• Sunday 31 Maart 2019 Show No. 1343

    NIEUW / LIVE-TIP
    Dream Theater - Barstool Warrior
    - Out Of Reach
    Van "Distance Over Time" (InsideOut / Sony Music, 2019)

    Dream Theater is via het grote Warner Bros en het vooraanstaande metallabel Roadrunner nu terecht gekomen bij wellicht het meest bekende hedendaagse symfolabel: InsideOut. Dat is, met alle respect, nogal wat anders dan de steun van een 'major', maar de invloedrijke symfometalband heeft toch wel degelijk nog steeds een hondstrouwe aanhang, die menig grote zaal doet uitverkopen. Betekent dit dat liefhebbers van de meer melodieuze en symfonische kant van de band nu beter bediend worden? Zij hadden het na "Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory" uit 1999 immers nogal te verduren gekregen met muziek die erg op vingervlugge techniek was gericht en bovendien vaak meer metal dan symfo was. Ook de drummerruil (mede-oprichter Mike Portnoy werd 8 jaar geleden met veel bombarie opgevolgd door Mike Mangini) bracht daarin weinig verandering. Nou, we kunnen vooral stellen dat "Distance Over Time" voor elke DT-fan wat wils biedt. Een song als "Pale Blue Dot" biedt het indrukwekkend technisch vertoon, gecombineerd met de nodige metal-energie, die vooral later aangehaakte fans zal aanspreken. Daartegenover staat de zoete ballad "Out Of Reach", van het soort dat sinds de eeuwisseling zeldzaam was geworden. En ook de wat subtielere en meer melodische symfonische metal van een song als "Barstool Warrior", dat de dagen van songs als "Under Peruvian Skies" in herinnering brengt. De subtiliteit wordt helaas wel wat teniet gedaan door de getriggerd klinkende drums van Mangini: alle snaredrumklappen klinken gelijk en knallen veel te veel. Daartegenover staat het in deze nummers lyrische gitaarwerk van John Petrucci (tevens producer). Eindelijk laat hij hier de noten weer eens welluidend uitklinken. Op 15 juni geeft Dream Theater een open air-show in Oberhausen, op het terrein van de Turbinenhalle. De huidige wereldtournee staat niet alleen in het teken van "Distance Over Time", maar ook van het 20-jarig jubileum van "Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory".
    Website: http://dreamtheater.net/ .

    NIEUW / LIVE-TIP
    Supersister - Memories Are New IV
    - I Am You Are / Transmitter
    - Next Door Movie
    Van "Supersister Project 2019 Retsis Repus" (SOSS music, 2019)

    Onlangs werd in Het Uur Van De Wolf, de documentaire-reeks van NPO2, een portret geschetst van Robert Jan Stips onder de titel 'De Tovenaar Van De Nederpop'. Dit naar aanleiding van het feit dat de toetsenist/componist/producer 50 jaar als professioneel muzikant in 'het vak' zit in 2019. Naast archiefmateriaal bood de documentaire beelden van de opnamesessies van een aan de naam van zijn eerste band gelinkt project. Dan hebben we 't natuurlijk over Supersister. Van een echt Supersister-album kan echter geen sprake meer zijn: fluitist Sacha van Geest en bassist Ron van Eck zijn ons immers helaas al ontvallen. Wel is drummer Marco Vrolijk op het nu verschenen "Supersister Project 2019 Retsis Repus" present, alsmede een ploeg muzikanten waarmee Stips na zijn Supersister-jaren mee gewerkt heeft: leden van Golden Earring, Gruppo Sportivo en Nits, plus Freek de Jonge en een blazers- en strijkerssectie. De muziek is zeker des Supersisters. Dat begint al met overduidelijke quotes in "Memories Are New IV", een derde vervolg op een compositie die zijn oorsprong vindt in vroege Supersister-jaren. Zelfs het bekende overstuurde orgelgeluid haalt hij ervoor uit de kast. Het semi-klassieke karakter dat breder gearrangeerde stukken als "Next Door Movie" heeft, verraadt invloeden van iemand als Frank Zappa (denk aan bijv. diens "The Grand Wazoo"). Dat Stips voor zulke bijzondere projecten zeer geïnspireerd voor de dag kan komen, wisten we al van het orkestrale Nits-project "Hjuvi: A Rhapsody In Time" en blijkt ook nu weer. Op 8 en 9 april wordt het album door de gehele ploeg muzikanten op het podium gebracht in respectievelijk Het Paard in Den Haag en Paradiso, Amsterdam.
    Website: http://www.stips.net/ .

    HERUITGAVE
    U.K. - Danger Money
    Afkomstig van "Night After Night - Extended" (E.G. Records, 1979 / Globe Music, 2019)

    2½ jaar na het uitbrengen van de 17 schijven tellende box "U.K. - Ultimate Collectors' Edition), waarin voor het eerst een uitgebreide versie van het live-album "Night After Night" zat, brengt Eddie Jobsons label Globe Music dat album nu ook separaat uit. Destijds ging het om een dubbel-CD, een geremasterde versie van het origineel en een Blu-ray Audio met een 5.1 surround mix van de uitgebreide set. De nieuwe editie heeft "slechts" drie schijven, aangezien de originele versie ontbreekt. Net als destijds gaat de release gepaard met enig tumult. Destijds stond de band, die toen nog uit Jobson, John Wetton en Terry Bozzio bestond, op het punt om uit elkaar te gaan. Dit keer kwam in het nieuws dat Wettons erfgenamen Jobson hadden aangeklaagd omdat laatstgenoemde de bassist/zanger tijdens en na de reünieconcerten te weinig of geen royalties betaald zou hebben. Of hier sprake is van kwaadsprekerij en/of onrecht, het blijft gevaarlijk te speculeren over geldkwesties, vandaar dat we het nummer "Danger Money" hebben uitgekozen. Het is een van de vijf stukken die niet op het origineel stonden, waarbij we de drie instrumentale solo's niet hebben meegerekend.
    Websites:
    https://burningshed.com/store/eddiejobson/uk_night-after-night-extended_cd-bluray
    https://www.facebook.com/EJ.UK.fanpage/
    https://zealotslounge.com/ (alleen voor leden) .

    NIEUW
    Vetrar Draugurinn - The Wolves At Our Door
    - Forever Locked Within
    Van het album “Hinterlands” (Painted Bass Records, 2019)

    Vetrar Draugurinn (wat IJslands is voor 'de Wintergeest') is gevormd rondom songwriter en gitarist Eric Hazebroek. Toen in 2016 Stream Of Passion stopte zocht Hazebroek een nieuwe uitdaging. Samen met getalenteerde vrienden en muzikanten creëerde hij Vetrar Draugurinn. Zo vinden we in de line-up zangeres Marjan Welman (Autumn), gitarist Thomas Cochrane (Hologram Earth), bassist Arjan Heijden (ex-Acrid) en drummer Jim van de Kerkhof (ex-All For Nothing). Hazebroek creëerde 11 tracks die bol staan van melancholie en diversiteit. Zo word je als luisteraar meegenomen in breekbare en atmosferische nummers tot denderende, laag gestemde tracks in n trage tempo's - en alles wat daar tussenin ligt. Dit alles wordt afgetopt met de bijzondere, veelzijdige en duistere stem van Marjan Welman. De leden van Vetrar Draugurinn willen muziek maken vanuit hun hart: melancholisch en somber, intens en breekbaar aan de ene kant, maar ook luid en massief aan de andere kant. We gaan luisteren naar twee songs. Eerst “The Wolves At Our Door”, een song waarin de diepe baslijnen, wervelende drums en vlijmscherp gitaarwerk zorgen voor de diepgang. Er zitten ontzettend gave progressieve elementen in, wat het geheel aantrekkelijk maakt. Groovy baslijnen, wervelende drums, strak gitaarwerk en een minder hoog stemgebruik van Marjan maken dit een heerlijke groovende, uptempo track. Pas op de plaats maken we met “Forever Locked Within”. Een nummer dat je bij de strot pakt. Hazebroek schreef het voor zijn dochter. De song overvalt je met een droevig gevoel. Echt waauw! Ogen dicht en luisteren, voelen. In de teksten wordt er teruggeblikt naar hoe het ooit was en hoe de herinneringen blijven. De cello, gespeeld door Elianne Anemaat, geeft net die extra lading aan de song. Om de jankende gitaarsolo maar niet te vergeten. Dikke duim omhoog, zie het maar eens droog te houden. (bron: Wendy Steenmans, Rockportaal.nl) Vetrar Draugurinn treedt de komende tijd enkele keren op: op dit moment vindt de CD-release show plaats in de Willemeen, Arnhem. Op 5 april wordt Podium Victorie in Alkmaar aangedaan en op 20 april Popei in Eindhoven. Ook zal de groep aantreden op de eerste dag van het FemME Festival in Hilvarenbeek, dat plaatsvindt van 11 t/m 13 oktober in The Box.
    Website: https://www.vetrardraugurinn.com/ .

    North Atlantic Oscillation – The Receiver
    Van het album "Fog Electric" (Kscope, 2012)

    Het tweede album van het Schotse North Atlantic Oscillation doet zijn naam eer aan. “Fog Electric” is namelijk de titel en de composities zijn daadwerkelijk gehuld in een dikke sluier van soundscapes en koortjes. North Atlantic Oscillation blijkt een echte Kscope-band, die zijn verwantschap aan collega-muzikanten Oceansize, The Pineapple Thief en ook Porcupine Tree zeker eer aan doet. Maar het zijn karakteristieken die doen denken aan het latere Radiohead, Mogwai en zelfs The Flaming Lips die de toon zetten. Vul dit aan met de koortjes à la The Beach Boys en af en toe een prog-uitstapje en het plaatje is compleet. Eind vorig jaar verscheen een vierde album van de band. Dit “Grind Show” ligt in het verlengde van “Fog Electric” en zal zeker nog wel in ons programma voorbij komen. Wetenswaardigheid is ook dat zanger/gitarist/toetsenist Sam Healy de man is achter het solo-project Sand.
    Website: http://naoband.net/ .

    LIVE-TIP
    Christensen, Tim - Time Is The Space Between Us
    Afkomstig van "Secrets On Parade" (EMI/Toshiba, 2000)

    27 en 28 april treedt de Deense formatie Dizzy Mizz Lizzy op in Nederland en wel in de Boerderij te Zoetermeer en in de Bosuil te Weert. De alternatieve rockband werd in 1988 opgericht en bracht in 1994 het titelloze debuut uit, maar na een live-plaat en de studio-CD "Rotator" werd Dizzy Mizz Lizzy in 1998 ontbonden, waarna frontman Tim Christensen een solocarrière begon. In 2010 volgde de eerste reünie inclusief live-plaat, maar de tweede reünie in 2014 lijkt vruchtbaarder, aangezien hier ook een derde studioplaat uit voortkwam, getiteld "Forward In Reverse", gevolgd door wederom een live-album. Bij gebrek aan materiaal van deze groep hebben we een nummer uitgekozen van "Secrets On Parade", dat in 2000 de solocarrière van Christensen fysiek gestalte gaf. Meest opvallende detail uit het CD-boekje was de foto met de twee witte Mellotrons. Overigens is Christensen ook af ten toe op pad als soloartiest.
    Websites:
    http://www.timchristensen.dk
    https://www.facebook.com/DizzyMizzLizzyMusic
    https://www.facebook.com/TimChristensenMusic .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lu7 - 白雨 (Hakuu = Witte Regen)
    Afkomstig van "3395" (Verga Music, 2019)

    "3395" is de vijfde CD van de rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep Lu7. Mede doordat het ritmekoppel met drummer Ittolu Shimamura en bassist Jiro Okada al enkele jaren stabiel is, klinkt de muziek steeds evenwichtiger. Het mysterieus getitelde "3395" (dat volgens een Google-zoekactie mogelijk verwijst naar de Joodse jaartelling of een code van een engel?) durven we dan ook wel het meest jazzrockgetinte album van het kwartet noemen. Vanwege deze constante groei en vooruitgang (progressie!) vinden we dat de band eens in het al dan niet rijzende zonnetje mag worden gezet. Vandaar de uitverkiezing van het Album van de Maand Maart. Uiteraard is er op dit nieuwe album weer een hoofdrol weggelegd voor het melodieuze, Holdsworthiaanse gitaarspel, maar gezegd moet worden dat ook het toetsenwerk steeds minder synthetisch overkomt. Mede hierdoor wordt de nieuwe muziek van Lu7 vergeleken met die van zwaargewichten als Fragile, maar er is ook zeker een vergelijking te maken met Kenso. De CD zal in Nederlandse winkels en websites niet gauw te vinden zijn, maar via sites als CDJapan en Amazon.jp is dit niet goedkope kleinood beslist aan te schaffen. Maar wie weet doet deze uitverkiezing deuren openen. Als laatste track van dit album van de maand draaien we het meest fusioneske openingsnummer "白雨", dat uitgesproken wordt als Hakuu en waarschijnlijk "Witte Regen" betekent.
    Websites:
    http://www.lu7.biz/index.html
    https://www.facebook.com/lu7japan/.

