Uitzending Terugluisteren

Nr. 11

Dertien albums die allen maar in één lijst genoemd zijn, vallen buiten deze drie-uurs uitzending. Op nummer 11 vinden we 3 albums: de vijfde plaatsen uit drie persoonlijke lijstjes.

Frequency Drift – Letters To Maro (Gentle Art Of Music / Soulfood)
U hoort: Nine

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Waar vroege albums van het Duitse Frequency Drift, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Bij "Letters To Maro" is het albumverhaal fraai geïllustreerd in het boekwerkje met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Smetje: tijdens het Crosslands Festival in Ulft op de laatste zaterdag van 2018 bleek dat Alexia er live moeite mee had het zuiver te horen...
Website: http://frequencydrift.com/ .

Exit North - Book Of Romance And Dust (Exit North Music)
U hoort: Lessons In Doubt

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Ex-Japan-lid Steve Jansen bracht onlangs een soloplaat uit, maar liet tevens het album "Book Of Romance And Dust" van Exit North het licht zien. Aan deze CD werkten Jansen, Thomas Feiner (van Anywhen), Charles Storm, Ulf Jansson, een strijkkwintet en enkele gastmusici al enkele jaren. Genoemd naar een solo-nummer van Jansen begeeft de groep zich in de bekende wateren van ambient popmuziek, prachtig geproduceerd en met een hoofdrol voor de zanger die je 'de Scott Walker van de laatste jaren' zou kunnen noemen: Thomas Feiner.
Website: https://www.exitnorthmusic.com/ .

Riverside – Wasteland (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Lament

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Riverside is terug met het eerste album ná de plotselinge, volkomen onverwachte dood van gitarist Piotr Grudzinski. De Poolse band van groepbandleider/zanger/bassist Mariusz Duda vervolgt evenwel gewoon de werkwijze om per album een behoorlijk ander gezicht van zichzelf te laten zien. "Wasteland", is een album vol interne contrasten. Zo wisselen sprookjesachtige sferen en folky stukken de stevig rockende passages af en is er daarnaast plaats voor meer filmisch klinkende ingetogenheid. De meeste gitaarpartijen werden ingespeeld door ex-Quidam-gitarist Maciej Meller, die ook mee op tournee was. Kortom: Riverside is back...
Website: https://riversideband.pl/en/ .

Nr. 10

Maidman, Jennifer - Dreamland (Earthmusic Productions)
U hoort: Conspiracy Of Dreamers

– Op nummer 4 in de lijst van René:
Multi-instrumentalist Jennifer Maidman ging sinds haar geboorte als Ian (of Jan) Maidman door het leven. Door haar gedwongen leven in een mannenlichaam voelde zich als veelgevraagd muzikant vooral op haar gemak bij zich androgyn gedragende musici als Boy George of David Sylvian, maar ook bij diverse andere acts, zoals The Penguin Cafe Orchestra, Sam Brown, Alice, Phil Saatchi en haar partner Annie Whitehead had ze een goede band. Dat verklaart waarom veel van deze muzikanten meespelen op haar solodebuut "Dreamland". Hierop vertelt ze haar verhaal, zowel in lekkere groovy, Robbie Robertson-achtige rocksongs en stemmingsvolle ballades, die verwantschap vertonen met die van Peter Gabriel, als in 'spoken word'-intermezzo's, die prachtig opgeluisterd worden door de gitaarloops van David Torn en rond de studio opgenomen omgevingsgeluiden.
Website: http://jennifermaidman.weebly.com/ .

Nr. 9

Twee albums op de nummer 9-positie, waaronder het eerste album dat in twéé lijstjes opduikt.

Barbieri, Richard - Variants.2-5 (Orange Asylum Records)
U hoort: New Soul 2018

– Op nummer 3 in de lijst van René:
De van voormalig Japan-, Rain Tree Crow- en Porcupine Tree-toetsenman Richard Barbieri kondigde eind 2017 aan een serie platen uit te gaan brengen, waarop stukken die niet op reguliere albums pasten, live-opnames en herbewerkingen van oud materiaal komt te staan. Deze eenvoudig uitgebrachte "Variants" zullen uiteindelijk in een apart te bestellen luxe verzamelbox worden gestoken. Ook hier weer een fraaie, vooral ambientgetinte verzameling, waarbij “New Soul 2018” interessant is omdat het door Barbieri gespeeld werd met Steven Wilson tijdens een van diens Royal Albert Hall concerten. Tevens maakt Barbieri gebruik van geluiden die hij tijdens de Rain Tree Crow-sessies in Frankrijk opnam.
Websites:
https://www.facebook.com/RichardBarbieriOfficial
https://richardbarbieri.bandcamp.com/ .

Southern Empire – Civilisation (Giant Electric Pea)
U hoort: Goliath's Moon

– Op nummer 10 in de lijst van Aldwin:
Deze Australische band is opgericht door toetsenist Sean Timms na het uit elkaar vallen van Unitopia. “Cilvilisation” is het tweede album van Southern Empire en het voldoet met vier nummers (twee van rond de 10 minuten, één van19 minuten en één van ruim 28 minuten) aan het verwachtingspatroon van een werkstuk uit handen van een echte progband.

– Op nummer 4 in de lijst van Chris: Soms kan een live-optreden ineens je perceptie van een band en zijn muziek totaal veranderen. Op 24 november stond Southern Empire samen met Damanek (en Seven Steps To The Green Door) op het podium van Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Het retestrakke en enthousiaste optreden van de heren was er de oorzaak van dat mijn gevoel bij hen en hun muziek geheel omsloeg. Daar waar het debuutalbum zeker sterk is, weten deze Australiërs op hun tweede album alle gebruikte muzikale elementen bijna te perfectioneren. Muziek waar het moeilijk bij stilzitten is.
Website: https://www.southernempireband.com/ .

Nr. 8:

Op nummer 8 vinden we maar liefst vijf albums. Twee titels die in twee lijstjes voorkomen en drie nummer 2-posities uit de persoonlijke lijstjes

Servants Of Science - The Swan Song (eigen beheer)
U hoort: Another Day

– Op nummer 2 in de lijst van René: Het Album van de Maand maart was "The Swan Song", het debuut van de Engelse formatie Servants Of Science. De volle Mellotronklanken waarmee opener "Another Day" begint, zouden kunnen suggereren dat Servants Of Science een volbloed symfonische rockband is. Nadere beluistering leert echter dat de groep tevens beïnvloed is door progressieve New Wave, getuige het voor die acts typische gebruik van uitwaaierende gitaren en melancholieke zang. Deze interessante mengeling wordt nog verder doorgevoerd in naar postrock en syntipop neigende stukken en een progressieve afsluiter met Floydeske gitaarclimax.
Websites: https://www.servantsofscience.com/ .

Suede – The Blue Hour (Warner Music)
U hoort: Flytipping

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
Na het in 2016 verschenen, prachtige, bijna niet te evenaren album “Night Thoughts”, Xymphonia's Album van de Maand in april van dat jaar, waren we benieuwd wat de opvolger zou brengen. “Blue Hour” blijkt daar niet veel voor onder te doen. De combinatie van de karakteristieke stem zanger van Brettt Anderson enerzijds en de vele symfonische passages anderzijds, maken het album ijzersterk en divers. Nu nog een keer live gaan bekijken.
Website: http://www.suede.co.uk/ .

Oak - False Memory Archive (Karisma Records)
U hoort: Claire De Lune

- Op nummer 2 in de lijst van Chris:
5 jaar na het verschijnen van het debuut (met de aantekening dat het pas door een heruitgave in 2016 echt door de progscene werd opgepikt) bracht het Noorse Oak dit jaar “False Memory Archive”. Dit album had niet gelijk dezelfde verpletterende indruk die het debuut maakte, maar bleek uiteindelijk toch een bedwelmende uitwerking te hebben op mij. Schitterende moderne progressieve rock waarin op ingenieuze wijze elektronische elementen verwerkt zijn.
Website: http://www.oakinoslo.com/.

Dilemma – Random Acts Of Liberation (Butler Records)
U hoort: Aether

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Dilemma debuteerde in 1995 met het album “Imbroccata”, waarna het heel stil werd rond de band. In 2012 kwam er een kortstondige reünie, die uiteindelijk resulteerde in een flink gewijzigde bezetting met o.a. drummer Collin Leijenaar (bekend van zijn spel bij Neal Morse en sinds kort ex-Kayak) en zanger/gitarist Dec Burke, die we nog kennen van Darwin’s Radio en Frost*. Constante factor in de Dilemma-geschiedenis is Robin Z(uiderveld). Samen met bassist Erik van der Vlis en gitarist Paul Crezee vormen deze heren het nieuwe Dilemma. De heren houden vast aan waar ze goed in zijn: moderne progressieve rock met soms een stevig sausje, maar met als basis heel toegankelijke, haast poppy songs met catchy melodieën. Een album van ware internationale allure dat het predicaat Album Van De Maand met recht verdient. Én een plaatje in mijn top 10.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Na Kayak is Dilemma de tweede band van eigen bodem in mijn Top 10. Dilemma heeft me net als Subsignal verrast met het nieuwe album. Alles is werkelijk alles tot in de puntjes is verzorgd. We hebben dan wel heel lang op “Random Acts Of Liberation” moeten wachten, maar het resultaat klinkt als een klok en is een fascinerend werkstuk waar je niet snel op uitgeluisterd raakt.
Website: http://dilemma.band/ .

Pymlico – Nightscape (Apollon Records: PROG)
U hoort: Silver Arrow

- Op nummer 8 in de lijst van Chris: Bijna ieder jaar staat er wel een album in mijn Top 10 die een connectie heeft richting jazzrock of fusion. Dit jaar had ik zelfs meerdere kandidaten, waaronder het debuutalbum van het Britse Lydian Collective of Niko Tsonevs project Moonparticle. De keuze is echter gevallen op de Noorse band Pymlico, waarvan de frisse, bijna tijdloze sound te horen is op hun meest recente album “Nightscape”. Pymlico is een instrumentale band, met aan het roer drummer Arild Brøter die niet alleen drumt maar ook samen met zijn broer en toetsenist Øyvind Brøter de muziek schrijft en arrangeert en het geheel ook produceert. De Noren tappen op heel vernuftige wijze uit twee muzikale vaatjes en maken daar een eigen cocktail van. We horen fusion-invloeden met een mooie melodieuze rol voor saxofoniste Marie Færevaag maar dan wel gebed in soms kamerbrede toetsenpartijen, met als tegenhanger schitterende elektrisch gitaarwerk. Pymlico verenigt het beste van twee werelden in zich waarbij ze instrumentale virtuositeit uit de jazzrock koppelen aan knap uitgewerkte prog composities.

- Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
“Nightscape” van de Noorse fusion- en jazzrockgroep Pymlico laat een fris, bijna tijdloos geluid horen. Pymlico is een instrumentale band, met aan het roer drummer Arild Brøter die niet alleen drumt maar ook samen met zijn broer en toetsenist Øyvind Brøter de muziek schrijft en arrangeert en het geheel ook produceert. De Noren tappen op heel vernuftige wijze uit twee muzikale vaatjes en maken daar een eigen cocktail van. We horen fusion-invloeden met een mooie melodieuze rol voor saxofoniste Marie Færevaag maar dan wel gebed in soms kamerbrede toetsenpartijen, met als tegenhanger schitterende elektrisch gitaarwerk. Opener “Wide Awake” is daarvan al gelijk een mooi voorbeeld. Het langste nummer “Ghost Notes” is één van de stevigste tracks van het album. Het feit dat gitarist Stephan Hvinden mede-schrijver is, zou daar nog wel eens de oorzaak van kunnen zijn. Zoal veel nummers op “Nightscape” heeft het stuk een aanstekelijke groove en een schitterende opzwepend slot met alle ruimte voor drums en percussie. Pymlico heeft zich met dit album echt op de kaart gezet en we zullen deze Noren in de toekomst zeker niet meer uit het oog verliezen.
Website: https://www.facebook.com/Pymlico/ .

