Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Satriani, Joe - Thunder High On The Mountain
- What Happens Next
Van "What Happens Next" (Epic, 2018)

"Shockwave Supernova" was 2½ jaar geleden naar ons inzicht een bovengemiddeld sterk album in de almaar uitdijende discografie van de Amerikaanse gitarist Joe Satriani. Daarop waren de muzikanten te horen waarmee hij ook de wereldpodia afstruint: toetsenist/gitarist Mike Keneally, drummer Marco Minnemann en bassist Bryan Beller. Op "What Happens Next" pakt hij het anders aan: genoemden zijn niet te horen, in plaats daarvan vroeg hij drummer Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) en bassist Glenn Hughes (o.a. ex-Deep Purple). Beiden zijn niet vies van een partijtje funkrock, maar toch krijgen we dat, ondanks een titel als "Super Funky Badass", nauwelijks voorgeschoteld: "What Happens Next" klinkt toch vooral als een gemiddeld lekker wegluisterend Satriani-album. Soms even wat smeriger, zoals in "Thunder On The Mountain", maar het nummer vervolgt al snel met juist een heel warme gitaarmelodie. Ook het titelnummer laat de gitaarvirtuoos van zijn subtiele en welluidende kant horen. De plaat is weer volledig instrumentaal, óók Hughes dient zijn mond te houden. Leuk feitje is dat zowel Hughes als Satriani in Deep Purple gespeeld hebben, zij het dat de laatste kortstondig insprong nadat Ritchie Blackmore midden in een tour definitief opstapte. Overigens gaan Keneally en Beller gewoon weer mee op tournee, al is Minnemann vervangen door Joe Travers (o.a. ex-Zappa Plays Zappa). Satriani is binnenkort met zijn G3-circus in Nederland, met collega's John Petrucci en Uli Jon Roth: op 31 maart in De Oosterpoort in Groningen en op 14 april in het Klokgebouw in Eindhoven.
Website: http://www.satriani.com/ .

NIEUW
Kayak - Falling
- Cracks
Van "Seventeen" (InsideOut, 2018)

Toen enkele jaren geleden Edward Reekers en Cindy Oudshoorn uit Kayak stapten omdat ze het niet eens waren met de toekomst die bandleider Ton Scherpenzeel voor ogen had met Kayak, leek die toekomst eventjes uiterst wankel geworden. Zeker toen ook enkele muzikanten het zangduo volgden naar het coverproject Symfo Classics. Rob Palmen van music agency GlassVille wist Scherpenzeel ervan te overtuigen gewoon door te gaan en koppelde de toetsenist/componist aan muzikanten uit zijn stal. De 65-jarige muziekveteraan kreeg met deze nieuwe kornuiten weer zoveel spirit dat hij zich weer 17 voelde. Samen met het feit dat dit ook echt het zeventiende Kayak-studioalbum blijkt, is dat de reden voor de albumtitel "Seventeen". We vermoeden dat ook een rol heeft gespeeld dat het album oorspronkelijk in 2017 zou verschijnen, ware het niet dat Palmen nóg een connectie aanwendde: die met het bekende prog-label InsideOut, die Kayak maar al te graag wilde tekenen. De release moest daartoe wel een half jaartje verschoven worden. Horen we die nieuwe spirit terug? Ja, wel degelijk, waarbij wel aangetekend dient te worden dat de bezetting die de komende weken op de podia zal staan nog niet volledig op de CD te horen is. Gitarist Marcel Singor geeft wel al op de CD blijkbaar van zijn veelzijdigheid - en dat met een heel andere sound dan op zijn solowerk. Hij laat veelal lyrische solo's horen die goed passen in de zeer herkenbare Kayak-melodieën en songwendingen. Zanger Bart Schwertmann heeft daarbij een zeer prettige stem die qua timbre in de verte doet denken aan dat van Bert Heerink. Schwertmann weet de songs stuk voor stuk meeslepend over het voetlicht te brengen. Bassist Kristoffer Gildenlöw (ex-Pain Of Salvation), lid van de huidige bezetting, is alleen in "Cracks" te horen, de andere baspartijen zijn van conservatoriumalumnus Scherpenzeels eigen hand. Dat "Cracks" is een van de drie epischer opgebouwde lange nummers, de overige zijn beduidend korter. Maar Scherpenzeel was altijd al sterk in het muzikaal boeiend en symfonisch getint uitwerken van pakkende melodische vondsten in het tijdsbestek van een popsong. Drummer Collin Leijenaar (o.a. bekend van zijn werk met Neal Morse) staat wel op de bandfoto's, maar is nog niet op "Seventeen" te horen. Eind januari treedt Kayak 5 keer op in den lande. Meer optredens zijn beloofd. Dit weekend kwam “Seventeen” op 6 binnen in de Nederlandse Album Top 100. Volgens Scherpenzeel is het wel 38 jaar geleden dat de band zo hoog in 'the charts' stond.
Website: https://www.kayakonline.info/ .

NIEUW
Cervello - Euterpe (live)
- Melos (live)
Afkomstig van "Live In Tokyo 2017" (Belle Antique, 2017)

"Melos" uit 1973 was de enige LP die de Italiaanse formatie Cervello uitbracht. De plaat wordt door velen als meesterwerk gezien, hoewel anderen moeite hebben met het grillige karakter, waarin Van Der Graaf Generator-achtige saxofoonorkanen en de rauwe zang prominent aanwezig zijn. Gitarist Corrado Rustici zou daarna in onder meer Nova spelen en enkele fraaie soloalbums maken, maar verwierf toch voornamelijk faam als producer. In 2017 kwamen drie van de vijf oorspronkelijke leden van Cervello bijeen om in Japan de hele LP live te spelen. Saxofonist/fluitist Giulio D'Ambrosio is nog steeds een virtuoos, maar zet zijn geweldige bagage nu vooral op melodieuze wijze in. Oudgediende Antonio Spagnolo is daarnaast een uiterst functionele bassist, terwijl Rustici zich heerlijk uitleeft in progressief jazzrockende gitaarsolo's. Ze worden bijgestaan door een zanger Virginio Simonelli, die uit de popwereld komt, maar over een uiterst soepele stem blijkt te bezitten die met gemak de moeilijke passages beheerst. Op toetsen schoof Sasà Priore aan, de huidige keyboardspeler van Osanna, de band waarin Corrado's broer Danilo Rustici zit en waarvan het prachtig symfonische "L'uomo" als één van de bonustracks wordt gebracht. Tenslotte is Davide Devito aangeschoven, een drummer die Corrado kent van zijn productiewerk voor Zucchero. Al met al is de SHM-CD "Live In Tokyo 2017" een schitterend live-document dat wordt afgesloten met "Roots Of Progression", een nummer van Rustici's laatste studioalbum "Aham", dat helaas wordt onderbroken door de bandaankondiging.
Website: https://www.facebook.com/corrado.rustici/ .

NIEUW
Inoue, Akira - Wordium
Afkomstig van "Ostinato" (USM Japan/Universal Music, 2017)

Vorig jaar kondigden we "Ostinato", de nieuwe CD van Akira Inoue al enkele keren aan. Dit gebeurde in het kader van enkele heruitgaven van zijn platen uit de jaren 80, waarop onder andere John Giblin, David Rhodes en Alan Murphy speelden. Op de nieuwe schijf zijn Giblin en Rhodes ook weer te gast, naast talloze Japanse musici en in een nummer drummer Geoff Dugmore (bekend van Killing Joke, The Waterboys, Dido, Europeans, Annabel Lamb, Steve Booker en Vitamin Z). Het bijzonder eclectische album varieert van pop naar kamermuziek en van jazzrock naar techno. Het ruim een uur durende meesterwerk, dat eigenlijk wel in onze jaarlijsten had gemoeten, wordt in stijl afgesloten met het fraai uitgewerkte "Wordium", waarin alle elementen samenkomen. Tenslotte huist de SHM-CD is een zeer verzorgde hoes.
Websites:
http://www.akira-inoue.com/
https://www.ostinato.rocks/ .

NIEUW
Armed Cloud – Warhead
Van het album “Master Device & Slave Machines” (Freya Records, 2017)

Het tweede album van Armed Cloud is tot stand gekomen via een internetpublieksfinancieringscampagne. De muziek van de Nijmeegse groep is een mix van progressieve rock en metal. “Master Device & Slave Machines” handelt over onze huidige maatschappij, waarbinnen wij allen geïndoctrineerd worden door machtsbeluste, gestoorde en daarmee gevaarlijke wereldleiders en andere personen of stromingen die onze levens beïnvloeden. Eén van de hoogtepunten van het album is “Warhead”. Een enorm powervol nummer, dat strak staat van de krachtige powerriffs, stevige drums en een zwaar basgeluid. Het middenstuk is rustiger opgebouwd met veel ruimte voor het toetsenwerk en een mooie gitaarsolo. Daan Dekker vergt hier het uiterste van zijn stem; hij wisselt zijn krachtige powervocalen af met emotionele meeslepende zang, met soms hoge uithalen. Dit mondt uit in een kakofonie die enigszins doet denken aan de hoogtijdagen van Uriah Heep. De gebroeders Remco en Wouter van der Veen componeerden het leeuwendeel van het materiaal, behalve dit “Warhead”, dat door drummer Rico Noijen is geschreven. (naar Progwerelds Mario van Os) Op 23 februari treedt de combinatie Knight Area en Armed Cloud op in de Willemeen te Arnhem.
Website: http://www.armedcloud.net/
.

LIVE-TIP
For All We Know – Fade Away
Van het album “Take Me Home” (Blacklace, 2017)

For All We Know is de band van Ruud Jolie, vooral bekend als gitarist van Within Temptation. Vorig jaar verscheen het tweede album “Take Me Home”, waarop net als op het debuut uit 2011 naast steviger werk vooral ook toegankelijke progressieve rock is te horen. For All We Know is in maart drie keer live te aanschouwen: 15 maart in de Gigant te Apeldoorn, 16 maart in 013 te Tilburg en 17 maart in De Boerderij te Zoetermeer.
Website: http://www.forallweknow.net/ .

LIVE-TIP
Jadis – A Thousand Staring Eyes
Van het album “No Fear Of Looking Down” (eigen beheer, 2016)

Na de release van het tiende album “No Fear of Looking Down” (2016) staat de Britse progressieve rockband Jadis weer volop in de belangstelling. De terugkeer van toetsenist Martin Orford (ex-IQ) heeft de band goed gedaan. In 2018 gaat Orford zelfs weer met Jadis op tour. In Nederland is For Absent Friends het voorprogramma, op 6 april in De Boerderij in Zoetermeer. Bijzonder, want het is voor het eerst in jaren dat die Nederlandse groep weer live te zien is. Kortom: een weerzien van twee symfobands uit de jaren negentig! Op 7 april speelt Jadis in Centrum Altenberg in Oberhausen, met Crystal Palace als voorprogramma.
Website: https://www.jadismusic.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Tiger Moth Tales - Take The Memory
Van "The Depths Of Winter" (White Knight Records, 2017)

De eerste maand van 2018 is de maand van Peter Jones a.k.a. Tiger Moth Tales. Zo treedt hij op 26 januari op, samen met Red Bazar, in De Boerderij in Zoetermeer. Maar bijna net zo belangrijk is het feit dat zijn recente album “The Depths Of Winter” Xymphonia's Album Van De Maand is. Hiermee heeft Jones een album afgeleverd dat duidelijk geïnspireerd is op de kerst- en winterperiode. Daar waar zijn eerste twee albums, “Cocoon” en ”Storytellers”, een grote mate van speelsheid in zich hadden, is album nummer drie wat serieuzer. Muzikaal is er gelukkig weinig veranderd: Genesis is nog steeds niet ver weg zonder overigens dat het een regelrechte pastiche word. Door dat op een tweetal tracks een kleine brassband meespeelt moeten we natuurlijk ook wel een beetje aan Big Big Train denken. In de wetenschap dat zowel Peter Jones als zijn vrouw beide blind zijn is het duidelijk dat de song “Take The Memory”, met schitterend lyrisch klarinetspel van Jones zelf, een aangrijpende ode is aan een voormalig 'gezinslid' in de vorm van een geleidehond. Met “The Depths Of Winter” heeft Tiger Moth Tales een album afgeleverd dat als een warme deken om je heen valt, een muzikaal hartverwarmend geheel in deze donkere dagen.
Websites http://www.tigermothtales.com/
Video (single-edit): https://www.youtube.com/watch?v=YuZDUKX1-rU
Bandcamp: https://tigermothtales.bandcamp.com/album/the-depths-of-winter .

NIEUW
Believe – VII
Van het album “Seven Widows” (Music & More Records, 2017)

Believe is een Poolse band rondom ex-Collage-gitarist Mirek Gil. De band is opgericht in 2004 en naast gitarist Gil is bassist Przemek Zawadzki het enige overgebleven oorspronkelijke lid. Zanger Lucasz Ociepa is de laatste toevoeging. “Seven Widows” is het zesde album van Believe. Het album bestaat uit zeven tracks, genummerd met Romeinse cijfers van I tot VII, die allen boven de 8 minuten klokken. “7 Widows” is het eerste conceptalbum van de band: elk nummer handelt over het afscheid van een weduwe en een speciaal iemand, tezamen een set van 7 trieste songs met als thema's verlies en pijn. We kunnen er niet omheen: het album klinkt als Collage en Satellite, met als ingrediënten weelderige en gelaagde melodieën, stijlvol viool- en gitaarspel, met daarbij emotionele zang.
Websites:
https://www.facebook.com/believeband/
https://www.youtube.com/watch?v=77CSBkbgkjQ (video) .

ITALOPROG
Ingranaggi Della Valle ‎– Inntal
Van “Warm Spaced Blue” (Black Widow Records, 2016)

Een paar jaar terug draaiden we al eens wat van het debuutalbum van het Ingranaggi Della Valle uit Rome. Het tweede album “Warm Spaced Blue” uit 2016 is echter nooit onder de aandacht gebracht in ons programma. Schande eigenlijk, want het is toch een zeer goed werkstuk. Waar de band op de eersteling nog echt op de Italiaanse school voer, is het tweede album duidelijk meer experimenteel. Tevens bleek er een nieuwe zanger aangetrokken en wordt er in het Engels gezongen. Naast de vaste kern is er ook en gastrol voor Goblin-bassist Fabio Pignatelli. Het merendeel van het album wordt gevormd door het drieluik "Call For Cthulhu". Door het veelvuldig gebruik van viool, maar ook de Mellotron denk je al snel aan het King Crimson van de jaren zeventig, of wat recenter, Änglagård. Maar er is ook duidelijk een jazzrock-element à la Mahavishnu Orchestra te bespeuren. We gaan luisteren naar het spannende “Inntal”.
Website: https://nl-nl.facebook.com/ingranaggidellavalle/ .

WAT IS ER TOCH GEBEURD MET...?
Timothy Pure – Island Of The Misfit Toys
Van “Island Of The Misfit Toys” (eigen beheer, 1999)

Er zijn van die albums die je al tijden niet meer hebt gedraaid. Maar als je er dan weer eens eentje te voorschijn haalt, realiseer je je hoe goed de plaat wel niet is. Zo ook met het laatste album dat het Amerikaanse Timothy Pure heeft gemaakt. Het album is alweer bijna 20 jaar oud en is toch een heerlijk staaltje neo-prog. Het album is eigenlijk het tweede deel van een trilogie albums waarvan de laatste dus nooit is verschenen - maar wél aangekondigd indertijd, met songtitels en al. Dit zal mede te maken hebben met het drukke schema van bandleider Matt Still, die als producer/mixer en engineer niet met de kleinste namen mag werken. Zo zien we onder anderen Elton John, Lady Gaga en zelfs Charles Aznavour op zijn CV staan. Toch hopen we dat Still een keer tijd vind om Timothy Pure nieuw leven in te blazen. Van de andere bandleden is mede componist Andre Neitzel inmiddels aan het werk als psychotherapeut en is drummer Chris Wallace verkast naar Schotland. Wat er met stergitarist Zod is gebeurd is tot nu een raadsel. Voor nu doen we het met dit wel heel fijne album “Island Of The Misfit Toys”.
Websites:
http://www.mattstill.net
 http://www.progarchives.com/artist.asp?id=119 .

NOG NOOIT GEDRAAID
Kitaro - Reimei
Van "Kojiki" (Geffen Records, 1990)

De Japanse muzikant Kitaro wordt over het algemeen geassocieerd met elektronische muziek, die in zijn thuisland word gewaardeerd om het spirituele karakter en in de VS groot succes vindt binnen de New Age-scene. Maar hij had ook een progverleden, aangezien hij onder zijn echte naam Masanori Takahashi lid was van de Japanse seventies-progrockband Far East Family Band. Dat progverleden dook zo af en toe op zijn albums op. Zo ook op het album "Kojiki" uit 1990, een instrumentaal conceptalbum dat het mythische verhaal van het ontstaan van Japan vertelt. Op dit album wordt Kitaro bijgestaan door een volledige band en een uitgebreid strijkersorkest. Het album kent zijn climax in de symfonische afsluiter van het album, “Reimei”, waar in een mooie gitaarsolo aan het slot zit.
Website: http://www.kitaro.live/ .

Nr. 11

We beginnen op nummer 11. We vinden op die positie 4 platen, waarvan er drie slechts in één lijstje voorkwamen. Daar we maar plek in de uitzending voor één van die vier hebben, kiezen we de breedst gedragen titel, die in de lagere regionen van maar liefst 3 lijsten voorkwam. Dat komt zelden voor, dat we onderin beginnen met zo'n veelgenoemde titel.


White Willow - Future Hopes (The Laser's Edge)
U hoort: Future Hopes

– Op nummer 10 in de lijst van Chris:
“Future Hopes” is een retro-futuristisch album geworden waarover de schaduw van Vangelis' “Blade Runner”-soundtrack hangt en zelfs qua gehele sfeer ook wel die van de film.

– Op nummer 10 in de lijst van Herman:
Bandleider Jacob Holm-Lupo gaf zelf aan dat het zevende White Willow-album min of meer een ode is aan de Yamaha CS 80-synthesizer. Het levert statige en gelaagde muziek op, waarin je je heerlijk kunt onderdompelen en waarin overigens ook de van eerdere White Willow-platen al zo vertrouwde Mellotron uitgebreid te horen is.

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
White Willow is ruim 22 jaar actief en heeft in die tijd 7 albums afgeleverd. Bepalend voor het geluid van de Noorse band is bandleider/hoofd-componist Jacob Holm-Lupo en zijn eigen muzikale invloeden, die nogal divers genoemd kunnen worden. Het is dan ook bij ieder album weer een verrassing welke van die ingrediënten komen bovendrijven. Voor album nummer 7 lijkt het adagium 'back to the future' van toepassing. Daar waar voorganger “Terminal Twilight” een echte retro-symfonische sfeer had en Holm-Lupo's ode was aan Genesis-toetsenist Tony Banks, klinkt “Future Hopes” weer een stuk moderner, maar dan modern zoals we in de jaren 80 dachten dat modern zou zijn.

Website: https://www.facebook.com/whitewillowband/ .

Nr. 10:

Op nummer 10 vinden we drie albums. Twee ervan staan op een 5de plek in één individuele lijst, eentje is in twee lijstjes te vinden.

Fafard, Antoine - Proto Mundi (Timeless Momentum)
U hoort: Omniabsence

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Voormalig Spaced Out-voorman Antoine Fafard produceert op zijn soloplaten hoogwaardige jazzrock, waarbij hij blijkbaar geen moeite heeft de beste musici voor zijn muziek te interesseren. Op "Proto Mundi" zijn dat Simon Phillips, Jerry Goodman en Gary Husband, die dit keer als toetsenman mag excelleren. De slechts drie tracks tellende conceptplaat heeft ook dit keer weer een flinke progressieve rock-insteek. De speciale editie gaat vergezeld van de bonus-CD "Doomsday Vault", waarop naast herbewerkingen van nummers van zijn vorige platen ook een aantal stukken staan die bedoeld waren voor een nooit gerealiseerd Spaced Out-album. Naar een van die stukken, waarvan de gitaar- en baspartijen opnieuw werden ingespeeld en waaraan Goodman nieuwe partijen toevoegde, gaan we vanavond luisteren.
Website: http://www.antoinefafard.com/index.html.

Threshold - Legends Of The Shires (Nuclear Blast)
U hoort: Swallowed

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Dit jaar verschenen er veel nieuwe albums van progmetalbands. Er viel voor mij veel te genieten, van bijvoorbeeld de albums van Anneke van Giersbergen's Vuur, Ayreon, Caligula's Horse en Knight Area. Maar toch stak het album “Legends Of The Shires” van Threshold daar met kop en schouders bovenuit. 82 minuten sterke progmetal met veel afwisseling, prachtige zang en ook veel toetsen.
Website: http://www.thresh.net/ .

Sylvan, Nad - The Bride Said No (InsideOut)
U hoort: The Quartermaster

– Op nummer 9 in de lijst van Herman:

Op zijn recente solowerk geeft Nad Sylvan er blijk van compositorisch niet voor één gat te vangen te zijn. Hij heeft het dan ook mooi voor elkaar, want "The Bride Said No" is een 'who is who' in de hedendaagse prog scene. We horen Steve Hackett, Jonas Reingold en Nick D'Virgilio weer de sterren van de hemel spelen, maar worden nu ook in ons hart geraakt door het spel van Guthrie Govan en Tony Levin. Het fijne is dat Sylvan, al dan niet gestimuleerd door al die klasse om zich heen, zichzelf lijkt te overtreffen met de composities die hij aanlevert.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Soms ontsnapt er wel eens een band of artiest aan mijn aandacht of heb ik bij eerste beluistering niet goed opgelet. Bij het opnieuw beluisteren van dit album valt het kwartje.
Website: http://www.nadsylvan.com/ .

Nr. 9

Op nummer 9 vinden twee albums, die allebei een nummer 4-positie in een individuele lijst innemen.

Kotebel - Cosmology (Musea)
U hoort: Mishima's Dream

– Op nummer 4 in de lijst van René:
Het Spaanse Kotebel volgde voorheen vooral de traditie van bands als Camel en The Enid door meer de nadruk op het instrumentale te leggen. Op "Cosmology" lijkt zich daar de vergelijking met Änglagård tussen de wurmen. Met name de veelvuldig te beluisteren combinatie van dwarsfluit en Mellotron doet sterk aan deze Zweden denken. Daarnaast blijven de musici het ook in lichte experimenten zoeken, als het vroege A Triggering Myth.Vooral door de eigenzinnige benadering van de klassieke progressieve rock verdient Kotebel een plek in mijn top 10.
Website: http://www.kotebel.com .

Brother Ape – Karma (FREIA Music)
U hoort: You Are

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
“Karma” is alweer het zevende album van deze uit Zweden afkomstige band en de eerste die op het Nederlandse label FREIA Music uitkomt. Het blijkt een coherent album dat lekker weg luistert. Vanaf de bombastische albumopener “Oblivion” via de ingetogen ballad “Hina Surawa” tot het afsluitende titelnummer. Het is vrij lastig om Brother Ape in een hokje te stoppen. Het ene moment schuurt de muziek tegen de neo-prog aan, een volgend nummer laat de klassieke Rush-stijl horen. Maar ook bands als Led Zeppelin of Muse word door sommige luisteraars teruggehoord. Dit maakt dat de band bij mij hoog in de eindlijst staat.
Website: www.brotherape.com/ .

Nr. 8:

Op nummer 8 vinden we twee albums, waaronder een plaat die nog maar nét uit is en vorige week als 'nieuw' te horen was.

Hallebeek, Richard - One Voice (Richie Rich Music)
U hoort: Hemispheres

– Op nummer 3 in het lijstje van René:
De nieuwe CD van gitarist Richard Hallebeek verschijnt niet onder de naam Richard Hallebeek Project, wat gezien zijn indrukwekkende prestaties op gitaren, toetsen, programming ect., naast uiteraard zijn geraffineerd in elkaar zittende composities vol prachtige arrangementen, een logische keuze is. Je zou kunnen stellen dat "One Voice" Hallebeeks reactie is op het overlijden van een van zijn muzikale helden, Allan Holdsworth, en daar hoort ook een stuk woede bij, zoals te horen in de bijna progmetalachtige opener, naast het introvert eerbetoon "Sol 51 (Dedicated To Allan Holdsworth)". Het vanavond gedraaide "Hemispheres" is overigens geen Rush-cover, maar een door Peter Fernandes speciaal voor dit album geschreven stuk.
Website: http://www.richardhallebeek.com/ .

Wilson, Steven - To The Bone (Kscope)
U hoort: The Same Asylum As Before (om tijdtechnische redenen meteen na het nieuws van acht uur, nadat we eerst al twee nummer 7-noteringen hebben laten horen)

- Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Het mooie van Wilson is dat elk album wat hij maakt weer anders is. Zo ook met zijn album “To The Bone”. Veel progliefhebbers waren teleurgesteld omdat er slechts twee progressieve rocknummers in de traditionele zin van het woord op stonden. Dat waren dan ook nog eens de langste nummers op het album, dat voor velen te poppy was. Het mag dan als geheel minder indruk hebben gemaakt als zijn voorgangers, toch blijft er genoeg over om van te genieten.
Website: http://stevenwilsonhq.com .

Nr. 7:

Maar liefst vijf albums op nummer 7! Eerst twee albums die slechts in één lijst voorkwamen, maar dan wel op nummer 2, vervolgens drie wat breder gedragen noteringen.

Jack O' The Clock - Repetitions Of The Old City - I (eigen beheer)
U hoort: .22, Or Denny Takes One For The Team

- Op nummer twee in de lijst van Herman:
Vrij complexe, maar fascinerende muziek waarbinnen: elementen progressieve folk zijn vermengd met door barokmuziek beïnvloede progressieve rock. Dit alles gebeurt met veel souplesse, flair en schijnbaar gemak - en met een constant veel positiviteit uitstralend gevoel. Er zijn duidelijk raakvlakken met Advent, Jethro Tull, Gentle Giant en Gryphon. Bijzonder is het gebruik van een breed akoestisch instrumentarium, dat erg veel kleur én openheid aan de sound geeft (o.a. cimbaal, fluit, basklarinet, trombone, fagot, viool, banjo, diverse percussie). De band is hard bezig met het vervolgalbum "Repetitions Of The Old City - II".
Website: http://www.jackotheclock.com.

RTFact - Life Is Good (AFL Music)
U hoort: Hail To The Winner (Part I & Part II – Tarantella)

– Op nummer 2 in de lijst van René:
RTFact's "Life Is Good" was het album van de maand november bij Xymphonia. De keuze voor dit project van Yuri Volodarsky werd dit keer niet bepaald door het consistente hoogwaardige gehalte, maar juist door het bijzonder eclectische karakter van de plaat. Met klasse muzikanten uit de AOR, progressieve rock en jazzrock, zoals Jeff Scott Soto, Nad Sylvan, Oz Noy, Jeff Kollman en Joel Taylor heeft de sinds 1991 in de V.S. wonende Rus met zijn schrijvers- en productieteam een afwisselend album gemaakt, waarin naast genoemde genres ook musicalinvloeden en inspiratie uit de klassieke muziek opduiken. De composities hebben daarbij raakvlakken met onder andere Gentle Giant, Spock's Beard, Toto en ELP. De veelzijdigheid is ook te horen in het tweedelige "Hail To The Winner".
Website: https://www.facebook.com/RTfact-148298752404156/ .

Stevens, Becca - Regina (GroundUP)
U hoort: Venus

– Op nummer 8 in de lijst van Chris:
Broeierige, progressieve pop van de hoogste plank valt er te horen op het album “Regina” van Becca Stevens. Productioneel bijgestaan door o.a. Michael Leage (Snarky Puppy), Jacob Collier en een keur aan muzikanten schotelt ze ons een rijk gearrangeerd album voor, dat na iedere luisterbeurt steeds meer van zijn geheimen prijs blijkt te geven. Verslavende en bedwelmende luisterervaring.

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Als je bij eerste beluistering al niet gegrepen wordt door haar fluwelen stemgeluid (dat wel wat wegheeft van dat van Vienna Teng), dan toch wel door de werkelijk prachtige klank. Want ondanks dat er muzikaal veel gebeurt klinken de songs kraakhelder en transparant. Je zou de muziek als licht-jazzy progressieve pop kunnen omschrijven, zoals de vroegere soloplaten van Sting, maar af en toe dringt zich ook, door bijvoorbeeld ukelelespel, een lichte folkinvloed op. Veel zorg is er besteed aan prachtige harmonievocalen, vaak van haarzelf. Becca's stem was te horen in het nummer "The Muse" op David Crosby's "Lighthouse". Dit samen geschreven nummer staat in andere versie, met gewisselde leadzangpositie, maar nog steeds ook samen gezongen op "Regina". Ook die goeie ouwe Crosby heeft dit jaar weer een prachtig album uitgebracht. Dit "Sky Trails" haalde echter nét mijn top 10 niet.
Website: http://www.beccastevens.com/ .

Isildurs Bane & Steve Hogarth - Colours Not Found In Nature (Ataraxia)
U hoort: Incandescent

– Op nummer 9 in de lijst van Chris:
De prijs voor de meest onverwachte combinatie gaat dit jaar na Isildurs Bane. Na 14 jaar radiostilte (afgezien van het jaarlijkse festival IB Expo in hun thuisstad Halmstad in Zweden) was er dan ineens deze songcyclus geschreven voor en met Marillion-zanger Steve Hogarth. Muzikaal nog steeds onmiskenbaar Isildurs Bane maar net als op “MIND Vol. 4: Pass” ook in dienst van de song, hoewel gezegd moet worden dat de songs op die album nergens zo toegankelijk worden als op “Pass”.

- Op nummer 8 in de lijst van René:
De comeback werd min of meer bespoedigd door een van de musici die aan een van de jaarlijkse festival IB Expo meedeed: Marillion-zanger Steve Hogarth. De CD is dan ook een echt samenwerkingsverband, die de kwaliteiten van de twee eenheden fraai tot uiting laat komen. De plaat was in juni Album van de Maand. De liefhebbers van de eigenzinnige Zweden werden overigens op het eind van 2017 nog verrast door een echt nieuw album, "Off The Radar".

- Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
Het album is een mooie samensmelting geworden. Wie het live wil aanschouwen krijgt een kans. Isildurs Bane en Hogarth zullen op Night Of The Prog in Sankt Goarshausen spelen in juli.
Website: https://www.facebook.com/ibexpo/ .

Riis, Bjørn - Forever Comes To An End (Karisma Records)
U hoort: The Waves

– Op nummer 8 in de lijst van Aldwin:
Het wisselt elkaar af: vorig jaar nog een nieuw album van Airbag en dit jaar eentje van de gitarist van deze Noorse band: Bjørn Riis. Melancholische atmosferische landschappen met een grote rol voor het lyrische gitaarspel van Riis.

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Het werk van Airbag is altijd een beetje langs me heen gegaan en sprong er nooit echt uit. Nu heeft bandleider en gitarist Bjørn Riis afgelopen jaar zijn tweede solo album uit gebracht en dat plaatje kan me zeker bekoren. Het is net als de voorganger een uitgesponnen filmische plaat, vol heerlijk gitaarspel in de beste David Gilmour/Steve Rothery modus. En het is onmogelijk om Porcupine Tree, en dan met name het werk van die band uit de jaren negentig, niet te noemen. Het album begint vrij stevig, maar laat je dat niet op het verkeerde been zetten.
Website: http://www.bjornriis.com/ .

Nr. 6:

Ook plaats 6 is goed bezet, met vier albums, waaronder een eerste nummer één-notering.

Phillips, Simon - Protocol IV (Phantom Recordings)
U hoort: Azorez

Nummer 1 in de lijst van René:
Simon Phillips vervolgde in 2013, na jaren spelen in grote bands als Toto, zijn solowerk dat hij in 1988 startte met "Protocol". Afgelopen jaar verscheen aflevering IV, met wederom een ietwat gewijzigde bezetting. Hoewel gitarist Greg Howe, bassist Ernest Tibbs en toetsenman Dennis Hamm al hun registers open kunnen trekken, is "Protocol IV" toch vooral een sterk staaltje van de superdrummer zelf. Zijn trademarks, zoals de tomtomroffels, zijn veelvuldig te bewonderen, terwijl hij met de jaren donders goed weet hoe je pakkende composities moet schrijven, waarin heerlijke thema's en flitsende solo's elkaar afwisselen, maar waarin ook altijd ruimte is voor subtiele momenten. Overigens kan Phillips een beetje steun goed gebruiken: bij de grote Californische bosbranden van vorige maand brandde zijn nieuwe huis, inclusief studio, af. Zijn tournee werd meteen onderbroken. Binnenkort wordt deze overigens in Azië hervat.
Website: http://www.simon-phillips.com/ .

Tiger Moth Tales – Depths Of Winter (White Knight Records)
U hoort: Sleigh Ride

– Nummer 9 in de lijst van Maurice:
Zo aan het eind van het jaar nog een aangename verrassing, dit derde album van Tiger Moth Tales. Daar waar zijn eerste twee albums, “Cocoon” en “Storytellers”, een grote mate van speelsheid in zich hadden, is “The Depths Of Winter” wat serieuzer. Muzikaal is er gelukkig weinig veranderd: Genesis is nog steeds niet ver weg zonder overigens dat het een regelrechte pastiche word. Doordat op een tweetal tracks een kleine brassband meespeelt, moeten we natuurlijk ook wel een beetje aan Big Big Train denken.

– Nummer 3 in de lijst van Chris:
Met “The Depths Of Winter” heeft de Brit Peter Jones (die achter de bandnaam Tiger Moth Tales schuilgaat) de perfecte soundtrack voor de wintermaanden afgeleverd. Dit is een album dat als een warme deken om je heen valt, een muzikaal hartverwarmend geheel in deze donkere dagen. Tevens Album van de Maand januari 2018.
Website: http://www.tigermothtales.com/ .

Sky Architect - Nomad (FREIA Music)
U hoort: Race To The Sun

– Nummer 6 in de lijst van Chris:
Er is een nieuwe generatie aan progrockbands opgestaan in Nederland. Denk aan Golden Caves, Jet Black Sea (ok, half Nederlands), For All We Know, Semistereo, Mayra Orchestra en Sky Architect. Ok, een aantal zijn al wat langer bezig zoals bijv. Sky Architect, maar die vijf heren hebben met “Nomad” wel afgelopen jaar hun beste album tot nu toe afgeleverd. Intense, complexe progrock die niet gauw met iets te vergelijken valt, behalve misschien qua intensiteit met het Zweedse Anekdoten of het ritmisch inventieve karakter van Gentle Giant. De Sky Architect-leden weten echter precies hoe en wat ze willen en dat levert een album op dat tot het beste van Nederlandse bodem mag worden gerekend.

– En ook nummer 6 in de lijst van Maurice:
Een Nederlandse band kan natuurlijk niet ontbreken in mijn lijst. En met recht kan deze band zich meten met de internationale top. “Nomad” is alweer het vierde album van de uit Rotterdam afkomstige band Sky Architect. Sky Architects sound is stevig zonder dat het overigens is dicht geplamuurd. Naar mate het album vordert word je dieper meegezogen en heeft “Nomad” het effect dat ook de albums van bijvoorbeeld het Amerikaanse Astra heeft en is er zeker een verwantschap wat duidelijk hoorbaar is in het slotnummer “Into Singularity”.
Website: www.skyarchitect.com .

Soup – Remedies (Crispin Glover Records)
U hoort: Nothing Like Home

- Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Opnieuw maakt de Noorse band hier groots opgezette symfonische postrock waarbij we moeten denken aan de meer meeslepende songs van Anathema en de muziek van de IJslandse band Sigur Rós. De invloed van de shoegazer rock uit de jaren 80 en 90 is overigens ook niet te ontkennen. Meeslepend album dat liefhebbers van Anathema, Blue Neck en ook Steven Wilson zeker moeten checken. En Soup verdiende er in december een tweede Album Van De Maand-status op rij mee.

- En zelfs op nummer 3 in de lijst van Maurice:
Een band die ik aanvankelijk bij de voorgaande albums heb gemist is Soup. Wel bijzonder, gezien de namen die voorbij komen als er over deze Noorse band word geschreven. “Remedies” borduurt voort op de sound van de voorganger. Ook opvallend is dat twee van de vijf songs op het album dik over de 10 minuten gaan. Soup neemt de tijd en speelt met tijd, de songs hebben een wat losser, soms psychedelischer karakter gekregen.
Website: http://www.soupband.com/ .

Nr. 5:

Eén album op de vijfde plek: een nummer één bij één redactielid, dat ook elders nog een puntje sprokkelde.

Lifesigns - Cardington (eigen beheer)
U hoort: Different

– Nummer 10 in de lijst van Maurice:
Het tweede album van Lifesigns borduurt voort op het geluid van de eerste. John Young en zijn band hebben echter wel de tijd genomen en niet zomaar een kopie van het eerste album gemaakt. Er hebben zich daarbij ook wat bezettingswisselingen voorgedaan. “Cardington” luistert op eerste gehoor lekker weg en naarmate je de plaat vaker draait, wordt je er in meegezogen.

- Nummer 1 in de lijst van Chris:
Ruim drie jaar na het debuut verscheen in 2017 album nr. 2 van de Britse formatie Lifesigns en het met afstand mijn meest gedraaide plaat van het afgelopen jaar. Muzikaal is dit nieuwe album het logische vervolg op dat debuut. Gloedvolle, zeer melodieuze symfo die zich niet echt wat aantrekt van de heersende trends. Grootste verschil met het debuut is dat er nu een paar kortere songs op het album staan: naast drie tracks die zo rond de 10/11 minuten zweven, vinden we 4 tracks van tussen de 4 en 5 minuten. Dat geeft het album een mooie afwisseling en een vlot karakter, daar waar het debuut wat meer uitwaaierde.
Website: http://www.lifesigns.me/ .

Nr. 4:

Maar één album weer op nummer 4. Wel eentje waar twee redactieleden eensgezind waren, want hij bereikte deze positie door twee vierdeplaatsposities.

Big Big Train - Grimspound (GEP)
U hoort: Grimspound

– Nummer 4 in de lijst van Chris:
Het lijkt maar niet op te kunnen voor Big Big Train. Eind april kwam het negende studio-album uit in de vorm van “Grimspound”, twee maanden later gevolgd door “The Second Brightest Star”. Dat laatste album is een soort epiloog voor de reeks albums die begon in 2009. “Grimspound” is van hetzelfde hoge niveau als de paar voorgaande albums maar kent ook wat nieuwe muzikale invalshoeken. Het is het eerste album waarop het laatst toegevoegde bandlid, de Zweed Rikard Sjöblom, ook bijdraagt aan de composities, waarbij met name het lange “A Mead Hall In Winter” hoge ogen gooit. Een album waarop je bij iedere luisterbeurt weer nieuwe dingen in blijft ontdekken.

– Ook nummer 4 in de lijst van Herman:
Weer een Big Big Train-plaat in de lijst? Wordt dat niet een beetje voorspelbaar? We wéten nu wel een keer dat een goede band is, toch? En het gáát ook maar door: dit jaar zelfs twee hele albums én een kerstsingle. De gedachte was ook echt: dat skippen we dit jaar maar eens voor de eindlijst. Maar dat zou de waarheid (het hoge genot bij de vele draaibeurten) geweld aandoen. Dat er ondertussen een moment is bereikt dat er muzikaal en tekstueel uit andere vaatjes getapt dient, beseft Big Big Train, dat vorige week overigens een van zijn mede-oprichters in de persoon van Andy Poole zag vertrekken, overigens maar al te goed: op de volgende reeks platen gaat dat ook daadwerkelijk gebeuren. We zijn razend benieuwd!
Website: www.bigbigtrain.com .

Nr. 3

Voor de laatste keer vanavond ene ex aequo, en wel op plaats drie. Beide albums veroverden een eerste en een tweede plaats.

Damanek - On Track (GEP)
U hoort: Nanabohzo And The Rainbow

– Op de tweede plek bij Chris:
Damanek is zo'n band die een groot scala aan invloeden die je normaal gesproken niet zo snel binnen de progrock hoort weet te vermengen. We horen invloeden van Toto, Steely Dan en Sting, gevat in composities en teksten van hoog niveau. En dan word het allemaal ook nog eens fantastisch gespeeld door klasse-muzikanten zoals toetsenist Sean Timms, gitarist Luke Machin, bassist Dan Mash en saxofonist Marek Arnold. Die laatste twee vormen samen met zanger/songschrijver Guy Manning de kern van Damanek; daarnaast wist Manning door zijn uitgebreide netwerk (opgedaan via zijn connecties The Tangent en United Progressive Fraternity) ook nog de nodige extra muzikanten te strikken om de songs op een schitterende manier in te kleuren. En het helpt dan ook zeker dat het album ook eens klinkt als een klok.

– Op de eerste plaats bij Herman:
Zoals we er bij Xymphonia geen benepen definitie van progressieve rock op na houden, zo heeft de groep Damanek dat ook niet. En niet alleen de composities en teksten zijn van hoog niveau, de partijen zijn allemaal fantastisch gespeeld. Enkele weken geleden presenteerde Manning de Damanek-plannen voor 2018: een nieuwe plaat ("In Flight") én mogelijk optredens in de herfst. Drie Europese concertzalen hadden al interesse getoond. We hopen (nee: gaan er van uit) dat De Boerderij daar bijzit.
Websites: https://www.facebook.com/DamanekBand/
en http://www.guymanning.com/damanek/damanek-index.html .

Anubis - The Second Hand (eigen beheer)
U hoort: Blackout

– Op nummer twee bij Aldwin:
Muziek van de ander kant van de wereld, want Anubis komt uit Australië. Ook dit album is net zoals de nummer één een conceptalbum. Het is neoprog op zijn best en ook een Album van de Maand (in juli).

– Op nummer één bij Maurice:
Dit vierde Anubis-studio-album is opnieuw gegoten in de vorm van een concept. Het verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. De muziek van Anubis is niet vernieuwend, maar desondanks valt er voor de neoprogliefhebber veel te genieten. Regelmatig zijn er vergelijkingen te maken met de muziek van IQ en andere neo-proghelden, waarbij Anubis toch een eigen stempel heeft weten te zetten. In juli op Night Of The Prog!
Website: https://www.anubismusic.com/ .

Nr. 2:

Aurora Project, The - World Of Grey (FREIA Music)
U hoort: Dronewars

– Op nummer zeven bij Chris:
Soms kan een tragedie toch iets moois te weeg brengen. In 2014 overleed plotseling gitarist Marc Vooijs van de Nederlandse progmetalformatie The Aurora Project. Na een pauze van een jaar besloot de band toch door te gaan, zonder hem te vervangen en daarmee al het gitaarwerk over te laten aan TAP's tweede gitarist Remco van den Berg. Het resultaat was dat de sound van The Aurora Project wat veranderde en minder dicht geplamuurd werd door een muur van gitaren. “World Of Grey” verscheen december 2016 en maakte met zijn stevige melodieuze neoprog sound, te vergelijken met bijv. Arena of Pallas, gelijk grote indruk. Een niet al te vrolijk stemmend concept, gevat in meeslepende muziek die het grote gebaar niet schuwt.

– Op nummer drie bij Herman:
Het is The Aurora Project gelukt om als vijftal voor de dag te komen met een heel sterk album waar de kwaliteit op alle manieren vanaf straalt. Of het nu om het doortimmerde verhalende concept gaat, om het pakkende songmateriaal dat al snel niet meer uit je hoofd te verbannen is – óf om het fraaie artwork of de kraakheldere productie. Ooit werd The Aurora Project bij progmetal ingedeeld, maar dat hoor je nu niet meer terug. Hoewel: in de coupletten van het indrukwekkende slotnummer "Dronewars" neigt de gitaarriff toch eventjes naar metal.

– Op nummer één bij Aldwin:
Ik vond dit het meest verrassende album van het jaar. The Aurora Project is ook nog een band van eigen bodem. “World of Grey” is het vierde conceptalbum dat de al 20 jaar bestaande band uitbrengt. Het is een fijn album, waarbij het van begin tot het eind genieten is. Niet voor niets ons Album van de Maand februari.
Website: www.theauroraproject.com .

Nr. 1

Onze nummer 1 is het meest breed gedragen album van de cumulatieve eindlijst, want hij komt in vier persoonlijke lijstjes voor. Opvallend is, dat daar maar één hoge echt notering tussen zit.

Barock Project – Detachment (Artalia)
U hoort: Happy To See You

– Nummer 7 in de lijst van Herman:
Ik hield mijn hart vast in de aanloop naar de release van het vijfde Barock Project-album "Detachment". Ik was namelijk erg gesteld op de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. En die had de band helaas verlaten. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Dat doet hij zeer acceptabel: hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem.

– Nummer 5 in de lijst van Chris:
Album nr. 5 voor de Italiaanse band Barock Project voelde eerst aan als of het misschien allemaal iets te veel was voor deze band. Het leek in eerste instantie het sprankelende van voorganger “Skyline” (2015) te missen, maar na een paar luisterbeurten bleek dat gelukkig niet zo te zijn. Wel was het jammer dat zanger Luca Pancaldi niet langer meer deel uitmaakte van Barock Project. Uiteindelijk blijkt dat niet zo veel effect op de sound van de band te hebben. Nog steeds zijn het de frisse, sprankelende composities die ELP-, Genesis- en Jethro Tull-invloeden vermengen, die de boventoon voeren. Boeiend album dat misschien wat gebaat was geweest met een wat kortere lengte.

– Nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Ja dat was even slikken voor mij, dat Barock Project naar Nederland kwam zonder de heldere energieke zang van Luca Bancaldi en dat deze ook niet meer op het nieuwe album “Detachment” voorkwam. Bandleider Luca Zabbini nam de meeste zangpartijen over. Ook dit was een Album van de Maand (in februari).

– Nummer 2 in de lijst van Maurice:
Alweer het 5de album van deze uit Italië afkomstige band. De verwachtingen na het voorgaande album was hooggespannen mede gezien het ontbreken van de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem. Hij heeft voor een aantal stukken de hulp ingeroepen van Alex Mari (die live ook de oude stukken zingt) en Peter 'Tiger Moth Tales' Jones, die we ook al tegen kwamen bij Camel en Red Bazar. Zabbini weet in zijn wervelende composities opnieuw onmiskenbare invloeden van ELP, Genesis en Jethro Tull een frisse draai te geven. Het album is zo lang dat het even duurt voordat alle songs voor je gaan leven, maar na een maand luisteren blijkt het hier opnieuw om een verslavend werkstuk te gaan, waar je niet snel op uitgeluisterd raakt.
Website: http://www.barockproject.net .

IN HET NIEUWS
Longdon, David - About Time
Van "Wild River" (eigen beheer, 2004)

Op 1 januari maakte Big Big Train bekend dat een van de twee oerleden die nog deel uitmaakten van de band van de trein springt: toetsenist/producer Andy Poole. het nieuws werd geheel in Big Big Train-stijl verspreid in de vorm van een getypte boodschap op een ouderwetse Britse briefkaart. Hij geeft daarop aan klaar te zijn voor 'nieuwe spannende avonturen'. Over solo-avonturen gesproken: we hadden nog nooit aandacht besteed aan het solowerk van David Longdon. Die was al veel langer actief toen hij zich zo'n kleine 10 jaar geleden aansloot bij BBT. Zo speelde hij jaren, net als gitarist Dave Gregory, in de begeleidingsband van de Frans-Britse singer-songwriter Louis Philippe. Ook deed hij auditie voor de vacante zangerspositie in Genesis, in 1996. Hij was een van de twee laatst overgebleven kandidaten en heeft daadwerkelijk enkele tracks van "Calling All Stations" ingezongen, maar uiteindelijk werd Ray Wilson gekozen. Hoe dat allemaal in zijn werk ging vertelde hij uitgebreid in een interview voor het online-magazine Dusk. De link vindt u op onze site. In 2008 viel hij op met zijn bijdragen aan Martin Orfords tweede soloalbum "The Old Road". Niet veel later werd hij door de geluidstechnicus op dat album, Rob Aubrey, voorgesteld aan Greg Spawton, die op zoek was naar een nieuwe zanger voor Big Big Train. In de tussenliggende jaren bestierde hij de band The Gifthorse, die uiteenging voordat er plaatwerk werd opgenomen. Songs van die band keren wel terug op Longdons album "Wild River" uit 2004, waarop hij begeleid wordt door The Magic Club. Veel songs vallen nog het best in de categorie singer-songwriter te plaatsen. Een van de meest symfonische composities is "About Time", waarin trouwens ook net zo'n folky gitaartokkeltje als in het latere Big Big Train-lied "Uncle Jack" is te horen.
Websites:
http://soundemporium.blogspot.nl/2010/05/
http://www.dusk.it/david_longdon_exclusive_interview.htm
http://www.bigbigtrain.com/ .

NIEUW
Möbius Strip - Möbius Strip
Afkomstig van "Möbius Strip" (Musea Parallele, 2017)

Het Italiaanse kwartet Möpius Strip debuteerde vorig jaar met een titelloos album. De composities, die, met uitzondering van het intieme piano-intermezzo “Call It A Day”, gemiddeld acht minuten lang zijn, getuigen van een frisse bewondering voor het werk van The Dave Brubeck Quartet ten tijde van de klassieker "Time Out". Net als bij Brubecks kwartet is in Möbius Strip de toetsenist, Lorenzo Cellupica, de belangrijkste componist, maar neemt de saxofonist, Nico Fabrizi, de meeste solo’s voor zijn rekening. De melodieën die Fabrizi daarbij op zijn tenor en alt produceert zijn toegankelijk en sprankelend. Daarnaast voegt hij af en toe, zoals in "Déjà Vu", een dwarsfluit toe aan zijn saxen. Ook Cellupica beperkt zich niet tot de akoestische piano, maar bedient zich in bijvoorbeeld "Bloo" van orgel en elektrische piano, waardoor een met Solutions “Fully Interlocking” vergelijkbare klankkleur ontstaat. In tracks als "First Impressions" en het voor vanavond geselecteerde, speelse "Möbius Strip" zorgen Moog-achtige erupties zelfs voor progressieve, jazzrockende momenten. Het tweetal wordt vakkundig begeleid door de solistische baspatronen van Eros Cappoccitti die een mooi geheel vormen met het relaxte, doch bij tijd en wijle ook robuust rockende slagwerkspel van Davide Rufo.
Website: https://mbiusstrip1.bandcamp.com/releases .

NIEUW / JAZZROCK
Hallebeek, Richard - (About) Forever And A Half
Van "One Voice" (Richie Rich Music, 2017/18)

Op de valreep van 2017 (copyright 2017-2018, staat er in het boekje) verscheen "One Voice", de nieuwe CD van gitarist Richard Hallebeek. Dit keer geen Richard Hallebeek Project. Dus géén toetsenist Lalle Larsson hier, maar wel weer met bassist Frans Vollink. In plaats van Sebastiaan Cornelissen werkt hij nu met drummer Niels Voskuil, die wij ooit aan het werk zagen bij de Drentse symfonische rockgroep Hangover Paradise, waar hij intussen alweer vertrokken is trouwens. Hallebeek lijkt hier, meer dan op de vrij eclectische platen van RHP wat meer voor een puurder jazzrockgeluid te kiezen. Daar lijkt het nog niet op bij opener "Crashing Apps", want in de openingsmaten geeft hij de indruk een progmetalweg te zijn ingeslagen. Maar al snel ontvouwen zich indrukwekkende prestaties op gitaren, toetsen en meer, alsmede de bijkomende programmering, geuit in geraffineerd in elkaar zittende en prachtig gearrangeerde composities. We treffen op "One Voice" onder andere een eerbetoon aan een invloedrijke held, middels "Sol 51 (Dedicated To Allan Holdsworth)". Het vanavond gedraaide "(About) Forever And A Half" laat naast bijzonder gitaarwerk ook fraaie synthesizermelodieën en sferen horen, waarbij niet altijd duidelijk is wát nu via midi-techniek met gitaar is gespeeld en waar Hallebeek keyboards beroert. Resultaat is het meest symfonische werk van "One Voice" en zodoende ook het meest in lijn van de RHP-voorgangers. We voorspellen dat we heel snel méér van dit opnieuw imponerende werkstuk zullen laten horen!
Website: http://www.richardhallebeek.com/ .

NIEUW
Djabe & Steve Hackett - Building A Nuraghe
- Golden Sand
Afkomstig van "Life Is A Journey - The Sardinia Tapes" (Esoteric Antenna, 2017)

Steve Hackett werkte al enkele malen mee op platen van de Hongaarse formatie Djabe, maar "Life Is A Journey - The Sardinia Tapes" is het eerste project waarbij het volledig betrokken is. Zoals de subtitel al doet vermoeden werd de plaat op Sardinië opgenomen in een studio in een pastorie nabij de middeleeuwse kerk Nostra Signora di Tergu. Gedurende enkele dagen werden in lange sessies diverse improvisaties en jams opgenomen. Daarna arrangeerde en mixte multi-instrumentalist Tamás Barabás het resultaat in zijn studio in Boedapest tot elf smaakvolle composities, waarbij hij ook nieuwe partijen toevoegde. Vooral in het relaxte, funky "Building A Nuraghe" leefde hij zich uit met 42 minimalistische, Robert Fripp-achtige gitaararpeggio-takes. Op het nummers zoals "Golden Sand" is de invloed van het eiland voelbaar. Ontspannen, bijna laidback worden deze gemiddeld negen minuten durende, voornamelijk instrumentale stukken opgebouwd, waarbij het zoemende baswerk van Barabás en het melancholieke trompetspel van Áron Koós-Hutás omlijst worden door sfeervolle toetsenklanken, ingetogen percussie en subtiele gitaarakkoorden en -getokkel. Naarmate de songs zich verder ontwikkelen wordt Hacketts inbreng steeds prominenter, wat uitmondt in enkele prachtige progressieve fusionsolo’s. De begeleidende dvd bevat een ruimtelijke 5.1 surroundmix en een verwaarloosbaar filmpje met beelden van Sardinië en de opnames. Tevens zijn er vijf nummers van een concert met Hackett te zien, waarbij vooral het opzwepende “Clouds Dance” en de eigenzinnige interpretaties van Genesis’ “Fly On A Windshield” en Hacketts “Please Don’t Touch” opvallen. Die uitvoeringen laten we wellicht in de toekomst eens horen, nu aandacht voor de twee genoemde nummers.
Website: http://djabe.hu/en/ .

IN MEMORIAM RAY THOMAS
Moody Blues - Legend Of A Mind
Van "In Search Of The Lost Chord" (Decca, 1968)

Vandaag werd bekend dat zanger / fluitist Ray Thomas op donderdag 4 januari is overleden aan de gevolgen van prostaatkanker. Thomas maakte vanaf het prille begin van de Moody Blues, welke in 1964 werdern opgericht, deel uit van de band tot en met 1999 toen hij voor het laatst te horen was op het Moody Blues album Strange Times. Zijn afnemende gezondheid stelde hem niet meer in staat om met de band op toernee te gaan. Naast dat Thomas zong en fluit speelde binnen Moody Blues, droeg hij ook regelmatig songs bij aan het oeuvre van de band, waarbij met name "Legend Of A Mind" van het album "In Search Of The Lost Chord" uit 1968 een ware psychedelische klassieker is geworden. Bedoeld om de LSD goeroe Timothy Leary op de hak te nemen gaf deze later toe aan Thomas dat die song hem nog veel bekender had gemaakt dan ooit tevoren. Ray Thomas is 76 jaar geworden.
Websites:
http://www.moodybluestoday.com/
http://raythomas.co.uk
http://teamrock.com/news/2018-01-05/ray-thomas-r-i-p .

BANDCAMP-ONTDEKKING
Glass Kites - Terra (incl. Intro)
Van "Glass Kites" (eigen beheer, 2012)

Nieuwe muziek ontdekken zou in het huidige media-landschap niet moeilijk moeten zijn, maar de waarheid is natuurlijk dat het juist voor onbekende bands eigenlijk alleen maar lastiger aan het worden is. Want hoe zorg je dat je muziek juist dát publiek bereikt dat geïnteresseerd is in het soort muziek dat jij maakt? Meer en meer moet het publiek eigenlijk zelf op zoek en dan is bijvoorbeeld een website als Bandcamp een fantastisch medium, omdat je er heel gericht op bijvoorbeeld stijl kunt zoeken EN gelijk kunt luisteren of het wat is. Eigenlijk dus zoals je vroeger in platenwinkels door de bakken snuffelde en je nieuwsgierigheid door de hoes liet triggeren. Dat overkwam ons bij zo'n online-snuffelsessie toen we de voorkant zagen van het album van de Canadese band Glass Kites. En na het luisteren naar de openingstrack waren we ook gelijk verkocht. Glass Kites brengt moderne progressieve rock die we ergens moeten plaatsen zo tussen Radiohead, Anathema en het Noorse Oak. Grote blikvanger is zanger Leo Feldman wiens stem past binnen dromerige geluid van Glass Kites, een sound die ook de nodige shoegazer-elementen in zich heeft. Wat dat betreft zijn er overeenkomsten met Mew. Het is dan ook vast niet toevallig dat die Deense band een album heeft gemaakt waar de woorden 'Glass' en 'Kites' in voorkomen (“...And The Glass Handed Kites” (2005). Dit soort muziek staat of valt met een goede productie en ook op dat vlak heeft Glass Kites het perfect voor elkaar. En dan is het triest om te moeten constateren dat dit 36 minuten durende album al in januari 2012 is verschenen.
Website: https://glasskites.bandcamp.com/ .

ACTUEEL
Asia – Never Again
Van “Phoenix” (Frontiers, 2008)

John Payne kennen we als de man die jarenlang de honneurs van John Wetton waarnam in Asia. Tót dat de oorspronkelijke bezetting met “Phoenix” in 2008 opnieuw gelanceerd werd en Payne op straat stond. Hij zat niet bij de pakken neer, formeerde een nieuwe bezetting en noemde die eerst GPS. Toen dat commercieel geen zoden aan de dijk zette, vond hij dat óók hij de naam Asia mocht gebruiken, zij het in de vorm 'Asia featuring John Payne'. Nu, na de dood van Wetton, komt er toch een naamsverandering, want op 23 februari verschijnt bij Frontiers Records een album van Payne's band onder de naam Dukes Of The Orient. Payne werkt daarin samen met Erik Norlander en er zijn bijdragen te horen van o.a. Guthrie Gowan, die al eerder met de heren werkte. Bij datzelfde Frontiers verscheen ook het recente plaatwerk van de oorspronkelijke club, waaronder het genoemde “Phoenix”.
Websites:
http://originalasia.com/
http://www.dukesoftheorient.com/ .

LIVE-TIP
Ayreon – The Dream Dissolves
Van de dubbelaar “The Source” (Mascot Music, 2017)

De Ayreon-concerten in 013 Tilburg, afgelopen september werden aangekondigd als een 'once-in-a- lifetime experience'. Dit blijkt nu toch niet helemaal zo te zijn, want op 22 juni verzorgt Arjen Lucassen toch weer een optreden met Ayreon en wel op het Belgische festival Graspop Metal Meeting. Dat is de tweede dag van dit 4-daagse metalfestival. Op diezelfde vrijdag treedt ook Iron Maiden op. Vorig jaar verscheen het meest recente Ayreon-werkstuk “The Source”, waarop “The Dream Dissolves” te vinden is.
Websites:
http://www.arjenlucassen.com/universe/
https://www.graspop.be/nl/line-up/schedule/vrijdag/ .

LIVE-TIP
Lovsky, Fay & La Bande Dessinée - Unfinished Business
Van "Fay Lovsky & La Bande Dessinée" (Basta, 1996)

Fay Lovsky en Arthur Ebeling geven op 10 januari, aanstaande woensdagavond dus, een duoconcert in de Cobblestone Club in Oldenzaal. Met z'n tweeën dus maar, doch uit beider carrières is wel gebleken dat ze alle twee vele stijlen beheersen - en Lovsky ook nog allerlei bijzondere instrumenten, zoals zingende zaag en Theremin. Die zal ze ook in Oldenzaal bij zich hebben, zo belooft de flyer van Cobblestone Club. In de jaren negentig maakte Lovsky enkele platen met prachtige hoesontwerpen van striptekenaar Joost Swarte. In haar begeleidingsband La Bande Dessinée vonden we o.a. topgitarist Cok van Vuuren en de van CCC Inc. en Doe Maar bekende Joost Belinfante. Het titelloze album uit 1996 verkent o.a. Franse en Chinese muziek en bevat enkele korte Amerikaanse reclame- en voorlichtingsliedjes uit de jaren vijftig, die op authentieke wijze vertolkt worden. "Unfinished Business" is met zijn late jaren zestig-sunshine pop-feel een van de modernst klinkende nummers. Het is zowel muzikaal als vocaal bijzonder vakkundig gearrangeerd en bevat ook een fraaie Theremin-partij.
Websites:
http://www.lovsky.com
http://www.cobblestone.nl/artists/fay_lovsky_arthur_ebeling.html .

ALBUM VAN DE MAAND
Tiger Moth Tales - Winter Maker
Van "The Depths Of Winter" (White Knight Records, 2017)

De eerste maand van 2018 is de maand van Peter Jones a.k.a. Tiger Moth Tales. Zo treedt hij op 26 januari samen met Red Bazar op in De Boerderij in Zoetermeer. Bijna net zo belangrijk is het feit dat zijn eind vorig jaar verschenen “The Depths Of Winter” Xymphonia's Album van de Maand is. Dit werkstuk is duidelijk geïnspireerd op de kerst- en winterperiode. Daar waar zijn eerste twee albums, “Cocoon” en “Storytellers”, een grote mate van speelsheid in zich hadden, is “The Depths Of Winter” wat serieuzer. “Exposure” handelt bijvoorbeeld over de barre omstandigheden gedurende de winter aan het front in de Eerste Wereldoorlog. “Winter Maker”, met als solist gitarist Luke Machin (The Tangent, Maschine), handelt over mensen die de winter moeten zien te overleven in de barre poolstreek. Het is overigens niet allemaal kommer en kwel op dit album, want het instrumentale “Sleigh Ride”brengt geheid een glimlach te weeg, al was het maar omdat je je gaat bedenken op welk album van Steve Hackett dit nummer eigenlijk zou horen. Muzikaal is er gelukkig weinig veranderd: Genesis is nog steeds niet ver weg zonder overigens dat het een regelrechte pastiche word. Doordat op een tweetal tracks een kleine brassband meespeelt, moeten we natuurlijk ook wel een beetje aan Big Big Train denken. Met “The Depths Of Winter” heeft Tiger Moth Tales een album afgeleverd dat als een warme deken om je heen valt; een muzikaal hartverwarmend geheel in deze donkere dagen.
Website: http://www.tigermothtales.com/ .

IN HET NIEUWS
Syndone - Circe
- Ade
Van "Odysseas" (Fading Records, 2014)

Met "Eros & Thanatos" herontdekten we de Italiaanse progressieve rockband Syndone. Een jaar geleden eindigde het album hoog in de Xymphonia 2016-eindlijst. De band bestaat echter al sinds de vroege jaren negentig. Hoewel: in die beginjaren was het meer een project rond toetsenist-componist Nik Comoglio. Na twee albums legde hij dat stil en duurde het tot 2010 eer er weer enig teken van leven kwam. En hoe! Comoglio formeerde toen een vaste band, die in korte tijd maar liefst vier albums afleverde. En die blijken allemaal van hoge kwaliteit. Comoglio uit zich op uiteenlopende prachtige synthesizertypen en verzorgde bovendien de nodige rijke orkestraties. Ook opvallend is de geladen, theatrale, maar niet over-the-top-zang van Riccardo Ruggeri. De muziek draagt vele sporen van de klassieke Rock Progressivo Italiano-sound, maar kent ook invloeden uit jazz en pure klassieke muziek. Drummer op de voorganger van "Eros & Thanatos", het in 2014 verschenen "Odysseas", is niemand minder dan Marco Minnemann, die we ook kennen van o.a. de band van Steven Wilson en het progjazzrocktrio The Aristocrats. Let daarnaast vooral ook op het fascinerende spel van Comoglio op een scala aan keyboards. Daar Xymphonia tot nu toe alleen aandacht aan het debuut én natuurlijk "Eros & Thanatos" heeft geschonken, is het hoog tijd dat we de tussenliggende periode belichten. Dat doen we niet vóórdat we vertellen dat Syndone op dit moment hard werkt aan een nieuwe plaat! Via Facebook worden de fans op de hoogte gehouden.
Websites:
http://www.syndone.it/
https://www.facebook.com/syndone/ .

ACTUEEL
Iamthemorning – Harmony (instrumental)
Van “Lighthouse” (Kscope, 2016)

Gleb Kolyadin, toetsenist van het Russische duo Iamthemorning, komt in februari met een eigen soloalbum via het label Kscope. Het album gaat "The Best Of Days" heten en kent bijdragen van onder andere Jordan Rudess (Dream Theater), Steve Hogarth (Marillion), Gavin Harrison (King Crimson), Nick Beggs (Steven Wilson) en Mick Moss (Antimatter). Wij gaan terug naar 2016, toen het meest recente Iamthemorning-album verscheen, waarvoor Kolyadin de instrumental “Harmony” aandroeg.
Websites:
http://www.kscopemusic.com/artists/gleb-kolyadin/
https://iamthemorningband.bandcamp.com/ .

SLOTNUMMER / IN DE HERHALING
This Winter Machine – Fractured
Van het album “The Man Who Never Was” (Progressive Gears, 2016 / Festival Music, 2017)

“The Man Who Never Was” is het debuut van het kwintet This Winter Machine. De uit Leeds afkomstige band weet op toegankelijke wijze neoprog te vermengen met een snufje AOR. Dat laatste uit zich in het melodiegevoel en ook in de pakkende stem van zanger Al Wynter. Liefhebbers van uitgesponnen nummers komen aan hun trekken, de opener van het album is al meteen 16 minuten. Maar ook het slotstuk “Fractured” mag er, met zijn meer dan 10 minuten, zijn.
Website: https://thiswintermachine.com/ .