Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Cyberiam, The - Cool Kids
- The Fall
Van "The Cyberiam" (Melodic Rock Records, 2018)

De eerste beluistering van het debuut van The Cyberiam gaf ons eenzelfde verkwikkend energetisch gevoel als destijds de eerste kennismaking met ARK. Je hoort binnen een paar tellen dat hier muzikanten aan het werk zijn die het klappen van de zweep in de muziekwereld door en door kennen. Wat dit wellicht voor een breder publiek toegankelijk maakt dan ARK is het ontbreken van vocale extremiteiten als die van Jorn Lande. Bovendien is er een vergelijkbare stilistische benadering, die eigenlijk inhoudt dat de muziek van de groep wel onder het overkoepelende begrip 'progressieve hardrock' is onder te brengen, maar zich verder niks van hokjes aantrekt. En waarom zou dit viertal ook, want nadere bestudering van de antecedenten leert dat The Cyberiam voor hen blijkbaar vooral een 'labour of love' is naast hun dagelijkse muzikale werkzaamheden. Zanger/gitarist Keith Semple is al sinds zijn tienerjaren beroeps, toen hij als lid van een boyband in vele landen optrad. Daarna vestigde de Ier zich in Chicago, om als zanger en schrijver van vooral country-repertoire de nodige successen te vieren. Toetsenist Frank Lucas heeft een conservatorium-achtergrond en werkte daarna enerzijds met jazzmusici als Pat Metheny Group-drummer Paul Wertico en anderzijds met popsterren als Jennifer Lopez en Destiny's Child. Gek genoeg ontbreekt een bio van de ritmetandem Brian Kovacs/Tommy Murray op de bandwebsite en dat terwijl hun partijen nu juist zo heerlijk prominent (en fraai klinkend) zijn vastgelegd. Zo is goed te horen dat hun virtuoze kunsten niet onderdoen voor die van het ARK-koppel Randy Coven/John Macaluso. Ofwel: zowel een stevige groove kunnen neerleggen en anderzijds voortdurend allerlei goedgeplaatste bijzondere accenten plaatsen. Daarover legt Semple zijn pakkende en meeslepende zanglijnen en prima gitaarspel en kiest Lucas voor steeds een ander toetsengeluid, al naar gelang nodig is voor de song in kwestie. Dit kan live nog wel eens voor spektakel zorgen! De band heeft al live opgetreden, maar of men de oversteek naar Europa gaat wagen?
Website: https://thecyberiam.com/.

NIEUW
Garbarek, Anja - The Will To Walk
Afkomstig van "The Road Is Just A Surface - The Original Full-Length Theatrical Version" (Drabant Music, 2018)

We waren haar eerlijk gezegd ietwat uit het oog verloren. Anja Garbarek, de dochter van jazzgrootheid Jan Garbarek, brak in 2001 bij een selectief publiek door met haar derde solo-album "Smiling & Waving", waarop ze samenwerkte met onder andere de Japan/Rain Tree Crow-leden Steve Jansen en Richard Barbieri, Talk Talk-voorman Mark Hollis en progicoon in wording Steven Wilson. De intrigerende muziek kreeg vijf jaar later een vervolg met "Briefly Shaking", terwijl ze datzelfde jaar nog grotendeels verantwoordelijk was voor de soundtrack van Luc Bessons "Angel-A". Het eind vorig jaar verschenen "The Road Is Just A Surface" lijkt dus een terugkeer van deze Noorse muzikante. De plaat bevat muziek voor het gelijknamige theaterstuk en is in twee versies verkrijgbaar: een tien tracks tellende CD met de nadruk op de songs en een CD of LP waarop 16 stukken staan, waarin de songs ingebed zijn tussen atmosferische geluidsfragmenten. Garbarek, die vooral verantwoordelijk is voor de composities, stem en sounddesign, weet zich omringd door onder andere Kåre Chr. Vestrheim (Jaga Jazzist, Hanne Hukkelberg), haar vader, echtgenoot John Mallison en Nils Jakob Langvik, die tevens als co-componist wordt opgevoerd. Ondanks de vele ambient moment, vol gekke sounds, is dit toch een typisch Anja Garbarek-album, mede door de wijze waarop haar vocalen in verschillende lagen zijn opgenomen. Om een indruk te krijgen hebben één song geselecteerd, het dreigende, licht opzwepende "The Will To Walk", waarbij we tevens delen van de omringende "industrial ambient" stukken laten horen.
Website: https://nl-nl.facebook.com/AnjaGarbarek/
(haar fraai verzorgde website http://www.anjagarbarek.com/ is helaas al jaren niet bijgewerkt).

NIEUW / VOORPROEFJE
GRICE - Hardest To Reach (single edit)
Van het op 22 maart te verschijnen "One Thousand Birds" (Hungersleep Records, 2019)

Wij bij Xymphonia hebben de muzikale verrichtingen van de Britse multi-instrumentalist/zanger/producer Grice Peters altijd op de voet gevolgd. Zo introduceerden we in december nog de folkzangeres Siobhan McCrudden, die toen net een door hem geproduceerd album op zijn Hungersleep Records had uitgebracht. Het laatst uitgebrachte werk als GRICE dateert alweer van 2017 en was 'slechts' een EP. We zijn daarom verheugd dat over een maand eindelijk een nieuwe 'full length' verschijnt: "One Thousand Birds". Daaraan is meegewerkt door o.a. Steve Bingham (No-Man) en Richard Barbieri (Japan, Porcupine Tree). Afgaande op de op 22 februari verschijnende single "Hardest To Reach" krijgen we opnieuw met veel zorgvuldigheid gearrangeerde progressieve pop voorgeschoteld, vol van fijnzinnige details. Liefhebbers van No-Man en het werk van David Sylvian vóórdat hij de avant-gardistische kant op ging zullen wederom aan hun trekken komen. In het nummer horen we onder meer mysterieus klinkend Ebow-spel van Peters zelf plus de gloedvolle Hammond-akkoorden en kristallijnen pianoloopjes van Andrew Fred Ehresmann.
Websites:
www.gricemusic.co.uk
www.facebook.com/Gricemusic
www.twitter.com/Gricemusic
www.youtube.com/Gricemusic
www.instagram.com/Gricemusic.

NIEUW
Mad Fellaz - Leaf
- Liquid Bliss
Van "III" (eigen beheer, 2019)

Mad Fellaz bestaat al sinds 2010 – het debuut van deze Italianen verscheen al in 2013 maar ze komen nu pas, met de release van “III” op onze radar. De timing is perfect, want met hun derde album hebben ze gelijk hun beste werk tot nu toe afgeleverd. Deze 8-mans formatie (2 gitaristen, bassist, drummer, toetsenist, fluitist/saxofonist, percussionist en zanger) brengt muziek die met beide benen in de rijke proggeschiedenis staat. En dan doelen we zowel op de Italiaanse als de wereldwijde. We horen gelijkenis met de klassieke sound van King Crimson en ook wel wat Gentle Giant, maar natuurlijk ook Italiaanse grootheden als Banco en PFM. Qua attitude doet Mad Fellaz ons wat dat betreft wel wat denken aan Barock Project. “Leaf” valt in eerste instantie op door het sfeervolle fluitspel en in de gitaarsolo in “Liquid Bliss” lijkt de band zelfs even te transformeren in een jazzrockgroep. Dit is een van de releases die laat horen dat het progjaar 2019 al gelijk goed van start is gegaan!!
Websites:
https://www.madfellaz.com/
https://madfellaz.bandcamp.com/album/mad-fellaz-iii
https://www.facebook.com/MADFELLAZ/.

NIEUW / LIVE-TIP
Karibow - Seeker Of Dawn
Van "MOnuMENTO" (RockWerk Records, 2018)

Oliver Rüsing is Karibow. Zoveel kunnen we wel stellen. En dat ondanks een flinke pagina vol medewerkende artiesten midden in het boekje bij de dubbel-CD "MOnuMENTO". Als je namelijk de credit per song naloopt, kom je erachter dat vrijwel alle vocalen en instrumenten door de Duitse veteraan-muzikant zelf zijn verzorgd en dat de rolletjes van die gasten veelal beperkt blijven tot een enkele solo of een paar gezongen zinnetjes. Nou ja, het zet je geesteskind natuurlijk wel meer in de kijker, als je er ook 'featuring John Young (Lifesigns, Bonnie Tyler), Hayley Griffiths (Karnataka, ZIO) en Joe Cairney (Comedy Of Errors, Grand Tour)' voorop kunt zetten. Rüsing is in dit geval dus vooral zelf het productieve baasje. Dat blijkt wel uit het feit dat vorig jaar vrijwel gelijktijdig twee uitgaven van Karibow verschenen. Niet alleen deze meer dan 100 minuten lange dubbelaar, maar ook een meer dan 70 minuten lange CD, "The Unchosen", met materiaal dat over was gebleven uit de sessies voor de tussen 2011 en 2017 verschenen eerste vier Karibow-albums. Ook daartussen zat al zo'n lijvige dubbelaar, "Holophinium", waarvoor hij o.a. Saga's Michael Sadler voor een gastrol had weten te strikken. Rüsing maakt symfonische rock die laveert tussen neoprog, AOR en een stevig, soms even tegen de progmetal aanleunend geluid. Het materiaal heeft zeker zijn charme, vooral omdat Rüsing het belang van een goede melodie voor een compositie maar al te goed onderkent. Toch kleeft er wel degelijk een nadeel aan die grote productiviteit en die neiging veel zelf te willen doen: een zekere kleurloosheid ligt op de loer en zoals zo vaak bij dergelijke producten zijn de drums duidelijk niet 'live' ingespeeld, wat duidelijk afbreuk doet aan het luisterplezier - hoeveel kersen op de taart er ook zijn, zoals bijvoorbeeld de gitaarsolo van Mystery's Michael St. Père in "Seeker Of Dawn". Overigens is Karibow niet alleen een studio-project: Rüsing heeft voor live-optredens een vierkoppige bezetting samengesteld, die o.a. te aanschouwen is op 30 juni aanstaande, in 't Blok in Nieuwerkerk aan den IJssel, op uitnodig van Progfrog.
Website: http://www.karibow.com/.

PROGRESSIEVE FOLK
Árstíðir – Himinhvel
Van het album “Hvel” (eigen beheer, 2015)

“De in 2008 geformeerde groep Árstíðir is een akoestische folkformatie uit de IJslandse hoofdstad Reykjavik met vier bandleden: Daníel Auðunsson (gitaar & leadzang), Gunnar Már Jakobsson (gitaar & zang), Ragnar Ólafsson (bariton gitaar & zang) en Karl James Pestka (viool & zang). “Hvel” is het derde studio-album van de band het is een twaalf tracks tellende plaat met deze keer zeven Engelstalige nummers en vijf songs in de IJslandse taal. Árstíðir vermengt hier en daar klassieke muziek en progressieve rockmuziek in hun overigens behoorlijk sfeervolle nummers. De steeds weer terugkerende ondertoon bij de nummers is melancholisch, filmisch, harmonieus en soms zelf sacraal, zoals o.a. bij “Moonlight”, het instrumentale vioolnummer “Ró”, “Shine” en “You Again”. Andere songs die je als luisteraar weten in de ban te brengen zijn “Someone Who Cares” en het afsluitende nummer “Unfold”.” (rootstime be) Afgelopen jaar verscheen het vierde album “Nivalis”, waar we in Xymphonia in september al muziek van draaiden. Ook werd er in december een reeks intieme kerstshows in Nederland gegeven.
Website: http://www.arstidir.com/.

IN HET NIEUWS / LIVE-TIP
DeWolff – Sometimes
Van het album “Thrust” (Mascot Records, 2018)

Het album “Thrust” van DeWolff won afgelopen week de Edison in de categorie 'Rock'.
Jurymotivatie:
“Het zesde album van de band, de grote gemene deler blijft intact: vol, explosief, met voor de luisteraar het gewilde risico om er volledig ingezogen te worden. De teksten zijn maatschappijkritischer dan ooit, een mooie combinatie van tijdloze muziek en de beleving van nu. De eigen productie is subliem, een mooi en compleet album dat voor een nog groter en internationaler publiek lijkt te gaan zorgen.”

Juryrapport:
“Inmiddels hebben ze al tien jaar een stabiele rock-poot in het Nederlandse muzieklandschap, gelukkig is dat dit jaar gevierd met album nummer zes: ‘Thrust’. Volgens de jury een zeer terechte winnaar. De band weet ons na al die tijd nog altijd te verrassen met hun duidelijke signatuur, die allang niet meer vooral verwijst naar het Amerikaanse swampy, bluesy rockgeluid van decennia geleden. Die basis is er nog wel, godzijdank, het is een feest om je onder te dompelen in die sferen, maar de band voegt zijn eigen saus toe, dit keer ook meer dan ook tekstueel. De Amerikaanse politiek krijgt er van langs, in de persoon van Donald Trump, maar in Big Talk krijgt ook de Nederlandse een douw. Wat de luisteraar na het beluisteren van “Thrust” weer gelukzalig kan verzuchten: alles klopt. De dampende Hammond-solo’s, de ogenschijnlijk geïmproviseerde maar zo secuur toegepaste synergie, en de zanglijnen die dan weer zweven en dan weer spugen. De band gooit hoge ogen over de grens, en kent een ongelooflijk goede live-reputatie. Dit album bewijst dat DeWolff garant blijft voor ultieme muziekbeleving.”

DeWolff is op 4 april 2019 live te aanschouwen in de Bastard Club, Osnabrück, op 8 juni op het Hello Festival in Emmen en op 9 juni op het Ribs & Blues Festival in Raalte.
Website: https://www.dewolff.nu/.

NIEUW
Lu7 - 3395
- Decade
Afkomstig van "3395" (Verga Music, 2019)

Eind vorig jaar kondigden we al aan dat er in 2019 een nieuw album zou verschijnen van de Japanse symfonische jazzrockformatie Lu7. Inmiddels hebben we "3395", de vijfde CD van de rond gitarist Tsutomu Kurihara en toetseniste Luna Umegaki geformeerde groep, in handen gekregen. Mede doordat het ritmekoppel al enkele jaren stabiel is, klinkt de muziek steeds evenwichtiger. Het mysterieus getitelde "3395" (Joodse jaartelling of een code van een engel?) durven we dan ook wel het meest jazzrockgetinte album van het kwartet noemen. Uiteraard is er een hoofdrol weggelegd voor het melodieuze, Holdsworthiaanse gitaarspel, maar gezegd moet worden dat ook het toetsenwerk steeds minder synthetisch overkomt. De band treedt ook geregeld op, maar helaas alleen binnen de Japanse grenzen. Toch zou het ons niet verbazen als een van de volgende albums een live-registratie gaat bevatten. Van de bijna 40 minuten durende nieuwe plaat draaien we het titelnummer en "Decade", dat het meest symfonisch overkomt.
Websites:
http://www.lu7.biz/index.html
https://www.facebook.com/lu7japan/.

IN HET NIEUWS
Wende – Voor Alles
Van het album “Mens” (eigen beheer, 2018)

Het album “Mens” van Wende kreeg afgelopen week de Edison in de categorie 'Album'.
Jurymotivatie:
“Dit is Wende haar eerste volledig Nederlandstalige album. Met intense liedjes over de dood, de liefde, eenzaamheid en het leven anno nu. Wende zingt, praat en weet je met iedere song opnieuw te raken. Na meerdere keren luisteren komen de teksten in combinatie met soms krachtige beats weer anders binnen. Na een aantal live voorstellingen nam ze de elf songs uiteindelijk op. Een bijzondere album van een unieke zangeres.”

Juryrapport:
“Wende Snijders is als zangeres en componiste behept met een aangenaam soort rusteloosheid. Nederland leerde haar vijftien jaar geleden kennen als een artieste die met smaak en vakmanschap voortbouwde op de chansontraditie. In de jaren die volgden, zocht ze verder haar eigen weg waarbij zij bijna achteloos van het ene naar het andere genre huppelde. Pop, rock, dance en blues, haar stem bleek voor alles geschikt te zijn. Ze durfde zelfs een nieuwe draai aan klassieke muziek te geven. De Franse taal maakte ondertussen plaats voor het Engels en het Nederlands. Het knappe was dat ze haar publiek in haar overrompelende veelzijdigheid mee wist te nemen op die avontuurlijke muzikale ontdekkingstocht. Haar actuele album Mens kende een aanloop in de Nederlandse theaters en clubs, waarbij in muzikaal opzicht de nadruk lag op elektronica. “Mens”, de tournee die in 2017 begon, kreeg een jaar later dus vervolg in de vorm van het gelijknamige album. Tegen een smaakvol en ingetogen decor zingt Wende voor het eerst louter Nederlandstalige teksten. Ze schreef de meeste zelf, maar er zijn ook bijdragen van onder anderen Dimitri Verhulst. Voor de van Joost Zwagerman gekregen tekst voor het nummer Voor Alles kreeg ze vorig jaar al de Annie M.G. Schmidt prijs. Als geheel is “Mens” het bewijs dat als Wende Snijders iets aanpakt het altijd iets bijzonders oplevert, vindt de jury. Het album is een voorlopig hoogtepunt in haar kleurrijke oeuvre, dat tegelijkertijd doet uitzien naar het vervolg.”

Wende is de komende tijd op diverse plekken in het land te zien, o.a. op 12 april in De Pul in Uden.
Website: http://wende.nu.

IN HET NIEUWS
HAEVN – The Sea
Van het album “Eyes Closed” (Warner Music, 2018)

HAEVN was bij de Edison-uitreiking met “Eyes Closed” een van de genomineerden in de categorie 'pop'. Die Edison is uiteindelijk gegaan naar Douwe Bob, met zijn album “The Shape I'm In”.
Jurymotivatie:
“HAEVN werd in 2016 al genomineerd voor een Edison, maar de band rond zuiderlingen Marijn van der Meer en Jorrit Kleijnen wachtte lang met het uitbrengen van een debuutalbum. Toen “Eyes Closed” in mei 2018 eindelijk het licht zag konden gespannen fans opgelucht adem halen: ook op een langspeler werken de warme klanken van HAEVN even ontspannend als betoverend.”

HAEVN is de komende tijd op diverse plekken in het land te aanschouwen, o.a. op 25 april in Paradiso, Amsterdam en op 3 mei in De Oosterpoort, Groningen. De komende concerten in Utrecht en Zwolle zijn al uitverkocht.
Website: http://haevnmusic.com/.

PROGRESSIEVE FOLK
Richards, Miranda Lee – First Light Of Winter
Van “Echoes Of The Dreamtime” (Invisible Hands Music, 2016)

“Echoes Of The Dreamtime” is het derde album van Miranda Lee Richards in 15 jaar tijd en de titel is perfect gekozen voor de muzikale trip waarop ze je meeneemt. Een kleine 40 minuten wanen we ons weer in de onschuld van eind jaren zestig en dan voornamelijk die van de West Coast. De lijzige psychedelica, dromerige feel-good folk moet ons de drukte van de huidige maatschappij doen vergeten. De rijke en warme productie centreert zich om de stem van Miranda aangevuld door een rijk instrumentarium waaronder de Melllotron, slide gitaar en zelfs een zingende zaag. Veel van de instrumenten worden zelf bespeeld door Richards, die overigens ooit gitaarlessen volgde bij Metallica-gitarist Kirk Hammett, of door wederhelft en producer Rick Parker. Maar er zijn een aantal gasten, bijvoorbeeld Lili Haydn en Irina Björklund. We gaan luisteren naar “First Light Of Winter” met een heerlijke slide gitaar.
Website: http://www.mirandaleerichards.com.

PROGRESSIEVE POP
10CC - Tokyo
Van "Bloody Tourists" (Mercury, 1978)

"Bloody Tourists" was het zesde studio-album van 10CC en het tweede album waarop de kern van de band bestond uit Eric Stewart en Graham Gouldman. Dat duo was overgebleven, toen Lol Creme en Kevin Godley na het album “How Dare You” op waren gestapt. Het zou ook het laatste grote succes-album zijn, dat de derde plaats in de Britse albumlijst bereikte. En het bevat de tot op heden laatste 10CC-nummer 1-hit “Dreadlock Holiday”. Eric Stewart heeft wel eens in interviews gezegd dat het hitsucces de band eigenlijk behoorlijk in de weg heeft gezeten. De druk vanuit de platenmaatschappij om nog meer hits te schrijven was altijd hoog terwijl hij toch graag een meer artistieke koers had willen varen. En toch bevatten alle 10CC-albums nog genoeg 'progressief' materiaal, inventieve songs die muzikaal de aandacht trekken. Een mooi voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld het door Eric Stewart geschreven “Tokyo”.
Website: https://www.10cc.world/.

ALBUM VAN DE MAAND / LIVE-TIP
King Crimson – Dawn Song / Last Skirmish / Prince Rupert's Lament (live)
Van “Meltdown – Live In Mexico” (Discipline Global Mobile, 2018)

In februari eens een keer geen studio-release als Album van de Maand, maar een document van een band die in 2019 Abraham ziet: King Crimson. Een kat schijnt 9 levens te hebben. De legende zegt dat de eerste 3 de speelse fase van haar levens vormen, de daaropvolgende 3 de dwalende en de laatste 3 de huiselijke. Zou dit ook voor King Crimson opgaan? En in welk leven zijn Robert Fripp en co. nu eigenlijk beland? Volgens de liner notes in het recentste live-document “Meltdown – Live in Mexico” is de band nu beland in fase 8.4! Zeker is dat het gezelschap gedrevener is dan ooit tevoren. En vooral Fripp heeft veel plezier in het materiaal dat er avond na avond gespeeld wordt. De achtmansformatie toert al een aantal jaar gestaag met een set die continu in de steigers staat. Geen avond is hetzelfde en de materiaalkeuze is soms verrassend. Zo komt er veel voorbij van de vergeten periode, ten tijde van de albums “Lizard” en “Islands”. Dat de line-up nu drie drummers heeft, doet overkill vermoeden. Ze vullen elkaar echter eerder aan dan dat men elkaar in de weg zit. Dit komt mede doordat de drie onderling totaal verschillen van spelstijl. “Meltdown – Live In Mexico” is een overzicht van de 5 concerten die in juli 2017 in het Teatro Metropolitan te Mexico City werden gegeven. Het is bij elkaar zo'n kleine 3,5 uur aan muziek. Daarnaast zit er ook een Blu-ray in de set met de audio in 5.1 surround sound en een concertfilm van de optredens. Het 50-jarige jubileum zal de karmozijnen koning vieren door exact 50 concerten te geven dit jaar, met als kroon op zijn lange carrière drie concerten in de Royal Albert Hall. Zouden er dan nog wat ex-leden een cameo doen? Onder die concerten zijn er ook twee in de Nijmeegse Vereeniging aangekondigd, op 22 en 23 juni. Er zijn nog kaarten, maar wees er snel bij, want de verkoop gaat snel. Vanavond gaan we naar een deel van het derde album “Lizard” luisteren. Tijdens de vorige tour verraste de band het publiek door een groot deel van het titelnummer te spelen, terwijl het ook van “Lizard” afkomstige “Cirkus” op de setlist stond. Nu achter elkaar “Dawn Song”, “Last Skirmish” en “Prince Rupert's Lament “
Website: https://www.dgmlive.com/ .

HERUITGAVE
Last Detail, The – So Many Nights
– Kingdom's Road
Van “At Last... The Tale And Other Stories” (Freia Music, 2019)

Voor de eind-veertigers onder ons die opgroeide ten tijde van de befaamde 'SI-periode' is de band The Last Detail geen onbekende. In het kielzog van de Britse neoprog-beweging was er in ons landje ook genoeg te genieten met bands als Egdon Heath, Achet Aton en deze uit Den Haag afkomstige band. Door Freia Music is er nu een mooi overzicht als dubbel-CD uitgebracht met zo goed als het complete oeuvre van de band. De muzikanten waren vóór de oprichting van The Last Detail al jaren actief in de muziek. Zo maakte toetsenist Julian Driessen al een LP met de band Ywis. Na het uiteenvallen daarvan formeerde hij samen met ex-Ywis-maatje Herman Ruijters en de broers Ruud (zang) en Peter Stoker (bas) de band Year And Day. Na één demo is het avontuur met deze bezetting alweer voorbij, maar het legde wél de fundering voor The Last Detail. Julian en Ruud besloten verder te gaan en met toevoeging van gitarist Bart Feis was de eerste line-up van The Last Detail een feit. Als snel werden Bert de Bruijne en René Kerst opgenomen in de band en werden er wat demo's opgenomen, die worden opgepikt door Freia Music. Labelbaas Peter Lindenbergh zorgde ervoor dat ze in een betere studio een aantal nummers opnieuw konden opnemen en gebruikte één van die opnamen voor het derde deel van de “Exposure”-serie, die up and coming bands de gelegenheid gaf zich te profileren. Helaas zagen de laatst toegetreden leden niets in live optreden en werd bassist Peter Stoker teruggevraagd en Andy de Zeeuw als drummer. Met deze bezetting neemt men het eerste volwaardige studio album, “At Last... The Tale” op. De goed in het gehoor liggende neoprog ligt nog het dichtst in de buurt bij de muziek van Saga. Geen wonder dat de Hagenezen in 1990 gevraagd worden als support act voor de Canadese band. The Last Detail dook dat jaar ook weer de studio in om een EP op te nemen. Dit werd één van de eerste uitgaven van het kersverse SI Music-label. Maar de druk op de band blijkt te groot en zo valt The Last Detail eind 1991 uit elkaar. Maar het verhaal is zeker nog niet klaar. Julian, Ruud en Bert gaan verder als Timelock maar dat is een ander verhaal. We gaan luisteren neer een tweetal nummers van deze compilatie.
Websites:
https://thelastdetailnl.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/FREIAmusiccom/ .

NIEUW
Thelen, Stephan - Fractal Guitar
Afkomstig van "Fractal Guitar" (MoonJune Records, 2019)

De in de V.S. geboren Zwitserse gitarist/componist Stephan Thelen is momenteel vooral bekend als lid van de band Sonar, die op zijn laatste twee platen David Torn te gast had. Tevens schrijft hij muziek voor onder andere het Kronos Quartet en The Mannheimer Schlagwerk. Voor zijn soloproject wilde hij de nadruk leggen op een bepaald effect, dat hij "fractal guitar" noemt. Het is een soort ritmische verschuiving/vertraging (delay) met een hoog feedback-niveau dat een waterval aan verschuivende/vertragende patronen in vreemde maatsoorten creëert. Tevens wilde hij voor dit project samenwerken met zo veel mogelijk gelijkgestemde snarenkunstenaars en dat is hem behoorlijk gelukt. De CD, die natuurlijk "Fractal Guitar" moest gaan heten, herbergt bekende en minder bekende gitaristen als de genoemde David Torn, de geregeld in ons programma te horen cloud-gitarist Jon Durant, Markus Reuter, Henry Kaiser en MoonJune-collega Barry Cleveland. Een van de grondleggers voor dit soort muziek is ongetwijfeld Robert Fripp geweest met zijn soloalbum "Exposure" en King Crimsons comeback "Discipline". De vijf lange composities op "Fractal Guitar" kennen dan ook een zekere verwantschap aan de Frippertronics en de bekende ritmepatronen, maar leggen meer de nadruk op het totaalgeluid. 'Ritmische ambient' is wat dat betreft een geschikte omschrijving, die zeker voor het gedraaide titelnummer zal opgaan. Maar er zijn ook wel degelijk momenten dat er behoorlijk gierende, jankende gitaren voorbijkomen, zoals in "Urban Nightscape". Duidelijk een plaat voor liefhebbers van touchguitars en aanverwanten (lees: King Crimson, Herd Of Instinct etc.).
Websites:
http://www.stephanthelen.com/
https://stephanthelen-moonjune.bandcamp.com/releases .

NIEUW
Rustin Man - Our Tomorrows
- The World's In Town
Van "Drift Code" (Domino, 2019)

Rustin Man, waar kenden we dat ook weer van? Oh ja, dat was de naam die voormalig Talk Talk-bassist Paul Webb bleek te hebben aangenomen voor zijn samenwerking met Portishead-zangeres Beth Gibbons. Het duo bracht ons de stemmige plaat "Out Of Season", alweer bijna 17 jaar geleden. Nu is daar 'out of the blue' een nieuw album: "Drift Code". Zonder Gibbons, maar wel weer met medewerking van drummer Lee Harris, met wie Webb zowel in Talk Talk als in .O.Rang samenwerkte. Op "Drift Code" bespeelt Webb maar liefst een dozijn instrumenten: naast basgitaar ook diverse 'vintage' instrumenten uit de gitaar- en toetsenfamilies. Daarnaast wordt hij bijgestaan door bespelers van divers koper- en strijkinstrumentarium. Het album heeft daardoor een zeer 'organisch geluid', zoals dat wel genoemd wordt. Sfeervol en herfstig. Meest opvallende wel is dat Webb zelf zingt. Zijn ietwat curieuze stemgeluid doet nog het meest denken aan Robert Wyatt op een andere toonhoogte, met soms een randje Bowie-op-leeftijd. Zijn zang geeft het geheel een extra melancholiek karakter, dat door de nostalgische hoes vervolmaakt wordt. Op die hoes prijkt grappig genoeg een Nederlands draaiorgel, gefotografeerd (in de jaren vijftig?) in Den Haag op het kruispunt Spui/Spuistraat/Lange Poten/Hofstraat (een bord dat naar Rijswijk verwijst is duidelijk zichtbaar). In het voor u uitgezochte "Our Tomorrows" legt Harris een zeer herkenbare drumtrack neer in late Talk Talk-stijl. Het is een van de weinige associaties met de 'moederband'.
Website: https://www.rustinman.com/ .

NIEUW
Red Bazar - Nothing Left
- The Parting
Van "Things As They Appear" (White Knight, 2019)

"Things As They Appear" is de opvolger van het in 2016 verschenen "Tales From The Bookcase". Het is Red Bazars vierde album en het tweede waarop Peter Jones (bekend van Tiger Moth Tales, tevens de huidige toetsenist van Camel) de zang verzorgt. De teksten op de voorganger waren nog gebaseerd waren op Jones' favoriete boeken: werelden van fictie, historie en fantasie. De titel van het nieuwe album maakt duidelijk dat we deze keer met beide benen in de huidige tijd staan. De teksten zijn donker van karakter en geven blijk van de grimmige sfeer zoals die op dit moment met name lijkt te heersen in het Verenigd Koninkrijk. Je zou bijna kunnen stellen dat Red Bazar met "Things As They Appear" een Brexit-soundtrack heeft gemaakt. En op zich past dat wel bij het stevige geluid van Red Bazar, dat zo ergens tussen progrock en progmetal laveert. Stevig gitaarwerk en ronkende baspartijen met daar tussen door de nodige toetsenpartijen. Die zijn nu ook weer niet door Peter Jones gespeeld (wat hij overigens live wél doet) maar door Red Bazars 'voormalige' toetsenist Gary Marsh. Resultaat is een album dat je qua thematiek niet echt vrolijk stemt maar muzikaal wel degelijk in beweging weet te krijgen.
Website: http://www.redbazar.co.uk/ .

HET DEBUUT / HERUITGAVE
Gungfly (Rikard Sjöblom's) - Rumbling Boxes
Van “Please Be Quiet” (eigen beheer, 2009);
heruitgegeven als onderdeel van de box “Rumbling Box (2006 – 2016)” (Inside Out / Sony Music, 2018)

Na het opheffen van Beardfish trok voorman Rikard Sjöblom de naam Gungfly weer uit de kast. Onder die naam had hij in 2009 en 2011 al eens twee albums gemaakt. De eerste helemaal in zijn eentje, de tweede met hulp van een ritmesectie, bestaande uit de gebroeders Rasmus en Petter Diamant. Dat duo is ook weer van de partij bij het sinds 2017 als Rikard Sjöblom's Gungfly opererende gezelschap. Daarvan verscheen dat jaar "On Her Journey To The Sun” en onlangs de opvolger "Friendship", waar we afgelopen november al aandacht aan gaven. Vanavond gaan we terug naar het debuut van Gungfly. Dit debuut “Please Be Quiet” uit 2009 was ook te vinden in de box “Rumbling Box (2006 – 2016)” die vorig jaar verscheen. Daarvan het nummer “Rumbling Boxes”.
Website: http://www.rikardsjoblom.com/ .

NIEUW
Focus - Mazzel
- Winnie
Van "Focus 11" (eigen beheer, 2019)

De tijd dat Focus actief is sinds de heroprichting is ondertussen veel langer dan dat Thijs van Leer onder de Focus-vlag successen vierde met Jan Akkerman. "Focus 11" is het vierde reguliere studio-album dat sindsdien verscheen. En opnieuw is de organist/fluitist met een andere bezetting de studio ingedoken. De ook in de seventies aanwezige drummer Pierre van der Linden was er al vrij snel weer bij, gitarist Menno Gootjes kennen sinds de vorige plaat - nieuw is de virtuoze jazzbassist Udo Pannekeet, die Van Leers schoonzoon Bobby Jacobs opvolgde. Zijn fretloze spel geeft een fraai zoemende ondergrond aan Gootjes' diepgevoelige spel in de instrumentale ballad "Winnie". "Mazzel" is een van de meest kunstige composities van dit werkstuk: fascinerend hoe de diverse partijen door elkaar verweven zijn. Focus is de laatste jaren bijzonder veel op tournee en ook nu weer. De groep is speciale gast van Marillion tijdens het Marillion Weekend op Port Zélande, eind maart. Opmerkelijk, daar Marillion diverse Weekenden heeft afgesloten met een ludieke cover van de Focus-hit "Hocus Pocus". Ook is de Focus op 28 maart te aanschouwen in Luxor Live te Arnhem en op 4 mei in Hedon, Zwolle.
Website: http://www.focustheband.com/ .

NIEUW
Jackson, Joe – Big Black Cloud
– Strange Land
Van het album “Fool” (earMUSIC, 2019)

Joe Jackson heeft een uit duizenden herkenbare stem, net zoals bijvoorbeeld Sting, Joe Cocker of Phil Collins. "Na vele muzikale geniale uitspattingen is er weer contact met zijn voormalige bandleden. Met hen maakt Jackson een comeback in de popscene. Inmiddels heeft hij wel moeten zoeken naar een nieuw label, maar voor earMUSIC weet hij wel een juweeltje te maken: “Fools” is een prachtig popalbum. Lekkere felle uitspattingen gaan weer gepaard met melodieuze poplijnen zoals in “Absolute Fabulous” of het mooie, lieve “Dave”, waarvoor Jackson weer een prachtige zanglijn wist te smeden. Maar weinig collega's kunnen zich op dit punt met hem meten. Ook “Strange Land”, “Friend Better” of het mondiaal muzikale titelstuk zijn prima songs. Jackson levert méér in allerlei opzichten. Zowel muzikaal als met zijn maatschappelijk getinte teksten weet Jackson nog goed mee te gaan en is dit zeker een van de beste albums die hij de afgelopen jaren heeft afgeleverd." (naar mpodia.nl) Joe Jackson gaat naar aanleiding van dit album én zijn 40-jarige artiestenjubileum ook uitgebreid op tournee, wat hem voor vijf concerten naar Nederland brengt, die overigens alle vijf al zijn uitverkocht:
17 maart 2019 Groningen, Oosterpoort
4 april 2019 Utrecht, TivoliVredenburg
7 april 2019 Amsterdam, Paradiso
8 april 2019 Amsterdam, Paradiso
10 april 2019 Enschede, Muziekcentrum

Website: http://joejackson.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND / LIVE-TIP
King Crimson – Starless (live)
Van “Meltdown – Live In Mexico” (Discipline Global Mobile, 2018)

In februari eens een keer geen studio-release als Album van de Maand, maar een document van een band die in 2019 Abraham ziet: King Crimson. Een kat schijnt 9 levens te hebben. De legende zegt dat de eerste 3 de speelse fase van haar levens vormen, de daaropvolgende 3 de dwalende en de laatste 3 de huiselijke. Zou dit ook voor King Crimson opgaan? En in welk leven zijn Robert Fripp en co. nu eigenlijk beland? Volgens de liner notes in het recentste live-document “Meltdown – Live in Mexico” is de band nu beland in fase 8.4! Zeker is dat het gezelschap gedrevener is dan ooit tevoren. En vooral Fripp heeft veel plezier in het materiaal dat er avond na avond gespeeld wordt. De achtmansformatie toert al een aantal jaar gestaag met een set die continu in de steigers staat. Geen avond is hetzelfde en de materiaalkeuze is soms verrassend. Zo komt er veel voorbij van de vergeten periode, ten tijde van de albums “Lizard” en “Islands”. Dat de line-up nu drie drummers heeft, doet overkill vermoeden. Ze vullen elkaar echter eerder aan dan dat men elkaar in de weg zit. Dit komt mede doordat de drie onderling totaal verschillen van spelstijl. “Meltdown – Live In Mexico” is een overzicht van de 5 concerten die in juli 2017 in het Teatro Metropolitan te Mexico City werden gegeven. Het is bij elkaar zo'n kleine 3,5 uur aan muziek. Daarnaast zit er ook een Blu-ray in de set met de audio in 5.1 surround sound en een concertfilm van de optredens. Het 50-jarige jubileum zal de karmozijnen koning vieren door exact 50 concerten te geven dit jaar, met als kroon op zijn lange carrière drie concerten in de Royal Albert Hall. Zouden er dan nog wat ex-leden een cameo doen? Onder die concerten zijn er ook twee in de Nijmeegse Vereeniging aangekondigd, op 22 en 23 juni. Er zijn nog kaarten, maar wees er snel bij, want de verkoop gaat snel. We geen nu terug naar een van de meest populaire periodes van de band met het nummer “Starless”, afkomstig van het zevende album “Red”, altijd een van de hoogtepunten van de concerten.
Website: https://www.dgmlive.com/ .

LTERUGBLIK OP 2018
Auri – The Space Between
Van “Auri” (Nuclear Blast, 2018)

Het debuutalbum van het Fins-Britse trio Auri was één van de meer verrassende ontdekkingen van het afgelopen jaar. Toetsenist Tuomas Holopainen en multi-instrumentalist Troy Donockley (die samen ook in de symfonische metalband Nightwish zitten) werkten samen met zangeres Johanna Kurkela al jaren gezamenlijk aan muziek maar vonden eindelijk de tijd om die ook daadwerkelijk op te nemen. Gezien de achtergrond zou je muziek verwachten met een metal-insteek maar is het eindresultaat veel meer in de richting van de proggetinte folkklanken van Troy Donockley’s solo werk. AURI is duidelijk niet over één nacht ijs gegaan en heeft een bijzonder sfeervol album afgeleverd dat bij vlagen zelfs een donker, mysterieus sfeertje heeft. Album-opener “The Space Between” valt op door het gitaarwerk van Troy Donockley en de drums en vioolpartijen ingespeeld door Frank van Essen (Iona, Celestial Fire).
https://www.facebook.com/AURlband/ .

HERUITGAVE
Tubes, The - Don't Want To Wait Anymore (live)
- Spaghetti Overture (live)
Afkomstig van "Bondage At The Bush" (Secret Records, 2005, 2011/2018)

In 2005 verscheen de CD "Wild In Londen", een live-registratie van The Tubes tijdens de op het wilde westen geïnspireerde show in de Shepherds Bush Empire op 6 december 2004. De 14 tracks tellende schijf werd in 2011 opnieuw uitgebracht onder de titel "Wild West Show - Wild In London", dit keer met het complete concert als toetje op dvd. Het vorig jaar uitgebrachte "Bondage At The Bush" bevat diezelfde DVD, maar dit keer ook alle 25 nummers op dubbel-cd. Wellicht sprak het wildwestthema niet meer zo aan en werd daarom in de titel en het SM-getinte hoesontwerp de link gelegd met de extravagante shows van de band rondom Fee Waybill uit de jaren 70 van de vorige eeuw. Voor de fans maakt het niet uit: die zullen het ongetwijfeld prachtig vinden dat ze nu het complete concert ook op CD (of eventueel dubbel-LP) hebben. Ter gelegenheid van dit memorabele feit draaien we een van de prijsnummers, het van "The Complete Backwards Principle" afkomstige "Don't Want To Wait Anymore", aangevuld met een deel van de "Spaghetti Overture", waarin fragmenten verwerkt zijn van onder meer "Once Upon A Time In The West". Voor wie overigens liever wat nieuwer live-materiaal willen is er ook goed nieuws: eind vorig jaar verscheen de dubbel-CD "Mondo Pulp - Live In Europe 2016".
Website: http://www.thetubes.com/  .

NIEUW / LIVE-TIP
Hackett, Steve - Under The Eye Of The Sun
- Conflict
Van "At The Edge Of Light" (InsideOut / Sony Music, 2019)

Steve Hackett is al heel wat jaren bijzonder actief. De ene tournee volgt de andere op, waarbij opvalt dat de concertreeksen voor een groot deel in het teken staan van zijn illustere verleden: de jubilea van de albums die hij met Genesis maakte én die uit zijn vroege solocarrière worden ruimhartig gevierd. Dat betekent niet dat de meestergitarist helemaal in nostalgie wegzakt. Integendeel: de studio-albums die tussen de live-registraties door de laatste jaren verschijnen, behoren tot sterkste in zijn solo-oeuvre! Hij schrijft meeslepend songmateriaal met relevante teksten, zingt ze zelf en doet dat met meer gevoel en kracht dan vroeger en omringt zich steeds weer met topmuzikanten. Zo horen we op "At The Edge Of Light" songs over waar de mensheid de staat van de wereld heeft gebracht. De teksten zijn in de meeste gevallen met zijn vrouw Jo geschreven. Zijn steun en toeverlaat in zijn thuisstudio (letterlijk zijn huiskamer, zoals in de documentaire bij de CD/DVD-editie is te zien) is vooral Roger King. Hij zorgt voor het algehele sounddesign van het veelal gezamenlijk met Hackett gecomponeerde materiaal. Hele strijkerssecties en enorme koren weet hij te construeren dan wel te samplen. In sommige gevallen is zelfs de ritmetrack van Kings hand. Voor andere nummers zijn maar liefst vier drummers verantwoordelijk: Simon Phillips, Nick D'Virgilio, Gullie Briem en de tijdens de opnamen afgezwaaide Gary O'Toole. Opvallend is sowieso dat de veel medewerkende muzikanten maar op één track te horen zijn: de zingende gezusters McBroom bijvoorbeeld, of twee sitarspelers. De stilistische injecties komen dan ook uit diverse hoeken, van blues en soul tot Indiase muziek. Hackett was binnen Genesis naar eigen zeggen de grote stimulator om de LP-kantlange suite "Supper's Ready" te gaan construeren en is altijd van een dergelijke aanpak blijven houden. Vooral op zijn recentere albums weet hij dat te vertalen in een overkoepelende spanningsboog zonder dips - dat was vooral op de albums uit zijn 'middenperiode' wel anders. Ook "At The Edge Of Light" boeit weer van begin tot eind, zeker in de geslaagde 5.1-mix die Roger King ook nog afleverde voor de aan te raden CD/DVD-editie. In "Under The Eye Of The Sun" horen we o.a. furieus basspel van Jonas Reingold (tevens Hacketts huidige tourbassist), het instrumentale "Conflict" opent met een motief dat sterk herinnert aan "Dancing With The Moonlit Knight". Hackett is in mei drie maal op rij te aanschouwen in een uitverkocht Cultuurpodium Boerderij te Zoetermeer.
Website: http://www.hackettsongs.com/.

NIEUW
Autumn - Blackout
- Cyanide Sky
Van "Stacking Smoke" (Painted Bass Records, 2019)

Autumn was jarenlang een vaste waarde binnen de Nederlandse rockscene met een tegen de prog- en gothicmetal aanschurende sound. Na het verschijnen van album nr. 5 in 2011, “Cold Comfort”, werd een pauze ingelast, die uiteindelijk 8 jaar zou duren. Niet dat de band helemaal verdwenen was, maar er kwam geen nieuw materiaal en er werd maar zeer sporadisch opgetreden. "Stacking Smoke" verbreekt de stilte en laat horen dat er muzikaal niet echt dramatisch nieuwe wegen zijn ingeslagen. Autumn staat voor stevige rock dan wel metal, met een progressieve inslag – voor een sound die met name gekenmerkt wordt door breed uitwaaierende gitaren, met daaroverheen nog een keyboardsaus. Gevaar is dan al gauw dat het geluidsbeeld vermoeiend wordt, maar Autumn-toetsenist Jan Munnik weet dit goed te vermijden en heeft ervoor gezorgd dat het album zeer goed klinkt. Jammer is wel dat de band muzikaal te dicht bij één bepaalde sound blijft hangen, waardoor bij volledige beluistering van “Stacking Smoke” toch iets van luistermoeheid ontstaat. Ongeveer halverwege komt “Cyanide Sky” met zijn meer open sound dan ook als geroepen, terwijl het daaraan voorafgaande “Blackout” één van de meer energieke stukken van het album is. Autumn voegt in vergelijking met Nightwish, After Forever. Epica en Within Temptation niet echt iets opvallends toe en blijft daardoor een beetje flets afsteken tegen die generatiegenoten. Neemt niet weg dat "Stacking Smoke" zeker een goed album is en dat de band het als vanouds uitstekend gaat doen op de diverse podia. Zoals op 11 mei op 35 Jaar Freia Music Festival in de Cacaofabriek in Helmond. Of eerder al én dichter in de buurt, op 14 februari als voorprogramma van Delain in Hedon te Zwolle.
Website: https://www.autumn-band.com/.

NIEUW
FEM (Forza Elettromotrice) - Mi Trasformo
- Attesa
Van "Mutazione" (eigen beheer, 2019)

Via Fading Records maakten we in het midden van dit decennium kennis met een reeks opwindende Italiaanse bands die nieuw leven verschaften aan RPI (rock progressivo Italiano). Not A Good Sign, La Coscienza Di Zeno, het vrijwel volledig vernieuwde Syndone en FEM (voluit: Forza Elettromotrice): al deze bands brachten via dat label nieuwe muziek die tegelijk midden in die traditie staat, maar toch ook erg fris klinkt. Zoals u vorige week al heeft kunnen horen in Xymphonia's 2018-eindlijst hebben de drie eertstgenoemde bands vorig jaar sterk nieuw plaatwerk uitgebracht, zij het niet meer op het zich verontrustend stilhoudende Fading Records. Aan het begin van het nieuwe jaar is ook FEM (Forza Elettromotrice) terug, na een stilte van een kleine vier jaar. Zoals de albumtitel "Mutazione" al aangeeft, is er wel het een en ander veranderd: zanger Massimo Sabbatini is vertrokken. Dat lijkt een aderlating, daar hij op het eerste volledige FEM-album "Sulla Bolla Di Sapone" (2015) uitstekend voor de dag kwam. Maar zodra je zijn vervanger Alessandro Graziano aan het werk hoort, klaag je niet meer. In opener "Mi Trasformo" bouwt hij met zijn soepele, wendbare tenor prachtig met klimmende toonhoogte op. Warm, helder, doorvoeld en technisch volmaakt - super-Italiaans, maar niet te theatraal. Voor de rest is de bezetting gelijk gebleven, wat weer veel prachtig spel op elektrische gitaar en 'vintage' klinkende toetsen garandeerd. Toch is er nog één opmerkelijke toevoeging aan de vaste bezetting: Pietro Bertoni - op het debuut al even te gast - die zowel trompet, trombone, eufonium als metallofoon bespeelt. In zijn eentje zorgt hij dus voor blazersarrangementen, die composities als "Mi Trasformo" extra vol laten klinken. Omdat Graziano hier en daar de viool hanteert, zoals mooi intiem te horen is in "Attesa", kent "Mutazione" als geheel een wat zwaarder door klassieke muziek beïnvloed geluid dan "Sulla Bolla Di Sapone". Opvallend, daar ook de andere drie genoemde bands veel met klassieke elementen stoeien op het meest recente plaatwerk.
Website: http://www.femprogband.it/.

VOORPROEFJE
Maglev, Joost - Angel
Van het op 15 maart te verschijnen album "Alter Ego" (Bad Elephant Music, 2019)

In maart 2016 was daar ineens het album “Overwrite The Sin” van de Nederlandse muzikant Joost Doesburg, onder zijn artiestennaam Maglev. Een album bomvol uitbundige progressieve rock, beïnvloed door Kate Bush, Queen, Ayreon, de Japanse band Vienna en Valensia. Nu 3 jaar later kwam deze week de aankondiging dat op 15 maart van dit jaar de opvolger, “Alter Ego”, zal verschijnen bij Bad Elephant Music – en ditmaal onder de naam Joost Maglev. Samen met die aankondiging werd er ook al vast één track vrijgegeven via Maglevs Bandcamp-pagina en verscheen er op een Youtube een zogenaamde 'lyric video' van dat nummer, “Angel”. Hierop afgaande blijft Maglev trouw aan zijn sound, bespeelt hij ook nu weer bijna alle instrumenten zelf en horen we een song die zo van Valensia had kunnen zijn. En wat blijkt? Op die Bandcamp-pagina is al te lezen dat de titeltrack van “Alter Ego” is gearrangeerd en geproduceerd door niemand minder dan die maker van de grote hit “Gaya” zelf! Overigens niet de enige muzikant van enige naam en faam op het album, want Arjen Anthony Lucassen ofwel Ayreon speelt gitaarpartijen in één nummer, dat nota bene door Renaissance-zangeres Annie Haslam (mede?) gezongen wordt. Kortom: een release om vol verwachting naar uit gaan kijken.
Youtube: https://www.youtube.com/watch?v=TbLq39uE0vg
Bandcamp: https://joostmaglev.bandcamp.com/album/alter-ego.

HERUITGAVE (verlate aandacht)
Springett, Martin - Andromeda
- Three Days At Brighton
Afkomstig van "The Gardening Club" (Illuminated Records, 1983 / Gonzo Multimedia, 2017)

Martin Springett is een grafisch kunstenaar die in 1981 enige bekendheid verkreeg door zijn hoesontwerp voor de gelijknamige LP van Heads In The Sky. De in Engeland geboren, maar sinds 1965 in Canada wonende Springett is echter ook componist en gitarist en met behulp van leden van het genoemde Heads In The Sky en enkele andere musici bracht hij in 1983 het album "The Gardening Club" uit. In tegenstelling tot de progressieve rock van Heads In The Sky maakt Springett muziek die vergelijkbaar is met Anthony Phillips en Al Stewart: progressief getinte singer/songwritermateriaal, met een hoofdrol voor Springetts 12-snarige gitaar. Het elektrische gitaarwerk laat hij daarbij over aan drie andere muzikanten. Ook op toetsengebied is er voldoende te genieten, zoals de enigszins aan Peter Bardens herinnerende Moogsolo's in "Three Days At Brighton" en "Aerial Adventures". De LP werd, mede door de fantastische hoesschilderijen van Springett, een cultklassieker die pas in 2017 een heruitgave op CD kende. Gonzo Multimedia leverde prima werk door het album door de oorspronkelijke producer Don Geppert te laten remasteren en voegde tevens vier meer rockende bonustracks toe, die voorheen alleen op de download-EP "Songs From The Greenhouse" verkrijgbaar waren. Enige smet is dat uitgerekend de naam van Heads In The Sky-voorman Russ Walker ontbreeks in de lijst van musici. Overigens is Springett naast zijn grafische werk steeds actief gebleven als muzikant en bracht hij onlangs zijn nieuwe album "The Riddle" onder de groepsnaam The Gardening Club uit, terwijl hij bezig is met een nieuwe CD, getiteld "Boy On A Bike". Een voorproefje van "The Riddle" is in de vorm van de hidden track "The Riddle Overture" als afsluiter op de heruitgave van "The Gardening Club" te vinden. Van die heruitgave hebben we een van de meest progressieve stukken uitgekozen, "Andromeda", samen met het genoemde "Three Days At Brighton".
Websites:
http://martinspringett.com/
http://gardeningclubmusicandart.ca/.

LIVE-TIP / IN HET NIEUWS
Pink Floyd – Let There Be More Light
Van het album “A Saucerful Of Secrets” (Columbia, 1968)

“A Saucerful Of Secrets” is het tweede album van Pink Floyd, tevens het enige album waarop alle vijf Pink Floyd-leden aan meewerkten. Nick Mason heeft een band opgericht die vernoemd is naar dit album. Met die groep, waarin we ook de van de Roger Waters-loze Pink Floyd bekende bassist Guy Pratt vinden, alsmede Spandau Ballet-gitarist Gary Kemp, speelt Mason werk van vóór “The Dark Side Of The Moon”. Ofwel de periode die belicht werd met de megaboxset “The Early Years”. Op 6 september vorig jaar was Nick Mason's A Saucerful Of Secrets te aanschouwen in het Amsterdamse Carré. Stefan Sjoers schreef daarover in Lust For Life: “Weet Nick Mason de magie van het oude Pink Floyd te doen herleven? Daar kunnen we gelukkig bevestigend op antwoorden. Tuurlijk is het duidelijk dat we vijftig jaar verder zijn: het gebruik van moderne techniek wordt niet geschuwd en de show is in alle facetten een stuk meer geregisseerd dan Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett was. Wat echter vooral zichtbaar en hoorbaar is, is het haast jeugdige spelplezier waarmee deze mannen op het podium staan. En precies dát zorgt voor de magie. “ Wie dit heeft gemist kan de 'schade' inhalen op het Night Of The Prog Festival dit jaar. Op de tweede dag,20 juli, is Nick Mason's A Saucerful Of Secrets de afsluitenden act.

Er is ook nieuws te melden rond Pink Floyd. Het AD schreef afgelopen dinsdag:
“Meer dan 120 gitaren van Pink Floyd-gitarist David Gilmour worden binnenkort geveild bij veilinghuis Christie’s in New York. Onder de instrumenten is de iconische zwarte Fender Stratocaster uit 1969. Gilmour gebruikte die gitaar onder andere bij opnamen van de Pink Floyd-albums “The Dark Side Of The Moon” en “Wish You Were Here”, maar speelde ook talloze malen de solo in “Comfortably Numb” op het instrument. Tussen 1970 en 1986 was de gitaar Gilmours eerste keus en was het instrument belangrijk voor de ontwikkeling van het Pink Floyd-geluid. Christie’s denkt dat de zwarte ’Strat’ omgerekend ongeveer tussen de 90.000 en 130.000 euro zal opbrengen. „Deze gitaren hebben mij zo veel gegeven, het is tijd om ze door te geven aan anderen die hopelijk plezier zullen vinden en misschien iets nieuws creëren”, meldt Gilmour via het veilinghuis. De openbare verkoop is op 20 juni. De opbrengst gaat naar goede doelen.
Websites:
http://www.pinkfloyd.com/
http://www.thesaucerfulofsecrets.com/
http://www.davidgilmour.com/.

LIVE-TIP
Ghost – Pro Memoria
Van het album “Prequelle” (Loma Vista / Spinefarm Records, 2018)

Met drie Zweedse Grammis Awards, een U.S. Grammy Award en al meer dan 75 miljoen streams van het meest recente album “Prequelle” op zak bezoekt Ghost aanstaande dinsdag, 5 februari, met “A Pale Tour Named Death”-wereldtournee het AFAS Live in Amsterdam. Ghost wordt door velen al vanaf dag één geroemd om het eigen geluid en de excentrieke podium-performance. Muzikaal is het duidelijk hoorbaar dat de inspiratie komt van de muziek van bands als Black Sabbath, Blue Öyster Cult en Mercyful Fate. Dat zwaardere seventies-hardrockgeluid combineert de groep echter met luchtige en pakkende pop-elementen. De afgelopen jaren behaalden de Zweedse rockers steeds meer internationaal succes, met name dankzij hun derde studioalbum “Meloria”. Voor de eerste single “Cirice” van dit album ontving Ghost een Grammy Award voor het beste metallied. (Bron: Ticketmaster) De support act is Candlemass.
Website: http://ghost-official.com/.

ALBUM VAN DE MAAND / LIVE-TIP
King Crimson – Indiscipline (live)
Van “Meltdown – Live In Mexico” (Discipline Global Mobile, 2018)

In februari eens een keer geen studio-release als Album van de Maand, maar een document van een band die in 2019 Abraham ziet: King Crimson. Een kat schijnt 9 levens te hebben. De legende zegt dat de eerste 3 de speelse fase van haar levens vormen, de daaropvolgende 3 de dwalende en de laatste 3 de huiselijke. Zou dit ook voor King Crimson opgaan? En in welk leven zijn Robert Fripp en co. nu eigenlijk beland? Volgens de liner notes in het recentste live-document “Meltdown – Live in Mexico” is de band nu beland in fase 8.4! Zeker is dat het gezelschap gedrevener is dan ooit tevoren. En vooral Fripp heeft veel plezier in het materiaal dat er avond na avond gespeeld wordt. De achtmansformatie toert al een aantal jaar gestaag met een set die continu in de steigers staat. Geen avond is hetzelfde en de materiaalkeuze is soms verrassend. Zo komt er veel voorbij van de vergeten periode, ten tijde van de albums “Lizard” en “Islands”. Dat de line-up nu drie drummers heeft, doet overkill vermoeden. Ze vullen elkaar echter eerder aan dan dat men elkaar in de weg zit. Dit komt mede doordat de drie onderling totaal verschillen van spelstijl. “Meltdown – Live In Mexico” is een overzicht van de 5 concerten die in juli 2017 in het Teatro Metropolitan te Mexico City werden gegeven. Het is bij elkaar zo'n kleine 3,5 uur aan muziek. Daarnaast zit er ook een Blu-ray in de set met de audio in 5.1 surround sound en een concertfilm van de optredens. Het 50-jarige jubileum zal de karmozijnen koning vieren door exact 50 concerten te geven dit jaar, met als kroon op zijn lange carrière drie concerten in de Royal Albert Hall. Zouden er dan nog wat ex-leden een cameo doen? Onder die concerten zijn er ook twee in de Nijmeegse Vereeniging aangekondigd, op 22 en 23 juni. Er zijn nog kaarten, maar wees er snel bij, want de verkoop gaat snel. We beginnen als eerste met een nummer uit de jaren 80: “Indiscipline” dat zanger Jakko Jakszyk zeker naar zijn hand zet.
Website: https://www.dgmlive.com/ .

LIVE-TIP
Anathema – The Storm Before The Calm
Van het album “Weather Systems” (Kscope, 2012)

Afgelopen week werd Anathema toegevoegd aan de line-up van het Night Of The Prog Festival. Dit festival vindt jaarlijks plaats op de Freilichtbühne, het amfitheater bovenop de Loreley, dat op de World Heritage-lijst staat. Het is een pracht locatie op de beroemde rots aan de Rijn tussen Frankfurt en Keulen, waar al menig legendarisch Rockpalast-concert heeft plaatsgevonden. Het Night Of The Prog Festival wordt sinds 2006 georganiseerd. De veertiende editie vindt plaats van 19 t/m 21 juli. Anathema speelt op de laatste dag, de zondagavond dus. Anathema is begin jaren negentig opgericht en produceerde elf studio-albums. De Liverpudlians speelden al twee keer eerder op het Duitse festival, in 2011 en 2014. Het voor vanavond uitgezochte “The Storm Before The Calm” is afkomstig van het album “Weather Systems” uit 2012.
Website: https://www.anathemamusic.com/.

JAZZROCK-KLASSIEKER
Corea Elektric Band, Chick - Overture
Afkomstig van "GRP Super Live In Concert" (GRP Records, 1988)

Ter gelegenheid van het 100 jarig bestaan van jazz (blijkbaar had men een beginpunt ontdekt, zie http://jazz100th.com/) brachten enkele prestigieuze labels in 2017 enkele klassieke jazzplaten uit. "Live In Tokyo 1987" van The Chick Corea Elektric Band was er een van. Toch is dat album nooit in die hoedanigheid uitgebracht. De opname was namelijk onderdeel van de dubbel-CD "GRP Super Live In Concert", waarbij Corea's formatie en een all star band beiden een CD vulden met live-materiaal dat in 1987 in Japan was opgenomen tijdens een speciaal concert. Dave Grusin en Larry Rosen van GRP waren namen gevraagd om met enkele van hun topmusici een concertreeks in Japan te doen. Dit had heel wat voeten in de aarde, zeker op het gebied van sponsoring en techniek. Corea had net met een nieuwe bezetting met zijn elektrische band het album "Light Years" uitgebracht, waarop gitarist Frank Gambale de plek van Scott Henderson en Carlos Rios had ingenomen en Eric Marienthal als saxofonist was aangetrokken. Voor het Japanse concert schreef de toetsenvirtuoos het openingsstuk "Overture", dat mooi de samenvoeging van klassiek getinte progressieve rock van zijn vorige band Return To Forever en technische jazzrock laat horen.
Website: http://chickcorea.com/elektric-band/.

IN HET NIEUWS
Riis, Bjørn – Winter
Van “Forever Comes To An End” (Karisma Records, 2017)

In het jaar overzicht van 2017 eindigde het tweede solo-album van Bjørn Riis op een zevende plek. Er kwam in 2018 wel een EP, maar een volwaardig album is nu zo goed als klaar en zal binnenkort verschijnen. We zijn benieuwd of het net als zijn voorganger een uitgesponnen filmische plaat wordt, vol heerlijk gitaar spel in de beste David Gilmour/Steve Rothery-modus. Als de lijn van de voorgangers wordt voortgezet zal de plaat zeker aanspraak maken op een positie in de volgende jaarlijst. Op het album kunnen we ook een aantal gasten verwachten, waaronder Kristian Hultgren (de bassist van Wobbler). Voor nu nog een track van dat tweede album, “Forever Comes To An End”.
Website: http://www.bjornriis.com/.

  Xymphonia is sponsored by: