• Herman Beunk

    Hoewel ik veel genoten heb van kwalitatief hoogstaande albums, was het lastiger dan in andere jaren om echt een album aan te wijzen dat er echt uitsprong. Wat ik wel bij mezelf opmerkte dat ik erg veel naar hedendaagse RPI (Rock Progressivo Italiano) heb geluisterd. Niet zo gek, wat een hele rij van mijn favoriete Italiaanse bands en artiesten van dit ogenblik kwam met nieuw plaatwerk op de proppen. Dat heeft zo zijn weerslag gevonden in mijn top tien. Die Italianen zijn toch goed in warmbloedige muziek waar veel emotie ingelegd wordt. En muziek gaat uiteindelijk toch om de emotie-overdracht. Natuurlijk heb ik van veel meer nieuwe albums genoten in 2018, die eigenlijk nauwelijks onderdoen voor de titels die de top 10 hebben gehaald. De tien albums die nét de Top 10 misliepen heb ik ook op een rijtje gezet.
  •  
    • Top 2018:

    1. Not A Good Sign – Icebound (eigen beheer)
    2. Pineapple Thief, The – Dissolution (Kscope)
    3. Syndone – Mysoginia (Ma.Ra.Cash Records)
    4. All Traps On Earth – A Drop Of Light (AMS Records)
    5. Frequency Drift – Letters To Maro (Gentle Art Of Music / Soulfood)
    6. Romano Land, Riccardo – B612 (Ma.Ra.Cash Records)
    7. Perfect Beings – Vier (InsideOut Records / Sony Music)
    8. Subsignal – La Muerta (Gentle Art Of Music / Soulfood)
    9. Carptree – Subimago (Reingold Records)
    10. La Coscienza Di Zeno – Una Vita Migliore (AMS Records)

  • 1. Not A Good Sign – Icebound (eigen beheer)
    Het derde album van het Italiaanse Not A Good Sign is wat grilliger dan de voorgangers en zeker niet zo pakkend als het veelgeroemde debuut. Het kent meer onheilspellende passages die uiteindelijk toch weer verslavend blijken te zijn. Een cursus hoe je stekelige en complexe instrumentale passages kunt inpassen in een toch min of meer songmatige structuur. Gian Marco Trevisans gitaarstijl sluit naadloos aan op die van zijn voorganger Francesco Zago (denk vooral ook aan diens spel op "Twilight" van The Night Watch) en refereert duidelijk aan Robert Fripps seventiesstijl. Bijdragen zijn er verder van ex-Van Der Graaf Generator-saxofonist David Jackson (hij is d'r maar druk mee) en violiste Eloisa Manera. En natuurlijk is het genieten van de geweldige zang van de ook van La Coscienza Di Zeno bekende Alessio Calandriello. Hij is echter niet in alle songs te horen: ook Trevisan zingt enkele stukken.
    Website:
    https://www.notagoodsign.org/
    https://notagoodsign.bandcamp.com/album/icebound .

    2. Pineapple Thief, The – Dissolution (Kscope)
    U hoort: White Mist – CD 8 – 11:05 The Pineapple Thief heeft voormalig Porcupine Tree-drummer Gavin Harrison schijnbaar definitief aan zich weten te binden. De ook in King Crimson actieve virtuoos werd immers op het vorige album "Your Wilderness" en de daaropvolgende tournee als gast geïntroduceerd. Op het nu verschenen "Dissolution" blijkt hij zelfs de vaste co-componist geworden van voorman Bruce Soord. Het levert een even indringend album op als de voorganger, waarmee we kunnen concluderen dat de Britten – naar we hopen definitief – voor een meer doorwrochte richting hebben gekozen, na een handvol wel erg poppy aandoende albums.
    Website: http://www.pineapplethief.com/.

    3. Syndone – Mysoginia (Ma.Ra.Cash Records)
    "Mysoginia" is alweer een sterk album van Syndone - het vijfde op rij sinds 2010. Dat was het jaar dat toetsenist Nik Comoglio de bandnaam die hij een kleine 2 decennia eerder al had gebruikt uit de mottenballen haalde en een veel jongere groep talentvolle muzikanten om zich heen verzamelde. Naast diens snerpende keyboardriedels vormt sindsdien de ietwat theatrale voordracht van Riccardo Ruggeri het herkenningspunt van Syndone. Opvallend aan "Mysoginia" is, naast de introductie van de Engelse taal in enkele van de 9 songs, de medewerking van een Turijns klassiek koor en een Hongaars symfonie-orkest.
    Website: http://www.syndone.it/.

    4. All Traps On Earth – A Drop Of Light (AMS Records)
    Het liep al tegen het einde van het jaar toen Änglagård-bassist Johan Brand verraste met het album “A Drop Of Light”. Hij heeft daarvoor een andere band opgetuigd, waarbinnen zijn dochter, de klassiek geschoolde zangeres Miranda, een bijzondere rol speelt met woordenloze zang. Ze laten zich bijstaan door Änglagård-muzikanten uit diverse incarnaties van die groep, alsmede Thieves' Kitchen-gitarist Phil Mercy. Het Änglagård-bloed is overduidelijk hoorbaar en natuurlijk zijn dus ook King Crismon-invloeden zeer present. De muziek vloert je echter, zóveel impact heeft het geheel opnieuw, net als het sterkste werk van de moederband. Maar nu dus met een bijzondere sirene als betoverend extra element.
    Website: https://alltrapsonearth.com/ .

    5. Frequency Drift – Letters To Maro (Gentle Art Of Music / Soulfood)
    Waar vroege albums van het Duitse Frequency Drift, hoewel zeker de moeite waard, nog wel wat eigen-beheer- en beginnelingbeperkingen lieten horen, is daar 10 jaar, 8 albums en behoorlijk wat bezettingswisselingen verder absoluut geen sprake meer van. Bij "Letters To Maro" is het albumverhaal fraai geïllustreerd in het boekwerkje met hypergestyleerde foto's. Muzikaal en productioneel is alles al even verzorgd. De compositorische spil wordt gevormd door mede-oprichter Andreas Hack (diverse toetsen- en snaarinstrumenten) en de wat later aangehaakte Nerissa Schwarz (harp, Mellotron, synthesizers). Nieuwe zangeres Irini Alexia is absoluut een verrijking voor de groep. Ze heeft een aantrekkelijke stem met een donkere gloed, die het goed doet in melodieuze, toegankelijke songs, maar die ook zeer goed gedijt in intrigerend gezingzegde stukken. Bovendien leent haar stem zich fantastisch voor het opzetten van een vocale kathedraal van meerdere lagen. Daaronder fungeert dan vaak een breed uitwaaierend toetsentapijt, waar steeds weer Schwarz' heldere harptokkels doorheen prikken. Smetje: tijdens het Crosslands Festival in Ulft op de laatste zaterdag van 2018 bleek dat Alexia er live moeite mee had het zuiver te horen...
    Website: http://frequencydrift.com/

    6. Romano Land, Riccardo – B612 (Ma.Ra.Cash Records)
    RanestRane-toetsenist Riccardo Romano vond tussen het produceren van een reeks conceptalbums met die band, zélf kans om een rockopera af te leveren. Dit "B612" is gebaseerd op het bekende boek The Little Prince van Antoine De Saint-Exupéry. En zoals dat hoort bij een rockopera zijn er de nodige muzikale en vocale gasten te horen. Het mag nauwelijks een verrassing heten dat we daar ook de beide Marillion-Steves weer bij vinden, alsmede Rothery's dochter Jennifer, tweede SRB-gitarist Dave Foster en SRB-zanger Martin Jakubski. De groep heeft een warme band met Marillion. Dat laatste is niet zo gek, want RanestRane-toetsenist Riccardo Romano spéélt zelf ook in de Steve Rothery Band. Muzikaal zijn de verschillen met zijn 'reguliere' band niet levensgroot: warmbloedige melodieuze symfonische rock, met duidelijk invloeden van Marillion (denk eerder aan de sound van "Season's End" dan het huidige bandgeluid van de Britten), aldoor bijzonder meeslepend gebracht. De diverse vocalisten (die ieder een rol spelen) zorgt voor de nodige afwisseling en naast Romano's warme, maar ook weer niet te overdadige toetsenarrangementen zijn de gitaarsolo's niet te versmaden. Daarbij valt op dat die van Luca Grimieri (die de meeste gitaarpartijen speelt) even gloedvol klinken als die van Rothery. Tot slot een pluim voor de zang van Romano zelf: hij vervult de meeste vocale rollen zelf en heeft een prettige, je emotioneel inpakkende stem. Tijdens het festival dat rond de Steve Rothery Band was georganiseerd, afgelopen oktober in Uden, bleek dat “B612” ook uitstekend naar het podium te vertalen is.
    Website: http://riccardoromanoland.com/ .

    7. Perfect Beings – Vier (InsideOut Records / Sony Music)
    Het derde album van de Amerikaanse band Perfect Beings is een bijzonder ambitieus werkstuk . Het album is in vier secties verdeeld, in feite vier ouderwetse plaatzijden ('hence the title';-)). De secties zijn ieder opgedeeld in een handvol kortere stukjes, die veelal min of meer naadloos in elkaar overlopen. Stilistisch waaiert "Vier" breeduit. Van de ingenieuze multivocale opening via jazzrockachtige passages die ietwat refereren aan Luley's vorig jaar verschenen tweede soloplaat "Qitara" tot ambienteske soundscapes, Beatlelesque melodieën, Floydiaanse gitaarsoli tot rinkelend baswerk en scherp gitaarwerk in de beste Yes-traditie. Het resultaat is uiterst intrigerend. Het album verscheen in januari 2018 en vele progliefhebbers riepen meteen al: 'jaarlijstjesmateriaal'. Zo blijkt.
    Website: https://perfectbeingsband.com/ .

    8. Subsignal – La Muerta (Gentle Art Of Music / Soulfood)
    Subsignal werd ooit opgericht door Markus Steffen, de gitarist van Sieges Even, samen met de laatste zanger van die Duitse groep: de Rotterdammer Arno Menses. Sieges Even maakte ooit complexe progmetal, maar werd door de loop der jaren melodieuzer. Die ontwikkeling werd met Subsignal nog verder doorontwikkeld. Menses geeft in interviews te kennen een grote AOR-liefhebber te zijn, wat zich meer dan eens uit middels de uiterst pakkende melodieën op het vijfde Subsignal-album “La Muerta”. Het producersduo Yogi Lang en Kalle Wallner (RPWL) zorgt ervoor dat alles, waaronder de goddelijke zangharmonieën, klinkt als een klok (of de klokken van Lyonesse, zo u wilt;-)). Bij een concert in Oberhausen, enkele maanden geleden, blijkt dat de groep er niet in vertrouwt dit allemaal live over het voetlicht te kunnen brengen: er liep nogal wat mee van harde schijf, terwijl het live gespeelde deel helaas wat leed onder onzuiverheid en metal-logheid. Typisch geval van 'de plaat is veel beter'.
    Website: https://www.subsignalband.com/ .

    9. Carptree – Subimago (Reingold Records)
    Op “Subimago”, het inmiddels alweer zevende Carptree-album zet Carl Westholm opnieuw een uiterst geraffineerd gelaagd geluidspalet neer. In vergelijking met het verleden horen we in de gestapelde keyboardpartijen wat meer 'vintage' geluiden dan we van Carptree gewend waren, zoals Hammond, Mellotron en zelfs akoestische piano. Gastspelers zorgen voor o.a. krachtige (maar natuurlijk klinkende) drums en fraaie achtergrondkoortjes. En het knappe is dat het resultaat machtig en overweldigend klinkt, maar nooit massief of dichtgesmeerd. Er blijft ruimte voor de markante stem van Niclas Flinck, wiens dictie over al die muzieklagen wonderlijk genoeg immer uiterst verstaanbaar is.
    Website: http://www.carptree.com/ .

    10. La Coscienza Di Zeno – Una Vita Migliore (AMS Records)
    Na Not A Good Sign, RanestRane en Syndone kwam eind 2018 ook een vierde topnaam uit de hedendaagse Italiaanse progscene met een nieuw album op de proppen. "Una Vita Migliore" is het vierde studio-album van La Coscienza Di Zeno. De groep verzet hier ten opzichte van eerder plaatwerk duidelijk de bakens en laat, vergelijkbaar met het al genoemde Syndone, meer puur klassieke invloeden toe. Op eerder plaatwerk dook wel eens een viool of cello in een arrangement op, nu horen we een compleet klassiek ensemble, met ook onder meer fluiten en klarinet. Daarnaast verkent zanger Alessio Calandriello de mogelijkheden van zijn stem. Dat die wendbaar is wisten we al, ook van de albums van Not A Good Sign, maar nooit hoorden we hem zo laag zingen als op de openingsnummers van "Una Vita Migliore": we herkenden zijn stem eerst nauwelijks. In de loop van het album zijn er ook weer prachtige uithalen van hem te horen, zonder dat hij over-the-top gaat (zoals bij Italiaanse zangers wel eens het geval wil zijn).
    Website: https://www.facebook.com/lacoscienzadizeno.ge/ .
  • De overigen 10 albums die op de nominatie voor een top 10-plaatsje stonden (eigenlijk mijn cumulatieve nummer 11) in alfabetische volgorde:

    3.2 – The Rules Have Changed (Frontiers Records)
    Damanek – In Flight (Giant Electric Pea)
    Dilemma – Random Acts Of Liberation (Butler Records)
    Jack O' The Clock – Repetitions Of The Old City – II (eigen beheer)
    Kayak – Seventeen (InsideOut / Sony Music)
    Mystery – Lies And Butterflies (Unicorn Digital)
    RanestRane – A Space Odyssey (Final Part Starchild) (Ma.Ra.Cash Records)
    Riverside – Wasteland (InsideOut / Sony Music)
    Sanguine Hum – Now We Have Power (Bad Elephant)
    Sea Within, The – The Sea Within (InsideOut / Sony Music)

    Meest indrukwekkende live-document:
    Ayreon – Ayreon Universe: The Best Of Ayreon Live (Music Theories Recordings / Mascot)
    Het was al bijzonder om erbij aanwezig te zijn, daar in 013. Op Blu-Ray komt het nog overtuigender 'binnen' en is het genieten van de vocale topprestaties van o.a. Anneke van Giersbergen, Damian Wilson en Edward Reekers. En natuurlijk van de energieke band.

    Favoriete heruitgave:
    IQ – Ever 2018 Remix: 25th Anniversary Collector's Edition (Giant Electric Pea)
    Met heel veel zorg en met de nodige te nemen technische hobbels heeft IQ-opperhoofd Mike Holmes een prachtige 5.1-mix van het jubilerende IQ-comeback-album gemaakt. Met de nodige interessante extra's en toelichtingen. Zo hoort een heruitgave te zijn!

    Meest indrukwekkende concert:
    Camel in The Royal Albert Hall, Londen, 17 september.
    Ik had Londen al diverse malen bezocht voor concerten, maar The Royal Albert Hall had ik alleen nog maar vanuit de dubbeldekker bewonderd en nog niet van binnen. Het wachten was op een optreden aldaar dat de moeite van de reis waard was. En hoewel Camel natuurlijk vaak in Nederland te aanschouwen is geweest, is een combinatie met de plek waar de band dik 40 jaar eerder een indrukwekkend live-album opnam op voorhand al magisch. En zo bleek.