    IN MEMORIAM TOM DONCOURT
    Cathedral - Introspect
    Van "Stained Glass Stories" (eigen beheer, 1978 / Syn-phonic, 1989/1991)

    Vorige week bereikte ons het bericht dat de Amerikaanse toetsenist Tom Doncourt plotseling was overleden. Niet gelijk een naam die bij veel mensen een belletje zal doen rinkelen en ook als we meldden dat hij de toetsenist was van Cathedral, zal ook dan niet gelijk iets van herkenning optreden. Tot aan 2007 zou het enige wapenfeit van die Amerikaanse band het in 1978 verschenen album “Stained Glass Stories” zijn. Dat is echter door de jaren heen tot een echte cult-klassieker uitgegroeid. Het was dat album dat een zekere mate van inspiratie was voor een groepje jonge Zweedse muzikanten om zelf een band te beginnen met muziek die net zo oncompromisloos was als de muziek van Cathedral op dat debuut. Die muziek was tot op het bot beïnvloed door de complexere kant van de muziek van Yes, Genesis en King Crimson en dat is wat die jonge Zweedse muzikanten ook wilden. De band die ze formeerden noemden Änglagård en samen met bands als Landberk, Anekdoten en ook het Noorse White Willow vormden zij de kern Scandinavische scene die begin jaren 90 ineens opdook. En uiteindelijk leidden de vele referenties die er in recensies en interviews naar Cathedral werden gemaakt tot een reünie én een tweede album, “The Bridge”. Tom Doncourt was in de tussenliggende jaren voornamelijk actief als museummedewerker en conservator, maar zou daarna weer muzikaal actief worden en meerdere albums uitbrengen. Zo verscheen in 2015 “The Moon Will Rise”, waarop hij ondere andere word bijgestaan door de Zweed Mattias Olsson, de (ex-)drummer van .... Änglagård. Doncourt was een begenadigd muzikant met naar het schijnt een onuitputtelijke nieuwsgierigheid naar nieuwe klanken en manieren van werken. En hoewel “Stained Glass Stories” nooit een groot publiek zal bereiken, is de directe en indirecte invloed van de sound van Cathedral, waar Doncourts toetsenspel zo'n belangrijk aandeel in had, na al die jaren nog steeds voelbaar.
    Website: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=412 .

     

    IN MEMORIAM SCOTT WALKER
    Walker, Scott - Farmer In The City
    Van "Tilt" (Fontana / Mercury Records, 1995)

    Een maand geleden stonden we stil bij het overlijden van Mark Hollis, een artiest die binnen een decennium een draai maakte van popster naar maker van avantgardistische, lastig doordringbare kunstmuziek. Nog geen vier weken na hem betreuren we het heengaan van Scott Walker. Deze als Scott Engel geboren Amerikaanse Brit legde een vergelijkbaar traject af, zij het over een langere periode. Bovendien was hij in de hoogtijdagen van het trio The Walker Brothers nog een stuk populairder - en een idool voor vele meisjes bovendien. Daarnaast was Walkers draai nog wat radicaler dan die van Hollis. Recente albums "The Drift", "Bisch Bosch" en "Soused" (met drone-band Sunn O)))) bieden weinig houvast aan diegenen die op zoek zijn naar traditionele muzikale patronen. Daarbij komt dat de poëtische, vaak minimalistische teksten ook nogal hermetisch zijn, al gaf Walker er in de CD-boekjes af en toe een hint bij. Een curieuze uitkomst van een muzikale reis die ooit begon met galmende orkestrale sixtiespop ("Take It Easy On Yourself", "The Sun Ain't Gonna Shine Anymore") met The Walker Brothers en die vervolgd werd met door fijnproevers geroemd vroeg solowerk in chansonstijl. In het latere werk is af en toe een hint op te vangen van 's mans afkomst. Neem de indrukwekkende opener van het na een stilte van 11 jaar verschenen "Tilt" uit 1995. Het statige karakter en het rijke, door Sinfonia Of London ingespeelde strijkersarrangement staan nog niet mijlenver af van vroeger werk. De gezalfde luisteraar wordt vervolgens hardhandig door elkaar geschud door de staalharde industriële percussie in vervolgtrack "The Cockfighter". Vanaf dat moment maakt de artiest het ons bepaald niet gemakkelijker, maar zeker wel voortdurend intrigerend. In de vele jaren die tussen zijn eigen platen verstreken, dook hij af en toe op als soundtrackcomponist (o.a. "Pola X") of producer (o.a. Pulp). Scott Walker/Engel is 76 jaar geworden.
    Website: https://4ad.com/artists/scottwalker.

     

    OUDE MUZIEK ONTDEKKEN DOOR NIEUWE MUZIEK
    Electric Asturias - Castle In The Mist
    Van "Fractals" (eigen beheer, 2011)

    Het recentelijk verschenen derde album “Trinity” van Electric Asturias bracht ons ertoe om weer eens naar het eerdere werk van deze Japanse band te luisteren. En dan kunnen we al snel de conclusie trekken dat alle drie de albums die onder deze vlag zijn verschenen van zeer grote klasse zijn. Electric Asturias is de zwaar symfo-meets-jazzrock-variant op Asturias, die een meer pastorale sound ergens tussen Mike Oldfield en Camel heeft. En dan is er ook nog de gedaante Acoustic Asturias, met een meer klassiek getinte sound, die wel wat weg heeft van Flairck. Rode draad binnen al deze bands is bassist/multi-instrumentalist Yoh Ohyama, die voornamelijk actief is in de Japanse pop- en rockscene en als componist van film- en TV-muziek. De Asturias-projecten zijn dan ook het vehikel voor zijn eigen muziek. Flitsend gitaarspel en vioolspel met veel ruimte voor mooie melodieuze passsages vormen de meest in het oor springende elementen in de sound van Electric Asturias. Zo ook in één van de langste tracks op het eerste Electric Asturias-album “Fractals”, getiteld Castle In The Mist.
    Website: https://msmtr2.wixsite.com/ele-as .

     

    Cosmos - Father
    - Where Tanks Are Rolling Today
    Van het album “Skygarden” (MAT Music Theme, 2008)

    Cosmos werd in 1990 opgericht onder de naam Glacier Eagles. Al sinds het begin was Pink Floyd de voornaamste invloed.Vier jaar na de oprichting verscheen het eerste studio-album “The Deciding Moments Of Your Life”. Op 27 augustus 2004 speelde Cosmos op het festival Open Air Move To Rugen Rock in Interlaken. De show ging gepaard met op Pink Floyd geïnspireerde gigantische licht- en pyro-effecten. Dit is voor het nageslacht vastgelegd op de CD- en DVD-productie “Cosmos Live”. Het tweede studioalbum “Skygarden” verscheen in 2005. Het album bevat diverse vrij letterlijke verwijzingen naar uiteenlopende nummers van het grote voorbeeld, van "The Great Gig In The Sky" tot "Sorrow" uit de Waters-loze jaren. Maar goed: de Zwitsers kunnen prima spelen en heeft het geheel ook fraai geproduceerd, wat toch zeker tot een meeslepend resultaat leidt. In 2012 verscheen een derde en tot nu toe laatste album, getiteld “Mindgames”.
    Website: https://cosmos.band/.

    Sunday 24 Maart 2019 Show No. 1342

    NIEUW
    Bush, Kate – Rocket Man
    – Walk Straight Down The Middle
    – Warm And Soothing
    – Experiment IV
    Van het album “The Other Sides” (Fish People, 2019)

    Kate Bush en Fish People, haar eigen platenlabel, hebben op 8 maart een opvallende 4-CD-boxset uitgebracht. Onder de titel “The Other Sides” zijn B-kanten van singles, andere versies en remixen van bekendere tracks, songs gemaakt voor soundtracks zoals Brazil, The Golden Compass en Castaway plus een aantal covers verzameld. Onder de covers bevinden zich onder meer haar verrassende bewerking van Elton Johns “Rocket Man” en “Candle In The Wind”, George and Ira Gershwins “The Man I Love” en Marvin Gaye’s “Sexual Healing”. Van “Rocket Man” is gelijk ook een opvallende video online gezet.

    “Rocket Man” – uitgebracht in 1991
    “Rocket Man” is geschreven door Elton John (muziek) en Bernie Taupin (tekst). De eerste uitvoering van het lied, uit 1972, is van Elton John. De tekst van het nummer is geïnspireerd op het verhaal "The Rocket Man" (Nederlands: "Raketpiloot") in The Illustrated Man van Ray Bradbury. De tekst gaat over een astronaut die zijn gezin op aarde achter moet laten om op missie naar Mars te gaan. Er zijn verhalen dat het lied deels aansluit op Space Oddity van David Bowie. Bowie heeft daarbij zelf ooit de link gelegd toen hij na diverse uitvoeringen van Space Oddity riep "Oh rocket man". (bron: Wikipedia)

    “Walk Straight Down The Middle” – uitgebracht in 1989
    Geschreven door Kate Bush. Oorspronkelijk uitgebracht als de B-kant van de single “The Sensual World”. Ook opgenomen als een bonusnummer op de tape- en CD-versies van het album “The Sensual World”. De track was gebaseerd op een oude achtergrondtrack, oorspronkelijk bedoeld als een B-kant. Kate schreef snel de songtekst en nam de synth-overdubs en zang in één dag op, waarbij ze de volgende dag gebruikten voor de laatste overdubs en mixen. Het was de laatste track voor het album, gemaakt in iets meer dan 24 uur. In 2013 verscheen “Walk Straight Down The Middle” tevens als B-kant van de 10"-single “Running Up That Hill” (2012-Remix)

    “Warm And Soothing” – uitgebracht in 1980
    Geschreven door Kate Bush. Oorspronkelijk uitgebracht als de B-kant van “December Will Be Magic Again” in 1980. De tekst begint met een beschrijving van de warmte van een ouderlijk huis, maar beschrijft uiteindelijk de angst om oud te worden, gevangen in een relatie die niet erg warm lijkt te zijn en ook niet verzachtend. Kate sprak zelf over “Warm And Soothing” tegen Peter Swales, auteur van “Kate Bush – Musician”: “Warm And Soothing” was een demo-tape die we eigenlijk alleen maar deden om te zien hoe Abbey Road klonk. We wilden daar werken, en we gingen naar Studio Two, en echt de enige manier om te weten of het goed zou klinken, was of ik een lied met pianobegeleiding ging zingen. Dat deed ik, en het klonk geweldig.

    "Experiment IV" – uitgebracht in 1986
    Geschreven door Kate Bush . Het werd uitgebracht als single op 27 oktober 1986, om het 'greatest hits'-album “The Whole Story” te promoten . De single bereikte in de UK de 23ste plaats in de single-hitlijst. Aan het nummer werd meegewerkt door sterviolist Nigel Kennedy, die op een bepaald moment de krijsende violen nabootst zoals Bernard Herrmann die componeerde voor de beroemde douchescène in de film Psycho van Alfred Hitchcock uit 1960.

    Bron info overige Kate Bush-songs: https://www.katebushencyclopedia.com
    Website: http://www.katebush.com/ .

    NIEUW (COMPILATIE)
    Springett, Martin & Eddie Fielder - Wired For Sound
    - Hum The Drum
    Afkomstig van "Diving Into Small Pools" (eigen beheer, 2018)

    De naam van Martin Springett is de laatste weken al geregeld gevallen in Xymphonia. Dit begon met de verlate aandacht voor de heruitgave uit 2017 van "The Gardening Club", de LP die deze in Engeland geboren, maar al jarenlang in Canada woonachtige Springett in 1983 had uitgebracht. Veertien jaar daarvoor had hij al zijn eerste plaat gemaakt, gebaseerd op gedichten uit Tolkiens "In De Ban Van De Ring" en "De Hobbit". Tolkiens zoon Christopher weigerde echter toestemming te geven om de teksten te gebruiken, zodat de LP nooit officieel uitgebracht werd. Dit soort gebeurtenissen hebben Springett jarenlang achtervolgd in zijn streven een carrière als muzikant op te bouwen. Uit frustratie is hij enige jaren geleden een soort autobiografie gaan opnemen, bestaande uit songs en komisch overkomende, maar enigszins cynisch bedoelde dialogen met zijn alter ego Eddie Fielder. Fielder was overigens Springetts geboortenaam. In eigen beheer bracht hij twee van dit soort albums uit onder de titel "Diving Into Small Pools". Vorig jaar compileerde hij hier een enkele CD van, waarvan we twee tracks hebben uitgekozen. In tegenstelling tot de progressieve singer-songwriterrock van "The Gardening Club" heeft de multi-instrumentalist hier bewust voor een eenvoudigere sound gezorgd, hoewel ook hier genoeg te genieten valt van zijn gitaarspel, intrigerende toetsenbijdragen en gastoptredens. Een van de gastoptredens is van bassist Rob Burns in "Hum The Drum", dat vooraf wordt gegaan door "Wired For Sound".
    Websites:
    http://martinspringett.com/music/
    https://martinspringett.bandcamp.com/.

    NIEUW
    Queensrÿche - Inside Out
    - Dark Reverie
    Van het album “The Verdict” (Century Media, 2019)

    "Wie een beetje in Queensryche is, zal vrij vlot doorhebben dat de drums hier niet bespeeld worden door Scott Rockenfield. Over of hij wel of geen lid meer is van de band, doet Queensrÿche vrij vaag, feit is echter wel dat Todd La Torre naast de zang ook verantwoordelijk is voor het slagwerk. La Torre eist sowieso een prominente rol op door gelijk vocaal volle bak te gaan in opener “Blood Of The Levant”, een nummer dat enerzijds echt Queensrÿche is, maar anderzijds ook modern is. Het supervette “Man The Machine” doet oude tijden herleven, iets dat ook geldt voor het doordachte “Dark Reverie”. Het eeuwige vergelijken van Todd La Torre met Geoff Tate zal wel niet verstommen, maar hoe een grote Tate-liefhebber ik ook altijd geweest ben, La Torre staat hier wel heel erg goed te zingen. Het fraaie en slepende “Portrait” besluit “The Verdict” en daarmee een prachtig album dat duidelijk maakt dat de band nog altijd bestaansrecht heeft." (Platomania)
    Website: http://www.queensrycheofficial.com/ .

    NIEUW
    DarWin - Escape The Maze
    - Prologue/For Humanity
    Afkomstig van "Origin Of Species" (eigen beheer, 2019)

    "Origin Of Species" is een dystopische conceptplaat uit de pen van de met veel mysterie omringde songschrijver, gitarist DarWin. Zijn schrijfsels wisten echter wel een heel leger aan topmusici te interesseren hun steentje bij te dragen aan deze dubbel-CD. Met name Simon Phillips drukt met zijn productie, drumspel, toetsenwerk en effecten een flink stempel op de muziek. Andere namen die opvallen zijn zanger/bassist Matt Bissonette, gitarist Greg Howe, bassist Ernest Tibbs en toetsenman Jeff Babko. Daarnaast hebben diverse songs een strijkarrangement meegekregen, uitgevoerd door diverse ensembles, waaronder het Chamber Orchestra Of London. Muzikaal kunnen we DarWin ergens plaatsen tussen Toto, het Queensrÿche ten tijde van "Operation: Mindcrime" en Dream Theater, maar het zal niet verrassen dat er met dit type musici ook een flinke scheut aan jazzrockpassages te bewonderen is. Het concept gaat overigens over de bedreiging van het menselijk leven door luchtvervuiling, volledig uitgebuite ecologie en globale conflicten. Het thema komt tot uiting in de gesproken tekst in het afsluitende "Prologue" dat gekoppeld is aan een herhaling van "For Humanity", waarmee de plaat opende.
    Websites:
    http://www.darwin.is/
    https://darwin.tmstor.es/
    https://www.youtube.com/watch?v=6tHBGwyN46o (de officiële video van de orkestrale song "Escape The Maze").

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lu7 - Passing The Air Gates
    Afkomstig van "3395" (Verga Music, 2019)

    "3395" is de vijfde CD van de rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep Lu7. Mede doordat het ritmekoppel met drummer Ittolu Shimamura en bassist Jiro Okada al enkele jaren stabiel is, klinkt de muziek steeds evenwichtiger. Het mysterieus getitelde "3395" (dat volgens een Google-zoekactie mogelijk verwijst naar de Joodse jaartelling of een code van een engel?) durven we dan ook wel het meest jazzrockgetinte album van het kwartet noemen. Vanwege deze constante groei en vooruitgang (progressie!) vinden we dat de band eens in het al dan niet rijzende zonnetje mag worden gezet. Vandaar de uitverkiezing van het Album van de Maand maart. Uiteraard is er op dit nieuwe album weer een hoofdrol weggelegd voor het melodieuze, Holdsworthiaanse gitaarspel, maar gezegd moet worden dat ook het toetsenwerk steeds minder synthetisch overkomt. Mede hierdoor wordt de nieuwe muziek van Lu7 vergeleken met die van zwaargewichten als Fragile, maar er is ook zeker een vergelijking te maken met Kenso. De CD zal in Nederlandse winkels en websites niet gauw te vinden zijn, maar via sites als CDJapan en Amazon.jp is dit niet goedkope kleinood beslist aan te schaffen. Maar wie weet doet deze uitverkiezing deuren openen. Voor vanavond hebben we met het optimistische "Passing The Air Gates" een van de weinige Engelse titels geselecteerd.
    Websites:
    http://www.lu7.biz/index.html
    https://www.facebook.com/lu7japan/.

    LIVE-TIP
    Pink Floyd - You've Got To Be Crazy (live)
    Afkomstig van "Wish You Were Here - Immersion Box Set" (EMI, 2011)

    Vrijdag 29 maart a.s. speelt het Pink Project, een van de vele Pink Floyd-coversband die de laatste jaren actief zijn, in de Rabozaal van de Schouwburg in Hengelo de show "Pink Floyd's Essentials". Pink Project werd zo'n twintig jaar geleden opgericht door Peter Chattelin. Sindsdien heeft de band menig memorabele avond verzorgd, met als een van de hoogtepunten een optreden in 1998 met Jan Akkerman in Delft voor een publiek van zo'n 10.000 mensen. Dit jaar viert Pink Project haar 25 jarig bestaan, dat samenvalt met het 40 jarig jubileum van "The Wall" en het feit dat het 25 jaar geleden is dat "The Division Bell" uitkwam. Op 11 mei is er daarom een feestelijke show in Ahoy, getiteld "Pink Floyd Anniversary Show". Zelf duiken we bijna 45 jaar de tijd in en wel naar een live optreden van Pink Floyd zelf in het Wembley-stadion. In november van 1974, een jaar voordat "Wish You Were Here" zou verschijnen, speelde het kwartet al een muziek die pas drie jaar later op "Animals" terecht zou komen. Met name "You've Got To Be Crazy", dat later als "Dogs" bekend werd, maakte de nodige indruk. De opnames werden in 2011 toegevoegd aan de uitgebreide "Wish You Were Here Immersion Box Set".
    Websites:
    http://www.pinkfloyd.com/
    http://www.pinkproject.nl/ .

    NIEUW
    Remy - Close In On Dreams
    (Afkomstig van "Shadows" (Deutsche Grammophon, 2019)

    Vorige week draaiden we Norm Macphersons bewerking van Erik Statie's beroemde pianostuk "Gnossienne No. 1". De Nederlandse harpist Remy van Kesteren heeft op zijn nieuwste CD "Shadows" eveneens een interpretatie van dit stuk opgenomen onder de titel "This Reminds You (Satie Remix)". Van Kesteren, die deze plaat op het befaamde klassieke label Deutsche Grammophon onder zijn voornaam uitbrengt, besloot enkele jaren geleden, na een succesvolle periode als concertharpist, het roer om te gooien. Hij wilde eigentijdse muziek gaan uitvoeren met musici uit de onder meer de moderne jazz. Het resultaat was het drie jaar geleden verschenen "Tomorrow Eyes". Op "Shadows" vervolgt Van Kesteren het ingeslagen pad, waarbij hij dit keer nog meer eigen composities aandraagt. Hoewel de moderne jazz nog steeds aanwezig is, zijn diverse stukken eerder te scharen onder ritmische ambient. Dit komt grotendeels door de inbreng van de modulaire synthesizer van Maarten Vos, terwijl Van Kesteren zelf zijn harp steeds meer gebruikt om ritmische patronen neer te zetten. Dat is goed te horen in het atmosferische "Close In On Dreams".
    Website: http://www.remyvankesteren.com/ .

    IN MEMORIAM
    Atomic Rooster – Land Of Freedom
    Van het album “Headline News” (Passport Records, 1983 / Eagle, 2000)

    Afgelopen zondag, 17 maart, is gitarist Bernie Tormé overleden. De Ierse muzikant was vooral bekend van zijn tijd bij de rond Deep Purple-zanger Ian Gillan gebouwde formatie Gillan, waarmee Tormé de succesvolle albums “Mr. Universe” (1979), “Glory Road” (1980) en “Future Shock” (1981) opnam. Zijn opvolger bij Gillan was de tegenwoordig bij Iron Maiden actieve Janick Gers. Bernie Tormé bracht nadien vele solo-albums uit en werkte daarnaast korte of langere tijd samen met gerenommeerde zangers als Dee Snider (in het project Desperado), Ozzy Osbourne, Phil Lewis en Gary Barden. De gitarist belandde een maand geleden in het ziekenhuis, als gevolg van complicaties na een griepinfectie. De afgelopen vier weken werd hij in leven gehouden door beademingsapparatuur. Een dag voor zijn verjaardag blies Bernie Tormé zijn laatste adem uit, in de aanwezigheid van zijn naaste familie. We zullen hem missen, maar kunnen nog wel genieten van de fraaie muziek die hij achterlaat. (bron: Metalfan.nl) Buiten zijn lidmaatschap van Gillan was Tormé vaak op pad als live-gitarist in diverse bands en is hij als gastgitarist op menig album van bevriende bands te horen. Ook was hij lid van een late bezetting van Atomic Rooster, de groep rond zanger/organist Vincent Crane. In die hoedanigheid is hij te horen op het album “Headline News” uit 1983. Heel bijzonder is de song “Land Of Freedom”, waar zowel Tormé als niemand minder dan David Gilmour aan bijdroeg.
    Website Bernie Tormé: https://www.bernietormeofficial.com/
    Informatie Atomic Rooster: https://nl.wikipedia.org/wiki/Atomic_Rooster .

     

    40 JAAR

    Voor AOR-liefhebbers was 25 juni 2011 een dag dat een droom uitkwam Toen vond op de Loreley bij Sankt Goarshausen het Rock the Nation Festival plaats. Daar waren op één dag Kansas, Foreigner en Journey, ook nog eens opéénvolgend, aan het werk te zien. Dat Saga, Manfred Mann's Earth Band, Thin Lizzy en Night Ranger ook op dat festival waren, was mooi meegenomen. Oorspronkelijk zou ook Survivor deel uitmaken van de line-up, maar die groep had kort van tevoren geannuleerd.

    Van deze vier bands die acht jaar geleden dus gezamenlijk live te aanschouwen waren, hebben we vier albums uit 1979 uitgekozen. Vier keer een 40-jarig jubileum dus. Een mooie afsluiting van ons programma vanavond.
     

    Manfred Mann's Earth Band – Belle Of The Earth
     Van het album “Angel Station” (Bronze, 1979)

    Het album “Angel Station” is opgenomen tussen augustus 1978 en januari 1979, deels in de studio the Workhouse in Londen, vaste opnamestek van Manfred Mann’s Earth Band. De voorkant van de albumhoes is geïnspireerd door de graficus M. C. Escher (de litho 'Klimmen En Dalen') (bron: Wikipedia)
    Overigens zitten er vier nieuwe releases van Manfred Mann aan te komen onder de titel “Radio Days” Vol. 1 t/m 4. Deze vier albums, die beschikbaar zijn vanaf 10 mei, bestaan voornamelijk uit BBC-radio-opnames uit de vroege jaren 60 tot en met 1973, onder te verdelen in:

    De band Manfred Mann – het Paul Jones-tijdperk 1964–1966
    De band Manfred Mann – het Mike D'Abo-tijdperk 1966-1969
    De band Manfred Mann Chapter 3 - Live Sessions & Studio Rarities
    De band Manfred Mann's Earth Band – Mk 1 line-up tijdperk (1970-1973)

    Overigens gaat de van oorsprong Zuid-Afrikaanse toetsenist ook weer op tournee met zijn Earth Band. We noemen de volgende data:
    28 april 2019 - Osnabrück, Rosenhof
    10 mei 2019 – Uden, De Pul
    11 mei 2019 – Zoetermeer, Cultuurpodium Boerderij
    12 mei 2019 – Alkmaar, Podium Victorie
    Website: https://www.manfredmann.co.uk/
     

    Kansas – Angels Have Fallen
    Van het album “Monolith” (Kirshner / Epic, 1979)

    “Monolith” is het zesde studio album van de Amerikaanse progressieve rockband Kansas. De titel verwijst naar de betekenis van het Siouan-woord 'Kansa', de Indiase stam waarnaar de staat Kansas werd genoemd. Een nationale uitzending van hun show in Alpine Valley, Wisconsin tijdens deze tour bevatte live-uitvoeringen van alle songs van dit album en is een van de meest populaire niet-uitgegeven live-opnames van de band. Kansas tourt momenteel door VS, met een nieuwe toetsenist: niemand minder dan Tom Brislin, bekend van zijn werk met Yes, Camel en The Sea Within, naast zijn eigen band (You Were) Spiraling.
    Website: http://www.kansasband.com/
     

    Foreigner – Blinded By Science
    Van het album “Head Games” (Atlantic, 1979)

    Op 11 september 1979 werd “Head Games”, de derde langspeelplaat van de Amerikaanse rockband Foreigner, uitgebracht op het Atlantic-label. De opnames vonden plaats in de maanden juni en juli van 1979 in de Atlantic Recording Studios in New York, onder productionele leiding van Roy Thomas Baker, met assistentie van Foreigner-leden Mick Jones en Ian McDonald. (bron: Wikipedia) De hoes was opvallend, met een foto van een blijkbaar overstuur zijnde jonge vrouw in een herentoiletruimte. Als je de LP-hoes goed bekijkt (het formaat van de CD-versie maakt het lastiger), dan zie je vijf songtitels van de A-kant van het album op de toiletmuur als graffiti geschreven staan. Vreemd genoeg staat daar ook “Double Vision” bij, de titeltrack van de vorige LP (uit 1978), die dan ook niet op “Head Games” staat. (bron: classicrockmag.nl)

    Het was het enige album van Foreigner dat werd gecoproduceerd door Roy Thomas Baker , vooral bekend door zijn werk aan de klassieke jarenzeventigalbums van Queen.

    Er is ook nieuws te melden rond Foreigner: de concertfilm “Live At The Rainbow '78” is sinds 15 maart beschikbaar op DVD en Blu-ray. Nadat het titelloze debuutalbum van de band een jaar in de top 20 van de VS had doorgebracht, speelde de Brits-Amerikaanse groep in het bekende Rainbow Theatre in Londen, op 27 april 1978.

    Foreigner zal op zondag 14 juli (samen met Joe Jackson en Sting) op Bospop zijn te aanschouwen. Er zijn ook diverse tourdata in Duitsland. Website: https://www.foreigneronline.com/
     

    Journey - Majestic
    - Too Late
    Van het album “Evolution” (Columbia, 1979)

    “Evolution” is het vijfde studioalbum van Journey. De muzikale reis van de AOR-rockers werd voortgezet met (daar is-ie weer) producer Roy Thomas Baker, maar wel zonder drummer Ainsley Dunbar, die overstapte naar Jefferson Starship. Steve Smith, voorheen bij Ronnie Montrose, kwam hem vervangen. Hij gaf de band een nog wat steviger geluid en dat bleek weer voornamelijk in de Verenigde Staten meer succes op te leveren. (bron: Wikipedia)

    Ook over Journey hebben we een nieuwtje: op 29 maart verschijnt de boxset “Journey Live In Japan 2017: Escape +Frontiers” bij Eagle Rock. Daarin bevinden zich een DVD, Blu-Ray en 2 CD's.
    Website: http://www.journeymusic.com/

    Sunday 17 Maart 2019 Show No. 1341

    NIEUW
    Marsh, Rhys - Let It Be Known!
    - Ride The New Wave
    Afkomstig van "October After All" (Karisma Records, 2019)

    Voor Rhys Marsh' doen hebben we lang moeten wachten op een nieuw solo-album, aangezien hij sinds zijn eerste platen met The Autumn Ghost toch met grote regelmaat van zich liet horen. Zijn laatste solo-CD "Sentiment" en het project Mandala dateren echter al van 2015, terwijl zijn laatste grote bijdrage aan een project, in dit geval Holon, een jaar later verschenen. Op "October After All" laat de in Engeland geboren maar al jaren in Noorwegen vertoevende zanger/multi-instrumentalist weer eens zijn songmatige kwaliteiten horen. De over het algemeen ingetogen liedjes worden op de voor Marsh bekende wijze ingekleurd door een vracht aan antieke toetseninstrumenten, terwijl hij tevens beroep deed op instrumentalisten als de onvermijdelijke Arve Henriksen op trompet en Kåre Kolve op saxofoon. Toch is het vooral Marsh zelf die de meeste instrumenten bespeelt. Naast de genoemde keyboards neemt hij tevens drums, gitaren en bas ter hand. Dit levert enerzijds melancholieke sferen op en anderzijds wordt de luisteraar verwent met zeer symfonische passages vol Mellotron-pracht. Gezegd moet worden dat opener "River" je met de enigszins luchtige beat op het verkeerde been kan zetten, maar halverwege deze song raak je al van overtuigt dat "October After All" weer een typische Rhys Marsh-tip is.
    Websites:
    https://rhysmarsh.com/
    https://www.facebook.com/rhysmarshmusic.

    NIEUW / LIVE-TIP
    In Continuum - Two Moons Setting With The Sun
    - Scavengers
    Van "Acceleration Theory - Part One: AlienA" (RecPlay, 2018/9)

    De plannen voor David Kerzners nieuwe conceptalbum ontstonden in 2012, nadat hij met drummer Nick D'Virgilio en vrienden het conceptalbum "The Shaming Of The True" van wijlen Kevin Gilbert had vertolkt. Zowel Kerzner als D'Virgilio maakten deel uit van Gilberts begeleidingsband in de jaren voor hij stierf. De achtergrondzangeres van dienst was Leticia Wolf, wier stem Kerzner perfect vond passen bij het science fiction-geïnspireerde nummer "AlienA" dat hij net geschreven had. Verder werd er toen nog niets gedaan met die song. In 2015 ontstonden er echter plannen voor een tweede Sound Of Contact-plaat, als gevolg van het weer samenkomen van het oorspronkelijke kwartet, met naast toetsenist Kerzner zanger/drummer Simon Collins, bassist Matt Dorsey en gitarist Kelly Nordstrom. Het SF-thema van "AlienA" werd opgepakt en er werden nieuwe songs geschreven die samen uitgroeiden tot een conceptueel verhaal. Begin vorig jaar viel Sound Of Contact echter voor de tweede keer uit elkaar. Kerzner en Dorsey bleven samen werken en gebruikten hun aandeel in het project voor een nieuw bandproject: In Continuum. Ze schreven vervolgens driftig door, met als gevolg dat het "Acceleration Theory"-concept nu over twee albums uitgesmeerd zal worden. Deel één verscheen onlangs onder de subtitel "AlienA", ofwel de titel van de song waarmee het allemaal begon. De vaste kern van In Continuum bestaat naast Kerzner en Dorsey uit multi-talent Randy McStine en superdrummer Marco Minnemann - beiden al vaker bij Kerzner-projecten betrokken - en de Argentijnse zanger Gabriel Agudo. Die Agudo was zanger van de band Bad Dreams en werkte ook mee aan concerten van de Steve Rothery Band. Overigens is hij solo te aanschouwen tijdens het Marillion Weekend en bij Progfrog in 't Blok in Nieuwerkerk a/d IJssel op 31 maart. Speciale gasten zijn o.a. de al genoemde D'Virgilio, Wolf en Rothery, alsmede de onvermijdelijke Steve Hackett. Wat opvalt is dat qua geluidsbalans muziek en zang wat meer in het voordeel van de instrumenten is gemixt dan gebruikelijk is. Dit samen met het feit dat de drie leadzangers Agudo, Wolf en Kerzner zelf alledrie niet een heel karakteristiek sprekende stem hebben, maar meer een zalvende, kan sommigen tot een oordeel doen komen dat het geheel wat emotieloos overkomt. Aan de andere kant zou je kunnen zeggen dat het voor het space-gevoel wat bij een SF-verhaal hoort juist goed is. Bovendien is er zeker één muzikant wél heel sprekend in zijn stijl en dat is Marco Minnemann. Hij knalt uit de mix met zijn opwindende spel, waarmee hij een enorme schwung geeft aan het geheel. Ook uit de songs die wij voor u uitkozen blijkt dat overduidelijk. Stilistisch kunnen mensen die het werk van Sound Of Contact en Kerzner solo tot nu toe in hun harten sloten gerust zijn: “Acceleration Theory” biedt min of meer een, eh, continuering van die richting. In Continuum is op vrijdag 19 juli te aanschouwen tijdens het Night of the Prog festival op de Loreley.
    Website: https://www.incontinuumband.com/.

    NIEUW (JAZZROCK)
    Hadzimanov Band, Vasil - Rege Hadzi
    Afkomstig van "Lines In Sand" (MoonJune Records, 2018)

    In 2016 besteedden we aandacht aan de Vasil Hadzimanov Band aan de hand van de live-CD "Alive". De groep uit Servië viel op door een vorm van jazzrock waarin allerlei andere genres zoals wereldmuziek in waren verwerkt. De nieuwe studioplaat "Lines Of Sand", die eind vorig jaar wederom bij MoonJune Records verscheen, is een logische voortzetting van die sound. Naast wereldmuziek zijn onder meer invloeden uit de Canterbury Scene en elektronica te bespeuren. Zo wordt "Lost", een van de twee vocale stukken, gezongen door dochter Marta Hadzimanov, waarbij je snel aan Hatfield And The North en National Health moet denken, terwijl zanger Dean Bowman in "For Clara" wat doet denken aan de progressieve soul van Percy Howard. In het door ons gekozen "Rege Hadzi" is het echter vooral de bandleider zelf die de hoofdrol opeist met zijn heldere, modern klinkende toetsenwerk.
    Websites:
    https://www.facebook.com/VasilHadzimanovBand/
    (de homepage http://www.vhband.com/ meldt al sinds 2017 dat er een nieuwe site komt)
    https://vasilhadzimanov.bandcamp.com/album/lines-in-sand-hd.

    NIEUW / VOORPROEFJE
    GRICE - Steam
    Van het op 22 maart te verschijnen "One Thousand Birds" (Hungersleep Records, 2019)

    Wij bij Xymphonia hebben de muzikale verrichtingen van de Britse multi-instrumentalist/zanger/producer Grice Peters altijd op de voet gevolgd. Zo introduceerden we in december nog de folkzangeres Siobhan McCrudden, die toen net een door hem geproduceerd album op zijn Hungersleep Records had uitgebracht. Het laatst uitgebrachte werk als GRICE dateert alweer van 2017 en was 'slechts' een EP. We zijn daarom verheugd dat over een paar dagen eindelijk een nieuwe 'full length' verschijnt: "One Thousand Birds". Daaraan is meegewerkt door o.a. Steve Bingham (No-Man) en Richard Barbieri (Japan, Porcupine Tree). Vorige maand konden we u de eerste single al laten horen, nu is een tweede song uitgebracht in de vorm van "Steam". Na het vocale intro met slechts minimale gitaarbegeleiding, omsluit het muzikale arrangement de smachtende zang van Peters uiteindelijk als een warm (stoom-)bad. Het nummer heeft veel meer een 'laid-back'-karakter dan de gelijknamige Peter Gabriel-hit, doch we vermoeden dat Gabriel-fans ook weg zullen zijn van de muziek van GRICE, vanwege alle fraaie productionele details. Voor liefhebbers van de andere bands en artiesten die we opnoemden, zal dat niet anders zijn.
    Websites:
    www.gricemusic.co.uk
    www.facebook.com/Gricemusic
    www.twitter.com/Gricemusic
    www.youtube.com/Gricemusic
    www.instagram.com/Gricemusic .

    NIEUW
    MacPherson, Norm - Gnossienne No. 1
    - Sarabande
    Afkomstig van "Blue Sky After Pleasant Rain" (eigen beheer, 2018)

    Vorige week prezen we Norm MacPherson om zijn fraaie gitaarwerk op "The Riddle", de nieuwe CD van The Gardening Club. Deze Canadees heeft echter al een heel leven in de muziek achter de rug, waarbij hij zich zowel als gitarist in blues-, country- en rockbands als als fagotspeler in diverse orkesten manifesteert. Met zijn soloalbum "Blue Sky After Pleasant Rain", dat vorig jaar in eigen beheer werd uitgebracht, wilde hij na 55 jaar deze twee kwaliteiten combineren. Dit heeft een ruim half uur durende mix opgeleverd van eigen materiaal en bewerkingen van overbekende klassieke stukken, zoals Bachs "Air", "Pavane" van Fauré en Händels "Sarabande", aangevuld met traditionals. In enkele stukken worden de gitaren, toetseninstrumenten en fagot van MacPherson begeleid door bas en mandoline, terwijl zijn zoon James in vijf tracks de drumpartijen verzorgt. "Blue Sky After Pleasant Rain" is niet wereldschokkend qua uitvoeringen, maar toont wel de kwaliteiten van MacPherson als muzikant en arrangeur. Zijn vriend en The Gardening Club-college Martin Springett mocht uiteraard voor het fantasievolle hoesontwerp zorgen.
    Website: http://normmacpherson.com/ .

    FOLKPROG
    Minimum Vital - Suite En Poussière De Lune
    Van "Pavanes" (Vital Musique / Musea, 2015)

    Het al zo'n 34 jaar actieve Minimum Vital is een Franse progfolkband rond de meerdere instrumenten bespelende gebroeders Jean-Luc en Thierry Payssan, met naast de tweeling verder alleen nog bassist Eric Rebeyrol. De dubbel-CD "Pavanes" volgt de lijn van het tweeënhalf jaar eerder verschenen DVD-album "Chapitre 3". Geheel instrumentale stukken dus opnieuw, in traditionele folkdansvormen gestoken. Zes van de nieuwe stukken van die DVD keren terug op deze CD-set. "Suite En Poussière De Lune" is het meest gedragen stuk van het album. Statige Mellotron-strijkers en later -koren dienen als ondergrond voor een kerkorgelmotief en een trompetmelodie, waarbij een enkele akoestische gitaar voor een rustpunt zorgt. Zelfs het nummer met de titel "Chanter Toujours" ('altijd zingen') is instrumentaal. Het wordt gedragen door een heerlijk zoemend fretloos basmotief, waarover een zeer Oldfieldiaanse gitaarpartij is gedrapeerd.
    Website: http://www.minimum-vital.fr/en/ .

    OERVERSIE
    Qango - The Last One Home (live)
    Van "Live In The Hood" (Manticore, 2000)

    In 1999 werd er een poging tot een Asia-reünie ondernomen door oerleden John Wetton, Carl Palmer, Geoff Downes, aangevuld met gitarist Dave Kilminster. Die laatste kennen we nu als gitarist bij Roger Waters en Steven Wilson en van zijn sterke solo album “...And The Truth Will Set You Free...” uit 2014. Die reünie liep op niks uit, omdat Downes zich terugtrok. Wetton, Palmer en Kilminster gingen toch met elkaar door – niet als Asia, maar als Qango, waarvoor John Young als toetsenist werd aantrokken. Uiteindelijk kwam het tot 11 concerten in 2000 en één live-album, opgenomen tijdens het tweede optreden van de band. Aangezien er geen interesse was vanuit platenmaatschappijen hield Qango het hierna voor gezien. De setlist bestond uit een mengeling van Asia- en Emerson, Lake & Palmer-nummers, met daarnaast één nieuwe song, “The Last One Home”, geschreven door de Johns Wetton en Young. Die laatste kennen we overigens tegenwoordig als toetsenist/leadzanger/songschrijver van Lifesigns - vorige week nog in Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer te aanschouwen. En laat nu Lifesigns sinds een tijdje “The Last One Home” live spelen en het naar alle waarschijnlijkheid ook op het volgende album gaan zetten. Deze slepende ballade fungeerde vorige week als schitterende concertafsluiter, met nog eenmaal de gelegenheid voor gitarist Dave Bainbridge om te schitteren. We laten nu nog het origineel van Qango horen, met die andere Dave (Kilminster) op gitaar.
    Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1062
    Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=RZfnrL2qxdI .

    LIVE-TIP
    Crippled Black Phoenix - Madman
    Van "Great Escape" (Seasons Of Mist, 2018)

    “Great Escape” is het negende studio-album van Crippled Black Phoenix. Deze Engelse band... ”is moeilijk in een hokje te plaatsen. Waar eerder de labels 'stoner' en met name 'post-rock' werden geplakt, is het nu veel meer dan dit. Het album biedt de luisteraar muziek die voelt als een warme deken. Het is atmosferisch, warm en heeft een heerlijke opbouw in de afzonderlijke nummers en het album op zich. “ (bron: Rockportaal.nl)

    Mocht u de Britten op het podium aan het werk willen zien, dat kan op de volgende data:
    23 maart – Osnabrück - Bastard Club
    10 april – Keulen - Luxor
    11 april – Tilburg – Roadburn Festival

    Website: www.crippledblackphoenix.co.uk .

    VOORPROEFJE / LIVE-TIP
    Parsons, Alan feat. Jason Mraz – Miracle
    Van "The Secret" (Frontiers, 2019)

    Bij een nieuw album van Alan Parsons is het altijd een verrassing welke artiesten er meespelen. Parsons heeft er een neus voor om gedurfde, maar succesvolle keuzes te maken, zoals Colin Blunstone (“Old And Wise”, van “Eye In The Sky” uit 1982). De eerste single die voorafgaand aan de release op 26 april van “The Secret” is uitgebracht is veelzeggend. Leadzanger in “Miracle” is niemand minder dan Jason Mraz. Een keuze die verrassend goed uitpakt overigens. Een andere opmerkelijke naam is die van Lou Gramm, voormalig zanger van Foreigner. Ook is er een bijdrage op gitaar van Steve Hackett. Het album is volgens Parsons zelf een terugkeer naar de poprock met symfonische invloeden uit de Alan Parsons Project-tijd. (Bron: Progwereld) The Alan Parsons Live Project zou eerst rond deze tijd door Europa touren, maar er zijn schema's omgegooid en momenteel is men nog in de VS en Canada. De eerder aangekondigde concerten in Enschede, vanavond en in Uden op 19 maart gaan dan ook niet door. De correcte data zijn:

    30 april - Paradiso - Amsterdam
    1 mei - De Vereeniging - Nijmegen
    4 mei - De Oosterpoort - Groningen
    5 mei - TivoliVredenburg - Utrecht

    Websites:
    http://www.alanparsons.com
    http://www.frontiers.it/news/11045 .

    LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
    Marillion – Neverland
    Van het album “Marbles” (Intact Records, 2004)

    Voor de zevende keer op rij vindt vanaf aanstaande donderdagavond op Port Zélande bij Ouddorp het Marillion Weekend plaats. Zoals alle voorgaande keren wordt er ook deze keer weer een volledig album uit de uitgebreide bandcatalogus in zijn geheel vertolkt. Nu is het dubbelalbum “Happiness Is The Road” uit 2008 aan de beurt. Ook de andere avonden zullen in het teken staan van een thema. Daarnaast zal er weer een Swap the Band zijn, tijdens welke muzikaal getalenteerde Marillion-fans voor eventjes de plaats van hun held in de band kunnen innemen. Ook zijn er voorprogramma's, in de vorm van Gabriel Agudo (u hoorde hem in het eerste uur bij In Continuum), Iamthemorning-pianist Gleb Kolyadin (met band), That Joe Payne (de voormalige The Enid-zanger, inderdaad), Riccardo Romano Band with Jennifer Rothery en last but not least: Focus! Mocht u een weekend lang Marillion teveel van het goede vinden: later in het jaar doet de groep Nederland aan voor twee losse concerten: op 6 december in De Vereeniging in Nijmegen en op 7 december in TivoliVredenburg in Utrecht.

    Van Marillion hebben we vanavond “Neverland” uitgekozen, een woord dat de laatste weken voornamelijk is uitgesproken in combinatie met “Leaving...”. Neverland is namelijk de naam van het landgoed van Michael Jackson, wat terugkomt in de titel van de documentaire Leaving Neverland, de controversiële documentaire over het vermeend kindermisbruik door een van de grootste popsterren ooit: Michael Jackson.
    Website: http://marillion.com/ .

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lu7 - 夕暮れに咲く(uitgesproken als:"Yūgure ni saku", door Google vertaald met "Bloei In De Schemering")
    Afkomstig van "3395" (Verga Music, 2019)

    "3395" is de vijfde CD van de rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep Lu7. Mede doordat het ritmekoppel met drummer Ittolu Shimamura en bassist Jiro Okada al enkele jaren stabiel is, klinkt de muziek steeds evenwichtiger. Het mysterieus getitelde "3395" (dat volgens een Google-zoekactie mogelijk verwijst naar de Joodse jaartelling of een code van een engel?) durven we dan ook wel het meest jazzrockgetinte album van het kwartet noemen. Vanwege deze constante groei en vooruitgang (progressie!) vinden we dat de band eens in het al dan niet rijzende zonnetje mag worden gezet. Vandaar de uitverkiezing van het Album van de Maand Maart. Uiteraard is er op dit nieuwe album weer een hoofdrol weggelegd voor het melodieuze, Holdsworthiaanse gitaarspel, maar gezegd moet worden dat ook het toetsenwerk steeds minder synthetisch overkomt. Mede hierdoor wordt de nieuwe muziek van Lu7 vergeleken met die van zwaargewichten als Fragile, maar er is ook zeker een vergelijking te maken met Kenso. De CD zal in Nederlandse winkels en websites niet gauw te vinden zijn, maar via sites als CDJapan en Amazon.jp is dit niet goedkope kleinood beslist aan te schaffen. Maar wie weet doet deze uitverkiezing deuren openen. Het voor vanavond uitgekozen nummer "夕暮れに咲く" (uitgesproken als:"Yūgure ni saku", door Google vertaald met "Bloei In De Schemering") is een van de rustmomenten, maar bevat tevens een zekere overeenkomst met de muziek van Kenso.
    Websites:
    http://www.lu7.biz/index.html
    https://www.facebook.com/lu7japan/.

    VERKAPTE LIVE-TIP
    Bekkernens, Lex feat. J.C. Wardenaar - Follow You (radio edit)
    Van "Deflexion" (eigen beheer, 2017)

    Afgelopen week werd bekend dat Mangrove het voorprogramma gaat verzorgen bij het concert dat Jadis op 8 november geeft in Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer. Hopeolijk is dan eindelijk een nieuw album gereed. De Apeldoornse band kreeg een energiekick door de toevoeging van nieuwe drummer Lex Bekkernens, die naast drummen nog over veel meer talenten blijkt te beschikken. Sommigen zullen Bekkernens kennen van het RTL5-programma Tourette On Tour, of van zijn rol als reporter bij No Limits Network (KRO-NCRV). Luisteraars van dit programma zouden hem waarschijnlijk eerder kunnen kennen van zijn rol als drummer bij Genesis Project, Yesshows, ProgTributes en Awaken. Hij is daarnaast ook een uitstekend pianist en getalenteerd componist. Dat blijkt duidelijk uit zijn in eigen beheer uitgegeven mini-album "Deflexion", met stevige doch melodieuze symfonische rock. Denk daarbij aan het werk uit de eerste helft van de jaren tachtig van Rush, of recenter werk van Subsignal of The Barstool Philosophers. Die laatste naam noemen we niet voor niets, want op de laatste plaat "Crossing Over" van die helaas ter ziele gegane Almelose band was Suncaged-zanger Paul Adrian Villareal een voorname vocale gast. En dat is hij op "Deflexion" ook waarop hij twee stukken met zijn lenige, welluidende stem opluistert. Ook zangeres J.C. Wardenaar heeft een warme, prettige stem. Nog een bekende naam uit het oosten: de van oorsprong Hengelose bassist Tim Wensink, die we kennen van Golden Caves. Wensink speelt ook in een Queen-cover-theaterband, evenals de Amersfoortse gitarist Jouke Westerhof, die een aantal sterke solo's weggeeft op "Deflexion". Eerder draaiden we al het door Villareal gezongen openingsnummer, nu het meeslepende door J.C. Wardenaar gebrachte "Follow You".
    Website: https://lexbekkernens.nl/ .

    LATE ONTDEKKING
    Cyril [DE] - Faded Snapshot
    Van "Paralyzed" (Progressive Promotion Records, 2016)

    We zagen de naam Cyril in een verkooplijst staan en dachten daarbij allereerst aan Cyril Havermans, de eerste bassist van Focus. Die bracht namelijk onder zijn voornaam midden jaren zeventig twee solo-albums uit. Het bleek hier echter om een Duitse groep te gaan, met een aantal bekende namen. Dit is namelijk de zoveelste groep waar multi-instrumentalist/componist Marek Arnold bij betrokken is. Die kennen we immers ook van o.a. Damanek, Toxic Smile en Seven Steps To The Green Door. Ook Toxic Smile-zanger Larry B. is hier weer van de partij. Damanek-collega Guy Manning schreef de meeste teksten. Het is door de medewerking van drie muzikanten waarmee Arnold eerder samen de band Gabria vormde dat Cyril apart staat van voornoemde bands. Hoewel? Want muzikaal is er absoluut overlap. Een enkele swingende song had zo van Damanek kunnen zijn, een andere wat steviger stuk heeft meer Toxic Smile-trekken. Wat wel typisch Cyril is, is de tijd die genomen wordt om met relaxt gevoel voor ruimtelijkheid een compositie op te bouwen van bijna-stilte tot aan het begin van de eigenlijke songstructuur. Zoals bijv. Pink Floyd dat doet in "Shine On You Crazy Diamond" (zonder dat Cyril dat overigens imiteert). Dat merk je bijvoorbeeld goed aan de openingstrack en in de monumentale slotcompositie "Secret Place Part One". Wij kiezen voor "Faded Snapshot", dat eigenlijk elementen verenigt van alle bands waar Arnold bij te horen is, al was het maar door zijn prachtige klarinetspel in juist dit stuk.
    Website: https://www.bside-music.de/cyril/ .

    (OP)NIEUW / LIVE-TIP
    Mad Fellaz - Sweet Silent Oblivion
    Van "III" (eigen beheer, 2019)

    Een maandje geleden draaiden we voor het eerste muziek van de Italiaanse band Mad Fellaz. Het derde groepsalbum "III" van deze 8-mans formatie (2 gitaristen, bassist, drummer, toetsenist, fluitist/saxofonist, percussionist en zanger) brengt muziek die met beide benen in de rijke proggeschiedenis staat. En dan doelen we zowel op de Italiaanse als de wereldwijde. We horen gelijkenis met de klassieke sound van King Crimson en ook wel wat Gentle Giant, maar natuurlijk ook Italiaanse grootheden als Banco en PFM. Qua attitude doet Mad Fellaz ons wat dat betreft wel wat denken aan Barock Project. In de slottrack van het album, Sweet Silent Oblivion, wordt de Mad Fellaz-sound verrijkt met bijdragen van een hobo-speler en een strijkkwartet. En we moeten er nog eventjes geduld voor hebben, maar op 4 oktober van dit jaar zal Mad Fellaz een concert geven voor Serious Music in het ParkVilla Theater in Alphen aan den Rijn.
    Bandcamp: https://madfellaz.bandcamp.com/album/mad-fellaz-iii
    Website: https://www.madfellaz.com/
    Facebook: https://www.facebook.com/MADFELLAZ/ .

    Sunday 10 Maart 2019 Show No. 1340

    NIEUW / LIVE-TIP
    Bowness, Tim - I Go Deeper
    - Flowers At The Scene
    Van "Flowers At The Scene" (InsideOut, 2019)

    De van No-Man bekende zanger Tim Bowness houdt er het tempo in sinds hij via het Duitse proglabel InsideOut zijn solo-albums uitbrengt. Het nu verschenen "Flowers At The Scene" is al het vierde in vijf jaar tijd. Er is wel een verschil. Op voorgaande albums oriënteerde Bowness zich wat meer op klassieke prog, met bijvoorbeeld referenties aan vroege King Crimson. Het werk op "Flowers At The Scene" sluit wat meer aan op No-Man-werk - maar dan wel de No-Man die zich niet bezighield met dance- en triphop-invloeden. En wat blijkt? Dit album is geproduceerd door No-Man! Ofwel: waar de andere No-Man-helft Steven Wilson op voorganger "Stupid Things That Change The World" alleen de mix en de mastering uitvoerde, is hij nu de co-producer. Dit is dus het eerste tastbare resultaat van de een paar maanden geleden al via een persbericht wereldkundig gemaakte nieuwe samenwerking van het duo. De andere belangrijke artistieke partner op dit album is gitarist Brian Hulse, met wie Bowness al speelde in de pre-No-Man-band Plenty. Dat trio is in 2016 heropgericht en bracht vorig jaar heropgenomen vroeg materiaal uit. "Flowers At The Scene" bevat elf relatief korte (op één na onder de vijf minuten, eentje er nét boven) progressieve poprocksongs die stuk voor stuk weelderig zijn ingevuld door opnieuw een rij hotshots met een vrij diverse achtergrond. Zo zijn er kleine bijdragen van o.a. Peter Hammill (gitaar en achtergrondzang), de van Fates Warning bekende Jim Matheos (gitaar), Big Big Trains David Longdon (zang, fluit, melodica), Kevin Godley (ex- 10cc, achtergrondzang) en Andy Partridge (ex-XTC, gitaar). De door ons uitgekozen nummers laten Fripperiaans gitaarwerk horen van Brian Hulse. Het titelnummer laat daarbij een fraaie contrabaspartij horen van het derde Plenty-lid David K. Jones, zoals Danny Thompson ooit bij David Sylvian. Ook "I Go Deeper" is voorzien van schitterend zoemende lage klanken, in dit geval verzorgd door Colin Edwin (ex-Porcupine Tree, O.R.k.). Tim Bowness is op 31 maart te aanschouwen in Cultuurpodium Boerderij te Zoetermeer en op 20 juli op het Night Of The Prog festival op de Loreley.
    Website: http://timbowness.co.uk/.

    NIEUW / LIVE-TIP
    Morse Band, The Neal - Welcome To The World
    - A Momentary Change
    - Dark Melody
    Van "The Great Adventure" (Radiant Records / Metal Blade, 2019)

    "The Great Adventure" is alweer het derde album van The Neal Morse Band en net als de voorganger "The Similitude Of A Dream" een dubbelaar. Uit het hoesontwerp is al af te leiden dat het een vervolg is op die voorganger. Uit de 'studio report documentary'-DVD die geleverd wordt bij de speciale editie blijkt echter dat dit oorspronkelijk helemaal niet de bedoeling was. Uit die documentaire is goed af te leiden dat The Neal Morse Band ook echt een band is en wat anders dan Neal Morse-met-een-begeleidingsband. We zien alle leden - en dan met name naast Morse ook mede-toetsenist Bill Hubauer - muzikale ideeën aandragen. Daarbij is in eerste instantie het uitgangspunt om vooral géén vervolg op "The Similitude" te maken. Echter, in de maanden na de initiële demo-sessies van januari 2018 schrijft Morse een tekstueel concept dat daar tóch aan gelinkt is. Uiteindelijk wordt het album een bevalling die zo zwaar is als bijv. "Snow", zo laat Morse zich ontvallen. Maanden later, in augustus 2018, wordt er vlak voor de uiteindelijke definitieve opnamen nog hard geschaafd aan de muziek van wat het negentiende (!) studio-album is waar Morse en drummer Mike Portnoy samen op te horen zijn. Op een flink deel daarvan is ook bassist Randy George te horen. het bandgevoel wordt ook geuit middels het feit dat alle leden zingen - de leadvocalen zijn verdeeld over Morse, Hubauer en gitarist Eric Gilette. Een aantal muzikale thema's keert meerdere keren terug op het in vijf hoofdstukken verdeelde "The Great Adventure"; het belangrijkste thema horen we in "A Momentary Change". Die melodie deed ons trouwens bijzonder sterk denken aan "Freedom Road" van 3rd Matinee (Madonna-, Roger Waters- en Ilse DeLange-producer Pat Leonard met Mr. Mister-zanger Richard Page). We schatten zo in dat er meerdere leden in The Neal Morse Band zijn die dat album in ieder geval ooit eens gehoord hebben. Een melodie die onbewust in het achterhoofd is blijven hangen? Buiten dat valt er veel te genieten van de grootse arrangementen (waarbij het soms lijkt alsof er koren en symfonie-orkesten naar de studio zijn gehaald) en prachtige, meeslepende partijen van met name Gilette en Hubauer. Op 26 maart wordt het complete dubbelalbum vertolkt door de heren op het podium van 013, Tilburg.
    Website: http://nealmorse.com/.

    NIEUW (ietwat verlaat)
    Gardening Club, The - The Riddle Overture
    - The Original Sleep
    Van "The Riddle" (eigen beheer, 2017)

    Onlangs besteedden we al, hoewel een beetje verlaat, aandacht aan de heruitgave van Martin Springetts album “The Gardening Club”, origineel verschenen in 1983. Springett is voornamelijk bekend als grafisch kunstenaar, maar is ook al heel lang muzikaal actief. Veel bekendheid heeft hem dat echter eigenlijk nooit opgeleverd. Het eind 2017 verschenen album “The Riddle” van wat nu de band The Gardening Club is, kunnen we als het logische vervolg op dat debuut zien. Het gebodene zit nog steeds in de hoek van de progressief getinte singer-songwritermuziek. Springett word binnen The Gardening Club bij gestaan door een paar puike muzikanten, waaronder gitarist Norm MacPherson en bassist Sean Drabbit. Beide zien kans om, binnen de soms wat ongewone songs van Springett, exact hun plek te vinden en schitterende bijdragen te leveren. Ook de drumpartijen van James MacPherson mogen niet onvermeld blijven. Deze zijn verrassend genoeg geprogrammeerd, terwijl wij toch echt eerst dachten dat ze 'live' ingespeeld waren. En dan is de mooie synthesizersolo in albumopener “The Riddle Overture” ook nog eens van MacPhersons hand. Met “The Riddle” hebben Springett en zijn Gardening Club een album afgeleverd dat zeker niet als dertien-in-een dozijn kan worden betiteld en dat daarmee een echte aanrader is voor de avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber.
    Websites:
    http://martinspringett.com/
    http://gardeningclubmusicandart.ca/.

    NIEUW
    Winter Tree, The - 60 Years On
    - Dream Ships Set Sail
    - And The Tide Rushes In
    Afkomstig van "Topaz Islands Dreaming" (eigen beheer, 2019)

    "Topaz Islands Dreaming" is het zesde album van The Winter Tree en de opvolger van "Mr. Sun". De Amerikaanse multi-instrumentalist Andrew Laitres (ex-Magus) selecteerde voor dit album tien niet voor de hand liggende nummers van iconische muzikanten en bands, zoals "Mother Nature’s Son" van de Beatles, Led Zeppelins "That’s The Way", Pink Floyds "Matilda Mother" en "And The Tide Rushes In" van The Moody Blues. Andere verrassende keuzes zijn liedjes van Elton John ("Sixty Years On"), Prefab Sprout ("Looking For Atlantis"), en Bill Nelson ("Dream Ships Set Sail"). Verder combineert Laitres bewerkingen van singer-songwriternummers van Joni Mitchell, Bob Dylan en Donovan met door hemzelf van muziek voorziene teksten van de dichters Yeats, Walter De La Mare en Wilfrid Wilson Gibson. Slotstuk is een vierdelige geïmproviseerde ambient/elektronische sfeertekening geïnspireerd op Claude Martins hoesontwerp. Tezamen vormt dit alles een ruim vijf kwartier durende 'trip down memory lane'. Ondanks al deze verschillende invalshoeken komt de CD toch als een geheel over. Zelfs de aanwezigheid van verschillende zangers, zoals Nad Sylvan, Lydia Salnikova en de bandleider zelf, veroorzaken geen stemmingsverstoringen. Dit komt mede door de uitgekiende nummervolgorde maar vooral door de subtiele, symfonische arrangementen. Daarin creëren door diverse toetsenisten beroerde keyboards samen met een ingetogen opererend ritmetandem een warme basis. Voor de inkleuring zorgen onder meer akoestische en (incidenteel) elektrische gitaren, fluiten, klarinetten, violen en cello's. Wij kozen voor de genoemde nummers van Elton John en The Moody Blues, waartussen we het moderne "Dreams Ships Set Sail" van Bill Nelson hebben geplaatst. Jacob Holm-Lupo’s (White Willow, The Opium Cartel) bespeelt de Mellotron in "And The Tide Rushes In".
    Website: http://www.thewintertreeband.com.

    PREHISTORIE
    Beggars Opera - Time Machine
    Van "Waters Of Change" (Vertigo, 1971)

    Beggars Opera is met name bekend vanwege de drie albums die de Schotse band via het fameuze label Vertigo uitbracht. The Nice was initieel van grote invloed, waarbij er een grote rol was weggelegd voor orgelspeler Alan Park en gitarist Ricky Gardiner. In 1971 werd toetsenist werd de bezetting verrijkt met toetsenisteVirginia Scott, die zich op het in dat jaar verschenen tweede album “Waters Of Change” exclusief toelegde op de Mellotron. Dit gaf de muziek gelijk een wat meer spacey karakter en een sound die daardoor wat meer richting die van The Moody Blues en Barclay James Harvest schoof. Wat Beggars Opera echter niet in huis had, was iemand die echt sterke songs schreef en dat is dan ook de verklaring waarom de band nooit echt door is gebroken naar de prog-elite. Neemt niet weg dat de eerste drie albums van Beggars Opera uiterst genietbaar zijn en dat met name “Waters Of Change” meer erkenning verdient.
    Website: https://www.beggarsopera.co.uk/.

    VOORPROEFJE / LIVE-TIP
    Mike & The Mechanics - What Would You Do
    Van het 5 april te verschijnen “Out Of The Blue” (BMG, 2019)

    Onlangs werd aangekondigd dat er dit voorjaar een nieuw album van Mike & The Mechanics verschijnt. Vanaf 5 april ligt “Out Of The Blue” als CD, deluxe-dubbel-CD en LP in de winkel en is het te vinden op digitale en streamingplatforms. Het album bevat bewerkingen van enkele nummers van “The Living Years” (1988) en “Beggar On A Beach Of Gold” (1995), samen met drie gloednieuwe nummers: “One Way”, “What Would You Do” en het titelnummer “Out Of The Blue”. Die laatste twee nummers vormen samen de nieuwe single die te beluisteren is op YouTube. De extra CD bij de deluxe-uitvoering bevat ook nog eens zes akoestische tracks. De aanleiding om een aantal oudere nummers opnieuw op te nemen is het feit dat de band nu alweer 10 jaar 'on the road' is met Andrew Roachford en Tim Howar, als opvolgers van Paul Carrack en Paul Young. De 'nieuwe' zangers hebben die songs in die tijd inmiddels helemaal naar zich toegetrokken en dus werd het tijd de songs met hun stemmen ook op CD vast te leggen.

    Bijzonder nieuwtje was bovendien dat Mike & The Mechanics het voorprogramma gaat verzorgen voor 6 optredens in de Europese tournee van Rutherfords oude Genesis-makker Phil Collins! Het gaat hierbij de volgende tourdata:
    2 juni 2019: Wenen, Ernst Happel Stadion, Oostenrijk
    4 juni 2019: Lyon, Groupama Stadium, Frankrijk
    5 juni 2019: Stuttgart Mercedes-Benz Arena, Duitsland
    7 juni 2019: Berlin Olympiastadion, Duitsland
    8 juni 2019: Aarhus Ceres Park, Denemarken
    10 juni 2019: Bergen Bergenhus Festning, Noorwegen
    ...dus niet bij het optreden in het Goffertpark in Nijmegen op 20 juni.

    Daarnaast wordt op 19 april, los van de Collins-tournee, De Boerderij in Zoetermeer aangedaan.
    Websites:
    http://mikeandthemechanics.com/
    https://www.youtube.com/watch?v=0WswqF_2M5o (dit nummer op YouTube).

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lu7 - 迷いの森と星の果てと (door Google vertaald met "In het bos van aarzeling en het einde van de ster")
    Afkomstig van "3395" (Verga Music, 2019)

    "3395" is de vijfde CD van de rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep Lu7. Mede doordat het ritmekoppel met drummer Ittolu Shimamura en bassist Jiro Okada al enkele jaren stabiel is, klinkt de muziek steeds evenwichtiger. Het mysterieus getitelde "3395" (dat volgens een Google-zoekactie mogelijk verwijst naar de Joodse jaartelling of een code van een engel?) durven we dan ook wel het meest jazzrockgetinte album van het kwartet noemen. Vanwege deze constante groei en vooruitgang (progressie!) vinden we dat de band eens in het al dan niet rijzende zonnetje mag worden gezet. Vandaar de uitverkiezing van het Album van de Maand Maart. Uiteraard is er op dit nieuwe album weer een hoofdrol weggelegd voor het melodieuze, Holdsworthiaanse gitaarspel, maar gezegd moet worden dat ook het toetsenwerk steeds minder synthetisch overkomt. Mede hierdoor wordt de nieuwe muziek van Lu7 vergeleken met die van zwaargewichten als Fragile, maar er is ook zeker een vergelijking te maken met Kenso. De CD zal in Nederlandse winkels en websites niet gauw te vinden zijn, maar via sites als CDJapan en Amazon.jp is dit niet goedkope kleinood beslist aan te schaffen. Maar wie weet doet deze uitverkiezing deuren openen. In het voor vanavond uitgekozen nummer "迷いの森と星の果てと" (vrij vertaald naar de David Sylvian-achtige titel "In het bos van aarzeling en het einde van de ster") is naast een zekere overeenkomst met de muziek van Kenso tevens een behoorlijke groove te horen.
    Websites:
    http://www.lu7.biz/index.html
    https://www.facebook.com/lu7japan/.

    MONUMENT / LIVE-TIP
    Windmill, The – The Tree
    Van het album "Tribus” (Apollon Records, 2018)

    “Nee, The Windmill is geen nieuwe Nederlandse band, al zou je dat met zo’n bandnaam kunnen verwachten. De symfonische neo-progband met de oer-Nederlandse naam komt uit Oslo, Noorwegen en werd daar in 2001 geformeerd. Na jaren aanrommelen en diverse wisselingen in de bezetting verscheen in 2010 het debuutalbum “To Be Continued”. Dat tweede album kwam er inderdaad in 2013. Met als toepasselijke titel “The Continuation”. Vijf jaar moesten de fans wachten op een nieuw album. Met het door Karl Groom gemixte en gemasterde “Tribus” wordt dat lange wachten beloond. En ruimhartig ook. De Noren winden er geen doekjes omheen dat ze zijn beïnvloed door Camel, Genesis, IQ, Pink Floyd, Mostly Autumn en Jethro Tull. Verwacht niet dat op een van de vijf nummers grenzen worden overschreden. Alles gaat onder het motto ‘veiligheid voor alles’. The Windmill bewees op voorgaande albums al dat ze een goede epic kunnen componeren. Op “Tribus” opent met het bijna 24 minuten durende en uit elf delen bestaande “The Tree”, dat veel lange instrumentale passages kent. Noorwegen begint zich steeds duidelijker te manifesteren als land dat veel meer te bieden heeft dan fjorden en doom metalbands. The Windmill is een groep om in de gaten te houden. De gewiekte band zal op een Hollands podium zeker niet misstaan.” (Hans Ravensbergen, Rockportaal.nl) Vooralsnog moeten we afreizen naar Duitsland om de Noren aan het werk te zien: The Windmill treedt aan op de afsluitende dag van Night of the Prog, op zondag 21 juli op de Loreley.
    Website: http://www.thewindmill.no/.

    INSPIRATIEBRON?
    3rd Matinee - Freedom Road
    Van "Meanwhile" (Reprise, 1994)

    We haalde het in het vorige uur al aan bij de bespreking van The Neal Morse Bands "The Great Adventure": in "A Momentary Change", maar ook in een aantal andere songs op dat album zit een melodie verwerkt dat ons sterk denken aan "Freedom Road" van 3rd Matinee (Madonna-, Roger Waters- en Ilse DeLange-producer Pat Leonard met Mr. Mister-zanger Richard Page). Dus waarom dan niet die song weer eens gedraaid? Dat hebben we immers sinds aflevering 119 niet meer gedaan. En met zo'n op alle vlakken magnifieke song als "Freedom Road" is dat bepaald geen straf: het is een gehaaide compositie en tevens een staaltje bijzonder knappe arrangeer- en productiekunst. Voor het inspelen van de song is een beroep gedaan op hoog aangeschreven cracks als Guy Pratt en Jimmy Johnson (bas) en Vinnie Colaiuta (drums). De song is overigens mede-geschreven door de van The Dream Academy bekende Nick Laird-Clowes ("Life In A Northern Town", weet u nog?), die ook achtergrondzang verzorgde. Zowel Pratt als Laird-Clowes werkten overigens in 1994, hetzelfde jaar dat 3rd Matinee's enige album “Meanwhile” verscheen, tevens mee aan Pink Floyds "The Division Bell".
    Website: https://richardpagemusic.com/
    Meer info: https://en.wikipedia.org/wiki/Third_Matinee.

    IN MEMORIAM PAUL WILLIAMS
    Tempest - Up And On
    Afkomstig van "Tempest" (Bronze Records, 1973 / 1990)
    Holdsworth, Allan with I.O.U. - Panic Station
    Afkomstig van "Metal Fatique" (Enigma/Cream, 1985 / Manifesto, 2017)

    Op 1 maart jl. overleed Paul Williams. Deze in 1940 geboren Engelse blues- en rockzanger/-muzikant startte zijn carrière in de jaren 60 in de rhythm & bluesband Zoot Money's Big Roll Band en de bluesrockformatie Juicy Lucy alvorens hij via een bijdrage aan een album van Colosseum-saxofonist Dick Heckstall Smith na het uiteenvallen van Colosseum in Tempest terecht kwam, de groep die Colosseum-drummer Jon Hiseman had opgericht. Williams kende Hiseman overigens al toen hij samen met onder andere Dave Greenslade in de pre-Colosseumgroep Wes Minster Five zat. In Tempest zat eveneens de opkomende gitaarvirtuoos Allan Holdsworth. Beide muzikanten verlieten na het titelloze debuut Tempest, maar Holdsworth vroeg enige jaren later Williams voor zijn nieuwe groep I.O.U. Met die jazzrockband maakte de zanger drie albums en het onlangs opnieuw uitgebrachte live-document "Live In Japan 1984". Toen I.O.U. ophield te bestaan ging Williams terug naar Juicy Lucy, verving hij soms de gelijkgestemde Chris Farlowe in het heropgerichte Colosseum en maakte samen met onder andere Andy Summers, Mick Taylor en Gary Husband het door David Hentschel geproduceerde "Blues And Beyond" van het naar een Juicy Lucy genoemde project Blue Thunder. Onder Paul Williams' Blue Thunder werd vorig jaar ook zijn laatste CD, "Blue Thunder 2" uitgebracht, wederom met medewerking van de van Genesis en Renaissance bekende Hentschel. We herdenken Williams met twee songs: "Up And On" van Tempest en het mede door hem geschreven "Panic Station" van "Metal Fatique", het laatste studioalbum van Holdsworths I.O.U.
    Website: http://paulwilliams-uk.com (duidelijk door hemzelf gerund).

    IN AFWACHTING VAN...
    Huis - I Held
    Van het album “Neither In Heaven” (Unicorn Digital, 2016)

    Op Facebook is de laatste maanden te volgen dat Huis hard aan het werk is de opvolger voor “Neither In Heaven” gereed te maken. De tijd dringt, want de geplande releasedatum is 1 mei. Afgelopen week uploadde de Canadese groep een filmpje waarin te zien is dat pianist Serge Locat pianopartijen inspeelt voor dat komende derde album. Locat was lid van de binnen progkringen legendarische, eveneens Canadese groep Harmonium. Vanavond grijpen we nog even terug naar de in 2016 verschenen voorganger.
    Website: http://www.huisband.com.
  •  

    • Sunday 3 Maart 2019 Show No. 1339

    AOR-OPENER
    Houston – Don't Look Back
    Van het album “Relaunch II” (Lifewire / Cargo Records, 2014)

    Houston is een Zweedse AOR- band, opgericht in 2009 in Stockholm. In 2010 verscheen het titelloze debuutalbum, dat opgevolgd werd met 2 coveralbums, getiteld “Relaunch I” en “Relaunch II”. “Don't Look Back” is een nummer van het album “Relaunch II” . Je zou verwachten dat “Don't Look Back” een cover van de band Boston zou zijn, het is echter één van de nieuwe nummers van het album.
    Website: https://www.facebook.com/Houstonsweden/.

    NIEUW / LIVE-TIP
    Mostly Autumn - Western Skies
    Van het album “White Rainbow” (eigen beheer, 2019)

    “Het was een grote schok in november 2017, toen het nieuws werd gebracht dat Liam Davison op 50-jarige leeftijd was overleden. Liam voegde zich halverwege de jaren ’90 bij Mostly Autumn als tweede gitarist en was al te horen op het debuutalbum “For All We Shared” dat in 1999 uitkwam. In 2014, twaalf albums later, verliet hij de band. Liam had geen enkele moeite met de rol als tweede man achter Bryan Josh. Op het podium was hij een bescheiden vertoning, maar zijn spel was cruciaal voor het geluid van de band. Op de vraag waar dit album over gaat is Bryan Josh kort maar krachtig ‘This one’s for Liam’. Het zal geen verrassing zijn dat het schrijven en opnemen van dit album voor de band een emotionele achtbaan is geweest en dat hoor je terug. De formule ‘klein beginnen – opbouwen en uitpakken’ staat nog steeds overeind, maar de emotionele lading die het album bevat stuwt het geheel tot grote hoogte. Wat mij betreft is “White Rainbow” één van de beste albums in hun rijk gevulde discografie en misschien ook wel van dit jaar. Het geluid blijft herkenbaar, maar de pure emotie geeft heel veel diepgang. De songs zijn stuk voor stuk een intense belevenis waarin de band opvallend hecht klinkt en waarin de emotionele gitaarsolo’s van Bryan Josh alles lijken te doorklieven.” (Maarten Goossensen, Progwereld) Mostly Autumn is op 13 april te aanschouwen in de Dru Cultuurfabriek in Ulft, met Golden Caves als voorprogramma. Op 6 december bezoekt de groep Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Vanavond hoort u “Western Skies”, binnenkort zult u zeker meer van dit album te horen krijgen.
    Website: http://www.mostly-autumn.com/2/.

    NIEUW / LIVE-TIP
    Motorpsycho - Lux Aeterna
    Van "The Crucible" (Stickman Records, 2019)

    Motorpsycho laveert al jaren tussen allerlei stijlen door en maakt zich daardoor lekker eigenzinnig onindeelbaar. Punkrock, progrock, jazzrock, countryrock, southern rock, desert rock - de enige overeenkomst is dat er meestal wél flink gerockt wordt. Maar zoals de Noorse groep op de eigen website beschrijft, is de muziek vaak 'te knoestig voor progrock nerds en te onhandelbaar voor punkers'. Met "The Tower" werd in 2017 een nieuwe cyclus onderling verbonden albums begonnen, die nu is voortgezet met "The Crucible". En zoals het bij zoiets ambiteus als een cyclus betaamt, is het prog-gehalte vergeleken met andere Motorpsycho-albums bovengemiddeld groot. Sterker nog: zeker als je "The Crucible" met het vinylformaat in het achterhoofd benadert, voldoet het helemaal aan het seventiesprog-cliché: 2 nummers van 10 minuten op kant één, een 'epic' van 20 minuten op kant twee. Ook de Mellotron is weer present, zij het dat die nu niet bespeeld wordt door Ståle Storløkken. Wel is diens oude Supersilent-bandmaat Deathprod voor dit album aangetrokken als producer. Natuurlijk zijn de al aangehaalde knoesterige kanten in ruime mate aanwezig. Drummer Tomas Järmyr speelt subtieler dan zijn zich nu op Spidergawd concentrerende voorganger Kenneth Kapstad, maar de ritmes denderen nog regelmatig over je heen. En dan kan er zomaar iets ontstaan dat lijkt op de legendarische 'vanderblows' van het eveneens regelmatig knoesterig uit de hoek komende Van Der Graaf Generator. Waarbij de gitaren soms als een vlijmscherpe cirkelzaak klinken als in de heftigste King Crimson-uitbarstingen. In "Lux Aeterna" is het allemaal te horen. Motorpsycho treedt op 19 mei op in TivoliVredenburg in Utrecht en op 21 mei in Vera, Groningen.
    Website: http://motorpsycho.no/.

    NIEUW
    Grand Tour - Game Over
    Van "Clocks That Tick (But Never Talk)" (eigen beheer, 2019)

    Hew Montgomery is een van de oerleden van Abel Ganz. Toen na vele bandwisselingen die Schotse groep wegdreef van neoprog naar afwijkende vormen van progressieve poprock, kon de toetsenist naar zijn gevoel zijn creatieve ei niet meer goed kwijt. Hij smeedde vanaf 2005 derhalve plannen voor een nieuw neoprog-project onder de naam Grand Tour. De jaren daaropvolgend kwamen de (op dat moment nog ex-)Comedy Of Errors-leden Joe Cairney (zang) en Mark Spalding (gitaar) aan boord. Dat betekende niet dat er ineens tempo werd gemaakt in het Grand Tour-kamp. Integendeel: Cairney en Spalding kregen de smaak weer zó te pakken dat Comedy Of Errors werd heropgericht. Eer "Heavy On The Beach" het licht zag, was Comedy Of Errors al twee albums verder - en de release van nummer drie viel vrijwel samen met dat van het genoemde Grand Tour-debuut. Dat was een kleine vier jaar geleden. Nu 'al' is er een vervolg, maar uit het voorwoord van Montgomery maken we op dat hij al veel langer met ideeën rondliep voor een conceptalbum over samenzweringstheorieën. Niet dat hij daar zelf in gelooft, maar in zijn dagelijkse werkzaamheden in de geestelijke gezondheidssector krijgt hij vaak te maken met mensen die dat wél doen. Zoals blijkt uit deze beschrijving is Grand Tour Hew Montgomery's kindje, waarbij hij voor de uitvoering ervan geholpen wordt door o.a. zijn Comedy Of Errors-vrienden. Tussen het neoprog-georiënteerde materiaal is de instrumental "The Panic" met zijn electro-invloeden een vreemde eend in de bijt: het is een samenwerking met Graeme McLean, blijkbaar specialist in electro-percussie. Het slotstuk is gebaseerd op muziek van zijn oude Abel Ganz-maat Hugh Carter. Het door ons uitgekozen "Game Over" valt naast de uit duizenden herkenbare snijdende zang van Cairney op door fijne toetsenpartijen.
    Website: http://grandtourmusic.org/.

    IN MEMORIAM MARK HOLLIS (1955 - 2019)
    Talk Talk - Tomorrow Started
    - Living In Another World
    - Inheritance
    Van resp. "It's My Life" (EMI, 1984), "The Colour Of Spring" (EMI, 1986) en "Spirit Of Eden" (Parlophone / EMI, 1988)

    Afgelopen maandag werd bekend dat Mark Hollis is overleden na een kort ziekbed. De voormalige frontman van Talk Talk werd 64 jaar. Ondanks het feit dat hij zich al 20 jaar geleden vrijwel geheel had teruggetrokken uit de actieve muziekwereld, maakte zijn heengaan veel reacties los. Vooral ook onder collega-muzikanten, waaruit eens temeer de grote invloed van Talk Talk spreekt. Opvallend genoeg worden dan vooral de latere albums aangehaald, die nu juist rampzalig verkochten. Hoe zit dat? De groep debuteerde in de hoogtijdagen van synthipop. De vroege groepssound sloot daarbij aan, waardoor de platenbazen van EMI maar al te graag een contract aanboden. Maar Hollis en co. waren ambitieus en vonden in producer/toetsenist Tim Friese-Greene de ideale partner om artistiek mee te groeien. Album nummer twee "It's My Life" (1984) neemt dan ook al flink afstand van debuut "The Party's Over" (1982). Nummers als "It's A Shame" zitten al vol bijzondere geluidstechnische vondsten. Ook is er plek ingeruimd voor akoestisch instrumentarium, zoals een jazzy trompetimprovisatie in "Tomorrow Started". Dat is tevens een van de songs waarin de fretloze bas van Paul Webb zeer prominent aanwezig is. Al die elementen zorgen ervoor dat nu ook liefhebbers van de progressieve New Wave van bands als Japan aanhaken. Maar Talk Talk groeit door. Voor het derde album schept EMI, met dank aan de succesvolle singles van de voorganger, de mogelijkheid om een flinke rij gastmuzikanten uit te nodigen, waaronder organist Steve Winwood, gitarist David Rhodes en mondharmonica-expert Mark Feltham. Dit "The Colour Of Spring" staat dan ook bol van rijke arrangementen, maar de meeste songs hebben ook een heerlijke groove, wat er vast aan bijdroeg dat het album een flinke rij hits oplevert. Luister bijvoorbeeld maar naar het opwindende "Living In Another World". EMI is nu zo in z'n nopjes dat de band voor album nummer vier carte blanche krijgt. Waar de platenbazen geen rekening mee hadden gehouden is dat Hollis en Freese-Greene voor de opvolger vooral wilden voortborduren op wat reeds aangestipt was in twee kortere abstracte, impressionistische stukken op "The Colour Of Spring". Bovendien waren de meeste bandleden intussen echtgenoot en vader geworden: ze wilden niet meer touren en stonden heel anders in het leven. "Spirit Of Eden" laat muziek horen die weinig tot niets meer met popmuziek van doen had. Invloeden uit klassiek impressionisme en modale jazz zijn hoorbaar. Ondanks het feit dat er geen noot teveel gespeeld wordt, is het onbeperkte budget gebruikt om opnieuw flink wat topmusici te laten aantreden, veelal met een klassieke of jazzachtergrond. Ook Feltham heeft weer een voorname rol. In 1988 wisten we geen naam voor deze avantgardistische hybride-muziek. Toen halverwege de jaren 90 de term postrock gemunt werd, duidden velen "Spirit Of Eden" als het beginpunt ervan. De muzikale reuzensprong die gemaakt werd in de zes jaar sinds "The Party's Over" is nauwelijks te bevatten. Elbow-zanger Guy Garvey zei daar tegen het Britse magazine Mojo over: “Mark Hollis started from punk and by his own admission he had no musical ability. To go from only having the urge, to writing some of the most timeless, intricate and original music ever is as impressive as the moon landings for me.” Een goed voorbeeld is de arrangeerkunst die in "Inheritance" wordt tentoongespreid: let vooral op de houtblazers in de interlude. Bij Elbow, en dan zeker op het debuut, is de "Spirit Of Eden"-invloed goed te horen, evenals in het werk van bijvoorbeeld No-Man en Bark Psychosis. De dramatische verkoopcijfers was voor EMI reden Talk Talk aan de dijk te zetten, waarna nog één even avant-gardistisch album op het oude jazzlabel Verve volgde: "Laughing Stock". De sound is hier bij vlagen nog radicaler en uitgebeender. Niet voor niets is één van Hollis' meest aangehaalde uitspraken: "Het gaat me om de noten die ik niet speel". Daarna was het gedaan met Talk Talk - toch verscheen er vrij verrassend in 1998 nog een titelloos album van Hollis, waarmee hij de stilistische lijn van de twee voorgangers doortrok. Vervolgens vernamen we nauwelijks meer wat van hem, de productie van twee nummers van Anja Garbareks "Smiling & Waving" (2001) is een zeldzame uitzondering. Er deden verhalen de ronde dat hij verworden was tot een mensenschuwe kluizenaar. Is niet waar: hij was een gelukkige familieman, laten mensen uit zijn omgeving nu weten. Ook was er lang een hardnekkig misverstand dat hij kampte met een heroïneverslaving (waarop hij op "Spirit Of Eden" naar zou hinten). Ook niet waar: dat was zijn broer Ed, manager van punk- en New Wave-artiesten, die inderdaad aan de gevolgen van drugsgebruik bezweek. Net nu er weer wat activiteit aan het Talk Talk-front was, overlijdt ook diens jongere broer. Die activiteit kwam van Paul Webb, die onder de naam Rustin Man enkele weken terug het goed ontvangen "Drift Code" uitbracht. Ook Webb reageerde op Hollis' dood: "I am very shocked and saddened to hear the news of the passing of Mark Hollis. Musically he was a genius and it was a honour and a privilege to have been in a band with him. I have not seen Mark for many years, but like many musicians of our generation I have been profoundly influenced by his trailblazing musical ideas. He knew how to create a depth of feeling with sound and space like no other. He was one of the greats, if not the greatest." We laten u de hiervoor al aangehaalde drie stukken horen die de stijlverandering mooi laten horen.
    Websites:
    https://en.wikipedia.org/wiki/Talk_Talk
    https://www.thewire.co.uk/in-writing/essays/mark-hollis-a-life-by-rob-young (interessant essay waar we wat feiten uit geput hebben).

    ALBUM VAN DE MAAND
    Lu7 - チドリたちの祭りへの序章 (door Google vertaald met "Introductie tot het Festival van de Chiddels")
    Afkomstig van "3395" (Verga Music, 2019)

    "3395" is de vijfde CD van de rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde symfonische jazzrockgroep Lu7. Mede doordat het ritmekoppel met drummer Ittolu Shimamura en bassist Jiro Okada al enkele jaren stabiel is, klinkt de muziek steeds evenwichtiger. Het mysterieus getitelde "3395" (dat volgens een Google-zoekactie mogelijk verwijst naar de Joodse jaartelling of een code van een engel?) durven we dan ook wel het meest jazzrockgetinte album van het kwartet noemen. Vanwege deze constante groei en vooruitgang (progressie!) vinden we dat de band eens in het al dan niet rijzende zonnetje mag worden gezet. Vandaar de uitverkiezing van het Album van de Maand Maart. Uiteraard is er op dit nieuwe album weer een hoofdrol weggelegd voor het melodieuze, Holdsworthiaanse gitaarspel, maar gezegd moet worden dat ook het toetsenwerk steeds minder synthetisch overkomt. Mede hierdoor wordt de nieuwe muziek van Lu7 vergeleken met die van zwaargewichten als Fragile, maar er is ook zeker een vergelijking te maken met Kenso. De CD zal in Nederlandse winkels en websites niet gauw te vinden zijn, maar via sites als CDJapan en Amazon.jp is dit niet goedkope kleinood beslist aan te schaffen. Maar wie weet doet deze uitverkiezing deuren openen. We trappen af met het frivole “チドリたちの祭りへの序章”(door Google vertaald met "Introductie tot het Festival van de Chiddels")
    Websites:
    http://www.lu7.biz/index.html
    https://www.facebook.com/lu7japan/.

    LIVE-TIP
    Lifesigns - Cardington
    Van het album "Cardington" (eigen beheer, 2017)

    September 2017 verscheen album nummer twee van Lifesigns. Muzikaal blijkt dit “Cardington” het logische vervolg op het in 2013 verschenen debuut. Gloedvolle, zeer melodieuze symfo die zich niet echt wat aantrekt van de heersende trends. Grootste verschil met de titelloze eersteling is de aanwezigheid van een paar kortere songs: naast drie tracks die zo rond de 10 à 11 minuten klokken, vinden we 4 tracks van tussen de 4 en 5 minuten. Dat geeft het album een mooie afwisseling en een vlot karakter, daar waar het debuut wat meer uitwaaierde. Het titelnummer is geïnspireerd door de grote luchtschiphangars die in Cardington staan. Daarin is o.a. het grootste Britse luchtship ooit gebouwd, de R101. Dat schip koos voor het eerst het luchtruim in 1929, maar verongelukte vervolgens op al in 1930, bij de eerste overzeese vlucht in Frankrijk. A.s. Zaterdag, 9 maart, speelt Lifesigns eindelijk weer eens in Nederland. Dilemma zal die avond in Cultuurpodium Boerderij het voorprogramma verzorgen. Het zal de eerste keer zijn dat we de Britse formatie live zien met de 'nieuwe' gitarist Dave Bainbridge, die ook op het album en zeker ook op het titelstuk bijna alle gitaarpartijen heeft verzorgd.
    Website: https://www.lifesigns.me/.

    NIEUW / LIVE-TIP
    Skylake - The Storm
    Van het album “In Orbit” (FREIA Music, 2019)

    Skylake bestaat sinds 2015 en is de band van de twee zonen van Silhouette’s toetsenist, Erik Laan. Bart Laan is gitarist en speelt als tweede gitarist bij Silhouette. Arjan Laan is de drummer bij TumbleTown (waar sinds het album “Never Too Late” ook vader Laan deel van uitmaakt). Skylake bestaat verder uit Suzan van den Engel (zang en harp) en Charlie Feld (basgitaar). Gastmuzikant op debuutalbum “In Orbit” is Felix Kessels op viool. Skylake was oorspronkelijk een soort van schoolband, omdat er op de school veel aandacht was voor expressie en kunstuitingen werden de jonge muzikanten getriggerd. De bandleden hebben diverse artistieke achtergronden. Charlie kwam al vroeg in aanraking met theater door familie, Suzan heeft een klassieke achtergrond, ze speelde harp in verschillende orkesten en zoals al gemeld speelt bij de broerjes Arjan en Erik de progressieve muziek een grote rol. Samen hebben ze de liefde voor alternatieve en progressieve muziek gemeen. Terwijl ze aanvankelijk covers van hun favoriete artiesten speelden, verlegden de leden al snel de focus naar het schrijven en uitvoeren van hun eigen materiaal. In de tweede helft van 2018 voltooide Skylake het debuutalbum “In Orbit” na een uitgebreid schrijfproces van vier jaar. Het album bevat zeven nummers en is muzikaal geïnspireerd door bands als Karnivool, Anathema en Porcupine Tree en is mede tot stand gekomen door crowdfunding. Op 27 februari jl. was de album release show in ACU Utrecht. Komende optredens vinden plaats op 17 maart in 't Blok in Nieuwerkerk aan den IJssel en op 13 april in K'77 te Woerden.
    Websites:
    https://www.facebook.com/Skylakeband/
    https://skylakeband.bandcamp.com/releases.

    (OP)NIEUW
    England - Hymn
    Afkomstig van "Box Of Circles" (New Music - Green Tree, 2018)

    We hebben het vorig jaar al verteld, toen we enkele nummers van "Box Of Circles", de nieuwe CD van de legendarische jaren zeventig formatie England draaiden: dit is geen opvolger van de symfonische rockklassieker "Garden Shed"! Robert Webb heeft jarenlang aan deze plaat gesleuteld en daarmee tevens een compleet andere weg ingeslagen. Eigenlijk is de enige overeenkomst met "Garden Shed" het overvloedige gebruik van enkele Mellotrons. Toch is "Box Of Circles" als je ervoor open staat beslist een intrigerende, bijzonder afwisselende plaat, waarin symfonische blues, klassieke ingrediënten, progpop en musical elkaar opvolgen. Een hoogtepunt is het deels a capella gezongen "Hymn", waarin een zekere Gentle Giant-invloed te bespeuren is. Het stuk eindigt met de strofe "Long ago man first made war. Long ago". Dit is een goed voorbeeld van hoe clever de CD in elkaar zit, aangezien het volgende nummer een bewerking is van Bob Dylans "Masters Of War". Dylan baseerde zich indertijd op de folktraditional "Nottamun Town". England voegt daar elementen uit Gershwins “Summertime” aan toe. In het boekje legt Webb uit welke andere muzikale links en ideeën in de songs verstopt zitten.
    Websites:
    https://englandprogrock.com/
    https://nl-nl.facebook.com/GardenShedMusic/.

    VERZAMELAAR / LIVE-TIP + KOPPELTJE
    Nash, Graham - Chicago (demo)
    - Chicago / We Can Change The World
    - Simple Man
    Afkomstig van "Over The Years..." (Rhino/Atlantic, 2018)
    Crack The Sky - Invaders From Mars
    Afkomstig van "Animal Notes" (Lifesong Records, 1976/1989)

    De carrière van Graham Nash begon toen hij in zijn jeugd na een verhuizing van Blackpool naar Manchester op school zanger Allan Clarke ontmoet en samen The Two Teens oprichtten dat via The Deltas uiteindelijk The Hollies gaat heten. Na enkele succesvolle jaren ontmoet Nash in de V.S. David Crosby en Stephen Stills. Als vervolgens The Hollies geen heil zien om de song "Marrakesh Express" op te nemen, vertrekt Nash naar Amerika om daar met genoemd duo de studio in te duiken. Vlak daarna, in 1971 om precies te zijn, start Nash zijn solocarrière. "Over The Years..." is een mooi verzorgde verzamelaar, waarop zowel solowerk als nummers met Still, Crosby en Neil Young staat. CD1 bevat 15 studionummers, waarvan enkele in een niet eerder uitgebrachte mix. CD2 bevat net zoveel stukken, maar dan in demovorm. Dit betekent niet dat deze opnames slecht zijn, maar dat ze vaak alleen de zang en akoestische gitaar van Nash laten horen. In een enkele track horen we hem ook piano spelen en soms wordt hij door enkele musici begeleid. We hebben een stuk van de demo van zijn meest bekende nummer, "Chicago", gekozen, dat we halverwege over laten gaan in de studioversie die in 1971 zijn debuutplaat "Song For Beginners" sierde. Een ander koppel hebben we gemaakt van het eveneens van zijn debuut afkomstige "Simple Man" met "Invaders From Mars" van "Animal Notes", de tweede LP van Crack The Sky. De achtergrond voor deze koppeling ligt in onze impressie dat het begin van beide songs een zeer vergelijkbare melodielijn hebben. Oordeel zelf! Nash begin 6 maart met een nieuwe tour, die hem via enkele shows in de States op 28 juli in Duitsland zal brengen alwaar hij drie concerten zal geven, waaronder op 29 juli in de Lichtburg te Essen.
    Websites:
    https://www.grahamnash.com/
    http://www.crackthesky.com/.

    ALLEEN MAAR IN NEDERLAND
    Mark & Clark Band - Worn Down Piano
    Afkomstig van "Double Take" (CBS, 1977)

    Er is best een aantal one-hit-wonders met een symfonische inslag. Eén van de meest bekende is zeker “Worn Down Piano” van de Mark & Clark Band. De tweelingbroers hadden al een live-act met muziek van anderen. Ttoen ze uiteindelijk ook zelf muziek gingen schrijven en met “Worn Down Piano” op de proppen kwamen, kreeg de muziekindustrie interesse en ontstond er een ware biedingsoorlog tussen diverse labels. CBS werd de gelukkige en de heren mochten een album opnemen. "Double Take" verscheen in 1977 en als je het hele album beluistert, snap je waarom het nagenoeg niks gedaan heeft. Typische piano-pop zoals die in die tijd ook werd gemaakt door Elton John en Billy Joel, maar dan niet van hetzelfde niveau. “Worn Down Piano” stak met kop en schouders uit boven de rest van het album en is een juweeltje van symfonische pop. En terwijl het in de VS bijna niets deed, was Frits Spits helemaal weg van het nummer en mede dankzij zijn gratis promotie stond “Worn Down Piano” 7 weken in de Top 40, met als hoogste positie nr. 8. En sinds de allereerste editie staat het nummer ook al in de Top 2000.
    Meer info: https://nl.wikipedia.org/wiki/Worn_Down_Piano.
  •