Uitzending Terugluisteren

IN HET NIEUWS
TNNE (The No Name Experience) – Glittering Lights
Van "Wonderland" (Progressive Promotion Records, 2017)

TNNE? Het zei ons niets. Een afkorting zeker? Ja: van The No Name Experience. Hé, dat doet denken aan het Luxemburgse No Name, waar we vaag herinneringen aan hebben. Een duik in het Xymphonia-verleden leert dat we daar in de eerste jaren van ons programma regelmatig muziek van gedraaid hebben én dat we de groep aan het werk zagen in 1998 op een memorabele editie van Progfarm (ja, die waar ook Big Big Train, vér voor de doorbraak tot topband in progland, te aanschouwen was). In 2010 ging No Name, met 5 albums onder de arm, ter ziele; twee jaar later pakten twee ex-leden de draad weer op, omringd met vers bloed, onder de naam TNNE. "Wonderland" is het tweede album sinds die doorstart. De sfeer van het keyboardspel Alex Rukavina en de typische zacht-hesige stem van Patrick Kiefer stonden centraal in de sound van No Name en dat is bij TNNE niet anders. Ze wenden dit aan in muziek die duidelijk te plaatsen is in de neoprogtraditie, maar weten daar met afwisselende composities met goed gebruik van dynamiek, verrassende accenten en plaats voor fijne, maar nooit te lange solo's toch een eigen draai aan te geven. Bovendien trekken de beeldende teksten, met de orkaan Katrina en de gevolgen ervan als rode draad, de aandacht. Op Facebook is het werk aan het derde album te volgen, dat o.a. een epic van 17 minuten lengte gaat bevatten. Wij gaan terug naar 2017, toen tweede album “Wonderland” verscheen.
Website:
http://www.noname.lu/
https://www.facebook.com/thenonameexperience/.

NIEUW
Anagram Principle, The – Shallow Wide
Van “Odd Martian Equation” (eigen beheer, 2019)

Even waanden we ons weer terug in de begin jaren 90 toen verscheidene beginnende bands hun nieuwe album presenteerden op een CDR. Dit doet The Anagram Principle ook, zij het anno 2019. De uit Pittsburgh afkomstige band heeft eigenlijk maar 2 leden: Tedd Arnold en Bob Neft. Die kennen elkaar al sinds de jaren 80, toen ze samen in de groep Radian zaten. Arnold is al sinds de jaren 70 actief en maakte met Fluid zelfs lokaal furore. The Anagram Principle is overigens niet beginnend, want “Odd Martian Equation” is al het derde studio-album. Het is een bijzonder plaatje waarop de nadruk vooral ligt op het creëren van sfeer. Zo doet de albumopener denken aan de muziek van Like Wendy of The Black Codex. “Life In Danger” verwijst meer naar jarentachtig-wavepop, een associatie die mede wordt veroorzaakt door de doe-het-zelf-productie en de geprogrammeerde drums. De lijzige soms met effecten overladen zang draagt ook bij aan de typische sfeer, zoals dat bijvoorbeeld ook het geval is bij Carptree. Dat lijzige karakter en die drums-uit-een-doosje blijken uiteindelijk ook het manco van The Anagram Principle, want daardoor gaat de muziek op den duur vervelen. De muziek an sich is interessant genoeg; een echte drummer en zanger zou het eindresultaat goed doen. We gaan luisteren naar het nummer “Shallow Wide”.
Website: http://theanagramprinciple.com/.

NIEUW
Freedom To Glide - Undertones Of War
- The Space Between The Lines
Afkomstig van "Seed" (Ruby Storm Records, 2019)

Met "Seed" is de anti-oorlogstrilogie van het Engelse duo Freedom To Glide voltooid. Samen met "Rain" uit 2013 en "Fall" uit 2016 vormt het een songcyclus die Pete Riley en Andy Nixon schreven geïnspireerd op de oorlogen in de twintigste eeuw. Hierbij lag de nadruk op de meest gruwelijke oorlog, de aanvankelijk 'the war to end all wars' genoemde Eerste Wereldoorlog. Op "Seed" is dit uitgebeeld in het tragische verhaal van één enkele soldaat, vanaf het moment dat hij van verlof terugkeert naar de frontlinie tot het onvermijdelijke einde. Het tweetal Riley en Nixon ontmoetten elkaar in de Pink Floyd-tribute band Dark Side Of The Wall. Hoewel Pink Floyd een duidelijke invloed op Freedom To Glide is, mede gevoed door Roger Waters' relatie tot de Tweede Wereldoorlog, is op de drie CD's en tussentijds verschenen EP's, een duidelijke eigen sound ontstaan. Zet een willekeurig nummer van de band op en je herkent ze direct. De meeste songs zijn in mineur, hebben een akoestische onderlaag, de nodige geluidseffecten en een bevrijdende gitaarsolo en zijn verhalend. Dit wordt goed geïllustreerd in de twee stukken die we voor vanavond hebben geselecteerd, het met mooie strijkers gearrangeerde, grimmige "Undertones Of War" en het rustig met melancholiek pianospel openende "The Space Between The Lines".
Websites:
http://www.freedomtoglide.com/home
https://www.facebook.com/FreedomToGlide/ .

NIEUW
Han Uil - Devil's Night
- The Next Door Bully
Van het album “Esoteric Euphony” (FREIA Music, 2019)

Han Uil is vooral bekend als componist/zanger/gitarist van TumbleTown (een samenwerking met Aldo Adema en Erik Laan) en als frontman van Antares en Seven Day Hunt – én natuurlijk van zijn solo-werk. “Esoteric Euphony” is het vierde soloalbum van Uil. Het bevat muziek in de trant van die vanTumbleTown, maar met een twist. Uil wordt op “Esoteric Euphony” vergezeld door bassist Peter H. Boer (bekend van SOTE en Illumion) en drummer Maurizio Antonini. Aanvullende zangpartijen worden verzorgd door Caroline Joy en Kate Mitchell en de eveneens van illumion bekende Esther Ladiges. In een interview geeft Uil aan dat onder de tien nummers zich composities bevinden die uiteindelijk niet op het meest recente TumbleTown-album “Never Too Late” zijn beland. Dit geldt bijvoorbeeld voor “'The Next Door Bully”, dat TumbleTown-lid Erik Laan een verschrikkelijk nummer vond... Tenslotte vermeldt Uil dat “Esoteric Euphony” hem een fantastisch gevoel van blijdschap geeft (de term 'euphony' is afgeleid van het Griekse 'euphoria', dat 'een extreem gevoel van vreugde' betekent).
Websites:
http://hanuil.com/
https://hanuil.bandcamp.com/album/esoteric-euphony
http://www.dutchmusicworks.com/labels/freia-music/ .

NIEUW
Lucy In Blue – In Flight
Van “In Flight” (Karisma, 2019)

Het gebeurt niet vaak dat we muziek uit IJsland mogen laten horen. Lucy In Blue bestaat al een aantal jaar. Op het in 2016 verschenen debuut maakt de band naar psychedelische rock neigende prog, die zwaar beïnvloed was door muziek uit de jaren 70. In april verscheen de opvolger “In Flight” op het inmiddels gerenommeerde label Karisma. Er wordt nog duidelijk uit het jarenzeventigvaatje getapt, waarbij duidelijk gekozen is voor een meer symfonische aanpak. Ja, de Pink Floyd-sferen druipen er nog steeds van af en we kunnen wegdromen bij heerlijke Rick Wright-achtige toetsentapijten en mooi gitaarwerk. Er wordt echter ook regelmatig van leer getrokken met een scheurende Hammond en King Crimson-achtige gitaren, ondersteund door een dijk van een ritmesectie. Ondanks deze associaties heeft Lucy In Blue zeker een eigen identiteit. Bovendien blijkt “In Flight” een zeer afwisselend album – zoëentje die steeds beter wordt naarmate je hem vaker hoort. Op het lange titelnummer komt alles samen.
Website: https://lucyinblue.bandcamp.com/album/in-flight .

NIEUW
Free Human Zoo - The Yar
Afkomstig van "No Wind Tonight..." (Ex-Tension Records, 2019)

Ambitie kan Free Human Zoo op "No Wind Tonight ..." niet ontzegd worden. Dit tweede album van de Franse band is grootser qua opzet dan het debuut "Freedom, Now!". Dat was op zich al ambitieus werkstuk, waarop diverse gelijktijdig voortgebrachte muziekgenres toonden dat de musici geen last hadden van hokjesvrees. Het nieuwe project van het gezelschap rondom de door Magma beïnvloede bandleider, slagwerker en componist Gilles Le Rest is een heuse dubbel-CD. Op de eerste schijf prijkt de elfdelige, drie kwartier lange herdenkingssuite "Bab’Y (Le Ravin De La Grand-Mère)", handelend over Babi Yar waar in 1941 uit vergelding een massamoord op Joden plaatsvond. Net als op de eersteling vloeien in deze symfonie stijlen als jazz, klassiek, progressieve rock, fusion, minimal music en folk overtuigend samen. Enkele vormgevers hierbij zijn het gruizig rockende gitaarwerk, de stotende klanken van de blazerssectie, het indrukwekkende fretloze basspel, de speelse dwarsfluitfragmenten en de klassiek getinte pianopassages. Het hechte ensemble roept bij de uitvoering vergelijkingen op met, bijvoorbeeld, Isildurs Bane, Noetra en After Crying of meer recentelijk Ghost Rhythms en zelfs Snarky Puppy. CD2 opent met "Curritur Ad Vocem", een 25 minuten durend stuk geïnspireerd op een minder bekend deel van de middeleeuwse tekstencyclus "Carmina Burana". Dit gegeven is vertaald in een intrigerende mix van middeleeuws getinte, deels vocale muziek en melodieuze moderne jazz(rock). Het Dave Brubeck-achtige "Talitha Koum" en het introverte titelnummer zijn met zeven minuten tenslotte de relatief kortste composities. "No Wind Tonight…" wordt door Free Human Zoo zelf 'een muzikaal avontuur over bevrijding en emancipatie' genoemd. Aan de hand van "The Yar", een van de delen van het genoemde "Bab'Y", kunt u oordelen of dit een juiste omschrijving is.
Websites:
https://www.freehumanzoo.com/
https://www.facebook.com/FreeHumanZoo/.

IN HET NIEUWS
Golden Caves – Child Of Mine
Van het debuutalbum “Collision” (FREIA Music, 2017)

De Rotterdamse band Golden Caves is een internetfondsenwervingscampagne gestart om het komende, tweede album mee te bekostigen. De band werd door diverse media, waaronder door ons, al bejubeld om het niveau van de tot nu toe verschenen muziek op het mini-album “Bring Me To The Water” en het eerste volledige album “Collision”. Dat wordt bevestigd door onder meer succesvolle optredens in voorprogramma’s van bekende namen als Focus, Panic Room en Mostly Autumn. Het nieuwe album belooft heavier te worden, zoals we konden horen in nieuwe nummers die onder meer op Prognosis werden gespeeld. Je kunt de campagne vinden op de website van Voordekunst. Zoals gebruikelijk worden er tegenprestaties geboden, afhangende van de hoeveelheid geld die je in het project steekt. Behalve de gebruikelijke gesigneerde CD en tickets voor de release show, zijn er beloningen als meespelen met de band tijdens een soundcheck. Of je mag een hele show lang een roadie zijn – inclusief diner met de band. Het doel is € 8500,- op te halen. Op dit moment is de teller net de 50% gepasseerd.
Websites:
http://goldencaves.com/
https://www.voordekunst.nl/projecten/9023-be-part-of-golden-caves-second-album-1 .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Dream Theater - Regression (Act One) / Overture (Act Two)
Van het album “Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory” (Elektra, 1999)

Afgelopen week verscheen het volgende artikel in het Algemeen Dagblad:

Metalband ‘misleidt’ talloze fans met ‘unieke concerten’ in Europa

De Amerikaanse band Dream Theater is de afgelopen weken door knullige communicatie in opspraak geraakt. Honderden fans hebben het gevoel dat ze onder valse voorwendselen een ticket hebben gekocht voor een van hun 35 shows in Europa. De band is zich van geen kwaad bewust, maar biedt wel zijn verontschuldigingen aan bij fans die zich misleid voelen. Het in New York opgerichte Dream Theater is al ruim dertig jaar de grootste band op het gebied van progressieve metal. De groep staat bekend om zijn langslepende composities en exclusieve concerten, waarbij eens in de zoveel tijd een album van begin tot eind opgevoerd wordt. Dit jaar is het vanwege het twintigjarig jubileum de beurt aan “Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory”, volgens critici een van de beste progrockalbums ooit gemaakt. Met veel bombarie kondigde Dream Theater de tournee aan en het duurde niet lang voor veel shows in de Verenigde Staten en Europa waren uitverkocht. Fans die Dream Theater al jaren niet meer hadden gezien (met name vanwege een wisseling in de line-up) besloten de band toch weer een kans te geven. “Scenes From A Memory” in zijn geheel, dat mogen we niet missen’, klonk het bijvoorbeeld op sociale media. Die blijdschap en vreugde maakte al snel plaats voor verwarring en teleurstelling: Dream Theater bleek zonder aankondiging zijn sets te hebben aangepast. Geen drie uur durend concert met “Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory”, terwijl daarmee wel werd gepromoot door festivals en poppodia, maar een flink ingekorte show met maar één nummer van het album. Vanwege de enorme hoeveelheid aan teleurgestelde reacties heeft Dream Theater besloten een verklaring uit te sturen. De band legt daarin de schuld deels neer bij de promotors van de concerten. ‘De band begrijpt dat sommige shows per ongeluk zijn aangekondigd als “Metropolis Pt. 2: Scenes From A Memory”- 20th Anniversary’-shows. Dit is inmiddels gecorrigeerd. Begrijp alsjeblieft dat die informatie niet van de band kwam, maar blijkbaar is er een miscommunicatieprobleem ergens verderop in de keten geslopen.
Reactie van een fan:
'Ik kan niet geloven dat deze communicatieproblemen een half jaar hebben moeten duren. Ik had in december al mijn kaartje gekocht.’

Afgelopen week trad Dream Theater op in Oberhausen. Heeft u dat gemist? Dan dient u te reizen naar België. Morgen, 24 juni, staat de groep op het podium van Capitole in Gent.
Website: http://dreamtheater.net/ .

ALBUM VAN DE MAAND
FEM (Forza Elettromotrice) - Se C'é Una Buona Ragione
Van "Mutazione" (eigen beheer, 2019)

Via Fading Records maakten we in het midden van dit decennium kennis met een reeks opwindende Italiaanse bands die nieuw leven verschaften aan RPI (rock progressivo Italiano). Not A Good Sign, La Coscienza Di Zeno, het vrijwel volledig vernieuwde Syndone en FEM (voluit: Forza Elettromotrice): al deze bands brachten via dat label nieuwe muziek die tegelijk midden in die traditie staat, maar toch ook erg fris klinkt. De drie eerstgenoemde bands hebben vorig jaar sterk nieuw plaatwerk uitgebracht, zij het niet meer op het zich verontrustend stilhoudende Fading Records. Aan het begin van het nieuwe jaar is ook FEM (Forza Elettromotrice) terug, na een stilte van een kleine vier jaar. Zoals de albumtitel "Mutazione" al aangeeft, is er wel het een en ander veranderd: zanger Massimo Sabbatini is vertrokken. Dat lijkt een aderlating, daar hij op het eerste volledige FEM-album "Sulla Bolla Di Sapone" (2015) uitstekend voor de dag kwam. Maar zodra je zijn vervanger Alessandro Graziano aan het werk hoort, klaag je niet meer. In opener "Mi Trasformo" bouwt hij met zijn soepele, wendbare tenor prachtig met klimmende toonhoogte op. Warm, helder, doorvoeld en technisch volmaakt - super-Italiaans, maar niet te theatraal. Voor de rest is de bezetting gelijk gebleven, wat weer veel prachtig spel op elektrische gitaar en 'vintage' klinkende toetsen garandeerd. Toch is er nog één opmerkelijke toevoeging aan de vaste bezetting: Pietro Bertoni - op het debuut al even te gast - die zowel trompet, trombone, eufonium als metallofoon bespeelt. In zijn eentje zorgt hij dus voor blazersarrangementen. Omdat Graziano hier en daar de viool hanteert, kent het album als geheel een wat zwaarder door klassieke muziek beïnvloed geluid dan "Sulla Bolla Di Sapone". Opvallend, daar ook de andere drie genoemde bands veel met klassieke elementen stoeien op het meest recente plaatwerk. Vanavond het lange slotnummer "Se C'é Una Buona Ragione", dat bijzonder divers is qua aanpak. De door een stemvervormer gehaalde zang van de eerste minuten geeft een industrieel karakter, voordat een prachtige, met vol symfonisch arrangement omklede gitaarmelodie het overneemt. Een onderkoelde passage vol ingehouden spanning volgt, alvorens de krachtige kern van de song wordt ingezet, dat uitmondt in een sacrale solo-kerkorgelpassage. ...Waarna het stuk eindigt met een statige bolero. Gevarieerder binnen één song kan bijna niet.
Website: http://www.femprogband.it/ .

WERELD VOL MUZIEK
Kauan - Lahja
Van "Kaiho" (eigen beheer, 2017)

Vorige week was er uitgebreide aandacht voor de Russische, maar in Oekraïne gevestigde band band Kauan op de Progwereld-website. De band begon in 2005 met doommetal, maar de stijl heeft een evolutie doorgemaakt naar wat wel wordt omschreven als ambientpostmetalprogrock. Tja, dan weet je nog niet veel. Maar denk een beetje aan hoe Anathema zich heeft ontwikkeld vanuit hetzelfde muzikale ghetto en je hebt al een wat beter idee. Vorig jaar draaiden wel al muziek van "Sorni Nai", een conceptplaat over een ski-expeditie in de Oeral in 1959, waarvan de leden onder mysterieuze omstandigheden overleden. Dat album stamt uit 2015 en zou twee jaar later worden opgevolgd door “Kaiho”. Daarop zijn nog veel minder metalpassages te horen (en zelfs helemaal geen grunts meer) en daardoor schuift de sound nog meer richting de klankwereld van Anathema en vooral ook Nosound. Niet helemaal origineel dus, maar Kauan weet er toch nét een eigen draai aan te geven, ondermeer door de nodige vioolpassages in de muziek te stoppen. Het langste nummer van “Kaiho” is “Lahja”: binnen ruim 10 minuten neemt Kauan alle tijd om spanning op te bouwen en die uiteindelijk ook weer te ontladen.
Website: http://kauanmusic.com/

35 JAAR GELEDEN / EENDAGSVLIEG
Diethelm / Famulari - The Flyer
Van "Diethelm / Famulari" (Polydor, 1983), in Nederland heruitgebracht als "The Flyer" (Philips, 1984). Bovendien is het nummer te vinden op de CD-versie van "Valleys In My Head" (Mercury, 1984)

Vijfendertig jaar geleden kwam daar schijnbaar uit het niets een instrumentaal nummer de top 40 binnen, dat mijlenver weg stond van New Wave, New Romantics, AOR, synthipop of wat voor andere stijl toentertijd nog meer de hitparade domineerde. We hebben het over "The Flyer" van het Zwitserse gitaar- en toetsenduo Diethelm / Famulari. Naar onze herinnering was het een grote hit, maar een kijkje op top40.nl levert op dat het nummer maar 4 weken in de Top 40 genoteerd stond en tot nummer 27 reikte. Het werd wel veel gedraaid en we schatten zo in dat Frits Spits wel eens een van die gratis promotoren kan zijn geweest. Het relatieve single-succes bleef trouwens ook beperkt tot Nederland en werd behaald met een single-edit van nog geen vier minuten van het op LP negenenhalve minuut durende stuk. Het is zo'n deuntje dat je je meteen weer levendig herinnert als je een fragment hoort. ...Of een lick in een ander nummer die er in de verte aan doet denken, zoals we zelf onlangs hadden met Steve Hackkets "Under The Eye Of The Sun". Het heeft een enorm catchy aflopend themaatje dat enkele keren als refrein opduikt en een mooie opbeurende, open sound. Naast de twee naamgevers speelt trouwens op het titelloze debuut uit 1983 van het duo de bekende Indiase percussionist Trilok Gurtu mee. "The Flyer" komt dáár van af en het album werd in hitjaar 1984 onder de nieuwe titel "The Flyer" heruitgebracht. In datzelfde 1984 verscheen ook de tweede een laatste albumlange samenwerking van het duo, deze maal geholpen door Circus-percussionist Fritz Hauser, die in de jaren negentig ook samenwerkte met 'onze' Nits. Op de CD-versie van dit "Valleys In My Head" prijkt overigens opnieuw "The Flyer"! Toetsenist Santino Famulari speelde overigens ook in de band van de harpist en landgenoot Andreas Vollenweider. Gitarist Thomas Diethelm overleed in 2013. Er is een bandcamp-site aan hem gewijd, waar veel van zijn muziek op te vinden is.
Meer info:
https://thomasdiethelm.bandcamp.com/album/diethelm-famulari-2
https://www.top40.nl/diethelm-famulari/diethelm-famulari-the-flyer-8495 .

30 JAAR GELEDEN
IQ - Wurensh
Van "Are You Sitting Comfortably?" (Squawk / Vertigo, 1989)

Het is dit jaar 30 jaar geleden dat "Are You Sitting Comfortably?" verscheen. Dit vijfde album van IQ was het tweede album met Paul Menel, die na het vertrek van originele zanger Peter Nicholls debuteerde "Nomzamo" in 1987. Dat album en "Are You Sitting Comfortably?" verschenen bij Vertigo op het sublabel Squawk en het was IQ's poging om naar een groter publiek door te breken met een mix van prog en melodieuze pop. Vertigo moet toch redelijk in de band geloofd hebben, want koppelde de Britten aan Terry Brown. Die kennen we met name als producer van Rush, van het debuut in 1974 tot en met “Signals”uit 1982. Maar het muzikale tij zat IQ eind jaren 80 niet echt mee en na dit album werd IQ door Vertigo gedropt. Even leek het doek gevallen, maar de band hergroepeerde zich in 1990, waarbij Peter Nicholls terugkeerde als zanger. 30 jaar later is IQ nog steeds actief. Dit weekend stonden ze op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg en volgende maand op Night Of The Prog op de Loreley. Op Facebook liet gitarist Mike Holmes heel stiekem weten dat het aanstaande album, dat dit najaar zal verschijnen, wederom een dubbel-CD zal zijn. We gaan nog even terug naar 1989 en kiezen voor de langste albumtrack, met de titel “Wurensh”, dat een anagram is voor... new Rush!!.
Website: https://www.iq-hq.co.uk/

NIEUW
Brittelle, William - Topaz Were The Waves
- I Know The Law
Van "Spiritual America" (New Amsterdam Records / Nonesuch, 2019)

William Brittelle is samen met Sarah Kirkland Snider de oprichter van New Amsterdam Records. Dit label biedt veelal jonge New Yorkse componisten en ensembles de mogelijkheid om los van een hokjesgeest hun eigen muzikale taal te laten horen. Veel muziektalenten die hedentendage een klassiek- of jazzopleiding aan het conservatorium kiezen, hebben zich immers in hun jeugd wel volgezogen met allerlei vormen van popmuziek - en willen daar wat mee. Bij Brittelle zelf is dat niet anders. Op zijn "Television Landscape" meenden we bijvoorbeeld elementen van shoegaze en dreampop te horen, vermengd met 'modern creative'. Zijn eigenaardige falset was een 'love it or hate it'-aspect in het geheel. Op het nu verschenen "Spiritual America" horen we exclusief de welluidende leadvocalen van Jennifer Wasner. Het album heeft een letterlijk verknipt karakter. Grootse orkestrale passages worden als bij albums van sample-artiesen als DJ Shadow versneden met rustiekere en puur elektronisch vormgegeven stukken. De wijze waarop dit gedaan is, doet écht nieuw aan en is ook nog weer ánders dan welke New Amsterdam-release dan ook. Overigens is het New Yorkse label voor CD-uitgaven nu een deal aangegaan met Nonesuch, het kunstmuzieklabel van WEA. Zodoende is "Spiritual America" in tegenstelling tot menig eerdere uitgave van New Amsterdam, gewoon via reguliere kanalen bestelbaar.
Website: https://williambrittelle.bandcamp.com/ .

NIEUW
tRKproject - First Spirit
- The Price Of Love
Van het album "Mr. Scrooge" (Lynx Music, 2019)

Op 5 april verscheen het derde album van The Ryszard Kramarski Project. Het album is getiteld “Mr Scrooge” en is gebaseerd op de beroemde Christmas Tale van Charles Dickens. Producer, toetsenist en componist Ryszard Kramarski schrijft over het tijdstip van de release:"Ik heb erover nagedacht wanneer dit album uitgebracht zou moeten worden, het zou een kerstalbum zijn, maar dit is geen plaat met kerstliederen. De boodschap van het boek en de CD is universeel, dus maakt het niet uit wanneer het uitkomt. “Mr Scrooge” is dus een conceptalbum en de muziek op het 8 nummers tellende album is te omschrijven als melodieuze progressieve rock. De vocalen worden verzorgd door zangeres Carolina Leszko en ook maakt het gitaarwerk van Marcin Kruczek indruk. Kramarski is net als bij zijn andere band Millenium verantwoordelijk voor het toetsenwerk, maar speelde ook akoestische gitaarpartijen in. Kramarski bracht het album uit via zijn eigen platenmaatschappij Lynx Music.
Website: https://lynxmusic.pl/index.php/component/muscol/T/168-trkproject/399-mr-scrooge .

NIEUW
Klingwall, Fredrik & Julia Black - Collapse
- Memoir
Afkomstig van "Sentience" (ViciSolum Productions, 2019)

Toetsenman Fredrik Klingwall is vooral bekend van zijn bijdragen aan de formatie Anima Morte. Daarnaast is zijn naam gekoppeld aan groepen als Wuthering Heights, Leprous en Pixie Ninja. Laatstgenoemde band is een samenwerking met drummer Mattias Olsson, die ook te bewonderen is op Klingwalls solodebuut "Sentience", dat hij samen met zangeres/tekstschrijfster Julia Black componeerde. Mede door de prominente inzet van diverse strijkinstrumenten en de Mellotron heeft de muziek een sterk klassiek karakter. Vergelijkingen met Paatos en This Mortal Coil zijn door de dromerige, filmische sfeer zeker op hun plaats, al brengen Olsson en bassist Gustaf Hielm (Pain Of Salvation, Mats & Morgan) geregeld rockende elementen in. Hoe dit alles uitpakt is mooi te horen op de door ons geselecteerde korte tracks "Collapse", met heerlijk baswerk, en het Mellotronrijke "Memoir".
Website: https://www.klingwall.se/ .

NIEUW
Barbosa, Tiago - Sing
- What You Want
Van “Half Full” (Hithero Unknown Records, 2019)

Twee weken geleden streek het Marillion Weekend-circus neer in Lissabon. Een van de artiesten die op een van de dagen voor de band mocht openen was residerende Lisboa Tiago Barbosa. De naam zal weinigen was zeggen, maar Barbosa is al een doorgewinterde artiest, die ooit begon bij Forgotten Suns. Met deze de neoprogband maakte hij twee studio-albums, terwijl hij tegelijkertijd ook lid was van de jazz/bluesband Casual Attraction. Kortom: Barbosa is muzikaal breed onderlegd en is een groot liefhebber van Marillion. Op het Marillion Weekend werd zijn eerste solo-album “Half Full” ten doop gehouden. Het publiek werd tijdens de half uur durende set getrakteerd op een zevental fijne songs die op het 15 nummers tellende album terug te vinden zijn. Barbosa wist het publiek zeker aan zich te binden en met dit album lukt hem dat ook. “Half Full” is een echte singer-songwriterplaat met veel ingetogen songs, met de piano als basis. Toch is er veel afwisseling, met ook plaats voor de nodige uptempo stukken, zoals “Sing” of “Womanation” die niet zouden hebben misstaan op Peter Gabriels “US”. Tiago weet veel van zijn brede muzikale oriëntatie op dit album te verwerken, maar het is vooral zijn fijne expressieve stem die opvalt. De songs worden veelvuldig ingekleurd door smaakvolle percussie, heerlijke gitaarlijntjes en basloopjes, terwijl er regelmatig uitgebouwd wordt naar een climax. Vooral op dergelijke momenten moeten we denken aan het album “Metanoia” van Daniel Versteegh, en ook wel het oude werk van Tom McRae. Zes jaar heeft Tiago Barbosa aan dit album gewerkt en het is dan ook een echt een 'labor of love', waar ook de mooie afwerking van het 36 pagina's tellende boekwerk met mooie illustraties van getuigd. We hebben een tweetal nummers uitgezocht: het ingetogen “The Same Mistake Again” en de eerdergenoemde “Sing”. ...Maar we gaan in de komende weken zeker nog meer laten horen.
Websites:
http://tiagobarbosamusic.com/
https://www.facebook.com/TiagoBarbosaMusic/ .

IN HET NIEUWS
Fish - A Feast Of Consequences
Van het album "A Feast Of Consequences" (Chocolate Frog Records (= eigen beheer), 2013)

Volgend jaar is het dan eindelijk zover. De Schotse zanger Fish brengt zijn laatste album uit, gevolgd door een tour. In januari of februari verschijnt “Weltschmerz” en in maart heeft Fish – echte naam Derek Dick – een aantal optredens gepland, allemaal relatief kleine zalen, zodat hij wat kan experimenteren met de set-up en de setlist. Later in het jaar volgt een uitgebreidere tour door Europa. “Weltschmerz” zou oorspronkelijk in 2018 verschijnen, maar eerst kampte Fish met een schouderblessure waarvoor hij geopereerd moest worden, begin dit jaar maakte hij bekend dat hij voor zijn moeder moest zorgen die rugproblemen heeft, waardoor hij haar in huis moest nemen. Hij zal hoe dan ook afscheid nemen van de muziek, houdt Fish vol. Het is zijn laatste album en tour, die ergens in 2021 afgerond wordt, daarna richt hij zich op zijn carrière als schrijver. (bron: Progwereld) Voor het zover is gaan wij terug naar 2013, toen de rijzige Schot zijn voorlaatste album "A Feast Of Consequences" uitbracht.
Website: http://fishmusic.scot/ .

NIEUW
Black Mountain - FD'72
Van het album "Destroyer" (Jagjaguwar, 2019)

"Black Mountain is inmiddels toegetreden tot het establishment waar deze Canadese band vroeger veelvuldig mee is vergeleken. Van Kyuss via Led Zeppelin naar Journey, Lynyrd Skynyrd, Blue Öyster Cult, Melvins en ga zo maar door. Het nu verschenen vijfde album “Destroyer” draait om de eerste ervaring als wegpiraat. De moddervette gitaarriff van openingstrack “Future Shade”: daar spat de jarentachtig-radiosfeer vanaf. Toen punks en langharig tuig cruciale gevechten voerden in de straten van Los Angeles. In de tijd dat Black Flag het vuurtje probeerde te doven met “My War” en ondertussen in de loopgraven Jane’s Addiction en White Zombie al weer klaar stonden. Op “Destroyer” gaat de boel overhangen naar Night Rider-achtige zang, Blade Runner-synthesizers, een volle brandstoftank en de legendarische symfoband Yes, aan wiens “Close To The Edge” wordt gerefereerd." (De Konkurrent)
Website: http://www.blackmountainarmy.com/ .

LIVE-TIP
Kingcrow - Closer
Van "The Persistence" (Sensory / The Laser's Edge, 2018)

Deze week bereikte ons het bericht dat Kingcrow op 6 juli zal aantreden op het HobNob Festival, hier in Almelo. Van deze progmetalgroep is het in 2015 verschenen zesde album “Eidos” een paar keer aan bod gekomen in ons programma. De vorig jaar verschenen opvolger “The Persistence” was tot nu toe aan onze aandacht ontschoten. En laten we er nu achter komen dat dit best een groot gemis is, want dat album heeft deze week behoorlijk indruk op ons gemaakt. Het blijkt dat de Italianen op zoek zijn gegaan naar een wat ander geluid - en dan met name iets minder metal-gericht. We horen nog steeds elementen van het Dream Theater ten tijde van “Images & Words" terug, maar frappant genoeg worden er nagenoeg geen solo's gespeeld. De melodieuze en toegankelijke progmetal wordt door de inbreng van toetsenist Cristian Della Polla en zanger Diego Marchesi voorzien van een soort jarentachtigsaus. Denk daarbij niet aan de 'hair metal' uit dat tijdsvak, maar juist aan pop. Aan het roer van Kingcrow staan de broers Manuel en Diego Cafolla, respectievelijk drummer en gitarist/bassist. Laatstgenoemde tekent voor alle muziek en gezamenlijk produceerden ze het album. Zij hebben met “The Persistence” retestrak werk afgeleverd dat ook nog eens een licht verslavende werking heeft, waarbij met name “Closer” zich al vlot in je hersenpan nestelt. Wij zijn benieuwd of de kamerbrede sound ook live waargemaakt wordt, iets wat we zeker op 6 juli in het Schelfhorstpark zullen gaan checken. Volgens Kingcrows eigen website zal er op 5 oktober alweer in Nederland worden opgetreden: op Progpower Europe in Baarlo. Het festival heeft dat zelf nog niet bekend gemaakt. Overigens, op datzelfde HobNob Festival zal ook de Nederlandse progrockband Lesoir aantreden.
Website: http://www.kingcrow.it/ .

NIEUW
Seven Steps To The Green Door - Hear My Voice Tonight
Van "The ? Lie" (Progressive Promotion Records, 2019)

Seven Steps To The Green Door is een van de vele projecten van de Duitse multi-instrumentalist Marek Arnold. Deze saxofonist, klarinettist, toetsenman en componist leerden we kennen via de groep Toxic Smile, maar hij is ook actief in Cyril, United Progressie Fraternity, Damanek én dus dit Seven Steps To The Green Door. Bij ons kwam die groep pas goed op het vizier met het in 2015 verschenen "Fetish", dat een zeer breed palet aan stijlen liet horen. De groep vertaalde dit ook naar het podium en was in 2016 op het Night Of The Prog festival te aanschouwen en onlangs nog als voorprogramma van Damanek(!) en Southern Empire. Arnold en co. wisten bij de optredens niet alle aanwezigen te overtuigen. Kritiek was nog wel eens dat het te 'fladderig' klonk, te veel hak-op-de-tak. Misschien is dat ook zo als je de muziek voor het eerst hoort, want als je de conceptalbums van Seven Steps To The Green Door aandachtig beluistert, bemerk je dat alles toch echt met elkaar samenhangt en thema's en motieven op slimme wijze steeds weer opduiken, steeds weer in een nieuw verband. Dat is ook weer zo in "The ? Lie", dat een vervolg is op "The ? Book" uit 2011. Tekstschrijver George Andrade (die een verleden heeft als tekstschrijver voor diverse rockopera- en musicalproducties) schreef een verhaal, waarbij hij zich baseerde op de Oudtestamentische figuren Samuel en Noach. Denk nu niet dat je te maken hebt met een gospelplaat, want Andrade trekt het veel breder. Voor de uitvoering zijn weer veel gasten gevraagd, waarbij Arnold kan putten uit zijn almaar uitdijende (waarschijnlijk digitale) Rolodex. Naast zijn eigen altijd gloedvol klinkende sopraan- en altsaxofoonspel valt vooral het soepele, soms jazzrockachtige gitaarwerk van Luke Machin op. Andere opvallende gasten zijn Steve Unruh van The Samurai Of Prog (met een vioolsolo) en Peter "Tiger Moth Tales" Jones, die de vaderrol vertolkt.
Website: http://ssttgd.band/ .

NIEUW (JAZZROCK)
SHoB - La Breche
Afkomstig van "Solide" (eigen beheer, 2019)

De Fransman SHoB maakte met zijn tweede album "Karma Obscur", vol vitale, met wereldmuziek, techno/hiphop, blazersjazz en funk doordrenkte moderne jazzrock grote indruk. Op "Solide" weet de bassist/gitarist het hoge niveau schijnbaar moeiteloos te evenaren. Er hebben zich weliswaar enkele wisselingen onder zijn begeleiders voorgedaan, maar die blijken eerder een positieve uitwerking te hebben gehad. Want als we dan toch een verschil tussen beide platen moet noemen, zouden we zeggen dat "Karma Obscur" een CD is van een geweldenaar op bas met een wervelende backingband, terwijl "Solide" geproduceerd is door een hechte, geweldig groovende formatie met een virtuoze, doch zich volledig in dienst van het groepsgeluid stellende bassist. Wat dat betreft spreekt de videoclip van het vanavond gedraaide "La Breche" boekdelen: de bandleider speelt, als een Colin Edwin in zijn topjaren bij Porcupine Tree, uiterst relaxt de stuwende, vloeiende en funky baspatronen en de hem omringende gitarist, toetsenman, blazers en drummer kleuren effectief hun swingende begeleidende partijen en compacte melodieuze solospots in.
Websites:
https://www.shob.fr/
https://shob.bandcamp.com/
https://www.youtube.com/watch?v=k0l9_sVpXrY (genoemde clip).

NIEUW
Mercury Rev featuring Carice van Houten - Parchman Farm
Afkomstig van "Bobbie Gentry's 'The Delta Sweete Revistited'" (Bella Union Records, 2019)

De in 1989 opgerichte Amerikaanse indierockband Mercury Rev heeft sinds het uitkomen van "Deserter's Song" in 1998 onze aandacht. De inbreng van onder meer Mellotron en zingende zaag en de overgang naar meer introspectie gaf de groep een orkestraal popkarakter, dat ook op latere platen als "The Light In You" uit 2015 weerklonk. Laatstgenoemde album was het debuut op Bella Union Records, dat nu gevolgd wordt door het op papier vreemde "Bobbie Gentry's 'The Delta Sweete Revistited'", een herbewerking van een cultalbum uit 1968. Het was een conceptplaat over het leven in het diepe zuiden van de V.S., gemaakt door de singer-songwriter Bobbie Gentry. De bluesy stemming, mede bewerkstelligd door covers van onder andere Mose Allison, blijft op de interpretatie van Mercury Rev overeind, maar krijgt tevens de typische symfonische sound waarvoor de Jonathan, Grasshopper en de van Midlake afkomstige Jesse Chandler bekend zijn. Om de liederen gestalte te geven nodigden ze een bonte keur van zangeressen uit, waaronder Norah Jones, Hope Sandoval, Beth Orton, Vashti Bunyan en Carice van Houten. Naar laatstgenoemde gaan we, via Mose Allison's "Parchman Farm" luisteren.
Website: http://www.mercuryrev.com/

IN MEMORIAM
Angra - Holy Land
Van "Holy Land" (Rising Sun Productions / LMP, 1996)
Sagrado - Terra
Van "A Leste Do Sol, Oeste Da Lua" (Sonhos & Sons, 2000)

Vorig weekend overleed plotseling de Braziliaanse zanger/toetsenist Andre Matos op 47-jarige leeftijd aan een hartaanval. Matos werd met name bekend als de zanger op de eerste drie albums van Angra en met zijn eigen band Shaman. Ook was hij door de jaren regelmatig te gast op diverse prog- en progmetalprojecten, waaronder bij Avantasia', en op het laatste studio-album van Sagrado. Op dat album van die eveneens Braziliaanse symfonische rockband, "A Leste Do Sol, Oeste Da Lua", zingt hij twee songs, waaronder de schitterende albumafsluiter “Terra”. Ter nagedachtenis aan deze alom gewaardeerde artiest combineren wij “Terra” met het titelstuk “Holy Land” van het derde album van Angra, waarop een bijzonder mix is te horen van Braziliaanse muziek, klassieke invloeden, hardrock en metal.
Website: http://www.angra.net/ .

30 JAAR
Galahad – Lady Messiah
Van “In A Moment Of Madness” (Avalon, 1989)

Galahad bestaat al sind 1985 en heeft als oprichters zanger Stuart Nicholson en gitarist Roy Keyworth. Eerst speelde de uit Dorset afkomstige band nog veelvuldig covers, uiteenlopend van Genesis, Steve Hackett en Marillion tot Black Sabbath. Maar er werd ook gewerkt aan eigen materiaal, waarin de sporen van genoemde voorbeelden terug te horen zijn. Nat het in 1989 verschenen cassette-album “In A Moment Of Madness”, begon het vers met drummer Spencer Luckman versterkte Galahad ook internationaal bekend te worden. Daardoor verkocht de cassette goed, wat de weg vereffende voor het eerste 'echte' CD-album, dat twee jaar later verscheen. In eigen land werd bijval verkregen van de populaire radio DJ Tommy Vance, maar ook over de grens deed de band het goed. De totstandkoming van het tweede album “Sleepers” bleek een moeizaam proces. Niet door eigen toedoen, maar door 'gedoe' met producer Tony Arnold, wat het momentum een beetje verpestte. Dit frustreerde Keyworth dusdanig dat hij zelfs een korte tijd uit de groep stapt. Na deze ervaring werd besloten om in het vervolg het heft weer in eigen hand te nemen, wat resulteert in het sterke album “Following Ghosts”. Hier flirtte de band voor het eerst met een meer moderne elektronische sound, mede door toedoen van nieuwe toetsenist Dean Baker – iets wat op latere albums zal worden voortgezet. Vanaf het uit 2007 stammende “Empires Never Last” werd het geluid steviger, mede doordat een band als Rammstein hoog op de playlist staat bij een aantal leden. Ondanks het uitblijven van grote successen, ontstond er wel een fanatieke schare trouwe fans. Vorig jaar verscheen een van de meest uitdagende Galahad-albums in de vorm van “Seas Of Change”, bestaande uit één lang stuk dat de progtradities doen herleven. Wel bleek Roy Keyworth nu wel definitief opgestapt. Zijn vervanger is de zeer ervaren Lee Abraham die al eerder als bassist bij Galahad dienst deed. Een lastig in te vullen plek bij de band. Mark Spencer vervult nu deze rol. Momenteel wordt in deze bezetting aan een nieuwe album gewerkt. We gaan nu 30 jaar terug in de tijd met een van de eerste zelfgeschreven 'epics': “Lady Messiah”.
Websites:
https://www.galahadonline.com/
https://www.facebook.com/room801/ .

NIEUW
IZZ - Don't Panic
- Age Of Stars
Van "Don't Panic" (Doone Records, 2019)

Het Amerikaanse IZZ maakt al jaren fris klinkende, maar toch ook traditionele progressieve rock. Invloeden waren altijd te traceren, maar met de nodige creativiteit werd een dusdanige wervelende smakelijke muzikale maaltijd gepresenteerd dat de individuele ingrediënten nooit de overhand kregen. En dat werd dan ook nog eens met veel muzikaal vakmanschap gebracht, zonder dat het op technisch vertoon uitdraaide. Als er één band was, waarmee misschien een vergelijk viel te maken was het, om alle genoemde aspecten, Echolyn. Het nu verschenen zevende reguliere studio-album "Don't Panic" past helemaal in de lijn van eerder werk, al klinkt er nu wel sterker dan in het verleden één invloed sterk bovenuit: die van Yes. Het vet in de mix geplaatste basgitaarspel van oprichter John Galgano herinnert nu erg sterk aan Chris Squire, de gitaren van Paul Bremner klinken zeker in "42" als die van Steve Howe ten tijde van bijv. "Tales From Topographic Oceans". Uit de twee genoemde titels heeft de kenner al begrepen dat er inspiratie is geput uit de boekenreeks "Hitch-Hiker's Guide To The Galaxy" van Douglas Adams. Maar bovenal is IZZ gewoon weer IZZ, met nog steeds die bezetting die veel afwisseling biedt, mede door de vocale wisselwerking tussen Anmarie Byrnes, Laura Meade en de Galgano-broers. Meest enerverende compositie is de al aangehaalde 'epic'; vanavond laten we het energieke openings- en titelnummer volgen door het slotstuk van de plaat, dat bovendien een reprise van het titelrefrein bevat.
Website: http://www.izzmusic.com/ .

NIEUW
Hornsby, Bruce - Absolute Zero
- Meds
Van "Absolute Zero" (Zappo Productions / Thirty Tigers, 2019)

Hadden we die Bruce Hornsby toch een beetje verkeerd ingeschat. In 1986 brak hij meteen met zijn debuut (toen nog met begeleidingsgroep The Range) door, als gevolg van de hit "The Way It Is". Die typische, misschien welluidende, maar ook wat beperkte pianostijl uit deze onvervalste 'radio classic' herhaalde hij niet alleen in het nodige eigen vervolgwerk, maar leende hij ook aan songs van anderen, zoals Don Henley's "The End Of The Innocence". Dat zijn muzikale interesses breder lagen, hadden we al wel kunnen afleiden uit zijn tijdelijk lidmaatschap van The Grateful Dead(!) en flirts met enerzijds pianojazz en anderzijds country en folk. Dat hij een zeer progressief klinkende plaat zou maken die Xymphonia zou halen, hadden we niet bevroed. Onze aandacht werd al getrokken door een recensie in De Volkskrant van dit "Absolute Zero" ('boeiende, meeslepende plaat die liefhebbers van avontuurlijke muziek zeker moeten checken') en iO Pages ('schitterende en zeer creatieve plaat'). Na beluistering kunnen we het daar alleen maar mee eens zijn. Denk nou niet dat dit een prog-album is, een progressief werkstuk in de letterlijke betekenis is het zeker. Invloeden komen overal vandaan, van jazz tot folk tot blues, maar Hornsby maakt er met een rij topmuzikanten wat heel eigens van. Hij bedacht daarvoor in eerste instantie soms eigenaardig aandoende melodielijnen en spannende arrangementen bij, waar naast jazz- ook klassieke instrumenten aangewend worden, met dank aan o.a. het ensemble yMusic. Het openende titelnummer, met een relaxt jazzy tikkende Jack DeJohnette, deed ons zowaar denken aan late Talk Talk, een song als "Meds" bevat melodische wendingen die ons aan de van het label New Amsterdam bekende Corey Dargel deden denken. De broeierig opbouwende climax van "Meds" is een van de symfonische stukkrn van dit verrassende album.
Website: http://www.brucehornsby.com/ .

NIEUW
Fraudprophets - Eat A Frog
- Skronktastic
Afkomstig van "Poptosis" (eigen beheer, 2019)

De muzikale paden van multi-instrumentalist Sean Halley en de populaire drummer Nathaniel “Nate” Morton kruisten elkaar in 2003 tijdens de opnames van "M.T. Speaks" van supersessiegitarist Michael Thompson. Enige jaren geleden besloten ze om hun niet geringe krachten te bundelen en richtten daartoe Fraudprophets op. Met bijdragen van Snarky Puppy-saxofonist Bob Reynolds, toetsenman Matt Rohde, 'fiddler' Jenee Fleenor en gitaarvirtuoos Oz Noy knutselden ze er lustig op los met "Poptosis" als bruisend gevolg. De tien instrumentals hebben een soort rootsy jazzrockstijl gemeen, maar bevatten ieder een dermate verschillende insteek dat een bont, afwisselend geheel is ontstaan. Zo noteren we een flinke scheut zompige bluesjazzrock, ronkend Hammond B3-spel, volvette gitaarwerk, als funky fusionballades beginnende stukken, die zich gaandeweg ontwikkelen tot orgastische climaxen en groovy jazzrock, inclusief massieve hoogtepunten op zowel zessnaar als Hammond. Onze persoonlijke favoriet is "Eat A Frog" vanwege de grote verwantschap met de spetterende countryjazzrock van Dixie Dregs. Het nummer wordt gevolgd door de langgerekte ballade "Sad People Music", die door Reynolds’ sexy saxgezwijmel en de gevoelige gitaarsolo – ondanks de titel – vele mensen blij zal maken. Tenslotte moet "Skronktastic" genoemd worden, een splijtende jazzrocker met een doordenderend thema waarin fans van het genre ongetwijfeld de magie van The New Tony Williams Lifetime herkennen. Naar laatstgenoemde stuk gaan we luisteren, voorafgegaan door het eveneens aangestipte "Eat A Frog".
Website: http://www.fraudprophets.com/ .

HERUITGAVE / IN HET NIEUWS
Van Der Graaf Generator - Running Back
Van "The Aerosol Grey Machine" (Mercury, 1969 / deze "50th Anniversary Limited Edition": Esoteric Recordings, 2019)

50 jaar geleden verscheen het debuut van Van Der Graaf Generator. Of toch niet en was het de eerste solo-plaat van bandleider Peter Hammill? Het is allebei een beetje waar en illustreert maar weer eens hoe roerig de geschiedenis van deze eigenzinnige band is. Op het moment dat het album uit kwam wás er namelijk helemaal geen Van Der Graaf Generator meer. De band was in 1967 door Hammill opgericht met Chris "Judge" Smith, beiden student en (bijna) 19 jaar op dat moment. De bezetting met Smith zou alleen een single ("Firebrand" / "The People You Were Going To") uitbrengen in 1968, die alweer teruggetrokken werd door het label toen-ie amper verschenen was. Begin 1969 vierde de inmiddels Smith-loze bezetting, waar drummer Guy Evans en toetsenist Hugh Banton al deel van uitmaakten, behoorlijke successen, zoals een voorprogramma voor Jimi Hendrix in The Royal Albert Hall. Tegenslagen waren er ook en het feit dat het bandbusje met alle apparatuur en instrumenten erin gestolen was de nekslag. Hammill was toen al erg productief en ging voort met werken aan een eerste solo-album. Voor de opnamen ervan vroeg hij wel zijn oude bandmaten (iets wat hij later in diens carrière ook steeds weer deed). Het resultaat, dat naast nieuw solo-repertoire ook met Van Der Graaf Generator gespeeld werk bevatte, werd evenwel toch onder de bandnaam uitgebracht, om hiermee een al aangegane contractuele verplichting na te komen. De release vond in eerste instantie alleen in de VS plaats. Veel reuring veroorzaakte het album toen niet. Toch horen we hier fraaie en gevoelvol gezongen vroeg-progressieve rock. Gevoelvol gezongen ja, en met cleane stem: Hammill ontwikkelde die rauwe sound die sommigen prachtig vinden en anderen in de gordijnen jaagt pas later. Eind 1969 werd Van Der Graaf Generator officieel heropgericht, met een andere bassist (de toen 17-jarige Nic Potter) en de 22-jarige saxofonist/fluitist David Jackson (die overkwam uit de groep die Chris "Judge" Smith inmiddels had gevormd). Slechts een paar maanden later (februari 1970) verscheen al het eigenlijke debuut "The Least We Can Do Is Wave To Each Other". Esoteric Recordings viert nu het 50-jarig jubileum met een bijzondere box waarin het album zowel op LP als CD te vinden is, alsmede een extra CD met tracks uit dezelfde tijd inclusief de eerder genoemde debuutsingle uit 1968. Die is trouwens ook als vinyl-7" bijgevoegd. Fraai is het boekwerk, op LP-formaat, met vele wetenswaardigheden en zeldzame foto's. Daarvan kiezen wij "Running Back" een nummer dat duidelijk uit Hammills solo-repertoire komt en met z'n akoestische gitaar een folky trekje heeft. Sinds deze week kunnen we weer stemmen voor een aantal categorieën van de komende editie van de Prog Awards, georganiseerd door het Britse magazine Prog. In de categorie 'reissues' is deze "The Aerosol Grey Machine"-heruitgave genomineerd, naast o.a. de ook niet misselijke, deels heropgenomen nieuwe uitgave van IQ's "Ever" (met 5.1-mix).
Websites:
http://www.vandergraafgenerator.co.uk/
https://www.cherryred.co.uk/product/van-der-graaf-generator-the-aerosol-grey-machine-50th-anniversary-edition-2cd-gatefold-180-gram-lp-7-inch-single-limited-edition-deluxe-boxset/
https://www.loudersound.com/features/vote-now-in-the-2019-progressive-music-awards .

ONBEKEND MAAKT ONBEMIND
Keaggy, Phil - March Of The Clouds
Van "The Wind And The Wheat" (Maranatha Music!, 1987)

De Amerikaanse gitarist Phil Keaggy is nou niet gelijk een naam die bij veel mensen een belletje doet rinkelen. Onder muzikanten en dan met name onder gitaristen die zich bezighouden met het spelen op akoestische gitaren in de zogenaamde 'finger-picking'-stijl is hij echter wel een grote naam. Ook in gospelmuziekkringen is hij zeker ook hier in Nederland redelijk bekend. Dat Keaggy echter ook goed uit de voeten kan op elektrisch gitaar is regelmatig te horen op de instrumentale albums die hij zo af en toe heeft gemaakt. Een schitterend voorbeeld is zijn tweede instrumentale werkstuk “The Wind And The Wheat” uit 1987. Dat album opent met het bijna majestueuze “March Of The Clouds”.
Website: http://www.philkeaggy.com/ .

LIVE-TIP
Saga - Amnesia
Afkomstig van "Worlds Apart" (Polydor, 1981 / SPV/Picture This, 2003)

Waarschijnlijk denken vele mensen dat ze aan geheugenverlies lijden. Want was Saga niet in 2017 gestopt na een uitgebreide Farewell Tour? Allemaal nepnieuws, want de Canadese band staat volgend jaar op 14 maart gewoon weer te spelen in Enschede en wel in de Metropool (hoewel op de site van dat podium in de tekst 14 april staat, dus wellicht daar ook last van geheugenverlies). Anyway, met de drie oudgedienden Michael Sadler, Jim Gilmour en Ian Crichton, aangevuld met drummer Mike Thorne en bassist Dusty Springfield, herstel, Chesterfield gaat het weer gebeuren. Ter gelegenheid daarvan het volgens ons archief nooit in Xymphonia gedraaide "Amnesia" van "Worlds Apart", maar ook dat kan een hersenspinsel zijn...
Websites:
https://metropool.nl/agenda/saga/
https://www.facebook.com/events/2064761677160786/
http://sagaontour.moonfruit.com/ .

VOORPROEFJE / IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Knight Area - Blood On The Risers
Van het nog te verschijnen album "D-Day" (Butler Records, september 2019)

Het kan de meeste mensen niet zijn ontgaan dat deze week de herdenking plaatsvond van het feit dat 75 jaar geleden in de Tweede Wereldoorlog de bevrijding van Europa begon met de landingen in Normandië: D-Day. Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat dit plaatsvind in aanwezigheid van daadwerkelijke veteranen, die nu allemaal in de 90 of nog ouder zijn. Wat oplettende luisteraars misschien de laatste tijd ook niet ontgaan is, is dat de Nederlandse band Knight Area al een tijdje werkt aan een nieuw album getiteld "D-Day", dat in september van dit jaar moet gaan verschijnen. Een waar conceptalbum over deze historische gebeurtenis, waarin de band ook nog een waarschuwing verpakt over dat we zo maar weer te maken kunnen krijgen met een wereldoorlog of een totalitair regime. De band bracht deze week een eerste voorproefje uit van dat album in de vorm van de single “Blood On The Risers”, inclusief videoclip. Het is tevens de eerste kennismaking met nieuwe zanger Jan Willem Ketelaers. De eerste indruk is zeer positief te noemen en belooft dan ook veel goeds voor het aankomende album. “Blood On The Risers” zal zeker gespeeld worden in Capelle aan den IJssel tijdens het concert in Capslock aldaar, op 15 juni aanstaande.
Website: http://knightarea.com
Dit nummer: YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=bGHNBWfUOYw .

ALBUM VAN DE MAAND
FEM (Forza Elettromotrice) - Mutazione
Van "Mutazione" (eigen beheer, 2019)

Via Fading Records maakten we in het midden van dit decennium kennis met een reeks opwindende Italiaanse bands die nieuw leven verschaften aan RPI (rock progressivo Italiano). Not A Good Sign, La Coscienza Di Zeno, het vrijwel volledig vernieuwde Syndone en FEM (voluit: Forza Elettromotrice): al deze bands brachten via dat label nieuwe muziek die tegelijk midden in die traditie staat, maar toch ook erg fris klinkt. De drie eerstgenoemde bands hebben vorig jaar sterk nieuw plaatwerk uitgebracht, zij het niet meer op het zich verontrustend stilhoudende Fading Records. Aan het begin van het nieuwe jaar is ook FEM (Forza Elettromotrice) terug, na een stilte van een kleine vier jaar. Zoals de albumtitel "Mutazione" al aangeeft, is er wel het een en ander veranderd: zanger Massimo Sabbatini is vertrokken. Dat lijkt een aderlating, daar hij op het eerste volledige FEM-album "Sulla Bolla Di Sapone" (2015) uitstekend voor de dag kwam. Maar zodra je zijn vervanger Alessandro Graziano aan het werk hoort, klaag je niet meer. In opener "Mi Trasformo" bouwt hij met zijn soepele, wendbare tenor prachtig met klimmende toonhoogte op. Warm, helder, doorvoeld en technisch volmaakt - super-Italiaans, maar niet te theatraal. Voor de rest is de bezetting gelijk gebleven, wat weer veel prachtig spel op elektrische gitaar en 'vintage' klinkende toetsen garandeerd. Toch is er nog één opmerkelijke toevoeging aan de vaste bezetting: Pietro Bertoni - op het debuut al even te gast - die zowel trompet, trombone, eufonium als metallofoon bespeelt. In zijn eentje zorgt hij dus voor blazersarrangementen. Omdat Graziano hier en daar de viool hanteert, kent het album als geheel een wat zwaarder door klassieke muziek beïnvloed geluid dan "Sulla Bolla Di Sapone". Opvallend, daar ook de andere drie genoemde bands veel met klassieke elementen stoeien op het meest recente plaatwerk. Ondanks die fantastisch getrainde stembanden in de gelederen, trakteert FEM ons ook op enkele instrumentale composities, zoals het speelse titelnummer, dat een muzikaal motief mooi heen en weer laat kaatsen tussen de instrumenten.
Website: http://www.femprogband.it/ .

NIEUW
Durant, Jon - Aragon
Afkomstig van "Alternate Landscapes" (Alchemy Records, 2019)

Net als op zijn debuut "Three If By Air" uit 1994 was het vorig jaar verschenen "Parting Is" een pure soloplaat van cloudguitar-specialist Jon Durant, die hiervoor met onder andere Tony Levin, Colin Edwin en Michael Manring speelde. Op "Alternate Landscapes" gaat hij nog een stap verder. Hierop heeft hij zijn oude liefde voor de muziek van Tangerine Dream en Brian Eno getransponeerd naar zijn vertrouwde muzikale vocabulaire. De vier stukken, waarvan er drie boven het kwartier klokken, hebben dezelfde charme als ambient synthesizerplaten, maar bezitten, doordat de klanken geproduceerd worden door snaarinstrumenten, toch een eigen identiteit. Zo komen de spaarzame ritmes niet uit sequencers, maar worden ze gegenereerd door met behulp van snaareffecten gevormde loops. De voor het genre kenmerkende langzame opbouw van de composities krijgt verder gestalte door de opeenvolging van aangebrachte lagen wonderlijke, echoënde, zowel diepe als vloeiende, blazerachtige sounds en korte, trage melodieën. Daarbij zijn zeker in "Ciel Du Cheval" de repeterende, steeds aanzwellende en wegstervende 'ruimtegeluiden' typerend voor de spacemuziek van bijvoorbeeld Klaus Schulze (met name op Stomu Yamashta’s Go) en Absolute Elsewhere. Er zijn tenslotte ook parallellen te trekken met Robert Fripps soundscapes en David Sylvians oudere ambient-CD’s, al komt “Alternate Landscapes” warmer en meer ontspannen over. We draaien het kortste nummer "Aragon", niet te verwarren met Aragorn, wat dan weer een personage is uit "Lord Of The Rings". Over de schrijver daarvan, Tolkien, kwam afgelopen week een biopic in de bioscoop.
Websites:
https://jondurant.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/pages/category/Musician-Band/Jon-Durant-389618894439594/ .

IN HET NIEUWS
Barclay James Harvest - Summer Soldier
Van "After The Day - The Radio Broadcasts 1974 - 1976" (Polydor, 2008)

In 1972 verscheen het vierde studio-album van Barclay James Harvest, getiteld “Baby James Harvest”. Op het label Harvest(!) van platenmaatschappij EMI weet de Britse band zich voortvarend te ontwikkelen, maar het grote succes blijft uit. EMI wil niet verder met de heren, maar wil ze ook niet laten gaan. Polydor heeft wel interesse en koopt de band uit bij EMI. Het van oorsprong Duitse label lijkt beter te begrijpen wat de band wil en geeft de leden alle ruimte, met grote successen als gevolg. Barclay James Harvest had zich in de Harvest-jaren ontwikkeld tot een krachtige live-band, wat o.a. goed te horen is op het in 1974 verschenen album met de simpele titel “Live” en de set BBC-opnamen uit de periode 1974-1976, getiteld “After The Day”. In die tijd bestond de setlist nog voor een groot deel uit vroeg werk, zoals bijvoorbeeld het meeslepende “Summer Soldier”, dat op het eerder genoemde “Baby James Harvest” is te vinden. In het eerste uur gaven we al aan dat u weer kunt stemmen voor de Prog Awards, zoals die ieder jaar worden uitgereikt door het Britse tijdschrift Prog. Niet in alle categorieën kan het publiek meestemmen: een aantal winnaars van Awards wordt door de redactie zelf bepaald. Daaronder is de Visionary Award. Wie 'm dit jaar krijgt is nog niet bekend, maar in het verleden is hij uitgereikt aan o.a. Peter Hammill, Robert John Godfrey en vorig jaar aan... John Lees van Barclay James Harvest.
Websites:
https://www.bjharvest.co.uk/
https://www.barclayjamesharvest.com/
https://www.loudersound.com/features/vote-now-in-the-2019-progressive-music-awards

NIEUW
Kenner - Toy Soldiers
- Life (Big)
- Done
Afkomstig van "8Ball City" (8Ball City Records, 2019)

De in Israël geboren, maar al jaren in New York City wonende toetsenman/componist geeft met zijn via Kickstarter gefinancierde debuut "8Ball City" duidelijk zijn visitekaartje af. Daarbij maakt hij het de potentiële luisteraar, maar vooral de recensenten en radiomakers onder ons makkelijk door op het CD-boekje zo'n 50 namen van musici, componisten en bands te noemen die hem hebben geïnspireerd. In de 12 zeer korte tot zo'n zes-en-een-half minuten durende stukken, die hij samen met een enkele gastmuzikanten inspeelde, herkennen we inderdaad de invloed van bijvoorbeeld Gentle Giant, Bach en Chick Corea, maar er zijn zeker ook verwantschappen aan te wijzen met de muziek van niet genoemde acts als Kit Watkins en Moon Safari. Kortom, "8Ball City", gestoken in een zowel futuristisch ogend als aan Peter Cross (bekend van de Anthony Phillips-hoezen) herinnerend hoesontwerp, is een interessante instrumentale mix van oud en nieuw. Een mooie dwarsdoorsnee wordt gevormd door het langste nummer "Toy Soldiers" , het subtiele "Life (Big)" (ja, er is ook een "Life (Small)" te bewonderen) en het korte afsluitende en treffend getitelde "Done".
Website:
https://kennermusic.bandcamp.com/album/8ball-city
https://www.kickstarter.com/projects/540503767/eitan-kenners-debut-album-8ball-city .

(OP)NIEUW
Inventions - Three Worlds, Three Mysteries
Van "Logica" (Freia Music, 2019)

We kennen multi-talent Christiaan Bruin natuurlijk van zijn albums onder de naam Chris, als drummer van Sky Architect en als lid van Mayra Orchestra. Bijzonder zijn daarnaast zijn muzikale feuilletons The Black Codex en Inventions, waarbij hij op regelmatige tijdstippen aan zijn crowdfunders een nieuwe ompositie, vergezeld van uitleg, toezond. Van Inventions zijn intussen twee 'seizoenen' geweest die ook tot een CD-release hebben geleid. Deze lieten Bruin van een kant horen die we nog niet van hem kenden: enerzijds doet een sterke invloed van minimalistische componisten zich gelden, anderzijds waren de projecten veel elektronischer vormgegeven dan we van Bruin gewend waren. Christiaan Bruin een multi-talent noemen, is haast een understatement: hij is componist, drummer, multi-insturmentalist en producer. Onder de noemer Inventions heeft hij nu 3 albums afgeleverd waarbij het nieuwste deel, “Logica”, in veel zaken afwijkt van de eerdere delen: de muziekstukken zijn beduidend minder elektronisch van karakter ten faveure van een akoestische sound die veel meer aansluit bij zijn meest recente Chris-album "Days Of Summer Gone". Ook is het album op een bijna ouderwetse manier opgenomen, in grote akoestische ruimtes zoals een kerk, een theater, een koffiebranderij en zijn eigen woonkamer. Het minimalistische gehalte - denk hierbij vooral aan de invloed van Steve Reich - horen we nog wel terug. Daarnaast noemt Bruin zelf de invloed van vroege King Crimson en Mike Oldfield, waarbij vooral die laatste niet is te missen bij beluistering. Qua aanpak, maar vooral ook door de medewerking van gastmuzikanten buiten zijn gebruikelijke kring, is het een van Bruins meest ambitieuze werkstukken tot nu toe. Net als de vorige twee Inventions delen duikt ook hier Bruin weer in de wereld van wetenschap en probeert zowel in de muziek als in de teksten verbanden te leggen tussen wiskunde, logica, taal, perceptie, kunst en natuurkunde. Pretentieus ja, maar het levert vervolgens wel erg boeiende muziek op die ook zonder enige kennis of affiniteit met het onderwerp zeer te genieten is. Het is zeker niet voor de hand liggende muzikale kost maar wel eentje die uitnodigt om er echt voor te gaan zitten en je er in onder te dompelen.
Website: http://www.inventions-music.com.

LIVE-TIP
Anathema - Thin Air
Van “We’re Here Because We’re Here” (Kscope, 2010)

Het Eindhovense festival Prognosis, dat dit jaar voor het eerst werd georganiseerd, heeft de eerste headliner voor de komende editie bekend gemaakt. Anathema zal namelijk tijdens het festival een speciale set spelen rond “We’re Here Because We’re Here”. Dat achtste Anathema-studio-album verscheen in 2010 en dat is volgend jaar dus tien jaar geleden. Prognosis 2020 vindt plaats in de Effenaar in Eindhoven op 20 en 21 maart. Tickets zijn nu al verkrijgbaar via de site.
Website: https://www.anathemamusic.com/ .

NIEUW
Smash The Crash - Refugee
- The Seeker
Afkomstig van "PL Lady" (Oskar, 2019)

"PL Lady", het onlangs verschenen debuut van de Poolse, voornamelijk instrumentale formatie Smash The Crash, bevat pittige progressieve rock die prettig flirt met technische doch melodieuze jazzrock. De intensiteit waarmee dit gebeurt heeft daarbij een metal-achtige inslag, vooral daar waar de zwaardere gitaarriffs aangesproken worden. De symfonisch overkomende toetsenbijdragen zorgen echter dat de composities mooi in balans blijven, al speelt Michał Karkusiński net zo gretig tinkelende funky frasen op de elektrische piano. Belangrijkste componist/muzikant is evenwel gitarist Rafał Szewczyk, die alle facetten van zijn instrument in de vingers lijkt te hebben: van heerlijk jengelend tot effectvol gierend; van ingehouden, al dan niet akoestisch tokkelend tot melodieus en gloedvol solerend. Naast de vaste kwartetbezetting worden er in enkele songs door gastmusici extra kleuren aangebracht. Zo toont Anna Natalia Guhs zich in "The Seeker" (waarin eveneens een draaitafeltovenaar actief is) met haar woordloze zang een fusionequivalent van Clare Torry en duwt Michał Kobojek met zijn vrije saxofoonspel het razend spannende "PsychoBeat" bij tijden behoorlijk de jazzkant op. Een in deze context minder geslaagde gast is mijns inziens Łukasz Pietrzyk, wiens schreeuwerige zang in het afsluitende rockende titelnummer afbreuk doet aan het zorgvuldig opgebouwde virtuoos overkomende geheel. Ondanks deze schoonheidsfoutjes vindt is Smash The Crash een veelbelovende nieuwe progressieve jazzrockband, waarvan we door middel van het draaien van het afwisselende "Refugee" ook de luisteraar denken te kunnen overtuigen.
Websites:
https://smashthecrash.bandcamp.com/
http://smashthecrash.pl/
https://www.facebook.com/Smash-the-Crash-334373340278056/ .

NIEUW
BrightEye Brison - V
Van "V" (Bad Elephant Records, 2019)

Toen eind 2011 "The Magician Chronicles Part I" verscheen, zullen velen hebben gedacht dat BrightEye Brison wel snel met een vervolg zou komen. Of het te maken heeft met het feit dat bandleden Linus Kåse en Erik Hammarström sinds medio 2014 gedeeld worden met Änglagård (en Hammarström sinds kort ook met All Traps On Earth) weten we niet, maar de Zweden namen bijna 8 jaar de tijd eer de tijd rijp werd geacht voor een vijfde plaatwerk. Dat heet trouwens geen "The Magician Chronicles Part II", maar kortweg "V", een Romeinse vijf dus. Geen vervolg dus? Jawel, want het slotnummer van "V" draagt wel degelijk die vervolgtitel en werkt het verhaal in bijna 38 minuten verder uit. De compositie wurmt zich daarbij door allerlei vol-symfonische bochten, bergen en dalen. Het kost daardoor de nodige luisterbeurten om de lijn goed te kunnen volgen. Dat geldt overigens ook al voor de 'slechts' twee andere stukken op het album, die toch een stuk korter zijn: het dik 12 minuten lange openingsnummer "The Crest Of Quarrel" en het op ruim 17 minuten klokkende titelnummer "V". Hoewel de jazzy en soms Zappiaanse passages, die we op de voorganger ontwaarden, plaats moeten maken voor vooral een heel puur prog-geluid is er afwisseling genoeg door de soms in eerste instantie vrij abrupt overkomende wendingen en modulaties, die uiteindelijk toch zeer logisch blijken. En vooral door de typische harmoniezang weer zeer herkenbaar als BrightEye Brison klinken.
Websites:
https://www.brighteyebrison.com/
https://music.badelephant.co.uk/ .

HERUITGAVE
Alphaville - Sounds Like A Melody (Special Long Version)
Afkomstig van "Forever Young" (WEA, 1984 / Rhino/Warner, 2019)

De Duitse groep Forever Young werd in 1982 gevormd. Al snel veranderden de drie musici de bandnaam in Alphaville, geïnspireerd door de film "Alphaville, The City Of The Future" van Jean-Luc Godard. WEA was destijds op zoek naar een origineel geluid en vond dat in een demo van "Big In Japan". Dit werd inderdaad een hit, gevolgd door "Sounds Like A Melody" en "Forever Young", dat later ook de titelsong van het debuut uit 1984 werd. Hoewel Alphaville een duidelijke representant is van de bloeiende synthipop-beweging, hoorde WEA ook invloeden van bands als Tangerine Dream. Die progressieve insteek zou de band op latere platen vaker toepassen, waarbij de muziek werd verrijkt met onder meer elektronische jazz en Pink Floyd-achtige epics. Ondanks vele 'gaten' bestaat Alphaville overigens nog steeds. In 2017 verscheen het meest recente studioalbum "Strange Attractor", terwijl dit jaar in gelimiteerde hoeveelheden de uitvoerige live-boxset "Live At The Whisky A Go Go!" uitkwam. Wij gaan 35 jaar terug in de tijd met een lage versie van "Sounds Like A Melody", afkomstig van de onlangs uitgebrachte dubbel-CD heruitgave van het debuut, waarvan ook nog een 5-schijven versie bestaat, met twee CD's vol demo's en een DVD met een documentaire en clips; terwijl tevens de LP in het pakket gestoken is. Tenslotte kunnen we melden dat de drummer van dienst niemand minder dan Curt Cress (o.a. Passport, maar speelde kortstondig met vele bands, van Saga tot Scorpions tot Triumvirat) was.
Website: https://www.alphaville.info/ .

IN HET NIEUWS
Marillion - Go! (live)
Origineel van "Marillion.com" (Intact / Castle, 1999); live-uitvoering van "All One Tonight" (Racket Records, 2018)

1999 zou achteraf een belangrijk jaar blijken voor Marillion. Een nieuwe website werd geïntroduceerd en in het najaar verscheen het album "Marillion.com", dat daar duidelijk op inspeelde. En dan was er het feit dat fans verzocht werden om pasfoto's van ze op te sturen welke gebruikt zouden worden in het artwork. Combineer dat met het feit dat twee jaar daarvoor Amerikaanse fans geld hadden ingezameld om Marillion te kunnen laten touren in Amerika en alle zaadjes zijn geplant voor het idee dat een jaar laten zou resulteren in één van de eerste crowdfundacties voor het maken van album, dat uiteindelijk als “Anoraknophobia” in 2001 zou verschijnen. De verbinding tussen band en fans was al sterk maar zou met de jaren alleen nog maar inniger worden door diverse crowdfund-acties en de befaamde Marillion Weekends. De slotavond van één van die weekenden, in Lissabon (Portugal), is op het moment van onze uitzending aan de gang. We weten van onze correspondent ter plaatse, redactielid Maurice Dam, dat hij daar niet de enige Nederlander is, ja zelfs niet de enige Almeloër. Die sterke band tussen fans en band kwam ook goed tot uiting op de live-Blu-ray/DVD “All One Tonight” en specifiek in “Go!” van het nu 20 jaar oude album "Marillion.com". Bij dit nummer werd het publiek betrokken bij de lichtshow, met een schitterend resultaat.
Website: http://marillion.com/ (duh!)
Youtube (officieel): https://www.youtube.com/watch?v=Xmgf_NyAlTs .

LIVE-TIP
DeWolff – Big Talk
Van het album “Thrust” (Mascot Records, 2018)

DeWolff - bestaande uit Pablo van de Poel op zang/gitaar, broertje Luka van de Poel op drums en Robin Piso op Hammond-orgel - is uitgegroeid tot een van de grootste en ‘most rocking’ live bands van het land. DeWolff is een stronteigenwijze en snoeihard werkende jonge band met 6 studioplaten en een live-album op zak. DeWolff live staat voor: onuitputtelijke energie, muzikaal vakmanschap, grenzeloos enthousiasme en een play-like-it’s-the-last-show-you’ll-ever-play-mentaliteit. (bron: Ribs & Blues Raalte) “Big Talk” komt van DeWolffs meest recente studio-album, dat vorig jaar werd uitgebracht. Vorige maand verscheen er nog een EP, “Next Of Kin”, een samenwerking van The Dawn Brothers met Tim Knol, Merel Sophie, Coal Harbour én DeWolff. Over twee weken brengt DeWolff een tweede live-album uit, onder de titel “”Live & Outta Sight II”. Volgende week, op Eerste Pinksterdag, treedt het trio aan tijdens het Ribs & Blues Festival in Raalte.
Website: https://www.dewolff.nu/ .

TWEEDE LUSTRUM
IQ - Stronger Than Friction
Van "Frequency" (Giant Electric Pea, 2009)

Het tiende IQ-album “Frequency” verscheen tien jaar geleden middenin een roerige periode voor de band. Drummer Paul Cook en toetsenist Martin Orford hadden het moederschip verlaten na het verschijnen van voorganger “Dark Matter” en werden vervangen door respectievelijk Andy Edwards en Mark Westworth. Een opvallend moment, want het wat matte “The Seventh House” leek de band nu juist iets van het heilig vuur herwonnen te hebben met “Dark Matter”. Dit werd ondanks de bezettingswisselingen echter moeiteloos geconsolideerd met het melodieuze album “Frequency”. Een paar jaar later werd nagenoeg teruggekeerd naar de oerbezetting, want Paul Cook kwam weer terug, evenals de al veel eerder vertrokken originele bassist Tim Esau. Samen met nieuwe toetsenist Neil Durant en opper-oerleden gitarist Mike Holmes en zanger Peter Nicholls vormen zij nu nog steeds de bezetting van IQ. Ondertussen wordt er hard gewerkt aan een nieuw album dat nog dit najaar zal verschijnen.
Website: https://www.iq-hq.co.uk/ .

ALBUM VAN DE MAAND
FEM (Forza Elettromotrice) - Musica Di Vento
Van "Mutazione" (eigen beheer, 2019)

Via Fading Records maakten we in het midden van dit decennium kennis met een reeks opwindende Italiaanse bands die nieuw leven verschaften aan RPI (rock progressivo Italiano). Not A Good Sign, La Coscienza Di Zeno, het vrijwel volledig vernieuwde Syndone en FEM (voluit: Forza Elettromotrice): al deze bands brachten via dat label nieuwe muziek die tegelijk midden in die traditie staat, maar toch ook erg fris klinkt. Zoals u vorige week al heeft kunnen horen in Xymphonia's 2018-eindlijst hebben de drie eertstgenoemde bands vorig jaar sterk nieuw plaatwerk uitgebracht, zij het niet meer op het zich verontrustend stilhoudende Fading Records. Aan het begin van het nieuwe jaar is ook FEM (Forza Elettromotrice) terug, na een stilte van een kleine vier jaar. Zoals de albumtitel "Mutazione" al aangeeft, is er wel het een en ander veranderd: zanger Massimo Sabbatini is vertrokken. Dat lijkt een aderlating, daar hij op het eerste volledige FEM-album "Sulla Bolla Di Sapone" (2015) uitstekend voor de dag kwam. Maar zodra je zijn vervanger Alessandro Graziano aan het werk hoort, klaag je niet meer. In opener "Mi Trasformo" bouwt hij met zijn soepele, wendbare tenor prachtig met klimmende toonhoogte op. Warm, helder, doorvoeld en technisch volmaakt - super-Italiaans, maar niet te theatraal. Voor de rest is de bezetting gelijk gebleven, wat weer veel prachtig spel op elektrische gitaar en 'vintage' klinkende toetsen garandeerd. Toch is er nog één opmerkelijke toevoeging aan de vaste bezetting: Pietro Bertoni - op het debuut al even te gast - die zowel trompet, trombone, eufonium als metallofoon bespeelt. In zijn eentje zorgt hij dus voor blazersarrangementen, die composities als "Mi Trasformo" extra vol laten klinken. Omdat Graziano hier en daar de viool hanteert, zoals mooi intiem te horen is in "Attesa", kent "Mutazione" als geheel een wat zwaarder door klassieke muziek beïnvloed geluid dan "Sulla Bolla Di Sapone". Opvallend, daar ook de andere drie genoemde bands veel met klassieke elementen stoeien op het meest recente plaatwerk. We beginnen ingetogen met "Musica Di Vento", dat evenwel halverwege middels een gloedvolle gitaarsolo openklapt, waarna Graziano schittert in de glorieuze finale.
Website: http://www.femprogband.it/ .

HERUITGAVE
Automatic Man - Atlantis Rising Fanfare
- Comin' Through
Van "Automatic Man" (Island Records, 1976 / Lemon Recordings, 2004 / Belle Antique, 2019)

In 1976 verscheen het titelloze debuut van een band die we prima als supergroep kunnen beschouwen. Automatic Man bestond namelijk uit Michael Shrieve (ex-Santana), Pat Thrall en Doni Harvey, die allen betrokken waren bij Stomu Yamashta's fameuze "Go". Als toetsenman/zanger was Todd Cochrane aangetrokken, die destijds bekender was onder zijn artiestennaam Bayeté en later onder meer bij Peter Gabriel zou gaan spelen. Het debuut is een interessante, niet veel gehoorde mix van funk, spacerock, soul, progressieve rock en fusion, vermengd met Jimi Hendrix-achtige gitaarpartijen. Alfred Lagarde draaide de single "My Pearl" veelvuldig in zijn Betonuur. Op de tweede LP waren alleen Bayeté en Thrall van de eerste bezetting nog aanwezig, reden waarom "Visitors" beduidend minder interessant is. In 2004 bracht de Cherry Red-divisie Lemon Recordings eindelijk een CD-versie van het debuut uit. Helaas bevatte de eerste persing van deze van LP getrokken schijf een fikse fout: in een van de nummers hoor je hoe de naald zo'n 40 seconden terugspringt! Op de tweede persing is dit euvel gelukkig verholpen. Zoals we vorig jaar al meldden werd er in Japan in 2017 een nieuwe versie van de CD aangekondigd, zogenaamd uitgebracht door Octave. Het bleek echter om dezelfde eerste persing van de Lemon-CD te gaan, alleen opgetuigd met een OBI en Japans inlegvel. In april jl. gebeurde dit tot ons afgrijzen nogmaals, dit keer door het gerenommeerde Belle Antique: wederom zat dezelfde foute persing met bijbehorend CD-boekje van Lemon in het doosje waaromheen een nieuwe OBI zat. Helaas heeft Cherry Red niet op ons bericht hierover gereageerd. Toch jammer, deze negatieve aandacht, want Automatic Man is een album dat nog steeds bijzonder aangenaam is om naar te luisteren, getuige de openingstracks die we geselecteerd hebben.
Websites:
http://badcatrecords.com/BadCat/AUTOMATICman.htm (fansite)
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=4782 .

WARME ZOMERAVOND MUZIEK
Koinonia - Rescue
Van "More Than A Feelin'" (Breaker, 1983)

Koinonia kwam uit Los Angeles en het is dus ook niet verwonderlijk dat de fusionband aldaar in 1980 debuteerde in de jazzclub The Baked Potato. De line-up bestond uit gerenommeerde muzikanten uit de L.A. Studio-scene, waaronder bassist Abraham Laboriel (Sr.), drummer/percussionist Alex Acuña en gitarist Dean Parks. Koinonia ontwikkelde een verfijnde sound met invloeden uit zowel jazz als funk. Daar die combinatie van stijlen met name in Europa populair werd rond die tijd, is het niet verwonderlijk dat ook Koinonia vooral hier succesvol bleek in de jaren tachtig. Op latere albums (de groep maakte er vier) zou Koinonia langzamerhand de fusionsound wat meer achter zich laten maar op het debuutalbum "More Than A Feelin'" is de balans prima in orde. Ideale warme zomeravondmuziek, waarbij met name het spel van gitarist Dean Parks (bekend van zijn werk met Steely Dan) eruitspringt.
Meer info: https://en.wikipedia.org/wiki/Koinonia_(band)

IN HET NIEUWS
It Bites – I Got You Eating Out Of My Hand
Van het album “Live In Montreux” (eigen beheer, 2003)

De Britse band It Bites gaat uit elkaar, zo schrijft drummer Bob Dalton in een Twitter-bericht. 'We treden niet meer op, en hebben ook geen plannen voor andere dingen in de toekomst.' It Bites werd in de jaren 1980 opgericht door Dalton, bassist Dick Nolan en zanger-gitarist Francis Dunnery. De band scoorde een grote hit met het nummer “Calling All The Heroes” van het debuutalbum “The Big Lad And The Windmill” uit 1986. Na drie albums ging It Bites in 1990 voor het eerst uit elkaar om vervolgens in verschillende bezettingen door de jaren heen af en aan te bestaan. In de laatste incarnatie van 2006 verving John Mitchell (Arena, Kino, Frost*, Lonely Robot) Dunnery op zang en gitaar en vanaf 2008 bespeelde Lee Pomeroy de bas. Het laatste album “Map Of The Past” dateert van 2012. (bron: Progwereld) Eind 1987 toerde It Bites met Go West en Marillion, en speelde op grote Europese festivals zoals Montreux Jazz Festival. Daar zijn bijna alle opnamen gemaakt voor het pas in 2003 uitgebrachte live-album “Live In Montreux”.
Website: https://www.itbites.com/ .

IN HET NIEUWS
Barock Project – Tired
Van het album “Skyline” (Artalia, 2015)

Eind april bereikte ons het nieuws dat Barock Project de samenwerking met het management en label Artalia/Stars Of Italy, geleid door Claudio Cutrone, heeft beëindigd. Voor ons was deze Italiaanse band en het album “Skyline” dé ontdekking van 2015. En “Skyline” bleek nota bene al het vierde album van de Italianen; een plaat waarop nagenoeg elke symfo-liefhebber wel iets van zijn gading vind. Daarom als afsluiter nog maar eens een nummer ervan. Ondertussen is Barock Project bezig met het afronden van het nieuwe album. We houden u op de hoogte!
Website: http://www.barockproject.net/ .

  Xymphonia is sponsored by: