-
Aldwin Gerritsen
Top 2018:
1. Subsignal – La Muerta (Gentle Art Of Music / Soulfood)
2. Suede – The Blue Hour (Warner Music, 2018)
3. Mystery – Lies And Butterflies (Unicorn Digital)
4. Kayak – Seventeen (InsideOut / Sony Music)
5. Riverside – Wasteland (InsideOut / Sony Music)
6. Riversea – Tide (eigen beheer)
7. Dilemma – Random Acts Of Liberation (Butler Records)
8. Spock's Beard – Noise Floor (InsideOut / Sony Music)
9. Pineapple Thief, The – Dissolution (Kscope Records)
10. Southern Empire – Civilisation (Giant Electric Pea)
Voor mij is het album "La Muerta", het vijfde studio-album van de Duitse band Subsignal. wel de grootste verrassing van afgelopen jaar. Het was Xymphonia's Album van de Maand juni en het heeft een Nederlands trekje. Deze groep ontstond 11 jaar geleden uit de asresten van de 'intelligente' progmetalgroep Sieges Even. De spil wordt gevormd door gitarist Markus Steffen en de Rotterdamse zanger Arno Menses. Progmetal en vooral ook veel Rush-invloeden waren op de eerste albums alom present, maar op het vijfde album, “La Muerta” is van progmetal nog maar weinig terug te vinden, AOR-trekjes zijn er des te meer. Op “La Muerta” krijgen we, naast twee korte instrumentaaltjes, negen heerlijke pakkende songs voorgeschoteld. De nummers hebben stuk voor stuk fraaie melodieën die zich meteen in je hoofd nestelen. Toch is de insteek nog steeds behoorlijk progressief. (met quotes van Progwerelds Ralph Uffing) Kleine teleurstelling vond ik wel het optreden op 18 oktober in Zentrum Altenburg, Oberhausen: de band kwam niet helemaal uit de verf.
Website: https://www.subsignalband.com/ .
Absolute nummer 2 is het album “The Blue Hour” van Suede. Na het in 2016 verschenen, prachtige, bijna niet te evenaren album “Night Thoughts”, Xymphonia's Album van de Maand in april van dat jaar, waren we benieuwd wat de opvolger zou brengen. “Blue Hour” blijkt daar niet veel voor onder te doen. De combinatie van de karakteristieke stem zanger van Brettt Anderson enerzijds en de vele symfonische passages anderzijds, maken het album ijzersterk en divers. Nu nog een keer live gaan bekijken.
Website: http://www.suede.co.uk/.
Een nieuw studio-album van Mystery is altijd een feest van herkenning. De band, geleid door gitarist Michel St-Père, brengt drie jaar na het succesvolle "Delusion Rain" een opvolger uit: “Lies And Butterflies”.Vanaf de dik 15 minuten klokkende opener “Looking For Something Else” krijgen we een uur lang melodieuze, bombastische, opzwepende neoprog voorgeschoteld, bomvol heerlijk gitaar- en toetsenwerk. Met dit zevende album blijft de Canadese band de uitgezette koers volgen en lijkt zanger Jean Pageau, die debuteerde op “Delusion Rain”, zijn plek te hebben zeker gesteld. Maar dat hebben we op het in 2017 verschenen live-document “Second Home” ook al kunnen constateren. Is de muziek vernieuwend? Nee, maar dat hoeft én willen we ook niet. De kracht van Mystery schuilt in de aanstekelijke melodieën, dynamische arrangementen en sterke vocalen. “Lies And Butterflies” schopte het tot Album van de Maand september.
Website: https://www.therealmystery.com/ .
Toen enkele jaren geleden Edward Reekers en Cindy Oudshoorn uit Kayak stapten omdat ze het niet eens waren met de toekomst die bandleider Ton Scherpenzeel voor ogen had met de groep, leek die toekomst eventjes uiterst wankel geworden. Zeker toen ook enkele muzikanten het zangduo volgden naar het coverproject Symfo Classics. Rob Palmen van music agency GlassVille wist Scherpenzeel ervan te overtuigen gewoon door te gaan en koppelde de toetsenist/componist aan muzikanten uit zijn stal. De 65-jarige muziekveteraan kreeg met deze nieuwe kornuiten weer zoveel spirit dat hij zich weer 17 voelde. Samen met het feit dat dit ook echt het zeventiende Kayak studio album blijkt, is dat de reden voor de albumtitel "Seventeen". We, mijn eega en ik, hadden het voorrecht de band te zien optreden bij één van de eerste optredens in de nieuwe line-up. We waren diep onder de indruk, vooral door de gespeelde nummers van het nieuwe album, maar ook hoe oude bekende Kayak-nummers gespeeld werden in een modern jasje.
Website: https://www.kayakonline.info/ .
Riverside is terug met het eerste album ná de plotselinge, volkomen onverwachte dood van gitarist Piotr Grudzinski. De Poolse band van groepbandleider/zanger/bassist Mariusz Duda vervolgt evenwel gewoon de werkwijze om per album een behoorlijk ander gezicht van zichzelf te laten zien. "Wasteland", is een album vol interne contrasten. Zo wisselen sprookjesachtige sferen en folky stukken de stevig rockende passages af en is er daarnaast plaats voor meer filmisch klinkende ingetogenheid. De meeste gitaarpartijen werden ingespeeld door ex-Quidam-gitarist Maciej Meller, die ook mee op tournee was. Kortom: Riverside is back...
Website: https://riversideband.pl/en/ .
Soms is het zo dat een album je eerst niet zoveel doet, maar dat het later toch gaat indalen en uitgroeit tot één van de beste albums van 2018. Dit was het geval met “Tide” van Riversea. Toetsenist Brendan Eyre en zanger Marc Atkinson vormen de kern van deze Britse groep. De stijl: melodieuze symfo, songmatig van karakter maar met ontzettend veel sfeer. Brendan Eyre legt schitterende klankpartijen neer met zijn toetsenarsenaal, dat een gespreid bed vormt voor de fluwelen vocalen van Marc Atkinson. Het zijn vervolgens de gastgitaristen die voor de spreekwoordelijke kers op de taart zorgen. “The Tide” was ons Album van de Maand juli 2018.
Website: http://riversea-band.com/ .
Na Kayak is Dilemma de tweede band van eigen bodem in mijn Top 10. Dilemma heeft me net als Subsignal verrast met het nieuwe album. Moderne progressieve rock met soms een stevig sausje, maar met als basis heel toegankelijke, haast poppy songs met catchy melodieën. En dat alles verpakt in uiterst symfonische arrangementen waarbij werkelijk alles tot in de puntjes is verzorgd. We hebben dan wel heel lang op “Random Acts Of Liberation” moeten wachten, maar het resultaat klinkt als een klok en is een fascinerend werkstuk waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. “Random Acts Of Liberation” was ons Album van de Maand december.
Website: http://dilemma.band .
Persoonlijk vind ik “Noise Floor” ondergewaardeerd als het gaat om beste albums van 2018. Waarschijnlijk komt het doordat een band die al langer meeloopt nu eenmaal niet altijd aan een overtreffende trap kan voldoen. Maar bij mij komt-ie zeker in de top 10. “De Amerikaanse band Spock’s Beard is in zijn 23-jarige bestaan met “Noise Floor” alweer aan zijn dertiende CD toe. Zou de band het over een andere boeg gooien? Nou nee, de die hard-fans kunnen opgelucht ademhalen. Alles blijft zo’n beetje bij het oude. Alle bekende ingrediënten van Spock’s Beard-muziek zijn weer aanwezig. Het is melodieuze rock wat de klok slaat. Dus veel toetsenwerk van de altijd dominant aanwezige Ryo Okumoto en dito gitaarwerk van Alan Morse, die weer kwistig strooit met smeuïge solo’s. De terugkeer op het nest van drummer Nick D’Virgilio mag niet onbesproken blijven. Voor het eerst is hij samen te horen met zanger Ted Leonard, die inmiddels ook een vaste waarde voor de band is geworden. Moeiteloos blijft dit gezelschap in de hogere regionen van ‘onze’ muziek meedraaien met herkenbare, maar altijd weer verrassende prog uit de oude doos, die ook altijd aan kracht wint naarmate je er vaker naar luistert.” (Fred Nieuwesteeg, Progwereld)
Website: http://www.spocksbeard.com/ .
Mooi te zien hoe een band zich verder ontwikkelt en nu is gaan behoren tot de eredivisie van de hedendaagse progrock-scene. We hebben in dit geval over The Pineapple Thief. De Britse band onder leiding van Bruce Soord heeft verschillende gezichten en bracht de afgelopen jaren een aantal waanzinnige albums uit. Zowel "Magnolia" (2014) als "Your Wilderness" (2016) kregen lovende recensies, albums met diepgang en pakkende songs. Met "Dissolution" overtreft de band wederom de verwachtingen van de fans en critici. Het album heeft een los concept over hoe het individu zich voelt in een wereld die door de moderne communicatietechniek alziend is geworden. Tevens het tweede album van de band waarop drummer Gavin Harrison (King Crimson, Porcupine Tree) te horen is.
Website: http://www.pineapplethief.com/ .
De laatste van mijn lijstje is van een band van 'down under', met de toepasselijke naam Southern Empire. De Australische band is opgericht door toetsenist Sean Timms na het uit elkaar vallen van Unitopia. “Cilvilisation” is het tweede album van Southern Empire en het voldoet met vier nummers (twee van rond de 10 minuten, één van19 minuten en één van ruim 28 minuten) aan het verwachtingspatroon van een werkstuk uit handen van een echte progband. Gestaafd door prachtige gitaarsolo’s, vioolspel, wervelende toetsen partijen, talloze tempo- en maatwisselingen en alle clichés die binnen progressieve rock bekend worden verondersteld. Bijzonder was het om de band live te kunnen aanschouwen op 24 november, in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Op alle fronten leverden de 'aussies' een uitstekende prestatie.
Website: https://www.southernempireband.com/ .
