Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Sweet Oblivion feat. Geoff Tate – Let It Be
– Strong Pressure
Van “Relentless” (Frontiers, 2021)

Sweet Oblivion is een Italiaanse groep muzikanten die bij elkaar gezet is door de baas van Frontiers Records met het doel pakkende melodieuze metal te maken, vocaal vertolkt door Geoff Tate. Dat leverde in 2019 een titelloos album op, dat het blijkbaar aardig deed. Krap twee jaar later is er namelijk een opvolger. Aan dit “Relentless” valt enerzijds op dat de groep muzikanten licht gewijzigd is, hoewel nog steeds volledig Italiaans. Anderzijds, dat de voormalige Queensrÿche-frontman nu duidelijk meer betrokken is bij het ontstaansproces. Meer dan op het debuut klinkt de sound van zijn voormalige band door – en dan vooral die van de compacte, licht naar AOR neigende songs, waarvan er nogal wat staan op de populaire albums “Operation: Mindcrime” (1988) en “Empire” (1990). Luisterend naar het prettig in het gehoor liggende materiaal op “Relentless” moet je meer dan eens denken aan songs als “Breaking The Silence” of “Another Rainy Night (Without You)”. Enige minpuntje van “Relentless” schuilt hem dan ook in een lichte eenvormigheid van het materiaal. Ondanks dat zal het ons niet verbazen dat Tate hier meer potten mee kan breken dan met het met onder eigen naam of met Operation: Mindcrime uitgebrachte werk.
Websites:
https://www.geofftate.com/
https://www.facebook.com/SweetOblivionGeoffTate .

NIEUW – VERTREK 1
Arrivals – See The Light
Van “Departure” (eigen beheer, 2021)

Arrivals is een jonge Canadese band uit Trois Rivières, Québec. Begin vorige maand werd het debuut “Landing” via de streamingkanalen gepresenteerd, slechts zeven weken later is de opvolger “Departure” er al. Arrivals presenteert zich op dit tweede album als het duo Gaëtan Bouchard (keyboards, zang) en Ian Chouinard (bas). De gitaristen Pierre Grimm en Normand Lamy worden als gasten opgevoerd, hoewel het er vorige maand nog op leek dat zij óók bandleden waren. Voor beide albums geldt dat Bouchard en Chouinard verantwoordelijk zijn voor de composities: een mengeling van progressieve pop en rock. Als invloeden noemt men naast de gebruikelijke proghelden als Pink Floyd ook Journey en Foreigner, naast Britpop-acts The Verve en Oasis. Maar wat we voornamelijk terughoren is toch wel de poppy kant van Marillion, zoals die groep liet horen ten tijde van “Hollidays In Eden”. Beide albums zijn op dit moment alleen digitaal verkrijgbaar. We gaan luisteren naar “See The Light”.
Websites:
https://arrivals1.bandcamp.com/album/departure
https://www.facebook.com/Arrivals-100660745293837/.

NIEUW – VERTREK 2
Settlement, The – Disappear
Van “Departures” (eigen beheer, 2021)

“Departures” is het tweede volwaardige studioalbum van The Settlement. Deze uit Huntington, West Virginia afkomstige band is opgericht in 2014 en heeft sindsdien langzaamaan de positie verworven van toonaangevende jamband in die regio. De missie van The Settlement is om een samensmelting van verschillende stijlen en invloeden tot een geheel te maken, daarbij gebruik makend van de verschillende muzikale achtergronden van de diverse bandleden. “Departures” heeft voornamelijk een dromerige sfeer, waarbinnen gladde pop, harmonieuze jazz, spacy prog en zelfs de groove van reggae de veelal lange composities beheersen. Een mooie toevoeging is het gebruik van trombone. Naast de gebruikelijke uitgesponnen jambandvibe signaleren we op “Departures” ook zeker een Pink Floyd-sfeertje. We gaan luisteren naar het 10 minuut durende “Disappear”.
Websites:
https://thesettlementbandwv.bandcamp.com/album/departures
https://thesettlementband.com/
https://www.facebook.com/thesettlementband .

NIEUW
Frost* – Terrestrial
– Island Life
Van “Day And Age” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Frost* werd 15 jaar geleden naar aanleiding van het debuut “Milliontown” verwelkomd als een frisse schop onder de kont binnen de progrockscene. De band rond oprichter Jem Godfrey borduurde nu eens niet voort op de sounds en conventies die het genre in de jaren zeventig en voor wat betreft neoprog in de jaren tachtig had gedefinieerd. Dat gebeurde wel met een massief geluid dat gerust overdonderend mag worden genoemd. Zó massief en dichtgesmeerd dat het beluisteren van dat album en de twee opvolgers uit 2008 en 2016 ook bijzonder vermoeiend aan de oren was. Het nu verschenen vierde album “Day And Age” draagt nog steeds duidelijk de Frost*-genen, maar is veel opener van karakter. Je kunt de instrumenten beter van elkaar onderscheiden, het bandgeluid wordt er een tikje warmer van; de muziek heeft een meeslepender effect. De vaste bezetting, is daarbij teruggebracht tot een trio, met naast toetsenist/zanger Godfrey verder gitarist/zanger John Mitchell en bassist Nathan King. Craig Blundells drumstoel wordt ingenomen door maar liefst drie (sessie-)vervangers: Pat Mastelotto, Darby Todd en Kaz Rodriguez. Vooral het spel van die laatste is een genot om naar te luisteren en klinkt als een flink opgezweepte Phil Collins in topvorm. Hij is bijvoorbeeld te horen in “Island Life”. Ook het spel van Darby Todd, o.a. in “Terrestrial”, is niet misselijk en Mastelotto speelt minder hoekig dan we van hem gewend zijn. Ook valt op dat Mitchell ondertussen meer zingt dan Godfrey. De eerste editie van “Day And Age” gaat vergezeld van een instrumentale versie van het album. Dat is vaak zo'n toevoeging die je één keer beluistert, maar in dit geval biedt het de mogelijkheid om nóg beter te beluisteren wat er op muzikaal gebied allemaal op dit album gebeurt.
Websites:
https://frost.life/
https://www.facebook.com/frostlife .

VERLATE ITALOPROG-ONTDEKKING
La Dottrina Degli Opposti - Nero, Grigio E Tu
- Sulla Via Del Ritorno
Van "Arrivederci Sogni" (Fading Records, 2018)

U zult het gemerkt hebben dat we de laatste weken nogal in Italiaanse sferen zijn en ook in deze editie van Xymphonia dompelen we ons weer onder in Italiaanse symfoklanken. Deze keer zijn die afkomstig van La Dottrina Degli Opposti (De Leer Van Tegenstellingen), een project geleid door Andrea Lotti. Deze toetsenist/gitarist maakte deel uit van de oerbezetting van La Coscienza Di Zeno maar verliet die groep al na het debuut in 2011. Pas 7 jaar later dook hij op met zijn eigen project. Op het debuutalbum "Arrivederci Sogni" wordt hij bijgestaan door leden van La Coscienza Di Zeno en Il Tempio Delle Clessidre (wat hebben die Italiaanse progbands toch fantastische namen!) en het orkest van het conservatorium van Cuneo. Lotti presenteert op dit album muziek zoals alleen Italianen die lijken te kunnen maken: gloedvolle symfonische rock met soms een klassiek tintje, die met beide benen in de lange traditie van RPI (Rock Progressivo Italiano) staat maar toch fris klinkt. We kiezen voor twee stukken van dit album. Eerst “Nero, Grigio E Tu”, waarin Il Tempio Delle Clessidre-zanger Filippo Rua te horen valt, gevolgd door het instrumentale “Sulla Via Del Ritorno”, dat door de orkestrale aanpak wel wat wegheeft van de muziek die Locanda Delle Fate op het in RPI-kringen legendarische debuut uit 1977 liet horen.
Website:
https://altrockproductions.bandcamp.com/album/arrivederci-sogni .

MINISPECIAL 'RADIO'
Rush - The Spirit Of Radio
Van “Permanent Waves” (Anthem/Mercury, 1980 / Anthem, 2020)

Waters, Roger - Radio Waves
Van “Radio K.A.O.S.” (EMI/Columbia, 1987 / Sony/Columbia, 2003)

Wetton, John - Turn On The Radio
Van “Caught In The Crossfire” (EG Records, 1980 / Avalon, 1999)

Kissing The Pink - Radio On
Van “What Noise” (Magnet Records, 1984 / Cherry Red Records, 2018)

Ph.D. - Radio To On
Van “Ph.D.” (WEA, 1982 / Voiceprint, 2008)

De avond van maandag 31 mei 1993 was voor onze huidige technicus/mede-samensteller René Yedema de eerste keer dat hij als medewerker van Xymphonia optrad. Trouwe luisteraars weten wellicht NOG dat ons programma destijds eerst een aantal maanden op de maandagavond uitgezonden werd, alvorens te verhuizen naar de zo vertrouwde zondagavond. Hoewel het geen kroonjaar is leek het René leuk om rond dit 28-jarige jubileum een mini-special samen te stellen. En wat past er dan beter om nummers te draaien met de radio als onderwerp? Voordat de video-clip het medium voor de jeugd grotendeels naar de achtergrond verwees,

zoals zo mooi verwoord door Buggles in “Video Killed The Radio-Star”, en lang voordat Spotify en andere streamingdiensten de belangrijkste bron voor menig muziekliefhebber werd, leerde men nieuwe bands, albums en singles vooral kennen door naar radioprogramma’s te luisteren. Vandaar dat musici en bands als John Wetton, Rush, Kissing The Pink en Ph.D. rond 1980 een beroep deden aan mensen om vooral dat apparaat aan te zetten. Voor Roger Waters waren de radiogolven een mooie manier om een spannend conceptverhaal over een diskjockey en een verontrustende beller vorm te geven. Genoemde acts vormen deze special.

Websites:
https://www.rush.com/
https://www.facebook.com/rushtheband

https://rogerwaters.com/
https://www.facebook.com/rogerwaters

https://johnwettonlegacy.co.uk/
https://www.facebook.com/John-Wetton-Legacy-114493143630480

https://kissingthepink80.wordpress.com/
https://www.facebook.com/kissingthepink/

https://www.facebook.com/jimdiamondmusic.

IN MEMORIAM: FLORIAN PILKINGTON-MIKSA
Curved Air - Piece Of Mind
Van "Second Album" (Warner Bros., 1971)

Curved Air-drummer Florian Pilkington-Miksa is overleden op 70-jarige leeftijd. Volgens zangeres Sonja Kristina bezweek hij aan de gevolgen van een longontsteking. Pilkington-Miksa maakte net als Darryl Way en Francis Monkman deel uit van Sisyphus, dat in 1970 transformeerde in Curved Air. De drummer was te horen op de eerste drie albums van de Britse band: “Air Conditioning” (1970), “Second Album” (1971) en “Phantasmagoria” (1972). Na de eerste split in 1972 voegde hij zich bij de band van zangeres Kiki Dee. Rond Sonja Kristina werd al snel een nieuwe Curved Air-bezetting opgetuigd, waarna er vele line-up-wisselingen zouden volgen. Zo was Stewart Copeland een tijd lang de drummer, voordat hij The Police zou oprichten. Pilkington-Miksa was in 2008 wel weer betrokken bij een zoveelste heroprichting van Curved Air en bleef tot eind 2017 bij de band. De muzikanten van Curved Air hadden stuk voor stuk een zeer verschillende achtergrond. Hierdoor bevatte hun muziek elementen uit klassieke muziek, folk en elektronische muziek. Dit resulteerde in een mengsel van progressieve rock, folkrock en fusion met klassieke elementen. Luister maar naar het ruim 12 minuten durende “Piece Of Mind”, afkomstig van ''Second Album'' uit 1971. (bronnen: iO Pages /Wikipedia)
Website:
https://www.curvedair.com/ .

IN HET NIEUWS
Reilly, Maggie - Follow The Midnight Sun
Van "Midnight Sun" (Electrola, 1993)

De Schotse Maggie Reilly begon in de jaren 70 als zangeres bij de soulband Cado Bell, maar haar grootste bekendheid verwierf ze door haar samenwerking met Mike Oldfield vanaf 1980, met als hoogtepunt de hits “Moonlight Shadow” en “To France”. Vanaf eind jaren 80 raakte ze hier in Nederland een beetje uit beeld, maar kreeg ze wel een platencontract bij het grote EMI Electrola in Duitsland, waarvoor ze tussen 1992 en 2000 maar liefst 5 albums maakte, waarvan met name de eerste twee redelijk succesvol waren. Ze werd daarop bijgestaan door een ervaren team rond producer Armand Volker, met toetsenist Kristian Schultze, drummer Curt Cress en gitarist Tim Renwick. Op haar tweede album "Midnight Sun" staan songs die ze zelf had geschreven met haar oude vrienden uit Cado Bell, aangevuld met songs van de hand van o.a. Hubert Kemmler (die ook de grote hit Maria Magdelena schreef voor Sandra) en Michael Cretu (de man achter Enigma en echtgenoot van Sandra). Resultaat is een album dat voor een groot deel als pop valt te classificeren maar dan wel van de verzorgde soort, met een zeker voor die tijd erg mooi warm geluid. Niet geheel onverwacht is ook muzikaal af en toe een link te leggen met haar werk met Mike Oldfield. Dat geldt zeker voor de openingstrack “Follow The Midnight Sun”, met prachtig gitaarwerk van naar wij aannemen Tim Renwick. Reilly is nog steeds actief en brengt albums uit via haar eigen Red Berry Records en heeft onlangs een verzamelaar uitgebracht. Voor dit “Past Present Future” heeft ze nieuwe versies opgenomen van zowel haar Mike Oldfield-samenwerkingen als songs uit haar solo-catalogus, aangevuld met drie nieuwe stukken. Vanavond gaan we echter terug naar 1993, met het genoemde “Follow The Midnight Sun”.
Websites:
https://www.maggie-reilly.net/
https://www.facebook.com/maggiereillyofficial .

NIEUW (VERLAAT)
Blue Öyster Cult – Then Came The Last Days Of May (live)
Van “Hard Rock Live Cleveland 2014” (Frontiers, 2020)

Blue Öyster Cult werd opgericht in 1967 in Stony Brook, New York. De band heeft in totaal veertien studioalbums uitgebracht, meest recent vorig jaar nog “The Symbol Remains”. Het tevens in 2020 via Frontiers verschenen “Hard Rock Live Cleveland 2014” is het vijfde officiële live-album in de banddiscografie. Ondanks het volledig ontbreken van succes in Nederland (de single “(Don’t Fear) The Reaper” was het enige wapenfeit en deze kwam niet verder dan de tipparade), weet de band in de Verenigde Staten wel degelijk volle zalen te trekken. Het logo van Blue Öyster Cult is het Griekse teken voor de god Kronos en werd bedacht door Bill Gawlik, die ook het hoesontwerp voor het debuutalbum maakt. Dat was, net als het artwork voor de twee opvolgers, volledig uitgevoerd in zwart en wit. Het iconische logo is sindsdien altijd met Blue Öyster Cult verbonden gebleven (zie ook de titel van het nieuwe studio-album) en heeft ook op de cover van “Hard Rock Live Cleveland 2014” een zeer prominente plek. Er valt genoeg te genieten op dit live-album, met als hoogtepunt een meer dan 10 minuten durende versie van “The Last Days Of May”. Die song duurde op het debuutalbum uit 1972 maar drieënhalve minuut. Gezien de datum van vandaag leek het ons een zeer toepasselijke keuze.
Website:
http://www.blueoystercult.com/.

NIEUW
Vola – Straight Lines
- Inside Your Fur
van het album “Witness” (Mascot Records, 2021)

Afgelopen vrijdag verscheen “Witness”, het derde studio-album van Vola. Het Deense viertal maakt een eigen vorm van moderne prog, waarbinnen elementen uit nogal uiteenlopende pop- en rockmuziekverschijningsvormen zijn samengebracht. “Witness” zoekt duidelijk het midden tussen de meer djent-gerichte metal van het eerste album en de pakkende thema’s van de tweede schijf. 'Djent' is een klanknabootsend woord dat wordt gebruikt om te verwijzen naar een gitaarklank en een gestileerde riff die worden gebruikt in een bepaalde soort progressieve metalmuziek. De term werd oorspronkelijk gebruikt door Meshuggah-gitarist Fredrik Thordendal. Het album bevat negen nummers die klokken tussen de 4 en 6 minuten en gaan over mislukte relaties, wrijving tussen leiders en volgers en wat machtsmisbruik veroorzaakt. Dit is geen album dat zich bezighoudt met ingewikkelde technieken: het is strak en perfect gemaakt. De gitaren zijn helder, de bas is hoorbaar, neemt zijn eigen 'headspace' in de mix in en draagt prominent bij aan de kracht van de dreunende drums. Dit vormt de ondergrond van de mix, die de zang en keyboards behoorlijk prominent geplaatst laat zijn.
Websites:
https://www.volaband.com/
https://www.facebook.com/volaband.

NIEUW
Hammill, Peter – Oblivion
Van “In Translation” (Fie!, 2021)

Peter Hammill is intussen 72 en doet het ietsje rustiger aan dan vroeger. Maar voor 2020 had hij bijvoorbeeld nog wel een tournee met Van Der Graaf Generator op het program. Die werd keer op keer uitgesteld (naar inmiddels 2022) en wat doe je dan? Een album opnemen ligt voor de hand, maar in de opgedrongen lockdown-situatie kwam er geen schrijfinspiratie. Zo ontstond het idee om voor het eerst in een professionele carrière van zo'n 52 jaar een coveralbum op te nemen. En zoals Hammill en Van Der Graaf Generator relatief veel fans in Italië hebben, geeft de Britse bard hier blijk van een liefde voor het Italiaanse lied – wellicht door een gedeelde voorkeur voor een enigszins geëxalteerde voordracht. Onder andere de bij ons door zijn samenwerkingen met PFM bekende Fabrizio de André ziet zijn werk 'hertaald' naar het Engels (waarbij Hammill ervoor kiest vooral geen letterlijke vertalingen te maken maar wel de essentie te bewaren). Dat hij een klassiekliefhebber is, komt vaak in interviews naar voren en blijkt hier uit interpretaties van liederen van Fauré en Mahler. Zijn bewondering voor tango en Astor Piazzolla in het bijzonder is zo groot dat de Argentijnse meester twee keer aan bod komt. Bij alle songs staat een beschrijving in het boekje, waaruit blijkt dat er vaak een beladen verhaal gekoppeld zit aan de gekozen artiesten dan wel songs. Natuurlijk geeft Hammill een bepaald idiosyncratische draai aan het repertoire, waarbij hij, zoals sinds de dood van violist Stuart Gordon gebruikelijk, geheel alleen verantwoordelijk is voor de begeleiding op gitaar, synthesizers en gesamplede orkestraties. Overigens bleek de afgelopen weken dat dit album niet het enige is wat hem heeft bezig gehouden: de volgende Hammill-gerelateerde nieuwe uitgave is alweer aangekondigd: “In Disequilibrium”, na “In Amazonia” (2019) een tweede samenwerking met het Zweedse Isildurs Bane. En dan verschijnen er komende zomer heruitgaven van de Van Der Graaf Generator-albums, mét 5.1-mixen. Voor het zover is kiezen we van “In Translation”, geheel los te zien van de recente verjaardag van een zekere koningin, voor een van de Piazzolla-liederen: “Oblivion”.
Websites:
https://www.sofasound.com/
https://peterhammill.com/ .

NIEUW
Celeste - Baie Distanti
- (Il) Ceruleo Sogno
Van "Il Principe Del Regno Perduto" (Mellow Records, 2021)

Celeste ontstond uit na het uiteenvallen van Il Sistema, met overigens tevens het ontstaan van Museo Rosenbach tot gevolg. De Italiaanse band debuteerde in 1976 met een titelloos album, dat echter al snel bekend kwam te staan als “Il Principe Di Giorno”. Muzikaal volgde Celeste op dat album een duidelijk andere koers dan vele collega-progbands uit die tijd: de sound is namelijk ingetogen, met een mengeling van klassieke en folk-invloeden, met veel gebruik van blaas- en toetseninstrumenten . Zoals bij veel Italoprogbands uit die tijd bleef het destijds bij maar één officieel album, hoewel er jaren later nog restmateriaal verscheen, dat meer een soort fusiongerichte sound had. Drummer/toetsenist/zanger Ciro Perrino zou in latere jaren nog erg actief blijven in de muziek en begin jaren negentig mede-oprichter zijn van het Italiaanse proglabel Mellow Records. Enkele jaren geleden besloot Perrino dat het toch eens tijd werd voor een echte opvolger voor dat toch wel legendarische Celeste-debuut, met als resultaat het in 2019 verschenen “Il Risveglio Del Principe”. Dat is hem blijkbaar zo goed bevallen dat begin dit jaar er onverwacht al weer een nieuw Celeste-album het licht zag: “Il Principe Del Regno Perduto”. Van de originele bezetting is op deze beide albums, buiten Perrino zelf, niemand meer te vinden. Hij tekent zelf voor alle composities, maar wordt wel bijgestaan door gerenommeerde muzikanten, waarvan we er enkele in het verleden tegenkwamen bij bijvoorbeeld Finisterre, Hostsonaten, Eris Pluvia en Ancient Veil. De muzikale insteek is nog steeds dezelfde als op het debuut: pastorale symfo met veel ruimte voor saxofoon en fluit, maar dit keer ook wel meer gebruik van regulier rock-instrumentarium zoals bas en drums. Perrino kleedt de muziek verder in met prachtig toetsenspel. Ook zingt hij net als op het debuut niet onverdienstelijk, maar is wel zo wijs geweest om enkele gastvocalisten uit te nodigen. Niet dat zang nu een groot bestanddeel van de muziek vormt, want die is nog steeds voor een groot deel instrumentaal. "Il Principe Del Regno Perduto" is een absolute aanrader voor de liefhebbers van klassieke Italiaanse symfo en verplichte kost voor diegene die het debuut van Celeste in hun kast hebben staan.
Websites:
https://ciroperrino.bandcamp.com/album/il-principe-del-regno-perduto
https://www.ciroperrino.nl.

NIEUW / IN HET NIEUWS
Crack The Sky - Blowing Up Detroit
- Quick
Van “Tribes” (Carry On Music, 2021)

Als we goed geteld hebben is “Tribes” het 18de studioalbum van Crack The Sky. Zoals de titel al enigszins doet vermoeden heeft opper-crack John Palumbo er een plaat over de huidige Verenigde Staten van Amerika van gemaakt. De teksten zijn grotendeels in 2019 geschreven, maar zijn ondanks de wisseling van de macht op het hoogste niveau nog immer actueel. Het knappe is dat Palumbo, hoewel duidelijk geen vriend van Trump, geen partij kiest, maar de kemphanen in beide kampen vooral oproept in de spiegel te kijken en de liefde voor het land als uitgangspunt voor een nieuwe start te maken. Muzikaal was Crack The Sky altijd al een progressieve gitaarband, waarbij twin-gitaren duidelijk het functionele toetsenwerk domineerden. Dat is op deze grimmige plaat ook zeker het geval. Toch geeft de brede productie alle ruimte voor details, waarbij vooral de vrije rol van bassist Dave DeMarco (voorheen Oblivion Sun) opvalt. Een ander punt dat in het oog springt is een herbewerking van het blijkbaar nog immer actuele “Blowing Up Detroit”, het titelnummer van Palumbo’s tweede soloalbum uit 1985 (waarop trouwens Stanley Whitaker van Happy The Man in twee nummers een hoofdrol opeiste!). Dat nummer hebben we voor vanavond geselecteerd. Het wordt gevolgd door het hoogtepunt van “Tribes”, het ruim acht minuten durende “Quick”. Het is qua strijkersarrangement een vervolg op het titelnummer van “The Beautiful Of Nothing” uit 2015, terwijl gitaristen Rick Witkowski en Bobby Hird alle ruimte krijgen zich met elkaar te meten alsof ze leden zijn van muzikale 'tribes'.
Overigens zal er op 2 juli a.s. een compilatieplaat van Crack The Sky verschijnen, getiteld “Between The Cracks”. Het betreft een verzameling songs, oorspronkelijk verschenen tussen 1983 en 2015, waarvan de bandleden vinden dat ze wel wat meer aandacht verdienen. Zo te zien is de plaat voorlopig alleen als download en via Spotify verkrijgbaar.

Websites:
https://crackthesky.com/
https://www.facebook.com/officialcrackthesky/.

IN MEMORIAM FRANCO BATTIATO
Battiato, Franco - La Cura
Van “L'Imboscata” (Mercury / Universal, 1996)

Afgelopen woensdag overleed de Italiaanse zanger/liedschrijver Franco Battiato op 76-jarige leeftijd. Hij is een van de boegbeelden van een generatie 'cantautori', die ook bijvoorbeeld de op Peter Hammills nieuwe album gecoverde Fabrizio de André voortbracht. Hij begon zijn carrière midden jaren zestig als protestzanger, maar zoals zovelen schoof hij in de jaren zeventig op naar progressieve rock, en zelfs er voorbij, naar avant-garde. En zoals zovelen sloeg hij in de jaren tachtig commerciëlere wegen in. Maar wel met het vermogen prachtige, meeslepende melodieën te schrijven. Dat blijkt bijvoorbeeld uit “I Treni Di Tozeur”, waarmee hij samen met Alice aan het Eurovisie Songfestival deelnam in 1984. Hoewel het duo niet won, groeide het nummer uit tot een evergreen waarmee in vele landen de hitparades bestegen werd. De jaren erna maakte hij albums die je door de muzikale inkleuring het beste kunt rangschikken onder 'progressieve singer-songwriterpop'. Hij werkte daarvoor samen met muzikanten die met hun werk vaak in Xymphonia zijn langsgekomen. Italiaanse, maar ook Britse, zoals bijvoorbeeld drummer Gavin Harrison en gitarist David Rhodes. Met Alice zou hij nog regelmatig samenwerken en de zangeres nam ook diverse van Battiato's songs op. In 2016 verscheen nog een concertregistratie van het duo met symfonie-orkestbegeleiding. Verrassend was dat Battiato een dergelijke symfonische samenwerking drie jaar daarvoor met Antony Hegarty had gedaan. In Nederland zal hij toch vooral die songfestival-associatie houden – en dan overlijdt hij ook nog op de dag van de eerste halve finale van diezelfde liedjescompetitie... We gaan 25 jaar terug in de tijd, naar “L'Imboscata”, waarop we het gedragen “La Cura” vinden, mét genoemde Harrison en Rhodes.
Website:
https://www.battiato.it/
https://www.facebook.com/francobattiato .

NIEUW
Bottle, Billie & The Multiple – Where Does It Begin
Stand By Your Beds
Van “The Other Place: a vox popera” (Bad Elephant, 2021)

In 2014 waren we vol lof over “Unrecorded Beam” van Billie/Billy Bottle & The Multiple: een rijk album, diep geworteld in de Canterbury Scene-traditie, maar met een eigenzinnige twist. Hoewel de opvolger pas nu is verschenen, werd deze destijds al meteen in de steigers gezet. Op een manier die niemand zag aankomen: Bottle en de leidster van begeleidingsband The Multiple, zangeres/violiste Martine Waltier, deden met z'n tweeën mee aan de Britse editie van The Voice en waren in januari 2015 'prime time' op TV met hun versie van SNAPs “The Power”. Ze hadden een politieke insteek met de keuze van dit nummer en gingen vervolgens in aanloop op de Britse algemene verkiezingen in mei 2015 het hele koninkrijk door voor straatoptredens, waarbij telkens weer “The Power” werd vertolkt. Vervolgens werd aan de mensen op straat gevraagd hun ideeën over 'macht' te uiten en deze straatinterviews dienden als basis voor wat ze zelf een 'vox popera' noemen ('vox populi', gecombineerd met 'pop opera'). Al die verschillende meningen zijn vormgegeven in vele muziekstijlen, van catchy pop tot redelijk experimenteel, tot gedragen en ingetogen, tot folky. Daardoor staat dit “The Other Place” stilistisch bepaald ver af van “Unrecorded Beam”. De instrumentale invulling is nochtans kleurrijk genoeg, met fraaie bijdragen van saxofoniste Roz Harding, fluitiste Viv Goodwin-Darke, het duo zelf én niet in de laatste plaats door Lee Fletcher. Die kennen we bij Xymphonia ook van zijn samenwerkingen met o.a. GRICE, Richard Barbieri en vele anderen en is hier net als op “Unrecorded Beam” producer en bespeler van vele instrumenten. Bottle en Waltier verzorgen zelf alle vocalen, de ene keer heel melodieus of harmonieus gelaagd, de andere keer in de vorm van een soort sprechgesang. Dat het album pas 6 jaar ná de bewuste verkiezingen uitkomt heeft mede te maken met het feit dat het de bedoeling was het album te financieren middels een internetcampagne die via Pledge.com liep. ...En dat ging kopje onder... Nu heeft Bad Elephant het album opgepikt. We kiezen het vocaal gelaagde “Where Does It Begin”, waarmee het uitgangspunt van de 'vox popera' treffend wordt neergezet en komen een flink stuk verder op het album na de nodige stilistische wendingen de intrigerende folkprog van “Stand By Your Beds” tegen.
Websites:
https://billiebottle.bandcamp.com/album/the-other-place-2
https://www.facebook.com/BillieBottle .

GEMIST
Electric Mud – Deadend Mind
Van “The Deconstruction Of Light” (Time Zone, 2018)

Wederom een band uit Duitsland die ons was ontglipt. Toch bestaat Electric Mud al sinds 2013 en is “The Deconstruction Of Light” al het vierde album van deze uit Hannover afkomstige band. Het kernduo Hagen Bretschniede en Lennart Hüper wordt erop bijgestaan door multi-instrumentalist Nico Walser. Klassieke prog is vermengd met veel actuele stromingen zoals stonerrock en postrock, maar ook elektronische muziek. Laat je zeker niet op het verkeerde been zetten door het stonerrockbegin van albumopener “Deadend Mind”. Het nummer breekt echter gaandeweg open en eindigt in klassieke Steve Hackett-modus met een zeer bekend motief. Het mooie is, dat in de loop van het album het elektronische aspect meer aan de oppervlakte komt en er Tangerine Dream-invloeden zijn te horen. We gaan dan ook zeker verder in de discografie van deze band duiken.
Websites:
https://electricmud.bandcamp.com/album/the-deconstruction-of-light
https://www.facebook.com/electricmudhq .

HERUITGAVE
Japan - In-Vogue (Live In Japan EP version)
Van "Quiet Life" (Hansa, 1979/1980 / BMG, 2021)

Het eind 1979 allereerst in Canada uitgebrachte "Quiet Life" was een belangrijke overgangsplaat voor de band Japan. Na het door funk- en glamrock gekruide debuut "Adolescent Sex" en het nihilistische, postpunkachtige "Obscure Alternatives" verkeerden de musici korte tijd met discovernieuwer Giorgio Moroder. Daarna kregen ze de kans om met John Punter te werken, die onder meer albums van het door hun bewonderde Roxy Music had geproduceerd. Dit bood tevens de mogelijkheid om voor de symfonische songs "In-Vogue" en "The Other Side Of Life" een orkest te strikken. Op de onlangs verschenen helder klinkende heruitgave wordt duidelijk waartoe dit alles leidde: Richard Barbieri gebruikte extensief het door een Oberheim sequencer aangestuurde Roland System 700, terwijl hij zich qua toetsenwerk meer ging toeleggen op atmosferische accenten. Gitarist Rob Dean ruilde de typische rockbenadering in voor door de E-bow voortgebrachte glijdende klanken. Mick Karn plaatste zijn onconventionele fretlozebaspatronen in het centrum van het geluidsbeeld en voegde met zijn blazersarrangementen een extra dimensie toe. Steve Jansen ontwikkelde een heel eigen drumstijl, die perfect samenvloeide met de geraffineerde drumcomputerprogrammering. En David Sylvian tenslotte liet zijn gekwelde, wat schreeuwerige voordracht achter zich om zich voortaan als een eigenzinnige volgeling van David Bowie en Bryan Ferry te uiten. Het aldus tot stand gekomen sloot "Quiet Life" compositorisch beter aan bij de progressieve artrock uit die periode, inclusief een voortzetting van door Eric Satie beïnvloede impressionistische rustpunten. De nieuwe heruitgave is in verschillende samenstellingen beschikbaar, waarbij de aan te raden luxe 3-cd editie een disk bevat met alternatieve mixen en obscuriteiten en een schijf met een grotendeels niet eerder officieel uitgebracht concert van 27 maart 1980. Helaas is laatstgenoemde opname genomen vanuit een ontzettend luidruchtig, veelal uit meisjes bestaand publiek, die de uitstekende bandperformance letterlijk overschreeuwen. Dit willen we de luisteraar niet aandoen. Vandaar dat we kiezen voor een live-versie van "In-Vogue". Deze verscheen in 1980 op de vier nummers tellende EP "Live In Japan", waarvan de opnames enkele dagen voor het genoemde concert dateren. Gelukkig is het de producers destijds wel gelukt het omgevingsgeluid naar achteren te mixen. Overigens speelde Japan destijds met gastsaxofonist Jane Shorter, waardoor Mick Karn zich op zijn basspel kon concentreren.
Websites:
http://www.nightporter.co.uk/pages/japlive_80.html (over de concerten van 1980)
https://superdeluxeedition.com/news/japan-quiet-life-box-set/ .

NIEUW (VERLAAT)
Glasswork - For Everyone And For No One
Van “Metabolé” (eigen beheer, 2020)

Het uit Málaga afkomstige Glasswork is al vanaf 2013 actief, toch hebben we nog nooit iets van deze band laten horen. De kern komt uit de powermetalband Eternal Dream, maar de heren Álvaro Sabin (gitaar), Miguel Ángel Rey (drums) en César Rodriguez (keyboards) wilden zich meer gaan richten op de progressieve rock uit de jaren 70. Een eerste album “Knots” verscheen in 2015 waarop toch nog de stevige kant van de prog opgezocht werd. Kort hierop voegde bassist Fernando Dominguez zich bij het trio en in 2017 volgde het tweede album “Fear And Trembling”. Glasswork heeft hier wel wat overeenkomsten met bands als Riverside of Overhead, maar je hoort ook zeker Spaanse elementen terug. Afgelopen jaar presenteerde het kwartet “Metabolé”, waarop een iets (neo)progressievere weg wordt ingeslagen. Dit is het beste te illustreren met “For Everyone And For No One”, dat begint als oude Camel maar via een stevige King Crimson-achtige passage langzaam verandert in een nummer dat zo van een Britse jarentachtigneoprogband had kunnen zijn. Elders op dit derde album wordt de rustiger zijde van Led Zeppelin opgezocht, maar er zijn ook hints naar Genesis. Voor meerdere songs werden gastzangers uitgenodigd, waaronder Laura Martinez, die op het lange titelstuk te horen is. Jammer dat we dit album vorig jaar hadden gemist: “Metabolé” kan zich zeker meten met veel van de (sub)topreleases van dat jaar. We gaan luisteren naar het genoemde “For Everyone And For No One”.
Websites:
https://glasswork.bandcamp.com/album/metabol
https://www.facebook.com/Glassworkband?fref=ts .

ALBUM VAN DE MAAND
Kerrs Pink - In Discipline And With Love
Van het album "Presence Of Life" (eigen beheer, 2021)

Het in maart verschenen "Presence Of Life" is het zevende album van de Noorse band Kerrs Pink en verscheen maar liefst zeven jaar na “Mystic Spirit”. Evenals deze directe voorganger schopt “Presence Of Life” het tot Album van de Maand bij Xymphonia!

De basis voor de Noorse band werd al in 1972 gelegd, al duurde het 4 jaar eer de huidige naam werd aangenomen (de oude was Cash' Pink!); het debuutalbum verscheen pas in 1980. Kerrs Pink is de naam van een Noors aardappelras en tegelijk legt de helft ervan een link naar een bekende progressieve rock band. De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, met gitarist Harald Lytomt als constante factor. De verwevenheid van Noorse traditionele folk in de zes nummers op “Presence Of Life” is net als op de zes voorgaande albums nog steeds van toepassing, maar nooit uitgesproken aanwezig. Met Hans Jørgen Kvisler is er een extra gitarist toegevoegd aan de bezetting. Samen met gitarist Hararld Lytomt gaat Kvisler de nodige muzikale duels aan met toetsenisten Glenn Fosser en Lasse Johansen. De twee laatstgenoemden staan garant voor weelderig Hammondorgelspel, pompende Moogklanken, zuigende Mellotronakkoorden en prikkelend pianospel. De vocalen, die je aan Deep Purple's zanger Ian Gillan doen denken, worden (net zoals op het vorige album) verzorgd door Eiríkur Hauksson. De ritmesectie, bestaande uit bassist Per Langsholt en drummer Magne Johansen, completeert het geheel. “Presence Of Life” biedt prachtige melodieën, die geïnspireerd zijn op Noorse folk, maar dan wel vertolkt op volbloed progressieve rockinstrumenten. Je hoort de invloeden van een aantal beroemde bands erin terug, waaronder Procol Harum, Deep Purple en Genesis. De muzikale mix van klassiek in een moderne setting vindt zijn weerslag in het mooie artwork. Dat is gebaseerd op een beroemd werk van de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich (1774–1840), maar dan geplaatst in een moderne setting. Eerst denk je namelijk een man omringd door ongeschonden natuurschoon te zien, tot je de koeltorens in de verte ontwaart... Vanavond hebben we gekozen voor het slotnummer van het album, “In Discipline And With Love”, dat met ruim 12 minuten tevens langste nummer van “Presence Of Life” is.
Website:
https://kerrspink.com.

NIEUW
Kayak – Traitor's Gate
– Under A Scar
Van “Out Of This World” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Na “Seventeen” is “Out Of This World” het tweede Kayak-album dat gemaakt is na de doorstart met indertijd op bandleider Ton Scherpenzeel na een compleet verfriste bezetting. Al tijdens de tournee voor “Seventeen” werd er teruggevallen op voormalig drummer Hans Eijkenaar, die nu op dit, u raadt het al, achttiende album ook van de partij is. De rest van de bezetting, zanger Bart Schwertmann, gitarist/zanger Marcel Singor en bassist/zanger Kristoffer Gildenlöw, is gelijk gebleven. Het woordje 'zanger' hoorde u een aantal keren en dat is niet voor niets. Want hoewel Schwertmann het leeuwendeel van de leadvocalen op dit tot de CD-rand gevulde album voor zijn rekening neemt, zingt ook Singor een aantal nummers en Gildenlöw en Scherpenzeel ieder één. Het slotnummer “Ship Of Theseus” beschrijft metaforisch de geschiedenis van de band en hoewel het logisch is dat componist Scherpenzeel vond dat hij dit zelf moest zingen, had Schwertmann er meer vocale diepgang aan kunnen geven, zoals deze dat in zijn overige zangpartijen ook doet. Eijkenaar is de enige zonder zangcredits, maar hij draagt wel voor het eerst compositorisch bij. Dat dit “Traitor's Gate” een energiek en ritmisch dwingend nummer is geworden hoeft eigenlijk geen betoog: energie is iets dat diens wervelende drumspel sowieso aldoor toevoegt. Voor de rest schreef Scherpenzeel het materiaal, dat daardoor uitermate herkenbaar klinkt. Neem bijvoorbeeld “Under A Scar” met zijn langzame inleiding en pakkende tempoversnelling: deze vorm lijkt sterk op een van Kayaks bekendste evergreens, “Starlight Dancer”. Geeft het? Nee hoor! Je mag als band toch wel herkenbaar klinken en aan je eigen repertoire refereren (zoals in het titelnummer gebeurt aan “Chance For A Lifetime”)? Zeker als je dat op een lang album doet dat van begin tot eind boeiend is en binnen het Kayak-kader veel afwisseling biedt, van pure symfonische rockcomposities tot meer catchy compacte nummers.
Websites:
https://www.kayakonline.info/
https://www.facebook.com/kayakmusicband .

NIEUW
Stella Lee Jones - Tokyo Fantasista
Van “Theater Vol. 1” (Dizziness Records, 2021)

Stella Lee Jones is een in 2009 opgericht Japans gezelschap dat in de personen van gitarist Satoshi Hirata en violiste Tei Sena raakvlakken heeft met de symfonische (jazz)rockformatie Electric Asturias. In het verleden hebben aandacht besteed aan de twee instrumentale CD’s die de band uitbracht, “A Floating Place” uit 2011 en het vijf jaar later verschenen “Escape From Reality”, waarop Sena vervangen was door de niet minder getalenteerde Hitomi Iriyama. De dit jaar uitgebrachte DVD “Theater Vol. 1” is een uur durende registratie van een optreden tijdens het festival Prog Tokyo 2019 Autumn. Er werden destijds zeven nummers van genoemde albums opgevoerd, aangevuld met de toen nog onuitgebrachte publiekslieveling “Russians”. In vergelijking met Electric Asturias is de muziek frivoler en multi-gedisciplineerder, waarbij de progressieve rock wordt geïnjecteerd door minimal music-achtige accenten, R.I.O.-scheuten, klassiek, fusion, jazz en folkrock. Tevens is er geregeld een Frans sfeertje te bespeuren, vooral wanneer Emi Sasaki met haar accordeon in het middelpunt staat. Hoewel er van bladmuziek wordt gespeeld beheerst men het repertoire tot in de puntjes. Dit is met name zonneklaar wanneer tijdens diverse passages de melodie tegelijkertijd door meerdere instrumenten wordt gedicteerd om direct daarna geraffineerd over te schakelen op de van Gentle Giant bekende hoketus-techniek, waarbij de instrumenten die in frasen opgeknipte melodie juist ná elkaar gestalte geven. De knusse sfeer in de Silver Elephant is helder gefilmd, met rustig wisselende, dicht op de musici geschoten beelden. Daarbij zorgen spiegels, een fotografische introductie van de zeven individuele muzikanten tussen de nummers door, selectief gebruik van split screens en de stijlvolle kleding van de groepsleden voor extra visuele prikkelingen. Geluidstechnisch is de stereo-DVD van uitstekende kwaliteit, wat vooral opvalt als men de aandacht vestigt op de zowel subtiele als virtuoze bijdragen van gastpercussioniste Hitomi Aikawa, die zelfs tijdens orkestrale passages voortreffelijk te volgen zijn. Helaas hebben we niet de mogelijkheid u wat van “Theater Vol. 1” te laten horen, daarom draaien we de studioversie van een van de op de DVD te vinden nummers en wel “Tokyo Fantasista” van het tweede album.
Websites:
http://www.stellaleejones.com/
https://stellaleejones.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/STELLALEEJONES/
https://twitter.com/stellaleejones.

NIEUW
Ciccada – No Man's Land
Van “Harvest” (Bad Elephant, 2021)

Ciccada liet ons na het debuut “A Child In The Mirror” uit 2010 zo'n 5 jaar uitkijken naar de opvolger “The Finest Of Miracles”. Het wachten op het nu verschenen “Harvest” duurde nog een jaartje meer. Er is dan ook wel het nodige veranderd, wat het muzikale verschil tussen deze derde en de eerste twee sowieso groter doet zijn. De Griekse band werkte indertijd met een kleine vaste kern, aangevuld met een per nummer wisselende flinke stoet gastmuzikanten op vooral diverse strijk- en blaasinstrumenten. Zodoende werd een sterk met klassieke muziek en folk geïnjecteerde vorm van progressieve rock gecreëerd. Op “A Child In The Mirror” bestond de kern uit een trio, bestaande uit de compositorische spil, die tevens de diverse respectievelijk gitaren en toetseninstrumenten bediende, aangevuld met een zangeres. Op “The Finest Of Miracles” was die kern al aangevuld met een vaste drummer. Nu presenteert Ciccada zich als septet, met naast een vaste bassist een bespeelster van diverse instrumenten uit de saxofoonfamilie en een extra zangeres. Gastmuzikanten zijn er niet meer. Het puur klassieke element is daardoor uit de groepssound verdrongen ten faveure van een zwaarder aangezet folk-aspect. Het King Crimson-gehalte is er met al die saxofoons bepaald niet minder op geworden: denk dan nu vooral aan de tijd rond “Islands”. De extra zangeres heeft een stem die je meteen associeert met dromerige Engelse folk uit diezelfde tijd, oftewel eind jaren zestig/ begin jaren zeventig. Nieuw is dat de gitarist nu ook af en toe als leadzanger optreedt. Hoewel het een aardig contrast is met de twee zangeressen, zal het voor de liefhebbers van de eerste twee platen even wennen zijn. Let wel: zijn vocale rol blijft beperkt. Voor vanavond hebben we “No Man's Land” geselecteerd, waarin de mengvorm van een flinke dosis flitsende prog met juist meer intieme esoterische folk goed te horen is.
Websites:
https://www.facebook.com/profile.php?id=100063656042835
https://www.youtube.com/CiccadaBand.

NIEUW / IN HET NIEUWS
Corecass – V O I D II
Van "V O I D" (Golden Antenna, 2020)

Achter de naam Corecass gaat muzikante/componiste Elinor Lüdde schuil. De Hamburgse heeft met "V O I D" een bijzonder mini-album afgeleverd, waarop ze ambient, modern-klassiek en rock met elkaar verenigt. De rode draad wordt gevormd door de drie titeldelen waarin een hoofdrol is weggelegd voor kerkorgel en harp. Deze delen worden afgewisseld met 3 korte ambientstukken waarin elektronische klanken en locatie-opnamen worden gebruikt. Het is de afwisseling tussen die twee klankwerelden die maakt dat het album een filmisch karakter heeft. Het is dus niet gek dat het ons door het gebruik van kerkorgel ook regelmatig doet denken aan de muziek die Hans Zimmer schreef voor de film “Interstellar”. En zoals die filmcomponist graag rockinstrumenten gebruikt in zijn soundtracks duiken die ook prominent op in het middelste deel van “V O I D”, waar in Lüdde ook nog eens een gedicht in voordraagt. Een bijzondere, bijna gotische luistertrip.
Websites:
https://corecass.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/corecass.

HERUITGAVE
Buckley, Tim – Song To The Siren
Van “Starsailor” (Bizarre / Straight Records, 1970 / Music On CD, 2021)

Hoewel er behoorlijk wat van Tim Buckley op CD te koop is, waaronder ook veel postuum uitgebrachte live-opnamen, is “Starsailor” jarenlang lastig te vinden geweest op CD. Zo'n 30 jaar geleden waren er kleine series officiële heruitgaven, daarna duurde het tot 2010 eer er een officiële Japanse heruitgave kwam, in dure SHM-vorm. Het Nederlandse aan Bertus Distributie gelieerde Music On Vinyl kwam in 2013 met een vinylversie. Gelukkig voor de minder hippe liefhebbers is er nu, 8 jaar later, via zusterlabel Music On CD eindelijk weer eens een zeer betaalbare CD-release. Ondanks dat “Starsailor” een van de bekendste Tim Buckley-nummers bevat, zagen de rechthebbenden blijkbaar steeds geen brood in diens vijfde album, dat in eind 1969 verscheen. Dat komt omdat het album is gemaakt in een periode dat de singer-songwriter compromisloos aan het experimenteren was geslagen. Onder invloed van o.a. componist Luciano Berio en diens muze Cathy Berberian was hij met zijn wendbare stembanden de mogelijkheden van het menselijke stemgebruik aan het onderzoeken, waarbij de begeleiding nog het meest geïnspireerd werd door freejazz. Intrigerend, maar niet zo publieksvriendelijk als de folky songs van het titelloze debuut van drie jaar eerder. Het bekende nummer in kwestie, “Song To The Siren”, was dan ook al wat ouder, want al in 1967 eenmalig in een TV-programma gezongen. Dat het zo bekend werd, in alternatieve kringen dan, komt niet door deze versie, maar door de cover die This Mortal Coil in 1984 uitbracht. In Xymphonia draaiden we al eens de Steve Hogarth-adaptatie. Vanavond draaien we de “Starsailor”-versie.
Website:
http://www.timbuckley.com/ .

NIEUW
Swart, Peter - Space And Planet
- Oderani Forces
Van “Oderan” (eigen beheer, 2020 (download)/2021 (CD))

Peter Swart is een graag geziene en gehoorde gast in Xymphonia. In de loop der jaren hebben we al menig nummer gedraaid van albums als “The Path” (2003), “Shades” (2006), “Rofloré” (2009) en “The Couch” (2014). Tevens wist de muzikant ons te verblijden met een interview in onze studio. In het dagelijks leven is Swart werkzaam als medisch psycholoog, terwijl hij naast muziek ook stripverhalen produceert en schrijft. Wat dat laatste betreft verscheen van hem de afgelopen jaren een drietal boeken die samen “Kroniek Van Oderan” vormen. Het is een mengeling van sciencefiction en fantasy in de traditie van films als “Alien” en “Avatar” en TV-series met de nadruk op relationele perikelen. Uiteraard speelt muziek een belangrijke rol in de boeken, maar nog mooier is dat Swart tevens een album heeft uitgebracht dat geïnspireerd is op de trilogie. Op zijn vorige platen hoorden we dat de muli-instrumentalist zich ontwikkelde van Anthony Phillips gerelateerd materiaal, naar ietwat zwaarder aangezette symfonische muziek waarin Steve Hacketts vroege solowerk doorklinkt. Op “Oderan” begeeft Swart zich echter in de melodieuze synthesizermuziek, die goed aansluit bij het thema van reizen naar onbekende bestemmingen. Het delicate toetsenwerk wordt geregeld afgewisseld met mooi aanzwellende gitaarklanken, die ons doen denken aan het oude werk van Bo Hansson, terwijl de natuurlijk klinkende elektronische ritmepartijen het geheel ingetogen ondersteunen. Heerlijke ruimtelijke wegdroommuziek dus, hoewel er wel degelijk van spannende momenten in de boeken en op de CD te genieten valt. Opener “Space And Planet” laat de subtiele kant horen, terwijl in “Oderani Forces” de gevaren op een verre planeet verklankt zijn. Naar die twee stukken gaan we luisteren.
Websites:
https://peterswart.bandcamp.com/album/oderan
https://www.peterswart.nl/ .

NIEUW
Gilbert, Kevin – Nightmares
- Sail Away
Van “Call Me “Kai”” (The Estate Of Kevin Gilbert, 2021)

Het is geen geheim dat we bij Xymphonia grote fans van Kevin Gilbert zijn. We hoeven u dus ook niet nogmaals uit te leggen wie hij was. De laatste maanden zijn we rijkelijk verwend met een aantal archiefreleases. Zo schonken we een paar maanden geleden aandacht aan een box met opgepoetste versies van de beide albums van Gilberts jarentachtigband Giraffe, waarbij ook een DVD met o.a. concertopnamen was gevoegd. Nu is The Estate Of Kevin Gilbert verder in het archief gedoken en presenteert ons met 3 complete ‘albums’ die Gilbert tussen 1984 en 1987 opnam en chronologisch tussen de bands NRG en Giraffe in vallen. De titels van deze albums zijn “Decent Exposure” (1985), “Sometimes Why” (1986) en “Point Blank” (1987). Naast deze albums zit er ook een schijfje met extra’s bij die rond dezelfde tijd zijn opgenomen. Gilbert had als doel om ieder jaar een album te maken dat speciaal bestemd was om uit te delen aan vrienden en familie. Ook had hij in die tijd het pseudoniem Kai aangenomen. Vandaar de titel van deze boxset: “Call Me ‘Kai’”. Natuurlijk circuleerde het overgrote deel van dit materiaal al wel onder de liefhebbers, maar niet in deze kwaliteit en zeker een aantal van de extra’s was tot nu toe onvindbaar. De nummers zijn veelal door Gilbert alleen ingespeeld; vandaar dat ook veel van geprogrammeerde drums gebruik is gemaakt. Het materiaal leent zich hier echter voor: het is duidelijk jarentachtigmuziek, beïnvloed door het werk van Yes en Genesis uit diezelfde tijd, maar ook door bands als Toto of The Alan Parsons Project. Maar zijn voorliefde voor prog is absoluut hoorbaar. Zo is voor het eerst in sublieme geluidskwaliteit de “Tired Old Man”-suite te horen. Ook legt Gilbert hier al de fundamenten voor zijn meesterwerk “The Shaming Of The True”, met vroege versies van “Staring Into Nohing” of “Image Maker”. De nummers hebben hier nog wel een andere context. We gaan vanavond twee songs laten horen. Als eerste een nummer van “Point Blank”, het uptempo “Nightmares”, waarin Gilbert een sampletje ‘leent’ van Yes. Een van de tot nu toe onbekende nummers is de mooie ballade “Sail Away”, dat u vervolgens hoort. De box is online verkrijgbaar via de Pop Plus One Shop. We hebben ook nog een nieuwtje: er komt binnenkort een nieuwe versie van “The Shaming Of The True” uit, met veel extra’s.
Websites:
https://kevingilbert.com/
https://popplusone.com.

ALBUM VAN DE MAAND
Kerrs Pink - The Book Of Dreams
Van het album "Presence Of Life" (eigen beheer, 2021)

Het in maart verschenen "Presence Of Life" is het zevende album van de Noorse band Kerrs Pink en verscheen maar liefst zeven jaar na “Mystic Spirit”. Evenals deze directe voorganger schopt “Presence Of Life” het tot Album van de Maand bij Xymphonia!

De basis voor de Noorse band werd al in 1972 gelegd, al duurde het 4 jaar eer de huidige naam werd aangenomen (de oude was Cash' Pink!); het debuutalbum verscheen pas in 1980. Kerrs Pink is de naam van een Noors aardappelras en tegelijk legt de helft ervan een link naar een bekende progressieve rock band. De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, met gitarist Harald Lytomt als constante factor. De verwevenheid van Noorse traditionele folk in de zes nummers op “Presence Of Life” is net als op de zes voorgaande albums nog steeds van toepassing, maar nooit uitgesproken aanwezig. Met Hans Jørgen Kvisler is er een extra gitarist toegevoegd aan de bezetting. Samen met gitarist Hararld Lytomt gaat Kvisler de nodige muzikale duels aan met toetsenisten Glenn Fosser en Lasse Johansen. De twee laatstgenoemden staan garant voor weelderig Hammondorgelspel, pompende Moogklanken, zuigende Mellotronakkoorden en prikkelend pianospel. De vocalen, die je aan Deep Purple's zanger Ian Gillan doen denken, worden (net zoals op het vorige album) verzorgd door Eiríkur Hauksson. De ritmesectie, bestaande uit bassist Per Langsholt en drummer Magne Johansen, completeert het geheel. “Presence Of Life” biedt prachtige melodieën, die geïnspireerd zijn op Noorse folk, maar dan wel vertolkt op volbloed progressieve rockinstrumenten. Je hoort de invloeden van een aantal beroemde bands erin terug, waaronder Procol Harum, Deep Purple en Genesis. De muzikale mix van klassiek in een moderne setting vindt zijn weerslag in het mooie artwork. Dat is gebaseerd op een beroemd werk van de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich (1774–1840), maar dan geplaatst in een moderne setting. Eerst denk je namelijk een man omringd door ongeschonden natuurschoon te zien, tot je de koeltorens in de verte ontwaart... Voor vanavond hebben we gekozen voor het bijna 10 minuten durende “The Book Of Dreams”.
Website:
https://kerrspink.com.

IN HET NIEUWS
Placebo – Without You I'm Nothing
van het album “MTV Unplugged” (Vertigo, 2015)

Placebo heeft eindelijk het langverwachte achtste studioalbum voltooid. Het wordt de eerste nieuwe studio-uitgave van de Londense band sinds “Loud Like Love” uit 2013. De exacte releasedatum is nog niet bekend, wel geeft de band rond frontman Brian Molko aan dat er dan ook optredens volgen. Voor het zover is gaan we terug naar 2015, toen de vooralsnog meest recente uitgave van Placebo verscheen: “MTV Unplugged”. Van dat album kiezen we “Without You I'm Nothing”. Dit is het titelnummer van het tweede Placebo-album, uit 1998. Op de originele versie was een gastrol weggelegd voor David Bowie. Die hoort u niet in de MT-versie, maar wel een mooie strijkerstoevoegingen. Het geeft tevens aan hoe breed georiënteerd wij van Xymphonia zijn.
Website:
http://www.placeboworld.co.uk/ .

IN MEMORIAM MARCO BOUWMANS
Infloyd – Shine On You Crazy Diamond
Live in Musicon Den Haag, The Clash Of The Coverbands, 12 mei 2012 (opname: Radio West)

Afgelopen vrijdag maakte Infloyd bekend dat op Hemelvaartsdag 13 mei 2021 zanger/gitarist en Infloyd-frontman Marco Bouwmans is overleden aan de gevolgen van kanker.

Uit het officiële bericht: “Marco heeft een aantal maanden keihard gevochten. Hij heeft een harde, felle strijd gestreden. Opgeven komt niet in zijn woordenboek voor. Pas op het allerlaatste moment kon hij zich erbij neerleggen de regie uit handen te moeten geven. Het is heel wreed en onrechtvaardig, intens verdrietig. We zijn er allemaal kapot van maar we vieren zijn leven en de herinnering, de mooie dingen die er dankzij en met hem allemaal zijn gebeurd. We denken aan Marco in dankbaarheid. Marco vertelde deze week zich tot op het laatste moment een gelukkig mens te voelen.”

Op de Infloyd-website valt in de biografie van Marco Bouwmans te lezen dat hij als jongetje van tien al gefascineerd was door Pink Floyd. Toen kocht hij namelijk “Animals”, dat altijd zijn favoriete Pink Floyd-album is gebleven. In 2011 werd hij gevraagd voor Infloyd en ging er een droom voor hem in vervulling. Het bijzondere van Infloyd was dat de band in het drukbezette Pink Floyd-coverbandlandschap dingen deed die collega's links lieten liggen. Het integraal spelen van “The Final Cut” en Roger Waters' solomeesterwerk “Amused To Death” was wereldwijd uniek en is ook nooit door Floyd of Waters zelf gedaan. De groep speelde regelmatig in het Openluchttheater van Nijverdal, maar ook in de NAXT Stage in Almelo. Wij gaan terug naar 2012, toen Radio West opnamen maakte van het festival The Clash Of The Coverbands, met een opname van “Shine On You Crazy Diamond”, met leadzang en leadgitaar van Marco Bouwmans, die we hiermee herdenken. Bouwmans werd slechts 49 jaar.
Websites:
https://www.infloyd.nl/
https://youtu.be/4vLKOu1kJdM .

NIEUW
Last Summer For Lucy, The – Congratulations To The Millionth Visitor At The South Pole
Van “Congratulations To The Millionth Visitor At The South Pole” (eigen beheer, 2021)

Tja, zo kom je bij het struinen door de digitale platenbak op Bandcamp een band met de eigenaardige naam The Last Summer For Lucy tegen. De titel van het net uitgebrachte tweede album is nog opvallender: “Congratulations To The Millionth Visitor At The South Pole”. In 8 instrumentale nummers van tussen de vier en zes minuten, neemt de band ons mee op reis door een opzwepende epische postrocklandschap, maar wel met veelvuldige progtrekjes, wat je met zo'n titel eigenlijk al een beetje verwacht. Vooral door het veelvuldige gebruik van synths klinkt de muziek soms kamerbreed. We weten dat The Last Summer For Lucy uit Dresden komt, maar verder is er niets bekend: niet over de bezetting of wat dan ook. “Congratulations To The Millionth Visitor At The South Pole” is alleen op vinyl en als digitale download te koop. We gaan luisteren naar het titelnummer.
Website:
https://thelastsummerforlucy.bandcamp.com.

VOORPROEFJE
Azure - Ameotoko I The Curse
Van "Of Brine And Angel's Beaks" (eigen beheer, 11 juni 2021)

Azure is een betrekkelijk nieuwe band afkomstig uit Brighton, waarvan de kern bestaat uit zanger/instrumentalist Christopher Sampson en gitarist Galen Stapley. De Britten maken een toegankelijke, melodieuze vorm van progrock en progmetal die ons erg doet denken aan Dream Theater, maar ook aan “Change” (1996), het tweede album van de enigszins vergeten Britse band Quest, die op zo'n bijzondere wijze de progmetal van Dream Theater met AOR wist te vermengen. Azure doet dat ook maar dan minder met een jarentachtigsausje en meer een modernere twist, waarin we ook invloeden uit de soundtracks voor Japanse anime-series menen te horen. Via Bandcamp is nu al het nummer “ Ameotoko I The Curse” te beluisteren, dat een voorbode is op het op 11 juni te verschijnen album "Of Brine And Angel's Beaks", dat al in voornotering te bestellen is.
Websites:
https://www.facebook.com/azuresongs/
https://azureish.bandcamp.com/track/ameotoko-i-the-curse.

N30 JAAR
Queen – Bijou
Van “Innuendo” (Parlophone, 1991)

In 1991 verscheen “Innuendo”, de laatste Queen-plaat die vóór het overlijden van Freddie Mercury werd uitgebracht. Vooral de titeltrack en het hartverscheurende “The Show Must Go On” werden hits. Een ander pareltje op het album is “Bijou”. Het is een atypisch nummer dat voornamelijk bestaat uit twee lange, emotionele gitaarsolo’s van Brian May, met daar tussenin slechts een kleine minuut aan vocalen van Mercury. Het tweetal had het idee om een omgekeerd nummer te maken, met instrumentale solo’s in plaats van vocalen, en zang op de plaats waar normaal gesproken een (gitaar)solo te verwachten is. Mercury schreef de tekst en componeerde samen met May de zeer emotionele gitaarsolo’s, die het gevoel van het nummer minstens net zo goed overbrengen als de tekst. “Bijou” gaat over Mercury’s relatie met zijn ex-vriendin Mary Austin, met wie hij na het einde van hun relatie altijd bevriend bleef. Austin erfde dan ook zijn huis en zijn katten. In “Bijou” verklaart Mercury de liefde aan Austin voor altijd, ook na de dood. Op het moment dat Queen aan “Innuendo” en voorganger “The Miracle” werkte, wist Mercury al dat hij aan aids zou gaan overlijden. “Bijou” is nooit een hit geworden, omdat het nooit een single is geweest. Weinig mensen kennen het, ook omdat Mercury door zijn ziekte niet in staat was om nog live op te treden. Dat betekent echter niet dat “Bijou” nooit live ten gehore is gebracht. Tijdens de tour met Paul Rodgers in 2008 verschijnt Mercury op video in beeld, nadat Brian May live aan het publiek demonstreerde dat hij nog altijd de beste gitarist ter wereld is. (bron: Ondergewaardeerde Liedjes)
Websites:
https://www.queenonline.com/
https://ondergewaardeerdeliedjes.nl/2016/03/05/queen-bijou/.

NIEUW
Walker, Ryley – Striking Down Your Big Premiere
– Clad With Bunk
Van “Course In Fable” (Husky Pants, 2021)

We hebben de muziek van Ryley Walkers doorbraakalbum "Primrose Green" uit 2015 in het verleden omschreven als een mengsel van Van Morrison ten tijde van “Astral Weeks” en Tim Buckley ten tijde van “Happy Sad”. Ofwel een behoorlijk in zichzelf gekeerde singer-songwriter die onder invloed van zijn eigen muziek in hogere sferen leek te komen en daar zijn luisteraars in meesleepte. De man heeft sindsdien vele platen uitgebracht, waaronder ook de nodige experimentele en instrumentale. Het nu verschenen “Course In Fable” valt onder zijn reguliere singer-songwriter-albums en diverse recensenten bespeurden prog-invloeden in zijn muziek. Hoe gelijk ze daar in hebben kunt u zo zelf beoordelen. In ieder geval is het progressieve singer-songwritermuziek te noemen, waar met wat goede wil invloeden uit vroeg-progressieve artiesten van rond 1970 zijn terug te horen. Wat dat betreft is hij nog steeds duidelijk een liefhebber van muziek uit hetzelfde tijdvak als dat hij 6 jaar geleden was. In “Clad With Bunk” lijkt het zelfs of we een Mellotron horen, maar op de hoes wordt die niet genoemd. Daarnaast klinkt Walker veel opener en extraverter dan in zijn carrièrebegindagen. De productie was in handen van de van o.a. de invloedrijke postrockband Tortoise bekende John McEntire.
Website:
https://www.ryleywalker.com/ .

NIEUW
Hjelm, Hans – System Calibration
Van “Factory Reset” (Kungens Ljud & Bild, 2021)

Van de uit Zweden afkomstige gitarist Hans Hjelm is deze maand zijn eerste soloalbum verschenen. Hij heeft jazzgitaar gestudeerd aan de University of North Texas in Dallas en is tevens lid van de psychedelische rockbands Kungens Män en Automatism. Op “Factory Reset” laat Hjelm zich echter duidelijk beïnvloeden door Depeche Mode en door Krautrock - en dan voornamelijk het gitaarspel van Michael Rother. Deze kruisbestuiving zorgt voor een fijne trip waarbij gitaar- en toetsenspel beiden hoofdrollen innemen. Hjelm bespeelt alle instrumenten zelf, behalve de drums, die door Jesper Skarin (Gösta Berlings Saga, Vak) zijn ingespeeld. Het zou te gemakkelijk zijn om Hjelm kopieergedrag te verwijten van band als Neu! of Kraftwerk. De muziek oip “Factory Reset” is namelijk veel organischer van karakter dan het werk van die Krautrockbands. Brede synthtapijten ondersteunen veelvuldig lekker gitaarspel en opzwepend drumwerk. Zoals bijvoorbeeld in het nummer “System Calibration”, dat we gaan laten horen. Overeenkomsten met een album als “Signify” van Porcupine Tree zijn hier zeker herkenbaar. Hans Hjelm adviseert zelf om het album met hoofdtelefoon op te beluisteren: ga rustig achterover zitten en laat je onderdompelen in de muziek.
Websites:
https://hans-hjelm.com/
https://hanshjelm.bandcamp.com/album/factory-reset
https://www.facebook.com/hanshjelmmusic .

NIEUW
Giovanni Blue - Horizon
- The Night Is Mine
Van "Moments" (OOB Records, 2021)

John Geel brengt onder de naam Giovanni Blue een serie albums uit, waarop hij samenwerkt met diverse vocalisten. In 2018 verscheen al "Time Will Tell" en eerder dit jaar de opvolger "Moments". De Britse Leonora Jane Wood zingt de 14 samen met Geel geschreven songs op dit album, dat qua stijl redelijk divers te noemen valt. Er zitten de nodige songs tussen die neigen naar een progressieve sound, maar het merendeel is wel echt als 'pop' te classificeren, met hier en daar een jazzy en bluesy inslag. Leonora Jane Wood, die hier werkt onder de naam Nina, heeft een aangename stem, die ons qua klank wel wat doet denken aan die van Chrissie Hynde (Pretenders) maar dan met het vocale bereik van Annie Lennox (Eurythmics) en op sommige momenten schiet bij beluistering ook de Nederlandse zangeres Kovacs als referentie door ons hoofd. Geel bespeelt verder alle instrumenten, echt dan wel virtueel. De muziek had wat ons betreft wel wat eigenzinniger en spannender mogen zijn en af en toe wat meer op de voorgrond mogen treden, want soms lijkt het niet meer dan een aangenaam ondergrondje voor Woods zang. Neemt niet weg dat Giovanni Blue wel degelijk een innemend project is van eigen bodem, waarvan we in de toekomst hopelijk nog meer gaan horen.
Websites:
https://oob-records.bandcamp.com/album/moments
https://www.facebook.com/profile.php?id=100004576277015.

NIEUW / LIVE-TIP
RPWL – In Your Dreams (Live & Personal)
Van “God Has Failed | Live & Personal” (Gentle Art Of Music / Soulfood, 2021)

Vorig jaar had RPWL een tournee willen ondernemen om te vieren dat het 20 jaar geleden was dat het debuut “God Has Failed” verscheen. Helaas gooide corona roet in het eten en werd die tour gecanceld. Niet uitgesteld dus, omdat men niet tijden later alsnog zoals aangekondigd het hele album wilde gaan spelen als er intussen (hopelijk) allang nieuw werk is. Daarom is er nu een live-in-de-studio-opname op 2LP, CD, DVD en Blu-ray verschenen. Ondanks dat de huidige bezetting nog maar twee oerleden kent, namelijk de creatieve spil Yogi Lang en Kalle Wallner, is er niet heel veel muzikaal verschil. Wel mooi aan de DVD- en Blu-ray-versies is de aanwezigheid van een fraaie 5.1-mix. Ook zijn hier interviews te vinden met zowel de huidige, als de toenmalige bezetting. Leuk is dat daarbij soms, om de nostalgische waarde te vergroten, destijds on the road gemaakte beelden zijn gesneden. En laten daar nu ook beelden zitten die tijdens de opbouw van het concert in Hellendoorn zijn geschoten. Want Stichting Symphel was er destijds snel bij met het ontdekken van de Beierse band. Wij kiezen “In Your Dreams”, waar duidelijk het Pink Floyd van “The Division Bell” in is terug te horen. Denk daarbij aan “Take It Back” en (mede door het gebruik van de 'talkbox', ofwel het geluid van je gitaarversterker door een tuinslang via je mond in de microfoon laten komen) “Keep Talking”. RPWL staat in juni 2022 op het Midsummer Prog Festival (dat onlangs dus is verplaatst van juni 2021 naar juni 2022). En op de eigen RPWL-website is te lezen dat ook tijdens Night Of The Prog 2022 wordt opgetreden, op 24 juli 2022, iets wat de organisatie zelf nog niet heeft aangekondigd.
Websites:
https://www.rpwl.net/
Dit nummer: https://youtu.be/IjEJPz_CbQE .

(OP)NIEUW
Glass Kites - Ideologue + Discworld / Projector
Van "Glass Kites II" (eigen beheer, 2021)

In februari van dit jaar schonken we voor het eerst aandacht aan het tweede mini-album van Glass Kites en dus vonden we het hoog tijd om hier nog wat meer van te laten horen. Ten tijde van het debuut (dat wij pas in 2018 ontdekten maar al in 2012 was verschenen) plaatsten we de Canadese formatie ergens tussen Radiohead, Anathema en het Noorse Oak en wat dat betreft is er op "Glass Kites II" niet zo gek veel veranderd - met dien verstande dat de muziek minder leunt op alleen maar de prachtige sfeerklanken maar een stuk dynamischer is gaan klinken. Het spel van bassist Nate Drobner is prominenter en nieuwe drummer Kyle Araki geeft de muziek soms flink wat extra energie. Grote blikvanger van Glass Kites is nog immer zanger/gitarist/toetsenist Leon Feldman, die ook nog eens tekent voor de prachtige productie. Hoogtepunt van dit mini-album wordt gevormd door de twee tracks “Ideologue” en “Discworld / Projector” die gezamenlijk "Glass Kites II" prachtig afsluiten.
Website:
https://glasskites.bandcamp.com/ .

VOORPROEFJE
Styx – Crash Of The Crown
Van het aankomende album "Crash Of The Crown" (Universal, 18 juni 2021)

Styx heeft het titelnummer van het komende album “Crash Of The Crown” beschikbaar gesteld via streamingplatforms. Het nieuwe conceptalbum verschijnt op 18 juni en is het 17de voor de Amerikaanse band, die hierop de stijl voortzet die op de vier jaar geleden verschenen voorganger ''The Mission'' was te horen. Styx, dat met Collective Soul op tournee gaat in Amerika, zal het album ''Crash Of The Crown'' uitbrengen op transparant vinyl, zwart vinyl, CD en via digitale platforms. Bovendien, voor Record Store Day op zaterdag 12 juni, zal ook nog de EP “The Same Stardust” uitgebracht worden, exclusief op blauw 180 grams 12” vinyl. Kant 1 zal twee gloednieuwe nummers bevatten, namelijk “The Same Stardust” en “Age Of Entropia”. Kant 2 laat vijf live-opnamen horen: klassieke Styx-hits in de versies zoals ze eerder te horen waren tijdens de 'Styx Fix'-livestreams. (bron: Jerry Ewing, Loudersound / Prog)
Websites:
https://styxworld.com/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/mtCpmFDVhII .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP / 20 JAAR
Marillion – Map Of The World
Van “Anoraknophobia” (Intact, 2001)

Deze week maakte Marillion bekend dat de Europese herfsttournee van dit jaar om evidente redenen een jaar is uitgesteld. Zie voor de nieuwe Nederlandse data onze concertagenda. Ook zal het Marillion Weekend in Port Zélande in 2022 worden uitgesteld naar 2023. Rond zo’n groot evenement is het noodzakelijk verzekeringen af te sluiten en dat is op dit moment voor het voorjaar van 2022 niet te doen. Wel zullen de weekenden in de overige landen gewoon in 2022 doorgang vinden. Die zijn dan ook kleinschaliger van opzet, zonder af te huren bungalowpark. Meer hierover volgt binnenkort. Het schijven van een nieuw album gaat echter wel gestaag door en ook daar zal binnenkort meer nieuws over komen, met vast en zeker een uitgebreide pre-ordercampagne. Over zo'n campagne gesproken: het is alweer 20 jaar geleden dat Marillion als eerste band met een via internet opgezette voorfinanciering begon. Voor het album “Anoraknophobia” werd op voorhand gevraagd het album vooruit te bestellen zonder dat er ook maar een noot was opgenomen. 12.674 fans gaven hieraan gehoor, wat de band een ruim budget gaf voor het schrijven, opnemen en uitbrengen van het album en ook nog voldoende voor promotieactiviteiten. Als dank kregen de ‘voorbestellers’ een speciale editie. “Anoraknophobia” verscheen officieel op 7 mei 2001 en zette de toon voor de navolgende Marillion-albums. We gaan luisteren naar een nummer dat nog nooit is gedraaid bij Xymphonia: het poppy “Map Of The World” waarvoor zanger Steve Hogarth de teksten samen met Nick Van Eede van Cutting Crew schreef.
Website:
https://www.marillion.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Kerrs Pink - Away From Shadows
Van het album "Presence Of Life" (eigen beheer, 2021)

Het in maart verschenen "Presence Of Life" is het zevende album van de Noorse band Kerrs Pink en verscheen maar liefst zeven jaar na “Mystic Spirit”. Evenals deze directe voorganger schopt “Presence Of Life” het tot Album van de Maand bij Xymphonia!

De basis voor de Noorse band werd al in 1972 gelegd, al duurde het 4 jaar eer de huidige naam werd aangenomen (de oude was Cash' Pink!); het debuutalbum verscheen pas in 1980. Kerrs Pink is de naam van een Noors aardappelras en tegelijk legt de helft ervan een link naar een bekende progressieve rock band. De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, met gitarist Harald Lytomt als constante factor. De verwevenheid van Noorse traditionele folk in de zes nummers op “Presence Of Life” is net als op de zes voorgaande albums nog steeds van toepassing, maar nooit uitgesproken aanwezig. Met Hans Jørgen Kvisler is er een extra gitarist toegevoegd aan de bezetting. Samen met gitarist Hararld Lytomt gaat Kvisler de nodige muzikale duels aan met toetsenisten Glenn Fosser en Lasse Johansen. De twee laatstgenoemden staan garant voor weelderig Hammondorgelspel, pompende Moogklanken, zuigende Mellotronakkoorden en prikkelend pianospel. De vocalen, die je aan Deep Purple's zanger Ian Gillan doen denken, worden (net zoals op het vorige album) verzorgd door Eiríkur Hauksson. De ritmesectie, bestaande uit bassist Per Langsholt en drummer Magne Johansen, completeert het geheel. “Presence Of Life” biedt prachtige melodieën, die geïnspireerd zijn op Noorse folk, maar dan wel vertolkt op volbloed progressieve rockinstrumenten. Je hoort de invloeden van een aantal beroemde bands erin terug, waaronder Procol Harum, Deep Purple en Genesis. De muzikale mix van klassiek in een moderne setting vindt zijn weerslag in het mooie artwork. Dat is gebaseerd op een beroemd werk van de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich (1774–1840), maar dan geplaatst in een moderne setting. Eerst denk je namelijk een man omringd door ongeschonden natuurschoon te zien, tot je de koeltorens in de verte ontwaart... Voor deze tweede zondag van mei selecteerden we "Away From Shadows": Noorse Prog om je vingers bij af te likken.
Website:
https://kerrspink.com.

VREEMD KOPPEL
Jones, Rickie Lee - Skeletons
Van “Pirates” (Warner Bros. Records, 1981/Mobile Fidelety Sounds Lab, 2009)
Fish - A Gentleman’s Excuse Me
Van “Vigil In A Wilderness Of Mirrors” (EMI Records, 1989 / Chocolate Frog Records, 2006)

In interviews willen muzikanten nog wel eens vertellen wat hun favoriete bands of musici zijn. Het gebeurt echter niet vaak dat ze een specifiek nummer noemen. Een van de uitzonderingen hierop is Fish, die in een recent interview in iO Pages onthulde dat hij elke keer dat hij “Skeletons” van Rickie Lee Jones hoort moet huilen van ontroering. Nu wil het toeval dat zowel Fish als Jones eind vorig jaar in de serie “Untold Stories” van Leo Blokhuis zaten. Fish sprak daarin uitgebreid over de totstandkoming van “A Gentleman’s Excuse Me” van zijn solodebuut “Virgil In A Wilderness Of Mirrors” uit 1989, terwijl de Amerikaanse zangeres een akoestische versie van haar hit “Chuck E’s In Love” van haar titelloze debuut uit 1978 voordroeg. Het nummer “Skeletons” komt echter van de opvolger van die LP, “Pirates”, dat in 1981 verscheen. De muziek werd destijds als te pretentieus omschreven, maar is van zo’n ongekende schoonheid dat we Fish alleen maar gelijk kunnen geven. Je zou “Pirates” kunnen omschrijven als het werk van een in jazz geïnteresseerde singer-songwriter die een melodieuze modern klassieke songcyclus voordraagt, waarbij ze begeleid wordt door de top van de West Coast-musici en een enkele keer, zoals in “Skeletons” door een orkest. Kortom, een mooie gelegenheid om de ontroering van Fish te koppelen aan zijn eigen emotionele song.
Websites:
https://www.rickieleejones.com/
https://fishmusic.scot/.

IN HET NIEUWS
Diagonal – Citadel
Van “Arc” (Cobblers Records, 2019)

Het uit Brighton afkomstige “Diagonal” bestaat al sinds 2006 en was initieel een zevenmansformatie. In 2008 verscheen het debuutalbum en 4 jaar later een tweede plaat, waarop de bezetting terug blijkt te zijn gebracht tot een kwintet. Op de eerste twee platen waren de jonge muzikanten duidelijk beïnvloed door progbands als King Crimson en Van Der Graaf Generator maar ook door de jazzrock van Return To Forever. In 2013 laste de band een pauze in, om in 2019 terug te keren met het album “Arc”, waarop Diagonal uitgebreid blijkt tot sextet. “Arc” laat ook een ander geluid horen en is duidelijk meer beïnvloed door de Canterbury Scene. Maar ook hoor je hints naar postrock, jazzrock, de spacy kant van Pink Floyd en toch ook weer Van Der Graaf Generator terug. We hebben in 2009 al eens wat van het debuut gedraaid, waarover we opmerkten dat dat album zo in 1971 had kunnen zijn uitgebracht. Sindsdien zijn we Diagonal uit het oog verloren. Er is echter nieuws, want deze Britten werken momenteel hard aan een vierde studioalbum die al in voornotering via Bandcamp kan worden besteld. Als je dit doet, help je ook de opnames te financieren. We gaan nu iets laten horen van “Arc”, het dromerige “Citadel”.
Websites:
https://www.facebook.com/diagonalband
https://diagonal.bandcamp.com/album/arc.

MINI-SPECIAL
NOA - Far Side Of The Sun
Van “Tri-Logic” (Pam, 1987 / Arcàngelo, 2018)
NOA - If Tomorrow Comes Part 1
Van “If Tomorrow Comes” (Arcàngelo, 2018)

NOA is niet alleen de naam van een Israëlische zangeres die onder productionele leiding van onder anderen Pat Metheny en Rupert Hine albums opnam,

het is ook de naam van een Japanse progressieve jazzrockformatie. In 1987 werd de debuut-LP “Tri-Logic” uitgebracht. NOA bestond toen nog uit drie musici, vandaar die titel. Het openings- en titelnummer toont een grote bewondering voor het door de SynthAxe en synthesizers beheerste geluid van albums als “Atavachron” en “Sand” van Allan Holdsworth. De muziek ligt duidelijk op het raakvlak van progressieve rock en jazzrock, wat onder meer “Far Side Of The Sun” onderstreept. Eigenlijk is alleen het vreemd gezongen “Summer Of Tokyo” een buitenbeentje. De band, met als vaste kern gitarist Hiro-Fumi Mitoma en drummer Ichiro "John Paul" Takesako, bleef hierna nog wel optreden en versterkte zich daarvoor met de in 2007 overleden toetsenman Takashi Iijima. Aan hem is het in 2018 uitgebrachte comebackalbum “If Tomorrow Comes” opgedragen, dat nog sterker de progressieve roots van de musici benadrukt. Tegelijkertijd bracht het label Arcàngelo tevens een CD-versie van het debuut uit, en aangezien we NOA pas onlangs ontdekten kunnen we nu ter introductie van beide albums een stuk laten horen. Binnenkort vervolgen we deze mini-special hopelijk met materiaal van de in oktober 2020 verschenen derde plaat “Journey To Babel”.
Websites:
https://nl-nl.facebook.com/hirofumi.mitoma
https://www.cdjapan.co.jp/person/700809648
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=9012 (niet erg accurate biografie).

Plant, Robert - The Greatest Gift
Van "Fate Of Nations" (Fontana, 1993)

Robert Plant kennen we natuurlijk als zanger van Led Zeppelin. In 1980 kwam er met de dood van drummer John Bonham een een einde aan Led Zeppelin en ging Plant verder met een solocarrière. Hij staat bekend om zijn krachtige stijl, groot vocaal bereik en vaak mystieke teksten. Er verschenen 10 soloalbums in de periode 1982-2017, ook één verzamelalbum en een drietal samenwerkingen: een uiterst succesvol album met Alison Krauss, één met zijn band Band of Joy en één met zijn oude Led Zeppelin-maat Jimmy Page. Plant werkte nog regelmatig samen met Page. In december 2007 gaven de nog levende leden Robert Plant, Jimmy Page en John Paul Jones, aangevuld door Jason Bonham, de zoon van John, een eenmalig reünie-concert met Led Zeppelin in het Londense O2-theater. Ondanks het feit dat het concert een doorslaand succes werd, heeft Robert Plant naderhand meermalen laten weten dat er wat hem betreft geen Led Zeppelin-reünie komt. Wij gaan terug naar een album uit Plants solocarrière: “Fate Of Nations” uit 1993, het zesde studioalbum van Robert Plant. Hij had toen een uitstekende, creatieve band om zich heen verzameld, met o.a. voormalig It Bites-gitarist Francis Dunnery. Hij was met die groep dat jaar de headliner van Parkpop en keerde een half jaar later terug naar Nederland voor een voor zijn doen intiem concert in Paradiso. De gelikte poprock van de jarentachtigalbums werd verruild voor een organischer, meer mystieke sound, die meer aansloot bij het oude Led Zeppelin-gevoel en bij vlagen ook behoorlijk proggy klonk. Dat geldt zeker ook voor ''The Greatest Gift”, dat we voor vanavond geselecteerd hebben.
Website:
https://www.robertplant.com/.

NIEUW
Liquid Tension Experiment – Beating The Odds
– Liquid Evolution
Van “Liquid Tension Experiment 3” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Liquid Tension Experiment ontstond in 1997 als muzikale uitlaatklep buiten Dream Theater van de drummer en gitarist van die band, Mike Portnoy en John Petrucci. Het project bood hen de mogelijkheid samen te werken met twee van hun favoriete muzikanten: bassist Tony Levin en toetsenist Jordan Rudess. In snel tempo verschenen er in de twee eropvolgende jaren een tweetal met instrumentale muziek waarin de vier de voor hen essentiële muzikale elementen poogden samen te voegen: melodie (weergegeven met het woord 'liquid'), power en spanning (weergegeven met het woord 'tension') en ongebreidelde avontuurlijkheid en improvisatie (weergegeven met het woord 'experiment'). Met het toetreden van Rudess tot Dream Theater in 1999 werd de 'noodzaak' voor een nieuw LTE-album, ondanks natuurlijk het ontbreken van Levin, kleiner. Toch volgde er in 2008 een korte tournee, tijdens welke heel verrassend een arrangement van Gershwins “Rhapsody In Blue” werd vertolkt. Een nieuw album leek er na het vertrek van Portnoy uit Dream Theater, twee jaar later, niet in te zitten. Als er al sprake is geweest van enige animositeit tussen de voormalige bandgenoten, dan is die alweer heel wat jaren uit de lucht en zo was Portnoy vorig jaar als drummer te horen op Petrucci's tweede solo-album “Terminal Velocity”. Door de afgelasting van tournees van diverse bands waar de vier heren bij betrokken zijn was er in datzelfde jaar ineens tijd voor een derde album, dat afgelopen maand is verschenen. De notenrazernij van de eerste pakweg halve minuut doet je even vermoeden dat het kwartet een poging doet het heftigste Dream Theater-materiaal te overbluffen. Laat je dat echter niet afschrikken: gaande het album is er een overvloed aan ruimte voor het 'liquid'-element uit de naam, waarbij vooral de lyrische gitaarmelodieën met die prachtige warme Petrucci-toon opvallen, die in het progmetalgeweld van Dream Theater soms te weinig ruimte krijgen. Levin krijgt daarbij de ruimte om de meest waanzinnige geluiden uit basgitaar, Stick en elektrische upright bass te halen. Het album biedt een combinatie van afgeronde instrumentale 'songs', geïmproviseerd tot stand gekomen schetsen (die uit lange studiojams gesneden zijn) én een studioversie van LTE's “Rhapsody In Blue”-versie, waarin zeker Rudess een hoop arrangeervernuft heeft gestopt. Er is ook een speciale versie met een extra schijf met enkele van de genoemde studiojams én een Blu-Ray met 5.1-mix en interview met de vier leden. Wij gaan luisteren naar het pakkende “Beating The Odds”, met als enig minpuntje dat de track een fade-out heeft in een fraaie slotgitaarsolo en vervolgens het uit een jam gesneden “”Liquid Evolution” waarin goed te horen is dat hier dezelfde bassist aan het werk is als die uit “Don't Give Up” van Peter Gabriel en Kate Bush. Rudess 'ontdekt' onderwijl de 'native instruments'-sounds in zijn keyboard.
Website:
https://www.facebook.com/ltexperiment
https://johnpetrucci.com/liquid-tension-experiment-3-coming-16th-april-2021/
https://www.mikeportnoy.com/discography/discography-liquid-tension-experiment/
https://www.jordanrudess.com/music/
https://tonylevin.com/ .

NIEUW
Vienna Circle – Golden Sunset Roulette
van het album “Secrets Of The Rising Sun” (eigen beheer, 2021)

Een paar dagen geleden ontvingen we het via Bandcamp bestelde nieuwe album “Secrets Of The Rising Sun” van Vienna Circle in de brievenbus, met een persoonlijk dankbriefje erbij. In 2007 werd Vienna Circle opgericht door de Britse broers Paul en Jack Davis. In 2008 brachten ze het debuutalbum “White Clouds” uit, een conceptalbum dat zich afspeelt tijdens de Eerste Wereldoorlog. Opvolger “Silhouette Moon” kwam in 2013. Nu, acht jaar later, is dan eindelijk het derde album een feit. Eergisteren, 30 april, was de officiële releasedatum. In die tussentijd is er wel wat veranderd, want Jack Davis heeft in goed overleg 'de band' verlaten. Broer Paul neemt op dit album alle instrumenten voor zijn rekening, behalve de drumpartijen, die Alex Micklewright invult. Daarnaast is Pauls vrouw Gemma Davis in twee nummers als zangeres te horen. “Secrets Of The Rising Sun” is meer gitaargeoriënteerd dan de twee voorgaande albums. Paul Davis geeft in een kort interview voor de website van LouderSound/Prog aan dat hij werd geïnspireerd door Amerikaanse folkrock, waar hij een echt zomers gevoel bij kreeg. Hoewel het nog steeds in de eerste plaats een progalbum is, waarin invloeden te ontwaren zijn van Pink Floyd, Camel en Dream Theater, is er een lichte Californische invloed in de muziek geslopen, waardoor het album een vrij uniek geluid laat horen, aldus Paul. We gaan luisteren naar het openingsnummer “Golden Sunset Roulette”.
Websites:
https://viennacircle.bandcamp.com/album/secrets-of-the-rising-sun
https://www.facebook.com/viennacircleband .

NIEUW
Bonilla, Mark & friends feat. Rachel Flowers – The Endless Enigma (live)
Van “Fanfare For The Uncommon Man: The Official Keith Emerson Tribute Concert” (Cherry Red Records, 2021)

Dik vijf jaar geleden, op 10 maart 2016, besloot Keith Emerson uit het leven te stappen. Mark Bonilla, waarmee hij onder andere had samengewerkt in The Keith Emerson Band, liet er geen gras over groeien. De zanger/gitarist zette meteen een tribute concert op poten om zijn held en vriend te eren én ter ondersteuning van een stichting die muzikanten met dystonie helpt. Dystonie is een spierziekte die bovengemiddeld vaak bij intensief trainende muzikanten voorkomt en Emerson leed er ook aan. Bonilla is een spin in het web van de L.A.-muzikantenscene dus het kostte hem weinig moeite om al op 28 mei 2016, tweeënhalve maand na Emersons dood, een behoorlijk indrukwekkende cast op het podium te krijgen. Daaronder mensen waarmee hij werkte en werkt in The Keith Emerson Band (zoals drummer Gregg Bissonette) en The California Transit Authority als ook Eddie Jobson met wiens band Bonilla die jaren wereldtournees ondernomen had. Maar ook leden van de supergroep The Best, waar Emerson begin jaren negentig deel van uit maakte: gitarist Jeff “Skunk” Baxter en zanger Rick Livingstone. Bijzonder is de medewerking van Emersons generatiegenoot Brian Auger, die als enige gast zijn eigen band meenam. Verder zien we Toto-leden Steve Lukather en Steve Porcaro, de ook elders in onze uitzending te horen Jordan Rudess en de o.a. om haar YouTube-ELP-tributes bekend geworden pianovirtuoos Rachel Flowers. Nu, vijf jaar later, is een registratie van de avond verschenen op een 2DVD+2CD-set, getiteld “Fanfare For The Uncommon Man: The Official Keith Emerson Tribute Concert”. Laatstgenoemde Flowers schittert in een instrumentale versie van “The Endless Enigma”, dat onder fijnproevers onder de absolute hoogtepunten uit de ELP-catalogus wordt geschaard. Op “Trilogy” (1972) is het een vocaal stuk, deze live-versie is volledig instrumentaal, met een lange pianosolo voor Flowers. Drummer van dienst is hier de van Tesla bekende Troy Luccketta, die al met Bonilla speelde op diens debuut, het door Kevin Gilbert geproduceerde “EE Ticket” (1991).
Websites:
https://www.cherryred.co.uk/
https://marcbonillamusic.com/ .

