Uitzending Terugluisteren

Nr. 11

We beginnen op nummer 11. We vinden op die positie 4 platen, waarvan er drie slechts in één lijstje voorkwamen. Daar we maar plek in de uitzending voor één van die vier hebben, kiezen we de breedst gedragen titel, die in de lagere regionen van maar liefst 3 lijsten voorkwam. Dat komt zelden voor, dat we onderin beginnen met zo'n veelgenoemde titel.


White Willow - Future Hopes (The Laser's Edge)
U hoort: Future Hopes

– Op nummer 10 in de lijst van Chris:
“Future Hopes” is een retro-futuristisch album geworden waarover de schaduw van Vangelis' “Blade Runner”-soundtrack hangt en zelfs qua gehele sfeer ook wel die van de film.

– Op nummer 10 in de lijst van Herman:
Bandleider Jacob Holm-Lupo gaf zelf aan dat het zevende White Willow-album min of meer een ode is aan de Yamaha CS 80-synthesizer. Het levert statige en gelaagde muziek op, waarin je je heerlijk kunt onderdompelen en waarin overigens ook de van eerdere White Willow-platen al zo vertrouwde Mellotron uitgebreid te horen is.

– Op nummer 8 in de lijst van Maurice:
White Willow is ruim 22 jaar actief en heeft in die tijd 7 albums afgeleverd. Bepalend voor het geluid van de Noorse band is bandleider/hoofd-componist Jacob Holm-Lupo en zijn eigen muzikale invloeden, die nogal divers genoemd kunnen worden. Het is dan ook bij ieder album weer een verrassing welke van die ingrediënten komen bovendrijven. Voor album nummer 7 lijkt het adagium 'back to the future' van toepassing. Daar waar voorganger “Terminal Twilight” een echte retro-symfonische sfeer had en Holm-Lupo's ode was aan Genesis-toetsenist Tony Banks, klinkt “Future Hopes” weer een stuk moderner, maar dan modern zoals we in de jaren 80 dachten dat modern zou zijn.

Website: https://www.facebook.com/whitewillowband/ .

Nr. 10:

Op nummer 10 vinden we drie albums. Twee ervan staan op een 5de plek in één individuele lijst, eentje is in twee lijstjes te vinden.

Fafard, Antoine - Proto Mundi (Timeless Momentum)
U hoort: Omniabsence

– Op nummer 5 in de lijst van René:
Voormalig Spaced Out-voorman Antoine Fafard produceert op zijn soloplaten hoogwaardige jazzrock, waarbij hij blijkbaar geen moeite heeft de beste musici voor zijn muziek te interesseren. Op "Proto Mundi" zijn dat Simon Phillips, Jerry Goodman en Gary Husband, die dit keer als toetsenman mag excelleren. De slechts drie tracks tellende conceptplaat heeft ook dit keer weer een flinke progressieve rock-insteek. De speciale editie gaat vergezeld van de bonus-CD "Doomsday Vault", waarop naast herbewerkingen van nummers van zijn vorige platen ook een aantal stukken staan die bedoeld waren voor een nooit gerealiseerd Spaced Out-album. Naar een van die stukken, waarvan de gitaar- en baspartijen opnieuw werden ingespeeld en waaraan Goodman nieuwe partijen toevoegde, gaan we vanavond luisteren.
Website: http://www.antoinefafard.com/index.html.

Threshold - Legends Of The Shires (Nuclear Blast)
U hoort: Swallowed

– Op nummer 5 in de lijst van Aldwin:
Dit jaar verschenen er veel nieuwe albums van progmetalbands. Er viel voor mij veel te genieten, van bijvoorbeeld de albums van Anneke van Giersbergen's Vuur, Ayreon, Caligula's Horse en Knight Area. Maar toch stak het album “Legends Of The Shires” van Threshold daar met kop en schouders bovenuit. 82 minuten sterke progmetal met veel afwisseling, prachtige zang en ook veel toetsen.
Website: http://www.thresh.net/ .

Sylvan, Nad - The Bride Said No (InsideOut)
U hoort: The Quartermaster

– Op nummer 9 in de lijst van Herman:

Op zijn recente solowerk geeft Nad Sylvan er blijk van compositorisch niet voor één gat te vangen te zijn. Hij heeft het dan ook mooi voor elkaar, want "The Bride Said No" is een 'who is who' in de hedendaagse prog scene. We horen Steve Hackett, Jonas Reingold en Nick D'Virgilio weer de sterren van de hemel spelen, maar worden nu ook in ons hart geraakt door het spel van Guthrie Govan en Tony Levin. Het fijne is dat Sylvan, al dan niet gestimuleerd door al die klasse om zich heen, zichzelf lijkt te overtreffen met de composities die hij aanlevert.

– Op nummer 7 in de lijst van Aldwin:
Soms ontsnapt er wel eens een band of artiest aan mijn aandacht of heb ik bij eerste beluistering niet goed opgelet. Bij het opnieuw beluisteren van dit album valt het kwartje.
Website: http://www.nadsylvan.com/ .

Nr. 9

Op nummer 9 vinden twee albums, die allebei een nummer 4-positie in een individuele lijst innemen.

Kotebel - Cosmology (Musea)
U hoort: Mishima's Dream

– Op nummer 4 in de lijst van René:
Het Spaanse Kotebel volgde voorheen vooral de traditie van bands als Camel en The Enid door meer de nadruk op het instrumentale te leggen. Op "Cosmology" lijkt zich daar de vergelijking met Änglagård tussen de wurmen. Met name de veelvuldig te beluisteren combinatie van dwarsfluit en Mellotron doet sterk aan deze Zweden denken. Daarnaast blijven de musici het ook in lichte experimenten zoeken, als het vroege A Triggering Myth.Vooral door de eigenzinnige benadering van de klassieke progressieve rock verdient Kotebel een plek in mijn top 10.
Website: http://www.kotebel.com .

Brother Ape – Karma (FREIA Music)
U hoort: You Are

– Op nummer 4 in de lijst van Maurice:
“Karma” is alweer het zevende album van deze uit Zweden afkomstige band en de eerste die op het Nederlandse label FREIA Music uitkomt. Het blijkt een coherent album dat lekker weg luistert. Vanaf de bombastische albumopener “Oblivion” via de ingetogen ballad “Hina Surawa” tot het afsluitende titelnummer. Het is vrij lastig om Brother Ape in een hokje te stoppen. Het ene moment schuurt de muziek tegen de neo-prog aan, een volgend nummer laat de klassieke Rush-stijl horen. Maar ook bands als Led Zeppelin of Muse word door sommige luisteraars teruggehoord. Dit maakt dat de band bij mij hoog in de eindlijst staat.
Website: www.brotherape.com/ .

Nr. 8:

Op nummer 8 vinden we twee albums, waaronder een plaat die nog maar nét uit is en vorige week als 'nieuw' te horen was.

Hallebeek, Richard - One Voice (Richie Rich Music)
U hoort: Hemispheres

– Op nummer 3 in het lijstje van René:
De nieuwe CD van gitarist Richard Hallebeek verschijnt niet onder de naam Richard Hallebeek Project, wat gezien zijn indrukwekkende prestaties op gitaren, toetsen, programming ect., naast uiteraard zijn geraffineerd in elkaar zittende composities vol prachtige arrangementen, een logische keuze is. Je zou kunnen stellen dat "One Voice" Hallebeeks reactie is op het overlijden van een van zijn muzikale helden, Allan Holdsworth, en daar hoort ook een stuk woede bij, zoals te horen in de bijna progmetalachtige opener, naast het introvert eerbetoon "Sol 51 (Dedicated To Allan Holdsworth)". Het vanavond gedraaide "Hemispheres" is overigens geen Rush-cover, maar een door Peter Fernandes speciaal voor dit album geschreven stuk.
Website: http://www.richardhallebeek.com/ .

Wilson, Steven - To The Bone (Kscope)
U hoort: The Same Asylum As Before (om tijdtechnische redenen meteen na het nieuws van acht uur, nadat we eerst al twee nummer 7-noteringen hebben laten horen)

- Op nummer 3 in de lijst van Aldwin:
Het mooie van Wilson is dat elk album wat hij maakt weer anders is. Zo ook met zijn album “To The Bone”. Veel progliefhebbers waren teleurgesteld omdat er slechts twee progressieve rocknummers in de traditionele zin van het woord op stonden. Dat waren dan ook nog eens de langste nummers op het album, dat voor velen te poppy was. Het mag dan als geheel minder indruk hebben gemaakt als zijn voorgangers, toch blijft er genoeg over om van te genieten.
Website: http://stevenwilsonhq.com .

Nr. 7:

Maar liefst vijf albums op nummer 7! Eerst twee albums die slechts in één lijst voorkwamen, maar dan wel op nummer 2, vervolgens drie wat breder gedragen noteringen.

Jack O' The Clock - Repetitions Of The Old City - I (eigen beheer)
U hoort: .22, Or Denny Takes One For The Team

- Op nummer twee in de lijst van Herman:
Vrij complexe, maar fascinerende muziek waarbinnen: elementen progressieve folk zijn vermengd met door barokmuziek beïnvloede progressieve rock. Dit alles gebeurt met veel souplesse, flair en schijnbaar gemak - en met een constant veel positiviteit uitstralend gevoel. Er zijn duidelijk raakvlakken met Advent, Jethro Tull, Gentle Giant en Gryphon. Bijzonder is het gebruik van een breed akoestisch instrumentarium, dat erg veel kleur én openheid aan de sound geeft (o.a. cimbaal, fluit, basklarinet, trombone, fagot, viool, banjo, diverse percussie). De band is hard bezig met het vervolgalbum "Repetitions Of The Old City - II".
Website: http://www.jackotheclock.com.

RTFact - Life Is Good (AFL Music)
U hoort: Hail To The Winner (Part I & Part II – Tarantella)

– Op nummer 2 in de lijst van René:
RTFact's "Life Is Good" was het album van de maand november bij Xymphonia. De keuze voor dit project van Yuri Volodarsky werd dit keer niet bepaald door het consistente hoogwaardige gehalte, maar juist door het bijzonder eclectische karakter van de plaat. Met klasse muzikanten uit de AOR, progressieve rock en jazzrock, zoals Jeff Scott Soto, Nad Sylvan, Oz Noy, Jeff Kollman en Joel Taylor heeft de sinds 1991 in de V.S. wonende Rus met zijn schrijvers- en productieteam een afwisselend album gemaakt, waarin naast genoemde genres ook musicalinvloeden en inspiratie uit de klassieke muziek opduiken. De composities hebben daarbij raakvlakken met onder andere Gentle Giant, Spock's Beard, Toto en ELP. De veelzijdigheid is ook te horen in het tweedelige "Hail To The Winner".
Website: https://www.facebook.com/RTfact-148298752404156/ .

Stevens, Becca - Regina (GroundUP)
U hoort: Venus

– Op nummer 8 in de lijst van Chris:
Broeierige, progressieve pop van de hoogste plank valt er te horen op het album “Regina” van Becca Stevens. Productioneel bijgestaan door o.a. Michael Leage (Snarky Puppy), Jacob Collier en een keur aan muzikanten schotelt ze ons een rijk gearrangeerd album voor, dat na iedere luisterbeurt steeds meer van zijn geheimen prijs blijkt te geven. Verslavende en bedwelmende luisterervaring.

– Op nummer 5 in de lijst van Herman:
Als je bij eerste beluistering al niet gegrepen wordt door haar fluwelen stemgeluid (dat wel wat wegheeft van dat van Vienna Teng), dan toch wel door de werkelijk prachtige klank. Want ondanks dat er muzikaal veel gebeurt klinken de songs kraakhelder en transparant. Je zou de muziek als licht-jazzy progressieve pop kunnen omschrijven, zoals de vroegere soloplaten van Sting, maar af en toe dringt zich ook, door bijvoorbeeld ukelelespel, een lichte folkinvloed op. Veel zorg is er besteed aan prachtige harmonievocalen, vaak van haarzelf. Becca's stem was te horen in het nummer "The Muse" op David Crosby's "Lighthouse". Dit samen geschreven nummer staat in andere versie, met gewisselde leadzangpositie, maar nog steeds ook samen gezongen op "Regina". Ook die goeie ouwe Crosby heeft dit jaar weer een prachtig album uitgebracht. Dit "Sky Trails" haalde echter nét mijn top 10 niet.
Website: http://www.beccastevens.com/ .

Isildurs Bane & Steve Hogarth - Colours Not Found In Nature (Ataraxia)
U hoort: Incandescent

– Op nummer 9 in de lijst van Chris:
De prijs voor de meest onverwachte combinatie gaat dit jaar na Isildurs Bane. Na 14 jaar radiostilte (afgezien van het jaarlijkse festival IB Expo in hun thuisstad Halmstad in Zweden) was er dan ineens deze songcyclus geschreven voor en met Marillion-zanger Steve Hogarth. Muzikaal nog steeds onmiskenbaar Isildurs Bane maar net als op “MIND Vol. 4: Pass” ook in dienst van de song, hoewel gezegd moet worden dat de songs op die album nergens zo toegankelijk worden als op “Pass”.

- Op nummer 8 in de lijst van René:
De comeback werd min of meer bespoedigd door een van de musici die aan een van de jaarlijkse festival IB Expo meedeed: Marillion-zanger Steve Hogarth. De CD is dan ook een echt samenwerkingsverband, die de kwaliteiten van de twee eenheden fraai tot uiting laat komen. De plaat was in juni Album van de Maand. De liefhebbers van de eigenzinnige Zweden werden overigens op het eind van 2017 nog verrast door een echt nieuw album, "Off The Radar".

- Op nummer 7 in de lijst van Maurice:
Het album is een mooie samensmelting geworden. Wie het live wil aanschouwen krijgt een kans. Isildurs Bane en Hogarth zullen op Night Of The Prog in Sankt Goarshausen spelen in juli.
Website: https://www.facebook.com/ibexpo/ .

Riis, Bjørn - Forever Comes To An End (Karisma Records)
U hoort: The Waves

– Op nummer 8 in de lijst van Aldwin:
Het wisselt elkaar af: vorig jaar nog een nieuw album van Airbag en dit jaar eentje van de gitarist van deze Noorse band: Bjørn Riis. Melancholische atmosferische landschappen met een grote rol voor het lyrische gitaarspel van Riis.

– Op nummer 5 in de lijst van Maurice:
Het werk van Airbag is altijd een beetje langs me heen gegaan en sprong er nooit echt uit. Nu heeft bandleider en gitarist Bjørn Riis afgelopen jaar zijn tweede solo album uit gebracht en dat plaatje kan me zeker bekoren. Het is net als de voorganger een uitgesponnen filmische plaat, vol heerlijk gitaarspel in de beste David Gilmour/Steve Rothery modus. En het is onmogelijk om Porcupine Tree, en dan met name het werk van die band uit de jaren negentig, niet te noemen. Het album begint vrij stevig, maar laat je dat niet op het verkeerde been zetten.
Website: http://www.bjornriis.com/ .

Nr. 6:

Ook plaats 6 is goed bezet, met vier albums, waaronder een eerste nummer één-notering.

Phillips, Simon - Protocol IV (Phantom Recordings)
U hoort: Azorez

Nummer 1 in de lijst van René:
Simon Phillips vervolgde in 2013, na jaren spelen in grote bands als Toto, zijn solowerk dat hij in 1988 startte met "Protocol". Afgelopen jaar verscheen aflevering IV, met wederom een ietwat gewijzigde bezetting. Hoewel gitarist Greg Howe, bassist Ernest Tibbs en toetsenman Dennis Hamm al hun registers open kunnen trekken, is "Protocol IV" toch vooral een sterk staaltje van de superdrummer zelf. Zijn trademarks, zoals de tomtomroffels, zijn veelvuldig te bewonderen, terwijl hij met de jaren donders goed weet hoe je pakkende composities moet schrijven, waarin heerlijke thema's en flitsende solo's elkaar afwisselen, maar waarin ook altijd ruimte is voor subtiele momenten. Overigens kan Phillips een beetje steun goed gebruiken: bij de grote Californische bosbranden van vorige maand brandde zijn nieuwe huis, inclusief studio, af. Zijn tournee werd meteen onderbroken. Binnenkort wordt deze overigens in Azië hervat.
Website: http://www.simon-phillips.com/ .

Tiger Moth Tales – Depths Of Winter (White Knight Records)
U hoort: Sleigh Ride

– Nummer 9 in de lijst van Maurice:
Zo aan het eind van het jaar nog een aangename verrassing, dit derde album van Tiger Moth Tales. Daar waar zijn eerste twee albums, “Cocoon” en “Storytellers”, een grote mate van speelsheid in zich hadden, is “The Depths Of Winter” wat serieuzer. Muzikaal is er gelukkig weinig veranderd: Genesis is nog steeds niet ver weg zonder overigens dat het een regelrechte pastiche word. Doordat op een tweetal tracks een kleine brassband meespeelt, moeten we natuurlijk ook wel een beetje aan Big Big Train denken.

– Nummer 3 in de lijst van Chris:
Met “The Depths Of Winter” heeft de Brit Peter Jones (die achter de bandnaam Tiger Moth Tales schuilgaat) de perfecte soundtrack voor de wintermaanden afgeleverd. Dit is een album dat als een warme deken om je heen valt, een muzikaal hartverwarmend geheel in deze donkere dagen. Tevens Album van de Maand januari 2018.
Website: http://www.tigermothtales.com/ .

Sky Architect - Nomad (FREIA Music)
U hoort: Race To The Sun

– Nummer 6 in de lijst van Chris:
Er is een nieuwe generatie aan progrockbands opgestaan in Nederland. Denk aan Golden Caves, Jet Black Sea (ok, half Nederlands), For All We Know, Semistereo, Mayra Orchestra en Sky Architect. Ok, een aantal zijn al wat langer bezig zoals bijv. Sky Architect, maar die vijf heren hebben met “Nomad” wel afgelopen jaar hun beste album tot nu toe afgeleverd. Intense, complexe progrock die niet gauw met iets te vergelijken valt, behalve misschien qua intensiteit met het Zweedse Anekdoten of het ritmisch inventieve karakter van Gentle Giant. De Sky Architect-leden weten echter precies hoe en wat ze willen en dat levert een album op dat tot het beste van Nederlandse bodem mag worden gerekend.

– En ook nummer 6 in de lijst van Maurice:
Een Nederlandse band kan natuurlijk niet ontbreken in mijn lijst. En met recht kan deze band zich meten met de internationale top. “Nomad” is alweer het vierde album van de uit Rotterdam afkomstige band Sky Architect. Sky Architects sound is stevig zonder dat het overigens is dicht geplamuurd. Naar mate het album vordert word je dieper meegezogen en heeft “Nomad” het effect dat ook de albums van bijvoorbeeld het Amerikaanse Astra heeft en is er zeker een verwantschap wat duidelijk hoorbaar is in het slotnummer “Into Singularity”.
Website: www.skyarchitect.com .

Soup – Remedies (Crispin Glover Records)
U hoort: Nothing Like Home

- Op nummer 9 in de lijst van Aldwin:
Opnieuw maakt de Noorse band hier groots opgezette symfonische postrock waarbij we moeten denken aan de meer meeslepende songs van Anathema en de muziek van de IJslandse band Sigur Rós. De invloed van de shoegazer rock uit de jaren 80 en 90 is overigens ook niet te ontkennen. Meeslepend album dat liefhebbers van Anathema, Blue Neck en ook Steven Wilson zeker moeten checken. En Soup verdiende er in december een tweede Album Van De Maand-status op rij mee.

- En zelfs op nummer 3 in de lijst van Maurice:
Een band die ik aanvankelijk bij de voorgaande albums heb gemist is Soup. Wel bijzonder, gezien de namen die voorbij komen als er over deze Noorse band word geschreven. “Remedies” borduurt voort op de sound van de voorganger. Ook opvallend is dat twee van de vijf songs op het album dik over de 10 minuten gaan. Soup neemt de tijd en speelt met tijd, de songs hebben een wat losser, soms psychedelischer karakter gekregen.
Website: http://www.soupband.com/ .

Nr. 5:

Eén album op de vijfde plek: een nummer één bij één redactielid, dat ook elders nog een puntje sprokkelde.

Lifesigns - Cardington (eigen beheer)
U hoort: Different

– Nummer 10 in de lijst van Maurice:
Het tweede album van Lifesigns borduurt voort op het geluid van de eerste. John Young en zijn band hebben echter wel de tijd genomen en niet zomaar een kopie van het eerste album gemaakt. Er hebben zich daarbij ook wat bezettingswisselingen voorgedaan. “Cardington” luistert op eerste gehoor lekker weg en naarmate je de plaat vaker draait, wordt je er in meegezogen.

- Nummer 1 in de lijst van Chris:
Ruim drie jaar na het debuut verscheen in 2017 album nr. 2 van de Britse formatie Lifesigns en het met afstand mijn meest gedraaide plaat van het afgelopen jaar. Muzikaal is dit nieuwe album het logische vervolg op dat debuut. Gloedvolle, zeer melodieuze symfo die zich niet echt wat aantrekt van de heersende trends. Grootste verschil met het debuut is dat er nu een paar kortere songs op het album staan: naast drie tracks die zo rond de 10/11 minuten zweven, vinden we 4 tracks van tussen de 4 en 5 minuten. Dat geeft het album een mooie afwisseling en een vlot karakter, daar waar het debuut wat meer uitwaaierde.
Website: http://www.lifesigns.me/ .

Nr. 4:

Maar één album weer op nummer 4. Wel eentje waar twee redactieleden eensgezind waren, want hij bereikte deze positie door twee vierdeplaatsposities.

Big Big Train - Grimspound (GEP)
U hoort: Grimspound

– Nummer 4 in de lijst van Chris:
Het lijkt maar niet op te kunnen voor Big Big Train. Eind april kwam het negende studio-album uit in de vorm van “Grimspound”, twee maanden later gevolgd door “The Second Brightest Star”. Dat laatste album is een soort epiloog voor de reeks albums die begon in 2009. “Grimspound” is van hetzelfde hoge niveau als de paar voorgaande albums maar kent ook wat nieuwe muzikale invalshoeken. Het is het eerste album waarop het laatst toegevoegde bandlid, de Zweed Rikard Sjöblom, ook bijdraagt aan de composities, waarbij met name het lange “A Mead Hall In Winter” hoge ogen gooit. Een album waarop je bij iedere luisterbeurt weer nieuwe dingen in blijft ontdekken.

– Ook nummer 4 in de lijst van Herman:
Weer een Big Big Train-plaat in de lijst? Wordt dat niet een beetje voorspelbaar? We wéten nu wel een keer dat een goede band is, toch? En het gáát ook maar door: dit jaar zelfs twee hele albums én een kerstsingle. De gedachte was ook echt: dat skippen we dit jaar maar eens voor de eindlijst. Maar dat zou de waarheid (het hoge genot bij de vele draaibeurten) geweld aandoen. Dat er ondertussen een moment is bereikt dat er muzikaal en tekstueel uit andere vaatjes getapt dient, beseft Big Big Train, dat vorige week overigens een van zijn mede-oprichters in de persoon van Andy Poole zag vertrekken, overigens maar al te goed: op de volgende reeks platen gaat dat ook daadwerkelijk gebeuren. We zijn razend benieuwd!
Website: www.bigbigtrain.com .

Nr. 3

Voor de laatste keer vanavond ene ex aequo, en wel op plaats drie. Beide albums veroverden een eerste en een tweede plaats.

Damanek - On Track (GEP)
U hoort: Nanabohzo And The Rainbow

– Op de tweede plek bij Chris:
Damanek is zo'n band die een groot scala aan invloeden die je normaal gesproken niet zo snel binnen de progrock hoort weet te vermengen. We horen invloeden van Toto, Steely Dan en Sting, gevat in composities en teksten van hoog niveau. En dan word het allemaal ook nog eens fantastisch gespeeld door klasse-muzikanten zoals toetsenist Sean Timms, gitarist Luke Machin, bassist Dan Mash en saxofonist Marek Arnold. Die laatste twee vormen samen met zanger/songschrijver Guy Manning de kern van Damanek; daarnaast wist Manning door zijn uitgebreide netwerk (opgedaan via zijn connecties The Tangent en United Progressive Fraternity) ook nog de nodige extra muzikanten te strikken om de songs op een schitterende manier in te kleuren. En het helpt dan ook zeker dat het album ook eens klinkt als een klok.

– Op de eerste plaats bij Herman:
Zoals we er bij Xymphonia geen benepen definitie van progressieve rock op na houden, zo heeft de groep Damanek dat ook niet. En niet alleen de composities en teksten zijn van hoog niveau, de partijen zijn allemaal fantastisch gespeeld. Enkele weken geleden presenteerde Manning de Damanek-plannen voor 2018: een nieuwe plaat ("In Flight") én mogelijk optredens in de herfst. Drie Europese concertzalen hadden al interesse getoond. We hopen (nee: gaan er van uit) dat De Boerderij daar bijzit.
Websites: https://www.facebook.com/DamanekBand/
en http://www.guymanning.com/damanek/damanek-index.html .

Anubis - The Second Hand (eigen beheer)
U hoort: Blackout

– Op nummer twee bij Aldwin:
Muziek van de ander kant van de wereld, want Anubis komt uit Australië. Ook dit album is net zoals de nummer één een conceptalbum. Het is neoprog op zijn best en ook een Album van de Maand (in juli).

– Op nummer één bij Maurice:
Dit vierde Anubis-studio-album is opnieuw gegoten in de vorm van een concept. Het verhaalt over de mediamagnaat James Osbourne Fox, die als gevolg van ernstig hersenletsel verlamd raakt en zo als het ware opgesloten zit in zijn eigen lichaam. Dit confronteert hem met de betrekkelijkheid van het commerciële en maatschappelijke succes dat hij in zijn leven heeft gekend. De muziek van Anubis is niet vernieuwend, maar desondanks valt er voor de neoprogliefhebber veel te genieten. Regelmatig zijn er vergelijkingen te maken met de muziek van IQ en andere neo-proghelden, waarbij Anubis toch een eigen stempel heeft weten te zetten. In juli op Night Of The Prog!
Website: https://www.anubismusic.com/ .

Nr. 2:

Aurora Project, The - World Of Grey (FREIA Music)
U hoort: Dronewars

– Op nummer zeven bij Chris:
Soms kan een tragedie toch iets moois te weeg brengen. In 2014 overleed plotseling gitarist Marc Vooijs van de Nederlandse progmetalformatie The Aurora Project. Na een pauze van een jaar besloot de band toch door te gaan, zonder hem te vervangen en daarmee al het gitaarwerk over te laten aan TAP's tweede gitarist Remco van den Berg. Het resultaat was dat de sound van The Aurora Project wat veranderde en minder dicht geplamuurd werd door een muur van gitaren. “World Of Grey” verscheen december 2016 en maakte met zijn stevige melodieuze neoprog sound, te vergelijken met bijv. Arena of Pallas, gelijk grote indruk. Een niet al te vrolijk stemmend concept, gevat in meeslepende muziek die het grote gebaar niet schuwt.

– Op nummer drie bij Herman:
Het is The Aurora Project gelukt om als vijftal voor de dag te komen met een heel sterk album waar de kwaliteit op alle manieren vanaf straalt. Of het nu om het doortimmerde verhalende concept gaat, om het pakkende songmateriaal dat al snel niet meer uit je hoofd te verbannen is – óf om het fraaie artwork of de kraakheldere productie. Ooit werd The Aurora Project bij progmetal ingedeeld, maar dat hoor je nu niet meer terug. Hoewel: in de coupletten van het indrukwekkende slotnummer "Dronewars" neigt de gitaarriff toch eventjes naar metal.

– Op nummer één bij Aldwin:
Ik vond dit het meest verrassende album van het jaar. The Aurora Project is ook nog een band van eigen bodem. “World of Grey” is het vierde conceptalbum dat de al 20 jaar bestaande band uitbrengt. Het is een fijn album, waarbij het van begin tot het eind genieten is. Niet voor niets ons Album van de Maand februari.
Website: www.theauroraproject.com .

Nr. 1

Onze nummer 1 is het meest breed gedragen album van de cumulatieve eindlijst, want hij komt in vier persoonlijke lijstjes voor. Opvallend is, dat daar maar één hoge echt notering tussen zit.

Barock Project – Detachment (Artalia)
U hoort: Happy To See You

– Nummer 7 in de lijst van Herman:
Ik hield mijn hart vast in de aanloop naar de release van het vijfde Barock Project-album "Detachment". Ik was namelijk erg gesteld op de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. En die had de band helaas verlaten. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Dat doet hij zeer acceptabel: hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem.

– Nummer 5 in de lijst van Chris:
Album nr. 5 voor de Italiaanse band Barock Project voelde eerst aan als of het misschien allemaal iets te veel was voor deze band. Het leek in eerste instantie het sprankelende van voorganger “Skyline” (2015) te missen, maar na een paar luisterbeurten bleek dat gelukkig niet zo te zijn. Wel was het jammer dat zanger Luca Pancaldi niet langer meer deel uitmaakte van Barock Project. Uiteindelijk blijkt dat niet zo veel effect op de sound van de band te hebben. Nog steeds zijn het de frisse, sprankelende composities die ELP-, Genesis- en Jethro Tull-invloeden vermengen, die de boventoon voeren. Boeiend album dat misschien wat gebaat was geweest met een wat kortere lengte.

– Nummer 4 in de lijst van Aldwin:
Ja dat was even slikken voor mij, dat Barock Project naar Nederland kwam zonder de heldere energieke zang van Luca Bancaldi en dat deze ook niet meer op het nieuwe album “Detachment” voorkwam. Bandleider Luca Zabbini nam de meeste zangpartijen over. Ook dit was een Album van de Maand (in februari).

– Nummer 2 in de lijst van Maurice:
Alweer het 5de album van deze uit Italië afkomstige band. De verwachtingen na het voorgaande album was hooggespannen mede gezien het ontbreken van de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem. Hij heeft voor een aantal stukken de hulp ingeroepen van Alex Mari (die live ook de oude stukken zingt) en Peter 'Tiger Moth Tales' Jones, die we ook al tegen kwamen bij Camel en Red Bazar. Zabbini weet in zijn wervelende composities opnieuw onmiskenbare invloeden van ELP, Genesis en Jethro Tull een frisse draai te geven. Het album is zo lang dat het even duurt voordat alle songs voor je gaan leven, maar na een maand luisteren blijkt het hier opnieuw om een verslavend werkstuk te gaan, waar je niet snel op uitgeluisterd raakt.
Website: http://www.barockproject.net .