Uitzending Terugluisteren

NIEUW / LIVE-TIP
Satriani, Joe – Shapeshifting
– All For Love
Van “Shapeshifting” (Legacy / Sony Music, 2020)

En Joe Satriani, hij gaat gestaag door met het afleveren van albums. Zo ongeveer om het jaar ligt er een nieuwe schijf en tussendoor is hij vrijwel voortdurend op tournee. Het vorige maand verschenen “Shapeshifting” is inmiddels al zijn 16de studio-werk. Opnieuw boorde hij een nieuwe groep musici aan om mee samen te werken. Nou ja, nieuw? Het zijn vaak uiterst ervaren rotten. Werkte hij op voorganger “What Happens Next” met voormalig Deep Purple-bassist Glenn Hughes en Red Hot Chili Peppers-drummer Chad Smith, nu bestaat de ritmesectie uit Chris Chaney van Jane's Addiction en sessiebeest Kenny Aronoff (o.a. John Cougar Mellencamp). Met hen en toetsenist/sounddesigner Eric Caudieux levert de snarengigant weer een collectie uiterst smaakvolle gitaarinstrumentals af. Stevige rockers, gevoelige ballads, maar ook heel speels klinkende stukken en zelfs reggae. Wij kozen voor het lekker energieke titelnummer en het meeslepende “All For Love”. Het was de bedoeling dat Satriani afgelopen maand uitgebreid door het land zou touren. Dat is een jaar uitgesteld, waardoor hij als het goed gaat op 24 april 2021 in de Enschedese vestiging van Metropool te aanschouwen zal zijn.
Website: http://satriani.com/ .

NIEUW
Rantama - Dying Star
Afkomstig van "Rantama" (Eclipse Music, 2020)

Twee jaar nadat het in 2014 was opgericht debuteerde het Rantama Trio met "Catching The Mystery Train". De vijf instrumentale moderne gitaarrocksongs vielen vooral op door het breed uitwaaierende jazzy snarenwerk van bandleider Timo Rantama. Weer een jaar later voegde zanger Taavi Kiiskinen zich bij de band en verviel de toevoeging Trio. Op het titelloze album dat Rantama onlangs uitbracht is Kiisskinens voorliefde van A.O.R.- en stadionrockbands bespeurbaar, wat gecombineerd met de omschreven sound van het debuut tot een origineel bandgeluid heeft geleid. De songs zijn daarbij in enkele gevallen nog verder opgerekt, waardoor samen met de soms aan het oude King Crimson verwante spanningsopbouw van de composities en de kunst om muzikaal een verhaal te vertellen epische liedjes als "Dying Star" en "The Pond Of No Return" zijn ontstaan. Af en toe lijkt de zanger zich iets te overschreeuwen, maar daar staan in de vorm van "Ground Frost Forger" en "Splendid Sun" twee instrumentals tegenover die teruggrijpen op de sound van het debuut. "Dying Star" is het liedje dat we voor vanavond hebben geselecteerd.
Websites:
https://www.facebook.com/pg/rantamaband/about/
https://www.rantamaofficial.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Pure Reason Revolution – Silent Genesis
Van “Eupnea” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Het Britse Pure Reason Revolution wist in de tweede helft van de jaren '00 een nieuw publiek aan te boren voor progressieve rock. Het duo John Courtney en Chloe Alper kreeg dat door elkaar door elementen uit diverse andere genres door hun muziek te strooien, van gothic tot dance tot metal. Na drie studio-albums, een mini-album en een handvol EP's en singles hield de groep het in 2011 voor gezien. Voor velen onverwacht keerde de groep in 2019 terug op het podium – op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg nog wel. Nu is er dan het comebackalbum “Eupnea”. De schijf bevat drie compacte songs en drie meer uitgesponnen stukken. Vooral in die laatste composities laat Pure Reason Revolution vele muzikale facetten de revue passeren. Neem “Silent Genesis”, dat ingetogen en atmosferisch begint, om na een paar minuten los te barsten in een flinke geluidsmuur. Dan volgt een heel melodieus songmatig deel met die kenmerkende samenzang van Courtney en Alper om vervolgens 'sweeping' synthgeluiden alle ruimte te geven. Natuurlijk kan het nummer niet eindigen zonder nog zo'n stevige uitbarsting. Het stuk geeft uitstekend weer waar Pure Reason Revolution voor staat. De Britten zouden dit jaar op Night Of The Prog staan, maar ja: dat festival is een jaar uitgesteld. Vooralsnog is het de bedoeling dat het programma van dit jaar dan gewoon aangehouden wordt. De geplande herfsttournee van dit jaar gaat vooralsnog gewoon door, met concerten in Keulen (Kantine, 20 oktober), Zwolle (Hedon, 22 oktober) en Breda (Mezz, 23 oktober).
Website: https://www.facebook.com/purereasonrevolution .

NIEUW
GRICE – One-Two-Three-Four
Van “The Absent Forest (vol 1)” (eigen beheer, 2020)

Bij Xymphonia hebben we de carrière van GRICE altijd op de voet gevolgd, vanaf de release van het debuutalbum “Propeller” in 2012. Ook de twee vervolgalbums, de diverse EP's en los uitgebrachte tracks kregen onze warme aandacht. We hebben dan ook altijd genoten van de kleurrijke muziek van Grice Peters, een niet op één genre vast te pinnen amalgaam van 'art rock', ambient, triphop en 'modern creative'. Ook smulden we van de bijdragen van prominente en minder prominente musici als Richard Barbieri, Steve Jansen, Lee Fletcher en 05Ric, wier individuele verrichtingen bij ons immers ook al in de smaak vielen. In deze corona-tijden verblijdt GRICE ons met een serie digitale Bandcamp-uitgaven onder de titel “The Absent Forest”. Deel twee is net verschenen, maar aan deel één waren we nog helemaal niet toegekomen. Vandaar vanavond eerst van het in maart online geplaatste “The Absent Forest (vol 1)” het stuk “One-Two-Three-Four”, dat een outtake blijkt van het meest recente, derde studio-album “One-Thousand Birds”.
Websites:
https://grice.bandcamp.com/album/the-absent-forest-vol-1
http://www.gricemusic.co.uk/ .

ALL ONE TOGETHER
Marillion – Made Again (lockdown version)
Origineel te vinden op “Brave” (Intact Records, 2020 / EMI, 1994)

In deze tijden van corona zijn veel bands overgeleverd aan het digitaal vermaken van hun fans en liefhebbers. Zo ook Marillion. Dit jaar zou er hard gewerkt worden aan studio-album nummer 19, met vrijwel geen concerten op het programma. De gebruikelijke gezamenlijke studiojams kunnen nu echter geen doorgang vinden: alles moet op afstand. Meer dan anders is men nu actief op de verschillende social media. Zo heeft Steve Hogarth een eigen podcast, organiseerde Mark Kelly een zeer vermakelijke (pub)quiz en gaf Ian een drumsolo weg. Met Pasen werd een lockdown-versie van “Easter” online geplaatst. Voor een vervolg is nu ook de achterban betrokken. Geïnspireerd door een gebeurtenis tijdens een van de Marillion Weekends in 2013 is fans gevraagd beelden op te sturen waarop de vlag van het eigen land zichbaar is. Hier is veelvuldig gehoor aan gegeven. Ondertussen is door ieder bandlid afzonderlijk een nieuwe partij ingespeeld. Engineer Tim Sidwell is hiermee aan de slag gegaan en het resultaat is nu te bekijken op YouTube. Een mooi gebaar en een goede reden om dit positieve nummer weer eens te draaien. Deze opname is overigens nu officieel als charity single uitgebracht.
Website: http://www.marillion.com
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/v-WqMgD_NFE .

NIEUW / SYNTHESIZERMUZIEK
Markus Floats - Forward
Afkomstig van "Third Album"(Constellation Records, 2020)

Markus Lake heeft voor zijn muzikale uitingen met Markus Floats een toepasselijke artiestennaam bedacht. De filmische synthesizermuziek op zijn derde in een eigen hoesontwerp gestoken solo-uiting "Third Album" zweeft namelijk op een onthaastende manier de gehoororganen van de luisteraar binnen. Subtiele sequencerloopjes, aan minimal music verwante repeterende melodieuze fragmenten en verschuivende drone-achtige akkoordenreeksen vloeien net zo soepel in elkaar over als de titels van de zes stukken: "Forward" – "And" – "Forward Again" – "Always" – "Moving" – "Forward Always". Synthetische geluidswerken en abstract expressionistisch worden de platen van de Canadees genoemd. Mooie omschrijvingen, al kan de gemiddelde synthesizermuziekliefhebber ook prima met toegankelijke, ritmisch getinte ambient uit de voeten. Lake gebruikt weliswaar voornamelijk midi-instrumenten, aangevuld met samples en veldopnames, toch weerklinken geregeld symfonische, aan het vertrouwde orgel ontlokte geluiden, waardoor een warme totaalsound ontstaat, zoals mooi waar te nemen in het broeierige openingsnummer "Forward".
Websites:
https://www.facebook.com/MarkusFloats/
https://markusfloats.bandcamp.com/ .

IN HET NIEUWS
Opeth – Loverlorn Crime
Van het album “In Cauda Venenum” (Moderbolaget Records / Nuclear Blast, 2019)

Opeth-zanger en -gitarist Mikael Åkerfeldt zal de soundtrack verzorgen voor de nieuwe Netflix-serie Clark, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de Zweedse gangster Clark Olofsson. Het zesdelige drama is mede geschreven en geregisseerd door Jonas Akerlund, die eerder al de promo-video's regisseerde rond Opeths meest recente album “In Cauda Venenum”. Clark is gebaseerd op het waargebeurde verhaal achter de beruchte Zweedse gangster Clark Olofsson, wiens misdaden aanleiding gaven tot de term Stockholm-syndroom - gebruikt om de psychologische reactie te beschrijven wanneer sommige gevangenen een hechte band met hun ontvoerder beginnen te voelen. Bill Skarsgard zal de hoofdrol op zich nemen. (bron: Louder) In afwachting op die soundtrack pakken wij “In Cauda Venenum” er nog even bij met “Loverlorn Crime” van de Engelstalige editie van dat album.
Website: http://www.opeth.com/ .

VOORPROEFJE
Squids Out To Sea – Till The Stars Go Down
(RecPlay Inc., 2020)

Multi-instrumentalist Dave Kerzner (Kevin Gilbert's Thud, In Continuum, Sound of Contact) en gitarist/producer Fernando Perdomo zijn een nieuw project gestart onder de naam Squids Out To Sea. Een eerste single en video leert dat de muziek een héle vette knipoog naar bands als The Beatles en ELO laat horen. Je kunt bijna spreken van een pastiche. En waar Perdomo bijdragen levert aan Kerzners solo-project In Continuum, is het nu andersom. “Ik hoorde de instrumentale muziek op Fernando’s soloalbums “Zebra Crossing” en “Out To Sea” en vroeg hem of ik niet teksten ervoor mocht schrijven en inzingen”, vertelt Kerzner. Zo gezegd, zo gedaan. Luister naar “Till The Stars Go Out”, uiteraard opgenomen in Abbey Road Studios. (Bron: Marcel Debets, Progwereld)
Websites:
http://www.davekerzner.com/
https://www.fernandoperdomo.com/
https://sonicelements.bandcamp.com/track/till-the-stars-go-out
https://youtu.be/fOjjUnrjs6g .

ALBUM VAN DE MAAND
M-Opus – Hide And Seek
Van “Origins” (eigen beheer, 2020)

Phew, ga er maar even voor zitten! Het tweede album van M-Opus is maar liefst 135 minuten lang en is een heus science fiction-concept album. Verschillende karakters leiden je in de loop van dit “Origins” door een verhaal vol teleportatie, tijdreizen en meer van dien. Het album bevat maar liefst 28 nummers en sluit zelfs af met een 24 minuten durende epic. Maar laten we eerst M-Opus beter introduceren: deze Ierse band bestaat uit Jonathan Casey, Mark Grist en Colin Sullivan. Casey is de oprichter en ook degene die het concept bedacht. Casey is al lang actief in de muziek (hij was onder anderen lid van de David Cross Band) en wilde altijd al een progband formeren, maar niet zo maar een. M-Opus heeft een fictieve geschiedenis en de albums die men produceert zijn zogenaamd al veel eerder verschenen. Zo zou het debuutalbum “Tryptich” in 1975 zijn uitgebracht (maar in werkelijkheid 40 jaar later) en dit zojuist verschenen “Origins” in 1978. Snapt u het nog?! Terug naar de muziek: “Origins” bevat klassieke moderne prog die natuurlijk veel op heeft met het fictieve jaar van verschijning. Het album laat zich beluisteren als ware het een film en je moet het echt een aantal keer hebben gehoord om het een beetje te doorgronden. Het veelvuldig gebruik van dialoog geeft het gevoel van een rock-opera, maar is zeker niet storend en naarmate het album vordert leer je de karakters kennen. Er zijn muzikale raakvlakken met bands als IQ, The Flower Kings, Carptree en Spock’s Beard en natuurlijk Genesis. Er doen veel gasten mee om de verschillende karakters te vertolken. Daarnaast is bijvoorbeeld Anthony "Anto" Drennan (Mike & The Mechanics, Genesis, Clannad, The Corrs) met een heerlijke gitaarsolo te horen in “2048 Numbers”. Genoeg redenen om “Origins” te verkiezen tot Album van de Maand mei! Het volledige verhaal is overigens te downloaden van de bandwebsite. We gaan vanavond luisteren naar “Hide And Seek”.
Websites: M-Opus
Bandcamp.

HET DEBUUT
Dezolve - Feeling No Place
Afkomstig van "Dezolve"(VEGA Music Entertainment, 2016)

Meestal duiken we met onze rubriek "Het Debuut" de proggeschiedenis is om een eerste album van een progressieve rockband onder de aandacht te brengen. In het geval van het Japanse Dezolve is het iets anders gegaan. We ontdekten deze dynamische progressieve jazzrock/fusionband in 2019 met de eerder dat jaar verschenen vierde plaat "Area" en waren dermate onder de indruk dat we onze weg terug zochten naar de oorsprong voor deze nog zeer jonge formatie. Hiertoe schaften we eerst CD nummers 3 en 2 "Frontiers" en "Sphere" aan, ons tussendoor eveneens verblijdend met het februari dit jaar uitgebrachte "Frontiers". Deze week kregen dan eindelijk het titelloze debuut uit 2016 in handen. Het interessante aan deze eersteling is dat Dezolve hierop als drum-bas-toetsen-trio te horen is, waarbij in elk nummer een andere gast op gitaar of saxofoon te horen is. Dat is mogelijk de reden dat ondanks het hoge progressieve karakter van composities als "Night Of Megalopolis", de muziek destijds het dichtst tegen de pure fusion van bijvoorbeeld Casiopea aanlag. Ook interessant is dat gitarist Shoya Kitagawa, die de band hierna zou gaan versterken, op slechts één nummer kon excelleren en wel in het vanavond gedraaide "Feeling No Place".
Websites:
https://www.dezolve.net/
https://nl-nl.facebook.com/pg/dezolve.official/posts/ .

ZWARE, MAAR OOK SFEERVOLLE METALEN
Trees Of Eternity - My Requiem
- Condemned To Silence
Van "Hour Of The Nightingale" (Svart Records, 2016)

De in Zuid-Afrika geboren zangeres Aleah (volledig Aleah Liane Stanbridge) trok rond 2005 naar Zweden om daar actief te worden in de muziekscene en ontmoette uiteindelijk de Finse gitarist Juha Raivio. Die laatste was toen al actief in Swallow The Sun. Die band maakte een mix van doommetal, gothic en progessieve metal. Er ontstond een grote muzikale klik tussen de twee en samen begonnen ze onder de naam Trees Of Eternity langzaamaan te werken aan songs, waarin Aleahs folky songs en donkere maar sfeervolle metalklanken samenkwamen. Intussen viel Aleah als gastzangeres te horen op nummers van Swallow The Sun en Amorphis. Het wachten was op het reeds lang aangekondigde album van Trees Of Eternity, maar dan slaat het noodlot toe: Aleah werd ziek, bleek kanker te hebben en overleed in april 2016. Gelukkig heeft zij echter wel al haar zangpartijen kunnen opnemen, zodat het album "Hour Of The Nightingale" in november 2016 kon verschijnen. Misschien omdat het muzikaal op het eerste gehoor niet echt iets voor Xymphonia leek te zijn was het album nooit op onze radar verschenen. Een online recensie waarin een vergelijking werd getrokken met “Tears Laid In Earth”, het debuutalbum van The 3rd And The Mortal, triggerde om eens te gaan luisteren. We raakten onder de indruk van de traag opbouwende songs. De bijna fluisterende zang van Aleah creëert hierbij een bijzondere en aangrijpende sfeer. We laten twee nummers van dit album horen, allereerst de opener “My Requiem”, gevolgd door “Condemned To Silence” waarop ook zang van Antimatters Mick Moss te horen valt. Overigens, in juli zal er nog een album van Aleah gaan verschijnen: ditmaal een echt solo-album.
Websites:
https://treesofeternity.bandcamp.com/album/hour-of-the-nightingale
https://www.facebook.com/treesofeternity/ .

VOORPROEFJE
Northern South – Make It Last
(eigen beheer, 2020)

Nothern South is een samenwerking van Anathema-multi-instrumentalist Daniel Cardoso met de Noorse singer-songwriter Petter Carlsen, die eerder met Anathema toerde, maar ook met Marillion, Steven Wilson en Long Distance Calling. Het paar heeft een video uitgebracht bij debuutsingle “Make It Last”. Cardoso: 'Ik heb in het verleden een aantal nummers geschreven die niet pasten in het repertoire van Anathema en onafgemaakt op de plank belandden. De annulering van onze tournee en de lockdown als gevolg van Covid-19 waren de aanleiding dat ik deze nummers thuis weer tegenkwam. Ik heb het geluk een eigen studio te hebben, dus was in de gelegenheid ze verder muzikaal uit te werken en op te nemen. Ik overwoog om hiervoor een nieuw project te beginnen en het enige dat ik daarvoor nog nodig had was een geweldige zanger. Toen besloot ik Petter Carlsen lastig te vallen. We waren elkaar in het verleden vaak tegen het lijf gelopen en ik had altijd een enorme bewondering voor hem als zanger en artiest. Van alle liedjes die ik hem stuurde, besloot hij om met deze te beginnen, wat bijzonder genoeg het liedje is waarmee het allemaal begon. Het resultaat is dat we nu zitten we samen in een band zitten, ieder van ons in ons in een andere deel van de wereld. Dus we besloten het Northern South te noemen. De naam spreekt voor zich. En er komt nog meer. (naar Jerry Ewing, Louder) Northern South werkt momenteel aan materiaal voor een aanstaande EP.
Website: https://www.northern-south.com/
Dit nummer: https://youtu.be/cFSX1iRgPYg .

25 JAAR
Kevin Gilbert – Song For A Dead Friend
Van “Thud” (P.R.A. Records, 1995)

Twee weken geleden draaiden we een nummer van Spock’s Beard om het 20-jarig bestaan van het album “V” te vieren. We hadden ook kunnen kiezen voor het album “The Light”, dat 25 jaar geleden het daglicht zag. Een artiest die in de begintijd nauw betrokken was bij deze uit Los Angeles afkomstige band was Kevin Gilbert. Het is wel bekend dat huidig Big Big Train- en toenmalig Spock's Beard-drummer Nick D’Virgilio vers uit de band van Kevin kwam. Gilbert was op dat moment zeker geen onbekende in de muziekscene van L.A.. Al sinds begin jaren 80 was hij er actief. Hij begon als studiohulpje en kreeg al snel de mogelijkheid zijn eigen muziek op te nemen. Met zijn eerste band N.R.G. bracht hij in 1984 een album uit en toen al ontstond de kiem voor zijn rockopera “The Shaming Of The True”. Voor wat betreft N.R.G. bleef het bij dit album maar Gilbert vervolgde zijn carrière met de band Giraffe, waarvan twee albums verschenen, wederom gevuld met progressief getinte A.O.R. Tijdens een prestigieuze bandcompetitie wekt hij de interesse van een van de juryleden: Patrick Leonard. Met deze van o.a. Madonna bekende topproducer begon hij vervolgens het project Toy Matinee. Jammer genoeg voor Gilbert heeft Leonard andere verplichtingen en bleef het bij één album, hoewel Gilbert nog wel een liveband formeerde om het album mee te promoten. Ook zijn toenmalige vriendin Sheryl Crow maakt deel uit van deze band. Na dit avontuur begon Kevin te werken aan zijn eerste echte solo-album. Daarnaast maakte hij deel uit van een vrijblijvend collectief bevriende muzikanten, genaamd The Tuesday Night Music Club. Crow maakte hier ook onderdeel van uit. Zij wist een platendeal bij A&M te sluiten, waarna de naam van het collectief gebruikt werd als de titel van háár debuutalbum. Het werd een groot succes en lanceerde Crow als ster, ook al bevat de plaat dus als collectief gemaakte songs. Toen Crow dat in interviews vervolgens ook nog ontkende of op zijn minst relativeerde, werd de sfeer grimmig tussen de inmiddels ex-geliefden. Ook een aantal TNMC-leden keerde zich van Crow af. Kevin schreef daar nummer “Leaving Miss Broadway” over. In 1995 verscheen dan eindelijk dat langverwachte solodebuut “Thud”, op een klein platenlabel. Ondanks de goede ontvangst verkocht het niet goed, wat ook negatieve gevolgen had voor de promotour met de speciaal geformeerde band Thud. Dit tot Kevins frustratie, die ziet dat Crows album een wereldwijd succes werd. Doordat hij echter de beschikking heeft over zijn eigen Lawnmower And Garden Supplies Studio kon hij vrijuit werken aan zijn andere projecten: filmmuziek, productiewerk én een album in industrial-stijl. Maar zijn conceptalbum, het magnum opus waar hij al jaren aan werkt, komt maar niet af. Toen kwam op 18 mei 1996 het schokkende nieuws dat Gilbert door een bizar ongeluk om het leven is gekomen. Postuum verscheen in 1999 “The Shaming Of The True” alsnog, mede dankzij de gedetailleerde aantekeningen van Kevin. Aanvankelijk in een oplage van 1400 (toevalligerwijs het aantal uitzendingen dat Xymphonia afgelopen week bereikte!). Morgen is het 24 jaar geleden dat Gilbert overleed, zijn eerste en enige solo album bij leven is ook alweer 25 jaar oud. We gaan luisteren naar “Song For A Dead Friend”, dat wij indertijd ook draaiden toen we over zijn eigen heengaan vernamen.
Website: http://kevingilbert.com/.

VAN EIGEN BODEM
Odyssice - Colours Of Silence
Van "Silence" (Cyclops, 2010)

Het is nu 10 jaar geleden dat het album "Silence" van de Nederlandse formatie Odyssice verscheen. En helaas moeten we constateren dat de heren die titel nagenoeg letterlijk hebben genomen. Want hoewel we een aantal uitgebreide heruitgaven en een DVD met daarop een TV-optreden uit 2006 hebben mogen begroeten, is er geen nieuw materiaal meer verschenen. Maar misschien is er hoop, want Odyssice's eerste demotape verscheen in 1987, de EP “Moondrive” in 1996, het eerste volledige album “Impression” in 2000 en uiteindelijk “Silence” in 2010. Kortom, de band houd wel van lange pauzes, dus wie weet horen we binnenkort ineens dat er iets nieuws uitkomt.
Website: http://www.odyssice.com/
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=iLJnq5Rv_oo .

NIEUW (als losse uitgave)
Toto – Devil's Tower
– Fearful Heart
Van “Old Is New” (Legacy / Sony Music, 2020; eerder onderdeel van "All In 1978 – 2018", 2018)

In 2018 verscheen de box "All In 1978 – 2018", met daarin alle 12 albums die Toto uitbracht voor Columbia in geremasterde vorm. De box bevatte een interessante extra in de vorm van “Old Is New”. Dat is een CD met 9 outtakes van eerdere sessies die om wat voor reden in het verleden nooit waren afgemaakt. Onder supervisie van zanger Joseph Williams was dat recent alsnog gebeurd. Extraatje was een compleet nieuw nummer met de populaire EDM-artiesten What So Not en Skrillex. Hoewel dat “We'll Keep On Running” gelukkig niet klinkt als een té geforceerde poging om modern te doen, gaat het Toto-liefhebbershart vooral kloppen van de andere negen nummers, die in veel gevallen nog blijken te stammen uit de vroege jaren, met de ritmesectie David Hungate / Jeff Porcaro. Drie van die negen songs stonden ook op de vrijwel gelijktijdig verschenen compilatie “40 Trips Around The Sun” en twee werden ook gespeeld op de tournee die daarop volgde. Wij draaiden indertijd al de single “Alone”. Voor de mensen die geen zin hebben om de hele box te kopen, omdat ze tevreden zijn met de al eerder aangeschafte album-edities hebben we goed nieuws: vorige maand verscheen “Old Is New” geruisloos ook ineens apart. Om dat te vieren nog een fijne song van “Old Is New”die níet op de compilatie stond: “Devil's Tower”, mét de genoemde oerritmesectie Hungate/Porcaro, dus gebaseerd op een track die waarschijnlijk al een kleine 4 decennia ergens stof lag te happen. Klinkt desalniettemin uitermate levendig! Dat geldt ook voor “Fearful Heart”, waarin zowaar nog een korte toetsensolo zit ook. Op dat nummer is Hungate al vervangen door Mike Porcaro, dus de basistrack is van na 1982.
Website: http://totoofficial.com/.

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Deep Purple – Man Alive
Afkomstig van “Woosh!” (earMUSIC, 7 augustus 2020)

In 2013 bracht Deep Purple met “Now What?!” voor het eerst in 8 jaar een studio-album uit, waarop Don Airey meer dan hij tot dan toe bij die groep gedaan had zijn Keith Emerson-bewondering liet gelden. Daarnaast wist de van onder andere Pink Floyd bekende producer Bob Ezrin de veteranen glorieus te laten klinken. Menig progliefhebber werd ermee overtuigd. Het album was nog succesvoller dan de band had gehoopt en vier jaar later volgde het opnieuw door Ezrin geproduceerde “Infinite”. Hierop waren de composities achteraf toch een tikkeltje bleker. Vele fans dachten dat het gezien de titel een afscheidsalbum zou blijken, maar zie, voor dit jaar is er opnieuw een vers album én een tournee aangekondigd. “Woosh” zou eerst in juni verschijnen, maar is vanwege corona 2 maanden uitgesteld. Ook het optreden op Kunstrasen 2020 in Bonn zal om deze reden niet plaats kunnen vinden, want dat was al voor juli gepland. De overige tourdata, waaronder 17 oktober in de König Pilsener Arena in Oberhausen en 28 oktober in de Ziggo Dome te Amsterdam, lijken uit de gevarenzone.

Afgelopen week verscheen de eerste single “Man Alive”, dat verhaalt over een moment dat de mens met één 'woosh' van de aarde zal zijn verdwenen, waardoor die zich zou kunnen 'reinigen'. Het is een uiterst sfeervol nummer met een bijzonder intense solo van gitarist Steve Morse. Dat belooft wat!
Website: http://www.deeppurple.com/
Dit nummer op YouTube: https://www.youtube.com/watch?v=ojHRoKzQwfE .

NIEUW
Moleslope - Little Night Trip
Afkomstig van "Slope" (Dewfall Records, 2019)

De Canterbury Scene is inmiddels een wijd verspreid gegeven. Zo kwamen we onlangs "Slope" tegen, de eerste CD van de Japanse instrumentale band Moleslope. Het eerste deel van de naam komt van Matching Mole, wat op zich weer een afgeleide was van Soft Machine, terwijl het tweede deel een eerbetoon aan de mooie hellingen rondom Canterbury is. De band zoekt het vooral in de relaxte variant van de stroming, met veel aandacht voor de zoemende bas, melodieus saxofoonspel en subtiele toetsenbijdragen van de twee keyboardspelers. Volgens eigen zeggen vermengen de musici de stijl met Krautrock, post-rock, jazz en minimal music. "Little Night Trip" is met ruim zeven minuten het langste stuk en dat nummer hebben we voor vanavond uitgekozen.
Website: http://www.moleslope.com/
Dit nummer: https://moleslopemusic.bandcamp.com/track/little-night-trip .

NIEUW
Katatonia – City Glaciers
- Rein
Van “City Burials” (Peaceville Records, 2020)

Katatonia kwam na een pauze van een kleine vier jaar eind vorige maand terug met een sterk nieuw album. Dit “City Burials” is het twaalfde studio-album van de Zweedse band. In de afgelopen bijna 3 decennia verlegde Katatonia stilistisch de bakens van death- en doommetal naar progressieve, gemakkelijker in het gehoor liggende rock. De kenmerkende melancholische zang van Jonas Renske speelt daarin een belangrijke rol, in combinatie met uitstekend gitaarwerk en keyboardspel. Katatonia gaf de afgelopen weken al twee nummers van het album vrij die we al eerder in ons programma hebben laten horen. Vandaag opnieuw twee nummers die goed laten horen wat deze Zweden in hun mars hebben: het dreigende “City Glaciers” en het verhalende “Rein”.
Website:https://www.katatonia.com/ .

VOORPROEFJE / LIVE-TIP
Kansas – Throwing Mountains
Van “The Absence Of Presence” (InsideOut / Sony Music, 26 juni 2020)

Op 26 juni komt er een nieuw Kansas-album uit. Dit “The Absence Of Presence” zal net als de voorganger bij InsideOut Music verschijnen. Er is nu al een nummer prijs gegeven, het pakkende “Throwing Mountains”. We horen gelijk het klassieke Kansas-geluid dat veel goeds belooft. Gitarist Zak Rizvi is de schrijver van het nummer en zegt wel dat het een van de steviger nummers is op het album, waarvoor ook ‘nieuwe’ toetsenist Tom Brislin materiaal heeft aangeleverd. Tijdens de “Point Of Know Return” Anniversary European Tour, eind dit jaar, zullen er ook diverse songs van “The Absence Of Presence” worden gespeeld. In Nederland is Kansas op 10 november in het Amsterdamse Carré te Amsterdam te aanschouwen.
Website: https://www.kansasband.com/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=HMOX5rSFb18 .

VOORPROEFJE
McStine & Minnemann - Program
Afkomstig van "McStine & Minnemann" (eigen beheer, 2020)

Randy McStine & Marco Minnemann hebben een nummer vrijgegeven van het in juli te verschijnen album "McStine & Minnemann", getiteld "Program". Het korte stuk laat wel weer duidelijk de kracht van deze twee multi-instrumentalisten horen. Pittig, strak en toch melodieus. Ze hadden elkaar in 2018 ontmoet bij het werken aan andere projecten, en ontdekten toen hun gedeelde liefde voor diverse musici uit de pop, rock en punkbeweging. En dat schijnt zijn weerslag te hebben gehad op dit album, waarop volgens het duo vergelijkingen met XTC, Mr. Bungle, The Knack, Queen en Frank Zappa gemaakt kunnen worden. De CD kan al besteld worden, terwijl liefhebbers voor het LP-formaat ook een zeer beperkte mogelijkheid hebben deze muziek in september te beluisteren.
Website: https://mcstineminnemann.bandcamp.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Lesoir – Mosaic
– The Geese
Van “Mosaic” (Glassville Records, 2020)

“Mosaic” is het vijfde album van Lesoir. De Maastrichtse groep heeft sinds het titelloze debuut aan het begin van het vorige decennium verscheen een fikse leerschool doorgemaakt en is daarbij nu ook bij een vierde platenlabel aanbeland. Verscheen “Latitude” nog bij RPWL's Gentle Art Of Music, “Mosaic” verschijnt weer bij een Nederlands label, namelijk Glassville Records. De producer is wel dezelfde gebleven: de van Muse bekende John Cornfield, geholpen door Paul Reeve, die bij Muse verantwoordelijk is voor de vastlegging van Matt Bellamy's vocalen. Wat wat opvalt, is dat Lesoirs composities door de loop der jaren compacter en songmatiger zijn geworden. Op sommige momenten zijn er dan overeenkomsten met het jongere Golden Caves (leverancier van ons Album van de Maand april). Over de hele linie is de muziek minder heavy geworden, maar er is wel volop ruimte voor atmosferische passages. In dat laatste aspect laat een duidelijke The Gathering-invloed zich gelden. Denk daarbij aan de sound die Brabantse groep had ten tijde van “How To Measure A Planet?”. Wij laten u het titelnummer horen als voorbeeld van de meer compacte, songmatige kant en “The Geese” als een nummer dat ruimte biedt aan sfeerpassages, maar wel opbouwt naar een machtige climax met massaal gedubde zang. Die vocalen van Maartje Meessen hebben de hele plaat door een emotionele lading die van “Mosaic” een meeslepend werkstuk maken. Lesoir zal op 13 november optreden in de Oefenbunker in Maastricht, op 14 november in Fluor te Amersfoort en 15 november optreden in Hedon te Zwolle.
Website: http://lesoirmusic.com/ .

