Van "Burning Questions" (Sonet, 1986 / Angel Air, 2007)
Nadat James Warren een cultstatus had bereikt met zijn progressieve rockband Stackridge wilde hij begin jaren '80 korte, bondige songs maken die een groter publiek zouden aanspreken. Met The Korgis en vooral de hit “Everybody's Got To Learn Sometimes” lukte dat uitstekend. Na het uiteenvallen van die band bleef Warren nummers schrijven en af en toe kwam er nog een plaat uit, zoals in 1986 zijn debuut “Burning Questions”. Hierop is een soort mix van zijn voorgaande twee bands te horen: symfonische synthi-pop. Naast Warren (zang, gitaar, bas) was vooral de van Steve Hackett bekende toetsenman/drummer Nick Magnus belangrijk voor de sound, terwijl Korgis-collega Andy Davis te gast was en John Acock de techniek verzorgde. In 2007 werd de LP op CD gezet, waarbij naast drie bonustracks ook wat percussie en gitaren werden toegevoegd. “I Want To Remember” gaat overigens over een schokkende gebeurtenis op 8 december. Ik vermoed dat het gaat om een grote vliegtuigcrash in Japan in 1985, die aan meer dan 500 mensen het leven kostte, maar het zou ook de moord op John Lennon kunnen zijn, op 8 december 1980. Overigens: Stackridge bestaat inmiddels ook weer. De groep treedt alweer op en brengt ook nieuw materiaal uit: http://www.stackridge.net/

Van "File This Dream" (Festival Music, 2009)
Seven Day Hunt is de nieuwe groep rond voormalig Egdon Heath-leden Jaap Mulder (toetsen) en Aldo Adema (gitaar) met voormalig Antares-zanger Han Uil, aangevuld met drummer Erik Koning. Egdon Heath-bassist Marcel Copini speelt wel op de plaat, maar maakt geen deel uit van de kernbezetting. De vol en massief gearrangeerde neoprog roept meteen Egdon Heath in herinnering. Vooral ook omdat Uils stem wel wat doet denken aan Jens van der Stempel (de zanger op "The Killing Silence") met een vleugje Maurits Kalsbeek. Gelukkig wordt er soms gas teruggenomen of ontbreken de akkoordbegeleidingen even om de muziek wat adem te geven. Een traditioneel-symfonischer doorontwikkeling van het gebodene op "Nebula".

Van “ Inland Territory ” (Decca, 2009)
Album nummer vier van de Amerikaanse singer/songwriter Vienna Teng klinkt weer net iets anders als haar voorgaande album. “Dreaming Through The Noise” was een nog al serieus klinkend album met veel klassieke instrumentatie en arrangementen. Onder leiding van Alex Wong, die het album met haar produceerde, klinkt “Inland Territory” weer wat warmer, gevarieerder en ja, soms zelfs een beetje rockend. Op “St. Stephen's Cross” is gitariste Kaki King overigens te horen.

Van " Walled Gardens" (New Amsterdam Records, 2007)
New Amsterdam Records (https://www.newamsterdamrecords.com/) is een relatief nieuw label dat zich richt op componisten en uitvoerders, wiens muziek zo'n beetje tussen alle genres doorglippen. Denk daarbij aan modern klassiek, jazz, alternatieve pop, ambient. Itsnotyouitsme past daar goed tussen. Dit duo maakt op haar debuut-EP verstilde post-rock, gebruikmakend van elektrische viool, elektrische gitaar en loops. Erg fraai, evenals de titel van één van de andere tracks: “We Are Malleable, Even Though They Seem To Own Us”

Van "Requiem Pou Un Vivant" (Unicorn Digital, 2008)
MMCircle is het geesteskind van de Canadese drummer Martin Maheux, de MM uit de naam van het project dus. Project is de beste duiding voor MMCircle want voor elk van de drie platen zocht Maheux andere musici en instrumentarium. Op "Requiem" horen we de combinatie strijkkwartet-met-drums. Interessant: strijkkwartet, toch een van de meest fijnzinnige vormen binnen de klassieke muziek, combineren met vrij drukke jazzrockdrums. En het werkt! Althans tot op zekere hoogte: het gebodene is enigszins te eenvormig om een hele plaat te boeien, maar gedoseerd toegedient is dit zeer genietbaar. Het strijkkwartet krijgt enigszins Crimsonesque thema's voor de kiezen, waar Maheux naar hartelust zijn complexe patronen doorheen weeft.

Van het album “Home” (Noise, 2006)
Anneke van Giersbergen, voorheen zangeres van de Gathering, en haar band Agua de Annique, zijn druk met de voorbereiding van 2 verschillende live sets: De ene set is een een semi-akoestische avond, naar aanleiding van de release van het nieuwe album “Pure Air”, dat u vorige week in Xymphonia hoorde. Op dat album zijn duetten te horen met o.a. John Wetton, de zanger van Anathema en Marike Jager. De andere set is een rock show op volle sterkte. De akoestische avonden zullen plaatsvinden op 12 februari in de Melkweg te Amsterdam en op 13 februari  in de Oosterpoort in Groningen. Tijdens deze twee shows zal zangeres Sharon den Adel van Within Temptation Anneke bijstaan.

Van "Guaranteed" (RCA, 1991)
Level 42 speelt op 17 februari in het Enschedese Muziekcentrum. Na een korte afwezigheid is drummer Gary Husband weer van de partij. Als je naar het komende speelprogramma op zijn myspace-site kijkt (http://www.myspace.com/garyhusband) kun je alleen maar bewondering voor deze man hebben: in 2 maanden intensief met vier verschillende bands optreden! De bands in kwestie zijn z'n eigen Gary Husband's Drive, een trio met Robin Trower en Jack Bruce, Level 42 en natuurlijk de groep van Allan Holdsworth. “Guaranteed” is uiteraard de plaat waarop Husbands collega Allan Holdsworth enkele fraaie solo's speelt. Hij werd door Mark King gevraagd de plaats in te nemen voor de kort daarvoor overleden gitarist Alan Murphy. Helaas is er van de serie live-shows in de Hammersmith Odeon nooit een officiële plaat verschenen, daarom doen we het maar met dit subtiele nummer.

Van het album “Angel's Dream” (Musea, 1998)
En cheerful kunnen we zijn, want Quidam, weliswaar ondertussen met een zanger in plaats van een zangeres, komt naar Hengelo. De Poolse groep speelt daar in de Metropool, samen met het eveneens Poolse After..., en wel op de eerste Paasdag (12 april).

Van “Ghosts” (Capitol, 2007)
'Left field pop' noemt deze Britse zangeres haar muziek zelf. En left field is het zeker als je dan ineens leest dat ze vóór haar solo-carriere in het Engelse pop/R 'n' B-damestrio Sugababes heeft gezeten. En dat verwacht je niet bij het horen van dit wel erg door Kate Bush beïnvloedde titelnummer.

Van het album “Viva La Vida Or Death And All His Friends” (Parlophone, 2008) Van het album “Is There Love In Space?” (Epic, 2004)
Coldplay mag gaan oppassen, want de groep wordt belaagd door Joe Satriani. De gitaarvirtuoos beweert dat de band van Chris Martin delen van zijn ‘If I Could Fly’ heeft gebruikt in het nummer “Viva La Vida” neemt zijn advocaat mee naar de Grammy Awards. De gitaarvirtuoos probeert nu om de Engelse band tijdens de uitreiking een dagvaarding in de handen te drukken. Of Satriani gelijk heeft valt nu te oordelen: we draaien beide nummers achter elkaar...

Van “Excalibur II – The Celtic Ring” (EMI, 2007)
Frans symfo-folkproject van Alain Simon met vele prominente gasten uit zowel de symfo- als folkwereld. Zo is in het titelnummer Alan Parsons te gast en is in het nummer “Dragon Breath” de groep Fairport Convention te gast.

van het album “The Double-Cross” (Magna Carta, 2006)
De Amerikaanse band die vorig jaar 20 jaar bestond maakt een aan Jethro Tull verwante mengvorm van symfo en folkrock. Het is een zeer actieve band, die al meer dan 2000 optredens gaf.

Van het album “Close To The Fire” (Pro Acts, 2000)
Het come-back-album van de Nederlandse groep bevatte ook een folky noot.

Van hun debuutalbum “For All We Shared” (Cyclops, 1998)
Britse groep die z'n symfo-folkrock doorsnijdt met sfeervolle Floydiaanse passages, met dank aan het Gilmoureske gitaarwerk.

Van "Elton John & Billy Joel - The Piano Men Live In Tokyo" (Immortal, 2009)
Het vage Immortal-label brengt aan de lopende band live-concerten op CD en DVD uit. Blijkbaar is dat legaal, want ze staan overal, ja zelfs in de officiële Muziek-DVD-Top-30. Daar zitten concerten bij van bands die zelf al vele live-concerten uitbrachten, maar ook van die dat verzuimden, zoals onlangs Radiohead. Van John en Joel zijn genoeg DVD's, maar niet van de tournees die ze als duo ondernamen. Tijdens die concerten zitten ze ongeveer de helft van de tijd ook daadwerkelijk tegenover elkaar op het podium. De opener is Johns "Your Song", waarvan Joel het eerste couplet zingt, John doet hetzelfde bij het slotlied: Joels "Piano Man". Toch leuk. Wel hebben beide heren hun eigen band mee voor de sologedeelten. En in Joels band zit (anno 2009 nog steeds) toetsenist Dave Rosenthal, die wij later leerden kennen via Happy The Man. In onderhavig superenergieke en zwaar symfonische nummer van een van Joels succesvolste albums, "The Stranger" (met ook "Just The Way You Are" en "New York State Of Mind"). Rosenthal mag zowaar een heerlijke vintage Moog-solo laten horen! Johns solo-set staat niet op de DVD. Die mocht blijkbaar niet uitgezonden op de Japanse TV (want dat is de bron)? Helaas valt de beeldkwaliteit (zoals vaak bij Immortal) zwaar tegen, het geluid is OK.

Van “Episodes” (Unicorn Digital, 2009)
Derde plaat van deze Canadese instrumentale prog band. Centraal staat het titelstuk dat uit 3 nummers bestaat en zo'n 30 minuten lang is. Karcius heeft duidelijk naar Pink Floyd geluisterd, maar weet ook wat jazzrock en progmetal elementen aan het geheel toe te voegen. Deze plaat is dan ook zeker voor de avontuurlijke luisteraar die zich niet vastpint op een genre.

Van "Radiation" (Glo Digital, 2009)
Ongeveer tegelijk met het eerste concert van deze nieuwe groep van ex-UK-toetsenist Eddie Jobson verscheen ook het eerste nieuwe plaatwerk: een EP met vier nummers. Lost deze supergroep (met naast Jobson ook de van King Crimson bekende Touch Guitar-speler Trey Gunn, de Oostenrijkse jazzrockgitarist Alex Machacek, het Duitse drumwonder Marco Minnemann en zanger Aaron Lippert) de hoge verwachtingen in? Niet echt. Van de vier nummers zijn er twee nogal niemendallerig: het epiloogje "Legend" en het zeurderige "Houston". Menigeen zou bij een blinddoektest de instrumental "Tu-95" toeschrijven aan King Crimson, maar dan wel een van de anoniemere. Dan het titelnummer: het eerste deel is wel erg grauw en doet vooral erg denken aan Tool (met late King Crimson-trekjes), in het tweede deel, met een aantal knappe soli, kun je echt horen met UKZ van doen te hebben.

Van "Pure Air" (Agua Recordings, 2009)
Dit album van de Agua de Annique-zangeres is een bijna geheel akoestisch tussendoortje, met vnl. akoestische versies van eerder verschenen nummers (de meeste van "Air"). Vaak krijgt ze nu vocale bijstand, van o.a. Danny Cavanagh van Anathema, van Sharon den Adel van Within Temptation en Marike Jager. Ook covert ze Alanis Morissette ("Ironic") en Frankie Goes To Hollywood ("The Power Of Love"). Het nummer met Wetton is een akoestische versie van het al op het Wetton/Downes-album "Icon II - Rubicon" (2006) te vinden duet. Da's een leuke sprong naar het concertnieuws, want dit Icon is op 19 februari te bewonderen in De Boerderij in Zoetermeer. Vers van de pers is het nieuws dat Wetton & Downes er twee maanden later alwéér zijn, maar dan met medeneming van Steve Howe en Carl Palmer. Jazeker: Dinsdag 7 april staat de supergroep Asia op het krappe podium van De Boerderij.

van “HQ” (Eigen beheer, 2009)
Tweede plaat van deze Yes-afsplitsing o.l.v. Billy Sherwood. Alan White heeft de band inmiddels verlaten en is vervangen door Jay Schellen. Wel vinden we Tony Kaye nog op toetsen en Jimmy Haun nog op gitaar. Op deze tweede plaat zijn nog steeds wel sporen te horen van de Yes sound t.t.v. “Talk”, maar neigen de composities ook meer aan het oude World Trade (de voormalige band van Billy Sherwood) waardoor er duidelijk een shift is gemaakt naar meer rock. Vooral het gitaarspel van Jimmy Haun komt goed uit de verf naast het Hammond-orgel van Tony Kaye.

Van "Met De Tijd" (vertaald uit Hebreeuws) (Helicon, 2006)
De Israëlische superster was vorige week in de Amsterdamse Melkweg en werd in een moeite door ook geïnterviewd door De Volkskrant. Met z'n melodieuze licht-symfonische pop weet hij de harten van vele Israeliërs te beroeren. Vaak zijn dat gewoon liefdesliedjes, maar hij doet vaak politieke uitspraken in de pers (voor vrede en verdraagzaamheid en tegen agressieve benadering van het Joods-Palestijnse probleem). Wie dacht dat het Amsterdamse concert een solo-showcase van Geffen zou worden kwam 'bedrogen' uit, want op het podium stond gewoon Blackfield, dus met naast Geffen ook Steven Wilson. Op dit een-na-recentste album van Geffen (z'n elfde) staan twee Hebreeuwse versies van Blackfield-nummers (te vinden op "Blackfield II"). Het gekozen nummer klinkt ook Blackfieldiaans maar is het volgens mij niet (maar ik kan ernaast zitten).

Van hun debuutalbum “God Has Failed” (Tempus Fugit, 2000)
De Duitse groep RPWL treedt op 10 april op tijdens het derde iO Pages-Festival als plaatsvervanger van Frost*. De concerten in Europa, dus ook die van het iO Pages-Festival gaan voorlopig niet door. De band slaagt er niet in een vervanger te vinden voor drummer Andy Edwards, die zijn prioriteiten eventjes elders heeft liggen. Frost* maakte deze week wel bekend dat superdrummer Nick D'Virgilio (onder andere Spock's Beard) Frost* zal bijstaan tijdens het RoSFest in Pennsylvania op 2 mei 2009. De  heren hebben elkaar leren kennen tijdens de Europese tour van Spock's Beard in de zomer van 2008, toen Frost* support act was voor de Amerikaanse band.

Van het album “Live In Budapest” (Cyclops, 2008)
Het nummer Maureen komt oorspronkelijk van het album “Tales Of Inperfection” (2005). Progfarm is het jaarlijks terugkomende festival wat door de band Flamborough head wordt georganiseerd. De band nodigt dan een vijftal bands uit om bij hen in Bakkeveen te komen spelen, meestal volgt er dan een wisselwerking. Zo ook bij de Hongaarse band Yesterdays, Flamborough Head speelde in februari 2007 op het festival Minprog in Boedapest in Hongarije. Headliner was toen voormalig Yes-gitarist Peter Banks. Opnames hiervan zijn terug te vinden op het album “Live in Budapest”. Flamborough Head treedt op 27 maart op het Progfever festival in  poppodium Romijn in Leeuwarden als headliner. Verder treden op: Leap Day en TimeXposure.

Van het album “Scarsick” (Inside Out, 2007)
Het gekozen nummer is zeer toepasselijk, want de Zweedse band Pain of Salvation heft na vijf jaar zijn politieke embargo tegen de Verenigde Staten op. Dit natuurlijk in verband met de inauguratie van Obama, 'the bravest and most promising US president that modern times have seen' aldus Pain Of Salvation. Natuurlijk is de opheffing voorwaardelijk. Als Obama er niets van bakt, wordt het embargo van de groep gewoon weer van kracht, voor wat het waard is... De Groep komt in maart van dit jaar met een nieuwe  dubbel-DVD/dubbel-CD-set "On The Two Deaths Of".

 Afgelopen donderdag overleed de Britse singer-songwriter John Martyn op 60-jarige leeftijd. Hij begon zijn carriere in 1968 als folkzanger maar ontwikkelde al vlot een geheel eigen stijl waar in elementen uit blues, folk, dub en funk zich met elkaar mengden. Ook experimenteerde hij al vroeg live met electronica waarbij hij door middel van pedalen en echo-effecten een intrigerend klanklandschap wist neer te zetten in z'n eentje. Dit alles kwam uiteindelijk tot volle wasdom op het album “One World” (Island, 1978) waarvan de eerste twee stukken afkomstig zijn. Het laatste stuk is afkomstig van zijn album Grace & Danger (Island, 1980) nadat het ruim een jaar op de planken had gelegen omdat Island Records baas Chris Blackwell het album te pijnlijk vond. Te pijnlijk omdat het een weerslag is van John Martyn's scheiding van zijn vrouw. In latere jaren zou zijn gezondheid hem meer en meer in de steek laten, deels ook door jaren van heftig alcoholgebruik en andersoortige middelen.

Afkomstig van zijn laatste album “The Old Road” (GEP, 2008)
Het langste nummer van Orfords afscheidsplaat met o.a. op zang John Wetton en Martin Orford zelf op leadgitaar!!