Greylevel – Possessing Nothing
Van het album “Opus One” (Progrock Records, 2006)
Greylevel is een Canadese band uit Vancouver, in 2001 opgericht door Derek Barber. De band was oorspronkelijk een solo project van Barber, die de zang-, toetsen- en gitaarpartijen verzorgde. Legde hij nog in z'n eentje de basis voor “Opus One”, intussen bestaat de band uit 5 leden. Alhoewel “Opus One” geen conceptalbum is, kent de plaat een overkoepelend thema: verloren liefde .
De muziek is een samengaan van verschillende muziekstromingen, wat een eigen, unieke sound oplevert. Momenteel werkt Greylevel aan een nieuw album dat binnen enkele maanden zal verschijnen.

Joe Satriani – Always With Me, Always With You
Van zijn tweede album “Surfing With The Alien” (Relativity, 1987; rerelease op Epic/Sony)
Satriani wordt gezien als een van de grootste gitaristen van eind 20ste en begin 21ste eeuw. Vooral door zijn techniek en karakteristieke composities. Satriani begon op 14-jarige leeftijd met gitaar spelen vanaf de dag dat Jimi Hendrix overleed. Na enkele jaren besloot hij om gitaarles te gaan geven om brood op de plank te krijgen. Steve Vai, Kirk Hammett (Metallica) en David Bryson (Counting Crows) zijn enkele van zijn leerlingen. Na deel te hebben uitgemaakt van diverse bandjes bracht hij in 1984 zijn eerste (korte) album uit, “Joe Satriani”. Geheel gefinancierd uit eigen middelen en uitgebracht in eigen beheer probeerde hij voet aan de grond te krijgen in de muziekindustrie. Deze missie mislukte in eerste instantie, maar lukte toch, mede omdat de inmiddels veel bekendere Steve Vai zijn oude leermeester veelvuldig in interviews noemde. In 1986 kwam zijn eerste volwaardige album uit, getiteld “Not Of This Earth”. Dit album werd goed ontvangen en zou Joe de kans geven om te gaan toeren en contacten te leggen voor een nieuw album. Met zijn tweede album “Surfing With The Alien” (1987), bevestigde hij zijn naam als gitaargrootheid en kreeg hij lof uit alle hoeken van de muziekindustrie.

CANTERBURY GESCHIEDENIS
Egg - Germ Patrol
Van “The Civil Surface” (Virgin, 1974)
In 1974 verscheen er ineens het derde album van Egg, “The Civil Surface”. En hoewel de band op dat moment eigenlijk al niet meer bestond, greep men de kans met beide handen aan om nog een album te kunnen maken. De opener van dit album, “Germ Patrol”, is feitelijk een 8 minuten lange weergave van de evolutie van het herkenbare Canterbury prog-geluid: van het stoeien met
bandopnames naar het orgeltriogeluid van het eerste Egg-album naar de meer complexe arrangementen met blazers in het slotdeel.

CONCERTTIP
The Watch - Damage Mode
Van het album “Vacuum” (Lizard, 2004)
The Watch is een Italiaanse vijftal uit Milaan, ontstaan uit de groep The Night Watch. De band volgt stilistisch Genesis uit de beginperiode, dus met zanger Peter Gabriel. Het meest opvallende van de band is de gelijkenis tussen de stem van zanger Simone Rossetti en die van Peter Gabriel. The Watch maakt ook gebruik van hetzelfde instrumentarium als Genesis toentertijd. De band komt op 30 januari naar de Pul in Uden met een show met een hoog Genesis gehalte: de zogenaamde 'Blu Show', met nummers van de Genesis-albums “Foxtrot” en “Tresspass”.

CONCERTTIP
Peter Hammill - Undone
Van zijn meest recente solo-album "Thin Air" (Fie! (= eigen beheer), 2009)
Sinds Van Der Graaf Generator weer bestaat lijkt de frontman van die band besloten te hebben zijn solo-albums ook echt solo-albums te laten zijn. Net als "Singularity" (2006) maakte hij dit album helemaal in z'n uppie. Niet dat we een naakte opname van een zichzelf begeleidende zanger horen. Zoals vaak heeft hij diverse lagen instrumenten en soms ook stemmen opgenomen. Toch houdt hij het ingetogen - stekelige uitbarstingen als op "Singularity" ontbreken ditmaal, de sfeer is meer naarbinnen gekeerd. Veel nummers zijn opvallend welluidend. (Mogelijk) afscheid lijkt een terugkerend thema in de songs. Thematiek die nog steeds uitgelokt is door zijn bijna fatale hartaanval? Of denkt hij aan afscheid van zijn muzikale carrière? Of zijn het zo maar denkspelletjes zoals hij ze zo graag maakt? Op vrijdag 29 januari treedt hij, in z'n eentje, op in De Duif in Amsterdam.

NEO-PSYCHEDELICA
The Flaming Lips - They Punctured My Yolk
Van “Clouds Taste Metallic” (Warner Brothers, 1995)
In 1995 verscheen het album “Clouds Taste Metallic” van The Flaming Lips, het eerste album waar  de indie-gekte gekanaliseerd werd in sterke songs. Veel songs op dit album hebben een soort van Pink Floyd-achtige sound (denk aan de periode “Meddle”) gekruist met indie-pop. Dat de heren grote Floyd-fans zijn, blijkt wel uit het feit dat ze onlangs hun eigen versie hebben opgenomen van “Dark Side Of The Moon”, die overigens alleen nog maar als download te krijgen is.

WERELD VOL MUZIEK
Cosmos - Eclipse Of The Sun
Van "Skygarden" (MAT Music, 2006)
Cosmos bestaat uit Zwitserse fans van Pink Floyd, die dit in ieder nummer van dit album laten blijken. Maar goed: men kan prima spelen en heeft het geheel ook fraai geproduceerd, dus het klinkt nog wel ergens naar. Al is het intro van het album wel iets té letterlijk het eerste deel van "Shine On You Crazy Diamond".

FILMNIEUWS
Buggles: Rainbow Warrior
Van "Adventures In Modern Recording" (Carrere Perfect, 1981 / Flavour Of  Sound, 1997)
Volgende week gaat 'The Rainbow Warriors of Waiheke Island' in premiere, na 'Rainbow Warrior' uit 1992 wederom een film over de aanslag op het Greenpeace-schip met die naam. Mooie gelegenheid weer eens wat van de Buggles te draaien. The Buggles-helft Trevor Horn legt op dit moment in zijn rol als producer de laatste hand aan het komende album van Jeff Beck.

FINSE SYMFONISCHE JAZZROCK
Finnforest - Happea (Oxygen)
Van “Finnforest” (Love Records, 1975)
In 1975 verscheen het titelloze debuutalbum van deze Finse band. De mix van energieke jazzrock en symfonische klanken doet door de bezetting (gitaar, toetsen en drums) toch wel erg aan Camel en Focus denken, hoewel Finnforest natuurlijk een tijdgenoot was.

VERGETEN PROGHISTORIE
64 Spoons - The Do's And Dont's Of Path Laying
                    - Tails In The Sky
Van: "Landing On A Rat Column" (Freshly Cut Records, 1992)
Het getuigde van artistieke zelfmoord om als jonge muzikant aan het eind van de jaren '70 muziek te maken die het midden hield tussen progressieve rock in de Gentle Giant-stijl, jazzrock, pop en reggae. (The Legendary) 64 Spoons hadden echter lak aan wat wel en niet kon en bouwde met haar
eigenwijze mix een aardige cult-following op. De opnames die destijds gemaakt werden, kwamen pas in 1992 op CD uit, maar dat hebben waarschijnlijk weinigen iets van gemerkt. Toch opmerkelijk als je weet dat niemand minden dan Jakko Jakszyk de gitarist en zanger was, Ted Emmett (later bekend met Network, Loose Tubes, diverse andere New Wave-bands en meer) de eigenwijze trompet  en de later zeer veel gevraagde Lyndon J Connah de drums bespeelde.

Sunday 17 January 2010 Show No. 874

HERNIEUWDE BELANGSTELLING
Camel: Summer Lightning
Van "Breathless" (Decca, 1978/Esoteric Recordings, 2009)
Wellicht niet het meest voor de hand liggende favoriete nummer van deze laatste Camel-plaat met Peter Bardens. Vooral de tegen de disco en funk aanliggende ritmes in de openingsminuten zal menig verstokte symfo-liefhebber op stang jaren. Toch bevat deze steeds emotioneler wordende song naar mijn mening één van de top 10 gitaarsolo's; Latimer weet hier de emotie van “Ice” te combineren met een bepaalde gedrevenheid die me meer dan 30 jaar na dato nog steeds kippenvel bezorgt.

NIEUW
The Tangent - The Canterbury Sequence Vol. 2: Ethanol Hat Nail
                        - Paroxetine 20 mg
Van “Down And Out In Paris And London” (InsideOut)
The Tangent bracht op de valreep van 2009 haar vijfde studioalbum uit. En voor het eerst in haar
geschiedenis heeft de band een volledige Britse line-up. Gebleven zijn naast Andy Tillison natuurlijk Theo Travis (fluit, saxen) en Guy Manning (akoestische gitaren en zang) maar nieuw zijn Paul Burgess (bekend van o.a. 10CC, drums) en Jonathan Barret (bas). De laatste was overigens ooit de allereerste bassist van Parallel Or 90 Degrees. Muzikaal is er gelukkig niet veel veranderd hoewel opvallend is dat Andy Tillison nu ook bijna alle gitaarpartijen heeft verzorgd. Resultaat is dan ook minder solo's op dat gebied maar nog steeds veel ruimte natuurlijk voor z'n toetsenwerk. Het resultaat bevalt beter dan het voorgaande “Not As Good As The Book”.

NIEUW
TRI-Offensive - War Of Nerves
                          - Revelation In A Dream
Van "TRI-Offensive" (King Records, 2009)
TRI-Offensive is een trio gevormd rondom de 21 jarige gitaarvirtuoos Yuya Komoguchi. Het is bijna onvoorstelbaar om te horen hoe goed hij bijna alle jazzrockstijlen beheerst - Van Vai tot Holdsworth en van Steve Morse tot Eric Johnson . Daarbij bevatten de composities, ondanks hun hoge speltechnische niveau, voldoende melodie en afwisseling, zodat het debuut niet alleen een showcase is. Daarvoor zijn ongetwijfeld de 'veteranen' Jiro Okada (bassist bij Prism) en drummer Keisuke Komori (van Kenso) mede verantwoordelijk geweest. Ook de incidentele toevoeging van prog en progmetal zou wel eens aan hen toegewezen kunnen worden.

NIEUW
IZZ - 23 Minutes Of Tragedy
       - Can't Feel The Earth Part III
Van "The Darkened Room" (Doone Records, 2009)
Op het randje van het oude jaar verschenen album van deze Amerikaanse groep, die toegankelijke symfonische rock maakt, die prachtig gespeeld en opgenomen is en constant een meeslepend karakter heeft. Ooit stuurde de band ons een promo van het debuut "Silver Of A Sun" (1998) en muzikaal is de band sindsdien niet zo veel veranderd. Het zit allemaal wat meer doortimmerd in elkaar, zowel compositorisch als opnametechnisch. "23 Minutes Of Tragedy" is het hoogtepunt van de plaat: een song met een prachtige climax vol aan "Wind & Wuthering" herinnerende toetsengrandeur. Van de drie delen "Can't Feel The Earth" is het laatste, derde deel de apotheose, met opnieuw een prachtige breed uitwaaierende climax.

OPENER 
It Bites - Memory of Water
Van “The Tall Ships” (InsideOut, 2008)
Lekker catchy plaat van de doorstart-line-up van It Bites, die wat overlap heeft met de bezetting van  Kino. Het huidige It Bites-geluid komt dan ook af en toe wel heel dicht bij de laatste band in de buurt.

LIVE-TIP / VAN EIGEN (PROVINCIE-)BODEM
Oceana Company - The warning Light Stays On
van “For The Boatman” (Space Jam / Suburban, 2008)
Het van het debuut Zwolse collectief Oceana Company stamt alweer uit 2008 maar verdiend zeker hernieuwde aandacht. Net als het Belgische Hypnos 69 liggen de roots in stoner rock, maar toch overwegend duidelijk prog maken. Neem de zware openingsklanken van Mellotron, die klinken als King Crimson dat een variatie op “Watcher Of The Skies” ten gehore brengen. Het is logisch om een vergelijking met de Zweedse school te trekken, denk hierbij aan Anekdoten, maar ook Landberk. Ook word er zo af en toe nog wel naar de schoenen gekeken, begeleid door zware gitaarriffs. De band is 6 februari live te bewonderen in Zwolle, natuurlijk in Hedon, samen met nog 2 andere Nederlandse band. De entree is gratis.

LIVE-TIP / NIEUW / IN HET NIEUWS
Breathing Space – Drowning
                               – Questioning Eyes
Van het album “Below The Radar” (eigen beheer)
Verrassend is het nieuws dat Heather Findlay stopt als zangeres bij Mostly Autumn.
Ze noemt in haar afscheidsbrief op de site van Mostly Autumn de combinatie van de band met  het moederschap, maar verderop blijkt dat ze al met een aantal andere projecten in de weer is, waaronder een binnen niet al te lange termijn te verschijnen solo-album. Het is een full band project waarvan de deelnemende muzikanten nog bekend worden gemaakt. Haar plaats word ingenomen door Olivia Sparnenn, voorheen ook achtergrondzangeres bij de band. Waarom? luister maar naar de twee geplande nummers van Breathing Space, de groep waar Olivia de afgelopen jaren in zong.
In die groep zitten verder oud-Mostly Autumn bandleden Ian Jennings en Liam Davidson. De muziek, een lyrische mengeling van folky melodieën en Floydiaanse sferen, komt dan ook bekend voor. Mostly Autumn treedt 17 april op in de Metropool, Hengelo

NIEUW
The Unthanks - Living By The Water
Van "Here's The Tender Coming" (Rabble Rouser / Rough Trade, 2009)
"’t Is zo Brits als wat. En toch ook weer niet. Want zoals meer neo-folkies kregen de zusjes Rachel en Becky Unthank ook een flinke tik van de minimal componisten mee. Dat, gecombineerd met hun gloedvol versmeltende stemmen en de zeer sophisticated begeleiding, maken dit album tot iets bijzonders. Temeer omdat de meeste songs traditionals zijn, die hier een totaal nieuwe gedaante aannemen." (Ariejan Korteweg, Volkskrant; waardering: 5 uit 5 sterren) Voor mensen die Jim Moray's debuut "Sweet England" te gek vonden, maar de zoetere, elektronischer weg die hij daarna insloeg niet zo trekken, maar ook voor mensen die houden van Sufjan Stevens en de schare artiesten uit zijn gevolg is The Unthanks een betoverende tip.

NIEUW BOEK
Holi - Meera's Sigh
Van “Under The Monkey Puzzle Tree” (Resurgence, 1994)
Onlangs verscheen Shadowplay, het nieuwe boek van Mark Wilkinson, zowel in een reguliere als in een super deluxe Black Box-uitvoering (zie http://www.the-masque.com/shadowplay/). Het prachtig uitgevoerde boek laat in een paar hoofdstukken de geschiedenis van deze hoezenmaker voor o.a. Marillion, Judas Priest en Fish zien. Daarbij worden uiteraard vele van zijn hoezen en andere ontwerpen (o.a. boeken en posters) getoond. Eén ervan is van de Japanse zangeres Holi, die in 1994 met behulp van enkele ex-Japan (sic) leden het album “Under The Monkey Puzzle Tree” uitbracht. Daarom, in het kader van dit boek een nummer van dit album.

HERUITGAVE
Kandahar - Eyes Of Glass
Van "Long Live The Sliced Ham" (1974/2009, Sony Music Belgium)
Nee, geen prog uit Afghanistan, Kandahar was een Belgische seventiesgroep. Kandahar wordt nog wel 's vergeleken met Supersister, door de mix van humor met lange instrumentale passages. Maar de muziek heeft niet zoveel op met Canterbury en doet eerder denken aan Camel t.t.v. het debuut, of vroege Eloy, t.t.v. "Colours". Met psychedelische trekjes en inderdaad de nodige humor, die soms wel erg melig is, waarbij eerder de referentie Dizzy Man's Band dan Supersister naar boven komt. Geen meesterwerk derhalve, maar wel bij vlagen zeer genietbaar. Mooi dat Sony België de twee Kandahar-albums voor een spotprijsje op de markt brengt. Al is de goedkoopheid aan het 'boekje' (één velletje!) wel af te zien.

IN HET NIEUWS
Camel - A Boy's Life
van “A Nod And A Wink” (Camel Productions, 2002)
Alweer 8 jaar geleden is de laatste Camel plaat verschenen. Het gaat gelukkig weer beter met Andy en er is zelfs sprake van een aantal optredens. Zo is hij gevraagd om te spelen op het High Voltage festival in juli alwaar ook ELP, Marillion, Pendragon Tangerine Dream en vele andere bands zullen spelen. Dit heerlijk lijzige Camel nummer is nog nooit gedraaid in ons programma.

Sunday 10 January 2010 Show No. 873

NIEUW
Ajalon – Nickles And Dimes, Marbles And Stones
Van het album “This Good Place” (Inside Out / Progrock Records, 2009)
Vorige week draaiden we al een nummer van deze Amerikaanse uit Seattle afkomstige band.
De naam komt van Ajalon, een Bijbelse plaats in oud Palestina. “This Good Place” is het derde album van de band, met als belangrijkste man Randy George. Hij verzorgt de meeste bas-, gitaar- en keyboardpartijen én hij componeert de meeste liedjes. Hij is tevens de bassist op de solo-album van Neal Morse. De kracht van Ajalon ligt in het harmonieus verloop van de nummers, in symfonische rock met een groot toegankelijkheidsgehalte.

NIEUW
Magma - Ëmëhntëhtt Ré III
Van "Ëmëhntëhtt Ré" (Seventh Records, 2009)
Zeer knappe, technisch hoogstaande maar tegelijk pakkende muziek van deze Franse band. Tip in iO Pages 91: "Magma ging in 1984 uiteen, maar werd in 2004 heropgericht. Dit is sindsdien het tweede album, met materiaal dat zijn basis in de jaren '70 heeft. Hoewel van de originele bezetting alleen nog Christian en Stella Vander over zijn, sluit de sound naadloos aan op die van destijds. Ook de eigen taal Kobaia staat nog overeind, destijds ontwikkeld door Vander omdat die beter bij de klank en expressie op de muziek aansloot. De muziekstroming die Magma deed onstaan werd Zeuhl genoemd, Kobaia voor 'hemels'. De vocalen zijn vaak dubbel, gezongen door zowel mannen als vrouwen met opera-achtige stemmen. Het feit dat Vander drummer is, hoor je terug in de verzorgde en expressieve, doch nooit opdringerige percussie. De sound is broeierig en zal door velen als verontrustend en overweldigend worden ervaren - soms meer swingend, dan meer experimenteel. Ervaring met opera's van P. Glass en J. Adams helpt bij het verwerken van dit fraaie, even ex- als impressieve werkstuk." (Roberto Lambooy)

NIEUW
Panunzi, Stefano - Where Is My Soul 
                            - I Miss You
Van "A Rose" (Emerald Recordings, 2009)
Was Timelines, het in 2005 verschenen debuut van Stefano Panunzi, nog een grotendeels instrumentale plaat, waarop ambient, jazzy atmosferen en de muziekstijlen van No-Man en de projecten van alle ex-Japan-leden, af en toe onderbroken werden door fraaie progressieve songs, voor “A Rose” koos deze Italiaanse componist/toetsenman juist voor de SONG. Hiervoor
nodigde hij een aantal authentiek overkomende zangers uit, die hun eigen teksten mochten zingen. Tim Bowness, Robby Aceto, SIRenée, Sandra O'Neall, Giancarlo Erra (Nosound), Andrea Chimenti en Thomas Leer maken van de door hun uitgevoerde songs prachtige progressieve songs, waarbij
opvallend vaak de ballade-vorm wordt gehanteerd. Uitzonderingen zijn de nummers van vanavond, waarin Aceto respectievelijk Chimenti intense stukken voordragen, met de nodige instrumentale kracht. Want ook instrumentaal heeft Panunzi weer de nodige klasse muzikanten om zich
heen verzameld, zoals Mick Karn, Theo Travis, Mike Applebaum, Markus Reuter en zijn Fjieri-collega Nicola Lori. Hoewel de plaat al via internetshops te downloaden is, is het nog niet bekend wanneer en bij wie (Burning Shed, CDBaby??) de fysieke editie verkrijgbaar zal zijn.
http://www.myspace.com/stefanopanunzi

NIEUW
Michael Gill - Arrakis
Van het album “Blues For Lazarus”(Progrock Records; releasedatum 9 februari 2010)
De uit de Amerikaanse San Francisco Bay Area afkomstige pianist en componist Michael Gill was op zijn zevende al bezig met het schrijven en het spelen van muziek. Komend uit wat al generaties lang een muziekfamilie is werd het hem zogezegd met de paplepel ingegoten. Na te zijn afgestudeerd aan de Universiteit van California specialiseerde hij zich in toetseninstrumenten. Fan van progressieve muziek werd hij na het zien van een optreden van Yes. Door de jaren heen speelde hij in verschillende bands. Tevens schreef Gill muziek voor theater, TV-reclames en documentaires. Ook produceerde hij een aantal muziekalbums. “Blues For Lazarus” is het debuut van Michael Gill. Het album bestrijkt een breed genregebied: we horen zowel akoestische, elektrische alsook synthesizergeoriënteerde nummers. Op het album spelen een groot aantal gastmuzikanten uit California. De meeste albums zijn muzikale interpretaties van fictie-verhalen van diverse auteurs. Op het geplande nummer “Arrakis” is een gastrol weggelegd voor de bekende drummer Dave Weckl.

Nancy Wilson - In Your Eyes
van “Live At McCabes” (Guitar Shop, 1999)
In 1999 gaf Nancy Wilson, gitarist en zangeres van Heart, een "prive"-concertje in de locale gitaarwinkel. Omdat het een zeer spontane en speciale gelegenheid was, besloot Wilson om de opname hiervan uit te brengen. Naast een aantal nummers van Heart werden er ook een aantal covers gespeeld waaronder dit nummer van Peter Gabriel. Peter zal zelf volgende maand een eigen cover-album uitbrengen, “Scratch My Back”, waarop klassieke popsongs in een radicaal ander arrangement worden vertolkt met orkest.

The Church - Macabre Tavern
van het album “Sometime Anywhere (special edition)” (Arista, 1994)
Dit album was de opvolger van “Priest = Aura” uit 1992. Sinds dat album waren twee leden vertrokken, waardoor de van de groep een kern van twee mede-oprichters, Steve Kilbey and Marty Willson-Piper, overbleef.

NIEUW
Parallel or 90 Degrees - A Kick in the Teeth
Van “A Can Of Worms” (Progrock Records, 2009)
Afgelopen jaar verscheen er een compilatie van PO90 met het beste werk van de Britse band. Aangezien veel van de oude platen niet meer te verkrijgen zijn voor velen een welkome aanvulling. Naast het epische “Afterlifecycle Sequence” van 28 minuten zijn ook een aantal niet eerder uitgebrachte stukken te beluisteren, waaronder het dik 20 min durende “4 Egos One War”, dat later voor The Tangent is gebruikt. Samen met twee andere stukken had dit een Parrallel Or 90 Degrees-album moeten worden. Van deze voorheen onuitgebrachte stukken hoort u “A Kick In The Teeth”.