25 JAAR
Arena – Out Of The Wilderness
Van “Songs From The Lions Cage” (Verglas Music, 1995)

Na uit Marillion te zijn gezet, koos drummer Mick Pointer ervoor om zijn oude beroep van keukenontwerper weer op te pakken. Na 10 jaar geen drumstok te hebben aangeraakt, lukte het Pendragon-toetsenist Clive Nolan om Pointer toch weer de muzikale draad op te laten pakken en zo werd Arena geboren. Duidelijk geworteld in de neo-prog bleek het nu 25 jaar oude debuut “Songs From The Lions Cage” een muzikale mix van oude Marillion, Pendragon en Pallas. Heerlijke gitaarsolo’s worden afgewisseld met widdly-keyboards en waar nodig lekker bombastische passages met zwaar aangezette Mellotron-akkoorden (waar producer Mike Stobbie zeker een hand in had). Wat opvalt is de soms dramatische zang van de alleen op dit Arena-album te horen John Carson. Ook bassist Cliff Orsi bleek na één album vertrokken, terwijl gitarist Keith More er nog één meer volspeelde. Binnenkort verschijnt alweer het twaalfde album Arena-werkstuk “The Theory of Molecular Inheritance”, eind van ditt jaar gevolgd door een tournee. Naast het gebruikelijke concert in Zoetermeer (op 31 oktober) zal de band ook in Weert (op 20 oktober) en Hengelo (9 oktober) te zien zijn. Voor het zover is gaan we nu een kwart eeuw terug in de tijd, met de opener van “Songs From The Lions Cage”: “Out Of The Wilderness”.
Website: https://www.arenaband.co.uk/ .

VOORPROEFJE
Kaukasus - To Give
Van "II" (eigen beheer, 2020)

In 2014 verscheen het album "I" van Kaukasus. De Brits-Noorse zanger/multi-instrumentalist Rhys Marsh, de Noorse fluitist/multi-instrumentalist Ketil Vestrum Einarsen en Zweedse drummer/multi-instrumentalist Mattias Ollson omschreven hun muziek als Nordic Noir Prog, waarbij “I” een dystopisch conceptalbum was over hoe het leven er na een apocalyps uitziet. Of er ooit een vervolg zou komen was niet echt duidelijk maar enkele weken geleden was er ineens een teken van leven in de vorm van een nieuwe song getiteld “To Give”, als voorloper op een album dat hopelijk nog dit jaar gaat verschijnen. Op basis van de credits lijkt Ketil Einarsen niet meer betrokken te zijn, maar het kan ook zo zijn dat hij toevallig aan dit nummer niet bijdraagt. Hoe het ook zij, het heeft geen invloed op de heerlijke sound van Kaukasus, met die karakteristieke stem van Rhys Marsh, zijn gitaarspel en rijke scala aan toetsenklanken.
Websites:
https://roth-handle.bandcamp.com/album/to-give
https://www.facebook.com/KaukasusBand/.

ALBUM VAN DE MAAND
M-Opus – 2048 Numbers
Van “Origins” (eigen beheer, 2020)

Phew, ga er maar even voor zitten! Het tweede album van M-Opus is maar liefst 135 minuten lang en is een heus science fiction-concept album. Verschillende karakters leiden je in de loop van dit “Origins” door een verhaal vol teleportatie, tijdreizen en meer van dien. Het album heeft maar liefst 28 nummers. En het album sluit zelfs af met een 24 minuut durende epic. Maar laten we eerst M-Opus beter introduceren deze Ierse band bestaat uit Jonathan Casey, Mark Grist en Colin Sullivan. Casey is de oprichter en ook degene die het concept bedacht. Casey is al lang actief in de muziek (hij was onder anderen lid van de David Cross Band) en wilde altijd al een progband formeren, maar niet zo maar een. M-Opus heeft een fictieve geschiedenis en de albums die men produceert zijn ‘verplaatst’ naar een jaar. Zo was hun debuut album “Tryptich” zogenaamd uit uit 1975 (maar in werkelijkheid 40 jaar jonger) en dit zojuist verschenen “Origins” uit 1978. Snapt u het nog! Terug naar de muziek: “Origins” bevat klassieke moderne prog die natuurlijk veel op heeft met het fictieve jaar van verschijning. Het album laat zich beluisteren als ware het een film en je moet het echt een aantal keer hebben gehoord om het een beetje te doorgronden. Het veelvuldig gebruik van dialoog geeft het gevoel van een rock-opera, maar is zeker niet storend en naarmate het album vordert leer je de karakters kennen. Er zijn muzikale raakvlakken met bands als IQ, The Flower Kings, Carptree en Spock’s Beard en natuurlijk Genesis. Er doen veel gasten mee om de verschillende karakters te vertolken. Het volledige verhaal is te downloaden van de bandwebsite. Vanavond hoort u “2048 Numbers”, met als gast Anthony "Anto" Drennan (Mike & The Mechanics, Genesis, Clannad, The Corrs), die een heerlijke gitaarsolo speelt.
Websites: M-Opus
Bandcamp.

IN HET NIEUWS
Gabriel, Peter - No Way Out
Origineel afkomstig van "UP" (Real World/Virgin, 2003)

Peter Gabriel postte onlangs in het kader van de isolatiemaatregelen een live in de studio-clip op youtube van het nummer "No Way Out" van zijn studioalbum "UP" uit 2003. Mooie gelegenheid om al deze musici weer eens aan het werk te zien. Daarnaast kwam deze week het nieuws dat binnenkort eindelijk de langverwachte CD-editie zal verschijnen van "Rated PG". Vorig jaar verscheen dit album als speciale Record Store Day-release, maar dan geheel in de spirit van die dag alleen op vinyl. "Rated PG" bevat Peter Gabriel-songs die voor films zijn gebruikt en grotendeels zelfs daar speciaal voor geschreven zijn.
Websites:
https://petergabriel.com/
https://www.facebook.com/PeterGabriel
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=vdqR2vDnnxo .

MOEDERDAG
Nightwish - Our Decades In The Sun
Van "Endless Forms Most Beautiful" (Nuclear Blast, 2015)

Terwijl het nieuwe album “Human :II: Nature” van het Finse Nightwish nog steeds in de hogere regionen van de Album Top 100 staat, grijpen wij speciaal op deze moederdag nog even terug op het vorige album "Endless Forms Most Beautiful". En dit speciaal voor de song “Our Decades In The Sun”, opgedragen aan de ouders van de bandleden, waaronder natuurlijk de Nederlandse zangeres Floor Jansen.
Website: https://nightwish.com/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=cuJY-570Zbw .

