Januari
Album Band van de Maand

Solstice

Solstice is, met de nodige onderbrekingen, al sinds 1980 actief. In die 40 jaar heeft de Britse band 6 studio-albums afgeleverd. Het meest recente, “Sia”, verscheen afgelopen november. Door veel op te treden bouwde Solstice in de beginjaren een solide aanhang op, die om allerlei redenen veel overlap had met de fans van de op dat moment opkomende Britse neoprogscene, met bands als Marillion, Pallas en Twelfth Night. Maar muzikaal tapte Solstice toch wel uit een iets ander vaatje, met een sound die gedomineerd werd door het toetsen- en vioolspel Marc Elton, het zware baswerk van Mark Hawkins en de Jon Anderson-achtige vocalen van Sandy Leigh. Gitarist Andy Glass zorgde daarbij met zijn gitaarspel voor menig hoogtepunt. Maar daar waar de eerdergenoemde tijdgenoten allemaal bij een groot label tekenden, bleef Solstice altijd onafhankelijk. Het albumdebuut verscheen uiteindelijk in 1984 op een klein label. Dit “Silent Dance” geldt, ondanks een productie die de muziek misschien niet helemaal tot recht doet komen, als een bescheiden klassieker uit dat tijdvak. Een jaar later viel die eerste bezetting uiteen, maar Solstice keerde regelmatig terug, met als kern altijd oerlid Andy Glass en vaak met een nieuwe zangeres aan boord. De jaren 90 bracht ons de albums “New Life” en “Circles” (met voor het eerst zangeres Emma Brown) en een sound die door de jaren heen meer folk-invloeden kreeg. Met uitzondering van een live-album, “The Cropredy Set”, gebeurde er in het nieuwe millennium een flinke tijd weinig rond Solstice, maar vervolgens verschenen er kort na elkaar twee studio-albums: “Spirit” (2010) en “Prophecy” (2013). Solstice-fans zijn er aan gewend geraakt dat er dan zomaar weer een lange stille tijd kan aantreden. Het duurde dan ook tot 2020 eer album nummer 6 verscheen: het al genoemde “Sia”. En ondanks al die onderbrekingen is de band rondom Andy Glass al sinds 1998 ongewijzigd, behalve dan dat de plaats van zangeres Emma Brown recentelijk is ingenomen door het jonge talent Jess Holland. Zij debuteert op "Sia", dat wonderbaarlijk genoeg tot het beste Solstice-werk kan worden gerekend. Solstice's klank heeft altijd een positief, bijna opbeurend karakter gehad en heeft qua inspiratie duidelijk wel iets gemeen met het klassieke repertoire van Yes. Met het nieuwe album als aanleiding zetten wij deze bijzondere band in de eerste maand van 2021 in het zonnetje.
Websites: SOLSTICE

Discografie:

Februari
Album Band van de Maand

THEO

Wat is er gebeurd met het Album van de Maand? Na Solstice alweer een Band van de Maand? Nou, hier ligt geen dramatische omwenteling in Xymphonia-tradities aan ten grondslag. Soms heb je de behoefte iets breder onder de aandacht te brengen wat je zelf glorieus hebt gemist. Zoals u afgelopen maand hebt kunnen horen, waren we bijzonder gecharmeerd van het album “Figureheads” van THEO. Een Album van de Maand-waardige titel, die echter ook al in onze eindlijst over 2020 opdook. Bovendien hebben we de helft van deze vier lange composities bevattende plaat al gedraaid. Maar het speet ons te ontdekken dat we het vijf jaar eerder verschenen debuut “The Game Of Ouroboros” destijds volkomen genegeerd hebben, terwijl we dat even sterk vinden als de opvolger. Beide werkstukken klinken zo volslagen uitgekristalliseerd dat het hier onmogelijk debuterende musici kan betreffen. En zo blijkt. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Zoals gezegd zingt hij ze zelf en hij is technisch niet de sterkste op dat gebied, maar hij brengt ze wel met zoveel zeggingskracht over het voetlicht dat je er meteen naar wilt luisteren. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie. Bassist en Chapman Stick-bespeler Gary Davenport excelleert prominent op beide titels, evenals gitarist Jake Reichbart. Hoewel THEO als geheel stilistisch op zichzelf staat, zijn er wel duidelijke invloeden van en zelfs eerbetonen aan helden te horen, waarbij drummer Kevin DePree zich speltechnisch steeds wendbaar schikt naar de stijl. Hoe belangrijk ook de andere musici, de vele lagen breed uitwaaierende keyboards van Jim Alfredson zelf zijn de belangrijkste smaakmaker. We willen u daarom deze maand niet alleen meer laten horen van “Figureheads”, maar vooral ook van het debuut “The Game Of Ouroboros”.
Websites: THEO Facebook
The Game Of Ouroboros
Figureheads

Discografie:

Maart
Album van de Maand

Plus 33 - Open Window (eigen beheer, 2020)

Met “Open Window” van Plus 33 keren we na twee Bands van de Maand weer terug naar een Album van de Maand. Plus 33 is het geesteskind van klassiek geschoolde toetsenist Didier Grillot. In het verleden heeft Grillot in de vrij onbekende progband Outside gezeten die o.a voor Mellow Records en Musea albums heeft uitgebracht. Na wat omzwervingen belandde hij vanuit Frankrijk in Newcastle. Ook daar blijft Grillot muziek maken en met een Britse bezetting werd in een aantal dagen “Open Window” opgenomen. Hoewel eigenlijk halverwege vorig jaar al verschenen, hebben we deze prachtplaat nu pas ontdekt. We brengen het nu graag onder bredere aandacht als Album van de Maand maart. Op dit volledig instrumentale werkstuk worden de vier elementen in evenzovele suites tot klinken gebracht. Er wordt een palet aan stijlen gebruikt, waarbij jazz zeker een van de hoofdelementen is. Maar laat je dit niet afschrikken want “Open Window” is absoluut een symfonisch (rock)album. Het ademt de rust en kalmte van de progressieve rock uit de jaren zeventig, waarbij je moet denken aan bijvoorbeeld een band als Happy The Man en Camel ten tijde van “Raindances”, terwijl er gitaarspel in de geest van Pink Floyd klinkt. Er is vaak een hoofdrol voor piano aangevuld met rijke synthesizerklanken en ruimte voor heerlijke solo’s, waaronder ook op saxofoon. We gaan deze maand een aantal stukken van het album laten horen.
Websites: https://plus33.bandcamp.com/album/open-window
https://www.facebook.com/Plus33music-103580694532032

April
Album van de Maand

MEER - Playing House (Karisma Records, 2021)

In februari konden de Xymphonia-luisteraars al kennismaking met het nieuwe album van MEER. In zekere zin zou je die band een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar “Playing House”, de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. Tenslotte blijkt de groep een fijne neus te hebben voor rockklassiekers, getuige de cover van “Here I Go Again” van Whitesnake, waarmee de dubbel-LP van “Playing House” verrijkt is. Al met al een overtuigende kandidaat voor het predicaat Album Van De Maand.
Websites: Bandcamp
Facebook

Mei
Album van de Maand

Kerrs Pink - Presence Of life (eigen beheer, 2021)

Het in maart verschenen "Presence Of Life" is het zevende album van de Noorse band Kerrs Pink en verscheen maar liefst zeven jaar na “Mystic Spirit”. Evenals deze directe voorganger schopt “Presence Of Life” het tot Album van de Maand bij Xymphonia!