OPENER TWEEDE UUR
The Spent Poets - Why are you sleeping with Mr. Brown
The Spent Poets is een obscuur bandje uit San Fransisco, geformeerd in 1988. Net als zoveel bands begonnen de heren hun neo-psychedelische muziek op te nemen in de slaapkamer. Dit kwam in  handen van wat "bekendere" producers met als gevolg dat de band en plaat mochten opnemen voor Geffen. The Spent Poets laten, net als Jellyfish, veel jaren '60-invloeden horen, zoals het latere werk van The Beatles en Pink Floyd in de tijd van Syd Barrett, maar dan in een jaren '90-jasje. Helaas was de muziek voor de gemiddelde popliefhebber net iets te avontuurlijk en mocht de band niet een (al wel opgenomen) tweede plaat uitbrengen en viel uit elkaar. Eén van de sleutelleden, Adam Gates, bleef wel actief in de muziek en werkte o.a. samen met Les Claypool.

BUITENBEENTJE
Clapton, Eric: Let It Grow
Van "461 Ocean Boulevard" (Polydor, 1974/2004)
Eric Clapton is niet overmatig bekend als progressieve rocker, maar hij heeft zeker zijn momenten. Zo speelde hij op Roger Waters' solodebuut, was actief in oer-progbands als Cream en Blind Faith en werkte hij met Phil Collins (....) en John Martyn. Het nummer “Let It Grow” kan, zeker door het fraaie gebruik van de ARP synthesizer in het bijna klassiek aandoende slot, ook als licht progressief nummer door het leven gaan. Het is zonder meer het sterkste stuk op de million seller “461 Ocean
Boulevard”, waarvan diverse edities verkrijgbaar zijn, waaronder de befaamde Deluxe Edition en de in 2004 verschenen SACD, waarop een krachtige 5.1 surround mix staat.

NIEUW
Mastedon with John Elefante - One Day Down By The Lake (See You Real Soon)
Van "3" (Frontiers Records, 2009)
Tip in iO Pages 91: "Nadat zanger John Elephante en Kansas midden jaren '80 uiteengingen, maakte Elefante o.a. twee albums met broer Dino in de band Mastedon. Onder die naam maakt hij nu een van de beste AOR-platen van 2009. John deed (net zo goed als in zijn jonge jaren) alle zang, inclusief alle tweede stemmen en koortjes! De afsluitende cover van Kansas' "Dust In The Wind" had niet gehoeven, maar de overige tracks zijn buitengewoon smaakvol, gevarieerd en bevatten alle facetten die goede AOR zo aardig maakt: sterk gecomponeerde songs, pakkende refreinen, goede muzikanten en heerlijke toetsenpartijen. En niet te vergeten tal van instrumentale tussenstukjes die de middenmoot torenhoog ontstijgen. Soms lijkt de muziek wat op Kansas, dan weer op andere AOR-kopstukken als Foreigner, Boston en Survivor. Absoluut hoogtepunt is het lange "One Day Down By The Lake", m.m.v. Kerry Livgren. Zowel de compositie als het gitaarwerk draagt ontegenzeglijk diens stempel. John ga alsjeblieft door!" (Menno von Brucken Fock) Inderdaad klinkt dit nummer meer Kansas dan Kansas. Sterker nog, er lijken elementen uit Kansas-epics als "Song For America" één op één gekopieerd.

IN HET NIEUWS
Kathryn Williams - Hollow 
Van “Leave To Remain” (Caw Records, 2006)
Haar vorige album “Leave To Remain”  krijgt na vier jaar eindelijk een opvolger in de vorm van “The Quickening”. Daar waar “Leave To Remain” een erg intiem, akoestisch, vriendelijk karakter had zal “The Quickening” een beduidend donker album worden. Het album is een co-productie van haar samen met Kate St. John (bekend van The Dream Academy) en na haar vorige twee albums op eigen label te hebben uitgebracht zal deze in februari verschijnen op One Little Indian Records.

HET BESTE VAN 2009 – APPENDIX
Mangrove - Voyager
Van “Beyond Reality” (eigen beheer)
“Beyond Reality” van de Nederlandse band Mangrove waren we  helemaal vergeten, vorige week, terwijl het toch wel één van de hoogtepunten van het jaar was. Het is sowieso Mangrove's beste en meest volwassen album. Dit is gewoon symfo van de bovenste plank.

WERELD VOL MUZIEK
Laborier, David: Drop That Gun
Van "Ye Ole Truckstop" (WPR Jazz, 2007)
“Ye Ole Truckstop” is de derde CD van de Luxemburgse gitarist David Laborier en de eerste waarmee hij intensief werkt met een toetsenman. Dat is direct te merken, want de composities hebben door het prominente gebruik van de Fender rhodes en diverse synthesizers direct een meer
progressieve inslag. Het titelnummer zou wat dat betreft wel een over-the-top Happy The Man kunnen zijn. Drop That Gun is een mini-epos, in de zin dat er van alles gebeurt, van een slepend thema, tot lekkere gitaar- en toetsensolo's. Zie http://www.labojazz.com

VAN EIGEN BODEM
Flamborough Head – Spring
Van “Looking For John Maddock” (Cyclops, 2009)
Het afscheidsalbum van gitarist Eddie Mulder is voor een groot deel gevuld met composities van hem. Alleen de afsluitende 'epic', het titelnummer, is een compositie van toetsenist Edo Spanninga. Dielaatste zorgt weer voor heerlijk spel met gebruik van 'vintage' geluiden, zij het wel gegenereerd met moderne synthesizers. In de instrumental "Spring" zorgt hij zo voor dromerige Floydiaanse sfeertekeningen onder Mulders warme gitaarspel. Het album laat geen verrassingen horen: het gebodene ligt in het verlengde van voorgangers "One For The Crow" en "Tales Of Imperfection". 
 
Sunday 03 January 2010 Show No. 872

Het 1^e uur

Kayak – Brothers In Rhyme
We beginnen deze uitzending met een tragisch dieptepunt: het overlijden van Pim Koopman.
Pim Koopman, de drummer, componist en mede-oprichter van de Nederlandse symfonische rockband Kayak, is maandag  24 november overleden. Kayak – “Letters from Utopia” (SMH) is het nog dit jaar verschenen album van Kayak. Daarvan niet de opener “Let The Record Show”, ook geschreven door Koopman, maar het gedragen “Brothers In Rhyme”.

The Decemberists - The Hazards of Love 3 (Revenge!) / The Wanting Comes in Waves (reprise)
Voorganger "The Crane Wife" dichtten we al de nodige progtrekjes toe. De opvolger “The Hazards Of Love” (Capitol/EMI) is een heus concept-album met een doorlopend verhaal en in elkaar overvloeiende songs. Stilistisch is de plaat heel bont: Southern rock, laat-Beatlesque rock, maar ook droge seventies-hardrock, naast ingetogen folky kamerpop. De rootsy progbenadering op een bed van Hammond-akkoorden doet wel wat denken aan de Beardfish-benadering. De prelude, met ronkend Hammond-orgel, heeft ook wel wat van Van Der Graaf Generator circa "Godbluff". Een van de rollen op de plaat wordt met speels gemak prachtig gezongen door Shara Worden, ofwel My Brightest Diamond, vorig jaar onderdeel van de 'Best of 2008'-uizending.

Harrison, Gavin & 05Ric: Source
Van "Circles" (Squatter Madras)
Circles is een logische stap na “Drop” uit 2007 van het samenwerkingsverband tussen de huidige drummer van Porcupine Tree, Gavin Harrison en zanger en "extended range"-bassist 05Ric. De heerlijke ritmische patronen van superstrak gespannen drums en Stick-achtige basgeluiden vormen een ideale basis voor eigengereide zangmelodieën en Holdsworth-achtige gitaarsolo's.

Sylvan – Force Of Gravity
van “Force Of Gravity” (Progrock Records)
Na het tweeluik “Posthumous Silence” en “Presets” van alweer een aantal jaren geleden is de langverwachte opvolger een feit. Tot de band is inmiddels nieuwe gitarist Jan Petersen toegetreden. Het was de bedoeling dat Sylvan met een fris nieuw geluid voor de dag zou komen. Wat blijkt nu? “Force of Gravity” is een gedegen album is geworden, waarop in de eerste twee redelijk heavy nummers bijna het progmetalpad betreden wordt. Hierna is de balans tussen rustigere ballad-achtige stukken en het steviger werk meer uitgebalanceerd en komen we een paar uitstekende composities tegen. De uitsmijter is het bijna 15 minuten duurende “Vapor Trails”, dat weer het vertrouwde Sylvan-geluid laat horen. Dus ondanks het a-typische begin is er nog genoeg te smullen voor de fans.

Fimm, Sarah: Only The Sum Of
Van "Red Yellow Sun" (Eigen Beheer/CD-Baby)
De progressieve singer-songwriter Sarah Fimm bracht dit jaar eerst het mini-album “White Birds” uit, waarop ze haar deels trippy, sensuele stijl van de eerste drie platen aangevuld had met een wat rockerige atmosfeer. Dit heeft ze doorgetrokken op het volledige album “Red Yellow Sun”, waarop Fimm in de prachtig gearrangeerde songs zich met name als zangeres meer extravert etaleert. Ook op deze plaat enkele bekende gasten zoals Tony Levin, Jerry Marotta en Peter Murphy (de zanger van Bauhaus en Dalis Car).

Seven Day Hunt -  Money Speaks
Van "File This Dream" (Festival Music)
Seven Day Hunt is de nieuwe groep rond voormalig Egdon Heath-leden Jaap Mulder (toetsen) en Aldo Adema (gitaar) met voormalig Antares-zanger Han Uil, aangevuld met drummer Erik Koning. Egdon Heath-bassist Marcel Copini speelt wel op de plaat (en sterk ook!! - zoemend en diep), maar maakt geen deel uit van de kernbezetting. De vol en massief gearrangeerde neoprog roept meteen Egdon Heath in herinnering. Vooral ook omdat Uils stem wel wat doet denken aan Jens van der Stempel (de zanger op "The Killing Silence") met een vleugje Maurits Kalsbeek. Gelukkig wordt er soms gas teruggenomen of ontbreken de akkoordbegeleidingen even om de muziek wat adem te geven. Een traditioneel-symfonischer doorontwikkeling van het gebodene op "Nebula", die na een aantal maanden ongedraaid in de kast te hebben gestaan aangenaam verrast.

Leap Day -  What Would You Do
Van "Awakening The Muse" (Oskar)            
Leap Day is een groep rond Flamborough Head-drummer Koen Roozen, met ex-Flamborough Head-gitarist Eddie Mulder en (net als bij eveneens Friese Egdon Heath vroeger) liefst twéé toetsenisten: Gert van Engelenburg en Derk Evert Waalkens. Bassist Peter Stel en zanger Jos Harteveld completeren de groep. De sound is energieker en ietwat steviger rockend dan die van het wat meer folky Flamborough Head. In feite sluit dit aan bij de Britse neo-prog-lichting en ook het eveneens Nederlandse Mangrove. Prima songs, natuurlijk prachtig gitaarwerk van klassebak Mulder en een uitstekende productie.

Airbag - Colours
Van "Identity" (Karisma Records, 2009)
In het jaar dat Porcupine Tree met wederom een indrukwekkende plaat (en vooral een indrukwekkende special edition) kwam, is het wellicht wat vreemd om een band te nomineren die sterk aan deze band refereert. Toch zal menigeen meer met het Deense Airbag weglopen, juist omdat ze - in tegenstelling tot de laatste PT-albums - juist meer voor melancholieke songs kiezen, die daardoor weer dicht tegen het latere Pink Floyd-werk aanschuren. Dit jaar zal tijdens het iO Pages-festival blijken of deze jonge band ook live indruk kan maken.

The Gathering - No Bird Call
Bijna elke release sinds “Mandylion” heeft z'n plek gehad in ons jaaroverzicht en ook “The West Pole” (Psychonaut Records) verdient die plek. En ook dit is een band die zichzelf hervonden heeft na het vertrek van een frontpersoon. Nieuwe zangeres Silje Wergeland heeft overtuigend de plek van Anneke van Giersbergens overgenomen. Het album an sich is voor The Gathering-begrippen wat conservatief maar hun sfeervolle triprock is daar wel tegen bestand.

Het 2^e uur

Umphrey's McGee - 1348
Ooit begon de groep als jamband: zo'n typisch Amerikaanse band die het vooral van live-optredens moet hebben en dan vooral veel ruimte maakt voor ellenlange soli. Op het album “Mantis” (Freeworld) is van die achtergrond alleen de enorme technische vaardigheid van de muzikanten blijven hangen. Die wordt nu gebruikt in progressieve rock in de breedste zin van het woord: van langere stukken die neigen naar Spock's Beard tot compacte progpop die meer neigt naar Kevin Gilbert, Dave Matthews of The Beatles tot naar jazzrock neigende prog à la Brother Ape. En dat gelardeerd met waanzinnige gitaarsoli en eigenlijk prachtig spel op ook alle overige instrumenten, waarbij we zeker ook de drummer willen noemen. Alle elementen zijn optimaal verenigd in het enerverende titelnummer.

Gilbert, Kevin: Smash
Van "Welcome To Joytown - Thud Live At The Troubadour" (Gilbert Properties Partnership)
De fans van de muziek van wijlen Kevin Gilbert hebben lang op al jaren aangekondigd archiefmateriaal moeten wachten, maar in 2009 zagen maar liefst drie releases het licht. Allereerst de singer-songwriter-albums “Bolts” en “Nuts” en daarnaast de DVD/CD-set “Welcome To Joytown”, met materiaal dat reeds in 1999 op CD was verschenen, maar waarvan nu beeldmateriaal is toegevoegd, plus de nodige extra's. Hieronder vallen ook de twee extra nummers “The Tears Of Audrey” (origineel van “Thud”) en het als “Certifiable #1 Smash” op “The Shaming Of The True” verschenen hilarische, wilde “Smash”.

Transatlantic - The Whirlwind ii- The wind blew them all away
En toen was er op eens een derde Transatlantic, “The Whirlwind”. Stiekem (hoewel niet geheel onopgemerkt) werkten de heren Morse, Portnoy, Trewavas en Stolt aan de opvolger van het uit 2001 stammende “Bridge Across Forever”. En het werd een heuze epic van 77 minuten. Het is wel niet vernieuwend, maar luistert toch lekker weg. En er zit wederom een bonusschijfje bij, met vier aanvullende nieuwe composities en vier covers.

Ajalon – Love Is A Dream
Op de valreep, 31 december, kregen we  “This Good Place” (Progrock Records/SPV) binnen.
Het is het derde album van de band, met als belangrijkste man Randy George. Hij verzorgt de meeste bas, gitaar en keyboards; tevens componeert hij de meeste liedjes. Hij is tevens de bassist op de Neil Morse-soloalbums. De kracht van Ajalon ligt in het harmonieus verloop van de nummers, de muziek valt onder het genre toegankelijke symfonische rock.

Workman: Lyle: Behemoth's Ball
Van "Harmonic Crusader" (Infrared Records, 2009)
Derde soloplaat van de vooral als sessiemuzikant en filmmuziekschrijver bekende gitarist Lyle Workman. Op zijn eigen CD's creëert hij steeds een fraai, instrumentaal gitaar-orkestraal geheel, met vele lagen instrumenten en meeslepende melodieën. Daarbij weet hij ook de beste musici uit vooral de jazzrock-scène bij elkaar te krijgen, zoals op deze plaat ondermeer Vinnie Colaiuta, Jimmy Johnson, Simon Phillips, Patrick Warren, Jeff Babko, Jimmy Earl en Gary Novak. Helaas voor Ilse De Lange zat er geen gastrolletje voor haar in, ondanks dat Lyle intensief bij haar laatste twee platen betrokken is geweest.

Big Big Train - Winchester Diver
Op de valreep van 2009 verbaast Big Big Train met na "The Difference Machine" opnieuw een ijzersterke plaat die je meteen inpakt: “The Underfall Yard” (English Electric Recordings (= eigen beheer)). En met ijzersterk spel van eenieder. Een even emotioneel geladen als technisch hoogstaand symfoalbum - toegankelijk en gelaagd tegelijk. Een deel van de sjeu komt van gasten als drummer Nick D'Virgilio (Spock's Beard), gitaristen Francis Dunnery (It Bites) en Dave Gregory (XTC) en toetsenist Jem Godfrey (Frost*). En niet in de laatste plaats nieuwe zanger David Longdon, die nu met Andy Poole en Greg Spawton de Big Big Trainkern vormt.

Steve Hackett - Emerald And Ash
Na een moeilijk tijd is Hackett weer terug met een band-album, en wat voor één: “Out Of The Tunnels Mouth” (eigen beheer).  Deze kan zich zeker meten met een klassieker als “Spectral Mornings”. Ook de live-concerten naar aanleiding van dit album zijn een groot succes en worden alom bejubeld door de Hackett- en Genesis-fanschare.

Satellite – Colour of the rain
Met bands als Riverside en Quidam zit Polen goed in de lift qua symfonische rock. Satellite, opgericht in 2000, draagt ook nog steeds een steen bij met inmiddels het vierde album “Nostalgia” (MMP). De onvermijdelijke invloeden van Genesis en Marillion worden in hetzelfde compositorisch hoogstaande vat gegoten. Dit materiaal moet iedere progfan aanspreken, vooral fans van Marillion, Pendragon, Arena, Collage en andere grote neo-proggroepen. En als je de digipak versie koopt, krijg je nog twee extra nummers.

3^e uur

Astra - Broken Glass
Deze Amerikaanse band is verre van origineel te noemen met hun mix van vroege Black Sabbath die een paar Mellotrons hebben overgenomen van King Crimson en daar nog een paar Moog-synthesizers aan toe voegen. Dit nummer zou je hun "I Talk To The Wind" kunnen noemen. Het is te vinden op het debuut “The Weirding” (Rise Above)

Elbow - The Loneliness of a Tower Crane Driver
OK, je zou kunnen stellen dat dit eigenlijk niet thuis hoort in een 2009 jaaroverzicht omdat dit een live-versie betreft van een studio-album van een jaar daar voor. Maar als het resultaat zo verbluffend is dan kunnen we niet anders. “The Seldom Seen Kid (Live At Abbey Road)” (V2) brengt ons Elbow samen met de BBC Concert Orchestra. Vooral de DVD is kippe(n)velverwekkend en wekt hetzelfde gevoel op als “Heima” van Sigur Ros.

The Barstool Philosophers - Endless Seasons
Eindelijk kwam afgelopen jaar het debuutalbum “Sparrows” (eigen beheer) van The Barstoolers uit ons eigen Almelo gereed. Een lekkere sferische naar prog-metal neigende plaat met af en toe een Queensrÿche-randje.

The Opium Cartel – Three Sleepers
De Noor Jakob Holm-Lupo, gitarist en de belangrijkste songschrijver van White Willow, is de grote man achter dit project. Hij schreef alle songs (op een cover van Eno/Roedelius/Moebius na) en bespeelt divers instrumentarium op “Night Blooms” (Termo Records). Hij vroeg diverse vocalisten voor deze weelderig gearrangeerde symfo met folk-injecties. Voor soli is er eigenlijk geen ruimte, voor verslavend mooie zangmelodieën des te meer, zoals in het meest folky liedje van het album, "Three Sleepers", prachtig helder gezongen door Sylvia Skjellestad. Veel songs worden trouwens vertolkt door Rhys Marsh.

Rhys Marsh and the Autumn Ghost – The Safety Of All You Know
In 2008 het schitterende debuut van Rhys Marsh And The Autumn Ghost, “The Fragile State Of Inbetween”, enigszins buiten de boot door een ongelukkige releasedatum vlak voor de jaarwisseling. Maar de Noorse Brit kwam na een maand of 10 al met een opvolger, die dat lot gelukkig niet beschoren is. Hij wilde eigenlijk een rustig tweede album maken, dat zou aansluiten op het sprookjesachtige "The Fragile State Of Inbetween". Uiteindelijk werd "Dulcima" (Termo Records) een relatief heftig album met behoorlijke erupties. Denk nu niet aan metal: de heftige passages worden vooral gecreëerd met zware Mellotron-souds en meer lekkers dat vooral doet denken aan King Crimson in de "Red"-periode. Marsh' stem, maar ook diens compositiestijl blijft uiteindelijk toch zeker herkenbaar. En ook de muzikale hulp komt weer uit White Willow-contreien. De stukken hebben een fraaie opbouw en zijn vaak, ja, overdonderend mooi. Trude Eidtang zorgt meermalen voor een fraaie tweede stem. Bijzonder sterk album waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. De drie sterkste stukken kloppen alle rond de tien minuten, zoals het gekozen “The Safety Of All You Know”. Rhys deed overigens ook mee met het in deels dezelfde bezetting opgenomen, eveneens sterke “Night Blooms” van Jacob Holm-Lupo's The Opium Cartel, dat u net heeft gehoord.

Lalle Larsson - Superbia
“Seven Deadly Pieces” (eigen beheer) is een 7-delig concertstuk voor metalband, kamerorkest, piano, toetsen en slagwerk van de hand van toetsenist Lalle Larsson. Het is al vaak geprobeerd om verschillende muziekstijlen met elkaar te verweven maar zelden is een mix van klassiek, metal, jazzrock en prog zo goed gelukt als op dit project. Of het zou moeten zijn op zijn eigen album onder de naam “Lalle Larsson's Weaveworld”, dat ook dit jaar verscheen. De opnamen voor de DVD "Seven Deadly Pieces" stammen echter al uit 2002, dus Larsson is ook weer niet zo hyperactief als het lijkt. “Lalle Larsson's Weaveworld” is ook weer een voorbeeld is van interessante muziek die op kleine Scandinavische labeltjes verschijnt. Want na twee voorbeelden op Jakob Holmmm-Lupo's Termo Records is Larssons CD een van de twee eerste uitgaven op het label van Flower Kings-bassist Jonas Reingold, die dan ook de soms aan Jaco Pastorius herinnerende vloeiende baspartijen speelt op dit album. De Nederlandse gitarist Richard Hallebeek is daar overigens eveneens prominent op te horen.

IQ - Life Support
Met “Frequency” (Inside Out/SPV) bewees deze Britse band dat het verlies van twee oerleden (toetsenist Martin Orford en drummer Paul Cook) niet het einde hoeft betekenen voor hen. IQ doet wat het altijd al goed heeft gedaan op dit album en dat is toegankelijke neo-symfo neerzetten die op precies de goede momenten exact de climaxen bereikt die we daarvan verwachten. Zonder Orford maakt IQ zijn meest complete album in tijden. Overigens: intussen is Paul Cook op het oude nest teruggekeerd.

Archive - Collapse / Collide
Deze track is de opening van het album “Controlling Crowds Part IV” (Virgin France), een van de twee Archive-releases van dit jaar. Het Engelse Archive bracht afgelopen jaar niet alleen een bezoek aan Nederland in de vorm van een drukbezocht Tivoli-concert, de band publiceerde tevens het indrukwekkende tweeluik “Controlling Crowds” en “Controlling Crowds Part IV”, dat ook als dubbel-CD verschenen is. Archive begon ooit als triphop-band, maar ontwikkelde zich via triprock en moderne, enigszins door Pink Floyd beïnvloede muziek tot een eigentijdse band, die zowel het epische als een effectieve rap of technobeat niet schuwt. Het afsluitende Part IV is overigens over het algemeen melancholieker dan de wat grimmiger eerste drie delen.