• Herman Beunk

    Top 2015:

    1. Fjieri – Words Are All We Have (eigen beheer)
    2. Hasse Fröberg & Musical Companion – HFMC (GlassVille Records)
    3. Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase. (Kscope)
    4. Toto – XIV (Frontiers)
    5. La Coscienza Di Zeno – La Notte Anche Di Giorno (Fading Records)
    6. Olivier's Army – Back In Command (eigen beheer)
    7. Mystery – Delusion Rain (Unicorn Digital)
    8. Echolyn – I Heard You Listening (eigen beheer)
    9. Comedy Of Errors – Spirit (eigen beheer)
    10. C Duncan – Architect (Fatcat Records)

  • 1. Fjieri – Words Are All We Have (eigen beheer)
    De nummer één is wel een behoorlijk ferme in mijn lijst. Waarschijnlijk een van de meest gedraaide en ook van voor tot achter een van de meest bevredigende. Niet alleen qua muzikale awe-factor, maar ook hoe de muziek je vrijwel aldoor weet te raken. “Words Are All We Have” brengt een aantal factoren bij elkaar die ik in muziek erg kan waarderen. Het op een lekkere manier jeukende en uitdagende van King Crimson, het loom groovende van Japan (vooral met dank aan het Mick Karn-achtige baswerk) en een mooi huwelijk tussen emotie en technisch kunnen (zowel op gebied van compositie, productie als spel).
    Website: https://www.facebook.com/Stefano-Panunzi-344898242358646 .

    2. Hasse Fröberg & Musical Companion – HFMC (GlassVille Records)
    Daar waar de muziek van moedergroep The Flower Kings toch, eerlijk is eerlijk, een zeker inwisselbaarheidsfactor heeft gekregen door de loop der jaren, leveren de offshoots – ook al is de muzikale verwantschap veelal aanwezig – toch vaak sterke muziek op. Denk maar aan Jonas Reingolds Karmakanic. Misschien ten onrechte schatte ik zanger/slaggitarist Hasse Fröberg toch een paar klassen lichter in dan Reingold en opper-Flower King Roine Stolt. Enkele jaren geleden richtte hij zijn eigen Musical Companion op. Hoewel hij talentvolle musici om zich heen verzameld hadden wisten de eerste twee albums nog niet van voor tot achter te overtuigen. Interessante breed uitgebouwde composities werden afgewisseld met wat al te makkelijke rockertjes. Met nummer drie “HMFC”, valt alles op zijn plek. Thema's als 'tijd' en 'ouder worden' zijn wellicht niet heel origineel, maar zijn wel verpakt in sterk uitgewerkte composities van in een enkel geval epische lengte. Daarin kunnen de muzikanten bovendien helemaal hun ei kwijt. Vooral gitarist Anton Lindsjö is een veelzijdig toptalent met een bijzonder soepele stijl. En Hasse blijft een zanger die je in je hart raakt.
    Website: http://www.hfmcband.com/ .

    3. Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase. (Kscope)
    Ja, overal wordt hij al genoemd in de jaaroverzichten en als er iemand een hekel heeft aan meelopen met de rest, dan ben ik het wel. Ik heb mijn best gedaan, maar één nieuwe draaibeurt is genoeg om jezelf weer even in te wrijven hoe fantastisch óók weer Steven Wilsons bijdrage aan het muzikale jaar 2015 is. En dat met een plaat die mijns inziens toch behoorlijk afwijkt van wat de man tot nu toe heeft uitgebracht. Hij lijkt in ieder geval nauwelijks op de tot nu toe uitgebrachte soloplaten. En het mooie is natuurlijk dat hij net als ik van de generatie 'platenhoes op schoot en even helemaal in een andere wereld' is. Hij heeft er álles aan gedaan om dit met dit veelomvattende conceptwerkstuk optimaal te kunnen doen. Hier en daar las ik de kritiek dat hij z'n muzikanten teveel heeft uitgezocht op technisch vertoon en dat dit muzikale kilte oplevert ten opzichte van Porcupine Tree. Nou, ik licht er even gitarist Guthrie Gowan uit: zijn solo's op “Hand. Cannot. Erase.” zijn zó diep emotionerend dat ik keer op keer het weer natte ogen dreig te krijgen bij beluistering en toch in ieder geval kippenvel. En dat is ook een prestatie van de muzikaal-emotionele basis die Wilson 'm geeft, want met zijn eigen muziek, hoe zeer ik die ook bewonder, bereikt hij dat effect niet.
    Website: http://stevenwilsonhq.com/ .


    4. Toto – XIV (Frontiers)
    Zelden in de geschiedenis heeft een plaat die gemaakt is om een contract uit te dienen zo geïnspireerd geklonken als “XIV” van Toto. Zeker Steve Lukather heeft niet onder stoelen of banken gestoken hoe diep hij de mensen van het Frontiers-label haat. Maar jongens, hoor alleen al hoe het album met “Running Out Of Time” van start gaat en je geeft je over aan die fantastische groove, het fijne melodieuze gitaarspel en de overtuigende zang van de teruggekeerde Joseph Williams. In de tweede helft zit een enkel inzakkertje, maar dit is toch vooral een plaat die je bij beluistering meteen energie geeft. De band straalt zo'n levenslust uit dat we ons niet kunnen voorstellen dat dit het laatste studio-album zal blijken – ook al is er nu geen contractuele verplichting meer.
    Website: http://totoofficial.com/ .

    5. La Coscienza Di Zeno – La Notte Anche Di Giorno (Fading Records)

    Not A Good Sign had voor mij de status van ultieme band van Altrock/Fading Records, zusterlabels waarop sowieso vele interessante groepen hun muziek uitbrengen. In Not A Good Sign werken namelijk leden uit diverse groepen uit die stal samen. Het titelloze album uit 2013 was prachtig en dit jaar verscheen de zeer fijne opvolger “From A Distance”. Vrijwel tegelijk verscheen het derde album “La Notte Anche Di Giorno” van La Coscienza Di Zeno, en dat belandde uiteindelijk veel vaker in mijn CD-speler dan “From A Distance”. De muziek is warmer en de Italiaanse zang past beter bij deze ietwat opgefriste vorm van Rock Progressivo Italiano. En zo belandt Not A Good Sign dit keer net buiten de top tien, ten faveure van dit zusje.
    Website: http://www.lacoscienzadizeno.it/ .

    6. Olivier's Army – Back In Command (eigen beheer)
    Onbegrijpelijk dat deze Nederlandse groep zo weinig aandacht krijgt. Maar misschien dat dit ook aan de heren zelf ligt en ze te weinig bezig zijn met zelfpromotie? Of ben ik een van de weinigen die zo intens kan genieten van deze kleurrijke progressieve pop, waarin de werelden van David Sylvian en Talk Talk samenkomen, met hulp van een aantal topmuzikanten gebracht met jazzy flair?Naast de Olivier uit de bandnaam - de op vele fraaie vintage toetseninstrumenten spelende Olivier Schutte – dient ook zeker zanger Floris van der Klein genoemd, die mij met zijn strofen meermalen goed weet te raken (let speciaal op de regel 'It's amazing how you tend to fuck things up sometimes' in het titelnummer). Ik sta nog volkomen achter mijn voordracht tot Album van de Maand februari.
    Website: http://www.oliviersarmy.com/ .

    7. Mystery – Delusion Rain (Unicorn Digital)
    Dat was even schrikken, dat Benoit David, de man die met zijn warme stem zo veel luistergenot gaf aan drie Mystery-albums op rij, zich genoodzaakt zag te stoppen. Sinds najaar 2013, toen Mystery met vervanger Jean Pageau aantrad in De Boerderij in Zoetermeer, weten we dat we niet hoefden te vrezen. En dat blijkt ook uit “Delusion Rain”. Vooralsnog hebben we het album, dat pas in november verscheen, iets minder hoog zitten dan zijn twee voorgangers, maar het is absoluut opnieuw een bijzonder fijne plaat: weldadig rijk klinkende symfonische rock met stuwend drum- en baswerk, warm gitaarspel, volle maar niet te wollige toetsenpartijen en emotioneel vertolkte teksten.
    Website: http://www.therealmystery.com/ .

    8. Echolyn – I Heard You Listening (eigen beheer)
    De Amerikaanse symfonische rockband Echolyn staat van oudsher garant voor een sprankelende sound, een verkwikkend energieke muziekbenadering en immer harmonieus gezongen, pakkende melodieën. Het voorgaande titelloze album was echter ietwat taaier. "I Heard You Listening", het inmiddels studio-album bevat vaker die kenmerkende heerlijke Echolyn-'drive'. En dan is er nog die zang van vooral Raymond Weston die je al meteen in de opener bij je lurven grijpt. Hij spreekt je indringend toe, inderdaad alsof je bezocht wordt door een 'boodschapper van al het goede'. En daarnaast zijn er vele intrigerende muzikale verrichtingen te volgen voor de aandachtige luisteraar.
    Website: http://www.echolyn.com/ .

    9. Comedy Of Errors – Spirit (eigen beheer)
    Dit is echt een plaat die aanvoelt als een definitief muzikaal statement. Een ambitieuze 'tour de force', waarbij de groep laat horen dat het neoprog-etiket, dat in de jaren tachtig al op werd geplakt, veel te beperkt is geworden. De artistieke spil van Comedy Of Errors, Jim Johnston, heeft met de 45 minuten lange compositie “Spirit” zijn eigen Mahleriaanse symfonie geschreven. Zo beweegt hij zich op paden die voorheen wellicht alleen door The Enid op zo'n ver doorgevoerde wijze zijn toegepast in de breedste context van de progressieve rock. Verstokte neoproggers die dit niet trekken, kunnen altijd nog terecht bij Grand Tour, waarin Comedy Of Errors-zanger Joe Cairney samenwerkt met ex-Abel Ganz-toetsenist Hew Montgomery. Degelijk, maar niet met de brille en lef van “Spirit”.
    Website: http://www.comedyoferrors.org/ .

    10. C Duncan – Architect (Fatcat Records)
    Er zijn in 2015 een hoop fijne albums verschenen en het is dan ook weer lastig om je tot 10 titels te beperken. Na ampel beraad met 'me, myself and I' heb ik “Architect” van C Duncan op nummer tien gezet. Het is gewoon een erg verslavende plaat die de laatste twee maanden keer op keer in de CD-speler belandt. "Architect" is dan ook een een op-en-top progressief pop-album van een uitzonderlijk en uniek multi-talent. De 26-jarige Schot Christopher Duncan is de zoon van twee professionele klassieke musici en is zelf een op het conservatorium opgeleide klassieke componist. Daarnaast is hij een zeer verdienstelijk beeldend kunstenaar, die ook zelf de albumhoes schilderde. Als zo iemand popmuziek gaat kan er iets bijzonders gebeuren. Zoals in dit geval. Duncan knutselde "Architect" in z'n eentje in elkaar en stapelde vele instrument- en zanglijnen op elkaar. Het leidt tot geluidsdecors die lijkt te verwijzen naar eerdere genieën als Brian Wilson. Duncan gebruikt aldoor (misschien te veel?) zijn falsetstem, wat de emotie-overdracht in de weg lijkt te zitten. Toch zit dat in liedjes als meteen de opener “Say” wel degelijk. En met “For” bevat het album ook nog het fijnste fluitliedje in tijden. C Duncan is een grote belofte voor de toekomst, al heeft hij die belofte met dit schitterende debuut eigenlijk al ingelost.
    Website: http://c-duncan.co.uk/ .
  • Net, maar dan ook nét buiten deze top 10 vallen best wel veel platen. Wellicht dat enkele van deze op een ander moment van samenstelling wél de eerste tien hadden gehaald. Ik noem enkele platen die eigenlijk niet onder doen voor de meeste van bovenstaande en die ook veel in mijn CD-speler waren te vinden. Beschouw deze 15 platen als mijn cumulatieve nummer 11:

    Not A Good Sign – From A Distance (Fading Records)
    Steve Hackett – Wolflight (InsideOut)
    Sanguine Hum – Now We Have Light (Esoteric Antenna)
    Dave Kerzner – New World (eigen beheer)
    Maurizio Di Tollo - Memorie Di Uno Sparring Partner (AMS Records)
    Grice - Alexandrine (Hungersleep Records)
    Advent - Silent Sentinel (eigen beheer)
    RanestRane - A Space Odyssey - H.A.L. (Ma.Ra.Cash Records)
    Barock Project - Skyline (Artalia)
    Argos – A Seasonal Affair (Progressive Promotion Records)
    Glasshammer – The Breaking Of The World (Arion Records)
    Rhys Marsh – The Black Sun Shining (Autumnsong Records)
    IZZ – Everlasting Instant (Doone Records)
    Ryley Walker – Primrose Green (Dead Oceans)
    Anekdoten - Until All The Ghosts Are Gone (Virtality)

    Bij sommige muziek is het ook mooi om van begeleidende beelden te genieten. De muziek kan er meer door tot leven komen. Bijvoorbeeld doordat je ziet hoe gedreven de muzikanten hun muziek voor het voetlicht brengen. Vandaar een korte lijst favoriete DVD's dan wel Blu-Rays:

    1. Motorpsycho & Ståle Storløkken – En Konsert For Folk Flest (Stickman Records)
    Een registratie van een bijzondere 'event' voor de Olavsfestdagene in die immense Trondheimse Nidarosdom. Met Ståle Storløkken aan het indrukwekkende kerkorgel met bijna 10.000 pijpen. Motorpsycho had een werk geschreven voor band, orgel, een kamerkoor en een folkduo, The Sheriffs Of Nothingness. Voor het eerst in zijn 25-jarige muziekcarrière had Motorpsycho-voorman Bent Saether voor de gelegenheid teksten in het Noors geschreven, doorspekt overigens met de nodige fantasiewoorden die gewoon lekker klinken. De hoekstenen van het stuk hebben die zware Motorpsycho-groove die ook in "The Death Defying Unicorn" vaak te horen was, maar er zijn ook passages met hoofdrollen voor koor en orgel, die echt meer klassiek aandoen. Al met al een intrigerend werk, waarin passages van pure schoonheid en overdonderende kracht met elkaar verstrengeld raken. Het is werk is nu uitgebracht in een gelimiteerde oplage in een set met twee LP's, een CD en een DVD. De DVD bevat tevens een documentaire, waarin verhaald wordt over de totstandkoming. Je kunt dus niet los een CD of DVD kopen, je kunt alleen deze set aanschaffen.
    Website: http://motorpsycho.no/2015/04/en-konsert-for-folk-flest-released/

    2. The Enid – The Bridge Show Live At Union Chapel (Operation Seraphim)
    In 2015 verscheen van de bijzondere Britse groep het album “The Bridge”, dat, zoals de titel al aangeeft, meer nog dan eerder al het geval was bij The Enid een brug slaat tussen klassiek en pop. Het initieerde vervolgens een reeks bijzonder ambitieuze concerten die helaas alleen in Engeland te realiseren bleken: The Bridge Shows, waarbij de band optrad voor een grote LED-wall, waarvoor filmmateriaal was opgenomen waarin de toeschouwer tot ingezetene van het koninkrijk Eniland werd gebombardeerd. Deze show en de opgefriste arrangementen van het Enid-repertoire geven The Enid hier een bijzonder 'ander' gezicht.
    Website: http://www.theenid.co.uk/ .

    3. East & Hongaars Radio Symfonie Orkest – Symphonic (EPS)
    In 2012 organiseerde de Hongaarse groep East een groots reünieconcert georganiseerd, tijdens welke de twee hoofdbezettingen die de groep in de loop van de jaren tachtig en negentig heeft gekend elkaar afwisselden. In 2013 verscheen hiervan een fraaie DVD. Dit smaakte naar meer en dat kwám er ook. Nog grootser zelfs: in 2014 werd vrijwel dezelfde set met dezelfde twee bezettingen herhaald, maar nu met het Hongaarse Radio Symfonie Orkest. Van dit concert werd zo'n 5 kwartier uitgezonden door de Hongaarse TV en die opname is nu op DVD verschenen, met daarbij gevoegd 2 CD's met daarop de complete set. Die set bestaat uit ongeveer driekwart van de twee meesterlijke eerste albums "Játekok" (1981) en "Hüség" (1982), aangevuld met een handvol van de beste nummers van latere albums. Schitterend uitgevoerd!

    Concertervaring van het jaar: Big Big Train in Londen!

    Verder genoten van te veel mooie concerten om op te noemen: Hasse Froberg & Musical Companion, Simon Phillips, David Gilmour, Kraftwerk, Lifesigns, RanestRane en natuurlijk Steven Wilson … maar ik vergeet nu nog heel veel te noemen.

    Dieptepunt van het jaar:
    Ongetwijfeld het overlijden van Chris Squire, aan wie de progressieve rock zoveel te danken heeft.