IN MEMORIAM: FLORIAN SCHNEIDER (1947-2020)
Kraftwerk - Radioactivity
Van "Radioactivity" (Kling Klang / EMI, 1975)

Deze week werd bekend dat Florian Schneider is overleden. Hij richtte samen met Ralf Hütter in 1970 Kraftwerk op, waarbij de muziek in eerste instantie veel verwantschap had met de andere Duitse experimentele rockbands uit die tijd. De grote doorbraak kwam met het vierde album, “Autobahn”, waarop de muziek bijna volledig elektronische was vormgegeven, gekenmerkt door simpele, bijna motorische ritmes en eenvoudige maar pakkende melodieën. Met de jaren zou Kraftwerk die sound als maar verder perfectioneren en uiteindelijk uitgroeien tot een van de meest invloedrijke bands aller tijden. Zowel hiphop als moderne dance zouden niet zo klinken zoals ze nu doen zonder het pionierswerk van Kraftwerk. De invloed op progressieve rock is uiteindelijk niet zo groot, hoewel eigenlijk geen enkele muzikant die ook maar iets met elektronica doet om het Duitse gezelschap heen kan. David Bowie droeg feitelijk zelfs een nummer aan Florian Schneider op, in de vorm van “V2 Schneider” op diens album “Heroes” uit 1977. Na al het gehele jaar niet met Kraftwerk te hebben opgetreden werd in november 2008 officieel bevestigd dat Schneider de band had verlaten. Op 30 april jl. is hij op 73-jarige leeftijd aan de gevolgen van kanker overleden.
Website: http://www.kraftwerk.com/
Dit nummer: Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=X--F5b5IdqU .

Grand Tour – The Grand Tour (part 2)
Van "Heavy On The Beach" (eigen beheer, 2015)

Hew Montgomery is een van de oerleden van Abel Ganz. Toen na vele bandwisselingen die Schotse groep wegdreef van neoprog naar afwijkende vormen van progressieve poprock, kon de toetsenist naar zijn gevoel zijn creatieve ei niet meer goed kwijt. Hij smeedde vanaf 2005 derhalve plannen voor een nieuw neoprog-project onder de naam Grand Tour. De jaren daaropvolgend kwamen de (op dat moment nog ex-)Comedy Of Errors-leden Joe Cairney (zang) en Mark Spalding (gitaar) aan boord. Dat betekende niet dat er ineens tempo werd gemaakt in het Grand Tour-kamp. Integendeel: Cairney en Spalding kregen de smaak weer zó te pakken dat Comedy Of Errors werd heropgericht. Eer "Heavy On The Beach" het licht zag, was Comedy Of Errors al twee albums verder - en de release van nummer drie viel vrijwel samen met dat van het genoemde Grand Tour-debuut. Dat is intussen dik vijf jaar geleden. Het ontstaansproces van "Heavy On The Beach" is langdurig geweest. Het is een conceptalbum, geïnspireerd door de nucleaire wapenwedloop in de Koude Oorlog. Ook al is Montgomery verantwoordelijk voor de composities, we horen toch vooral een grote Comedy Of Errors-link in het resultaat. Dat kan ook bijna niet anders door de zeer herkenbare, priemende vocalen van Cairney, maar ook muzikaal zijn er zeker overeenkomsten. En die zijn er ook met andere neoprog-bands, zoals IQ. Resumerend kan net als bij de recente Comedy Of Errors-platen gesteld worden dat dit misschien niet superorigineel is, maar wel opnieuw op alle vlakken sterk uitgevoerd. Overigens verscheen in 2019 het tweede album van Grand Tour, het eveneens in eigen beheer verschenen “Clocks That Tick (But Never Talk)”. Maar wij gaan vanavond terug naar het debuut, met het slotstuk ervan, vernoemd naar de band (of is het andersom?).
Website: http://grandtourmusic.org/ .

NIEUW / 75 DAN WEL 25 JAAR VRIJHEID
Morgendust – Alien

We hebben in dit programma al uitgebreid aandacht besteed aan Morgendust. Na de EP “Storm Will Come” komt deze in Zwolle gestationeerde, uit de Dieverse progband PTS voortgekomen groep met een gloednieuwe single. Aan dit “Alien” zit een bijzonder verhaal vast, wordt uitgelegd in een begeleidend bericht:

“We leven dit jaar 75 jaar in vrijheid en we hadden gedacht dit massaal te vieren en daar anders bij stil te staan dan nu mogelijk is. Helaas is vrijheid nog steeds niet vanzelfsprekend en onze bassist Dario weet daar alles van; 25 jaar geleden vluchtte hij uit Bosnië en vond hij in Nederland zijn vrijheid. Dat is terug te horen in deze single. “Alien” gaat over de moeilijke weg die vluchtelingen vroeger en ook nu nog elke dag moeten afleggen. En die met de huidige pandemie nog eens extra uitdagend is. In deze bijzondere tijd vallen muziek en kunsten stil. Juist daarom lanceren we nu (1 mei 2020) deze single, want de muziek moet doorgaan.”

Muzikaal is “Alien” net als eerder Morgendust-werk geworteld in de jaren tachtig. We horen in dit specifieke nummer zelf knipogen naar o.a. Het Goede Doel en The Police. Maar bovenal klinkt Morgendust nooit gedateerd en heeft al zo'n herkenbare sound dat “Alien” meteen vertrouwd aandoet.
Website: https://morgendust.com/.

NIEUW
Aa, Michel van der feat. Kate Miller-Heidke – Mirror At Night
– I Think Of Fire
Van “Time Falling” (Disquet Media, 2020)

We werden op het verschijnen van Michel van der Aa's nieuwe album geattendeerd door De Volkskrant. Dit “Time Falling” werd na een discussie ter muziekredactie uiteindelijk besproken door een van de klassiekrecensenten van dat dagblad. Tsja, Michel van der Aa is eerst en vooral componist van hedendaagse klassieke muziek en hoewel hij “Time Falling” op zijn website zelf een indie-popalbum noemt, is het natuurlijk maar met welke oren je ernaar luistert. In ieder geval zijn alle 11 stukken op het album te omschrijven als 'liedjes', die door de Australische Kate Miller-Heidke weliswaar oorstrelend, maar niet met klassieke zangtechniek worden gezongen. De songs zijn hoofdzakelijk door Van der Aa zelf geïnstrumenteerd, als je het aankleden met elektronisch sounddesign zo kunt noemen. Maar “What A Dream” is in feite gewoon een folksong, waarin Miller-Heidkes stem vrijwel uitsluitend door akoestische gitaartokkels worden ondersteund. In vier nummers is het Nederlands Kamerkoor te horen. Een handvol andere songs hebben een ritmische, naar drum 'n' bass neigende begeleiding en komen op die manier in het vaarwater van het duo Lamb. Of Björk natuurlijk, die bovendien tevens met folkinvloeden en koren werkte en dus sowieso in vergelijkbaar muzikaal vaarwater zit. Hoe het ook zij, “Time Falling” is een fascinerend album vol fraaie klanklandschappen en fluwelen zang, die gelukkig onder geen enkel genre te scharen valt. Dat maakt dit waar progressief en dús, net als diverse uitgaven van het verwante New Amsterdam Records, zeer passend in ons programma. Wij tonen twee kanten van het werkstuk: de dromerige met “Mirror At Night” en de meer schurende met “I Think Of Fire”.
Website: https://www.vanderaa.net/ .

IN HET NIEUWS / NIEUW
22 - 2020
Van de single “2020” (Long Branch Records, 2020)

De Noorse band 22 is voor ons altijd onder de radar gebleven en nu is het te laat: 22 houdt het voor gezien en neemt afscheid met de single "2020". De eigenzinnige band verlaat het progpodium in stijl. Volgens gitarist Magnus Børmark zet de band de laatste stap na het verschijnen van het album “You Are Creating” uit 2018. “Op dat album gaven we de luisteraar een vermelding als de co-creator van de muziek. Nu we stoppen en dus alle mogelijkheid tot het uitbrengen van nieuw werk weg is, is het aan de luisteraar om alles, inclusief de muziek, zelf te creëren,” zegt hij. “Sometimes things just have to die in order to live.” 22 maakte muziek die ergens het midden houdt tussen Von Hertzen Brothers en XTC en toont aan dat je ook prima progmuziek kunt maken in songs van 3 à 4 minuten. Veel ritmewisselingen en een dissonant hier en daar maakt de muziek uitgesproken spannend, zonder de harmonie uit het oog te verliezen. (Bron: progwereld.org)
Websites:
https://www.22.no/
https://www.facebook.com/22newenergymusic
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=Yv4Ao43DH2k .

