Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Eureka - Animated World
- Chase The Dream
Van "Great Escapes" (Silverware, 2015)

Eureka kwam 7 jaar geleden in de picture met het conceptalbum "Shackleton's Voyage". Eindelijk heeft de Duits multi-instrumentalist Frank Bossert en componist tijd gevonden voor een opvolger. En in dit "Great Escapes" moet ook vast een hoop tijd hebben gezeten, want hij speelt niet alleen de meeste instrumenten zelf, alles klinkt ook uitermate verzorgd. Doordachte composities en teksten een een prachtige kamerbrede productie. Tekstueel is het ditmaal een wat losser concept, over het streven om te ontsnappen aan doodlopende wegen in je leven. Natuurlijk zijn er muzikale invloeden hoorbaar: als Frank Bossert gitaarakkoorden speelt, zijn de Alex Lifeson-trekjes onmiskenbaar en sowieso is de sound van Rush van medio "Power Windows" terug te horen - en zijn basgitaarspel is vaak even prominent als dat van Eloy's Klaus Peter Matziol. Eén van de weinige gasten is toetsenist Yogi Lang van RPWL (o.a. in "Chase The Dream") en de gemiddelde RPWL-fan zal ook met de melodieuze, pakkende en warme AOR-prog van Eureka weglopen.
Website: http://eureka-music.de/ .

NIEUW
Wilson, Steven - Happiness III
- Sunday Rain Sets In
Van "4 1/2" (Kscope, 2016)

Koud een jaartje na ons Album van het Jaar 2015 "Hand. Cannot. Erase." komt Steven Wilson al met iets nieuws. Nou ja een echt nieuw album mogen we het niet noemen: "4 1/2" is een 'interimalbum' tussen "Hand. Cannot. Erase." en zijn volgende studioalbum. Het telt 6 tracks, waarvan drie instrumentaal, en is opnieuw geproduceerd en gemixt door Wilson zelf. Omdat sommige opnamen (deels) outtakes betreffen van eerdere solo-albums en sommige opnamen (deels) nieuw zijn, zijn zowel de huidige tourgitarist Dave Kilminster en tourdrummer Craig Blundell te horen als hun voorgangers Guthrie Gowan, Marco Minnemann en Chad Wackerman. Daarnaast zijn natuurlijk Adam Holzman, Nick Beggs en Theo Travis van de partij. Een speciale rol is weggelegd voor Ninet Tayeb (bekend van haar prachtige bijdrage aan "Hand. Cannot. Erase.") die de vocalen verzorgt op een nieuwe versie van Porcupine Tree’s "Don’t Hate Me". Ze is nu zelfs mee op tournee! "4 1/2" is te koop als CD, als LP (180 grams high quality vinyl) en als Blu-Ray met drie audiosporen, waaronder twee in 5.1-mix. De Blu-Ray bevat als bonus een nieuwe versie van "Lazarus", het Porcupine Tree-nummer dat tijdens de "Hand. Cannot. Erase."-tournee op de setlist prijkte. De coverfoto is van de vertrouwde hand van Lasse Hoile, de kunstige hoes met uitgesneden banen is ontworpen door Carl Glover. Wilson is op 3 februari in Tilburg in de 013, maar dat is uitverkocht - voor het concert een dag later in de Groningse Oosterpoort zijn nog kaarten beschikbaar. Wij gaan luisteren naar de song "Happiness III", die al in 2003 werd geschreven maar pas tijdens de "Hand. Cannot. Erase."-sessies werd opgenomen, gevolgd door de filmische instrumental "Sunday Rain Sets In", met een voorname rol voor de fluit van Theo Travis.
Website: http://stevenwilsonhq.com/ .

NIEUW
Irrwisch - The Machine
- In The Labyrinth
Afkomstig van "Stone And A Rose" (Chestwood Music, 2015)

De Zwitserse band Irrwisch is één van de oudste actieve rockbands uit dat land. De band rond de twee broers Steff and Chris Bürgi, respectievelijk zanger/toetsenist en gitarist, maakt al 1975 muziek onder deze naam. In het begin zaten er nog best veel prog-elementen in de muziek van Irrwisch, maar vanaf het eerste album, verschenen in 1981, lag de focus eigenlijk meer en meer op melodieuze rock en pop, waarmee de groep in eigen land uiterst succesvol was. 40 jaar na het prille begin verrast de groep met een heus dubbelalbum: “Stone And A Rose”. CD1 bevat de typische Irrwisch-sound: bondige melodieuze rocksongs met hier en daar een licht symfonisch sausje. Het doet een beetje denken aan de latere songs van Pink Floyd en Eloy. CD 2 bevat twee lange suites: het ruim 27 minuten durende “The Stone And A Rose Epos” en het 22 minuten lange “Conclusion”. Het lange titelstuk schijnt al een tijdje op het podiumrepertoire van de band te staan en was zelfs al op een live-album uit 2012 te vinden, maar dit is de complete studio-uitvoering. Nog steeds horen we echo's van Floyd en Eloy maar er is ook een flink klassiek orkestraal sausje over de muziek gegoten. Het is dan ook niet verrassend dat we kunnen melden dat de band in september en oktober van dit jaar 3 concerten gaat geven in Zwitserland met een orkest. “The Machine” is een track van de eerste CD, “In The Labyrinth” een lang instrumentaal deel uit de titelsuite.
Website: http://www.irrwisch.ch/ .

30 JAAR
Coda - Sounds Of Passion 4th Movement (single version)
Afkomstig van "Sounds Of Passion" (Boni Records, 1986 / Pseudonym, 2007)

In 1986 verscheen na veel problemen in het ontstaansproces het debuutalbum “Sounds Of Passion” van de Nederlandse groep Coda, geformeerd rond componist Erik de Vroomen. Maar het tij zat niet mee: symfonische rock middenin de jaren 80 was nou niet echt hip te noemen. Ook qua promotie maakte het label Boni Records een beetje een rare keuze door de finale van het lange titelstuk als single uit te brengen, terwijl de symfonische ballade “Crazy Fool And Dreamer” daar toch veel geschikter voor zou zijn geweest. Erik de Vroomen beschouwde het album zelf ook nog eens als een beschadigd schilderij en we zouden tien jaar moeten wachten op het vervolg in de vorm van “What A Symphony”.
Meer informatie: http://www.centertainment.nl/?productid=2 .

NIEUW
Suede - Tightrope
Van "Night Thoughts" (Warner Music, 2016)

Suede goes progressive? Het lijkt er wel op. "Night Thoughts" is een verhalend concept-album dat ook nog eens vergezeld gaat van een film op DVD, geregisseerd door topfotograaf Roger Sargent. Hoewel je niet moet verwachten dat de band ineens op vintage keyboards is overgestapt of iets dergelijks, is op het album wel een volledige strijkerssectie te horen. De songs zijn uiterst sfeervol en worden vol emotie gezongen, maar niet met de gemaakte theatraliteit dat de zang van Brett Anderson voor sommigen in het verleden onverteerbaar maakte. De film haalt volgens regisseur Robert Sargent universele thema's aan: het leven, de dood, liefde, angst en wanhoop. We kruipen in het brein van een verdrinkende man en zien in de film de gedachten en herinneringen die aan hem voorbijtrekken.
Website: http://www.suede.co.uk/ .

HERUITGAVE
Honing, Sebas - Gentle Depression
- Hands Off!
Van "Artificial Memories" (eigen beheer downloadrelease, 2012 / FREIA Music, 2016)

Vorige week draaiden we muziek van het gloednieuwe album van Sebas Honing, "The Big Shift", dat vandaag tijdens de ProgFrog Middag in Nieuwerkerk aan den IJssel gepresenteerd werd. Tegelijk brengt FREIA Music nog een album van Honing uit: een heruitgave van zijn tweede download-album uit 2012, "Artificial Memories". Dit is een instrumentale gitaarplaat vol melodieuze stukken die doen denken aan de instrumentale albums van Neal Schon en Joe Satriani. Vooral "Gentle Depression" heeft die Schon-link. Op "Hands Off!" lijkt Honings sound dan weer erg op die van Steve Rothery (sterker nog: je denkt bijna het intro te horen van "Berlin" van Marillions album "Season End").
Website: https://www.facebook.com/sebashoningpage/?fref=ts

LIVE-TIP
Mannfred Mann's Earth Band - California
Van "Watch" (Cohesion, 1977)

Op 27 februari aanstaande treedt Manfred Mann's Earth Band op in De Boerderij in Zoetermeer. Het zal een avond worden tijdens welke de bekendste nummers van de groep de revue passeren. Nog net geen 40 jaar geleden verscheen "Watch", waarop de grote hit "Davy's On The Road Again" te vinden is. Toen was Chris Thompson nog de zanger. Hij werd later vervangen door Noel McCalla, bekend van Mike Rutherford's "Smallcreep's Day" en van Sniff 'n' The Tears (hij zingt bijv. de koortjes in "Driver's Seat"). Ook hij is vertrokken. Nu is Robert Hart de frontman, ooit de opvolger van Paul Rogers bij Bad Company. Van het genoemde "Watch" kiezen we nu 'ns niet de grootste hit, maar "California", met een lekker lange Moogsolo door de naamgever van de groep.
Website: http://www.manfredmann.co.uk/.

45 JAAR
Stivell, Alan - Eliz Iza
Van "Renaissance De La Harpe Celtique" ("Renaissance Of The Celtic Harp") (Phonogram, 1971/1990)

Vorige week draaiden we muziek van de jonge harpist Remy van Kesteren. Als een van zijn mogelijke invloeden noemden we de uit Bretagne afkomstige Alan Stivell, die in 1943 geboren werd als zoon van harpontwerper Jord Cochevelou. Stivell bracht in 1964 al "Tlenn Geltiek" uit, maar debuteerde officieel in 1970 met "Reflets" en brak al gauw door in het in die periode populaire folkwereldje met "Renaissance De La Harpe Celtique", dat met "Gaeltacht" een plaatkant durende folksymfonie bevat. Wij houden het vanavond bij het korte "Eliz Iza", waarin ook de rockkant van de harpist goed naar voren komt. Vorig jaar bracht hij overigens nog zijn 24ste album uit, terwijl hij nog volop tourt.
Website: http://www.alanstivell.bzh/language/en/ .

NIEUW
Satisfaction Injection - Der Untergang Des Reerug Rob
I. Rob's Struggle With Life (Main Theme)
II. Happy Times (When Rob met Nico)
III. Gay Bars & Escort Girls
IV. The Death of Nico
- Darkroom
- Nico Doesn’t Come Out (The Violent Scene)
V. Rob Gets the Blues
VI. Nico's Funeral (Reerug Bach)
VII. 1/2 Twix (The Six Strokes)
VIII. Der Untergang des Reerug Rob (Main Theme Reprise)
Van "Special Medicine" (eigen beheer, 2015)

De progressieve jazzrockformatie Satisfaction Injection werd volgens de Facebook-pagina van de band op 12 december 2005 opgericht. Precies tien jaar later verscheen in eigen beheer het debuutalbum "Special Medicine", vooralsnog alleen op LP en als download. Muzikaal is de uit vier leden bestaande band een mooie samensmelting van oud en nieuw. Zo zijn er overeenkomsten met Canterbury Scene-bands als Soft Machine en Hatfield & The North, horen we in de melodieuze stukken het oude Solution en zijn er zelfs wat gitaartokkels die Genesis in herinnering roepen. Op diezelfde Facebook-pagina worden daarnaast moderne bands als Tortoise en BadBadNotGood als inspiratiebronnen genoemd, terwijl ook het werk van Zappa en King Crimson bij de muzikanten bekend is. Samen met een aantal gastmusici klinken de composities hecht en worden ze vol bravoure gespeeld. Kant A wordt geheel gevuld met het achtdelige "Der Untergang Des Reerug Rob", een modern feelbadsprookje over de amoureuze belevenissen van ene Rob. Kant B zit met drie stukken wat losser in elkaar, hoewel het zesdelige "Collage Material" weer vol fraaie overgangen zit. De band treedt al jaren op en heeft ook een demodownload uitgebracht. In december trad men zelfs op in het voorprogramma van Soft Machine Legacy. Een sterke aanwinst voor de Nederlandse jazzrockscene, wat we willen onderstrepen met het ruim 22 minuten durende "Der Untergang Des Reerug Rob".
Websites: http://satisfactioninjection.nl/ ;
https://www.facebook.com/satisfactioninjection/
en http://jazzrock.bandcamp.com/

Monarch Trail - Luminescence
Van "Skye" (eigen beheer, 2014)

Monarch Trail is een Canadees trio rond toetsenwizard en zanger Ken Baird. Het debuut van de band, "Skye", is een ware lekkernij voor de liefhebber van pure symfonische rock. Baird heeft voorkeur voor een zwaar en vet Moog-geluid, dat door de heldere productie kamerbreed je huiskamer binnenkomt. Wat dat betreft doet hij niet onder voor Erik Norlander in z'n beste doen. Maar met alleen lekker keyboardspel kom je er niet, maar Baird giet dat in weliswaar niet vernieuwende, maar wel frisse en uiterst melodieuze composities. Hij wordt daarbij verkwikkend aangejaagd door een energieke ritmesectie. Hij zingt zelf met een niet heel bijzondere, maar wel aangename stem. Dan zijn er fijne bijdragen van liefst drie gitaristen. Op de site van de band valt te lezen dat Monach Trail druk bezig is met een tweede album, dat midden 2016 zal verschijnen.
Websites: http://www.monarchtrail.com/
en http://www.kenbairdmusic.com/ .

IN MEMORIAM GLENN FREY
Eagles - The Last Resort
Van het album “Hotel California” (Asylum, 1976)

Het zal u niet ontgaan zijn dat afgelopen week Glenn Frey, één van de oprichters van de Amerikaanse band Eagles, op 67-jarige leeftijd is overleden. Hij stierf in New York aan complicaties als gevolg van artritis en longontsteking. Eagles werd opgericht in 1971. De band trad tot aan juli 2015 nog op; zo speelden de muzikanten in mei 2014 in de Ziggo Dome. Frey was co-auteur van de meeste Eagles-hits. "The Last Resort”, geschreven door Glenn Frey en Don Henley, is de afsluitende track van het album Hotel California. Het lied beschrijft de vernietiging van het originele en mooie oorspronkelijke land, dat later bekend werd als de Verenigde Staten. Het is een aanvulling op "Hotel California", dat gaat over de gelukszoekers in de jaren ’70 die naar het toenmalige 'paradijs' Californië trokken in de hoop geld te verdienen. Glenn Frey vermeldt in het boekwerkje dat bij “The Complete Greatest Hits” uit 2003 zit, dat het in de 28 jaar nadien alleen nog maar commerciëler geworden is. Zo is het eens zo mooie Aspen een plek waar nu de miljardairs de miljonairs verdrijven, aldus Frey.
Website: http://www.eagles.com/ .

NIEUW
Palmer, Del - Future
- Gravity
Van "Point Of Safe Return" (Credible Records, 2015)

Del Palmer werd vooral bekend om zijn muzikale en persoonlijke relatie met Kate Bush. Sinds 2007 begeeft hij zich op bescheiden schaal ook op het solovlak. "Point Of Safe Return", dat vorig jaar al verscheen, is zijn derde plaat, de download-EP "Outtees & Alternatives" niet meegerekend. Wederom is het een persoonlijk album geworden, gedragen door Palmers melancholieke zang. De instrumentatie is subtiel, hoewel af en toe een flinke dosis dynamiek niet geschuwd wordt. Het album is in twee delen opgesplitst: Side 1 bevat vijf losse composities, terwijl de tweede kant de songcyclus "The Inner Dialogue" bevat, een zeer intiem epos. Overigens is er nog wel een link met Kate Bush: multi-instrumentalist Kevin McAlea, bekend van Barclay James Harvest, speelde in 2014 met Bush en heeft hier een mooie rol op saxofoon.
Website: www.delpalmer.com .

NIEUW
Honing, Sebas - Life (part I)
- Lost
Van het album “The Big Shift” (FREIA Music, 2016)

“The Big Shift” is het derde soloalbum van Sebas Honing. Zijn twee voorgaande albums zijn zowel door de fans als de media alsook in ons programma goed ontvangen. Ook heeft hij zich de gemaakte kritische kanttekeningen aangetrokken. Zo speelt Christiaan Bruin nu de drums en is zijn zang verbeterd door zanglessen. Sebas Honing verzorgt behalve de vocalen ook de gitaar-, basgitaar-, en keyboardpartijen. Zijn vrouw Petra Honing (een professionele zanglerares) neemt ook zang en achtergrond vocalen voor haar rekening. “The Big Shift” is opnieuw een conceptalbum. Muzikaal is het een mix van verschillende stijlen, variërend van metal, rock en prog tot zelfs pop. “The Big Shift” gaat over veranderingen: over uit huis gaan, angsten van je af schudden en over de geboorte van de dochter van Sebas en Petra. Het album geeft dus een diepe weergave van Sebas' persoonlijke leven. Aankomende zondag, 24 januari, is de officiële releaseparty van het album in zaal ’t Blok in Nieuwerkerk aan den IJssel . Tevens betekent dit het podiumdebuut van Sebas met zijn band! Tijdens deze ProgFrog-middag zal naast Sebas Honing & Band ook de band Golden Caves te aanschouwen zijn.
Websites: http://www.freia-music.nl/artists/sebas-honing/
en https://www.facebook.com/sebashoningpage/ .

NIEUW
Group 309, The - The Confession Of A Witch
- The Wheel Of Fate
Van "The Keeper Of An Hourglass" (Mals, 2015)

Het Russische The Group 309 deed voor het eerst in 2010 van zich spreken met "Dreams Of Sea". Nu is er een opvolger: "The Keeper Of An Hourglass". Een sterke neoprogplaat, die klinkt als een klok en waarop ook fraai gemusiceerd wordt in afwisselende, melodieuze stukken, waarbij de zang afgewisseld wordt tussen een man met een stem die erg doet denken aan de zanger van Lizard en enkele vrouwen, die elk karakters van het fantasy-conceptverhaal "The Keeper Of An Hourglas" vertolken. In het Russisch, wel (of liever gezegd: niet) te verstaan! "The Confession Of A Witch" begint met een fijn duetje van basgitaar en toetsen, waar zich uiteindelijk ook gitaar en drums bijvoegen voordat het hoofdthema opdoemt. Voor diegenen die zich storen aan de rijk aanwezige vocale partijen in een onbegrijpelijke taal zal het een opluchting zijn bij track 10 te zijn aangekomen, omdat hier de kwaliteiten van de instrumentalisten te horen zijn zonder verdere vocale onderbreking.
Website: http://mals.ru/ .

NIEUW
Kesteren, Remy van - Leviathan
- Franck
Van "Tomorrow Eyes" (Deutsche Grammophon, 2016)

Vorige week begaven we ons met "Dream Chaser", de nieuwe CD van Clemens Krijger, op het schemergebied tussen klassiek, jazz, pop en prog. Vanavond betreden we wederom deze omgeving en opnieuw betreft het een Nederlands product. Voormalig wonderkind Remy van Kesteren stond al vanaf zijn zesde jaar in de belangstelling van orkesten, dansgezelschappen en andere kunstzinnige groepen om zijn beheersing van de klassieke harp. De laatste tijd voelde hij echter geen uitdaging meer in het spelen van werk van anderen en probeerde hij zelf stukken te schrijven. Het resultaat is het onlangs op het prestigieuze klassieke label Deutsche Grammophon verschenen "Tomorrow Eyes". De elf stukken begeven zich zoals gezegd tussen genres als klassiek, jazz, pop en prog, terwijl eveneens minimal music en folk de revue passeren. Van Kesteren heeft een mooie begeleidingsgroep samengesteld met onder andere Eric Vloeimans, Michael Prins en Martin Fondse. Vooral in de meer progressieve stukken is het vooral drummer Joost Kroon die de muziek lekker opzweept. Uiteraard zijn er vergelijking te trekken met helden uit het verleden als Alan Stivell en Andreas Vollenweider, maar dat is met een instrument als de harp haast onvermijdelijk. Overigens heeft van Kesteren een compacte elektrische versie van dit instrument, waarop hij als een gitarist akkoorden kan aanslaan. En tenslotte nog de vermeldingen dat naast eigen composities tevens stukken van onder andere Fondse, Nils Frahm en saxofonist Ties Mellema zijn opgenomen en dat van Kesteren en Vloeimans 23 januari in het Enschedese Wilmink Theater optreden met het programma Musica Callada/Muziek van de Stilte.
Website: www.remyvankesteren.com .

NIEUW
Casualties Of Cool - Flight
Van "Casualties Of Cool" (eigen beheer, 2014 / InsideOut, 2016)

Casualties Of Cool is een country-ambient-project van de Canadees Devin Townsend, die normaliter garant staat voor flink wat geluidsterreur. Niet hier dus. Hij laat zich op andere projecten tegenwoordig ook al vaak bijstaan door vrouwelijk schoon, vaak in de persoon van Anneke van Giersbergen. Voor Casualties Of Cool doet hij een beroep op ene Ché Aimee Dorval. Het resultaat is een even merk- als luisterwaardige style-clash. Alsof J.J. Cale begeleid wordt door de heren van Yello. Kabbelende gitaartokkeltjes, omgeven door ruimtelijke wolken synths, met de meerlagige fluisterzang van Townsend zelf tegenover de prachtig heldere stem van Dorval. Hij bracht het project al in 2014 in eigen beheer uit. Nu komt InsideOut met een set van drie schijven: een extra CD met 13 extra tracks en een DVD met een live-uitvoering van de gehele originele plaat, opgenomen in de Londense Union Chapel, plus wat videoclips.
Website: http://casualtiesofcool.com/ .

40 JAAR GELEDEN
Kansas – Carry On My Wayward Son
Van “Leftoverture” (Kirshner, 1976 / Epic Legacy, 2001)

Alweer 40 jaar geleden verscheen het album “Leftoverture”, waarmee Kansas de sprong naar de hoofdklasse maakte. Het nummer “Carry On My Wayward Son” is een klassieker geworden en één van de vele hits uit de glansrijke carrière van Kansas. Het album, dat grotendeels geschreven is door Kerry Livgren, wordt samen met “Point Of Know Return” gezien als het hoogtepunt in het oeuvre van de band. Ook commercieel was het een succes: alleen al in de VS werden er 5 miljoen exemplaren van verkocht. Nummers als “Miracles Out Of Nowhere”, “Cheyenne Anthem”, “The Wall” én natuurlijk “Carry On My Wayward Son” prijken nog steeds op de setlist. In 2015 nam Kansas afscheid van oerlid en zanger Steve Walsh, waardoor gitarist Rich Williams en drummer Phil Ehart de enig overgebleven originele leden zijn. Momenteel is Kansas met een verse bezetting aan het werk aan een nieuw studio album, het eerste in 16 jaar tijd. We hopen natuurlijk weer op een Europese tour.
Website: www.kansasband.com/ .

CONCERTAGENDA
Marillion – Jigsaw
Van “Fugazi” (EMI, 1984)

Als er een album van Marillion is die door de band zelf wordt genegeerd, dan is dat “Fugazi” wel. Het moeilijke tweede studioalbum uit 1984 werd onder behoorlijk grote druk geproduceerd. Het album klinkt klinischer en scherper dan het debuut “Script From A Jester's Tear” - iets dat ook wel weer past bij de thema’s van de nummers. In maart zal de Italiaanse Marillion-tributeband Mr. Punch naar Nederland komen om dit album in zijn geheel ten gehore te brengen. De band bevat een aantal doorgewinterde muzikanten waaronder leden van The Watch, de zanger van Delirium en La Maschera di Cera en de toetsenist van Coscienza di Zeno en Hostonaten.
Websites: http://www.marillion.com
en http://www.mrpunch.net/ .

40 JAAR GELEDEN / CONCERTAGENDA
Magnum – Lords Of Chaos/All Come Together
Van “Days Of Wonder” (Zoom Club, 2000 / Krescendo Records, 2014)

Het gebeurt niet vaak dat je de eerste stappen van een band kan meemaken. Het uit Birmingham afkomstige Magnum timmert nu al 40 jaar aan de weg en op “Days Of Wonder” kunnen we zelfs het eerste concert dat voor een publiek werd gegeven horen. Twee jaar voordat het debuutalbum uitkwam, horen we al duidelijk waar de band naar toe wil. Melodieuze rock, maar ook hier en daar een vette knipoog naar de progrock waar Magnum nog steeds mee scoort. Komend jaar is de band wederom te zien in Nederland, en wel in Zoetermeer ter promotie van het 18de studioalbum “Escape From The Shadow Garden”.
Website: www.magnumonline.co.uk/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Barstool Philosophers, The - Beyond The Stars
Van "Crossing Over" (eigen beheer)

Het heeft even geduurd, maar daar is-ie dan: het tweede album van onze Almelose trots The Barstool Philosophers! Het is een prachtig vormgegeven geheel geworden. Het is een plaat met een verhaal, dat de groep ook uitgebreid, met excuses voor de vertraging, in het boekje uit de doeken doet. Kort gezegd: de Barstoolers waren al een flink eind op dreef met een opvolger voor debuut "Sparrows" (2009) toen zanger Leon Brouwer het besluit nam te stoppen. In afwachting van het toetreden van een nieuwe vaste zanger besloot men de muziek voor te leggen aan een rij bevriende vocalisten. Indachtig het feit dat het een overgangsplaat ging worden werd de titel "Crossing Over" en werd de zangers en zangeres meegegeven met een tekst te komen die in dat concept past. Onder die zangers bleek ook de man te zitten die uiteindelijk de nieuwe vaste zanger is geworden: Peter van Asselt. Vanavond laten we de bijdrage van de enige zangeres, Marleen ten Hove, horen. Ten Hove doet in "Beyond The Stars" niet alleen de leadzang, maar zong ook de meerstemmige koortjes in. Let ook op de interlude halverwege, met ploppend prominent baswerk van Bas Hoebink, een heerlijk tegenritme van gitarist Ivo Spoelman en een korte, maar flitsende toetsensolo van René Kroon over, waarna Ten Hove haar rol vervolgt over een percussief patroon van Martin Kuipers. Het album is overigens voor een prikkie te koop via de website van de groep.
Website: http://thebarstoolphilosophers.com/nl/ .

40 JAAR GELEDEN
Finnforest - Alpha
Afkomstig van "Lähtö Matkalle" (Love Records, 1976 / The Laser's Edge, 1996)

In 1975 verscheen het titelloze debuutalbum van de Finse band Finnforest bij het Finse label Love Records. De mix van energieke jazzrock en symfonische klanken doet door de bezetting (gitaar, toetsen, drums) toch wel erg aan Camel en Focus denken, hoewel ze natuurlijk tijdgenoten waren. Een jaar later al verscheen er al een tweede album, getiteld “Lähtö Matkalle”, waarop de sound van de band nog meer richting jazzrock bleek opgeschoven, misschien ook wel doordat de band intussen een bassist in de gelederen had opgenomen. Van dat album laten we de broeierige opener “Alpha” horen.
Meer informatie: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=1079 .

VAN EIGEN BODEM
A Liquid Landscape - Drifting Star
Van "The Largest Fire Known To Man" (Glasville Records, 2014)

Het Groningse A Liquid Landscape bracht in 2014 met “The Largest Fire Known To Man” een tweede studioalbum uit. Het album is geproduceerd door Bruce Soord, voorman van The Pineapple Thief. Waar Soords eigen band het zoekt in een poppy vorm van prog, houdt A Liquid Landscape het weliswaar even compact in vrij korte songs, maar haalt het z'n zij-invloeden vaker uit intense en emotionele vormen van post-punk. Toch zijn er in de songstructuren zeker prog-aspecten te ontwaren in de muziek, al maakt de band geen gebruik van de voor dat genre gebruikelijke keyboards. Af en toe lijken we een moderne vertaling te horen van wat U2 op het ondergewaardeerde tweede album "October" probeerde.
Website: http://www.aliquidlandscape.nl/ .

UIT DE OUDE DOOS
Isildurs Bane - En Vilja Att Leva / Evighetens Visdom
Afkomstig van "Sagan Om Den Irländska Älgen" (Isildur Records, 1984 / CD-uitgave: 1992)

Soms, als je informatie op albums goed bekijkt, ontdek je een klein raadsel. Hoewel algemeen wordt aangenomen dat “Sagan Om Ringen” het debuut is van de Zweedse groep Isildurs Bane, staat er op de CD toch echt dat een groot deel van de muziek in 1987 is opgenomen, toch zeker 5 jaar nadat de muziek van het album “Sagan Om Den Irländska Älgen” is opgenomen. Misschien wordt dat raadsel wel opgelost in het te verschijnen boek over deze bijzondere Zweedse band. Vreemd genoeg hebben wij van het tweede (of eerste) album nog nooit de twee afsluitende tracks van de lange suite gedraaid, waarop nog de vroege symfonische, en door Camel beïnvloede, stijl van Isildurs Bane is te horen.
Website: http://www.isildursbane.se/ ;
meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=169 .

TERUGBLIK 2015
Arena – Returning The Curse
Van het album “The Unquiet Sky” (Verglas, 2015)

We zijn nog niet klaar met terugblikken op 2015. We hadden vorige week dan wel oog voor de top 10 van de Xymphonia-redactieleden, maar zo'n toplijst is toch ook maar arbitrair. Voor Aldwin ontbrak eigenlijk Arena. Die groep verraste hem met “The Unquiet Sky”. Je zou kunnen zeggen dat het zijn nummer 11 is... “The Unquiet Sky” is een conceptalbum, gebaseerd op het spookverhaal “Casting The Runes” van M.R. James. Het werd in 1957 verfilmd als “Night Of The Demon” en gaat over een wetenschapper die bij een sekte op demonische krachten stuit. “Een intens album, dat al je aandacht opeist, maar je voldaan zal achterlaten", aldus Maarten Goossensen van Progwereld.
Website: http://www.arenaband.co.uk/.

NIEUW
Krijger, Clemens - Street
- Angel
- How We Sleep
Afkomstig van "Dream Chaser" (eigen beheer, 2015)

Clemens Krijger is actief als componist van muziek voor radio, televisie en film, theater en multimedia. Met Dream Chaser presenteert hij zijn tweede album, waarop hij onder andere wordt bijgestaan door drummer Marcel van Cleef, stemkunstenares Greetje Bijma en op twee tracks gitarist Richard Hallebeek. Muzikaal heeft het een duidelijk klassieke ondertoon: het is bij vlagen erg intiem, bijna kamermuziek, door de grote rol voor viool en cello. Maar dan duiken er soms vervreemdende elementen op, zoals de bijdragen van stemkunstenares Greetje Bijma. Dat pakt niet altijd even goed uit, maar het is op zich intrigerend. En dan is er nog de bescheiden gastrol van gitarist Richard Hallebeek, iemand die toch meer bekend staat als jazzrockmuzikant. Op een ander moment denk je dat je in een donker café naar een vreemd soort Frans chanson zit te luisteren. De drie stukken die wij hebben uitgezocht doen ons bij vlagen denken aan het werk van bijvoorbeeld Mayra Orchestra, of in het atmosferische “How We Sleep”, aan dat van de Nederlandse groep Oblique, die overigens later ook muziek voor TV en film heeft gemaakt. Clemens Krijger vraagt zichzelf af of zijn muziek wel in een hokje te plaatsen valt, maar hij hoopt dat hij in het progwereldje liefhebbers met een 'open mind' vindt. De tijd zal het leren of dat lukt, maar wat ons betreft is dit album bijzonder genoeg. Het is ook het type plaat dat tijd nodig heeft om te doorgronden. De gedichten die in “Street” en “How We Sleep” zijn te horen zijn trouwens van de hand van Hanneke van Eijken.
Website: http://www.beeldendcomponist.nl/.

NIEUW
Aarset, Eivind - Wanderlust
I: The City Awake
II: Overgrown
III: View From Above
Van : "I.E." (Jazzland Records, 2015)

Na een ambient-album voor ECM is de Noorse gitarist Eivind Aarset met "I.E." terug op het vertrouwde nest van Jazzland Records. De met David Torn en Jon Durant de eredivisie van de cloud guitar vormende geluidskunstenaar komt met een ambiteus werkstuk waarop postrock, Jaga Jazzist-achtige bombast en ambient ruim 70 minuten de gelegenheid krijgen zich te openbaren. Met medewerking van zijn min of meer vaste bezetting aangevuld door onder andere de van O.R.k. bekende zanger Lorenzo Esposito Fornasati en The Norwegian Wind Ensemble stort Aarset een warme golf van geluid over de luisteraar heen, waarin bij gedetailleerde beluistering ondanks de noise veel subtiliteit en melodie te ontdekken valt. Overigens speelt de Noor op 23 januari a.s. in het Bimhuis in Amsterdam met de formatie Punkt, waarin tevens onder andere Jan Bang en Erik Honoré zitten en waarmee David Sylvian de laatste jaren gespot werd. Eén en ander vindt plaats in het kader van de 'carte blanche' die de illustere Amerikaanse percussionist Hamid Drake die avond krijgt. Hij ontmoet naast Punkt ook onder meer blazers van het ICP Orchestra.
Website: www.eivindaarset.com
en http://bimhuis.nl/concerten/carte-blanche-hamid-drake.

TERUGBLIK 2015
Downes Braide Association - Suburban Ghosts Part 3
Afkomstig van "Suburban Ghosts" (X2X Records, 2015)

Geoff Downes en Chris Braide perfectioneren op hun tweede album onder de vlag DBA of Downes Braide Association hun moderne variant op de klassieke Buggles-sound en progressieve synthpop. Het album is gevuld met melodieuze songs die zich al heel vlot in je bovenkamer nestelen, gevat in een warme, kamerbrede klank. Leuk detail is dat het laatst gezongen stukje in “Suburban Ghosts Part 3” een bewerking is van het begin van de openingstrack van DBA's eerste album “Pictures Of You”.
Website: http://downesbraide.com/.

(OP)NIEUW
Hackett, Steve - Racing In A (live)
- Please Don't Touch (BBC session)
Van "Premonitions - The Charisma Recordings 1975-1983" (Virgin/Universal, 2015)

Enige weken geleden besteedden we al aandacht aan "Premonitions", de fraaie box van Steve Hackett die de jaren omvat waarin hij voor het fameuze Charisma Recordings muziek maakte. Destijds belichtten we studio-opnamen en nieuwe mixen, dit keer duiken we in de live-opnames die aan de zes reguliere studioalbums zijn toegevoegd. Allereerst een live-opname uit juli 1979, twee maanden na de release van "Spectral Mornings". "Racing in A" werd in Oxford opgerekt tot ruim negen minuten, met name door de quote uit één van de tracks van Hacketts debuut "Voyage Of The Acolyte". Het titelnummer van "Please Don't Touch" werd in 1983 opgenomen voor het BBC radioprogramma The Friday Rock Show. De vier in deze box voor het eerst uitgebrachte nummers tonen onder meer de kunsten van de latere Marillion-drummer Ian Mosley, waarmee Hackett zojuist zijn laatste album voor Charisma, "Highly Strung", had gemaakt. Overigens is er net een DVD verschenen met een 140 minuten lange documentaire over Hackett: "The Man, The Music: The life and art of one of the true pioneers of progressive rock" (Wienerworld, 2015), met gesprekken met Hackett, zijn broer en zijn moeder en diverse mensen die met 'm gewerkt hebben - en als bonus nog een keukentafelgesprek tussen Chris Squire en Hackett (outtake van het interview met Squire dat in de documentaire verwerkt zit).
Website: www.hackettsongs.com.

ALBUM VAN DE MAAND
Barstool Philosophers - Freeway
Van "Crossing Over" (eigen beheer)

Het heeft even geduurd, maar daar is-ie dan: het tweede album van onze Almelose trots The Barstool Philosophers! Het is een prachtig vormgegeven geheel geworden. Het is een plaat met een verhaal, dat de groep ook uitgebreid, met excuses voor de vertraging, in het boekje uit de doeken doet. Kort gezegd: de Barstoolers waren al een flink eind op dreef met een opvolger voor debuut "Sparrows" (2009) toen zanger Leon Brouwer het besluit nam te stoppen. In afwachting van het toetreden van een nieuwe vaste zanger besloot men de muziek voor te leggen aan een rij bevriende vocalisten. Indachtig het feit dat het een overgangsplaat ging worden werd de titel "Crossing Over" en werd de zangers en zangeres meegegeven met een tekst te komen die in dat concept past. Onder die zangers bleek ook de man te zitten die uiteindelijk de nieuwe vaste zanger is geworden: Peter van Asselt. Hij geeft de groep toch wel een ander geluid dan Brouwer. Waar zijn voorganger duidelijk bewonderaar van Queensrÿche-zanger Geoff Tate was, brengt Van Asselt een bluesgevoel mee. Regelmatig moet je denken aan Brainbox-zanger Kaz Lux, maar in buitenbeentje "On My Way To You" levert hij zijn visitekaartje af, door in zijn eentje een gospel/rhythm 'n blues-vocal group à la The Blind Boys Of Alabama of The Holmes Brothers neer te zetten. Erik Masselink, oude bandmaat van meerdere Barstoolers in Symmetry, zingt twee nummers die meer de progmetalkant op gaan en bij vlagen ook meteen doen denken aan diens eigen groep Gate 6. Enige niet uit deze regio afkomstige vocalist is Amerikaan Paul Adrian Villareal, oud-collega van toetsenist René Kroon in de progmetalband Sun Caged. Maar laten we ook de overige stemmen niet vergeten: Michel 'LeGrand' de Groot (Cirrha Niva), Marleen ten Hove en Maikel Hergers (Mystrez) maken het plaatje van dit zeer afwisselende en mede daarom zo boeiende album compleet. Een album waarop het sowieso genieten is van de soepel groovende drums van Martin Kuipers, alsmede de soms heerlijk zoemende bas van Bas Hoebink en de prachtige soli die toetsenist René Kroon en gitarist Ivo Poelman. Op 31 januari gaan we de band hier aan de tand voelen. We openen met wat ook de opener van het album is en meteen het visitekaartje van nieuwe zanger Peter van Asselt: "Freeway".
Website: http://thebarstoolphilosophers.com/nl/.

NIEUW / LIVE-TIP
Unthanks, The - Close The Coalhouse Door (live)
Van "Archive Treasures (2005 - 2015)" (Rabble Rouser, 2015)

Zoals de titel al doet vermoeden is "Archive Treasures" geen echt nieuw album van The Unthanks, maar een CD waarop rarities, exclusieve live-opnamen, demo's and outtakes zijn verzameld van de progressieve folkgroep rond de zusjes Rachel en Becky Unthank. Ook de kerst-single voor dit jaar staat erop: een cover van "2000 Miles" van The Pretenders. Die hebben we u al in onze kerstuitzending laten horen. Wij willen u echter een andere lied ook niet onthouden: een bezwerende song van Alex Glasgow, waarin trompet, viool en zingende zaag lange lijnen spelen over een repeterend pianomotief. De CD is los te koop, maar maakt ook deel uit van de "Memory Box", die alleen bij de band zelf te koop was, met verder o.a. een DVD en allerlei hebbedingetjes. Die box is echter al uitverkocht.... The Unthanks treden op 3 april op in Roots aan de Zaan, in Zaandam.
Website: http://www.the-unthanks.com/.

Pallas - New Life
Van "Wearewhoweare" (eigen beheer, 2014)

"Wearewhoweare" is het tweede album van de Schotse groep Pallas met zanger Paul Mackie en de opvolger van "XXV" uit 2011. "XXV" liet een stevig geluid horen met veel bombast. "Wearewhoweare" is veel dynamischer en kent wel z'n bombastische momenten, maar die zijn beter gedoseerd. Pallas laat een modern proggeluid horen, waarover Mackie met veel gevoel en intensiteit zijn zangkunsten etaleert. Gitarist Niall Matthewson laat meermalen fraai effectrijk gitaarspel horen, met een lekker scherp geluid, zoals David Gilmour in de jaren '80 klonk. Hij kan ook grimmiger, meer metal-achtig klinken als hij wil. Basbeest Graeme Murray is ook in vorm en klink in nummers als "And I Wonder Why" bijna als Tony Levin.
Website: http://www.pallasofficial.com/.

HERUITGAVE
Grateful Dead, The - Terrapin Station
Van "Terrapin Station" (Arista, 1977)
en "The Best Of The Grateful Dead" (Rhino, 2015)

Ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum van The Grateful Dead (en mogelijk ook ter herdenking van de 20ste sterfdag van leider Jerry Garcia), verscheen afgelopen jaar een nieuwe 2CD-compilatie. Dit "The Best Of Grateful Dead" probeert voor zover mogelijk de hele bandcarrière van 1967 tot aan 1989 te belichten. We hebben nooit zo begrepen hoe deze band in de VS een haast goddelijke status wist te vergaren. Misschien dat we altijd de verkeerde albums geluisterd hebben, want deze nieuwe, mooi verzorgde en informatieve compilatie bevat absoluut wat staaltjes fraaie muziek. De gemiddelde prog-liefhebber zal echter niet heel veel kunnen met de mengeling van rock, folk, country en psychedelica. Tot hij de tweede schijf opzet, die begint met het 16 minuten lange titelnummer van "Terrapin Station" uit 1977. Deze productie van Keith Olsen (ook bekend van Emerson, Lake & Palmer, Heart, The Babys en vééél meer) begint nog ietwat countryrock-achtig, maar ontwikkelt zich tot een heus bombastisch 'epic', inclusief orkest en koor!
Website: http://www.dead.net/.

SEVENTIES
Druid - Crusade
Afkomstig van "Fluid Druid" (EMI Records, 1976; BGO Records, 1995)

Na het winnen van een prestigieuze muziekwedstrijd ging het hard met de Britse progband Druid. In 1975 verscheen hun debuut “Toward The Sun” bij EMI, geproduceerd door Bob Harris, de fluweel-gestemde presentator van het BBC TV-programma The Old Grey Whistle Test. Maar ondanks dat zat het de band niet mee: een deel van de pers schonk geen aandacht aan de band omdat een collega-muziekblad de wedstrijd had gesponsord en de BBC draaide de plaat niet om beschuldigingen van belangenverstrengeling te voorkomen: Bob Harris was ook radio-DJ voor de omroep. De sterk door Yes beïnvloede muziek was echter meer dan sterk genoeg en het album zou dan ook tot een kleine cult-klassieker uitgroeien. De opvolger “Fluid Druid” zou een jaar later verschijnen en liet horen dat de band meer een eigen geluid wist neer te zetten, hoewel het flauwe reggae-uitstapje niet echt sterk is. Maar het ongunstige tij kon helaas niet meer gekeerd worden: in de week dat het album uitkwam en advertenties in alle muziekbladen verschenen, stonden ook de eerste live-recensies over The Sex Pistols in de bladen... 20 jaar geleden bracht BGO een dubbel-CD uit met beide albums.
Meer info: http://www.progarchives.com/artist.asp?id=856

VAN EIGEN BODEM
Solution – Mirror (Of Your Life)
Van “...It's Only Just Begun...” (CBS, 1980)

Solution werd in 1970 opgericht. Oorspronkelijk speelde de band onder meer covers van soulnummers en werd de naam gespeld als Soulution. Toen de muzikale richting werd verlegd en de groep lang uitgesponnen symfonische nummers ging spelen, werd de naam gewijzigd in Solution. In 1975 hoorde Gus Dudgeon, die bekend was als producer van de uiterst succesvolle platen van Elton John, een bandopname van Solution. Na in Nederland de muzikanten enige malen te hebben gezien en gehoord vroeg hij hen te tekenen voor Rocket Records, het eigen platenlabel van Elton John. “...It's Only Just Begun...” was het vijfde studio-album van Solution. Het was ook het eerste door Solution zelf geproduceerde album. Gitarist Jan Akkerman en percussionist Nippie Noya zijn te gast. Laatstnoemde is ook te horen in “Mirror (Of Your Life)”. In 1983 voel het doek voor de groep, maar in 2006 werden twee reünieconcerten gegeven, waar een DVD-registratie van is verschenen. Verdere activiteiten zijn door het overlijden van toetsenist Willem Ennes in 2012 zeer onwaarschijnlijk geworden.
Website: http://www.solutionmusic.nl/ .

Nr. 15

Op die vijftiende plek vinden we twee albums:

Sleeping Pulse – Under The Same Sky - Edition with acoustic bonus tracks (Prophecy)
U hoort: War

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Sleeping Pulse is een samenwerking tussen Mick Moss (Antimatter) en Luis Fazendeiro van de Portugese ambient-metalband Painted Black. Fazendeiro heeft de muziek geschreven, Mick Moss de zanglijnen en de teksten. Echter: niet alleen de hele sfeer, ook de opbouw van de songs toont veel gelijkenis met Antimatter. Atmosferisch, donker, melancholisch, emotioneel met heerlijke akoestische stukken en elektronische uitbarstingen. Het neerzetten van een melancholische sfeer is tot kunst verheven.
Website: http://www.sleepingpulse.com/ .

Snarky Puppy & Metropole Orkest - Sylva (Impulse!)
U hoort: Gretel

– Op nummer 7 in de lijst van Chris:
Eén van de meest vreugdevolle concerten die ik zag dit jaar was Snarky Puppy & Metropole Orkest in Rotterdam. Daar speelden ze samen o.a. het in april 2014 opgenomen stuk “Sylva”. Ik noem het vreugdevol omdat ik zelden zoveel muzikanten op één podium heb gezien die zo veel lol hadden in samen muziek maken. Sylva is een lange suite geschreven door bassist Michael League waarbij hij carte blanche kreeg om het Metropole Orkest naar zijn hand te zetten. Dat resulteerde in een CD + DVD die weer wat meer funky uit de hoek komt, maar waar het Metropole Orkest nog voor wat meer muzikaal gewicht zorgt.
Website: http://snarkypuppy.com/ .

Nr. 14

Drie albums, die steeds door één redactielid zijn genoemd op nummer 6 in hun lijst:

Patrick Watson - Love Songs For Robots (Secret City Records)
U hoort: Know That You Know

– Op nummer 6 in de lijst van René:
Een vertrouwde gast in mijn top 10’s zou dit jaar bijna de boot gemist hebben. Maar na regelmatige beluistering heeft Patrick Watson op het laatst toch maar mooi Scott Henderson uit mijn jaarlijst gestoten. Het blijft fraai hoe deze Canadees mysterieuze songs blijft componeren, waarbij zijn soms wat mompelende stem wel iets heeft van een ingetogen John Martyn.
Website: http://patrickwatson.net/ .

Olivier's Army – Back In Command (eigen beheer)
U hoort: Back In Command

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Onbegrijpelijk dat deze Nederlandse groep zo weinig aandacht krijgt. Maar misschien dat dit ook aan de heren zelf ligt en ze te weinig bezig zijn met zelfpromotie? Of ben ik een van de weinigen die zo intens kan genieten van deze kleurrijke progressieve pop, waarin de werelden van David Sylvian en Talk Talk samenkomen, met hulp van een aantal topmuzikanten gebracht met jazzy flair?Naast de Olivier uit de bandnaam - de op vele fraaie vintage toetseninstrumenten spelende Olivier Schutte – dient ook zeker zanger Floris van der Klein genoemd, die mij met zijn strofen meermalen goed weet te raken (let speciaal op de regel 'It's amazing how you tend to fuck things up sometimes' in het titelnummer). Ik sta nog volkomen achter mijn voordracht tot Album van de Maand februari.

Blueneck - King Nine (Denovali Records)
U hoort: Man Of Lies

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Mijn bedoeling was om één van de symfonische droomprogbands in mijn top tien op te nemen. Uit het rijtje dat ook The Receiver, Archive en Klone bevat, is het Blue Neck geworden. Blueneck is een post-progband uit Bristol, die naar eigen zeggen beïnvloed is door de folktronica van Boards Of Canada, de filmsoundtracks van Ennio Morricone en John Carpenter en het melodiegevoel en melancholie van Radiohead t.t.v. "Kid A". "King Nine" is al de zesde plaat in acht jaar tijd van het Britse kwintet, dat pas in 2015 debuteert in Xymphonia.
Website: http://blueneckuk.bandcamp.com/ .

Nr. 13

Drie albums die alle drie in de lijst van één redactielid op nummer 5 zijn geplaatst:

Birds Through Fire - Letters To Thurza (Trench Editions)
U hoort: Once Were Trees

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Birds Through Fire is de glorieuze terugkeer van Robby Aceto. Deze zanger/gitarist wist in het verleden al te overtuigen met een prachtige soloplaat en bijdragen aan albums van Jansen, Barbieri, Karn en Stefano Panunzi. In deze band gaat hij een samenwerking aan met Paul Carwright en Pauls Smyth. De onderhuidse songs van Aceto worden hierdoor omlijst door ambient-passages, waardoor “Letters To Thurza” een intrigerende trip is geworden.
Website: http://www.birdsthroughfire.com/ .

Riverside - Love, Fear And The Time Machine (InsideOut)
U hoort: Lost

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Het Poolse Riverside heeft zich op zijn zesde album "Love, Fear And The Time Machine" veelal een bedaarde, ingetogen stijl aangemeten. De nieuwe Riverside viel me in eerste instantie niet mee. Er hadden mijns inziens wat meer stevige stukken in gekund. De variatie en de opbouw naar een apotheose, die zo kenmerkend is voor de voorgaande albums, werd gemist. Toch is het een groeialbum gebleken, want na meerder draaibeurten, heeft het deze vijfde plek verdiend.
Website: http://www.riversideband.pl/en/ .

La Coscienza Di Zeno – La Notte Anche Di Giorno (Fading Records)
U hoort: Giovane Figlia: A Ritroso

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Not A Good Sign had voor mij de status van ultieme band van Altrock/Fading Records, zusterlabels waarop sowieso vele interessante groepen hun muziek uitbrengen. In Not A Good Sign werken namelijk leden uit diverse groepen uit die stal samen. Het titelloze album uit 2013 was prachtig en dit jaar verscheen de zeer fijne opvolger “From A Distance”. Vrijwel tegelijk verscheen het derde album “La Notte Anche Di Giorno” van La Coscienza Di Zeno, en dat belandde uiteindelijk veel vaker in mijn CD-speler dan “From A Distance”. De muziek is warmer en de Italiaanse zang past beter bij deze ietwat opgefriste vorm van Rock Progressivo Italiano. En zo belandt Not A Good Sign dit keer net buiten de top tien, ten faveure van dit zusje.
Website: http://www.lacoscienzadizeno.it/ .

Nr. 12

Op nummer 12 vinden we twee albums:

Arcane – Known / Learned (Sensory Records)
U hoort: Keeping Stone Water Awake

– Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Zoals eerder vermeld is Arcane één van de ontdekkingen van 2015. Wel is het zo dat de band meer naar progmetal neigt en minder naar symfo. “Known / Learned” is een dubbelalbum met enerzijds een stevige progmetalaanpak op CD1, die de titel “Known” heeft meegekregen, en anderzijds de tweede schijf “Learned” die veel minder heavy is. Dus enerzijds veel rifjes en powerakkoorden en anderzijds akoestische en kabbelende elektrische gitaren en een focus op sfeer en emotie. Dat alles met de geweldige zang van Jim Grey.
Website: http://www.arcaneaustralia.com/ .

En voor het eerst vanavond consensus, want we hebben nu een album dat in twee lijsten voorkomt:

Teleharmonium - Scenes From The Land Of The Mother Generator (eigen beheer)
U hoort: The Mother Generator

– Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
Het leukste van jaarlijsten is dat je een nieuwe band een plek in de lijst kan geven. Zo ook het uit Winnipeg, Manitoba afkomstige Teleharmonium, een progressief, psychedelisch powerpopsextet. Muzikaal doet het eer aan de muziek uit midden jaren 60 tot eind jaren 70 en zweeft het ergens tussen psychedelische, classic en progressieve rock. De band noemt zelf bands als The Who, Pink Floyd, Jefferson Airplane, Buffalo Springfield en The Moody Blues als invloeden, wat de lading goed dekt. Maar de groep heeft zeker een eigen geluid en aan "The Mother Generator" kan veel plezier worden beleefd. Met recht werd het in september Album van de Maand.

– Op nummer 8 in de lijst van René:
Toch wel een beetje een eigen ontdekking deze Canadese band. Nadat ik bij toeval het mini-album van Urban Nomad ontdekte en via bandcamp bestelde, bleek dat dit slechts een voorproefje was van wat Teleharmonium die daaruit voortkwam wist te produceren. Een lekkere mix tussen sixties, gitaargedomineerde prog en Pink Floyd. En dat alles in een bewust wat ruwe productie.
Website: https://teleharmonium.bandcamp.com/ .

Nr. 11

Maurizio Di Tollo - Memorie Di Uno Sparring Partner (AMS Records)
U hoort: Amore Mio, Hai Ragione

– Op nummer 3 in de lijst van René:
De opvolger van “L’Uomo Trasparente” is wederom een uiterst melancholieke plaat. Wellicht wat minder symfonisch dan Di Tollo’s debuut, overheersen op “Memorie Di Uno Sparring Partner” de rockende gitaren. Dit gaat echter niet ten koste van de gevoelige melodieën en warme arrangementen.
Website: https://www.facebook.com/MauriziodiTollo/ .

Lucy Ward – I Dreamt I Was A Bird... (Betty Beetroot Records)
U hoort: Lion

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
In 2013 eindigde het tweede studio-album, “Single Flame”, van de uit Derby afkomstige Lucy Ward warempel op de derde plaats van onze jaarlijst. Nu, 2 jaar later, is er een derde album, dat de lijn van “Single Flame” voortgezet, maar dat ook iets aardser is. De thematiek heeft veelal te maken met het stedelijke maar ook persoonlijke verhalen. Lucy wordt wederom bijgestaan door Stu Hanna als producer en muzikaal partner. En ondanks dat het album folk als uitvalbasis heeft, is het wederom een divers album met referenties aan psychedelica en lichte jazz en zelfs voorzien van groots gearrangeerde passages. Een van de kippenvelmomenten is zeker het nummer “Lion”: een huiveringwekkend waargebeurd verhaal over Robert Barker, een soldaat die deserteerde ten tijde van de Eerste Wereldoorlog als gevolg van wat we nu PTSS noemen. Ook Lucy was live te bewonderen in Nederland afgelopen november en wist met haar persoonlijkheid en stem het publiek te betoveren.
Website: http://www.lucywardsings.com/ .

Nr. 10

Weer een album dat in twee lijsten wordt genoemd. Overigens wel een album dat de hele redactie in de kast heeft staan...

David Gilmour - Rattle That Lock (Columbia Records)
U hoort: Faces Of Stone

– Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
Het kan u bijna niet ontgaan zijn dat het vierde David Gilmour-soloalbum verscheen: "Rattle That Lock". In de opmaak naar de release verscheen de single "Rattle That Lock", en een tweede nummer "Today". Beide behoren nummers tot de meer uptempo kant van de plaat en geven als geheel niet het volledige beeld. Die bevat ook drie instrumentals die het jam-achtige gevoel hebben van het vorig jaar verschenen Pink Floyd-album "The Endless River", een jazzy song met medewerking van meerdere bekende jazzmuzikanten, alsmede gedragen stukken: over wijlen Richard Wright, over de dementerende (inmiddels overleden) moeder van Gilmour - én een indrukwekkende, zéér Floydiaanse song in de gepatenteerde statige cadans, over oorlogstrauma's: "In Any Tongue". Het is ook de song met de heftigste gitaarsolo. Tijdens een korte tour, waarin onder andere een show in Oberhausen was opgenomen, wist Gilmour ook te imponeren en klonk een aantal van de nummers nog imposanter. Zeker een van de hoogtepuntjes van 2015.

– Op nummer 7 in de lijst van René
Op de dag dat het Xymphonia-team naar Duitsland afreed om David Gilmour live te bewonderen, bracht de postbode de box met zijn nieuwe album “Rattle That Lock”. Zodoende was ik voorbereid op wat komen ging. En dat was prachtig. Een vroeg hoogtepunt tijdens de show was het gevoelige “Faces Of Stone”, dat een haast Camel-achtige sfeer heeft inclusief uiterst gevoelige gitaarsolo. Op de plaat is het eveneens een beauty, al had de gitaarsolo wel iets langer gemogen.;-)
Website: http://www.davidgilmour.com/ .

Nr. 9:

Grice - Alexandrine (Hungersleep Records)
U hoort: Leftside

– Op nummer 4 in de lijst van René:
Liefhebbers van Japan en de soloprojecten van de diverse ex-leden van die groep komen op het tweede album van Grice weer volop aan hun trekken. Steve Jansen en Richard Barbieri hebben een prominente rol, maar ook andere musici zoals 05Ric, Matt Calder, Al Swainger en Luca Calabrese leveren essentiële bijdragen.

– Op nummer 8 in de lijst van Christian:
Het tweede album van Grice was een typisch geval van een album dat geniepig zijn invloed liet gelden, doordat het me ineens opviel dat ik hem steeds vaker ging draaien. “Alexandrine” is het type album waarvan ik hoop dat David Sylvian het nog eens zal maken na al zijn avant-garde-experimenten. Het is gelukkig geen Sylvian-kloon maar de sfeer en de klankwereld hebben best veel overeenkomsten met die op albums als “Gone To Earth” en “Secrets Of The Beehive”. Bedwelmend album!
Website: https://hungersleeprecords.bandcamp.com/ .

Toto – XIV (Frontiers)
U hoort: Unknown Soldier

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Zelden in de geschiedenis heeft een plaat die gemaakt is om een contract uit te dienen zo geïnspireerd geklonken als “XIV” van Toto. Zeker Steve Lukather heeft niet onder stoelen of banken gestoken hoe diep hij de mensen van het Frontiers-label haat. Maar jongens, hoor alleen al hoe het album met “Running Out Of Time” van start gaat en je geeft je over aan die fantastische groove, het fijne melodieuze gitaarspel en de overtuigende zang van de teruggekeerde Joseph Williams. In de tweede helft zit een enkel inzakkertje, maar dit is toch vooral een plaat die je bij beluistering meteen energie geeft. De band straalt zo'n levenslust uit dat we ons niet kunnen voorstellen dat dit het laatste studio-album zal blijken – ook al is er nu geen contractuele verplichting meer.

– Op nummer 8 in de lijst van Aldwin:
Had niet gedacht dat een album van Toto me nog zo zou boeien. Nieuw en toch zo herkenbaar. “XIV” is het veertiende studio-album van Toto. Die veertien albums verschenen in 38 jaar tijd, want zolang bestaat Toto inmiddels. Negen jaar na het ook al sterke "Falling In Between" pakt Toto opnieuw uit! Tegelijk met de release van "XIV" kwam er ook het tragische nieuws dat bassist Mike Porcaro is overleden aan de gevolgen van ALS.
Website: http://totoofficial.com/ .

Nr. 8

Hasse Fröberg & Musical Companion – HFMC (GlassVille Records)
U hoort: Someone Else's Fault

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Daar waar de muziek van moedergroep The Flower Kings toch, eerlijk is eerlijk, een zeker inwisselbaarheidsfactor heeft gekregen door de loop der jaren, leveren de offshoots – ook al is de muzikale verwantschap veelal aanwezig – toch vaak sterke muziek op. Denk maar aan Jonas Reingolds Karmakanic. Misschien ten onrechte schatte ik zanger/slaggitarist Hasse Fröberg toch een paar klassen lichter in dan Reingold en opper-Flower King Roine Stolt. Enkele jaren geleden richtte hij zijn eigen Musical Companion op. Hoewel hij talentvolle musici om zich heen verzameld hadden wisten de eerste twee albums nog niet van voor tot achter te overtuigen. Interessante breed uitgebouwde composities werden afgewisseld met wat al te makkelijke rockertjes. Met nummer drie “HMFC”, valt alles op zijn plek. Thema's als 'tijd' en 'ouder worden' zijn wellicht niet heel origineel, maar zijn wel verpakt in sterk uitgewerkte composities van in een enkel geval epische lengte. Daarin kunnen de muzikanten bovendien helemaal hun ei kwijt. Vooral gitarist Anton Lindsjö is een veelzijdig toptalent met een bijzonder soepele stijl. En Hasse blijft een zanger die je in je hart raakt.

– Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Hasse Fröberg is al meer dan dertig jaar actief binnen allerlei substijlen der Zweedse rockmuziek. Wij kennen hem vooral, sinds 1997, als zanger en tweede gitarist van The Flower Kings. “HFMC” is het derde album van de band en ook het meest symfonische. Waar bij The Flower Kings nog wel eens plaats is voor haast jazzrockachtig gefreak, bouwt dit “HFMC” in plaats daarvan toch nog steeds straighte rockpassages in. "HFMC", de afkorting van de band dus, is trouwens ook de titel van het album, dat verschijnt bij het Nederlandse GlassVille Records.
Website: http://www.hfmcband.com/ .

Nr. 7

Mystery – Delusion Rain (Unicorn Digital)
U hoort: Wall Street King

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Wat een prachtig album heeft de Canadese band Mystery wederom gemaakt. Dit is echt muziek die ik leuk vind: goed in het gehoor liggende melodieuze symfo. Lekkere lange nummers met veel gitaarsoli en toetsen, fijn stuwend bas- en drumwerk en de bijbehorende emotionele zang van Jean Pageau. Geweldig dat de groep in 2016 opnieuw in Nederland is te bewonderen.

– Op nummer 7 in de lijst van Herman:
Dat was even schrikken, dat Benoit David, de man die met zijn warme stem zo veel luistergenot gaf aan drie Mystery-albums op rij, zich genoodzaakt zag te stoppen. Sinds najaar 2013, toen Mystery met vervanger Jean Pageau aantrad in De Boerderij in Zoetermeer, weten we dat we niet hoefden te vrezen. En dat blijkt ook uit “Delusion Rain”. Vooralsnog hebben we het album, dat pas in november verscheen, iets minder hoog zitten dan zijn twee voorgangers, maar het is absoluut opnieuw een bijzonder fijne plaat: weldadig rijk klinkende symfonische rock met stuwend drum- en baswerk, warm gitaarspel, volle maar niet te wollige toetsenpartijen en emotioneel vertolkte teksten.
Website: http://www.therealmystery.com/ .

Nr. 6:

Advent - Silent Sentinel (eigen beheer)
U hoort: Voices From California

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Het derde album van Advent piekt vooral door de compositorische eenheid en de warme klanken die aan Gentle Giant en Genesis doen denken. Mooie concept-achtige plaat, die bij voorkeur in zijn geheel moet worden beluisterd.

– Op nummer 6 in de lijst van Christian:
Als het gaat om de prijs voor compositorisch vernuft dan wint Advent de hoofdprijs dit jaar. Tot in de detail uitgewerkte composities, gespeeld op een groot arsenaal aan klassieke en rock-instrumenten; vocalen die zowel beïnvloed zijn door barok- en renaissance-muziek als de Westcoast pop van bijv. Christopher Cross en dat alles overgoten met een symfonische saus die zowel aan The Enid als aan Steve Hackett doet denken. Een plaat waar ik bij elke luisterbeurt weer iets nieuws in ontdek.
Website: http://www.adventmusic.net/ .

The Black Codex (FREIA Music)
U hoort: Feast Of Spring

– Op nummer drie in de lijst van Christian:
“The Black Codex”, dat is toch uit 2014? Ja, maar dit project kreeg nog een staartje in 2015 met een fysieke uitgave op in totaal 8 CD's, gevat in een mooi boxsetje, incl. uitgebreid boekwerk. Christiaan Bruin bewijst hiermee een multi-talent te zijn, want niet alleen zong hij alle zangpartijen, maar bespeelde hij ook bijna alle instrumenten zelf, op wat blaas-, strijk- en gitaarpartijen na, en verzorgde het artwork. Christiaan Bruin heeft een nieuwe betekenis gegeven aan het woord dat het best de lading dekt van dit schitterende project: Episch!!

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
The Black Codex is een muzikaal hoorspel dat het hele jaar 2014 heeft bestreken! Als muziekliefhebber kon je een abonnement nemen op de gehele serie. Iedere week kreeg de abonnee van The Black Codex nieuwe muziek toegezonden. Daarnaast levert Bruin daar beeld bij in de vorm van bijvoorbeeld schetsen. Het verhaal is dan ook een echt epos is in de trant van de Da Vinci Code. Het zal de liefhebber van fantasy-verhalen zeker bevallen. Muzikaal gezien is het ook indrukwekkend wat Christiaan heeft geproduceerd. Als abonnee wordt je bijna direct in het verhaal gezogen en wordt er al direct een bepaalde spanning en sfeer neer gezet. Het is zeker indrukwekkend als je je bedenkt dat Christiaan zo goed als alleen verantwoordelijk is voor de muziek. The Black Codex komt muzikaal gezien nog het dichts bij de platen die Christiaan onder de noemer Chris maakt.
Website: http://theblackcodex.com/ .

Nr. 5

Barock Project - Skyline (Artalia)
U hoort: The Longest Sigh

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
Het Italiaanse Barock Project is samen met Arcane mijn ontdekking van het afgelopen jaar. Chris verwoordt het prima: Barock Projects vierde album “Skyline” is er eentje om door een ringetje te halen en een album waar op nagenoeg elke symfo-liefhebber wel iets van zijn gading vind. Terecht een album van de maand. Hopelijk kunnen we de groep in 2016 een keer live aanschouwen.

– Op nummer 5 in de lijst van Christian:
Barock Projects vierde album “Skyline” is er eentje om door een ringetje te halen en een album waarop nagenoeg elke symfo-liefhebber wel iets van zijn gading vind. Het is absoluut niet vernieuwend maar wel uiterst aanstekelijk. Een heerlijke smeltkroes van progstijlen, uitstekend gespeeld en met een geweldige zanger in de persoon van Luca Pancaldi. Hoe donker de dagen ook zijn in dit jaargetijde, de zon breekt onmiddellijk door als ik deze plaat opzet.
Website: http://www.barockproject.net/ .

Nr. 4

Voor het eerst vanavond komt er een nummer één in een persoonlijke lijst voorbij:

Dave Kerzner - New World (eigen beheer)
U hoort: Premonition Suite

– Op nummer één in de lijst van Maurice:
Eindelijk lag die begin van vorig jaar dan in de bus, het debuutalbum “New World” van Dave Kerzner. Kerzner, die we de laatste jaren voornamelijk kenden van Sound Of Contact, maar ook van de band Giraffe. Het is een van de albums die ik het meest heb gedraaid, en met 140 minuten muziek is er dan ook veel te genieten. Met veel enthousiasme werd door Kerzner via digitale media bericht gegeven over het verschijnen van het album. Naast een editie met één CD verscheen er ook de dubbel-CD-versie, met meer dan 140 minuten muziek. Naast een 10-tal extra tracks, voornamelijk instrumentaal, zit het verschil hem in het feit dat een aantal van de nummers anders is gemixt en langer is. Daardoor krijgt het album een totaal andere 'feel'. De basis van het album is opgenomen met drummer Nick D'Virgilio en gitarist/bassist Fernando Perdomo. Dave verzorgt zelf natuurlijk de keyboardpartijen, maar speelt ook wat gitaar en doet het leeuwendeel van de vocalen. Zijn stem heeft eenzelfde timbre als David Gilmour en is zeer aangenaam. Natuurlijk heeft Dave gebruik gemaakt van zijn vele muzikale vrienden. Steve Hackett, Francis Dunnery, Colin Edwin, Keith Emerson, Simon Phillips en Pink Floyd-achtergrondzangeres Durga McBroom zijn een paar van de medewerkenden. Hoewel de invloeden af en toe duidelijk hoorbaar zijn, staat voorop dat “New World” een moderne progplaat is geworden. Er zijn zeker wat parallellen te trekken met Sound Of Contact, maar dat doet het album te kort. Met zoveel muziek duurt het even voordat je het album en zijn vele lagen hebt doorgrond. En er is een aantal thema's die je op de plaat hoort terugkomen. Met recht is “New World” 'Album van de Maand Maart' geworden en voor mij het album van 2015. Kerzner zal in april met band te zien zijn in Nederland en dan zal ook een Blu-Ray en Live album zijn verschenen die wederom via crowdfunding is gefinancierd.

– Op nummer 4 in de lijst van Christian:
Als ik puur af zou gaan op hoe vaak ik naar een album heb geluisterd, dan had Dave Kerzners album “New World” op nummer 1 in mijn lijst moeten staan. Deels komt dit natuurlijk omdat ik hem al sinds het begin van het jaar in huis heb, maar dat zegt niks als het album ook niet gewoon heel erg fijn is om naar te luisteren. Het zijn met de mooie melodieuze songs, de kamerbrede productie en de Floydesque dan wel Gilmouriaanse sferen die mij iedere keer weer in de ban van dit dubbelalbum laten komen.
Website: http://www.davekerzner.com/ .

Nr. 3:

Maurice en Christian zijn heel eensgezind, want ze hebben dezelfde plaat op nummer twee:

RanestRane - A Space Odyssey - H.A.L. (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Freddo Al Cuore

– Op nummer 2 in de lijst van Christian:
Op de valreep van 2015 kwam de Italiaanse band RanestRane met het tweede deel uit wat een trilogie moet worden: “A Space Odyssey: H.A.L.” Het is een muzikale vertolking van de klassieke sciencefictionfilm “2001: A Space Odyssey” van Stanley Kubrick en een album dat eigenlijk maar op één manier kan worden ondergaan en dat is in zijn geheel. En dat geheel is hier ook echt meer dan de som der delen. Filmische passages worden afgewisseld met symfonische rock die neigt naar de klassieke jaren-80- en -90-sound van Marillion, maar dan met een Italiaanse schwung. Een album om je heerlijk in te verliezen!

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Zo tegen het verscheiden van het jaar verscheen er warempel nog een album dat mee kon dingen naar titel 'album van het jaar'. De Italiaanse band RanestRane heeft zich de afgelopen 2 jaar flink in de kijker weten te spelen. Optredens samen met de Steve Rothery Band, waar toetsenist Riccardo Romano deel van uitmaakt, optreden op het Marillion Weekend 2015 en het album “A Space Odyssey Part One – Monolith”. Nu op de valreep van het jaar komt RanestRane met deel twee van een trilogie, die gebaseerd is op de film “2001: A Space Odyssey” van Stanley Kubrick. RanestRane vertelt het verhaal van die film met zijn muziek en teksten op een uitstekend bondige wijze, waardoor voor diegene die de film nog nooit gezien heeft, nagenoeg tot leven komt. Muzikaal zet het de lijn van deel 1 voort, dus filmische muziek en melodieuze symfonische rock wisselen elkaar af. "A Space Odyssey Part Two - H.A.L." is echter nog meer één geheel: stukken lopen soms bijna naadloos in elkaar over. Maar ook is het mooi om te horen dat bepaalde thema's van deel 1 in een ander jasje terug te horen zijn. De beide delen achter elkaar luisteren is dan ook een ervaring die te vergelijken valt met bijvoorbeeld het symfonische epos “The Black Codex”. De band presenteerde het album afgelopen december live in Uden voor een handje vol bezoekers, die werden echter wel getrakteerd op een uitermate sterk optreden waar bleek. Met recht eindigt dit abum op plek 2 in mijn jaarlijst.
Website: http://www.ranestrane.net/ .

Nr. 2:

Over eensgezindheid gesproken: René en Herman hebben dezelfde nummer 1:

Fjieri - Words Are All We Have (Emerald Recordings)
U hoort: Those Words (Words Are All We Have)

– Nummer één in de lijst van René:
Het tweede album van het Italiaanse Fjieri is een prachtige samenwerking van het duo Stefano Panunzi/Niclola Lori met Jakko M. Jakszyk. De moderne progressieve songs die we al kenden van het debuut en van Panunzi’s soloalbums heeft door de inbreng van Jakszyk eenzelfde emotionele diepgang gekregen als diens soloplaat “The Bruised Romantic Glee Club”. Daarnaast is Lori’s baswerk een soort eerbetoon aan wijlen Mick Karn.

– Nummer één in de lijst van Herman:
De nummer één is wel een behoorlijk ferme in mijn lijst. Waarschijnlijk een van de meest gedraaide en ook van voor tot achter een van de meest bevredigende. Niet alleen qua muzikale awe-factor, maar ook hoe de muziek je vrijwel aldoor weet te raken. “Words Are All We Have” brengt een aantal factoren bij elkaar die ik in muziek erg kan waarderen. Het op een lekkere manier jeukende en uitdagende van King Crimson, het loom groovende van Japan (vooral met dank aan het Mick Karn-achtige baswerk) en een mooi huwelijk tussen emotie en technisch kunnen (zowel op gebied van compositie, productie als spel).
Website: https://www.facebook.com/Stefano-Panunzi-344898242358646 .

Nr. 1

...maar wat eensgezindheid betreft is er in ons programma één artiest baas-bovenbaas en dat geldt eigenlijk wel zo'n beetje voor het hele progressieve rockwereldje. Je kunt gewoon niet om 'm heen.

Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase (Kscope)
U hoort: Routine

– Nummer één in de lijst van Aldwin:
Het lijkt haast een vanzelfsprekendheid dat een nieuw album van Wilson wederom, om het maar zo te zeggen, als beste getest wordt. Los van het feit dat het een geweldig album is, is het ook nog een keer zo dat het een veelzijdig album is, dat behoorlijk verschilt van zijn voorganger “The Raven That Refused To Sing”. Het album heeft mijn CD-speler het meest gezien. “Hand. Cannot. Erase” is een modern conceptalbum met een bijzonder verhaal over een jonge vrouw die er alles aan doet om haar leven en haar aanwezigheid in dat van anderen uit te wissen.

– Nummer één in de lijst van Christian:
Oplettende lezers zullen in de top 3 een rode draad ontdekken: ik hou van albums die een verhaal vertellen. The Black Codex doet het in fantasy-stijl over 8 CD's, RanestRane zal het sci-fi verhaal 2001 uiteindelijk over 3 CD's hebben verspreid maar mijn nummer 1 doet het gewoon over één CD + luxueus boekwerk: Steven Wilsons “Hand. Cannot. Erase.” Wilson zoekt het in de moderne tijd en vertelt het verhaal van een jonge vrouw die zich volledig terugtrekt uit de wereld en door niemand word gemist, zelfs niet door haar broer. Steven Wilson probeert antwoorden te geven op de vragen die dit allemaal oproept, maar laat ook veel over aan ons zelf over om het uit te vogelen en hint zelfs lichtjes naar een fantasy-achtig dan wel paranormaal slotakkoord. Een waar 'Gesammtkunstwerk' !!

– Nummer drie in de lijst van Herman:
Ja, overal wordt hij al genoemd in de jaaroverzichten en als er iemand een hekel heeft aan meelopen met de rest, dan ben ik het wel. Ik heb mijn best gedaan, maar één nieuwe draaibeurt is genoeg om jezelf weer even in te wrijven hoe fantastisch óók weer Steven Wilsons bijdrage aan het muzikale jaar 2015 is. En dat met een plaat die mijns inziens toch behoorlijk afwijkt van wat de man tot nu toe heeft uitgebracht. Hij lijkt in ieder geval nauwelijks op de tot nu toe uitgebrachte soloplaten. En het mooie is natuurlijk dat hij net als ik van de generatie 'platenhoes op schoot en even helemaal in een andere wereld' is. Hij heeft er álles aan gedaan om dit met dit veelomvattende conceptwerkstuk optimaal te kunnen doen. Hier en daar las ik de kritiek dat hij z'n muzikanten teveel heeft uitgezocht op technisch vertoon en dat dit muzikale kilte oplevert ten opzichte van Porcupine Tree. Nou, ik licht er even gitarist Guthrie Gowan uit: zijn solo's op “Hand. Cannot. Erase.” zijn zó diep emotionerend dat ik keer op keer het weer natte ogen dreig te krijgen bij beluistering en toch in ieder geval kippenvel. En dat is ook een prestatie van de muzikaal-emotionele basis die Wilson 'm geeft, want met zijn eigen muziek, hoe zeer ik die ook bewonder, bereikt hij dat effect niet.

- Nummer vier in de lijst van Maurice:
Een nieuw album van Steven Wilson zal zeker niet onopvallend aan je voorbijgaan. Mede door de vele online (social) media op het gebied van progrock kan eigenlijk niemand dit ontgaan zijn. De ene na de andere loftuiting verscheen en natuurlijk ontstond er ook wel iets van een tegenbeweging en worden er ook kritische noten gekraakt. Je zult ook maar Steven Wilson zijn en al een hele reeks gelauwerde albums op je conto hebben staan, je kunt het dan ook bijna nooit goed doen. Het is dan ook prijzenswaardig te noemen dat Wilson simpelweg zijn eigen gang gaat en dus ook met dit album niet een directe kopie van de voorganger “The Raven That Refused To Sing” aflevert. Dat was een retroprogalbum dat met beide benen diep in de proggeschiedenis stond en daar heerlijk in grasduinde. Muzikaal heeft Wilson de vlag duidelijk weer in het heden geplant, waarbij muzikale links met vroeger werk van zijn band Porcupine Tree en No-Man gemakkelijk te maken zijn. Is het Wilsons beste album? De tijd zal het ons uiteindelijk leren maar het staat als een paal boven water dat dit album alle jaaroverzichten zal gaan domineren.

– Nummer tien in de lijst van René:
Oké, ik zal niet flauw doen. Ik heb genoten van Steven Wilsons concert en ook zijn nieuwe plaat heeft veel om van te genieten. Mijn grootste bezwaar en de reden waarom dit album niet in mijn top 3 staat is dat Wilson voorspelbaar begint te worden. De composities volgen bekende paden en dat ben ik eerlijk gezegd niet van hem gewend. Maar ach, als de kwaliteit dan toch zo hoog is, kan nog menige zogenaamde supergroep hier een puntje aan zuigen. Website: http://stevenwilsonhq.com/ .