De basis voor de Noorse band werd al in 1972 gelegd, al duurde het 4 jaar eer de huidige naam werd aangenomen (de oude was Cash' Pink!); het debuutalbum verscheen pas in 1980. Kerrs Pink is de naam van een Noors aardappelras en tegelijk legt de helft ervan een link naar een bekende progressieve rock band. De groep heeft al zo'n 30 bezettingen versleten, met gitarist Harald Lytomt als constante factor. De verwevenheid van Noorse traditionele folk in de zes nummers op “Presence Of Life” is net als op de zes voorgaande albums nog steeds van toepassing, maar nooit uitgesproken aanwezig. Met Hans Jørgen Kvisler is er een extra gitarist toegevoegd aan de bezetting. Samen met gitarist Hararld Lytomt gaat Kvisler de nodige muzikale duels aan met toetsenisten Glenn Fosser en Lasse Johansen. De twee laatstgenoemden staan garant voor weelderig Hammondorgelspel, pompende Moogklanken, zuigende Mellotronakkoorden en prikkelend pianospel. De vocalen, die je aan Deep Purple's zanger Ian Gillan doen denken, worden (net zoals op het vorige album) verzorgd door Eiríkur Hauksson. De ritmesectie, bestaande uit bassist Per Langsholt en drummer Magne Johansen, completeert het geheel. “Presence Of Life” biedt prachtige melodieën, die geïnspireerd zijn op Noorse folk, maar dan wel vertolkt op volbloed progressieve rockinstrumenten. Je hoort de invloeden van een aantal beroemde bands erin terug, waaronder Procol Harum, Deep Purple en Genesis. De muzikale mix van klassiek in een moderne setting vindt zijn weerslag in het mooie artwork. Dat is gebaseerd op een beroemd werk van de Duitse romantische schilder Caspar David Friedrich (1774–1840), maar dan geplaatst in een moderne setting. Eerst denk je namelijk een man omringd door ongeschonden natuurschoon te zien, tot je de koeltorens in de verte ontwaart...
Website: KERRS PINK

Juni
Album van de Maand

Neptunite - Sensor (eigen beheer, 2020)

Ons Album Van De Maand is over het algemeen een recent verschenen werkstuk dat we graag wat extra in de schijnwerpers willen zetten. Maar zo af en toe vinden we ook dat we een al wat ouder album die extra aandacht willen geven. Vaak komt het omdat we de ontdekking pas laat hebben gedaan en dat geldt ook voor ons Album Van De Maand juni. In april van dit jaar schonken we voor het eerst aandacht aan het debuut van Neptunite. Dit "Sensor" was al in augustus 2020 verschenen maar zo'n beetje bij iedereen onder de radar doorgeschoten. En dat is ontzettend jammer, want deze Duitse driemansformatie heeft een bijzonder geluid, waarbinnen elementen uit de sound van Camel, Pink Floyd, neoprog en Duitse elektronische muziek à la Tangerine Dream zijn vermengd tot een ontzettend smakelijk geheel. De band bestaat uit Guido Poetzel, Marc Schröder en Tim Diern. Die laatste tekent ook voor de opname en mix. En meer weten we eigenlijk niet over de heren. Gezamenlijk staan ze echter wel hun mannetje op gitaren, bas, drums en toetsen. De bas heeft regelmatig wel die lekkere lome groove zoals we die bij Camel vaak voorbij horen komen, de drums refereren ook soms wel aan Camel maar ook wel naar het solide spel van Nick Mason bij Pink Floyd. Het gitaarwerk zit ergens tussen de stijlen van Andy Latimer en David Gilmour in en de toetsen laveren tussen heerlijk zwevende passages dan wel flitsend solo's. Naarmate het album vordert, is er meer ruimte voor spacy elektronische passages, zonder dat de spanning verloren gaat. Sinds onze eerste kennismaking heeft deze schijf regelmatig zijn rondjes gemaakt in onze speler en we blijven onder de indruk van de muziek van Neptunite. Daarom hopen we dat met het bombarderen tot Album Van De Maand alle sensoren van de progliefhebbers op hol slaan en ze dit album nu ook gaan ontdekken.
Websites: NEPTUNITE
BANDCAMP
FACEBOOK

Juli
Album van de Maand

Perfect Storm – No Air (eigen beheer / Glassville Records, 2021)

Dat er een spannende nieuwe lichting progressief georiënteerde bands actief is in Nederland, hebben we in Xymphonia keer op keer aangetoond. Eerder dit jaar presenteerden we het debuut “No Air” van Perfect Storm. Dit Groningse sextet zetten we graag nog wat extra in de schijnwerpers, want “No Air” behoort wat ons betreft tot de sterkste albums die progjaar 2021 tot nu toe gebracht heeft. Met Golden Caves en Lesoir deelt Perfect Storm het vermogen om sterke, beklijvende melodieën te verpakken in energieke songs. Die rocken stevig, maar zijn duidelijk geworteld in prog. En net als bij genoemde bands worden ze krachtig en met gepaste dramatiek gezongen. Ook bij Perfect Storm heeft vrouwelijke zang een voorname rol. Maar naast de stemmen van Adel Saflou en Hiske Oosterwijk zijn daar ook nog de meeslepende vocalen van toetsenist Ard Offers. De songs zijn niet alleen pakkend door de melodieën, maar ook door het tempo erin te houden. Maar ze kennen meestal wel een omslag naar een meer atmosferisch gedeelte, waarna men vaak na een gitaar- of toetsensolo weer op tempo komt. De composities hebben dan ook gemiddeld zo'n zeven minuten nodig om het hele verhaal verteld te krijgen, maar verliezen nooit hun spanning. De zes leden zijn dan ook al gepokt en gemazeld in de Groningse muziekwereld en spelen in diverse andere bands (of geven les). Voor de mix en de mastering zijn respectievelijk Niels Voskuil en Frans Vollink verantwoordelijk, die we natuurlijk beiden goed kennen uit de Nederlandse jazzwereld, als respectievelijk drummer en bassist. De fraaie hoes mag ook niet onvermeld blijven, die is ontworpen door Edmond Spierts. Vera-bezoekers kennen hem als Vlerk, ontwerper van vele concertposters voor die Groningse club.
Websites: Perfect Storm
BANDCAMP
FACEBOOK

Augustus
Album van de Maand

Arrivals – Departure (eigen beheer / 2021)

We reizen af naar Canada voor ons Album van de Maand augustus. Arrivals is een jonge Canadese band uit Trois Rivières, Québec. In april werd het debuut “Landing” via streamingkanalen gepresenteerd, slechts zeven weken later was de opvolger “Departure” er al. Arrivals presenteert zich op dit tweede album als het duo Gaëtan Bouchard (keyboards, zang) en Ian Chouinard (bas). De gitaristen Pierre Grimm en Normand Lamy worden als gasten opgevoerd. Op de officiële Arrivals-Facebookpagina is te lezen dat Grimm nu vast lid is en dat Louis-Jose Defossés als drummer is toegetreden. Voor beide albums geldt dat Bouchard en Chouinard verantwoordelijk zijn voor de composities: een mengeling van progressieve pop en rock. Als invloeden noemt men naast de gebruikelijke proghelden als Pink Floyd ook Journey en Foreigner, naast Britpop-acts The Verve en Oasis. Maar wat we voornamelijk terughoren is toch wel de poppy kant van Marillion, zoals die groep liet horen ten tijde van “Hollidays In Eden”. Ook doet de muziek sterk denken aan het tweede album van het vergeten Primitive Instinct. Daarnaast zijn overeenkomsten met bands als Keane en Coldplay te bespeuren. Arrivals biedt heerlijke muziek voor deze zomermaanden. Beide albums zijn op dit moment alleen digitaal verkrijgbaar.
Websites: BANDCAMP
FACEBOOK

September
Album van de Maand

Coevality – Multiple Personalities (eigen beheer / 2021)

Coevality is een trio uit Los Angeles dat tien jaar bezig is geweest met het componeren en opnemen van "Multiple Personalities". De titel zou kunnen slaan op het feit dat twee van de huidige bandleden multi-instrumentalist zijn, maar kan ook wijzen op de meerdere line-upwisselingen die in genoemde periode hebben plaatsgevonden. De lange conceptietijd heeft overigens ruimschoots zijn vruchten afgeworpen, want de zeven - tussen de vijf en tien minuten klokkende - tracks zijn met gevoel voor detail èn een enorme geldingsdrang vastgelegd. Meest in het oog springende instrument is de voor in de mix geplaatste fretloze bas van Derrick Elliott, die onmiddellijk de oude tijden van Brand X en Michael Manring in herinnering roepen. Maar direct daarna vallen ook het Neil Peart-achtige drumwerk van Andy Prado en het rijke palet van gitarist Jon Reicher op. Laatstgenoemde heeft het talent om zich met zijn gitaar zowel subtiel tokkelend als virtuoos solerend en zowel heavy als funky dienend te uiten. Reicher en Elliott bespelen verder ook nog trompet respectievelijk cello en brengen door middel van Midi-programmering symfonische lagen aan in de muziek. Als gevolg daarvan zijn de composities rijk van klankkleur en dynamische afwisseling. Met al deze elementen heeft Coevality een uitstekende progressieve jazzrockplaat geproduceerd, die het verdient om meer aandacht te krijgen. En daar is de uitverkiezing tot Album van de Maand september een uitstekende gelegenheid voor.
Websites: BANDCAMP
Coevality
FACEBOOK

Oktober
Album van de Maand

The Sun Or The Moon – Cosmic (Tonzonen Records / 2021)

Dat Xymphonia een brede muzikale programmering heeft, wordt bevestigd door middel van ons Album van de Maand oktober: “Cosmic” van The Sun Or The Moon. Alternative rock, Krautrock, Pink Floyd-invloeden, psychedelische spacerock: het zijn stijlen die allemaal voorbijkomen op dit debuutalbum van de Frankfurtse band. Het in 2019 opgerichte kwartet (een vrouw en drie mannen) werd geïnspireerd door muziek van Can, Kraftwerk, vroege Pink Floyd en Radiohead. Zoals je mag verwachten bouwen de lange composities op “Cosmic” langzaam op zonder ooit echt naar een climax te gaan, getuige het lome drum- en basspel. Daaroverheen worden de synth- en gitaarpartijen gelegd, hier en daar aangevuld met spacy vocalen. De muziek heeft zo ongeveer de sfeer van het heel vroege Porcupine Tree (denk aan bijvoorbeeld “Voyage 34”), maar dan zonder de gitaarerupties. Opvallend is de keuze voor een vertolking van Pink Floyds “Julia Dream” als centrale albumtrack. Het nummer duurt vier keer zo lang als het origineel geschreven door Roger Waters en het is ook zo dromerig dat je er een draaierig 'licht-in-je-hoofdgevoel' bij krijgt. Kortom: een ruimtereis van 70 minuten, zwevend in de genoemde muzikale elementen. Zodoende is “Cosmic” en lekker plaatje voor de late avond.
Websites: BANDCAMP
BAND WEBSITE
FACEBOOK

November
Album van de Maand

Smalltape - The Hungry Heart (eigen beheer, 2021)

We horen in de loop van een muzikaal jaar veel nieuwe muziek maar er zijn maar een handjevol releases die echt indruk maken en die geven we extra aandacht in de vorm van ons Album van de Maand. Een album dat dit predikaat absoluut verdient is "The Hungry Heart" van Smalltape. Achter deze naam gaat Phillip Nespital schuil, die onder die naam al sinds 2011 muziek uitbrengt. Deze Duitse muzikant is een muzikale alleskunner, want hij bespeelt bijna alle instrumenten zelf, al laat hij strijk- en blaasinstrumenten aan specialisten over. Vanaf de eerste maten van "The Hungry Heart" voelt de sound van Smalltape behoorlijk vertrouwd aan, maar gaandeweg het album en zeker ook na wat meer luisterbeurten ontdek je dat Smalltape toch wel degelijk een eigen geluid heeft. Je geniet vervolgens van prachtige songs die laveren tussen moderne prog en akoestisch singer-songwritermateriaal. Als we dan toch een vergelijking moeten maken, dan zou je Smalltape tussen Porcupine Tree en Blackfield kunnen positioneren, maar dan toch nét een beetje anders. Het album is verkrijgbaar op vinyl, dubbel-CD én als dubbel-CD/DVD-combi, met op die DVD een stereomix in hoge resolutie en een 5.1 surroundmix. Het is met name die DVD-versie die laat horen hoe prachtig dit album ook op geluidstechnisch niveau klinkt. Dit is absoluut een kandidaat voor het predikaat 'album van het jaar'!
Websites: BANDCAMP
BAND WEBSITE
FACEBOOK

December
Album van de Maand

Fröberg, Hasse & Musical Companion – We Are The Truth (Glassville Records, 2021)

The Flower Kings-zanger Hasse Fröberg houdt er al meer dan een decennium een eigen 'Musical Companion' op na, waarvan de muziek in eerste instantie een ietwat steviger rockend karakter had dan dat van het 'moederschip'. Met het derde album, uit 2015, dat qua titel een afkorting van de bandnaam was, werd een voorlopig hoogtepunt bereikt: een werkstuk tjokvol sterk uitgewerkte composities vol afwisseling en met epische trekjes, die ook nog eens thematisch gelinkt waren. Het leverde de Zweden een plaatsje in de Xymphonia Top 10 van dat jaar op. De opvolger “Parallel Life” mocht er zijn maar het materiaal had toch nét niet die aansprekendheid van de voorganger. Op de nu verschenen opvolger “We Are The Truth” is de bandnaam niet meer volledig uitgeschreven te vinden, maar slechts kortaf als HFMC. Of het zo bedoeld is, weten we niet, maar de wervelende symfonische rock trekt meer dan de voorganger de lijn door van het album met dezelfde naam. En er is nog een link, want in de finale van het slotnummer “A Spiritual Change” wordt het thema van de epic van het album “HFMC” aangehaald: “Pages”. Daarmee verwijst dit nummer over een spirituele verandering naar een album dat in z'n geheel over veranderingen handelde. Net als “HFMC” is “We Are The Truth” en gevuld met composities vol afwisseling, zowel qua thema's, ritmiek als dynamiek, gedragen door de doorvoelde zang van Fröberg. Hij heeft nog wel eens de neiging zich te forceren, maar meestal blijft hij daar nét onder en dan klinkt hij op zijn meest intens. In enkele songs zijn er passages waar drummer Ola Strandberg met zijn meer cleane stem de leadzang vertolkt, wat een fijn contrast geeft. Toetsenist Kjell Haraldsson laat alles heerlijk vol klinken en gitarist Anton Lindsjö doet ons met zijn heerlijk vloeiend virtuoze loopjes en licks opnieuw verbazen. Dit supertalent is wat ons betreft veel te onbekend! Bassist Thomsson zwaaide na tien jaar af en wordt uitgebreid bedankt in het boekwerk voor bewezen diensten. Zijn opvolger Sampo Axelsson is evenals zijn voorganger een rockveteraan en speelt niet alleen gedegen partijen, maar schreef met Fröberg ook de muziek voor de centrale compositie “Yoko”. Fröberg en zijn mannen laten een dusdanige indruk bij ons achter dat de verkiezing van “We Are The Truth” tot Album van de Maand onvermijdelijk bleek.
Websites: BANDCAMP
BAND WEBSITE