NIEUW
Once & Future Band – Automatic Air
- Mr. G
Van “Deleted Scenes” (Castle Face, 2020)

“Deleted Scenes” is het tweede album van Once & Future Band. De uit Oakland, California afkomstige band wist na de oprichting in 2012 al snel de aandacht op zich te vestigen met de unieke sound die werd neergezet. De afkomst uit de Bay Area van San Francisco is duidelijk hoorbaar. De psychedelische popsound van de jaren zestig wist men op een heerlijke manier te verweven met prog, jazz-rock en fusion. Ook The Beatles, en dan voornamelijk de Paul McCartney composities, zijn een invloed op de band. Drie jaar geleden hoorde u muziek van dat debuut in onze uitzending. Nu is de opvolger “Deleted Scenes” verschenen. ...En als je niet beter wist zou je denken dat Steely Dan een nieuw album had gemaakt, hoewel door het gebruik van blaasinstrumenten het oude Chicago ook weerklinkt. We gaan naar 2 nummers luisteren: het zweverige “Automatic Air” en “Mr. G”.
Website: https://onceandfutureband.bandcamp.com/album/deleted-scenes .

NIEUW / ELEKTRONISCHE MUZIEK
Arnold, Tedd – Open (Jo)
Van “EyeMind” (Earthcat Records, 2020)

Tedd Arnold, waar kennen we die naam van? Hij is twee keer eerder in Xymphonia voorbij gekomen als helft van de 'progband' The Anagram Principle, waarmee hij in 2013 debuteerde. Maar in de muziekscene van Pittsburgh is de 67-jarige Arnold al sinds de vroege jaren zeventig actief geweest in diverse progbands, in de jaren '70 en '80 als zanger, fluitist, tekstschrijver en componist. Dat hij zich ook als elektronisch muzikant aan het bekwamen is, is dus van recenter datum. In 2012 debuteert hij met “Sacred Electronica”, dat meteen een 'award' in de wacht sleept in de categorie New Age bij de Independent Music Awards 2013. “Eye Mind”, dat maart jl. verscheen, is zijn zesde elektronische album. Arnold blijkt hierop een specialist in kosmische klankvelden waarop het heerlijk wegzweven is. Maar hij creëert ook een onderliggende ritmiek, waarbij het bijzondere is, dat verschillende ritmes altijd nét iets anders op elkaar inwerken dan je verwacht: inzetten die bijvoorbeeld een halve tel later zijn, geven een eigenwijze draai aan deze muziek die zich ophoudt in een druk bevolkt genre waarin het lastig is een eigen geluid neer te zetten. Met de meest spannende tracks, waaronder “Open (Jo)”, van “EyeMind” weet Arnold dat voor elkaar te krijgen.
Websites:
https://theearthcat.com/
https://www.facebook.com/theearthcat/ .

NIEUW
Blame Zeus – White
Van het album "Seethe" (Rockshots, 2020)

Het derde album van de progressieve metalband Blame Zeus kent zowel metal- als bluesinvloeden. Vanaf de oprichting in 2010 hebben deze Portugezen al twee eerdere albums opgeleverd. Mede door de goede kritieken leverde dat uitnodigingen op om het voorprogramma te doen voor o.a. Lacuna Coil, Moonspell en Cradle Of Filth. Blame Zeus, met als boegbeeld zangeres Sandra Oliveira, levert met “Seethe” tien nieuwe nummers af. Volgens Oliveira is dit nieuwe album steviger en donkerder dan de twee voorgangers. Je zou “Seethe” als conceptalbum kunnen zien: de hoofdthema's, woede die onuitgesproken is en inwendige pijn, zijn getransformeerd naar dichtvorm. ( naar Edwin Knip, Rockportaal)
Websites:
https://blamezeus.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/BlameZeus/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=x2zAv90hPeM .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Porcupine Tree - Arriving Somewhere But Not Here
Van het album “Deadwing” (Lava Records / Warner Brothers, 2005)

Het nieuwe album van Steven Wilson, “The Future Bites”, is uitgesteld naar begin volgend jaar, zo heeft de artiest bekend gemaakt. Het album zou oorspronkelijk op 12 juni dit jaar verschijnen. De onzekere situatie rond corona maakt het niet mogelijk om het totale project vorm te geven. ““The Future Bites” is, zoals bij al mijn albums, meer dan alleen de muziek”, zegt Wilson. “Er is het design, het artwork, video’s en een tour, allemaal op grotere schaal dan ik ooit gedaan heb. Maar vanwege de pandemie loop ik tegen ongelooflijke uitdagingen aan. Dit gaat van lastige omstandigheden rond de productie van het album – met name de luxe uitgave – en de precaire situatie in de platenwinkels tot uitstel van het opnemen van de meeste video’s die gepland staan.”

Volgens Wilson zal het album nu in januari 2021 uitkomen, waarbij de eerste nummers en video’s worden gelanceerd vanaf oktober. Of de geplande tour wel doorgaat is nog onzeker. Die zou van start moeten gaan op 17 september in Nottingham en daarna onder andere op 25 september de König Pilsener Arena in Oberhausen en op 28 september de Ziggo Dome in Amsterdam aandoen. Het lijkt onhaalbaar om een tour te doen zonder dat er een nieuw album is, zeker als beide zo nauw met elkaar verweven zijn. (bron Progwereld)

Wij gaan terug in de tijd met Wilsons band Porcupine Tree, naar het album “Deadwing”. Dat was het achtste studio album van de Britse progressieve rockband. Wilson baseerde het concept op een filmscript van de hand van zijn vriend Mike Bennion. Enkele nummers, waaronder “Arriving Somewhere But Not Here”, waren bedoeld voor de soundtrack, maar de film kwam er nooit.
Websites:
http://www.porcupinetree.com/
http://stevenwilsonhq.com/sw/.

20 JAAR
Spock's Beard – All On A Sunday
Van het album "V" (InsideOut Music, 2000)

We 20 jaar terug in de tijd, naar één van de albums die toen hoog op de jaarlijstjes stond van de Xymphonia-teamleden: ''V'' van Spock's Beard. Kenmerkend voor deze Amerikaanse band zijn de thema’s die in verschillende tempo's en met diverse instrumenten worden gespeeld, de regelmatig tegendraadse ritmes en de doordachte opbouw, ingevuld met prachtige harmonieën en melodieën. Hoogtepunt is het ruim 27 minuten durende "The Great Nothing". Ooit hopen we dit nummer nog eens aan u te laten horen. Vanavond hebben we gekozen voor het toepasselijke Beatlesque nummer “All On A Sunday”.
Website: https://www.spocksbeard.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
M-Opus – Waiting To Be
Van “Origins” (eigen beheer, 2020)

Phew, ga er maar even voor zitten! Het tweede album van M-Opus is maar liefst 135 minuten lang en is een heus science fiction-concept album. Verschillende karakters leiden je in de loop van dit “Origins” door een verhaal vol teleportatie, tijdreizen en meer van dien. Het album bevat maar liefst 28 nummers en sluit zelfs af met een 24 minuten durende epic. Maar laten we eerst M-Opus beter introduceren: deze Ierse band bestaat uit Jonathan Casey, Mark Grist en Colin Sullivan. Casey is de oprichter en ook degene die het concept bedacht. Casey is al lang actief in de muziek (hij was onder anderen lid van de David Cross Band) en wilde altijd al een progband formeren, maar niet zo maar een. M-Opus heeft een fictieve geschiedenis en de albums die men produceert zijn zogenaamd al veel eerder verschenen. Zo zou het debuutalbum “Tryptich” in 1975 zijn uitgebracht (maar in werkelijkheid 40 jaar later) en dit zojuist verschenen “Origins” in 1978. Snapt u het nog?! Terug naar de muziek: “Origins” bevat klassieke moderne prog die natuurlijk veel op heeft met het fictieve jaar van verschijning. Het album laat zich beluisteren als ware het een film en je moet het echt een aantal keer hebben gehoord om het een beetje te doorgronden. Het veelvuldig gebruik van dialoog geeft het gevoel van een rock-opera, maar is zeker niet storend en naarmate het album vordert leer je de karakters kennen. Er zijn muzikale raakvlakken met bands als IQ, The Flower Kings, Carptree en Spock’s Beard en natuurlijk Genesis. Er doen veel gasten mee om de verschillende karakters te vertolken. Daarnaast is bijvoorbeeld Anthony "Anto" Drennan (Mike & The Mechanics, Genesis, Clannad, The Corrs) met een heerlijke gitaarsolo te horen in “2048 Numbers”. Genoeg redenen om “Origins” te verkiezen tot Album van de Maand mei! Het volledige verhaal is overigens te downloaden van de bandwebsite. We gaan als aftrap van deze maand luisteren naar “Waiting To Be”.
Websites: M-Opus
Bandcamp
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=RXCJbD6m9Yw .

