Uitzending Terugluisteren

45 JAAR / 50 JAAR
Dixie Dregs – Wages Of Weirdness
Van “The Great Spectacular” (eigen beheer, 1975)

Het is alweer 50 jaar geleden dat Steve Morse en Andy West de band de Dixie Grit formeerden. In 1972 werd de naam gewijzigd in Dixie Dregs. Door studieverplichtingen veranderde de bezetting in die begintijd behoorlijk, maar Morse en West bleven vaste waarden. In 1975, toen de heren nog op de universiteit van Miami zaten, verscheen in eigen beheer het debuut “The Great Spectacular”. Door de oplage van maar 1000 stuks, is dit nu een gezocht item. In 1997 is er uiteindelijk een gelimiteerde CD-uitgave verschenen, maar dat betrof een oplage van maar 500 exemplaren. Op dit album is al duidelijk te horen waar de band heen wilde. De combinatie van countryrock, jazz, fusion en een likje prog maakte het geluid van Dixie Dregs uniek en zorgde voor platencontracten met Capricorn Records en later Arista. Inclusief de albums onder de verkorte bandnaam Dregs zijn er in totaal 8 studio-albums uit brengen waarvan de laatste uit 1994 stamt. Live blijft de band met tussenpozen en wederom wisselende bezettingen actief. In 2018 zelfs in de originele bezetting. Helaas waren er geen concerten in Europa.
Website: https://dixiedregs.com/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Akkerman, Jan – Fromage
– Retrospection
Van “Close Beauty” (Music Theories Records / Mascot, 2019)

Jan Akkerman mag dan inmiddels 73 jaar zijn, de legendarische gitarist is en blijft bijzonder actief. Hij was de afgelopen jaren vaak op de landelijke podia te aanschouwen met zijn begeleidingsband in het kader van zijn lang uitgerekte tournee in het kader van zijn 70ste verjaardag. Tussendoor treedt hij zo af en toe op met o.a. zanger Bert Heerink om onder de noemer My Brainbox het materiaal van een van zijn oude bands te vertolken. Binnenkort start een tournee met diezelfde Heerink rond het Rolling Stones-album “Sticky Fingers”. Vorig najaar verscheen, ook begeleid door de nodige optredens, het solo-album “Close Beauty”. Op het album zijn Akkermans vaste bandmakkers, waaronder toetsenist Coen Molenaar en bassist David De Marez Oyens, ook promenent aanwezig. De verse schijf is de opvolger van het alweer 8 jaar oude “Minor Details”. De instrumentale muziek rond zijn herkenbare gitaarspel beweegt zich ergens tussen fusion en lichtjes progressief getinte instrumentale rock en klinkt afwisselend bijdetijds en enigszins nostalgisch. Zo zijn er in de vorm van “Tommy's Anniversary” en het vierdelige “Retrospection” duidelijke knipogen naar zijn oude band Focus. Beide stukken verwijzen naar delen uit koningsstuk “Eruption” van “Focus II: Moving Waves” uit 1971. Vlot en met een melodie die meteen blijft hangen is bijvoorbeeld “Fromage”. Onlangs speelde Akkerman al in de Metropool, in april is hij wederom twee keer in de buurt: op 10 april in Hedon te Zwolle en op 16 april in Luxor Live, Arnhem.
Website: https://www.janakkerman.com/
.

NIEUW
Castanarc – Quest For Eternity
Van “Water From The Well” (Khepra, 2020)

Het is eigenlijk best wel bijzonder dat we vandaag naast een nieuw album van Pendragon ook een nieuwe release van Castanarc kunnen draaien. 31 jaar geleden stonden beide bands samen op het podium in het Noorderligt te Tilburg. Castanarc was toen een veelbelovende band. Na lovende kritieken voor debuutalbum “Journey To The East” (1984) werd zelfs een contract getekend bij het Duitse RCA, dat in 1988 “Rude Politics” uitbracht. Dat was echter wel even wennen. De neo-prog van het eerste album bleek verdrongen voor een volwassener geluid dat meer naar de atmosferische synth-pop neeg. Ook het in 1998 uitgebrachte “Little Gods” zette deze lijn voort. Nu, na 22 jaar, is er schijnbaar uit het niets een nieuw album. Wel blijkt dat dit “Water From The Well” ook enkele wat oudere stukken bevat, aangevuld met nieuw werk. De basis van Castanarc wordt nog steeds gevormd door toetsenist David Powell en de zeer herkenbare stem van Mark Holiday. Op “Water From The Well” wordt een middenweg gezocht tussen de sound van het debuut en de daaropvolgende albums, wat zeer goed werkt. Al het materiaal is opgenomen in de Fairview Recording Studios te Hull met vaste producer John Spence. Hij is ongetwijfeld degene die Bill Nelson heeft gestrikt voor een gitaarsolo op het album. Wij kiezen vanavond voor “Quest For Eternty”, waarin Angela Gordon van Mostly Autumn is te horen. “Water From The Well” is verkrijgbaar via de Bandcamp-pagina van Castanarc.
Websites:
https://www.facebook.com/CastanarcBand/
https://castanarc.bandcamp.com/album/water-from-the-well .

NIEUW / LIVE-TIP
Hultén, Jonathan - Outskirts
- The Roses
Afkomstig van "Chants From Another Place" (Kscope, 13 maart 2020)

De bands waarin de Zweedse singer-songwriter Jonathan Hultén (1989) zijn sporen als gitarist/bassist heeft verdiend zijn nog niet in Xymphonia aan bod gekomen. Het betreffen immers death- en trashmetalbands als Tribulation, Guerilla, Hazard en Stench. Als soloartiest pakt hij het echter heel anders aan, zoals zijn eerste volwaardige album "Chants From Another Place" mede onderstreept. In de twaalf relatief korte songs perfectioneert hij de sound van het intense "Nightly Sun" van de EP "The Dark Night Of The Soul" uit 2017. In de semi-akoestische progressieve folk refereert het gitaarspel deels aan het delicate vingerwerk van Nick Drake terwijl de samenzang de nostalgische tijden van onder andere CSN&Y of Simon & Garfunkel oproept. Het meeste indruk maakt Hultén in de passages waarin hij zijn warme, diepe stem als eenpersoons Gregoriaans koor meerstemmig heeft opgenomen. De aldus gecreëerde melancholieke stemming wordt nog versterkt door het subtiele gebruik van piano, synthesizers, geluidseffecten en percussie en delicate instrumentale intermezzo’s, Op zijn hele eigen wijze laveert hij zich zodoende in een genre gedragen door bijvoorbeeld José Gonzales, Sufjan Stevens, Fleet Foxes. Je kunt daarbij ook denken aan de ingetogen kant van het in Xymphonia uitgebreid belichte werk van Rhys Marsh. Jonathan Hultén treedt op 16 maart a.s. op in TivoliVredenburg te Utrecht als voorprogramma van stijlgenoot Chelsea Wolfe. Van het 13 maart te verschijnen "Chants From Another Place" hebben we voor vanavond het instrumentale "Outskirts" en het melancholieke "The Roses" uitgekozen.
Websites:
https://www.jonathanhulten.com/
https://www.facebook.com/chantsfromanotherplace/.

NIEUW
Arrival - Here And Now
Van "Light From A Dying Star" (Gravity Dream, 2020)

Lee Abraham is de afgelopen paar jaar regelmatig voorbij gekomen met zijn sterke solo-albums, gevuld met krachtige neoprog met een AOR-touch. Zo gooide de Britse muzikant het afgelopen jaar nog hoge ogen met het conceptalbum “Comatose”. Wat we tot voor kort nog niet wisten was dat hij rond 2012 samen met zanger/bassist James Durand en drummer Kyle Fenton de band Arrival had opgezet. Sterker nog: Arrival had een compleet album geschreven en opgenomen, maar dat uiteindelijk om diverse redenen niet uitgebracht. Een van de redenen was bijvoorbeeld het feit dat het beoogde label, Frontiers, uiteindelijk toch geen interesse had. Dat feitje geeft ook gelijk aan in wat voor richting we de muziek van Arrival moeten zoeken, want daar waar op Abrahams solo-albums altijd wel een vleug AOR te horen is, is de sound van Arrival te omschrijven als krachtige melodieuze rock met een lichte progtwist. Precies het straatje van Frontiers dus, maar waarschijnlijk waren de 3 heren gewoon niet bekend genoeg in de ogen van de Italiaanse labelbazen. Cosmografs Robin Armstrong wilde het maar wat graag uitbrengen op zijn nieuwe eigen label Gravity Dream. "Light From A Dying Star" is gevuld met krachtige songs die helemaal voldoen aan wat AOR-liefhebbers allemaal zo graag willen horen: catchy songs, grote refreinen met lekker veel achtergrondvocalen en puntige gitaarsoli.
Websites:
https://arrivalband.bandcamp.com/album/light-from-a-dying-star
https://www.gravitydream.co.uk/ .

NIEUW / LIVE-TIP
Pendragon – Soul And The Sea
– Water
Van “Love Over Fear” (Toff Records, 2020)

Op recent plaatwerk deed Pendragon moedige poging de sound te vernieuwen en te veranderen, met “Love Over Fear” keert de inmiddels 40 jaar bestaande Britse groep terug naar de volle, meeslepende symfonische rocksound van albums “The Window Of Life” en “The Masquerade Overture”. Al is de stem van frontman Nick Barrett wel wat heser geworden door de jaren, met zijn uitgesponnen gitaarsolo's roept hij, ondersteund door Clive Nolans keyboards regelmatig haast Floydiaanse sferen op. Barrett en co. maken veel fans blij met dit werkstuk. Goed beeld van het album geven het gedragen “Soul And The Sea” en het bijna acht minuten lange, zeer sfeervolle “Water”. “Love Over Fear” is verkrijgbaar in drie edities: naast de standaard CD-editie is er een 3-schijfsversie met ook een akoestische en instrumentale uitvoering van het albummateriaal én de ondertussen weer onvermijdelijke vinyl-editie: een dubbel-LP in een klaphoes, met gekleurd 'splatter'-vinyl. Pendragon treedt 7 maart op in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer, 15 april in Hedon, Zwolle en op 18 juli op het Night of the Prog festival op de Loreley bij Sankt Goarshausen.
Website: http://www.pendragon.mu/ .

(OP)NIEUW
Rocking Horse Music Club - Pulling Faces
Afkomstig van "Which Way The Wind Blows - The Music Of Anthony Phillips" (Rocking Horse Studio, 2019)

Vorig jaar besteedden we al aandacht aan "Which Way The Wind Blows - The Music Of Anthony Phillips". Dit fraaie eerbetoon aan de eerste gitarist van Genesis door Rocking Horse Music Club verdient een herhaling. Deze band staat onder leiding van Brian Coombes van Tristan Park en wist vele gasten te strikken, waaronder John en Steve Hackett, Nick Magnus en John Helliwell. Zij allen bewerkten de liedjes, voornamelijk afkomstig van Phillips' eerste reeks soloplaten, met gepast respect en vernieuwingsdrift, wat een uiterst genietbare plaat heeft opgeleverd. Het krachtige "Pulling Faces", oorspronkelijk afkomstig van "Wise After The Event" (1978) is hier een goed voorbeeld van, mede door het vloeiende gitaarspel van Steve Anderson, bekend van onder meer Grey Lady Down en Sphere³. Overigens overweegt de band om naar aanleiding van de goede reacties een vervolg op te nemen. Goede songs zijn er genoeg!
Websites:
https://www.rockinghorsemusicclub.com/
https://www.facebook.com/RockingHorseMusicClub/ .

LIVE-TIP
MacAlpine, Tony, Bunny Brunel, Dennis Chambers, Brian Auger - Madeline
Afkomstig van "CAB2" (Tone Center, 2000)

Op 20 en 21 maart treedt gitarist Tony MacAlpine op in Manifesto te Hoorn respectievelijk de Metropool te Hengelo. MacAlpine heeft een behoorlijke naam opgebouwd met zijn soloplaten, maar is tevens een gerespecteerd lid geweest van Planet X en CAB. Daarnaast speelde hij mee op albums van Steve Vai, Mark Boals, Derek Sherinian en Vinnie Moore. Onlangs trad hij tijdens diverse shows op als voorprogramma van Sons Of Apollo. Zijn stijl kan omschreven worden als neoklassieke metal, maar met CAB maakte hij ook smaakvolle jazzrock, zoals te horen in "Madeline" van de tweede CAB-CD.
Websites:
https://www.tonymacalpine.com/ (sinds 2018 niet meer bijgewerkt)
https://www.facebook.com/tonymacalpineofficial .

ALBUM VAN DE MAAND FEBRUARI
Magnum – Crimson On The White Sand
Van “The Serpent Rings” (SPV / Steamhammer, 2020)

Het werd wel eens tijd om de band Magnum in de spotlight te zetten en dat kun je natuurlijk het beste doen door het spiksplinternieuwe, volwassen 21ste Magnum-werkstuk Album van de Maand te maken.

“The Serpent Rings” is het 21ste studioalbum van de Engelse band Magnum en alweer het tiende album voor SPV. De kern van Magnum, opgericht in 1972, wordt gevormd door Tony Clarkin en Bob Catley. Clarkin schrijft alle nummers, zorgt voor de productie en de mix en is tevens de gitarist van de band. Dat is niet veranderd sinds het debuut, "Kingdom Of Madness” uit 1978. Ook zanger Bob Catley is er al vanaf de oprichting bij. De sound van Magnum is op het halverwege januari verschenen album "The Serpent Rings" nog altijd uit duizenden herkenbaar: het tapijt van keyboards en gitaar waarover Catley zijn karakteristieke zangpartijen uitstrooit. Catley klinkt iets heser dan vroeger, maar is nog altijd prima bij stem. Clarkin staat daarbij in zijn songs zoals altijd garant voor veel gevoel voor melodie en schrijft veelal meezingbare refreinen. Inmiddels is na 20 jaar trouwe dienst bassist Al Barrow vertrokken en vervangen door Pink Cream-bassist Dennis Ward. Geen onbekende voor de band: hij speelde ook de baspartijen op het in 2008 verschenen soloalbum “Immortal” van Bob Catley.

Het gaat er op “The Serpent Rings” iets harder toe dan op de voorgaande albums. De orkestraties zijn daarbij overigens niet van de lucht en toetsenist Rick Benton laat zich hierbij zeker niet onbetuigd. Zonder veel te soleren is zijn geluid toch een van de dragende factoren voor het bandgeluid. Tekstueel is er aandacht voor hebzucht, het vernietigen van onze planeet en zelfverklaarde redders van de mensheid. De Tolkien-achtige hoes, prima passend bij het filmische karakter van veel van de nummers, is wederom gecreëerd door Rodney Matthews. Zoals gewoonlijk zijn er verwijzingen te ontwaren naar eerdere Magnum-albumhoezen, waaronder die van “On A Storyteller's Night”. Het begrip 'progressieve en symfonische rockmuziek' krijgt in ons radioprogramma Xymphonia een brede invulling – en daar hoort aandacht voor een band als Magnum zeker bij. Toegegeven: houden van een pompend rockgeluid en van de karakteristieke zangstem van Bob Catley is wel een pre.

Magnum is op 5 april te aanschouwen in De Pul in Uden.
Vanavond hoort u het nummer "Crimson On The White Sand", de afsluiter van het album "The Serpent Rings". Website: http://www.magnumonline.co.uk .

IN HET NIEUWS
Leap Day - Little Green Men (alternative version)
Van “Timelapse” (Oskar, 2018)

Na veel wikken en wegen heeft Jos Harteveld moeten besluiten Leap Day te verlaten. De band is hem enorm dankbaar voor de 12 jaren waarin hij met zijn stem de muziek van de Friese formatie heeft gesierd. Ze gaan als vrienden uit elkaar ondertussen is er ook een opvolger gevonden in de persoon van Hans Kuypers. Wij kiezen ter omlijsting van dit nieuws voor “Little Green Men”. Maar dan wel in de vorm die te vinden is op Leap Day's meest recente album “Timelapse”. Deze in 2018 verschenen schijf bevat een aantal licht afwijkende versies van nummers die op de vier tot nu toe verschenen studio-albums verschenen, een live-opname van het Northern Prog Festival van 2016 en drie niet eerder uitgebrachte nummers. De oorspronkelijke versie van “Little Green Men”is terug te vinden op het debuutalbum "Awaking The Muse'' uit 2009.
Website: http://www.leapday.nl/.

IN MEMORIAM
Metheny Group, Pat - First Circle
Van "The Road To You (Recorded Live In Europe)" (Geffen, 1993)

Afgelopen maandag 10 februari overleed pianist/toetsenist Lyle Mays op 66 jarige leeftijd aan de gevolgen van een langdurige ziekte. Hij is met name bekend van de Pat Metheny Group, die hij samen met de naamgever in 1977 oprichtte. Vanaf dat moment was hij de muzikale sparring partner van gitarist Metheny, die hij drie jaar eerder had leren kennen. Gezamenlijk waren ze verantwoordelijk voor een groot deel van het repertoire van deze bijzondere jazz/fusion-formatie. Uiteindelijk kwam er in 2010 een eind aan de Pat Metheny Group o.a. door het besluit van Mays om definitief te stoppen met toeren. Lyle Mays drukte niet alleen met zijn vloeiende pianospel een groot stempel op de muziek van de Pat Metheny Group, maar ook door het introduceren van zijn elektronische toetsenarsenaal. Hij was in staat om tijdloze klanken te creëeren die bijna een soort van muzikale handtekening van hem werden. Een van de hoogtepunten in het uitgebreide repertoire van Mays is het stuk “First Circle”, origineel verschenen op het gelijknamige album uit 1984 van de Pat Metheny Group. Zijn pianosolo in het midden en de daarop volgende schitterende, bijna symfonische toetsenovergang na de climax van die solo zijn perfecte voorbeelden van Lyle Mays' unieke stijl.
Website: https://www.patmetheny.com/.

30 JAAR / IN HET NIEUWS
Asgard – Olaf Stonehand
Van “Concerts” (eigen beheer, 1991)

In de beginjaren van Xymphonia was Asgard een graag gedraaide band. Van 1991 tot en met 1993 waren deze Italianen zeer productief: er verschenen 4 studio-albums, die zwaar geïnspireerd waren door de Noorse mythologie. Die volgden op de live-cassette “Concerts” uit 1990, die ook buiten eigen land goed verkocht. Dat was overigens niet het eerste levensteken, want Asgard had in 1988 al een 6 tracks bevattende demo gemaakt én een nummer aangeleverd voor de obscure verzamelaar “Exposure 88”. Daar waar de eerste albums stilistisch sterk op het oude Genesis en Marillion leunden, werd op het vierde album uit een wat stevig vaatje getapt en kwam progmetal om de hoek kijken. De sympathieke Italianen onder leiding van toetsenist Albert Ambrosi speelden zelfs in 1994 én 1995 op ons eigen Xymphonia Festival. Wel was er toen al een nieuwe zanger toegetreden in de vorm van Franco Violo. Na verschillende bezettingswisselingen, waarbij ook Violo vertrok, werd het echter een tijd stil rond Asgard, maar in 2000 was er opeens een nieuw album dat de stevige koers vervolgde. Dit zou voor lange tijd het laatste wapenfeit blijken van de band. Pas in 2017 was er weer nieuws: in een nieuwe bezetting werd er weer live opgetreden. Met Franco Violo weer terug in de line-up is er het afgelopen jaar hard gewerkt aan nieuw studio-album. Dit “Ragnarøkkr” is opgenomen in Slowakije in de studio van oud-Helloween-gitarist Roland Grapow en zal op 15 mei uit gaan komen. We gaan nu 30 jaar terug in de tijd met de opener van de “Concerts”-cassette, de live-favoriet “Olaf Stonehand”.
Website: https://www.facebook.com/AsgardProg .

Poor Genetic Material – Lotus Eaters
Van het album “Spring Tidings” (QuiXote Music, 2006)

Poor Genetic Material is een Duitse progressieve rockband. De zanger Philip Griffiths komt uit Engeland en hij is de zoon van Martin Griffiths, de frontman van Beggars Opera. Sinds 1999 verschenen er 11 albums van Poor Genetic Material. De meest recente, “Absence” dateert uit 2016 en hierop verzorgen zoon én vader Griffiths de vocalen. Wij gaan echter terug naar het album “Spring Tidings” uit 2006, zonder gastrol van senior. De muziek die Poor Genetic Material maakt valt onder de brede noemer neoprog.

IN HET NIEUWS / LIVE TIP / STORM!
Gentle Storm, The - The Storm
Van “The Diary” (InsideOut, 2015)

Het concert dat Anneke van Giersbergen op 25 april aanstaande in de Dominicanenkerk in Zwolle zou geven, is na protesten vanuit de parochie verplaatst naar het Academiehuis De Grote Kerk Zwolle. Het optreden maakt deel uit van een aantal 'Anneke Goes To Church'-concerten. Na tientallen klachten kwam het Dominicanenklooster met een aantal aanvullende voorwaarden waar Van Giersbergen aan moest voldoen. Zo werd de zangeres voor de keuze gesteld: óf twee dagen en nachten in het klooster verblijven en haar ervaringen tijdens het optreden delen, óf drie spirituals instuderen. Ook zou Van Giersbergen tijdens het concert haar tatoeages moeten bedekken. Van Giersbergen vond het kloosterverblijf geen probleem, zegt het management, maar vooral het onvrijwillige karakter van de aanvullende voorwaarden gingen haar te ver. Van Giersbergen: “Ik probeer door middel van muziek bewust mensen met elkaar te verbinden. Ik treed op over heel de wereld, ook in landen als Mexico en Griekenland, waar religie een nog veel grotere rol in de samenleving speelt en dit heb ik echt nog nooit meegemaakt. Spiritualiteit is belangrijk in mijn leven en ik ben respectvol naar gelovigen. Ik heb eerder in gewijde kerken gezongen en bewust een verzameling songs gekozen die passend zouden zijn. Ik vind het erg jammer dat ik niet het voordeel van de twijfel heb gekregen.” (bron: Marcel Debets, Progwereld)

Peter Pot, directeur van de Dominicanenkerk, erkent dat de kerk liever had gezien dat Anneke meer spirituals zou zingen. "We snappen dat een zanger zelf de setlist bepaalt. Maar ik moet wel aan mijn parochianen uit kunnen leggen waarom iemand hier in deze kerk optreedt. Daarom stelden we voor dat ze een paar dagen in ons klooster zou verblijven bij de paters, op onze kosten. Dan kreeg ze daar feeling mee en kon ze er toch tijdens de optredens blijk van geven dat ze dat had gedaan." De tatoeages zouden voor Pot geen probleem zijn. "We zien graag dat ze zich passend kleedt, maar dat is haar verantwoordelijkheid."

Meer concerten uit de 'Anneke Goes To Church'-tournee vindt u in de concertagenda.

Over The Gentle Storm: Na het "The Theory Of Everything" (2013) ging Arjen Lucassen een samenwerking aan met Anneke van Giersbergen (ex-The Gathering), een van de beste Nederlandse zangeressen. Resultaat is een origineel dubbelalbum met 11 tracks in 2 versies: 'gentle' (overwegend akoestisch, mede daardoor wat sfeervoller en lieflijker) en 'storm' (steviger, maar desondanks minder heavy dan bijv. Star One, of het ietwat vergelijkbare Stream Of Passion). Anneke kan als geen ander schakelen tussen kop- en gewone zangstem. Bij de afgelopen vier Ayreon-concerten in Tilburg, vorig jaar september, werd er ook een Gentle Storm-nummer ten gehore gebracht in de 'Other Tales'-sectie, na de complete vertolking van "The Electric Castle". Op 27 maart verschijnt de registratie van deze concertreeks op DVD, Blu-Ray, CD en vinyl. Je kunt je er nu al op intekenen.
Zie: https://www.arjenlucassen.com/content/electric-castle-live-release/
Websites:
https://www.arjenlucassen.com/content/arjens-projects/the-gentle-storm/
http://www.annekevangiersbergen.com/ .

NIEUW
Brosh, Nili - Desert Deja Vu
Afkomstig van "Spectrum" (Nili Brosh Music, 2019)

De in Israël geboren Nili Brosh studeerde aan het beroemde Berklee College Of Music toen ze in 2007 een kort YouTube-filmpje maakte, waarin ze een solo speelde van haar held Guthrie Govan. Die film bracht haar carrière in een stroomversnelling. In 2010 maakte ze haar solodebuut met "Through The Looking Glass", in 2014 gevolgd door "A Matter Of Perception". Op die laatste plaat kreeg ze gezelschap van enkele grote namen, zoals Marco Minnemann, Stuart Hamm, Virgil Donati, Alex Argento en Brian Beller. Op het door Argento gecoproduceerde "Spectrum", dat eind vorig jaar verscheen, pakt ze de zaken anders aan. Op de eerste vier tracks maakt ze een semi-akoestische reis, waarop invloeden uit de Franse chanson, Latin en gypsyjazz te bespeuren zijn. Gastmusici op viool, accordeon en percussie versterken dit wereldmuziekgevoel. In de tweede helft van de CD serveert ze haar melodieuze, door Tony MacAlpine en Joe Satriani beïnvloede gitaarrock op een achtergrond van deels uit de techno en DJ-scène afkomstige arrangementen en drumprogrammering. Hiermee zal ze wellicht een ander publiek aanspreken dan alleen de shreddergemeeschap. Overigens is grensoverschrijdend gedrag Nili Brosh niet vreemd: zo had ze een leidende rol in de Cirque Du Soleil-productie "Michael Jackson: One" en speelde ze op een van de nummers van Bellers meest recente soloplaat. Van "Spectrum" hebben we het progressief getinte "Desert Deja Vu" uitgekozen.
Websites:
http://nilibrosh.com/
https://www.facebook.com/NiliBroshMusic/ .

HERUITGAVE / IN HET NIEUWS
Riverside – River Down Below (acoustic)
Van “Wasteland: Special Edition 2CD + DVD” (InsideOut / Sony Music, 2018 / 2019)

Dik twee maanden geleden verscheen een speciale editie van het meest recente Riverside-album “Wasteland”. Het was dezelfde 'truc' die met het vorige reguliere studio-album “Love, Fear And The Time Machine” ook al uitgehaald was. Ofwel: kom een jaar na de albumrelease met een nieuwe versie en voeg er iets aan toe dat de echte liefhebber niet kan weerstaan. In beide gevallen betrof dat een fraaie 5.1-mix en nu bij “Wasteland” ook nog een akoestische sessie en enkele videoclips. Gevolg is dat veel fans het album nóg een keer moeten kopen. We gingen toch voor de bijl, omdat de 5.1-mix van “Love, Fear And The Time Machine” ons destijds erg goed bevallen was. En met het nu dubbel geworden oorspronkelijke exemplaar valt wel weer iemand anders blij te maken... Reden om deze release juist nu onder de aandacht te brengen is, dat afgelopen week bekend werd gemaakt dat Riverside weer officieel een kwartet is. De eerder al van Quidam bekende gitarist Maciej Meller is deze maand drie jaar de vaste live-gitarist van Riverside en speelde ook al op “Wasteland” mee. Nu is hij officieel de opvolger van de in 2016 plotseling overleden Piotr Grudziński. Ter omlijsting van dit nieuws lukt het helaas niet om via de radio wat van de 5.1.-mix van “Wasteland” te laten horen, maar uit de akoestische sessie hebben we “River Down Below” geselecteerd.
Website: https://riversideband.pl/en/ .

HERNIEUWDE AANDACHT
Enid, The – A Peak In Darien
Van het album "U" (eigen beheer, 2019)

Omdat we het album in voornotering hadden besteld, konden we al vroeg wat laten horen van het meest recente The Enid-album “U”. Omdat de groep alles in eigen beheer doet (en waarschijnlijk geen promo's rondstuurt), sijpelt het nieuws rond dit album maar langzaam de wereld over. ...Maar zie, in de vorige week verschenen iO Pages-editie krijgt het album een naar onze mening verdiende tip-notering mee. Herman had het album op nummer 10 in zijn jaarlijst over 2019 staan en schreef er vorige maand dit over:

Het is me wat, die tombola waarin The Enid terecht kwam na het vertrek van de charismatische zanger Joe Payne. Met hem had de groep een succesvolle periode achter de rug, maar een deel van de oude fans morde dat de vertrouwde The Enid-sound teveel naar de achtergrond was verdrongen ten faveure van een songmatige aanpak met teveel vocalen. Die oude fans kunnen opgelucht ademhalen. De tot een harde kern van twee man ingekrompen band (gitarist Jason Ducker en toetsenist/oprichter Robert John Godfrey) brengt met “U” een album in de stijl van het vroegste The Enid-werk. Instrumentale, übersymfonische muziek dus, vol dartel pianospel, glorieuze orkerstraties en melodieuze gitaarlijnen. Originele drummer Dave Storey mag dan officieel geen bandlid meer zijn: zijn kenmerkende spel (ook op pauken) geeft extra sjeu aan het muzikale spectrum en hij bewijst zo zijn onmisbaarheid. De productie (toegeschreven aan Ducker, maar ongetwijfeld met hulp van vaste studiotechnicus en gewezen The Enid-lid Max Read) klinkt zoals altijd bij The Enid grandioos en laat de gelaagdheid van de arrangementen uitstekend tot hun recht komen. Zeker ook in de lage registers: een element waar The Enid wint op Frank Wyatts The Enid-getinte klassieke compositie op diens “Zeitgeist”.

Helaas staan er geen Nederlandse optredens op de rol, maar u kunt wel afreizen naar Londen om de groep daar op 9 april te aanschouwen in de Bush Hall, om de hoek bij Shepherd's Bush Empire (en een flink stuk kleiner). Liefhebbers van de zang van ex-lid Joe Payne komen dit jaar ook uitgebreid aan hun trekken met het langverwachte solo-debuut van hem. Tot die tijd kunnen ze al genieten van vers verschenen albums van John Holden en Zio waarop hij prominent te horen is. Binnenkort vast ook bij ons.
Website: https://www.theenid.co.uk/ .

ECM GITARISTENSPECIAL
Tibbetts, Steve - Ur
Van "Yr" (Frammis, 1980 / ECM, 1988)
Rypdal, Terje - Vintage Year
Van "After The Rain" (ECM, 1976)
Metheny Group, Pat - Eighteen
Van "Offramp" (ECM, 1982)
Tibbetts, Steve - Lochana
Van "A Man About A Horse" (ECM, 2002)

Van de Amerikaanse gitarist Steve Tibbetts ontvingen wij recentelijk een door hem samengestelde 3CD-promo, met daar op een dwarsdoorsnede van zijn muziekcarrière tot nu toe. Deze begon met tweetal releases in eigen beheer in 1977 en 1980. Vanaf 1982 brengt hij met enige regelmaat een nieuw album uit, die voornamelijk bij het gerenommeerde ECM verschijnen. Muzikaal is Tibbetts op dat label wel enigszins een vreemde eend in de bijt, met zijn muziek die elementen uit jazz, rock en vooral ook wereldmuziek met elkaar vermengt. Lang niet alles wat Tibbetts maakt, past binnen het raamwerk van ons programma, maar er zijn wel degelijk raakvlakken. De titeltrack van zijn tweede album "Yr", uit 1980, doet ons bijvoorbeeld wel wat denken aan de muziek van de Britse band Jade Warrior. We plaatsen de muziek van Tibbetts in een ruimer ECM-kader door vervolgens twee collega-gitaristen op het ECM-label te laten horen: Terje Rypdal en Pat Metheny. Beide hebben een totaal andere stijl maar de grote gemene deler tussen deze drie is hun muzikale eigenzinnigheid. Van Rypdal hoort u “Vintage Year”, een duet tussen zijn elektrische gitaar en piano, van zijn album “After The Rain” uit 1976. Vervolgens “Eighteen” van het album “Offramp” van de Pat Metheny Group, uit 1982. Dan springen we 20 jaar verder in de tijd en sluiten we deze mini-special af met het donkere, bijna triphop-achtige “Lochana” van Steve Tibbetts' album "A Man About A Horse".
Websites:
https://stevetibbetts.com/
https://www.ecmrecords.com/artists/1435046021/a-hrefartists-1435046021-steve-tibbettssteve-tibbetts-a
https://www.ecmrecords.com/artists/1435045733/a-hrefartists-1435045733-terje-rypdalterje-rypdal-a
https://www.patmetheny.com/
https://www.ecmrecords.com/artists/1435045879/a-hrefartists-1435045879-pat-metheny-grouppat-metheny-group-a
.

 .

LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Aemen - Down
Van het album "Fooly Dressed" (Bee & Bee Records, 2003))

Na een stilte van 14 jaar zijn de leden van Aemen het repetitiehok weer ingedoken. "Het was bijzonder om weer plannen te maken en de draad weer op te pakken. For the record, we never broke up; we just took a 14-year vacation". De toekomst ligt open. Het oude werk wordt weer ingestudeerd, maar zal er ook iets nieuws komen? Het zou zomaar kunnen, het enthousiasme en de inspiratie zijn groot! Nieuwe telg in de band is Marco Hoogerheide op keyboards, die in 2006 Edwin van den Brand al verving. ‘An evening with AEMEN'... Dat de band weer op de planken gaat staan wordt gevierd met een speciaal optreden op vrijdag 26 juni a.s. in poppodium Willem Twee te ‘s-Hertogenbosch. Special guests, after party met deejay, meet & greet, oftewel... ‘An evening with AEMEN'! (bron: Willem Twee)
Website: https://www.aemen.nl/ .

IN HET NIEUWS
Marillion – He Knows You Know
Van “Script For A Jesters Tear” (EMI, 1983)

Hoewel Silmarillion al in 1979 is opgericht, werd 'pas' vanaf 1980 onder de naam Marillion verdergegaan. Enig oerlid is gitarist Steven Rothery; de eind 1981 toegetreden toetsenist Mark Kelly heeft het op één na langste dienstverband. Het duurde nog 3 jaar bloed, (veel) zweet en tranen voordat het eerste album “Script For A Jesters Tear” verscheen. In april zal van dit album een deluxe editie verschijnen die net als de eerder verschenen delen in deze deluxe-reeks 4 CD's en een Blu-ray bevat. Veel fans van het eerste uur kijken uit naar deze release: het album kan zeker een oppoetsbeurt gebruiken en we zijn natuurlijk benieuwd hoe het album in 5.1 mix gaat klinken. Al vóór de officiële aankondiging werd uitgekeken naar de extra’s en hoopten we op een paar verrassingen. Die zijn aan de karige kant: de tweede schijf bevat de EP “Market Square Heroes”, aangevuld met “Charting The Single”. Schijf drie en vier een integraal concert, opgenomen in de Marquee op 29 december 1982. Dus geen onuitgebrachte demo’s; zelfs niet de demo’s die op de 1997-remaster te vinden zijn. Ook is er van de genoemde EP geen surround mix gemaakt. Net als bij de vorige edities het geval was, is er een documentaire over het album toegevoegd. Ook mede-oprichter en oud-drummer Mick Pointer en bassist van het eerste uur Diz Minnit zijn hierop te zien. Daar kijken we dus zeker naar uit.
Binnenkort worden overigens ook de data voor de Marillion Weekeinden voor 2021 bekend gemaakt.
Website: http://www.marillion.com .

LIVE-TIP
REMY (a.k.a. Remy van Kesteren) - Dancing On The Rooftops Of The Dead
Afkomstig van "Shadows" (Deutsche Grammophon, 2019)

Op vrijdag 21 februari zal REMY en zijn band optreden in de Jupiler Stage van de Metropool te Hengelo. De uit de klassieke hoek afkomstige harpist Remy van Kesteren verzette enige jaren geleden zijn bakens door meer eigen en eigentijds werk te gaan uitvoeren. Op "Tomorrow Eyes" uit 2016 leidde dat tot een intrigerend ambientjazzalbum. Op "Shadows", dat vorig jaar wederom op het befaamde Deutsche Grammophon verscheen, verkent de zich nu REMY noemde muzikant de wereld van modulaire synthesizers en voegt daar gitaren, bas, piano, drums en blaasinstrumenten aan toe, terwijl er zelfs in één nummer gezongen wordt. Een onlangs in het programma opduikende Van Kesteren blijft verder experimenteren en verzorgt nu ook solo-optredens waarbij hij zich door allerlei live gegenereerde loops begeleidt. Enkele voorbeelden hiervan zijn al te beluisteren op zijn website. Daarnaast heeft hij weer het Dutch Harp Festival georganiseerd, dat op 9 en 10 mei in Vredenburg, Utrecht zal plaatsvinden. Voor wie vast een voorproefje voor het Metropool-concert wil krijgen hebben we nu "Dancing On The Rooftops Of The Dead" van "Shadows" klaarstaan.
Websites:
http://www.remyvankesteren.com/
https://www.facebook.com/remyvankesteren
https://www.harpfestival.nl/ (met complete line-up van het festival) .

ALBUM VAN DE MAAND FEBRUARI
Magnum – The Serpent Rings
Van “The Serpent Rings” (SPV / Steamhammer, 2020)

Het werd wel eens tijd om de band Magnum in de spotlight te zetten en dat kun je natuurlijk het beste doen door het spiksplinternieuwe, volwassen 21ste Magnum-werkstuk Album van de Maand te maken.

“The Serpent Rings” is het 21ste studioalbum van de Engelse band Magnum en alweer het tiende album voor SPV. De kern van Magnum, opgericht in 1972, wordt gevormd door Tony Clarkin en Bob Catley. Clarkin schrijft alle nummers, zorgt voor de productie en de mix en is tevens de gitarist van de band. Dat is niet veranderd sinds het debuut, "Kingdom Of Madness” uit 1978. Ook zanger Bob Catley is er al vanaf de oprichting bij. De sound van Magnum is op het halverwege januari verschenen album "The Serpent Rings" nog altijd uit duizenden herkenbaar: het tapijt van keyboards en gitaar waarover Catley zijn karakteristieke zangpartijen uitstrooit. Catley klinkt iets heser dan vroeger, maar is nog altijd prima bij stem. Clarkin staat daarbij in zijn songs zoals altijd garant voor veel gevoel voor melodie en schrijft veelal meezingbare refreinen. Inmiddels is na 20 jaar trouwe dienst bassist Al Barrow vertrokken en vervangen door Pink Cream-bassist Dennis Ward. Geen onbekende voor de band: hij speelde ook de baspartijen op het in 2008 verschenen soloalbum “Immortal” van Bob Catley.

Het gaat er op “The Serpent Rings” iets harder toe dan op de voorgaande albums. De orkestraties zijn daarbij overigens niet van de lucht en toetsenist Rick Benton laat zich hierbij zeker niet onbetuigd. Zonder veel te soleren is zijn geluid toch een van de dragende factoren voor het bandgeluid. Tekstueel is er aandacht voor hebzucht, het vernietigen van onze planeet en zelfverklaarde redders van de mensheid. De Tolkien-achtige hoes, prima passend bij het filmische karakter van veel van de nummers, is wederom gecreëerd door Rodney Matthews. Zoals gewoonlijk zijn er verwijzingen te ontwaren naar eerdere Magnum-albumhoezen, waaronder die van “On A Storyteller's Night”. Het begrip 'progressieve en symfonische rockmuziek' krijgt in ons radioprogramma Xymphonia een brede invulling – en daar hoort aandacht voor een band als Magnum zeker bij. Toegegeven: houden van een pompend rockgeluid en van de karakteristieke zangstem van Bob Catley is wel een pre.

Magnum is op 5 april te aanschouwen in De Pul in Uden.
Vanavond hoort u het titelstuk, tevens langste nummer van "The Serpent Rings". Website: http://www.magnumonline.co.uk .

VAN EIGEN BODEM
Keyboard Circle, The - Soundcircle / All About Us
Afkomstig van "1976" (678 Records / Painted Dog Records, 2009)

Twee weken geleden draaiden we muziek van een verzamelbox van toetsenman Rob Franken. Bij naspeuring van informatie over deze in 1983 overleden pionier op de elektrische piano, ontdekten we een in 2009 uitgebrachte CD. Hierop staan voorheen nooit uitgezonden opnames die Han Reiziger namens de VPRO maakte voor de radio. Het betreft een optreden uit 1976 van The Keyboard Circle, een trio dat Franken, op dat moment actief met zijn eigen trio en de fusionband Scope, had opgericht met mede-toetsenman Jan Huydts en Scope-drummer Henk Zomer. De in jongerencentrum "De Trucker" te Pijnacker opgenomen livetracks zijn geschreven door Huydts en Franken, terwijl er tevens bewerkingen van jazzcomponisten als Kenny Dorham en Eddie Henderson en een nummer van Scope gespeeld werden. Huydts en Franken bespeelden naast de Fender Rhodes tevens String Ensembles, Clavinet en de beroemde ARP Odyssey synthesizer. Daar waar de composities van Franken meer naar de funky jazz neigen, hebben die van Huydts ook een progressief, enigszins met Jan Hammer of Kit Watkins vergelijkbaar tintje. Hiervan is het intrigerende tweeluik "Soundcircle / All about Us" een goed voorbeeld.
Website: http://www.678records.com/ssecd001.html .

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
Lonely Robot – Authorship Of Our Lives
Van “Under Stars” (InsideOut / Sony Music, 2019)

“Met het album “Under Stars” komt er een einde aan de Robot-trilogie die John Michell (Arena, It Bites, Kino) in 2015 startte. Volgens Mitchell betekent dat niet dat dit ook het einde van Lonely Robot is, maar wel van deze verhaallijn. John Mitchell, een groot filmfanaat, wilde ook op deze plaat weer een filmisch geheel creëren, zodat het verhaal echt aan je voorbijtrekt. Daarbij liet hij zich voor deze derde schijf inspireren door de 80’s. (...) Je mag een kleine vijftig minuten aan sterke progpop verwachten met nummers met een duidelijke kop en staart." (bron: Progwereld) Door onvoorziene omstandigheden is het concert van Lonely Robot van 14 februari 2020 verplaatst naar 20 december 2020. Gekochte kaarten blijven geldig.
Website: http://johnmitchellhq.com/lonely-robot/ .

IN DE AANBIEDING (deel 3)
Brady, Paul – Dancer In The Fire (live)
Van “Live At Rockpalast” (Repertoire Records, 2015)

De afgelopen weken geleden draaiden we muziek van Dalbello en Sniff 'N The Tears, live opgenomen voor het legendarische Duitse TV-programma Rockpalast. We wezen er toen op dat de CD/DVD-sets waar die nummers vanaf komen momenteel sterk afgeprijsd zijn. Onder die aanbieding valt o.a. ook een deeltje gewijd aan Paul Brady. Deze Noord-Ierse singer-songwriter kwam nog niet eerder aan de orde in Xymphonia. Dat wordt dan tijd, want hij maakt al jaren kwalitatief hoogstaande, ook voor progressieve rockliefhebbers interessante singer-songwriter-pop, dit nadat hij in de jaren zeventig als folkie in Planxty actief was geweest. Ten tijde van het Rockpalast-concert in Hamburg, 1983, zat hij bij hetzelfde management als Dire Straits, wat hem geen windeieren legde. Het hielp ook om topmuzikanten voor zijn begeleidingsband te vinden. Zo is de drummer van dienst deze avond Terry Williams, die toen zojuist als opvolger van Pick Withers aan de slag was gegaan bij Dire Straits. De prachtig soepel spelende gitarist Phil Palmer, die o.a. schittert in “Dancer In The Fire” zou later ook touren met Mark Knopflers zo succesvolle band. Als sessiekracht speelde Palmer overigens met velen, o.a. met David Sylvian en Scott Walker. Micky Feat bespeelde de veelal fretloze bas en deed dat een jaar later wederom in David Gilmours band. Toetsenist Kenny Craddock speelde in de seventies bij het onlangs bij ons aan de orde gekomen Mark-Almond (de band, niet de zanger) en is ons helaas al 18 jaar geleden ontvallen. Het van “Hard Station” (1981) afkomstige “Dancer In The Fire” is een van de betere voorbeelden van dit concert om de talenten van de bandleden naar voren te laten komen.
Website: https://paulbrady.com/ .

HERUITGAVE
Änglagård – Ura Kaipa
Van “Hybris 23 Years” (Belle Antique, 2016)

Misschien wel HET prog-album van de jaren 90 is “Hybris” van Änglagård, uitgebracht in 1993. Deze Zweedse band werd geformeerd in 1991 en groeide al snel uit tot een sextet. Het eerste jaar werd druk gewerkt aan het schrijven van eigen materiaal, waarna in 1992 de eerste demo volgde. De composities herbergden een breed scala aan invloeden uit de hoogtijdagen van de prog, zonder dat de groep zich zondigde aan kopieergedrag. Ja, we horen sporen van King Crimson, Genesis en Camel, maar dan met een Zweeds sausje. Het zestal was zelf zo tevreden met het resultaat, dat er werk werd gemaakt van een eerste album dat in 1993 verscheen. Een paar jaar geleden werd in Japan een boxje uitgebracht, dat een overzicht biedt van de eerste Änglagård-jaren. Naast het album bevat het ook de genoemde demo en een aantal unieke live-opnamen. Een derde schijfje laat een interview met de bandleden horen. Let wel: het betreft hier een gelimiteerde oplage. We gaan vanavond het eerst uitgebrachte Änglagård-nummer laten horen: “Ura Kaipa”, wat de oerversie van van “Jordrök” blijkt te zijn.
http://www.anglagardrecords.com/.

HET DEBUUT / 50 JAAR
Earth & Fire – Ruby Is The One
Van “Earth And Fire” (Polydor, 1970)

3 November 1968: dat is de ‘geboortedatum’ van Earth & Fire, één van de meest succesvolle groepen uit de Nederpopgeschiedenis. Chris Koerts (solo-gitaar), Gerard Koerts (slaggitaar en toetsen), Hans Ziech (basgitaar) en Cees Kalis (drums) vormen de eerste bezetting. Jerney Kaagman werd in 1969 gevraagd te komen zingen. In 1970 verscheen de LP “Earth & Fire” met uitsluitend eigen werk, afgezien van “Seasons” (tevens als eerste single was uitgebracht), dat geschreven werd door Golden Earring-gitarist George Kooymans. De hoes van deze elpee is zeer bijzonder. Het ziet eruit als een pakje lucifers dat open kan klappen. In Engeland werd de LP uitgebracht in een hoes van de hand van Roger Dean (later bekend om zijn hoezen voor Yes). Beide versies zijn nu nog steeds collectors' items en veel waard. Tweede single van Earth & Fire was “Ruby Is The One”. Het lied is geschreven door Chris Koerts.
Website: http://www.earthandfire.nl/ .

NIEUW
Rise Twain – Golden
– Lit Up
Van “Rise Twain” (Inside Out / Sony Music, 2019)

Het album van Rise Twain verscheen al enige maanden geleden, maar was bij ons nog niet aan de orde gekomen. Toch menen we een inhaalsslag te moeten maken en niet alleen omdat er een Echolyn-connectie is. Die Amerikaanse symfonische rockgroep hebben we immers al jaren in ons hart gesloten. Die connectie zit 'm in zanger/multi-instrumentalist Brett Kull. Die is, zoals ook bij ons al eerder naar voren kwam, behoorlijk actief als producer van andere bands. En zo werkte hij aan een album van het ons onbekende The Scenic Route. Hij raakte gefascineerd door de stem van J.D. Beck, waarmee hij nu onder de naam Rise Twain een gelijktitelig album heeft gemaakt. Dat Kull viel voor Becks stem is niet moeilijk te begrijpen: hij heeft een dramatische, emotionele tenor van het soort dat meteen doet denken aan Jeff Buckley, maar ook aan bijv. Dallas Green (City And Colour). Toch worden de leadzangpartijen netjes verdeeld. Dat werkt prima: als Kull zingt moet je onwillekeurig aan Echolyn denken, maar het Rise Twain-songmateriaal is veel compacter en vaak per song gebaseerd op één thema of riffje. Becks stem werkt trouwens prachtig als tweede stem als Kull de lead heeft, zoals goed te horen is in “Lit Up”. In een nummer als “Golden” is het juist andersom. Kull is ook verantwoordelijk voor vrijwel alle instrumentatie, behalve de drums, die vaak zijn ingespeeld door de van Echolyn en de Becca Stevens Band bekende Jordan Perlson. Rise Twain zal in de smaak vallen van liefhebbers van niet zozeer op complexiteit maar op emotie gerichte poprock met een licht-progressief randje.
Websites:
https://www.facebook.com/risetwain/
https://risetwain.lnk.to/RiseTwain .

NIEUW
Matthews, Rodney And Jeff Scheetz With Oliver Wakeman - Mirador
- The Granite Curtain
Afkomstig van "Trinity" (Rodney Matthews Studios, 2019)

Rodney Matthews zullen de meeste mensen kennen van zijn fantasierijke hoezen voor bands als Magnum, Eloy, Asia, Praying Mantis en Tygers Of Pan Tang. De geboren Engelsman is echter ook drummer en maakte al eens een obscure EP met de band Squidd. Een ontmoeting in 1993 met de Amerikaanse gitarist Jeff Scheetz leidde niet alleen tot een hechte vriendschap, maar legde ook de basis voor het idee om een plaat te maken gebaseerd op enkele van Matthews kunstwerken. Door allerlei omstandigheden heeft het tot december 2019 geduurd voordat die plaat, getiteld "Trinity", eindelijk het daglicht zag. Met behulp van gerenommeerde musici als Oliver & Rick Wakeman, John Payne, Tony Clarkin en Pete Coleman werd een album opgenomen met muziek die een mooie mengeling van Classic Rock, AOR, folk en progressieve rock bevat. Uiteraard is er veel aandacht voor de kunstwerken van Matthews, wat zich onder meer uit in de beschikbaarheid van diverse formaten. De luxe box met dubbel-LP (inclusief drie bonustracks), boekwerk, elf kaarten en twee originele litho's is wat dat betreft het summum. Van de CD hebben we de deels in folkrock gedrenkte epos "Mirador" en een van de persoonlijke favorieten van Matthews, "The Granite Curain" geselecteerd.
Websites:
https://www.rodneymatthewsstudios.com/
https://www.facebook.com/RodneyMatthewsStudios/ .

NIEUW
Olivier's Army – Bruised Not Broken
– Before It's Gone
Van “Halfdream” (eigen beheer, 2020)

Het Leidse Olivier's Army verrast ons al sinds 2008 om de zoveel jaar met albums vol pareltjes van progressieve popsongs. Het 'leger' is genoemd naar toetsenist/gitarist Olivier Schutte, die met zanger Floris van der Klein de harde kern vormt. Inspiratiebronnen zijn onder meer David Sylvian en Talk Talk, maar bij Olvier's Army klinkt duidelijker een jazzhart door. Het blijkt al uit het spel van Schutte op o.a. Fender Rhodes en Wurlitzer en de typerende melancholieke trompetlijnen van Ruud Peper. Daarnaast weet men zich altijd bijgestaan door prominente gasten uit de Nederlandse jazzwereld. Zo ook op het nieuwe vierde album “Halfdream”: zanger Ruben Hein, zangeres Sanne Huijbregts, gitarist Anton Goudsmit, altviolist Oene van Geel en saxofonist Maarten Hogenhuis leveren prikkelende bijdragen. Ook Fay Lovsky is weer van de partij op heerlijk zweverig klinkende zingende zaag. Meest symfonisch klinkt nog wel “Before It's Gone”, waarop Schutte ook synthesizers beroert en waar extra sfeer wordt gecreëerd met het harmonium van Martijn Vogten en Hans Brussee's Stylophone (een 'vintage' mini-synthesizertje). Verrassend fel van leer trekt Luca Giordano met zijn elektrische gitaar op het mede daardoor intens klinkende “Bruised Not Broken”, waarop we van Schutte rollende Hammond-akkoorden ontwaren. Het in fraai DVD-formaat hoes gestoken “Halfdream” is voor slechts € 12,50 incl. verzendkosten te bestellen door je adresgegevens te mailen naar olivierschutte@gmail.com . De officiële CD-introductie is overigens op 22 maart ('s middags) in De Twee Spieghels in Leiden.
Website: http://www.oliviersarmy.com/ .

IN HET NIEUWS
Kayak – Walk Through Fire
Van het album “Seventeen” (InsideOut / Sony Music)

De optredens die Kayak in de zomer van 2020 zou doen (waaronder de festivals Night of the Prog top de Loreley en Midsummer Prog in Valkenburg) zijn geannuleerd. Toetsenist/componist Ton Scherpenzeel, die in oktober een hartaanval kreeg, heeft aangegeven nog niet klaar te zijn voor het grote werk. "Op zich gaat het o.k. met me," aldus Ton. "Maar ik voel me nog niet in staat om er weer met de volle honderd procent tegenaan te gaan. En bij Kayak is het wat mij betreft alles of niks. Op halve kracht gaat niet. En ik ga mezelf nu niet forceren en een deadline stellen. Daar is niemand bij gebaat, en ik zeker niet."
Er is ook goed nieuws: het live dubbel album “Kayak Live 2019”, dat afgelopen december had moeten verschijnen, staat nu gepland voor maart. Meer nieuws hierover volgt spoedig. (bron: Progwereld)
Website: https://www.kayakonline.info/

ALBUM VAN DE MAAND FEBRUARI
Magnum – Where Are You Eden?
Van “The Serpent Rings” (SPV / Steamhammer, 2020)

Het werd wel eens tijd om de band Magnum in de spotlight te zetten en dat kun je natuurlijk het beste doen door een nieuw album van de band , het volwassen 21ste, album van de maand te maken.

“The Serpent Rings” is het 21ste studioalbum van de Engelse band Magnum en alweer het tiende album voor SPV. De kern van Magnum, opgericht in 1972, wordt gevormd door Tony Clarkin en Bob Catley. Clarkin schrijft alle nummers en zorgt voor de productie en de mix en is tevens de gitarist van de band. Dat is niet veranderd sinds het debuut, ''Kingdom Of Madness” uit 1978. Ook zanger Bob Catley is er ook vanaf de oprichting bij. De sound van Magnum is ook op het halverwege januari verschenen album ''The Serpent Rings'' nog altijd uit duizenden herkenbaar: het tapijt van keyboards en gitaar waarover Catley zijn karakteristieke zangpartijen uitstrooit. Catley klinkt iets heser dan vroeger, maar is nog altijd prima bij stem. Clarkin staat daarbij in zijn songs zoals altijd garant voor veel gevoel voor melodie en schrijft veelal meezingbare refreinen. Inmiddels is na 20 jaar trouwe dienst bassist Al Barrow vertrokken en vervangen door Pink Cream-bassist Dennis Ward. Geen onbekende voor de band, hij speelde ook de baspartijen op het in 2008 verschenen soloalbum “Immortal” van Bob Catley.

Het gaat er op “The Serpent Rings” iets harder toe dan op de voorgaande albums. De orkestraties zijn daarbij overigens niet van de lucht en Rick Benton op toetsen laat zich hierbij zeker ook niet onbetuigd. Zonder veel te soleren is zijn geluid toch ook een dragende factor voor het bandgeluid..Tekstueel is er aandacht voor hebzucht, het vernietigen van onze planeet en zelfverklaarde redders van de mensheid. De Tolkien-achtige hoes, prima passend bij het filmische karakter van veel van de nummers, is opnieuw gecreëerd door Rodney Matthews. Zoals gewoonlijk zijn er verwijzingen te ontwaren naar eerdere Magnum-albumhoezen, waaronder die van “On A Storyteller's Night”. Het begrip 'progressieve en symfonische rockmuziek' krijgt in ons radioprogramma Xymphonia een brede invulling – en daar hoort aandacht voor een band als Magnum zeker bij. Toegegeven: houden van een pompend rockgeluid en van de karakteristieke zangstem van Bob Catley is wel een pre.

Magnum is op 5 april te aanschouwen in De Pul in Uden.
Website: http://www.magnumonline.co.uk .

30 JAAR OUD / LIVE-TIP
Nits - House Of The Sleeping Beauties
Van "Giant Normal Dwarf" (CBS, 1990)

Het is dit jaar 30 jaar geleden dat het album "Giant Normal Dwarf" verscheen van de Nits. Na het het grote succes-album "In The Dutch Mountains" in 1987 ging de band uitgebreid op tournee en nam een EP (“Hat”) op. De bijzondere live-show werd gefilmd voor TV en opgenomen voor het live-album “Urk” (1989). Het waren jaren waarin Nits op plaat eigenlijk precies zo klonk als op de bühne. "In The Dutch Mountains" was dan ook live opgenomen in het eigen repetitie-lokaal en zelfs live gemixt. Zoals zo vaak was het opnameproces voor de opvolger daar een tegenreactie op: bijna geen gitaar meer, maar des te meer bijzondere keyboardklanken uit de koker van Robert Jan Stips. Samen met Henk Hofstedes surrealistische soms bijna sprookjesachtige teksten (maar dan wel voor volwassenen) leverde dat een bijzonder album op dat onder Nits-fans nog steeds als hoogtepunt wordt beschouwd. 30 jaar later staat de band nog steeds niet stil en heeft vorig jaar een nieuw album afgeleverd in de vorm van “Knot”. Tot en met mei tourt Nits door het land en is op 12 februari te aanschouwen in De Kleine Willem in Enschede.
Website: http://nits.nl/ .

LIVE-TIP
Pavlov's Dog - Jenny
Van het album “Has Anyone Here Seen Sigfried??” (Rockville Music, 2007, in 1994 al uitgegeven als “Third” (TRC Records))

Pavlov's Dog is een progressieve rockgroep met de onmiskenbare stem van David Surkamp. De groep werd in 1972 opgericht door Surkamp en de huidige drummer Mike Safron en bracht in 1974 het debuutalbum "Pampered Menial" uit. “Has Anyone Here Seen Sigfried??” is het derde album van Pavlov's dog dat al werd opgenomen in 1977, in 1994 voor het eerst (semi?-)officieel verscheen onder de titel “Third” en onder de oorspronkelijke titel officieel werd uitgegeven in 2007. Deze week is Pavlov's Dog toegevoegd aan de line-up van het driedaagse Night of the Prog Festival op de Loreley bij Sankt Goarshausen.
Websites:
https://www.facebook.com/pavlovsdogband/
http://rockville-music.com/ .

IN MEMORIAM
Malone, Sean - Fisher's Gambit
Afkomstig van "Cortlandt" (AudioImage Records, 1996 / Free Electric Sound/The Laser's Edge, 2007)

Kort na het overlijden van drummer Neil Peart werd het nieuws bekend dat Sean Reinert, een veel minder bekende, maar niet minder begaafde slagwerker, op 48 jarige leeftijd is overleden. Reinert verwierf vooral faam als lid van technische (jazz)metal- en progressieve rockbands als Cynic, Death, Aghora, Æon Spoke en Gordian Knot en speelde verder op platen van Sean Malone en James LaBrie. Toeval of niet: op de Rush-tributeplaat "Working Man" vertolkte hij samen met onder andere LaBrie en Malone het nummer "Red Barchetta". Als eerbetoon hebben we een ingetogen stuk van Malone's soloplaat "Cortlandt" uit 1996 gekozen.
Websites:
https://www.seanreinert.com/
https://www.facebook.com/officialseanreinert .

WERELD VOL MUZIEK
Los Jaivas - La Poderosa Muerte
Van het album "Alturas De Macchu Picchu" (SYM Producciones / CBS, 1981)

Vanavond een band die met echt recht doet aan de term Wereld Vol Muziek. De uit Chili afkomstige band Los Jaivas werd al in 1963 opgericht maar het albumdebuut liet tot 1971 op zich wachten. Op dit album lag de nadruk nog zwaar op folkmuziek uit de Andes maar op het tweede album experimenteerde de band al met licht psychedelische invloeden. Nadat in 1973 dictator Pinochet in Chili aan de macht kwam, vluchtte Los Jaivas eerst naar Argentinië om vervolgens in 1977 in Frankrijk terecht te komen. Daar werden de internationale invloeden meer en meer met de traditionele invloeden van het thuisland vermengd en vooral het derde en vierde album brachten Los Jaivas onder de aandacht van het Europese publiek. Het artistieke hoogtepunt van de band is echter het concept album “Alturas De Macchu Picchu” waarop de perfecte combinatie van prog en traditionele muziek gevonden is. De muziek is gecomponeerd rond teksten van de Chileense dichter en Nobelprijswinnaar Pablo Neruda (1904–1973). Los Jaivas zal nog tot ver in de jaren 2000 albums blijven maken. In 1988 verongelukte drummer Gabriel Parra en in 2003 overleed de andere grondlegger van de band, zanger Eduardo Alquinta. Hij werd vervolgens vervangen door zijn 3 zoons, zodat Los Jaivas actief blijft op de podia. Nieuwe albums zijn er sinds 2003 niet meer verschenen.
Website: https://losjaivas.net/ .

WERELD VOL MUZIEK
Larsson's Weaveworld, Lalle – Dance Of The Dead
Van “Weaveworld” (Reingold Records, 2009)

De meesten onder ons kennen de veelzijdige toetsenist Lalle Larsson waarschijnlijk van Karmakanic, maar daarnaast heeft hij ook een zeer interessante solocarrière. Hiervan ligt het Weaveworld-drieluik misschien wel het dichtst bij Karmakanic. Al in 2009 kwam het eerste deel uit op het label van Jonas Reingold, die ook gelijk als bassist werd gestrikt. Het album bevat hoogwaardig instrumentale symfonische rock, waar Larsson zijn voorliefde voor jazzrock en progmetal ook goed in kwijt kan. Naast Reingold is ook Richard Hallebeek een van de muzikanten en daarnaast een vaste waarde op de albums van Larsson. Het is alweer meer als 10 jaar geleden dat het eerste Weaveworld-album verscheen. Goede reden om er weer eens wat van te laten horen.
Websites:
http://www.lallelarsson.com/
https://www.facebook.com/Lalle-Larsson-Music-254643739103/ .

ELEKTRONISCHE MUZIEK
Vangelis feat. Paul Young - Prelude / Losing Sleep (Still, My Heart)
Van "Voices" (EastWest, 1995)

Vangelis verwierf zijn grote faam in de jaren 70 met een reeks albums waarop hij elektronische muziek met symfonische rock combineerde. Albums als “Heaven And Hell”, “Albedo 0.39” en “Spiral” zijn ware muzikale kroonjuwelen. Maar ook daarna is de Griek altijd zijn eigenzinnige pad blijven volgen waarbij met de jaren de muziek meer en meer klassieke trekken kreeg en met name koorklanken steeds belangrijker werden. Die staan helemaal centraal op het album “Voices” uit 1995, waarop zowel elektronische koorklanken als menselijke vocalen een grote rol spelen. Het koor van de Atheense Opera figureert op de openingstrack en verder zijn er drie stukken met solozang van respectievelijk Caroline Lavelle, Stina Nordenstam en Paul Young. Maar ja, welke Paul Young is het in dit geval? Want op basis van beluistering van de zang, is het ons in eerste instantie niet duidelijk wie het gaat. Het zou misschien de zanger van Mike & The Mechanics kunnen zijn maar als we ontdekken dat die andere Paul Young (die van o.a. “Love Of The Common People” en “Wherever I Lay My Hat”) bij dezelfde platenmaatschappij zat als Vangelis in die tijd, kan het haast niet anders dan dat het hem moet zijn. De song "Losing Sleep (Still, My Heart)" is een van de hoogtepunten op “Voices”, dat als zo veel Vangelis-albums een echt filmisch karakter heeft.
Website: http://www.elsew.com/ .

  Xymphonia is sponsored by: