IN MEMORIAM / LIVE-TIP
Bowie, David – When The Wind Blows
Van “When The Wind Blows – Original Motion Picture Soundtrack” (Virgin, 1986)

Op 9 augustus jongstleden overleed de Britse illustrator en auteur Raymond Briggs op 88-jarige leeftijd. Velen zullen hem kennen van “The Snowman”, waar ook een tekenfilm van is gemaakt, maar dat is niet het enige verfilmde boek van Briggs. In 1982 schreef en tekende hij, gericht op een volwassen publiek, “When The Wind Blows”, over hoe een ouder echtpaar de val van de atoombom thuis ervaart. In 1983 verscheen de Nederlandse editie onder de titel “Toen Viel De Bom”. In 1986 werd er een animatiefilm van gemaakt, waarvoor David Bowie werd aangezocht de soundtrack te componeren. Die had namelijk ook al de inleiding van “The Snowman” ingesproken. Bowie wilde wel, maar zijn platenlabel zette hem onder druk een regulier nieuw popalbum af te leveren. In plaats daarvan maakte Roger Waters met zijn The Bleeding Heart Band twee songs, met daartussen een reeks instrumentals, die afgewisseld met dialoog uit de animatiefilm de complete kant B van de soundtrack-LP in beslag nam. Kant A was een mengeling van speciaal geschreven songs (zoals “Facts + Figures” van Hugh Cornwell) en bestaand materiaal (de instrumental “The Brazilian” van het dat jaar verschenen album “Invisible Touch” van Genesis). Opmerkelijk detail is dat Cornwell hier samenwerkt met producer Ian Ritchie, die vlak erna met Waters zou gaan werken aan diens album “Radio KAOS”. Als je goed luistert hoor je muzikale motiefjes en sounds in “Facts + Figures” die een jaar later in Roger Waters' single “Radio Waves” zouden terugkeren! Bowie mocht wél de titelsong afleveren. Met zijn muzikale compaan Erdal Kızılçay maakte hij een opmerkelijk symfonisch klinkende song, die toch ook behoorlijk pakkend is, maar als single in de hitparade niet echt potten kon breken. Over Bowie gesproken: na enkele malen corona-gerelateerd uitstel gaat begin volgende maand een serie concerten van start op grote Nederlandse podia, waar diens songs door een uitgelezen cast zangers en muzikanten over het voetlicht zal worden gebracht. Zo te zien op de foto's op de website is de gitarist van dienst de van o.a. Kayak bekende Rob Winter. Of ook “When The Wind Blows” op het program zal staan is uiterst twijfelachtig, maar wie weet, gezien de actualiteit, namelijk dus het verscheiden van de inspirator: Raymond Briggs. Op 8 en 9 september is het in MartiniPlaza in Groningen te controleren.
Websites:
https://www.davidbowie.com/
https://www.bowieconcert.nl/
https://en.wikipedia.org/wiki/Raymond_Briggs
.

NIEUW
Six By Six – The Last Words On Earth
– Reason To Feel Calm Again
Van het album “Six By Six” (InsideOut / Sony Music, 2022)

Twee maanden geleden konden we u al een nummer laten horen van Six By Six: een nieuw trio dat bestaat uit de van Saga bekende gitarist Ian Crichton, zanger en multi-instrumentalist Robert Berry (bekend van 3, 3.2, Alliance en vele Magna Carta-projectalbums) en Saxon-drummer Nigel Glockler. Berry en Glockler leerden elkaar kennen toen ze samen speelden in een late bezetting van GTR. Crichton en Glockler kwamen elkaar dan weer tegen bij diverse sessiewerkzaamheden voor latere Asia-albums. Afgelopen week is hun debuutplaat, kortweg “Six By Six” getiteld, bij InsideOut verschenen. Zoals we in juni al zeiden: diegenen die de 3.2-albums van Berry waardeerden en tevens genieten van het werk van Saga zullen veel van hun gading vinden bij Six By Six. Wel zul je aanmerkelijk minder keyboardwerk aantreffen dan bij 3.2 (wat via-via immers uit Emerson, Lake & Palmer voortkomt, met een solo-keyboardist). Crichton krijgt veel ruimte met zijn gitaarwerk dat scherp en metalig klinkt en met een speltechniek die nogal afwijkt van diens kenmerkende Saga-licks. Er zijn sowieso in de productie, mix en mastering keuzes gemaakt die het album wat richting hardrock trekken: naast de scherpe klank is voor een vol, behoorlijk dichtgesmeerd geluidsbeeld gekozen. Glocklers drumklappen, en dan met name die op zijn snaredrum, prikken daar wel fijn doorheen, denk aan hoe Edward van Halen dat bij diens band altijd ook voor elkaar kreeg. Goed dat de heren met Six By Six iets maken dat voldoende afwijkt van wat we van hun eigen bands en projecten al van ze kennen en dat met materiaal dat de spanning vasthoudt. Koningsnummer is “Reason To Feel Calm Again” met bezwerend in- en outro. “The Last Words On Earth” heeft een opmerkelijk pompeus kerkorgelintro voordat Crichton daar scheurend op zijn gitaar een eind aan maakt.
Website:
https://sixbysixband.com
https://www.facebook.com/Sixbysixband
.

NIEUW
Pymlico – Breaking Protocol
– Clockwork
Van het album “Supermassive” (Apollon Records: PROG, 2022)

“Supermassive” is het zevende album van Pymlico. De Noorse progfusionband grossiert op dit volledig instrumentale werkstuk in pakkende themaatjes, die soms neigen naar net iets té gelikt, zoals dat in fusion ook nog wel eens het geval kan zijn. Maar het sextet geeft vrijwel aldoor net op tijd een spannende wending aan de muziek en voegt er dan de eigenheid aan toe. “Supermassive” ligt in de lijn van de voorganger “On This Day”, maar is misschien iets minder gevarieerd. We gaan luisteren naar de albumopener “Breaking Protocol” en vervolgens naar ''Clockwork'', waarin de gitaarsolo wordt verzorgd door Roine Stolt.
Website:
http://www.pymlico.no
https://www.facebook.com/Pymlico
.

NIEUW
Sun's Signature – Apples
Van de EP “Sun's Signature” (Partisan Records, 2022)

Sun's Signature bestaat uit voormalig Cocteau Twins-zangeres Elizabeth Fraser en Damon Reece van Massive Attack. Hun muziek wordt door de twee omschreven als 'een weelderige verzameling liedjes die is ontstaan uit een Alice in Wonderland-reis door het leven en de muziek'. In mei draaiden we al het nummer “Underwater”, met medewerking van Steve Hackett. In juni is de EP op vinyl verschenen en ondertussen is de muziek ook via o.a. Spotify en Bandcamp te streamen. Goede aanleiding om opnieuw aandacht te besteden aan “Sun's Signature”. Zeker omdat de EP ook volgens Pitchfork 'a healthy and rather unexpected dose of progrock' bevat. Vanavond kiezen we voor “Apples”, het langste nummer. Aanvankelijk is het vooral die bloedmooie hoge, wat ijl klinkende stem van Fraser die we horen, slechts begeleid door akoestische gitaar. Legato elektrischegitaarnoten voegen zich daarbij. Is dit opnieuw Hackett? Er wordt naar een climax toegewerkt met zo te horen twaalfsnarige gitaar, met een solo op een Moog-achtig klinkende synth, waarna breeduit klinkende bassynth de song extra grandeur verschaft. Helaas is deze muziek (vooralsnog?) dus niet op CD uit. Hopelijk is het een voorbode op een volledig album. Websites:
https://partisanrecords.com/artists/Suns_Signature
https://sunssignature.lnk.to/underwater
https://sunssignature.bandcamp.com/album/suns-signature
Geciteerde recensie: https://pitchfork.com/reviews/albums/suns-signature-suns-signature/
.

NIEUW
Trent, Ron presents WARM - Cycle Of Many
- Sphere
Van "What Do The Stars Say To You" (Night Time Stories, 2022)

Ron Trent is niet iemand die je gauw zou verwachten te horen in Xymphonia. Hij heeft namelijk een naam opgebouwd als DJ en producer, gespecialiseerd in deephouse. Voor zijn nieuwste CD, die hij uitbrengt onder de projectnaam Ron Trent presents WARM, heeft hij zich echter laten inspireren door de funky jazzrock uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Daartoe nodigde hij voor enkele nummers leden van de onlangs in ons land nog opgetreden Braziliaanse band Azymuth uit, terwijl in "Sphere" niemand minder dan jazzlegende Jean-Luc Ponty een lange vioolsolo speelt. Ook de hippe band Khruangbin en Italiaanse componist, multi-instrumentalist en ambientproducer Gigi Masin kleuren elk een stuk op. Op de andere composities bespeelt Trent alle instrumenten zelf, waarbij hij, zoals in "Cycle Of Many", geregeld Kit Watkins-achtige synthesizersolo's laat horen. Al met al is "What Do The Stars Say To You" een lekker zomerse verrassing, wat we onderstrepen met de twee genoemde stukken.
Websites:
https://nl-nl.facebook.com/musicandpower
https://musicandpower.com/
.

VOORPROEFJE
Howe, Virgil & Steve – More Than You Know
Van het album “Lunar Mist” (InsideOut / Sony Music, 23 september 2022)

Yes-gitarist Steve Howe heeft een kleurrijke nieuwe video uitgebracht bij het nummer “More Than You Know”. Dit zal te vinden zijn op “Lunar Mist”, een tweede duo-album met zijn zoon Virgil, die in 2017 veel te jong plotseling overleed aan een hartaanval. Voor “Lunar Mist” heeft vader Steve gebruik gemaakt van niet eerder uitgebracht materiaal dat Virgil achterliet. Het resultaat licht in de lijn van het in 2021 uitgebrachte “Nexus”. “Lunar Mist” zal op 23 september via InsideOut worden uitgebracht. Het schilderij op de cover is gemaakt door Virgils dochter Zuni. Het album zal beschikbaar zijn op CD (in eerste instantie in limited edition digipak-formaat), 180 grams vinyl en via streamingplatforms. https://stevehowe.com/
https://www.facebook.com/guitarrondo
Dit nummer op Youtube: https://youtu.be/tDdx6J7NldA.