HERUITGAVE
Be-Bop Deluxe - Electrical Language
- Lovers Are Mortal
Van “Drastic Plastic” (Harvest, 1978 / Esoteric Recordings, 2021)

De muziek op “Drastic Plastic”, de vijfde en laatste studioplaat van Be Bop Deluxe, werd destijds omschreven als 'synthetic songs for the video generation'. Deze omschrijving is ingegeven door de nieuwe werkwijze van Bill Nelson bij het opnemen van de plaat in 1977. De bandleider wilde af van de door gitaren gedomineerde composities. Hij stelde zelfs voor om de groep na het succesvolle “Modern Music” op te heffen, zodat hij zijn ideeën in Red Noise kon uitwerken. EMI eiste echter nog een album en dat werd “Drastic Plastic”. Bij het componeren gebruikte Nelson voor het eerst een Mini-Moog en een vroege gitaarsynthesizer, terwijl toetsenist Andy Clark over een polyfone synthesizer beschikte. En hoewel de gitaar nog wel degelijk intensief bespeeld werd, sluiten nieuwe songs als “Electrical Language” duidelijk aan bij de door de New Wave geïnitieerde synthesizerpop in de stijl van, bijvoorbeeld, Yellow Magic Orchestra, en de artrock van onder meer Magazine. Ook productioneel werden innovatieve wegen bewandeld, zoals het in 'loops' zetten van drumpatronen om een industriële sound op te wekken en het toevoegen van allerlei geluidseffecten. Dit alles zal ongetwijfeld vooral in de 5.1 surround mix indrukwekkend uit de speakers komen. Deze mix is te vinden in de onlangs verschenen luxe 4-cd/2-dvd heruitgave. Er is ook een budgettair wat vriendelijkere dubbelaar te koop die alleen al de moeite waard is door de heldere stereo-mix van Stephen W. Tayler en de 14 bonustracks. Van die dubbelaar draaien we het genoemde “Electrical Language” gevolgd door “Lovers Are Mortal”, een van de non-album tracks die bedoeld waren voor een EP, maar die pas op verzamelalbums en als bonustracks het levenslicht zouden zien.
Websites:
https://www.billnelson.com/
https://www.facebook.com/BeBopDeluxe/ .

NIEUW
Mitten, Clive – Part Three: The Collector
Van “Suite Cryptique: Recomposing Twelfth Night 1978 – 1983” (Bumnote Records, 2021)

Na het C:Live Collective-project komt Twelfth Night-medeoprichter Clive Mitten wederom met een bijzondere uitgave. Voor wat Mitten zelf zijn eerste soloalbum noemt, duikt hij wederom in de geschiedenis van Twelfth Night met zelfs een dubbel-CD als resultaat. In een kleine tweeënhalf uur mogen we genieten van herbewerkingen van Twelfth Night-muziek uit de klassieke periode 1978 tot en met 1983. Het zijn dus niet zomaar heropnames, maar totale metamorfoses naar klassieke composities met soms filmische proporties. Als basis is steeds een van de legendarische albums of epische nummers gekozen, wat een uitsplitsing in vijf delen oplevert. Vaak is een stuk zeer herkenbaar, maar soms is het echt raden uit welke song een muzikaal element gehaald is. De lijn van het origineel wordt namelijk vaak niet aangehouden en stukken lopen ook dóór elkaar. Jane Mann (de weduwe van wijlen Twelfth Night-zanger Geoff Mann) is gevraagd te adviseren over de strijkersarrangementen, terwijl voor de hoes een tekening van Geoff gebruikt is. Het is natuurlijk lastig om dit album níet te vergelijken met het originele Twelfth Night-werk, maar “Suite Criptique” is absoluut uniek en dien je te benaderen als een modern-klassiek werkstuk. Een bijzondere prestatie, zeker als je weet dat Mitten alles zelf heeft gedaan. Gitarist en mede-oprichter Andy Revell schijnt ontroerd te zijn geweest nadat hij dit werk voor het eerst mocht horen. Gezien de lengte van de stukken hebben we ervoor gekozen een deel van de suite “Part Three: The Collector” te laten horen. Clive Mitten zegt nu bezig te gaan met een opvolger, waarvoor hij bewerkingen gaat maken van muziekstukken die hem hebben beïnvloed. “Suite Cryptique: Recomposing Twelfth Night 1978 – 1983” is te verkrijgen via de Twelfth Night-website of de Bandcamp-pagina van de groep.
Websites:
Bandcamp
http://twelfthnight.info .

NIEUW
Human Factor – Riding The Giants
- Naked Singularity
Van “Observer” (eigen beheer, 2021)

“Observer” is al het vierde album van Human Factor en we ontdekken deze sinds 2011 actieve Russische band nu pas! Human Factor werd geformeerd door twee leden van Infront: bassist Alexander Meshcheryakov en drummer Konstantin Shtirlitz. Toetsenist werd Sergei Volkov, die jarenlang muziek schreef voor het progtheatergezelschap Kaftan Smeha. Gitarist Ivan Ivanov completeerde de line-up, maar werd in 2016 vervangen door gitarist en toetsenist Pavel Vorobyov. Het doel was om instrumentale muziek te maken die de grens tussen prog, spacerock en alternatieve rock doet vervagen. Op “Observer” is men daar zeker goed in geslaagd, waarbij nog postrock en een vleugje prog-metal aan de mix wordt toegevoegd. Gelaagde toetsentapijten komen kamerbreed uit je speakers en de gitaar- en toetsensolo’s vliegen je om de oren. Het is regelmatig stuivertje wisselen tussen de solisten, waarbij de vaak opzwepende ritmesectie niet onvermeld mag blijven, die ook gas weet terug te nemen als het nodig is. Shtirlitz weet in bijvoorbeeld “Upstream” een fijne groove neer te zetten, door Meshcheryakov aangevuld met heerlijk zoemend basspel. We gaan zeker meer van deze band laten horen en te zijner tijd ook de vorige albums aan bod laten komen. Maar voor nu twee nummers van dit vierde album: “Riding The Giants” en “Naked Singularity”.
Websites:
Bandcamp
Facebook.

ALBUM VAN DE MAAND
Kerrs Pink - Resurrection
Van het album "Presence Of life" (eigen beheer, 2021)

Het in maart verschenen "Presence Of Life" is het zevende album van de Noorse band Kerrs Pink en verscheen maar liefst zeven jaar na “Mystic Spirit”. Evenals deze directe voorganger schopt “Presence Of Life” het tot Album van de Maand bij Xymphonia!

De basis voor de Noorse band werd al in 1972 gelegd, al duurde het 4 jaar eer de huidige naam werd aangenomen (de oude was Cash' Pink!); het debuutalbum verscheen pas in 1980. Kerrs Pink is de naam van een Noors aardappelras en tegelijk legt de helft ervan een link naar een bekende progressieve rock band. De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, met gitarist Harald Lytomt als constante factor. De verwevenheid van Noorse traditionele folk in de zes nummers op “Presence Of Life” is net als op de zes voorgaande albums nog steeds van toepassing, maar nooit uitgesproken aanwezig. Met Hans Jørgen Kvisler is er een extra gitarist toegevoegd aan de bezetting. Samen met gitarist Hararld Lytomt gaat Kvisler de nodige muzikale duels aan met toetsenisten Glenn Fosser en Lasse Johansen. De twee laatstgenoemden staan garant voor weelderig Hammondorgelspel, pompende Moogklanken, zuigende Mellotronakkoorden en prikkelend pianospel. De vocalen, die je aan Deep Purple's zanger Ian Gillan doen denken, worden (net zoals op het vorige album) verzorgd door Eiríkur Hauksson. De ritmesectie, bestaande uit bassist Per Langsholt en drummer Magne Johansen, completeert het geheel. “Presence Of Life” biedt prachtige melodieën, die geïnspireerd zijn op Noorse folk, maar dan wel vertolkt op volbloed progressieve rockinstrumenten. Je hoort de invloeden van een aantal beroemde bands erin terug, waaronder Procol Harum, Deep Purple en Genesis. De muzikale mix van klassiek in een moderne setting vindt zijn weerslag in het mooie artwork. Dat is gebaseerd op een beroemd werk van de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich (1774–1840), maar dan geplaatst in een moderne setting. Eerst denk je namelijk een man omringd door ongeschonden natuurschoon te zien, tot je de koeltorens in de verte ontwaart... We trappen de maand af met de album-opener “Resurrection”.
Website:
https://kerrspink.com.

IN HET NIEUWS
Syndone - Vento Avverso
- Ελευθερία (Elefthería)
- Daimones
Van "Odysséas" (Fading Records, 2014)

Syndone maakte in de vroege jaren 90 twee albums, maar viel vervolgens uiteen. Toetsenist Nik Comoglio startte de Italiaanse band ruim 17 jaar weer op. Vanaf 2010 werd in een strakke regelmaat van elke twee jaar een nieuw conceptalbum uitgebracht. Het meest recente, “Mysoginia”, verscheen in september 2018, dus een opvolger had er al moeten zijn. Ook hier zal het weer de corona-crisis zijn die daar een stokje voor gestoken heeft. Sinds een tijdje worden via diverse sociale media inkijkjes in het opnameproces van het nieuwe album gegeven. Bijzonder is dat dit “Kama Sutra” gaat verschijnen bij het heroperichte Manticore Records, het label dat ooit werd opgezet door Emerson, Lake & Palmer. De voorproefjes in de nieuwste trailer doen ons er zeker naar uitzien. Syndone's muzikale koers is duidelijk ongewijzigd en gelukkig maar: de klassieke, tijdloos klinkende Italiaanse symfo, die doorspekt is met klassieke invloeden en zelfs een beetje jazz is om je vingers er bij af te likken. Alvorens het tijd is voor “Kama Sutra” gaan we vanavond terug naar album nr. 3 sinds de herstart: "Oddyséas" uit 2014, geïnspireerd door de Griekse dichter Homerus en zijn epos de Oddysee, maar als kapstok voor de fascinatie die wij als mens hebben voor reizen, zowel door de wereld als in ons zelf.
Websites:
https://www.syndone.it/
https://www.facebook.com/syndone
Teaser nieuwe album “Kama Sutra”: https://youtu.be/mHdYHpjxqn0 .

IN MEMORIAM AKIRA WADA
ExhiVision - Karma
Van “Overexposure” (Cosmic Balance Co., 2007)

Enige weken geleden bereikte ons het bericht dat de Japanse gitarist Akira Wada op 28 maart jl. op 64 jarige leeftijd is overleden. Wada werd vooral bekend van de in 1975 opgerichte jazzrock/fusion-formatie Prism. De in 2018 verschenen Blu-ray “40th Anniversary Special Live At Tiat Sky Hall” was het laatste wapenfeit van die groep. Daarnaast publiceerde Wada albums onder zijn eigen naam, was hij geregeld te horen op het werk van collega’s en formeerde hij andere samenwerkingsverbanden, zoals Keep, W.I.N.S. en ExhiVision. Bij die laatste supergroep, die twee studioplaten en een live-CD uitbracht, was Wada compositorisch niet erg actief, maar met zijn zowel virtuoze als vloeiende gitaarspel was hij wel een van de smaakmakers. Op de tweede studioplaat, “Overexposure” uit 2007, staat een herbewerking van het klassieke Prism-nummer “Karma” en die versie draaien we nu ter nagedachtenis van de muziek van Akira Wada.
Website:
http://www.prismjapan.com/e/profile/akira/eq.html .

ELEKTRONISCHE MUZIEK / VAN EIGEN BODEM
Synth.nl - Nachtwacht
Van "Dutch Masters" (Groove Unlimited, 2011)

Een artikel in Elseviers Weekblad over de complexe restauratie van Rembrandts Nachtwacht in het Rijksmuseum in Amsterdam deed ons denken aan een album dat door het Nederlandse in elektronische muziek gespecialiseerde label Groove Unlimited werd uitgebracht onder de naam “Dutch Masters”. Nederlandse elektronischemuziekmakers, zoals Remy, Gert Emmens en Groove-labelbaas Ron Boots, namen allen voor dat album een exclusieve track op, die geïnspireerd moest zijn op een schilderij van een Nederlandse kunstenaar. Die inspiratoren waren schilders als Anton Pieck, Pieter Bruegel, Carel Willink, Piet Mondriaan, M.C. Escher, Jeroen Bosch, alsmede Rembrandt. Michel van Osenbruggen, de man die achter de artiestennaam Synth.nl schuil gaat, heeft zich door de Nachtwacht laten inspireren en een prachtige, bijna statig symfonische track aangeleverd voor dit bijzondere 'conceptalbum' van Nederlandse bodem. Overigens, afgezien van twee samenwerkingsalbums (met Remy en Ron Boots) gaat er in 2021 voor het eerst in 10 jaar weer een solo-album van Synth.nl verschijnen als opvolger van het in 2011 verschenen “Apollo”.
Website:
https://www.synth.nl/.

  Xymphonia is sponsored by: