Xymphonia is
sponsored by: 
Sunday 31 Oktober 2010 Show No. 914
IN
MEMORIAM / CONCERTTIP
Kayak – Boezem
Van “Zing Je Moers Taal” (CPNB, 1976)
De gisteren overleden grote
schrijver Harry Mulisch heeft niet alleen romans geschreven, maar ook
gedichten en één daarvan werd in 1976 door Kayak op muziek gezet voor
het Boekenweekproject “Zing Je Moers Taal”. Bekende schrijvers van dat
moment werkten ervoor samen met de bekendste popartiesten van dat moment.
Het leverde zelfs een hit op: “Terug Naar De Kust” van Maggie MacNeal,
een tekst van Theun de Winter. We draaien “Boezem” nu ter
nagedachtenis aan Mulisch én aan de eind vorig jaar onverwacht overleden
Kayak-drummer Pim Koopman. Op 22 november aanstaande vindt in
het Amsterdamse Paradiso een herdenkingsconcert plaats, waar Kayak
zal aantreden.
NIEUW
Sarah Kirkland Snider, Signal & Shara Worden -
The Lotus Eaters
CD10 Calypso
Van "Penelope" (
"Penelope" is
oorspronkelijk een muziektheaterstuk, een tekst van toneelschrijfster
Ellen McLaughlin met muziek van componiste Sarah Kirkland Snider, dat in
2007 en 2008 in New York was te zien. In die toneelversie werd een
zingende actrice begeleid door strijkkwartet. Het verhaalt over een vrouw
die haar man na twintig jaar afwezigheid weer voor haar deur treft. De
oorlogsveteraan blijkt een hersenbeschadiging te hebben opgelopen. Hij
weet niet wie hij is en zij weet niet wat er in die tijd van hem is
geworden. Met gebruik van Homerus' Odysseus vindt ze een weg in zijn
geheugen en leert ze over het oorlogstrauma. In 2009 werkte Kirkland
Snider het stuk om tot een liederencyclus voor Shara Worden (ofwel My
Brightest Diamond) en kamerorkest (Signal). En net als met veel uitgaven
van New Amsterdam valt het betoverende resultaat tussen verschillende
genres in. De zoetige strijkers sluiten prachtig aan op de sirene-achtige
(soms gedubbelde) zangpartijen van Worden, die tegelijkertijd een soort
koele berusting en prangende onzekerheid in haar zang weet te leggen (die
hier een stuk ingetogener is dan op bijv. het album van The Decemberists).
Bovendien wordt het geheel uit de klassieke hoek gezogen doordat Signal
wordt aangevuld met een 'sound designer', gitaristen en een drummer. Ted
Poor zorgt net als op William Brittelle's "Television Landscape"
voor van dat heerlijk losse, relaxt-jazzy drumspel. Oh ja: de fraaie hoes
is van de hand van DM Stith, die een muzikaal verleden heeft met Worden
(voor beider doorbraak).
NIEUW
Hypnos 69 -
My Journey To The Stars
- The Sad Destiny We
Lament
Van "Legacy" (2010, Elekrohash Records)
De Belgische band kende al
een lang stoner- en psychedelische rockverleden maar op het voorgaande
bandalbum “The Eclectic Measure” (2006) ging daar nog een flinke
scheut jaren '70-progrock bij. De band hield het toen eigenlijk gelijk
voor gezien omdat in de jaren daarvoor succes
uitbleef. Echter, op het album wat de leden achterlieten kwamen zo veel
reacties dat de band besloot de draad gelijk weer op te pakken. Een
ijzersterk optreden op het ProgResiste festival in Vervier getuigde
daarvan. Nu vier jaar later komt opvolger “Legacy” uit en het
Hypnos-kompas is definitief op de progrock-koers gezet. Het album kent als
hoekstenen twee dik 15 minuten lange werkstukken, waarvan we er binnenkort
zeker nog één van zullen draaien maar nu richten we ons op
twee kortere songs waarin de geest van met name vroege King Crimson
rondwaart maar ook die van The Moody Blues en Pink Floyd.
HERUITGAVE
Soft Machine
- Aubade
- The Tale Of Taliesi
- Ban-Ban Caliban (excerpt)
Van "Softs" (Harvest, 1976/Esoteric Recordings, 2010)
“Softs” volgt deels
dezelfde weg als voorganger “Bundles”, het album dat in 1975 Soft
Machine richting gitaargeoriënteerde jazzrock stuurde, met een hoofdrol
voor Allan Holdsworth. Laatstgenoemde verliet echter al snel de band om
zijn geluk in de VS te vinden bij voormalig Miles Davis-drummer Tony
Williams. Opvolger John Etheridge benaderde regelmatig dezelfde
legato-toon als Holdsworth, maar heeft ook een zowel melodieuze als
robuuste inslag. Verder is “Softs” net als “Bundles” in twee lange
suites verdeeld en hoewel er nog enkele spetterende jazzrockstukken op
staan, ligt de nadruk op meer symfonisch getint materiaal. Voormalig
blazer Karl Jenkins heeft zich dan ook volledig op de toetsen gestort,
waardoor het laatste originele Soft Machine-bandlid Mike Ratledge nagenoeg
gedegradeerd is tot een tweetal synthesizerbijdragen. Het blaaswerk werd
overigens verzorgd door Alan Wakeman, inderdaad, de neef van.... De in de
Abbey Road Studios opgenomen plaat kent tenslotte enkele orkestraties van
Jenkins, die hij later op het eveneens nu geremasterd verkrijgbare “Land
Of Cockayne”, maar vooral met zijn Adiemus en als klassieke componist
zou weten te perfectioneren, waarmee hij vervolgens miljoenen mensen wist
te charmeren.
Ramses – Devil Inside
Van “La Leyla” (Sky,
1976/1993)
Het Duitse Ramses heeft maar
3 platen gemaakt en verdween daarna in obscuriteit. De eerste twee,
“ La Leyla” en “Eternity Rise” zijn heerlijke staaltjes
Duitse symfo, met lekker toetsenspel en gitaarwerk. Beide zijn ooit
gecombineerd te krijgen op geweest CD. Misschien een tip voor Esoteric
Recordings om deze eens op te poetsen.
AKTUEEL
Oliver Wakeman - Mother's Ruin (live)
Van “Coming To Town – Live In
Laatste nieuws: De nieuwe
Arena-zanger is Paul Manzi, bekend van ondermeer zijn bijdragen aan The
Oliver Wakeman Band. Voordat de al 47-jarige Manzi bij Wakeman kwam zong
hij o.a. twee rock-pop-musicals in: “Phantasmagoria” en “Space
Family Robinson” en maakte hij ook soul, latin en jazz. Hij is daarnaast
actief als acteur in het theater en in films. Sinds 2004 was hij zanger
van The Oliver Wakeman Band en is zo o.a. te horen op het album
“Mother's Ruin” en de DVD “Coming To Town”. Op 13 november is hij
met Arena in de Zoetermeerse Boerderij.
EINDNUMMER
EERSTE UUR
Ramses – City Life
Van “Eternity Rise” (Sky, 1978/1993)
Zie hierboven.
LIVE-TIP
Flamborough Head - Sleepless Night
Van het album “Looking For John Maddock” (Cyclops, 2009)
Op 6 november aanstaande is
het weer tijd voor het jaarlijkse Progfarmfestival in De Harmsdobbe te
Bakkeveen. Dit jaar met D'AccorD (NOR) / Flamborough Head (NED) / Silhouette (NED) /
Sunchild/Karfagen (UKR) / Toxic Smile (GER). Wij draaien een nummer van het meest recente album van de organiserende
band. Hierop is gitarist Eddie Mulder nog te horen, hoewel hij de groep al
verlaten had op het moment dat het album verscheen. Zijn
opvolger heet Gert Polkerman.
LIVE-TIP
Knight Area – Occlusion
Van het album “Realm Of Shadows” (Laser's Edge, 2009)
Knight Area was aanvankelijk
een soloproject van Gerben Klazinga. Na het verschijnen van debuutalbum
“The Sun Also Rises” in 2004, besloot men een band te vormen. Muzikaal
slaat de band een brug tussen retro-prog en neo-prog. Na diverse optredens
door Europa, en na onder andere een optreden op NEARfest
in Amerika, verscheen in 2007 het tweede album “Under A New Sign”.
De oorspronkelijke zevenmansformatie is sinds december 2007 terug gebracht
tot een bezetting van vijf muzikanten. In deze samenstelling werd ook het
derde album “Realm of Shadows” uitgebracht.
Knight Area zal volgend jaar, 16 april spelen op het tweedaagse iO pages
festival in de Zoetermeerse Boerderij. Het volledige programma:
HERUITGAVE
Bacamarte
- Último Entardecer
Van "Depois Do Fim" (Som Livre, 1982 / 2009)
Bacamarte was een
Braziliaanse symfonische rockband rond multi-instrumentalist Mario Neto.
De band werd in 1974 opgericht en had in 1978 genoeg materiaal om een
debuut op te nemen en aldus geschiedde. Neto vond de disco- en
punktijdgeest echter niet geschikt voor het uitbrengen van zijn muziek,
die zwaar geënt is op de progressieve rocksound van medio 1972. Hij
besloot het materiaal achter te houden. Toen een vriend hem overhaalde het
materiaal op de radio te laten horen kwam er zóveel respons dat "Depois
Do Fim" uiteindelijk in 1982 het licht zag. Ondanks het feit dat het
toen misschien anachronistisch klonk heeft het album een legendarische
status verworven en dat zit 'm natuurlijk vooral in de kwaliteit van het
gebodene, dat liefhebbers van warmbloedige prog uit Zuid-Amerika en
Zuid-Europa zal aanspreken. De muziek is afwisselend sferisch en (licht
jazzrockend) druk en laat een scala aan vintage toetsenpracht horen naast
o.a. fijnzinnig (akoestisch en elektrisch) gitaarspel en een ietwat folky
klinkende, prima zangeres. Materiaal dat in de jaren '80 werd opgenomen
werd in 1999 onder de titel "Sete Cidades". Het Braziliaanse
label Som Livre bracht in het kader van haar 40-jarig bestaan in 2009 een
remaster uit van "Depois Do Fim".
REMINDER
Unitopia: Justify
Van "More Than A Dream" (Eigen Beheer/CDBaby, 2005 - later
Unicorn Digital, 2007)
Na twee platen voor InsideOut
schijnen mensen pas te beseffen dat het Australische Unitopia ook daarvoor
al een CD maakte, het momenteel uitverkochte “More Than A Dream”. De
plaat die oorspronkelijk in 2005 verscheen heeft een minder nadrukkelijk
symfonisch stempel, hoewel er genoeg progressiefs gebeurt. De songs zijn
catchy, zoals Kevin Gilbert ze ook schreef. Er zit ook een jazzy toontje
aan en men schuwt ook een Alan Parsons-achtige prelude niet.
Van "Quodlibet" (Musea, 1999)
Muziek ontstaat uit en word
vaak beïnvloed door persoonlijke voorkeuren. En het kan dan ook niet
anders dan dat de Amerikaanse band Kansas van grote invloed is geweest op
zanger/componist P-O Saether van de Zweedse band Zello. Het bijzondere is
dat de band dat lukt zonder ook maar één gitarist in de gelederen te
hebben, maar dat het geheel word gedragen door veel toetsen, elektrische
viool en de stem van Saether, die verschrikkelijk zijn best doet om Steve
Walsh naar de kroon te steken en dat bij vlagen ook nog bijna doet ook.
Oordeel zelf.
A.O.R.
Jeff Watson – Around The Sun
van “Around The Sun” (Frontiers Records, 1993)
Tweede solo plaat van Night
Ranger-gitarist Jeff Watson. Op deze plaat wordt hij ondersteund door o.a
bassist Bob Daisley en toetsenist/zanger Steve Walsh. “Around the Sun”
is dan ook een lekkere melodieuze rock plaat, met een vete knipoog naar
Night Ranger maar ook Kansas. Er is een goede afwisseling tussen rockers
en ballads hoewel de nadruk wel op die laatste ligt. Watson was ook weer
betrokken bij de Night Ranger-reünie, maar werd in 2007 vervangen doo Reb
Beach. Momenteel is Jeff in de band van oud-Styx-zanger Dennis De Young te
vinden.
NIEUW
Agents
Of Mercy - Journey
- Meet Johnny Walker
Van "Dramarama" (Foxtrot, 2010)
Tweede album van deze Zweedse
groep, die in eerste instantie een hobbybandje leek. Nu The Flower Kings
al een tijdje op non-actief staan lijkt dit voor gitarist Roine Stolt toch
wat meer importantie te krijgen. Hij wordt in deze band bijgestaan door
Unifaun-zanger Nad Sylvan, Flower Kings-bassist Jonas Reingold,
keyboardist-extraordinaire Lalle Larsson, die zijn Weaveworld-drummer
Walle Wahgren introduceert in Agents Of Mercy. Toch klinkt het album
grotendeels als een Flower Kings-zijproject. Veel van de songs hadden zo
op een FK-plaat kunnen staan. Dat geldt zeker niet voor "Journey":
verreweg het hoogtepunt van de plaat met (ondanks het feit dat het een
Stolt-compositie is) een sterrol voor Larsson, die héél lang héél
fraai 'mag' soleren en zo z'n klasse bewijst. "Meet Johnny
Walker" klinkt beduidend meer naar de songmatige kant van The Flower
Kings, ook al is het dan een lied van Sylvan. In de staart zit een
aangename lap steel-solo voor Stolt, wat het nummer toch nét iets
afwijkends geeft.
NIEUW/PROMO
Soft Machine Legacy - Song Of Acolus
Van "Live Adventures" (Moonjune Records, 2010)
Min of meer tegelijk met de
heruitgaven van de jazzrockalbums die Soft Machine vanaf 1975 uitbracht
(“Bundles”, “Softs”, “Land Of Cockayne”, “Alive & Well
Recorded In Paris”) verschijnt een nieuwe plaat van de Soft Machine
Legacy, een band met ex-leden die de spirit van de roemruchte Canterbury
formatie in leven wil houden. Helaas lukt dat niet meer voor Elton Dean en
Hugh Hopper, die beiden in de afgelopen jaren overleden en waaraan “Live
Adventures” is opgedragen. Hun opvolgers zijn Roy Babbington (die Hopper
ook al in de jaren '70 bij de Softs verving) en Theo Travis, bekend van
ondermeer The Tangent, Jade Warrior, David Sylvian, Robert Fripp en
Porcupine Tree. Op het nieuwe live-album staan oude Soft Machine-stukken,
zoals “Song Of Aeolus” van “Softs”, naast nieuwer werk. Vergeleken
met de eerste incarnatie van de Legacy is de muziek wat toegankelijker,
mede door het in vergelijking met Dean meer melodieuze saxofoonspel van
Travis. Ook de groepsimprovisaties klinken minder freakerig. Dit maakt dit
album een goede aanvulling op de vorige live-cd uit 2005, ook al omdat er
geen overlap qua nummers is. Website: http://www.moonjune.com/
NIEUW
Crack The Sky - We're All Dead
-
Hero
Van "Machine" (Aluminum Cat Recordings, 2010)
Na het zware conceptalbum The
Sale komt Crack The Sky met Machine wederom met een conceptplaat. Toch is
de nieuwe CD, ondanks het serieuze thema van leeghoofdigheid en
eenvormigheid, gesymboliseerd in machines, een stuk aangenamer om te
beluisteren. De productie is minder over the top, terwijl de
akoestische gitaar weer eens de nodige aandacht krijgt. Natuurlijk zijn de
twin-guitars, één van de kenmerken van de sound van CTS, weer volop te
bewonderen, maar dit keer lijkt het meer alsof David Gilmour en Mark
Knopfler aan het jammen zijn, zo ontspannen gaat het er soms aan toe. En
hoewel leider John Palumbo zich een vreemde eend in de progbijt vindt,
weet hij diverse fraaie staaltjes symfonische rock te produceren met zijn
band. Uiteraard met de bekende Palumbo-humor. Website: http://www.crackthesky.com/
AKTUEEL
Pink Floyd – The Final Cut /
Not Now John
Van “The Final Cut” (EMI, 1983)
MASON OVER
COMEBACK PINK FLOYD
Pink Floyd zou wel eens een comeback kunnen gaan maken. Drummer Nick Mason
sluit niet uit dat de heren nog eens samenkomen voor het goede doel. Het
laatste optreden van de Britse rockband vond plaats in 2005 tijdens het
liefdadigheidsconcert Live 8 in Londen. Dat beviel zeer goed volgens Mason.
"Ik denk dat het een goede manier voor een band is om voorzichtig
richting het pensioen te gaan, door alleen nog maar shows voor het goede
doel te doen in plaats van voor het geld", zegt de drummer tegen de
BBC Hoewel Mason namens zichzelf spreekt, denkt hij dat de andere leden
zich ook in het idee kunnen vinden. "Ik denk dat iedereen het wel
ziet zitten om Live 8 nog eens over te doen", aldus Mason.
"Optreden is voor ons niet noodzakelijk, maar het is wel een goede
reden en we vinden het leuk om te doen."
Voormalig Pink Floyd-bassist Roger Waters liet in mei nog weten er
vrede mee te hebben als er geen reünie meer zou komen. "Live 8 was
prachtig en natuurlijk was Rick toen nog bij ons", zei hij.
BIJNA
NIEUW / CONCERT TIP
Steve Lukather CD 1 Darkness In My World
Van "All's Well That Ends Well" (Mascot Records, 2010)
De Toto-gitarist/zanger
brengt ons een fijn A.O.R.-poprock-album dat min of meer in het verlengde
ligt van de voorganger "Everchanging Times". Opnieuw is er
plaats voor een nummer in Steely Dan-stijl, een gloedvolle ballad, alsmede
pittige rock. Op het gitaristische vlak is Lukather uitzonderlijk in vorm:
soepele stijl speelt hij een aantal even warme als knappe soli, waarin een
aantal van zijn trademark-trucs en -sounds voorbij komen. Opvallende
gasten op achtergrondzang zijn Toto-zanger Joseph Williams en
Tubes-voorman Fee Waybill. Lukather is op 4 november te zien in Paradiso,
Amsterdam en november in Jovel, Münster (Duitsland)
CONCERT
AGENDA
Steve Harley and Cockney Rebel – Sebastian
van face To Face (live), EMI 1977
NIEUW
/ CONCERTTIP
Joe Satriani - Pyrrhic
Van
"Black Swans And Wormhole Wizards" (Epic, 2010)
Opvallend aan de nieuwe
Satriani is dat er een andere heel capabele gitarist onder zijn
begeleiders zit: De van o.a. Frank Zappa bekende Mike Keneally. Maar hij
raakt geen snaar aan hier, want is bij Satriani aangesteld als toetsenist.
Het tweede opvallende is dan dat je daar meestal niet veel van merkt. Dit
album klinkt voor 80 procent als een prima doorsnee Satriani-plaat vol
lekkere melodieuze gitaarinstrumentals. De uiterst adequate begeleiders
cijferen zich meestal weg ten faveure van Vooral Veel Gitaar. Slechts
enkele stukken hebben een wat meer symfonische grandeur met meer ruimte
voor Keneally's toetsensferen. Op 29 oktober treedt Joe, mét ook Mike
Keneally in z'n groep, op de Heineken Music Hall in Amsterdam en op 1
november in 013 te Tilburg.
IN
HET NIEUWS
Salem Hill – All Fall Down
van “Mimi’s Magic Moment” (Progrock records, 2005)
Alweer 5 jaar geleden is het
dat de laatste plaat van Salem Hill verscheen. Maar er is eindelijk weer
nieuws rond de band, de nieuwe plaat “Pennies In The Karma Jar” zal
deze maand verschijnen. Eerst maar weer eens een nummer van het genoemde
“Mimi’s Magic Moment”, ook weer met een Kansas invloed, hoewel er
ook zeker naar Spock’s Beard is geluisterd.
WERELD
VOL MUZIEK: ITALOPROG
Il Volo - Gente In Amore
Van "Essere O Non Essere" (BMG Ariola, 1975)
Il Volo was voor Italiaanse
progbegrippen een soort supergroep, daar de leden hun sporen al verdiend
hadden in allerlei bands, zij het dat die groepen ons nu weinig meer
zeggen. Twee toetsenisten zorgen voor veel symfo-weelde, ook interessant
is dat de tracks vaak een duidelijke groove hebben, die geïnspireerd
lijkt op Amerikaanse filmsoundtracks uit die dagen, die op hun beurt
knipoogden naar de ontluikende funk-scene. Dit komt min of meer
in de plaats van het pastorale folky element dat bij andere
Italoprog uit de jaren hiervoor vaak aanwezig was. Een wat minder bekende
Italoprogklassieker.
THEMA-BLOKJE:
ARTHUR-LEGENDE
Simon, Alan - Secret Garden
Afkomstig
van "Excalibur II : The Age Of The Celts" (2007, EMI
Pendragon
- The Black Knight
Afkomstig van "The Jewel"
(1985, EMI)
Prior,
Maddy - Arthur The King : Once And Future King
Afkomstig van "Arthur The
King" (2001, Park Records)
De legende van Arthur is
altijd al van grote invloed geweest op de kunsten en daarbij is muziek ook
geen uitzondering. Maddy Prior was in 2007 één van de vele prominente
gasten op het album “Excalibur II” van de Franse componist/producer
Alan Simon. Het Britse Pendragon heeft niet alleen een karakter uit de
legende genomen voor de song “The Black Knight” maar feitelijk ook
haar bandnaam. En zes jaar voor het eerder genoemde “Excalibur” wijdde
Maddy Prior een lange suite op haar eigen album "Arthur The
King" aan het onderwerp daarbij ondersteund door met
Sunday 17 Oktober 2010 Show No. 912
LIVE-TIP
Steve Miller Band - Abracadabra
Oorspronkelijk van het album
“Abracadabra” (Capitol Records, 1982)
De band die bekend werd met
“Fly Like An Eagle” en “Abracadabra” bracht half juni “Bingo”
uit. Op dit eerste studioalbum in 17 jaar echoën Millers dagen als
beginneling in de Chicago-bluesscene na. Miller transformeert klassieke
rhythm and blues platen uit de boekjes van o.a. Jimmy Reed, T-Bone Walker
en B. B. King in rockplaten die niet misstaan in de 21ste eeuw. Naar eigen
zeggen is “Bingo” een album wat Steve Miller altijd al uit heeft
willen brengen. In Amerika geeft de Steve Miller Band zo’n 60 concerten
per jaar, maar het is al 25 jaar geleden dat de band overvloog naar
Europa. Maandag 18 oktober (morgen dus)
in de Heineken Music Hall in Amsterdam.
NIEUW
Steve Lukather - Brody's
- Tumescent
Van
"All's Well That Ends Well" (Mascot Records, 2010)
De Toto-gitarist/zanger
brengt ons een fijn A.O.R.-poprock-album dat min of meer in het verlengde
ligt van de voorganger "Everchanging Times". Opnieuw is er
plaats voor een nummer in Steely Dan-stijl, een gloedvolle ballad, alsmede
pittige rock. Op het gitaristische vlak is Lukather uitzonderlijk in vorm:
soepele stijl speelt hij een aantal even warme als knappe soli, waarin een
aantal van zijn trademark-trucs en -sounds voorbij komen. De
hoogtepunten zitten aan het eind van het album, middels de met vlijmscherp
gitaarspel volgestouwde rocker "Brody's" en de spannende
jazzrock-instrumental "Tumescent", waarin naast gitaarsoli ook
een toetsensolo verwerkt zit van C.J. Vanstons. Die laatste is tevens
co-schrijver van de bulk van het materiaal. Opvallende gasten op
achtergrondzang zijn Toto-zanger Joseph Williams en Tubes-voorman Fee
Waybill.
NIEUW
Folds, Ben & Nick Hornby
- Levi Johnston's Blues
- Password
Van "Lonely Avenue" (Nonsuch, 2010)
NIEUW
/ LIVE-TIP
Anneke van Giersbergen & Agua De Annique - Beautiful One
Van "Live In
De groep rond de voormalige
Gathering-zangeres heeft er net een Europese tournee als voorprogramma van
Anathema opzitten. Deze week is, weer op eigen kracht, een tournee
begonnen door Nederland begonnen. En zo is ze op 6 november in het
Burgerweeshuis in Deventer te bewonderen. Met haar groep maakt ze moody,
licht-progressieve alt-pop, die voortborduurt op de softere kant van laat
Gathering-werk, waardoor de enige Gathering-song op de setlist, "Shrink"
bepaald niet detoneert. Wat ons betreft kan ze wel een strenger klankbord
aan haar zijde gebruiken, want sommige songs zijn toch wel heel slapjes.
Het gekozen nummer is een van de hoogtepunten.
NIEUW
Prins Thomas - Sauerkraut
Van
"Prins Thomas" (Full Pupp, 2010)
Bij de eerste tonen van dit
album is het duidelijk waar deze Noorse producer/multi-instrumentalist de
mosterd haalt en een blik op de titel van de song die we draaien maakt het
vervolgens een inkoppertje. Zelden een zo'n perfecte pastiche van met name
de krautrock van de Duitse groep Harmonia gehoord.
WERELD
VOL MUZIEK
Tempus Fugit - Tocando Voce
Van
"The Dawn After The Storm" (Rock Symphony, 1999)
In 1999 verscheen het tweede
album “The Dawn After The Storm” van de Braziliaanse band Tempus Fugit.
Een album gevuld met smaakvolle, nagenoeg instrumentale symfo die wel wat
doet denken aan de Nederlandse groep Odyssice: mooi lyrisch gitaarspel (à
la Hackett of Latimer), aangevuld met smaakvol toetsenwerk waarbij
sprankelend spel op een Moog-synth domineert.
Steve
Hillage - Palm Trees (Love Guitar)
Afkomstig van “Green”
(Virgin, 1978)
Spacerock-pionier Steve Hillage is een van de meest productieve artiesten
in het spacerockgenre en
genoot zelfs enig commercieel succes. Hij is ook een van de weinige
wollige muzikanten uit de jaren zeventig die aansluiting heeft gevonden
met 'moderne' muziek met zijn dance project System 7 en nog veel meer.
LIVE-TIP
Alquin – Behind The Trees
Van “Sailors And Sinners” (Universal, 2009)
Alquin behoorde in de jaren
'70 met Kayak, Solution en Focus tot de top van de Nederpop. 25 jaar na
het afscheid in 1977 komt de band in 2005 in bijna originele bezetting
weer bij elkaar en neemt een nieuw album op getiteld "Blue Planet".
Deze wordt succesvol ontvangen en daarop volgt een serie optredens,
gevolgd door een theatertournee in het najaar van 2007. Opvallend is hoe
vertrouwd het Alquin-geluid nog steeds klinkt. Het vloeiende samenspel
tussen Ferdinand Bakker (gitaar) en Dick Franssen (Hammond-orgel),
ondersteund door de sax van Ronald Ottenhoff, blijft uit duizenden
herkenbaar. Michel van Dijk past met gemak zijn stem aan, aan de vaak
spitsvondige teksten over diverse onderwerpen als liefde, scheiding,
nostalgie en terreur. Ook muzikaal kent Alquin geen grenzen; van funk naar
rock en van prog naar ballad. En dat alles met een knipoog; tekstuele en
muzikale grapjes worden moeiteloos verwerkt. Er zijn recent twee concerten
aangekondigd, in een trouwens opvallend rustig concertjaar voor de band:
LIVE-TIP
Mangrove - Reality Fades
Van "Beyond Reality"
(eigen beheer, 2009)
Vrijdagavond werd in De
Boerderij hevig promotie gemaakt voor het komende Mangrove-optreden op 20
november aanstaande. De band gaat daar, net als Unitopia en Odyssice
vrijdag, opnamen maken voor een DVD. Mangrove organiseert zelfs een bus
vanuit Apeldoorn, om oostelijke bezoekers over te halen toch vooral te
komen. Daar zal niemand spijt van krijgen, want Mangrove heeft een zeer
enthousiasmerende podium-uitstraling. Wij draaien een instrumental van het
meest recente album "Beyond Reality", een plaat vol, zoals de
band zelf al zegt, 'well-crafted' neo-prog. In binnen- en buitenland werd
de plaat in de symfopers met superlatieven onthaald.
IN
DE HERHALING
Peter Gabriel - My Body Is A Cage
Van "Scratch My Back" (Real World, 2010)
Toen het album eerder dit
jaar uitkwam waren de eerste reacties op het internet over zijn
cover-album “Scratch My Back” in de trant van 'slaapverwekkend',
'saai' en 'Gabriels creatieve bron is uitgeput'. Maar nu we een paar
maanden verder zijn en er ook nog een serie concerten zijn geweest, zie je
een opvallende tendens: de waardering voor het album lijkt te stijgen. Ook
best wel terecht: luister bijvoorbeeld maar naar deze uitvoering van
Arcade Fire's “My Body Is A Cage”.
Donald
Fagen - Snowbound
Afkomstig van “Kamakiriad” (Reprise, 1997)
Van zijn tweede plaat, een
lekker zwoel jazzy nummer met laid-back gitaarspel. Een aantal
jaren geleden kwam er een boxje uit, getiteld “The Nightfly Trilogy”
die Donald Fagens drie solo-albums “The
Nightfly”, “Morph The Cat” en deze plaat bevatten, plus een disc vol
rarities. Allen geremasterd en ook nog eens met toegevoegde
5.1-mix, die op de meegeleverde MVI-schijven
(DVD-Audio) staan.
I.M.
Lavitz, T
- On The Street
- Between Coming And Going
Van "T Lavitz And The Bad
Habitz" (Passport/Intima, 1989) en "Players" (Passport
Jazz, 1987)
Op 7 oktober jongstleden
overleed op 54 jarige leeftijd toetsenman T Lavitz. Hij verwierf vooral
bekendheid met de band van Steve Morse, Dixie Dregs. Zijn herkenbare stijl
toonde hij echter ook op een aantal soloplaten. Verder zat hij in diverse
gelegenheidsformaties, zoals het superkwartet Players (Lavitz, Steve
Smith, Jeff Berlin en Scott Henderson) dat in 1987 een plaat uitbracht met
bewerkingen van materiaal van de individuele leden. Eén plaatkant was
daarbij ook nog live. Verdere samenwerkingen waren er met onder andere
Marc O'Connor, Boston T Party, Endangered Species, Art In America,
Jefferson Starship, de Greatful Dead-tributeband Jazz Is Dead en Stretch.
Een complete discografie en meer informatie over deze keyboarder is te
vinden op
EIGHTIES
Irrwisch - Far Away cd9 6.25
Van “Living In A Fool's Paradise” (EMI, 1985)
Irrwisch was een van de meest
succesvolle symfobands van Zwitserland. Na dit album ging de groep
trouwens een iets commerciëler pad bewandelen. Let op de wel hele lage
stem van de zanger...
SLOTNUMMER
Iona - Wave After Wave
Van het album “Open Sky” (Forefront, 2000)
Een bijzondere band in de
progressieve muziek is Iona, naar het gelijknamige Schotse eiland. De
traditionele instrumenten van Troy Donockley zijn verweven met het stevige
gitaarwerk en de golven synthesizers van Dave Bainbridge. Dit tapijt wordt
ondersteund door de inventieve en strakke percussie van Frank van Essen en
zware baspartijen van Phil Barker. Bij elkaar vormt het een ideaal podium
voor de uitzonderlijk mooie zang van Joanne Hogg en het maakt Iona een
band van een uitzonderlijk niveau. De christelijke boodschap van de groep
is voor de niet-christen niet hinderlijk: het zou waarschijnlijk niet eens
opvallen. Dit vijfde studioalbum van de band is een spannende reis door
een afwisselend en mysterieus muzikaal landschap. De dynamiek in de muziek
is uitzonderlijk, van zeer rustige ingetogen momenten tot up-tempo
uitspattingen. Een geweldige spanningsopbouw kenmerkt de nummers die zich
laten omschrijven als Keltische folkrock met af en toe een ambient
uitstapje. Prachtig is Joanne's
vocale bijdrage bij het geplande nummer “Wave after Wave”. Ze
bevestigt direct waarom zij reeds twee keer door de prestigieuze Classic
Rock Society als beste zangeres gekozen is. Haar gevoel en zuiverheid zijn
ongeëvenaard. (JProg, 2005)
Sunday 10 Oktober 2010 Show No. 911
OPENER
Black Bonzo - Guillotine Drama
Van “The Guillotine Drama” (B&B Recrods, 2009)
Het derde album van Black
Bonzo uit Zweden is alweer een klein jaar oud, maar we hebben er nog nooit
aandacht aan besteed. BB steekt hun invloeden zeker niet onder stoelen of
banken. Vanaf de eerste noot vliegen de stevige riffs je om de oren en
wordt je meegenomen naar een begin-jaren zeventig-sfeer waarbinnen bands
als Deep Purple en Uriah Heep de scepter zwaaiden. Daarmee breekt de band
weer een beetje met het voorgaande album, waar toch wel de nodige prog op
te horen was. Nu vervalt men echter weer in het geluid van de eersteling.
Niet verkeerd natuurlijk.
NIEUW
The
Orb featuring David Gilmour - Spheres
Side: Bold Knife Trophy
Van "Metallic Spheres"
(Columbia, 2010)
Al eerder leek de grote man
achter The Orb, Alex Paterson blijk te geven van bewondering voor Pink
Floyd. Gebruikte The Orb niet al eens stiekem Floyd-samples in z'n lange
ambientdub-werken? En dan die plaat met The Battersea Powerstation op de
voorkant, die zo vereenzelvigd is geraakt met "Animals".
In 2009 jamden Paterson, David Gilmour en producer Youth (bekend
van Killing Joke, maar ook van het project
"Us & Them: A Symphonic Pink Floyd") samen naar
aanleiding van de opname van de CSN-cover "Chicago". Die jams
hebben uiteindelijk geleid tot een door Youth bijeengemixt compleet album.
De ambient-dubstijl van The Orb, brede klankvelden vol geluidssamples en
synths, gecombineerd met een luie beat, worden hier vermengd met Gilmour's
spel. Die laatste speelt geen lange melodieuze soli, maar korte licks als
in het ritmische deel 6 van "Shine On You Crazy Diamond" en
gierende slide-geluiden zoals veel in "Echoes"
te horen zijn. "Een soort ambient house versie van Pink
Floyd's "Echoes", werd al ergens geschreven. Het geeft een
beetje de sfeer aan. Ook een stukje van de "Chicago"-single is
gebruikt. Zowel de opbrengsten van die single als van dit album worden
gebruikt voor de juridische ondersteuning van Gary McKinnon, die ervan
wordt beschuldigd Amerikaanse defenisiecomputersystemen kwaadwillig te
hebben gehackt.
NIEUW
Morse Band, Steve - Here And Now And Then
- Flight Of The Osprey
Van "Out Standing In Their Field" (EAR Music/Edel, 2009)
Eind vorig jaar verscheen er
eindelijk weer een CD van de Steve Morse Band, nadat de gitarist ondermeer
met Kansas en Deep Purple had vertoefd. “Out Standing In Their Field”
klinkt beduidend robuuster dan zijn tribute platen “Major Impact” deel
1 en 2 en “Split Decision”, waarbij een goede mix van de muziek die
hij met Dixie Dregs en genoemde formaties tot stand is gekomen. Het
langzaam opbouwende “Here And Now And Then” is bijvoorbeeld typisch de
Dregs. “Flight Of The Osprey”, met een klassiek getint akoestisch
gitaar intro, heeft daarnaast wel wat weg van de
HERNIEUWDE
AANDACHT
The Tangent - The Company Car
Van “Down And Out In
Alweer het vijfde album van
deze door Andy Tillison geleide band, en wederom is de line-up gewijzigd
en ditmaal geheel Brits. Dat vloeit ook door in de muziek, die nu wel heel
Engels, en voornamelijk Canterburiaans klinkt. Denk hierbij voornamelijk
aan bands als Caravan en National Health. Oftewel een heerlijk
luisterplaatje.
HERUITGAVE
Spear Of Destiny: Micky
Van
"World Service" (Epic, 1985 / Anagram-Cherry Red Records, 2008)
Centrale figuur in de Britse
formatie Spear Of Destiny was Kirk Brandon, een branie-achtige idealist
die daarvoor met Theatre Of Hate naam had gemaakt als punky rockband. Met
Spear Of Destiny maakte hij met veel bravoure hartstochtelijke rock, die
op het derde album “World Service” soms als een over-the-top
Simple Minds of The Waterboys klinkt. Met scheurende saxofoons en
tinkelende piano's zat er echter veel muzikaliteit in de composities. Dat
komt helemaal goed tot uiting in de anti-Falkland statement Micky, waarin
zelfs een orkest opduikt. In 2008 verscheen een niet zo beste heruitgave,
die zoals wel vaker bij Cherry Red, van een LP lijkt te zijn getrokken.
Toch is het mooi deze optimistische rock weer eens te horen, zeker met de
bonus-CD, waarop live-nummer en remixen staan.
HERUITGAVE
Café Jacques - Lifeline
- The Medley
Van "Round The Back" (Epic, 1977 / Esoteric Recordings 2010)
resp. "International" (Epic 1978 / Esoteric Recordings 2010)
Café Jacques was de band van toetsenist/zanger Peter Veitch en gitarist
Chris Thomson (zonder p!). Bassist
was de van Caravan bekende John G. Perry en de uit diezelfde band
afkomstige Geoff Richardson verzorgt altviool- en fluitpartijen. Toch is
de muziek onvergelijkbaar met de Canterbury-prog van Caravan. Met hulp van
producer Rupert Hine maakt de groep soepele, compacte, licht-progressieve
jazzy poprock. Denk aan Steely Dan, maar ook aan de romantische progpop
die Duncan Browne in die dagen maakte. Vergelijkingen met Chris Rea werden
ook veel gemaakt, maar dat zit 'm voornamelijk in de zang van Thomson. De
virtuoze swing en energieke sjeu die Café Jacques in z'n muziek stopt
hoorden we zelden bij Rea. Oh ja: Phil Collins geeft percussieve
ondersteuning aan drummer Mike Ogletree. Hine 'gebruikte' sommige van deze
musici op zijn soloplaten, maar Café Jacques heeft een organischer,
warmer geluid. Fijn dat Mark Powell en zijn Esoteric Recordings deze
muziek geremasterd en wel onder de aandacht brengt! En waar lijkt dat
motief toch op dat in het laatste deel van "The Medley" telkens
terugkeert? Inderdaad: op Yes' "Roundabout"!
Vangelis
- Conquest Of Paradise
Van het album "1492" (Atlantic, 1992)
De beroemde soundtrack die de
Griekse componist maakte bij Ridley Scotts film over Columbus. Typisch
Vangelis is de wijze waarop hij een neuriënd koor gebruikt om de melodie
te brengen
LIVE-TIP
Unitopia - Secret Track (bonus)
Van “The Garden” (InsideOut,
2008)
Unitopia is het verhaal van
zanger/tekstschrijver Mark Trueack en toetsenist Sean Timms. De twee
ontmoetten elkaar in 1997 en hebben sindsdien vanuit een gezamenlijke
liefde voor muziek eigen werk gecreëerd. Unitopia gebruikt progressieve
rock als uitgangspunt, maar omvat ook elementen uit wereldmuziek, jazz,
heavy rock, groove en zelfs klassiek. Uitdagende onderwerpen komen
terug in hun songs, bijvoorbeeld milieubewustzijn, politieke en sociale
onrust en menselijke relaties
LIVE-TIP
Odyssice - Continental motion
Van "Silence" (Cyclops, 2010)
In feite is dit pas het tweede volwaardige album, na het in 2000
verschenen "Impression", daar "Moondrive" uit 1996 een
mini-album was. Belangrijkste verandering is bassist Peter Kosterman, als
vervanger van Pascal van der Pol. Een kwaliteitswissel, zo blijkt al
meteen uit de zoemende eerste tonen van het album. De baspartijen zijn
vaak heel prominent en Kosterman speelt regelmatig heerlijk op een
fretloos instrument. Sowieso is dit minder een
gitaar-met-begeleiding-plaat dan eerdere Odyssice-werken. Tuurlijk is
Bastiaan Peeters' vooral aan Adrew Latimer refererende spel nog steeds
prominent, maar de composities lijken meer ruimte te geven aan keyboards
en bas. En ook Jeroen van der Wiel maakt van die mogelijkheid gebruik om
meer variatie te laten horen. Op 15 oktober treedt Odyssice op in een
dubbelconcert met het Australische Unitopia, in de Boerderij te
Zoetermeer. Beide bands zullen deze avond opnamen maken voor een DVD.
HERUITGAVE
Edge Band, The Graeme - Have You Ever Wondered
van "Kick Off Your Muddy Boots" (Threshold, 1975 / Esoteric
2009)
In de periode 1974 - 1977
namen de Moody Blues een lange pauze na jaren van hard werk en het is in
die periode dat nagenoeg elk lid met één of meerdere solo-albums kwam.
Drummer Graeme Edge ging een'samenwerking aan met gitarist/zanger Adrian
Gurvitz (o.a. Baker Gurvitz Army) en bracht twee lekkere rock-albums
waarvan “Kick Off Your Muddy Boots” de eerste was in 1975. Bij vlagen
warme orkestrale rock die toch een stuk steviger soms uitpakt dan we van
de Moody Blues
NIEUWS
Hectic Watermelon - Bionic Hillbilly
Van "The
Half november verschijnt van
Gary Husband, bekend van drums en toetsenwerk bij onder andere Allan
Holdsworth, Level 42, John McLaughlin en Jack Bruce, de CD “Dirty &
Beautiful Volume 1”. Mede door zijn brede inzetbaarheid heeft hij
talloze instrumentalisten weten te strikken, waaronder Holdsworth,
McLaughlin, Steve Hackett, Robin Trower, Jan Hammer en Mark King. Ook
violist Jerry Goodman zal te horen zijn. Een vergelijkbare rol vervulde de
nog immer vitale veteraan bij Hectic Watermelon van John Czajkowski.
Daarom nog een track van die fraaie
VOL
VERWACHTING
Rush
- Mystic Rhythms
Van “Power Windows” (Mercury, 1985)
Rush is de laatste tijd weer
lekker bezig. Er verschenen twee muzikale documentaires: het carrière-omvattende
“Beyond The Lighted Stage” en een deel in de reeks Classic Albums,
over “2112” en “Moving Pictures”. En het trio is ook nog eens op
tour in de VS. Zou Rush dan volgend jaar weer naar Europa komen?
HERFSTIGE
MUZIEK
Thieves
Kitchen - When The Moon Is In The
Van "The Water Road"
(Eigen beheer, 2008)
Over het laatstverschenen
album van Thieves Kitchen kan met gerust gezegd worden dat er een
herfstige sfeer hangt, wat misschien komt door de invloed van voormalige
Änglagard toetsenist Thomas Johnson die op dit album is toegetreden tot
de band. Het is het afgelopen jaar erg stil
Simon
Says -
Van
het album “Tardigrade” (Progrock Records, 2008)
De critici van iO Pages, tijdschrift over
progressieve rockmuziek, kozen dit album tot het beste van 2008. "Een
perfecte mix van invloeden van Genesis, IQ, Änglagard, Yes en Gentle
Giant bieden deze Zweden een zeer smakelijke symfoschotel. Niet
vernieuwend, maar wel ontzettend lekker!" (Rob Hanemaaijer,
eindredacteur IO Pages) Vooral de Yes-invloed ligt er overigens dik
bovenop, met name in de Howe-achtige scherpe gitaarpartijen.
HERNIEUWDE
AANDACHT
Frost* - Saline (live)
Van "The
In mei 2009 speelde het
Britse Frost* op het Amerikaanse Rosfest festival. De band was zo slim om
het geheel op te nemen gezien het feit dat het een unieke bezetting betrof
met op drums niemand minder dan Nick D'Virgillio. Het geheel is
uitgebracht als 2CD/bonus DVD onder de titel “The
Sunday 03 Oktober 2010 Show No. 910
OPENER
Faithfull, Marianne: Falling From Grace
Van: "A Child's Adventure" (
In 1964 had Marianne
Faithfull al een top 10-notering met de Mick Jagger/Keith
Richard-compositie “As Tears Go By”, maar bij het serieuze poppubliek
brak ze 15 jaar later pas door met de Dr. Hook-cover “The Ballad Of Lucy
Jordan”, afkomstig van “Broken English”. Mede verantwoordelijk voor
haar sound in die dagen was Barry Reynolds, die ook op “A Child's
Adventure” als componist en muzikant zijn stempel drukt. Opvallend aan
het gekozen nummer is het vrije Moogspel van Wally Badarou dat lijkt te
duelleren met de drumpatronen van Terry Stannard. Een zoektocht op
internet leert dat de CD-versie van “A Child's Adventure” trouwens
intussen behoorlijk prijzig is.
NIEUW
-
Buried By The Blues
Van "Wilderness Heart"
(Jagjaguar, 2010)
Deze Canadese band rond het
paar Josh Wells en Amber Webber (ook bekend van Lightning Dust) speelde op
17 september 2010 op het Incubate festival te Oisterwijk en een dag later
op TakeRoot te Groningen. Dit zorgde er zelfs voor dat de groep in de
Album Top 100 binnenkroop! Bij het beluisteren waan je je een kleine 40
jaar terug in de tijd. Folky zangmelodieën die door het genoemde paar
regelmatig tweestemmig worden gezongen (of in duet) doen denken aan de
akoestische kant van Led Zeppelin. Maar daar stelt de gitarist en
ritmesectie regelmatig een zware riff tegenover, die eerder aan Black
Sabbath doet denken. Orgels, analoge synths en de hemelse Mellotron duwen
de groep weer meer in symfonische rockkringen. Het album bevat zo een
bijzondere dynamiek tussen hard en zacht, lieflijk klein en breeduit
groots. Met een overkoepelend spacerockend sfeerbeeld. De samenzang in
deze dynamische omgeving doet vaak denken aan het geluid van The
Decemberists met Shara Worden (My Brightest Diamond) op "The Hazard
Of Love". Vooral het nogal opzichtig op een Led Zeppelin-riff
gebaseerde "The Hair Song" is daar een goed voorbeeld van. "Buried
By The Blues" is een betoverende hippieballad over een behaaglijk
Mellotron-bed.
NIEUW
Chris: Fantasy
Van "Making Sense" (Progress Records, 2010)
Chris is de artiestennaam van
Christiaan Bruin, een 22-jarige multi-instrumentalist, producer en
songwriter uit Nederland, die ook bekend is als drummer van Sky Architect.
“Making Sense” is, na “A Glimpse Inside” uit 2009, zijn tweede
soloalbum. Het wordt uitgebracht door het Zweedse label Progress Records.
De alleskunner heeft een 70 minuten durend werkstuk neergezet, dat de
vocale eigenwijsheid van onder andere The Beatles, Klaatu en Van Otterdyke
heeft, terwijl het instrumentaal vooral leunt op de meer stevige
Camel-gitaarsound en het symfonische, ietwat logge geluid dat IQ van
Genesis heeft overgenomen. Afwisseling genoeg derhalve. Met name in de
zangpartijen lijkt het alsof er meerdere personen in Chris huizen: de ene
keer is het subtiel en met mooie samenzang, dan weer is het geforceerd en
schreeuwerig. Old-school symfomanen zullen deze schijf
waarschijnlijk wel kunnen waarderen, mede ook doordat vier nummers rond de
10 minuten durende epics zijn.
NIEUW
Subsignal - The Sea
Van “Beautiful & Monsterous”
(ZYX, 2009)
Onlangs draaiden we een
nummer van de live-plaat “Playgrounds” van het Duitse Sieges Even,
waarbij we moesten vermelden dat de band intussen terziele was. Echter,
twee ex-leden, de gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Menno
Menses hebben vervolgens Subsignal opgericht. Daarvan is een lekker
melodieus progmetal-album verschenen. De muziek is enigszins vergelijkbaar
met het recente werk van het eveneens Duitse Sylvan, maar dan met
progmetal-injecties. Het geheel is echter zeer sferisch en ademt rust uit.
NIEUW
The Nigel Kennedy Quintet: River Man
Van "Shhh!" (EMI, 2010)
Nigel Kennedy brak door met
zijn punky versie van Vivaldi's Vier Jaargetijden. De laatste jaren is hij
ook te horen als jazzviolist met een kwartet en “Shhh!” is daarvan de
tweede plaat. Naast zes eigen nummers, waarin Kennedy's elektrische viool
zowel rustige jazzklanken als sterk vervormde jazzrocksolo's fabriceert,
heeft het vijftal het meest gecoverde nummer van Nick Drake, “River
Man”, uitgevoerd. Als zanger is hiervoor synthipoplegende Boy George
aangetrokken, hoewel zijn doorleefde stem in niets meer doet denken aan
hits als “Do You Really Want To Hurt Me”.
EEN
WERELD VOL MUZIEK
Sebastian Hardie – Rosanna
Van “Four moments” (Mercury, 1975)
Al een tijd niet gedraaid
deze Australische symfo-band rond gitarist Mario Millo. Een paar jaar
geleden was er kort een opleving, maar helaas is het al weer een tijd stil
rond deze formatie. Ook op de site van Millo is het erg rustig.
LIVE-TIP
Anathema - Hindsight
Van "We're Here Because We're Here" (K-Scope, 2010)
"Het geslaagde
tussendoortje “Hindsight” buiten beschouwing gelaten, is dit het
eerste studioalbum sinds het indrukwekkende “A Natural Disaster”
(2003). “We're Here Because We're Here” is het achtste studio-album
van het Engelse Aanthema . Het werd gemixt door Steven Wilson van
Porcupine Tree. Vernoemd naar een lied dat tijdens de Eerste Wereldoorlog
vaak gezongen werd om het moreel van de geallieerde troepen op te krikken,
is het andermaal geen opgewekt album. Anathema bestaat nu 20 jaar en dat
is volgens de band te danken aan het doorzettingsvermogen van de
bandleden. De muzikale koers is dan ook vooral het resultaat van hun
onderlinge verstandhouding. Dit vertaalt zich in dikwijls mistroostige en
melancholische muziek, waarbij de zes Liverpudlians hun ziel blootleggen.
Maar er komt toch een zeker optimisme naar voren. Het album lijkt een
soort van ultieme zen-ervaring, waarbij alle puzzelstukjes ineens op hun
plaats lijken te vallen. Dit heeft de muziek, die tot de meest
toegankelijke van de band behoort, maar toch avontuurlijk en afwisselend
blijft, naar een hoger niveau getild." (Frans Schmidt, Progwereld)
WERELD
VOL MUZIEK / OPENER
Osiris - Struggle To Survive
Van "Osiris" (1982 / Musea 2007)
Bahrein is een land dat we
zelfs in de Wereld Vol Muziek-rubriek niet zo vaak tegekomen. Sterker nog:
dit is waarschijnlijk de eerste keer. Toch heeft de groep Osiris een
behoorlijke reputatie onder de wereldwijde symfo-incrowd, als gevolg van
de de drie studio-albums en een live-album dat de groep in de loop van de
jaren '80 uitbracht. Recentelijk kwamen daar een gloednieuw studio-album
en een live-album (met oudere opnamen)
bij. Musea bracht de laatste jaren zowel de nieuwe als de oude
albums uit, met boekjes vol informatie en kleurige foto's. Zo ook dit
debuut uit 1982, dat op Progarchives de hoogste waarderingen krijgt. De
band blijkt zwaar geïnspireerd door de eerste bezetting van Camel. Zo
zijn er liefst twéé nummers die opvallend 'lenen' uit "Lady Fantasy",
waaronder de openingstrack "Fantasy" (men is dus niet echt
geheimzinning over die invloed). Meegerekend dat de geluidskwaliteit
redelijk, maar ietwat demo-achtig is, denk je soms naar demo-materiaal van
het Britse voorbeeld te luisteren, al is vooral de zang anders (maar wel
in het Engels).
LIVE-TIP
Tori Amos - Flying Dutchman
Van "A Piano - The Collection" (Rhino / Warner Music Group,
2006)
Toen de Amerikaanse pianiste/zafaithfngeres/liedschrijfster
Tori Amos enkele jaren terug overstapte naar een ander label, was het voor
haar oude platenmaatschappij tijd voor een overzichtsbox, genoemd naar en
vormgegeven als Tori's grote liefde. Daarop naast albumtracks ook vele
B-kantjes en een handvol niet eerder uitgebrachte nummers.Tori Amos treedt
op 8 oktober vrijdag aanstaande, op in de Heineken Music Hall, tijdens de
Week van het Metropole, met het Metropole Orkest
IN
HET NIEUWS
Arena
- In The Blink Of An Eye
Van "The Visitor"
(Verglas, 1998)
Eerder deze week werd bekend
dat Arena tijdens de komende concerten niet zal aantreden met zanger Rob
Sowden die de band wegens muzikale meningsverschillen heeft besloten te
verlaten. Clive Nolan geeft op z'n eigen site wel aan dat er al een
vervanger is aangetrokken. Mooie aanleiding om weer eens een song te
draaien van het derde, en beste, Arena-album “The Visitor”, toen nog
met Paul Wrightson op zang.
LIVE-TIP
Gazpacho - Splendid Isolation
Van "Missa Atropos" (eigen beheer, 2010)
Op het Loreley Festival ging
een maand geleden het nieuwe album "Missa Atropos" van de Noorse
groep Gazpacho in première. Op hetzelfde festival speelde ook de groep
die de Noren een tijd lang onder z'n hoede nam: Marillion. En Gazpacho
heeft zeker goed geluisterd naar de albums die de Britten sinds
"Marbles" produceren. Gazpacho maakt eenzelfde
emotioneel-sferisch soort progpop. Gazpacho probeert daarin nog meer dan
Marillion een plaat lang eenzelfde sfeer, eenzelfde kadans aan te houden.
Danwel in ultralange nummers, danwel (zoals hier) in kortere stukken die
samen onmiskenbaar één geheel vormen. Met daarbij de constatering dat de
zanger van de Noren een vlakkere (maar beslist niet emotieloze) stem heeft
dan Steve Hogarth. Nu is bekend geworden dat Gazpacho naar Hengelo komt,
en wel op 27 januari 2011 in de Metropool.
NIEUW
/ CONCERTTIP
Joe Satriani - Wormhole Wizards
Van "Black Swans And Wormhole Wizards" (Epic, 2010)
Opvallend aan de nieuwe
Satriani is dat er een andere heel capabele gitarist onder zijn
begeleiders zit: De van o.a. Frank Zappa bekende Mike Keneally. Maar hij
raakt geen snaar aan hier, want is bij Satriani aangesteld als toetsenist.
Het tweede opvallende is dan dat je daar meestal niet veel van merkt. Dit
album klinkt voor 80 procent als een prima doorsnee Satriani-plaat vol
lekkere melodieuze gitaarinstrumentals. De uiterst adequate begeleiders
cijferen zich meestal weg ten faveure van Vooral Veel Gitaar. Slechts
enkele stukken hebben een wat meer symfonische grandeur met meer ruimte
voor Keneally's toetsensferen. Aan het eind van het album krijgt hij twee
soli, waarbij hij zich tot piano beperkt: één op echte en in het gekozen
nummer op elektrische. Met z'n filmische intro en interlude is het
wellicht het meest sfeerrijke stuk van het album.
IN
HET NIEUWS
Queen - Death On Two Legs (Dedicated To....)
Van “A Night At The Opera” (EMI, 1976)
EMI is onder de prog
liefhebber een redelijk bekend label, naast natuurlijk Marillion heeft EMI
gepoogd met een aantal bands uit de stroming commercieel succes te
bereiken. In de jaren zeventig was de maatschappij een van de meest
succesvolle, voornamelijk ook door alle sub-labels, zoals Parlophone en
Harvest, waar respectievelijk The Beatles en Pink Floyd hun platen op
uitbrachten, om maar een paar 'kleine' bands te noemen. Maar het was ook
een stugge maatschappij. In een tijd waar heruitgaves een groot
marktaandeel hebben is het remasterprogramma nou niet echt om over naar
huis te schrijven. De laatste jaren doet EMI het dan ook zeer slecht en
heeft behoorlijk wat schulden. Een paar jaar geleden vertrokken Paul
McCartney en Radiohead al, nu is afgelopen week bekend geworden dat het
contract van Queen af loopt en nu heeft gekozen voor Universal Music. Dus
kunnen we in de toekomst uitkijken naar mooie heruitgaves in de
succesvolle Deluxe Editions-reeks van Universal. Passend nummer om dit
nieuws te illusteren is “Death On Two Legs”, een nummer over
geldwolven die een succesvolle band al gauw omringen. In dit geval ging
het eigenlijk over de voormalige Queen-manager Norman Sheffield, zo legt
Brian May uit in de “Classic Album”-aflevering over “A Night At The
Opera” die ook op DVD is verschenen.
HERUITGAVE
The Enid - Childe Roland
Van "Aerie Faerie Nonsense" (BUK Records / EMI, 1977)
Een tijdje geleden draaiden
we al iets van de originele versie van het debuut van de groep rond Robert
John Godfrey en nu dan dus iets van het tweede album “Aerie Faerie
Nonsense”, ook nu weer in die originele uitvoering. Deze originelen
jarenlang nooit beschikbaar en de muziek was alleen tot je te nemen in de
heropgenomen versies uit de jaren '80. De originele uitvoeringen dragen
duidelijk veel meer het stempel van hun tijd en we horen een band die in
die vroege jaren duidelijk meer gitaargericht was, daarbij een
toetsenarsenaal gebruikend, waar het ontstaansjaar goed aan af tet horen
is. LET OP: de versie betreft de door de band officieel en met medewerking
van EMI uitgebrachte editie op hun eigen Operation Seraphim label. D
vorige platenmaatschappij van de band,
Inner Sanctum, heeft kort voor deze release ook snel iets
uitgebracht maar dit
Klaatu
- Calling Occupants (Of Interplanetary Craft)
Van "3:47 E.S.T." (Magentalane
Music, 1976)
Het verhaal is bekend: de
band wilde anoniem blijven om de aandacht niet af te leiden van de muziek.
De geruchtenmolen ging werken en die spuwde het verhaal dat dit The
Beatles waren, ondersteund door het feit dat het album, net als de muziek
van The Beatles, in de VS werd uitgebracht door Capitol Records. Tegen
zo'n hype valt natuurlijk niet op te boksen en de publieke aandacht slipte
weg toen bleek dat het drie getalenteerde, maar gewone jongens uit Canada
waren. Maar het leverde nog wel één van de meest onwaarschijnlijke
covers ooit op: Karen en Richard Carpenter waren helemaal weg van dit
nummer en namen een nog zwaarder georkestreerde versie van deze song op.
Misschien hoort u die ook nog eens bij ons.
Xymphonia is
sponsored by: