen al meldden niet te vinden op “Isolated Dreams”. Wel krijgen we een album met 8 zeer goed gebalanceerde nummers. Het is fijn om te horen dat Ghost Echo niet alleen de invloeden binnen de prog zoekt, bij bands als Porcupine Tree of Frost*, maar ook bij elektropop zoals die van Depeche Mode. Ghost Echo heeft geen drummer, maar het fijne is dat het duo de ritmetracks niet wil laten klinken als ‘echte’ drums, maar juist van de eigenheid ervan gebruik maakt binnen het geluidsbeeld. We gaan luisteren naar het rustige “Dust” en de albumuitsmijter “Pitfalls”. Fijne ontdekking van een nieuwe act van eigen bodem.
Websites:
Bandcamp
Facebook.

NIEUW
Caligonaut - Hushed
Van "Magnified As Giants" (Apollon Records: PROG, 2021)

Achter de naam Caligonaut gaat de Noorse gitarist/zanger Ole Michael Bjørndal schuil, die we in het verleden tegenkwamen op albums van Gentle Knife, Oak, Bjørn Riis, Pymlico en Airbag. Bjørndal is duidelijk diep ingebed in de Noorse progscene, gezien de indrukwekkend lijst medewerkenden aan "Magnified As Giants". Bassist Kristian Karl Hultgren (Wobbler), toetsenist Lars Fredrik Frøslie (Wobbler, White Willow), drummers Henrik Fossum (Airbag) en Arild Brøter (Pymlico) hebben met Bjørndal de basis neergelegd. Dan zijn er ook nog gastmuzikanten in de vorm van violiste Asa Ree (MEER) en kerkorganist Iver Kleive. Daarnaast verzorgt Wobbler-zanger Andreas Prestmo de achtergrondvocalen. Het album is gemixt door Lars Fredrik Frøslie en gemasterd door Jacob Holm-Lupo (White Willow). Kortom, er is veel aan gedaan om een goed eindresultaat af te leveren en op het eerste gehoor is dat ook zeker gelukt. Bjørndal heeft mooie muziek geschreven, die duidelijk geworteld is in de traditie van de retroprog zoals we die zo veel uit het Scandinavische gebied horen. Productioneel klinkt het ook nog eens prachtig en het is niet verrassend dat het album her en der lovend is ontvangen. Wij zijn wat gereserveerder want het is jammer dat op één vlak de plank wat ons betreft toch een beetje mis wordt geslagen en dat is op het gebiedk van de leadvocalen van Bjørndal zelf. Hij is simpelweg geen begenadigde zanger en klinkt zelfs een beetje onvast. Wij denken dat een echt sterke leadzanger dit materiaal naar een veel hoger niveau had weten te duwen. Neemt niet weg dat er nog genoeg op "Magnified As Giants” te genieten valt, waarbij met name “Hushed”, met een opvallende kerkorgelbijdrage door Iver Kleive, hoge ogen gooit.
Websites:
Bandcamp/
Facebook/.

NIEUW
Cosmograf – Memories Lie
Van “Rattrapante” (Gravity Dream, 2021)

Het zevende album van Cosmograf is een thematisch conceptalbum over hoe we omgaan met het gegeven 'tijd'. De titel “Rattrapante” verwijst naar het Franse werkwoord 'rattraper', dat 'voorbijgaan', 'passeren' betekent. Het vorige Cosmograf-album, “Mind Over Depth”, was in zekere zin een breuk met de albums ervoor. Robin Armstrong, de man achter Cosmograf, gooide het op dat album niet meer over de van sfeer doortrokken Floydeske hoek, maar refereerde aan hardrock en zocht zangtechnisch daarbij kanten van zijn stem op die we nog niet eerder hadden gehoord. Wie hem met gezwollen stembanden hoort uithalen in opener “In 1985” kan nog vermoeden dat dit album diezelfde weg volgt. ”I Stick To You”, een duet met Chrissy Mostyn, laat echter juist een melancholieke, ingetogen kant van Armstrong horen. En als er één invloed is die vooral in “Memories Lie” en “Time Will Flow”, mede door het gitaargeluid, opgang doet, dan is het wel Porcupine Tree, maar dan wel de sound van medio “Signify”, waarbij drummer Kyle Fenton met zijn stuwende ritmiek en goedgeplaatste fills een duit in het zakje doet.
Websites:
https://www.cosmograf.com/
Bandcamp
Facebook.

SYMFONISCHE FUSION / WERELD VOL MUZIEK
Casiopea - Mother Earth (live)
Van "Casiopea Perfect Live - Live II - The 10th Anniversary Tour Final" (Alfa, 1987)

Casiopea is nooit in Xymphonia voorbijgekomen en dat komt misschien deels omdat de muziek van deze Japanse band als een lichtere, funky kant van fusion is te kenschetsen . Bij toeval ontdekten we een upload vanaf LaserDisc in zeer hoge kwaliteit op YouTube. Het betreft een opname van een concert uit de jubileumtournee die in 1987 werd ondernomen naar aanleiding van het tienjarig bestaan. Een van de hoogtepunten, ook omdat het een meer symfonische sound heeft, is het prachtige “Mother Earth” dat het tweede deel van het concert opent. Het origineel is te vinden op het album “Sun Sun” uit 1986 en het is een perfect vehikel voor oprichter/bandleider/gitarist Issei Noro om zijn kunnen te tonen. Diens toon en ook stijl in dit nummer ons deed ons wel wat denken aan wat Steve Hackett in de jaren 80 liet horen. Ook heerlijk prominent zijn het fretloze basspel van Tetsuo Sakurai en de kamerbreed klinkende toetsen Minoru Mukaiya. Overigens, Casiopea is nog steeds actief, zowel live als in de studio, met in de gelederen nog steeds de originele gitarist Issei Noro en drummer Akira Jimbo in de gelederen.
Websites:
http://www.casiopea.co.jp/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/yqIx6d3PKS4.

NIEUW (verlaat)
Qüassi – Amapolas
Van “Mareas” (eigen beheer, 2020)

Qüassi is moeilijk in een hokje te plaatsen. Zo weet de Argentijnse band moeiteloos prog, jazz en psychedelica te combineren. Maar er is niet eenduidig een invloed te noemen die je terughoort in de composities. Het heerlijke toetsenwerk laveert moeiteloos van zwaar symfonisch naar loom jazzy en wordt ondersteund door sprankelend clean gitaarspel en swingend drumwerk. De 8 instrumentale tracks op “Mareas” klinken soms alsof ze uit improvisaties zijn ontstaan, mede doordat er losjes wordt gespeeld. Naast de genoemde stijlen durft Qüassi het ook aan Caribische en oosterse invloeden, ja zelfs elementen uit Krautrock aan het palet toe te voegen. Dit alles verzandt niet in een ratjetoe aan geluid, maar in een coherent album. Het exotische “Amapolas” is de albumafsluiter die we voor u hebben uitgekozen.
Website:
Bandcamp.

OPENER / (OP)NIEUW
Perfect Storm – Mind's Eye
Van “No Air” (Glassville Records, 2021)

Hoog tijd dat we nog weer aandacht schenken aan “No Air”, want zoals we een kleine twee maanden geleden verkondigden is dit een overtuigend debuut – en wel van de Nederlandse band Perfect Storm. Die overtuiging wordt mede bewerkstelligd door het feit dat dit sextet uit louter ervaren musici bestaat die of een gedegen muzikale opleiding hebben ondergaan of al ervaring in andere groepen hebben opgedaan. De moderne progressieve rock in de stijl van bijvoorbeeld Anathema, met krachtige zang van de uit Syrië afkomstige Adel Saflou en Hiske Oosterwijk, is voor een deel het geesteskind van gitarist/songschrijver Gert-Jan Schurer. Als invloeden noemt hij uiteenlopende acts uit de progressieve rock, zoals Porcupine Tree/Steven Wilson, jazzmusici als Pat Metheny, filmcomponisten als Hans Zimmer en elektronische acts als Aphex Twin. Bubbelende synthesizers, roffelende drums, Yes-achtige samenzang en rockende gitaarpartijen kunnen dan ook met gemak in een van de zeven middellange tracks voorkomen. Pakkend en spannend is bijvoorbeeld “Mind's Eye”. Overigens liggen de roots van Perfect Storm in Groningen en dit wordt mede onderstreept door het hoesontwerp van Vlerk, die bekend is van zijn illustraties voor de Groningse poptempel Vera.
Websites:
https://www.perfectstormsounds.com/
Bandcamp.

ALBUM VAN DE MAAND
MEER - Lay It Down
Van: “Playing House” (Karisma Records, 2021)

In februari konden de Xymphonia-luisteraars al kennismaking met het nieuwe album van MEER. In zekere zin zou je die band een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar “Playing House”, de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is. Al met al een overtuigende kandidaat voor het predicaat Album Van De Maand. We starten de campagne met het intense slotnummer "Lay It Down".
Websites:
Bandcamp
Facebook.

NIEUW (verlaat)
Frutería Toñi - Cipango Petite Suite
– El Porvenir Está En Las Huevas
Van “El Porvenir Está En Las Huevas” (eigen beheer, 2020)

Bij blinde beluistering van “El Porvenir Está En Las Huevas” dachten we even dat het Italiaanse label Fading weer actief was geworden. Het blijkt echter te gaan om het derde album van Frutería Toñi, geen Italiaanse maar Spaanse band. Net als bij veel releases op Fading horen progressieve rock die fris klinkt, maar vol in de rijke traditie staat, met zowel invloeden uit klassieke muziek als jazz en gebruik van de nodige akoestische instrumenten. Zo duikt op “El Porvenir Está En Las Huevas” in de openingsmaten meteen al de zelden in progressieve rock hoorbare, zwierige klarinet op. Maar ook voor lekker smerige klinkende sax-uithalen is plaats, alsmede fluit. En dat gebeurt regelmatig op een bed van Mellotron-strings. De liefde voor dat instrument bleek al uit de titel van het debuut “Mellotron En Almíbar” uit 2014. De Spaanse zang geeft het geheel een vurig mediterraan accent. Het maakt van “El Porvenir Está En Las Huevas” een niet te missen uitgave van vorig jaar, die we graag alsnog onder de aandacht brengen!
Websites:
http://www.fruteriatoni.es/en/
Bandcamp
Facebook.

NIEUW
Unquiet Music Ltd. - Our Daily Bread [Monopolizing Spaces]
- Our Trespasses [Producing Symmetries]
Van “In The Name Of ... (A Prayer For Our Times)” (eigen beheer, 2021)

Het conceptalbum “In The Name Of ... (A Prayer For Our Times)” komt uit de koker van JP Rossi. Deze Fransman speelde sinds eind jaren 80 in diverse bands die werden beïnvloed door zowel Genesis, Simple Minds en Joy Division als door gelijkgestemde landgenoten als Alain Bashung. Van een van die groepen, L’Air de Rien, keren gitarist Khliff Miziallaoua en drummer Karim Ziad terug op deze onder de koepel van Unquiet Music Ltd. uitgebrachte schijf. Van de overige twaalf participerende muzikanten zullen met name de aan King Crimson gelieerde Trey Gunn en Markus Reuter tot de verbeelding spreken, terwijl ook de van Yang, Shylock en Philharmonie bekende Frédéric L’Epée nauwelijks introductie behoeft. Robert Fripp behoort, samen met onder anderen Peter Gabriel en Brian Eno, tot de inspiratiebronnen van Rossi, waardoor de vier, in elf paragrafen opgesplitste hoofdstukken deels onder de noemer van King Crimson-achtige rock zijn te scharen. “Thy Kingdom Come [Feeling Unity]” en “Thy Will Be Done [Conditional Cases]”, bijvoorbeeld, worden grotendeels beheerst door een orkest van tappende gitaristen. In het als single uitgebrachte koppel “Our Daily Bread [Monopolizing Spaces]”/“Our Trespasses [Producing Symmetries]” wordt daar zelfs aan Gentle Giant en Yes verwante harmoniezang aan toegevoegd. Andere, meer als donkere techno-ambient en soundscapes overkomende episodes van deze filosofische kijk op de Heilige Drie-eenheid (“The Father”, “The Son”, “The Holy Spirit”, eveneens gesymboliseerd in het hoesontwerp) sluiten beter aan bij andere muzen van de kunstenaar, zoals Olivier Messiaen, Steve Reich, Arvo Pärt en John Zorn. De grotendeels door gepatenteerde Touch- en Warr-gitaren, strijkers, gemanipuleerde stemmen, percussie en Rossi’s keyboards voortgebrachte muziek wordt tot één geheel gesmeed door allerhande elektronica. Het filosofische aspect wordt daarbij in “Inner Glory [The Introspection Of Edward Maitland]” onderstreept door met een vervormde stem voorgedragen teksten over dualisme van Carl Jung en humanist Edward Maitland. Tenslotte wordt het ambitieuze project afgerond met een kunstzinnige, het gehele album ondersteunende YouTube-video. Van “In The Name Of…” draaien wij genoemde single.
Websites:
Bandcamp
Facebook
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=NHbgtC4v5oc.

IO PAGES 25 JAAR
Kino – Holding On
Van het album “Picture” (InsideOut, 2005)


Genesis - The Cinema Show
Van het album “Selling England By The Pound” (Charisma, 1973)

iO Pages, tijdschrift over progressieve rockmuziek, bestaat 25 jaar en daar feliciteert de redactie van Xymphonia het blad hartelijk mee! In de zojuist verschenen april-editie is er ruim aandacht besteed aan deze mijlpaal. In deze zilveren editie vind je ook een album top 250 allertijden. Deze uit inzendingen van lezers samengestelde lijstjes met favoriete albums, muzikanten en bands geeft een inzicht in wat de echte progklassiekers zijn. Een dergelijke album top 250 werd 10 jaar geleden ook samengesteld. Als je de lijst van toen vergelijkt met de zojuist verschenen top 250 zien we in de top 6 zijn nog steeds dezelfde klassiekers staan. Bij de eerste 100 staan 14 nieuwkomers in de nieuwe editie. De hoogste nieuwkomer staat op plaats 16: Steven Wilsons “Hand. Cannot. Erase.”. Er is ook een iO Pages bewaarboek uitgebracht over het kroonjaar 2020: een boek van 124 pagina's dik, vol met foto's, nieuws van destijds, concertoverzichten, alsmede nieuwe interviews. Wij vieren het iO Pages-jubileum met muziek van de nummer 1 van de lijst: Genesis' “Selling England By The Pound” (1973) en de afsluiter, de nummer 250 van de lijst: Kino's “Picture” (2005).
Websites:
https://www.facebook.com/KINObandofficial/
https://www.genesis-music.com/.

  Xymphonia is sponsored by: