Uitzending Terugluisteren

Nr. 10

Op de tiende plek vinden we vier albums: alle vier voorkomend in één individuele lijst en wel op de vijfde plek.

Polis – “Weltklang” (Progressive Promotion Records)
U hoort: Sehnsucht

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
De uit het oostelijk deel van Duitsland afkomstige band Polis heb ik afgelopen jaar ontdekt. Sinds de oprichting in 2010 verschenen drie albums, waarvan het jongstleden april uitgebrachte “Weltklang” het meest recente is. Net als veel werk van Pink Floyd hebben de songs een meer blues-getinte basis dan gewoon is binnen de progrock. De zangstijl van Christian Roscher is meer zoals je die bij een alt.rockband zou verwachten, maar wel op een dergelijke manier dat je meteen gaat luisteren naar de verzorgde teksten. Mooi is ook dat diverse nummers in elkaar overlopen, waarbij zeker de tweede helft van het album een suite-achtig karakter krijgt. Al die elementen doen je snel weer naar het album grijpen, waarbij je al snel ontdekt dat de songs gehaaider in elkaar zitten dan je verwacht als gevolg van het stevige bluesrocksausje dat zich in eerste instantie opdringt.
Websites:
https://polisband.de/
https://polisklang.bandcamp.com/ .

Katatonia – “City Burials” (Peaceville)
U hoort: Rein

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Bij Katatonia en specifiek op dit album “City Burials” komen verschillende muziekstijlen en stromingen samen. We horen pakkende zang met uitstekend gitaarwerk en keyboardspel in doordacht opgebouwde nummers. “City Burials” mag dan weinig vernieuwing bieden, het album geeft wel aan dat Katatonia in het jaar van het dertigjarig bandbestaan in absolute topvorm is. Na enkele luisterbeurten groeit het album meer en meer tot een geheel.
Website: http://katatonia.com/.

Jakszyk, Jakko M. – “Secrets & Lies” (InsideOut / Sony Music, 2020)
U hoort: The Rotter’s Club Is Closing Down

– Op nummer 5 in de lijst van René:
“Secrets & Lies” is een mooie, wederom persoonlijk getinte terugkeer van Jakko M Jakszyk naar het solofront. Gedurende de 14 jaar na zijn laatste soloplaat “The Bruised Romantic Glee Club” was hij actief op “A Scarcity Of Miracles (A King Crimson ProjeKct)”, het tweede album van Dizrhythmia én op "Words Are All We Have", het tweede album van Stefano Panunzi's Fjieri, waarop Jakszyk een zeer voorname rol speelt. Voor de instrumentele invulling doet Jakszyk op deze nieuwe schijf weer een beroep op zijn muzikale vrienden: Mark King, waarmee hij kort in Level 42 zat, John Giblin, zijn z'n huidige King Crimson-maten, inclusief opper-Crimso Robert Fripp én Peter Hammill. Dat Jakszyk mede beïnvloed is door de Canterbury Scene bewijst hij door het ingetogen “The Rotter’s Club Is Closing Down”.
Website: https://jakko.com/ .

Brons, Dave – “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)
U hoort: Under The Same Sun

– Op nummer 5 in de lijst van Chris:
Van “Not All Those Who Wander Are Lost” (Slice Of Life Records, 2020)
Ik lijk het er om te doen, want op deze plek stond vorig jaar het album “Sanctum” van Frank van Essen, die we kennen als drummer/violist van Iona. Diezelfde Van Essen zit ook in de band Celestial Fire van Iona-gitarist/toetsenist Dave Bainbridge, waar gitarist Dave Brons ook deel van uitmaakt. Brons bracht helemaal aan het begin van 2020 zijn tweede album uit, het op de verhalen van J.R.R. Tolkien geïnspireerde “Not All Those Who Wander Are Lost”. Brons maakt instrumentale progrock met een Keltische twist, waarbij hij in staat is om zijn gitaar zo te laten zingen als een Ierse doedelzak. Bijzonder is dat Brons de ogenschijnlijke grote clichés die er bestaan rond gitaristen-solo-albums en Lord Of The Rings-conceptalbums bij elkaar pakt en alle vooroordelen die er maar zijn weet weg te vagen met zijn gitaarspel en epische composities. Het album is een muzikale reis die bijna het gehele jaar mij heeft vergezeld, en zoals de verhalen van Tolkien, mij ook menig uurtje muzikaal escapisme in donkere dagen heeft gegeven.
Website: https://www.davebrons.com/.

Nr. 9

Ook op nummer 9 vinden we weer vier albums. Voor het eerst een album dat in twee lijstjes voorkomt én drie vierde plaatsen uit individuele lijstjes

THEO – “Figureheads” (Generation Prog Records)
U hoort: The Garden

– Op nummer 8 in de lijst van Herman:
Vlak voor de jaarwisseling was daar een bijzonder in het oor springend album van een band die kortweg als THEO door het leven gaat. Centrale man is Jim Alfredson: hij componeerde, schreef alle teksten, zingt deze ook en bespeelt uiteenlopende keyboards. Hij blijkt tot nu toe vooral carrière te hebben gemaakt in de jazz, vooral met het al bijna twee decennia actieve orgeltrio Organissimo. Van huis uit voerde zijn pa hem echter met o.a. Emerson, Lake & Palmer, Pink Floyd en Vangelis en met die achtergrond wilde hij uiteindelijk ook wat doen. Niet alleen blijkt hij een eigen draai te kunnen geven aan die toch nog overduidelijk waarneembare invloeden, hij kan in THEO ook zijn talent om intelligente, maatschappelijk beschouwende teksten te schrijven kwijt. Voor de verdere aankleding vond hij musici die technisch al even onderlegd zijn, maar dit wel aanwenden in dienst van de compositie.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Dit is een last–minute toevoeging aan mijn jaarlijst van 2020. Het album, met een speeltijd ruim 52 minuten maar met slechts 4 nummers, boeit van het begin tot aan het eind. Ook de 2 monumentale nummers (die klokken over de 15 minuten) zijn van hoog niveau. Kortom een verrijking op de lijst van de albums van het jaar. Wel lastig om het nu al zo snel een plek te geven op de lijst: waarschijnlijk had het hoger in mijn lijst moeten staan.
Websites:
https://generationprog.bandcamp.com/album/figureheads
https://www.facebook.com/THEOPROG.

Yabuki, Taku – "Modern World Symphony No. 3" (Bandcamp, 2020)
U hoort: Activation

– Op nummer 4 in de lijst van René:
Een nieuwe ontdekking aan het eind van 2020. Taku Yabuki is een Japanse toetsenman, die onder een select publiek bekend is van de formatie Konejihiyakkei. Op zijn vijfde soloplaat maakt hij symfonische jazzrock avant la lettre. Orkestrale arrangementen begeleiden zijn klassiek geïnspireerde klavierspel, terwijl hij voor elke compositie topmusici heeft geselecteerd, waarvan de namen van Frank Gambale, Marco Minnemann en Alex Argento het meest tot de verbeelding zullen spreken. Laatstgenoemde is verantwoordelijk voor de synthesizersolo in het spetterende slotnummer “Activation”.
Websites:
https://takuyabuki.bandcamp.com/.

Harrison, Gavin & Antoine Fafard – “Chemical Reactions” (Harmonic Heresy)
U hoort: Singular Quartz

– Op nummer 4 in de lijst van Herman:
Antoine Fafard blijft steeds op zoek naar nieuwe uitdagingen. Wat al lang in de pijplijn zat was een samenwerking met klassieke ensembles. Al in 2016 kreeg hij het via dirigent Anthony Armore voor elkaar om een sessie te regelen met het Tsjechische Janácek Philharmonic Orchestra. De destijds opgenomen basis werd later voorzien van uitdagende partijen voor zijn eigen basgitaar en de drums van Gavin Harrison. Enkele jaren later voltooide Fafard daarnaast ook vier stukken voor strijkkwartet en dezelfde ritmesectie. Fraai zijn de marimbapartijen die Harrison net als op de recente The Pineapple Thief-plaat “Versions Of The Truth” eraan toevoegt. Als brug fungeert “Singular Quartz”, met als strijkersgroep Jery Goodman en Avigail Arad en niet Harrison zelf op marimba, maar Reinaldo Ocando, die tevens vibrafoon bespeelt. Het zeer geslaagde resultaat neemt in zowel het oeuvre van Fafard als Harrison een bijzondere plek in. En het blijkt dat deze style clash ook uiterst beklijvend is.
Websites:
https://antoinefafard.com/
http://www.gavharrison.com/ .

Fish On Friday – “Black Rain” (Esoteric Antenna)
U hoort: Life In Towns

– Op nummer 4 in de lijst van Aldwin:
“Black Rain” is het vijfde album van Fish On Friday, sinds de oprichting in 2010. Van oorsprong was Fish On Friday een Belgisch duo, bestaande uit de toetsenisten Frank Van Bogaert en William Beckers. Later werden de Californische gitarist Marty Townsend en de Britse bassist Nick Beggs vaste leden. De muziek op “Black Rain” kan het beste omschreven worden als goed in het gehoor liggende symfopop. met een dikke knipoog naar de muziek van The Alan Parsons Project en Barclay James Harvest. Op dit album geen ingewikkelde composities maar wel veel harmonie, waarop je lekker kunt wegdromen. Erg goed gedaan.
Website: http://www.fishonfriday.be/.

Nr. 8

Op nummer 8 vinden we vier derde plaatsen, die daarmee alle drie 8 punten in de wacht hebben gesleept. Opvallend genoeg beginnen we ook dit tweede uur van de Top 2020-uitzending met Duitstalige prog!

Traumhaus – “In Oculis Meis” (Progressive Promotion Records)
U hoort: Der Vorsprung

– Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Traumhaus scoort hoog in mijn lijst met het album “In Oculis Meis”. Het is het vierde album van de Duitse band en ook meteen het stevigste. Ondanks de soms wat metal-achtige benadering worden de recepten van progressieve muziek toegepast, met veel afwisseling in zowel de compositie als in de arrangementen. Er is een Duits- en Engelstalige versie van het album waarbij de Duitstalige versie beter uit de verf komt. Zanger Alexander Weyland lijkt hier meer emotie in te kunnen leggen. Hopelijk gaat Night Of The Prog 2021 door, want ook Traumhaus is toegevoegd aan de line-up.
Website: http://www.traumhaus-music.de/ .

Three Colours Dark – “The Science Of Goodbye” (Firefly Music, 2020)
U hoort: Monster

– Op nummer 3 in de lijst van Chris:
Vorig jaar stond op deze plek het project Chasing The Monsoon, een project waar bassist/songschrijver Ian Jones jaren aan had gewerkt. Jones kenden we voorheen als de man achter Karnataka en laat nou voormalig Karnataka-zangeres Rachel Cohen dit jaar weer van zich laten horen door samen met nog een ex-lid van die band, toetsenist Jonathan Edwards, onder naam Three Colours Dark een album af te leveren. De combi van moderne pop en meer symfonische invloeden, gekoppeld aan een aangrijpend verhaal dat als een rode draad door het album loopt, maakte dat het zich meer en meer in mijn bovenkamer ging nestelen.
Website: https://threecoloursdark.bandcamp.com/album/the-science-of-goodbye .

Rubber Tea - “Infusion” (Sireena Records, 2020)
U hoort: American Dream

– Op nummer 3 in de lijst van Maurice:
“Infusion” is het debuutalbum van Rubber Tea. Deze uit Bremen afkomstige zes muzikanten bespelen een breed instrumentarium. In ruim 45 minuten neemt Rubber Tea je mee op een reis door de verschillende stromingen binnen de prog. Zangeres Vanessa Gross heeft een zeer aangename stem en bij vlagen klinkt de muziek in de vocale delen als die van de latere White Willow. Daarnaast speelt Gross ook nog eens sax en fluit, waardoor er direct een Canterbury-wind door de muziek komt waaien. Twee gitaristen, Jonas Roustai en Maik Scheling, nemen het op tegen het forse toetsenarsenaal van Lennart Hinz. Als de heren samen los gaan, hoor je zeker de invloed van o.a. IQ en het oude Genesis terug. Albumafsluiter “American Dream” laat dan weer meer de ambient-kant van Rubber Tea horen. Ondanks de brede invloed aan stijlen is “Infusion” zeer coherent en sterk.
Website: https://rubbertea.de/en/ .

Bumerang – "Bumerang" (Richie Rich Music, 2020)
U hoort: Turning Points

– Op nummer 3 in de lijst van René:
Gitarist Richard Hallebeek, een graag geziene gast in mijn jaarlijsten, verkeert in Bumerang in het gezelschap van zijn 'eigen' drummer Niels Voskuil en bassist Lorenzo Feliciati. Op de eerste twee stukken van Bumerangs titelloze debuut lijkt laatstgenoemde de gitarist dermate te hebben beïnvloed dat er een meer rockende groepssound is ontstaan. Maar de melodieuze jazzrock staat nog immer centraal in de gezamenlijk geschreven en deels gelijktijdig in diverse studio’s opgenomen stukken. De virtuoos gebrachte, doch toegankelijke composities worden afgewisseld met enkele korte sfeerimpressies die binnen de traditie van Allan Holdsworths "Zones" vallen. Deze inspiratiebron voor Hallebeek komt nog sterker tot uiting in "Moonphases", waarin de subtiele, hobo-achtige gitaarsynthesizer-klanken de befaamde SynthAxe in herinnering brengen. Het vormt samen met het ietwat grimmige, traag groovende titelnummer en de symfonische, naar een glorieus gitaarthema toewerkende ballade "Turning Points", enkele van de hoogtepunten van de plaat.
Websites:
https://www.richardhallebeek.com/
https://nl-nl.facebook.com/richardhallebeek .

Nr. 7

Op nummer 7 vinden we vier tweede plaatsen uit individuele lijstjes, vier persoonlijke op-een-na-favorieten van het jaar dus, zo halverwege deze toplijst.

Pencarrow - “Growth In The Absence Of Light” (eigen beheer, 2020)
U hoort: Time Dilation

– Op nummer 2 in de lijst van Maurice:
Deze Nieuw-Zeelandse band werkte vier jaar jaar aan dit tweede album. Volgens Pencarrow is “Growth In The Absence Of Light” een muzikale zoektocht naar liefde, verlies en eigen bewustzijn. Dit wordt ondersteund door een breed muzikaal palet. Daar waar op de voorganger gitarist Tonnie ten Hove nog een hoofdrol vervulde, is het nu voornamelijk toetsenist Anthony Rose die domineert. Aan het veelvuldige, filmische en orkestrale toetsenspel is duidelijk af te horen dat er is nagedacht om een compleet en vooral ook dynamisch album af te leveren. De productie is dan ook uitstekend en de plaat klinkt warm en kamerbreed. Halverwege de plaat prijkt een zeer mooi georkestreerd, bijna klassiek stuk: zeer indrukwekkend gedaan. Op vijf van de 11 nummers wordt gezongen en ook in dit aspect is de nodige zorg in gestoken. Ten Hove heeft een fijne stem die over de muziek zweeft. Het album is in eigen beheer uitgebracht, maar zou zeker niet misstaan op een label als Kscope. Voor nu kan je het album bestellen via Bandcamp; de deluxe editie met foto boek is echter al uitverkocht.
Websites:
https://www.facebook.com/pencarrowband/
https://pencarrow.bandcamp.com/album/growth-in-the-absence-of-light.

Abel Ganz – “The Life Of The Honeybee & Other Moments Of Clarity” (eigen beheer)
U hoort: The Light Shines Out

– Op nummer 2 in de lijst van Herman:
Het in 2014 verschenen naar de band genoemde album “Abel Ganz” was een nieuw begin, weg van de neoprog, naar een eclectische stijl waarin zelfs americana-invloeden welkom bleken. Dat sloeg aan, dus het is niet gek dat de nu verschenen opvolger doorgaat op de ingeslagen weg. “The Life Of The Honeybee & Other Moments Of Clarity” is dan ook met hetzelfde los-vaste kernteam gemaakt. Opnieuw valt op hoeveel zorg er is besteed aan de composities en de arrangementen. Duidelijk niet gemaakt met het doel bij een bepaald publiek in de smaak te vallen, is de muziek te omschrijven als een amalgaam van progressieve rock, folkrock en wat nog het dichtst in de buurt komt van wat meestal singer-songwritermuziek wordt genoemd. Mooi hoe Mick Macfarlane zijn herkenbare, maar nooit té nadrukkelijke stem weet te schikken binnen de diverse muzikale landschappen. En hoe in het slotnummer Denis Smith over een heerlijk melancholieke zangstem blijkt te beschikken, met Paul Buchanan-allure. We draaiden in juli “Sepia And White”, een grandioos opgebouwde compositie met grote diepgang en intensiteit, wat mij betreft hét sterkste prognummer van 2020.
Website: https://abelganz.com/.

Minster, Anastasia – "Father" (eigen beheer, 2020)
U hoort: Falling

– Op nummer 2 in de lijst van René:
Begin april 2020 verscheen het album "Father" van de in Canada woonachtige Anastasia Minster. De zangeres werd in Moskou geboren, verhuisde in 2014 naar Toronto en debuteerde in 2017 met het donkere kamerpop-album "Hour Of The Wolf". Op de nieuwe plaat, waarvan de teksten beïnvloed zijn door Carl Jung, Herman Hesse en Andrej Tarkovski, wordt ze op drie nummers begeleid door de ons welbekende Steve Jansen. Zo is hij in het verstilde titelnummer te bewonderen op synthesizers, synthetische strijkers en effecten. Een andere gastmuzikant is cellist Raphael Weinroth-Browne. Anastasia Minster symboliseert wat mij betreft de grote stilte die optrad na het ingaan van de eerste lockdown.
Websites:
http://www.anastasiaminster.ca/
https://anastasiaminster.bandcamp.com/ .

Kansas – “The Absence Of Presence” (InsideOut / Sony Music)
U hoort: The Absence Of Presence

– Op nummer 2 in de lijst van Aldwin:
Halverwege de jaren zeventig maakte ik voor het eerst kennis met de band Kansas. Samen met Journey en Foreigner waren dat de bands die toen jarenlang op mijn platenspeler de meeste draaitijd kregen. Bijzonder was ook dat ik deze drie bands, weliswaar veel later, in 2011, live op 1 dag en dan ook nog eens na elkaar live heb zien spelen op het Rock The Nation Festival op de Loreley. Dit jaar verscheen het 16e album van Kansas, “The Absence of Presence”, en ik kan wel zeggen dat er wordt voortgeborduurd op datgene wat Kansas in de seventies muzikaal bracht. Wie er ook in de band zit, de sound is altijd herkenbaar. De viool – wederom in handen van David Ragsdale – is bijvoorbeeld typerend voor Kansas en een ander punt van herkenning is de zang. Jarenlang was Steve Walsh het gezicht en de stem van Kansas, maar het vocale verschil met huidige zanger Ronnie Platt is minimaal. “The Absence of Presence” bevat veel proggy nummers en klinkt inderdaad fris en het spel van de muzikanten gretig. Het album blijft me boeien.
Website: https://www.kansasband.com/ .

Nr. 6:

Dit derde en laatste uur van onze Top 2020-uitzending beginnen we met de eerste nummer 1-posities van twee individuele lijstjes. Albums die twee redactieleden het meest konden bekoren, maar waar ze dus hun teamgenoten niet in meekregen...

Dezolve – "Frontiers" (King Records 2020)
U hoort: Across The Silk Road

Op nummer 1 in de lijst van René:
In 2019 ontdekte ik via "Area" de muziek van het Japanse kwartet Dezolve. Het was inmiddels het vierde album van deze groep jonge musici, die een bruisende mix produceren van complexe jazzrock, catchy fusion en bombastische progressieve rock. Bands als Kenso, Isildurs Bane en Casiopea worden als vergelijking genoemd. Op de nieuwe CD "Frontiers" is in één nummer zelfs een zangeres te horen, terwijl er in enkele andere stukken wat woordloze vocale bijdragen zijn verwerkt, waaronder de uit India bekende percussiezang. Dit geeft aan dat Dezolve het muzikale pakket nog wat verder heeft uitgebreid. Verder is in "Rondo Without Answer" ook nog een nostalgische Franse sfeer bespeurbaar en is in “Across The Silk Road” duidelijk de eigen Japanse roots verwerkt. Daarom voor het tweede jaar op rij een nummer 1-notering voor Dezolve.
Website: https://www.dezolve.net/ .

D'Virgilio, Nick – “Invisible” (Sweetwater Studios / English Electric Recordings)
U hoort: Invisible

– Op nummer 1 in de lijst van Herman:
Het heeft lang geduurd voordat we weer een volwaardig solo-album van Nick D'Virgilio mochten begroeten. Het eerste, “Karma” (2001), verscheen een jaar vóórdat hij overwacht van drummer tot frontman van Spock's Beard transformeerde. De kleine twee decennia sindsdien waren enerverend te noemen, want hij maakte een overstap naar Cirque Du Soleil en vervolgens naar Sweetwater Sound, de grootste muziekinstrumentenverkoper van de VS. In de tussentijd was de Amerikaan de vaste drummer geworden van het toch über-Brits klinkende Big Big Train. Al die levenservaring leidt tot een uitermate veelzijdig album. Zijn liefde voor prog, The Beatles, solowerk van Peter Gabriel, maar ook funk, soul en rock komen er op samen. En met de 'backing' van Sweetwater is ervoor gezorgd dat het geheel klinkt als een klok, D'Virgilio's groovende drumspel natuurlijk voorop. Muzikale bijdragen komen er van velen waarmee hij de afgelopen jaren mee samenwerkte. En dan zijn er nog de orkestpartijen die in de iconische Abbey Road Studios zijn opgenomen. Verreweg mijn meest gedraaide album dit jaar, waarbij iedere beluistering met veel plezier én fascinatie gepaard gaat.
Website: https://www.nickdvirgilio.com/.

Nr. 5:

De rest van dit laatste uur wordt gevuld met platen die in méér dan één persoonlijke lijst voorkwamen – en dat werd tijd, want tot nu toe hadden we alleen het in twee lijsten fungerende THEO gehad.

Chimpan A - "The Empathy Machine" (Tigermoth Records, 2020)
U hoort: The Scream

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
Robert Reed is een man met kameleontische muzikale eigenschappen. Met Magenta maakt de Brit symfonische rock die op de leest van Yes is geschoeid, onder de vlag van Kompendium maakte hij een Keltische rockopera en onder zijn eigen naam brengt hij albums uit waarop hij zich laat inspireren door de muziek en werkwijzen van Mike Oldfield. En dan is er nog een project genaamd Chimpan A, opgezet door Reed samen met zanger Steve Balsamo en gitarist Robert Thompson, met als doel moderne elektronische pop met progressieve insteek te maken. In 2006 verscheen een eerste album dat jammer genoeg toentertijd aan ons, en met ons aan velen, is voorbijgegaan. Naast dat we Steve Balsamo op zang horen zijn er ook vocale bijdragen van 'spoken word artist' Tony Dallas, Rosalie Deighton, Kirstie Roberts, klassieke sopraan Shan Cothi en Magenta-zangeres Christina Booth. Dit alles gevat in een tot in de puntjes verzorgde productie waarin Reed laat horen ook met moderne elektronica overweg te kunnen.

– En Chris waardeert het album nog wat meer en plaatst hem op nummer 4:
Op de keper beschouwd is het tweede album van Chimpan A misschien niet iets voor Xymphonia. Het duo bestaande uit Robert Reed (Cyan, Magenta, Sanctuary) en Steve Balsamo maakt moderne elektronische pop met een progressieve insteek. “The Empathy Machine” is pas het tweede album in 14 jaar tijd, maar laat horen dat vooral Robert Reed nog veel meer in zijn mars heeft dan dat wel al van hem wisten. Muzikaal horen we invloeden uit de triphop van Portishead en de elektronische rock van Archive, maar zelfs ook wel wat soul en klassieke trekjes. Het album klinkt ook nog eens als een klok waarbij de bijgeleverde 5.1-mix ook zeker aan te bevelen is.
Websites:
https://www.facebook.com/chimpanauk/
http://tigermothhosting.co.uk/chimpana/index.html .

Nr. 4

Windom End – “Perspective Views” (FREIA Music / Belle Antique)
U hoort: Starless Sky

– Op nummer 6 in de lijst van Herman:
Windom End kwam tot ons middels een promo van FREIA Music. Dit Nederlandse label verkiest het album “Perspective Views” alleen op LP uit te brengen. Met alle respect voor het werk van FREIA ben ik (en ik ben niet de enige binnen het Xymphonia-team) dan maar uitgeweken naar Japan, waar Belle Antique een fraai verzorgde CD-uitgave heeft gemaakt, met zelfs een bonus-CD van een klein halfuur. Met muziek van deze Zweedse band dringt er zowaar pure neoprog door tot mijn lijstje, maar het is dan wel neoprog van de meest verzorgde vorm. Muzikaal bouwt “Perspective Views” voort op de volle neoprogsound van IQ, zoals we die ook terugvinden bij Zweden als Galleon. Die rijke sound wordt gecreëerd door dikke keyboardpartijen, niet zelden gestut door baspedalen. De priemende gitaar- en stuwende baspartijen bevechten toch met gemak hun plaats in het geluidsspectrum. Wat dit album steeds weer terug in mijn CD-speler deed belanden zijn toch in de eerste plaats de sterke composities en de melodieuze rijkdom.

– Maurice waardeert dit album nog nét iets meer, met plaats 5 tot gevolg:
Ondanks dat het debuutalbumvan Windom End pas in 2020 verscheen, vond de oprichting al in 2007 plaats, door gitarist Tomas Nyström en bassist Pierre Stam. Met Mikael Arvidsson werd al snel een zanger aangetrokken, pas in 2015 werd ex-Moon Safari-drummer Tobias Lundgren bereid gevonden de band te komen versterken. Hoe klinkt de band eigenlijk? Als je zou hebben gezegd dat de band uit het Engeland van begin jaren 80 stamt, dan zou menig progliefhebber er zijn ingetrapt. “Perspective Views” bevat een hoge dosis oude Marillion en IQ maar laat ook zeker overeenkomsten horen met de eerste paar albums van Arena. Toch is er wel degelijk een eigen draai, die je kan toeschrijven aan de Zweedse eigengereidheid. Nu vraag je je waarschijnlijk af: 'maar als de band klinkt als genoemde voorbeelden hoe zit het dan met de toetsenist?' Opvallend genoeg heeft Windom End geen bandlid dat zich hier exclusief op toelegt; Nyström en Stam delen de nogal prominente toetsenpartijen op dit album.
Websites:
http://windomend.com/
https://windomend.bandcamp.com/ .

Nr. 3:

Kelly's Marathon, Mark - "Mark Kelly's Marathon" (earMusic, 2020)
U hoort: When I Fell

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
Van alle leden van Marillion is Mark Kelly nagenoeg de enige zonder een in het oog springende solo-carrière. Wel heeft de toetsenist regelmatig laten blijken te werken aan album buiten Marillion om en nu is dat er dan in de vorm van het debuut van Mark Kelly's Marathon. Kelly blijkt een band om zich heen geformeerd te hebben, bestaande uit redelijk onbekende muzikanten. De meest bekende is drummer Henry Rogers die in het verleden bij Final Conflict, Touchstone en DeeExpus heeft gespeeld. De andere muzikanten zijn zanger Oliver M. Smith en bassist/gitarist Conal Kelly (neef van Mark), plus de gitaristen John Cordy en Pete Wood. Maar misschien nog wel net zo belangrijk is tekstschrijver Guy Vickers, die Kelly's collectie muzikale ideeën van een raamwerk voorzag met zijn boeiende teksten en die ook samen met Kelly aan de arrangementen werkte. Dat heeft geresulteerd in een album waarop een drietal bondige songs omklemd is door het ruim 10 minuten durende “Amelia” en het kwartierlange “Twenty Fifty One”. Muzikaal is Mark Kelly's Marathon te plaatsen in de traditie van de Britse neoprog, maar dan met een moderne inslag. Op de meegeleverde, live in de Real World Studios opgenomen DVD klinkt alles nog een graadje intenser. En daarmee kan Mark Kelly's Marathon gerust tot één van de hoogtepunten van 2020 worden gerekend.

– ...En zelfs op nummer 2 in de lijst van Chris:
Bijna alle leden van Marillion zijn wel op een bepaald moment buiten de band om actief geweest. De een meer (Pete Trewavas) dan de ander (Ian Mosley) maar meest opvallend was dat toetsenist Mark Kelly dat eigenlijk nooit was, afgezien van wat sessie-werk en kleine gastbijdragen hier en daar. Met het verschijnen van het album van Mark Kelly’s Marathon is daar nu verandering in gekomen. Niet zozeer een solo-project als wel een nieuwe band met als kern zijn neef Conal Kelly, zanger Oliver M. Smith en Kelly zelf. Muzikaal heeft Kelly al jaren ideeën verzameld en uiteindelijk heeft hij deze gekoppeld aan teksten, geschreven door Guy Vickers. Resultaat is een album dat behoorlijk gerijpt klinkt, ook gezien het feit dat het eigenlijk grotendeels door de afzonderlijke leden in hun homestudio's is opgenomen. Schitterende melodieuze progrock die met beide benen in Kelly’s geschiedenis staat, maar daar ook net weer andere accenten in weet te leggen.
Website: https://marathonsounds.com/ .

Nr. 2:

Op nummer twee vinden we de nummers 1 in twee persoonlijke lijstjes – een album dat door de andere drie teamleden dus genegeerd werd.

Solstice – "Sia" (Giant Electric Pea, 2020)
U hoort: A New Day

– Op nummer 1 in de lijst van Chris:
Wie een paar jaar geleden zou hebben geroepen dat Solstice 40 jaar na de oprichting nog zou gaan komen met één van de sterkste albums uit de discografie van deze Britse band, zou ik persoonlijk voor gek hebben verklaard. Maar dat is wel precies wat er in 2020 is gebeurd. “Sia” is het zesde album van dit sextet, met daarop 6 prachtige songs (en 1 bonustrack in de vorm van een heropgenomen Solstice-klassieker). Nieuwe zangeres Jess Holland (die nog niet was geboren toen de band werd opgericht) heeft een prachtige stem, waarmee ze tevens mooie harmonie-partijen verzorgt. Gitarist/songschrijver Andy Glass heeft voor “Sia” misschien wel het meest songmatige materiaal ooit geschreven, maar de arrangementen zijn op en top in Solstice-stijl, met mooie vioolpartijen, toetsenpartijen die het geheel schitterend inkleuren en een ritmesectie die een solide basis neerlegt en uiteindelijk Glass zelf die het geheel afmaakt met zijn gitaarspel. Het album werkt langzamerhand toe naar een climax en die komt er dan ook in de slottrack “A New Day”, met daarin de mooiste gitaarsolo die ik in jaren gehoord heb. “Sia” is het album dat mij van alle releases uit 2020 het meest heeft geraakt, zowel in zijn oprechtheid als met zijn pure, bijna tijdloze klasse.

– Ook op nummer 1 in de lijst van Maurice:
In 2020 bestond Solstice 40 jaar en na een paar jaar stilte viert de Britse band dit jubileum met een nieuw studio-album: “Sia”. Er is wel weer wat veranderd in de bezetting: na meer dan 20 jaar dienst is zangeres Emma Brown vervangen door Jess Holland. Ze was al een bekende van Solstice-bandleider/gitarist Andy Glass en violiste Jenny Newman, want de drie spelen samen in een folkband. Toen Holland wat vocalen deed op nieuw werk dat Glass aan het schijven was, bleek Holland gezegend met een heel fijne stem die vooral goed tot recht komt in fraai gelaagde zangpartijen. Bovendien vond men dat nieuwe werk heel geschikt voor Solstice. Wat gelijk opvalt aan “Sia”, is dat het album een relaxte vibe heeft, maar ook fris klinkt. Het album trapt af met het meer dan 12 minuten durende “Shout”, dat direct het vertrouwde Solstice-geluid laat horen, met natuurlijk een prominente rol voor de viool van Newman en het heerlijke gitaarspel van Glass. De al weer jaren vaste ritmesectie, bestaande uit Robin Phillips en Pete Hemsley, levert wederom fraai zoemend basspel en strak drumwerk. De muzikale maaltijd wordt gecompleteerd door Steven McDaniel, die heerlijk wegspeelt op elektrische piano en orgel en daarnaast synthesizertapijtjes neerlegt. Het hoogtepunt wordt voor het laatst bewaard met de officiële albumafsluiter “A New Day”. Je voelt dat dit slepende nummer naar een climax werkt en die komt dan ook met een magistrale gitaarsolo aan het eind.
Website: http://www.solsticeprog.uk .

Nr. 1

Op de nummer 1-positie vinden we een veteraan en bovendien ex-voorman van de band waarvan de toetsenist ook met een album in de Top 2020 is vertegenwoordigd. Het is de enige plaat die in drie lijstjes voorkomt.

Fish – “Weltschmerz” (Chocolate Frog Records, 2019)
U hoort: Grace Of God

– Op nummer 6 in de lijst van Chris:
Vijf jaar geleden kondigde Fish al aan dat hij zou beginnen aan zijn laatste album en dat hij dan in 2020 afscheid zou gaan nemen. Veel gezondheidsproblemen en een corona-crisis verder lijkt het afscheid nog even te worden uitgesteld, maar dat laatste album is er dan daadwerkelijk gekomen. Dertig jaar na zijn sterke solo-debuut “Vigil In A Wilderness Of Mirrors” en bijgestaan door muzikale sparring-partners Steve Vantsis en Robin Boult en onder productionele leiding van Calum Malcolm is “Weltschmerz” misschien wel zijn sterkste album sindsdien geworden. “Weltschmerz” is een album van een man getekend door het leven, die nog steeds met soms scherpe pen naar zichzelf en de wereld om zich heen kijkt.

– Op nummer 3 in de lijst van Herman:
Daar is-ie dan eindelijk, met de nodige vertraging: “Weltschmerz”, het laatste studio-album van Fish. Eén van de redenen voor het uitstel van het album is, dat Fish totaal tevreden wilde zijn: hij wilde eindigen op een hoogtepunt. Niet alleen heeft hij veel tijd gestoken in de teksten, de muziek moest ook klinken als een klok – en dat is gelukt. Zijn vaste muzikale partner van de laatste jaren, Steve Vantsis, is duidelijk de spil in dit geheel. Hij mede-produceerde, is co-auteur van het merendeel van het materiaal en speelde diverse instrumenten zelf in. Maar hij doet dat zeker niet alleen. Fish-veteranen als Robin Boult, Foss Paterson en Dave Stewart (de drummer) zijn aanwezig. Daarnaast zijn er opmerkelijke gasten als gitarist John Mitchell, drummer Craig Blundell en David Jackson, voormalig saxofonist van één van Fish' favoriete bands van vroeger: Van Der Graaf Generator. Nederlander Egbert Derix zorgt net als “Feast Of Consequences” voor enkele strijkersarrangementen. De special edition komt in eendere verpakking als de voorganger: een kloek boekwerk in een beschermhoes met prachtig artwork van, natuurlijk, Mark Wilkinson. De 10 songs (bij elkaar 84 minuten) staan op twee CD's én op Blu-ray, met tevens een mooie 5.1 mix.

– Op nummer 1 in de lijst van Aldwin:
Bij het beluisteren van “Weltschmerz“ van Fish wist ik meteen dat dit album voor mij een grote kans ging maken om album van het jaar te worden. Komt bij de achterliggende gedacht dat dit het laatste album zou zijn van deze muziekicoon. En wat voor één: een dubbelalbum – twee CD's met 10 nummers, in totaal ongeveer 84 minuten muziek. Het is een album vol sfeer en gevoel en het is een mooie afsluiting van een muzikale carrière. Een waar afscheid van een proglegende: de charismatische Fish.
Website: https://fishmusic.scot/ .