Sunday 27 March 2011 Show No. 935

HERUITGAVE
Vitamin Z      - Circus Ring
                        - Casablanca
Van "Rites Of Passage" (Mercury/Geffen, 1985/Renaissance Records, 2009)
De Britse band Vitamin Z bracht in de jaren 80 twee platen uit en toerde onder andere met Tears For Fears. Het duo Geoff Barradale (zang) en Nick Lockwood (bas) maakte intelligente progressieve synthipop en wist voor haar debuut Peter Gabriels gitarist David Rhodes aan zich te binden. Andere grote namen op “Rites Of Passage” zijn producer Ross Collum, drummer Jerry Marotta, violist Simon House en arrangeur Ann Dudley (van Art Of Noise). Het album werd in 2009 voor het eerst op CD uitgebracht, waarbij de nummervolgorde door elkaar werd gegooid, terwijl er maar liefst 6
bonustracks werden toegevoegd. De tweede plaat “Sharp Stone Rain” klonk iets aardser, hoewel ook het scherpe randje ontbrak. Barradale zou overigens nog als zanger/songschrijver opduiken op “Gaudi” van The Alan Parsons Project. Fan-website: http://pages.interlog.com/~dolphind/vitz.html

NIEUW
Introitus - Dreamscape
Van "Elements" (Progress Records, 2011)
Vorige week draaiden we nog muziek van het eigen-beheer-debuut "Fantasy" van de Zweedse groep Introitus en konden toen dit "Elements" al aankondigen. Vanaf 21 maart lag de CD namelijk in de winkels. Introitus is een Zweedse band, rondom toetsenman Mats Bender en zijn zingende vrouw Anna Jobs Bender, en heeft niets te maken met de gelijknamige blackmetalgroep. De echtelingen zijn bepaald geen muzikale groentjes en Mats is al zo'n 30 jaar muzikaal bezig met het schrijven en uitvoeren van symfonische rock. Ook op "Elements" zijn passages te vinden die al lang geleden zijn gecomponeerd. De rest van de groep is een generatie jonger - er zitten ook twee Bender-kinderen in de line-up. "Elements" klinkt over het algemeen wat steviger dan "Fantasy", dat door ons nog met Flamborough Head werd vergeleken. De langere stukken springen er duidelijk uit, omdat er dan ruimte is voor fraaie toetsen- en gitaarsoli, alsmede duetten en duels tussen die twee. In het geval van de epische afsluiter "Soulprint" (meer dan 17 minuten) en het gekozen "Dreamscape" is er ook sprake van vele sfeer- en tempowisselingen. Zo bevat "Dreamscape" ook daadwerkelijk een dromerig ambientesk tussenstuk, naast de mooiste toetsensolo van het album en een naar progmetal neigend slot. www.introitis.se

NIEUW
Leap Day - Road To Yourself
CD7 Skylge's Lair 6:24
Van "Skylge's Lair" (Oskar, 2011)
"Skylge's Lair" is, na "Awakening The Muse", het tweede album van de Nederlandse symfogroep, die in 2007 gevormd werd door Flamborough Head-drummer Koen Roozen en toetsenist Derk-Evert Waalkens. Eddie Mulder, die net gestopt was bij Flamborough Head, werd bereid gevonden tot Leap Day toe te treden. De muziek is in vergelijking met Flamborough Head meer geïnspireerd op de neo-prog van de jaren '80 en heeft in plaats van folk-elementen wat meer een rock bite. Het mooiste is toch weer het altijd fraai melodieuze gitaarspel van Eddie Mulder, als het even kan ondersteund met lekker vuige Hammondorgelvegen van Gert van Engelenburg. Het titelnummer is een instrumental met veel sfeer- en tempowisselingen, met lekker Moog(-achtige) synthesizersoli. Let op, de titel slaat niet op een leugenaar, maar een hol, vaak gebruikt in het geval van een schuil- of opbergplaats van piraten of jutters. Wat dan weer klopt met Skylge, want dat is Terschelling in het Terschellings. www.leapday.nl

NIEUW
Blackfield - Rising Of The Tide
CD10 Zigota 5:04
Van "Welcome To My DNA" (K-Scope, 2011)
Derde album van de band rond de Israëlische popster Aviv Geffen en Porcupine Tree- en No-Man-brein Steven Wilson. Geffen laat zich bij Blackfield van z'n meer progressieve kant zien, in vergelijking met diens poppier reguliere outings; voor Wilson is Blackfield juist een meer compacte, poppy uitlaatklep naast z'n andere meer progressieve projecten en bands. Opvallend is dat vrijwel alle songs ditmaal van de hand van Geffen zijn. Toch is er qua composities geen wezenlijk verschil met de twee eerder albums. Opnieuw denken we aan Porcupine Tree-light, zoals die band klonk ten tijde van "Stupid Dream" (1999). Qua arrangementen zoekt men het meer en meer in orkestrale begeleidingen, waarvoor de arrangementen ook al vrijwel steeds door Geffen werden aangeleverd. Voor de productie van één track werd Trevor Horn benaderd. Vooral in "Rising Of The Tide" het London Session Orchestra dominant aanwezig. 'Symfonische pop' zou dan ook een goede typering zijn, waarbij aangetekend dient dat in de staart ook nog heftig symfonisch geróckt wordt, in "Zigota", inclusief pompeuze postlude. http://www.blackfield.org

COVER
Pearl Jam – Love Reign O'er Me
Van de film "Reign Over Me" (2007) en als download-single uitgebracht.
Het orgineel is uiteraard van The Who en is één van de vele hoogtepunten van “Quadrophenia”. Pearl Jam blijft overigens akelig dicht bij het origineel. Info over de film en soundtrack op
http://en.wikipedia.org/wiki/Reign_Over_Me

LIVE-TIP
Pallas - Falling Down
Van het album “XXV” (Mascot Music, 2011)
“XXV” oftewel '25' is het vervolg op Pallas’ magnum opus “The Sentinel”, en stond eigenlijk in 2009 al in de planning (25 jaar na Sentinel) maar allerlei randgebeurtenissen, niet in de laatste plaats het onvrijwillige vertek van zangerAlan Reed, heeft een en ander vertraagd. Natuurlijk is de vraag of “XXV” zich kan meten met de symfonische bombast van “The Sentinel”. Bombast is er zeker wel en zo keren er ook wel wat thema's van de plaat terug, maar “XXV” laat ook zeker een stevig geluid horen en is Pallas in full gear en neigt hier en daar naar het geluid van Ayreon. Wel is het overduidelijk Pallas door het gitaarspel, toetsen arsenaal en zware bassen. Nieuwe zanger Paul Mackie is ook zeker een aanwinst en heeft het beste van beide voorgangers. Pallas gaat in april op tournee: op 14 april is de band in Zeche Carl te  Essen, op 15 april is de groep één van de acts tijdens het iO Pages Festival, op de eerste dag, met Dilemma en Yogi Lang (van RPWL).

LIVE-TIP
Pure Reason Revolution - AVO
Van het album “Amor Vincit Omnia” (ofwel ”liefde overwint alles”) (Century Media, 2009)
Op 1 april 2011 zal Cultureel Centrum “de Mortel” in Ittervoort in het teken staan van vernieuwende, moderne progressieve rock tijdens alweer de vijfde editie van Rock Ittervoort. De Britse bands The Pineapple Thief en Pure Reason Revolution zullen samen met het Amerikaanse Sun Domingo hiervoor garant staan. Bands die niet bang zijn om veel vernieuwende elementen, zoals elektronische ritmes en alternatieve invloeden aan hun muziek toe te voegen. Het Britse Pure Reason Revolution speelt progressieve rock met elementen uit grunge en drum n' bass. Bij Pure Reason Revolution spelen keyboards en computers een belangrijke rol, maar bovenal is het een volwaardige band waarbij ook aan de vocalen zeer veel aandacht wordt besteed. Het geluid van de band doet denken aan de progressieve rock van Pink Floyd, Yes en Gentle Giant gecombineerd met scheurende synths à la Soulwax en samenzang zoals je die kent van The Beach Boys. Aldus de organisatie van Rock Ittervoort.

LIVE-TIP
Pineapple Thief – All What I Need To Know
Van het album “What We Have Sown” (Cyclops, 2007)
The Pineapple Thief is het geesteskind van zanger/gitarist Bruce Soord. In het verleden werd The Pineapple Thief nog vergeleken met groepen als Riverside, Porcupine Tree en Radiohead. Eind 2007 tekende de band bij het befaamde label Kscope (van Porcupine Tree). Een paar maanden later werd het bejubelde album "Tightly Unwound" uitgebracht en hiermee zette de band zich op de kaart bij veel progliefhebbers. In 2010 heeft men het imago nog verder uitgebreid met het eveneens zeer succesvolle album “Someone Here Is Missing”. Ook Pinepple Thief treedt op 1 april op in CC De Mortel te Ittervoort tijdens het mini-festival Rock Ittervoort.

HERUITGAVE/LIVE-TIP
Soft Machine           - The Nodder
                        - The Spraunce
Van "Alive & Well - Recorded In Paris" (Harvest, 1978/Esoteric Recordings, 2010)
Alive & Well vormde in 1978 een niet al te best ontvangen slotakkoord van de Canterbury-legende Soft Machine. De live in Parijs opgenomen, maar met veel overdubs uitgebrachte plaat bevat ongeveer een half uur aan nieuwe muziek en eindigde met een curiositeit: het vol drumcomputers, sequencers en synthesizers zittende discoachtige “Soft Space”. Toch was dat half uur beslist de moeite waard doordat het in het verlengde van voorgangers “Bundles” en “Softs” lag, terwijl nieuwkomer Rick Sanders met zijn vioolspel de sound nog meer naar de jazzrock van
bijvoorbeeld Mahavishnu Orchestra leidde. Enige jaren geleden werden nooit gebruikte opnames uit dezelfde sessies gevonden en die zijn nu als CD2 op de heruitgave van “Alive & Well” verschenen. “The Spraunce”, een compositie van Sanders en Peter Lemer, is één van de twee songs die hier
hun première beleven. Diezelfde Sanders richtte later met Soft Machine-collega John Etheridge de jazzfolkrockband 2nd Vision op en trad onder andere tot Fairport Convention toe. Etheridge is op zijn beurt, samen met oudgediende John Marshall, Roy Babbington en Theo Travis als Soft
Machine Legacy op 19 mei te gast in De Boerderij te Zoetermeer.

HERUITGAVE
Traffic            - Every Mother's Son (Alternate Mix)
            - John Barleycorn Must Die
Van "John Barleycorn Must Die" (Island, 1970/2011)
Na twee platen vol unieke psychedelische pop valt Traffic in 1969 al uit elkaar. Er volgen onder meer een restjesplaat en Steve Winwood sluit zich aan bij de supergroep Blind Faith. Daarna werkt hij aan een soloplaat die “Mad Shadows” moet gaan heten. Tijdens het opnemen nodigt hij toch weer zijn Traffic-partners Jim Capaldi en Chris Wood uit en in 1970 wordt het album “John Barleycorn Must Die” onder de naam Traffic uitgebracht. Het is de bestverkochte plaat van de Engelse groep die onlangs een definitive edition remaster-behandeling kreeg, waarbij het fraai opgepoetste origineel gezelschap kreeg van een extra schijf met alternatieve versies en een liveoptreden uit 1970. Traffic maakte een vreemd soort progressieve muziek, waarin naast psychedelica, rhythm & blues en wereldmuziek, vooral jazz en folk smaakmakers waren, terwijl
het klassieke element juist ontbrak. Raakvlakken zijn er met bands waardoor de leden beïnvloed werden of die door hen geïnspireerd werden: Late Beatles, The Band, Van Der Graaf Generator en vroege Solution (Capaldi zou in de jaren '80 meespelen bij deze Groningse band!).

LIVE-TIP
Pendragon – Indigo
Van het album “Pure” (Madfish (= eigen beheer), 2008)
In het weekend van 2 en 3 april zal de Boerderij te Zoetermeer het domein zijn van de Engelse band Pendragon. In het kader van het Europese Megadaze event zal onder andere het nieuwe album “Passion” centraal staan. Maar er is meer! Voor de ticketprijs krijg je twee verschillende concerten, de nieuwe CD (de special edition met DVD), een exclusief shirt, een meet and greet met de band en je kan je zangtalenten tonen bij de freakshow op zondagmiddag. De winnaar mag in de avond het podium met Pendragon bestijgen. Officieel ligt “Passion” trouwens pas op 11 april in de winkel.

Sunday 20 March 2011 Show No. 934

NIEUW
Paatos - No More Rollercoaster
            - Smärtan
Van "Breathing" (GlassVille Records, 2011)
Trip-prog, zo is de muziek van het Zweedse Paatos al eens genoemd. Zelf houdt men het op 'cinematic rock'. Paatos heeft nu een contract met het Nederlandse GlassVille Records, het eigen label van progmanager Rob Palmen. Een van de eerste platen op dat label is dit "Breathing", het vierde Paatos-studio-album dat ondanks een behoorlijke pauze meteen vertrouwd klinkt. Veel sferische en dromerige, inderdaad filmisch aandoende songs, die inderdaad elementen uit progressieve rock en Portishead-achtige triphop weet te verenigen. Maar er zijn ook energiekere rockers te horen, in oneven maatsoorten, die maken dat je tussen de psychedelische trips niet bijkomt, maar ook nog duizelig wordt gemaakt. Van beiden hebben we een voorbeeld. De titels zetten je daarbij op het verkeerde been "No More Rollercoaster" klinkt wel degelijk alsof je in een achtbaan zit (en heeft ook nog een virtuoze gitaarsolo in huis), "Smärtan" ('pijn') klinkt juist heel vredig en dromerig, met een majestueus, ja Floydiaans eindstuk.

NIEUW / COVER
Unthanks, The - Starless
Van "Last" (Rabble Rouser / Rough Trade, 2011)
Het kamerfolkgezelschap rond de zoetgevooisde gezusters Rachel en Becky Unthanks covert op zijn zojuist verschenen album het King Crimson-nummer, dat vast hoge ogen zou gooien als we een redactionele verkiezing 'mooiste lied ooit' zouden houden. Degene die verantwoordelijk is voor deze keuze is pianist Adrian McNally, tevens verantwoordelijk voor de strijkarrangementen. Volgens hem is King Crimson, met Robert Wyatt, een van de weinige prog-acts uit de seventies die nog immer credibility heeft buiten het prog-wereldje. Zijn eigen verhouding met King Crimson beschrijft hij in het Engels te mooi om te vertalen: 'for me, they got it wrong as often as they got it right but if you're going to push boundaries, you're going to get it wrong some of the time, which is precisely why I admired them so much! I love the bits I don't like as much as those I do!' Als arrangeur was het vooral een delicate opdracht om de vette, testosteron-geladen basriff die Wetton tegen het eind in het origineel speelt om te zetten in een gracieus vrouwelijk strijkje.

NIEUW
Archive          - Words Of Signs
                        - Londinium
Van "Live In Athens" (The Organisation, 2011)
Na enkele korte DVD's die als extraatjes bij reguliere CD's werden gevoegd, vond Archive het tijd worden voor een officiële live-registratie op beeld. Daartoe werden de fans opgeroepen geld in te zamelen, waarbij ook allerlei collectors items verkocht werden. Als locatie was heel toepasselijk een oud amfitheater in Griekenland gevonden, maar door slechte weersomstandigheden moest op het laatste moment worden uitgeweken naar een concertzaal. “Live In Athens” bevat ruim 2 uur meeslepende muziek, waarbij de band alles uit de kast haalt. Klassiek, techno, postrock, prog, rap, noem maar op, alles wordt binnen vaak langgerekte songs verwerkt. De gekozen tracks komen van respectievelijk “Controlling Crowds” en het debuut “Londinium”. Zeker in laatstgenoemde song bewijst Archive dat rap wel degelijk past binnen de progressieve rock. Website: http://www.archiveofficial.com

NIEUW
Snowy White & The White Flames - Towards Higher Ground
Van "Realistic" (Soul Food, 2011)
De Britse gitarist is erg actief de laatste tijd. Niet alleen is hij regelmatig op tournee met Roger Waters (zoals op dit moment met "The Wall"), ook heeft hij maar liefst twéé actieve bands: zijn bluesband met Enschedese inbreng van Ruud Weber (ex ENorm) en zijn oude vertrouwde White Flames, nog immer met de Nederlandse ritmesectie Walter Latupeirissa (bas) en Juan van Emmerloot (drums), sinds 2005 aangevuld met toetsenist Max Middleton (ex-Jeff Beck Group). Afgelopen herfst verscheen er nog een album van die bluesgroep, nu alweer eentje van The White Flames. In "Towards Higher Ground" zit vlijmscherp gitaarwerk met extreem hoge noten, vergelijkbaar met Pink Floyds "Marooned". De percussieve, latin-getinte drums refereren meer aan Santana.

HERUITGAVE
Bond, Grahame       - Love Is The Law
                                   - Walk Onto Me
Van "Love Is The Law" (Mercury Records, 1968) en "Mighty Grahame Bond" (Mercury Records, 1969) (Beiden heruitgebracht door Cherry Red/Esoteric Recordings, 2011)
Nadat zijn invloedrijke band The Graham Bond Organisation uit elkaar viel, "vluchtte" de vooral door zijn Hammondorgelspel en gebruik van de Leslie Box bekend geworden Graham Bond naar de V.S. Daar nam hij onder de naam Grahame Bond twee soloplaten op, Love Is The Law, dat hij bijna in zijn eentje inspeelde, en Mighty Grahame Bond, met diverse L.A. sessiespelers. De muziek is een voortvloeisel uit zijn werk met de Organisation: blues(rock), rhythm & blues, gospel en een vleugjes jazz en oerprog. Dat laatste is vooral goed te horen op de twee gekozen nummers, waarin hij zijn orgel laat samenvloeien met klassiek getinte Mellotron-klanken, iets wat in die tijd alleen bij The Moody Blues veelvuldig te horen was. Na deze periode keerde Bond weer terug naar Engeland, probeerde met o.a. Pete Brown en Ginger Baker's Airforce zijn carrière op te beuren, maar kwam, mogelijk door druggebruik en depressie, in 1974 te overlijden. Zie verder de niet geheel actuele website http://www.grahambond.net

UIT ZWEDEN (I)
Introitus - Genesis
Van “Fantasy” (Bender, 2007)
Vorig besteedden we al aandacht aan het debuutalbum “Fantasy” van deze Zweedse familie-band dat overigens al in 2007 was verschenen. Een album gevuld met prettig in het gehoor klinkende neoprog met referenties naar Pink Floyd, Magenta en ook wel Flamborough Head. Nu binnenkort hun tweede album “Elements” zal verschijnen, eens te meer reden om weer eens van dat debuut te draaien in de vorm van het instrumentale openingsnummer.

(OP)NIEUW
Elbow - High Ideals
Van "Build A Rocket Boys!" (Fiction / Polydor, 2011)
"Build A Rocket Boys!" is de opvolger van het grote doorbraakalbum van de Britse band, het veelbejubelde en -bekroonde "The Seldom Seen Kid" (2008). Tsja, en hoe volg je zo'n plaat nu op? De Volkskrant vergelijkt "Build A Rocket Boys!" met "Kid A" van Radiohead, de plaat ná "OK Computer". . Denk niet dat "Build A Rocket Boys!" zo experimenteel is als "Kid A", maar men mijdt Het Grote Gebaar en neemt zo nadrukkelijk afstand van de Coldplays van deze wereld. Volgens De Volkskrant blijft de magie ook uit, maar die ingehouden spanning, die ontlading die nét niet helemaal wordt doorgezet, heeft ook iets broeierigs, dat wel degelijk beklijft.

OPENER
Deep Purple – Perfect Strangers
Van “Perfect Strangers” (Polydor, 1984)
Deep Purple gaat weer op tournee. Nu is de groep dat heel vaak, maar dit keer gaat men op pad met orkest! Tijdens deze tour zal de band ook in Gelsenkirchen spelen. Er is nog geen Nederlands concert bekend. Een van de nummers die nog steeds op de live set staat is het uit 1984 stammende “Perfect Strangers”, eerste resultaat van  de toenmalige reünie van de klassieke bezetting. Perfect voor een orkestbewerking.

LIVE-TIP
Marillion – Waiting To Happen
Van “Holidays In Eden” (EMI, 1991)
It Gaet Oan.. Oftewel het derde Marillion weekend in Port Zélande, Centerparks zal volgende week in volle gang zijn. Drie dagen lang is het love, peace and truth incorporated… (oh nee, andere band)… De eerste dag zal de avond in het teken staan van “Holidays In Eden” uit 1991, indertijd de tweede plaat met Steve Hogarth als zanger. Het geluid van de band was toen al aan het veranderen en er staan een paar popjuweeltjes op de plaat. “Waiting to Happen” is er een van. Salliant detail is dat dit nummer eerst deel uitmaakte van de “This Town”-trilogie, maar in eerste instantie werd gedropt en niet op het album zou komen. Gelukkig kwam men tot bezinning… Momenteel is nog niet bekend wat Marillion de andere twee dagen zal doen, maar was 1981 niet het jaar dat een zekere schotse zangen bij de band kwam...? En is dat niet toevallig precies 30 jaar geleden?

LIVE-TIP
Adrian Snell – Roads To Zion
Van “Song Of An Exile” (Word, 1988)
Adrian Snell is een grote naam in de reli-hoek, maar ook buiten deze kringen redelijk bekend. Hij is al vanaf begin jaren zeventig bezig en maakt lekker in het gehoor liggende, licht symfonische muziek. Hij weet voor zijn platen telkens redelijk bekende muzikanten te strikken; zo speelde op zijn oudere platen mensen als John G. Perry, Kevin Peek en BJ Cole mee. Maar ook Simon Phillips (op zijn meest bekende plaat “The Passion”, met het Royal Philharmonic Orchestra) en Ian Mosley (op “The Virgin”, ook met orkest). Op zijn latere platen zijn o.a. leden van Iona (nog voor het onstaan van de band) te vinden en zo doen op “Roads To Zion” o.a. Dave Bainbridge en Dave Fitzgerald mee, naast bijvoorbeeld Camel- en 10CC-drummer Paul Burgess. Iedere plaat van Adrian bevatte wel een instrumentaaltje en deze zijn verzameld op de CD “Poems”. Iona zal in april in Nederland te bewonderen zijn.

NIEUW / LIVE-TIP
Magnum – Spin Like A Wheel
Van het album “The Visitation” (Steamhammer/SPV, 2011)
Bands met een rijkere historie dan het Engelse Magnum zijn niet makkelijk vindbaar. In 1978  bracht de band zijn debuut “Kingdom Of Madness” uit, volgens velen nog steeds een van Magnums beste albums. Talloze albums en live-registraties volgden, tot ook Magnum er het bijltje bij neergooide, eind jaren '90. Al in 2001 volgde een heroprichting, nadat de waardering voor classic rock terugkwam bij het grote publiek. De band ging weer op tournee en speelde op elk festival van enige naam, daarbij toch grotendeels terend op het succes van het oudere werk zoals het eveneens hoog gewaardeerde “Wings Of Heaven” uit 1988. Gitarist/componist Tony Clarkin heeft de smaak nu echter weer helemaal te pakken, blijkens het nieuwe album, het fris en bevlogen klinkende “The Visitation’. Met zijn typische, licht bluesachtige stijl van spelen geeft hij de songs een meerwaarde. Maar natuurlijk is het ook de lichthese, soms melodramatische stem van Bob Catley die zo eigen is aan het geluid van deze veteranen. Er is wat meer orkestratie te vinden op ‘The Visitation’ en niemand minder dan Jimmy Lea – in de jaren zeventig bekend als violist/bassist van Slade – is verantwoordelijk voor deze symfonische arrangementen. Het album is ook verschenen in speciale editie met bonus-DVD. Daarop vind je maar liefst vijftig minuten extra en dus is het aanbevolen om op zoek te gaan naar deze gelimiteerde uitgave. Magnu treedt de komende tijd op in Bochum, op 23 maart in Matrix en op 1 april in Rosenhof te  Osnabrück.

 

UIT ZWEDEN (II):
Atlas - Pa Gata
Afkomstig van "Bla Vardag" (1979, Bellatrix / reissue: 1995, APM)
De Zweedse band Atlas heeft maar één album uitgebracht, “Bla Vardag” uit 1979, maar heeft daar mee wel een mooi laat jaren '70 pareltje afgeleverd dat een soort van instrumentale mengelmoes van Genesis, Camel en toegankelijke Canterbury muziek presenteert. Een CD-uitgave van dit album met nog wat bonustracks verscheen in 1995, met één song die speciaal voor deze heruitgave werd opgenomen. Maar wij gaan voor het langste stuk van het album :-).

PRE-HISTORIE
Fever Tree – Day Tripper / We Can Work It Out
van “Fever Tree” (Uni, 1968)
Amerikaanse psychedelische band afkomstig uit Houston, Texas. In 1968 bracht de groep zijn debuutplaat uit, die het underground-hitje “San Fransisco Girls” bevatte, waardoor men mee kon liften op de Bay Area-hype. De plaat werd geproduceerd door het producersduo dat ook verantwoordelijk was voor Love’s “Forever Changes” en dat met Phil Spector en Marvin Gaye heeft gewerkt. Fever Tree maakte nog drie goed ontvangen platen. Naast een aantal geslaagde eigen nummers bevat de plaat ook een zeer intereesante interpretatie van deze twee Beatles-songs.

UIT ZWEDEN (III)
Pain Of Salvation –  Reconciliation
                                 – Song For The Innocent
Van het album “The Perfect Element I”  (InsideOut, 2000)
Dit derde studio-album van de Zweedse band is een ambitieuze plaat met een intelligent concept en hij staat vol wervelende, complexe symfometal. Het knappe is dat het album tegelijk ook zo intens en meeslepend is: tekst en muziek sluiten op elkaar aan, daarnaast is er plaats voor prachtige gitaarsoli.

Sunday 13 March 2011 Show No. 933

RE-ISSUE
The Icicle Works – Windfall
Van “The Small price of a bicycle” (Beggars Banquet, 1985/2011)
Het tweede album van deze Britse band rond zanger en songschrijver Ian McNabb is nu net als het debuut eindelijk opnieuw uitgegeven. Eindelijk, aangezien de CD al jaren moeilijk te verkrijgen is. De nieuwe uitgave telt liefst drie schijven. CD2 bevat de gebruikelijke B-kantjes, de derde schijf bevat live-opnamen. The Icicle Works kwamen net als tijdgenoot Echo & The Bunnymen uit Liverpool. Maar waar laatstnoemde groep doomerige new wave maakte, had The Icicle Works een bombastischer, volle rocksound, die lonkte naar stadions waar de groep echter nooit in zou spelen. Op 21 maart ligt deze set in de winkel.

NIEUW
Van Der Graaf Generator - Mr. Sands
                                               - 5533
Van "A Grounding In Numbers" (Esoteric Recordings, 2011)
Derde album sinds de heroprichting van de groep in 2005 en het tweede album van de trio-bezetting Peter Hammill / Hugh Banton / Guy Evans. Was het vorige nog een uitgave van het grote Virgin/EMI, nu heeft men onderkomen gevonden bij Esoteric Recordings van Mark Powell. Dielaatste was betrokken bij de heruitgave en remastering van een groot deel van de back catalogue van Hammill en Van Der Graaf. Voor het eerst sinds de betrokkenheid van John Anthony bij de eerste platen heeft men de supervisie over de eindmix uitbesteed. Aan niemand minder dan de van o.a. Genesis en The Police bekende Hugh Padgham. De plaat klinkt dan ook als een klok. Wat opvalt is de grote hoeveelheid korte nummers, waarbij aangetekend moet worden dat hier ook enkele interludes bij zitten, waardoor veel songs zo goed als aan elkaar gelinkt zijn. Zo wordt het duidelijk één geheel, met een voelbare spanningsboog. Na enkele nummers die aanvoelen als solo-werk komt de vertrouwde Van Der Graaf-sound met oneven maatsoorten, een grommend orgel, een evenzeer grommende Hammill en zogenaamde 'Vanderblows' (op het maniakale af herhaalde instrumentale motieven in de meest onmogelijke maatsoorten) om de hoek kijken. Maar wellicht mede dankzij Padgham in een frisse sonische jas.

http://peterhammill.com/phx/content/grounding-in-numbers

NIEUW
Chimenti, Andrea    - Feroce E Inerme
                                   - Sangue
Van "Tempesta Di Fiori" (Santeria, 2010)
De muziek van de Italiaanse progressieve popartiest Andrea Chimenti kwam onder onze belangstelling doordat David Sylvian en Steve Jansen aan zijn platen participeerden. Chimenti is in zijn solowerk zeker beïnvloed door Sylvian, wat de vaak ambiente sferen van zijn muziek verklaart. Zijn nieuwste schijf heeft die sferen iets minder, maar bevat toch wel weer fraai gearrangeerde popliedjes, zoals ook deze twee fraaie ballades laat horen. In het eerste stuk overheersen de gelaagde, ijle gitaarpartijen, terwijl in Sangue een melancholieke saxofoonsolo van Nicola Alesini zit. Met laatstgenoemde is het cirkeltje weer rond, want hij was één van de architecten van het Marco Polo-project, waaraan ook David Sylvian deelnam. Website: http://www.andreachimenti.com

NIEUW
Tea Club, The - He Is Like A Spider
Van "Rabbit" (eigen beheer, 2010)
Net als het vorige week gedraaide Amplifier is Tea Club een band die niet zomaar genre-matig te duiden is. We zagen de groep staan op nummer 2 in het 2010-lijstje van iO Pages-recensent Marlon Robert, die Anathema op 1 en Spock's Beard op 3 heeft staan. Van het geluid van beide genoemde bands horen we aspecten terug in de sound van deze Amerikaanse band. Melancholieke, 'moody' zang, die toch verkwikkend melodieus is over muziek die majestueus en breeduit klinkt, maar niet heel heavy en zeker niet te pompeus is. Virtuoos uitgevoerd, zonder krachtpatserij. Vooral de drummer munt uit in talrijke lenig neergelegde ritmische accentjes. De productie van deze eigen beheer-release is helder en dynamisch, wat ook moet bij deze volle muziek, die soms ook haast 'shoegaze'-achtige trekjes heeft (denk bijv. aan Mew), die anders al snel dichtgesmeerd had geklonken. Zie http://www.theteaclub.net

NIEUW (PROMO)
Savoldelli, Boris       - Biocosmopolitan (feat. Jimmy Haslip)
                                   -  Lovecity
Van "Biocosmopolitan" (Moonjune Records, 2011)
De italiaan Boris Savoldelli is een vocalist die zijn stem écht als instrument gebruikt, zoals iemand als Bobby McFerrin. Net als McFerrin maakt hij een groot deel van de arrangementen met zijn stem, inclusief ritmetracks. Als grote invloed noemt Savoldelli echter een van de goeroes der jazz-zang, Mark Murphy, van wie hij blijkbaar les heeft gehad. Savoldelli doet echter veel meer dan alleen jazz zingen. Vandaar blijkbaar ook dat een grenzenslechtend label als Moonjune Records interesse in de man heeft. Zo klinkt "Lovecity" in onze oren als een a capella-uitvoering van een Scorpions-song - mede omdat Savoldelli's stem hier heel erg als die van Klaus Meine klinkt. In "Biocosmopolitan" gaat hij een zeer welluidende samenwerking aan met basvirtuoos Jimmy Haslip. Zijn meanderende, zoemende en ploppende baswerk vervlecht zich prachtig met Savoldelli's knappe zangpartijen. Misschien geen symfo, maar wel een in dit geval jazzrock-achtige stijlsymbiose die ook progliefhebbers zou kunnen aanspreken. Zie http://www.borisinger.eu

MUZIEK VAN EIGEN BODEM MAAR DAN DOOR EEN ZWEED:
Pontus Akesson - Gaia
Afkomstig van http://www.youtube.com/watch?v=n8ln0f2VyeQ
Pontus Akesson is een naam die niet zo gauw een belletje zal doen rinkelen maar we kennen hem als de gitarist van het Zweedse Moon Safari, waarvoor hij ook de nodige vocale werkzaamheden
verricht. Zijn broer Simon Akesson is toetsenist bij deze band en tekent ook voor alle vocale arrangementen. Maar op Youtube ontdekten we een filmpje dat duidelijk maakt dat ook Pontus veel meer in zijn mars heeft, waarvan de door hem volledig zelf gearrangeerde en ingespeelde
versie van Valensia's Gaia het beste bewijs is.
Overigens, er is ook nog een zus die vocaal zeker net zo getalenteerd is getuige, deze video waarin ze met z'n drieen zo'n beetje een heel orkest vocaal imiteren:
http://www.youtube.com/watch?v=FesWff4rZdo

IN MEMORIAM
Maryson        - Master Magician
                        - A Sea Of Tears (Esled's Elegy)
Van "On Goes The Quest (Master Magician II" (WMMS, 1998) en "Master Magician I" (WMMS, 1996)
In aflevering 229 van 1 juni 1997 was Wim Stolk in Xymphonia te gast. We interviewden hem naar aanleiding van zijn zesdelige fantasyboekenreeks "Meestermagiër", waarvan toen net deel II was uitgekomen, en uiteraard zijn muzikale bewerkingen hiervan. Beide kunstprojecten voerde hij uit onder de naam Maryson. Ten tijde van het interview was alleen van het eerste boek “Sperling” een CD verschenen, waarop de rondom de toetsenman Stolk gevormde formatie aangename, goedverzorgde neoprog speelde. Een jaar later kwam er ook een tweede album uit, gebaseerd op boek 2, “Emaendor”, waarop als belangrijke gast Thijs van Leer te horen was. De laatste jaren was Stolk bezig een band te vormen om ook een derde CD op te nemen. Met het overlijden van Wim Stolk op 10 maart j.l., die nog veel meer fantasyboeken en -reeksen schreef, is het twijfelachtig geworden of dit nog zal worden gerealiseerd.

OPENER
Moray, Jim: Cold Stone
Van "In Modern History" (NIAG - wat staat voor Niblick Is A Giraffe - Records, 2010)
Na maanden weer eens een nummer van het laatste album van Jim Moray, een fraai staaltje melodieuze folkrock met medewerking onder andere van Clive Deamer, een drummer die onder andere bij Jeff Beck, Beth Gibbons & Rustin Man, Goldfrapp, Tom McRae en Portishead speelde. Website: http://www.jimmoray.co.uk

LIVE-TIP
Kayak – Forever Is A Loneley Thought
van “See See The Sun” (EMI, 1973)
Kayak gaat weer touren eind van het jaar, en er komt ook een nieuwe plaat. De eerste data zijn al bekend. Zou de band ook weer naar Almelo komen? Kayak speelde hier in zijn carrière 5 keer. In 2008, in 1976, 1977 en 2 keer in 1974. Wij gaan nóg verder terug, naar het debuut uit 1973.

WERELD VOL MUZIEK
Eloy Fritsch - Andromeda
Afkomstig van "Past And Future Sounds" (2006, Musea)
Eloy Fritsch heeft een naam die je meteen aan Duitse symfo doet denken. Fritsch is echter een Braziliaan en maakt deel uit van de progformatie Apocalypse. Daarnaast is hij al jaren solo
actief. Dat solowerk bestaat uit lekkere symfonische elektronische muziek, die zowel doet denken aan Eloy als ook wel deels aan de Griekse grootheid Vangelis.
Zie http://www.youtube.com/watch?v=Tz10ESBfaQs (high definition versie)

IN HET NIEUWS
Marathon - Patterns Of A Landscape
Van “The First Run” (eigen beheer, 1994)
Er zijn twee redenen waarom we dit stuk, een van de mooiste symfo-composities ooit in Nederland gemaakt, vanavond draaien:

1)     Natuurlijk de megabeving en opvolgende tsunami in Japan. Het nummer van Marathon is dan wel geïnspireerd door de watersnoodramp van 1953, maar de tekst, met regels als 'How can it be? Mother nature destroys her land' zou evengoed op deze ramp. Ongelooflijk wat de natuur te weeg kan brengen.

2)     Op Progwereld.org lazen we een berichtje van ENorm: "Omdat wij als band (ENorm) zijn gestart met een nieuw project om onze Marathon-songs weer live te gaan spelen - gecombineerd met nummers van onze helden uit die tijd zoals Rush, Saga, Marillion, Pink FLoyd en Genesis - zijn we aan het rondkijken waar we overal informatie vinden over Marathon. Verbazingwekkend hoeveel prachtige reacties op onze muziek te vinden zijn! Wij willen rond september dit jaar een concert organiseren waar we nummers van "The First Run" en "Norm" weer live gaan brengen."

SIX DEGREES OF KEVIN BACON
World Trade: Life-Time
Mr. Mister: Lifetime
Van "World Trade" (Polydor, 1989) en "Pull" (Little Dume Recordings, 2010 - opgenomen 1989/90)
Men zegt wel eens dat iedereen op de wereld maar zes handdrukken van elkaar verwijderd is, of in ieder geval van Kevin Bacon. We doen het nog iets korter, wat in de muziekindustrie niet zelden voorkomt: Mr. Mister -> Trevor Rabin -> Yes -> Billy Sherwood -> World Trade.
Geen idee of de heren in 1989 elkaars “Life-Time” / “Lifetime” gehoord hebben, maar nu onlangs de versie van Mr. Mister, na iets wat al behoorlijk op een "lifetime" begon te lijken, eindelijk verschenen is op de CD “Pull” kunnen we wel constateren dat de koortjes en tekstflarden verdacht veel op elkaar lijken.

NIEUW / UIT ONVERWACHTE HOEK:
Schiller - Always You
Afkomstig van "Lichtblick" (Sleeping Room/Universal, 2010)
Onder de naam Schiller maakt de Duitse toetsenist/producer Christopher Von Deylen al een aantal jaren mooie, verzorgde en vooral ook sfeervolle ambient-pop albums met hier en daar lichte vleugjes dance en wereldmuziek waar op hij ook nog eens samenwerkt met grote namen zoals Mike Oldfield, Klaus Schulze, Moya Brennan en recentelijk Midge Ure. Een concept dat hem in zijn thuisland geen windeieren legt en hem in staat stelt om grote tournees door Duitsland te doen langs zalen van  Ahoy- en Heineken Music Hall-kaliber. Om in die zalen beter zijn muziek beter tot zijn recht te laten komen, schuwt hij het grote gebaar af en toe niet, geholpen door een band bestaande uit twee drummers, gitarist, bassist en een extra toetsenist plus de nodige gastvocalisten. Het hoogtepunt van de DVD “Lichtblick”, die een weergave is van een concert van z'n laatste “Atemlos 2010”- tournee, is de breed uitwaaierende bewerking van “Always You”, gezongen door de
Frans-Indonesische zangeres Anggun. Aan het slot zijn Floydiaanse sferen zijn niet ver weg, zowel visueel als ook zeker muzikaal.

SEVENTIES
Wally – The Mood I’m in
van “Valley Garden” (Atlantic, 1975)
Tweede album en tevens laatste van deze Britse band, die vooral door Old Grey Whistle Test- presentator Bob Harris werd gepromoot. Niet heel gek: hij produceerde “Valley Garden”. Het eerste Wally-album werd overigens door Rick Wakeman ge-co-produceerd. Een van de sterke punten van de band is veelvuldig gebruik van pedal steel en viool, hierdoor heeft de muziek ook een zekere west-coast sound. Nadat de band uiteenviel kwam toetsenist Nick Glennie-Smit in aanmerking om Rick te vervangen in Yes, maar werd uiteindelijk een veelgevraagd sessiemuzikant. In 2008 was er een reünie-concert, waar een opname van op DVD is uitgebracht. Ook in 2010 kwam de band weer bijeen, wat leidde tot een dubbel-CD. Dit jaar zal de band  een tweetal concerten geven. 

Sunday 6 March 2011 Show No. 932

NIEUW/OPENER
Chimenti, Andrea: Il Cielo Che Si Avvicina
Van "Tempesta Di Fiori" (Santeria, 2010)
De muziek van de Italiaanse progressieve popartiest Andrea Chimenti kwam onder onze belangstelling doordat David Sylvian en Steve Jansen aan zijn platen participeerden. Chimenti is in zijn solowerk zeker beïnvloed door Sylvian, wat de vaak ambiente sferen van zijn muziek verklaart. Zijn nieuwste schijf heeft die sferen iets minder, maar bevat toch wel weer fraai gearrangeerde popliedjes, waarvan nu vast een voorproefje. Website:http://www.andreachimenti.com/

NIEUW
Elbow - The Birds
Van "Build A Rocket Boys!" (Fiction / Polydor, 2011)
"Build A Rocket Boys!" is de opvolger van het grote doorbraakalbum van de Britse band, het veelbejubelde en -bekroonde "The Seldom Seen Kid" (2008). Tsja, en hoe volg je zo'n plaat nu op? De Volkskrant vergelijkt "Build A Rocket Boys!" met "Kid A" van Radiohead, de plaat ná "OK Computer". Het was de gemakkelijke weg geweest om met een echt stadionrock-album te komen, maar zowel Radiohead als Elbow kozen niet voor die weg. Denk niet dat "Build A Rocket Boys!" zo experimenteel is als "Kid A", maar men mijdt Het Grote Gebaar en neemt zo nadrukkelijk afstand van de Coldplays van deze wereld. Volgens De Volkskrant blijft de magie ook uit, maar die ingehouden spanning, die ontlading die nét niet helemaal wordt doorgezet, heeft ook iets broeierigs, dat wel degelijk beklijft. Luister maar naar de toch behoorlijk magische, lange opener "The Birds", die opbouwt naar een door zinderende Mellontron-achtige stringgeluiden gedragen muzikaal plateau, zonder helemaal voluit te gaan.

NIEUW/PROMO
Marbin          - Burning Match
             - Old Silhouette
Van "Breaking The Cycle" (Moonjune Records, 2011)
Saxofonist Danny Markovitch en gitarist Dani Rabin vormen Marbin en hebben met “Breaking The Cycle” hun tweede cd geproduceerd. Daarop worden de Israëlieten begeleid door het van Pat Metheny bekende ritmekoppel Paul Wertico en Steve Rodby. Het muzikale pallet van Marbin is rijk: fusion, bluesrock, licht progressief, pop en folk behoren tot de stijlen die allen op melodieuze wijze gebracht worden. Het saxofoonspel roept daarbij herinneringen op aan Jan Garbarek, terwijl de gitaarklanken regelmatig Terje Rypdal in gedachte brengen. Kortom: één van de meest toegankelijke albums uit de Moonjune stal tot nu toe. Website: http://marbinmusic.com

NIEUW
Amplifier - White Horse At Sea / Utopian Daydream
Van "The Octopus" (eigen beheer, 2011)
Het Britse trio Amplifier heeft zich in vrij korte tijd en geheel op eigen kracht een eigen plaats verworven in het moderne progressieve rock-wereldje met muziek die tegen zowel stonerrock, progressieve rock en metal, psychedelica en postrock aanschuurt. Soms overheerst het ene aspect, dan het andere. Sfeer met een hoofdletter 'S' is er in ruime mate op deze dubbelaar, vooral in de meest onheilspellende muzikale vorm. Het gekozen nummer is nogal Porcupine Tree-achtig, zowel qua sfeer als melodie. Al klinkt de zoemende fuzzbas beduidend anders dan die van Colin Edwin. Hypnotiserend en intrigerend. En ondanks het feit dat deze fikse muzikale hap te veelomvattend is om 1-2-3 te doorgronden toch zeker niet ontoegankelijk.

NIEUW / SINGER-SONGWRITER
Moddi - Rubbles
            - Magpie Eggs
Van “Floriography” (Propeller, 2001)
Moddi is de Noorse singer-songwriter Pål Moddi Knutsen die met een zijn eerste volledige album “Floriography” een mooi kunstwerkje heeft afgeleverd onder productionele leiding van de IJslander Valgeir Sigurðsson, die eerder heeft gewerkt met o.a. Björk, Mum en Nico Muhly. Grappig detail, met dank aan Wikipedia, is het feit dat Moddi een soort van subsidie heeft gekregen de Noorse band A-Ha bedoeld om jonge Noorse artiesten te helpen met een internationale carrière.  We nemen het u trouwens niet kwalijk als u in eerste instantie denkt een een zangeres te horen, met een wat hese donkere stem. Maar Moddi is dus een man.

HERUITGAVE
Machiavel -  The Fifth Season
Van het album “Mechanical Moonbeams” (1978 / Esoteric Recordings, 2010)
Klassieker-tip in iO Pages 98/2010: "Wat een prettige actie van het Engelse label Esoteric Recordings om oud werk, geremasterd met bonustracks uit te brengen van de even legendarische als veelgeprezen Belgische progrockformatie Machiavel. "Mechanical Moonbeams" (1978) is de mooiste van de band, met sterk uitgewerkte composities en inventieve arrangementen. Yes en Genesis zijn de belangrijkste invloeden, maar wat de groep een eigen gezicht geeft, zijn de karakteristieke Engelse zang, het aangename getokkel op akoestische gitaren, het zeer verfijnde toetsenspel en het gevarieerde electrische gitaarspel. Adembenemende Mellotron-koren, flitens Mini-Moogspel, stuwende gitaren: variatie is troef. Wat een uniek geluid! Een klassieker." (Erik Neuteboom, iO Pages)

NIEUW / OPENER
Vivid Circus - Erase Your Name
Van "Vivid Circus" (eigen beheer promo, 2011)
Soms gebeurt er vanalles vlak onder je neus zonder dat je het in de gaten hebt en moet je er door een blad, dat meer dan 100 kilometer verderop gemaakt wordt, op worden geattendeerd. In iO Pages 99 besprak Bert Treep de titelloze demo van de progmetalband Vivid Circus, die nota bene in Enschede ontstaan is, op de Popacademie. Sommige leden komen hier ook uit de buurt. De leden delen een passie voor klassieke hardrock van groepen als Deep Purple en moderne progmetal à la Dream Theater. Daarnaast heeft men het talent voor het schrijven van ambachtelijke songs en natuurlijk de technische begaafdheid dit op hoog niveau te kunnen uitvoeren. Nu is de toetsenist van Vivid Circus, de van Stream Of Passion bekende Jeffrey Revet, ook opgeleid als producer. En goed ook, want hij weet de EP strak en vol, maar tegelijk ook helder en transparant te laten klinken. Met deze schijf van zo'n 25 minuten gaan de heren de boer op. We hebben er alle vertrouwen in dat men zo toegang vind in het progressieve metalwereldje. Want hoewel de heren eigenlijk muzikaal geen nieuw verhaal vertellen weet men wel een knappe symbiose te brengen van klassieke hardrock en progressieve metal. Website: http://www.vividcircus.com/

LIVE-TIP
Steve Lukather - Darkness In My World
Van het album “All's Well That Ends Well” (Mascot, 2010)
Steve Lukather gaat een Europese tour doen en geeft maar twee shows in Nederland. En één daarvan is in Poppodium Atak te Enschede! En wel op 15 maart.(de andere 16 maart Boerderij Zoetermeer). Gitaarvirtuoos Steve Lukather werd bij het grote publiek bekend met de legendarische popformatie Toto. Met hitsingles als “Rosanna”, “Africa” en “Pamela” groeide Toto snel tot een gigantische hoogte. In 2008 besloot de band uit elkaar te gaan nadat Steve uit de band stapte.
Als solo-artiest is Steve al sinds 1989 erg succesvol en werkte hij samen met de grootheden zoals Eric Clapton, Larry Carlton en Elton John. Zijn studiowerk met andere artiesten is zeer uiteenlopend, van rap tot rock en metal tot jazz. Kortom, een veelzijdig artiest. Zijn nieuwe plaat “All’s Well That Ends Well” staat tijdens de Europese Tour centraal en we verwachten dus veel nummers van dit nieuwe album.

WERELD VOL MUZIEK
Wappa Gappa - To Soldiers
van “Gappa” (Musea/Inter Music, 2004)
Een van de betere Japanse bands was Wappa Gappa. De band is in 1992 ontstaan en heeft 3 albums uitgebracht. Na hett album “Gappa” uit 2004 is het al lange tijd stil rond de band, dus we gaan er van uit dat de groep niet meer bestaat. Muzikaal weet de band een interessante mix van symfo en jazzrock te brengen en wordt daardoor al snel vergeleken met landgenoten Pageant en Kenso. Hoogtepunt van dit nummer is de heerlijke gitaarsolo halverwege.

Flower Kings, The - Church Of Your Heart
Van “Stardust We Are” (Foxtrot Records, 1997)
Het jaar 1997 en The Flower Kings laten hun eerste dubbel-CD op het progpubliek los: “Stardust We Are”. En in feite is dit ook wel de definitieve samenballing van alles waar The Flower Kings muzikaal voor staan.

ZO VADER ZO ....
Parker, Alex  - Another Bleeding Heart
                        - Waterside
Van "The Life Of David Gale" (Decca Records, 2003)
Het zal inmiddels wel duidelijk zijn dat er sprake is van een tweede generatie rockmusici, waaronder ook veel kinderen van artiesten als Bill Bruford, John Lennon, Rick Wakeman, Peter Gabriel etc. Alex Parker is niet de zoon van een muzikant, maar wel van iemand die muziek erg belangrijk vindt: regisseur Alan Parker, bekend van onder meer de verfilming van Pink Floyds “The Wall”. Voor zijn film “The Life Of David Gale” vroeg hij zijn zonen Alex en Jake de muziek te schrijven. Eerstgenoemde maakt enigszins met Robbie Robertsons solodebuut vergelijkbare progressieve pop/rock. Vooral het heerlijke baswerk van Steve Pearce en de slide-guitar van Clem Clempson vallen hierbij op. Jake schrijft meer orkestrale stukken in het verlengde van Craig Armstrong. De broeierige soundtrack wordt verder verlevendigd door een enkele original en een opera-stuk.

PRE-HISTORIE
Yes - Heart Of The Sunrise
van “Yessongs” (Atlantic, 1973)
Oorspronkelijk staat dit nummer op “Fragile” (1971), (het was het allereerste nummer dat met Rick Wakeman werd gecomponeerd en opgenomen) maar deze versie is van “Yessongs”, met live-uitvoeringen van alle essentiële nummers van “The Yes Album”, “Fragile” en “Close To The Edge” toch wel de meest complete Yes-plaat ooit. Hij is opgenomen tijdens de hoogtijdagen van de band Het af en toe groezelige geluid hoort er gewoon bij.