Nr. 7:

Ook nummer 7 is weer een ex aequo-aangelegenheid. Twee persoonlijke nummer één-titels - opvallend genoeg allebei Italiaans - en een breder gedragen album van Nederlandse bodem.

Not A Good Sign – Icebound (eigen beheer)
U hoort: Truth

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
Het derde album van het Italiaanse Not A Good Sign is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. En natuurlijk is het genieten van de geweldige zang van de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Alessio Calandriello. Hij is echter niet in alle songs te horen: ook Trevisan zingt enkele stukken.
Websites:
https://www.notagoodsign.org/
https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound .

Cervello - Live In Tokyo 2017 (Belle Antique)
U hoort: Trittico (live)

– Op nummer 1 in de lijst van René:
“Melos" uit 1973 was de enige LP die de Italiaanse formatie Cervello uitbracht. De plaat wordt door velen als meesterwerk gezien, hoewel anderen moeite hebben met het grillige karakter. Gitarist Corrado Rustici zou daarna in onder meer Nova spelen en enkele fraaie soloalbums maken, maar verwierf toch voornamelijk faam als producer. In 2017 kwamen drie van de vijf oorspronkelijke leden van Cervello bijeen om in Japan de hele LP live te spelen. Drie originele leden worden bijgestaan door drie nieuwe, waaronder Virginio Simonelli: een zanger die uit de popwereld komt, maar over een uiterst soepele stem blijkt te bezitten die met gemak de moeilijke passages beheerst. Al met al is de SHM-CD "Live In Tokyo 2017" een schitterend live-document.
Website: https://www.facebook.com/corrado.rustici .

Kayak – Seventeen (InsideOut / Sony Music)
U hoort: Cracks

– Op nummer 9 in de lijst van Maurice:
Horen we in deze bijna compleet nieuwe Kayak-bezetting een nieuwe spirit terug? Gitarist Marcel Singor geeft wel al op de CD blijk van zijn veelzijdigheid - en dat met een heel andere sound dan op zijn solowerk. Zanger Bart Schwertmann heeft een zeer prettige stem die qua timbre in de verte doet denken aan dat van Bert Heerink. Schwertmann weet de songs stuk voor stuk meeslepend over het voetlicht te brengen. Bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Pain Of Salvation), lid van de huidige bezetting, is alleen in "Cracks" te horen, de andere baspartijen zijn van bandleider en conservatoriumalumnus Scherpenzeels eigen hand. Dat "Cracks" is een van de drie epischer opgebouwde lange nummers, de overige zijn beduidend korter.

- Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Toen enkele jaren geleden Edward Reekers en Cindy Oudshoorn uit Kayak stapten omdat ze het niet eens waren met de toekomst die bandleider Ton Scherpenzeel voor ogen had met de groep, leek die toekomst eventjes uiterst wankel geworden. Zeker toen ook enkele muzikanten het zangduo volgden naar het coverproject Symfo Classics. Rob Palmen van music agency GlassVille wist Scherpenzeel ervan te overtuigen gewoon door te gaan en koppelde de toetsenist/componist aan muzikanten uit zijn stal. De 65-jarige muziekveteraan kreeg met deze nieuwe kornuiten weer zoveel spirit dat hij zich weer 17 voelde. Samen met het feit dat dit ook echt het zeventiende Kayak studio-album blijkt, is dat de reden voor de albumtitel "Seventeen". We, mijn eega en ik, hadden het voorrecht de band te zien optreden bij één van de eerste optredens in de nieuwe line-up. We waren diep onder de indruk, vooral door de gespeelde nummers van het nieuwe album, maar ook hoe oude bekende Kayak-nummers gespeeld werden in een modern jasje.
Website: https://www.kayakonline.info/ .

Nr. 6:

Op nummer 6 vinden we twee albums: een persoonlijke nummer 1 die ook nog laag in een andere lijst opduikt én een album dat laat in het jaar verscheen en daarom nog niet door ieder teamlid (goed) gehoord was. Goede kans dat het volgend jaar opnieuw (en misschien wel hoger) in de eindlijst staat.

All Traps On Earth – A Drop Of Light (AMS Records)
U hoort: All Traps On Earth (edit)

- Op nummer 5 in de lijst van Chris:
Medio november was daar ineens een album van een project genaamd All Traps On Earth, waaraan Änglagård-bassist Johan Brand in alle stilte vanaf 2014 heeft gewerkt. Hij wordt op dit “A Drop Of Light” bijgestaan door drummer Erik Hammarström (de tweede drummer van Änglagård), toetsenist Thomas Johnson en klassiek zangeres Miranda Brand, inderdaad dochter van Johan. Brand zet de muzikale traditie van Änglagård uitstekend voort en weet de sound zelfs nog verder te ontwikkelen en te verrijken. Nog steeds heel veel Mellotron, heel veel zware basgitaren en baspedalen en virtuoos drumwerk, maar daarnaast ook veel ruimte voor diverse blaasinstrumenten zoals saxofoon, basklarinet en trompet. Gitaren zijn wat minder nadrukkelijk aanwezig. “A Drop Of Light” is een echt oncompromisloos album geworden.

- Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Het liep al tegen het einde van het jaar toen Änglagård-bassist Johan Brand verraste met het album “A Drop Of Light”. Hij heeft daarvoor een andere band opgetuigd, waarbinnen zijn dochter, de klassiek geschoolde zangeres Miranda, een bijzondere rol speelt met woordenloze zang. Ze laten zich bijstaan door Änglagård-muzikanten uit diverse incarnaties van die groep, alsmede Thieves' Kitchen-gitarist Phil Mercy. Het Änglagård-bloed is overduidelijk hoorbaar en natuurlijk zijn dus ook King Crismon-invloeden zeer present. De muziek vloert je echter, zóveel impact heeft het geheel opnieuw, net als het sterkste werk van de moederband. Maar nu dus met een bijzondere sirene als betoverend extra element.
Website: https://alltrapsonearth.com/ .

Subsignal – La Muerta (Gentle Art Of Music / Soulfood)
U hoort: The Bells Of Lyonesse

– Op nummer 8 in de lijst van Herman:
Subsignal-zanger Arno Menses geeft in interviews te kennen een grote AOR-liefhebber te zijn, wat zich meer dan eens uit middels de uiterst pakkende melodieën op het vijfde Subsignal-album “La Muerta”. Het producersduo Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) zorgt ervoor dat alles, waaronder de goddelijke zangharmonieën, klinkt als een klok (of de klokken van Lyonesse, zo u wilt;-)). Bij een concert in Oberhausen, enkele maanden geleden, blijkt dat de groep er niet in vertrouwt dit allemaal live over het voetlicht te kunnen brengen: er liep nogal wat mee van harde schijf, terwijl het live gespeelde deel helaas wat leed onder onzuiverheid en metal-logheid. Typisch geval van 'de plaat is veel beter'.

– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Voor mij is het album "La Muerta", het vijfde studio-album van de Duitse band Subsignal. wel de grootste verrassing van afgelopen jaar. Het was Xymphonia's Album van de Maand juni en het heeft een Nederlands trekje. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing) Kleine teleurstelling vond ik wel het optreden op 18 oktober in Zentrum Altenburg, Oberhausen: de band kwam niet helemaal uit de verf.
Website: https://www.subsignalband.com/.

Nr. 5:

Na al deze deelposities vinden we drie plaatsen op rij met maar één album...

Pineapple Thief, The - Dissolution (Kscope Records)
U hoort: White Mist

– Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Mooi te zien hoe een band zich verder ontwikkelt en nu is gaan behoren tot de eredivisie van de hedendaagse progrock-scene. We hebben in dit geval over The Pineapple Thief. De Britse band onder leiding van Bruce Soord heeft verschillende gezichten en bracht de afgelopen jaren een aantal waanzinnige albums uit. Zowel "Magnolia" (2014) als "Your Wilderness" (2016) kregen lovende recensies, albums met diepgang en pakkende songs. Met "Dissolution" overtreft de band wederom de verwachtingen van de fans en critici.

– Op nummer 8 in de lijst van René:
“Dissolution” heeft een los concept over hoe het individu zich voelt in een wereld die door de moderne communicatietechniek alziend is geworden. Gavin Harrison heeft niet alleen voor bijzonder boeiende ritmiek gezorgd, maar ook zijn adresboek aangesproken. In het koningsnummer "White Mist" is namelijk David Torn te gast die hier bijzondere geluiden uit zijn gitaren weet te toveren. Dat Soord dat ook zelf kan, blijkt wel uit de eigenzinnige, door merg en been gaande solo's in "Uncovering Your Tracks" en "All That You've Got".

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
The Pineapple Thief heeft voormalig Porcupine Tree-drummer Gavin Harrison schijnbaar definitief aan zich weten te binden. De ook in King Crimson actieve virtuoos werd immers op het vorige album "Your Wilderness" en de daaropvolgende tournee als gast geïntroduceerd. Op het nu verschenen "Dissolution" blijkt hij zelfs de vaste co-componist geworden van voorman Bruce Soord. Het levert een even indringend album op als de voorganger, waarmee we kunnen concluderen dat de Britten – naar we hopen definitief – voor een meer doorwrochte richting hebben gekozen, na een handvol wel erg poppy aandoende albums.
Website: http://www.pineapplethief.com/ .

Nr. 4:

Romano Land, Riccardo – B612 (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Dragonfly

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
RanestRane-toetsenist Riccardo Romano vond tussen het produceren van een reeks conceptalbums met die band, zélf kans om een rockopera af te leveren. De diversiteit aan vocalisten (die ieder een rol spelen) zorgt voor de nodige afwisseling en naast Romano's warme, maar ook weer niet te overdadige toetsenarrangementen zijn de gitaarsolo's niet te versmaden. Daarbij valt op dat die van Luca Grimieri (die de meeste gitaarpartijen speelt) even gloedvol klinken als die van Rothery.

- Op nummer 1 in de lijst van Maurice:
In maart besteedden we voor het eerst aandacht aan het eerste solo album van RanstRane-toetsenist Riccardo Romano. We hebben de laatste jaren diverse malen muziek gedraaid van de bijzondere conceptalbums van de Italiaanse groep RanestRane, die steeds gebaseerd waren op een beroemde film. Oók dit album is weer een concept-album: een rockopera zelfs, getiteld "B612", gebaseerd op het bekende boek The Little Prince van Antoine De Saint-Exupéry. En zoals dat hoort bij een rockopera zijn er de nodige muzikale en vocale gasten te horen. Het mag nauwelijks een verrassing heten dat we daar ook de beide Marillion-Steves weer bij vinden, alsmede Rothery's dochter Jennifer, tweede SRB-gitarist Dave Foster en SRB-zanger Martin Jakubski. De groep heeft een warme band met Marillion. Dat laatste is niet zo gek, want RanestRane-toetsenist Riccardo Romano spéélt zelf ook in de Steve Rothery Band. Muzikaal zijn de verschillen met RanestRane niet levensgroot: warmbloedige melodieuze symfonische rock, met duidelijk invloeden van Marillion, aldoor bijzonder meeslepend gebracht. Tot slot een pluim voor de zang van Romano zelf: hij vervult de meeste vocale rollen zelf en heeft een prettige, je emotioneel inpakkende stem. In oktober was Romano een van de optredende acts tijden een festival in Uden rond de band van Steven Rothery. Romano wist absoluut de show te stelen. En niet alleen met de muziek van dit album, want hij speelde over het hele weekend gerekend bij elkaar een dikke 11 uur aan muziek als 'toetsenist in residence'. Kortom met recht de nummer één van 2018.
Website: http://riccardoromanoland.com/ .

Nr. 3

Over RanestRane gesproken....

RanestRane – A Space Odyssey (Starchild) (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: Abasciatore Delle Lacrime

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
De Italiaanse band RanestRane kan niet beticht worden van stilzitten. Al gelijk een maand na de release van het tweede deel uit hun” A Space Odyssey” trilogie in december 2015, begonnen de leden al met de opnames voor het slotdeel: “Starchild”. In de tussentijd zag toetsenist Riccardo Romano ook nog kans om zijn solo-album “B612” op te nemen. Nu ruim 2,5 jaar na de release van deel 2 is er dan eindelijk de finale en word het 2001-verhaal op indrukwekkende wijze afgerond. Zoals bekend volgt RanestRane's “A Space Odyssey” de verhaallijn van Stanley Kubricks film en deel 2 eindigde met het moment dat de grote boordcomputer H.A.L. kuren begon te vertonen en uiteindelijk één van de astronauten vermoordt. De film mondt vanaf dan uit in een ware visuele trip, waarin de overblijvende astronaut de H.A.L. computer uitschakelt en uiteindelijk door een soort sterrenpoort een transformatie ondergaat. Muzikaal wordt de lijn verder voortgezet en dat houdt in dat net als deel 2 ook “Starchild” als één geheel wegluistert en er af en toe een thema uit eerdere delen terugkomt. RanestRane lever meeslepende melodieuze symfo af, doorspekt met schitterende gitaar- en toetsensolo's en de meeslepende zang van drummer Daniele Pomo.

- En ook op nummer drie in de lijst van Chris:
Het schitterende slot van het “Space Odyssey”-drieluik is een om door een ringetje te halen. De Italiaanse band RanestRane brengt een bijzonder soort symfonische rock, in de vorm van alternatieve soundtracks voor filmklassiekers. “Starchild” is het slot van het drieluik dat gewijd is aan Stanley Kubrick’s 2001: A Space Odyssey, een film die al jaren tot één van mijn favorieten behoort. Bijzonder detail is dat de teksten op dit en de andere twee albums uit deze serie niet zozeer het verhaal lijken te vertellen, maar daar meer een soort filosofisch, beschouwelijk commentaar op leveren. De combinatie van al deze elementen met de uiterst meeslepende en gepassioneerde muziek, gegoten in een schitterende productie maakt dit tot één van mijn hoogtepunten. Zoals zo vaak zijn dit soort lijstjes een momentopname, want de kans is groot dat als je me over een week weer vraagt er op deze plek een ander conceptalbum staat, namelijk “B612” van Riccardo Romana Land, niet geheel toevallig en project van de toetsenist van RanestRane.
Website: https://www.ranestrane.net/ .

Nr. 2:

De nummer twee-positie is de laatste gedeelde plaats van vanavond. Opvallend genoeg beiden albums die géén individuele nummer één-positie scoorden

Mystery – Lies And Butterflies (Unicorn Digital)
U hoort: Where Dreams Come Alive

- Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Een nieuw studio-album van Mystery is altijd een feest van herkenning. De band, geleid door gitarist Michel St-Père, brengt drie jaar na het succesvolle "Delusion Rain" een opvolger uit: “Lies And Butterflies”.Vanaf de dik 15 minuten klokkende opener “Looking For Something Else” krijgen we een uur lang melodieuze, bombastische, opzwepende neoprog voorgeschoteld, bomvol heerlijk gitaar- en toetsenwerk. Met dit zevende album blijft de Canadese band de uitgezette koers volgen en lijkt zanger Jean Pageau, die debuteerde op “Delusion Rain”, zijn plek te hebben zeker gesteld. Maar dat hebben we op het in 2017 verschenen live-document “Second Home” ook al kunnen constateren. Is de muziek vernieuwend? Nee, maar dat hoeft én willen we ook niet. “Lies And Butterflies” schopte het tot Album van de Maand september.

- Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
“Lies And Butterflies” is tijdens het optreden op het Night Of The Prog festival aan het publiek gepresenteerd. En natuurlijk hebben wij bij Xymphonia ook een exemplaar bemachtigd. De kracht van Mystery schuilt in de aanstekelijke melodieën, dynamische arrangementen en sterke vocalen. Hier en daar vliegt de band ook even lekker uit de bocht met een staaltje stevig rock. Kortom: “Lies And Butterflies” voldoet wederom aan de verwachtingen en Mystery levert opnieuw een kwalitatief zeer sterk album af.
Website: https://www.therealmystery.com/ .

Syndone – Mysoginia (Ma.Ra.Cash Records)
U hoort: No Sin

- Op nummer 6 in de lijst van Chris:
Klassiek getinte Italiaanse prog van de hoogste plank, dat is wat Syndone al jaren aflevert sinds de wederopstanding van de groep rond toetsenist Nik Comoglio, in 2010. "Mysoginia" is een songcyclus die dan wel bestaat uit afzonderlijke stukken, maar toch uitermate als één geheel werkt. Daarbij wordt geleidelijk naar een climax toegewerkt, die uiteindelijk tot volle wasdom komt in “No Sin”, waarin Syndone zich lijkt te verontschuldigen voor al het leed dat vrouwen door de eeuwen heen is aangedaan. In het titelstuk horen we het koor in fijn schurende dissonante akkoorden de albumtitel zingen, terwijl Maurino Dellacqua dat ondersteunt met funky jazzrockbasspel, waarbij zanger Riccardo Ruggeri op opvallende wijze de Vocoder inzet. Ja, dat kan allemaal op "Mysoginia", zonder dat het een chaos wordt. Dit is een album dat duidelijk geworteld is in de rijke Italiaanse proghistorie zonder de ogen te sluiten voor één van de belangrijkste thema’s van het tijdperk waar in we nu leven.

- Op nummer 6 in de lijst van Maurice:
De muziek wordt in een op voorhand misschien niet verwacht evenwicht gebracht door de soms verstilde, dan weer virtuoze, maar o zo fraaie klassieke pianopartijen van Gigi Rivetti en de kleurrijke vibrafoonklanken die Marta Caldara produceert. Opvallend is, naast de introductie van de Engelse taal in enkele van de 9 songs, de medewerking van een Turijns klassiek koor en een Hongaars symfonie-orkest.

- Op nummer 3 in de lijst van Herman:
"Mysoginia" is alweer een sterk album van Syndone - het vijfde op rij sinds 2010. Dat was het jaar dat toetsenist Nik Comoglio de bandnaam die hij een kleine 2 decennia eerder al had gebruikt uit de mottenballen haalde en een veel jongere groep talentvolle muzikanten om zich heen verzamelde. Naast diens snerpende keyboardriedels vormt sindsdien de ietwat theatrale voordracht van Riccardo Ruggeri het herkenningspunt van Syndone.
Website: http://www.syndone.it/.

Nr. 1

Op nummer 1 vinden we een album dat een nummer 1-positie in één persoonlijke lijst haalde, plus een plek ongeveer halverwege de top 10 in twee andere lijsten.

Riversea – The Tide (eigen beheer)
U hoort: Uprising

– Op nummer 6 in de lijst van Aldwin:
Soms is het zo dat een album je eerst niet zoveel doet, maar dat het later toch gaat indalen en uitgroeit tot één van de beste albums van 2018. Dit was het geval met “Tide” van Riversea. Toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson vormen de kern van deze Britse groep. De stijl: melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer.

- Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Je zou verwachten dat met het verstrijken van de jaren er wel de nodige veranderingen zouden zijn maar toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson, die de kern van Riversea vormen, gaan uit van het principe 'never change a winning team'. En dus is het album wederom opgenomen met David Clements, die ook alle baspartijen verzorgt, is drummer Alex Cromarty ook weer van de partij en nodigen de heren voor de gitaarpartijen weer een aantal klinkende namen uit, waaronder Paul Cusick, Lee Abraham, Robin Armstrong (Cosmograf) en Simon Godfrey (Valdez). Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen.

- Op nummer 1 in de lijst van Chris:
Het Britse Riversea neemt er de tijd voor: debuut “Out Of An Ancient World” verscheen in juli 2012 en was het resultaat van ruim 6 jaar schrijven, schrappen, schaven en bijslijpen. Wederom 6 jaar later was er eindelijk de opvolger in de vorm van “The Tide”. Dit is melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer. Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen. Het is met afstand mijn meest gedraaide album van het afgelopen jaar en daarmee mijn album van het jaar 2018.
Website: http://riversea-band.com/ .