LIVE-TIP / NIEUW / IN HET NIEUWS
Big Big Train – Last Eleven

Big Big Train heeft enkele optredens van de september-tournee afgezegd, wat samenhangt met het niet doorgaan van het HRH Prog Festival. Het optreden in Poppodium Boerderij op maandag 5 september gaat wél door en is daarmee het enige optreden dit jaar op het vaste land van Europa. Overigens is de groep van plan in 2023 uitgebreid te gaan touren. Zoals bekend heeft Big Big Train een nieuwe zanger in de persoon van de Italiaan Alberto Bravin, die daarvoor afscheid nam van PFM. De groep wilde alvorens op tournee te gaan alvast nieuwe muziek van de nieuwe samenstelling laten horen en daarom is nu “Last Eleven” uitgebracht, een song van bandleider/bassist Gregory Spawton. Opvallend is, dat de vertrouwd klinkende song is opgenomen met de bezetting die volgende maand op de podia staat, dus met invaller Oskar Holldorff van Dim Gray in plaats van de verhinderde Carly Bryant als toetsenist. Verder bestaat de band uit Nick D'Virgilio (drums, zang), Dave Foster (gitaar), Clare Lindley (viool, zang) en Rikard Sjöblom (gitaar, toetsen, zang). Voor de duidelijkheid: ook de brass-sectie die zo'n belangrijke rol speelt in veel Big Big Train-nummers komt mee naar Zoetermeer. Overigens komen er in oktober twee Big Big Train-gerelateerde uitgaven aan: “Summer Shall Not Fade: Big Big Train Live At Loreley” op twee CD's en Blu-ray, én “Day One”, een postuum solo-album van David Longdon, tot zijn dood november vorig jaar de zanger van de groep. Op dat album horen we o.a. Jeremy Stacey (o.a. King Crimson, Steven Wilson) en Theo Travis (o.a. Steven Wilson, Soft Machine). Voor het concert in Poppodium Boerderij zijn nog kaarten verkrijgbaar. Oskar Holldorffs eigen band Dim Gray zal het voorprogramma verzorgen. Het tweede bandalbum “Firmament” is dan nét uit en zal daar ter plekke ook verkrijgbaar zijn. Websites:
https://www.bigbigtrain.com/
https://www.facebook.com/bigbigtrain . Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/I6uogyFjva4 .

NIEUW / LIVE TIP
Paradox Twin, The – Wake Vortex
Van het album “Silence From Signals” (White Star Records, 2021)

The Paradox Twin kun je scharen in het rijtje The Pineapple Thief, Porcupine Tree maar ook Leprous. Toch heeft de band een authentiek geluid met een diepte en gelaagdheid die zich langzaam en op briljante wijze ontvouwt. Sinds een aantal jaar maakt zangeres Nicole Johnson deel uit van de band en zowel solo als in samenzang met Danny Sorrell maakt ze indruk met haar krachtige stem. Muzikaal wordt ‘less is more’ uitstekende toegepast. Het klinkt allemaal ruimtelijk en sterk gebalanceerd. De wisselwerking tussen stevige en rustige passages wordt tot in perfectie uitgewerkt. Inmiddels heeft de Britse groep twee albums gemaakt en is diverse malen genomineerd voor de prestigieuze Progressive Music Awards. We gaan nu luisteren naar “Wake Vortex”, van het najaar 2021 verschenen tweede album ”Silence From Signals”. Hiervan zullen we ongetwijfeld binnenkort meer laten horen. Op 3 september 2022 staat de band samen met Esthesis op het podium van Poppodium De Boerderij in Zoetermeer. Special guest: John Mitchell van Frost*, Arena en Lonely Robot. Hij is een goede bekende van de band: de albums van The Paradox Twin zijn verschenen op diens White Star Records en Mitchell was ook bij beide betrokken als co-producer.
Websites:
https://www.theparadoxtwin.com/
https://www.facebook.com/TheParadoxTwin
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/GtHLJTt3bAY.

NIEUW / LIVE-TIP
Esthesis – Place Your Bets
Van het album “Watching Worlds Collide” (Misty Tones, 2022)

Grote man achter Esthesis is de Franse multi-instrumentalist Aurélien Goude: hij is verantwoordelijk voor de muziek en teksten en daarnaast zanger én bespeler van keyboards, gitaren en bas. Baptiste Desmares (leadgitaar), Marc Anguill (bas) en Florian Rodrigues (drums) completeren de huidige bezetting. De progressieve rock van Esthesis is sfeervol en emotioneel geladen en gelardeerd met invloeden uit o.a. Britse jarenzeventigrock, ambient, metal en pop. Begin 2019 verscheen een eerste EP, getiteld "Raising Hands". Het debuutalbum "The Awakening" volgde eind 2020 en eerder deze maand is het tweede studio-album “Watching Worlds Collide” uitgekomen. Wat opvalt is dat er nu regelmatig koperblazers zijn te horen: (echte) trompet, saxofoon en trombone zijn veelvuldig toegevoegd aan de arrangementen. Zo ook op “Place Your Bets”, waar u nu naar gaat luisteren. We gaan binnenkort vast meer van dit album laten horen. Op 3 september staat de band samen met The Paradox Twin op het podium van Poppodium De Boerderij in Zoetermeer.
Websites:
https://www.esthesismusic.com/
https://www.facebook.com/esthesismusic
https://esthesis.bandcamp.com .

MINI-SPECIAL
Carr, Pete - Journey With The Breeze
Van "Not A Word On It" (Big Tree Records, 1976 / Wounded Bird Records, 2010)
Carr, Pete - Someday We Will
Van "Multiple Flash" (Big Tree Records, 1978 / Wounded Bird Records, 2010)

De gitaar van Pete Carr is te horen op albums van diverse megasterren zoals Rod Stewart, Paul Simon, Art Garfunkel en Bob Seger. Tevens was hij medelid van de befaamde Muscle Shoals Sound Rhythm Section. De in 1950 geboren en in 2020 overleden Amerikaanse muzikant, producer, componist en technicus heeft daarnaast ook een kleine eigen discografie opgebouwd en van de platen "Not A Word On It" uit 1976 en "Multiple Flash" uit 1978 hebben we muziek uitgezocht. Carrs solowerk weerspiegelt de muziek die hij op andermans platen speelde, wat inhoudt dat er Jeff Beck- en Snowy White-achtig gitaarwerk, funky passages, mooie toetsenarrangementen en zelfs een vleugje reggae voorbij komt. Op zijn tweede plaat staat zelfs een door Carr zelf gezongen, ruim negen minuten durende cover van Dylans "Knockin' On Heaven's Door". Wij hebben echter gekozen voor het zomers getinte, met aparte Mellotronfluiten gekruide "Journey With The Breeze" van het debuut en de gitaarballade "Someday We Will" van "Multiple Flash". Overigens ontdekten we op de aan Pete Carr gewijde website dat er onlangs een CD met onuitgebracht werk is uitgebracht, terwijl ook ook nog twee andere platen zijn naam dragen
Websites:
https://fifthwavemedia.com/
.

ALBUM VAN DE MAAND
PreHistoric Animals – Ghostfires
Van “The Magical Mystery Machine – Chapter Two“ (GlassVille Records, 2022)

Het Zweedse viertal dat zich PreHistoric Animals noemt, houdt zowel van klassieke progressieve rock, alternatieve rock en popmuziek. Als je al die aspecten in je eigen muziek wilt laten terugkeren, maak je het jezelf heel moeilijk. Het werpt wel zijn vruchten af, want het tweede album van het Scandinavische kwartet, “The Magical Mystery Machine – Chapter 1”, werd geprezen door zowel publiek als recensenten. Eerder dit jaar verscheen het vervolg op het verhaal over Cora en Jareth, die de essentie van de mensheid proberen te achterhalen. Gegoten in science fiction-vorm, worden actuele vraagstukken uit onze hedendaagse samenleving behandeld. Richard Dearing heeft de prachtige albumcover gemaakt. "The Magical Mystery Machine - Chapter 2" verschijnt opvallend genoeg bij het Nederlandse GlassVille Records. De vaak tot indrukwekkende klankkathedralen opgebouwde muziek laat nauwelijks een millimeter van het geluidsspectrum onbenut en doet nog steeds denken aan Muse, maar ook het vroegere werk van Frost* springt in gedachten. PreHistoric Animals heeft wel het vermogen beklijvende zang-, gitaar- en synthesizermelodieën te schrijven, die de aandacht zeker vasthouden. De ritmesectie weet daar maatsoorten bij te bedenken die voor een leek vaak nauwelijks te tellen zijn. Vanavond hoort u voor de laatste keer muziek van ons Album van de Maand augustus: “Ghostfires”.
Websites:
https://prehistoricanimalsmusic.com/
FACEBOOK
BANDCAMP
.

HET DEBUUT
Load, The - Fandango
Van "Praise The Load" (Owl, 1976 / The Laser's Edge, 1991)

The Load werd in 1973 opgericht in Columbus Ohio, nadat toetsenman Sterling Smith en bassist/gitarist Dave Hessler met de formatie Osiris al als voorprogramma voor onder anderen Alice Cooper, Iron Butterfly en Mahavishnu Orchestra hadden verzorgd. The Load, waarin tevens Sterlings broer Tom drum bespeelde, bracht op klassieke muziek geïnspireerde symfonische rock voort, waarbij tevens klassieke composities van een rockversie werden voorzien. Hoewel die stijl in Engeland succesvol was gebleken met The Nice en ELP, wilde het in de V.S. met een platencontract niet vlotten. Pas in 1976 verscheen "Praise The Load" op het kleine label Owl. Daarna speelden de musici in de backingband van Meatloaf en namen met Brian en Dennis Wilson van The Beach Boys platen op. Sterling zou zelfs jaren met The Beach Boys toeren en tevens als studiomuzikant en componist met vele grote namen, waaronder Bob Dylan en Barry Manilow, werken. The Laser's Edge bracht het debuut in 1991 op CD uit, in 1995 gevolgd door het tot dan toe onuitgebrachte "Load Have Mercy", waarvan we in aflevering 154 twee nummers draaiden. Materiaal voor een derde album blijft vooralsnog op de plank liggen. Wij keren terug naar het debuut en wel met het klassiek getinte "Fandango".
Websites:
https://www.dprp.net/features/2022/collectors-corner-4
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1497
.

NIEUW
Okumoto, Ryo – Turning Point
– Maximum Velocity
Van “The Myth Of The Mostrophus” (InsideOut / Sony Music, 2022)

Het is alweer 20 jaar geleden dat Ryo Okumoto “Coming Through” uitbracht. Het was het vierde reguliere solo-album dat de Japans-Amerikaanse toetsenist uitbracht en het eerste sinds hij zich in 1995 bij Spock's Beard aansloot. Nu is er eindelijk een opvolger: “The Myth Of The Mostrophus”, vol composities die samen zijn geschreven met Michael Whiteman. Die werd door Okumoto benaderd nadat beiden hadden deelgenomen met de lockdown-livestream The Fusion Christmas Cracker in 2020, de laatste met zijn band I Am The Manic Whale, waar Okumoto bijzonder enthousiast over was. De muziek van die Britse band heeft nogal wat Spock's Beard-trekjes, dus niet gek dat de gezamenlijk geschreven stukken niet heel afwijkend klinken van wat we van Okumoto gewend zijn. De grote afwisseling in meewerkende gasten in combinatie met de soms spectaculaire keyboardcapriolen maakt het album net als “Coming Through” wel weer een fijne traktatie. Okumoto 'winkelde' voor die gasten flink in de bands waar hij in speelt: van Spock's Beard horen we Dave Meros, Alan Morse, Ted Leonard en ex-leden Nick D'Virgilio en Jimmy Keegan; van de nieuwe deluxe tribute-band Progject van Jonathan Mover horen we naast de drummer/leider zelf ook Michael Sadler en Mike Keneally. Verder zijn Steve Hackett, Marc Bonilla, Randy McStine, Doug Wimbish (Living Colour) en Lyle Workman (o.a. bekend van zijn producties voor Ilse DeLange!) van de partij – en dan hebben we nog niet eens iedereen genoemd. Whiteman zingt zelf een deel van het materiaal, waarbij het opvalt dat zijn stemgeluid niet ver afligt van die van mede-vocalist Nick D'Virgilio. In het epische, 22 minuten lange titelnummer is er een fijne vocale wisselwerking tussen Ted Leonard en Nick D'Virgilio – van de Spock's Beard-zangers mist dan dus alleen Neal Morse, die nog wel een voorname (ook compositorische) rol had op “Coming Through”. Wij kiezen echter voor “Turning Point” met de karakteristieke Saga-stem van Michael Sadler, energieke ritmesectie Doug Wimbish / Jonathan Mover en heerlijk elastisch gitaarwerk van Mike Keneally. “Maximum Velocity” begint met een rustig akoestisch gitaarintro van Marc Bonilla, maar barst open met een flitsende Moog-solo van Okumoto en blijft dan, de titel indachtig, energiek tot aan de behoorlijk agressieve solo van Steve Hackett én verder. Michael Whiteman zingt hier zijn zelfgeschreven teksten.
Websites:
https://www.ryookumoto.com/
https://www.facebook.com/RyoOkumotoMusic
.

NIEUW
Dawn Patrol - One More Try
- Nostalgia
Van "Bring The Good Times" (Légère Recordings, 2022)

Een paar weken geleden draaiden we muziek van Lo van Gorp. Die songs waren afkomstig van het onlangs in Europa verschenen album “True Friends” van de Nederlandse zanger. De opnamen daarvoor werden tussen 2013 en 2020 gemaakt en achteraf kun je zeggen dat die het begin vormden van een heel creatieve periode voor Van Gorp. Want in 2020 verscheen al het album “Sentimental Fools” dat hij samen met drummer/toetsenist Phil Martin maakte onder de naam Martin & Garp. Net als voornoemd solo-debuut verscheen dat eerst in Japan en vervolgens een paar maanden later bij het Duitse Légère Recordings. Voortbordurend op “Sentimental Fools” formeerde het duo vervolgens een nieuwe band, genaamd Dawn Patrol, dat dit jaar debuteerde met “Bring On The Good Times”, ook weer eerst in Japan gevolgd door een release op Légère Recordings. Volgt u het nog? Het album van Dawn Patrol zit in hetzelfde straatje als Van Gorps solo-album, maar met nét weer een beetje een andere insteek. Inspiratie vond Dawn Patrol overduidelijk bij het befaamde “Aja” van Steely Dan en zodoende is er op "Bring The Good Times" ook iets meer ruimte voor smaakvol gitaarwerk, van de hand van Ruud van Halder. Daarnaast heeft Dawn Patrol maar liefst drie leadzangers in de gelederen: naast uiteraard Van Gorp zelf ook Van Halder en Baer Traa. Ook dit album is prachtig opgenomen en geproduceerd en diegenen die onder de indruk waren van “True Friends” kunnen we "Bring The Good Times" ook van harte aanraden. In het door Traa gezongen “Nostalgia” is toetsenist Matthijs Geerts te gast, wiens vorig jaar verschenen solo-album “Lost In Reverse” destijds ook in Xymphonia aan de orde kwam. Getuige de live-foto's op Facebook, maakt hij ook deel uit van de podiumbezetting van Dawn Patrol. Maar eerst het door Van Gorp gezongen “One More Try”.
Website:
https://www.facebook.com/philmartin2020
https://dawnpatrol-nl.bandcamp.com/album/bring-on-the-good-times
.

NIEUW (SYNTHESIZERMUZIEK) / LIVE-TIP
Barbieri, Caterina - Canticle Of Cryo
Van "Spirit Exit" (Light-Years, 2022)

De naam 'Barbieri' is al veelvuldig gevallen in Xymphonia, waarbij we meestal doelden op de (ex)-toetsenman van Japan en Porcupine Tree Richard en soms op zijn vrouw Suzanne. Uit het gezien de naam meer voor de hand liggend Italië komt Caterina Barbieri. Deze componiste en muzikante brengt al sinds 2014 albums uit waarvan de inhoud te omschrijven valt als analoge en digitale synthesizermuziek, vermengd met invloeden uit minimal music. Het onlangs verschenen "Spirit Exit" voegt daar nog de inspiratie van klassieke muziek aan toe, vooral door het gebruik van de serene zang van Barbieri en de klanken van oude instrumenten. Hoewel de sequencers ook op deze plaat een belangrijke rol vervullen, klinkt "Spirit Exit", dat zijn oorsprong vond in de extreme isolatie in Italië tijdens de eerste lockdown, anders dan de gebruikelijke synthesizermuziek die we in Xymphonia-uitzendingen zo nu en dan ten gehore brengen. Het door ons geselecteerde "Canticle Of Cryo" onderstreept dat. Caterina Barbieri zal haar muziek live ten gehore brengen op 22 november in het Muziekgebouw aan het IJ te Amsterdam, alwaar ze volgens de website van het Muziekgebouw vooral de Buchla synthesizer zal gebruiken.
Website:
https://caterinabarbieri.bandcamp.com/
https://caterinabarbieri.com/
https://www.facebook.com/caterinabarbierimusic/
.

NIEUW
Dawes – Everything Is Permanent
Van “Misadventures Of Doomscroller” (Rounder Records, 2022)

Dawes maakt al sinds 2009 muziek die geïnspireerd is op de folkrock die begin jaren zeventig werd gemaakt in Laurel Canyon. Om daar het perfecte gevoel bij te creëren werkte de Californische band rond zanger/gitarist Taylor Goldsmith al regelmatig samen met producer Jonathan Wilson. Het nu verschenen “Misadventures Of Doomscroller” is wederom onder diens supervisie gemaakt. En net als dat bij de muziek van Wilson zelf het geval is, zullen veel nummers van dit achtste studioalbum er ook goed ingaan bij de breder geörienteerde progliefhebber. Dit zit 'm in de wendingen in de soms aan elkaar gelinkte songs, maar zeker ook door de algehele neergezette sfeer en de fijne gitaarsolo's. Meer dan ooit proeven we Wilco-smaakjes in de songs. Ook het twee jaar geleden door ons getipte The Texas Gentlemen zit in dezelfde hoek. Of de nogal ondergesneeuwde Bob Welch-jaren van Fleetwood Mac, mede door de dictie van Goldsmith; ...maar vooral de Wilco-invloed ligt er dik bovenop: luister maar naar “Everything Is Permanent”, met heerlijke wahwah-gitaar. Bijzonder feitje: veel drumpartijen op “Misadventures Of Doomscroller” zijn gedubbeld, met producer Wilson als tweede drummer. Websites:
https://dawestheband.com/
https://www.facebook.com/Dawestheband/
.

30 JAAR
Änglagård - Ifrån Klarhet Till Klarhet
Van "Hybris" (Mellotronen, 1992)

Soms sta je voor je platen-/cd-kast en trek je er iets uit om te beluisteren en dan schrik je ineens als je het jaartal ziet staan. Is het debuutalbum van de Zweedse band Änglagård al weer dertig jaar oud? En dan te bedenken dat Yes' “Close To The Edge” op dat moment nog 'maar' 20 jaar oud was. Beide albums hebben overigens ieders op hun eigen manier een stempel gedrukt op de progrockscene. Het album van Yes natuurlijk als het meesterwerk wat het is, maar “Hybris” van Änglagård heeft ook wel degelijk zijn schaduw vooruit geworpen. Het was de tijd van de wat veilige neoprogscene of van de voor velen veel te moeilijke avantprogklanken gelieerd aan het Amerikaanse label Cuneiform. Änglagård liet zich duidelijk inspireren door de wervelende seventiesklanken van Yes en door veel minder bekende bands als het Amerikaanse Cathedral (die van het album “Stained Glass Stories”) en het Duitse trio Schicke Führs Fröhling en voegde daar een fikse dosis Zweedse melancholie aan toe. Het resultaat was een album dat nu 30 jaar later nog verbazingwekkend fris klinkt.
Websites:
https://www.anglagardrecords.com/
http://www.anglagard.net/ (fansite)
https://www.facebook.com/anglagardrecords
.

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Delain - The Quest And The Curse
Van de single "The Quest And The Curse” (Napalm Records, 2022)

In februari 2021 werd bekend dat Delain als band vanaf dat moment niet meer bestond en dat oprichter/toetsenist Martijn Westerholt de naam zou blijven gebruiken als projectnaam: zo was Delain ook ooit begonnen. Een paar maanden later was de situatie al weer veranderd met de terugkeer van drummer Sander Zoer (ex-Antares), originele gitarist Ronald Landa en vervolgens ook nog bassist Rob van der Loo (maar dan wel alleen in de studio aangezien hij alweer een flink aantal jaren bij Epica speelt). Maar waar de fans het meest op zaten te wachten was wie de plek van zangeres Charlotte Wessels in zou gaan nemen en dat werd uiteindelijk 9 augustus jl. bekend gemaakt middels het uitbrengen van de single "The Quest And The Curse": de nieuwe zangeres is de van oorsprong Roemeense, maar nu in Italië wonende, Diana Leah. Eerder was al bekend gemaakt dat de Italiaan Ludovico Cioffi de nieuwe vaste bassist is. Daarmee is Delain nu een echt internationale band geworden, een ontwikkeling die we wel bij meer grote symfonische metalbands zien (denk aan de Finse band Nightwish met de Nederlandse Floor Jansen en de Brit Troy Donockley in de gelederen of Within Temptation met de Zweedse gitarist Stefan Helleblad). Op basis van de single lijkt de band een steviger koers te varen en wordt er zelfs een klein beetje gegrunt door o.a gitarist Ronald Landa. Eerste gelegenheid om deze bezetting live aan het werk te zien is 4 november in Hedon, Zwolle. https://www.delain.nl/
https://www.facebook.com/delainmusic
Dit nummer op Youtube: https://youtu.be/QKmVMaF60zA .

ALBUM VAN DE MAAND
PreHistoric Animals – Pull Me In
Van “The Magical Mystery Machine – Chapter Two“ (GlassVille Records, 2022)

Het Zweedse viertal dat zich PreHistoric Animals noemt, houdt zowel van klassieke progressieve rock, alternatieve rock en popmuziek. Als je al die aspecten in je eigen muziek wilt laten terugkeren, maak je het jezelf heel moeilijk. Het werpt wel zijn vruchten af, want het tweede album van het Scandinavische kwartet, “The Magical Mystery Machine – Chapter 1”, werd geprezen door zowel publiek als recensenten. Eerder dit jaar verscheen het vervolg op het verhaal over Cora en Jareth, die de essentie van de mensheid proberen te achterhalen. Gegoten in science fiction-vorm, worden actuele vraagstukken uit onze hedendaagse samenleving behandeld. Richard Dearing heeft de prachtige albumcover gemaakt. "The Magical Mystery Machine - Chapter 2" verschijnt opvallend genoeg bij het Nederlandse GlassVille Records. De vaak tot indrukwekkende klankkathedralen opgebouwde muziek laat nauwelijks een millimeter van het geluidsspectrum onbenut en doet nog steeds denken aan Muse, maar ook het vroegere werk van Frost* springt in gedachten. PreHistoric Animals heeft wel het vermogen beklijvende zang-, gitaar- en synthesizermelodieën te schrijven, die de aandacht zeker vasthouden. De ritmesectie weet daar maatsoorten bij te bedenken die voor een leek vaak nauwelijks te tellen zijn. Vanavond hoort u het korte ''Pull Me In''.
Websites: https://prehistoricanimalsmusic.com/
FACEBOOK
BANDCAMP
.

MONUMENT / VAN EIGEN BODEM
Egdon Heath – The Killing Silence
Van het album “The Killing Silence” (SI Music, 1991)

Het Friese Egdon Heath was in de jaren tachtig medeverantwoordelijk voor de heropleving van de symfonische rock en groeide uit tot een der toonaangevende namen in het genre. De naam is afkomstig van de Engelse schrijver Thomas Hardy (1840-1928), die in zijn roman “The Return Of The Native” een denkbeeldig heidegebied - gelegen tussen Bournemouth en Dorchester in South Wessex - ten tonele voert: Egdon Heath. De groep werd in 1981 opgericht in Leeuwarden, waar toetsenisten Jaap Mulder (tevens cabaretier) en Wolf Rappard met drummer Valère Wittevrongel een jaar lang oefenden, waarna gitarist/bassist Aldo Adema de gelederen kwam versterken. In 1984 completeerde bassist Marcel Copini de bezetting. Op het debuut “In The City” (1987) verdeelden Mulder en Rappard onderling de zangpartijen; in 1990 begon een zoektocht naar een echte leadzanger. Dat viel nog niet mee, met als gevolg dat “The Killing Silence” in 1991 gemaakt werd met een gastzanger: Jens van der Stempel. Het was het tweede album op SI Music en bij het introductieconcert voor de eerste drie releases op dat label, in het paasweekend van 1991, was Van der Stempel wel van de partij. SI Magazine, dan een toonaangevend tijdschrift over melodieuze rockmuziek, riep Egdon Heath dat jaar uit tot beste symfonische rockformatie van Nederland. Voor het in 1993 verschenen derde album “Him, The Snake And I” bleek eindelijk een vaste zanger te zijn gevonden: Maurits Kalsbeek, die aanbleef voor het vierde en tevens laatste studioalbum “Nebula” uit 1996. In 1999 was het afscheidsconcert, dat plaats vond in De Harmonie te Leeuwarden. De opnamen daarvan verschenen een jaar later op de dubbel-CD “Live At Last”. De paden van de diverse leden van de band bleven elkaar daarna regelmatig kruisen: In 2008 zag het debuut “File This Dream” van Seven Day Hunt het licht, met naast ex-Antares-zanger Han Uil de ex-Egdon Heath-leden Mulder, Adema en Copini. Adema en Uil zetten vervolgens TumbleTown op, met op het debuut “Done With The Coldness” (2013) ook een rol voor Copini. Wij gaan terug naar wellicht het meest geroemde album van de Friezen: “The Killing Silence”. Daarvan hoort u als Monument het machtige, meer dan 16 minuten lange titelstuk. Websites:
https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Egdon+Heath
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1345 .

25 JAAR / HERUITGAVE MET EXTRA'S
Radiohead - Man Of War
- I Promise
Van "OK Computer - OKNOTOK 1997-2017" (Parlophone, 1997 / XL Recordings, 2017)

Zoals we enkele weken geleden bij de lancering van het debuut van The Smile al vertelden, is het dit jaar 25 jaar geleden dat het iconische "OK Computer" van Radiohead verscheen. Dit jubileum bracht Leo Blokhuis ertoe om een boekwerkje samen te stellen met essays van journalisten, muzikanten en filosofen over hun beleving van die plaat. Blokhuis schrijft in zijn eigen artikel onder meer het volgende: "Regelmatig wordt "OK Computer" gezien als een plaat waarop de progrock opnieuw wordt uitgevonden. Maar niet elk album met een paar tempowisselingen is een progrockplaat. Eén "Paranoid Android" maakt nog geen symfo. Radiohead heeft niet zoveel te maken met Genesis, Yes, Jethro Tull of King Crimson." De bekende popkenner zal echter zelf als eerste erkennen dat progressieve rock veel meer is dan die bands uit de beginjaren van het genre en dat met een nieuwe visie op progressieve muziek veel werk van Radiohead wel degelijk ook tot die categorie kan worden gerekend. Dit wordt vooral duidelijk als we de bonusschrijf van de vijf jaar geleden uitgebrachte heruitgave van "OK Computer" beluisteren. Hierop zijn B-kantjes en drie voorheen onuitgebrachte nummers samengebracht. Veel van die nummers hadden ook prima op albums van bijvoorbeeld The Pineapple Thief of Porcupine Tree kunnen staan. Luister maar eens naar eens naar het rijkelijk georkestreerde "Man Of War" en het met Mellotronklanken verlevendigde "I Promise", twee van de niet eerder uitgebrachte songs.
Websites:
https://www.radiohead.com/
https://www.facebook.com/radiohead
https://nl-nl.facebook.com/LeoBlokhuisPage
http://leoblokhuis.nl/wordpress/ .

IN HET NIEUWS
Horslips – Faster Than The Hound
Van het album “The Táin” (Oats, 1973)

Bassist Barry Devlin van de Ierse folkrockband Horslips ontvangt dit jaar de Ierse Legend Award. Ook zal hij en de band gaan optreden tijdens de Northern Irish Music Prize in de Ulster Hall in Belfast op 16 november. De Legend Award wordt jaarlijks uitgereikt aan een persoon of band die een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan de Ierse muziekwereld. Samen met de rest van Horslips wordt Devlin beschouwd als één van de grondleggers van de Keltische rock. Van Horslips verschijnt op 16 december een 35-disc boxset, “ More Than You Can Chew”, met meer dan 500 audiotracks op maar liefst 33 CD's en 2 DVD's . In totaal is dat meer dan 20 uur aan niet eerder uitgebrachte opnamen. De box bevat verder 2 boeken met een compleet overzicht van alle studiosessies en alle teksten, gesigneerde foto's, een poster en fascimile's van oude fanzines. Het tweede album “The Táin” uit 1973 was het eerste conceptalbum van de band. Inspiratie was de “Táin Bó Cúailnge” (“The Cattle Raid Of Cooley”), één van de meest beruchte legendes van de vroege Ierse literatuur , over de oorlog om een prijsstier die gevochten werd tussen Ulster en Connacht.
Websites:
http://www.horslips.ie/
https://www.facebook.com/horslips .

AOR
Strangeways - Some Of Us Lie
Van "And The Horse" (John Henry Management, 1994)

Strangeways was een Schotse band die vooral in de beginjaren succes had met melodieuze rock- en A.O.R-LP's, die mede gedragen werden door de sterke zang van Tony Liddell en de Amerikaan Terry Brock. Toen gitarist Ian Stewart de zang voor zijn rekening ging nemen, keerden de diehardfans van genoemde genres zich van de band af. Luisterend naar "And The Horse" uit 1994 geeft inderdaad de indruk dat de Schotten zich een andere sound hadden aangemeten, toch is de kwaliteit nog steeds hoog. Het groepsgeluid is subtieler geworden en ligt enigszins tussen die van David Gilmours soloplaten en Dire Straits in. Dat is vooral goed waarneembaar in het negen minuten durende "Some Of Us Lie". Het laatste wapenfeit van Strangeways is een livealbum uit 2011, terwijl genoemde Ian (James) Stewart tegenwoordig platen onder zijn eigen naam uitbrengt.
Websites:
https://www.ianjamesstewart.com/
https://www.facebook.com/ijstewart1
https://www.facebook.com/Strangeasfolk/(fansite)
.

NIEUW
Fafard, Antoine / Alta Forma – Comfort Zone
– Apocalyptus
Van “Alta Forma: Spatium & Tempus” (Timeless Momentum, 2022)

Na zijn dagen met Spaced Out heeft Antoine Fafard in het vorig decennium een reeks van acht platen gemaakt, waarop steeds weer andere invalshoeken zocht en vond. Toch knap voor muziek die zich wel aldoor in het progressieve jazzrockidoom bevond, met een prominente rol van het veelal fretloze basspel van de Canadees. De al jaren vanuit Groot-Brittannië werkende Fafard deed dat enerzijds door steeds weer met andere muzikale partners te werken – denk daarbij aan topnamen als violist Jerry Goodman en vooral een indrukwekkende rij sterdrummers, zoals Vinnie Colaiuta, Dave Weckl, Simon Phillips, Gavin Harrison en Gary Husband. Anderzijds door bijvoorbeeld in de arrangementen er een album lang (naast bas en drums) één instrument speciaal uit te lichten (akoestische gitaar op solodebuut “Solus Operandi”) of door een driedelige suite van lange, thematisch doorwrochte stukken te presenteren (“Proto Mundi”). Wat hij nog niet geprobeerd had is iets wat voor de hand lijkt te liggen, zij hiet niet voor een musicus die gewend is instrumentale composities te schrijven: een album vol sóngs, met zang dus. Hij besprek dit met Styx-drummer Todd Sucherman (met wie hij al eerder succesvol samenwerkte), die 'in' was voor het idee en die diens eigen jarenlange muzikale maat JK Harrison presenteerde. Fafard schreef zo goed als al het materiaal, inclusief de doordachte teksten en naast de indrukwekkende baspartijen speelt hij ook alle uitdagende gitaarpartijen zelf in. De songs, uitgebreid van toelichting voorzien in het verzorgde boekje, worden vol gevoel gezongen door de met een fijne hese strot gezegende Harrison. Het album verschijnt onder de projectnaam Alta Forma – of Fafard die naar zijn eigen initialen verwijzende naam eenmalig uit de kast trekt, moet nog blijken. Hij heeft er wel een logo bij laten ontwerpen, dat kenners van Nederlandse metal overigens bekend zal voorkomen.;-) Voorbestellers hebben het album al in huis en Fafard maakt er nu uitgebreid promotie voor via sociale media, maar als je 'm nu bestelt zul je het album pas begin oktober ontvangen. Wij kiezen voor het openingsnummer “Comfort Zone”, omdat het er zo lekker inknalt. Het slot is dan een stuk deprimerender met de passende titel “Apocalyptus”, voorzien van wel een van de fraaiste gitaarsolo's van “Spatium Tempus”, gevolgd door een korte bassolo – dat alles over prachtig opgenomen drumgrooves van de altijd excellerende Sucherman.
Websites:
https://antoinefafard.com/product/spatium-tempus-2022/
https://www.facebook.com/antoinefafardmusic
.

NIEUW
Bühlmann, Roland - Assailen
Van "Emnalóc" (eigen beheer, 2022)

11 juli jl. verscheen "Emnalóc", de vijfde CD van Roland Bühlmann. Net als op voorganger "Dubnos", dat twee jaar geleden uitkwam, heeft de Zwitserse multi-instrumentalist weer een aantal gastmuzikanten uitgenodigd om zijn muzikale reis te verlevendigen. Mede door de inbreng van de onder anderen van Iona en consorten en zijn werk met Bauhaus-zanger Peter Murphy bekende drummer Teri Bryant toont Bühlmann zich op deze nieuwe schijf van zijn meest rockgeoriënteerde kant. De van hem bekende cloudguitar-escapades, atmosferische synthesizerklanken en wonderlijke percussiepatronen zijn ingebed in groovy, ietwat jazzrockachtige stukken, hoewel er tevens voldoende ruimte is voor ambient passages en zelfs wereldmuziekgetinte nummers. Andere bekende gasten zijn vioollegende David Cross (op één track) en Luca Calabrese, die in drie stukken, waaronder het vanavond gedraaide "Assailen" zijn typerende trompetklanken laat horen. Overigens zijn zowel de albumnaam als de titels van de nummers door Bühlmann bedachte fantasiewoorden.
Website:
https://kinor.net/
https://rolandbuehlmann.bandcamp.com/
.

NIEUW
Bowness, Tim – Say Your Goodbyes Part 1
– Always The Stranger
– After The Stranger (alt. extended version)
– About The Light That Hits The Forest Floor
Van “Butterfly Mind” (Inside Out / Sony Music, 2022)

Tim Bowness is het niet alleen gelukt weer een indrukwekkende cast aan muzikanten aan zijn zevende studio-album te laten meewerken; de van No-Man bekende zanger/songschrijver heeft met “Butterfly Mind” tevens een werkstuk afgeleverd dat zich onderscheidt van zijn voorgangers. Als sommige critici de Brit al iets verweten, dan was dat dat door zijn omfloerste, ingetogen manier van fluisterzuchtzingen in combinatie met op sfeertekening gerichte arrangementen zijn songs dreigden te gaan 'kabbelen'. Dat beeld heeft hij met de recente rij albums voor InsideOut al behoorlijk weten bij te stellen. De basis van ritmesectie Richard Jupp en Nick Beggs levert op momenten zoveel uptempo energie dat ook “Butterfly Mind” dat clichébeeld achterhaald maakt. Bijzonder: het is de eerste keer dat we van Jupp horen sinds deze drummer Elbow verliet in 2016. Nog een opvallende gast: voormalig No-Man-violist Ben Coleman, die voor het eerst in bijna 30 jaar weer met Bowness werkt. Uit de No-Man-documentaire “Returning” leerden we dat hun persoonlijkheden destijds nogal botsten, 'but time heals', zong Peter Hammill al eens. Ook die is trouwens weer te gast, evenals Ian Anderson (Jethro Tull), Gregory Spawton (Big Big Train) en Saro Cosentino – en dan hebben we nog niet eens alle gasten genoemd. De veelal korte nummers op “Butterfly Mind” hebben een opmerkelijke 'flow'. Net als je denkt dat het openingsnummer “Say Your Goodbyes Part 1” is afgelopen, blijkt er een korte epiloog te zijn die geheel bestaat uit meerstemmige a capella 'chant' door Peter Hammill, waarna Jupp en Beggs voortvarend inzetten voor “Always The Stranger”. “About The Light That Hits The Forest Floor” neigt wel meer naar een sfeervol No-Man-nummer, mede door de etherische vioolpartij van Coleman. Daartussen hoort u “After The Stranger”, met de zoemende baspedalen van Spawton, maar dan wel in de bijna twee keer zo lange alternatieve versie die op de bonus-CD is te vinden. Da's nog steeds niet meer dan dik twee minuten trouwens. Naast alternatieve versies van alle albumtracks bevat die bonusschijf ook één non-album-song en enkele demo's. De productie deed Bowness met zijn oude Plenty-partner Brian Hulse (tevens op gitaar, keyboards en andere elektronica te horen), de mix en mastering was in handen van zijn No-Man-maat Steven Wilson.
Website:
https://timbowness.co.uk/
https://www.facebook.com/timbowness
.

COVER
Florence + The Machine – Tiny Dancer
Van het album “Revamp: The Songs Of Elton John & Bernie Taupin” (Universal, 2018)

Tribute-albums zijn er in overvloed, maar vaak voegen de verrichtingen van de bewonderende collega-musici niet veel toe aan de originele versies van de geëerde artiesten. Ook Elton John was meermalen het onderwerp van een dergelijk eerbetoon. Je moet als coverend artiest van goeden huize komen, wil je je wagen aan diens repertoire. Er zijn zo van die nummers waar anderen hun vingers eigenlijk niet aan zouden moeten willen branden. In 2018 verscheen “Revamp: The Songs Of Elton John & Bernie Taupin”. Hierop mogen bekende artiesten van de laatste jaren hun kunnen laten horen in vertolkingen van repertoire van genoemd duo. En hoewel er een paar behoorlijke missers op staan (we noemen Ed Sheeran en Miley Cyrus) staan er ook wat versies van songs op die de originelen naar de kroon steken. Zo klinkt “Sorry Seems To Be The Hardest Word” van Mary J. Blige zeer uniek. Maar het nummer dat ons de oren deed spitsen is toch wel “Tiny Dancer” door Florence + The Machine. Deze zeer symfonische versie evenaart bijkans het origineel, mede door de mooie orkestratie. Websites:
https://florenceandthemachine.net/
https://www.facebook.com/florenceandthemachine
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/Ji67a1Ml_EE
.

HERNIEUWDE AANDACHT VOOR HERUITGAVE
Anubis – Waterfall
Van het album “230503 (Deluxe Anniversary Edition)” (eigen beheer, 2008 / remix: 2022)

We hebben de laatste jaren veel aandacht besteed aan Anubis. De uit Australië afkomstige band ontstond in 2008 toen Robert James Moulding en David Eaton Anubis hun zelfgeschreven muziek wilden kunnen opnemen. Het resulterende debuut “230503” genereerde wereldwijd veel aandacht, ondanks de beperkingen van de toenmalige productie. De kracht van Anubis was dan ook al duidelijk: op een zeer fijne manier wist men de gedragenheid van een band als Pink Floyd te combineren met moderne prog. Nu, 14 jaar na de originele release, keert de band terug naar het album. Deze Deluxe Anniversary Edition is geremixt, maar ook deels heropgenomen door de huidige bandbezetting, waardoor “230503” zich nu ook opnametechnisch kan meten met de latere albums. De fysieke release bevat een bonus-CD, met daarop het 'lost epic' “The Life Not Taken”. Tevens is het destijds als albumafsluiter bedoelde “Technicolour Afterlife” hierop alsnog te vinden. Deze tweede schijf is verder aangevuld met een aantal live-opnamen. Voor diegenen die het album via Bandcamp aanschaffen is er nog een schat aan extra’s. Zo krijgen we er nog een compleet concert uit 2010 bij én de originele mix als download. Alles bij elkaar meer dan 5 uur muziek! Net als de originele versie is ook deze heruitgave gelimiteerd, dus wees er snel bij. We gaan luisteren naar “Waterfall” in de geremixte nieuwe versie.
Websites:
https://anubismusic.bandcamp.com/album/230503-deluxe-anniversary-edition
https://www.anubismusic.com/
https://www.facebook.com/anubismusic
.

(OP)NIEUW
Labrie, James – Am I Right
Van “Beautiful Shade Of Grey” (InsideOut / Sony Music, 2022)

James Labrie begaf zich in solowerk tot nu meestal op progmetalwegen, waarmee hij stilistisch niet heel ver af zat van de groep waarvan hij nu al 30 jaar frontman is. Op het in mei verschenen “Beautiful Shade Of Grey” houdt de Dream Theater-frontman het meer ingetogen. Zijn creatieve 'partner in crime' Paul Lodge verkiest vaak de akoestische boven de elektrische gitaar. Niet dat dit een 'unplugged'-album is: elektrische gitaren zijn er wel degelijk te horen en ook keyboards ontbreken niet. Zoon Chance Labrie beroert een gewoon drumstel. Deze aanpak geeft het goed in het gehoor liggende songmateriaal wel lekker veel ademruimte. De 59-jarige Canadees hoeft ook niet geforceerd te zingen en waagt zich ook niet aan te uitzinnig vibrato. We draaiden al eerder nummers van dit album, vanavond hoort u “Am I Right”, waarin de vrouwelijke zangpartij ingevuld wordt door Theresa Thomason. Zij is geen onbekende van Labrie, want Thomason verscheen o.a. op het podium met Dream Theater tijdens de “Metropolis 2000”-wereldtournee, Alszodanig is ze ook te zien en horen op DVD en CD die van die tournee werden uitgebracht onder de naam “Metropolis 2000: Scenes From New York”. http://www.jameslabrie.com/
https://www.facebook.com/officialjameslabrie/ .

IN HET NIEUWS
Relayer – I Always Knew
Van het album “Last Man On Earth” (RectAngular, 1999)

Relayer bestaat alweer een kleine 30 jaar en het vijftal kan zeker in een adem worden genoemd met tijdgenoten als Iluvatar, Discipline of Crucible. Het debuut “A Grander Vision” schuurde nog wel meer tegen AOR aan, maar na een wisseling van drummer is het toch duidelijk de neoprog de overhand kreeg in de muziek van deze Amerikanen. Bands als Marillion, Kansas en Rush zijn zeker van invloed op de opvolger “The Teething Fashion”, maar grootste invloed is toch (hoe kan het ook anders met deze bandnaam) Yes. Na dit album vertrok toetsenist en medeoprichter Gregg Pannier. Een vervanger bleek niet nodig, want zowel zanger John Sahagian als gitarist Tim LaRoi spelen niet onverdienstelijk toetsen. Wel bleek op het derde album de Yes-invloed verdwenen en vond Relayer meer aansluiting bij bands als IQ, Jadis en Pendragon. Dit “Last Man On Earth” is een erg fijn neoprogalbum, waarop de muziek ons af en toe aan Egdon Heath doet denken. Een vierde album kwam pas 9 jaar later, in 2008, waarna het wederom een aantal jaar stil werd rond de band. Vanaf 2015 heeft Relayer de wind weer flink in de zeilen en zijn er al drie studio-albums verschenen. Het zevende album “Waiting” verscheen vorige maand, zij het alleen digitaal via streamingplatforms. Wellicht later aandacht daarvoor, nu gaan we luisteren naar een nummer van “Last Man On Earth”: “I Always Knew”. Websites:
https://www.facebook.com/Relayermusic/
https://www.youtube.com/channel/UC8EUXlOss3-kVx3R8mErvzA .

ALBUM VAN DE MAAND
PreHistoric Animals – An Empty Space + We Harvest The Souls Of The Brave
Van “The Magical Mystery Machine – Chapter Two“ (GlassVille Records, 2022)

Het Zweedse viertal dat zich PreHistoric Animals noemt, houdt zowel van klassieke progressieve rock, alternatieve rock en popmuziek. Als je al die aspecten in je eigen muziek wilt laten terugkeren, maak je het jezelf heel moeilijk. Het werpt wel zijn vruchten af, want het tweede album van het Scandinavische kwartet, “The Magical Mystery Machine – Chapter 1”, werd geprezen door zowel publiek als recensenten. Eerder dit jaar verscheen het vervolg op het verhaal over Cora en Jareth, die de essentie van de mensheid proberen te achterhalen. Gegoten in science fiction-vorm, worden actuele vraagstukken uit onze hedendaagse samenleving behandeld. Richard Dearing heeft de prachtige albumcover gemaakt. "The Magical Mystery Machine - Chapter 2" verschijnt opvallend genoeg bij het Nederlandse GlassVille Records. De vaak tot indrukwekkende klankkathedralen opgebouwde muziek laat nauwelijks een millimeter van het geluidsspectrum onbenut en doet nog steeds denken aan Muse, maar ook het vroegere werk van Frost* springt in gedachten. PreHistoric Animals heeft wel het vermogen beklijvende zang-, gitaar- en synthesizermelodieën te schrijven, die de aandacht zeker vasthouden. De ritmesectie weet daar maatsoorten bij te bedenken die voor een leek vaak nauwelijks te tellen zijn.Vanavond hoort u het korte openingsnummer “An Empty Space”, gevolgd door “We Harvest The Souls Of The Brave”, met een haast Rammstein-achtig begin.
Websites: https://prehistoricanimalsmusic.com/
FACEBOOK
BANDCAMP
.

HERUITGAVE / JAZZROCK
Graf, Håkon, Sveinung Hovensjø, Jon Eberson, Jon Christensen - Alive Again
Van "Blow Out" (Compendium Records, 1977 / Norske Albumklassikere, 2022)

Norske Albumklassikere is een bewonderenswaardig label dat via crowdfunding Noorse klassieke albums in diverse stijlen op CD uitbrengt. Een van die klassiekers is "Blow Out" van het kwartet Håkon Graf, Sveinung Hovensjø, Jon Eberson en Jon Christensen, oorspronkelijk verschenen in 1977 op Compendium Records. Van die platenmaatschappij werd in 2010 al eens een verzamel-CD uitgebracht, waarvan we in aflevering 1047 het nummer "Watching Everybody Else" van dit viertal lieten horen, abusievelijk onder de naam van het album. Hoewel de bandleden op zeer veel albums te horen zijn, is "Blow Out" hun enige gezamenlijke album gebleven. De verfijnde jazzrock biedt vooral de van Ruphus bekende toetsenman Graf alle ruimte om zijn uitgebreide toetsenarsenaal in stelling te brengen, waarbij hij veelvuldig weerwerk krijgt van gitarist Eberson, terwijl de ritmesectie voor de funky-jazzy basis zorgt. Van "Blow Out" hebben we het ruim acht minuten durende "Alive Again" uitgekozen.
Websites:
https://norskealbumklassikere.no/
https://compendiumrecords.wordpress.com/
https://www.facebook.com/haakongrafmusic/ .

FLUITEN IN DE WOESTIJN
Quidam - Letter From The Desert I
Van "The Time Beneath The Sky" (Rock-Serwis / Musea, 2002)
Zenga - Zandstorm
Van "De Sfinx" (eigen beheer, 1998)

De Nederlandse theatermuziekformatie Zenga ontstond uit een samenwerking tussen twee voormalige fluitisten van Flairck: Peter Weekers en Annet Visser. Ze speelden zichzelf al snel in de kijker bij producer Pim Koopman met wie ze achtereenvolgens hun debuut “Zenga” in 1996 opnamen als ook de opvolger “De Sfinx” in 1998.

Helaas waren beide albums commercieel niet een echt groot succes, maar de theatertournees deden het redelijk goed. Muzikaal is het werk van Zenga zeker ook wel interessant voor de avontuurlijk ingestelde progliefhebber, mits deze van de nodige fluitpartijen houdt natuurlijk. Op "De Sfinx" staat het lange “Zandstorm”: het meest symfonische, proggetinte stuk van het hele album, waarin alle aspecten van Zenga's muziek voorbij komen. Leuk detail: de drummer is Mark Eshuis, die in de jaren tachtig zijn eerste muzikale schreden zette op het debuutalbum “Sounds Of Passion” van Coda. Later zou hij veel gevraagde live-drummer worden en o.a. spelen in de band van Margriet Eshuijs. Zenga zou in totaal vier albums maken. Om helemaal in woestijn- en fluitsferen te blijven laten we dit voorafgaan door “Letter From The Desert I”, de openingstrack van “The Time Beneath The Sky”, het in 2002 uitgebrachte derde album van de Poolse band Quidam. Dat album is dit jaar dus alweer 20 jaar geleden verschenen en het zou het laatste album met de originele zangeres Emila Derkowska blijken.
Websites:
https://www.muziekencyclopedie.nl/action/entry/Zenga#
https://www.facebook.com/Quidampl.

IN MEMORIAM
Metallica & The San Francisco Symphony Orchestra – Nothing Else Matters
Van het album “S&M: Metallica with Michael Kamen conducting The San Francisco Symphony Orchestra” (Vertigo, 1999)

Xymphonia-teamlid Aldwin kreeg in zijn vriendenkring en familie achter elkaar te maken met twee afschuwelijke drama's. We zullen u niet lastigvallen met de details, maar twee mannen in de kracht van hun leven zijn overleden. Een daarvan, Erik, was een Metallica-fan van het eerste uur. Aldwin wil daarom graag het toepasselijk getitelde nummer ''Nothing Else Matters'' aan hem opdragen, en ook een beetje aan Sjoerd. We gaan luisteren naar de versie die de groep opnam met The San Francisco Symphony Orchestra, onder leiding van wijlen Michael Kamen, die ook verantwoordelijk was voor de orkestratie.
Websites:
https://www.metallica.com/
https://www.facebook.com/Metallica
.

NIEUW: THE SPIRIT OF TALK TALK – 1
Shearwater – High Gate / No Reason
– Empty Orchestra
Van “The Great Awakening” (eigen beheer, 2022)

Ten tijde van "The Golden Archipelago" (2010) benoemden we de invloeden van Kate Bush, Peter Gabriel en Pink Floyd die traceerbaar waren in de muziek van Shearwater. Daarna vertrok mede-oprichter Will Sheff, waarmee zanger/songschrijver Jonathan Meiburg nog meer dan voorheen de centrale man werd. Zijn klaaglijke vocalen werden al meermalen vergeleken met die van Mark Hollis en de invloed van het late Talk Talk is sindsdien flink waarneembaar op de albums van de Texaanse artrockgroep – niet alleen in de zang maar ook in de instrumentatie. Dat geldt ook in hoge mate voor het onlangs verschenen tiende reguliere album “The Great Awakening”. Maar Shearwater is absoluut geen copycat en heeft zich een heel eigen plek verworven in het progresssieve indie-landschap. De veelal bezonken klinkende composities zijn prachtig gearrangeerd met uitgekeind gebruik van o.a. strijkers en elektrische piano, hier en daar onderbroken door een machtige uitbarsting. Een bijzonder rijk album is het resultaat. Overigens moeten we bij de tweede regel van albumopener “High Gate” uiteraard meteen aan een andere iconische band denken, al bespeuren we daar verder weinig invloeden van.
Websites:
http://shearwatermusic.com/
https://www.facebook.com/ShearwaterBand
.

NIEUW: THE SPIRIT OF TALK TALK – 2
Held By Trees – In The Trees
– The New Earth
Van “Solace” (Tweed Jacket Music LTD, 2022)

David Joseph maakt er geen raadseltje van waar hij de inspiratie vandaan haalde voor zijn project Held By Trees: de CD “Solace”is opgedragen aan de herinnering van Mark Hollis en het hoesontwerp van Nicola Stockley verwijst nadrukkelijk naar de stijl van James Marsh, die verantwoordelijk was voor alle Talk Talk-hoezen. Marsh wordt warempel genoemd als logo-ontwerper in de indrukwekkende rij medewerkenden. En hij is niet de enige Talk Talk- en Hollis-veteraan die en bijdrage levert. Bij beluistering blijkt al snel dat Joseph zich heeft laten inspireren door de verstilde momenten van “Spirit Of Eden”, “Laughing Stock” en het enige Mark Hollis-soloalbum. Niet voor niets haalt hij Hollis' motto 'Don't play a note unless you've got a reason for it' aan. De eenzame gitaar-akkoorden, een zoemende contrabas hier, een goed geplaatste klarinetnoot daar: de sfeer van die albums is in de fraaie mix en productie goed getroffen. Maar wat “Solace” ontbeert is de intense spanning die mede door Hollis' klagende vocalen aldoor op de genoemde platen aanwezig is. Zonder dat blijft “Solace” toch vooral een verzameling sfeertekeningen, die vaak wel heel lang in één akkoord of thema blijven hangen. Voor een lome zomeravond is dit evenwel een prettig akoestisch bad, maar of je daarmee dan in de geest van wijlen Hollis acteert is een tweede. “In The Trees” is het meest natuurgetrouw aan de late Talk Talk-sfeer, met die twangende gitaar van Robbie McIntosh, waarmee de plaat na de zeer verstilde, passend getitelde opener “Next To Silence” openbreekt. Het slotnummer “The New Earth” bouwt op naar een apotheose die gek genoeg eerder in Dire Straits- dan Talk Talk-stijl is, met een gitaarsolo van niet de ook meewerkende David Knopfler(!) maar opnieuw McIntosh, die hier een warmere, melodieuze stijl laat horen.
Website:
https://www.facebook.com/heldbytrees
https://heldbytrees.com/
.

NIEUW
Gorp, Lo van - Carry On
- Turn The Tide
Van "True Friends" (Mars Label Group, 2022)

Lodewijk 'Lo' van Gorp is niet gelijk een naam die bij mensen een belletje zal doen rinkelen, maar de kans is wel erg dat men zijn stem wel vaak heeft gehoord omdat hij al jaren actief is als achtergrondzanger bij menig bekende Nederlandse artiest. En zoals het een achtergrondzanger betaamt, past hij zich als een kameleon aan aan de muziek en de artiest die hij moet ondersteunen. Maar zijn echte passie ligt bij de Amerikaanse westcoastmuziek uit de jaren 70 en 80 en dan specifiek die van Steely Dan en Donald Fagen. Begin dit jaar zagen we hem aan het werk met zijn Steely Dan tribute band The Royal Scam in het Muziekcentrum in Enschede maar wat we toen niet wisten was dat hij het jaar daarvoor in Japan het album “True Friends” had uitgebracht. Dat is afgelopen juni ook in Nederland verschenen en blijkt een grote aanrader voor liefhebbers van deze muziekstijl. Hij deed hiervoor een beroep op de vele topmuzikanten waarmee hij in de loop van de jaren heeft gewerkt; wat dat betreft lijkt de albumtitel goed gekozen. Maar "True Friends" is niet zomaar eventjes in elkaar getimmerd: er is met tussenpozen van 2013 tot 2020 aan gewerkt. Songs werden geschreven en nagenoeg live opgenomen in de studio, iets wat tegenwoordig bijna niet meer gebeurt. Onder productionele leiding van Van Gorp en Patrick Drabe is met oog voor elke detail met "True Friends" een album afgeleverd dat zeker niet in de schaduw hoeft te staan van zijn illustere voorbeelden. Prachtig gearrangeerde en opgenomen westcoastpopsongs met dan weer een soulvol dan weer een jazzy tintje, zoals we dat kennen van Steely Dan, Donald Fagens solowerk of de betere songs van Michael McDonald. Het cliché is dat we moeten zeggen dat ze 'zo niet meer gemaakt worden', maar Lo van Gorp bewijst dat het nog wel degelijk kan en spectaculair resultaten kan opleveren. We kiezen voor twee songs: “Carry On”, dat mede is geschreven door Arnold van Dongen, al jaren de vaste gitarist van Ilse DeLange en vervolgens “Turn The Tide”, met een fijne solo van jazzpianist Karel Boehlee, die ook het nummer heeft geschreven.
Website:
https://lovangorp.com/
https://www.facebook.com/lo.vangorp/
.

(OP)NIEUW
Uil, Han – One In A Million
Van “Walking In Circles” (eigen beheer / Dutch Music Works, 2022)

Anderhalve maand geleden presenteerden we het toen juist verschenen “Walking In Circles”, het vijfde solo-album van Han Uil, de zanger/liedschrijver/multi-instrumentalist die we kennen van o.a. Antares, Seven Day Hunt en TumbleTown. Evenals op de voorgangers doet Uil veel zelf, maar zeker niet alles. Drummer op alle 9 nummers is de van Delain bekende Sander Zoer, met wie Uil rond de eeuwwisseling in Antares zat. In Seven Day Hunt en TumbleTown werkte Uil samen met Egdon Heath-gitarist Aldo Adema en die speelt naast zijn eigen instrument ook bas en keyboards op openingsnummer “Eternally”. Ook is Adema verantwoordelijk voor de hoestekening, waarop een man te zien is die cirkels loopt op het afgeplatte hoofd van Uil. Opvallend inkleuring komt van een instrument dat we nog niet eerder op een Uil-album hoorden: saxofoon. Nog opvallender is dat hij hiervoor de huidige saxofonist van de Argentijnse symfo-legende Bubu voor heeft weten te strikken: Juan Ignacio Varela, die onder andere te horen is op “One In A Million”. Websites:
http://hanuil.com/
https://hanuil.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/hanuilmusician
.

VOORPROEFJE
Riis, Bjørn feat. Durga McBroom – Dark Shadows (part 1)
Van het mini-album “A Fleeting Glimpse” (Karisma Records, 30 september 2022)

Airbag-gitarist Bjørn Riis brengt op 30 september het mini-album “A Fleeting Glimpse” uit bij Karisma Records. Eerder dit jaar zijn verscheen nog zijn vierde soloalbum “Everything To Everyone”. 'Ik probeer zo dicht mogelijk bij het Pink Floyd-geluid te komen, zonder echt te kopiëren of gewoon covers te doen', legt de gitarist uit. Riis heeft Durga McBroom, Pink Floyd-achtergrondzangeres uit de jaren 80 en 90 voor het nu al vrijgegeven “Dark Shadows (part 1)” kunnen strikken. Ook Pymlico-lden Arild en Øyvind Brøter werkten mee aan “A Fleeting Glimpse”. Bij “Dark Shadows (part 1)” is een videoclip gemaakt door Anne-Marie Forker, die op YouTube is te vinden. Riis met zijn groep Airbag in oktober in Nederland te aanschouwen: op 14 oktober in Poppodium Boerderij in Zoetermeer en 15 oktober in de Cacaofabriek in Helmond.
Websites:
https://www.bjornriis.com/
https://www.facebook.com/BjornRiisArtistPage
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/Gg7qSI4dvO0
.

(OP)NIEUW / LIVE-TIP
Porcupine Tree – Love In The Past Tense
Van “Closure/Continuation – Deluxe Edition” (Music For Nations / Sony Music, 2022)

Velen onder de huidige progliefhebbers zullen als bij donderslag zijn geraakt door het nieuws dat er toch na jaren van ontkenning een nieuw album van Porcupine Tree aan zat te komen. Na tien studio-albums besloot Steven Wilson zich in 2009 te concentreren op zijn solocarrière. Dit mede door wat onvrede binnen de Porcupine Tree-gelederen. Toch werkte Wilson stiekem met Gavin Harrison en Richard Barbieri al vanaf 2012 aan nieuw werk voor een eventueel 11de album, waarbij de nummers veelal uit jams ontstonden en Wilson voornamelijk op bas componeerde. Colin Edwin, bassist vanaf het moment dat Porcupine Tree van Wilsons eenmansproject veranderde in een band, is dan ook geen lid meer. Hoewel het album op een andere manier tot stand is gekomen dan alle eerdere en voor het eerst ook een echte 'band effort' is, klinkt het afgelopen vrijdag verschenen eindresultaat toch duidelijk als Porcupine Tree. Wel is de heavy saus die over de latere albums was gegoten gelukkig voor een groot deel afwezig en wordt er zelfs af en toe teruggegrepen naar het geluid van klassiekers als “Lightbulb Sun” en “Stupid Dream”. Het ongeveer 48 minuut durende album behelst zeven nummers die deze keer geen concept vormen, maar los van elkaar staan. Dat het echter geen dagelijkse kost is, blijkt wel uit bijvoorbeeld “Of The New Day” waarin Harrison maar liefst 42 maatwisselingen weet door te voeren terwijl op het nummer “Walk The Plank” niet eens een gitaar voor komt. Voor veel fans zal het verschijnen van dit album zeker ‘closure’ brengen, met natuurlijk een stiekeme hoop op ‘continuation’. Uiteraard zijn er diverse edities op de markt gebracht, waaronder een Deluxe Editie met een extra CD en Blu-Ray. Op de CD staan drie extra tracks plus instrumentale versies van alle reguliere albumtracks. Op de Blu-ray prijken een 5.1- en Dolby Atmos-mix en een stereo high resolution-versie. Porcupine Tree is op 6 november live te aanschouwen in de Rudolf Weber Arena in Oberhausen en 7 november in de Ziggo Dome te Amsterdam. Randy McStine (gitaar/zang) en Nate Navarro (bas) mee om het trio te versterken. Dik een maand geleden draaiden we al twee nummers van het reguliere album en daarvoor al twee singles, nu gaan we luisteren naar een van de extra tracks op de tweede CD in de Deluxe Edition: “Love In The Past Tense” doet wat ons betreft niet onder voor de nummers op de reguliere editie en staat ook weer bol van de onnavolgbare ritmiek van Harrison, fraaie koortjes en prominente bas van Wilson en intrigerende sounds uit Barbieri's toverelektronica.
Websites:
https://porcupinetree.com/
https://www.facebook.com/PorcupineTreeOfficial .

ALBUM VAN DE MAAND
PreHistoric Animals – It's A Start, Not The End
Van “The Magical Mystery Machine – Chapter Two“ (GlassVille Records, 2022)

Het Zweedse viertal dat zich PreHistoric Animals noemt, houdt zowel van klassieke progressieve rock, alternatieve rock en popmuziek. Als je al die aspecten in je eigen muziek wilt laten terugkeren, maak je het jezelf heel moeilijk. Het werpt wel zijn vruchten af, want het tweede album van het Scandinavische kwartet, “The Magical Mystery Machine – Chapter 1”, werd geprezen door zowel publiek als recensenten. Samuel Granath en Stefan Altzar debuteerden met “Consider It A Work Of Art” in 2018 en vonden Noah Magnusson en Daniel Magdic (ex-Pain Of Salvation) bereid toe te treden om ook live te kunnen spelen. De eerste concerten volgden in 2019 (o.a. op ProgPower Europe), waarop veel positieve respons kwam. Als kwartet werd vervolgens gewerkt aan “The Magical Mystery Machine – Chapter 1”, dat in 2020 uitkwam. Helaas verhinderde de pandemie een tournee. Dus in plaats daarvan werd alle energie en creativiteit gestopt in nieuw materiaal, wat “The Magical Mystery Machine – Chapter Two“ is geworden. Het is het vervolg op het verhaal over Cora en Jareth die de essentie van de mensheid proberen te achterhalen. Gegoten in science fiction-vorm, worden actuele vraagstukken uit onze hedendaagse samenleving behandeld. Richard Dearing heeft de prachtige albumcover gemaakt. "The Magical Mystery Machine - Chapter 2" verschijnt opvallend genoeg bij het Nederlandse GlassVille Records. De vaak tot indrukwekkende klankkathedralen opgebouwde muziek laat nauwelijks een millimeter van het geluidsspectrum onbenut en doet nog steeds denken aan Muse, maar ook het vroegere werk van Frost* springt in gedachten. PreHistoric Animals heeft wel het vermogen beklijvende zang-, gitaar- en synthesizermelodieën te schrijven, die de aandacht zeker vasthouden. De ritmesectie weet daar maatsoorten bij te bedenken die voor een leek vaak nauwelijks te tellen zijn. We beginnen deze maand met het slotnummer van het album met de toepasselijke titel “It's A Start, Not The End”.
Websites: https://prehistoricanimalsmusic.com/
FACEBOOK
BANDCAMP
.

IN HET NIEUWS
Freedom To Glide - Names In The Stone / Toll (Lockdown Session)
Origineel van "Fall" (eigen beheer, 2016)

Freedom To Glide dragen wij al jaren een warm hart toe. Tussen 2013 en 2019 bracht deze Britse formatie een trilogie albums uit rond het thema oorlog en de gevolgen daarvan; dit alles geïnspireerd door de verschrikkelijke verhalen uit de loopgraven tijdens de Eerste Wereldoorlog en latere twisten. Na het verschijnen van het derde album “Seed” in 2019 werd het een beetje stil rond de band, maar gedurende de diverse corona-lockdowns in 2020 en 2021 verrastten ze ons ineens met 3 live-video's. De laatste verscheen een jaar geleden en hadden we nog niet laten horen in Xymphonia. Nu hebben we een goede aanleiding, want deze week verscheen er een foto op de Facebook-pagina van Freedom To Glide, met de tekst 'New album coming soon'. Op die foto is de titel "The Chronicle Of Stolen Souls" te zien. Wellicht is de groep geïnspireerd door het boek "Chronicle Of Stolen Souls: The Legacy Of Fathers", de dystopische roman van Craig Andrews? We zullen daar waarschijnlijk binnen afzienbare tijd wel meer over horen. Vooralsnog gaan we terug naar de genoemde lockdownvideo, met twee songs van het tweede Freedom To Glide-album "Fall" uit 2016: “Names In The Stone” / “Toll”.
Websites:
http://www.freedomtoglide.com/
https://www.facebook.com/FreedomToGlide . Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/_neFv4VUnG8 .

35-JARIG JUBILEUM
IQ - Human Nature
Van "Nomzamo" (Squawk / Mercury, 1987)

Het is dit jaar 35 jaar geleden dat IQ's vierde album “Nomzamo” verscheen. Na de vele optredens rondom de release van voorganger “The Wake” besloot zanger Peter Nicholls te vertrekken en werd zijn plek ingenomen door Paul Menel. De Britse band was intussen ook op de radar verschenen bij diverse platenmaatschappijen en tekende uiteindelijk een contract bij Squawk, dat verbonden was aan het grote Mercury. IQ werd gekoppeld aan de ervaren studiotechnicus en producer Ken Thomas en ging aan de slag met wat “Nomzamo” zou worden. Toen dat album uitkwam was het duidelijk dat er toch iets van een koerswijziging was uitgevoerd. De donkere neoprog van “The Wake” had plaats gemaakt voor een lichtere klank met meer pop-invloeden. Niet dat de symfo-sound helemaal vaarwel was gezegd, maar de muziek was wel een stuk toegankelijker. Na nog één album bij Squawk in 1989 zat het majorlabelavontuur erop en leek het gedaan met IQ. Het vervolgverhaal bleek anders. Na vertrek van zowel Menel als originele basssist Tim Esau werd een voorzichtige doorstart gemaakt met Les 'Ledge' Marshall, die ook al baste in IQ-voorloper The Lens. Nadat met originele zanger Peter Nicholls twee concerten waren gegeven in 1990, overleed Marshall onverwacht. De band was toch vastbesloten door te gaan, mede ter ere van Marshall, en vond Nicholls bereid te blijven. De rest is geschiedenis; de band is anno 2022 nog steeds actief. Regelmatig duiken ook nog nummers van “Nomzamo” op in IQ's setlist, waarbij met name “Human Nature” zowel bij de band als bij de fans er altijd meer dan prima in gaat.
Websites:
https://www.iq-hq.co.uk/
https://www.facebook.com/IQHQLive .

T – Shades Of Silver
Van "Fragmentropy" (Progressive Promotion, 2015)

"Fragmentropy" is het vijfde studioalbum van multi-instrumentalist Thomas Thielen, oftewel T. Ondanks de titel is 'fragmentarisch' wel het laatste woord dat in je opkomt bij het beluisteren van dit massieve muzikale werkstuk. Het album voelt als een donkere muzikale spanningsboog van dik 75 minuten die qua tempo en sfeer vrij consistent is. Er hangt een vrijwel constante melancholieke sfeer over de muziek, gecreëerd met de nodige synthesizers. Lagen gitaar en ritmes zorgen voor dynamische variatie. Thielen zingt daarover zijn flinke lappen tekst, met zijn veelal gedragen zangstem, die soms wel wat heeft van Steve Hogarth maar ook David Bowie. Zowel de muziek als de diepzinnige teksten maken dat dit een album dat wel eventjes nodig heeft voordat je het echt goed tot je hebt genomen.
Websites:
http://www.t-homeland.de/
https://www.facebook.com/ThomasThielenT/ .

IN MEMORIAM: SAM FOSSBAKK
Professor Tip Top – Exobiology, Part 1 / Final
Van "Exobiology" (Fossbakk Hansen Productions, 2014 / Apollon Records: PROG, 2016)

Toestsenist/gitarist Sam Fossbakk was de ziel en het brein van de Noorse band Professor Tip Top. In de winter van 2020 werd er bij hem leverkanker vastgesteld. De behandeling daartegen leek in eerste instantie aan te slaan, maar op 28 juli jl. is hij alsnog bezweken aan de ziekte. In de 11 jaar dat Professor Tip Top heeft bestaan werden er 7 albums uitgebracht. De laatste tweeënhalf jaar waren de meest productieve van de band. Wij gaan terug naar 2014, toen het derde Professor Tip Top-album “Exobiology” verscheen. De muziek zou kunnen worden omschreven als Pink Floyds "Wish You Were Here", maar dan opgenomen in 1969. Spacy geluiden, deels afkomstig uit de VCO3, en statige Mellotronklanken vormen de basis voor lekker lome zang van Svein Magnar Hansen en Fossbakks melodieuze gitaarpartijen. Sam Fossbakk is 65 jaar geworden.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063785693393
https://professortiptop.bandcamp.com/
.