VAN EIGEN BODEM
Jinn - No More
Afkomstig van "Jinn" (eigen beheer, 1998)

Ondanks dat we in het verleden zeker van Ten Jinn hebben gedraaid, konden we dat niet achterhalen in ons omvangrijke archief (voor wie het nog niet heeft bekeken: http://xymphonia.aafm.nl/archive.html ), maar wel van de Nederlandse groep Jinn, die in 1998 een titelloos debuut uitbrachten. De groep kwam voort uit de in 1995 door Patrick Verhoeven, Robert Smits en Dimitri de Swart opgerichte symfonische rockband Ypsilon Garden. Na enkele personeelswisselingen werd de naam gewijzigd in Jinn, met name omdat de sound van de band ver van de symfonische rock was komen af te staan. Toch was het debuut destijds zeker de moeite waard voor progressieve rockliefhebbers. Vergelijkingen werden gemaakt met de muziek van onder andere het gotische The Dreamside, Sky Cries Mary, Martha & The Muffins en The Cranberries. Na wederom een bezettingswisseling werd nog de promo-EP "Credible" uitgebracht, maar helaas houdt de biografie daarna op. Toch leuk om weer eens terug te horen in de vorm van "No More".
Websites:
http://www.wilvancleef.nl/mams/CDrom/mamsbands/jinn/bio.htm
http://wilvancleef.nl/mams/2000-08/mams/jinn/jinnrev.htm .

(OP)NIEUW
Different Light – Faith
Van “Binary Suns (Part 1 - Operant Condition)” (Progressive Gears Records, 2020)

Hoewel “Binary Suns (Part 1 - Operant Condition)” alweer het 4de studio album is van Different Light, is dit het eerste album dat bij ons onder de aandacht komt. Deze uit Praag afkomstige band werd in 1994 opgericht door Trevor Tabone die toen nog op Malta woonde. Er volgt een EP en een album maar daar bleef het bij. Na zijn verhuizing naar Tsjechië kwam er in 2008 een doorstart met een totaal nieuwe bezetting. In deze hoedanigheid maakte Different Light al twee albums met neo-prog, geschoeid op de leest van bands als IQ, Pendragon maar ook Pink Floyd. Onlangs tekende de band bij het Ierse label Progressive Gears, waar nu het nieuwe album “Binary Suns (Part 1 - Operant Condition)” op is verschenen. Het blijkt een ambitieus werkstuk. Hoewel duidelijk beïnvloed door neoprogbands lukt het Different Light het album een eigen karakter te geven. Ja, er zijn raakvlakken te horen met een band als Mystery en met neoprog uit de jaren 90, maar Different Light schuwt ook AOR-neigingen niet. We gaan luisteren naar de “Faith”.
Websites:
https://www.differentlight.cz/en/
https://progressivegears.bandcamp.com/album/binary-suns-part-1.

BUITENBEENTJE
Spottiswoode & His Enemies - Hoboken
Afkomstig van "Lost In The City" (New Warsaw Records, 2018)

Wie de stadsscènes in de videoclip bij het nummer "Hoboken" ziet zou bijna denken dat deze onlangs zijn opgenomen in de verlaten straten van Hoboken, een aan New York grenzende stad. De film bij dit orkpop-achtige nummer stammen echter uit 2018, terwijl het stuk zelf de opening vormt van de CD "Lost In The City" van Spottiswoode & His Enemies, het zevende album van dit sextet rondom Jonathan Spottiswoode. Op de af en toe van een statig strijkje voorziene jazzy bluesrockpop toont Spottiswoode een ware stadsdichter, die het wel en wee in de metropool New York bezingt op een wijze die vertolkers als Billy Joel, Bruce Springsteen, Tom Waits, Randy Newman, John Hiatt en Ian Dury tot één stem verenigt. Op andere momenten lijkt Chet Bakers geest rond te waren of roept de combinatie van rubberen staande bas en lome blazers het destijds hippe Swans Way in herinnering. Spottiswoode is misschien verdwaald in progtown, maar heeft zo zijn charmes.
Websites:
https://spottiswoode.bandcamp.com/
http://www.spottiswoode.com/ .

INSPIRATIE / JAZZROCK / 40 JAAR
Di Meola, Al - Alien Chase On Arabian Desert
Afkomstig van "Splendido Hotel" (CBS, 1980 / Columbia/Sony 2010: als onderdeel in de box "Original Album Classics")

Vorige week draaiden we muziek van drummer Mingo Lewis, bekend onder andere zijn korte lidmaatschap van Return To Forever en medewerking aan platen van onder meer Santana en zelfs The Tubes. Ook speelde hij op de eerste vijf soloplaten van Al Di Meola, de voormalige gitarist van Return To Forever. Het nummer van de vorige uitzending inspireerde ons om de ambitieuze dubbelaar "Splendido Hotel" van het alweer 40 jaar geleden vierde album van Di Meola uit de kast te trekken. Want ambitieus was het zeker. Naast de gebruikelijke met Latin doordrenkte progressieve jazzrockers waagde de gitarist zich ook aan een vertolking van Chick Corea's "Isfahan", een grotendeels akoestisch en met jongenskoor gebracht bijna 12 minuten durend stuk over de antieke Perzische stad. Naast lof kreeg Di Meola echter ook kritiek voor was opvullertjes zoals Bert Kaempferts "Spanish Eyes". Wij hebben het spannende openingsnummer "Alien Chase On Arabian Desert" en laat daar nu net niet Lewis maar Robbie Gonzalez de drumstokken hanteren. Naast het uit duizenden herkenbare virtuoze gitaarspel is echter het synthesizer- en toetsenwerk van Philippe Saisse de grootste aandachtstrekker. Overigens produceert Di Meola nog immer albums, zoals het onlangs verschenen "Across The Universe", zijn tweede CD met covers van The Beatles.
Websites:
https://www.aldimeola.com/
https://www.facebook.com/AlDiMeolaMusic.

75 JAAR VRIJHEID
Coda - Rise And Eclipse Of The Sun
Van "What A Symphony" (Transmission Records, 1996)

Aanstaande maandagavond 4 mei is de jaarlijkse dodenherdenking en een dag later vieren we vrijheid, waarbij beide gelegenheden een duidelijk ingetogener karakter hebben. 75 jaar geleden kwam er een eind aan de Tweede Wereldoorlog, een oorlog waarvan we tot op de dag van vandaag nog steeds de gevolgen van kunnen zien. Ook muzikaal heeft het als inspiratie gediend en nergens is dat meer voelbaar als op “What A Symphony” van Coda. Geleid door toetsenist/componist Erik de Vroomen kwam dat tweede album 10 jaar na het debuut “Sounds Of Passion” uit in 1986. “What A Symphony” heeft die Tweede Wereldoorlog en zijn gevolgen als rode draad en het is met name in het epische “Rise And Eclipse Of The Sun” dat dit tot uitdrukking komt. Het stuk word gekenmerkt door in eerste instantie een optimistische toon waar overigens altijd een donkere ondertoon in zit, maar uiteindelijk slaat het noodlot toe. Het verhaal van een jongeman die vader word, zijn zoon ziet opgroeien, om uiteindelijk later in de oorlog definitief van elkaar gescheiden te worden, is het verhaal van die verschrikkelijke oorlog in een notendop. Dit is wat ons betreft een van de meest indrukwekkende stukken ooit uitgebracht door een Nederlandse progrockformatie.
Meer info:
https://www.progarchives.com/artist.asp?id=946
https://www.progwereld.org/recensie/coda-what-a-symphony/ .

  Xymphonia is sponsored by: