Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Blackfield – For The Music
– Falling
Van “For The Music” (Warner Music Germany, 2020)

Eind vorige maand verscheen na fiks corona-uitstel het nieuwe album van Steven Wilson, “The Future Bites”. Daar hebben we al aandacht aan besteed, maar wat nog niet in Xymphonia aan de orde is geweest, is het een ruime maand eerder verschenen album “For The Music” van Blackfield. Dat is het duo dat Wilson vormt met de Israëlische popartiest Aviv Geffen. De reden is, dat dit zesde studio-album van de twee ons nu pas via importkanalen bereikt. Het is namelijk vooralsnog alleen officieel uitgebracht in Duitsland en centraal Europa. “For The Music” is het eerste Blackfield-album dat via major platenmaatschappij Warner Music verschijnt, waar de labelstrategen blijkbaar tot een gefaseerd uitgavebeleid hebben besloten. Genoeg daarover, ons gaat het natuurlijk om de muziek. De verstokte progrockfans van Wilson hadden altijd al weinig te zoeken bij Blackfield, maar “For The Music” is wel het meest popgerichte album. Toch is er zeker de nodige diversiteit. Zo is er de dansbare elektropop van het titelnummer en “Summer's Gone”, maar ook de melancholieke ingetogenheid van “Over & Over” en “It's So Hard”, met prachtig opgenomen strijkorkest (The Budapest Art Orchestra). Over de opname gesproken: voor slotnummer “It's So Hard” is niemand minder dan producer Trevor Horn ingehuurd. “Falling” is met clevere modulaties muzikaal een van de meest interessante nummers, met de intussen vertrouwd klinkende falsetzang van Wilson. Met zowaar een gitaarsolo neigt het zelfs een beetje naar de sound van de pakkend melodieuze nummers die Porcupine Tree anno 2000 in zich bleek te hebben. Maar laten we het aandeel van Geffen vooral niet vergeten, want híj verzorgt de leadzang in 6 van de 9 korte songs, zoals het er heerlijk inknallende titelnummer. En híj is de enige die op een foto is te zien én alle nummers schreef. Alleen “Falling” is een co-compositie met Wilson. Die twee voor u geselecteerde nummers geven samen ook een beeld van de verschillende gezichten van dit album. Nou ja, album? Met krap een halfuurtje is het alweer voorbij.... Misschien wil Warner er voor een wereldwijde release nog een paar liedjes bij? Als Wilson dan ook een multi-channelmix erbij maakt, hebben we hypothetisch nog een welkome uitgave om naar uit te kijken.
Website:
https://blackfield-music.com/.

NIEUW
Rustici, Corrado - Night Of The Jackal
- The Waters Of Enceladus
Van "Interfulgent" (eigen beheer, 2021)

Na jarenlang als succesproducer naam te hebben gemaakt, is Corrado Rustici sinds "Deconstruction Of A Postmodern Musician" uit 2006 zijn eigen muziekcarrière weer aan het opbouwen. Naast reünieconcerten met onder meer de progressieve rockband Cervello produceert hij geregeld albums onder zijn eigen naam, met zijn trio of met geestverwanten als Peppino D'Agostino. Het officieel deze week verschenen "Interfulgent" (vrij vertaald als "tussendoor schijnen") is te beschouwen als een instrumentaal vervolg op het uit 2016 stammende "Aham". Wederom bespeelt, op wat keyboardtoevoegingen en een synthesizersolo van Alex Argento na, Rustici alles zelf. Wat daarbij opvalt is dat met name in de stevigere stukken zijn gitaartoon bijna kwaad klinkt. In die zin doet de CD qua intensiteit wat aan "Hard Hat Area" van zijn oude vriend (en tevens te gast op één nummer van genoemde comeback-plaat) wijlen Allan Holdsworth denken. Dit wordt mede versterkt door het gebruik van de door Holdsworth veelvuldig gepromote SynthAxe en de titel van de ballade "The Man From Yorkshire (Dedicated To A.H.)". Grootste verschil met die plaat is evenwel dat de geboren Italiaan geen drummer inzet, maar zijn composities verrijkt met vaak duizelingwekkende drumprogrammering. Soms lijkt hij daarbij de techno- en drum 'n' bass-kant op te gaan, maar steeds wanneer je bij een volgende maat al een hossende menigte ziet opduiken, gooit Rustici er een break of virtuoze jazzrocksolo tegenaan. Naast die heftige stukken bevat het album ook prachtige sfeerstukken als de genoemde Holdsworth-homage, "Anna" en "The Waters Of Enceladus". Onder symfonisch getinte arrangementen lijkt de gitaar van Rustici bijna met je te praten, zo'n emotionele, menselijke toon weet hij uit zijn instrumenten en vingers te krijgen. Van "Interfulgent" hebben we het complexe "Night Of The Jackal" en het genoemde "The Waters Of Enceladus" uitgekozen.
Websites:
https://www.corradorustici.com/
https://www.facebook.com/corrado.rustici .

VOORPROEFJE
Kayak - Mystery
Van het nog te verschijnen album "Out Of This World" (Inside Out / Sony Music, 7 mei 2021)

Afgelopen week verscheen de eerste single van het komende Kayak-album. Dit "Out Of This World" verschijnt op 7 mei en zal het 18de studio-album van de illustere Nederlandse symfoband zijn. Voor die tijd zullen er nóg twee singles verschijnen, heeft InsideOut, sinds voorganger "Seventeen" het label van Kayak, al aangekondigd. "Out Of This World" is het tweede album na de doorstart met om oprichter/toetsenist/componist Ton Scherpenzeel een vrijwel volledig gereviseerde bezetting, verder bestaande uit zanger Bart Schwertmann, gitarist/zanger Marcel Singor, bassist/zanger Kristoffer Gildenlöw. Nog niet van de partij op "Seventeen" maar wel op het vorig jaar verschenen "Live 2019" is de teruggekeerde drummer Hans Eijkenaar. Bijzonder is dat laatstgenoemde debuteert als componist van één van de nummers. Alle andere composities zijn van de hand van Scherpenzeel. Noemenswaardig is verder dat zowel Scherpenzeel als Gildenlöw de leadzang verzorgen in één nummer, naast drie door Singor gezongen stukken. De overige songs bieden de hoofdrol aan de stem van Schwertmann. "Mystery" is een zeer herkenbaar Kayak-nummer met het soort melodieuze wendingen en akkoordensequenties waar Kayak al sinds 1972 om bekend staat. Bij de YouTube-comments is te lezen dat iemand moest denken aan A.C.T.; geen gekke vergelijking, maar haalde A.C.T. de mosterd dan niet gewoon bij Kayak?
Websites:
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/JHDDwyi_iPI
https://www.kayakonline.info/.

NIEUW
Fren - Heavy Matter
Van "Where Do You Want Ghosts To Reside" (eigen beheer, 2020)

Het is bijna niet meer bij te houden wat er aan interessante releases op ons muziekgebied verschijnt. Het is dus dan niet raar dat ook bij ons het nodige door de mazen van onze muzikale vangnetten slipt. Zo ook met het debuutalbum "Where Do You Want Ghosts To Reside" van de Poolse band Fren, dat in maart 2020 verscheen. Fren maakt instrumentale progrock met een grote rol voor het toetsenspel (vooral veel piano) van Oskar Cenkier en het stevige maar ook melodieuze gitaarwerk van Michał Chalota. Muzikaal horen we wel een zekere invloed van de muziek uit de Scandinavische progscene, maar wat ons met name opviel is dat Fren in staat blijkt om die invloeden te overstijgen en met een fris eigen geluid te komen. Als eerste kennismaking hoort u vanavond “Heavy Matter”, met de belofte dat we binnenkort nog zeker meer zullen laten horen van dit debuut.
Website:
https://fren.bandcamp.com/track/heavy-matter-3.

NIEUW / LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
DeWolff - Yes You Do
Van het album “Wolffpack” (Mascot Music, 2021)

"DeWolff heeft ondanks de coronapandemie gewerkt aan een nieuw album, “Wolffpack”. Dat het uitwisselen van ideeën op afstand met online meetings ging, hoort bij deze tijd. Ondanks de nieuwe technologie klinkt DeWolff als vanouds. Vanaf “Yes We Do” tot “Hope Train” laat het trio horen hoe ongepolijste retrorock moet klinken. Vette gitaarlicks, een ronkend Hammond-orgel en stampende beats vat DeWollf in afwisselende composities. Opnieuw is de inspiratie uit de jaren zeventig rock duidelijk hoorbaar.” (bron: timpaanmuziek.nl) Albumopener “Yes You Do” werd al als 'teaser' in oktober 2020 uitgebracht, maar is wel hét nummer van “Wolffpack” dat het best in ons programma past en dat prima weergeeft wat DeWolff in huis heeft.

Er is ook live-nieuws te melden rond het van oorsprong Limburgse trio: van 14 t/m 23 maart vindt in TivoliVredenburg in Utrecht de Nonagon Marathon van DeWolff plaats. In 10 dagen zal de band negen stream-concerten geven, waarin het drietal steeds een van de negen albums integraal zal spelen, in sommige gevallen met gastmuzikanten.
Website:
https://www.dewolff.nu .

(OP)NIEUW
My Arrival – Close Your Eyes
- Outro/Home
Van “Satur9 & Indigo” (MEY Productions, 2020)

My Arrival is de naam van het project rond drie leden van Sylvium. Op het album “Satur9 & Indigo” laten Ben van Gastel, Fred Boks en Richard de Geest een andere kant van zichzelf horen. De bedoeling was nummers te schrijven die compacter en toegankelijker van karakter zijn. Daar is men zeker in geslaagd. Hoewel nog steeds met een flair van progrock, horen we een meer dan vette knipoog naar de artrock en synthpop uit de jaren 80. Veel van de nummers draaien om het neerzetten van een sfeer en komen vaak dromerig over. Soms moet je hierbij aan het oudere, meer ingetogen werk van RPWL denken. De heren weten met “Satur9 & Indigo” een zeer sterk en verrassend album af te leveren.
Website:
https://myarrival.bandcamp.com/.

IN HET NIEUWS
Daft Punk – Mother Board
Van het album “Random Acces Memories” (Columbia / Sony Music, 2013)

Daft Punk is na 28 jaar uit elkaar. Sinds 1993 gold het duo als pionier op het gebied van elektronische muziek en zette het de Franse dancescene internationaal op de kaart. Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo scoren hun eerste platencontract als ze tijdens een feest een aantal demo's overhandigen aan iemand van het Schotse label Soma. Niet veel later volgt hun eerste hit “Da Funk”. In 1996 tekenen ze bij Virgin, waar ze een jaar later hun eerste album “Homework” uitbrengen, met daarop de wereldwijde hit “Around The World”. Later richten de mannen hun eigen platenlabel op en blijken ze een grote inspiratiebron voor generatiegenoten als Air, Justice en Sébastien Tellier. In 2013 brengen ze hun laatste studioalbum, “Random Access Memories”, uit. Het blijkt uiteindelijk het succesvolste album te zijn van de band, die zich hiermee meer richt op muziekstijlen als funk en disco en minder op hun electrogeluid. Het levert hun met “Get Lucky”, een samenwerking met Pharrell Williams en Nile Rodgers, de grootste hit uit hun carrière op. Het nummer behaalt in grote delen van de wereld de eerste plaats in de hitlijsten. Na 2013 verschijnt er geen muziek meer van alleen het duo, maar duiken de twee nog wel de studio in met de Canadese wereldster The Weeknd. Ze produceerden zijn hits I Feel It Coming en Starboy. Op 22 februari 2021 kondigt het duo aan dat Daft Punk niet langer bestaat. In een filmpje, “Epilogue” getiteld, is een scène uit de in 2006 verschenen film “Electroma” te zien. De twee nemen in een woestijn afscheid van elkaar, waarna een van hen explodeert. Een reden van het afscheid wordt niet gegeven. (bron: nu.nl)
Websites:
https://daftpunk.com/
Afscheidsfimpje “Epilogue”: https://youtu.be/DuDX6wNfjqc.

NIEUW
ProAge - W Cieniu Izolacji
- Wyspa Czasu
Van “4. Wymiar” (eigen beheer, 2021)

Na de in twee talen uitgebrachte CD’s “A Different State Of Reality” uit 2017 en “MPD” uit 2019 is “4. Wymiar” de derde plaat van ProAge. Op dit eind januari uitgebrachte album wordt in het Poolse gezongen, met uitzondering van het in het Engels voorgedragen, bijna 29 minuten durende titelnummer, “4th Dimension”. ProAge heeft een interessante benadering van progressieve rock. De Wakemaniaanse Moogpartijen en aan Deep Purple herinnerende orgeluitbarstingen zijn duidelijk in de jaren zeventig geworteld. De grimmige gitaarriffs daarentegen hebben meer overeenkomsten met de huidige progmetalscene, hoewel de gitarist van dienst zijn vingers niet omdraait voor een Gilmoureske solo. En dan heeft de band ook nog een saxofonist in de gelederen die zowel melodieuze als scheurende bijdragen levert, waarbij een naam als Alquin naar boven komt. Als gastgitarist in het afsluitende “Wyspa Czasu” mag Jan Mitoraj van Osada Vida zijn kunsten tonen, terwijl Malgosia Lykda in twee stukken fraai mag schitteren op dwarsfluit. Compositorisch is het geheel gegoten in de klassieke stijl van de jaren zeventig, waarin de prettig gezongen verhalende, maatschappijkritische teksten mooi ingebed zijn in de instrumentale rijkdom. Het liefst zouden we nu het onderhoudende titelnummer laten horen, maar met “W Cieniu Izolacji” en het genoemde slotstuk kunnen we ook een goed beeld geven van deze verrassende plaat.
Websites:
http://www.proageband.pl/
https://m.facebook.com/proAgeBand .

BAND VAN DE MAAND
THEO – Portents & Providence
Van “Figureheads” (Big O Records / Generation Prog Records, 2020)

Wat is er gebeurd met het Album van de Maand? Na Solstice alweer een Band van de Maand? Nou, hier ligt geen dramatische omwenteling in Xymphonia-tradities aan ten grondslag. Soms heb je de behoefte iets breder onder de aandacht te brengen wat je zelf glorieus hebt gemist. Zoals u afgelopen maand hebt kunnen horen, waren we bijzonder gecharmeerd van het album “Figureheads” van THEO. Een Album van de Maand-waardige titel, die echter ook al in onze eindlijst over 2020 opdook. Bovendien hebben we de helft van deze vier lange composities bevattende plaat al gedraaid. Maar het speet ons te ontdekken dat we het vijf jaar eerder verschenen debuut “The Game Of Ouroboros” destijds volkomen genegeerd hebben, terwijl we dat even sterk vinden als de opvolger. Beide werkstukken klinken zo volslagen uitgekristalliseerd dat het hier onmogelijk debuterende musici kan betreffen. En zo blijkt. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Zoals gezegd zingt hij ze zelf en hij is technisch niet de sterkste op dat gebied, maar hij brengt ze wel met zoveel zeggingskracht over het voetlicht dat je er meteen naar wilt luisteren. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie. Bassist en Chapman Stick-bespeler Gary Davenport excelleert prominent op beide titels, evenals gitarist Jake Reichbart. Hoewel THEO als geheel stilistisch op zichzelf staat, zijn er wel duidelijke invloeden van en zelfs eerbetonen aan helden te horen, waarbij drummer Kevin DePree zich speltechnisch steeds wendbaar schikt naar de stijl. Hoe belangrijk ook de andere musici, de vele lagen breed uitwaaierende keyboards van Jim Alfredson zelf zijn de belangrijkste smaakmaker. Als uitsmijter vanavond het slotnummer van “Figureheads”. Dit “Portents & Providence” begint en eindigt als een niet te missen eerbetoon aan Genesis ten tijde van “Duke”, met de gestapelde Banksiaanse keyboards van Alfredson over een knallend-Collinsiaanse drumpartij van DePree. In de tussenliggende pakweg 10 minuten klinkt THEO echter helemaal als THEO. Zowel muzikaal als tekstueel intelligent en met niet te vergeten ook heerlijk spel van Davenport en in dit nummer ex-Haken-gitarist Tom MacLean.
Websites:
THEO Facebook
The Game Of Ouroboros
Figureheads.

NIEUW / VOORPROEFJE
Saga – Always There (acoustic)
Van het binnenkort te verschijnen album “Symmetry” (earMUSIC, 12 maart 2021)

Saga heeft een derde video uitgebracht van opnieuw een nummer van het aankomende album "Symmetry", Het album zal uitkomen op 12 maart bij earMUSIC. Na in het voorjaar van 2020 op tournee te zijn gegaan, gingen de Saga-leden vervolgens rechtstreeks naar hun thuisstudio's. Het resultaat: een album vol akoestische, 'synth-free' versies van eerder verschenen Saga-nummers. "Symmetry" biedt een unieke luisterervaring door de nieuwe delicate arrangementen die deze zeker voor fans bekende melodieën hebben gekregen. Eerder waren “Wind Him Up” en “Tired World” al uitgebracht, nu is het de beurt aan “Always There”. De originele versie verscheen 20 jaar geleden op “House Of Cards”. De song is een dankbetuiging aan de fans, waarvan een aantal van de grootste fungeren in de videoclip.
Websites:
https://sagagen.com
Dit nummer op YouTube: Youtube: https://youtu.be/p839NDxhBMM .

HET DEBUUT / IN HET NIEUWS
Docker's Guild – The Gem Of Love
Van "The Mystic Technocracy - Season 1: The Age Of Ignorance" (Lion Music, 2012)

Docker's Guild is een Aeryon-achtig project, met de in Italië residerende toetsenist/componist Douglas R. Docker als centrale man. Net als Arjen Lucassen verzamelde ook deze muzikant een keur aan artiesten voor zijn projecten. Voor het debuut “The Mystic Technocracy - Season 1: The Age Of Ignorance" o.a. de alomvertegenwoordigde sessiebeesten Gregg Bissonette en Tony Franklin, de van The Aristocrats bekende Guthrie Govan en diens oude Asia-collega John Payne, alsmede Göran Edman van Karmakanic. Uitgangspunt van dit conceptalbum de constatering dat we al duizenden jaren in naam van diverse goden elkaar bevechten op deze wereld. Vaak zelfs in naam van dezelfde god. Dit is het startpunt voor een SF-verhaal waar nog eens vier albums aan gewijd zullen worden. Docker zegt zelf beïnvloed te zijn door alle grote symfo-, symfometal- en A.O.R.-namen. Binnenkort verschijnt het derde album van Docker's Guild: "The Mystic Technocracy - Season 2: The Age of Entropy". De opzet is opnieuw een combinatie van Italiaanse muzikanten enerzijds en anderzijds muzikanten uit de rest van de wereld. Daaronder deze keer onze eigen Anneke van Giersbergen, die u zometeen nog zult horen. Voor dit album verzamelde Docker de tot dusver grootste line-up voor een Docker's Guild-project. Maar voor het zover is gaan we terug naar het genoemde eerste deel uit 2012.
Website:
https://www.dockersguild.com/.

IN HET NIEUWS
Giersbergen, Anneke van, with Residentie Orkest - Travel (live)
Van "Symphonized" (InsideOut Music, 2018)

Deze week is het nieuwe album van Anneke van Giersbergen verschenen. Dit “The Darkest Skies Are The Brightest” is niet een zwaar metal-album of een ingetogen akoestische plaat, maar meer wat wij bij Xymphonia een progressief singer-songwriteralbum noemen. Daar gaan we binnenkort zeker nog aandacht aan schenken maar eerst grijpen we nog even terug op haar vorige, eveneens via het label InsideOut verschenen uitgave. Dat “Symphonized” is een album gevuld met live-opnames die ze maakte met het Residentie Orkest uit Den Haag. Het bood een dwarsdoorsnede van haar carrière, met solo-materiaal maar ook songs van The Gathering, Lorrainville, The Gentle Storm en VUUR. Bijzonder is, dat alle nummers uitsluitend worden uitgevoerd door Anneke samen met het Residentie Orkest. Geen drums, gitaren of toetsen dus, maar puur haar zang en het orkest, zoals Peter Gabriel dat deed met zijn project “New Blood” in 2011. Het resultaat is bij vlagen schitterend, waarbij één van de vele hoogtepunten gevormd wordt door de uitvoering van de The Gathering-song "Travel", gearrangeerd door Marijn van Prooijen. Door de muziek, maar ook zeker door de tekst die gaat over Van Giersbergens fascinatie voor de muziek van Wolfgang Amadeus Mozart, leent “Travel” zich uitermate goed voor zo'n uitvoering.
Website:
http://www.annekevangiersbergen.com/ .

NIEUW
Weather Station, The – Atlantic
– Robber
Van het album “Ignorance” (Fat Possum Records, 2021)

Verplicht thuiswerken heeft naast de nodige nadelen wel het voordeel dat je zelf de regie hebt over eventuele muziek-terwijl-u-werkt. En zo scannen we al werkende de nodige releaselijstjes in alle mogelijke genres langs, waarbij streamingplatforms hun nut bewijzen. Soms blijft er niets hangen, op andere momenten denk je 'hé wat gebeurt hier?'. Dat laatste was zeker het geval toen we nietsvermoedend “Ignorance” van The Weather Station aanklikten. De eerste drumtikjes leken wel die van Talk Talks “The Colour Of Spring”. Even later volgt de stem, die op een fraaie onderkoelde, maar tegelijkertijd toch ook in zekere zin gloedvolle manier iets doet tussen zingen en melodieus vertellen in. Die stem is van Tamara Lindeman, die eigenlijk in haar eentje voor The Weather Station staat. Wel krijgt ze veel hulp, want alleen dat openingsnummer al laat schetsmatige, jazzy gespeelde bijdragen horen van o.a. een saxofonist en organist – ietwat refererend aan nog wat later Talk Talk-werk. Dat blijft niet zo, want veel andere songs zijn toch pakkender en een stuk melodieuzer gezongen. De arrangementen blijven ook dan intrigerend, met o.a. ruimte voor de nodige strijkers. Komt The Weather Station zomaar uit de lucht vallen? Nee: “Ignorance” is al album nummer vijf in 12 jaar tijd. Wel beschouwt de Canadese dit als het eerste album waarop ze echt een eigen geluid heeft gevonden. In het verleden klonk ze te krampachtig als iemand die in de voetsporen van voorgangers als Joni Mitchell wilde treden, zo valt te lezen in interviews. Ja, want persaandacht krijgt “Ignorance” alom. De vijfsterrenrecensies buitelen daarbij over elkaar heen. Dat hadden we nog niet in de gaten bij die eerste informatieloze luisterbeurt vorige maand. Hoe het ook zij: deze intrigerende progressieve singer-songwritermuziek hoort ook zeker in Xymphonia thuis, vinden wij. Na het meer pakkende “Atlantic” hoort u de zojuist beschreven albumopener “Robber”.
Website:
http://www.theweatherstation.net/ .

NIEUW
Esthesis – Still Far To Go
Van “The Awakening” (eigen beheer, 2020)

Met de overdaad aan releases gedurende het afgelopen jaar lopen we soms een beetje achter. Zo kwam het officiële debuutalbum van Esthesis al in november uit. In 2019 verscheen een eerste EP “Raising Hands”. Deze Franse band wordt geleid door zanger/gitarist/toetsenist Aurélien Goude, die alle nummers heeft geschreven. Net als veel huidige bands haalt Aurélien zijn invloeden bij de nieuwe lichting progbands zoals Airbag, Anathema en Steven Wilson. Als we een parallel moeten trekken, kan je hem zeker zien als de Franse Bjørn Riis. Het album is doorspekt met filmisch uitgesponnen composities zoals de meer dan 16 minuten durende opener “Downstream”. Naast het gedragen gitaar werk is het heerlijke toetsenwerk, zoals bijvoorbeeld in afsluiter “Still Far To Go”, in de beste traditie van Richard Wright. “The Awakening” was zeker een album voor de jaarlijstjes geweest. De eerste editie is inmiddels uitverkocht, maar vanaf eind deze maand is er een tweede oplage verkrijgbaar via bandcamp.
Websites:
https://www.esthesismusic.com/
https://esthesis.bandcamp.com/album/the-awakening.

NIEUW
Glass Kites - Leviathan
Van "Glass Kites II" (eigen beheer, 2021)

In januari 2018 ontdekten we via Bandcamp de Canadese band Glass Kites, waarvan het debuutalbum al in 2012 bleek verschenen. Al heel vlot na deze ontdekking kwam er ook al één nieuw nummer online te staan en onze hoop was dus dat we snel een nieuw album te horen zouden krijgen. We zijn 3 jaar verder en op 1 januari was daar ineens "Glass Kites II". Voor een album is het aan de behoorlijk korte kant: krap 30 minuten. Maar het muzikaal gebodene is dan wel weer van uitzonderlijke kwaliteit. Ten tijde van het debuut plaatsten we de band ergens tussen Radiohead, Anathema en het Noorse Oak en wat dat betreft is er op "Glass Kites II" niet zo gek veel veranderd - met dien verstande dat de muziek minder leunt op alleen maar de prachtige sfeerklanken maar een stuk dynamischer is gaan klinken. Het spel van bassist Nate Drobner is prominenter en nieuwe drummer Kyle Araki geeft de muziek soms flink wat extra energie. Grote blikvanger van Glass Kites is nog immer zanger/gitarist/toetsenist Leon Feldman, die ook nog eens tekent voor de prachtige productie. En wat zou het mooi zijn als er zich een enigszins gerenommeerd label aandient om beide (mini-)albums samen op 1 CD uit te brengen en ervoor zorgt dat veel meer mensen met Glass Kites in aanraking komen. De band en de muziek verdienen het zeker.
Website:
https://glasskites.bandcamp.com/.

NIEUW
Needlepoint - Walking Up That Valley
Van "Walking Up That Valley" (BJK Music, 2021)

Het eind januari verschenen “Walking Up That Valley” is een logische opvolger van “Aimless Mary” uit 2015 en “The Diary Of Robert Reverie” uit 2018. Op de nieuwe CD verdiepen de Noren zich verder in hun voorliefde voor de Canterbury Scene, vroege jazz- en progrock en de psychedelica van de beginjaren van Pink Floyd en voegen daar zelfs wat folkrockinvloeden aan toe. Needlepoint debuteerde in 2010. De oorspronkelijke psychedelisch getinte jazzpop kreeg beduidend meer body met de toetreding van veelgevraagd toetsenman David Wallumrød. De definitieve bezetting vond de Noorse formatie rondom zanger/gitarist Bjørn Klakegg en bassist Nikolai Hængsle door de inlijving van de van onder andere Tim Christensen bekende drumvirtuoos Olaf Olsen. De muziek op de nieuwe schijf wordt wederom gedomineerd door Klakeggs omfloerste stem, waarin echo’s van Pye Hastings (Caravan), Robert Wyatt (Soft Machine), Andy Latimer (Camel) en Syd Barrett (Pink Floyd) weerklinken. De idyllische sfeer wordt echter nergens saai. Dit komt voornamelijk door de spannende arrangementen, waarin Wallumrøds veelzijdige keyboardbijdragen een centrale plaats innemen. En omdat in tegenstelling tot het vorige album de songs nu in twee gevallen ruimschoots de zevenminutengrens overschrijden, krijgen deze bijdragen nog meer ruimte. Het betreft hier “I Offered You The Moon”, dat we voor een andere keer bewaren, en het vanavond gedraaide titelnummer, dat ons nogal eens aan Al Stewart deed denken.
Website:
https://www.facebook.com/needlepoint.official
https://needlepoint.bandcamp.com/album/walking-up-that-valley.

NIEUW / LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
DeWolff & Metropole Orkest – Live Like You
– Medicine
“Live At Royal Theatre Carré Amsterdam” (Electrosaurus Records / Suburban, 2020)

Afgelopen december kwam de registratie Live At Royal Theatre Carré Amsterdam” exclusief op vinyl uit. De Volkskrant schreef daarover: “Het Metropole Orkest en DeWolff bundelden hun krachten voor vier unieke concerten in Koninklijk Theater Carré op 23 en 24 september 2020. Samen brachten het 50-koppige pop- en jazzorkest en de psychedelische southern bluesrockband hier klassiekers van DeWolff tot een episch geluid. Het Metropole Orkest onder leiding van Johan Plomp heeft zich de vingers blauw gearrangeerd op de songs van DeWolff. Dat hoor je in “Sugar Moon”, en vooral in het middendeel dat langzaam wordt overgenomen door het orkest én een vette trombonesolo. Hetzelfde gebeurt in “Medicine”, een langzame blues waarin het gitaarsolowerk van Pablo van de Poel schittert en in de finale wordt meegevoerd door een breed orkestgeluid. De show blinkt uit in dynamiek en juist in de zachte, transparante stukken kun je het muzikale avontuur vinden.” (Robert van Gijssel)

Afgelopen week verscheen er in de vorm van “Wolffpack” een gloednieuw, in coronatijd tot stand gekomen studio-album uit, waar we ook zeer binnenkort aandacht aan zullen besteden.

Er is ook live-nieuws te melden rond het van oorsprong Limburgse trio: van 14 t/m 23 maart vindt in TivoliVredenburg in Utrecht de Nonagon Marathon van DeWolff plaats. In 10 dagen zal de band negen concerten geven, waarin ze steeds een van de negen albums integraal spelen. De shows zullen worden gestreamd; te zijner tijd wordt gekeken of publiek aanwezig mag zijn. Voor het zover is hoort u twee nummers van de LP met Metropole Orkest: de single “Live Like You” en het oorspronkelijk van het debuutalbum “ Strange Fruits And Undiscovered Plants” afkomstige “Medicine”.
Website:
https://www.dewolff.nu .

NIEUW
Long Tall J - White Lightning
- Life As It Is
Van “2020” (eigen beheer, 2020)

Uit Engeland ontvingen we een promo-CD van ene Long Tall J. Uit zijn begeleidende brief kunnen we opmaken dat we hier te maken hebben met Jan Lievaart. Zelf introduceert hij zich inderdaad als een al jarenlang dichtbij Londen wonende, in Nederland geboren muzikant. “2020” is, na zijn in februari 2020 verschenen debuut “Albatross” zijn tweede soloplaat die op 10 december van het afgelopen jaar uitkwam. Het moge duidelijk zijn dat dit een themaplaat over het afgelopen jaar is, wat versterkt wordt met titels als “Lockdown” en “The Thunberg Effect”. Long Tall J, die in het dagelijks leven piloot in de zakelijke luchtvaart is, nam de CD nagenoeg in zijn eentje op in zijn eigen studio. Met behulp van gitaren, zwaar aangezette drumprogrammering en keyboards creëert hij voornamelijk instrumentale, grotendeels progressief getinte rockstukken. Hierin laat hij horen dat hij een ervaren muzikant is die als in sinds de vorige eeuw in diverse bands zijn kunnen heeft getoond. Tevens is goed te bespeuren waar zijn invloeden vandaan komen. Dat zijn name gitaristen als David Gilmour, Andy Latimer, Jeff Beck (getuige de songtitel “Jeff Are You Beck?”) en Steve Hackett, maar hij erkent ook inspiratie te krijgen van modernere acts als Linkin Park en Steven Wilson. Op drie nummers is er ruimte voor een gastmuzikant, waarbij met name de zang van voormalig Helloise- en Highway Chile-zanger Stan Verbraak in de AOR-rocker “White Lightning” opvalt. Dat Long Tall J. ook zijn introverte kant wil laten zien toont het subtiel gearrangeerde “Life As It Is”. Deze twee nummers hebben we voor vanavond geprogrammeerd.
Websites:
https://www.longtallj.com/
https://www.facebook.com/l0ngtallj/
https://longtallj.bandcamp.com/releases.

NIEUW
Onségen Ensemble – Stellar
Van “Fear”(Svart Records, 2020)

Nog een album dat eind 2020 verscheen, is “Fear”: het derde studio album van het Onségen Ensemble. Bij dit negenkoppige Finse gezelschap is het niet duidelijk wie welk instrument bespeelt. Wat we wel weten is dat bassist/medeoprichter Esa Juujärvi de enige vaste waarde is. Het is vrij lastig om de muziek die dit ensemble maakt in een hokje te plaatsen. De band schuurt tegen de stoner- en andere heavy rock aan, met zware riffs, logge drums en psychedelisch gitaarwerk. Maar omdat in het muzikale palet een hoofdrol is weggelegd voor de trompet heeft het eindresultaat vaak een slome ‘desert sound' met Morricone-trekjes. Voeg daarbij het soort woordloze zang waar Mike Oldfield zich in het verleden ook van bediende en je krijgt vaak een filmisch geluid. We gaan luisteren naar het nummer “Stellar”.
Websites:
http://onsegen.com/
https://onsegenensemble.bandcamp.com/ .

NIEUW
Prog Collective feat. Todd Rundgren – Worlds On Hold
Van “Worlds On Hold” (Purple Pyramid, 2021)

Van The Prog Collective verschenen in de eerste helft van het vorige millennium twee albums, waarop multi-instrumentalist/producer Billy Sherwood vele gasten uitnodigde om met hem progressieve rock in klassieke stijl te maken. Met diens toetreden tot Yes als vervanger van de zieke (en vervolgens helaas overleden) Chris Squire, was er blijkbaar geen tijd meer voor The Prog Collective. Overigens hield Sherwood zich nog wel bezig met vele andere eigen én gastproducties, waarbij de werken waaraan hij bijdroeg allengs wel steeds meer op elkaar gingen lijken. Nu is er acht jaar na de tweede schijf 'out of the blue' een derde. Dit “Worlds On Hold” komt helaas aan alle kanten over als een haastige appendix. Dat begint al bij de hoes. Waarom is 'The' ineens weg? En waarom heet het album op de voorkant “Worlds On Hold” en op de acherkant van de minimale inlay “World On Hold”? Opnieuw doet er een gigantische rij bekende muzikanten en zangers mee, zoals Geoff Tate (ex-Queensrÿche), Patrick Moraz (ex-Yes, ex-Moody Blues), Roine Stolt (The Flower Kings), Sonja Kristina (Curved Air) en ja, ook onze landgenoten Jan Akkerman en Arjen Lucassen. ...Maar hoe is dit tot stand gekomen? Zijn die partijen speciaal voor deze nummers opgenomen of lagen die nog ergens in een la? Ze zijn daarbij dusdanig op de bekende Sherwood-manier bewerkt dat het karakter van die toch normaliter zo herkenbare instrumentalisten vaak nauwelijks herkenbaar is. Dat geldt nog meer voor de zang, die in veel gevallen 'rechtgetrokken' lijkt met gebruik van Autotune. Een van de best gelukte stukken is de opener, tevens titelnummer, waarin we naast Sherwood op drums, gitaar, bas en keyboards Todd Rundgren op zang horen en de elektrische viool van L. Shankar (bekend van zijn werk met Frank Zappa en Peter Gabriel).
Website:
https://theprogcollective.bandcamp.com/ .

COVER
Pymlico - Hand In Hand

Het is deze maand exact 40 jaar geleden dat het solo-debuut van Phil Collins verscheen, een album dat weliswaar duidelijk popmuziek bevat, maar dan wel ook zeker nog met progressieve tinten. De instrumental “Hand In Hand” combineert die elementen wat ons betreft zelfs prima. Pymlico heeft als eerbetoon aan “Face Value” een eigen uitvoering van “Hand In Hand” opgenomen en vrijgegeven via diverse streamingkanalen. Op de Facebook-pagina van de Noorse progfusionformatie is ook nog een video te zien waar in we bandleider Arild Brøter alle drum- en percussie partijen zien opnemen.
Website:
http://www.pymlico.no/
https://www.facebook.com/Pymlico
Dit nummer op YouTube: Youtube: https://youtu.be/yY6DlvDdUxM
Aangehaalde Facebook-video: https://fb.watch/3J-mg2_FQi/ .

IN MEMORIAM CHIC COREA
Return To Forever – Medieval Overture
Van “Romantic Warrior” (Columbia, 1976)

Het kan weinigen ontgaan zijn dat toetsenist/componist Chic Corea is overleden. Hij verliet de aarde op 9 februari en dat nieuws kwam op een moment dat onze vorige uitzending al 'rond' was. Zijn heengaan op 79-jarige leeftijd verdient niettemin onze aandacht omdat hij een belangrijke kracht is geweest op het gebied van de ontwikkeling van de jazzrock, een genre waar Xymphonia altijd een plaats voor heeft ingeruimd. Hij was al sinds de vroege jaren zestig actief als jazzpianist, maar er veranderde veel nadat hij meespeelde op wat altijd weer genoemd wordt als hét startpunt van de jazzrock: “Bitches Brew” van Miles Davis. Op dat album van 1970 heeft de trompettist zich omringd met musici die in het volgende decennium gezichtsbepalend zouden blijken te zijn voor dat genre: gitarist John McLauglin, die Mahavishnu Orchestra zou oprichten, toetsenist Joe Zawinul en saxofonist Wayne Shorter die de kern van Weather Report gingen vormen plús Corea en drummer Lenny White, die we terugvinden in Return To Forever. Was “Light As A Feather” (1972) nog een latinjazz-aangelegenheid, vanaf “Hymn Of The Seventh Galaxy” (1973) werd er meer gerockt, met lange elektrische gitaarsolo's van Bill Connors tegenover het elektrische pianospel van Corea, over de dampende ritmesectie met naast White bassist Stanley Clarke. Heel succesvol was “Romantic Warrior”, waarop de vingervlugge Al Di Meola Connors heeft vervangen en Corea ook een fikse verzameling synthesizers aan zijn arsenaal blijkt te hebben toegevoegd. Eind jaren zeventig is het over voor Return To Forever en waaiert Corea stilistisch uit in allerlei stijlen, maar halverwege de jaren tachtig beweegt hij ook weer in fusion en jazzrock met de Chic Corea Elektric Band, waarin we o.a. gitarist Frank Gambale terugvinden. In 2008 komt het tot een reünie van de “Romantic Warrior”-bezetting. In de jaren erna volgen er projecten onder de Return To Forever-vlag zónder Di Meola maar wel met rollen voor o.a. Connors en Gambale. Wij gaan terug naar dat succesalbum uit 1976, met het openingsstuk “Medieval Overture”.
Website:
https://chickcorea.com/ .

Darwin's Radio – The Vast Within
Van het album “Eyes Of The World” (eigen beheer, 2006)

Darwin's Radio is een vierkoppige progressieve rockgroep uit het zuiden van Engeland. Mark Westworth (toetsen) en Sean Spear (bas) speelden eerder in Grey Lady Down en met die band ooit nog te gast in onze studio. De bezetting werd gecompleteerd door zanger/gitarist Dec Burke (die we later zouden tegenkomen bij Frost* en Dilemma) en drummer Tim Churchman. De laatste twee speelden beiden in de Rush-tributeband Spirit Of Rush. In 2003 verscheen de EP “Pictures”, drie jaar later gevolgd door het volwaardige debuutalbum "Eyes Of The World”. Het album bevat frisse, moderne prog met hints naar zowel de oudere garde (Genesis en Rush) als ook wat jongere bands (Dream Theater, Marillion). In 2009 verscheen het tweede en tevens laatste album van Darwin's Radio “Template For A Generation”.
Meer informatie:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=2566.

NIEUW
Transatlantic – Heart Like A Whirlwind
– Solitude
Van “The Absolute Universe – Forevermore (Extended Version)” (InsideOut / Sony Music, 2021)

Ga er maar even voor zitten: Transatlantic heeft een nieuw album. De 'supergroep' heeft het zichzelf én de fans niet gemakkelijk gemaakt, want er zijn drie versies van het album gemaakt. Nadat het viertal eind 2019 in Zweden bijeen was geweest voor schrijf- en demosessies voor het album, ontstond er een discussie over wat te gebruiken van de overvloed aan materiaal. Neal Morse en Pete Trewavas wilden uit de sessies een enkel album samenstellen, maar Roine Stolt en Mike Portnoy juist een dubbelalbum. Het compromis werd dat Morse aan de slag ging met het enkele album en Stolt de supervisie kreeg over het dubbelalbum. Als eindresultaat verschenen afgelopen week twee behoorlijk van elkaar verschillende producten. De basis is wel gelijk, maar zo kan het zijn dat een nummer op de dubbelaar zo maar anderhalf keer zo lang is, extra solo’s en ook andere vocalen bevat. Ook qua beleving zijn de twee versies verschillend: zo is de ‘Morse-plaat' meer in zijn straatje en meer toetsengericht en de ‘Stolt-editie’ heeft meer een The Flower Kings-vibe, waarbij de nadruk iets meer op het gitaarspel ligt. Om het geheel nog wat complexer te maken is er ook een Blu-ray met 'The Ultimate Version', over de volledige lengte visueel ondersteund met een film waarin we de Transatlantic-Zeppelin het universum zien doorkruisen. Deze ultieme versie is een samenvoeging van beide CD-edities, maar toch als geheel nog weer anders dan die twee… Volgt u het nog? Die Blu-ray is te vinden in “The Ultimate Edition”-boxset samen met beide CD- én LP-edites. De schijf is voor een korte tijd ook los te bestellen via de websites van afzonderlijke artiesten. Maar we hebben het verder nog niet gehad over de muziek: nou, die is herkenbaar 'Transatlantic'. Na het wat tegenvallende “Kaleidoscope” grijpt men qua sound terug naar het tweede en derde album. De oplettende luisteraar zal ontdekken dat er zelfs de nodige quotes uit die albums zijn gebruikt. Met een kleine 100 minuten aan muziek is het zware kost om in één keer te verteren, maar het tempo zit er ook goed in. Hier en daar is er een rustpuntje, bijvoorbeeld middels het door Trewavas gezongen “Solitude“. Alle muziek werkt echter naar de climax in de vorm afsluiter “Love Made A Way“, dat toch weer magistraal episch van karakter is. Zelfs als “The Absolute Universe” niet het sterkste Transatlantic-album is, vormt dit bijzondere project absoluut een waardige toevoeging aan het bandoeuvre.
Website:
https://www.transatlanticweb.com/ .

NIEUW
MEER - Picking Up The Pieces
- Where Do We Go From Here
Van “Playing House” (Karisma Records, 2021)

In zekere zin zou je MEER een 21ste-eeuwse variant van Electric Light Orchestra kunnen noemen. Net als de formatie rondom Jeff Lynne is het Noorse achttal samengesteld uit 'standaard' rockmuzikanten en klassiek geschoolde strijkers. Maar daar waar ELO voor de orkestrale pop in de keuken van de songsmeden van de Beatles neusde, doet MEER dit vooral bij meer recente poprockbands. Enkele van de symfonisch liedjes vertonen dan ook verwantschap met het subtielere werk van bands als OAK, Choir Of Young Believers en Coldplay. Maar “Playing House”, de opvolger van het in 2016 verschenen titelloze debuut, bevat ook talloze momenten waarop de band je bij de strot grijpt. Met name Johanne Kippersund zet soms een boei op, die in combinatie met de bombastische strijkers het liedje in kwestie regelrecht laat solliciteren naar een James Bond-soundtrack. Aan de andere kant van het spectrum laat een uitgeklede song als “Where Do We Go From Here” goed horen dat MEER in het oprichtingsjaar 2008 een duo was. We gaan beide aspecten van de band laten horen: eerst de uitbundige opener “Picking Up The Pieces” en vervolgens het genoemde “Where Do We Go From Here”.
Websites:
https://www.facebook.com/MEERmusikk/
https://meer.bandcamp.com/album/playing-house.

NIEUW
Shae, Ellen – Dive In The Dark
– Judging
Van “Caged Bird” (eigen beheer, 2020)

Omdat er meer is op de wereld dan symfo, zijn we geabonneerd op de nodige nieuwsbrieven die ons op de hoogte houden van wat er gebeurt in andere genres. De nieuwsbrief van het in americana gespecialiseerde verzendhuis Lucky Dice presenteerde met een enthousiast verhaal Ellen Shae. Bij beluistering raakten we niet alleen betoverd door de songs en de doorvoelde vertolking ervan door de zangeres, maar vooral ook door de arrangementen die er een extra warme gloed aan geven. En zoals Ilse DeLange met Roger Waters-producer Patrick Leonard een plaat maakte die menig progliefhebber ook in zijn dan wel haar hart sloot (namelijk “The Great Escape” in 2006), is “Caged Bird” ook zo'n genre-overstijgend werkstuk. Nou ja, het genre zou je dan nog het best kunnen omschrijven als 'progressieve singer-songwritermuziek'. Nu dachten we te maken te hebben met een Noord-Amerikaans vers talent, maar dat ligt anders: Ellen Shae heet eigenlijk Ellen Scheele, komt uit Zeeland en “Caged Bird” is haar al derde album. Ze is dan ook al even bezig en heeft een volwassen dochter, die de clip bij de van “Caged Bird” getrokken single “Open Road” regisseerde. Contacten met de Amerikaanse singer-songwriter Tom Mank leidden ertoe dat ze deze plaat kon opnemen met producer Rich DePaolo in Ithaca, New York. DePaolo is ook een begenadigd bassist, o.a. te horen op de Xymphonia-geheimtip “Code” van Robby Aceto. DePaolo speelt ook veel andere instrumenten op “Caged Bird”. We introduceren Shae met “Dive In The Dark” met een prachtige slidegitaarpartij van naar we aannemen DePaolo, gevolgd door “Judging”, met betoverend strijkarrangement vertolkt door cellist Sera Smollen en violist/altviolist Max Buckholtz. Waar voornoemde DeLange een major platenmaatschappij achter zich had staan, krijgt Shae het voor elkaar dit schitterend en ook prachtig opgenomen album in eigen beheer uit te brengen.
Websites:
https://ellenshae.com/
https://www.facebook.com/Ellen-Shae-Music-162387610920049
https://3voor12.vpro.nl/ (interessant artikel op 3voor12 Zeeland).

NIEUW
Molesome - Urge
- Tim (Original Soundtrack)
Van "Are You There?" (Roth Händle Recordings, 2021)

Achter de naam Molesome gaat niemand minder dan drummer/producer Mattias Olsson schuil. Het is het project waarin de Zweed ongegeneerd zijn eigen creatieve impulsen botviert zonder rekening te houden met wie of wat dan ook. Dat maakt dat zo'n beetje ieder Molesome-album totaal anders is dan voorgaande werkstukken. Vorig jaar verscheen het ingetogen, modern-klassieke “Tom & Tiger”, dat soms een bijna-ambientkarakter had. Dat album was opgenomen in 2019 en was een weerslag van een zware periode op het persoonlijke vlak, waarin hij o.a. te maken kreeg met het overlijden van zijn muzikale vriend Tom Doncourt, de toetsenist van Cathedral. Tot aan diens overlijden had het duo aan een gezamenlijk album gewerkt, dat Olsson alleen afmaakte en uitbracht in 2020. Als tegenreactie begon hij meteen erna te werken aan een nieuw Molesome-album. Dit "Are Your There?" verscheen vorige maand. Daar waar voorganger "Tom & Tiger" net als het intense album met Tom Doncourt een donkere sfeer had, is "Are You There?" een stuk luchtiger en opgewekter. Dat komt misschien ook wel omdat een deel van de opnames al zeker een aantal jaren geleden zijn gemaakt, een werkwijze die we vaker bij Olsson tegenkomen. Ook is Molesome op dit album ook niet een echt solo-project, want Olsson wordt bijgestaan door bassist/gitarist Hampus Nordgren-Hemlin. Die laatste speelt overigens ook regelmatig op het rijke arsenaal aan toetseninstrumenten dat Olsson in zijn studio heeft staan. We kiezen voor twee elkaar opvolgende instrumentale tracks, allereerst “Urge” gevolgd door “Tim (Original Soundtrack)” waarin Nordgren-Hemlin zeer nadrukkelijk aanwezig is.
Website:
https://roth-handle.bandcamp.com/album/are-you-there.

NIEUW
Perfect Storm - How It Ends
Van “No Air” (Glassville Records, 2021)

“No Air” is het overtuigende debuut van de Nederlandse band Perfect Storm. Die overtuiging wordt mede bewerkstelligd door het feit dat dit sextet uit louter ervaren musici bestaat die of een gedegen muzikale opleiding hebben ondergaan of al ervaring in andere groepen hebben opgedaan. De moderne progressieve rock in de stijl van bijvoorbeeld Anathema, met krachtige zang van de uit Syrië afkomstige Adel Saflou en Hiske Oosterwijk, is voor een deel het geesteskind van gitarist/songschrijver Gert-Jan Schurer. Als invloeden noemt hij uiteenlopende acts uit de progressieve rock, zoals Porcupine Tree/Steven Wilson, jazzmusici als Pat Metheny, filmcomponisten als Hans Zimmer en elektronische acts als Aphex Twin. Bubbelende synthesizers, roffelende drums, Yes-achtige samenzang en rockende gitaarpartijen kunnen dan ook met gemak in een van de zeven middellange tracks voorkomen. Het bijna tien minuten durende, treffend getitelde slotstuk “How It Ends” is wat dat betreft een goede introductie. Overigens liggen de roots van Perfect Storm in Groningen en dit wordt mede onderstreept door het hoesontwerp van Vlerk, die bekend is van zijn illustraties voor de Groningse poptempel Vera.
Website:
https://www.perfectstormsounds.com/
https://perfectstormsounds.bandcamp.com/releases.

Zen Rock And Roll – At The First Glance
Van het album “Undone” (ProgRock Records, 2011)

Zen Rock And Roll is een soloproject van multi-instrumentalist en parttime muzikant Jonathan Saunders, tevens actief als ICT-specialist. Saunders heeft een lange muzikale loopband achter de rug, waarbij hij speelde in diverse Top-40- en coverbands, waaronder een Led Zeppelin-tributeband die een groot deel van de late jaren negentig door de Verenigde Staten toerde. Hierna focuste hij zich op solo-projecten in zijn eigen thuisstudio in Tennessee. Daar nam hij onder andere de drie tot nu toe verschenen Zen Rock And Roll-albums op. (bron: Bob Moore, Prog Archives) Het debuut: “End Of The Age” verscheen in 2001, hierna volgden “The Birthright Circle” in 2004 en bijna zeven jaar later, in 2011 het tot op heden laatste album “Undone “. Bevatten de eerste twee albums nog veel invloeden uit de jaren zeventig, vooral door het gebruik van Mellotrons en analoge synthesizers, op “Undone” horen we meer een neoprog-insteek en werden ook de nummers korter. Van dat derde album hoort u “At The First Glance”, met de prima zang Van Jonathan Saunders zelf.
Website:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=880.

BAND VAN DE MAAND
THEO – Exile
Van “The Game Of Ouroboros” (Big O Records / Generation Prog Records, 2015)

Wat is er gebeurd met het Album van de Maand? Na Solstice alweer een Band van de Maand? Nou, hier ligt geen dramatische omwenteling in Xymphonia-tradities aan ten grondslag. Soms heb je de behoefte iets breder onder de aandacht te brengen wat je zelf glorieus hebt gemist. Zoals u afgelopen maand hebt kunnen horen, waren we bijzonder gecharmeerd van het album “Figureheads” van THEO. Een Album van de Maand-waardige titel, die echter ook al in onze eindlijst over 2020 opdook. Bovendien hebben we de helft van deze vier lange composities bevattende plaat al gedraaid. Maar het speet ons te ontdekken dat we het vijf jaar eerder verschenen debuut “The Game Of Ouroboros” destijds volkomen genegeerd hebben, terwijl we dat even sterk vinden als de opvolger. Beide werkstukken klinken zo volslagen uitgekristalliseerd dat het hier onmogelijk debuterende musici kan betreffen. En zo blijkt. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Zoals gezegd zingt hij ze zelf en hij is technisch niet de sterkste op dat gebied, maar hij brengt ze wel met zoveel zeggingskracht over het voetlicht dat je er meteen naar wilt luisteren. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie. Bassist en Chapman Stick-bespeler Gary Davenport excelleert prominent op beide titels, evenals gitarist Jake Reichbart. Hoewel THEO als geheel stilistisch op zichzelf staat, zijn er wel duidelijke invloeden van en zelfs eerbetonen aan helden te horen, waarbij drummer Kevin DePree zich speltechnisch steeds wendbaar schikt naar de stijl. Hoe belangrijk ook de andere musici, de vele lagen breed uitwaaierende keyboards van Jim Alfredson zelf zijn de belangrijkste smaakmaker. We willen u daarom deze maand niet alleen meer laten horen van “Figureheads”, maar vooral ook van het debuut “The Game Of Ouroboros”. Vanavond het eindnummer van dat conceptwerk: een nummer dat ingetogen begint, maar een grootse, pure symfo-finale heeft, waarmee de toetsenprogliefhebber zich in de Moog-hemel waant.
Websites:
THEO Facebook
The Game Of Ouroboros
Figureheads.

NIEUWE ARCHIEFUITGAVE
Giraffe – In Every Line
Air Dance
Van “Giraffe” (The Estate Of Kevin Gilbert, 2021)

Een aantal weken geleden meldden we u al dat er een nieuwe release van Giraffe aan zat te komen. Het gaat hierbij om een boxje met de beide studio-albums en een DVD met zeldzame videobeelden van deze cultband rond Kevin Gilbert. Een groot deel van de redactie is zeer gecharmeerd van Gilberts muziek, dus de box werd snel besteld en nu kunnen we daar wat meer aandacht aan besteden. De twee studio-albums “The Power Of Suggestion” (1987) en “The View From Here” (1989) zijn in een fijne nieuwe remaster te beluisteren en klinken geweldig. Maar de DVD maakt het boxje helemaal de moeite waard. Zo is de release party voor “The Power Of Suggestion” te zien: een concertopname die bestaat uit 9 nummers. Geluidstechnisch misschien onder de maat, maar toch smullen voor de fans. Ook is er veel videomateriaal rondom de Yamaha Soundcheck Competition 1988 in LA, waarbij Giraffe de winnaar werd. Vervolgens werd in 1989 in Tokyo de tweede plaats gehaald bij de Yamaha Band Explosion World Finals. Ook daarvan zijn beelden te zien; erg vermakelijk is de in Japan opgenomen 'behind the scenes'-video. Wil je de box aanschaffen dan ben je momenteel helaas te laat want hij is inmiddels uitverkocht, maar er wordt wel gedacht over een tweede oplage. We gaan nu van beide studio-albums een nummer draaien: straks “Air Dance” van “The View From Here” maar eerst “In Every Line” van “The Power Of Suggestion”.
Website:
http://kevingilbert.com/.

ANDERE TOP-2020
Pure Reason Revolution – New Obsession
Van “Eupnea” (InsideOut / Sony Music, 2020)

Het Britse Pure Reason Revolution wist in de tweede helft van de jaren '00 een nieuw publiek aan te boren voor progressieve rock. Het duo John Courtney en Chloe Alper kreeg dat voor elkaar door elementen uit diverse andere genres door hun muziek te strooien, van gothic tot dance tot metal. Na drie studio-albums, een mini-album en een handvol EP's en singles hield de groep het in 2011 voor gezien. Voor velen onverwacht keerde de groep in 2019 terug op het podium – op het Midsummer Prog Festival in Valkenburg nog wel. Vorig jaar verscheen het comebackalbum “Eupnea”. De schijf bevat drie compacte songs en drie meer uitgesponnen stukken. Verrassend genoeg scoorde het album een tweede plek in de samengestelde 2020-jaarlijst van de redactieleden van iO Pages, het tijdschrift over progressieve rockmuziek. Daarom nog maar eens een nummer van “Eupnea” met de kenmerkende samenzang van Courtney en Alper en de 'sweeping' synthgeluiden, natuurlijk kan het nummer niet eindigen zonder nog een stevige uitbarsting. Dit “New Obsession” geeft uitstekend weer waar Pure Reason Revolution voor staat.
Website:
https://www.facebook.com/purereasonrevolution.

NIEUW
Lefebvre, André - Lord Of The Ages
Van "Lord Of The Ages (A Tale Of Two Harvests)" (eigen beheer Bandcamp single, 2020)

Een aantal weken geleden draaiden we muziek van Magna Carta en wel de LP-kantlange suite “Seasons” van het tweede album van deze Britse band, uit 1970. Drie jaar later volgde het album "Lord Of The Ages", waarbij met name de titeltrack een spiritueel dan wel religieus tintje had. Het is dan ook niet verrassend dat juist dit nummer door André Lefebvre werd opgepikt. Deze Canadese toetsenist is jaren actief geweest in het worship-circuit in Canada en de VS en heeft tot nu toe voornamelijk meditatieve, rustige pianomuziek uitgebracht. Nu heeft hij dus genoemde Magna Carta-klassieker onder handen genomen met behulp van een aantal voor ons bekende muzikanten. Hij wordt namelijk bijgestaan door maarliefst drie van de vijf leden van Celestial Fire, de band van Dave Bainbridge (Iona, Lifesigns), namelijk zangeres Sally Minnear, bassist Simon Fitzpatrick en drummer Frank van Essen. Daar waar het origineel de van Magna Carta herkenbare folkrocksound had, heeft Lefebvre het nummer een beduidend symfonischer en rockender jasje gegeven waarbij naast de Celestial Fire-leden ook de Canadese gitarist Darin Janzen een flinke duit in het zakje doet.
Website:
https://barefootheartmusic.com/album/lord-of-the-ages-single.

LIVE-TIP
Wishbone Ash – Floreana
Van “Coat Of Arms” (Steamhammer / SPV, 2020)

“Coat Of Arms” is het 25ste studio-album van Wishbone Ash. Het verscheen vorig jaar na een hele reeks live-albums met nieuwere en oudere opnamen én compilaties en is daarmee de opvolger van het in 2014 verschenen “Blue Horizon”. Sindsdien is de Fin Muddy Manninen, die meer dan een decennium fungeerde als tweede gitarist, ingeruild voor Mark Abrahams. Heeft dat veel veranderd? Niet echt, want na wat experimenten aan het eind van de vorige eeuw volgt Andy Powell met zijn mannen al weer een flinke tijd de weg van degelijke 'classic rock'. Zijn karakteristieke dunne stem contrasteert mooi met de gepatenteerde sound van 'twin guitars'. Op “Blue Horizon” pakte dat goed uit en op “Coat Of Arms” niet minder. Die typische Wishbone Ash-kenmerken zijn goed te horen op “Floreana”. Begin 2022 hoopt Wishbone Ash weer op tournee te kunnen. Op 29 januari zijn Powell en zijn mannen te aanschouwen in Alphen aan den Rijn op uitnodiging van Stichting Serious Music, Vervolgens op 9 februari in de Harmonie in Bonn, 10 Februari in de Rosenhof, Osnabrück en 13 februari in De Pul in Uden.
Website:
https://wishboneash.com/.

HERUITGAVE / HET DEBUUT
Zon – Put On The Show
The Battle
Van het album “Astral Projector” (Epic / CBS, 1978 / Rock Candy, 2019)

De uit Toronto afkomstige progressieve pomprockband Zon werd in 1975 opgericht door zanger Denton Young en toetsenist Howard Helm. Niet veel later sloten gitarist Brian Millar, drummer Kim Hunt en bassist Jim Samson zich bij het duo aan. In het begin werd het kwintet beïnvloed door de shows van Peter Gabriel en ook The Tubes: het theatrale aspect van hun shows, met extravagante kleding en maskers, sprak de band aan. Er kwamen optredens als voorprogramma van The Tubes, Foreigner en Styx, gevolgd door een platencontract met het grote CBS. Het debuut “Astral Projector”, uitgebracht in 1978, leverde de band een Juno Award op in de categorie 'Breakthrough group of the year'. In 1979 volgde een tweede album, “Back Down To Earth”. Daarna werd Zon door CBS aan de kant gezet, ondanks een contract voor een derde album. Na een juridische strijd slaagde Zon erin dat dit “I'm Worried About The Boys'' uiteindelijk in 1980 via Falcon Records werd uitgebracht. Al die strijd deed de band geen goed en het jaar daarop ging Zon uit elkaar. Dit ondanks dat de single "For You" uit 1981 de tweede plaats bereikte in een toonaangevende Canadese hitparade (hoger dan alle voorgaande singles op CBS Records). In 2003 overwogen de Zon-bandleden een nieuw studioalbum op te nemen, waarvan de release zou samenvallen met de heruitgaven van de backcatalogus op CD, maar er kwam nooit iets uit. In 2019 verscheen van het debuutalbum “Astral Projector” een geremasterde heruitgave via Rock Candy, met een boekje van 16 pagina's en ruim een half uur aan bonusmateriaal. Uit dat extra materiaal kiezen we het nooit eerder verschenen nummer “The Battle”, maar eerst hoort u het toepasselijke openingsnummer “Put On The Show”.
Meer info:
http://www.progarchives.com/artist.asp?id=2036 .

NIEUW
Wilson, Steven – Count Of Unease
Van “The Future Bites” (Caroline International, 2021)

Een nieuw album van Steven Wilson zorgt altijd voor de nodige reuring. Er zijn nog steeds mensen die vinden dat Wilson, of hij dat nu wil of niet, tot de proggemeenschap behoort en dus muziek dient te maken die binnen dat kader past. Anders is hij een verrader. Wilson heeft nooit in dat hokje willen passen, ook al is hij dan een groot liefhebber van o.a. Pink Floyd, King Crimson, Yes en Jethro Tull, was de invloed van zeker de eerste twee namen meermalen duidelijk waarneembaar in zijn eigen muziek - en prijkte zijn naam als remixer op heruitgaves van de laatste drie bands. Maar hij heeft ook altijd nadrukkelijk aangegeven fan te zijn van Donna Summer, ABBA en jarentachtigsynthpop. Én hij wil nooit twee dezelfde albums maken. Voor “The Future Bites” zocht hij naar een producer met een totaal andere achtergrond dan hijzelf, die kon voorkomen dat hij zichzelf zou herhalen. Hij kwam uit bij David Kosten, die de laatste jaren opviel met producties voor Everything Everything, Keane en Bat For Lashes. Dus tóch een naam die al vaker in Xymphonia fungeerde, anderhalf decennium geleden zelfs al met zijn eigen project Faultline. Opvallend aan Kotsen-producties is dat ze geluidstechnisch ongehoord goed klinken, met een enorme diepte. Dat geldt ook voor “The Future Bites”, dat ongetwijfeld het minst proggy klinkende solo-album van Wilson is, dus diens missie is geslaagd. En de Wilson-volgers zijn verdeelder dan ooit. In “12 Things I Forgot” klinkt Kotsens andere klant Keane wel heel erg door. Het opwindende “Personal Shopper” refereert enerzijds aan Donna Summer en ABBA in hun discoperiode (inclusief fraai klinkende koortjes), anderzijds aan electro uit de jaren tachtig. Dit nummer verscheen tien maanden geleden al op single en konden we u toen al laten horen. Het was dan ook de bedoeling dat “The Future Bites” destijds al verscheen, maar het is enkele keren uitgesteld i.v.m. de corona-situatie. Zoals gezegd, klinkt het allemaal fantastisch, zeker in de 5.1-mix op de Blu-ray-editie. Die bevat daarnaast ook een Dolby Atmos-mix, wat “The Future Bites” een van de eerste nieuw opgenomen albums maakt (buiten films) die beschikbaar komen in dit audioformaat, waarbij er ook speakers boven je geplaatst zijn. Maar naast pakkende dan wel dansbare pop bevat het compacte “The Future Bites” ook heel ingetogen momenten, geplaatst aan het begin en aan het slot. Wij kiezen voor het bedaarde slotstuk “Count Of Unease”, dat nog wel het meest aansluit op de sound van de eerste soloplaten van Wilson.
Websites:
http://stevenwilsonhq.com/sw/
http://thefuturebites.com/.

NIEUW
Asia Minor - Oriental Game
Van “Points Of Libration” (AMS, 2021)

Asia Minor is een Franse progband die wordt geleid door twee eind jaren zeventig in Parijs neergestreken uit Turkije afkomstige studenten, Setrak Bakirel (zang, gitaar) en Eril Tekeli (fluit, gitaar). Daar kwamen ze in aanraking met de progressieve rock van bands als King Crimson, Jethro Tull en Camel en richtten met een aantal Franse muzikanten Asia Minor op. In 1979 en 1980 werden twee zeer fijne albums opgenomen, waarop op een zeer geslaagde manier progressieve rock werd verweven met traditionele Turkse sferen. Helaas bleef het bij twee albums - tot nu. De albums hadden al jaren een cult status en aangespoord door wereldwijde aandacht kwamen de twee oprichters in 2013 weer bijeen voor live-concerten en werd er nieuwe muziek geschreven. Het resultaat is nu via AMS Records verschenen. “Points Of Libration” doet niet onder voor het werk uit het verleden en is wederom een fijne mengeling van oosterse en westerse muziek. Camel is zeker een van de referentiepunten, mede door het gebruik van fluit. We gaan luisteren naar “Oriental Game”.
Websites:
https://www.facebook.com/AsiaMinorProg
https://asiaminor-ams.bandcamp.com/album/points-of-libration.

NIEUW
Minasian, David – Faith Hope Love
Minasian, David feat. PJ Olsson – So Far From Home
Van “The Sound Of Dreams” (Golden Robot Records, 2020)

Velen zullen David Minasian vooral kennen als de man die een hele reeks live-DVD's voor Camel produceerde. Hij bespeelt zelf echter ook meerdere instrumenten en bracht in de jaren tachtig en negentig al sporadisch muziek uit. Maar het was het album “Random Acts Of Beauty” waarmee hij zich binnen de proggemeenschap in 2010 in de kijker speelde. Het was naar eigen zeggen vooral geïnspireerd door een album van zijn favoriete band Moody Blues. Dat hij voor het album Andy Latimer wist te strikken voor een lange gitaarsolo hielp flink mee aan het succes. De andere gitaarpartijen worden gespeeld door Minasians zoon, die vast niet toevallig Justin heet. De ingetogen symfonische rock is stilistisch verwant aan genoemde Moody Blues, Barclay James Harvest en in mindere mate Camel. Held Justin Hayward heeft zich zelfs positief over het album uitgelaten. Het duurde tien jaar totdat eind vorig jaar de opvolger “The Sound Of Dreams” verscheen. Het lag voor de hand dat deze keer Justin Hayward bereid is gevonden voor een bijdrage, maar daar bleef het niet bij: ook o.a. Annie Haslam (Renaissance), Steve Hackett, Billy Sherwood (Yes, World Trade) en PJ Olsson (The Alan Parsons Live Project) zijn te horen op dit wederom rustieke, pure symfo-album. Niet voor progliefhebbers die op zoek zijn naar spanning en vernieuwing, wel voor diegenen die gaan voor sfeer. Wij kiezen voor het instrumentale “Faith Hope Love” met een glansrol voor Justin Minasians gitaarspel en voor “The Sound Of Dreams” met de heerlijk hesige zang van PJ Olsson, wiens stem door de loop der jaren steeds meer op die van Colin Blunstone gaat lijken. Misschien omdat hij in Alan Parsons' band zo vaak de origineel door de Zombies-frontman ingezongen partijen heeft vertolkt. Beide stukken vallen op door de stuwende Mellotron-partijen in de begeleiding. Overigens is er nu ook een geremasterde versie van “Random Acts Of Beauty” beschikbaar.
Website:
http://www.davidminasian.com/.

25 JAAR
Spock’s Beard – The Doorway
Van “Beware Of Darkness” (Radiant Records, 1996)

In januari 1996, dus alweer 25 jaar geleden, werd het tweede Spock’s Beard-album opgenomen. De Amerikaanse band had toen nog niet de status die Neal Morse en zijn mannen later kregen. Het was nog maar de vraag of we het vijftal ooit in Europa live aan het werk zouden mogen gaan zien. Een aantal Xymphonia-redactieleden toog zelfs naar Los Angeles om 'The Beard' in actie te zien, niet wetende dat een jaar later Hengelo en zelfs twee keer in één jaar tijd Utrecht zou worden aangedaan. Het nummer “The Doorway” is nog steeds een liveklassieker op de setlist van de band, zelfs in de huidige bezetting. Deze week verschijnt overigens het vijfde album van Transatlantic, de super groep waarin we toenmalig Spock's Beard-frontman Neal Morse terugvinden. Maar daar volgende week meer over.
Website:
https://www.spocksbeard.com/ .

NIEUW
Sinoptik – The Apple Tree

Het Oekraïense retro-psychrocktrio Sinoptik heeft een nieuwe video uitgebracht: “The Apple Tree”. De drie treden zo in de voetsporen van landgenoten Jinjer om zo Kiev op de internationale muziekkaart te zetten. Ze zijn daar gevestigd sinds ze in 2014 verhuisden vanuit hun geboorteplaats Donetsk. “The Apple Tree” heeft een boodschap: ”We bouwen allemaal aan onze eigen realiteit, maar we vergeten die te vaak. We vergeten ook wat de echte waarden in ons leven zijn: gezinnen, vrienden en simpele geneugten. We willen iedereen hieraan herinneren om terug te gaan naar de vergeten zoete jeugdherinneringen. Zodat iedereen die verdwaald is weer in zichzelf kan geloven.“ Sinoptik heeft eerder vorig jaar al een video uitgebracht bij het nummer “Black Soul Man “ en zal later dit jaar een nieuw album uitbrengen.
Websites:
https://thesinoptik.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/SinoptikBand/
Dit nummer op YouTube: https://youtu.be/CSj2sHMc3lc .

BAND VAN DE MAAND
THEO – The Game Of Ouroboros
Van “The Game Of Ouroboros” (Big O Records / Generation Prog Records, 2015)

Wat is er gebeurd met het Album van de Maand? Na Solstice alweer een Band van de Maand? Nou, hier ligt geen dramatische omwenteling in Xymphonia-tradities aan ten grondslag. Soms heb je de behoefte iets breder onder de aandacht te brengen wat je zelf glorieus hebt gemist. Zoals u afgelopen maand hebt kunnen horen, waren we bijzonder gecharmeerd van het album “Figureheads” van THEO. Een Album van de Maand-waardige titel, die echter ook al in onze eindlijst over 2020 opdook. Bovendien hebben we de helft van deze vier lange composities bevattende plaat al gedraaid. Maar het speet ons te ontdekken dat we het vijf jaar eerder verschenen debuut “The Game Of Ouroboros” destijds volkomen genegeerd hebben, terwijl we dat even sterk vinden als de opvolger. Beide werkstukken klinken zo volslagen uitgekristalliseerd dat het hier onmogelijk debuterende musici kan betreffen. En zo blijkt. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Zoals gezegd zingt hij ze zelf en hij is technisch niet de sterkste op dat gebied, maar hij brengt ze wel met zoveel zeggingskracht over het voetlicht dat je er meteen naar wilt luisteren. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie. Bassist en Chapman Stick-bespeler Gary Davenport excelleert prominent op beide titels, evenals gitarist Jake Reichbart. Hoewel THEO als geheel stilistisch op zichzelf staat, zijn er wel duidelijke invloeden van en zelfs eerbetonen aan helden te horen, waarbij drummer Kevin DePree zich speltechnisch steeds wendbaar schikt naar de stijl. Hoe belangrijk ook de andere musici, de vele lagen breed uitwaaierende keyboards van Jim Alfredson zelf zijn de belangrijkste smaakmaker. We willen u daarom deze maand niet alleen meer laten horen van “Figureheads”, maar vooral ook van het debuut “The Game Of Ouroboros”. We starten vanavond met de openings- en tevens titeltrack van dat conceptwerk waarin we een 1984-achtige alles controlerende overheid leren kennen.
Websites:
THEO Facebook
The Game Of Ouroboros
Figureheads.

NIEUW
Millenium – Comercial Song
- InOutro
Van het album “Rarities” (Lynx Music, 2020)

In de laatste uitzending van vorig jaar schonken we aandacht aan het nieuwe album “The Sin” van Millenium. Grote man achter deze Poolse band is toetsenist/componist Ryszard Kramarski, die daarnaast ook The Ryszard Kramarski Project én het proglabel Lynx Music runt. Bijna tegelijkertijd verscheen het album "Rarities". Het is een verzameling opnamen die om verschillende redenen niet op de reguliere studioalbums stonden. De nummers zijn afkomstig van niet meer verkrijgbare maxi-singles, verzamelalbums en gelimiteerde boxen. Van de tien songs zijn er twee nooit eerder gepubliceerd: "River Of Love" (in feite het vierde deel van het als driedelige cyclus uitgebrachte "The Web") en het instrumentale "InOutro" (outtake van het album “MMXVIII” uit 2018). Daarnaast bevat “Rarities” een niet eerder verschenen akoestische versie van het nummer "Envy" van het voornoemde meest recente album "The Sin". Je zou “Rarities” dus als vervolg kunnen zien op "White Crow", dat de periode 2003 tot 2010 op eenzelfde manier belicht. Voor vanavond hebbben we geselcteerd: “Commercial Song” (oorspronkelijk van de EP “The Last Three Songs”, opgenomen tijdens de sessies voor ' 44 minutes” in 2017) en het al aangehaalde “InOutro”.
Websites:
https://www.facebook.com/millenium.progrock/
https://www.lynxmusic.pl/.

DEBUUT
Roolaart, Anton – On To The Afterglow
Van het album “Dreamer” (Umbrello Records, 2007)

Soms vragen we ons af waarom progressieve rockalbums worden uitgebracht zonder dat iemand het weet. Dat gebeurde ook met “Dreamer”, het soloalbum multi-instrumentalist Anton Roolaart. Hij werd geboren in Nederland, maar toen hij nog heel jong was verhuisde het gezin naar de Verenigde Staten. In zijn prille jeugd luisterde Roolaart naar de klassieke muziek waar zijn vader zo van hield, waarna hij op 13-jarige leeftijd besluit klassieke gitaar te gaan studeren. Als tiener werd hij blootgesteld aan muziek van Yes, Genesis en Pink Floyd, waardoor hij een passie ging ontwikkelen voor dit genre. Hij begon met het schrijven van enkele liedjes en het uitvoeren van zijn materiaal in tal van clubs, terwijl hij elektrische en multi-track geluidstechnieken studeerde. Het maakt niet uit of Roolaart keyboards speelt, gitaar speelt of zingt; het klinkt allemaal goed. Zijn gitaarstijl doet soms denken aan Roine Stolt. Ook het toestenwerk is aantrekkelijk, mede doordat hij regelmatig Mellotron-samples gebruikt waardoor de muziek zo nu en dan een retro geluid krijgt. Roolaart heeft een prettige stem zonder enig accent; hij is een echte verhalenverteller, een singer-songwriter. Zijn liedjes zijn erg avontuurlijk, met veel ruimte voor detail. Het album kenmerkt zich door een grote verscheidenheid aan muziekstijlen; de invloeden van bijvoorbeeld blues en jazz zijn duidelijk aanwezig. Op deze manier houdt hij de nummers interessant voor zijn luisteraars. Anton Roolaart heeft dit uitstekende album niet helemaal in zijn eentje gemaakt. De belangrijkste medemuzikant is Rave Tesar die ook keyboards speelde bij Annie Haslam en Renaissance. Samen waren ze verantwoordelijk voor het opnemen en mixen van het album, maar Tesar voerde ook wat extra keyboardpartijen uit. Voor de ritmesectie vroeg hij de bassisten Vincent Puryear en Charles DesCarfino en de van Mastermind bekende drummer Rich Berends. “Dreamer” is een echte aanrader voor iedereen die van neoprogressieve rock houdt. In 2014 verscheen er nog een tweede album van Rolaarts hand, met de titel “The Plight Of Lady Oona”. Roolaart runt trouwens sinds 2006 een populair online progressieverock-radiostation: ProgRockRadio.com. (bron: Henri Strik, Background Magazine)

Sinds vorig jaar woont Roolaart trouwens in Amsterdam, zoals op zijn Twitter-feed is te zien.
Website:
https://antonroolaart.com/.

EEN WINTERS BLOKJE
Armitage, Richard - Misty Mountains

Genesis - White Mountain
Van "Trespass" (Charisma, 1970)

White Willow - Hawks Circle The Mountain
Van "Terminal Twilight" (The Laser's Edge, 2011)

Oldfield, Mike - Mount Teidi (live)
Van "Crises - 30th Anniversary CD/DVD Box" (Virgin, origineel: 1983 / deze box: 2013)

Winter is coming... het zal u niet ontgaan zijn... Maar dat was eigenlijk niet de aanleiding van dit blokje want dat kwam doordat we al rondstruinend op YouTube weer eens in aanraking kwamen met het nummer “Mount Teidi”van Mike Oldfield. Origineel is dit nummer te vinden op zijn album “Five Miles Out”, waarbij als muzikale gast niemand minder dan Carl Palmer aantrad op drums. Dat album 'deed' het redelijk, maar een jaar later kreeg Oldfield pas echt weer groot succes met “Crises”, dankzij de er van afgetrokken hitsingle “Moonlight Shadow”. Ter promotie ervan ging hij uitgebreid op tournee met o.a. drummer Simon Phillips onder zijn begeleiders. Van die tournee zijn opnames gemaakt in de Wembley Arena in Londen en die zijn te vinden op de “30th Anniversary Box” van “Crises”. Een van de nummers op de setlist was “Mount Teidi”, dat een schitterende uitvoering kreeg: het is echt even een moment voor Phillips om te laten horen wat hij kan. En zoals zo vaak gingen we al associërend verder kijken naar 'berg'-nummers en kwamen we uit bij het dit jaar tien jaar oude “Terminal Twilight” van White Willow, dat immers opent met “Hawks Circle The Mountain”. En al verder gravend in de proghistorie kwamen we vervolgens uit bij “White Mountain”, dat tot één van de hoogtepunten kan worden gerekend van Genesis' tweede debuutalbum, “Trespass” uit 1970. Om helemaal in deze bergachtige sfeer te komen laten we het geheel voorafgaan door het korte “Misty Mountains” zoals acteur Richard Armitage het zong in zijn rol van dwergkoning Thorin Oakenshield in de filmreeks The Hobbit van Peter Jackson.
Websites: YouTube-link “Misty Mountains”
https://mikeoldfieldofficial.com/
https://www.genesis-music.com/
https://www.facebook.com/whitewillowband/.

  Xymphonia is sponsored by: