Uitzending Terugluisteren

NIEUW
Stevens, Becca - 45 Bucks
- The Muse (feat. David Crosby)
Van "Regina" (GroundUp, 2017)

De naam van de Amerikaanse zangeres/gitariste Becca Stevens waren we al enkele keren eerder tegen gekomen. Als lid van de band rond de Nederlandse 'modern jazz'-pianist Gideon van Gelder bijvoorbeeld - en vorig jaar op twee Snarky Puppy-gerelateerde projecten: op "Family Dinner Vol. 2" en op "Lighthouse", de plaat die Snarky Puppy-leider/bassist Michael League maakte met David Crosby. Ook maakte ze al twee platen met haar Becca Stevens Band, waarop elementen uit jazz en pop verenigd werden. "Regina" is haar eerste 'solo'-plaat. Solo tussen aanhalingstekens inderdaad, want ze krijgt hulp van o.a. League (bas, synthesizers, co-productie) en het Britse, jonge supertalent Jacob Collier (co-productie van een aantal tracks en hier en daar zang en diverse instrumenten). Als je bij eerste beluistering al niet gegrepen wordt door haar fluwelen stemgeluid (dat wel wat wegheeft van dat van Vienna Teng), dan toch wel door de werkelijk prachtige klank. Want ondanks dat er muzikaal veel gebeurt klinken de songs kraakhelder en transparant. Je zou de muziek als licht-jazzy progressieve pop kunnen omschrijven, zoals de vroegere soloplaten van Sting, maar af en toe dringt zich ook, door bijvoorbeeld ukelelespel, een lichte folkinvloed op. Veel zorg is er besteed aan prachtige harmonievocalen, vaak van haarzelf. Bij de inzet van Laura Mvula in "Well Loved" werden we op het verkeerde been gezet: we dachten eerst Joni Mitchell te horen... Becca's stem was te horen in het nummer "The Muse" op David Crosby's "Lighthouse". Dit samen geschreven nummer staat in andere versie, met gewisselde leadzangpositie, maar nog steeds ook samen gezongen op "Regina".
Website: http://www.beccastevens.com/ .

NIEUW
Morse, Neal - MacArthur Park (live)
Van "Morsefest! 2015 - ? and Sola Scriptura LIVE" (Metal Blade, 2017)

Middels een pakket van 2 DVD's en 4 CD's komt een integrale registratie tot ons van een muzikaal feest rond Neal Morse, opgenomen in een kerk te Nashville. Naast zijn The Neal Morse Band (Mike Portnoy, Randy George, Bill Hubauer, Eric Gilette) heeft Morse met strijkers, blazers, een koor en enkele prominente gastmuzikanten laten aanrukken. Twee complete soloplaten worden gespeeld: "? (Question Mark)" en "Sola Scriptura", platen waarop nogal wat religieuze thematiek aan de orde komt, maar ondanks de aanwezigheid van een heuse preek draait het toch vooral om epische symfonische rock. Daarnaast wordt er een hoop extra materiaal gespeeld zonder die religieuze connotatie. De Spock's Beard-klassiekers "Go The Way You Go" en "At The End Of The Day" bijvoorbeeld, waarbij de aanwezigheid van echte blazers én drummer Nick D'Virgilio de uitvoering van die laatste 'epic' van het album "V". extra interessant maakt. Ook Transatlantic komt aan bod, middels een lange medley van stukken van "The Whirlwind". Enigszins ludiek is de überprogversie van "MacArthur Park". Deze Jimmy Webb-klassieker, bekend gemaakt door onder andere Richard Harris en Donna Summer, stond al jaren op Mike Portnoy's verlanglijstje en nu is eindelijk ook Morse 'om'. Het is al een behoorlijk bombastisch, toch al symfonisch getint stuk en álle mogelijkheden om dit alles muzikaal nog wat verder aan te dikken worden aangegrepen.
Website: http://www.nealmorse.com/ .

VOORPROEFJE
Waters, Roger - Smell The Roses
Van "This The Life We Really Want?" (Sony Music, 2 juni 2017)

Op 2 juni verschijnt er, 25 jaar na "Amused To Death", dan eindelijk een nieuw studioalbum van Roger Waters. Het album is geproduceerd door Nigel Godrich. Onder de muzikanten vinden we Jonathan Wilson (die op zijn eigen platen niet vies is van Pink Floyd-sounds en bijna-citaten) en Roger Manning (van de semi-legendarische progressieve popband Jellyfish). Afgelopen vrijdag werd een eerste track vrijgegeven, "Smell The Roses", waar al eerder een ultrakort fragment van verspreid wordt. Waters blikt hier muzikaal duidelijk terug op zijn Pink Floyd-tijd. De overeenkomsten met "Have A Cigar" liggen er nogal dik bovenop en voor de rest lijkt het nummer bijna een kwis: op welk Pink Floyd-nummer lijkt dit fragment, deze keyboardsound of dit special effect? Vanaf eind mei tot eind oktober is Waters op tournee door de VS en Canada. Ook in 2018 wil hij blijven touren en doet dan waarschijnlijk Europa ook aan.
Website: http://www.roger-waters.com/ ;
dit nummer: https://vimeo.com/214109720 .

NIEUW / LIVE-TIP
Procol Harum - Soldier
- The Only One
Van "Novum" (Eagle, 2017)

"Novum" is het eerste Procol Harum-studioalbum sinds "The Well's On Fire" uit 2003. Touren heeft de groep sindsdien veelvuldig gedaan, waar ook veel verslag van is gedaan op diverse DVD's en Blu-Rays. We zagen door de loop der jaren de bezetting veranderen, te beginnen met het vertrek van originele organist Matthew Fisher, die vervolgens rechtszaken tegen Brooker begon aan te spannen om compositiecredits. Die kwamen volgens zanger-componist-pianist Gary Brooker vooral de heer J.S. Bach toe, die er toch geen aanspraak op meer kon maken. Het ontnam Brooker wel lang de lust om nieuw materiaal te schrijven. Met de komst van drummer Geoff Dunn in 2006, als vervanger van Mark Brzezicki, werd een stabiele bezetting gevonden die tot de dag van vandaag stand houdt. Oh nee, toch niet helemaal, want indertijd werd tekstschrijver Keith Reid, die al met Brooker werkt sinds 1967, als volwaardig groepslid opgevoerd. Hij is op "Novum" in geen velden of wegen te bekennen en de verwijdering tussen Brooker en Reid is niet helemaal lekker gegaan, zo blijkt wel uit Brookers reactie op een vraag hierover in de net verschenen mei-editie van Lust For Life. Voor "Novum" schreef niemand minder dan Pete Brown het grootste deel van de teksten, die voorheen een nagenoeg levenslange schrijfverbintenis met de ons ontvallen Jack Bruce had. "Novum" is vrijwel live in de studio opgenomen om zoveel mogelijk van het gevoel in de muziek in stand te houden. Naast het orgel van Josh Phillips en de overigens maar sporadisch solerende gitaar van Geoff Whitehorn is dé grote leverancier van dat gevoel de stem van Gary Brooker, die in een bandgeschiedenis van 50 jaar niets van zijn soul heeft verloren. In het wat meer melancholieke repertoire komt hij nog het best tot zijn recht, wat blijkt uit "Soldier" (een van de twee teksten van Brooker zelf) en vooral "The Only One". Procol Harum is in september drie maal in Nederland te aanschouwen, waaronder op 24 september in de Metropool in Hengelo.
Website: http://www.procolharum.com/ .

NIEUW
Bühlmann, Roland - Rougeoyer
Afkomstig van "Bailenas" (eigen beheer, 2017)

Begin 2015 draaiden we twee nummers van "Aineo", het in eigen beheer uitgegeven solodebuut van Roland Bühlmann. De muziek die deze Zwitser maakt, vergeleken we destijds met het ingetogen werk van David Torn en dat van Jon Durant. Op "Bailenas", zijn tweede album, heeft hij die stijl verfijnd, waarbij hij de drums van Matthias Heimlicher heeft ingeruild voor subtiele, doch efficiënte drumtracks, afkomstig van onder meer Loopmasters en Beta Monkey Music. Naast de cloudguitar-achtige solo's zijn er ook de nodige akoestische momenten te noteren op deze sfeervolle CD, waarbij Bühlmann op het hoesje "instrumenten" als Hanottere (een soort citer), Stones (uit de rivier de Emme) en Shofar (een traditioneel blaasinstrument uit Israël) laat noteren. Met vijf nummers tussen de zeven en 18 minuten biedt "Bailenas" mooi geproduceerde ambient rock.
Websites: http://kinor.net/
https://rolandbuehlmann.bandcamp.com/ .

NIEUW / OPENER
Horisont - Hungry Love
Van "About Time" (Century Media, 2017)

Van de Zweedse band Horisont hadden wij nog nooit gehoord. Toch maakt de groep al sinds 2009 platen en is "About Time" al het vijfde album. Heel gek is het ook weer niet: de band maakte tot nu toe niet zozeer symfo maar hardrock, maar dan wel in op-en-top-seventiesstijl, waarbij niet op een knipoog meer of minder naar een legendarische genregenoot wordt gekeken. Je zou de mannen dus gemakkelijk van gebrek aan originaliteit kunnen beschuldigen, maar je hoor dat hier veel oprechte liefde in is gaan zitten. Het spel, de arrangementen, de productie, de composities: alles is zeer zorgvuldig aangepakt. De productie combineert de warmte van pakweg een Thin Lizzy-plaat uit 1977 met de technische mogelijkheden van nu, we horen prachtige dubbelloops gitaarwerk à la datzelfde Thin Lizzy, Wishbone Ash of Allman Brother's Band, maar soms ook een lekkere boogierocker à la Status Quo uit dezelfde tijd. Opvallend is dat het album begint met een cover: "The Hive", net als "MacArthur Park" geschreven door Jimmy Webb en in première gebracht in 1968 door Richard Harris. Licht-proggy trekjes zijn er ook, waarbij je moet denken aan de Rush van eind jaren zeventig (inclusief afgeknepen Geddy Lee-achtige zang) en, met vettige keyboards erbij, soms ook Eloy - zoals in "Hungry Love".
Website: http://www.horisontmusic.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Barock Project - One Day
Van "Detachment" (Artalia, 2017)

Op 4 maart 2017 trad de Italiaanse progressieve rockgroep Barock Project voor het eerst in Nederland op, tijdens het Progdreams Festival in Zoetermeer. De vele met het fraaie "Skyline" gewonnen zieltjes werden verrast met dit "Detachment". Opmerkelijk verschil met de eerste vier studio-albums: het ontbreken van de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem. Hij heeft voor een aantal stukken de hulp ingeroepen van Alex Mari (die live ook de oude stukken zingt) en Peter 'Tiger Moth Tales' Jones, die we ook al tegen kwamen bij Camel en Red Bazar. Vooral "Alone" trekt hij helemaal naar zich toe, hoewel het met zijn meanderende en modulerende melodie ook een Kayak-kwaliteit bezit. Zabbini weet in zijn wervelende composities opnieuw onmiskenbare invloeden van ELP, Genesis en Jethro Tull een frisse draai te geven. Het album is zo lang dat het even duurt voordat alle songs voor je gaan leven, maar na een maand luisteren blijkt het hier opnieuw om een verslavend werkstuk te gaan, waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. Die vijf kwartier aan nieuwe muziek biedt tevens veel keus voor de komende maand. "One Day" sluit stilistisc h, met trekjes van de Jethro Tull van midden jaren zeventig in de folky hoofdmelodie, nog het meest aan op voorganger "Skyline".
Website: http://www.barockproject.net .

LIVETIP
Saga - Giant
Afkomstig van "The Beginner's Guide To Throwing Shapes" (Bonaire Communications, 1989)

Op 29 april staat Saga weer eens op een podium in Nederland en wel in De Pul te Uden. Later dit jaar, om precies te zijn 4 november, zal ook de Hengelose Metropool vereerd worden met een concert in afscheidstournee van deze Canadese progrockers. Ter gelegenheid draaien we een stuk van een minder bekend album, "The Beginner's Guide To Throwing Shapes" uit 1989. De band was toen gereduceerd tot een trio, terwijl de befaamde, van onder andere Klaus Doldinger's Passport gekende Curt Cress de drums bespeelde. Interessant is dat gitarist Ian Crichton op deze plaat ook de Synthaxe bespeelde, een gegeven dat een mooi bruggetje vormt naar ons volgende item. Website: http://www.sagaontour.ca/ .

IN MEMORIAM ALLAN HOLDSWORTH (1946-2017) / LIVE-TIP
'Igginbottom - The Castle
Afkomstig van "'Igginbottom's Wrench" (Deram, 1969)
Holdsworth, Allan - Floppy Hat
Afkomstig van "Velvet Darkness" (CTI Records, 1976 / Epic, 1990)
U.K. - Thirty Years
Afkomstig van "U.K." (EG Records, 1978 / Globe Music, 2016)
Tavaglione, Steve - Tsunami
Afkomstig van "Blue Tav" (Creatchy, 1990)
Holdsworth, Allan - Shenandoah
Afkomstig van "Against The Clock - The Best Of Allan Holdsworth" (Cream Records, 2005)

Op 1ste Paasdag, 16 april jongstleden, kwam het toch wel plotselinge bericht dat Allan Holdsworth een dag eerder op 70-jarige leeftijd was overleden. Slechts enkele dagen daarvoor verscheen de twaalf CD's tellende overzichtsbox "The Man Who Changed Guitar Forever!", met daarin elf van zijn studioplaten en één livealbum. Met die titel was de altijd bescheiden en zeer kritisch op zichzelf zijnde gitarist het overigens niet eens. Toch is hij in zijn lange loopbaan wel degelijk van invloed geweest op vele muzikanten en is zijn eigen speelstijl diverse malen nagedaan, maar nooit geëvenaard. Naast zijn eigen platen heeft de in Engeland geboren Holdsworth tevens LP's opgenomen met bands waarin hij op dat moment zat, zoals Bruford, Tony Williams New Lifetime, Soft Machine en Gong. Daarnaast verleende hij aan zeer veel platen zijn medewerking als gastmuzikant. We eren deze grootheid met een doorsnee uit zijn carrière, beginnend met zijn eerste groep waarmee hij een LP maakte, de onbewust trendzettende jazzpopformatie 'Igginbottom. Vervolgens een akoestisch kleinood van zijn eerste soloplaat "Velvet Darkness", die hij overigens zelf haatte. Daarna een nummer van het debuut van de supergroep U.K., waarmee hij bij een groter publiek bekend werd. Uit zijn vele gastoptredens kiezen we voor het heftige "Tsunami" van het soloalbum "Blue Tav" van saxofonist/EWI-bespeler Steve Tavaglione, vooral omdat hij hier zowel zijn kunsten op gitaar als Synthaxe liet horen. Tenslotte aandacht voor een van de bonustracks van de verzamelaar "Against The Clock" uit 2005, die grofweg opgedeeld was in een gitaar-CD en een Synthaxe-CD. Over verzamelaars gesproken, tegelijkertijd met genoemde box verscheen er voor de minder kapitaalkrachtigen ook een nieuwe dubbelaar met een selectie van Holdsworths beste werk, getiteld "Eidolon", genoemd naar een nummer van zijn laatste studioplaat "The Sixteen Men Of Tain" uit 2000. Aanstaande woensdag, 26 april, treden Eddie Jobson en Marc Bonilla op in De Boerderij te Zoetermeer. De semi-akoestische tournee, waar dit optreden een onderdeel van is, was bedoeld als eerbetoon aan de 'fallen angels' en respectievelijke muzikale partners van de twee heren, John Wetton en Keith Emerson. Helaas kan er, drie maanden na het heengaan van mede-U.K.-collega John Wetton, alweer een 'fallen angel' aan dit betreurde rijtje worden toegevoegd.
Website: https://www.facebook.com/groups/361803263942657/ .

40 JAAR / LIVE-TIP
Kansas - The Spider
- Portrait (He Knew) (Remix)
Afkomstig van "Point Of Know Return" (CBS/Kirshner, 1977 / Legacy/Sony, 2002)

Na de zowel artistieke als commerciële piek die Kansas met "Leftoverture" bereikte, was het zaak snel met een opvolger te komen. Zelf beschouwen de muzikanten "Point Of Know Return" als een te haastige productie, feit is wel dat het een van hun meest succesvolle albums werd, mede door het onverwachte hitsucces van "Dust In The Wind". Genoemd album verscheen 40 jaar geleden in een tijd dat de Punk en New Wave invloed begon te krijgen op het publiek, de journalistiek en de platenmaatschappijen. Mede daarom koos de band voor relatief korte nummers, hoewel men artistiek nog steeds nieuwe wegen verkende. Vreemd genoeg is er van deze LP in het Xymphoniaverleden niet veel materiaal gedraaid. Dit jubileum is een mooie gelegenheid daar iets aan te veranderen. In 2002, ter gelegenheid van een heruitgave, kreeg producer Jeff Glixman overigens de gelegenheid een van de nummers te verbeteren door middel van een nieuwe mix van "Portrait (He Knew)". Het zal u niet ontgaan zijn dat Kansas vorig jaar een nieuwe studio-album heeft uitgebracht en dit jaar weer naar Europa komt. Op 12 juli brengt dat de band naar 013 in Tilburg en op 16 juli naar het festival Night Of The Prog op de Loreley in Sankt Goarshausen.
Website: http://www.kansasband.com/ .

NIEUW
Deep Purple - All I Got Is You
- The Surprising
Van "inFinite" (EARmusic, 2017)

De veteraanrockband kwam 4 jaar geleden ongemeen sterk voor de dag met "Now What?!", wat toen het eerste studioalbum in 10 jaar tijd was. Bob Ezrin zorgde ervoor dat Purple productietechnisch beter klonk dan ooit en ook het songmateriaal was op niveau. Wat opviel was het hoge symfonische gehalte van een handvol tracks - misschien veroorzaakt door de om zijn ietwat pompeuze producties bekende Ezrin, maar meer nog door Keith Emerson-fan Don Airey. "Now What?!" bleek ook commercieel het meest succesvolle Purple-album in jááren, dus dat schreeuwde om een sneller vervolg. En dat is er dan na vier jaar, met opnieuw Ezrin op de productiestoel. Er is duidelijk gekozen voor een iets steviger aanpak, die wellicht meer recht doet aan de hardrockroots van de band. Neemt niet weg dat er voor de symfo-liefhebber opnieuw voldoende te genieten valt: van het heerlijke toetsenwerk van Airey, waarbij vooral het Hammondorgel ongemeen diep uit je speakers komt rollen én van het priemende en veelzijdige gitaarspel van Steve Morse. "All I Got Is You" dendert lekker rockend binnen, maar kent ook een fraaie Moog-achtige solo; "The Surprising" is het meest sfeerrijke en symfonische nummer van "inFinite". Over die titel gesproken? Wijst dat nu op het einde van deze groep van heren van rond de 70? Door dat 'in' dat voor 'Finite' staat zou je zeggen: juist níet. In de meegeleverde 90 minuten lange documentaire van de CD/DVD-versie spreken onder andere drummer en oerlid Ian Paice de hoop uit dat er gewoon nóg weer een plaat komt. Steve Morse, nota bene de Benjamin in de band, preludeert nog het meest op het einde. Hij krijgt langzamerhand steeds meer klachten aan zijn handen, wat hem op de lange duur het spelen onmogelijk zou kunnen maken. De documentaire is vooral interessant om te zien hoe de band in de studio te werk ging en hoe belangrijk de rol van Ezrin in dat geheel is geweest. Hij produceerde niet alleen maar kanaliseerde het hele schrijfproces. Deep Purple speelt op 2 juni in de Ziggodome in Amsterdam
Website: http://www.deeppurple.com/ .

NIEUW
Schelhaas, Jan - Living On A Little Blue Dot
- The Gypsy's Comin' Home
Afkomstig van " Living On A Little Blue Dot" (Shell Records, 2017)

Jan Schelhaas heeft vooral naam gemaakt als toetsenist bij Caravan en Camel, hoewel hij zijn eerste LP al in 1971 maakte met National Head Band, waarin ook Lee Kerslake zat, terwijl dat album, "Albert 1" geproduceerd werd door Eddie Offord. In 2008 verscheen met "Dark Ships" Schelhaas' eerste soloplaat, waarop hij werd bijgestaan door de van Caravan bekende musici Jimmy Hastings en Doug Boyle. Zij zijn ook te horen op "Living On A Little Blue Dot", de nieuwe, door middel van een crowdfundingcampagne gefinancierde plaat. Het album is geïnspireerd op de op verzoek van Carl Sagan gemaakte foto's van de aarde gemaakt vanuit de Voyager 1. In het begin van die campagne werden het bombastische intro van het titelnummer en het feit dat Camel-voorman Andy Latimer zou meespelen vrijgegeven. Die informatie is gezien het uiteindelijke resultaat ietwat misleidend. Schelhaas beweegt zich namelijk op dit album niet zozeer in de progressieve rockhoek, maar produceert een sound die meer gemeen heeft met de in de jaren 80 florerende progressieve synthipop en de symfonische pop van onder meer Mike & The Mechanics en Go West. Dit houdt in dat over de synthetische onderlaag van synthesizers, synthbassen en geprogrammeerde drums Schelhaas zijn melancholieke partijen zingt, die geregeld wordt vervormd door vocoders, en Boyle en Hastings hun fraaie solo's neerleggen. De rol van Latimer is beperkt tot een korte solo in "The Gypsy's Comin' Home". Een mooi verzorgde CD, vooral voor liefhebbers van muziek uit het einde van de vorige eeuw.
Websites: http://www.pledgemusic.com/projects/janschelhaas
en https://janschelhaas.wixsite.com/mysite .

NIEUW
White Willow - In Dim Days
Van "Future Hopes" (The Laser's Edge, 2017)

Een kleine twee jaar geleden deden we in dit programma kond van het feit dat de Noorse band White Willow de Scorpions-cover “Animal Magnetism” online had geplaatst. Dat was bedoeld als 'teaser' voor een nieuw album, alhoewel toen niet duidelijk was of deze track daar überhaupt wel op zou komen te staan. Met name werd daarmee Venke Knutson als nieuwe White Willow-zangeres gepresenteerd. We kenden Knutson toen al van het tweede The Opium Cartel-album “Ardor”. White Willow liet toen weten dat het toen nog titelloze album eind 2015 zou gaan verschijnen, als eerste deel van een conceptueel tweeluik, waarvan deel 2 in 2016 zal verschijnen. Het is allemaal wat anders gelopen, want "Future Hopes" is nu pas verschenen en het idee van een conceptueel tweeluik lijkt losgelaten. Wel kunnen we nu constateren dat de bijzonder sterke cover van "Animal Magnetism" als bonustrack gelukkig op het album is terechtgekomen. Opmerkelijk daaraan is ook de medewerking van de wereldberoemde, onder andere van The Klezmatics bekende topklarinettist David Krakauer, die een indrukwekkende partij door het stuk weeft. Bandleider Jacob Holm-Lupo gaf zelf aan dat het album min of meer een ode is aan de Yamaha CS 80-synthesizer en de sferen die daar op een album als de "Bladerunner"-soundtrack van Vangelis mee gecreëerd werden. Overigens is ook de van eerdere White Willow-platen al zo vertrouwde Mellotron uitgebreid te horen. "In Dim Days" is een lang stuk dat de kwaliteiten van het album in al zijn facetten over het voetlicht laat treden: het soundtrackachtige, unheimisch klinkende begin vol CS 80-geluiden, de fraaie wat folky zang van Knutson, maar ook steviger secties met percussieve drums van Mattias Olson en prominent rockende gitaren.
Website: http://www.whitewillow.info/ .

NIEUW
Voices From The Fuselage - Meteorites
Van "Odyssey: The Destroyer Of Worlds" (White Star Records, 2016)

Vette Krent in iO Pages 140: "Wie niet genoeg kan krijgen van de zoetgevooisde zang van Ashe O'Hara na zijn avonturen in het muzikale doolhof van TesseracTs "Altered State" (2013), krijgt nu een tweede kans. O'Hara maakte al deel van Voices From The Fuselage (VFTF) uit voordat hij zich aansloot bij TesseracT. VFTF blinkt uit in melodie, filmische en weiddse muziek én de zang van O'Hara. "A Principle God" bewijst in bijna 7 minuten hoe aantrekkelijk een aanstekelijk VFTF's combinatie van ijzige postrock, melodieuze pop, frisse progrock en pompende metal kan klinken. Alles klopt van het krachtige refrein, de melodieuze gitaarsolo van gastgitarist John Mitchell (Frost*, Arena, Lonely Robot) tot de glasheldere productie van diezelfde Mitchell. het geeft dit nummer vleugels en daarmee de luisteraar, die zweeft in het oneindige heelal. Vervolgens zwerf je langs de explosieve samensmelting van prog en metal in "Devil's Advocate", die naadloos overgaat in de ingetogen energie van "Astral Existence." (Marlon Robert)
Websites: https://voicesfromthefuselage.bandcamp.com/
en https://white-star-records.com/artists/voices_from_the_fuselage .

NIEUW
Pendragon - Paintbox (live)
Van de DVD "Masquerade20" (Metal Mind, 2017)

Van de golf van neoprogbands uit de jaren 80 kreeg Pendragon, anders dan Marillion, Twelfth Night, Pallas en IQ, op een of andere manier nooit echt de status 'essentieel'. Het zou kunnen liggen aan het feit dat daar waar die andere bands een behoorlijk donker geluid hebben, Pendragons sound een ietwat vrolijk tintje heeft. Dat maakte de groep rond gitarist/zanger Nick Barrett eigenlijk wel redelijk bijzonder en bij vlagen een verademing om naar te luisteren. Des te vreemder was het daarom toen de sound vanaf “Pure” (2008) juist veel grauwer en donkerder werd. In 2016 was het 20 jaar geleden dat “The Masquerade Overture” uitkwam en daarom nam de groep deze live-DVD op met een integrale vertolking ervan. Met meer dan tweeënhalf uur lange concert bevat daarnaast ook veel andere fan-favorieten uit het repertoire, die anders dan genoemde bands, een fikse Pink Floyd-invloed bij Pendragon blootleggen, vooral door het doorleefde, David Gilmour-achtige gitaarwerk van Nick Barrett.
Website: http://www.pendragon.mu/ .

LIVE-TIP
Emerson, Lake & Palmer - Peter Gunn (live)
Van "In Concert" (Atlantic, 1979) en de 'extended' heruitgave: "Works Live" (Victory, 1993)

De Britse drummer Carl Palmer is voor de drummers, wat virtuozen als Steve Vai en Joe Satriani voor gitaristen is. Als één van de meeste gerespecteerde drummers aller tijden weet de man met sublieme instrumentbeheersing en ongekende snelheid op indrukwekkende wijze zijn publiek te verbluffen. Het duizelingwekkende drumwerk wordt bijgestaan door de strakke gitaarsolo’s van Paul Bielatowicz en Simon Fitzpatrick op de bas. Naast zijn drukke touragenda met de Carl Palmer Band maakt de man ook nog steeds deel uit van de originele line-up van de supergroep Asia. Tijdens zijn concerten onder de noemer Carl Palmer's ELP Legacy Tour zal de Carl Palmer Band materiaal spelen van, en dat zal u niet verbazen, Emerson, Lake en Palmer. Deze tour doet op 19 april De Pul in Uden aan en op 22 april de Patronaat in Haarlem.
Websites: http://www.carlpalmer.com/
en http://www.emersonlakepalmer.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Barock Project - Old Ghosts
Van "Detachment" (Artalia, 2017)

Op 4 maart 2017 trad de Italiaanse progressieve rockgroep Barock Project voor het eerst in Nederland op, tijdens het Progdreams Festival in Zoetermeer. De vele met het fraaie "Skyline" gewonnen zieltjes werden verrast met dit "Detachment". Opmerkelijk verschil met de eerste vier studio-albums: het ontbreken van de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem. Hij heeft voor een aantal stukken de hulp ingeroepen van Alex Mari (die live ook de oude stukken zingt) en Peter 'Tiger Moth Tales' Jones, die we ook al tegen kwamen bij Camel en Red Bazar. Vooral "Alone" trekt hij helemaal naar zich toe, hoewel het met zijn meanderende en modulerende melodie ook een Kayak-kwaliteit bezit. Zabbini weet in zijn wervelende composities opnieuw onmiskenbare invloeden van ELP, Genesis en Jethro Tull een frisse draai te geven. Het album is zo lang dat het even duurt voordat alle songs voor je gaan leven, maar na een maand luisteren blijkt het hier opnieuw om een verslavend werkstuk te gaan, waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. Die vijf kwartier aan nieuwe muziek biedt tevens veel keus voor de komende maand. Deze week "Old Ghosts" dat zowaar flamenco-invloeden laat horen, maar ook een passage bevat die ons aan Steven Wilsons werk doet denken.
Website: http://www.barockproject.net .

NIEUW
Epic Mind - Salvation
Van "Through The Labyrinth" (eigen beheer, 2017)

De Nederlandse progmetalband Epic Mind is negen jaar geleden voortgekomen uit Serendipity, waarin huidige Epic Mind-leden Raoul van Oosten (gitaar, keyboards) en Nathaniël Sonneveld (basgitaar) ook al samenspeelden. De groep begon met mainstream-rock, maar na het vertrek van de toenmalige zanger, werden de bakens langzaam maar zeker verzet richting progmetal. Eerst instrumentaal, maar dat veranderde in 2012 met de toetreding van Leon Vonk. Vonk heeft een vrij rauwe stem, heel anders dan gebruikelijk bij progmetal. Dat maakt dat de muziek in combinatie met stevige drums en 'distorted' gitaren nogal eens aan de ruige kant van de progmetal zit. Maar wie doorluistert, hoort dat de composities wel degelijk doordacht en subtiel in elkaar steken. Bovendien is er wel degelijk veel afwisseling, zoals het goede progmetal betaamt, met passages waarin Van Oosten ook zijn toetsenspel meer ruimte geeft. Dat blijkt nog het meest uit het epische, spannende meerdelige lange slotstuk "Perfect War Machine". Maar er is ook ruimte voor een ballad en het relatief symfonische "Salvation", dat u nu gaat horen.
Website: http://www.epicmind.nl/ ;
Bandcamp-site met luistermogelijkheid: https://epicmindband.bandcamp.com/album/through-the-labyrinth .

NIEUW (VERLATE AANDACHT)
Goodman, Jerry - Dream Weaver
- The Laws Of Nature
Afkomstig van "Violin Fantasy" (Purple Pyramid, 2016)

"Violin Fantasy" is pas de derde soloplaat van Jerry Goodman. Met een carrière waarin hij The Flock, Mahavishnu Orchestra en Dixie Dregs mede aan een eigen sound hielp, is hij een van de grondleggers van de rockviool. Denk hierbij tevens aan de talloze projecten waarvoor zijn talenten gevraagd werden. Voor dit project wordt hij ondersteund door Jürgen Engler, een voormalige punker in Die Krupps die later voor het productievak koos. Zijn benadering is vergelijkbaar met die van Youth op diens orkestrale interpretaties van Pink Floyd en Led Zeppelin. Engler gebruikt echter nauwelijks elektronica, maar geeft de arrangementen een filmscore-achtige impact in de stijl van Mark Mancina en Clint Mansell. Dit houdt in: dreigende strijkers, pompeuze blazers en zware percussie. Soms lijkt de solist bijna te verdrinken in het geweld, maar in bijvoorbeeld "Enter Sandman" (Metallica), "In The Air Tonight" (Phil Collins) en "Eye Of The Tiger" (Survivor) werkt het wel. Alleen de iele pianopartijen hadden wel wat robuuster gemogen. Goodman en Engler schreven zelf "In The Realm Of The Netherworld" en het titelnummer. Leden van Nektar, waaronder de in juli vorig jaar overleden Roye Albrighton, spelen verder mee in het met fraaie koorzang omlijste "Dream Weaver" (Gary Wright) en het bombastische "Baba O’Riley" (The Who). Tenslotte droeg Billy Sherwood "The Laws Of Nature" en "Random Acts Of Science" aan, op de voor hem vertrouwde overgeproduceerde wijze uitgevoerd met Tony Levin, Rick Wakeman, Nik Turner en Jimmy Haslip. Al met al een redelijk geslaagd project, waarbij alleen het obligate "The Final Countdown" (Europe) door de mand valt. Toch prefereren we Goodmans prachtige livedocument "It’s Alive".
Website: http://muffinrecordsproductions.com/jerry-goodman.html
https://purplepyramid.bandcamp.com/ .

NIEUW
Altavia - Road To Nowhere
Van het album "Kreosote" (White Knight, 2016)

Tip in iO Pages 140: "De Italiaanse band Altavia put zowel uit klassieke symfonische rock als latere neoprogressieve periodes, waarbij men zelf Yes, Genesis, IQ en It Bites als belangrijkste invloeden noemt. Tevens schuwt men niet om classic rock en pop in de muziek te verwerken. "So Far So Good" is een mix van Styx (periode rond 1980) en Marillions "Season's End". Het vrij stevige, aan IQ refererende "Paradox" heeft een sterk Deacon Blue-begin met een prettige vocale wisselwerking tussen Betty Copeta en Mauro Monti (tevens gitarist). "Love is Worth A Try" is een prachtig voorbeeld van lichtvoetige, maar o zo pakkende prog, waarbij Steve Rothery-achtig gitaarwerk en de op Peter Gabriels "So" lijkende toetsenpartijen als rode draad door het nummer lopen. Dit alles zorgt ervoor dat het album geen muzikale diversiteit ontbeert. "About To Fade" en "Road To Nowhere" zijn de hoogtepunten met heerlijke, sfeervolle orkestrale toetsenpartijen, een sterke ritmetandem en een attractieve gitaarmelodie." (Wilco Barg)
Website: http://www.altaviamusic.com/ .

IN MEMORIAM: ALLAN HOLDSWORTH
Holdsworth, Allan - Devil Take The Hindmost
Van "Metal Fatigue" (Cream Records, 1985)

Vlak voor het begin van deze uitzending ontvingen we het bericht dat Allan Holdsworth is overleden. Hij is 70 jaar oud geworden. We zijn nog beduusd van dit onverwachte nieuws. Volgende week staan we uitgebreid stil bij het verscheiden van wat we zonder overdrijven de meest invloedrijke gitarist 'ever' kunnen noemen. Voor nu een stuk van het 32 jaar geleden verschenen "Metal Fatique".
Meer info, o.a.: https://www.facebook.com/pages/Allan-Holdsworth

HERUITGAVEN
L.A. Express - Midnite Flite
- Nordic Winds
Afkomstig van "L.A. Express" en "Shadow Play" (Caribou Records, 1976 / BGO Records, 2017)

In 1974 maakte Joni Mitchell het album "Miles Of Aisles" samen met de band L.A. Express. Bandleider Tom Scott verbond hierna zijn naam aan de groepsnaam en als Tom Scott & L.A. Express volgden nog twee platen. Toen Scott het solopad op ging, produceerden de overgebleven musici, aangevuld met enkele nieuwkomers in 1976 de albums "L.A. Express" en "Shadow Play", die onlangs samen op één CD zijn heruitgebracht door BGO Records. Zoals de groepsnaam doet vermoeden kwamen de muzikanten van de zogenaamde West Coast van de V.S., waar de jazzrock beduidend subtieler werd voortgebracht dan door van de Oostkust afkomstige bands als Tony Williams New Lifetime en Mahavishnu Orchestra. Meer fusion en Steely Dan zullen we maar zeggen. Op het titelloze debuut was Robben Ford een van de smaakmakers, samen met toetsenveteraan Victor Feldman en David Luell, de vervanger op saxofoons van Scott. Mooi geproduceerde, avontuurlijke fusion met soms lekker bluesy uitspattingen van Ford waren het gevolg. Laatstgenoemde ging echter eveneens voor een solocarrière en zijn plek werd ingenomen door de wat meer rockende Peter Maunu, die later bij Jean-Luc Ponty en Group 87 zou gaan spelen. Op "Shadow Play" klinken Veldmans toetsen ook iets symfonischer en horen we zelfs Joni Mitchell woordloos zingen in opener "Nordic Winds". Helaas produceerde men ook een dicsoachtige draak als "Dance The Night Away", maar dat soort uitglijders zijn in de minderheid.
Websites: https://www.bgo-records.com/albums/bgocd1271-l-a-express-shadow-play
http://www.allmusic.com/artist/la-express-mn0000992564.

NIEUW
Mayra Orchestra - Face In The Water
- Silver Paradise
Van "Oracle" (Butler Records, 2017)

In 2013 was het debuut van Mayra Orchestra één van de grote muzikale verrassing van eigen bodem. Geformeerd rond zangeres/pianiste/vormgeefster Maartje Dekker en ondersteund door Christiaan Bruin liet het debuutalbum "World Of Wonder" ons kennismaken met een bijzonder gezelschap dat sprookjesachtige muziek bracht. Op de plaat deden Maartje Dekker en Christiaan Bruin vrijwel alles, maar op het podium stond er een waar orkest op het podium, met meerdere strijkers, blazers en overige instrumentalisten. Live werd dat ook nog eens ondersteund door filmprojecties en diverse dans- en acrobatische acts, waardoor er een echte wondere wereld werd gecreëerd op het podium. De live-band is op het tweede album "Oracle" het muzikale vertrekpunt geworden, waardoor het album een rijke, volle sound heeft en daardoor ook iets meer pit. Het feeërieke, sprookjesachtige is gebleven, maar er drijven nu ook de nodige donkere wolken voorbij. De songs zijn nog steeds allemaal van de hand van Maartje Dekker, waarbij Christiaan Bruin tekent voor de arrangementen en de warme, volle productie. Ook visueel is het allemaal schitterend verzorgd. Dat geldt in nog sterkere mate voor de speciale editie, die rechtstreeks bij de band te bestellen is en die vergezeld gaat van een extra boekwerk met alle teksten en aanvullend artwork. “Oracle” durven we nu al te bestempelen als een hoogtepunt van het jaar, zeker van eigen bodem, en de band steekt duidelijk met kop en schouders boven het maaiveld uit. Ga ze voor al ook een keer live zien!!
Website: http://www.mayraorchestra.com/ .

LIVE-TIP / VOORPROEFJE
Anathema – Springfield
Van “The Optimist” (Kscope, 2017)

Op 9 juni is het zover: dan komt het nieuwe album van Anathema uit. De laatste jaren staat de Britse band garant voor kwalitatief hoogstaande albums, die zeer zeker blijk geven van de ontwikkeling van een eigen sound. Deze keer is men in zee gegaan met producer Tony Doogan (Mogwai, Belle & Sebastian, Super Furry Animals) die de leden overtuigd heeft de plaat als een live-band op te nemen. Dit heeft naar verluidt zeker effect gehad op het eindresultaat. “The Optimist” markeert muzikaal een terugkeer naar “A Fine Day To Exit” uit 2001. De basis is de hoesafbeelding van Silver Strand Beach in San Diego (het eerste nummer geeft dan ook de coördinaten van dat strand weer). Dat album had een open einde, nu is dat verhaal na 16 jaar weer opgepakt en tot een eind gebracht. Er is afgelopen week via officiële kanalen al een track vrijgegeven, en dat belooft veel goeds. We gaan luisteren naar “Springfield”.
Anathema is in juni 2 keer en in oktober 1 keer in ons land te bewonderen:
23 juni Nijmegen – Doornroosje – https://www.doornroosje.nl/event/anathema/
24 juni Valkenburg – Midsummer Prog Festival – www.midsummerprog.com
6 oktober Tiburg, 013 met Alcest http://www.013.nl/programma/4495/anathema-1
Officiële website: http://www.anathema.ws/
Dit nummer: https://www.youtube.com/watch?v=8y1ROzCUpbU .

NIEUW
Mancunian Candidate - Operation Bright Star
Van "Mancunian Candidate' (Pancace Repairs, 2017)

Achter de naam Mancunian Candidate gaat Matthew Swindells schuil. Ooit was hij drummer/zanger van de groep Moth Vellum, die in 2008 een titelloos album uitbracht. Dat album maakte hij al in San Francisco, maar eigenlijk komt hij ook echt uit het Britse Manchester. In Groot-Brittannië was hij al enige tijd als professionele drummer actief, bijvoorbeeld als tourdrummer voor downtempo-gezelschap Fila Brazillia. Na Moth Vellum raakte hij de progressieve rock weer uit het oog, maar als Mancunian Candidate is hij sterker terug dan ooit. Daarvoor kreeg hij hulp van 8 bevriende muzikanten, waaronder bassist Matt Bissonette (bekend van o.a. David Lee Roth) en de gitaristen Johnny Heyes (veel sessiewerk voor soulartiesten) en Matthew Charles Heulitt (MoeTar, Narada Michael Walden). OK, er wordt dus uitstekend gemusiceerd op dit album, maar dat levert nog niet per se goede muziek op. Dat is echter óók het geval. Alle muziek op "Mancunian Candidate" is bijvoorbeeld muziekthematisch gelinkt middels een motief waarmee het album opent en dat steeds in andere gedaanten terugkeert. En dat in een frisse mix van progressieve pop en rock, met soms een jazzrockachtige twist in de solo's - muziek die vooral doet denken aan Sanguine Hum, Kevin Gilbert en Lo-Fi Resistance. Tekstueel is er niet zozeer een concept (voor zover we konden nagaan) maar de inspiratie komt van een collectie verhalen van schrijvers uit de jaren rond de vorige eeuwwisseling, aangevuld met Noam Chomsky en George Orwell. Klasseverschillen, machtsmisbruik, de eindeloze oorlogen - ofwel het falen van de mensheid om het voor elkaar te krijgen met z'n allen een goed leven te hebben - dat is de terugkerende thematiek. Volgens het CD-doosje kwam deze muziek over een periode van 18 jaar tot stand. Hopelijk heeft Swindells nu z'n draai gevonden en weet hij in kortere tijd meer van dergelijke kwalitatief hoogstaande werkstukken af te leveren. Deze had het in ieder geval bijna geschopt tot Album van de Maand april, ware het niet dat...
Website: http://www.mancuniancandidatemusic.com/ .

NIEUW
Goldfrapp – Moon In Your Mouth
Van het album “Silver Eye” (Mute Records, 2017)

“Van Goldfrapp verschenen al 7 albums. Op debuut "Felt Mountain" (2000) maakte het duo dromerige electro, "Black Cherry" (2003) was al een stuk meer gefocust op dance en synthipop, waarop "Supernature" (2005) voortborduurde. Met "Seventh Tree" (2008) sloeg de band echter de zachte ambient-weg in, waarna "Head First" (2010) het meest poppy en upbeat Goldfrapp-album bleek. Met "Tales Of Us" (2013) keerde Goldfrapp terug naar "Seventh Tree" en zelfs "Felt Mountain". Op "Silver Eye" combineert de groep dat met de dance-edge van "Black Cherry" en "Supernature" en het resultaat mag er zeker wezen. Sexy als altijd, maar de muziek lijkt in toom gehouden te worden - totdat een explosie van heerlijke synthriffjes je compleet overvalt. Goldfrapp blijft zichzelf heruitvinden en daar mogen we heel blij mee zijn." (Esmee de Gooyer, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Website: https://www.goldfrapp.com/.

NIEUW
Hidden Lands – Water Spirit
Van “Halcyon” (Progress Records, 2017)

“Halcyon” is alweer het derde album van deze uit Uppsala, Zweden afkomstige band. Over beide voorgangers waren we absoluut te spreken, mede door het kamerbrede keyboardgeluid van componist en mede-oprichter Hannes Ljunghall. Dat er geen gitaar op de platen aan te pas kwam miste je niet echt. Met “Halcyon” breekt de band echter met deze gewoonte. Ljunghall heeft ook de zessnaar weer ter hand genomen en het ontbreekt de plaat dan ook niet aan solo’s op dat instrument. Wees niet bang: ook dat volle toetsengeluid is er nog steeds. De composities voelen soms spannend en zelfs jazzy aan, maar de band klinkt door het gebruik van de gitaar ook een stuk steviger en energieker. Hierdoor is “Halcyon” geen herhaling van zetten. Er is zelfs een aantal composities die naar op het vorige werk teruggrijpen. Maar we draaien natuurlijk een nummer dat het 'nieuwe' Hidden Lands-geluid prominent laat horen: “Water Spirit”, met de band gelijk al in de hoogste versnelling.
Websites: www.progressrec.com
en https://www.facebook.com/HiddenLands/ .

IN MEMORIAM PAUL O'NEILL
Savatage – Somewhere In Time / Believe
Van “Streets - A Rock Opera” (Atlantic, 1991)

Paul O'Neill , geboren in New York City op 23 februari 1956 is 5 april jongstleden overleden. Vanaf 1986 ging O'Neill fulltime produceren en schrijven en deed dat voor onder andere Savatage, Aerosmith en Badlands. De opera-achtige albums van Savatage inspireerden O'Neill zodanig dat hij het Trans-Siberian Orchestra creëerde. Hij werd producent, songwriter, componist, mede-gitarist en verhalenbedenker van het Trans-Siberian Orchestra met hulp van medeoprichter Jon Oliva en co-producer Robert Kinkel. Ook zingt en speelt O'Neill zelf ook enkele nummers op de albums. In een kort bericht dat werd geplaatst op de Trans-Siberian Orchestra-website staat geschreven dat zijn lichaam werd gevonden in een hotelkamer in Tampa. Hij zou zijn overleden aan de gevolgen van een chronische ziekte. Hij was nog bezig met een aantal projecten waarvan de voortgang nu valt te betwijfelen.
Websites: http://www.savatage.com/
en http://www.trans-siberian.com/

LIVE-TIP
Queensrÿche - Eye9
Van "Condition Human" (Century Media, 2015)

Twee weken geleden draaiden we op dit tijdstip een nummer van Blue Öyster Cult. Dit omdat die groep op 22 juni TivoliVredenburg bezoekt. Er komt echter nóg een band mee: Queensrÿche. Deze progressieve metalband heeft óók een trema in de bandnaam en óók een lange, turbulente carrière achter de rug. De band debuteerde in 1982 en brak zes jaar later definitief door met het album “Operation: Mindcrime”. Opvolger “Empire” (1990) bracht de grootste hit: de ballad “Silent Lucidity”. Na het vertrek van Geoff Tate in 2012 is de rol van frontman overgenomen door Todd La Torre (ex-Crimson Glory). Met hem maakte de band de albums “Queensrÿche” (2013) en “Condition Hüman” (2015), die zich kunnen meten met het beste werk uit de jaren tachtig en negentig! (bron: TivoliVredenburg)
Websites: http://www.queensrycheofficial.com/

ALBUM VAN DE MAAND
Barock Project - Broken
Van "Detachment" (Artalia, 2017)

Op 4 maart 2017 trad de Italiaanse progressieve rockgroep Barock Project voor het eerst in Nederland op, tijdens het Progdreams Festival in Zoetermeer. De vele met het fraaie "Skyline" gewonnen zieltjes werden verrast met dit "Detachment". Opmerkelijk verschil met de eerste vier studio-albums: het ontbreken van de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem. Hij heeft voor een aantal stukken de hulp ingeroepen van Alex Mari (die live ook de oude stukken zingt) en Peter 'Tiger Moth Tales' Jones, die we ook al tegen kwamen bij Camel en Red Bazar. Vooral "Alone" trekt hij helemaal naar zich toe, hoewel het met zijn meanderende en modulerende melodie ook een Kayak-kwaliteit bezit. Zabbini weet in zijn wervelende composities opnieuw onmiskenbare invloeden van ELP, Genesis en Jethro Tull een frisse draai te geven. Het album is zo lang dat het even duurt voordat alle songs voor je gaan leven, maar na een maand luisteren blijkt het hier opnieuw om een verslavend werkstuk te gaan, waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. Die vijf kwartier aan nieuwe muziek biedt tevens veel keus voor de komende maand. De al aangehaalde Peter Jones leverde de tekst van het vorige week gedraaide "Happy To See You" en ook van "Broken", dat hij tevens zelf zingt. "Broken" heeft alle ingrediënten van een progressieve rockcompositie waar iedere symfoliefhebber wel bij uit zijn dak zou moeten kunnen gaan. Prachtige melodieën, een ingenieuze supersymfonische opbouw, enthousiasmerende spelvreugde en werkelijk schitterende gitaar- en toetsensoli die met enorme souplesse gespeeld worden. In het slot zit nog een warme vocale bijdrage van Ludovica Zanasi.
Website: http://www.barockproject.net .

BELLEROPHON RECORDS SPECIAL
Ümit! - Tiefensee
D'Auberlaque, Jean - Obscured By Shadows
Afkomstig van "The Spirit Of Ümit" (Bellerophon Records, 2015)
en "The Durutti Columns" (Bellerophon Records, 2016)

Jochem Oberlack richtte in 2011 samen met producer Patrick K. Bellerophon Records op. Het label richt zich op bands die zich bewegen in onder meer de elektronische muziek, Krautrock, kosmische muziek en blues. Wat opvalt aan de musici is dat ze zich bijna allemaal van pseudoniemen bedienen. Zo is Oberlack zelf bekend als onder andere Jean D'Auberlaque, Der Petunienmann Von Metaluna 4 (of afgekort DPVM4), Orpheus Joe Mc Master en Horse Brian Jay. Tevens is de beroemde producer Eroc bij menig product betrokken. Onze eerste kennismaking met het label was via "New Species 28", de Classic Rock Society-verzamelaar die bij iO Pages 141 was gevoegd. Daarop stond het Floydeske instrumentale "Obscured By Shadows" van Jean D'Auberlaque. Het nummer is afkomstig van "The Durutti Columns" uit 2016. Op die plaat staan ook enkele gezongen nummers, die die typische uitstraling hebben van oude Eloy-platen. Naast Pink Floyd-invloeden zijn invloeden van Ashra te bespeuren. Kort daarop kwamen we in het bezit van het eerste volwaardige album van Ümit!, "The Spirit Of Ümit!" uit 2015, waarop in het midden wordt gelaten wie de musici zijn, maar waar wel PDVM4 de grote man lijkt. Die plaat is geheel instrumentaal, maar heeft eenzelfde uitstraling als "The Durutti Columns". De opbouw en arrangementen zijn over het algemeen vrij simpel, maar wel effectief, zodat de spacy gitaarsolo's alle ruimte hebben om zich te ontwikkelen.
Websites: https://www.facebook.com/bellerophon.records
https://bellerophonrecords.bandcamp.com/
https://www.discogs.com/label/467661-Bellerophon-Records .

IN HET NIEUWS / 35 JAAR GELEDEN
Twelfth Night – Love Song
Van “Fact and Fiction” (eigen beheer, 2002 / Cyclops, 2002)

Vorige week kwamen we door tijdgebrek helaas niet toe aan dit nummer, daarom nu in de herkansing. Heel stilletjes is Twelfth Night-bassist en -multi-instrumentalist Clive Mitten vorig jaar begonnen met het schrijven van nieuwe muziek. Niet zozeer als solo-artiest, maar met het idee een nieuwe band te vormen. Zo ontstond de C:live Collective. Na een vruchtbare schijfperiode lag er ruim 80 minuten muziek op de plank waarmee het collectief aan de slag ging. Dit mondde al snel uit in genoeg materiaal voor een dubbelalbum. Deze zal volgens planning in augustus moeten verschijnen, waarna er in oktober verscheidene concerten zullen volgen. Nu zijn we natuurlijk benieuwd wie er allemaal in het collectief plaats hebben genomen. Naast Clive zien we een andere oude bekende: Fudge Smith, de oud drummer van Pendragon. Ook Stephen Bennett is geen onbekende. Hij werkte, al dan niet met zijn band Henry Fool, samen met Tim Bowness; in de jaren 80 speelde hij echter al samen met Fudge Smith in het obscure neoprogbandje La Host. De meest verrassende naam is echter wel James Mann… de zoon van. Hij was al eens als gast bij Twelfth Night te horen, waarbij zijn stemgelijkenis met zijn vader, wijlen Geoff Mann, het publiek kippenvel bezorgde. Daarnaast is er nog een extra zangeres: de ons onbekende Anna Stuttard Tempest. Een naam van een gitarist is nog niet geopenbaard, maar dat zal niet lang meer duren. De muziek die het collectief gaat maken zal naar eigen zeggen het verleden van de prog vermengen met de muziek die anno nu word gemaakt. We wachten met spanning. Onze speurtocht op het web leverde nog een nieuwtje op. Fudge heeft namelijk nog een nieuwe band, Time Collider, die hij samen met zanger Jamie Foxx formeerde. Ook hier vinden we Stephen Bennet terug, maar ook oude bekende John Jowitt, die we o.a. Nog kennen van IQ en Arena. Op gitaar een jeugd vriend van Fudge, H (nee niet de Marillion zanger). Het eerste album van deze band zal medio 2017 verschijnen. Op de website van de band is al een sample te horen. Van de C:Live Collective kunnen we nog niets laten horen, daarom maar een Twelfth Night-klassieker, “Love Song”, een nummer dat onlosmakelijk is verbonden met Geoff Mann. Bizar dat het nummer al 35 jaar oud is en nog steeds actueel.
Website: https://nl-nl.facebook.com/theclivecollective/
en https://www.timecollider.com/about .

WERELD VOL MUZIEK
Progression - The Chaser's Rhapsody
- Gangsta Race
Afkomstig van "The Dream Of Cecilia" (Eigen Beheer, 2007)

In aflevering 1235 besteedden we aandacht aan de formatie Progression. Hoewel de Finse band al in 1976 werd opgericht, duurde het door allerlei bezettingswisselingen tot 2007 voordat het debuut "The Dream Of Cecilia" uitkwam. Ook daarna bleef de line-up niet stabiel en voegden onder anderen Kimmo Pörsti en Jan-Olof Strandberg zich bij bandleider Harri Nokso. De opnames die voor de tweede plaat gemaakt werden, verdwenen echter in het archief. Pas afgelopen jaar, 40 jaar na de oprichting, werd besloten dat materiaal uit te brengen op Pörsti's Seacrest Oy, aangevuld met live-opnames. Met name door de prominente vioolpartijen en pittige gitaarwerk werd Progression vaak vergeleken met het werk van Jean-Luc Ponty en Mahavishnu Orchestra. Toch klinken de Finnen op "Noxologic" over het algemeen toegankelijker en symfonischer, waardoor ook een vergelijking met Tribute op gaat. Naar aanleiding van dit album zijn we op zoek gegaan naar het genoemde debuut, zodat we daarvan nu wat materiaal kunnen draaien. De muziek klinkt over het algemeen iets rockender dan op "Noxologic", maar het is duidelijk dat deze Finnen vanaf het begin al een grote voorliefde hadden voor progressieve jazzrock. De CD is nu overigens ook goed verkrijgbaar bij Seacrest Oy.
Websites: http://www.progression.fi/
en http://www.seacrestoy.com/#HOME .

NOG NOOIT GEDRAAID
Genesis - A Trick Of The Tail
Van "A Trick Of The Tail" (Charisma, 1976)

Na de muziek van Mayra Orchestra eerder in de uitzending blijven we een beetje in een sprookjes- en fantasy-sfeer met het titelnummer van het album “A Trick Of The Tail” van Genesis. Het door Tony Banks geschreven lied vertelt het verhaal van een opmerkelijk wezen, half mens/half hoefdier, uit een andere wereld die terecht komt in onze mensenwereld. Het is een voor Genesis op dat moment redelijk rechttoe-rechtaan-nummer, waarbij Banks zich met name ritmisch heeft laten inspireren door "Getting Better" van The Beatles. Het nummer is zelfs nog uitgebracht als single, zonder enig succes. Ook is er nog een promo-video voor gemaakt welke door Phil Collins jaren later in een interview 'meest tenenkrommende video uit zijn hele carrière' werd genoemd.
Website: http://www.genesis-music.com/ .

Magnum – Crazy Old Mothers
Van “Sacred Blood "Divine" Lies” (Steamhammer /SPV, 2016)

““Sacred Blood "Divine" Lies” is een bombastisch album. De nummers zijn over het algemeen mid-tempo en worden ondersteund door rijkere toetsenpartijen dan normaal, wat zorgt voor een wat orkestraler karakter dan bijvoorbeeld het geval was op “Princess Alice And The Broken Arrow”. Dit betekent gelukkig niet dat we niet getrakteerd worden op enkele naar metal-neigende stampers. “Sacred Blood "Divine" Lies” blinkt uit in Magnum-degelijkheid en zal zodoende de fans met gemak plezieren. Mensen die nog niet bekend zijn met deze band, maar wel oren hebben naar aanstekelijke symfonische hardrock die ondanks het oubollige karakter oh zo voortreffelijk klinkt, kunnen misschien net als ik overgehaald worden om zichzelf ook fan te gaan noemen.” (Lennert, Metalfan.nl)
Dit album stamt van vorig voorjaar, intussen is er alweer een Magnum-uitgave verschenen: de balladverzamelaar “The Valley Of Tears”.
Website: http://www.magnumonline.co.uk/ .

NIEUW
Hackett, Steve - West To East
- Inca Terra
Van "The Night Siren" (InsideOut, 2017)

De Britse gitarist Steve Hackett zit in een erg productieve fase van zijn muzikale leven. Hij tourt en tourt maar door, waarbij hij voor een flink deel blijft terugvallen op zijn Genesis-verleden en parallel daaraan verschijnen met vrij grote regelmaat nieuwe albums. Vele live-albums, waaronder vorige maand nog eentje met de Hongaarse band Djabé, maar ook iedere twee jaar een nieuw studio-album. En die zijn de afgelopen jaren erg sterk én afwisselend. Hij laat zich beïnvloeden door muziek uit diverse werelddelen en bespeelt daartoe naast elektrische gitaar ook flamencogitaar, oud, sitar-gitaar en mondharmonica. Ook vroeg hij muzikale gasten uit o.a. Israël, Palestina, Azerbeidzjan en Hongarije. Ook leden van zijn vaste band zijn betrokken, met name toetsenist Roger King, zangeres Amanda Lehmann en saxofonist/klarinettist Rob Townsend (die trouwens ook een aantal exotische instrumenten ter hand neemt). Ook op voorganger "Wolflight" was dat al zo, maar toen werden al die invloeden gereduceerd tot minieme accenten in een voornamelijk als progrock te omschrijven geluid. Ook nu is de vertrouwde Hackett-sound omnipresent, met passages die teruggrijpen op uiteenlopende platen als "A Trick Of The Tail" ("Los Endos"-achtige passage in "Inca Terra") tot "Blues With A Feeling" aan toe. Ook de logge Led Zeppelin-beat duikt weer op. Bij het door merg en been gaande instrumentale "The Gift" kun je niet anders dan denken aan de gevoelige ballades van Jeff Beck. Toch vallen de 'wereldmuziekkleuringen' nu meer op. Het gedragen "West To East" lijkt ook echt te kaatsen tussen westerse en oosterse muziek (de zwierige strijkerspassage). Van "The Night Siren" is een fraaie digibook-editie verkrijgbaar met als bonus een Blu-Ray met 5.1 surround- en hoge-resolutie-stereomix plus een 'making of'-documentaire.
Website: http://www.hackettsongs.com/

NIEUW
Stella Lee Jones - Jigsaw Cats
- Smash The Wall
Afkomstig van "Escape From Reality" (Dizziness Records, 2016)

"Escape From Reality" is, na het debuut "A Floating Place" uit 2011, de tweede CD van het Japanse gezelschap Stella Lee Jones. Op het eerste album waren nog twee leden van de progressieve formatie Electric Asturias te horen. Violiste Tei Sena is op de nieuwe plaat echter vervangen door Hitomi Iriyama. Tevens is er een nieuwe bassist aangetrokken. Vergeleken met "A Floating Place" zijn de R.I.O.-achtige uitspattingen nu bijna verdwenen. Gebleven zijn de orkestrale minimalistische structuren, melodieuze symfonische rock en jazzrock en de grote rol voor de akoestische instrumenten. Vooral de accordeon geeft menig nummer een subtiel Frans sfeertje, waardoor ook "Escape From Reality" wederom een bijzondere plaat is in de instrumentale Japanse progressieve muziek.
Websites: http://www.stellaleejones.com/

(OP)NIEUW
Reed, Alan – My Sunlit Room
Van "Honey On The Razor's Edge" (Red Dwarf Recordings / White Knight Records, 2017)

“Honey On The Razor's Edge” is het tweede soloalbum van Alan Reed. In het openingsnummer denk je nog even dat de voormalige zanger van Abel Ganz en Pallas voorzichtig electropop-invloeden tracht te integreren in zijn muziek, gaandeweg blijkt het album een voor zijn fans vertrouwder geluid te bevatten. Enerzijds is er een rijke symfonische rocksound, anderzijds zijn er semi-akoestische songs en passages met een duidelijke folkinvloed.
Websites: http://reddwarfrecordings.co.uk/

Alternative 4 – Closure
Van het album “The Obscurants” (Prophecy, 2014)

In 2011 werd Alternative 4 opgericht door Duncan Patterson, een tekstschrijver en bassist die het meest bekend is als oprichter en zanger van de progressieve rockband Antimatter. Daarnaast was hij van 1991 tot 1998 bassist, toetsenist en songschrijver van Anathema. De naam Alternative 4 is een verwijzing naar het gelijknamige Anathema-album uit 1998, waar hij aan bijdroeg. De muziek van Alternative 4 borduurt een beetje voort op de muziek van Anathema en Antimatter. “The Obscurant” is het tweede album van Alternative 4. Kenmerkend voor de muziek is de melancholische en atmosferische sound. Dat resulteert in soms prachtige doch kalme nummers. Helaas is dat kalme ook net de wat mindere kant van “The Obscurants”. Hoewel het enerzijds mooie nummers zijn, zit je aan de andere kant te wachten op die uitbarsting of climax die nooit komt. Toch blijft er genoeg om van te genieten, zoals bijvoorbeeld van “Closure”.
Website: http://alt4.blogspot.nl/.

40 JAAR
Zomby Woof - Mary Walking Through The Woods
- walking through the woods
- Finale
Van het debuutalbum “Riding On A Tear” (Garden Of Delights, 1977)

“Dit debuutalbum van de Duitse stamt uit 1977 en is voor deze CD-uitgave verrijkt met 4 bonustracks. Zoals gebruikelijk is de zang niet het sterkste punt, maar wel bovengemiddeld. Qua stijl kan men Zomby Woof - afgeleid van de titel van een Frank Zappa-nummer - plaatsen tussen bands als Flame Dream, Anyone's Daughter en Ramses. een nummer als "Dora's Drive" gaat wat meer richting funk, mede door het gebruik van saxofoon. Veel songs laten pure symfo horen, met veel toetsen en heerlijke solo's. Deze band had veel verder kunnen komen met een goede platendeal. Dat geluk heeft men helaas niet gehad. Dit album behoort evenwel tot de betere albums van de Duitse symfonische progrock van de jaren zeventig." (Menno von Brucken Fock, iO Pages).
Website: http://www.progarchives.com

LIVE-TIP
Kansas – With This Heart
Van “The Prelude Implicit” (InsideOut, 2016)

Natuurlijk kent iedereen de evergreen “Dust In The Wind”, het nummer waarmee de Amerikaanse band Kansas in de jaren zeventig een wereldhit scoorde. De heren hebben gedurende hun carrière, die ondertussen al vier decennia loopt, wel wat meer gemaakt natuurlijk. De progressieve rock van Kansas weet vooral in de jaren zeventig en tachtig te bekoren, getuige creatieve albums als “Leftoverture” (1976) en “Point Of Know Return” (1977). De groep was voor het laatst in Nederland te zien in 2014 in 013 te Tilburg en het was een van de laatste met zanger Steve Walsh, die aangaf geen toekomst meer te zien in de band. “Wie zit er op een nieuw Kansas-album te wachten?” vroeg Walsh zich af. Maar dat was dus wel even buiten gitarist Rich Williams en drummer Phil Ehart gerekend. Zij namen samen met Billy Greer (bas), Zak Rizvi (gitaar), David Manion (toestsen) en nieuwe zanger Ronnie Platt het eerste nieuwe werk op in 16 jaar. En “The Prelude Implicit” is simpelweg fantastisch. Niet voor niets eindigde het album op plaats 5 in de Xymphonia-eindlijst over 2016. Kansas zal op woensdag 12 juli opnieuw in 013 te aanschouwen zijn. En dan komt er die avond ook nog een hele sterke 'special guest' bij: Uriah Heep! De band die in de jaren 70 doorbrak met geweldige platen als “Salisbury” en “Look At Yourself” uit 1971 en “Demons & Wizards” uit 1972, is al die jaren daarna ongestoord albums blijven uitbrengen. Met de teller ruim voorbij de 40 platen, is Uriah Heep 'still going strong' en staan ze nog steeds garant voor een avond ongegeneerd meeschreeuwen op geweldige 'classic rock'-songs als “Easy Livin’”.
Websites: http://www.kansasband.com/

LIVE-TIP
10cc - Old Mister Time
Van "Bloody Tourists" (Mercury, 1978)

"Bloody Tourists" was het zesde studio-album van 10cc en het tweede album waarop de kern van de band bestond uit Eric Stewart en Graham Gouldman. Lol Creme en Kevin Godley waren namelijk na het album “How Dare You” uit de band gestapt. Het zou ook het laatste grote succes-album zijn, dat een derde plaats in de Britse albumhitlijst haalde. Dit mede dankzij “Dreadlock Holiday”, de laatste nummer-1-hit die 10cc scoorde. Eric Stewart heeft wel eens in interviews gezegd dat het hitsucces de band eigenlijk behoorlijk in de weg heeft gezeten. De druk vanuit de platenmaatschappij om meer hitgevoelig materiaal af te leveren was altijd hoog, terwijl hij toch graag een meer artistieke koers had willen varen. En toch bevatten alle 10cc-albums genoeg 'progressief' materiaal: inventieve songs die zowel muzikaal als tekstueel de aandacht trekken. Een mooi voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld het door Eric Stewart en toetsenist Duncan Mackay geschreven “Old Mister Time”. Overigens is Graham Gouldman al weer heel wat jaren op pad met een band die de naam 10cc draagt, al is hij het enige originele lid. Wel zijn gitarist Rick Fenn en drummer Paul Burgess present, die er op “Bloody Tourists” ook al bij waren. We weten nu al dat 10cc over een jaar weer door Nederland tourt en zo op 10 maart 2018 het Hengelose Rabotheater aandoet.
Websites: http://www.10ccworld.com/

LIVETIP / TREND?
Manfred Mann's Earth Band - Spirits In The Night (VS-single featuring Chris Thompson) - Spirits In The Night (Single version featuring Mick Rogers)
Afkomstig van "The Roaring Silence" (Bronze, 1976 / Creature Music, 1998; oorspronkelijke versie afkomstig van "Nightingales And Bombers" (1975))

Enige tijd geleden maakte Ton Scherpenzeel zich druk om het feit dat enkele leden van Kayak de band verlieten om vervolgens in een tributeband nummers van Kayak te gaan zingen. Onlangs maakte eenmalig Genesiszanger Ray Wilson het nog een tikkeltje erger door een concertreeks te starten onder de naam Genesis Classic. En in de laatste iO Pages zagen we een advertentie voor het twaalfde Night Of The Prog Festival, dat aankondigde dat op 16 juli Chris Thompson op het Loreley festivalterrein zal optreden met als thema "Manfred Mann's Earth Band - The Prog Years (1973-1976)". Toch vreemd voor iemand die er mede voor verantwoordelijk was dat sinds zijn toetreding in 1976 de band steeds minder prog en steeds meer pop in haar nummers stopte. De naamgever zelf is er zelfs niet eens bij! Hij zal waarschijnlijk vervangen worden door Gunnar Bjelland, de toetsenman van de Mads Eriksen Band die Thompson zal begeleiden. Toch wel een enigszins twijfelachtige trend, die ongetwijfeld is ontstaan door het grote succes van tributebands. We zien in de toekomst wellicht concerten voorbijkomen van Sam Brown sings The Pink Floyd Songbook, Steve Morse plays Seventies Kansas and Deep Purple of Ton Scherpenzeel (héj) performs The Snow Goose. We beseffen overigens wel dat Chris Thompson veel fans heeft onder de Earth Band-liefhebbers, vandaar dat we een oorspronkelijk door zijn voorganger Mick Rogers gezongen nummer draaien dat destijds alleen op de Amerikaanse versie van de LP "The Roaring Silence" en als Amerikaanse single verkrijgbaar was: "Spirits In The Night". Halverwege mixen we de eerste versie in, zodat we mooi de benadering van beide zangers kunnen horen.
Websites: http://www.christhompson-central.com/
en https://www.youtube.com/watch?v=SOo9tnYaDtM (filmpje waarin Thompson zijn Loreley-concert aankondigt)

LIVE-TIP / 45 JAAR GELEDEN
P.F.M. – Per Un Amico
Van “Per Un Amico” (Numero Uno, 1972 / Si-Wan, 1994)

Premiata Forneria Marconi, ofwel P.F.M., één van de oudste Italiaanse progrockbands, komt op 25 november voor een tweede keer naar ons land. De band rond enig oud gediende Franz Di Cioccio werkt momenteel aan een nieuw album. Dit zal heet eerste album zijn zonder oergitarist Franco Mussida. Waar we zeker van kunnen zijn, is dat er veel materiaal van de klassieke eerste 2 albums zal worden gespeeld. We hebben nog nooit het titelnummer van het 2de album “Per Un Amico” gedraaid, zelfs niet in de Engelse versie “Photos Of Ghosts”. Dit is een goede aanleiding om dit recht te zetten.
Website: http://www.pfmworld.com/ .

ALBUM VAN DE MAAND
Barock Project - Happy To See You
Van "Detachment" (Artalia, 2017)

Op 4 maart 2017 trad de Italiaanse progressieve rockgroep Barock Project voor het eerst in Nederland op, tijdens het Progdreams Festival in Zoetermeer. De vele met het fraaie "Skyline" gewonnen zieltjes werden verrast met dit "Detachment". Opmerkelijk verschil met de eerste vier studio-albums: het ontbreken van de emotierijke en licht-theatrale zangkunsten van Luca Pancaldi. Toetsenist, componist en bandleider Luca Zabbini lost dit op door een deel van de nieuwe stukken zelf te zingen. Hij heeft een prettige, maar wel wat dunnere, minder rijke zangstem. Hij heeft voor een aantal stukken de hulp ingeroepen van Alex Mari (die live ook de oude stukken zingt) en Peter 'Tiger Moth Tales' Jones, die we ook al tegen kwamen bij Camel en Red Bazar. Vooral "Alone" trekt hij helemaal naar zich toe, hoewel het met zijn meanderende en modulerende melodie ook een Kayak-kwaliteit bezit. Zabbini weet in zijn wervelende composities opnieuw onmiskenbare invloeden van ELP, Genesis en Jethro Tull een frisse draai te geven. Het album is zo lang dat het even duurt voordat alle songs voor je gaan leven, maar na een maand luisteren blijkt het hier opnieuw om een verslavend werkstuk te gaan, waar je niet snel op uitgeluisterd raakt. Die vijf kwartier aan nieuwe muziek biedt tevens veel keus voor de komende maand. We trappen positivistisch af met "Happy To See You", waarin ook modernere referenties opduiken. Het intro met een elektronisch ritme doet namelijk sterk denken aan Steven Wilsons "Perfect Life" van diens "Hand. Cannot. Erase.".
Website: http://www.barockproject.net .

VERGETEN PARELTJE
Scarlet Party - Eyes Of Ice
Van "Eyes Of Eyes / Another World" single (Parlophone, 1983)
Alan Parsons Project, The - Light Of The World
van "Stereotomy" (Arista, 1985)

Begin jaren 80 begonnen de broers Graham Dye en Steve Dye samen met drummer Sean Heaphy de band Scarlet Party. Ze kregen al snel een redelijk grote aanhang en namen een compleet album op in de Abbey Road Studios, getiteld “Scarlet Skies”, nog voordat ze werden getekend door EMI. Deze besloot om eerst twee singles uit te brengen, waarna men besloot om het album niet uit te brengen. Kort daarvoor was de band uitgebreid met een extra bandlid: gitarist Mark Gilmour, de broer van niemand minder dan David Gilmour. Mark is zelfs nog te zien in de video voor de tweede single “Eyes Of Ice”, een song die laat horen hoe John Lennon zou hebben geklonken als hij een samenwerking was aangegaan met Tony Banks. Tot op heden ligt dat album van Scarlet Party, volgens verhalen die rond gaan zelfs een thematisch conceptalbum, ergens in het grote EMI-archief te verstoffen. Mark Gilmour hield het kort na het definitief niet uitbrengen van het album alweer voor gezien, maar de broers worstelden nog een tijdje door alvorens het bijltje er bij neer te gooien. Graham Dye dook vervolgens in 1985 op als zanger op het album ”Stereotomy” van The Alan Parsons Project. Wij draaien genoemde tweede Scarlet Party-single “Eyes Of Ice”, gevolgd door “Light Of The World” van "Stereotomy".
Meer info over Scarlet Party: https://en.wikipedia.org/wiki/Scarlet_Party
Video Scarlet Party: https://youtu.be/offrOEV1080
Website Alan Parsons Project: http://www.the-alan-parsons-project.com .

BRASS PROG
Lighthouse – You Give To Me
Van “Sunny Days” (Mooncrest/Edsel, 1972/2000)

Begin jaren zeventig was de muziekstijl die bands als Chicago en Blood Sweat And Tears maakte uitermate populair in de VS. Naast deze bands waren er legio andere muzikanten die deze met koperblazers gekruide mengvorm van rock, prog en jazz adopteerden. Zo ook het uit Canada afkomstige Lighthouse. Oprichter waren Paul Hoffert, Ralph Cole en Skip Prokop. Die laatste speelde daarvoor bij The Paupers, die hij echter verliet om met Al Kooper te kunnen spelen. Naast deze drie is er nog een aantal vaste leden, waaronder een nog zeer jonge Howard Shore. Ondanks de korte bestaansduur maakte Lighthouse 8 studio-albums, terwijl waarschijnlijk ook het wereldrecord bezettingswisselingen is gevestigd. Zo zien we een kleine 60 personen die zich lid van Lighthouse mochten noemen in de 5 jaar dat de band bestond. Van de vaste kern bandleden heeft een aantal het niet slecht gedaan na Lighthouse. Cole en Prokop vonden hun heil na eerst nog wat andere bandjes in de lucratieve wereld van de advertentie- en productiewereld. Hoffert ging verder met het schrijven van soundtrackmuziek bij films en later als schrijver. Na eerst een paar jaar als musical director bij Saturday Night Life te hebben gewerkt ging ook Howard Shore soundtracks schrijven, waarna hij uitgroeide tot een van Hollywoods meest gevraagde filmmuziekcomponisten. Hij is bij het grote publiek bekend als de man achter de muziek voor o.a. de “The Lord Of The Rings” trilogie. Natuurlijk kwam ook bij Lighthouse de onvermijdelijke reünie. In 1996 waren er zeer succesvolle concerten met The Edmonton Symphony Orchestra en de afgelopen jaren is de band regelmatig op festivalpodia te vinden, bijvoorbeeld op die van de Moody Blues Cruise. Nu gaan we echter 45 jaar terug in de tijd, naar het zesde Lighthouse-album: “Sunny Days”.
Website: http://www.lighthouserockson.com/ .

IN HET NIEUWS / 35 JAAR GELEDEN
Twelfth Night – Love Song
Van “Fact and Fiction” (eigen beheer, 2002 / Cyclops, 2002)

Heel stilletjes is Twelfth Night-bassist en -multi-instrumentalist Clive Mitten vorig jaar begonnen met het schrijven van nieuwe muziek. Niet zozeer als solo-artiest, maar met het idee een nieuwe band te vormen. Zo ontstond de C:live Collective. Na een vruchtbare schijfperiode lag er ruim 80 minuten muziek op de plank waarmee het collectief aan de slag ging. Dit mondde al snel uit in genoeg materiaal voor een dubbelalbum. Deze zal volgens planning in augustus moeten verschijnen, waarna er in oktober verscheidene concerten zullen volgen. Nu zijn we natuurlijk benieuwd wie er allemaal in het collectief plaats hebben genomen. Naast Clive zien we een andere oude bekende: Fudge Smith, de oud drummer van Pendragon. Ook Stephen Bennett is geen onbekende. Hij werkte, al dan niet met zijn band Henry Fool, samen met Tim Bowness; in de jaren 80 speelde hij echter al samen met Fudge Smith in het obscure neoprogbandje La Host. De meest verrassende naam is echter wel James Mann… de zoon van. Hij was al eens als gast bij Twelfth Night te horen, waarbij zijn stemgelijkenis met zijn vader, wijlen Geoff Mann, het publiek kippenvel bezorgde. Daarnaast is er nog een extra zangeres: de ons onbekende Anna Stuttard Tempest. Een naam van een gitarist is nog niet geopenbaard, maar dat zal niet lang meer duren. De muziek die het collectief gaat maken zal naar eigen zeggen het verleden van de prog vermengen met de muziek die anno nu word gemaakt. We wachten met spanning. Van de C:Live Collective kunnen we nog niets laten horen, daarom maar een Twelfth Night-klassieker, “Love Song”, een nummer dat onlosmakelijk is verbonden met Geoff Mann. Bizar dat het nummer al 35 jaar oud is en nog steeds actueel.
Website: https://nl-nl.facebook.com/theclivecollective/ .